Fotoverslag Bénabar - verslag vertaling site fr Musiczine.net ...
De’ Dhr Inféquentable’ van de Franse pop en chanson, Bénabar, heeft nieuw werk uit en brengt een reeks frisse en levendige shows. In ons landje is hij erg populair bij onze Franstalige vrienden, want de twee concerten in Brussel waren in een mum van tijd uitverkocht.
Support was de beloftevolle, jonge blonde dame Charlotte Marin, die humor met het intimistische Franse lied combineerde en teksten schreef van onredelijke wijsheden en gekte: “Et en plus, je cuisine“, “Jamais revoir ses ex”, “Demain j’arrête”, “Crazy du Shopping”, en “Croqueuse d’homme”, …
Bénabar is samen met Cali één van de publiekslievelingen. In Vlaanderen een nobele onbekende, maar in het Franstalig gedeelte slaagt de songschrijver erin met het eenvoudige Franse chanson (jonge) meisjesharten sneller te doen slaan. Hij overschouwde met een brede, stralende glimlach, als een prins de nokvolle AB. Luidkeels werd hij verwelkomd. Hij overtuigde met een puik overzicht van z’n oeuvre.
Neem gerust een kijkje naar de fotosessie op Musiczine.net
Organisatie: Ubu concerts
Het Gentse The Bony King Of Nowhere won een paar jaar terug het lokale Beloften concours om zich dan in de schijnwerpers te plaatsen als supports, Folkdranouter 2007 en 25 jaar Vooruit. Een verstilde, ingetogen en sobere aanpak van emotievol semi-akoestisch gitaargetokkel, kleurrijke keyboards en een ingehouden percussie. De groep, bepaald door zanger/componist Bram Vanparys, heeft nu z’n debuut uit, ‘Alas my love’, werd en wordt lovend onthaald en staat voor de immense uitdaging hun muziek van innemende, broeierige en melancholisch romantische pop en de opgedane podiumervaring verder ‘en verve’ uit te werken. Sinds de band werkte aan het debuut kwam er nog een contrabassist en een tweede gitarist bij, die de songs wat meer diepgang geven en wat meer doorleefd laten klinken. Ook de dromerige, indringende, licht overwaaiende vocals van de zanger passen in dit muzikaal plaatje. De groep doet denken aan Bonnie ‘Prince’ Billy, Iron & Wine, Bon Iver, Low en Cowboy Junkies en in de zang aan Girls In Hawaii en Absynthe Minded.
Ondanks de onwennigheid en licht onzekere houding op het podium hoorden we een dosis sfeervolle songs binnen een ‘Duyster’ concept, “The sunset”, “Everything I like” en “There I am”, die door de huidige instrumentatie wonnen aan zeggingskracht. Ontdaan van enige franjes en bepaald door lieflijk gitaargepingel en een verloren gewaande diepe contrabassnaar waren “Taxidream”, “My favorite” en de titelsong, die door handclapping een extra toets kreeg. Perfect gedoseerd binnen de ‘Bony’ context speelden ze een tweetal krachtige songs, “The darkness” en in de bis “Eleonore” (beiden niet op het debuut), die het meeste vaart gaven en zeker iets zijn om in de toekomst mee rekening te houden van een gevarieerde setlist. Een aan Radiohead/Sigur Ros refererend klanktapijt hoorden we door toetsen en soundscapes op “Maria”, “Losing gravity” en “Visitor”. Het intiem pakkende “My invasions” op piano besloot de cd voorstelling. Op het eind kregen de songs zelfs meer impact door Bram’s fluisterzang.
Een klein uur zagen we een talentrijk muzikant en een goed ingespeelde band. Broeierig spannende groeisongs, die door hun intimiteit een pracht zonder praal waren; kortom, klassewerk en een doorbraak die niet mag ontbreken. Vanparys en de zijnen profileerden zich als een de Bony ‘Prince’ Of Nowhere en droegen de naam van een ‘King’ waardig!
Ook de mensen van Keremos hadden iets in petto. Hun tweede ‘The Next Big Thing’ stelden volgende beloftevolle bands voor in de Minnemeers, The Galacticos, Roadburg, Team William, Arquettes en Steak Number Eight.
Na het optreden van The Bony King Of Nowhere konden we nog de springerige, aanstekelijke poprock van The Galacticos meepikken en zagen we Team William (derde plaats op Humo’s Rock Rally vorig jaar!) aan het werk, die overtuigden met hun gevarieerde, snedige en speelse indierock. Het was me duidelijk dat hier bands stonden, die dit jaar een airplay moeten verdienen van hun EP/cd …
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Vooruit Gent)
Seasick Steve, een laatbloeier en bluesman in hart en nieren, geniet nu met volle teugen van het succes dat hem te beurt valt na zijn legendarische passage bij Jools Holland, zo’n kleine twee jaar geleden. De man maakt handig gebruik van de aloude idee dat de blues moet verkondigd worden door lui die met niks op zak het hele land hebben doorgereisd en daarbij een hoop ellende hebben meegemaakt. In Steve zijn geval is dat ook geen beetje overdreven, hij verliet het ouderlijke huis toen hij veertien was, trok de wilde wereld in en verdiende de kost met allerhande vuile jobs en met gitaar spelen. De titel van zijn laatste plaat luidt niet voor niks ‘Started out with nothing and still got most of it left’. Maar het geluk is aan zijn kant komen staan op zijn ouwe dag. Vroeger speelde hij voor twee man en een paardenkop, nu voor uitverkochte concertzalen. Het kan verkeren. Nochtans is zijn sound geen moer veranderd en speelt hij nog steeds op tot op de draad versleten gitaren. Gewoon geluk gehad. We gunnen het hem.
Naar de AB was ook nog een drummer mee afgezakt die de doorleefde blues en boogie van Steve voorzag van een stevige onderbouw. Seasick Steve begon al direct met vuurwerk in “Thunderbird”, prijsbeest van de laatste plaat, en zette zo de toon voor anderhalf uur potige blues, tot hij eindigde in een climax met de absolute kraker “Dog house boogie”, de motherfucker van een song waarmee de hele hype rond zijn persoon in gang werd gestoken. Wat daar tussenin zat was een aaneenschakeling van venijnige en primitieve roots- en bluessongs met een ziel en met de nodige brokken emotie. Seasick Steve ontpopte zich op het podium tot een ware entertainer die zijn publiek wist te vermaken met tragi-komische verhalen over zijn hond en zijn asshole van een vader.
De man is tevens voorzien van een doorleefde bluesstem en zijn sound leunt nog het dichtst aan bij John Lee Hooker, maar dan iets feller en meer verbeten. Steve’s gitaren (de ene was het inmiddels gekende vehikel met amper drie snaren, de ander een omgebouwde sigarenkist) mochten net iets meer huilen en janken. Met een prachtige lovesong “Walking man” wist Seasick Steve tevens de gevoelige snaar te beroeren, een bevallige jonge dame mocht zelfs even het podium op om vlak naast Steve te komen genieten van deze mooie song.
Anderhalf uur was het publiek, dat lang niet alleen uit bluesliefhebbers bestond, in de ban van deze rasperformer. Of hoe simpele, eerlijke en primitieve rootsmuziek zo een kracht kan uitstralen. Thank you, Steve.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Het NY se sympathieke kwintet O’Death overrompelde vorig jaar al op hun éénmalig optreden in de MaZ te Brugge, toen ze de doorbraakcd ‘Head Home’ voorstelden. Een crossover van rauw rammelende rock, country, folk, bluegrass en punk. Ze hadden in hun liveset iets mee van de dynamiek van The Pogues, Kaizers Orchestra, Arcade Fire, The Pixies,The Levellers en Cold War Kids.
Hun songs ondergaan verrassende wendingen, hebben een krachtig gitaargetokkel door banjo/fiddle, zwierige vioolpartijen, een diepe bas en een opzwepende, strakke drums in combinatie met de zalvende werking van een akoestische gitaar. Het lijken wel zeemansliederen in de prairie, die beheerst en heerlijk klinken binnen de vooropgestelde songstructuur, en geleid worden door ‘kapitein van dienst’/zanger/gitarist Greg Jamie (vocaal refererend aan Fleet Foxes/My Mornig Jacket of Band Of Horses), die eerst de zang inzet, de anderen vocaal laat inhaken om dan luidkeels te zingen en te schreeuwen.
Het weirdo vijftal mag misschien over een overdosis energie beschikken door als een bende gekken in ontbloot bovenlijf te headbangen en heen en weer springen. Je slaat de bal mis als je denkt dat we het hier hebben over een stelletje ongeregeld …want da’s nu net hun formule die op het podium aanstekelijk werkt en het geheel opwindend en feestelijk maakt.
We hoorden 17 songs in een goed uur. Een opbouwende start met “Home” , “On an aching sea” en “Adelita” om beetje in de juiste stemming te komen. Eénmaal ze op dreef waren, gingen ze als een stoomtrein tekeer op het podium, geselden hun instrumenten en zongen en schreeuwden de longen uit hun lijf met het weirde walsende “Mountain shift”, “Legs to begin” en “That light does not dim”. De drummer liet zich niet onbetuigd: hij porde het publiek aan en zorgde voor een rauwer en meer opzwepend geluid door de mokerslagen op z’n drums en het ranselen van een ketting op de drums, een ton en cimbalen.
O’Death hield het tempo hoog en strak en liet maar eventjes de teugels los op broeierige songs als “Down to rest”, “Lowtide” en “Angeline”. “Allie Mae Reynolds” en “Nathaniel” in de bis breidden er nog een zwierig eind aan hun rondedans en overtuigende kroegentocht in de Rotonde. Doe het hen maar na in dit razendsnelle tempo.
Ze amuseerden zich alvast te pletter en werden succesvol onthaald in de goed halfgevulde Rotonde. Dit smaakte naar meer … een welverdiende wildcard mag weggelegd worden in een nokvolle biertent op Folkdranouter …
Organisatie: Botanique Brussel
De sympathieke IJslandse zangeres Emiliana Torrini (uit Kopavogur) breekt definitief door met haar derde plaat ‘Me and Armini’. Een gevarieerd geheel van sfeervol dromerige melodieuze pop met hippe, lichte elektronicabeats, aanstekelijke ritmes en rauwe rock, waarin haar singer/songwriterschap wordt onderstreept. Haar naïeve, onschuldige, maar warme vocalen geven zeggingskracht aan de nummers die refereren aan Joan As Police Woman (“Fireheads, “Beggar’s prayer”), Beth Orton (“Birds”) en Bjork (“Heard it all before”). “Jungle drums”, wat een uptempo groove, en “Gun”, lijkt wel de afwezige Kills song op hun eigen plaat!, zijn de meest snedige songs van de plaat. Toffe dame, tof plaatje en een verdiende erkenning!
Tilly & The Wall is een spring- in-t-veld bandje uit Omaha, Nebraska. Ze zijn al aan hun derde cd toe en zorgen voor vrolijke, broeierige pop. Het kwintet geeft kleur door pianoriedeltjes, trompetten en xylofoons. Voor de productie stond Mike Mogis in (The Faint, Bright Eyes). In de spotlights staat Jamie Presnall, tapdanseres en zangeres van deze leuke bende. Met haar schreeuwerige vocals sluit ze aan bij de dames van de B 52’s Pierson/Wilson. De band beschikt over de dynamiek en de speelsheid van een Los Campesinos.“Pot Kettle Black”, “Chandelier lake”, “Falling without knowing”, “Tall tell grass” en de xtra track single “Beat control” zijn de AntiDepressiva bij uitstek. Opwindende pop! Soms moet dat écht niet meer zijn …
Het promoblaadje bij het gloednieuwe album van het Duitse Obscura klonk erg veelbelovend. Bij het lezen had ik onmiddellijk de indruk dat deze erg hoge beloften misschien wel moeilijk haalbaar leken. ‘Cosmogenesis’ werd hier namelijk aangekondigd als album dat zal meestrijden voor de titel Beste metalalbum van het jaar en als ‘grondlegger voor een mooie toekomst van de extreme metal’.
Om hierin te slagen omringde zanger/gitarist en oprichter van de band Steffen Kummer zich alvast met ervaren meesters in het vak. In 2007 vulden ex-Necrophagist drummer Hannes Grossmann en ex-Pestilence bassist Thesseling de line-up aan. In 2008 volgde ook Christian Muenzner, voormalig gitarist bij Necrophagist.
In hun poging om de toekomst van de extreme metal mee te kleuren, zorgden ze voor een geslaagde symbiose tussen death, thrash en black metal, gekleurd met een progressieve tint. De virtuositeit waarvan men in de promo brief sprak, zorgt ervoor dat het album een aantal luisterbeurten nodig heeft om volledig tot zijn recht te komen. Zo kwam het openingsnummer “Anticosmic Overload” bij mij aanvankelijk erg chaotisch over. De rest van het album schoof iets vlotter naar binnen. De verklaring hiervoor kan volgens mij gezocht worden in de melodieuzere aanpak. De beukende riffs worden naarmate het album vordert meer afgewisseld met technische passages.
Hoewel deze technische passages het niveau van bands als Dream Theater niet halen, komen ze volgens mij sterker over vanwege het gevoel en de kracht die erin weerklinkt. Vocaal sluit Obscura sterk aan bij bands als Cannibal Corpse. Op bepaalde momenten worden deze vocalen afgewisseld met elektronisch klinkende vocalen die sterk doen denken aan de band Cynic. Op muzikaal vlak zijn duidelijk de logische invloeden te horen van Necrophagist en Pestilence, maar doet het werk ook regelmatig denken aan bands als Atheist en Origin.
Mijn verwachtingen rond dit album waren hoog gespannen en na heel wat luisterbeurten moet ik toegeven dat men erin slaagde deze ook in te vullen. Nummers als “Universe Momentum” en het instrumentale “Orbital Elements” kenmerken het album. De afwisseling in deze nummers vormen het perfecte voorbeeld voor de variëteit die geboden wordt op ‘Cosmogenesis’. De poging om het metalalbum van het jaar af te leveren is alvast geslaagd! De lat voor andere bands is hierbij meteen hoog gelegd.
Een tof en interessant debuutplaatje komt van Port O’Brien, letterlijk via een overzetboot ons landje binnengevaren, want achter deze uit Bay Area, Californië afkomstige band, schuilt het folkduo Van Pierszalowski en Cambria Goodwin.
Puike indie/folkpop horen we op het ijzersterke debuut ‘All we could do was sing’, die de sober gehouden EP ‘The wind and the swell’ op volgt. Ze brengen een gevarieerde aanpak en een vrolijke ondertoon in elke song, van de kaal gehouden intimiteit van Bon Iver en Bonnie Prince Billy ( “Fisherman’s son”, “Don’t take my advice” en “Will you be there”) naar de bredere opzet: door een steviger rocktune van Pavement (“Pigeonhold”, “The rooftop song”, “In vino veritas” en “Close the lid”) of de sfeervolle groove van Shearwater en Arcade Fire: “I woke up today” en “Stuck on a boat”.
Port O’Brien staat garant voor een instrumentarium van akoestische gitaren, banjo en violen, luidkeels in koorvorm meegezongen stemmenpracht, uitbundige refreinen en meestampers. Het is de muzikale opzet van het duo.
Handig om weten: HIJ vangt in de zomer zalm op de vissersboot van z’n pa in Alaska en ZIJ bakt thuis brood als tijdverdrijf. Aan land leggen ze hun afzonderlijke ideeën en teksten te samen, wat resulteert in deze overtuigende debuutplaat. Aanstekelijk materiaal dus … en het mag dus meer zijn van deze leuke, nieuwe muziek.
Team William, bronzen medaillewinnaar van Humo’s Rockrally 2008, is uitgenodigd om op 13 maart 2009 te spelen op de Canadian Music Week inToronto, één van de grootste Noord-Amerikaanse showcasefestivals! Een hele eer, dat blijkt ondermeer uit het feit dat Milow de enige andere Belgische band is die naast Team William werd uitgenodigd. Ook internationale acts alsBloc Party en The Ting Tings zullen van de partij zijn. Daarenboven begint Team William binnenkort samen met producerMario Goossens (bekend van productiewerk voor The Blackbox Revelation en als drummer van onder meer Triggerfinger en Hooverphonic) aan de opnames van zijnlangverwachte debuutalbum. De release is gepland voor half mei 2009.
Info op – www.keremos.be
Op 16 april stelt 'LAÏS LENSKI' zijn eerste cd voor in het Zuiderpershuis in Antwerpen.
De dames van Laïs maken muziek samen met Simon Lenski. Dat niemand eerder op het idee gekomen is. De wonderlijke papieren, fluwelen, fluwijnen, satijnen stemmen van Laïs gecombineerd met de bijna religieuze (maar dan toch ook weer bijwijlen demonische) cello van Lenski (zie ook DAAU en Prima Donkey) leveren een plaat op die eigenlijk maar één titel kon hebben: LAÏS LENSKI.
De samenwerking zat er al langer aan te komen. Zowel Simon Lenski als Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix bewogen zich al jaren in omgevingen die folk, traditionals, polyfonie en meerstemmige schoonheid aanbaden, - maar die ook open stonden voor het experiment - en van het één moest het ander komen. Kon vrijwel niet anders.
Maar dat het resultaat zo vreselijk mooi zou zijn, dat viel niet te voorspellen.
Op ‘LAÏS LENSKI’ gaan zowel Laïs als Lenski een heel eind verder dan hun muzikale loopbaan tot dusver liet vermoeden. Tien tracks zijn het geworden. Tien nummers die recht naar de keel grijpen. Noem het neo-folk, noem het filmmuziek, zie het als avant-garde klassiek of gregoriaans. Noem het nachtmuziek voor op grauwe wintermiddagen.
Denk aan vanalles en nog wat, maar laat de klassieke referenties varen. Hier zijn de referenties zowel middeleeuws als postmodern als eigenaardig. 2001 A Space Odyssey, Ijsland, de Vlaamse killing fields, Nick Cave als je wil, swamp blues, het Nederlands, oud-Frans, Albion. Magnolia. David Lynch. Sci-fi folk.
Op ‘LAÏS LENSKI’ staat louter uitgepuurde, intelligente sferische muziek. Muziek die het huis vult. En uw hart. En uw gedachten.Internet: www.lais.be
Wanneer? Waar?
Donderdag 16 april 2009 Zuiderpershuis, Antwerpen 20u30
Tickets via web site Zuiderpershuis
Info ook via http://www.greenhousetalent.be
Lees ook de livereview op site Musiczine.net
Eind vorig jaar lanceerden de organisatoren van de Botanique een nieuw initiatief onder de noemer ‘New Talents, Cool Prices’. Het doel daarbij was van meet af aan artiesten die aan het begin van hun carrière staan, de kans te geven om in een professionele omkadering het beste van zichzelf te geven en zich in de kijker te spelen van een nieuwsgierig publiek, mede geruggensteund door het feit dat de toegangsprijs tot een minimum wordt herleid opdat dit geen obstakel mag zijn om de eventuele sterren van morgen aan het werk te zien.
En dat het concept werkt, getuigt de toch wel aardige opkomst voor het concert van het Canadese Woodpigeon afgelopen zondag in de Rotonde van de Botanique. Het uit Calgary opererende achtkoppige collectief onder leiding van zanger-liedjesschrijver Mark Hamilton, past dan ook perfect in dit plaatje. Hun melodieuze, vaak integere mix van folk en pop nestelt zich namelijk erg goed in een zaal als de Rotonde en behalve enkele EP’s hebben ze tot nu toe twee volwaardige platen, ‘Songbook’ (2006) en ‘Treasury Library Canada’ (2008), op hun actief staan die pas nu hun verspreiding in Europa kennen zodat de groep op het Europese vasteland nog aan een veroveringstocht moet beginnen.
Dit laatste voor ogen houdende, zou je verwachten dat de groep dan ook bij hun concert in Brussel de setlist in de eerste plaats zou samenstellen op basis van deze twee te promoten platen maar dat is dan buiten de eigengereidheid van Woodpigeon gerekend. Ja, via songs als “Songbook / The Sound Of Us Playing Together” en het afsluitende, akoestisch en solo door Mark Hamilton gespeelde “Feedbags” werd geplukt uit ‘Songbook’ en met “Emma Et Hampus”, “I Live A Lot Of Places” en de tijdens de eerste bisronde gebrachte “Bad News Brown” en “Knock Knock” werd inderdaad een inzage geboden in het zopas gelegde ei ‘Treasury Library Canada’.
Maar voor het overige was het een en al verrassing. Niet alleen ving het concert meteen heel sober aan toen louter de violiste en celliste op het podium verschenen en een versie van “Salut D’Amour”, een klassieke instrumentale compositie van Edward Elgar, brachten, maar onderweg kregen we ook uitstekende versies van nog twee andere – niet voor de hand liggende - covers te horen, namelijk “Joga” (Björk) en “Lay All Your Love On Me” (Abba).
Dit alles werd afgewisseld met het bijzonder sterke “Oberkampf” uit de EP ‘Houndstooth Europa’ en met nieuw, nog niet op plaat uitgebracht werk als “The Saddest Music In The World”, “As Read In The Pine Bluff Commercial”, “Edinburgh / L’Appelle D’Vide” en “The Pesky Druthers (Parts 1 & 2)”. En dat het daadwerkelijk om nieuw werk ging, liet de groep duidelijk verstaan via de bindteksten of door erg regelmatig naar de partituren te staren.
Door deze stap in het onbekende kreeg het publiek zijn duifje dus niet op een schoteltje aangeboden en genoot het op een rustige manier. Dit kwam vooral tot uiting toen zanger Mark Hamilton polste naar het volkslied van België. Weinig of geen respons kwam uit de zaal en meteen werd ook Canada met de neus op de hier heersende communautaire, politieke verwarring gedrukt. Gelukkig bleef de humor zowel op als voor het podium onaangetast.
Op plaat maakt Woodpigeon vaak gebruik van een uitgebreid arsenaal aan instrumenten en wordt daarmee in de pers meermaals vergeleken met gelijkgestemden als Sufjan Stevens, Belle And Sebastian of Camera Obscura om er een paar te noemen. Hun passage in Brussel verliep heel wat soberder. Zo was de bezetting herleid tot zes muzikanten en ondanks gebruik van akoestische (slide)gitaar, glockenspiel, piano/synth, viool en cello bleven een aantal instrumenten in hun thuisland staan, met niet in het minst de blaasinstrumenten (op basis waarvan ze vorig jaar nog een tournee met onder meer Calexico konden versieren) en de drums. Dit werd gecompenseerd met veelvuldig ritmisch handgeklap en de prachtige, bij momenten pakkende harmonische samenzang, maar toch had wat meer omkadering de songs en de zachte stem van Mark Hamilton extra kracht en impact kunnen geven. Nu bleef bij sommige nummers de voor Woodpigeon typerende opbouw tot een muzikale climax enigszins uit.
Het concert dat bol stond van de melodie, was lief en hartverwarmend en vormde dan ook een aangenaam avondje uit om een koude, regenachtige zondag te doen vergeten. Dit smaakt naar veel meer en kan tellen als ‘een introductie tot …’ (ondanks twee bisrondes duurde de set net iets meer dan een uurtje).
Omdat de meeste groepsleden ook nog deel uitmaken van andere formaties luidt de vraag hoe de toekomst van Woodpigeon er verder zal uitzien maar gelet op het aantal nieuwe nummers die in de Botanique gebracht werden, lijkt het einde verre van in zicht. Gelukkig maar, want Woodpigeon vraagt zeker uw aandacht om gespot te worden. U hoeft daarvoor geen gepassioneerd ornitholoog te zijn. De groepsnaam heeft namelijk niet zozeer iets te maken met de gelijknamige vogelsoort. ‘Woodpigeon’ is gewoon een favoriet woord van Mark Hamilton omdat het schuin geschreven, lijkt op een achtbaan.
Dit verduidelijkt zijnde, houdt ondergetekende voor hun album ‘Treasury Library Canada’ nu alvast een plaatsje vrij in het eindejaarslijstje.
Organisatie: Botanique, Brussel.
Het gezellige decor van de Gentse Minnemeers fungeerde afgelopen zaterdag als voorlaatste halte van de Europese tournee van Helmet. Deze invloedrijke band werd 20 jaar geleden opgericht in New York door zanger/gitarist Page Hamilton (inmiddels 48), nadat hij uit de noise-rock formatie Band of Susans was gestapt om jazz te studeren. Hij vond zijn inspiratie in bands en artiesten als Sonic Youth, Glenn Branca, Big Black en Killing Joke. Deze sound wilde hij combineren met jazz-achtige invloeden, resultaat hiervan was Helmet. Page werd in de uitverkochte club bijgestaan door dezelfde muzikanten die vorig jaar op Graspop voor één van de hoogtepunten zorgden: Dan Beeman op ritmegitaar, bassist Jon Fuller en drummer Kyle Stevenson.
Het concert werd afgetrapt met het sterke openingstrio “Role model”, “FBLA II” en ”Smart”. Meteen werd duidelijk dat de stop 'n go riffs en hypnotiserende staccatoritmes nog altijd hun effect niet misten. Het felle “Ironhead” en pompende “Unwound” volgden in sneltempo. De gitaarsolo's van deze meester bleken nog altijd uit duizenden herkenbaar, zeer straf! Met knappe vertolkingen van “Exactly what you wanted”, “It's easy to get bored with”, “Birth defect” en “Driving nowhere” werd hun vergeten meesterwerk 'Aftertaste' in de schijnwerpers geplaatst.
Page gaf een ontspannen indruk en sloeg sporadisch een praatje met het publiek. Hij was zichtbaar onder de indruk van de respons. Het rauwe “Swallowing everything” en het energieke ”Street crab” passeerden daarna de revue. Publieksfavorieten “Unsung”, “Wilma’s rainbow”, “Milquetoaste” en ”In the meantime” blijven moordsongs en deden de temperatuur nog wat stijgen. Standaardalbums als 'Meantime' en 'Betty' mogen dan ook niet ontbreken bij elke zichzelf respecterende rockliefhebber. Ook de classic “Just another vicitim” van de Judgement Night-soundtrack ontbrak niet. Dit is een song waar iedere dertiger wel eens uit de bol is op gegaan, onverslijtbaar spul!
Hekkensluiters van deze overtuigende set waren het monolitische “Tic” en het gortdroge “On your way down”. Enig minpunt was dat de vocals van Page Hamilton niet meer zo boos en krachtig klonken als tijdens hun hoogdagen in de '90's, maar dat was vonden de aanwezigen een kleine domper op de feestvreugde!
Sterke performance van deze alternatieve metalhelden. Much respect!!! Voor de diehard fans: dit jaar zou er nog nieuw werk verschijnen, ik kijk er alvast naar uit.
Supportact Totimoshi (gekke naam trouwens) uit Oakland, USA is een totaal onbekende voor de meesten van ons. Het trio, opgericht in '97, heeft reeds 4 albums op hun naam staan. Ze brachten een mix van alternatieve rock, grunge, punk en metal. Invloeden van Nirvana, Dinosaur Jr, Melvins, Mudhoney en Black Sabbath drongen door in hun sound. Spijtig genoeg was hun songmateriaal kwalitatief niet bijzonder hoogstaand en vrij inwisselbaar en sloeg de verveling nogal snel toe. Ook het monotone en trage tempo en irritante, schreeuwerige zanggeluid kon ons maar matig overtuigen. De muzikale kwaliteiten werden ons niet duidelijk. Hier was nog werk aan de winkel!
Opener van de avond was het Leuvense kwartet The Sedan Vault die hun tweede album 'Vanguard' kwamen promoten. Ook zij werden maar lauw ontvangen. Toch was dit een prima mengeling van indierock, emo, punk, progrock en electronica. Referenties naar The Mars Volta en At the Drive-in waren hoorbaar, maar ook echo's van The Blood Brothers, Sparta en Thrice klonken door. Dit was duidelijk geen hapklare brok muziek. De hoge vocalen, complexe songstructuren, onverwachte wendingen en elektronische effecten vergden een grote inspanning van de concertganger. Dit was geen spek voor ieders bek! Toch zijn we overtuigd van hun muzikale kwaliteiten en vonden we dit beslist de moeite waard!
Organisatie: Democrazy, Gent
Spinvis is het muzikale project van de liedjes- en woordenkunstenaar Erik de Jong, die op 41 jarige leeftijd debuteerde in 2002 met ‘Spinvis’: herfstige, melancholische, sfeervolle, dromerige en intieme Neder(pop)landstalige songs. Moderne kleinkunst van een spitsvondig schrijverstalent, die goochelt met klanken en met woordjes en zinnetjes in z’n teksten. Al drie cd’s heeft hij ondertussen uit, want naast ‘Spinvis’ verschenen ‘Dagen van gras en dagen van stro’ en in 2007 ‘Goochelaars en Geesten’.
De Jong wil met deze -solo-clubtournee aan z’n fans tonen hoe hij z’n songs helemaal thuis alleen in elkaar steekt, knutselt en componeert. We waren alvast onder de indruk van de man als multi-instrumentalist en samplekunstenaar. Een arsenaal aan instrumenten op het podium, alsof hij met een heuse begeleidingsband voor de dag zou komen, vooraf opgenomen lofi geluidjes en ingespeelde stukjes, en op het moment zelf laag per laag gearrangeerde sounds, liet hij door z’n laptop afspelen.
Achter hem stonden drie kleine videoschermen, waarop getekende figuren, alledaagse gebeurtenissen en de ingespeelde stukken van z’n begeleidingsband of van hemzelf te zien en te horen waren. Deze aanpak kwam ideaal tot z’n recht in de Kleine Zaal van de Arenberg. Een broeierig , intiem sfeertje waar componist, kleinkunstenaar en z’n publiek met elkaar verbonden zijn.
De in maatpak en met das geklede veertiger toonde z’n geluidskunst in telkens een set van een vijftigtal minuten. Z’n akoestisch en elektrisch gitaarspel stond voorop, maar probleemloos stapte hij over naar minimale drums, een pocket vibrafoon, toetsen en harmonica of liet die versmelten met z’n voorgeprogrammeerde sounds op PC.
Hij ontpopte zich als een gesofistikeerde Boudewijn De Groot. Het ingetogen, innemende “Kindje van God” opende, “Ik wil alleen maar zwemmen” en het nieuwe “De grote zon” waren sober, net als de bekendste single “Voor ik vergeet”, dat gedragen werd door een snaarinstrument. “Wespen op de appeltaart”, die ergens middenin de set zat, was de meeste directe popsong. “Op het voordeel van Video” toonde hij z’n eerste ware gelaat in die samplekunst, wat in het eerste deel verder aan bod kwam met de radiohitjes “Aan de oevers van de tijd” en “Bagagedrager”, die een forsere beat meekregen.
De klemtoon kwam op een beeldrijk, dromerig en filmisch sfeertje in het tweede deel, wat tevens ook donkerder, gevoeliger en persoonlijker van aard was: de fijne gitaarloop op “De ogen van de bruid”, een minimaal geluid op het eerbetoon aan een overleden vriend die zelfmoord pleegde, het poppareltje “Ronnie gaat naar huis” en tenslotte de bevreemdende muziekkunst (diverse geluidjes en soundscapes) met grote K op o.a “Kus me dan, en bijt m’n tong af”: een repeterende sound, lekker groovende, soms neurotische, knisperende elektronica en beats of een rockende Spinvis.
Hij was onder de indruk van het warme onthaal en na lang aandringen speelde hij heel intiem, sober en kwetsbaar de titelsong van z’n laatste plaat.
Spinvis solo: een heerlijk overtuigende, weemoedige trip van mans spectrum en breikunst van geluid en woord.
De 16 jarige Jasper Erkens is telkens mee op de clubtournee van de Jong. Een leeftijdsverschil van dertig jaar, waarbij hij wel de zoon kon wezen van deze Nederlandse samplekunstenaar. Vorig jaar nog behaalde hij terecht een tweede plaats op de Humo’s Rock Rally. Een talentrijk singer/songwriter die attent, gevat en sympathiek uit de hoek kwam en boordevol verhaal was over z’n tot stand gekomen sfeervolle , dromerige ‘on the road’ akoestische gitaarsongs over verliefdheden, doordrongen van z’n heldere, doorleefde vocals (op die leeftijd!).
Binnenkort verschijnt z’n debuut. Gretig enthousiast stelde hij een handvol songs voor, waaronder de huidige single “Waiting like a dog”. De obligate Gnarls Barkley cover “Crazy” liet hij terzijde, maar geen nood, hij beschikte over voldoende puik materiaal, wat ons halsreikend doet uitkijken naar het debuut.
Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen
De 16 jarige Jasper Erkens is telkens mee op de clubtournee van de Jong. Een leeftijdsverschil van dertig jaar, waarbij hij wel de zoon kon wezen van deze Nederlandse samplekunstenaar. Vorig jaar nog behaalde hij terecht een tweede plaats op de Humo’s Rock Rally. Een talentrijk singer/songwriter die attent, gevat en sympathiek uit de hoek kwam en boordevol verhaal was over z’n tot stand gekomen sfeervolle , dromerige ‘on the road’ akoestische gitaarsongs over verliefdheden, doordrongen van z’n heldere, doorleefde vocals (op die leeftijd!).
Binnenkort verschijnt z’n debuut. Gretig enthousiast stelde hij een handvol songs voor, waaronder de huidige single “Waiting like a dog”. De obligate Gnarls Barkley cover “Crazy” liet hij terzijde, maar geen nood, hij beschikte over voldoende puik materiaal, wat ons halsreikend doet uitkijken naar het debuut.
Spinvis is het muzikale project van de liedjes- en woordenkunstenaar Erik de Jong, die op 41 jarige leeftijd debuteerde in 2002 met ‘Spinvis’: herfstige, melancholische, sfeervolle, dromerige en intieme Neder(pop)landstalige songs. Moderne kleinkunst van een spitsvondig schrijverstalent, die goochelt met klanken en met woordjes en zinnetjes in z’n teksten. Al drie cd’s heeft hij ondertussen uit, want naast ‘Spinvis’ verschenen ‘Dagen van gras en dagen van stro’ en in 2007 ‘Goochelaars en Geesten’.
De Jong wil met deze -solo-clubtournee aan z’n fans tonen hoe hij z’n songs helemaal thuis alleen in elkaar steekt, knutselt en componeert. We waren alvast onder de indruk van de man als multi-instrumentalist en samplekunstenaar. Een arsenaal aan instrumenten op het podium, alsof hij met een heuse begeleidingsband voor de dag zou komen, vooraf opgenomen lofi geluidjes en ingespeelde stukjes, en op het moment zelf laag per laag gearrangeerde sounds, liet hij door z’n laptop afspelen.
Achter hem stonden drie kleine videoschermen, waarop getekende figuren, alledaagse gebeurtenissen en de ingespeelde stukken van z’n begeleidingsband of van hemzelf te zien en te horen waren. Deze aanpak kwam ideaal tot z’n recht in de Kleine Zaal van de Arenberg. Een broeierig , intiem sfeertje waar componist, kleinkunstenaar en z’n publiek met elkaar verbonden zijn.
De in maatpak en met das geklede veertiger toonde z’n geluidskunst in telkens een set van een vijftigtal minuten. Z’n akoestisch en elektrisch gitaarspel stond voorop, maar probleemloos stapte hij over naar minimale drums, een pocket vibrafoon, toetsen en harmonica of liet die versmelten met z’n voorgeprogrammeerde sounds op PC.
Hij ontpopte zich als een gesofistikeerde Boudewijn De Groot. Het ingetogen, innemende “Kindje van God” opende, “Ik wil alleen maar zwemmen” en het nieuwe “De grote zon” waren sober, net als de bekendste single “Voor ik vergeet”, dat gedragen werd door een snaarinstrument. “Wespen op de appeltaart”, die ergens middenin de set zat, was de meeste directe popsong. “Op het voordeel van Video” toonde hij z’n eerste ware gelaat in die samplekunst, wat in het eerste deel verder aan bod kwam met de radiohitjes “Aan de oevers van de tijd” en “Bagagedrager”, die een forsere beat meekregen.
De klemtoon kwam op een beeldrijk, dromerig en filmisch sfeertje in het tweede deel, wat tevens ook donkerder, gevoeliger en persoonlijker van aard was: de fijne gitaarloop op “De ogen van de bruid”, een minimaal geluid op het eerbetoon aan een overleden vriend die zelfmoord pleegde, het poppareltje “Ronnie gaat naar huis” en tenslotte de bevreemdende muziekkunst (diverse geluidjes en soundscapes) met grote K op o.a “Kus me dan, en bijt m’n tong af”: een repeterende sound, lekker groovende, soms neurotische, knisperende elektronica en beats of een rockende Spinvis.
Hij was onder de indruk van het warme onthaal en na lang aandringen speelde hij heel intiem, sober en kwetsbaar de titelsong van z’n laatste plaat.
Spinvis solo: een heerlijk overtuigende, weemoedige trip van mans spectrum en breikunst van geluid en woord.
Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen
Kulturama was er in geslaagd een primeur voor België te verkrijgen met het eerste concert van GAS, het soloproject van Wolfgang Voigt. De man die samen met Jörg Bürger het Kompakt runt, houdt zich op zijn solo-project bezig met ambient-landschappen, die hij op ondertussen vrij legendarische platen als Königsforst of Zauberberg ten volle laat ontplooien. Nu weet ik niet of je er een verwijzing naar Thomas Mann in hoort te zien, maar het is in ieder geval muziek die bij de roman past.
De release van een box-set vorig jaar heeft dit project weer onder de aandacht gebracht en was wel handig om de overigens best wel zeldzame platen in een keer aan te schaffen. Voigt koppelt de ‘krautrock’traditie aan recentere experimentele elektronica zoals die van Chain Reaction. Het is heel sfeervolle muziek die ergens tussen Manuel Göttsching en Basic Channel ligt. Headphone-muziek dus, waarbij de omstandigheden waarin je er naar luistert een extra dimensie kunnen geven. Dat is exact wat met deze concertreeks geprobeerd wordt. De muziek wordt visueel begeleid door zich langzaam ontplooiende droomlandschappen. De zaal in het Stuk is daar op zich geen slechte zaal voor, maar als je dan leest dat het concert in Barcelona in het Park Güell plaats vond, moet dat toch nog even een andere dimensie geven.
Voigt gaf de muziek de kans tot volle ontplooiing te komen en hield zich niet met mixen of het moduleren van het geluid bezig. We hoorden stukken uit Pop en Königsforst maar het is uiteindelijke de totaalervaring die telt.
Gas is muziek om in onder te duiken, als een bijziende vis, zo ongeveer. Naarmate het concert vorderde speelde hij de iets dynamische stukken tot hij uiteindelijk een wel erg spectaculaire auditieve climax wist te bereiken. Mind boggling is het adjectief dat mij te binnen schoot en betere kandidaten hebben zich nog niet gemeld. Wat mij betreft hebben we hiermee al een kandidaat voor concert van het jaar, en je zal van goeden huize moeten zijn om Voigt naar de kroon te steken.
Organisatie: STUK, Leuven ikv Kulturama 2009
Het Britse Bloc Party beheerst samen met samen met The Killers, Kaiser Chiefs, Editors en Franz Ferdinand het huidig rockpatrimonium. Bloc Party bracht in een kleine vier jaar tijd drie cd’s uit: de energieke, frisse, sfeervolle postpunk op het debuut ‘Silent alarm’, een bedachtzame aanpak op ‘A weekend in the city’, wat verfijning en subtiliteit bood en het vorig jaar verschenen ‘Intimacy’, waarop de band al met de single “Flux” een muzikaal bredere richting insloeg, want naast de hoekige ritmes hoorden we een harder industrieel en meer gebald elektronisch geluid.
Net als Kaiser Chiefs hadden ze besloten er een tweedaagse stop van te maken in telkens een uitverkochte AB! De groep lijkt wel onophoudelijk te toeren. In 2007 kwamen ze drie keer langs: een optreden in de AB, Werchter en in de Lotto Arena; en vorig jaar op Pukkelpop klonk het kwartet gesmeerd, messcherp en genadeloos.
De ‘motor’ draait nog steeds, want de band blijkt nog even fris, aanstekelijk en opwindend te klinken. Ze zijn hun fans uiterst dankbaar en speelden een broeierige, snedige en krachtige set. De paar mindere momenten, het meeslepende “Biko” en “Letter for my son”, ving Bloc Party op door hun ongekende spontaniteit, speelsheid en enthousiasme.
De vernieuwende aanpak op de laatste plaat van gelaagde elektronica binnen hun postpunk stond live duidelijk overeind: “One Month Off”, “Mercury”, in de uitgebreide bis “Talons” en “Flux” (wat een bonkende beats), en tenslotte “Ares” (bepaald door scherp gitaarspel, stevige drumloops en beats).
Bloc Party palmde moeiteloos z’n publiek in. Uitzinnige reacties op praktisch elke song deed Kele Okereke en de zijnen besluiten dat dit wel hun avondje was tav het optreden de dag voordien in de AB. Iedereen zat dus in de juiste stemming wat zorgde voor het tandje bij om het beste van zichzelf te geven en zich te amuseren, ondanks dat in het begin van de set de zang nog wat moest worden bijgesteld.
Maar OK, naast het nieuwe materiaal speelden ze snedige versies van “Hunting for witches”, “Positive tension”, “Waiting for the 7.18” en “Song for Clay”, die een broeierige opbouw hadden, diverse tempowisselingen ondergingen en waarvan de pedaaleffects regelmatig eens fors werden ingedrukt. “Banquet” werd luidkeels meegebruld en velen konden niet meer inhouden om eens te skydiven.
Die intense spanning en frisheid behielden ze tot op het eind; “This modern love” en “The prayer” (waarbij drummer Matt Tong van achter z’n drums Okereke een duw gaf en als eerste de zang inzette) besloten dan ook overtuigend het eerste deel van de set, want de band breidde er nog een uitgebreide, feestelijke bis aan. Bonkend met de eerder vernoemde nummers uit de laatste plaat, werd “Sunday” bepaald door dubbele drums, en konden de gekende krachtige oudjes “Helicopter” en “Like eating glass” onze belaagde oren eindelijk rust gunnen. Graag hadden we nog een “I still remember” of “So here we are” erbij gehad, maar wat we totnutoe kregen, klonk al afwisselend en sterk genoeg! Zonder er vooraf bij stil te staan, heeft Bloc Party al aardig wat potentiële hits uit, die mooi in de set verweven zaten.
Bloc Party zorgde - opnieuw - voor een groots concert en zal dit proberen te herhalen op Rock Werchter om zich dan een tijdje terug te trekken en te genieten van een welverdiende rustpauze. Franz Ferdinand deed het hen voor en zie wat voor resultaat ze achterna er mee geboekt hebben voor hun nieuwe werk …
Van de support act Delphic zagen we nog een glimp en op het eerste zicht hadden ze alvast die springerige sound mee van het debuut van Bloc Party.
Neem gerust een kijkje naar de pics.
Organisatie: Live Nation
Friday the 13zal voor velen nog lang herinneringen oproepen. Niets heeft te maken met wat er allemaal wel eens zou kunnen mislopen op zo’n memorabele dag maar wel het feit dat er opnieuw een topavond geprogrammeerd stond voor al degenen die de R&B- en dance sound een warm hart toedragen. De rode loper werd uitgerold voor 6 glamour-babes die de hedendaagse ultratop kleur geven. De Pussycat Dolls met in hun (voorprogramma) Lady Gaga.
Voorprogramma zetten we tussen haakjes omdat Miss Lady Gaga op dit moment hoge ogen opwerpt met haar singles in diverse hitparades. Natuurlijk heeft ze nog een lange weg voor de boeg om te bevestigen en/of ze over het talent beschikt zoals haar grote voorbeeld ‘Madonna’. Graag vergelijken we deze wilde, jonge dame met Britney Spears. Aanstekelijke catchy dancenummertjes die het goed doen in de hitlijsten. Nemen we daarbij dat deze 20jarige zangeres er ook niet mis uitziet en dat uitstekend weet duidelijk te maken tijdens haar optreden. Ze heeft er dan ook geen probleem mee om haar show op te voeren in strakke lingerie. Een aanstekelijke opwarmer die werd afgesloten met haar debuutsingle “Just Dance” en haar huidige top3 single “Pokerface”.
De wereldtour van 5 zangeressen die samen de Pussycat Dolls worden genoemd, startte op 18 januari in Aberdeen en zal eindigen op 30 mei in Perth, en dat zou ergens in Australië moeten zijn. Zij hielden deze avond vrij voor een uniek concert in Vorst Nationaal. Wat in 1995 begon als een bescheiden dansgroepje is de jongste jaren uitgegroeid tot een niet te missen vrouwelijk gezelschap in de hedendaagse R&B-scene.
Ondertussen zijn er al een aantal aanpassingen doorgevoerd wat de bezetting betreft en zijn de mensen waarmee ze samen werkten al lang niet meer op twee handen te tellen. Je hoeft maar aan showbizz, glamour & glitter en de ultratop te denken of je komt terecht bij dames die ooit wel eens optraden met PCD, van Avril Lavigne, Britney Spears, Christina Aguilera, Gwen Stefani en Fergie, en zo kunnen we wel nog een tijdje doorgaan.
Na het succes van heel wat singles waren we benieuwd naar de bevestiging op het podium. En daar knelde het schoentje! Danspasjes die de mist ingingen, saaie livepercussies, de té opvallende aanwezigheid van een aantal breakdansers ,… allemaal zaken die je wel kan vergeten als de songs super worden gebracht. Maar dan ging het ook niet zoals verwacht, zoals op een “Taking over the world” en “Beep”. Te vaak werd het ritme uit de show gehaald door langdradige solonummers. Als je weet dat elke Pussycat er één voor haar rekening nam, was dat er toch nét iets over. Natuurlijk is het een goedkoop excuus om de tijd te nemen om van outfit te veranderen maar het visuele kon de balans met het muzikale nooit in evenwicht brengen.
Gelukkig waren ook hoogtepunten met de songs “ I hate this part”, “I don’t need a man”, “Wait a minute”, “Buttons”, “Don’t cha” en hun laatste nieuwe single “ When I grow up” in combinatie met geregeld een pijltje vuurwerk die voor wat afleiding zorgde.
Wie dus hoopte op een denderende liveshow, special effects en originele choreografieën was eraan voor de moeite!
Een supergroep op cd maar live is er nog werk voor de boeg. De termen die we in ons achterhoofd hadden voor de Pussycats van bloedgeil, superhot en lekkere vibes, werden dus gauw bekoeld …Een plaatsje van kitsch, fake, playback en te gewoon werd al gauw ingenomen …
Neem gerust een kijkje naar de pics van beide artiesten
Organisatie: Live Nation
Friday the 13zal voor velen nog lang herinneringen oproepen. Niets heeft te maken met wat er allemaal wel eens zou kunnen mislopen op zo’n memorabele dag maar wel het feit dat er opnieuw een topavond geprogrammeerd stond voor al degenen die de R&B- en dance sound een warm hart toedragen. De rode loper werd uitgerold voor 6 glamour-babes die de hedendaagse ultratop kleur geven. De Pussycat Dolls met in hun (voorprogramma) Lady Gaga.
Voorprogramma zetten we tussen haakjes omdat Miss Lady Gaga op dit moment hoge ogen opwerpt met haar singles in diverse hitparades. Natuurlijk heeft ze nog een lange weg voor de boeg om te bevestigen en/of ze over het talent beschikt zoals haar grote voorbeeld ‘Madonna’. Graag vergelijken we deze wilde, jonge dame met Britney Spears. Aanstekelijke catchy dancenummertjes die het goed doen in de hitlijsten. Nemen we daarbij dat deze 20jarige zangeres er ook niet mis uitziet en dat uitstekend weet duidelijk te maken tijdens haar optreden. Ze heeft er dan ook geen probleem mee om haar show op te voeren in strakke lingerie. Een aanstekelijke opwarmer die werd afgesloten met haar debuutsingle “Just Dance” en haar huidige top3 single “Pokerface”.
De wereldtour van 5 zangeressen die samen de Pussycat Dolls worden genoemd, startte op 18 januari in Aberdeen en zal eindigen op 30 mei in Perth, en dat zou ergens in Australië moeten zijn. Zij hielden deze avond vrij voor een uniek concert in Vorst Nationaal. Wat in 1995 begon als een bescheiden dansgroepje is de jongste jaren uitgegroeid tot een niet te missen vrouwelijk gezelschap in de hedendaagse R&B-scene.
Ondertussen zijn er al een aantal aanpassingen doorgevoerd wat de bezetting betreft en zijn de mensen waarmee ze samen werkten al lang niet meer op twee handen te tellen. Je hoeft maar aan showbizz, glamour & glitter en de ultratop te denken of je komt terecht bij dames die ooit wel eens optraden met PCD, van Avril Lavigne, Britney Spears, Christina Aguilera, Gwen Stefani en Fergie, en zo kunnen we wel nog een tijdje doorgaan.
Na het succes van heel wat singles waren we benieuwd naar de bevestiging op het podium. En daar knelde het schoentje! Danspasjes die de mist ingingen, saaie livepercussies, de té opvallende aanwezigheid van een aantal breakdansers ,… allemaal zaken die je wel kan vergeten als de songs super worden gebracht. Maar dan ging het ook niet zoals verwacht, zoals op een “Taking over the world” en “Beep”. Te vaak werd het ritme uit de show gehaald door langdradige solonummers. Als je weet dat elke Pussycat er één voor haar rekening nam, was dat er toch nét iets over. Natuurlijk is het een goedkoop excuus om de tijd te nemen om van outfit te veranderen maar het visuele kon de balans met het muzikale nooit in evenwicht brengen.
Gelukkig waren ook hoogtepunten met de songs “ I hate this part”, “I don’t need a man”, “Wait a minute”, “Buttons”, “Don’t cha” en hun laatste nieuwe single “ When I grow up” in combinatie met geregeld een pijltje vuurwerk die voor wat afleiding zorgde.
Wie dus hoopte op een denderende liveshow, special effects en originele choreografieën was eraan voor de moeite!
Een supergroep op cd maar live is er nog werk voor de boeg. De termen die we in ons achterhoofd hadden voor de Pussycats van bloedgeil, superhot en lekkere vibes, werden dus gauw bekoeld …Een plaatsje van kitsch, fake, playback en te gewoon werd al gauw ingenomen …
Neem gerust een kijkje naar de pics van beide artiesten
Organisatie: Live Nation
Het Depot in Leuven was gastheer voor de WorldWide-radioshow van Gilles Peterson, die met zijn hoogst persoonlijke eclectische mix van wereldmuziek, soul en funk en verder van zo’n beetje alles wat dansbaar is op de BBC Radio 1 tot een monument is uitgegroeid. Hij DJ-de zelf zijn gasten muzikaal-gewijs aan elkaar en deed dat met veel Braziliaanse ritmes die naarmate de avond vorderde steeds steviger en aanstekelijker werden.
Het Depot was uitverkocht, maar die indruk gaf het niet echt. Vooraan stonden de dansers, maar veel mensen hielden het bij een lounge-sessie in de stoeltjes of bleven aan de bar plakken, wat soms zelfs wat stoorde. Als eerst gast had Peterson de Pugliezen Nicola Conte en band naar Leuven gehaald. Zij speelden erg aanstekelijk een soort new-jazz. Enthousiasme was er genoeg, maar veel songs waren er niet te bespeuren. Het was meer een soort uitgerekte jazz-jam-sessie, en nou ja, dat wordt soms een beetje eenvormig. Leuk was wel de Hongaarse zangeres met haar verhaal over de bloedende maan, zodat een ‘encore’ er nog wel bij mocht. Maar ondertussen had iedereen wel zin om wat te dansen, wat de heer Conti dan weer niet zo leek te appreciëren.
Voor zijn tweede DJ-set haalde Peterson batucada-ritmes boven en de handjes mochten de lucht in toen hij het verder overliet aan Jazzanova met Nuyorican Souls Black Gold of the Sun. Leuke set maar te kort om de zaal naar een hoogtepunt te sturen en bij Peterson gaat het altijd om de eclectische platenkeuze. Hij had deze keer eigenlijk niet voldoende tijd om een verhaal te vertellen, hoewel de platenkeuze op zich onberispelijk was
Daarna was het de beurt aan de carioca-Duitsers van Jazzanova om een DJ-set te draaien. Bij Jazzanova verwacht je Braziliaans getinte lounge, maar deze keer was de vrees dat een DJ-set wat al te kabbelend zijn gangetje zou gaan ongegrond. Hij draaide voornamelijk stevige vocale house met een erg gevarieerde platen- en stijlkeuze, tot en met een Eurodisco-klassieker als de “Glow of Love”. Kort gooide hij het over een soort neo-disco-not-disco die James Murphy jaloers zou maken. Het was genoeg om het publiek aan het dansen te krijgen. Verder hoorden we een hele mooie “Nervous Track” en dus nog eens de “Masters at Work”. Voor ons was de afsluiter “Chics I Want Your Love” die al heel mooi was geïntroduceerd door Moodymanns “I Can’t Kick This Feeling When It Hits”. Kwestie van even te tonen dat je je klassiekers kent. Erg mooi. Tegen dan was het uitverkochte Depot al flink leeggelopen…
Organisatie: Depot Leuven ikv Kulturama 2009
De Duits /Nigeriaanse zangeres Nneka (Egbuna) heeft alle troeven om een grootse doorbraak te forceren:
- oprechtheid en authenticiteit houdt ze hoog in het vaandel, want ze is een dame met een boodschap, die recht vanuit haar hart spreekt
- het ‘bewust zijn’ van jezelf in relatie tot de andere, maw kijk naar jezelf in de spiegel van wat je bent en van wat je doet
- een scherpe maatschappijkritische kijk; terecht scandeerde ze ‘Take & spread love’ en ‘Vagabound In Power Rules’ tgv de corruptie in haar land.
Muzikaal horen we op haar twee platen, ‘Victims of truth’ en ‘No longer at ease’ een heerlijk eigenbereide cocktail van r&b, hiphop en reggae met een funky groove, gedragen door haar prachtige, indringende en warme stem. Songs met een hitpotentie zoals haar “The uncomfortable truth”, “Heartbeat” en “Walking”.
Nneka is een dame met een heel sterke uitstraling, die ergens doet denken aan Neneh Cherry, Lauryn Hill, Leela James en Kelis. Ze kan één van de ontdekkingen worden dit jaar; live on stage bewees ze dit overduidelijk. Ze plukte afwisselend materiaal van haar twee platen en wist moeiteloos enkele songs uit te spinnen door een groovy beat of door soulfulle toetsen.
’Africa is the future’ zagen we op haar t-shirt. Ze zette met “Africans” haar licht exotische sound in, opgezweept door toetsen, percussie en softe beats. Meteen kon ze rekenen op een sterke respons en in geen mum van tijd slaagde ze erin het publiek in te palmen met meezingbare refreinen, enkele ‘Yeaheahs’ en wakkerde aan tot handjeszwaaien. Na de intense singles “Walking” en “Uncomfortable truth”, koos het kwintet voor een ingetogener aanpak op “Confession” en “Come with me”, semi-akoestisch toongezet, bepaald door dubbele percussie en gedragen door haar overtuigende vocals. Om kippenvel van te krijgen! Haar streven naar en de droom van een betere wereld kreeg kleur.
Vingerwijzend kwam ze voor de dag met “Torture (VIP)” en “Deadly combination”, die overspoeld werden door krachtige beats en voicesamples. Even sterk op de dansspieren werkte het meeslepende en bedreven klinkende “Beautiful”.
Het opbouwende “Suffri” en het sfeervolle “God of Mercy” gaven nogmaals haar intense bekommermis mee van de uitbuiting van de olieontginning in haar land.
Ze breidde er nog een ongelofelijke bis aan; ze zorgde voor broeierige temperaturen met uitgesponnen versies van de single “Heartbeat” (wat een huiveringwekkende tekstvellen!) en “Focus/Noger delta” die subliem in elkaar overgingen en een rockend tintje meekregen.
Ze hield het publiek mooi in haar greep door die aanpak en spontane contactnames!
Nneka: statement van een dame die het verdient een breed publiek aan te spreken, zowel qua muzikale aanpak als qua inhoudelijk belangvolle teksten. Is de nieuwe Neneh Cherry opgestaan binnen dit muzikaal patrimonium? Volmondig ja, mij hoef je niet meer te overtuigen . Dit jaar op Couleur Café of mogen we dromen van nog méér tijdens de zomerfestivals …?
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
We kunnen volmondig na de bijna anderhalf uur durende set van deze jonge Serge Gainsbourg, Sébastien Tellier, zeggen dat hij wel “nen speciale kadet” is. Inderdaad, de man in wit pak en das, een grote zonnebril op, met fikse baard en lang wapperende haren achteraan, was die avond op het podium zowel zanger, acteur als performer.Tussen de nummers liet hij een verwarde indruk na en charmeerde hij - al of niet halfdronken – met veel flair z’n publiek, brabbelde hij er maar op los in het Engels en in het Frans, maakte grapjes, liet ontstemde tunes horen en leek wel in contact met een hogere macht. Hij jaagde er een pakje sigaretten en een fles wijn door. De luttele aanwezige Vlamingen fronsten even de wenkbrauwen van wat hij daar uitspookte op het podium, voor de doornsnee Franstalige leek dit alledaagse koek.
Tellier heeft al vier platen uit en werd een paar jaar geleden ontdekt door de heren van Air; z’n laatste worp ‘Sexualtiy ‘ was in productie van Manuel de Honem-Christo van Daft Punk. Met het nummer “Divine”, de uitverkoren song op het Eurovisiesongfestival 2008 voor Frankrijk, wist hij ons te raken. Tellier schreef alvast geschiedenis, want voor de eerste keer in deze selectie waren vele Fransen ontgoocheld omdat het nummers niet in de eigen taal werd gezongen.
We hoorden een kosmische trip van lichtvoetige synthipop en Franse chanson, die door de schitterende lichteffects een extra dimensie kreeg. Op het podium zagen we synthesizers, drumloops en een grote piano. In het midden van deze apparatuur en tussen z’n bandleden deed Tellier - soms met de armen wijdopen – denken aan de wereldberoemde ‘Cristo Redenter’, de Verlossende Christus, die z’n discipelen schouwde.
Ondanks z’n soms schamele vertoning en onvaste toonzang, klonken de nummers op zich wel goed. Warm, sfeervol dromerig materiaal zoals de opener “Kilometer”, “Roche”, “Une heure” en “Fingers of steel”. De single “Divine” en het ingetogen “Broadway” (prachtige pianotoets!) overtuigden sterk. De band speelde een rauwe “Robot Rock” op synths als eerbetoon aan Daft Punk. En af en toe hoorden we een krachtige groove en beat, haalden ze eens fors uit en werd het tempo omhoog; “l’Amouret et la violence” en “Sexual sportswear” (in de bis) intrigeerden door de broeierige opbouw en repeterende ritmes. Het filmische “La retournelle” deed mijmeren naar die leuke ‘70’s Franse films.
Maw ‘Enfant terrible’ Tellier en de zijnen brachten voldoende afwisseling binnen deze elektronische pop, maar ritme, vaart en droombeelden werden té veel doorkruist door Tellier’s storende soms pijnlijke performance. Terecht hoorde ik dat Daan en Vive la Fête er het in Vlaanderen nog beter van afbrengen binnen deze muzikale stijl!
Het jonge Franse duo Housse de Racket ging stevig tekeer op gitaar, drums en synths. Als een kleinzoon van Angus Young hield de ene z’n gitaar vast, terwijl de andere hard tekeer ging op z’n drums. De synthibeats, wave, disco en de snedige, nerveuze gitaarpartijen vlogen ons om de oren, met een knipoog naar onze Soulwax/Goose en het Franse Yelle.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Uberdope lanceert videoclip in aanloop naar debuut album "In De Huis"
Uberdope is een dynamische hiphop crew uit Gent , bestaande uit
rappers Don Jefe, Dirigent en T.O.R. De band ontstond in 2005, en liet zich
opmerken door spitsvondige teksten, stevige beats en een originele sound.
Tot 2008 was Uberdope bijna uitsluitend bezig met optreden: naast meer dan
vijftig shows doorheen alle Vlaamse provincies, zijn ze ook meerdere malen
te zien en te horen geweest op radio en televisie (meer info). Hun flink
aangewassen achterban keek dan ook reikhalzend uit naar een eerste, échte
Uberdope release!
Nu, na meer dan drie jaar optreden en evolueren, laat Uberdope
eindelijk z'n debuut los op de wereld. De plaat heet In De Huis , en
introduceert de luisteraar in de huisstijl van Uberdope: catchy refreintjes
en diepzinnige nonsens, op producties variërend van lo-fi-reggae tot
swingende uptempo.
De aftrap voor het album werd inmiddels gegeven met Tegen Ons, de
eerste Uberdope videoclip, nu al te zien op YouTube. Producers T.O.R. en
Mellow P stonden in de voor de muziek, en de video werd gerealiseerd onder
leiding van Robert Monchen en Pol Stinders. Ook vermeldenswaardig zijn de
cameo's van Oshin Derieuw (Belgisch kampioen boksen voor vrouwen) en
Anemone Valcke (Vera in de succesvolle Vlaamse bioscoopfilm Aanrijding in
Moscou (2008)).
Kortom, als het aan Uberdope lag, was 2009 nu al van hen: het wordt
het jaar van een ijzersterk debuutalbum, meerdere videoclips en een nieuwe
live show die ongetwijfeld het dichtstbijzijnde podium in Uw naburigheid
zal afbreken.
Uberdope is In De Huis, laat dat duidelijk zijn!
Release info
a.. In De Huis wordt uitgegeven door vzw 9000 Sessies onder het
nieuwe label Uberdope Records (meer info).
b.. De officiële voorstelling van het album vindt plaats op 13
maart 2009 in de Minus One te Gent, met support van Basta Bla en De
Predikanten ( meer info).
Contact
a.. Uberdope: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
b.. Uberdope Records: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
’Singles & Rarities’ is een overzichtsplaat, waarop we songs horen uit haar drie cd’s ‘Mud stories’ (’99), ‘Helium Sunset’ (’02) en ‘… & White Velvet’. Ze vat de cd aan toen ze nog solo speelde op haar zitbal, bepaald door haar intieme, bedreven pianospel en emotievolle stem, die ergens te situeren is tussen Emmylou Harris en Tori Amos. De eerste vijf nummers zijn ingetogen en sober: van “Tower”, “Anytime you leave” (acapella), “As sudden tears fall” en “Mud stories”. Prachtige sing/songwriterpop!
Toen ze met haar man Koen Gisen over een full band beschikte, ‘White Velvet’ genaamd, hoorden we een breder geluid van broeierige, donkere , ingetogen en sfeervolle poprock, wat het geheel avontuurlijker en gewaagder maakte. Sommige nummers ondergingen onverwachtse wendingen: “How does it feel”, “Jupiter”, “Mary’s had ma baby” (met elektronica/blazers) of “Eldorado” met strijkers . Een zwierig bewerking van J. Dutronc’s “Il est 5 heures Paris s’eveille” besluit cd 1. Ook horen we hier nog de uitgeklede versie van Gary Numan’s “Are friends electric”, de radio edit van “Sing song Sally”, één van haar sterkste songs, en de musical getinte “Here in the woods”.
Cd 2 op z’n beurt is Pierlé met band van gigs te Brussel/Hamburg en Parijs in 2006 en 2007. Een schitterende livetrip van zomaar vijftien nummers, met een prachtversie van het puike “Sing song Sally” (opnieuw!) en “The days of Pearly Spencer” van David McWilliams.
’Singles & Rarities’ bevat een mooie afwisseling van innemend, pakkend en fris songmateriaal, gekenmerkt door een portie avontuur en durf!
Het Britse Kyte is een jong beloftevol bandje uit Leicester, die zichzelf profileren als de Kyte Brothers; dit jaar maken ze veel kans om door te breken. Ze hebben alvast enkele troeven in handen: een opmerkelijk gevoelige zang, sfeervol dromerige songs en subtiele arrangementen als kleurrijke xylo en orkestraties. Inderdaad, de acht songs zijn mooi uitgewerkt en klokken op bijna telkens acht minuten! Vakmanschap van het kwintet, die de aandacht behouden en ons laten zweven in hun sprookjeswereld. Hun muzikale weemoed klinkt fris en betoverend! “Sunlight” opent aandachtig en in het midden is er het overtuigende “Planet”; het instrumentale “They won’t sleep” vat de tweede selectie songs aan met het orkestrale “Home” en “Ghosts”, en ze doen ons de ogen sluiten met het ingetogen “These tales of our stacy”. Postal Service, Sigur Ros, Mum, een meer afgelijnd Notwist en ons eigen Yuko zijn terechte referenties. En we mogen Kyte gerust linken aan de horde indiepopelektronica met een vleugje intimistische Mogwai postrock.
Ik weet nog goed hoe enthousiast ik was na mijn eerste kennismaking met Alestorm. Dit was het soort muziek waar ik al een hele tijd naar op zoek was. Hun debuutalbum ‘Captain Morgan’s Revenge’ is dan ook een plaat die ik nog steeds veel beluister. Terwijl het Schotse gezelschap aan het werken is aan opvolger ‘Black Sails At Midnight’, krijgen we alvast een zoethoudertje in de vorm van ‘Leviathan’.
Leviathan is een mCD die vier nummers telt. Het eerste nummer “Leviathan” is het enige nieuwe nummer op deze mcd. Het is ietsje minder huppelbaar dan bijvoorbeeld “The Huntmaster”, maar is geen slechte song. Volgende nummer “Wolves Of The Sea” is mijn favoriet van deze mcd.
”Wolves Of The Sea” bleek tot mijn grote verbazing een cover te zijn. En wel een cover van de Letse groep Pirates Of The Sea die met dit nummer vorig jaar deel nam aan het Eurovisiesongfestival. Ik onthoud nu eenmaal niet alle nummers die gespeeld worden op het Eurovisiesongfestival, dus vergeef me mijn onwetendheid.
Naast een Duitstalige versie van “Wenches And Mead”, die in mijn oren wat raar over komt, krijgen we nog “Heavy Metal Pirates”, het nummer dat al eerder downloadbaar was als single.
Lekker nummer met de gebruikelijke piratendeuntjes waar ik zo dol op ben! Al duurt deze mcd maar een goeie 17 minuten, ik heb er in ieder geval van genoten!
Het NYse collectief Animal Collective plaatste zich in de belangstelling met de vorige cd ‘Strawberrry Jam’. De groep haalt de mosterd bij ‘60’s Beach Boys en de psychedelica van Flaming Lips en het oude Mercury Rev. De band had al een paar platen uit, een combinatie van psychedelica, grillige freefolk en avantgarde, waarin ruimte was voor avontuur en improvisatie. Een charmante muzikale nervositeit van weirde trips.
De ontregelde sounds en kakafonie, dito de hogere stemmetjes door elkaar, zijn op de huidige cd eerder op het achterplan geraakt.
De groep klinkt toegankelijker binnen die opbouwende dromerige, sfeervolle psychedelicapop. Er is sprake van meer liedjes, maar uniek blijft hun meerstemmige, hoge samenzang (refererend aan My Morning Jacket, Band Of Horses en Fleet Foxes). “My Girls” en “Summertime clothes” lijken de pijlers van de cd te zijn. Deze cultband laat live een hypnotiserende danstrip horen door de elektronicabeats en basses met dubstep en techno. “Taste”, “Lion in a coma” en het afsluitende “Brother sport” zijn voorbeelden van die krachtiger aanpak.
Overtuigende cd!
Het was aan de Brusselse Bai Kamara Jr. om de avondkoelte in de Magdalenazaal te Brugge met een klein half uurtje op te warmen. Deze in Sierra Leona geboren singer-songwriter/activist bracht een knus huiskamer gevoel in zijn solo optreden goed weer, net zoals dat op zijn eerste plaat 'Living Room' bedoeld was. Het was dan ook muisstil in de zaal en het publiek beluisterde zijn zowel politieke als gevoelsliederen als ware hij bij hen op de canapé ter analyse lag, om nadien wakker te worden in een hartverwarmend applaus. Bai bracht een mengeling van gospel, soul, jazz, funk en blues als een echte klassebak. Wie even de moeite neemt om naar zijn site te surfen zal zien dat hij dan ook al heel wat op zijn kerfstok staan heeft. Bai speelde zowel songs uit 'Living Room', 'Urban Gipsy' als het nog te maken album 'Disposable Society' en startte zijn performance met gepassioneerde soul, kwam met “Think Of You” dicht in de buurt van een Ben Harper, evolueerde in zijn show naar meer funky songs als “Some Days” en het magnifieke “Substitute” en schudde daarmee de muzikale hand met de man voor wie hij vanavond het voorprogramma mocht verzorgen.
Keziah Jones is niet zomaar een muzikant. Hij is er een met een verhaal. Geboren in Lagos, Nigeria, migreerde hij als kind naar Londen, verkoos musiceren op straat en in clubs boven studeren, schipperde later als vluchteling tussen Londen en Parijs en begon zoals in elk peperkoekensprookje, onderaan de ladder in de gangen van de metro en werkte zich op tot een funky grootheid met zijn eigen blu(es)funk stijl. Razend populair in Frankrijk, nam KJ even de tijd om met dit exclusief concert in Brugge te stoppen en maakte daarbij zijn verloren tijd op het Cactus Festival van 2004 ruimschoots goed.
Met “Blufunk Is Alive!” kon KJ geen betere opener vinden, en in een klein spektakel bespeelde hij zijn gitaar, platliggend op een stoel, percussief als een tamboerijn met snaren. De hyperkinetische Jones haalde van bij het begin het onderste uit zijn goochelfunkdoos en probeerde het publiek interactief mee te trekken met heel wat "Hey's en how's" om, zoals hij later expliceerde, de afstand tussen het warme Lagos en koele België te vernauwen en poogde zo de zaal tot een echte danstent om te bouwen.
Zich nog niet ten volle bewust van deze zeer moeilijke queeste smeet Jones zich op het podium als een volleerde showman van het eerste uur. Volledig in het kanariegeel gekleed bracht Jones vermoedelijk de gedachten van veel vrouwen naar de gedroomde punica oase, en de man straalde met het aura van James Brown en de swoeng van een Prince, pure seks uit. Met “Million Miles From Home”, “Kpafuca” (met een geweldige drumsolo!), “Beautiful Emilie” en “Afrosurealishfortheladies” liet KJ zien dat hij meer in zijn vingers heeft dan enkel het promoten van zijn laatste dubbelspeler 'Nigerian Wood'. “Lagos Vs New York”, “My Kinda Girl”, “1973” en het solo gebrachte “My Brother” uit deze recente plaat werden door het trio even retestrak en opzwepend gespeeld als het oudere werk, en klonken rauwer en scherper dan de versies op plaat, iets wat we alleen maar met smaak en dank konden aanvaarden.
Met zijn harde funky gitaaraanslag, de met wahwah-pedaal ingedrukte Jimi Hendrix-achtige solo's en zijn zuivere stem met breed toonbereik, speelde Jones de pannen van het dak. Alleen begon het vrij zondagmakke publiek dat pas te merken eenmaal hij het gele jasje wegzwierde en daarmee zijn afgetrainde torso ontblootte. Ook in Brugge liet Jones met zijn handelsmerk het vrouwelijk schoon achter met een heus "Wauw!"- effect.
Incluis een bijhorende bis (met oa een Bob Marley cover “War”) sloot KJ af na een dikke honderd minuten durende show, en met een setlist - ondanks het ontbrekende “Where Is Life?” en “Nigerian Wood” - die stoomde en bruiste van energie.
De vele - en op den duur tegenstekende - interactief meezingende "Wow's, Hey's en Dadada's" niet meegerekend, was dit een KJ concert waarbij ze hun uitstekende live reputatie waar maakte. Laat ons hopen dat Jones en kompanen in de warme zomermaanden ons landje weer binnenspringen en de winterkoelte met meer gemak kunnen overmeesteren!
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Afgelopen zaterdag kreeg het 4AD publiek een unieke affiche voorgeschoteld. Als hoofdact stond de Nederlandse woordenkunstenaar Eric De Jong aka Spinvis geprogrammeerd. Spinvis liet pas na 40 levensjaren een eerste album op de Lage Landen los, en is inmiddels uitgegroeid tot één van de meest markante figuren uit de Nederpop scene. Hij toert momenteel langs het Vlaamse clubcircuit met als support de amper 16 lentes tellende Rock Rally finalist Jasper Erckens. De zonderlinge laatbloeier versus het vroegrijpe jonkie: een unieke muzikale combinatie op de planken van een goed gevulde 4AD te Diksmuide.
Wie het arsenaal aan instrumenten op het podium zag staan kon moeilijk vatten dat Spinvis wel degelijk solo zou aantreden. Ofwel zou er alsnog een begeleidingsgroep vanachter de gordijnen worden getoverd, ofwel zou Spinvis zich ontpoppen als een multi-instrumentalist die bovendien handig gebruik maakt van de nieuwste generatie digitale podiumsnufjes. Het bleek uiteindelijk de laatste optie te zijn: het begrip ‘solo act’ werd door De Jong immers ter plaatse van een nieuwe definitie voorzien door diverse live ingespeelde stukjes op te nemen, en laagje na laagje te arrangeren tot een volwaardige ritmesectie. Op de planeet Spinvis zijn echter drie dimensies aanwezig, dus naast geluid voorzag De Jong zijn samplekleinkunst tevens van woord en beeld. De visuele dimensie werd ingevuld door ook een gezicht te plakken op de leden van zijn denkbeeldige begeleidingsgroep via drie smalle videoschermen achteraan het podium. De unieke woordenkunst, tenslotte, vormt het sluitstuk van elke Spinvis compositie. De Jong observeert en registreert alledaagse gebeurtenissen, en vertaalt ze op onnavolgbare wijze naar een schijnbaar onsamenhangende beeldspraak.
Het publiek werd door een innemende De Jong meteen in het Spinvis universum geprojecteerd met ”Kindje van God”, een unieke remake van Maria’s onbevlekte ontvangenis. Of het nu ging over de stalker in elk van ons (“Het Voordeel van Video”), het gevoel van onverschilligheid in een wereld vol geweld (“Ik Wil Alleen Maar Zwemmen”), de scherpe observaties tijdens een schijnbaar doodgewone zomerdag (“Wespen op de Appeltaart”) of levenslange herinneringen aan Utrecht (“Voor ik Vergeet”), keer op keer wist de innemende noorderbuur op een geheel eigen manier cynisme aan melancholie te koppelen.
Na een indrukwekkende reeks radiohits tijdens het eerste deel van de set en een uitgebreide rookpauze trok Spinvis voor het vervolg van de set eerder de kaart van het donkere sentiment. Met minder gekende nummers als “De Ogen van de Bruid”, “Ik Ben je Man” en “Ronny Gaat naar Huis” wist hij niettemin moeiteloos de aandacht van het beleefde publiek te behouden. Het aan The Notwist refererende electropoppareltje “(Kus me dan en) Bijt Mijn Tong Af” besloot een bevreemdende trip heen en terug naar het Spinvis universum.
Jasper Erckens mocht zoals gezegd de avond openen. De stem van deze sympathieke krullebol werd reeds meermaals vergeleken met deze van Scott Matthews, Damien Rice, Nick Drake en de jonge Jeff Buckley. Tijdens de korte live set kwamen de invloeden van elk van deze muzikale helden hier en daar inderdaad om de hoek kijken. We onthouden vooral een doorleefde versie van de obligate Gnarls Barkley cover en Rendez-Vous classic “Crazy” en de knappe nieuwe single “Waiting Like a Dog”. Beide nummers zullen ongetwijfeld op Erckens’ volgende maand te verschijnen debuutalbum prijken. De hoge aaibaarheidsfactor van Erckens doet vermoeden dat U daar binnenkort in De Rode Loper meer zal over vernemen...
Organisatie: 4AD, Dikslmuide
De Britse The Stranglers zijn al ruim 30 jaar bezig en waren door hun stevige pubrock medio de jaren ’70 één van de pioniers van de punkbeweging. Intens gedreven materiaal met een schitterende collectie songs op platen als ‘Rattus norvegicus’, ‘No more heroes’, ‘Black & White’ en ‘The raven’. De toetsenpartijen gaven een extra dimensie aan die potige sound. Er kwam vervolgens een vleugje experiment aan te pas en met de jaren bereikten ze de popliefhebbers met nummers als “Skin deep” en “Life shows no mercy” uit ‘Aural sculpture’ of klonken ze sfeervoller, en lieten een exotischer tint horen zoals op “Golden brown” en “Always the sun”.
Leadzanger/gitarist Cornwell verliet de band in ’90. De resterende drie, Burnel/Greenfield en Black moesten in wisselende bezetting beroep doen op zangers. Na Paul Roberts is Baz Warne (een teddybeer-knuffelende-bullenbak lookalike!) momenteel de vaste waarde van de band, die in de snedige songs Cornwell het sterkst wist te benaderen, maar in het rustiger (en recenter) materiaal er af en toe een toontje naast zong. In 2006 ondernamen ze ook al een heuse tournee en vorig jaar hoorden we hen met een nieuwe plaat ‘Suite XVI’, die een paar overtuigende snedige rockers had.
Deze ‘rockgoden’ laten het duidelijk niet aan hun hart komen. Ze sloten hun ‘Greatest Hits Worldwide Tour’ af in De Handelsbeurs, weliswaar zonder boegbeeld drummer Jet Black (al de 70! Voorbij trouwens), die moest passen. Een uitverkochte zaal met grotendeels veertig/vijftig plussers en een deel nieuwsgierige jongeren, die in deze ‘revival’ postpunktijd eens wilden weten waar hun huidige favoriete band de mosterd vandaan haalde. Ook een bus Engelsen kwamen hun ‘all favorite’ band aanmoedigen; het hek was helemaal van de dam toen de paar vijftigers in de bis op “Something better change” en “No more heroes” letterlijk op het podium klauterden om nog eens breed met de armen te kunnen zwaaien en een paar schuchtere danspassen waagden met de band. Dit was mooi om aan te zien!; ook hoe ze vriendelijk door de Stranglers security werden gevraagd het podium te verlaten of door de jonge Ha’ security even vriendelijk werden gewezen op hun plaats te blijven in de zaal!
Live boette het kwartet dus maar weinig in aan gedrevenheid, ondanks het feit dat ze muzikaal het sterkst klonken medio de jaren ’80. En hun jonge drummer mepte op het oude materiaal er enthousiast en probleemloos op los! The Stranglers bekoorden vooral met de oude prachtsongs, die door de bezwerende toetsen een extra push kregen. De toon van een stomend concertje werd meteen gezet door de strijdvaardige songs dito vocals, “Get a grip on yourself”, “5 minutes”, “Peaches” (samen met “A forest” de meest herkenbare bastune!) en “Nice ’n sleazy”. De groep kon naast de snedige aanpak even lieflijk klinken op nummers als “Strange little girl”, “Golden brown” en op het poppy geweld “Skin deep” en “No mercy”, die een dansbeatje toegevoegd kregen. “Always the sun” klonk broeierig, opzwepend en werd luidkeels meegezongen. Een handvol recente nummers, waaronder “Spectre of love” en “Big thing coming”, zaten mooi vervat binnen de ‘greatest’ hitsmachine en hielden net voldoende stand.
Tenslotte hoorden we een schitterende finale reeks: “Hanging around”, “All day and all of the night”, “Duchess”, “Tank” en de puike bisronde, die de intense en opwindende set na anderhalf uur besloten.
The Stranglers waren een hoffelijke band die genoten van de respons van hun leeftijdsgenoten en de opgedaagde jongeren; ze bewezen dat ze er het bijltje nog niet hebben bij neergelegd. Ze beschikken over een indrukwekkende reeks rauwe, snedige en sfeervolle nummers, die ze live overtuigend en enthousiast wisten te spelen. De eerste Pop & Rock Stroomstoot van de Handelsbeurs was er eentje om te onthouden …
Het jonge The Arquettes leken wel de zonen en dochters van The Stranglers. Geen nood, het kwartet speelde al eens een support van ‘oudgedienden’, met name van Built to Spill, twee jaar terug. Hun melodieuze rock met een scherp randje, hun bedreven toetsen en harmonieuze vocals, met een knipoog naar Das Pop, werden alvast smaakvol onthaald.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
DJ Grazzhoppa speelde donderdag 5 februari 2009 met zijn maats een thuismatch in zijn eigenste Gent. Op het podium in de gezellige Theaterzaal van de Vooruit toonden elf zilveren Apple computers, geflankeerd met evenveel draaitafels, hun rug naar het gevarieerde publiek dat uitkeek naar een wereldreis op scratchende beats. Geen reisgids nodig zo bleek, en dat maakte het all-in concept des te verrassender.
In het kader van zijn serie ‘Jazz and Beyond’ kon de Vooruit moeilijk de lokale DJ Grazzhoppa en zijn Bigband, zowat het huisorkest van het Gentse kunstencentrum, links laten liggen. En terecht, want met ‘Around the world in 80 beats’ ging Grazzhoppa even fantasievol Jules Verne achterna. Misschien zelfs nog gewaagder.
Turntablism – een kind moét nu eenmaal een naam hebben – is het opschrift dat het DJ Grazzhoppa’s DJ Bigband concept draagt. Sinds ‘Grazz’ in 2001 vijf dj’s rond zich schaarde, evolueerde en expandeerde hij, want in 2004 verdubbelde hij het aantal dj-kompanen rond zich en voegde er de zwarte stem van Monique Harcum aan toe.
Zijn derde productie intussen is die Around the World-performance en het reist lekker. Aangevuld met Frederik Heirman (trombone), Nicolas Kummert (sax) en Laurent Bondiau (trompet) en naast Miss Grazzhoppa Monique Harcum nu ook Laïla Amezian, kreeg de Vooruit een heuse Bigband te volgen die verschillende landen, culturen en tijdperken in elkaar mixte.
Een wereldtrip die je als reiziger in een sober doch functioneel spiegelvlakkendecor laat wegzakken in je zetel en je dan bij momenten weer even op het puntje van die stoel dwingt. Het varieerde. Van de pure dj-intro (Around the world in 80 beats) trok het naar een blazersnummer om meteen over schakelen in bezongen soultimbre en direct te switchen naar een oosters upbeat nummer.
De set bracht ons van Afrika naar de Bronx van the Big ‘Apple’, dat laatste weliswaar weinig indrukwekkend opgesmukt met een slappe breakdance-act. Maar het muzikale bleef op niveau. Knap hoe het allemaal lijkt of met de losse pols gescratcht wordt, zelfs even de indruk geeft dat er helemaal geen dj’s aan het werk zijn zoals in het sterke ‘Let the wind take us’ met Harcum op het voorplan.
Je voelde de soms wat gespannen zenuwen van de dj’s stilaan uit de gezichten wegebben en ze gingen elk om beurt uit de bol op het laatste nummer, waar elke platenruiter zijn eigen stokpaardje – lees scratchsolo - de teugels mocht vieren. Indrukwekkend einde van een meer dan gedegen thuismatch voor Reisleider Grazzhoppa en zijn crew.
De DJ Bigband bestaat uit DJ Grazzhoppa, DJ Optimus, DJ Yserbeat, DJ Boulaone, DJ Vindictiv, DJ Courtasock, DJ Iron, DJ J tot the C, DJ XXL, DJ Mixmonster Menno, DJ Smimooz, Ben Fury (breakdance), zangeressen Monique Harcum en Laïla Amezian, blazers Nicolas Kummert, Laurent Blondiau en Frederik Heirman.
Organisatie: Vooruit, Gent
Erick Lee Purkhiser - beter bekend als Lux Interior - is op 4 februari geveld door de hartproblemen waar hij al langer mee worstelde.
Lux Interior richtte samen met zijn vrouw Poison Ivy de legendarische band The Cramps op in de begindagen van de New Yorkse CBGB's. Sinds de vroege jaren zeventig stond de band bekend om hun wilde, gepassioneerde optredens, waar meer dan eens het interieur sneuvelde.
Nederlands 
Français 
