Het Amerikaanse Sonic Youth, uit NYC, maakte nu z’n eerste plaat bij het Matador/V2 label. Ze behouden die intens broeierige, bezwerende , spannende en avontuurlijke aanpak van melodieus rauwe dwarrelende gitaarpop, gekruid met het typische SY recept van een gepaste dosis noise en gitaarstormen; op de laatste platen is dit laatste duidelijk gematigder geworden, want de songs hebben een mooie opbouw, klinken hartverwarmend, dromerig en gevoelig en ondergaan soms onverwachtse wendingen; het is een vertrouwd en makkelijk verteerbaar geluid, waarbij toegankelijkheid en experiment hand in hand samengaan … altijd anders, altijd hetzelfde ... lieflijk ontstemd…Goed, eigenzinnig en boeiend!
Het SY kwartet Thurston Moore – Kim Gordon (moeder aller rockchicks, 56jaar btw!), Lee Renaldo en Steve Shelly hebben momenteel Mark Ibold (ex Pavement ) aan de band toegevoegd, om op die manier zelf wat meer ruimte te hebben.
Openers “Sacred trickster” en “Anti-orgasm” trekken meteen de aandacht en mogen samen met “What we know”, “Calming the snake” en de afsluitende reeks “No way”, “Walking blue” en “Message the history” ingelijfd worden tot sterke SY pareltjes. De andere songs kabbelen wat voort binnen het vertrouwde recept, maar dat is hen na bijna dertig jaar meer dan vergeven … Sonic Youth weet ons na al die jaren nog steeds te beklijven. Samen op naar een muzikaal pensioengerechtigde leeftijd?!…

Het was niet zozeer omwille van het feit dat Sonic Youth zeer rijkelijk putte uit hun nieuwste cd ‘The Eternal’, want dat vinden wij een prachtplaat, het was eerder de manier waarop waardoor wij een beetje op onze honger bleven zitten. Sonic Youth speelde weliswaar strak en snel maar ze kleurden te veel binnen de lijntjes, op een paar uitzonderingen na zoals in “Death valley 69” helemaal op het einde, maar toen was het kalf al verdronken. Enige vormen van noise, feedback en lange gitaaruitspattingen, wat ons betreft Sonic Youth’s almachtige handelsmerk, werden volledig achterwege gelaten. En dat hadden wij nu echt niet verwacht.

Het bijzonder sterke album ‘The Eternal’ kreeg op het podium geen enkele meerwaarde, de songs werden gewoon (te) netjes gebracht en konden in de live uitvoering dan ook niet boven zichzelf uitstijgen. Let wel, een nummer als “Anti Orgasm” is en blijft absoluut fantastisch en was ook in de AB een hoogtepunt, net als het ingetogen “Shadow of a doubt”, één van de weinige oudjes die vanavond in de set mochten. Waarmee we maar willen zeggen : Niets was echt slecht, goeie songs blijven goeie songs, en zo heeft SonicYouth er wel een pak op hun palmares en ook in de AB was dit niet anders.
Na het concert wisselden gemengde indrukken elkaar af. Wij hoorden termen als ‘gecontroleerd’, ‘berekend’, ‘subtiel’ en ‘afgelijnd’. Afgelijnd ??? Als wij een afgelijnd concert willen dan zullen we wel naar fuckin’ Pink Floyd gaan kijken, maar van Sonic Youth verwachten we wilde gitaren die op geniale wijze naast de pot pissen. En wie enkele jaren geleden de woorden ‘gecontroleerd’ en ‘berekend’ met Sonic Youth in één hap in de mond durfde te nemen zag zijn kop algauw onder de guillotine belanden.

Dit was een concert die niet-Sonic Youth fans geweldig zouden vinden, maar als fan kunnen wij enkel maar ontgoocheld zijn, temeer daar wij de band een dik jaar geleden nog schitterend zagen scheuren op de Lokerse Feesten.
Wij vermoeden dat het in de AB wel hun bedoeling zal geweest zijn, eigenwijs als ze zijn, om eens een proper concertje te spelen. Voor hetzelfde geld trekken ze bij hun volgende doortocht terug alle registers open dat onze oren er drie dagen later nog zullen van piepen. Dat is ook de reden waarom we er de volgende keer terug bij zullen zijn. Want, dit mocht dan al een zeer propere Sonic Youth zijn, we hoeven toch nog niet echt te vrezen dat ze op één van de volgende edities van Night of The Proms zullen staan…

Organisatie: Live Nation