Uit het Arctic Monkey landschap Sheffield komt het door vrouwen gedomineerde kwintet The Long Blondes. Ze debuteerden met frisse indie  postpunk ‘Someone to drive you home’, leunend aan andere vrouw-man groepen als The Subways, The Hot Puppies, Juliette & The Licks en niet te vergeten Blondie! Onlangs kwam de opvolger ‘Couples’ uit, waarbij de groep ‘80’s wave en retropop integreert in hun dynamische gitaarpop.

Ze speelden, voor een veel te weinige opkomst, een aanstekelijke, pittige set van wel zestien korte nummers in een klein uur, waaronder  toch enkele ups & downs te noteren waren door de matige songstructuur.
The Long Blondes zijn toch wel een apart bandje: er was de extraverte, kortgerokte zangeres Kate Jackson, die sensuele danspasjes maakte op het podium, de energieke drummer Screech Louder, een op en top geconcentreerde gitarist Dorian Cox en tenslotte de twee overige dames, bassiste Reenie Hollis straalde een pak-me-dan-maar-je-krijgt-me-niet attitude uit en toetseniste/gitariste Emma Chaplin gunde het publiek amper een blik en speelde maar de hoogst belangrijke noten.
De songs van de eerste plaat onderscheidden zich duidelijk van het breder concept van ‘Couples’, en kregen de sterkste erkenning. Opener “Round the hairpin” was een regelrechte tuimelperte naar de ‘80’s Human League; daartegenover een strak, springerig “Weekend without make-up”; de oudjes “Separated by motorways” en “You could have both” zaten mooi verborgen in enkele mindere nieuwe songs, “Erin O’Connor” en “Too clever by half”. Er was de aanstekelijke single “Century “ en het bezwerende “Here comes the serious bit” door de psychedelica toetsen. De groep stevende af op een sterk einde met het energieke “Once & never again”, het opbouwende “I’m going to hell” met enkele intrigerende pianopartijen en een broeierig gedreven “Giddy startospheres”. “Guilt” was een aangenaam rustpunt binnen de snedige, frisse aanpak. Het warme onthaal apprecieerden ze , wat een intrigerende “Lust in the movies” uit hun onvolprezen debuut opleverde.

De support, het Amsterdamse Hit Me TV wordt in eigen landje op handen gedragen. Het singletje van het kwarrtet “Maybe the dancefloor” wordt op 3FM plat gedraaid; voor de aanwezigen in de VK was het een nobel onbekende groovy popsong door fijne gitaarlicks, een pompende, diepe bas en opzwepende percussie. De groep linkt de huidige poprock aan ‘70’s retro- en hardrock. De vocals van Jaap Warrenhoven varieerde van hoog naar direct. Niet alle songs overtuigden, maar beide bands samen, bleek net een goed gemiddelde voor een geslaagd avondje.

Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek

The Long Blondes maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw – man bandjes als The Hot Puppies, The Subways, Juliette & The Licks en The Pipettes. The Long Blondes is een kwintet uit Sheffield (drie meisjes, twee jongens, gemiddeld 19 jaar!) die een leuk debuut uithebben van een twaalftal drie minuten songs. Spil is zangeres Kate Jackson, die qua zang soms neigt naar Gwen Stefani (ten tijde van de No Doubt periode) of die soms schreeuwerig, onvast of emotievol klinkt.

De eerste songs zijn alvast dynamisch, pittig en gedreven; springerige gitaarpunkpop dus op “Lust in the movies”, “Once and never again” en “Giddy stratospheres”. “Only lovers left alive” en “Heaven help the new girl” laat een sfeervol melodieus kantje horen van dit jonge bandje. Het tempo wordt terug strakker vanaf “Separated by motorways”, een bewijs van de muzikale uitbundigheid van de band. Enkel op het eind met “Madame Ray” en “A knife for the girls” verzwakt de band ietwat.

The Long Blondes houden het midden tussen onstuimige punkpop en speelse poprock, ‘de road’ om veilig thuis te geraken volgens de Long Blondes.