The Streets are back on the street - jawel, terug van weggeweest na zeven jaar radiostilte . De onnavolgbare zangrap, zijn onvergelijkbare présence, humor , maatschappijkritiek en rebelse houding maakten van de vuilgebekte Brit Mike Skinner een grote klepper in de internationale hiphopscene. In 2017 kwam Skinner opnieuw naar buiten en liet al eens van zich horen met enkele vlijmscherpe tracks , en kijk in 2019 breien Skinner en zijn band een vervolg met een rits uitverkochte concerten , o.m. in de AB en in de l’Aéronef. De festivalzomer lonkt!
Onze Franstalige vrienden zijn minder te vinden voor de streetrap van Skinner en zijn gevolg . De Belgen waren in de pittoreske l’Aéronef in de meerderheid wat dankbaar werd onthaald door Skinner.
Na tien jaar afwezigheid staat Skinner op scherp. Hij heeft er zin in. Met z’n trainingspak aan, kopje hooligan kort en een pint in de hand hitst hij het publiek op. Een punky attitude kan je wel zeggen, met in zijn voetsporen artiesten als Sleaford mods en Run the jewels .
Als een hyperkineet heen en weer, lopend op het podium, waarheden spuwend , rechtvaardigheid, cynisme en toch … een vat vol humor en liefde . Die balans was hier ook vanavond te vinden, wat betekent dat hier een Streets staan die er tegenaan gaan .In het verleden was het soms anders , we herinneren ons nog een belabberde Skinner op Pukkelpop , vijftien jaar terug.
Vanavond kregen we een bloemlezing van het oeuvre geflankeerd door een full band en enkele gastzanger/rappers. De soul in het timbre is te horen, de Belgische hippopgolf kan er van meespreken
Kenmerkend is de muzikale diversiteit in het genre , stijlen worden door elkaar gehaald: pop, hiphop, r&b, (dub)reggae, 2 step sound, orkestraties, beats en een portie neurotische sounds. Heerlijk vernieuwend.
De Brexit zit ‘em enorm hoog en hij omarmt zijn publiek maar al te graag .Hij schiet meteen van wal met “Turn the page” , “Let’s push things forward” en “Don’t mug yourself” . Hij sprong al van het verhoogje van het podium en baant zich al rappend een weg door het publiek . Vurige woede en liefde , het is in elkaar verstrengeld in Skinners sound en rap .
De band speelt strak en is goed ingespeeld op Skinners capriolen; ze biedt hem ruimte voor improvisatie, gewoonweg wordt soms een ander nummer ingezet , om dan terug te komen op het origineel.
De twee andere MC’s vullen aan en nemen over waar ’t belieft; ze zingen trouwens veel beter dan hem. Trouwens , het past allemaal in ‘t vaatje.
Een afwisselende set hoorden we met fris , aanstekelijke grooves , punky uptemo tunes en sfeervolle , zalvende sounds. Van “Could well be in” , “Has it come to this” en “Everything borrowed” . Soulvol , liefdevol gaat het naar het gospel getinte “Never went to church”. Geen drankje te weinig op “Too much brandy” . Hij weet z’n publiek te bespelen en doet de eerste rijen uit zijn hand eten .
Tijd om de vrouwen uit te nodigen om te crowdsurfen; ze worden op handen gedragen tijdens “Heaven for the weather” , die meer dynamiek en levendigheid krijgt . Opwinding dus . “Dry your eyes” is die samenhorigheidssong , die een eerste keer The Streets uitwuift . Een genot die hij verder zet in de bis , met enkele (nieuwe) ‘grime’ nummers; de herkenbaarheidsfactor wordt gekozen met “Weak become heroes” en “Blinded by the lights” . Een ingehouden spanning van subtiliteit , finesse, energie, friste .
Een hoogtepunt die finaal wordt besloten met het snedig rockende “Fit but you know it” . Een massa die sprong , pogoëde en elkaar vastnam . Een euforische finale!
The Streets are back en brachten een mooie afwisseling in hun oeuvre . Skinner rapt zoals hij spreekt en andersom . Geen dips , maar anderhalf uur lang aangenaam , aanstekelijk en scherp!
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de AB, Brussel op 14 februari 2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-streets-14-02-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/murkage-dave-14-02-2019
Organisatie: Aéronef, Lille
Mike Skinner en de zijnen zijn toe aan hun laatste cd. Het werd steeds meer een moeilijke bevalling. We hoorden vroeger al twee fijne platen ‘Original Pirate Material’ en ‘A grand don’t come’, dan begon het al wat stug te worden met ‘The hardest way to make an easy living’. Op de vorige cd ‘Everything is borrowed’ sijpelde de ideeënarmoede door.
De recente ‘Computers & Blues’ ligt in dezelfde lijn, goed, maar ook niet meer dan dat. Enkele gastvocalisten ondersteunen Skinner, wat elan biedt op deze mengelmoes van pop, hiphop, r&b, (dub)reggae en 2 step, o.m. Robert Harvey (van The Music) Clare Maguire en Laura Vane ( van The Vipertones).
Het tempo ligt beduidend lager dan vroeger; de sounds en bleeps zijn warm, licht, toegankelijk, sfeervol en dromerig. Songs als “Puzzled by people”, “Without thinking”, “Soldiers”, “We can never be friends”, “Omg”, “Trying to kill me” en het afsluitende “Lock the locks” zijn nog steeds de moeite , maar algemeen werkt die mellow hihop en de raps minder aanstekelijk en treffend.
Ondanks het feit dat The Streets me door de jaren steeds heeft geboeid, zullen we Skinner wel missen, maar het is duidelijk dat het muzikaal kaarsje rustigweg uitdoofde.
Het Britse The Streets, onder Mike Skinner, tekent voor onevenwichtige live sets en platen. In de Hallen van Schaarbeek waren ze toe aan de laatste show van 7 weken toeren. En Skinner wou een feestje bouwen. In de acts slaagde hij het publiek mee te krijgen, van handjeswuiven, zwaaien met één van je schoenen, de voorste rijen enkele teugjes brandy schenken tot aanporren om op de knieën te zitten en dan mee springen en –hotsen op de beats. Moeilijk was dat nu ook niet voor Skinner; de man liep heen en weer op het podium en ging in op elke prikkel van de eerste rijen en reeg dit aaneen aan de gespeelde songs. Muzikaal was het optreden in de goed gevulde Hal er eentje van ups en downs. Er zit slijtage op de songs van The Streets …Hun broeierig geheel van pop, hiphop, r&b, (dub)reggae, 2step en orkestraties leidt aan ideeënarmoede, wat we al hoorden op de laatste cd ‘Everything is borrowed’.Terecht liet hij weten nog 1 plaatje te maken.
The Streets kozen voor een meer safety aanpak, gedragen door de op elkaar afgestemde neuzelende zegrap van Skinner en de soulfulle stem van de tweede vocalist. De paar rommelige minpuntjes konden de pret en de fun op het podium en bij het publiek niet bedreven. Een uiterst genietbare “Everything is borrowed”, werd meteen gevolgd door een opzwepende “Don’t mug yourself” en “Push the things forward”, gelinkt aan Prodigy’s “Outta space”. In het sfeervolle, ingetogen middendeel misten enkele oudere songs, “Same old thing” en “Too musch brandy”, ritme en spanning, klonken erg chaotisch en in het spervuur aan raps vergiste Skinner zich van toonhoogte. Maar ze werden opgevangen door de standvastige tweede vocals en door schitterende versies van het Xmas getinte “The escapist” , ”It’s too late” en de gospels van “Never went to church”. Vanaf dan zat het snor. “Are you with me?”, haalde Skinner nog aan en hij ging met z’n Streets naar een toffe, overtuigende climax: het jazzy groovende “Edge of a cliff”, het uptempo “Weak become heroes” en de dreigende beats van “Blinded by the lights”, die op het eind een dansbare wending kreeg.
Na een uurtje leek de party plots over , maar de fijne bis breidde er nog een aangenaam staartje aan met het broeierige “Turn the page”, het intieme “Dry your eyes, mate”, dat luidkeels werd meegezongen, en de opwindende nummers, “Heaven for the weather” en “Fit but you know it”, dat in ware Nirvana stijl werd beëindigd: Skinner met een filmcamera in de hand, gedragen door z’n fanshare, een gitaar zwieren op het podium, drums omver gooien en de pedaaleffects stevig ingedrukt houden. Probleemloos hebben ze hun party in de coulissen kunnen verder zetten.
Ondanks het rommelig aandoende middendeel, hadden we te maken met een goed uitgekiende, afwisselende playlist van fris aanstekelijk en sfeervol materiaal,die ervoor zorgde dat het laatste liedje van The Streets live nog niet is uitgezongen en dat de kaars van op de plaat nog niet volledig is uitgedoofd; maakt hij dan toch nog die ultieme opvolger van ‘Original pirate material’ uit 2004…?
King Lee is het funky pseudoniem van Enfant Pavé van de voorheen Franstalige hiphoptrots Starflam. Hij gaat alvast muzikaal minder breed dan z’n vroeger maatje Baloji. Ondanks de verwoede pogingen het publiek warm te krijgen voor hun energieke hiphopstyle, leek de Hal iets te groot gegrepen voor deze beginnende band.
Fotoshoots: zie live foto's
Organisatie: Live Nation
Het Britse The Streets, onder Mike Skinner, is er na twee jaar opnieuw bij met een erg sfeervolle plaat. Skinner is het voorbije jaar in de boeken gedoken, las enkele grootse filosofen en hop, weg zijn z’n wildste verhalen en dagdagelijks gezeur over zaken. De mengelmoes van stijlen van pop, hiphop, r&b, (dub)reggae en 2 step zijn in een lager tempo en klinken lichter en toegankelijker. Er zijn minder orkestraties en neurotische beats. Enkele songs zijn uitmuntend (“Heaven for the weather”, “The way of the dodo”, “Never give in”, “The strongest person” en de titelsong), maar anderen, waaronder “The sherry end” missen nu écht de bocht om boeiend te kunnen klinken. Ideeënarmoede schuilt om de hoek. Het wordt maar best dat Skinner nog één plaat zal uitbrengen, vooraleer de muzikale kaars volledig uitgedoofd is.
Nederlands 
Français 
