De postpunk van het eerste uur zit (opnieuw) in de lift . Terug van weggeweest zijn er Gang Of Four, The Pop Group , de samenwerking tussen FF en The Sparks (onder FFS) en verder zijn bands als Pere Ubu en The Fall in die 35 jaar nog steeds actief . Ook Wire , ¾ intact in dezelfde bezetting, levert met regelmaat van de klok een plaat af . Na ‘Change becomes us’ (2013), ongebruikt oud materiaal als basis voor nieuwe songs , zijn ze er nu met deze hier,  eenvoudigweg ‘Wire’ genaamd.
De snedige arty laat al jaren meer ruimte voor pop , stemmige sfeerstukjes en broeierige songs. Ook al is de cd niet helemaal spannend , we vinden van Colin Newman enkele pareltjes als “Blogging” , die de plaat opent en de mooi uitgesponnen , broeierige “Sleepwalking” en “Harpooned” die we met plezier inlijsten.
We horen een band die een rits goede dromerige popsongs aflevert . Halfweg gaat het tempo wat omhoog en krijgen we een strakkere sound .
Verrassen doet Wire niet echt meer , maar na al die jaren zijn ze nog steeds in staat om goede, pakkende, subtiele nummers te brengen.

Evenwichtig concert van Oudjes Wire
Wire – Mum – Wolf Eyes
Amerikaans Theater
Brussel
2013-09-20
Akim Serar

Een beetje geschiedenis eerst van de locatie om te beginnen, want zelden komt men in dit paviljoen,  gebouwd in 1958, ter gelegenheid van de World Expo … In ieder geval, voor mij, was het de eerste keer.
Een ongewone en enigszins vergeten plek, maar hier hebben we al een aantal grote namen in de jazz als Benny Goodman, Count Basie, Duke Ellington en Sarah Vaughan zien passeren. Een prachtig gebouw dat de tijd trotseert en een tweede jeugd ondergaat.
Tijdens dit weekend (en in afwachting van verdere programmering even spannend en uitdagend in de toekomst), plaatste de Ancienne Belgique zichzelf daarom in de kijker van het Amerikaans Theater.

De dag na het concert van BRNS, stelde de affiche vandaag een trip voor in 2 stappen , met experiment en tijdloze durf. Een leidraad welke toelaat dat verschillende artiesten zichzelf terugvinden in deze omgeving , gekozen vanwege zijn opmerkelijke akoestiek (met name in de grote zaal).

Bij aankomst blijkt Anna Von Hausswolff al halfweg haar set . Een bijzondere wereld die ik ontdekte door het luisteren naar 'Ceremony ' , een album welke me achterliet  met gemengde gevoelens. Mijn indruk werd de avond  versterkt na de voorstelling van de jonge Zweedse .  Anna von Hausswolff - Michaela Ebba Electra  , is niet erg groot ( in tegenstelling tot haar achternaam) , maar haar energie vertienvoudigt haar  krachten op het podium , een voedingsbodem voor de dynamische groep en een luidruchtige dimensie in de kleine pocket theater . Maar de sonische invallen incluis de duidelijke lyrische vaardigheden ( het dochtertje heeft wel degelijk power in haar ribbenkast ) kan me toch niet helemaal overtuigen . Is dit te wijten aan mijn late aankomst of gewoon mijn terughoudendheid in eerste instantie , hoe dan ook , de reeks eindigt minder sterk .

Mum - Ik was toch wel verbaasd over het kleine aantal toeschouwers die plaatsnamen  voor het  zware zwarte gordijn ... Ik onderga de muziek, zodat ze tot mij doordringt. " Sanda Sveitin Mila " is nog maar net begonnen , en ik raak betoverd door de gratie en nauwkeurigheid van dit mooi ensemble uit het Noorden . Spelend  met zowel  licht als zwaartekracht , distilleren de IJslanders in dit feeërieke stuk, op magistrale wijze, analoge geluiden en avontuurlijke experimenten in de elektronische wereld. Deze atypische groep voegt  een grote rijkdom van instrumenten toe als een  melodica, dansend zingend als een vallend herfstblad, een speels klokkenspel, ukelele en geschraapte strings aan de composities.
Magie hoorden we , een lappendeken van traditioneel geluid, gelinkt aan moderne instrumenten die een breekbare schoonheid vormen door gedurfde experimenten. … Experimenteren. Het sleutelwoord van vanavond. … Het woord is er uit .

Het beest ook - Wolf Eyes is qua melodische aspiraties juist het tegenovergestelde van MUM. Hier zal het destructieve concept zich meer aangetrokken voelen tot de hel, tegenover het paradijs, afdalend naar de Styx, en passant een bad nemend van corrosieve lava. Een concept dat echter een eindpunt mankeert en de grenzen niet ver genoeg overschrijdt.
Wolf Eyes - resulterend in geluid om het geluid, wisselend tussen improvisaties en nihilistisch aan banden gelegde mantra , maar helaas belemmerd door hypnotische overtredingen.
Het publiek is verscheurd, maar molesteert hen niet, dankzij de goede beurt die het trio ten allen tijde maakt in deze avontuurlijke context.

In een goed gevulde zaal, begint Wire zijn concert. Veteranen van Punk en Post Punk ( + andere labels die ze opgelegd kregen ) bewezen de Engelsen dat ze niks van kwaliteit verloren hebben . Actief sedert 1977, kan  de groep geleid door Colin Newman, ons een hoogwaardig concert aanbieden, dankzij een  enorm repertoire, en puttend uit een enorme discografie. Geconcentreerd rond « From Change Becomes Us », de laatst gedateerde , maar verre van achterhaald, met hergebruikt materiaal van de jaren ‘80.
En het werkt!
Een voorstelling die ironisch genoeg in het verleden startte ( " 23 Years Too Late " ) en die de aparte loopbaan van het trio weet te raken. Enkele tijdlozen uit hun cataloog en «  Marooned » als encore, gecombineerd met toekomstige, onuitgegeven werk (« The Flying Dutchman », « Blogging Like Jesus » et « Swallow Corn ».
Als je de tand des tijds kunt aflezen van hun gerimpeld gezicht, heeft de god chronos geen impact op hun creativiteit en Wire raakt één voor één de sterren aan, die deze avond de vlag van het paviljoen versieren.
We noteren ook de rijkelijke ondersteuning van een reeks effecten aangepast door  Matthew Simps, de gitarist die de groep vervoegde in 2011,  en van wie de muzikale aanpak toegespitst op het geluid, een meerwaarde kan bieden aan de groep.
Het besluit is: een evenwichtig concert van de Oudjes. Mijn god, het was schitterend!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Anna Von Hausswolff
Wolf Eyes
Mum
Wire

Akim Serar – vertaling: Gerrit Van de Vijver

Organisatie : Ancienne Belgique, Brussel

Het inmiddels legendarische Wire mag gerust als een zeer invloedrijke groep beschouwd worden. Een hele resem indie- en postpunkbandjes staan qua geluid bij hen in het krijt, velen zonder het zelf te beseffen. Wire is er zelf nooit rijk van geworden, albums als ‘Pink Flag’, ‘Chairs Missing’ en ‘154’ staan geboekstaafd als klassiekers maar dit heeft zich nooit vertaald in verkoopcijfers. De band is altijd in de underground gebleven en voelt zich daar nog steeds perfect op zijn gemak, net als zanger/gitarist Colin Newman’s nevenproject Githead trouwens, die in 2009 een prachtplaat maakten die door zowat de hele wereld over het hoofd werd gezien, maar niet door ons.
Op de nieuwe ‘Red Barked Tree’ gaan die van Wire alweer volledig hun eigen weg, en dat is er een met een hoop interessante zijweggetjes. De fijne opener “Please take” zit bijvoorbeeld gegoten in een warme en radiovriendelijke poppy sound, maar een station verder horen we grillige nerveuze punk op “Two minutes” en “Moreover”, twee songs die het weerbarstige geluid van Wire, zoals we dat kennen van vroeger, typeren.
Van punk naar wave is maar een kleine stap, songs als “Adapt”, “Down to this”  en “Now was” ( B52’s zijn in de buurt) dragen gedoseerde eighties echo’s in zich. Toch teert Wire geenszins op een retro geluid, de springerige rock van “A flat tent”en de gruizige shoegaze van “Smash” geven hedendaagse groepjes als Arctic Monkeys en A Place to Bury Strangers het nakijken. De titelsong die de plaat afsluit is ook weer van een heel ander kaliber, de heren verkennen de grenzen van de psychedelica en komen op hun pad ergens Syd Barrett tegen.
Een plaat gekenmerkt door diversiteit en veelzijdigheid, op en top Wire dus, verpakt in amper dertig minuutjes eigenzinnigheid.

Een stevige brok muziekgeschiedenis konden we met Wire het afgelopen weekend bewonderen. Na Gent was er vanavond afspraak te Brussel. Dertig jaar terug lag het songschrijversduo Newman/Lewis en drummer Gotobed aan de basis van de huidige rits postpunkbands; hun melodieuze arty punkyrock klonk rechttoe-rechtaan, uptempo, snedig en broeierig, had pakkende refreintjes en was af en toe iets subtieler. Op Pukkelpop 2003 kwamen deze vijftigers opnieuw samen en bundelden hun overtuigende EP’s ‘Read & Burn’ en de ‘Send’ cd met enkele oudjes samen, en gaven lik op stuk aan jonge bandjes door een hels moordende korte set. Na talloze projecten waaronder Newmans Githead brachten ze onlangs een nieuwe plaat uit ‘Object 47’. Het vierde origine bandlid Bruce Gilbert is vervangen door een gitariste, die op het podium het verst van de andere drie leden stond.

Een overwegend ouder publiek zag z’n helden van weleer aan het werk, en een handvol jongeren zagen waar een Franz Ferdinand, Pigeon Detectives en ga zo maar door de mosterd vandaan haalden. Newman had in z’n aktetas de tekstvellen mee, om deze tijdens het concert onder z’n leesbrilletje af en toe eens te spieken.
Een klein anderhalf uur lang grossierde het kwartet in hun materiaal en speelde een concert van ups& downs: er waren songs met een intense broeierige spanning, retestrak snel materiaal en enkele stuurloze niemandalletjes. Wisselend kwalitatief materiaal dus, waarvan de miltante noise injectie, die hun songs tijdens de vorige tournee prikkelden, afwezig bleek. Ze trokken alvast meteen de aandacht met “Our time”, “Too late” en “Comet”. En songs als “Being sucked in again”, “The Agfers of Kodack”, “Circumspect” en “I don’t understand” hielden hun muzikale zoektocht tijdens de set overeind. Hun directe, to the point en sfeervoller materiaal werd niet uitgesponnen en kreeg geen dreunende repetitieve ritmes mee.
Een prachtige bisronde onderstreepte de ‘eeuwige’ muzikale jeugdigheid van het kwartet met het opbouwend dreigende “Boiling boy”, het broeierige “Lowdown” en de springerige krakers “12 XU” en “160 beats That”. Wat Wire als een icoon binnen de punkwave plaatste en actueel hield binnen de Britpop en postpunk!

Support was de Londenaar Duke Garwood, die op z’n gitaar enkele experimentals en bluesslides ten beste tokkelde en speelde . Eerder was hij al zien in ‘a trubute to Gram Parsons’.

Organisatie: Botanique Brussel