De Britse zangeres en rapster Estelle wist definitief dit jaar door te breken met de single “American boy”. Zij werd opgepakt door het soulfenomeen John Legend en onderscheidt zich van de rits r&b dames. We horen alvast een link naar Mary J. Blige, Lauryn Hill en Leela James in haar aantrekkelijke en gevarieerde sound van r&b, funk, soul en reggae. Naast Legend hielpen Wycleff Jean (ook al van de oude Fugee stal), Kanye West, Will. I. Am en Mark Ronson mee. De songs werken aanstekelijk op de dansspieren, en naast “American boy” valt er wat moois te rapen op haar tweede album met “Wait a minute”, “No substitute”, “Magnificent”, “Pretty please” en de titelsong, waarin haar brede roots te horen is van Engeland, Amerika, Senegal als de Caribische eilanden.
Ramsey, een auteur met liefde voor muziek en Mauro, een muzikant met een liefde voor literatuur. Hun carrière nam de afgelopen jaren een hoge vlucht …de één z’n stadsdichterschap, reisverhalen en novelles, de andere z’n leven als rockmuzikant bij dEUS en de eigen eigenwijze projecten. Beiden liepen al geruime tijd met plannen om ooit iets samen te doen; naast hun rijk gevulde carrière. Ze trekken nu samen op ‘Geletterde Mensen’ –tournee en zorgen voor hartverwarmende avonden tijdens de winterperiode.
Het geheel was allemaal leuk, verrassend en begeesterend; het eerste deel overweldigde met literaire gekte en muziek, het tweede deel klonk emotievol en kwetsbaar en was biografisch intiemer en toegankelijker …literaire en muzikale voorliefdes vonden elkaar dichter dan ooit, twee levens als schrijver en muzikant. Pawlowski trad voor het eerst als schrijver naar voor en Nasr als een volleerd klassieke Duitse zanger. Tegenstrijdige vonken die op z’n plaats vielen in een vuurtje. De ene speelde, liet avontuurlijke repetitieve freejazzsoundscapes horen en de andere acteerde en las voor …bezeten door literatuur verhaalden ze poëzie, dagdagelijkse ervaringen en de passie voor klassieke Oost-Europese componisten.
Wat beide spitsbroeders brachten, mocht gehoord en gezien worden. Een overtuigende outing van twee charismatische virtuozen, die elk op hun eigen vlak vurig en gepassioneerd culturele werelden deden versmelten.
Organisatie: CultuurCentrum Brugge
Johnny Berlin is een jonge beloftevolle Belgische band, zoveel is zeker na het beluisteren van deze gevarieerde debuutplaat ‘Find what you love and let it kill you’, die de twee jaar eerder verschenen EP ‘I am Johnny Berlin’ opvolgt. De band klinkt gedreven, stevig, explosief als ingetogen en kwetsbaar. Ze halen invloeden aan uit de indiepop (dromerige, broeierige opbouw) en de postpunk (snedige aanpak, gejaagde ritmes, diverse tempowisselingen), gelinkt aan de ‘80’s wave door de meeslepende toetsen. De lichthese ontwapende tweestemmige zang geeft kleur aan het geheel. De gebroeders Renners zijn alvast de pijlers.
En ze hebben oog voor zeemzoeterige popmelodieën die plots fel en hard kunnen ontaarden als “Four” en “Dirty tackels”. En met “Bender parts” en “Echoes” (de outtro niet meegerekend!) hebben ze twee songs op zak met hitpotentie.
Info op http://www.johnnyberlin.be
Weinig zoveel hoeden en rode peds gezien als vorige maandag op Madness. Ruim 20 jaar na de split beschikt deze (knots)gekke bende nog steeds, net als de Stray Cats september ll, over een trouwe fanbase. Een paar jaar terug waren ze al eens te zien op de Lokerse Feesten. In een goed gevuld Vorst Nationaal flitsten we ons een avondje terug in de early ‘80’s van de rocksteady/ska/jumpin’jive/pop, met bands als The Selector, The Specials, Squeeze, UB 40, Ian Dury en Fun Boy Three, en hoorden we waar bands als een Kaiser Chiefs ten dele de mosterd vandaan haalde.
Fun, showtime en energie gingen hand in hand bij de tienkoppige band. Ze zorgden voor een beweeglijke show, gaande van de schouderbewegingen van de fijn uitgedoste zangers met zonnebril, de synchrone swingende passen en handelingen van de blazersectie tot het spelenthousiasme van de saxofonist, drummer en toetsenman.
Madness liet meteen de vonk overslaan met twee klassiekers, “Nightboat to Kairo” en “Embarrassment”. Het eerst deel van de set moest het vooral hebben van enkele herkenbare sterke songs als “Grey day”, “The prince”, “My girl’s mad at me”, “(the return of) Las Palmas 7”, “Shut up” en de “Outta Space” klassieker van Max Romeo’s “I chase the devil”; songs als “The sun & the rain”, “NW5”, “Sugar & spice” klonken te gewoontjes, braaf en stuurloos, deden de aandacht verslappen en de vurigheid, scherpte en intensiteit afnemen. Ook de stembeperktheid van de zangers, die had ingeboet door de jaren, speelde hierin een rol.
Maar het publiek liet het zeker niet aan z’n hart komen, af en toe zagen we horden fans swingende danspassen en hoofdbewegingen maken. Het enthousiasme steeg ten top toen Madness een ‘best of’ aanvatte van de catchy uptempo meezingers “Welcome to the house of fun”, “For the wings of a dove”, “Baggy trousers”, “Our house” en “It must be love”. Een kers op de taart dus en spektakel binnen hun muzikale stijl. Madness bleek ‘the real thing’ te zijn, wat ze doodleuk verder zetten in de niet te ontbreken classics “One step beyond” en “Madness”. De net voorafgaande lange medley “Norton folgate” was een doorn in het oog want het ging nergens naartoe. ‘Have a good Xmas’ gaven ze ons mee in een tune van John Lennon/Yoko Ono.
Madness speelde een representatief, evenwichtige overzicht van hun carrière, die grift toegegeven enkele hiaten had, maar net steeds werd opgevangen door de herkenbare hits.
Moon Invaders, eveneens een uitgebreid collectief, slaagde in hun opzet van ‘warming up’. Een groovende sound en aanstekelijke ritmes van pop, ska, funk, reggae en bebop, ergens tussen James Brown, Bob Marley, Skyblasters, Pigbag en Lou & The Hollywood Bananas.
Fotoshoots zie live foto's
Organisatie:Live Nation
Ze ontbraken niet - de zonnebrillen en de zwarte hoeden - in Vorst op die maandag in december. Zowel op als naast het podium. Maar enkel die off stage hadden de adem om er een anderhalf uur durend dansfeestje uit de eighties van te maken. De benen (en soms de stem) van Suggs en co zelf snakken steeds meer naar rust. Geen sheer madness meer, tenzij naar het einde van hun set toe.Zot, zotter, zotst. De jaren tachtig waren in dat opzicht een natte droom voor iedereen die uit en naast de band wou springen. De Britse ska-pop-band Madness sprong in elk geval ver buiten de platgetreden paden. Cool, gek, onberekend en wat schroefjes los. Feestelijk vertier dus van een nutty gang. Old skool, wel ja, let’s go and see, dachten we, want in 2009 brengen ze zelfs een nieuw album uit.
Het was zelfs geen come back van de smashing seven, want ze bleven al die jaren ergens wel eens opduiken, vier jaar geleden zelf nog in het Koninklijk Circus in Brussel. We waren benieuwd dus naar wat straks in hun cd te vinden zal zijn, maar na anderhalf uur weten we het. De Waanzin is voorbij.
Met zijn tienen bleef het een wat haarlozer, maar toch vrolijke, knap in pak uitgedoste bende (behalve de drie extra blazers dan) die er wel zin in hadden, want ze stuurden een heel gevarieerd Vorst – zij het met gesloten bovenste ring – meteen op een Nightboat to Cairo. De aanzet voor een reeks partyplaten kreeg echter geen vervolg. Hun nieuwe nummers huppelden een weinig, maar springen zat er niet in. Toch niet uit de bol.
Het publiek bewoog, maar dan wel ongemakkelijk, wachtend op de hits van de zotte jaren. Muzikaal was er weinig aan te merken op de set van de oldies, maar de stem van Suggs zocht vaak ondersteuning bij die van Chas Smash. Trompetten en saxen en zelfs orgeltjes bleven de sfeer erin houden bij nummers als Embarassment, Grey Day en Bed and breakfast man en The sun and the rain. Tot die (uit)eindelijk helemaal losbarstte in de finale.
Het werd een echte House of fun met de lopendebandhits ‘Wings of a dove’, ‘Baggy trousers’ en ‘Our house’. Ja, eenvoud kan mooi zijn. Jammer dat ze bij hun eerste bis meteen een ‘nog nooit gespeeld nummer’ wilden serveren: complex, met Arno à la Française-kantjes. Bad timing Suggs ! Gelukkig was de fans heel vergevend en ging iedereen nog eens voluit uit het dak op de tweede toegiften One step beyond en ‘Madness.
Fotoshoots, zie live foto's
Organisatie: Live Nation
Een dik jaar geleden hebben de Black Angels ons ook al eens omvergeblazen, toen nog als voorprogramma van The Black Keys, in Gent. Nu mochten ze dit voor een goed gevulde Botanique nog eens overdoen, inmiddels met de nieuwe plaat ‘Directions to see a ghost’ op zak, een weliswaar goed album maar eentje die toch wel wat variatie mist waardoor hun debuutalbum ‘Passover’ nog steeds hun meest indrukwekkende plaat tot op heden is.
Vooraf vreesden wij dan ook een beetje dat Black Angels in hun live set iets te weinig variatie voor de dag zouden leggen, maar hier hadden we gelukkig verkeerd gedacht. Wat op plaat ietwat naar eentonigheid neigt, vertaalde zich op het podium naar een donkere bezwerende imposante sound die perfect paste in het kader van deze geknipte concertzaal. De bandleden hielden zelf bovendien de spanning en de variatie erin door om de haverklap met elkaar van instrument te wisselen. De songs klonken als sluipende gifslangen die dreigend en sissend dichterbij kwamen en zich weer terugtrokken om dan met een venijnige beet nog een keer genadeloos toe te slaan. De ietwat schuchtere zanger Alex Maas haalde bijwijlen fel uit en refereerde met enkele Jim Morrison uitspattingen meermaals naar The Doors. Had Jim Morrisson destijds zijn duivels ontbonden met de Velvet Underground in plaats van The Doors achter zijn rug, dan had dit een beetje als deze Black Angels geklonken. Ook bands als The Warlocks, Pink Mountaintops, Brightblack Morning Light en Woven Hand kwamen ons voor de geest, zo dat sfeertje.
De set duurde een klein anderhalf uur en greep ons toch de hele tijd naar de keel. Hoogtepunten: “Science killer” met een diepe dreigende bass en “You in color” van de nieuwe plaat, ”Young men dead” en “The First Vietnamese war” uit het onovertroffen debuutalbum ‘Passover’. De dreiging en spanning bleven het hele optreden behouden, de psychedelica en de obscure sixties sound verstrengelden zich mooi met de duistere en bezwerende eighties galmen. Zo hebben deze Black Angels een nieuw eigen geluid gecreëerd maar hiermee sluipt ook meteen het gevaar binnen om in deze sound te blijven rondhangen. We blijven The Black Angels hoog in het vaandel dragen, maar het spook van de gewenning ligt op de loer, waarmee we willen zeggen dat ze in de toekomst hun muzikale horizonten toch wat zullen moeten verbreden willen ze een band van betekenis blijven. Doch, laat dit duidelijk zijn, de passage in de Brusselse Botanique was meer dan geslaagd.
Opwarmers van de avond, de Brusselse rockers Driving Dead Girls waren hier volledig miscast. Een zanger die zich van wat Jon Spencer jatwerk bediende en een groep die weliswaar hard en strak speelde, maar die ook geen enkel cliché omzeilde en die helaas niet één onvergetelijke song heeft. Op zijn best konden we hier het woord “verdienstelijk” bovenhalen, maar dan zijn we al heel mild geweest.
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Britse Tindersticks stond vijf jaar op non actief. Na de solo uitstap van Staples kwam een nakende reünie met twee leden van het eerste uur Fraser/Boulter. Ze kwamen tot de release van de nieuew plaat ‘The hungry saw’, die directer en minder orkestraal klonk, maar de heerlijke, romantische pop, in smachtende soul en retro gedrenkt, behield, onder die typische ‘crooner’ grauwe baritonzang van Staples. Zalvende melancholie van fijnzinnig en zorgvuldig uitgekiend materiaal.
Ze zijn een graag geziene band in ons landje , want naast les Nuits Bota en Pukkelpop (waar ze af te rekenen hadden met de pletwals van Metallica op de main stage) traden ze nu voor de derde keer aan. Net als bij de vorige concerten was Tindersticks terug een uitgebreid collectief, aangevuld met een blazer en een cellist, naast de traditionele instrumenten van gitaar, bas drums en toetsen.
Het filmische “Introduction” opende en de leden kwamen één voor één het podium op naar hun instrumenten die in een halve cirkel stonden opgesteld. Een warm sfeervol concert van ruim anderhalf uur speelden ze. Tindersticks worstelde zich doorheen de ganse ‘The hungry saw’ (incl de instrumentals!) en raapte een handvol schitterende oudjes op van ‘Tindersticks I & II’ en het in 2003 verschenen ‘Waiting for the moon’. Een set van adembenemende ingetogen pop, waarbij enkele nummers een krachtiger noot meekregen, wat een gepaste afwisseling betekende.
De band was hier duidelijk op z’n plaats in het Concertgebouw om hun schoonheidspop ten volle tot hun recht te laten komen.
Chronologisch stelden ze de eerste songs van de recente plaat voor na de introductie; de ‘one two threes’ en de jaknik van Staples gaven de aanzet. Een intieme set van “Yesterdays tomorrow”, “The flicker of a little girl”, “Come feel the sun” en “Otherside of the world”, aangevuld met de twee andere instrumentals “E-type” en “The organist entertains”. Ze vormden het eerste luik. Na “dying slowly” hadden “16 Summers “en “Say goodbye to the city” een krachtiger opbouw en werden mooi afgewisseld met de beklijvende, weemoedige pracht van “Sleepy why” en “She’s gone”, gedragen door een verloren gewaande pianotoets, cello en/of blazertune, naast het intense gitaarspel, de softe percussie en Staples unieke zang. “The hungry saw” bracht ons terug tot de dagdagelijkse realiteit, klonk snedig en vatte het tweede luik aan: na de ingetogen “Mother dear” en “All the love” volgde “Boobar, come back to me”, die zich in je geheugen nestelde door z’n broeierige opbouw en mindere orkestratie; tenslotte mocht “The turns we took” op overtuigende wijze de warme set besluiten.
Onvoorstelbare pracht, die telkens kon rekenen op een sterk onthaal. Een uitgebreide bis werd eraan gekoppeld door de heren: “My sister” werd een Xmas verhaal door de sobere begeleiding en Staples grauwe praatzang; hij zette een danspas in op het oude “Her” en kon met songs als “My oblivion”, “No man” en een herwerkte “The not knowing” op melodica en cello het gemoedelijke concert definitief beëindigen.
Het was (weer) aangenaam vertoeven in het gezelschap van Tindersticks; ze lieten menig kerstlichtje branden en bleven sterk overeind met de directe aanpak.
Het duo Jakob Bellens/Anders Mathiasen onder Murder verraste ook al met hun integere pop. Gezeten op twee barkrukken, begeleid door een emotievol klinkende akoestische gitaar refereerden ze nauw aan de ‘60’s van Simon & Garfunkel en speelden een dromerige set van een handvol songs, gelinkt aan de new acoustic movement van Turin Brakes en Kings Of Convenience, en gedragen door een heldere zang. De Deense support kon evenzeer rekenen op heel wat belangstelling.
Organisatie: Cactus Club ism Concertgebouw, Brugge
Omar Sosa is geen naam die in België meteen belletje doet rinkelen. Vandaar was de opkomst op vrijdagavond in de Handelsbeurs dan ook niet zo groot. Dit is misschien jammer voor de schitterende muzikanten die optraden, maar voor de toeschouwers kwam dit wel goed uit. De organisatoren hadden de zaal immers heel intimistisch opgesteld. Dicht bij het podium werden stoelen en tafeltjes geplaatst, verlicht door kaarsjes. De sfeer van een jazz-club werd daardoor opgewekt en er was dan ook een heel direct contact tussen de muzikanten en het publiek. Ook Omar Sosa en de zijnen waren in hun nopjes: dit was volgens Sosa technisch de best uitgeruste zaal waarin hij mocht optreden tijdens deze tournee.
Sosa kwam er zijn nieuwe CD voorstellen ‘Afreecanos’. Zoals de naam doet vermoeden, ligt de nadruk hierbij op de Afrikaanse traditionele muziek. Sosa zelf is een Cubaanse jazz-pianist, maar laat graag heel wat andere invloeden op zich los. Op zijn CD omringt hij zich door wel eenentwintig muzikanten van verschillende werelddelen, die er allen niet vies van zijn om te experimenteren met allerlei stijlen door elkaar. Op zijn tournee was dit voltallige orkest niet aanwezig, maar slechts drie muzikanten stonden hem bij: aan de drums de hevige Julio Barreto uit Cuba, op de bas de guitige Childo Thomas uit Mozambique en dan nog de fantastische Senegalese zanger Mola Sylla. Hoewel dit een kleine bezetting was, leek het soms wel of er een heel orkest aanwezig was. Enkel Barreto bleef als drummer bij zijn leest. De anderen speelden graag ook met andere traditionele, en voor mij vaak onbekende, instrumenten. Dit zorgde voor een heel verassend en afwisselend effect. Het concert verveelde geen enkel ogenblik. Op verschillende momenten probeerde Sosa het publiek ook te laten mee musiceren door in de handen te klappen of door mee te zingen. Aarzelend ging het publiek erop in, maar je zag duidelijk dat de pianist zich toch wel verkneukelde in die Westerse terughoudendheid.
Cubaanse en Afrikaanse ritmes wisselden elkaar af en de verschillende muzikanten tastten voortdurend hun grenzen af, zonder daarbij elkaar uit het oog te verliezen. Improvisatie is dan ook het sleutelwoord. Toch zal je dit kwartet niet snel op slordigheden betrappen, aangezien ze elkaar duidelijk goed kennen en veel vrijheid geven om te musiceren. Het hoogtepunt van de avond was voor mij dan ook het nummer “Tres Negros”, waarbij alle aspecten van dit concert samenkwamen en Sosa’s pianospel al deze aspecten tot één geheel kneedde. Tot slot werd er nog een bis-nummer gevraagd, en dat kwam er. Pianist en zanger brachten nog een laatste pakkend nummer, in Senegalese stijl. Een sobere, maar mooie afsluiter van de avond.
Het optreden in Gent vormde de afsluiter van zijn tournee in België en was een echte aanrader. Als je dat gemist hebt, kan ik enkel nog de CD aanraden. Als je geen reis meer maakt naar een warme bestemming deze zomer, doe dan bij het beluisteren ervan de ogen dicht en je vergeet meteen de winterkou.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Phoebe Killdeer was één van de twee zangeresjes van het Franse Nouvelle Vague. Haar debuut werd geproduceerd door het meesterbrein van Nouwelle Vague, Marc Collin. De songs zijn een mix van pop, jazz, blues en film noir soundscapes. Ze benadert ergens Waits, Cave, Feist, Joan As Police Woman en Twin Peaks in de sound en in haar stem. Haar begeleidingsband Short Straws gaven de op plaat broeierige, dreigende en donkere songs, een rauwe, directe, snedige en zwierige Jon Spencer’s Heavy Trash rock’n’roll outfit.
Haar performance, waarschijnlijk gegroeid uit een ver balletverleden, -van arm-, hoofd-, voet- en beenbewegingen, en haar indringende blik -, dreef de intense spanning op. In relatie met haar ‘Grooveridende’ gitarist (zoals ze hem omschreef) had haar act wel iets mee van de zangeres Alison Mosshart van The Kills. Vooral de songs “Jack” en “Fast song” kregen een fikse scheut shakende rock’n’roll. Ze zweepte de eerste rijen op die lekker loos gingen op deze nummers. Moeiteloos stapte ze over naar een meer onheilspellende, mysterieuze sound als op “Let me” en “Lilorice skies”, die onverwachtse wendingen ondergingen en pasten voor een nieuwe reeks Twin Peaks/X Files. De spaarzame, maar gepaste synthiloops benadrukten dit nog.
Nog meer moois …de openers “He’s gone” en “Paranoia” klonken verradelijk vrolijk en hadden een cynisch ondertoontje. Een repetitieve drumbeat en haar fluisterstem bepaalden “Light that match”, linkend aan Blixa’s “Silence is sexy”; een aangestoken lucifer werd enkel als licht gebruikt. Een diepe, grauwe saxtune bepaalde onderhuids de sfeer op de groovy aanstekelijke “How far” en “Never tell a lie”.
Phoebe Killdeer had een goede band opgebouwd met haar publiek en zorgde voor een uitgebreide bis; de verleidelijke single “Looking for men”, sfeervol door de gitaarslides, -getokkel en haar indringende stem, een forser klinkende, broeierige “Crawfish” en een evergreen besloten een uiterst aangenaam en verrassend concert van deze Australische dame, die overwegend haar songs een avontuurlijke, soms krachtige wending gaf.
Ze zal alvast een toffe herinnering overhouden aan dit laatste optreden van de tournee en kan zich nu ten volle voorbereiden op het komende moederschap. Haar bede van ‘looking for men’ werd alvast aanhoord.
Organisatie: Botanique, Brussel
Vorst is dé zaal waar ik al de groten der aarde heb mogen aanschouwen: Herinner u Bowie, Prince, Lou Reed, The Who… en enkele jaren terug ook dEUS.
Toen hadden Barman en co – of moeten we Pavlovski en co zeggen – mij serieus van mijn sokken geblazen, waardoor ze mijn inziens direct promoveerden tot de galerij der groten. Benieuwd wat ze er nu zouden van brengen: Eigenzinnig, sober, repetitiekotachtig, prachtig en gedurfd waren de eerste adjectieven die mij na het concert te binnen schoten, maar helaas niet het niveau van de vorige passage. Mijn partner in crime, de weergaloze Gausi, deelde euh.. deels mijn mening, zij het ietwat minder enthousiast ‘ Voor die prijs verwacht je toch je magie in duizelingwekkende decors, zonder dat de muziek er moest bij inschieten.
En dat was het enige wat woensdag tijdens het concert van Deus restte. Een decor en belichting die eerder deden denken aan een overgewaardeerd repetitielokaal. Is de crisis ook al tot de podia doorgedrongen? Dat de klank in Vorst het laat afweten is zelfs geen publiek geheim.’, aldus de meest funky boy van zuid West Vlaanderen.
Het concert zelf was gestroomlijnd, perfectie maar geen verrassingen, op de op het eerste zicht eigenaardige muziekkeuze na. Eigenlijk hebben ze aanvankelijk veel geput uit hun laatste magnifieke ‘Vantage Point’. Eerste kippenvel kregen we met het immer beklijvende “Architect”, waarbij de bassist voor het sexy sausje zorgde.Bij het 5 de nummer “Slow” ging de zaal mee in hun betoog. Met “Theme for turnpike” volgde een 3de voltreffer met een Barman die uit het café van Tom Waits werd gehaald. Mauro tekende in de set behalve voor de stijl ook voor een trefzekere stem die het geheel een sensuele tint gaf. Mauro’s coolness vlakte Tom’s ADHD vlotjes weg.
Voor het laatste nummer, “ Suds and Soda” gaf de hele zaal present, nog steeds zorgde deze song en de reactie van het publiek voor kippenvel.
De bindteksten van Barman waren zeer kort en werden luid geroepen. Waarschijnlijk had iemand hem vooraf verteld dat we er toch niets zouden van verstaan.
dEUS is moeilijk te vatten, en zo hoort het ook. Het enige wat je kan voorspellen is hun onvoorspelbaarheid.
Bisnummers: Eternal Woman, Serpentine, Roses
Organisatie: Live Nation
“Uitverkocht”, staat er te lezen aan de ingang van de Balzaal. Eenmaal binnen kunnen we ons met veel moeite een weg banen naar achteren. Claustrofobisch en mensenschuw als we zijn, duurt het even vooraleer de geluidsgolven van Guapo tot ons doordringen. Centraal op het podium een drumstel waar menig Tibetaanse monnik-slagwerker zijn zen voor zou opgeven. De instrumentale muziek klinkt interessant, doch ietwat stuurloos en weinig beroerend!
Onze verwachtingen voor Isis waren bescheiden. Eerdere passages in de Lintfabriek en de 013 lieten geen littekens achter. Het laatste album’In The Absence Of Truth’ dateert alweer van 2006 en galmde in tegenstelling tot de Isis-gerelateerde post-rock van Red Sparowes weinig door onze woonkamer.
Een greatest-hits show dan, maar wel één die – heer schenk ons genade – een eind maakte aan onze afvalligheid. Met dank aan de geluidsman.
Aan alle vrouwen in de menopauze – stop uw zoeken naar Oosterse spiritualiteit, verbrand uw cd’s van Sigur Ròs en verzaak bij deze ook aan uw tweewekelijkse djembé-lessen – …Isis toont de weg. De oerkrachten die hedenavond onze oren streelden, ontstegen zonder omwegen aan de Muzikale Hel. Een plaats waar het goed vertoeven is, en ware schoonheid bestaat zonder Photo-Shop.
Infernale gitaarstormen in overvloed, maar wat ons omver blies was subtiliteit. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het Aalbeekse Amen Ra – een groep die ook niet vies is van enig live-exorcisme – weet Isis live wel subtiele details te rijmen met een nietsontziende overgave. Sterk optreden me dunkt.
Organisatie: Democrazy, Gent
Over het voorprogramma Ottoboy, uit Nederland, kunnen we kort zijn. Het is mooi dat zo'n jongen ook eens de kans krijgt om op zo'n podium te spelen maar nooit kon hij de indruk geven iets meer te kunnen bieden dan wat de grijze middenmoot van het steeds groter wordende peloton one-man-bands. Hij koos ook voor een bijzonder moeilijke discipline waarin zelfs toppers als Mark Sultan of John Schooley soms moeite hebben om langer dan een half uur te boeien. Tot overmaat van ramp kreeg hij zijn gitaar niet gestemd. En wij die dachten dat dit niet nodig was bij dit soort trash!
Ik was toch met de nodige scepsis afgereisd naar Antwerpen. In hoeverre kwam Boss Hog niet, na te zijn uitgenodigd op het ATP-festival door de Melvins en Mike Patton, naar hier om wat rekeningen ten huize Spencer te kunnen betalen, nu The Blues Explosion op apegapen ligt…
Maar gelukkig verdween dat wantrouwen meteen toen Christina Martinez, getooid in een zwarte leren broek met zwarte tape op de gevoelige plaatsen, en haar vier begeleiders op het podium verschenen. Direct werd duidelijk dat deze groep bijzonder scherp stond. Christina, die voortdurend oogcontact zocht met toeschouwers uit de eerste rijen, is nog steeds een formidabele frontvrouw waarvan vele groepen slechts kunnen dromen.
Boss Hog, dat is haar groep en Jon Spencer, net niet aan de leiband, bleef netjes in zijn kot. Maar zo hebben we hem het liefst: zonder gezever verschroeiende riffs uitdelend. En toch vond hij de mogelijkheid één keer zijn vertrouwde "ladies and gentlemen" op ons af te vuren. Er was geen nieuwe plaat te promoten en zo werden er nummers geplukt uit alle albums die de groep rijk is, zelfs enkele vergeten b-kantjes doken terug op. Mooie keuze en voor we het wisten was het optreden voorbij, maar er volgde nog een zeer uitgebreide en stomende bisronde (hoewel... alles stond mooi genoteerd op de papiertjes met de setlist). Terwijl de zaalmuziek reeds aan stond kwamen ze nog eens terug met een drietal echte bisnummers en waren zelfs de grootste die-hard fans tevreden.
Het dood gewaande Boss Hog bleek tegen mijn verwachtingen in springlevend en het verschil met dat andere project van Jon Spencer, het duffe Heavy Trash, was immens.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Drie groepen kunnen het eigenlijk wel tegen elkaar opnemen qua platen afleveren sinds 2005, nl. Bloc Party, The Killers en Kaiser Chiefs. Ze zijn elk toe aan de derde plaat.
Het vijftal uit Leeds heeft een evenwichtige derde plaat uit: fris, sprankelend, energiek en gevat. ‘Off with their hands’ houdt het midden van de twee vorige platen ‘Employment’ en ‘Yours Truly, Angry Mob’. Inderdaad, pubrock, meer van hetzelfde, steeds goed en deze keer iets breder van opzet; daarvoor zit topproducer Mark Ronson voor iets tussen.
Het gaat van uptempo stampers als “Never miss a beat” en “You want history” naar de zwierige pop van “Good days bad days”en “Always happens like that”, naar een orkestratie op “Like it too much”, tot de ingetogen “Tomato in the rain” en het afsluitende “Remember you’re a girl”. Enkel “Addicted to drugs” gaat nergens heen en is het niemendalletje op de cd. Op deze oerBritse plaat zijn er gastrolletjes voor Lilly Allen en New Young Pony Club.
Kijk, de band heeft de kunst om mooie popsongs te schrijven en boet niet echt in aan kwaliteit. De vluchtigheid van de hedendaagse popcultuur heeft alvast geen invloed op deze band totnutoe.
Het Britse Bloc Party onder de charismatische zanger/songschrijver Kele Okereke, is toe aan de derde cd, Na twee afwisselende overtuigende cd’s van energiek, springerig, groovy en sfeervol materiaal binnen een postpunkgeluid, doorspekt van funk en ‘80’s wave, begon het kwartet in het najaar van 2007 nieuwe paden te bewandelen door een harder industrieel en gebalder elektronisch geluid. De single “Flux” leidde het al in. Die gelaagde elektronica is te horen op ‘Intimacy’ en biedt een bevredigend resultaat op “Halo” en “One month off”, maar schiet ook in enkele songs z’n doel voorbij … opvullertjes heet zoiets als “Better than heaven” en “Zephyrus” (ondanks de hemelse backing vocals van een koor).
Als vanouds en herkenbaar klinken ze op “Ares”, “Mercury” en “Talons” en op de leest van ‘A weekend in the city’ horen we “Trojan horse” en “Ion square” door de broeierige, spannende opbouw. De rustpunten “Signs” en “Biko” weten eveneens te overtuigen. Eindresultaat: goede plaat, of het nu stevig of rustig(er) klinkt, maar iets te onevenwichtig door de zoekende elektronica loops.
The Killers uit Las Vegas zijn op een goede vier jaar tijd al toe aan hun derde cd, na ‘Hot Fuss’ en ‘Sam’s Town’, zonder rekening te houden met het vorig jaar verschenen ‘Sawdust’ (met b-kantjes, covers, remixes en andere creatieve uitspattingen). Hun meeslepende en stevige gitaarpoprock met een ‘80’s gehalte klinkt op deze nieuwe plaat nog verfijnder en subtieler. Melodieuze ‘glamour’ poprock door de geraffineerdheid van toetsen, piano, orkestraties en zelfs Caribische geluidjes (“I can’t stay”).
The Killers laten heel wat zalvende synths en tierlantijntjes horen met wisselend resultaat. Amerikaanse wealthyrock met een handvol sterke songs als “Losing touch”, “This is your life”, “Neon tiger”, “Goodnight, travel well” en “Human”. Live maakt de band veel goed en slagen ze er zelfs in enkele minder aardig klinkende rocksongs te laten beklijven. Misschien kunnen ze het kaf van het koren scheiden door een ‘best of’ in 2009, het beste alternatief voor een pas échte ‘Killer’ plaat…
Er komen heel wat toffe bands overwaaien vanuit Canada…In het kielzog van Arcade Fire, Danko Jones, The Sadies, The Dears, Black Mountain, Silver Mt Zion, Godspeed YBE, Feist en Broken Social Scene konden we leuke groepen ontdekken binnen de noemer van de indierockende scene als Wolf Parade, Handsome Furs, We are wolves, Apostle of hustle, Born Ruffians, Ladyhawk, The Stills, Great lake swimmers en Holy Fuck. Kijk, het rijtje mag worden aangevuld met deze twee beloftevolle bands uit Montréal Land Of Talk en Think About Life.
De twee bands stonden onlangs geprogrammeerd in het kader van Les Etoiles Polaires Montréal in de Vooruit te Gent. Samen stonden ze voor een handvol nieuwsgierigen in de Bota Rotonde, waar ze hartverwarmend werden onthaald.
Think About Life, ‘a black guy, a hipster and a polar bear’, zoals ze zichzelf omschrijven, legde er meteen de pees op met hun energieke pop en ophitsende, pompende en hoekige synthi beats en drums. ‘Dancing is sexy’ was de lijfspreuk van de weirde zanger, lookalike Kele Okereke, die er in de Rotonde een leuke house party wou van maken. En hij slaagde ten dele wel in die opzet; de zanger hotste heen en weer, maakte bokkensprongen en begaf zich onder het publiek, sloeg met hen een praatje en porde de aanwezigen aan om armbewegingen en danspassen te maken. Hun ‘think about life’ filosofie was er eentje om van te genieten …
… en had ons warm gemaakt voor de broeierige, frisse en intense melancholische gitaarpoprock van Land Of Talk, die zich al in de schijnwerpers plaatsten met hun EP ‘Applause cheers boo hiss’ en ‘Some are lakes’ (btw geproduceerd door Bon Iver’s Justin Vernon!). De zangeres/gitariste Elisabeth Powell heeft twee goed op elkaar ingespeelde bandleden (Wheaton/McCarron); samen maakten ze er een meeslepende soms rauwe set van, gedragen door haar onvaste, zweverige en dromerige stem, te situeren ergens tussen Sleater-Kinney, Feist en Polly Harvey. Ze schuifelde over het podium met haar gitaar. De groep bracht snedige rock, waaronder “All my friends”, “Speak to me bones”, titelsong “Some are lakes” en een uiterst sfeervol ingetogen “It’s OK”. Hun twee overtuigende concerten in ons landje waren alvast een hart onder de riem. Te onthouden.
Beide bands hadden er duidelijk zin in, speelden een spannend, potig, opwindend gedreven setje en konden rekenen op een sterke respons. Twee toffe ontdekkingen, waarvan we volgend jaar benieuwd zijn of ze op een indoorfestival of op Pukkelpop zullen geprogrammeerd worden.
Organisatie: Botanique, Brussel
Er komen heel wat toffe bands overwaaien vanuit Canada…In het kielzog van Arcade Fire, Danko Jones, The Sadies, The Dears, Black Mountain, Silver Mt Zion, Godspeed YBE, Feist en Broken Social Scene konden we leuke groepen ontdekken binnen de noemer van de indierockende scene als Wolf Parade, Handsome Furs, We are wolves, Apostle of hustle, Born Ruffians, Ladyhawk, The Stills, Great lake swimmers en Holy Fuck. Kijk, het rijtje mag worden aangevuld met deze twee beloftevolle bands uit Montréal Land Of Talk en Think About Life.
De twee bands stonden onlangs geprogrammeerd in het kader van Les Etoiles Polaires Montréal in de Vooruit te Gent. Samen stonden ze voor een handvol nieuwsgierigen in de Bota Rotonde, waar ze hartverwarmend werden onthaald.
Think About Life, ‘a black guy, a hipster and a polar bear’, zoals ze zichzelf omschrijven, legde er meteen de pees op met hun energieke pop en ophitsende, pompende en hoekige synthi beats en drums. ‘Dancing is sexy’ was de lijfspreuk van de weirde zanger, lookalike Kele Okereke, die er in de Rotonde een leuke house party wou van maken. En hij slaagde ten dele wel in die opzet; de zanger hotste heen en weer, maakte bokkensprongen en begaf zich onder het publiek, sloeg met hen een praatje en porde de aanwezigen aan om armbewegingen en danspassen te maken. Hun ‘think about life’ filosofie was er eentje om van te genieten …
… en had ons warm gemaakt voor de broeierige, frisse en intense melancholische gitaarpoprock van Land Of Talk, die zich al in de schijnwerpers plaatsten met hun EP ‘Applause cheers boo hiss’ en ‘Some are lakes’ (btw geproduceerd door Bon Iver’s Justin Vernon!). De zangeres/gitariste Elisabeth Powell heeft twee goed op elkaar ingespeelde bandleden (Wheaton/McCarron); samen maakten ze er een meeslepende soms rauwe set van, gedragen door haar onvaste, zweverige en dromerige stem, te situeren ergens tussen Sleater-Kinney, Feist en Polly Harvey. Ze schuifelde over het podium met haar gitaar. De groep bracht snedige rock, waaronder “All my friends”, “Speak to me bones”, titelsong “Some are lakes” en een uiterst sfeervol ingetogen “It’s OK”. Hun twee overtuigende concerten in ons landje waren alvast een hart onder de riem. Te onthouden.
Beide bands hadden er duidelijk zin in, speelden een spannend, potig, opwindend gedreven setje en konden rekenen op een sterke respons. Twee toffe ontdekkingen, waarvan we volgend jaar benieuwd zijn of ze op een indoorfestival of op Pukkelpop zullen geprogrammeerd worden.
Organisatie: Botanique, Brussel
’Music is the dope’, moeten de leden van The Black Angels ooit hebben gedacht als ze aan hun materiaal begonnen, want al twee cd’s lang, ‘Passover’ en ‘Directions to see a ghost’, intrigeren ze met hun psychedelische retrorock’n’roll, waarin ze een bezwerende hallucinante droomwereld en een hypnotiserende nighttrip creëren, met pedaaleffects, distortion, fuzz, elektrodrones en een galmende zang. Het kwintet refereert rijkelijk aan oudjes Rocky Erickson, The Doors, Hawkwind en V.U, de ‘90’s psychedelica van Spacemen 3 en Spiritualized en tenslotte aan geestesgenoten BRMC, Dead Meadow en Warlocks. Het weirde gezelschap uit Texas neemt er de spannende, dreigende emoties van de ‘80’s wave maar al te graag bij. Ze kwamen in de belangstelling een paar jaar terug toen ze als support aantraden van The Black Keys in de Handelsbeurs te Gent.
Anderhalf uur lang dompelden ze ons onder in ‘hun duistere, andere wondere (droom)wereld’ van aanstekelijke, repeterende ritmes en een trancegericht opbouwend geluid, waarbij de ene keer de gitaren, de andere keer de drums of de synths wat meer doorklonken. “You on the run”, “Doves” en “Empire” bepaalden meteen de toon van hun meeslepende sound. In combinatie met lange, uitgesponnen versies van ‘”Mission district” en “Deer-Ree-Shee”, de Woodstock psychedelica van “Sniper at the gates of heaven” en “Science killer” of een strakker rock’n’roll klinkende “You in colour”, boden ze een bevrijdende werking van de dagdagelijkse realiteit en stress. Ze linkten aan Black Mountain in de muzikale trips van “Never/ever” en “Snake in the grass” en wakkerden een hoger sfeertje aan door de stroboscoops. In verscheidende songs werd danig van instrument gewisseld.
The Black Angels boden een staaltje ‘muzikaal onthaasten’; anderhalf uur was net voldoende om met beide voeten op de grond te blijven en meer van hetzelfde te voorkomen. Aan mening jointje werd dan ook gedacht in de rookvrije zaal …
Ook onze Black Box Revelation was danig onder de indruk van deze Texaanse weirdo’s. Zijzelf hielden het strakker en verbaasden het Noord-Franse publiek met hun rauwe, vettige en retestrakke garage rock’n’roll blues. Een opzwepend, dynamisch geluid van een goed op elkaar ingespeeld tweetal, die overtuigden met een handvol songs als “Gravity blues”, “I think I like you”, “Set your heart on fire” en een beklijvend “Never alone/always together”. Een puike prestatie en terecht lovende reacties. Het duo blijft scherp en fris spelen, ook na hun intensieve festivalzomer en club optredens. Fijn resultaat!
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Als een boekhouder in saai maatpak, snel snel wel hemd uit de broek getrokken, stapte Jamie Lidell achter een zootje ongeregeld het podium van de Hallen in Schaarbeek op. ‘Street material’, bestempelde hij zijn muzikale begeleiders tot tweemaal toe. Een straat waar soul, elektronica riffs, dirty grooves en experimenten op elkaar inrijden. Een straat zonder verkeerslichten of regulerende wetten, waar de chaos zichzelf ordent: welcome to Jamie Lidell Street !
Genialiteit laat zich niet kooien en dat losse vijsje probeerde Lidell in zijn jongste album ‘Jim’ al wat vaster aan te schroeven. Na zijn vroegere stem- en elektronica-exploraties stak hij al in zijn tweede plaat ‘Multiply’ een boeiende lijn, maar Jim – Jamie has grown up – ging nog een stapje verder.
In Schaarbeek was hij niet om zijn laatste album te promoten, want dat had hij in mei even verderop in de Botanique al met succes gedaan. Hij kwam zich gewoon wat amuseren, griste uit beide albums een paar lekkere soulnummers en vouwde de gig mooi in twee door halverwege zijn ‘material’ even de ‘street’ uit te sturen en in een solo zijn improviserende roots weer op te zoeken. Zichzelf samplend bouwde Mister Onvoorspelbaarheid Zelve een undergroundfeestje uit waarin het heel gevarieerde publiek met graagte mee bewoog.
Voor de rest was het shaken, bijwijlen ook gewoon toehoren hoe Lidell van groovy soul funk pretentieloos overstapte naar ballads als “Games for fools” of “Rope of sand”, een mooi duet trouwens met zijn keyboardman die meermaals een gedegen tegen- en medestander was van zijn frontman.
Maar hét steekspel dat voortdurend terug kwam en bepalend was voor de sfeer van de explorerende persoonlijkheid van Lidell voerde hij met de vocoder van de kamerjasman-met-sportschoenen, onder andere in “Wait for me”. Fijn, hilarisch bij momenten, perfect aansluitend bij wie Lidell is en vooral was.
Lidell draaide Stevie Wondergewijs ook gestadig de temperatuur op, kende een eerste ritmeversnelling met “A little bit more” en toen hij de zomervogeltjes liet fluiten, liet hij met “Another Day” volop de zon in de Hallen binnen. “Multiply” moest dan nog komen als bisnummer.
De Britse chaoot naaide de nummers ook vlot aaneen en gaf daarbij zelfs nadrukkelijk een suggestie om het communautair Belgisch conflict oplossen door speelsgewijs zijn dankuwel en merci bien te vermengen tot dankusi en merciwel. Waarna hij de zaal introk om zijn albums te signeren. Dankusi very much, Jamie.
Play list: “Where ‘d you go”, “Figured me out”, “Rope of sand”, “What’s the use”, “Feel good”, “Little bit more”, “Games for fools”, “Green light”, “Another day”, “Wait for me”, “Multiply”, “Music will not last”.
Organisatie: Live Nation
De Sint bracht deze avond een hoop lekkers uit Tuscon, Arizona voor de muziekliefhebbers van Gent en omstreken die blijkbaar braaf geweest zijn dit jaar.
De groep Giant Sand rond de toch wel lichtjes charismatische godfather of alt.country, Howe Gelb heeft een nieuwe cd uit, ‘proVISIONS’, waarop een aantal fijne muziekjes staan en waarmee weeral een aantal illustere namen toetreden tot de ondertussen grote Giant Sand-familie (oa Isobel Campbell, die er helaas niet bij was).
Het was al vier jaar geleden dat er een Giant Sand-album was uitgebracht, er zijn jaren geweest dat er drie in een jaar verschenen. Geen luierik die Howe, want tussendoor liet hij nog solo en in tal van nevenprojecten op tijd en stond van zich horen. Indien je als die-hard fan van deze man alles in huis wilt halen zoek je best een bijbaantje.
Het oeuvre van de heer Gelb is dus ondertussen zo uitgestrekt dat er gerust een rekje in uw plaatselijke bibliotheek mee kan en zou moeten gevuld worden.
Via een of andere metafysische doorgangspoort flitsten we van een donkere, koude en van een berg natte kerstbomen voorziene Kouter naar de woestijn van Arizona alwaar we werden opgewacht door drie Deense cowboys. Er moet toch écht iets aan de hand zijn met het klimaat wanneer drie gasten uit Denemarken (I kid you not!) countryrock spelen alsof ze zijn opgegroeid op de Ponderosa Ranch. De nieuwe begeleidingsgroep van Mister Gelb mochten drie nummertjes spelen van de grote baas en de toon was meteen gezet; warme soepele gitaren, een relaxte ritmesectie en een paar melancholische nummertjes. En omdat ze zich ‘funky’ voelden mochten ze er zomaar gratis en voor niets nog een vierde deuntje tegenaan smijten.
Hierna mocht een Australische schone haar frêle liedjes brengen. Ionna Kelly past in het rijtje van vrouwelijke singer-songwriters die de laatste tijd het mooie weer maken. In een verschrikkelijke outfit (zuster Monica zou er sexy hebben uitgezien naast ons Ionna) maar met een prachtige stem (daar faalt zuster Monica dan weer) zong ze haar drie nummertjes, zichzelf begeleidend op gitaar en piano. Mooi, charmant, verdienstelijk, maar niet onvergetelijk.
De Deense cowboys, ondertussen aangevuld met een zangeres met een hese, sexy stem mochten hierna nog een tiental minuten vullen en deden dat dan ook vol overgave en zichtbaar plezier.
Giant Sand: Een korte pauze liet het publiek toe zich volledig klaar te houden en daar kwam hij dan op; een Mephisto-lookalike met een Stem. Want of Gelb nu country, lo-fi, jazz of punkrock speelt, zijn grootste troef blijft zijn warme, gruizige diepe stem. De man was in een mood die een fijne avond beloofde en daar stak hij reeds van wal met een paar stevige maar ingehouden gespeelde countryrockers alsof we op een feestje in het midden van de woestijn zaten, rond een uitbundig brandend kampvuur en een fles zelfgestookt vuurwater in de hand. Na deze introductie ontdekte Mr Helb de piano op het podium en na wat overleg met de band was het tijd voor een jazzy intermezzo, wat een beetje de vaart uit het optreden haalde.
Maar de man genoot zelf blijkbaar van het optreden (en zijn nieuwe hoed, gekocht in Gent) dat je het hem moeilijk kwalijk kon nemen. Toch blijft hij volgens mij op zijn best wanneer hij, met een duivels monkellachje, de gitaar ter hand neemt en een stevig countryrockertje mag spelen. De Denen bewezen nonchalant dat ze ook een snaartje konden beroeren, zeker Anders Pedersen die lapsteelgitaar speelde als zat hij op zijn veranda in Arizona te kijken hoe de cactussen groeiden.
De band had aan twee woorden en een oogopslag genoeg om van het ene nummer naar het andere te switchen en hun frontman te volgen in zijn soms wat grillige parcours. Af en toe begon Howe Gelb aan een nummer en duurde het een paar seconden eer de band doorhad om welk nummer het ging, maar ze losten het altijd naadloos op. Het moet ook niet makkelijk zijn om te spelen met een man die tientallen, zoniet honderden nummers op zijn conto heeft staan, maar alle respect voor de muzikanten die hun frontman relaxt maar vol overgave ondersteunden.
Het publiek was mee, de groep speelde als een trein, het speelplezier straalde er af en ze werden tot tweemaal toe teruggeroepen voor een bis. Hulde voor een zichtbaar genietende Howe Gelb en een warme Kerst gewenst voor zijn duivelse Denen.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Net zoals bij het afgelaste concert in Het Depot in Leuven, was de Grand Mix vanavond uitverkocht voor het laatste concert in de Europese tournee van TV On The Radio. Dat er veel Vlaams in de zaal te horen was, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben.
TV On The Radio bracht deze zomer hun derde album uit, ‘Dear Science’, waarop melodie en rijke orkestratie voorop staan. Het vijftal uit Brooklyn, NY, schrok er op dit album niet voor terug om een blik violen en koperblazers open te trekken. De liefhebbers van het experiment en de harde gitaren (waaronder ik mijzelf reken), bleven wat op hun honger zitten.
We waren dan ook benieuwd hoe het vanavond live zou uitpakken. De lezer kan gerust zijn; eigenlijk was er weinig veranderd: TV On The Radio had alle tierlantijntjes thuis gelaten en koos live voor de ruwere live aanpak van hun vorige werk. Ook qua podium présence was er weinig veranderd; Tunde Adebimpe schoot van links naar rechts over het podium; Jaleel Bunton mepte op de vellen zoals Dante bij Standard voorzetten geeft van op de flanken, en de bassist was weer compleet onzichtbaar en stond meestal met zijn rug naar het publiek.
Vanavond werd er voornamelijk uit ‘Dear Science’ geput; vooral de meer up tempo nummers kwamen naar voor zoals “DLZ”, “Wolf” en “Dancing choose”.
Het hoogtepunt van de set kwam met de bisronde, die rustig ingezet werd met “Family tree” maar naar een climax opbouwde. We zagen David Sitek water uitspuwen over zijn drumstel waarna hij het met een welgemikte slag van zijn paukenstokken hoog deed opspatten.
”Staring at the sun” was een terechte afsluiter van een set die bewees dat onder een overgeproduceerde popplaat toch ruwe diamanten kunnen zitten.
Setlist: “Young liars”, “Wrong way”, “Crying”, “Golden age”, “Wolf”, “Dirty”, “Stork & owl”, “Shout me out”, “Dancing”, “Red dress”, “Dlz”, “Sattelite”, “Family tree”, “Method”, “Devil”, “Staring at the sun”
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Het illustere gezelschap The Residents uit San Francisco slagen er na 35 jaar nog steeds in een unieke combinatie te bieden van avantgarde, experiment, avontuur en theater. Ze blijven anoniem, weerhouden interviews en verschijnen gemaskeerd naar hun fans. De voornaamste bekendheid verwierven ze in de jaren ‘80 met hun ‘grote-oogbol-masker’ met hoed, en met platen als ‘Eskimo’, ‘The Commercial Album’, ‘Mark of the Mole’, ‘13 th Anniversary Show’ en de ‘Kaw Liga’ EP’s.
Vijf jaar terug waren we op de afspraak in de Botanique voor hun ‘Demons dance alone’ performance. ‘The Bunny Boy’ is het nieuwe, prachtige concept van absurd theater en muziek.
Hun muziek wordt gekenmerkt door een snerpende gitaarriff, ontregeld elektronisch vernuft en bleeps, gestoorde en vervormde drumritmes en psychedelische synthiloops, zoekende naar een subtielere melodie.
’The Bunny Boy’ is het verhaal - in twee delen - van een krankzinnige man, de verteller Bunny Boy, die z’n vermiste broer Harvey opspoort. Via emails, videoprojects en You Tube filmpjes krijgen we een beeld van de broer, die in z’n succesvolle carrière en geslaagd privé-leven eensklaps alles kwijt geraakt, faalt en van de aardbol verdwijnt …althans zo denken we via Bunny Boy. Het lijkt wel een Twin Peaks verhaal – van ‘Who killed Amanda Palmer’.
The Residents zelf zijn gekleed in een gekostumeerd gala bunnypak en lichtende oogjes op z’n broertjes Hartnoll van Orbital, die langs één kant staan opgesteld in een soort iglo tent. De verteller is een verstrooide professor/kluizenaar lookalike, ziet er onverzorgd uit, heeft een doek over zich, hinkt over het podium, maakt vreemde bewegingen en danspassen en heeft een huiveringwekkende stem die het concept meer luguber maakt. In het tweede deel zien we hem in een roos konijnenpak en horen we apocalyptische wendingen in z’n verhaal.
We onderstrepen het verwarrende verhaal en de ongrijpbaar dreigende, onheilspellende en bevreemdende sound, gegoten in 2x 45 minuten sterk samenspel van onze Residents leden en Bunny Boy’s krachtige stem en zang.
Organisatie: Het Depot, Leuven
Als voorprogramma kregen de vroege vogels Birch Book geserveerd. Na een ingetogen start waarbij bas, drums en een Spaanse gitaar nauwelijks boven het geroezemoes van de zaal uitstegen, schakelde men tijdens het tweede nummer een klein tandje bij door ook een achtergrondzangeres op het voorplan te laten treden. Vaak hoorden we echo’s van David Bowie, de zanger van Birch Book (B. Eirth) beschikt immers over de stem en de typische frasering waarvan we tot gisteravond meenden dat enkel de Thin White Duke de rechtmatige eigenaar was. Ook muzikaal klonk het alsof we in het tijdperk van Ziggy Stardust vertoefden. De regelmatig opduikende mondharmonica riep dan weer reminiscenties op aan de jonge Dylan en de jonge Young (om het eens met een pleonasme te zeggen).
Birch Book blijkt dus een paar decennia te laat geboren maar daar waren we niet rouwig om want we mochten genieten van een set die ons drie kwartier onderdompelde in de goede oude tijd. Echt ouderwets mag B. Eirth echter niet genoemd worden want enerzijds is hij een volwaardig lid van hetgeen tegenwoordig de ‘free’ neofolk-beweging genoemd wordt en anderzijds is zijn uiterlijk als baardloze Jezus volledig conform de meest moderne afdrukken van de lijkwade van Turijn.
Hetgeen ons naadloos bij de hoofdact bracht want zoals algemeen geweten speelt de vader van Jezus een belangrijke rol in het leven en de muziek van David Eugene Edwards. “Kicking Bird” betekende de aftrap van een zeer degelijk optreden waarin voornamelijk de songs van het recente “Ten Stones” aan bod kwamen. Voorganger “Mosaic” was met 4 nummers (waaronder “Deerskin Doll” in de bis-ronde) ook ruim vertegenwoordigd. Tot grote vreugde van het uitverkochte Depot bracht Edwards na een half uur reeds solo een 16 Horsepower-nummer (“Splinters” uit ‘Secret South’). Nadien was het weer alle hens aan dek voor nummers als “Thin Finger”, “Dirty Blue” en “Winter Shaker”.
Naast de gebruikelijke bezetenheid die de frontman van Woven Hand aan de dag legde, maakte hij even gewoontegetrouw gebruik van een ruim instrumentarium. Nu en dan werd er naar de banjo gegrepen en in het als bis gebrachte “American Wheeze” (eveneens uit de 16HP-dagen) kwam zelfs de accordeon er aan te pas.
Tussen de reguliere set (die ongeveer 75 minuten in beslag nam) en de bisronde schalden opzwepende zulu-geluiden door de boxen. Voorts klonk Edwards af en toe als een van God vervulde priester terwijl we ook vaak het gevoel kregen alsof we vertoefden in de buurt van een minaret waarin een Allah aanroepende Arabier zijn keel aan het kwellen was.
Het weze duidelijk dat dit alles aanstekelijk werkte waardoor we als luisteraar regelmatig in hogere sferen vertoefden, een genot dat extra bekrachtigd werd door de ontspannen houding die men in de comfortabele zetels van Het Depot kan aannemen. Beschikten alle zalen trouwens maar over zo’n inrichting, het zou het leven van de oud en kreupel wordende concertgangers - wiens spier- en beenderenstelsel al te vaak op de proef gesteld wordt - veel aangenamer maken. Niet dat we complete leeghangers zijn want bijvoorbeeld een optreden van het niveau dat Woven Hand haalde, verdient het om met meer dan één staande ovatie beloond te worden. Ons enthousiasme was zelfs zodanig groot dat we het over een religieuze boeg dierven te gooien bij het kernachtig samenvatten van de avond: “Hallelujah”!
Organisatie: Depot, Leuven
Het water viel met bakken uit de hemel boven Kortrijk. Het was eigenlijk geen weer om buiten te komen, maar toch waren we naar Kortrijk afgezakt. Toen de Kinepolis naar de rand van Kortrijk verhuisde, kwam het voormalige Pentascoop cinemacomplex leeg te staan. Gelukkig heeft men in het kader van de stadsvernieuwing dit complex omgebouwd tot een cultureel centrum. En zo konden we lekker wegzakken in de rode pluche cinema zetels voor Valgeir Sigurđsson, ikv één van de dagen Next International Arts Festival.
Valgeir Sigurđsson, bracht vorig jaar zijn debuut album uit; ‘Ekvilibrium’, waarop onder meer Will Oldham (aka Bonnie Prince Billy) meezong. De man heeft echter al meer sporen verdiend als producer: zo is hij de man achter de sound van Bjork, Sigur Ros & Mum. Valgeir had twee dames meegenomen, en een rist van instrumenten. Daarnaast werd het podium verfraaid met kerstlampen en een oranje paddestoellamp. Het zou duidelijk een sfeervolle avond worden. De set werd ingezet op piano, begeleid door cello en fagot. Toch wel verrassend hoe hier klassieke instrumenten gepaard gingen met de laptop elektronica: zo wisselden desolate soundscapes af met een heel klassieke instrumentatie. Je stond er werkelijk van te kijken hoe streepjes accordeon, kerkbelletjes, paukenslagen en elektronica gesmeed werden tot hele clevere songs: hier zag je de hand van een meesterproducer.
In de nummers die passeerden, herkenden we onder meer “A symmetry”, “Focal point”, “Equilibrium is restored” en “Lungs for Merrilee”.
Het publiek had zich duidelijk laten beïnvloeden door de setting van de cinemazaal; het was dan ook muisstil en enkel tussen de nummers kwam er voorzichtig applaus. Ook Valgeir liet zich van zijn meest Scandinavische kant zien; heel timide, en als er dan al eens een woord uitkwam moest hij er wel heel erg over nadenken. Het werd grappig toen hij bijna over de draden van zijn elektrische piano struikelde en de kerstlampjes vast kwamen te zitten in de kabels van zijn instrumenten. De man kon er gelukkig ook mee lachen.
Conclusie: een hartverwarmende en intrigerende sound van een rasproducer die in deze intieme setting sterk voor de dag kwam.
Ook het voorprogramma, Wixel, wist te overtuigen. Dit Belgisch viertal, twee jongens en twee meisjes, brengen ook elektronische soundscapes aangevuld met instrumenten. De aanpak gaat echter meer in de richting van de postrock en de folktronica; traditionele rock instrumenten werden gepaard aan laptop loops. Bij momenten deed het mij aan een instrumentale versie van The Postal Service denken. Opnieuw een sterk Belgisch debuut. 2008 is echt een grand-cru jaar geweest voor beginnende Belgische bandjes…waaronder we deze Wixel mogen rekenen …
Organisatie: De Kreun, Kortrijk
Het uit San Francisco afkomstige duo The Dodos kregen in de zomer de verdiende respons op hun tweede plaat ‘Visiter’ en hun optreden in de Chateau van Pukkelpop. Deze verdienste had z’n weerslag op een goed gevulde VK voor dit beloftevolle duo Meric Long (zang/gitaar) en Logan Kroeber (zang/drums), live aangevuld met de derde man, Joe Haener op vibrafoon, klokkenspel en ‘vuilbak’percussie.
Het trio kon moeiteloos overstappen van nerveuze, gejaagde, opzwepende ritmes en onverwachtse wendingen naar lieflijke, meeslepende subtiliteit, en gingen van een kaal, rauw, rammelend geluid naar een sfeervolle intimiteit door het gitaargetokkel op akoestische gitaar/dobro en het aanstekelijke en intrigerende drumwerk, kleur gegeven door materiaal van Haener. Ze speelden een avontuurlijk warm geluid in een zompige, freakende oase van bluesrock, americana, folkelektronica en psychedelica, onder de onvaste, zweverige zang van Meric.
Een broeierig, spannend geheel, waarbij het trio en verve in slaagde het publiek in hun greep te houden, mede door hun spelplezier en enthousiasme.
De groep droeg de freefolk van Banhart en Tunng, het songwriterschap van de onvolprezen Elliott Smith, de ingetogen sfeer van Bon Iver/Iron & Wine, de bluesrock’n’roll atttitude van The Black Keys en de Zeppelins Page’s en Lift to Experiences soli in het hart.
De groep speelde bezwerende en gedreven versies van “Red & Purple”, “Fools, “Joe’s Waltz”, “Paint the rust”, “The season” en “Jodi”, die opbouwend en intens klonken, heerlijke wendingen hadden en uiterst genietbaar waren. Of het mocht intiemer zijn als op “Winter”, “Park song” en “Undeclared”.
De songs stonden bol van creativiteit in het gitaarspel, het slagwerk en in de subtiele geluidjes, die op het eind in een prachtige jam en apotheose uitmondden, waarbij de heren van Jennifer Gentle een handje toestaken met voetstampers en percussieslagen van de podiumvloer tot de microfoons.
Als we spreken over een band met potentieel, dan mogen we in 2008 zeker het sympathieke Dodos niet vergeten. De klinkers en medeklinkers van hun groepsnaam zijn zeker op hun plaats. Te onthouden.
Ook het tweetal van Jennifer Gentle leek de moeite waard. Ze legden in het eerste deel van de set de klemtoon op retropsychedelica, terwijl ze in het tweede deel rauwer en noisier klonken en hielden van overstuurde ritmes in hun materiaal. En ook zij kregen op het eind hulp van twee Dodo leden op percussie. Opmerkelijk was de zang van Marco Fasolo, die bij momenten erg hoog kon uithalen. Alvast een mooie kennismaking …
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
Een divers publiek was aanwezig in een bijna volle Trix om de beloftevolle band The Rascals van Miles Kane aan het werk te zien : heel wat jong volk, Oasis’ lookalikes en de doorwinterde concertgangers.
The Rascals worden meteen gelinkt aan het ander, meer populaire Arctic Monkeys (van Alex Turner). Het Britse trio uit Wirral bij Liverpool heeft nog maar een paar maand z’n debuut uit, ‘Rascalize’, en laveert ergens tussen The Beatles, The Walker Brothers, de ‘90’s Oasis/Blur Britpop en de huidige postpunk, waaronder hun dikke vrienden Arctic Monkeys.
De vergelijkingen met het nevenproject van Kane (en Turner),The Last Shadow Puppets, ligt nog het meest voor de hand en na het optreden werd het me overduidelijk dat Kane de drijvende kracht is van het project, dat ons nog in oktober overrompelde, want in de gevarieerde composities van The Rascals hoorden we onderhuids die ‘60’s rock’n’roll, spaghetti western sounds en ‘007’ soundtracks, gedragen door de warme stem van Kane, met een typisch (niet storend) Brits accentje.
Trouwens, bij Kane was er geen sprake van die Britse ‘coole’ en afstandelijke houding; hij kon entertainen en onderhield een nauwe band met z’n publiek. Wat onwennig misschien, maar uiterst aangenaam! En de sympathieke uitstraling, de overgave en het spelplezier van alle drie, anderhalf uur lang, droop er van af! Z’n spitsbroeder Turner kan er zeker iets van leren.
Na de instrumentale westernopener ging het trio er meteen stevig tegenaan met snedige uptempo’s van “Out of dreams” en “Bond girl”. Kane werd in deze nummers geconfronteerd met elektriciteit aan z’n microfoon. Het leek wel op een grap maar het euvel werd deskundig, professioneel en losjesweg aangepakt en verholpen.
We hoorden vervolgens een sterk op elkaar ingespeelde band van hun melodieus aanstekelijke en avontuurlijke gitaarpop, die subtiel, rauw, energiek en fris was: een broeierig, spannend, scherp en intens gitaarspel, een diep dreunende bas en een harde, opzwepende drums. Het trio stak er vaart in en toonde aan dat ze over klasse songs beschikten: bedreven versies van “People watching”, “I’d be lying to you” en “Better in the shadows”, een aan Last Shadow Puppets refererend “freakbeat phantom”, “Does your husband know that you’re on the run” en “Fear invcted into the perfect stranger”, en er waren de sfeervol opbouwende ballads als “How do I end this” en “Stockings into suit”. Binnen hun Brits popgevoel zorgden The Rascals voor elk wat wils.
De groep eindigde heel sterk met “I’ll give you sympathy” en een uitgesponnen freaky, stevig en noisy “Is it too late”, waarin een Joy Division tune sluimerde. Het trio had het duidelijk naar hun zin, genoot van de respons en gooide er als toegift John Lennon’s “Instant karma” tegenaan, met het meezingbare freefolky refrein “We all shine on”.
Het optreden van The Rascals beklijfde. Ze speelden een uiterst onderhouden set, gaspelden hun songs niet af en klonken op geen enkel moment rommelig; kortom op diverse vlakken onderscheidden ze zich van doorsnee koele Britse mentaliteit …op hun accent na, wat we er maar bijnamen.
Een bizarre combinatie vormden the Rascals met de support act Something Sally. Freakende soulpop die deed denken aan het ‘80’s Nederlandse Time Bandits en Spargo, een opgefokt hyperkinetisch Delavega en het enthousiasme had van een Alphabeat. Wat een ‘positieve vibe’! De zangeres Sally beschikte net als Joss Stone over een helder pakkende soulstem. Vorig jaar zaten ze nog in het voorprogramma van Stone. De gasten speelden een bruisende party, maar zouden het er beter vanaf gebracht hebben met andere artiesten. Ondanks alles, werden ze warm onthaald.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Het Texaanse trio Secret Machines uit Dallas heeft alweer een behoorlijke indruk gemaakt met de nieuwe titelloze cd, die een bezwerende trip bevat van indierock, progrock en ‘70’s psychedelica. De plaat telt acht songs van meeslepende, fijnzinnige en hypnotiserende ritmes, massieve orkestraties en een meer directe, strakkere aanpak. De spannende dreiging, de onverwachtse wendingen en een gevatte dosis avontuur behouden ze. De space trip van “Have I run out” en het afsluitende “The fire is waiting” zinderen na; “The walls are starting to crack” zetten je even op het verkeerde been, want na een ingetogen eerste deel horen we een compleet bizar geschift experimenteel tussenstuk. Of je hoort de aangename bezwerende songs “Atomic heels” en “Last believer, drop dead”. Tenslotte zijn ze niet vies van een luchtiger ”Underneath the concrete”.
Secret Machines is een band die de kaart trekt van Emotie en van een subtiele, verbeten, avontuurlijke en gewaagde sound; elementjes Bowie/Tin Machine/Butthole Surfers worden aangehaald en ze onderscheiden zich van geestesgenoten Aereogramme en Oceansize.
De getalenteeerde bebaarde bard Will Oldham, Bonnie ‘Prince’ Billy, uit Louisville, Kentucky bracht met de Schotse drummer Alex Neilson en de Keltische musici van Harem Scarem de americana en (Keltische) folk samen onder één dak. Inderdaad, wat ze samen brengen van materiaal van Oldham en enkele traditionals als “Molly Bawn”, is indrukwekkend mooi. De songs hebben een broeierige opbouw en klinken sfeervol door een melancholische ondertoon; de violen, melodica en backgroundvocals van de vrouwen van Harem Scarem geven een warme kleur. De songs zijn live opgenomen te Edinburgh. Het is momenteel de derde live plaat, na de eerder verschenen ‘Summer in the southeast’ (05 ) en ‘Wilding in the West’, in het voorjaar verschenen. In het eerste deel van de cd zit er alvast meer vaart in met songs als “Minor place”, “Arise therefore”, “Birch ballard” en “Molly Bawn”. Het tweede deel benadert de intieme, ingetogen schoonheid van Oldham’s materiaal als “Ain’t you wealthy, ain’t you wise?”, “My home is the sea” en de titelsong van de cd.
’Is it the sea?’ is een opmerkelijk samenwerkingsverband en is een overtuigende liveplaat; een sterk staaltje in het uitgebreide oeuvre van onze intimistische excentrieke singer/songwriter.
Eén van de meest hippe bands van het afgelopen jaar zijn MGMT geworden. Het gezelschap rond het Amerikaanse duo Ben Goldwasser/Andrew Vanwyngaerden heeft als muzikale driehoek geestesverruimende pop, rock’n’roll en dancepsychedelica. Hun kleurrijke pop klinkt melig, dromerig, zweverig, lieflijk en onschuldig. Hun muzikale visie is er eentje van peace, love and …, samenhorigheid, jong zijn, dartelende veulens en de bloemetjes en de bijtjes. ‘Oracular Spectacular biedt enkele stomende songs als “Time to pretend”, “The electric feel” en het dansbare “Kids”, die samen met de broeierige en sfeervolle “Weekend wars, “Of moons, birds & monsters” en “The youth” sterk overtuigen. Maar daarmee is het vat dan ook af van het beloftevolle Management. “4th Dimensial transition”, “Pieces of what”, “The handshake” en “Future reflections” klinken nagenoeg flets en stuurloos.
’Oracular Spectacular’ biedt Muzikale Grootsheid, samengevat in een handvol kwalitatief spannende, pittige, gedreven originele ‘70’s retropsychedelica nummers, die de band ergens brengen tussen oudjes Pink Floyd, Pavlov’s Dog, Hawkwind, Bowie, The Doors en jongere bands als Flaming Lips, Mercury Rev en Ozric Tentacles.
In oktober leverde het schitterende underground label een nieuw werkje af. Dit onder de vorm van Bible of the Devil ’s vijfde langspeler. Het werkje van deze voor mij compleet onbekende groep, kreeg bij z’n geboorte de titel ‘Freedom Metal’ mee.
Bij aanvang van het album weerklinkt reeds in het openingsnummer “Hijack the Night” het bevrijdende gevoel… Het up-tempo muzikale spel van de lang-baardige figuren, die Bible of the Devil vertegenwoordigen, klinkt namelijk erg enthousiast en opzwepend. Hierbij houdt de band het midden tussen stevige hardrock (voornamelijk vocaal) en een goede pot 80’s Heavy Metal, waarbij ik meermaals moet denken aan de collega’s van Slough Feg bij hetzelfde label.
Ook bij “Night Oath” en “Womanize” tapt uit hetzelfde vaatje waarbij tussen de power-riffs door, enkele frivole gitaarriffs en solo’s passeren. Aanvankelijk is het nog wat aanpassen aan de wat ongewoon klinkende stem van zanger/gitarist Mark Hoffman, maar na enkele luisterbeurten begon ik hier anders over te denken. Eindelijk nog eens een band met een zanger waarvan je na een tijdje niet denkt: “Hmm dit moet ik ondertussen al 1000 keer gehoord hebben”. Al bij al komen de zanglijnen van Hoffman bijgevolg het album ten goede!
Met “Heat Feeler” biedt de band iets over de helft een rustpunt aan op het album. Of de heren van Bible of the Devil fan zijn van het magistrale The Rolling Stones weet ik niet, maar bij dit nummer moet ik meermaals denken aan de geniale eenvoud van “Paint it Black”. Al klinkt “Heat Feeler” een stuk opgewekter. De distortion wordt in dit nummer voor een groot deel achterwege gelaten. Pas naar het einde toe vliegt men er weer stevig in, om vervolgens uit te monden in een melodieuze solo. Hiermee bereikt het album naar mijn mening één van zijn hoogtepunten.
Met “Ol’ Girl” en “Greek Fire” bewandelt men wat meer het pad van de melodieuze hardrock, waarbij men zich hoogstwaarschijnlijk liet beïnvloeden door Thin Lizzy. Het opzwepende geluid van Bible of the Devil doet vermoeden dat men live heel wat volk actief krijgt. De live-reputatie spreekt dit ook niet tegen. Men heeft maar liefst 500 optredens achter de rug in 10 jaar tijd. Dat ze er nog steeds in hebben, laten ze blijken met het nummer “500 More”.
Mooi zo! Nu maar hopen dat één van deze 500 optredens ook in onze buurt mag vallen! Het duurde even voor ik overtuigd was van dit album. Ondertussen ben ik er al zeker van! Cruz del Sur heeft een oog en vooral oor voor talenten uit de underground scene. Dit heeft men met de release van ‘Freedom Metal’ nogmaals bewezen. Het grote publiek zal men waarschijnlijk niet trekken, maar voor wie een eigenzinnige mengeling van Slough Feg met Thin Lizzy aantrekkelijk klinkt kan ik enkel aanraden deze plaat een aantal toeren te gunnen in de platenspeler!
Nederlands 
Français 
