In een uitverkochte concertzaal De Casino had afgelopen zaterdag (10.11) een heus old school rock'n'roll feestje plaats met bands uit eigen land, UK en US.
Als opener werd het plaatselijke Philadelphia 69 (B) éénmalig vanonder het stof gehaald en mocht deze band de fans van The Godfathers en The Fuzztones alvast voorverwarmen voor een stevige avond rock'n'roll met garage, punk en psychedelische invloeden. De heren kweten zich heel verdienstelijk van hun taak en sloten een knappe set af met de klassieker van The Stooges : “I wanna be your dog”
The Godfathers (UK) hoeven weinig introductie voor liefhebbers van alternatieve rock anno het einde van de jaren 80. Ontstaan in 1985 in London onder impuls van de broers Chris en Peter Coyne en vooral gekend van hun langspeler ‘Birth, School, Work, Death’ uit 1988, die hen tot op het podium van Pinkpop bracht met hun heerlijke rocksound gekruid met subtiele punk, new wave en bluesgeluiden.
Zanger Peter Coyne is als enige overgebleven van de originele line-up. De vele jaren rock’n’roll hebben uiterlijk wel hun invloed gehad op de frontman maar zijn norse tronie en zijn krachtige stem zijn grotendeels intact gebleven, evenals zijn typische klassieke outfit in maatpak (voor de gelegenheid geleend van de drummer van Philadelphia 69 aangezien zijn eigen garderobe blijkbaar spoorloos was geraakt tijdens de tour in Spanje vorige week).
Na een valse start wegens technische problemen met een gitaarversterker maakt opener “This is war” meteen duidelijk dat de band nog steeds een hels potje kan rocken en amper heeft ingeboet aan intensiteit en energie. Onmiddellijk daarna krijgen we al het gekende “Cause I said so” voorgeschoteld, een klassieker die de fans heel enthousiast onthalen en meteen in de juiste sfeer brengt. Wat volgt is een degelijk uitgebalanceerde set waarbij oude nummers vakkundig en consequent worden afgewisseld met nummers uit de recentste CD ‘A Big Bad Beautiful Noise’ (2017). Vooral het titelnummer van deze plaat komt in de buurt van de beste dagen van The Godfathers en ook “Till my heart stops beating” en het lekker dreigende “Defibrillator” hebben ook nog gekende vibes. “I can’t sleep tonight” wordt opgedragen aan The Ramones.
Toch zijn het overduidelijk de gouden oude songs die het verschil maken en het optreden naar een hoger niveau tillen bij zowel de muzikanten als het publiek. Ondermeer “How low is low” en het groovy “Walking talking Johnny Cash Blues” met zijn fantastische rockabilly inslag overleven zonder moeite de tand des tijds en klinken nog altijd zalig. Tijdens dat laatste nummer kan Coyne het trouwens niet laten om een sneer uit te delen aan Trump en duidelijk zijn voorkeur voor Johnny Cash als president te uiten.
Het optreden wordt logischer wijze afgesloten met het lijflied van The Godfathers, de succesvolle single “Birth, School, Work, Death”, intussen 30 jaar oud. De fans kunnen nog een laatste keer uit volle borst Peter Coyne vocaal ondersteunen en luidkeels de gekende 4 woorden herhaaldelijk meebrullen. Een toegift komt er helaas niet maar dat doet geen afbreuk aan het geslaagde optreden.
De hoofdbrok van de avond werd verzorgd door de legendarische band The Fuzztones (US) uit New York. Ontstaan in 1980 als een mengelmoes van garagerock, punk en de typische orgelgeluiden (Farfisa) en gitaareffecten of ‘fuzz tones’ die we vooral kennen dankzij het nummer “(I can’t get no) Satisfaction” van The Rolling Stones.
Net als bij The Godfathers is de frontman als enige overgebleven van de originele bandleden. In dit geval gaat het over de kleurrijke figuur van Rudi Protrudi, die in december 66 jaar wordt! De zanger/gitarist is ondanks zijn leeftijd en (misschien wel dankzij) zijn lange carrière in een wereld van seks & drugs & rock’n’roll, zeer goed geconserveerd gebleven. Bovendien is hij vanavond vrij goed geluimd en spraakzaam, ook wanneer blijkt dat bij het begin van het concert het orgel het even laat afweten. Jammer dat Lana Loveland er deze keer niet bij is om het orgel te strelen en te bespelen, samen met Rudi is zij nochtans de laatste jaren uitgegroeid tot het ‘gezicht’ van de band en zorgt ze met haar wulpse verschijning altijd voor wat meer pit en een portie extra visueel spektakel op het podium.
The Fuzztones starten energiek met “Blues theme”, “Caught you right handed” en “Bad news travels fast”. Hun rauwe en vette sound is na al die jaren behoorlijk goed overeind gebleven en fans van het eerste uur smullen van de potige brok muzikale nostalgie die ze met veel overgave brengen. Protrudi zoekt het publiek meermaals op en is vocaal bij de pinken. Doorheen de jaren heeft de man zodanig veel ervaring opgedaan dat hij makkelijk iedereen inpalmt met zijn verschijning. “Jack the ripper” en “Eyes in the back of my head” knallen heerlijk ‘vuil’ uit de boxen en zetten het publiek vooraan moeiteloos in beweging. Met “Marble Hall” wordt wat gas terug genomen en gaat de snelheid even op een lager gemiddelde maar dat blijkt slechts een kort afleidingsmanoeuvre voor wat daarna op het publiek wordt afgevuurd.
Een spervuur aan korte , krachtige en fuzzy rocksongs die stuk voor stuk het genre alle eer aan doen en zo de tijdsgeest waaruit ze komen mooi oproepen. “Brand new man” zorgt voor een eerste hoogtepunt van de show. “No friend of mine”, “Plastic people” en “Romilar D” zetten de set in een rotvaart verder en brengen de fans nog meer in beweging. Bij dat laatste nummer heeft mister Protrudi het trouwens openlijk over druggebruik en vertelt hij het publiek over de keren dat hij zelf het spul proefde. Doch wanneer een enthousiaste fan hem vriendelijk een dampende joint aanreikt, vooraan het podium, bedankt hij kordaat voor het aanbod.
Omdat het optreden stilaan naar zijn einde gaat, besluit de drummer tijdens een instrumentaal intermezzo even alle aandacht naar zich toe te trekken. Hij wandelt al drummend rond zijn trommels en besluit dan pardoes op de grond te gaan liggen, allicht in een poging om de afwezigheid van Lana Loveland te doen vergeten maar met wisselend succes…
Trouwe fans van de band weten intussen dat het moment is aangebroken om een paar juweeltjes van de sterke langspeler uit 1985 ‘Lysergic Emanations’ boven te halen en zo het einde van een leuk optreden in te luiden. Het stomende “She’s wicked” vult de zaal en zorgt voor een massale dansuitbarsting.
Als bisnummers volgen eerst “Cinderella” (The Sonics cover) en het onvermijdelijke en tijdloze “Strychnine”. Een superafsluiter die gans De Casino voor een laatste keer op zijn kop zet en het publiek luidkeels laat meebrullen en laat loos gaan op zoveel lekkere rock’n’roll.
Neem gerust een kijkje naar de pics
The Fuzztones
{datsopic:358}{datsopic:357}{datsopic:356}{datsopic:355}{datsopic:354}{datsopic:353}{datsopic:352}{datsopic:351}{datsopic:350}{datsopic:349}{datsopic:348}{datsopic:347}{datsopic:346}{datsopic:345}{datsopic:344}{datsopic:343}{datsopic:342}{datsopic:341}{datsopic:340}{datsopic:339}{datsopic:338}{datsopic:337}{datsopic:336}
|
The Godfathers
{datsopic:383}{datsopic:382}{datsopic:381}{datsopic:380}{datsopic:379}{datsopic:378}{datsopic:377}{datsopic:376}{datsopic:375}{datsopic:374}{datsopic:373}{datsopic:372}{datsopic:371}{datsopic:370}{datsopic:369}{datsopic:368}{datsopic:367}{datsopic:366}{datsopic:365}{datsopic:364}{datsopic:363}{datsopic:362}{datsopic:361}{datsopic:360}{datsopic:359}
|
Philadelphia 69
{datsopic:402}{datsopic:401}{datsopic:400}{datsopic:399}{datsopic:398}{datsopic:397}{datsopic:396}{datsopic:395}{datsopic:394}{datsopic:393}{datsopic:392}{datsopic:391}{datsopic:390}{datsopic:389}{datsopic:388}{datsopic:387}{datsopic:386}{datsopic:385}{datsopic:384}
|
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas