Een nieuwe zet op het illustere schaakbord van de immer aangrijpende Chelsea Wolfe. Op ‘Hiss Spun’ flirtte ze nog met spooky doommetal, op ‘Birth Of Violence’ trok ze een akoestische kerker in, op het verschroeiende ‘Bloodmoon:I’ sneerde ze samen met de geweldenaars van Converge doorheen een met zwart zwavelzuur gevuld metal-bad.
Elk nieuw album zorgt bij deze donkere muze steevast voor nieuwe openbaringen, invalshoeken en ontdekkingen. Haar platen zijn stuk voor stuk adembenemende parels die op het eerste zich ver uit elkaar liggen maar die wel één constante hebben, ze verdragen geen daglicht.
Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ zet de nachtgodin alweer een nieuwe stap in haar zonderlinge evolutie. In haar alom onheilspellende sound zijn er deze keer ijle synths en beklemmende elektronica naar binnen geslopen. Met de nieuwe insteek vertoeft ze nog steeds grotendeels in haar favoriete biotoop, de duisternis. De songs zijn deze keer gespaard gebleven van snerende metalriffs, maar de teneur is nog steeds angstaanjagend en Chelsea’s dromerige vocals bevinden zich in immer geheimzinnige en mistige oorden.
De tracks drijven op hypnotiserende beats, beklijvende drones, sluimerende gitaren en benevelde synths. Zo zoeken ze ongekende horizonten op. “Whispers In The Echo Chamber” zet de lijnen uit en grijpt middels spookachtige elektronica en een ultieme uitbarsting onmiddellijk naar de strot, “House Of Self-Undoing” mokert hardvochtig op een bed van jungle drums, “Tunnel Lights” is de hemel onder de grond, “Salt” dwaalt rond in Portisheadland en afsluiter “Dusk” trekt met een stevige apotheose meedogenloos de nacht in.
‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ is een zwarte parel die zijn geheimen niet meteen prijsgeeft, het vergt wat moeite van de luisteraar. Dit is een boeiende ontdekkingstocht doorheen de donkere spelonken van Chelsea Wolfe’s ziel. Neem dus uw zaklamp mee.
Wolf Alice - Overrompelende bevestiging van ijzersterke live grunge reputatie
Met al enkele platen onder de arm waarvan ‘Blue Weekend’ (2021) de meest recente is, timmert Wolf Alice gestaag aan naamsbekendheid. Over het kanaal is het viertal immers al een volgroeide sterke grungeband met een uitstekende live reputatie. In België duurde het enige tijd maar met deze passage in La Madeleine bevestigden ze hun ijzersterke waarde.
Nog voor het gitaargeweld uitbrak, was daar Kevin! (met uitroepteken) om het publiek op te warmen. De broer van Ellie Rowsell, frontvrouw van Wolf Alice, bracht een mix van jolige folk riedels en licht zweverig bedroompop. Nu eens Mount Eeri of Adam Green, denk aan de sloppy maar niet valse zang, en dan eens Mac DeMarco. Voor een rock publiek slaagde hij er toch in om hier en daar enthousiaste kreten los te weken en kon hij wel op sympathie rekenen. Hoe hij met hetzelfde enthousiasme het podium opkwam, zo ging hij in een mum van tijd ook dankbaar het podium weer af.
De joligheid van het voorprogramma maakte al snel plaats voor strak gespannen verwachtingen eens Wolf Alice de trappen kwam afgetreden. Het publiek, toen al dolenthousiast, kreeg meer dan een glimlach op hun gezicht door sterke binnenkomer “Smile”. Met “You’re a Germ” liet de band zien en horen waar die zo goed in zijn: rustige bijna ingetogen passages afgewisseld met pure grunge uitspattingen. Reken daar nog de indrukwekkende vocals van Ellie Rowsell bij die van begin tot eind loepzuiver klonken. “Formidable Cool” was met die ingrediënten dan ook voller en overrompelender dan op plaat.
Het nieuwere werk uit ‘Blue Weekend’ klinkt iets verfijnder maar live vielen die niet uit de toon met het ouder materiaal. Het bedrieglijke broze “Delicious Things” en “Lipstick On The Glass” waren uitnodigingen voor het publiek om volop mee te zingen. Datzelfde enthousiasme werd doorgetrokken in “Planet Hunter”, “Space & Time” en het uiterst verbindend “Bros”. Het daaropvolgend drieluikje aan verse nummers moest zeker niet onderdoen. Het akoestisch getinte en indrukwekkend gezongen “Safe From Heartbreak (if you never fall in love)” deed ons even terug op adem komen terwijl meezinger “How Can I Make It OK?” ons warm maakte voor het venijnige uptempo “Play The Greatest Hits”.
Rond “Silk” (over mentale breekbaarheid) blijft steeds een aura hangen door ‘Trainspotting 2’ waardoor het live nog meer kippenvel bezorgde. Het einde van de set werd vervolgens mooi afgewisseld tussen nieuw en oud werk met “Vision of A Life” en “The Last Man on Earth” als een van de ontelbare hoogtepunten. De pletwals mocht dan al langs geweest zijn, toch was er nog bij band en publiek voldoende energie om de boel af te sluiten met het eerder rustige “No Hard Feelings” en uiteraard de publiekslieveling “Don’t Delete the Kisses”.
Alweer leverde Wolf Alice een glansprestatie af waarmee ze niet enkel bevestigen maar ook een enorme sterke indruk nalaten.
Setlist
Smile - You’re a Germ - Formidable Cool - Delicious Things - Lipstick on the Glass - Planet Hunter - Space & Time - Bros - Safe from Heartbreak (if you never fall in love) - How Can I Make It OK? - Play the Greatest Hits - Silk - Feeling Myself - Lisbon - Visions of a Life - The Last Man on Earth - Giant Peach —
No Hard Feelings - Don’t Delete the Kisses
Organisatie: Live Nation
The Wolf Banes zijn al even bezig aan hun comeback. Het was wachten op een single die zich complexloos kan meten met de ‘oude’ hits. Die is er nu met “Neverday”, een vlotte en catchy rocktrack die het midden houdt tussen pakweg “Fire In The Woods” en “Miles Away From Here”. Met bovendien een refrein dat je meteen kan meebrullen.
Met de stem van Wimmeke Punk is deze single meteen herkenbaar als The Wolf Banes. De lyrics gaan ook ergens over en muzikaal zit alles snor. Het is niet grensverleggend nieuw, maar dat verwachten we ook niet van The Wolf Banes. Degelijke en herkenbare rock, meer moet dat soms niet zijn.
De leuke clip werd opgenomen op de Fonnefeesten in Lokeren.
https://www.youtube.com/watch?v=C14LdouTVes
Remi Wolf - Onuitputtelijke energiebom
Nog net voor het begin van het echte festivalseizoen mocht Remi Wolf als een van de laatste de Botanique nog eens op zijn kop zetten. Met een te gekke debuutplaat ‘Juno’ (2022) waren de verwachtingen op een speelse, doldwaze en surrealistische set dan ook hooggespannen.
De concertavond werd zacht en soulful ingeleid door de charmante Britse Rachel Chinouriri. Door haar populariteit was de Rotonde al goed gevuld. Met alternatieve popmuziek op tape en live gitaarwerk van haar medemuzikant, bezong ze vaker breekbaar dans speels de vriendschap, de liefde en de daarmee gepaarde twijfels. Het broze “Thank You For Nothing” - over alcoholmisbruik - deed ons een krop in de keel krijgen. Na die oprechte ernst kreeg ze het publiek moeiteloos mee met het catchy poppy “All I have Asked” dat soms al eens deed denken aan Nilüfer Yanya. Koppeltjes gingen daarna nog dichter bij elkaar gaan staan voor het met liefde overladen “So My Darling”. Het publiek lustte er heel wat van maar een extra nummertje na het heel dansbare “Happy Ending” mocht er helaas niet komen.
De voelbare verwachtingen van Remi Wolf waren hooggespannen. Des te meer wanneer ze, nadat haar band verscheen, enkele minuten later springend opkwam om “Liquor Store” al knallend in te zetten. De uitzinnige kleurrijke en (voornamelijk) jonge muziekfans hadden er ook duidelijk zin in en gingen volledig mee met “Wyd”. De met zwoele R’n’B doorspekte “Sauce” was een bewijs van Wolf’s sterke zang maar evenzeer een eerste toonmoment van de vaardige gitarist. Remi piekte na de verschroeiende intro met “Monte Carlo” dat ondanks de moeilijke rappassage uitbundig werd meegezongen.
Meermaals hadden we het gevoel dat de Rotonde uit haar voegen barstte. Als het niet door de drummer, bassiste of gitarist was die één voor één zeer sterk speelde, dan was het zeker door de onuitputtelijke positieve vibes en energie van Remi Wolf. Op haar eigen compromisloze manier leidde ze “Sexy Villain” waarna ze heel soulful haar stem liet uitspannen in “Liz”. Niet altijd toonvast maar geen aanwezige die daar om maalde.
Al liep ze over van energie, toch kon ze even gas terugnemen tijdens het rake “Hello Hello Hello” en het vlekkeloze “Woo!”. Nog steeds bleef ze authentiek bij haar cover van Gnarls Barkley’s “Crazy” of haar eigen “Shawty” dat halfweg overvloeide naar Shaggy’s “It Wasn’t Me”.
Des te gekker werd de show voor “Volkiano” waar Wolf even achter de drum ging om haar uit te leven terwijl de drummer willekeurig lyrics prevelde. De concertavond was toen al een om in te kaderen waardoor het hele publiek er maar niet genoeg van kreeg.
Remi was naar het einde toe allesbehalve opgebrand want met het populaire “Photo ID” dropte ze nogmaals een ongelofelijke energiebom die de zaal deed daveren.
De show vloog zo voorbij en het duurde even voor Wolf en haar band terugkwamen voor meer. Met het komieke “Anthony Kiedis” en het doldwaze “Disco Man” waar ze niet enkel vocaal alles uit de kast haalde, verkochte ze ons een zeer welgekomen dreun van jewelste.
Dat Remi Wolf in een live setting floreert is een understatement. Haar muziek die veel verschillende genres aanroerde, kwam door haar zang en onuitputtelijke energie live over als een kleurrijke zaligmakend geheel waarmee ze allen van ons een zalige zomerstart bezorgde.
Setlist
Liquor Store - Wyd - Sauce - Monte Carlo - Sexy Villain - Liz - Crazy (Gnarls Barkley cover) - Hello Hello Hello - Volkiano - Woo! - Shawty / It Wasn't Me (Shaggy cover) - Photo ID — Anthony Kiedis - Disco Man
Organisatie: Botanique, Brussel
De hardcore-metal van Converge is doorgaans een lawaaierige en schreeuwerige pot herrie waarmee je een heel leger kan op stang jagen. Hun platen zijn stuk voor stuk bikkelharde noten om te kraken, maar wie volhoudt ontdekt dat er toch regelmatig wel enige nuance tussen de striemende heibel sluipt, al is die soms wel ver te zoeken.
Na al die jaren lijkt Converge op ‘Bloodmoon: I’ het perfecte evenwicht te hebben gevonden tussen meedogenloos geraas en een soort donkere en meeslepende schoonheid, en dat is niet in het minst te danken aan de duistere deerne Chelsea Wolfe. Ook Cave In zanger Steve Brodsky zorgt voor extra animo en diversiteit op dit album. Hier hebben we dus te maken met een bijzondere en uiterst geslaagde samenwerking die even heftig en beklijvend als verrassend is. Dat zoiets kan werken werd recent nog aangetoond door die andere godin van de nacht, Emma Ruth Rundle, die met de sinistere black-metal creeps van Thou het bloedstollende album ‘May Our Chambers Be Full’ inblikte.
De mysterieuze Chelsea Wolfe houdt wel van zulke uitdagingen, op haar platen waart er trouwens altijd gestaag een flinke hap doom-metal of een walm van onheilspellende noise rond, en ook met haar zijprojectje Mrs Piss briest en knalt ze dat geen naam heeft.
Chelsea Wolfe weet het lawaai van Converge in de juiste banen te lijden. Ze slaagt erin om Converge intenser dan ooit te doen klinken, ook al is de razernij soms een flink stuk ingetoomd. Converge komt op terreinen waar ze nog nooit geweest zijn maar waar er wel chemie in de lucht hangt.
Opener “Blood Moon” is een loodzware sluipmoordenaar die baadt in een giftig wijnvat, de duistere stem van Chelsea Wolfe duelleert met de oerschreeuw van Converge zanger Jacob Bennan, een vocale tweestrijd die vonken veroorzaakt. “Viscera Of Men” is epische metal die naar de sterren reikt en “Coil” is gothic-rock, maar dan aan de goede kant van de balans (aan de andere kant zitten hemeltergende gedrochten als Within Temtation of Nightwish). “Flower Moon” is zowaar een grunge-song die op de betere platen van Alice In Chains had kunnen staan. “Scorpion’s Sting” is een welkom melancholisch rustpunt die gedragen wordt door de zweverige stem van Chelsea Wolfe. Ook het fraaie “Crimson Stone” bevindt zich in die schemerzone tussen pracht en geweld en afsluiter “Blood Dawn” laat zich beluisteren als de ultieme offerdienst die de demonen terug tot rust moet brengen.
Fenomenale plaat!
‘Welkom terug’ leken de sleutelwoorden te zijn als samenvatting van de avond. Bij de eerste nummers stond een zichtbaar geëmotioneerde Max Colombie het applaus aan te nemen. De lichten van de zaal werden zelfs aan gezet zodat zowel publiek als zanger volop konden genieten van de hereniging.
In het begin liet de groep het applaus telkens lang duren alsof het telkens weer het laatste nummer van het concert was. Om maar te zeggen, het publiek en Max hadden elkaar gemist.
Het langverwachte nieuwe , ‘The shimmer’, derde nu, in een goed acht jaar tijd , verscheen in deze herfstperiode, en vier jaar na ‘Infinity’ . “James” , “Oliver”, “Livestream “ werden intussen gedropt, die de unieke, vertrouwde sensuele , dromerige , prikkelende sound ondersteept in een badje van van electropop , r&b, in zweverige melodieën, zalvende, pulserende, dansbare beats en zijn androgyne vocals . Een schemerzone waar het noch triest, noch vrolijk is , omschrijft hij zelf. Naast de sound , ervaren we in z’n bewegingen en de kledij de continue balansoverweging van drama, sensualiteit en verlangen.
Vanavond een voorproefje van wat we in april volgend jaar kunnen verwachten en een avond die de band en z’n het alter - ego van Max terug op het voorplan plaatst . Het materiaal en de singles van de drie platen werden mooi verdeeld in de set.
Het waren eerst enkel de voorste rijen parterre die van in het begin mee waren in de energie, die hij losliet met “The game”, “James” en het groovy , dreunende “You’re mine”, het nummer met Raving George. Op de balkons en de zitplaatsen bleef het rustig en zongen mensen enkel lippend mee. Het leek vanuit de band wel een bewuste keuze om daarna op te bouwen.
Vanaf “Your choice” en “Breathing” begonnen meer mensen wakker te worden tot bij “Fever” iedereen danste of zong. Ze konden moeilijk anders met hun heer en meester als voorbeeld. Die kleedde en danste zoals we van hem gewend zijn, zwoel en smachtend. Hij trok z’n publeik mee, porde hen aan , sprak de dansspieren aan, maakte pirouettes en ontroerde. Colombie weet zo heel goed hoe hij toeschouwers van alle leeftijden aan z’n lippen weet te hangen.
De dreampop overheerst en zit gegrift in ons geheugen, met die rits singles. Onhou zeerzeker het intrigerende, slepende “Nostalgic bitch”, het muzikaal addertje onder het gras van ‘The shimmer’, die op het eind van de set werd gespeeld.
Desondanks bleef het aanvoelen als een try-out waarbij we nog niet knock-out werden geslagen zoals op eerdere concerten. Het is nog een beetje ‘onder stoom komen’, had ik het gevoel. Misschien moeten we daarvoor wachten tot volgend jaar als hij terug in België is na zijn Europese tour, die show, kitsch en muziek nog meer met elkaar doen versmelten.
Maar tot dan zullen menig fans in hun hoofd alvast meezingen met “Princes” , “Joaquim” en “Strange entity’, want deze bleven het hoogtepunt van de avond.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Oscar & The Wolf
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/oscar-and-the-wolf-12-11-2021.html
David Numwami
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/david-numwami-12-11-2021.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation
The Wolf Banes zijn terug. “Planet Of Peace” is een leuke, degelijke gitaarrocksong. Degelijk, maar misschien niet het niveau van een “As The Bottle Runs Dry”, “Fire In The Woods” of “Miles Away From Here”. We trekken ons op aan het feit dat Wimmeke Punk nog steeds met weinig moeite een stevige song kan maken. Ook het pompende ritme en de scheurende gitaren stemmen ons vrolijk. Dit is de voorbode van een nieuw album en bij The Wolf Banes is dat altijd goed nieuws.
https://www.youtube.com/watch?v=dwQgzkkoueA&t=8s
De jonge ambitieuze singer-songwriter Ben Wolf zat iets meer dan een jaar geleden nog op de schoolbanken, klaar om arts te worden, hij gaf die carrière bewust op om zich op zijn passie muziek te storten. Zeker in deze corona tijden, een hachelijke onderneming. Maar soms moet je de sprong durven wagen, wat Ben heeft gedaan.
Ondertussen kregen enkele singles feedback op Radio 1, Radio Willy en Duyster! Onlangs verscheen zijn debuut 'Now you know '.
Ook hadden we met sing-songwriter een interview hier .
We vonden onszelf terug in deze mooie parel … Zijn persoonlijk verhaal is herkenbaar , raakt en hij toont hiermee aan niet de zoveelste songwriter te zijn; pijn, verlies, teleurstelling zijn de themata. Ben heeft een gemoedelijke, warme stem.
We ervaren een ‘kampvuur’ gevoel , met de ondergaande zon voor ogen . “Try Again Tomorrow” is er eentje om bij weg te glijden in die bijzonder tot de verbeelding sprekende wereld. “Ultraviolet” en het afsluitende “Now You Know” klinken iets anders en zijn erg emotievol.
De songs zitten een beetje in hetzelfde kabbelwater, en hij speelt op veiligheid qua melodie.
Schitteren in eenvoud dus , maar er is groeimarge . De laatste nummers hebben een meer avontuurlijke aanpak , dat we maar kunnen onderstrepen . Gevoelsmatig zit Ben Wolf op één lijn met een Ed Sheeran.
Talentvol is Ben zeerzeker . Vocaal is hij innemend. Hij heeft een pakkend debuut uit, schittert in eenvoud en kan verder groeien in zijn songwriting.
Tracklist: 1. Try Again Tomorrow - 2. Out Of Order - 3. Until Tuesday - 4. Ultraviolet - 5. Now You Know
Sing-songwriting
Now you know EP
Ben Wolf
Wolf - livestream - Sing-songwriting ontdaan van enige franjes
Wolf Vanwymeersch
Wolf Vanwymeersch zette zijn eerste muzikale stappen met Waldorf, leerde lopen bij The Van Jets, vliegen en vallen doet hij nog steeds bij Elefant … en ook solo is hij niet te onderschatten …
Elefant hielden we al een tijdje in het oog. In maart was er tijdens de lockdown nog een optreden in livestream. Elefant brengt allerhande genres samen onder de noemer duistere geflipte noiserock; elementen krautrock, sludge, math, prog en postpunk vinden hier hun weg. We werden meegevoerd in hun muzikale realiteit , een hobbelig intens spannend parcours dat chaos, gekte in een broeierige melodie spant.
Lees hier de review .
Wolf achtte dat echter de tijd rijp was voor een eerste solo-plaat. Wolf balanceert tussen singer-songwriter en elektronica, gedragen door persoonlijke teksten en z’n innemende, warme baritonstem. De solplaat is nog niet volledig af, maar de eerste single “Not To” is er en binnenkort komt er een tweede uit .
( wolf vanwymeersch - not to - YouTube )
Tijd om Wolf even aan het werk te zien in een livestream . De opnames zijn van in de Boma studio, Gent . Hij zet hier de lijnen uit , met twee andere leden van Elefant op gitaar, bas en keys. De keys dwarrelen rond de semi-akoestische songs , die een repetitieve , broeierige opbouw hebben , “Not to” klinkt in z’n sobere gedaante groovy, net als “On a sunday afternoon” en “Friendly is better”. De songs zijn meer ontdaan van de muzikale dreiging en donkerte van Elefant. Ze zijn lichtvoetiger van aard. Innemender zijn “Fall from grace , “Part of me (lekkere zalvende gitaarpartijen en banjogetokkel) en “I gathered everyone”. Hij balanceert op die manier tussen Stuart Staples (Tindersticks), Brett Anderson (Suede) en Sivert Hoyem (Madrugada).
Wolf onderstreept z’n sing/songwriting en brengt intens spannend materiaal dat melancholischer van aard is weliswaar, ontdaan van enige franjes . De zes nummers zijn een mooi voorstelling.
Organisatie: Wolf Vanwymeersch + band
Ben Wolf - Ik heb geen schrik om verkeerde beslissingen te maken. Ik wil gewoon carrière maken in de muziek
De Jonge ambitieuze singer-songwriter zat iets meer dan een jaar geleden nog op de schoolbanken, klaar om dokter te worden, hij gaf die carrière bewust op om zich op zijn passie muziek te storten. Een , zeker in deze corona tijden, een hachelijke onderneming. Maar soms moet je de sprong durven wagen, en dat is wat Ben heeft gedaan.
Ondertussen kregen enkele singles feedback op Radio 1, Radio Willy en Duyster! Op 19 maart verschijnt zijn debuut ‘Now You know ‘ op de markt, genoeg reden om Ben enkele vragen te stellen over het hoe en waarom van deze ommezwaai? En ook hoe het is , om in een sceptische land dat België toch is tegenover eigen kweek, ambities uit te stralen. Verder keken we ook naar de toekomstplannen.
Je hebt bewust je studie als dokter opgegeven om je passie te volgen? In deze tijden toch een gewaagde onderneming? Waarom die ommezwaai?
Ik ben iemand die heel toekomstgericht nadenkt, en ik heb inderdaad mijn studie opgegeven en me bewust op dit avontuur gestort omdat ik er in geloof. Voor mij was mijn passie volgen een zeer sterk signaal naar mezelf en de buitenwereld toe. Muziek is voor mij ook therapeutisch, ik kan daar dag en nacht mee bezig zijn. Ik ben gewoon heel zeker van waar ik naartoe wil gaan waardoor ik dit risico gewoon wil nemen. Ik haalde uit mijn studie ook geen voldoening en had niet het gevoel dat ik de juiste richting uit aan het gaan was, wat ook een heel grote rol speelde in mijn beslissing. Soms moet je gewoon die sprong durven wagen, en dat heb ik dus nu gedaan.
In normale omstandigheden ok, maar dit is een zeer onzekere periode toch voor muzikanten en cultuur?
Of het nu corona was of niet, het speelde geen rol in die beslissing. Ik ben daar ook niet echt mee bezig geweest. Ik wilde het gewoon doen. Ik had net voor deze coronatijden songwriting eigenlijk ontdekt. Maar als deze corona er niet was geweest, het had gewoon geen verschil uit gemaakt.
Welke artiesten en muzikanten waren en zijn je grote inspiratiebron?
Daniel Ceasar - Een Canadese R&B /singer-songwriter. Om terug te gaan naar de bron waarom, mijn beste vriendin is vier jaar geleden plotseling gestorven, en Daniel Ceasar zijn muziek was er voor mij in die periode. Hij heeft me ook doen inzien dat muziek vol emoties en therapie zit. Dat muziek dus een soort therapie kan zijn, heeft Daniel Ceasar dus aan het licht gebracht. Qua sound en instrumentele inbreng is Shawn Mendes - ook een Canadese singer-songwriter – zijn self-titled album een grote inspiratie geweest voor mij. En wat gedrevenheid betreft toch Ed Sheeran. Die man is van letterlijk de straat, naar grote festivals en zalen uitverkopen gegaan, in almost no time. Wat muziek schrijven en zo betreft , haal ik echter enkel inspiratie uit mijn eigen leven. Er is dus niet echt een artiest waar ik me naar projecteer eigenlijk.
Er schuilt ook een treurig verhaal achter deze ommezwaai? Vertel eens
Ik heb het al even aangekaart eigenlijk. Mijn beste vriendin is vier jaar geleden plots overleden aan hersenvliesontsteking, dat heeft een enorme impact op mij gehad. Ik studeerde toen nog in Engeland, ik heb daar mijn laatste jaar gestudeerd. De avond toen ik dat telefoontje van mijn vader kreeg dat ze gestorven was, had ik geen emoties. Dat was in totale schok. Ik ben dan de volgende ochtend een vlucht terug naar België genomen. Toen ik thuis in mijn kamer binnen kwam , was het de eerste avond na dat nieuws dat ik echt alleen was, voordien had ik veel vrienden en mede studenten rondom mij. Ik wou wat ik toen voelde gewoon op bepaalde manier vastleggen. Vooral om uit te drukken wat ze voor mij betekende, en nog steeds betekent eigenlijk. Ik heb toen mijn eerste song geschreven. Dat heeft allemaal wel iets extra losgemaakt bij mij, om dus inderdaad die stap te zetten eigenlijk. Veel van de mooiste kunst, komt van de donkerste plekken. Dat is dus bij mij ook zo.
Je debuut kwam mede tot stand door James Lowland (WAYI, Amery). Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ik mik bewust heel hoog, dat geef ik toe. Ik ga niet stoppen met geneeskunde om enkel een EP uit te brengen, ik wil daar echt iets mee doen met die passie. Men heeft me gezegd, als je zover wilt geraken , moet je zeker veel geluk hebben, maar ik moet zeggen dat ik nu het grootste deel van dat geluk al heb gehad. James Lowlan is een producer waarmee ik zeer goed bevriend ben. Twee weken voor ik hem de demo stuurde, had hij besloten ‘ik heb een artieste nodig om Internationaal mee te gaan’. Dat is trouwens de volgende stap, internationaal gaan, daar wil ik naartoe. Door het feit dat ik zo ambitieus was, ben ik op zoek gegaan naar bepaalde artiesten of bands die in de lijn liggen van wat ik wil bereiken, en daar hoorde WAYL en Amery sowieso bij. Ik heb het label van die bepaalde artiesten opgezocht en heb hen gewoon een e-mail gestuurd dat ik dit jaar songs wil uitbrengen, en of ze interesse hebben me te helpen. Ik heb hen dus iets doorgestuurd met de vraag of ze ervoor open stonden, omdat ik weet dat ze niet zomaar iemand lukraak aannemen uiteraard. Die eerste songs vielen wat minder goed, maar de tweede reeks bleek toch in goede aarde te vallen bij Lowland, en zo is de bal aan het rollen gegaan. En na een koffie en enkele toffe babbels hebben we besloten om met hem in zee te gaan. Het feit dat iemand die al even lang in de muziek zit, als dat ik leef, me zegt ‘ik geloof in u’ heeft me wel doen beseffen dat dit gaat lukken.
Je bracht ondertussen al enkele mooie singles uit. De singles kregen steun van onder andere Radio 1, Radio Willy en Duyster! Opent dit nu al deuren voor jou of is het hiervoor nog te vroeg?
Dit steun is natuurlijk fantastisch. Of het deuren heeft geopend? Ik denk van wel, moesten we live kunnen spelen , zou er daardoor zeker interesse zijn van promotors uit als je op die radio gedraaid wordt. Het geeft wel opties, maar we moeten nu vooral effe doordoen met wat we bezig zijn om dat doel echt te bereiken, stap per stap.
Ik vind het een EP die snaren raakt; met alle respect zulke artiesten kom je voortdurend tegen. Als je dit product aan mij zou willen verkopen, hoe zou je dat doen? Waarom zou ik deze plaat per se aanschaffen? ?
Een heel interessante vraag. Toen we volop bezig waren met marketing en zo, ben ik op een zin gekomen die me echt vertegenwoordig vind ik ‘’You don’t need to know where i came from, to see where i going’’ Ik heb geen schrik om verkeerde beslissingen te maken , ik weet dat in België ambitieus zijn niet echt wordt gewaardeerd of snel wordt gezien als arrogantie. Ik wil gewoon carrière maken in de muziek. Deze EP is gewoon, ik heb iets ontdekt en ik moet deze weg volgen, daar draait het om. Een soort visitekaartje, om mezelf te tonen aan het publiek. Ook al moet ik nog groeien, ben ik al heel goed aan het groeien. En dat hoor je wel doorheen deze EP eigenlijk. En ook, ik heb al meer dan 100 songs klaar, dus het album dat zal uitkomen is een verderzetting daarvan. Maar deze EP is een mooi beeld van iemand die zijn passie ontdekt, daarom denk ik dat het een perfect “product” is om in huis te halen. Dus, als je mij wilt volgen op mijn reis van zelf-ontwikkeling, als artiest maar ook als persoon, kan je mijn eerste stapjes horen op deze EP.
Je haalt wel iets interessant boven waar ik wil op inpikken: België. Voor een ambitieus artiest is België een moeilijk land om in te leven, omdat Belgen nu eenmaal gewoon sceptisch zijn tegenover eigen kweek.
Belgen hebben een zeer speciale muzieksmaak, als je het vergelijkt met sommige andere regio in de wereld. Er is hier ook een interessante combinatie van verschillende culturen, dat heb je elders ook, maar toch. Maar sceptisch? Inderdaad, het is in België gevaarlijk – bij wijze van spreken – om openlijk ambitieus te zijn. Maar wat wel zo is , als een Belg uitschiet dan schiet hij heel ver uit, dus ook naar het Buitenland. Zoals een artiest als Stromae of zo. Het is een moeilijk drempel om over te stappen, dat maakt het wellicht wel moeilijk. Maar dat betekent ook, eens je die drempel ben over geraakt , bestaat er geen twijfel dat je bent gelanceerd. Dat is dan een voordeel aan als Belgische artiest aan de bak proberen komen.
Je moet zelfs al eerder in het Buitenland zijn doorgebroken eer je hier maar iets van feedback krijgt
Dat klopt wel. Het is pas als er in het Buitenland iets gebeurt, dat men hier je kwaliteit erkent; dat is gewoon zo , daar kunnen we helaas weinig aan doen.
Wat zijn de verwachtingen , welk publiek zou je hier graag mee bereiken?
Ik krijg wel cijfers van wie luistert via spotify, en ik ben wel verrast van de leeftijdscategorie, die ligt hoger dan ik had verwacht. Dat wil misschien ook zeggen dat ik kwaliteit muziek breng. Het wordt serieus genomen. Ik apprecieer dat dus wel. Het oorspronkelijke doel is echter om mijn leeftijdsgenoten te bewijzen dat, ondanks het wel eng is om risico’s te nemen in het leven, het uiteindelijk wel lukt als je durft doorzetten. Bewijzen aan hen dat zij dit ook kunnen, waar een wil is altijd een weg als je jouw droom werkelijkheid wil laten worden. Daarom mik ik ook zo hoog, omdat ik net aan hen wil laten zien dat dit allemaal mogelijk is. Muzikaal zijn het verhalen die je iets bij brengen, een publiek dat daar naar op zoek is wil ik sowieso bereiken; een heel breed publiek dus. Maar vooral dus mijn leeftijdsgenoten om die aan de gang te krijgen.
Een plaat uitbrengen in volle coronatijden? Hoe doe je dat zonder enig perspectief om die live voor te stellen of zo?
Het is gewoon een onderdeel van dit ontwikkelingsproces. Ik heb heel veel motivatie gehaald uit het feit dat er mensen zijn die naar mijn muziek luisteren, daarom wilde ik deze stap zeker zetten. En die EP was de logische volgende stap die er gewoon moest komen nu, ik wilde daar niet mee wachten. Ik heb in november 2019 mijn eerste song geschreven, ondertussen zijn dat al 140 songs, en het was dus gewoon belangrijk om dit nu naar buiten te brengen om mezelf te motiveren om aan het volgende nog harder te werken. Het was dus niet de bedoeling om nu al live te gaan optreden, dat stond nu nog niet op de planning. Dat het nu nog niet kan, vind ik dus minder erg. Ik hoop, tegen dat ik echt ben gelanceerd, het uiteraard wel lukt om op te treden .
Er zijn wel opvallend veel releases in deze tijden
Dat is niet zo onlogisch, bands en artiesten kunnen niet optreden. Velen zitten de hele dag thuis, wat kun je dan doen? muziek maken en componeren.
Zijn er plannen om deze plaat via streaming voor te stellen?
Ik ben niet echt bezig met sociale media en dergelijke, maar het is een cruciaal ding voor een artiest, je moet er eigenlijk bijna aan mee doen om je gezicht te tonen aan een publiek. Ondertussen heb ik al een video gereleaset ; binnenkort komen er wat nieuwe songs van de EP. Concreet ligt er nog niets vast wat live stream betreft. We zijn gewoon intens bezig met nieuwe songs en het samenstellen van het album. Daardoor ben ik met andere dingen bezig dan met filmpjes of zo.
Los daarvan. Hoe sta je tegenover dat concept?
Misschien is dat ook doordat ik niet zo op sociale media zit, maar ik vind gewoon de interactie het face to face contact met je publiek niet te vervangen, dus ja.. helaas is er momenteel die optie niet, dus maken we er het beste van en dan is een streaming wel een goede optie om je te tonen naar een publiek thuis. Persoonlijk zou ik liever in een kamer zitten samen met mensen rondom mij. Langs de andere kant zie ik het wel meer daar naar evolueren, dat digitaal concerten beleven. Het feit dat meer mensen thuis zitten, zorgt ervoor dat ze meer die streamings zullen bekijken en het een soort norm wordt. Hopelijk niet volledig, maar het neigt er wel naartoe. Ik sta daar niet zo positief tegenover, maar het is gewoon noodzakelijk geworden.
Ik moet toegeven, als ik terug optredens kan doen , ga ik gegarandeerd terug buiten hoor
Dat is ook zo, als het weer kan , zullen mensen sowieso terug op straat komen. Een ietwat extreem voorbeeld, maar de pandemie van 1920 had de “Roaring 20s als gevolg”; één groot feest, waar muziek uiteraard ook van te pas komt. Dat zal ook nu het geval zijn.
Over corona wil ik het toch ook even hebben, hoe ga je daar als mens (maar ook muzikant toch) mee om?
Ja, daar hadden we het al even over. Ik denk dat iedereen het moeilijk heeft. Ik heb zelf het geluk gehad, dat ik net voor die Pandemie iets heb gevonden waar ik me volledig kon voor geven. Dat ik opgesloten zit, en me volledig kan en moet focussen op die muziek geeft me persoonlijk wel voldoening eigenlijk. Op dat vlak kan ik zeggen dat ik wat minder getroffen ben dan vele van mensen die het moeilijker hebben in deze situatie.
Jongeren hebben het zeer moeilijk, maar eigenlijk bij voorbaat iedereen. Hoe sta je tegenover die, naar mijn mening vaak absurde, regels?
Ik heb geneeskunde gestudeerd, dus ik ben me heel bewust van het waarom van die regels. Het is nodig om deze pandemie onder controle te krijgen, het is zeer vervelend en soms voelt het wel absurd aan, maar het is dus nodig.
We hebben het er al een beetje over gehad. Hoe denk je persoonlijk dat de cultuursector deze crisis zal overleven?
Dat komt terug, muziek blijft voort leven.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar – in zoverre er plannen kunnen worden gemaakt?
Een full album in elkaar steken, is de volgende stap. Wanneer dat echt gaat gebeuren, mag ik nog niet zeggen, maar voor iemand die nog maar enkele maanden zijn hoofd boven het maaiveld steekt, zal het zeker snel zijn. Ik hou van schrijven dus er komen telkens nieuwe songs bij. Elke week heb ik letterlijk twee songs geschreven. Zorgen dat er een consistente en goede sound is. Om op voort te werken. In tegenstelling tot meeste andere artiesten hebben we bewust gekozen om de EP te droppen midden in de ontwikkelingsfase, die hopelijk nog lang mag duren, want de ontwikkeling gaat sneller en sneller. Dus kortom veel releases in de nabije en verdere toekomst.
Wat zijn je uiteindelijke ambities als muzikant ? Sportpaleizen uitverkopen? Of liever iets kleiner en fijner ? Vertel eens
Dat is een onvermijdelijke bijproduct is van die evolutie. Het is voor mij heel belangrijk. Ik ben zeer futuristisch dus ik kijk ver vooruit, maar ik wil ook graag boeken schrijven over songwriting. Ook dat is een ambitie op zich. Waardoor iedereen die daar wil mee beginnen, een echte leidraad heeft daaraan. Op de lange termijn zou ik graag een academie voor jong talent, in alle creatieve disciplines, willen opstarten om deze jongeren dezelfde kansen te geven die ik momenteel krijg, want ik weet dat ik veel geluk heb om al zo vroeg in deze positie te staan en ik wil zoveel mogelijk andere mensen dezelfde kansen geven. Mijn ultieme ambitie is dus teruggeven aan de community die mij op zo’n korte tijd al zoveel gegeven heeft.
Dank voor dit fijne gesprek, we besteden zeker de nodige aandacht aan je EP en veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen ?
I-Wolf and Eduardo Raon - Deze single is afkomstig van een eerder ongewoon album dat Wolfgang Schlögl aka I-Wolf heeft gemaakt met de Portugese harpist Eduardo Raon. Het bestaat enkel uit piano, harp en de akoustiek van de ballroom van het Vienna Casino Baumgarten. Het album ‘Baumgarten’ volgt in het najaar. I-Wolf is sinds 1986 actief in de muziekwereld; eerst als bassist en zanger. Later als oprichter van de band Sofa Surfers en zijn solo werk.
Deze single is apart, instrumentaal en lijkt een beetje tussen free jazz en avant garde te zitten qua stijl en vibes. Liefhebbers van deze genres gaan hiervan zeker genieten. Voor mensen die er niet mee vertrouwd zijn , lijkt het mij wat te moeilijk om hen aan te spreken. Ze zullen de welbekende songstructuren van verse-refrein- verse etc hier missen, denk ik.
Avant garde
I-Wolf and Eduardo Raon
The Last Humppa -single-
Guitar Wolf zag in ‘87 het levenslicht in Tokyo maar het was pas in de jaren ‘90 dat de wereld, dankzij een zetje in de rug van Eric Oblivian, met hen kennismaakte. Sindsdien bleef de groep onverminderd touren en platen maken (zo’n 17) en werd zo één van de zeldzame overlevers van de garagerock-revival van toen.
Elke zichzelf respecterende rock-‘n-roll liefhebber zou ze minstens één keer gezien moeten hebben! En hoewel hun interessantste platen, ‘Missile me!’ uit ‘95 en ‘Jet Generation’ uit ‘99, thuis op het schap staan , slaagde ik erin om ze telkens te missen.
Ook dit keer had ik minstens drie redenen om verstek te laten gaan maar besloot uiteindelijk toch dat alles moest wijken en ik heb het me geen seconde beklaagd. Extra argument om door te zetten was de plaats van het gebeuren. Magasin 4 had een dag later ook gekund maar de l’Imposture in Lille, een café niet groter dan de Pit’s, leek me ideaal, temeer daar Guitar Wolf er vorig jaar ook al mocht opdraven. Altijd een goed teken als een groep mag terugkomen!
Net vooraleer de groep verscheen ging Malik, de sympathieke baas van het pand, even voor het podium postvatten om ook de laatste twijfelaars naar voren te wenken. Nadat bassist Gotz en drummer Toru hun instrumenten even gewelddadig beproefd hadden, alsof ze leken te solliciteren bij een jazzrockband, kapten de drie theatraal een volle pint binnen waarna het feestje definitief kon losbarsten.
Guitar Wolf bracht een smeuige mix van dementerende rock-‘-roll, garagerock, noise en seventies punk waarin ik echo’s van zowel The Ramones, Link Wray als de Oblivians hoorde. Zelf noemen ze het ‘jet rock-‘n-roll’ waarbij jet niet staat voor Joan Jett, zoals sommigen beweren, maar voor het harde geluid van een ‘jet plane’. Wat dat harde betreft viel het beslist mee. Luid was het zeker , maar niet té.
Japanners hebben al eens de neiging om te overdrijven maar hier bleek alles (volume, distortion, chaos,..) perfect gedoseerd. Bij een naam als Guitar Wolf zou je misschien exuberante gitaarpartijen verwachten, niets daarvan. Integendeel, de techniek van Seiji was zelfs eerder beperkt maar bij dit soort herrie is dat eerder een zegen dan een handicap.
De set zat clever in elkaar met af en toe een cover (“Gimme some lovin’” (Spencer Davis Group), “Summertime blues” (Eddie Cochran/ Blue Cheer)) om de ambiance kolkend te houden. Halverwege ging de bassist zelfs wat crowdsurfen waarbij hij even aan de airco (?) ging hangen en een daaraan gemonteerde beamer net niet naar beneden stuikte. Alle drie volledig in het zwarte leer en met zonnebril leken ze afstandelijk maar ook dat was slechts schijn. Seiji zocht geregeld contact met het publiek , alleen zorgde zijn zwaar geaccentueerde Engels voor een erg moeizame communicatie. De setlist mee grissen was trouwens zinloos of je moest de Japanse taal machtig zijn.
Na een gebalde set waarin ze ongetwijfeld iedereen over de streep trokken , kwamen ze nog eens terug voor drie bisnummers om er met “I saw her standing there” van The Beatles er een punt achter te zetten. Schitterend optreden en zo kocht ik warempel na precies twintig jaar nog eens een Guitar Wolf plaat: ‘Love & Jett’, uit op Third Man Records.
Organisatie: Imposture, Lille
The Girl Who Cried Wolf - de basis is en zal altijd toch wel blijven, die speciale mysterieuze sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden
Eén van de meest veelbelovende bands die ons landje rijk zijn? Tot die categorie behoort een band als The Girl who Cried Wolf zeker en vast. Op 3 augustus trad de band aan op Fonnefeesten te Lokeren. De afsluiter van dienst was The Levellers. The Girl Who Cried Wolf mocht de avond openen. We schreven het volgende over dat optreden: ''The Girl Who Cried Wolf bestaat dan ook uit muzikanten die zoveel uiteenlopende emoties uit hun instrumenten toveren. En dan hebben we het over o.a. die verschroeiende gitaar, bas en drum partijen. Telkens opnieuw wordt opgebouwd naar een climax waardoor prompt duistere gedachten het overnemen - eens je onder hypnose bent gebracht. Overgoten met een vocale inbreng van Heleen, wiens stem gaat van breekbaar naar zo intens frustratie, leed en pijn uitschreeuwen. Waardoor ze ons prompt een krop in de keel bezorgt. En dan hebben we het nog niet gehad over de inbreng van betoverende contrabas klanken, die ons in het Hemelse Paradijs doen vertoeven. Telkens met dat mysterieuze en donker randje." Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75246-fonnefeesten-2019-zaterdag-3-augustus-2019-folkse-atmosferen-doen-de-daken-er-compleet-afgaan.html
We hadden naderhand een interview met de band: Goedenavond, hoe hebben jullie het optreden ervaren, want jullie openen eigenlijk het festival? (Ook al was er gisteren al een feestelijke openingsavond)
Heleen & Samir: "Een festival openen is altijd een moeilijke taak. De mensen komen nog binnen, en zoeken nog een beetje naar de dranktentjes en zo. Onze muziek is vrij complex en duister, en dan moet je wel beetje mee zijn. Meestal spelen we dan ook voor een ander publiek dan de globale festivalganger. Maar als er enkele mensen op datzelfde regulair festival als dit, waar dus een ruim publiek op afkomt, echt mee zijn met wat er gebeurt, is dat meer dan voldoende. En dat was nu zeker het geval. Het is zelfs zo als we zien dat mensen bewonderd staan mee te knikken, of een beetje in de war staan te luisteren dat dit zelfs genoeg is om tevreden terug te kijken op zo een optreden. We hadden vandaag zeker connectie met de mensen die voor het podium stonden, dus voor ons is dit zeker geslaagd''
The Girl Who Cried wolf moet in mijn ogen niet onderdoen voor een andere band die ik een warm hart toedraag Whispering Sons. Maar terwijl die op alle grotere festivals staan en ook op het andere podia Lokerse Feesten (allemaal dik verdiend) lijkt dat bij jullie iets minder te lukken. Nochtans schopte de band het tot de finale van Red Bull Bedroom Jam, mocht al spelen op het prestigieuze Incubate. Hebt u daar een verklaring voor of is me iets ontgaan?
Michael-John: "Whispering Sons heeft de Rock Rally gewonnen en mocht vrij snel in het buitenland optreden. De band werd eigenlijk, vooral in het begin, wat genegeerd in eigen land. Maar dankzij tekenen bij een groot label, de nodige promotie en zo is dat helemaal terecht, goed gekomen. Want Whispering Sons brengt ook vrij duistere muziek, en is live een hele ervaring. Die erkenning is dus helemaal terecht. Chapeau! Wijzelf blijven wat hangen in de underground. Mede doordat we alles nog zelf doen. Daar komt binnenkort verandering in, want we gaan onze volgende schijf uitbrengen via een vrij grote label en hopen dat we dan wel worden opgemerkt. Bovendien, en dat is toch ook belangrijk, is het landschap van Belgische bands zeer groot. Er is gewoon teveel concurrentie waardoor de speelkans kleiner is en dat je veel geluk moet hebben om - naar een ruim publiek toe - echt ontdekt te worden''
Heeft dat laatste , speelkans, ook niet te maken met die typische Belgische mentaliteit? Als jullie een Engelse band waren stonden jullie sowieso in grotere zalen en zo?
" Het is inderdaad zo dat het moeilijker is voor een Belgische band om op te treden in zalen als bijvoorbeeld Botanique of zo, terwijl een obscure Australische band daar wel staat. Dat is inderdaad die typische Belgische mentaliteit. Sommige bands zijn zelfs eerst bekend in het buitenland, eer ze doorbreken in eigen land''
Jullie doen eigenlijk alles zelf. Zo las ik een interview dat zangeres Heleen Destruyver zelf de sprookjesachtige figuren op de hoes zelf heeft geïllustreerd? Ik las zelf iets over tattoos?
Heleen: "We hebben inderdaad de tekening van 'Three Beggars and the thief' zelf gemaakt, grafisch en zo ook. De bedoeling was om de tekeningen te verloten, en dat daar tattoos zouden worden van gezet, maar dat is daar niet van gekomen. De interesse om zoiets te doen is er zeker, Misschien iets voor de volgende plaat. Maar we werken dus zeker eveneens nauw samen wat betreft die tekeningen, de grafische kant van de zaak en zo. En die tatoeages is zeker iets om verder uit te werken naar de toekomst toe. "
De laatste schijf die ik van jullie had besproken was de EP 'Three Beggars and the thief'. Zat daar een verhaal achter? Het leek me een soort sage en legende verhaal, zoals hier in Lokeren Reinard de vos. Ik heb vernomen dat het iets te maken heeft met een Russisch verhaal?
Samir: "Het concept van de film boeide me. Ik ben teksten beginnen schrijven rond dat concept in deze film. Het gaat ook over Russische folklore. Maar vooral vrouwen die kritisch is voor wat ze als vrouw meemaakt, en dat zit in die film enorm verweven. Dit sprak me, naast die typische Russische folklore, sprak me enorm aan. Vooral toch een wereld waar we misschien weinig van weten. ''
Ik kreeg ook het gevoel dat de muziek perfect aansluit bij het dier dat werd uitgebeeld. Klopt dit? Tot het gracieuze van de ree (The Deer) tot het toch donkere en mysterieuze van een kraai (The Crow). Vertel eens wat meer daarover.
"We hebben daar veel aan veranderd, zo was de titel van “The Deer” in eerste instantie “White Noise”. We hebben bewust gekozen om aan dat concept dus intensief te werken, tot we de juiste manier hebben gevonden om dus zowel de titels als de muziek er rond te doen kloppen, want ook dat was belangrijk voor dit uitzonderlijke concept gebaseerd op die film''
Ik las dat er een nieuwe plaat uitkomt. Is dit ook een soort concept plaat? Met andere woorden waaraan mogen de fans zich verwachten?
Michael -John: "Vorig jaar - 30 november - brachten we en plaat uit 'A(r)mor' . We zullen die plaat nu uitbrengen via een label. Dat zal eind van dit jaar of begin volgend jaar zijn, en zal een volledige plaat zijn dus geen EP. De plaat komt uit via Weyrd Son Records''
The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van Emotionele paden'. Vooral die mysterieuze duisternis spreekt tot de verbeelding, mogen we op de nieuwe plaat meer van hetzelfde verwachten, of slaan jullie andere wegen in?
Samir: "Onze muziek zal wel altijd die richting uitgaan. We kunnen misschien eens proberen met een hip hop plaat maar nee. Daar kan misschien iets meer elektronische muziek tussen zitten, of iets lichtvoetiger. Maar de basis is en zal altijd toch wel zijn die speciale sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden''
We kunnen het opzoeken, maar zijn wat lui. Waar kunnen we de band nog live zien deze zomer? Zijn er naast de release van een nieuwe plaat, ook plannen voor concerten in het najaar?
Samir & Michael-John: "Wat live concerten betreft nergens eigenlijk, we gaan ons volop concentreren op die nieuwe plaat, links en recht kunnen daar nog wel concertjes bijkomen. Maar je zult ons een tijdje niet meer zien op menig podia, tot die nieuwe plaat dus uitkomt''
Als je terugkijkt op wat jullie reeds hebben bereikt, zijn jullie tevreden? Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken?
"Eigenlijk is het gewoon een leerproces, anders aanpakken? Nee en ja. Maar automatisch leer je gewoon bij, je slaat een bladzijde om en leert uit wat eventueel mis is gelopen of je anders zou kunnen aanpakken zowel organisatorisch en dergelijke meer. Laat het ons daar bij houden eigenlijk. Maar we zijn best tevreden, maar we zijn ook klaar voor die volgende stap voorwaarts nu''
Wat zijn eigenlijk de verdere toekomstplannen? Is er een soort - laten ons stellen - einddoel?
"We zouden toch zeer graag meer in het buitenland spelen, vooral dan Duitsland. Er is daar een ruim publiek voor dat soort muziek dat we brengen. Als dat moest lukken? Dat is zeker een doel op zich. Of in de Oost Blok landen. Ook daar is er een publiek voor onze muziek''
En hebt u daar een verklaring voor waarom dat tot nu toe nog niet is gelukt?
''De juiste promotie vinden, zoals we daarnet al hadden aangegeven. We hebben wel al in Nederland gestaan maar nog niet in Frankrijk of dus ja Duitsland. En met de juiste promotie lukt dat sowieso wel. We hopen dat doel dus via het label en de promotie rond die nieuwe plaat wel te bereiken volgend jaar''
Je kunt aan de sociale media en streamings zoals Spotify niet meer voorbijgaan in deze tijden. Is dat volgens jullie een zegen of een vloek?
"Het is vrij complex, je kunt er niet omheen. Zonder die sociale media en ook spotify wordt je bijna niet meer herkend. Iedereen zit op die sociale media, voor een band is het dus belangrijk om daar mee bezig te zijn om uzelf te promoten. Je ziet dat ook aan het groot aantal bands die naar voor komen, het lijkt wel alsof er bijvoorbeeld een grote markt is voor obscure black metal bands terwijl doorsnee rock bandjes verdwenen zijn, bij wijze van spreken. Net doordat die obscure bands zichzelf doorgaans voortdurend promoten door middel van die sociale media.
Dus ja, als gebruiksvoorwerp om ervoor te zorgen dat het publiek u leert kennen is de sociale media nodig. En kan spotify een goed middel zijn om uw muziek te promoten. Laat het ons daar bij houden. Echter daar rijk door worden is moeilijk. Zeker via verkoop door spotify lukt dat eigenlijk niet om daar iets mee te verdienen. Maar een springplank kan dit zeker zijn''
Bedankt voor dit fijne gesprek, en vooral enorm veel succes met jullie nieuwe plaat. Waaraan ook wij de nodige aandacht zullen schenken, uiteraard
Lone Wolf - Wie graag wat jong Brugs talent aan de slag ziet, moest afgelopen zaterdag bij Daverend/Unplugged zijn. In een gezellige setting kregen we een mooie double bill voorgeschoteld.
Eerst was het de beurt aan de Lone Wolf, aka Sammy Maipauw. Hij ging ons helemaal alleen te lijf met een mix van covers en eigen nummers en zijn gewaagd muzikaal strijdwapen: de ukelele. Sammy trof onmiddellijk raak met “Creep” van Radiohead. Een gevoelige openingsong, waarbij we onmiddellijk hoorden dat Lone Wolf een heel ander geluid voortbracht dan de bekende maar doodsenge ukulelespeler, Tiny Tim.
Daarna was het tijd voor enkele eigen nummers. Eerst kregen we “Treason”, waarin ondanks een zware boodschap wat meer schwung in zat. En ook in “Devil” merkten we een coole melodie. Dat Sammy Maipauw niet alleen een ukulele meester is, bewees hij met het volgende nummer. Voor “Liquor Lust” haalde hij zijn basgitaar boven, waardoor alles onmiddellijk een beetje zwaarder klonk. Gecombineerd met een klinkende stem, bleven we genieten van zijn breekbaarheid. Niets te merken van de verkoudheid die hij naar eigen zeggen had.
Na een versnelde cover van Nancy Sinatra’s “Bang Bang” mocht het publiek genieten van het nieuwste nummer van Lone Wolf: “Society Kills Creative Minds”. ‘Een hele mond vol’, gaf Sammy toe, waarna hij het breekbare nummer inzette. Steeds spelend met het tempo, slim gebruik makend van stilte en tussenpauzes in zijn ukulelespel, zorgde hij voor een prachtige broosheid. Met de erg originele “Shape of Scrubs” haalde hij “Shape of You” van Ed Sheeran en “No Scrubs” van TLC bij elkaar. Bij “Run” haalde Lone Wolf weer zijn basgitaar boven. De snelheid in de set ging weer wat omlaag, al werd het wel afgewisseld met vlug gitaargetokkel. Eén van de topsongs van deze avond. Ook de zachte cover van “Pillow Talk” van Zayn Malik was erg overtuigend. Je kon bij bepaalde momenten een speld horen vallen. En we waren ook blij om de schitterende cover van “Billy Jean” te horen. Laat die maar horen op de radio als het wrang aanvoelt om Michael Jackson zijn stem te horen. Om af te sluiten kregen we nog “Red & Blue” en bisnummer “Broken Promise”.
Voor ons was het duidelijk: na deze fragiele set mag de Lone Wolf alle onzekerheid laten varen. Sammy Maipauw bezorgde het publiek een fantastisch eerste deel van deze Daverend/Unplugged.
The Yellow Machine - Na Lone Wolf was het de beurt aan The Yellow Machine. Voor hen geen primeur bij Brugotta, ze speelden er al eerder tijdens WAcKo en Daverend. Maar toch een spécialleke, want tijdens deze Unplugged brachten ze een akoestische versie van hun rauwe rockmuziek.
Ze startten met “Badunga Bells” en “On a Roll”, twee coole songs. Voor “On a Roll” haalde de basgitarist zelfs zijn contrabas boven. “Marka” klonk dan weer iets gevoeliger dan de rest van de set. Drummer Eewoud zong zelfs een stukje mee, sterk als je die twee kan combineren. Van alle markten thuis, heet dat.
Dat de band ook fan is van de muziek van Maarten Devoldere, Jinte Deprez en consorten werd ook al gauw duidelijk. Eerst mochten we een heel sterke cover van “Love’s a Stranger” van Warhaus beluisteren, later in het optreden kregen we ook “Leipzig” van Balthazar. Volgens frontman Jebbe de favo band van The Yellow Machine, al “is vooral de Frederick een absolute fanboy”, klonk het.
Het publiek werd ook verwend met twee nieuwe eigen nummers. Met een lange intro waar we de bandleden leerden kennen en de drummer even een kabeltje uittrok werden we meegesleept in het catchy ritme van “Conrad”. Jebbe zorgde voor een stem à la Jan Paternoster in deze akoestische/americano versie van het nummer. De andere kersverse plaat “Factory” onderging hetzelfde lot. We houden hun FB-pagina in de gaten voor de ongetwijfeld rauwere versie van deze twee topsongs.
Daarna waren we bijna weer aanbeland bij het einde van deze Daverend/Unplugged. Met hitje “This Is My Island” zat er nog een kleine oorwurm in de set, met op het einde de gevoelige samenzang van de vier Bruggelingen. Opnieuw heel erg intiem. Zo ongewoon voor deze jonge rockers, dat ze zich er misschien een beetje ongemakkelijk bij voelden: “Jullie mogen babbelen hoor”. Ook een primeur in ons leven als concertganger. Afsluiten deed de band met de perfecte unplugged klassieker “Nobody Knows You” van Eric Clapton.
Deze Daverend smaakt dus naar meer, we houden Lone Wolf en The Yellow Machine in het oog.
Setlist Lone Wolf: Creep - Treason - Devil - Liquor Lust - Bang Bang - Society Kills - Shape of Scrub - Run - Do Me - Pillow Talk - Billie Jean - Red & Blue - Broken Promise
Setlist The Yellow Machine: Badunga bells - On a Roll - Marka - Love’s a Stranger - Conrad - Marvin - Factory - Leipzig - Island - Lazy - Nobody Knows You
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/daverlo-assebroek/lone-wolf-30-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/daverlo-assebroek/the-yellow-machine-30-03-2019
Organisatie: Cultuurcentrum, Brugge
Lone Wolf + The Yellow Machine - Daverend - Unplugged
Lone Wolf + The Yellow Machine
Daverlo Brugge
Brugge
Duisternis kan verstikkend zijn, maar duisternis kan eveneens zodanig wondermooi zijn dat je je, eens er mee wordt geconfronteerd, gewillig laat meeslepen en een veilig tot gelukzalig gevoel over jezelf voelt neerdalen. Dat is wat een band als The Girl Who Cried Wolf al sinds enkele jaren met ons doet: ons onderdompelen in een melancholisch donker bad waaruit we niet willen ontsnappen. Recent bracht de band nog de knappe EP 'Three Beggars And A Thief' uit, een conceptalbum waarover we schreven: ''Als deze EP een visitekaartje is van wat we voorgeschoteld zullen krijgen einde van het jaar? Dan ziet de toekomst er heel rooskleurig uit. Deze EP bewijst nog het maar eens. The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van emotionele paden'. Ook via deze EP geeft de band aan dat in de toekomst te zullen blijven doen. Maar vooral: vergis u niet bij het beluisteren van deze schijf, ook al lijken elk van de songs afzonderlijk heel anders, ze zijn als via een magische schakel logisch met elkaar verbonden. En dat is meteen wat deze EP zo interessant en de moeite waard maakt de nodige kansen te geven."
Eind november kwam eindelijk die lang verwachte langspeler op de markt via Eigen Beheer/Starman Records. We namen 'A(r)mor' onder de loep en voelden ons andermaal wegzweven naar heel andere oorden. De grote sterkte van een band als The Girl Who Cried Wolf is dat elk onderdeel even belangrijk is. Of het nu die verstikkende mooie pianoklank is op “Willow Tree”, die je tot tranen toe beroert. Gevolgd door een verschroeiende aanpak, waarbij griezelige demonen uit het niets je verscheuren. Of is het die wonderbaarlijke en veelzijdige vocale aankleding die je enerzijds tot rust brengt en anderzijds de haren op je armen doet rechtkomen door demonische screams?
Telkens haalt The Girl Who Cried Wolf alles uit de kast om de aanhoorder tot diepe donkere gedachten te brengen. Dat voortdurende schipperen tussen intieme weemoedigheid zoals bij het wondermooie “Left”, waarbij Heleen haar stem in eerste instantie breekbaar klinkt als porselein. Gerugsteund door intens mooie strijkers en gitaar- en pianoklanken. En het verpulverend uithalen waardoor de geluidsmuren gaan barsten. Het zorgt ervoor dat verschillende al even donkere, emoties worden aangesproken. Steeds binnen die donkere en melancholische omkadering die eveneens wat vreemd tot onaards klinkt.
The Girl Who Cried Wolf brengt met A(r)mor een veelzijdige plaat uit, waarin de band zich van zijn meest fragiele, maar ook meest verschroeiende kant laat zien. Alsof de artiesten binnen deze band je enerzijds zachtjes strelen, waardoor je van pure intensief genot een traan wegpinkt, om later oorverdovend de trommelvliezen te doen barsten, en je hart in gruzelementen op vloer te doen terecht komen.
Tracklist: Hidden 03:53; Healer 03:42; Running 04:17; Willow Tree 01:02; Pestilence 01:34; Iron & Stone 03:54; Left 05:31; Hold On 01:44; Senseless 03:46; Skin 04:15; Ashes 02:
A(r)mor
The Girl Who Cried Wolf
Starman Records
Anna von Hausswolff is een 31-jarige Zweedse met een bereik van 4 octaven, die haar laatste album ‘Dead magic’ opnam op een kerkorgel in een kerk in Kopenhagen met producer Randall Dunn (Sunn O))), Marissa Nadller, Black Mountain). Een kerkorgel had ze niet meegebracht, niettemin stonden de orgelklanken centraal, en kreeg ze ondersteuning van een vijfkoppige band met duidelijk metalroots.
De muziek van von Hauswolff is niet voor een gat te vangen, hier toch een poging: experimentele klassieke muziek, gemengd met doommetal, gothisch en theatraal, met ongelooflijk veel sfeer, een uniek geluid dat de fans van Swans of Chelsea Wolfe enorm zal aanspreken. Zoals bij een optreden van Swans was dit zowel een fysieke als emotionele ervaring, in lange, uitgesponnen nummers waarbij de decibels in het rood geduwd werden en onder- en boventonen een totaalervaring creëerden.
Opener “The truth, the glow, the fall” deed door de zang en orgelpartijen denken aan This Mortal Coil, die cultband van 4AD-labelbaas Ivo Watts-Russell, om naar mate het nummer vorderde, uit te bloeien tot een metal-symfonie, het orgel van Anna zette de toon, waarop de bandleden invielen met gitaardrones. Niet alle nummers werden gezongen, er waren ook instrumentale nummers zoals bijvoorbeeld “The marble eye”, dat heel filmisch was. Vervolgens ging het de horrortour op met “Pomperipossa” waarin Anna ijselijke schreeuwen aan metal paarde.
Een andere overduidelijke invloed was David Lynch, we moesten onmiddellijk denken aan de sleutelscene in het theater in ‘Mulholland Drive’, met de Spaanstalige versie van Roy Orbison’s “Crying”.
Het magnum opus vanavond was het lange uitgesponnen “Ugly and vengeful”, een aanzwellende geluidstorm die de AB-Club op zijn grondvesten liet daveren en waar het publiek euforisch op reageerde: een oorverdovende fysieke ervaring die je gewoon moest ondergaan, het beste van Swans en doom-metal met een headbangende Anna die haar en onze duivels ontbond.
Daarna liet de band ons even op adem komen, op ”Källans återuppståndelse”, verrijzenis in het Zweeds, speelde von Hausswolff melodica, Twin Peaks was nooit veraf met zijn unheimliche sfeer. De single “The mysterious vanishing of Elektra”, begon met een akoestische gitaar, die beantwoord werd met een logge gitaarrif, en hoge uithalen van Anna, als een soort gotische, theatrale PJ Harvey. “Come wander with me/Deliverance” was het letterlijke orgelpunt van dit magistrale optreden: Julee Cruise die met een doommetalband in dialoog ging, drones, gitaarsolo’s en orgelklanken in een lang filmisch stuk.
Bissen deed Anna von Hausswolff tussen het publiek, een meter vijftig groot, maar wat een stem, met “Gösta” een wondermooie torch song die ons nog lang zal bijblijven, een nummer dat ze schreef voor een theatervoorstelling in het Göteborgse Stadstheater: Gösta Berlings Saga, naar een boek van Selma LagerLöf.
Wie er bij was, was getuige van een vijfsterrenoptreden, voor mij zelfs het beste concert dat ik ooit in de AB Club mocht meemaken.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/anna-von-hausswolff-28-05-2018/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/miaux-28-05-2018/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Wolf Alice - De schapenvacht deels thuis gelaten
Wolf Alice
Botanique (Orangerie)
Brussel
2017-10-28
Niels Bruwier
Het was twee jaar geleden dat Wolf Alice in de Botanique stond. Toen was het in de Rotonde en met slechts één album op zak. Ondertussen staat de band in de Orangerie en hebben ze ook meer werk om uit te putten; gevolg was dat het optreden uitverkocht was. Ik zag dat de band tegenwoordig nog meer inspeelt op het instrumentele karakter van hun muziek. De kracht van een gitaar en een donker klankenspel bracht samen met enkele aanstekelijke nummers een aangename set teweeg.
Openen mochten de vrolijke jongens van The Magic Gang doen. Aan de hand van aanstekelijke melodieën en sterke refreinen, wist de band ons een halfuur lang te boeien. Niet meteen helemaal vernieuwend, maar wel vol overtuiging gebracht. De songs liggen prettig in het gehoor en dankzij een meerstemmig karakter, heeft het zijn charmes. De band wist ons alvast helemaal warm te maken voor Wolf Alice en dat is waar een voorprogramma voor dient, niet waar?
Met het zweverige “Heavenward”, tevens de opener van hun nieuwste plaat ‘Visions Of Life’, start Wolf Alice zijn set. De band is in korte tijd uitgegroeid tot publiekslieveling in eigen land, maar ook bij ons blijkt er sympathie te bestaan voor de groep uit Londen. Dat ze zalen uitverkopen, hebben ze vooral aan zichzelf te danken. Sterke songs met straffe instrumentatie die live nog dieper gaan. Wanneer ze na een dromerige intro boordevol zweverigheid, overgaan naar het stevige “Yuk Foo”, laten ze al meteen zien hoe divers hun oeuvre is. Van de zachtste indie tot harde punk, alles kan en alles mag.
Wolf Alice laat zich in de Botanique vooral kenmerken door focus en inleving. Dit ging zo ver dat er nagenoeg geen interactie was tussen publiek en band. Verder dan een casual praatje van frontvrouw Ellie met het publiek en een bassist die het publiek hier en daar eens opzweepte, ging het niet. Hierdoor voelden we ons minder betrokken bij de set en leek het te veel alsof Wolf Alice een verplicht nummertje opvoerde. Gelukkig was er een extatisch publiek dat bijna alles meezong, stil was waar het moet en rondsprong waar het mocht.
De centrale plaats in de show was weggelegd voor een dreigend geluid. Het viertal laat ieder nummer ademen wat er voor zorgt dat de kleinste details goed zitten. Zo zijn de korte stille stukjes bij “Your Loves Whore” helemaal perfect synchroon wat er op wijst dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. Toch bleek dit in de Botanique net iets te secuur te zijn waardoor het te veel leek alsof de band op veilig speelde. Bij “You’re A Germ” en “Moaning Lisa Smile” bijvoorbeeld mocht het net allemaal iets vuiler. Nu was er te veel het gepolijste aspect. Oké, het was allemaal zeer goed gebracht, maar ruimte voor spontaniteit bleek er niet te zijn.
Dit viel nog meer op bij de nieuwere nummers waar een zachte opbouw telkens voor een zware climax moest zorgen. Hierdoor ging het middenstuk, dat voornamelijk uit die nieuwe nummers bestond, minder boeien. Gelukkig was er dan “Beautifully Unconventional”, het perfecte popnummer van de band. De song zorgde er voor dat er terug energie in de set kroop en iedereen werd precies gelukkig.
Als de band daarna met “Sadboy” en “Visions of Life”, twee van hun meest epische nummers speelt, is iedereen weer mee. Bij dat laatste horen we acht minuten wat de band allemaal kan en het slaat iedereen met verstomming. De snelle gitaren, het zachte begin, de dreigende opbouw en het bombastische einde zorgen er voor dat dit één van de beste songs is uit hun carrière en dat is live niet anders. Het wordt zelfs nog versterkt door de angstaanjagende lichtshow, niet geschikt voor epilepsie patiënten.
Door dit straf nummer op het eind van hun set te plaatsen, creëren ze een euforisch gevoel. De mensen in de zaal weten geen blijf meer met zichzelf en geven vervolgens ook alles wat ze in zich hebben. Dat is nodig want als de band terugkeert voor de bisronde, kan het publiek zich voor een laatste keer smijten op “Blush”, dat nog rustig begint, en “Giant Peach” dat gewoon alles en iedereen omver blaast. Het is door dit straf einde, dat de set uiteindelijk recht krabbelt en de band ons toch weet te overtuigen van hun live reputatie.
Wolf Alice had in de Orangerie moeite om een uur en een kwartier te blijven boeien. Dit lag vooral aan zichzelf, omdat ze het te goed wilden doen. Ze wilden hun muziek te strak brengen en nergens een foutje maken. Hierdoor kwam de set nogal cool over en dit was zeker zo bij de nieuwere nummers.
Gelukkig wist de band op het eind helemaal terug op te staan, hun schapenvacht af te gooien en alles en iedereen te verbrijzelen. Als ze dit een hele set kunnen doen, dan zijn ze klaar voor het grote werk.
Setlist: Heavenward - Yuk Foo - You’re A Germ - Your Love’s Whore - St. Purple And Green - Don’t Delete The Kisses - Formidable Cool – Bros – Lisbon - Planet Hunter - Beautifully Unconventional - Moaning Lisa Smile – Sadboy - Space & Time - Visions Of Life – Fluffy – Blush - Giant Peace
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Botanique, Brussel
Oscar & The Wolf – Show – Spektakel – Muziek!
Oscar & The Wolf - l'Impératrice
Sportpaleis
Antwerpen
2017-10-27
Govaert Véronique
De elektro pop van l'Impératrice verwelkomt het publiek terwijl we ons plekje in de tribune opzoeken, ze brengen ons net het genre muziek wat je alvast in de 'weekend mood' brengt, vooral na het net doorstane fileleed op de Antwerpse ring, wat een ellende was me dat weer …
De belichting zit niet helemaal zoals het hoort, dus we blijven een beetje in het duister tasten over de samenstelling van de band, maar synthesizers herkent zelfs het kleinste kind. De zaal stroomt gestaag vol met een allegaartje allerhande : het voltallig kapperscollectief uiteraard, vriendinnen vrolijk gearmd & gestyled met de cava in de hand, bevriende moeders met hun dito kids, jong en niet meer zo jong, het is een gezellige mengelmoes, die helemaal klaar is voor een feestje ...
Onderwijl brengt L'Impératrice ons verder in de stemming en de tijd, met zowel muzikale als vocale funky nummers, de zangeres is een olijke spring-in-het-veld, maar de power komt toch vooral van de muzikanten, want ook de drummer kan er wat van ... Hun set loopt op zijn einde en de roadies kunnen nu het podium verder in gereedheid brengen voor de 'main act' van vanavond.
Oscar and the Wolf - We hebben inmiddels lang genoeg gewacht, al sedert april, want toen werden de beide concerten verplaatst naar oktober omdat het finaliseren van hun 2de album samen met het voorbereiden van de show onbegonnen werk was. Dat deze beslissing getuigt van professionalisme van de hoogste plank krijgen we dan ook in de komende 2 uur voorgeschoteld.
De opener is meteen raak, “The Game” wordt ingezet en ‘de wolven’ (lees: muzikanten) zitten in de kooi, ‘the master himself', die staat er bovenop. Samen met de nodige lichteffecten, rookpluimen en nog wat vuurwerkspetters toe is de toon gezet, dit is een waar schot in de roos. De hun zo eigen sound met Oriëntaalse toetsen, brengt ons in feeërieke vervoering en het plaatje is al van bij aanvang compleet.
De vocale en muzikale performance samen met het visuele aspect beroeren alle zintuigen, de artiest is privé dan misschien wel minimalistisch ingesteld, voor zijn show mag het ‘max’-imalistisch zijn! En dat is het ook, groots zonder overdaad, dit wordt echt smullen, dat voel en merk je nu al aan alles ...
Max zelf houdt het midden tussen een hoogst elegante magiër met hermelijnen cape & glitter blinddoek of haalde hij dan toch de inspiratie in milieu van de slanke, lenige toreadors ? Wie zal het zeggen ...
De nummers volgen mekaar op, met daarnet ook nog 6 danseressen die op de catwalk het beste van zichzelf gaven, vuurspuwers mogen ook niet ontbreken en bij het wondermooie “Runaway” merk je dat Max het publiek op zijn hand heeft. Wanneer hij ons, het publiek bedankt en vraagt of we het naar onze zin hebben, schrik ik me rot dat hij gewoon Vlaams spreekt, je waant je inmiddels al lang in verre oorden terwijl je geniet van een internationale ster, maar nee, deze zeldzame ster is er één van bij ons.
Op “Because you're mine” spatten er slingers uit het plafond en vervolgens gaat “Joaquin” gepaard met fenomenale licht- en vuureffecten; de wolven mogen uit hun kooi.
Max geniet zichtbaar van het ganse gebeuren en daar kunnen wij alleen maar om glimlachen, wat zal zijn mama trots zijn op haar zoon ...
“Moonshine” vangt aan met een piano solo, het ideale moment voor een kostuumwissel lijkt me en zowaar er komt nog meer glitter tevoorschijn; op eenvoudig verzoek lichten de smartphones de zaal op, wat uiteraard voor een wondermooi effect zorgt. De danseressen komen en gaan, nog meer speciale effecten worden uit de trukendoos gehaald, glitterconfetti, vuurspuwers, zeepbellen bij het luidkeels meegezongen “Breathing”; als toemaatje krijgen we nog wat confetti op de klanken van “Fever”.
Opvallend doorheen het spektakel zijn de dansmoves van mister Oscar, die komen met zo een souplesse uit de heupen, dat het lijkt aangeboren. Ook hier weer die Oriëntaalse & Zuiderse invloeden, welke zo typisch zijn voor hen.
De finale wordt ingezet met “Susato”, vervolgens krijgen we “Touch Down” , waarna we nog excuses krijgen aangeboden voor het lange wachten, ttz het verplaatsen van het concert. Dat waren we inmiddels al lang vergeten; na zo een wervelende show, was het ruimschoots het wachten waard, laat dat vooral duidelijk zijn.
We knallen er uit met het fel gesmaakte “Strange Entity”, waarna de bandleden mekaar feliciteren, bedanken en omhelzen. De show was meer dan geslaagd, het was fenomenaal. Dit was genieten van de bovenste plank, bedankt !
… Zouden er nog kaartjes zijn voor morgen trouwens ? Dit wil ik nog wel eens meemaken ...
Setlist : The Game /So Real / Chevrolet / Undress / Runaway / Because you're mine / Joaquin / Moonshine / Somebody wants you / Honey / Breathing / Dream car ocean drive / Exotic / Princess / Fever
Extra : Susato / Touch down / Strange Entity
Organisatie: Live Nation
De omhooggevallen ijdeltuit Max Colombie heeft een nieuwe plaat gemaakt, ‘Infinity’ heet het vehikel en ‘t is een lauwe mossel met een strik er rond. Net als de vorige plaat ‘Entity’ staat het ding vol met pathetisch geneuzel, hoogdravend theatraal gezwam en kitscherige nichtenpop met beperkte houdbaarheidsdatum. Het gezanik wordt af en toe ondersteund door enkele hippe beats die de fans naar de dansvloer moeten drijven. Goede songs daarentegen zijn ver te zoeken, net als de bandleden blijkbaar. Oscar And The Wolf zou eigenlijk een groep moeten zijn, maar in alle voorbeschouwingen, artikels, interviews en recensies gaat alle aandacht naar de poseur Colombie en wordt er met geen woord gerept over eventuele andere groepsleden. Kun je nagaan wie er achteraf met de centen zal gaan lopen. Ook de hoes laat duidelijk blijken dat het hier maar om één figuur draait, doch het album zelf laat eens te meer uitschijnen dat er achter die egotripper weinig of geen talent schuilgaat.
Colombie zweeft nu nog weelderig op zijn wolkje van succes waar hij blijft smullen van de grenzeloze aandacht van een kritiekloos Vlaams publiek. Dat hij er nog maar een beetje van geniet, want echt lang zal het niet meer duren eer zijn luchtbal doorprikt wordt, en dan is het voorgoed voorbij. Oscar & The Wolf is de Lernaut & Hauspie van de popmuziek.
Dat Het Sportpaleis op 27 en 28 oktober alweer volledig overstag zal gaan, daar twijfelen we niet aan. Maar dat is ook zo bij K3.
In 2015 was Wolf Alice in de UK heel even de zoveelste nieuwe hype. Zoals steeds bleek dat weer eens sterk overdreven. Wij stelden toen een beloftevol bandje vast dat een eerder onsamenhangend album (‘My Love Is Cool’) had afgeleverd, maar waar live aardig wat stoom achter zat.
De nieuwe plaat ‘Visions Of A Life’ is in hetzelfde bedje ziek als het debuutalbum. Wolf Alice lijkt nog steeds op zoek te zijn naar zichzelf en gaat daarbij te veel verschillende richtingen uit. Positivo’s zullen de woorden eclectisch en veelzijdig uit de kast halen, maar wij zien het eerder als inconsistent en een beetje spoorloos. We krijgen de indruk dat we hier niet met een nieuw groepsalbum maar wel met een playlist zitten van diverse Britse bandjes.
Op hun wildst zetten ze bij Wolf Alice straffe girl punk à la Bikini Kill neer (“Yuk Foo”) of pakken ze uit met overtuigende bubblegum punk (“Space & Time”). Op het vrij knappe “Heavenward” en het aanzwellende “St. Purple & Green” treden ze voorzichtig de shoegaze wereld van Slowdive binnen, en dat is een biotoop die hen wel ligt.
Elders loopt het compleet verkeerd, “Beautifully Unconventionel” neigt naar de zoetgevooisde Britpop van Lily Allen, “Planet Hunter” kopieert het pathetische gezwam van London Grammar , “Sky Missings” wil iets aanvangen met elektropop maar weet niet goed wat en “Don’t Delete The Kisses” gaat gewoon helemaal nergens naar toe.
Een meer dan behoorlijk “Formidable Cool” redt enkele meubelen en de epische titelsong is een verdomd sterke afsluiter die een stel welgekomen uitbarstingen in petto heeft.
Het glas is dus weer halfvol en net als de vorige keer krijgt Wolf Alice van ons het voordeel van de twijfel. Maar de volgende keer zullen we zo mild niet meer zijn.
In de Botanique zal Wolf Alice trouwens op 28/10 bewijzen dat er wel degelijk voor een heet en strak concertje kan worden gezorgd.
Chelsea Wolfe – de pracht van de duisternis …
Chelsea Wolfe – Moon Duo
Trix
Antwerpen
2017-06-19
Didier Becu
Maandagavond, het kwik raakt maar niet onder de dertig en iedereen vult zijn eigen dagen op zijn eigen manier op. Gelukvogels die snel genoeg waren voor tickets stonden in de Lotto Arena om ene Eddie Vedder te zien, driehonderd meter verder kozen anderen ervoor om hun lijf door elkaar te laten schudden op de Sinksenfoor en wie deze afstand nog eens aflegde stond in de Trix Club voor een uitverkocht concert van Moon Duo en Chelsea Wolfe. Puffen, net niet stikken, en dan hebben we het nog niet eens over de verkeersellende die zich de laatste maanden meester over Antwerpen maakt. Kortweg, gisteren kreeg zweten een iets andere dimensie. Wie bereid was voor zo veel foltering, moest daar natuurlijk muzikaal voor beloond worden. Je doet immers niet voor niets in het leven!
Een double bill werd het. Niet omdat dit beter klinkt, gewoon omdat beide acts een volwaardige set zouden brengen waardoor het aanvangsuur stipt op acht uur werd gehouden. Nobel, maar ook op de sociale media heel wat vloekende concertgangers die muurvast op de Ring zaten. Het leven van een concertfreak is niet altijd bezaaid met rozen…
Voor het Amerikaanse Moon Duo is de Trix inmiddels al lang een bekende plek. Als onze calculator niet door de hitte is gesmolten, was dit hun derde passage in de Antwerpse undergroundtempel. Het begon in 2009 als een projectje (zien wat we kunnen) van Ripley Johnson en diens vriendin Sanae Yamada, maar is ondertussen uitgegroeid tot een psychedelisch rockmonster dat zonder haperen het beste uit zichzelf haalt. De muziek van Moon Duo is natuurlijk wel retro, het lijkt wel alsof je met een tijdsmachine ergens in 1969 bent beland, maar het is wel goede retro. Wat we hebben gehoord op de nieuwe ‘Occult architecture vol. 1’ vertaalde zich eveneens op het podium, psychrock van een zeer hoog niveau, de tonnen zweetparels kreeg je er gratis en voor niets bij. Als je goedlopende treinen niet bij onze spoorwegen vindt, boek dan de volgende keer een plaatsje bij Moon Duo.
Het dakterras van de Trix werd meteen overmeesterd door mensen die nood hadden aan frisse lucht, nou ja, gewoon lucht. Veel tijd was daar niet voor, want in een snel tempo werd het podium klaargestoomd voor Chelsea Wolfe. Eerder werd bekend gemaakt dat deze priesteres van de duisternis op 22 september een gloednieuwe plaat zou uitbrengen op Sargent House, het label waarop je tegenwoordig ook onze nationale trots Brutus aantreft. De nieuwe songs werden voor het einde gespaard, eerst bewees de Californische muzikante waarom ze de laatste jaren alsmaar meer muziekharten wist te winnen. Juist, door goed te zijn …
Het werd meteen duidelijk waarom Chelsea Wolfe de gedroomde partner van Moon Duo voor een dubbelconcert was. Net zoals bij de openingsact, kun je de songs van deze band meer als een trip zien. Wat ooit begon als doomfolk of gothic, is uitgegroeid tot een heerlijke mengelmoes van alle mogelijke donkere stijlen. Dat eerste zit er trouwens nog altijd in, want de stem van Chelsea Joy Wolfe (haar echte naam) zweeft tussen die van Zola Jesus en Julianne Regan van All About Eve), maar het reikt verder dan dat.
De Amerikaanse die tien jaar geleden haar eerste songs opnam was karig met woorden, het kon ook de warmte zijn, toch zag je haar glunderen toen ze pijlsnel de tevreden gezichten van de zaal in haar vizier kreeg. Een artieste die enorm is gegroeid en meespeelt op het allerhoogste niveau, wellicht nooit een radiohit zal scoren, maar door haar kwaliteit voldoende in huis heeft om jarenlang in de harten van muziekfans een plaats te krijgen.
Twee trips voor de prijs van één. De ene voortgestuwd door de spirit van de psychedelische sixties, de andere door de pracht van de duisternis. Het zou ons verwonderen dat ze dat op de foor, of zelfs in die Lotto Arena ook gekregen hebben.
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Organisatie: Trix, Antwerpen
Samen met Geike Arnaert tekende zij voor vijf (lange) jaren samenwerking bij Hooverphonic. De bevallige vocaliste Noémie Wolfs neemt die ervaring mee in haar solocarrière . Ze balanceert tussen gevoelige droompop en popelektronisch gekleurd materiaal, waarrond haar innemende , indringende stem zweeft . De single “Burning” kon zo geplukt zijn uit het werk van Hooverphonic .
De plaat kwam tot stand met haar partner Simon Casier (bassist bij Balthazar ) en producer Luke Smith, gekend van werk met Crystal Fighters, Foals en Depeche Mode.
Het is een hartverwarmende plaat die verder sterkhouders heeft als “Lost in love” en de titelsong “Hunt you”. De andere songs zitten een beetje in hetzelfde vaarwater en raken minder . Melodieus zitten de songs goed in elkaar en bereiken ze een popminnend publiek.
In de tienjarige carrière heeft de Australische Wolfmother rond Andrew Stockdale een nogal hobbelig parcours afgelegd . Een pracht van een debuut die de 70s retrorock van Led Zeppelin en Black Sabbath nieuw leven inblies , een moeilijke tweede ‘Cosmic egg’ , al ruim zes jaar terug, was ook niet zonder slag of stoot. Na hun tweede cd ging de band weeral uit elkaar. Ze brachten een obscure ‘New Crown’ uit, die intens in de seventies groef.
En enfin, nu opnieuw op de front , sterker dan ooit. De nieuwe vierde, ‘Victorious’, is een nieuwe band. Maar Wolfmother is Andrew Stockdale. Punt . De plaat leunt nauw bij hun meesterlijke debuut aan . Vuige retrorock , tien songs in een goed halfuur , die raken en refereren aan vooropgenoemde bands , verder wat psyche ademt van Pink Floyd, glam op z’n Guns’n’Roses en hardrcok van AC/DC integreert .
We voelen het, het zijn allemaal sterke songs ; de openers “The love that you give” en de titelsong tonen al meteen hoe goed deze band bij de leest is en hoe scherp ze klinken. Af en toe sijpelen de keys door of wordt wat gas teruggenomen , maar wat is het heerlijk als Stockdale en C° onder stoom staan, verder op de plaat met “The simple life”, “Gypsy caravan”, “Happy face” en “Eye of the beholder” , die als afsluiter nazindert … Energiek , strak , gedreven , opwindend . Wolfmother is back!
Wolfmother - They were victorious
Wolfmother
Ancienne Belgique
Brussel
2016-04-27
Wouter Verplancke
Yes! Ze zijn terug van nooit echt weggeweest te zijn!? In de tienjarige carriere heeft de Australische Wolfmother rond Andrew Stockdale een nogal hobbelig parcours afgelegd . Een pracht van een debuut die de 70s retrorock van Led Zeppelin en Black Sabbath nieuw leven inblies , een moeilijke tweede ‘Cosmic egg’ , al ruim zes jaar terug, was ook niet zonder slag of stoot. Na hun tweede cd ging de band weeral uit elkaar. Ze brachten een obscure ‘New Crown’ uit, die intens in de seventies groef. En enfin, nu opnieuw op de front , sterker dan ooit. Een nieuwe cd, ‘Victorious’, een nieuwe band.
Een matig voorprogramma (Electric Citizin) kon hier en daar het publiek bekoren. Denk een flauw afkooksel van Wolfmother en met een vrouwelijke lead. Het was niet slecht, maar wachtend op een schitterend hoofdgerecht, smaakt alles maar flauw.
Wolfmother opende sterk en gedurfd met “Victorious” de vraag of ze dit verder konden waarmaken , schoot even door mijn gedachten. De vette riffs lieten de gedachte al snel varen en overtuigden me meteen . Het geluid dat ze met drie produceerden op dit podium was overweldigend. De energieke bassist zorgde op zich al voor spektakel. Al snel schakelden ze over op gekende nummers als “New Moon Rising”, “Woman”,” White Unicorn”, etc. We hadden lang gewacht om deze nummers nog eens live te kunnen horen. Ze klonken strak en snel. De zaal ontplofte bij “Dimension” en “Joker & The Thief”. En hoewel het vooral de oudere nummers waren die de zaal tot bewegen kreeg, vielen de nieuwe nummers zo goed als nauwelijks uit de boot in deze setlist. Ze sloten perfect aan bij de vibe van het concert.
We kunnen enkel hopen dat nu deze formatie kan blijven bestaan. De combinatie met deze nieuwe drummer en bassist geeft Stockdale vertrouwen en biedt de band net dat tikkeltje meer …
Victorious- New Moon Rising- Woman- Apple Tree- Love That You Give- White Unicorn- White Feather- Caliqueen- How Many Times- Gypsy Caravan- Dimension- Simple Life- City Lights- Pretty Peggy- Pyramid- Colossal--- Vagabond- Joker&the Thief
Neem gerust een kijkje naar de foto’s
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/wolfmother-27-04-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/electric-citizin-27-04-2016/
Organisatie: Live Nation
Begin het jaar traden ze nog op als support act van Alt-J en toen hadden we erop gewed dat dit Brits bandje rond de bevallige gitariste Ellie Roswell niet in de vergeethoek zou geraken en dus kon doorbreken . Het kwartet werd in de UK als één van de beloftes onthaald , en terecht want hier gaan rauwheid en subtiliteit samen in een rits venijnige, verbeten, gevoelig rockende songs , die hangen tussen indie , wave en shoegaze.
Wolf Alice zit mee in de lift van Courtney Barnett , Torres (Mackenzie Scott), Blood Red Shoes (Laura-Mary Carter) en gaan hand in hand met ouderdomsdekens Polly Harvey, Dolores O’Riordan (Cranberries) , Harriet Wheeler (remember The Sundays) , en Elisabeth Frazer (remember Cocteau Twins) .
Ze waren al een tijdje bezig , hadden een paar EP’s uit , deden intussen redelijk wat podiumervaring op en nu is het ‘boenke erop’ met hun debuut ‘My love is cool’ met die prachtsingle “Bros”.
Een strakke set speelden ze van een klein uur die eerst wat op gang moest komen , ondanks de start met het snedig frisse “Your loves whore” en het dromerige “Freazy”. Vanaf het derde nummer, de single “Bros”, zat het snor . Wolf Alice tintelt , sprankelt en klinkt aanstekelijk, scherp , als innemend, emotievol. Heel wat variaties dus en een snerpende gitaar zorgt voor vuurwerk . En Ellie , die kan zingen en schreeuwen . Alles wordt goed gedoseerd, mooi samengebald, en durft te exploderen.
De gezonde dosis spanning en stress speelden ze letterlijk van zich af. Het extraverte “You’re a germ” volgde samen met het schokkende “Lisbon” . We voelden het … van een akoestische toonzetting ging het naar grunge en shoewave door de effects , ze speelden in uitersten en durfden los te barsten. Die Wolf Alice gaat met lef te werk en zijn ambitieus spannend.
In een meer mistig decor en stroboscoops wonnen en overtuigden ze het publiek; de ingehouden spanning en de explosies van “Silk”, “Storms”, “90 mile beach” intrigeerden . “Swallowtail” , met bijkomende zang van de drummer , was één van de enige songs die wat weg zweefde.
Een grootse finale kregen we met de uptempo rockers “Fluffy” en “Moaning Lisa smile”; het sfeervolle ”Blush” deed ons even op adem komen om dan tot slot weggeblazen te worden door de snedige kraker “Giant peach”, omwonden van heel wat fuzz en noise …
Kortom , een ijzersterke set dus van een beloftevol kwartet!
Organisatie: Botanique, Brussel
Oscar & The Wolf is één van de Belgische smaakmakers geworden , één cd uit en in hun hoogst vijfjarige carrière hebben ze snel de harten veroverd, want na het clubcircuit, lonkte de grote podia en werden ze op de festivals gegeerd . Terecht lonkte het Sportpaleis dat uitverkocht geraakte. Straf dus wat deze Oscar & The Wolf rond Max Colembie presteert. De band explodeert naar het grote publiek.
Er was al vanaf 19u15 muziek en vertier voorzien. Raving George aka Charlotte De Witte, die al instond voor één van de hits ,warmde het publiek met haar bleeps’n’beats … Het duurde toch even voor dat het publiek in de juiste stemming kwam. Haar lange haren wapperden en daar had ze meer werk mee dan het knoppengefreak …
Tourist MC (Johannes Faes) kreeg met zijn Antwerpse hippop wel het publiek vanaf het eerste moment mee. Antwerpen boven zo blijkt. Vooral de nummers “ Liefde, liefde“ en “De Troubadours” werden fel gesmaakt en meegezongen zelfs. Verrassend leuk en dit kan een blijvertje worden!
Om kwart voor tien begon het dan allemaal rond Oscar & The Wolf … En de boel ontplofte meteen … door zijn verschijning …In een schitterende mantel, die hij in de loop van de avond tot viermaal toe omruilde voor een ander exemplaar, blootvoets en met zonnebril, verscheen Max samen met zijn 3 muzikanten op het riante podium, dat in verschillende niveaus was opgebouwd. Op een reusachtige scherm vonden verassend prachtige projecties plaats.
Max is nog maar amper 24 en deed in een ver verleden (2005) mee aan Junior Eurosong. Tien jaar later neemt hij ons mee in zijn theatrale, dromerige, soms duistere wereld van indie/electropop . Die zweverige , aanstekelijke sound slaat aan en krijgt het publiek makkelijk aan het dansen o.m. op het gekende “Strange Entity”.
Colembie gleed niet alleen over het podium, hij maakte ook gebruik van een tweede klein podium in de zaal waar hij, compleet in een wit glinsterend pak, de lucht in ging met een podiumlift. ‘De Messias’ steeg ten hemel, bracht en predikte heel vernuftig zijn muzikale boodschap, wat uiterst geslaagd was en gesmaakt werd.
Van muzikale uitstapjes is Max niet bang. Een vergeten danshitje van Gala “Freed from desire” werd een ingetogen ballade, en als voorlaatste nummer bracht hij samen met Justine Bourgeus van School is Cool “Back to black” van Amy Winehouse. Ondanks alles ervaarden we dit echter een beetje als een miskleun. Jammer.
Maar geen paniek , we hadden een strak geregisseerde show …”Joaquim, “Undress”, “You’re mine”, Vitamins” en “Princess” met rook, vuur, glitterpapier en straffe visuals op de podia en de schermen. Om dan af te sluiten met een tweede “Strange Entity”, waarop iedereen rechtveerde …Een dansende, zingende , vierende mensenzee in Antwerpen.
Oscar & The Wolf - Een zeer geslaagde professionele en uitgewerkte show die de passage van Coldplay deed opborrelen. Uitnodigend naar een definitieve internationale doorbraak. En dat verdienen ze!
Organisatie: Live Nation
‘The Abyss’ is aardedonker en laat de ijle doch heldere zanglijnen van de zwarte engel Chelsea Wolfe soms glijden op een palet van benevelde doom-metal ondertonen. Dat sterkt het duistere en zwaarmoedige karakter van songs als “Carrion Flowers”, “Iron Moon” en “Dragged Out” nog wat aan.
Stel u iets voor als Beth Gibbons die haar kompanen van Portishead even op non actief zet en Earth inhuurt als begeleidingsgroep. Elders komen er bevreemdende elektronica (“After The Fall”), zalvende akoestische gitaren (“Crazy Love”), schimmige strijkers (“Grey Days”) of een onderkoelde piano (“The Abyss”) aan de oppervlakte. Het album is gehuld in een duistere, bedwelmende en atmosferische sound waarover de muze haar bovenaardse stemklanken sierlijk drapeert, met steeds een wondermooi resultaat.
The Abyss is Chelsea Wolfe’s meest intrigerende, innemende en bijgevolg ook beste plaat tot op heden. Een zwarte parel.
De debuutplaat van de nieuwe Britse hype Wolf Alice is een album die de luisteraar van bij de start op het verkeerde been zet. Aanvankelijk neigt de band in “Turn To Dust” en “Bros” naar de gezwollen pathos van Florence & The Machine en het nog flauwere aftreksel daarvan London Grammar. Maar in de meer subtiele momenten komen algauw Cocteau Twins en Daughter om de hoek lonken en als de gitaren stevig mogen uitrukken hangt er zelfs een kwade PJ Harvey in de gordijnen (de vroegere PJ Harvey wel te verstaan, niet dat hoogdravend wicht van vandaag), zo neigt onze baskuul terug naar de goede kant.
Helaas komen ook platte stoorzenders als The Cardigans en -oh gruwel- The Cranberries door de wolken piepen (“You’re A Germ”). En zo gaat dat op en af, straffe songs worden afgewisseld met kleffe kandijsuiker.
Wolf Alice weet nog niet echt welke richting ze uit willen, de band eet van verschillende walletjes en balanceert op de lijn tussen bedenkelijke hitgevoelige deuntjes (“Freazy”) en scherpe indierock of postpunk (“Giant Peach”, “Fluffy”).
De superlatieven van de Britse pers zijn dus alweer fel overdreven, maar we kunnen niet ontkennen dat er talent schuilt in dit bandje, het moet alleen nog wat rijpen en in de juiste richting gekanaliseerd worden, wat op ‘My Love Is Cool’ maar sporadisch is gelukt.
Wie 2 maanden voor het optreden nog een ticket zocht, was er aan voor de moeite. De show van Oscar & The Wolf in de Lotto Arena was volledig uitverkocht en dat was te zien aan de stormloop. Zowel man als vrouw, jong en oud, van alles kon je er aantreffen.
Vlaamse band Bazart had de eer om voor Oscar & The Wolf te mogen openen. Als voorprogramma moet je altijd wat zoeken naar je publiek, maar Bazart had hier duidelijk niet veel moeite mee. Met hun Nederlandse indiepop, waar melodieuze samenzang soms belangrijker is dan de tekst zelf, pakten ze met gemak de Lotto Arena in. De muziek van het vijftal kan je vergelijken met een mengeling van The National en Yeasayer met Belgische bands als Gorki en Noordkaap.
Dat Colombie & co hun best gingen mogen doen om hun afgelopen jaar te overtreffen wist iedereen. Of dit ook werkelijk ging lukken was de grootste vraag van de avond. Een volledig ander decor wees toch al in de goede richting. Palmbomen werden vervangen door als het ware ‘kamerplanten’ en ook het podium werd wat verlengd aan de hand van een catwalk.
Openen deed Oscar & The Wolf met “Joakim”. Door het wit/zilver spiegeljasje en het verhoogde platform, profileerde Colombie zich meteen als koning van de Lotto Arena. Wie hoopte op een show als die van 2014 in bijvoorbeeld de Ancienne Belgique, kon maar beter meteen terug naar huis keren. De ingetogen muziek waar het bij Oscar & The Wolf vooral om draaide werd aan de kant gezet voor show. Vuurwerk langs alle kanten, laserstralen die over heel de Lotto Arena schenen en zilveren confetti . Quasi alles was aanwezig om de show zo spectaculair mogelijk te maken.
Heel vroeg in de set zat ook een nummer dat ons al een beeld gaf over de opvolger van “Entity”. Weg met slaapkamer muziek, hallo dansmuziek. “Vitamines” klonk volledig anders dan wat je kon horen op het debuut van Oscar & The Wolf. De trage synths en hip-hop beats in het nummer deden ons alleszins snakken naar meer. Ook “You’re mine” beleefde een live-première in de Lotto Arena. Dit zonder Raving George, maar het nummer klonk minstens even sterk en dominant.
Klassiekers als “Bloom (oh my baby)”, “Nora” en “Undress” passeerden ook de revue. Al klonken ze deze keer iets minder ingetogen en werd er wat extra kracht aan toegevoegd. “Princes”, hetgene waar alles mee begon, kon uiteraard niet ontbreken. Showelementen genoeg aanwezig tijdens deze nummers. Zo viel er tijdens “Princes” een waterval van glinsters naar beneden en werd “Undress” bijgestaan door metershoge vlammen die de lucht in vlogen wanneer Colombie op de catwalk passeerde.
Max Colombie mag dan wel het ‘brein’ zijn achter Oscar & The Wolf, laten we toegeven dat het duidelijk is dat hij zonder zijn 3 aanhangsels niets is. Technisch brein achter Oscar & The Wolf, Ozan Bozdag, slaagt er telkens in met zijn synths het sprookje nog meer echt te maken. Eerlijk? Tijdens “Moonshine” werden ook wij er even stil van.
Na bisnummer “Freed from Desire”, een cover van Gala, dat ontzettend hard meegezongen werd door het publiek, spoorde Colombie iedereen nog eens aan naar het Sportpaleis te komen. “Als jullie er dan ook bij zijn, zou het zalig zijn”.
Hun set afsluiten deed Oscar & The Wolf met, jawel, “Strange Entity”. “Let’s dance before we go to sleep”, waarop de beats van “Strange Entity” voor een tweede maal in de set door de boksen galmde. Een regenbui van glitterconfetti werd de lucht in gespoten terwijl de Lotto Arena voor een laatste maal ontplofte.
Dat Oscar & The Wolf zijn hoogtepunt al lang bereikt heeft, valt na gisteren sterk te betwijfelen. Of ze hunzelf in het Sportpaleis gaan overtreffen, valt af te wachten. Dat België er een topband bij heeft, werd gisteren nog maar eens duidelijk!
Organisatie: Live Nation
Na enkele EP’s, die vooral zeer indiepop klinken, heeft Oscar & The Wolf met hun debuutplaat ‘Entity’ de juiste weg gevonden. Elektronische pop beats met een dromerige stem die je 45 minuten het gevoel geven alsof je op een andere planeet leeft.
Openingsnummer “Joaquim” brengt je, door zijn zweverige intro, onmiddellijk in de juiste sfeer die er tevens over heel de plaat heerst. Emoties is een aspect dat op ‘Entity’ ook zeker niet ontbreekt, “Bloom (oh my baby)” is hier een perfect voorbeeld van. Om nog maar te zwijgen over het wondermooie “Undress”, een nummer met voorzichtige R&B die perfect aansluit bij de rest van het album. Ook aanwezig zijn het zeer dansbare “Strange Entity” en het razend populaire “Princes” dat heel België wakker schudde.
Opvallend op ‘Entity’ is vreemde eend “Under The Skin”, bijna even experimenteel als de rest, maar toch net niet wat het moet zijn. Afsluiter “Killer You” zit dan wel weer goed.
Het vijfkoppige The girl who cried wolf komt aandraven met een boeiende EP. Drie nummers hebben we, te situeren binnen de sfeervolle , broeierige indiedreampop. Een wonderschone sound met weerhaken gedragen door de hemels bitterzoete zang van Heleen De Stuyver, die over de nummers heen zweeft .De toevoeging van cello geeft kleur . “Volt” is snedig en valt op door de gitaarerupties , “Shuffle” is intens pakkend en de titelsong, opener van de EP, kenmerkt zich door trippy partijen .
Spannend dus! We zijn alvast benieuwd wat zij nog meer in petto zullen hebben .
info http://www.thegirlwhocriedwolf.com
Nederlands 
Français 
