logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Search results (3 Items)

The Rakes

Klang

Geschreven door

Het Britse The Rakes is toe aan hun derde cd. ‘Capture/Release’ overtuigde met strakke, springerige en snedige pospunkpopsongs. ‘Ten New Messages’ klonk breder door toetsen en door het sfeervoller materiaal minder boeiend en spannend. De derde cd ‘Klang’ laat de energieke aanpak horen van hun debuut.
Deze 2e lijns postpunk band, samen met Futureheads en Maxïmo Park, heeft opnieuw tien songs klaar die vinnig en opzwepend klinken. Kort, krachtig en opbouwend en meeslepend, onder de neuzelende zang van de charismatische Alan Donohoe, die opvalt met z’n typische spastische Ian Curtis elleboog bewegingen en hoekige Piet Goddaer danspassen.
De eerste nummers van de plaat zijn heel sterk: “You’re in it”, “That’s the reason” en “The loneliness of the outdoor smoker”. Ook in het oog springt “1989” en het aanstekelijke basspel op “The light from your Mac”. Af en toe nemen ze wat gas terug en tav de vorige plaat modderen die songs niet weg, “Woes the working woman” en “Muller’s Ratchet”, met pianoloops en toetsen .
The Rakes hebben een broeierig frisse plaat uit en laten zich duidelijk herontdekken …

The Rakes

Ten New Messages

Geschreven door

The Rakes zijn een Londens kwartet die onder de aandacht kwamen met het debuut ’Capture/Release’ met songs als “22 Grand Job”, “Strasbourg” en  “Work, Work, Work”, korte kernachtige songs die de band in de tweede linie plaatste van postpunkbands als Bloc Party, The Futureheads, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park en Franz Ferdinand. Frisse, energieke gitaarrock dus.

Op de tweede plaat koos de band voor een gematigde subtiele aanpak, minder rechttoe-rechtaan en dynamisch. ‘Ten New Messages’ bevat  aanstekelijke, broeierige, rauw rammelende melodieuze gitaarpop, onder de lichthese, donkere zweverige zang van Alan Donohoe.

“The world was a mess but his hair was perfect”, “Little superstitions”, “We danced together”, “On a mission” en “Time to stop talking” zijn alvast de sterkste nummers op de cd..

‘Ten New Messages’ is daadwerkelijk een minder strak en snedig album dan het debuut. De muzikale aanpak is wennen, maar de plaat wint per beluistering aan zeggingskracht.



The Rakes

Shitdisco kaapt de prijs weg als beste groep van de avond

Geschreven door
Grand Island is een Noors vijftal, die muzikaal maar weinig affiniteit heeft met Scandinavië; ze haalden invloeden aan van Jeffrey Lee Pierce 's The Gun Club en Kyuss. Een klein half uur lang boeiende rommelige en onstuimige gitaarrock'n'roll. Dit smaakte naar meer. Een toffe kennismaking. Hun debuut `Say no tin sin' is er alvast ééntje om op de kop te tikken!

Snedige en broeierige retrogitaarrock, waarin blues is verwerkt, kregen we van het Nederlandse gezelschap Alamo Race Track. Het viertal speelde in het begin een behoorlijk aantal interessante nummers, maar vervielen naar het eind naar minder spannende melodieuze gitaarpop, wat de aandacht deed verslappen.

Shitdisco wordt geplaatst binnen de `new rave beweging' van beloftevolle bands als The Klaxons. Muzikaal profileert Shitdisco zich ergens tussen Radio 4, The Rapture , de `70s punk van The Clash en The Stranglers, en de `80's golf van Talking Heads en Gang Of Four.

Springerige en levendige postpunkfunk onder een pompend beatje, fris, aanstekelijk en opzwepend. De songs van `Kingdom of Fear' speelden ze in een sneltempo. Hoogtepunten waren ?OK? en Prodigy's ?No good?. De fel, stevige, dynamische aanpak plaveit de weg naar een grootse toekomst! Verdiend een sterke respons.

The Rakes zijn een Londens kwartet, dat in de tweede linie staat van bands als The Futureheads, Franz Ferdinand en Maxïmo Park., d.w.z. frisse, energieke gitaarrock binnen de huidige postpunkbeweging.

De band, onder zanger Alan Donohoe, heeft tot nu toe twee cd's uit nl. `Capture /Release' en `Ten New Messages'. De tweede cd heeft een subtiele, meer gematigde aanpak dan hun strak kernachtig debuut. De hoekige armbewegingen van Donohoe refereerden aan Ian Curtis (Joy Division) en Paul Smith (Maxïmo Park).

De groep begon stevig en gebald met de rauw rammelende ?Terror? en ?Retreat? van de eerste plaat. De huidige single ?We dance together? kreeg kleur door een intrigerend orgeltje.

De songs volgden elkaar snel op: ?We are all animal?, ?Down with moonlight? en ?When Tom Cruz cries?. ?Binary love? was het meest sfeervolle nummer van de set, en had een schitterende finale door z'n spannende opbouw, gelinkt aan Bloc Party. De groep krikte het tempo op en bood een fijne apotheose met het memorabele ?22 Grand Job?, ?Violent? en ?Strasbourg?.

In een goede 45 minuten hadden ze een 13 tal songs gespeeld; ze hielden het tempo strak met vier songs in de bis, waarvan drie klasse songs: ?Little superstitions?, ?Work Work Work? en ?The world was a mess??; bruisende songs die een pak andere verbleekten.

The Rakes leverde een goede pittige en dynamische set af; maar sommige nummers hadden net niet genoeg draagwijdte om een uur lang de aandacht te behouden. Waardoor Shitdisco met de pluimen ging lopen als de meest overtuigende band van de avond.

Org: Botanique Brussel - Les Nuits Botanique