Het materiaal van het duo Jamie Hince en de bevallige Allison Mosshart is met de jaren minder rauw, doorleefd , en intussen zijn ze live met meer dan twee. De nieuwe plaat ‘Ash & Ice’ liet langer op zich wachten en verscheen pas vijf jaar na de vorige. Intussen werden we gesust met een Dead Weather album, één van de projecten van Mosshart . We hebben een intense plaat die vaardig , dromerig en gepolijster, melodieuzer is.
Het staaltje lofi garagerock’n’roll, de flirts en sexy loops zijn op het achterplan geraakt . Adrenalinestoten ervaren we nog op een “Doing it to death”, “Bitter fruit” , “Siberian nights”, “Impossible tracks” en “Whirling eye”, door die kenmerkende twinkelende , hakkende , dwarse ritmes. De twee pakken sober , gevoelig uit met “Hum for your buzz” , “That love” en “Echo home” .
Het broeit en knettert beduidend minder , The Kills zijn braver geworden …
Het garagerockend-abilly duo, Alison ‘VV’ Mosshart en Jamie ‘Hotel’ Hince; The Kills, speelden een boeiende, frisse, aanstekelijke, sprankelende set, met een zekere jeugdigheid en flair. Vonken en vuur, show en entertainment op het podium, die ook z’n weg vond bij het publiek, die enthousiast reageerde op de rock’n’roll kills, -hooks en -licks van de twee .
Tja, The Kills vormen het zalvende recept op The White Stripes en bieden nog steeds een gepast antwoord op The Raconteurs, The Dead Weather, The Black Keys en onze Black Box Revelation.
Na de ‘quality time’ van Jamie met Kate Moss en Alison met The Dead Weather, zijn ze er na drie jaar terug bij met een vierde cd ‘Blood Pressures’. Live hoorden we een ferme doorslag van een rauw, zompig, smerig en rammelend gitaargeluid. Gejaagde, onrustige melodieën, ritmes, schurende en scheurende gitaren en een breder concept door live drums werden aangeboden , die handig de elektronicabeats en de drumcomputer van de laatste cd’s omzeilden. Vier live drummers mepten hoekig en synchroon op de trommels.
Een visite kaartje om U tegen te zeggen door de intense spanning en dynamiek. Ons leren vestje konden we terug aantrekken en de rock’n’roll vrouwen zullen eraan denken om net als Alison de haren akajou/rood te kleuren. Dit was chemie tussen de twee, en met het publiek! Geniaal.
Een gevarieerde set dus, waarbij de klemtoon kwam op het recente materiaal, die een paar oude ophitsende klassiekers opgroef als “No wow”, die rauw en bitchy de anderhalf uur durende set opende, “Kissy kissy”, en in de bis “Fried my little brains”, “Fuck the people” en “Monkey 23”; hier ging Hince de strijd aan met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, danste, hotste, maakte sensuele, erotiserende passen en stond gejaagd en lieflijk tegenover Hince. Opwindend en doorleefd .
Ze hielden het boeiend en spannend met toegankelijke en broeierige rockers als “Future starts slow”, “Heart is a beating drum”, “Baby says” en “Satellite”. De meeslepende “Pale blue eyes” van de Velvet Underground, “Black ballon” en “Pats & pans” kregen iets bijzonders door de drumtics of sfeervolle toetsen. Overtuigend besloten ze met “Cheap & cheerfull” en “Tape song” , inderdaad snedige, krachtige rockers.
Het innemende, ingetogen “The last goodbye” liet ons lekker wegdromen door de synths en toonde de lieflijke, kwetsbare kant van de rock’n’rollers. Een harde streep trokken ze dan met de eerder vernoemde classics; “Love is a deserter” en “The good ones” misten we in het rijtje, maar de sound, de energie, de attitude, de look en het enthousiasme van The Kills maakten het feestje compleet!
Support Weekend zit in hetzelfde rijtje als Ringo deathstarr, die eerder nog de Smashing Pumpkins opwarmde, wat betekende noiserock, shoegaze, lange hypnotiserende stukken, ingedrukte pedaaleffects en zweverige, overwaaiende vocals …
Organisatie: Live Nation
Drie jaar na de derde cd ‘Midnight Boom’ verschijnt van het rauwe garagerockabillyblues, vrouw – man duo, Alison ‘VV’ Mosshart en Jamie ‘Hotel’ Hince, de vierde ‘Blood Pressures’. Op de vorige cd klonken ze al toegankelijker en melodieuzer en naast de ritmebox sijpelden elektronicabeats door. Deze lijn wordt verder gezet en het zompige, smerige en rammelende geluid en de gejaagde ritmes zijn op het achterplan geraakt. Minder opwindend , doorleefd, verbeten en beklijvend dus maar nog steeds een broeierige sound. Vooral “Satellite” en “DNA” zijn heel erg sterk en zij vormen het uitgangsbord van de cd. We houden er van als ze songs spelen als “Heart is a beating drum”, “Nail in my coffin’” en “You don’t own the road”. De rest is minder krachtig en kernachtig.
Goede plaat, niks minder, maar ook niks meer …
The Kills zijn toe aan de derde plaat, ‘Midnight Boom’. De cd laat een ietwat breder geluid horen binnen hun rauwe garagerockabillyblues, want naast de ritmebox sijpelen elektronicabeats door. Ook klinkt het vrouw – man duo, Alison ‘VV’ Mosshart en Jamie ‘Hotel’ Hince toegankelijker en melodieuzer, en is het lofi karakter wat meer op het achterplan gedrukt, maw hun zompig, smerig en rammelende sound klinkt afgelijnder. Maar het blijft genieten van hun gejaagd en broeierig geluid, bepaald door de doorleefde, verbeten en soms krijsende zang van Alison, ondersteund door Jamie’s zegzang. Kernachtige en krachtige songs, waarvan “Last day of magic”, “Hook & line” en “Alphabet pony” meer dan moeite waard zijn. The Kills ondernamen een logische stap, een stap die ze moesten riskeren na hun twee rauwe rudimentaire platen, ‘Keep on your mean side’ en ‘No Wow’. Benieuwd of onze Black Box Revelation ook zo zal evolueren …
The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.
De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .
Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.
Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef
Nederlands 
Français 
