Het Canadese Earth’s Yellow Sun is een buitenbeentje, zelfs in een genre als de progmetal dat dik bezaaid is met buitenbeentjes. Waar progmetalbands doorgaans een heldere stem als extra ‘instrument’ hebben, doen deze Canadezen het instrumentaal. Maar dan aangevuld met saxofoon. Dat instrument straalt weinig metal uit, maar in het opzet van Earth’s Yellow Sun past het wel.

De band bracht in 2015 zijn debuutalbum uit en werkt sinds kort aan de voorbereidingen van een nieuw album. Dat zal eind dit jaar of volgend jaar uitgebracht worden.

Intussen waagt Earth’s Yellow Sun zich aan een reeks van drie covers. De eerste was de “Overture 2112/The Temples of Syrinx” van progrockband Rush, met Rody Walker van Protest the Hero  als gastzanger. Hun tweede single is een cover van “Entertain Me”, niet van Robbie Williams, maar van jazzcat Tigran Hamasyan. De Canadese band blijft heel dicht bij het origineel, maar zorgt wel voor een flow zoals bij Meshuggah.

Hoewel je duidelijk een metalband aan het werk hoort, geven de saxstoten het geheel toch iets experimenteel en jazzy. Ear-candy voor gevorderden.

Waar naar toe op een frisse dinsdagavond in oktober? Geen betere plaats dan de Gentse Charlatan, waar Democrazy een mooie dubbelaffiche neergezet had: over het Gentse Mary & Me meer verderop, maar laten we dus maar beginnen met Amerikaanse viertal Someone still loves you Boris Yeltsin. Net als Chuck Berry en Sheryl Crow afkomstig uit Missouri, het mid-westen van de US of A, dus, opgericht door twee high school vrienden; de jeugdige leeftijd verklaart wellicht de ietwat bizarre groepsnaam en ondertussen zitten ze al aan hun derde, door Chris Walla, van Death Cab for Cutie geproducete album op het Polyvinyl Record label, dat ook Vivian Girls, Japandroids en Deerhoof verdeelt.

Someone still loves you Boris Yeltsin is op een kleinschalige Europese tour, geen roadie dus in de Charlatan om de soundcheck te doen ,maar vier ‘college kids’ (de Weezer-look) die rustig hun instrumenten stemmen alsof ze in hun repetitiehok bezig zijn. Een soundcheck die naadloos overgaat in het eerste nummer: we wisten meteen dat het een leuke avond zou worden: powerpop met frisse gitaarlijnen, a capella zang van de drummer en gitarist en melodieën die soms aan de vroege REM of Posies doen denken en onvermijdelijk ook naar Weezer en Fountains of Wayne refereren. Waar Weezer al een tijdje het noorden kwijt is (fans proberen nu tien miljoen dollar te verzamelen om die band er mee te laten ophouden), klinkt dit fris. Ergens halfweg de set zette Boris Yeltsin een stoelendans in: de bassist werd drummer, de drummer nam de gitaar en zang over, en de gitarist omgordde dan maar de bas. Twee bands voor de prijs van één dus, wat zeker een pluspunt is: een nieuw geluid en een net nog iets meer energieke podium act. Topnummer van de avond was zeker “Modern Mystery”.

Mary & Me is een Gentse band rond zangeres Elke Andreas Boon en Pieter-Jan De Waele.
De songs blijven niet allemaal hangen, gemakkelijk radiovoer is het zeker niet, maar de groep heeft een heel eigen identiteit: de voordracht van de zangeres is bij momenten heel cabaresk (denk aan de Dresden Dolls), de teksten zijn donker en ongemakkelijk, maar het zijn uitstekende muzikanten, de nummers zitten ingenieus in mekaar en de tempoversnellingen geven extra kleur aan de nummers. Een band met potentie, als ze er in de toekomst in slagen om hun songs net dat tikkeltje extra herkenbaarheid te geven.

Democrazy  mag zeker meer van dit programmeren om kille herfstavonden op te fleuren.

Organisatie: Democrazy, Gent