U mocht het ons op voorhand niet kwalijk nemen dat wij een beetje onze twijfels hadden. De nieuwe plaat ‘Oczy Mlody’ ging er nog niet echt goed in, te veel elektronica, te weinig geniale ingevingen. Eerlijkheidshalve dienen we er aan toe te voegen dat we ons huiswerk nog niet goed gemaakt hadden en er gewoon nog de tijd niet hadden voor genomen.
Laat ons stellen dat Flaming Lips op ‘Oczy Mlody’ hun onverzadigbare drang naar vernieuwing en herbronning deze keer wat dieper in de elektronica zijn gaan zoeken en iets minder richting het planetaire universum. Voor ons toch even wennen.
Toch wel eigenaardig, hoezeer Flaming Lips op hun platen steeds andere oorden opzoeken, live houden ze des te meer vast aan dezelfde formule. Maar dit hoeft uiteraard geen slecht nieuws te zijn, aan een succesformule hoef je niet te veel te sleutelen, hoogstens wat nuances aanbrengen.
Al sinds jaar en dag beginnen ze hun set met het geweldige “Race For The Prize” dat naar goede gewoonte ook nu weer het festijn mocht inzetten, kwestie van er meteen de vaart in te brengen. Ballonnen en confetti vlogen gelijk de lucht in, een felle kleurenorgie maakte zich meester van het podium en psychedelische lichtprojecties pleegden een aanval op onze oogkassen. De geweldige Wayne Coyne kwam ons nog maar eens bestoken met diezelfde trukendoos, maar ook nu weer gingen we probleemloos overstag.
Want wat volgde was een feestje zoals alleen die van Flaming Lips dat kunnen bouwen, knotsgek, fleurig, geschift en alles door een roze bril bekeken nadat men hier en daar zwaar aan de paddenstoelen heeft gezeten. Er stonden trouwens twee van die reuzenpaddenstoelen midden in de zaal, je zal het bij Metallica niet snel zien gebeuren.
Pracht, praal, fonkeling en een flinke dosis kitsch waren nooit veraf vanavond, maar bij Flaming Lips wordt dit altijd met een gezonde dosis humor en zelfrelativering ingekleed. In het nieuwe en prachtige “There Should Be Unicorns” liet Wayne Coyne zich op een levensgrote eenhoorn door de zaal voeren, één van die doldwaze capriolen die je alleen maar bij deze bende kan meemaken. Wayne Coyne had er wel het publiek mee aan zijn lippen hangen en de song zelf klonk fantastisch. Coyne kroonde zich nog maar eens tot God vanavond, maar dan wel een God van de buitenbeentjes, één die ze aanbidden op Mars en Pluto, oorden waar men onbegrensd aan de spacecake kan zitten.
De gong werd uitgerukt voor een pompend en stomend “Pompeii Am Götterdalmmerüng”, een song die herinnerde aan Pink Floyd van toen die nog zwaar aan de hallucinogenen zaten. “The Observer” was een juweeltje, onder een opblaasbare regenboog zorgde Wayne Coyne voor kippenvel op de gitaar, een subtiel en geniaal moment. Wat hierop volgde was zowaar nog adembenemender, het nieuwe “How??” was oogverblindend en grandioos, een fluwelen parel die in combinatie met de schitterende lichtprojecties uitmondde in één van de hoogtepunten van de avond.
Ook de opgeblazen bol waarin Coyne zich al sinds jaar en dag over de hoofden van het publiek laat rollen werd nog eens bovengehaald, en dit op de tonen van David Bowie’s “Space Oddity”, een song die geboren leek om in deze interplanetaire set binnen te sluipen, een betere coverkeuze hadden we ons gewoon niet kunnen indenken.
Zowat bijna de ganse avond trok Coyne het laken naar zich toe, we zouden haast vergeten er nog een stelletje andere schitterende Flaming Lips op het podium stonden. Een band die onder al die felle lichten eerder onopvallend grossierde in geschifte psychedelica, gestoorde spacerock en bombast met een hoek af. Wat te denken van de werkelijk fenomenale gitaarsolo in “Feeling Yourself Disintegrate” ? Het was één van de maar liefst zes verrukkelijke songs uit ‘The Soft Bulletin’, het album dat The Flaming Lips in 1999 terug op de kaart zette. Voor de rest putte de groep naast drie nieuwe songs enkel nog uit ‘Yoshimi Battles The Pink Robot’ en ‘At War With The Mystics’. Een beetje jammer vonden wij het dat The Lips briljante albums als ‘Embryonic’ en ‘The Terror’ volledig links lieten liggen. Maar goed, sublieme vertolkingen van “The W.A.N.D.” en “A Spoonful Weighs A Ton” legden ons gewoon het zwijgen op. Het feest was zo ook al compleet.
Flaming Lips waren vanavond volledig hun eigen zelve, prettig gestoord, een gezonde janboel, een fel gekleurd totaalspektakel en vooral een geestverruimende verademing in deze barre Trump tijden.
Mocht de wereld er in het echt uitzien zoals The Flaming Lips die voorstellen in hun act, we zouden met zijn allen vrolijk huppelend door het leven dartelen. En ondertussen zwaar aan de bollen zitten, natuurlijk.
De Efteling voor volwassenen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-flaming-lips-03-02-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/georgia-3-2-2017/
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Dat The Flaming Lips nog steeds één van de creatiefste bands op onze planeet zijn bewijzen ze opnieuw met hun recentste worp ‘The Terror’. Na enkele toegankelijke albums rond de millenniumwisseling die ontzettend goed ontvangen werden, pleegden ze commerciële zelfmoord door onder meer een track van maar liefst 24 uur op te nemen. Deze jongens doen gewoon waar ze zin in hebben en beschouwen hoge verwachtingen gewoon als een extra reden om eens lekker tegendraads te doen.
‘The Terror’ is misschien wel hun sterkste werkstukje tot nog toe. Tijdens de eerste luisterbeurt blijft er haast niets hangen, maar toch heb je de drang om dit meteen daarna nog eens te beluisteren. De vage futuristische psychedelica vermengt met krautrockinvloeden kruipt langzaam onder je huid en het klankenpallet dat de band produceert is werkelijk enorm verslavend. Hoogtepunten zijn het lange en mysterieuze “Your Lust” dat strategisch in het midden geplaats is en “Butterfly”, “How Long Does It Takes To Die”, de track die nog het meest te bestempelen is als een echte song.
Maar eigenlijk mag je dit album enkel in zijn geheel beluisteren, of beter nog beleven. Verduister je kamer, laat je meevoeren op de donkere, psychedelische geluidswolkjes van The Flaming Lips en beleef een melancholische en beklemmende trip die bij elke luisterbeurt anders is.
The Flaming Lips – Stardeath and White Dwarfs
Als u zich afvraagt hoe ‘Dark Side Of The Moon’ zou geklonken hebben met Syd Barrett nog in de Pink Floyd rangen, dan zit het voor u wel snor met deze interpretatie die The Flaming Lips aan de Pink Floyd klassieker hebben gegeven. Dit klinkt precies zoals u het zich zou voorstellen, tenminste als u een beetje vertrouwd bent met de prettig gestoorde capriolen van the Flaming Lips: geflipt, psychedelisch, spacey, stoned en bijwijlen knettergek.
De Lips hebben zich kostelijk geamuseerd met tal van stemvervormers, omgebouwde synthesizers en ontspoorde gitaren. De plaat is evenwel sterk overeind gebleven -dit is niet voor niets ‘Dark Side Of the Moon’ - en Wayne Coyne en consoorten (o.a. Peaches en Henry Rollins doen mee) hebben dit niet als grap bedoeld maar wel als een respectvolle, zij het zeer eigenzinnige, interpretatie van een mijlpaal uit de muziekgeschiedenis. Het resultaat is meer dan geslaagd, al twijfelen we er wel aan of Pink Floyd techneuten hiermee vrede zouden kunnen nemen. Ze zouden toch beter eerst eens aan de paddestoelen zitten voor ze dit werkje gaan beluisteren. Kan helpen.
Wij daarentegen zijn er zot van.
De weirdo’s van Flaming Lips hebben hun recentste album opgenomen op Mars en hebben daar overvloedig aan de paddestoelen gezeten. Het resultaat is even vreemd als wonderlijk. Zelfs voor een band die van geschifte muziek zijn handelsmerk gemaakt heeft, is dit nog een op zijn minst gezegd buitengewone plaat geworden. Maar het mag dan al een ongewoon album zijn, het ding werkt enorm verslavend. Wayne Coyne, die zich hier ontpopt als de muzikale bastaardzoon van Syd Barret en Captain Beefheart, gaat weer volledig zijn eigen weg en begeeft zich op paden waar nog nooit iemand gekomen is, of ’t moeten dan toch buitenaardse wezens geweest zijn. Coyne gaat meermaals aan het zweven in zijn songs die doorspekt zijn van allerhande spacy vreemde geluidjes, bliepjes en Tarzan kreten. Wat hij hier allemaal staat te verkondigen, weet hij waarschijnlijk zelf niet goed meer, maar het resultaat is even geflipt als boeiend. Traditionele nummers met een kop, een staart en middenrif zijn ver te zoeken, meezingbare refreintjes zijn al helemaal niet te vinden.
Openers “Convinced of the hex” en “The sparrow looks up at the machine” komen nog het dichtst in de buurt van een laat ons zeggen traditionele songstructuur. Het zijn twee fantastische ongeslepen diamanten.
De overige songs mogen lekker piepen, kraken en heerlijk ontsporen, doch ze klinken vooral magisch en avontuurlijk. Zo is het zweverige “Evil” een spacy pareltje, net als “Powerless” dat ondermeer dankzij een gebroken VU- gitaartje een wondermooi brokje emotie is. De gitaren gaan prettig gestoord de meest vreemde richtingen uit in het instrumentale“Aquarius sabotage” en “The Ego’s last stand”, en ook de keyboards hebben aan de acid gezeten in “Worm mountain” en “The Impulse”. De ganse plaat is eigenlijk één buitenaardse trip.
‘Embryonic’ is juist daarom zo goed, omdat je duidelijk hoort dat Flaming Lips hier volkomen hun eigenzinnige goesting gedaan hebben. Ook de productie is rauw en heel open, wat doet blijken dat er niet echt een buitenstaander aan dit kunstwerkje heeft gesleuteld. Was ook absoluut niet nodig.
Het album duurt dik 70 minuten, dus als u eens voor een goed uur van deze aardbol wil verdwijnen, treedt dan binnen in de geestesverruimende wondere wereld van Flaming Lips.
The Flaming Lips hebben zo hun eigen plaatsje in het muzieklandschap … Ondanks het feit dat ze een sprookjesachtige sound hebben weten te ontwikkelen, kleur- en beeldrijk ineen, pendelen ze tussen droom en werkelijkheid; de heren onder zanger/gitarist Wayne Coyne gaan de strijd aan om er een betere, leukere wereld van te maken; een boodschap, die hij tussen de nummers liet doorschijnen … ‘a wonderful life & happy faces’ ondanks dat sommigen het in deze wereld niet echt menen.
Twee uur lang konden we genieten van hun wondere, fantasierijke muzikale leefwereld, met als doel een onvergetelijke feestavond. Ze houden van een dosis experimenteerdrift op hun platen. Het recente ‘Embryonic’ bundelt de vroegere platen ‘Transmissions from the satellite heart’ (uit ’93 – met de instant klassieker “She don’t use Jelly”) het poppier ‘The soft bulletin’ (’99) en de mystieke psychedelica van ‘Yoshimi battles the pink robots’ (’02) en ‘At war at the mystics’ uit 2006. Het lijkt een soort ‘Space Odyssey: watching planet earth in 2009’ in achttien nummers weergegeven en omschreven als een sci-fi trip.
The Flaming Lips hebben hun succes ook te danken aan het totaalspektakel binnen hun optreden in een club of op festivals. Al op voorhand lag door een luchtkanon de zaal vol oranje snippers en hingen papierslingers in de AB omkadering. De instrumenten werden geplaatst door de in oranje stadswerkplunje geklede roadies, de FL leden deden zelf de soundcheck, waar al een woordje commentaar werd geleverd. Coyne verwittigde de eerste rijen van z’n ‘space bubble’; hij legde uit dat je maar beter je pint of ander drankje uit had. En inderdaad, bij de aanvang van hun spacey trip, rolde Coyne in een reuzengrote ballon het publiek in. Een indrukwekkende start en een luid onthaal …Ze vatten ”Race for the prize” aan…, wat spectaculairder werd door de ingegooide ballonnen en het blazen van confetti en papiersnippers… Moest er nog zand zijn?
En er was érg veel te zien …Coyne maakte nog gebruik van een filmcamera aan z’n microfoon, flashy stroboscoops, een videowall met kitscherige pictures, de tragiek van schrijnende pics en erotiek (bij de intro hoorden we dreunende psychedelica en werden we allemaal in een vibrerende vagina gestopt); langs de beide kanten van de zaal zagen we een groot dierenbos van lukraak gekozen mensen uit het publiek, die zich hadden verkleed om de ganse set te staan huppelen en dansen; en tot slot een rookgordijn. Het bracht allemaal bij om die unieke sound van The Flaming Lips speels te houden en leuk in te kleuren. Muzikaal bewegen ze ergens tussen ‘70’s Pink Floyd, Spacemen 3, Ozric Tentacles, Mercury Rev, Air en de drone van Sunn O))). En dat oudjes Pink Floyd en Spacemen 3 invloedrijk waren, hoorden we vooral op het recente materiaal waaronder een mooi uitgesponnen “Silver trembling hands”, al vroeg in de set, die elan kreeg door de screamo’s van huilende wolven van het publiek en Coyne die op een verklede dansend, lachende gorilla zat. Het tempo hielden ze nog strak door de single “The yeah yeah yeah song”. Wat een eerste half uur van sound en entertainment. Op adem konden we even komen met een uiterst sfeervolle “Fight test”. “Morning of the magicians” benaderde de ‘psyche rock’ van Pierre Henry, een aparte muzikale trip met Kermit frogs op het podium. Het was een broeierig, slepende song, met zin voor experiment en gedragen door ontstemde vocoders van de gitarist en Coyne’s bedwelmende zang!
Ze gingen de geflipte psychedelica toer op met “Convinced of the hex”, een donkere dreiging met synths, orkestraties en cimbalen, die de ‘evil things on this planet’ bestreed, wat niet toevallig werd verder gezet door het aanzwellende “Evil”, van vervlogen gitaarpartijen en straffe synths. Onder de indruk waren we van die soepele, speelse, avontuurlijke, energiek geïnjecteerde, intrigerende psychedelicatrips en showelementen. Zelfs in een minimaal sfeervol gehouden “Yoshimi battles the pink robots” slaagden ze erin het publiek uit hun dak te laten gaan; de tekst werd luidkeels meegezongen. De sfeercreatie was ten top op “Pompeij am götterdämmerung” en op “The w.a.n.d.”, niet voor de hand liggende bezwerende songs die zeggingskracht kregen door in een rookgordijn confetti te blazen, vuurwerk en een oase van stroboscoops. Een grote gong werd zelfs bovengehaald en Coyne zong door de trompetopening en door een megafoon. Verrassend en gek! De doorbraak “She don’t use jelly” vormde het sluitstuk, klonk uiterst gevarieerd en werd sober ge-outtroëd op piano. Kers op de taart was een strak gespeelde “Do you realize?”, die het magnifieke optreden definitief besloot van een dolenthousiaste band, die song en show schitterend kon uitkienen. Een daadwerkelijke ‘feelgood’- ervaring …Kortom een ‘fantasmatische’ blijver …
Support was Stardeath and white dwarfs, eveneens afkomstig uit Oklahoma City en deel utmakend van de Coyne crew. Qua titel een persiflage op de ‘Death Star’ van de Star Wars serie, maar muzikaal overtuigde het jonge kwartet met krachtig opbouwende psychedelicarock; de poppy sound was doordrenkt van fuzz en distortion. De Madonna cover “Borderline” overtrof de andere nummers van hun gig.
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
