Skunk Anansie - Doorzetting boven alle heesheid!
Een niet helemaal uitverkochte Lotto Arena was gevuld met uitgelaten fans die er nu uiteindelijk klaar voor waren, want na twee keer uitstel in evenveel jaren konden we er nu ten volle voor gaan in die leuke zaal. Echter … zat er bijna nog een uitstel in, in Berlijn twee dagen eerder, had zangeres Skin al een aantal nummers laten vallen omdat ze gezondheidsproblemen had.
Opkomen in stijl is al 25 jaar lang het kenteken van de groep, vandaag was het in een roze kostuum met grote epauletten en een heerlijk vurige hoed, als waren het zwarte vlammen of een sanseveria.
Starten doen ze met “Yes it’s fucking political”, deze tijd natuurlijk wel zeer actueel, ze sprak nadien (nogal hees) over ‘War’, ‘Pandemic’ en dat we allemaal erg bedankt waren er te zijn. Een ideale aanzet naar “I can dream” gevolgd door “Because of you”. Dat ze heel graag in interactie treedt met het publiek weten we en dit was nu niet anders. Iemand had gezien dat ze op haar socials plaatste dat haar geliefde make-up niet te vinden was in Duitsland … Een superfan had dit voor haar gekocht en stak het in de lucht, Skin was heel gelukkig en gaf haar fan een paar nummers later drie backstage-pasjes.
Als Cass (Richard Keith Lewis en bassist) links vooraan op het podium komt, weten we allemaal wat er gaat gebeuren, we moeten dansen en springen op “Twisted (everyday hurts)” en “Weak (as I am)”.
Het is ook de verjaardag van gitarist Ace ((Martin Ivor Kent), medeoprichter van Skunk Anansie; Skin gaat er grappig op in en het volgende nummer is speciaal voor hem … “Uggly Boy” …
We merken allemaal al snel dat er iets schort, de bindteksten worden moeilijker en moeilijker, het zingen is nog ok maar Skin wordt bijgestaan door de toetseniste die er, als een spring-in-t-veld, vaak komt bij dansen en het hele concert meezingt.
By the way, de naam Skunk Anansie komt trouwens als naam van een stinkdier en een spin uit de Afrikaanse en Caraïbische gebieden …, mocht iemand dit nog niet weten.
Het nieuwe “Can’t take you anywhere” volgt, een supergoed nummer trouwens van hun laatste album; ze staat er ondertussen bij als Grace Jones, - dat vindt ze helemaal niet erg -, ze is grote fan en speelde onlangs op een Grace Jones-event. “Love someone else” en “I believed in you” worden gespeeld.
Ze woont in NY en loopt soms rond in een t-shirt met volgend opschrift “God loves only you”, wat tevens het volgende nummer wordt. Ze wordt er dikwijls over aangesproken in de Usa … ‘what the f***’, vindt ze ervan, ‘iedereen mag toch geloven waarin hij wil geloven, heb alsjeblieft respect voor iedereens geloof’; wat een mooie preek van Skin.
Ondertussen zijn we over halfweg en zet de groep “Hedoism (Just because you feel good)” en “Without you” in.
Op “This means war” refereert ze naar de gebeurtenissen in Oekraïne. ‘We mogen niet de beste bessen eruit nemen en zowel Syrische als Oekraïense als gelijk welke politieke vluchtelingen zijn toch overal welkom’, zegt ze.
Ze is enorm blij met het feit dat er 60% vrouwen in het publiek staan. “Intellectualise my blackness” horen we, al is 95% van het volk blank, iedereen zingt uit volle borst mee. Mooi!
“Tear the place up” komt net voor “Charlie big potato”; we gaan in de laatste rechte lijn van de warme avond. Ze gaat even van het podium om de laatste nummers te brengen maar komt terug en zegt nog heser dan ervoor dat ze echt ziek is en backstage bijna omviel.
We krijgen nog “Brazen weep”, maar geen “Piggy” meer van het laatste album , wegens haar aanhoudende heesheid. Er is nog de voorstelling van de band op de tonen van “Highway to hell” (AC/DC), dit was enkel instrumentaal in Berlijn twee dagen terug, maar nu vraagt ze ons om haar mee te helpen zingen, na het eerste refrein stopt ze al om af te sluiten met “Little baby swastikkka” …
We voelen aan dat we nu geluk hebben dat ze er waren; klopt , want de komende twee concerten in Duitsland zijn alvast afgelast wegens stemproblemen van Hare Hoogheid. Het zal eventjes wachten zijn tot het concert in Liverpool.
Bij het afscheid , op de tonen van Foo Fighters “The Best of you”, gaan de tranen aan het rollen in het publiek, het is een gevatte en gepaste tribute aan drummer en topmuzikant Taylor Hawkins , die we sinds vorige week moeten missen.
Skunk Anansie hopen we te zien op één of ander festival! Het blijft een live- en festivalband bij uitstek. Door het meezinggehalte van de nummers waren we zelf de volgende dag hees geworden. Zo zie je maar …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/skunk-anansie-02-04-2022.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/new-pagans-02-04-2022.html
Organisatie: Live Nation
Skunk Anansie heeft een nieuwe single. Op zich is het al fantastisch dat deze band al zo lang meedraait en nog steeds rockmuziek uitbrengt die relevant blijft. De nieuwe single heet “What You Do For Love” en gaat over de tegenstelling tussen wat mensen doen uit liefde en wat mensen doen voor macht. Een niet eens verhulde politieke boodschap dus, wat best wel uitzonderlijk is voor Skunk Anansie, maar het klinkt als vintage-Skunk: met die typische rauwe vocalen van zangeres Skin en die volbloed jaren ’90-rock. Deze single doet zuiver muzikaal wat denken aan “Hedonism” (Just Because You Look Good).
Veel nieuwe zieltjes zal Skunk Anansie hier niet mee winnen, maar dat zal vast ook niet de ambitie geweest zijn. Deze band gaat koppig door op het pad dat ze lang geleden voor zichzelf uitgestippeld hebben, en dat is maar goed ook.
Skunk Anansie heeft een nieuwe plaat; ‘Black Traffic’. De bijhorende tour deed op vrijdag 23 november de Antwerpse Lotto Arena aan.
Het podium baadt in het wit, terwijl Skin zelf gehuld is in een zwart bodysuit. Bij de eerste noot van het eerste nummer “Skank Heads” ontploft de bom meteen. Skin en band hebben er duidelijk zin in. Het is niet elke band gegeven om na jaren en jaren nog steeds met volle goesting op het podium te staan maar Skunk Anansie vertoont nog geenszins ouderdomsverschijnselen. De energie spat er vanaf en frontvrouw Skin (die tegenwoordig zowaar haar heeft) neemt het publiek onmiddellijk op sleeptouw. In het tweede nummer “I will break you” lijkt het even of de effecten nemen het van Skins stem over maar ze vecht terug en herpakt zich snel.
Het tempo van de set ligt hoog en werk uit het nieuwe album en oudere nummers wisselen elkaar snel af. Terwijl veel bands hun klassiekers voor het einde bewaren passeren hier zowel “Twisted (everyday hurts)” als “Weak” al midden in de set.
De ‘Arena’ is geen makkelijke zaal en het geluid is, vooral in de laagte, wat wollig. Maar het viertal is sterk genoeg en het publiek neemt er allesbehalve aanstoot aan. En ook als de backings even de mist in gaan, blijft Skins stem moeiteloos overeind.
Artiesten zijn niks zonder hun fans, zo klinkt het vaak. Skin lijkt dat zeer goed te beseffen. Tijdens een klein intermezzo bedankt ze, uit het diepst van haar hart, haar mede-bandleden, de crew, het publiek, de fans...
Skin neemt tijd voor haar publiek zoals weinigen dat kunnen. “Can I trust you to do what I say?”, vraagt ze. Geen levende ziel in de zaal die niet instemt.
Wat volgt is om van te smullen …”Hedonism”, “Spit you out”, “Because of you” , “sad sad sad” en “Charlie Big Potato”. Prompt splijt Skin het publiek open als ware ze Mozes aan de rand van de Rode Zee en wandelt ze tot achterin de zaal, waar ze ons vanop een platform toezingt.
Het vertrouwen van Skin in haar fans is groot. Als klap op de vuurpijl gooit ze zich letterlijk in hun handen en zweeft ze over hen heen, helemaal terug tot aan het podium. Van wederzijds respect gesproken...
Skunk Anansie is sinds een paar jaar helemaal terug, en dat zal de Lotto Arena geweten hebben. De chemie tussen de bandleden is exact waarom ze in 2009 terug bij elkaar kwamen, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Ze zijn nog steeds heel erg sterk en hun dankbare houding tegenover hun publiek doet hen alleen maar nóg beter overkomen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/skunk-anansie-23-11-2012/ http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-jezabels-23-11-2012/
Organisatie: Live Nation
Vorig jaar hadden we al vermoed dat Skunk Ananasie terug ‘alive & kicking’ zou zijn … “Because of you” leidde de return in na (bijna) tien jaar afwezigheid plus dat de groep de festivalzomer rondtrok en al meteen voor één van de hoogtepunten zorgde, waaronder Rock Werchter 2010. Een grootse festivalband: energiek, gedreven, enthousiast, gemotiveerd, gepassioneerd en emotievol. Woorden die evenzeer op hun plaats zijn voor de clubtour van hun bijna twee uur durende live set.
De band, onder de excentrieke, extraverte en charmante zangeres Skin, klonk overweldigend en gaf een overtuigend pittig en bruisend concert. Er was ruimte voor enkele gevoelige ‘oude’ ballads en een handvol degelijke nieuwe nummers werden gespeeld van de huidige cd ‘Wonderlustre’, die prikkelden, maar eerder op veilig geparkeerd en net niet weerbarstig genoeg.
Inderdaad de bestsellers van de eerste drie platen ‘Paranoid & Sunburnt’, ‘Post orgasmic chill’ en tussenin het matige ‘Stoosh’ haalden het en zorgden voor een gevoel ‘glad to be back here again, thank you‘ . “Funking Political” en “Charlie big potato” waren al meteen stevige krachtige klepper … een snedige gitaar, een diep groovende bans en een opzwepende drums, onder het indringend helder stemgeluid van Skin. Een klassemadam! Ze was eerst in pluimage kledij te zien om al gauw in strak lederen pak heen en weer te hotsen op het podium; als een echt luipaard slaagde ze erin de fans in haar klauwen te houden en muzikaal in te palmen! Eénmaal Skin met haar band op dreef was, zagen we één brok dynamiet, die met plezier hun publiek entertainde.
Ook al heeft het nieuwe, broeierige materiaal als “Because of you”, “God only love”, “Over the love”, “Sweetest thing” en “My love will fall” niet diezelfde intensiteit, ze kregen alvast een ophitsende, krachtige push. Op die manier behielden ze een feestelijk, ontspannend karakter. We genoten verder van een “100 ways to be a good girl”, “Secretly”, “Brazen”, “Twisted” en “On my hotel tv”; het straffe “Weak” werd luidkeels meegezongen en Skin werd letterlijk op handen gedragen door hààr publiek.
Op stevige wijze werd na meer dan anderhalf uur met “Skankheads” de set besloten. Aangenaam vertier, lentekriebels en vuurwerk die de dansspieren prikkelden. In de bis trakteerden ze ons met knallers “Charity”, “Hedonism”, “Little baby swastika” en “You saved me”, één van de recente singles. Enkel “Personal Jesus” ontbrak hier nog … Verdomd toch …
Skunk Anasie zorgde ervoor dat de ‘90ies muziekliefhebber niet zullen afhaken bij hun weldegelijke sets en ze kunnen een jonger publiek voor zich winnen door de sterke live presentatie.
Support The Virginmarys vergezellen Skunk Anansie op tour in Europa. Het eerder onbekende trio bracht een aanstekelijke mix van retro, hardrock, grunge en stoner. Een scheutje Monster Magnet, Mudhoney en Biffy Clyro kwam in ons op bij het krachtige materiaal. De drummer mepte er maar op de los, de zanger schreeuwde zich schor en de sound mijmerde aan de vervlogen dagen van Nirvana. Een goede opwarmer dus …
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun gig in de l’Aéronef (Lille) en de dag eerder in de Lotto Arena (Antwerpen)
Organisatie: Aéronef, Lille (ism Radical Production)
”Skunk Anansie is back” scandeerde zangeres en frontvrouw Skin diverse keren. ‘And we’re glad they’re back’, want ze serveerden ons een klein anderhalf uur lang broeierige, springerige en opzwepend dynamisch strakke songs uit hun pas verschenen verzamelaar ‘Smashes & Trashes’ (waarop drie nieuwe tracks staan). Een compilatie van hun oeuvre ’95 -’99, van de platen ‘Paranoid & sunburnt’, ‘Stoosh ‘en ‘Post orgasmic chill’.
Het Britse kwartet haalde in hun melodieuze rock invloeden aan van een Faith No More en Rage, zorgden voor ‘adrenalineverhogend’ materiaal door een bezwerend, ophitsend ritme, een begeesterend en bedreven basspel en een zangeres die haar keelgat als geen ander kon openzetten. Weerbarstig en subtiel songmateriaal dus, waarin de zangeres Skin haar kwetsbaarheid en haar boosheid toonde. Door muzikale armoede hield de groep op te bestaan … en hoorden we Skin met middelmatige soloplaten.
Na tien afwezigheid stond Skunk Anansie er terug ‘alive & kicking’. Die time out deed de band goed om er in te vliegen. Na de support A House klonken de drum’n’bass beats door de boxen en leidden de set in met het strakke “Selling Jesus”, hun eerste single van het prachtige debuut. Skin kwam als een jonge Grace Jones het podium gesprongen in een glitterpak vol glanzende bladeren. Ze behielden die energie en kracht in het tweede “I can dream”. Skin had intussen haar bladerpak afgedaan en schitterde in en zilverpak.
Net als het publiek beleefde de band z’n tweede jeugd. Het enthousiasme droop er vanaf en de sterke respons deed de band deugd. Een bomvolle AB droeg Skin en haar band een warm hart toe!
Muzikaal hoorden we vervolgens opbouwend, zacht - hard materiaal als het sublieme “Charity”, “100 ways (to be good )” en één van de nieuwe “Because of you” (zal wel de derde track worden als single!). Het tempo werd verhoogd met het hoekige “Charlie big potato”, die eerst door een pompende drum’n’bass beat werd aangevat. Klassesongs “Weak” en “Twisted (everyday hurt)” volgden en boeiden door de sfeervolle en krachtige stukken. Die broeierige opbouw en tempowisselingen vormden steeds de rode draad. “Cheap honesty”, “Brazen” en een gloednieuw “I don’t wanna kill you” (pas geschreven tijdens deze reünie en primeur op dit optreden), pasten binnen dit muzikaal plaatje. Haar brede glimlach verraadde een sterk gemotiveerde band. Ze staken er een tandje bij en trokken alle registers open in hun slotreeks “Hotel tv”, “Tear the place up” (eerste nieuwe single) en “Skankheads”. Ze klonken als een wervelwind door het rauwe gitaarspel, de diep dreunende bas en de opzwepende drums. Als een soort ‘voodoo lady’ ontpopte Skin zich tijdens deze nummers.
Ze toonde zich van haar emotionele kant in het sfeervolle “Hedonism” (wat een meezinggehalte) en het ingetogen “Squander” (de huidige single), waarbij ze de akoestische gitaar hanteerde en vocaal werd ondersteund door de andere groepsleden en het publiek op het refrein. “Little baby swastika” besloot definitief krachtig en gebald de set.
De tienjarige afwezigheid heeft de batterijen voldoende opgeladen om er terug fors, enthousiast en gemotiveerd tegen aan te gaan. Het publiek heeft het duidelijk geweten. Hun comeback ging niet onopgemerkt voorbij. Een uiterste voldoening voor band een publiek …
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto's
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
