Van de doden niets dan goeds. Ook zonder dat gezegde kan niets anders dan goede dingen gezegd worden over ‘In The End’, het achtste en laatste album van de Ierse band The Cranberries. Dolores O’Riordan stierf onverwacht begin vorig jaar terwijl de band bezig was met de opnames van dit album. De band besliste om er als band mee te stoppen, maar wel nog dit album af te werken, op basis van de demoversies.
De songs op ‘In The End’ komen heel dicht in de buurt van het materiaal op de eerste twee albums van The Cranberries. Ze hebben dezelfde eenvoud van compositie en Dolores zingt bij momenten heel zacht met haar heel herkenbare stem. Knappe tracks, mooie productie van Stephen Street (die ook de eerste albums deed) en alles klinkt as vintage-Cranberries.
Hitmateriaal als “Linger” of “Zombie” staat er misschien niet op. “Catch Me If You Can” en “Got It” zouden het als degelijke maar niet indrukwekkende single goed kunnen doen op pakweg Radio 1 of Nostalgie, maar voor de Stubru van vandaag is dit allemaal net iets te klassiek. Het zit te dicht bij de sound die in de jaren ’90 populair was. Goed nieuws voor de fans van het eerste uur, dat wel.
Fans zullen troost vinden in “All Over Now” en “In The End” en kracht putten uit “Summer Song”. Jammer dat we dit niet meer live zullen horen.
‘In The End’ is een mooi en respectvol afscheid van Dolores. Nog één keer schitteren in de schijnwerpers, nog één keer haar louterende, melancholische stem, …
Jeugdliefdes zijn er om te koesteren . The Cranberries is er zo eentje van die midden de jaren 90 hun succesvolste periode hadden met een rits grootse hits die in het geheugen gegrift staan als “Linger”, “Zombie” , “Ode to my family” en “Salvation”. Ze zij niet godvergeten na al die jaren , integendeel een uitverkocht KC liet zich anderhalf uur lang onderdompelen in die onschuldige, gevoelige droompop. Vanavond stond het vrouwelijk leeuwendeel van het publiek in de spotlights ; zij konden hun (muzikale) herinneringen van twintig jaar delen in een evenwichtige set van het Ierse ensemble . Jawel , The Cranberries hebben de smaak opnieuw te pakken …
De band rond de broers Hogan (Michael en songschrijver Noel) , drummer Fergal Lawler en de frêle zangeres Dolores O’Riodan vonden elkaar terug , na bijna tien jaar ; in 2010 . Het drieluik ‘Everybody else is doing it’ , ‘No need to argue’ en ‘To the faithful departed’ drukten hun stempel op de lichting emotievolle droompop , gaven female bands een boost en deden de meisjesharten sneller slaan.
Na de positieve response op de reünie volgde een matige nieuwe plaat, ‘Roses’ (2012). En kijk een goede vijf jaar later wordt de muzikale microbe opnieuw gevoed, met een akoestisch album , ‘Something else’, het gekende singlemateriaal is in een sobere omlijsting, met strijkers; als toemaatje horen we een drietal nieuwe songs, waaronder het beloftevolle ingetogen “Why” , die in de bis werd gespeeld.
Niet wereldvreemd wat ze nu doen met hun materiaal, de goed in het gehoor liggende droompopsongs hebben altijd een orkestrale inslag gehad.
Vanavond kregen we ze in deze versie te horen , wat meer aangedikt door (semi) akoestische, elektrische gitaren, keys en een strijkerskwartet, deels uit ons eigen landje, en bepaald door die kenmerkende fragiele, hoge en gevoelige vocals van O’Riordan . Na al die jaren is haar stem nu toonvaster en geeft ze de songs een hogere emo waarde . De gelatenheid die ze vroeger uitstraalde , heeft plaats gemaakt voor openheid , amicaliteit en hartelijkheid .
Een sterke set speelden ze en iedereen genoot ten volle. De warme respons was een hart onder de riem en deed de band uitermate deugd .
De eerste songs “Analyse” en “Animal instinct” van het latere werk, ‘Wake up en smell the coffee” (01) en ‘Bury the hatchet’ (99) , waren geen evidente keuze , maar band en publiek vonden elkaar meteen. De eerste herkenning kwam met de daaropvolgende reeks , het sfeervolle , dromerige “Linger” , het poprockende “Just my imagination” en het innemende , breekbare “Ode to my family”. We merkten dat dat haar vocals de nummers ondersteunen en dragen . De meezingbare refreinen en het handjeszwaaien zorgden voor een samenhorigheidsgevoel .
Ze wisselden mooi af in introverte – extraverte pop . Op die manier laveerde je van “Conduct”, “Can’t be with you” , “Ridiculous thoughts” naar “Free to decide” en “Salvation”. Het zijn warm aandoenlijk songs , punch en gevoeligheid waren in elkaar verweven .
Het publiek kreeg z’n favorieten te horen , aangevuld met sfeervolle pareltjes , die soms net iets minder beklijfden. Nostalgie spookte ons door het hoofd en dan kon de obligate hitsingle als het broeierige “Zombie” niet ontbreken, na al die jaren nog altijd een meesterlijk nummer in popwave middens .
Het KC werd in de bijhorende tracks als huiskamer ingericht; naast het nieuwe “Why”, kregen we overtuigende versies van “The glory” , “Rupture” en “You & me”. De volumeknop ging tot slot open op het afsluitende “Dreams” , The Cranberries gingen gretig te werk en rockten nog eens stevig.
The Cranberries zijn van onder het stof gehaald en speelden een overtuigende set. De jeugdige onschuld en -zonde hebben plaats gemaakt voor volwassenheid en evenwicht. Mooi toch?! …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-cranberries-08-05-2017/
Organisatie : Live Nation
Ook het Ierse Cranberries willen een graantje meepikken van de reünies. Het leverde zelfs een nieuwe plaat ‘Roses’ op , die eerlijk gezegd flauwtjes klonk. Het is deels een terugblik naar de eerste platen , ‘Everybody else is doin’ it , so why can’t we’ (‘93) en ‘No need to argue’ (94) . Goed in het gehoor liggende droompopsongs , zonder over te hellen naar bombast , die eerder op de vervolgplaten te horen was.
De stijl komt de laatste twee jaar opnieuw van onder het stof. The Cranberries hebben een zekere stempel gedrukt op de huidige lichting droompop. Maar die magie van het genre hoor je bij hen nu wel niet meer . Ook de kenmerkende fragiele, hoge en gevoelige vocals van Dolores O’Riordan , beklijven onvoldoende .
Sommige reünies hebben megasucces , bij The Cranberries valt het dus al bij al mee . De fan wil na ruim tien jaar zijn favoriet wel eens terug zien .
Een goed gevulde Zénith kreeg een anderhalf uur durende set te horen, van een selectie songs van de twee eerder vernoemde platen , ‘To the faithful departed’ , aangevuld met het recente ‘Roses (“Conduct”, “Fire & soul”, “Tomorrow”) en een paar andere nummers .
De reünie raakte te weinig. De stem van O’Riordan is en blijft een netelig punt; hoe sterk ze ook haar best deed , bij de ingetogen pop , had haar stem onvoldoende intensiteit en draagkracht, ondanks de sound haar stem niet overtrof. Op die manier misten we punch en emotie in de gevoelige droomsongs “Animal”, “How” , “Linger” en “Sunday” , die smolten als sneeuw voor de zon; de flikkerlichtjes die we er bij ons konden voorstelen, doofden. De warme , aandoenlijke tunes misten hun doel , en het geheel werd meer koel, afstandelijk ervaren . Waar vroeger een link naar Harriet Wheeler van de Sundays was, was nu totaal geen sprake meer … En dan hadden we het nog niet over de ‘overdreven’ glitterpakjes .
Beter ging het bij de rockende songs “Free to decide” , “Can’t be with you” en “Salvation”, waar haar stem grimmiger was . De band zelf ging gretig te werk in de snedige en de subtiele partijen. Het tweede deel was dus behoorlijk goed, en tav de gig in de Lotto Arena onderhield ze het contact met haar publiek en kreeg het bij de hits meer ruimte mee te zingen . En hier kon “Zombie” dus niet ontbreken!
De sfeervolle “Empty”, “You & me” en de opbouwend rockende “Electric blue” en “Dreams” in de bis zaten goed in elkaar, wat de indruk gaf dat de zangeres en band elkaar optimaal hadden gevonden .
Nostalgie spookt ons door het hoofd bij de set van de Ieren . Ze balanceerden tussen jeugdliefde en jeugdzonde . Hun comeback moeten we inderdaad ervaren als een gemiste kans , en daar zit O’Riordan voor veel tussen . Het geheel was te koel en afstandelijk . Benieuwd hoe het verder zal lopen …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-aerial-27-11-2012/
(support act
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-cranberries-27-11-2012/
Organisatie: Vérone Productions, Lille
Op de affiche vanavond The Cranberries , de Ierse popband die met “Zombie”, Linger”, “Dreams”, “Salvation” en “Just my imagination” in de jaren 90 stevig wist door te breken. Na 10 jaar stilte kwamen ze af en toe met een nieuw album op de proppen. Ze touren nu Europa rond en plaatsten de recente plaat ‘Roses’ voorop .
Voor een iets meer dan halfgevulde zaal kwamen de Ieren van Dolores O’Riordan het podium op; de hoge All Stars boots met flashy roze veters van onze zangeres vielen meteen op. De aandacht werd meteen gescherpt met “Dreams”, een van de classics, die de set opende; “Linger” volgde. The Cranberries legden in het begin de lat erg hoog; de nummers volgden elkaar nogal snel op, een beetje te snel weliswaar ...
Maar de band ging routineus te werk, zonder al te veel pieken . Contactname bleef grotendeels uit . Onze frontdame stond dan nog meer met haar achterwerk naar de zaal gericht dan echt een brug te slaan met haar fans . Van interesse kun je dan niet echt spreken . Af en toe werd het publiek aangepord een refrein mee te zingen , maar dat was niet echt een succes door de ‘coolness’ die de band uitstraalde . Spijtig dat deze kans onvoldoende benut werd, want op de eerste rij stonden uitbundige fans de longen uit het lijf te schreeuwen en gooiden hun favoriete band van vroeger een roosje en glitterhandschoenen.
Een ‘real best of’ werd het niet vanavond ; te vaak werd naar recente nummers gegrepen , en die zijn echt niet bekend bij het grote publiek; ze werden maar lauw werden onthaald , waarbij we sfeer misten . Als ze, na 90 minuten, die andere classic “Zombie” speelden, borrelde de nostalgie torenhoog boven; tja , de enige, echte zangstonde met Dolores.
Onze frontdame wisselde nog graag van kledij, maar de combinatie vloekte wel eens . Op een nummer als “Conduct” fronsten we hier de wenkbrauwen . Een rockende “Salavation” besloot de avond.
Het oude werk haalt het hier van het nieuwe materiaal , er vielen minder vonken te noteren in de huidige droompop . Een geslaagd concert, niet meer , niet minder … Eerlijk gezegd , we bleven wat op onze honger zitten vanavond.
In de nineties waren The Cranberries immens populair, uit de halfvolle Lotto Arena kunnen we afleiden dat de gloriejaren ver achter hen liggen. De laatste plaat is een poging om opnieuw aansluiting te vinden en in de spotlights te komen , maar echt goed treffend single werk blijft momenteel uit , waarbij we vrezen dat de comeback ‘on hold’ is … Live een herkansing waard eind november in de Zénith, Lille …
Set list 1. Dreams - 2. Linger-3. When You’re Gone - 4. Tomorrow - 5. How - 6. Animal Instinct - 7. Just My Imagination - 8. You And Me - 9. Put Me Down - 10. Twenty One - 11. Analyse - 12. Desperate Andy 13. What You Were - 14. Shattered (instrumentaal) - 15. Raining In My Heart - 16. Free To Decide 17. Schizophrenic Playboys - 18. Zombie
Bis: 19. Conduct – 20. Losing My Mind – 21. Salvation
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-granberries-04-11-2012/
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
