Botanique, Brussel - concertenreeks

Botanique, Brussel - concertenreeks Elias Ronnenfelt, dinsdag 14 januari 2025, 20h Wallace Cleaver, Henri Bleu, vrijdag 17 januari 2025, 20h Famous, dinsdag 21 januari 2025, 20h Muddy Monk, woensdag 22 januari 2025, Orangerie, 20h Plain Jane, donderdag 23…

logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2025 19-01 Scarbo ‘time unfolded’ 23-01 Jazz cats: Julien Tassin (double bill) (solo + Tassin/Hermia/Joris) @Concertstudio 24 + 25-01 ’t Hof Van Commerce (reculer pour mieux sauter) @Depart 29-01 Arno: Rock’n’roll…

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Search results (14303 Items)

Winter's Verge

Eternal Damnation

Geschreven door

Winter’s Verge werd in 2003 opgericht door zanger George Charalambous en keyboardist Stefanos Psillides. De exotisch klinkende namen doen reeds vermoeden, dat de band afkomstig is uit een zuiders land. Nu blijken deze heren afkomstig te zijn uit het kleine Cyprus. Aangezien de metalscene daar niet bepaald groot te noemen is, lokte deze CD al snel mijn interesse…

Toch moet ik eerlijk toegeven, dat deze CD volledig onterecht, na een eerste luisterbeurt onderaan een stapel, te beluisteren CD’s belandde. De voornaamste reden hiervoor zou ik kunnen toeschrijven aan de productie, waar bij momenten wel wat schort en de uitgeputte toestand, waarin ik voor het eerst dit album door mijn boksen liet knallen.
Gelukkig kwam er ook een einde aan de stapel, waardoor ik het album aan een grondigere luisterbeurt kon onderwerpen. Hierbij viel mij al snel op, dat er achter de matige productie een sublieme plaat verscholen zat. Nog voor ik het goed en wel besefte, had ik de plaat al drie maal na elkaar laten spelen en bleef ik nog steeds verwonderd. Sympfonische Power Metal wordt ons wel meermaals voorgeschoteld. De kwaliteit en vooral de originaliteit ervan zijn vaak de grootste stoorzenders in het geheel.
Op de productie na, die ook niet erbarmelijk is, levert Winter’s Verge met ‘Eternal Damnation’ een schitterend debuut af. Afgaand op de sublieme melodielijnen, die zowel de krachtige passages als de rustgevende stukken perfect tot uiting doen komen, zou je absoluut niet verwachten dat dit een debuut-CD is, waarop compleet onbekenden binnen de metalwereld te horen zijn. “A Secret Once Forgotten” is hiervan een prachtig voorbeeld, waarin beide aspecten duidelijk te horen zijn. Ook zanger George Charalambous overstijgt de cliché’s binnen het genre met zijn gevarieerde zangpartijen.
Toen ik na het optreden van Conquest of Steel ‘Eternal Da            mnation’ in mijn CD-lader schoof, viel het mij op hoe aanstekelijk de nummers overkwamen. Ik kreeg meteen zin om een optreden van hen bij te wonen en de magie te ervaren, zoals ik die bij de oude Conquest of Steel Nummers kan ervaren. De energie die beide bands in zich dragen, zijn ondanks de muzikale verschillen, sterk op elkaar gelijkend. Naast de energie en de spelvreugde, die in de nummers doorklinkt, creëert ook de opbouw van de nummers heel wat mogelijkheden om er live een spektakel van te maken. De stevige up-tempo riffs, zoals in “My Winter Sun”, rustige en klassieke arrangementen als in “Goodbye” en refreinen die snel in het hoofd kruipen (vb.: Spring of Life), zorgen ervoor dat het geheel van het begin tot het einde blijft boeien, waardoor je met enthousiasme naar het album blijft luisteren.

Zoals eerder al aangegeven, valt er op de matige productie na, niets aan te merken op deze release. Laat dit dan ook geen reden zijn om het album te negeren in de winkelrekken. Eens je door de minder professionele productie heen bent, zul je er zeker van genieten. Dit is zeker voer voor liefhebbers van een kwaliteitsvolle pot underground metal, met heel wat potentieel. Laat ons hopen, dat we deze band snel aan het werk zullen zien op de Belgische podia. Ik heb er alvast zin in.

Flip Kowlier

De man van 31

Geschreven door

De derde cd van onze West –Vlaamse troubadour is een intieme, rustige melancholische plaat geworden; de zachte, traditionele nummers hebben elk hun specificiteit en nestelen zich als een ‘Bijstje in ons uoft’: van “Eindelijk”, “Elikopter” naar “Idderkji ipnieuw” en “Meiske”, om te komen tot de rust zelve in de titelsong. De dertig voorbij betekent een symbolische kaap. Moderne sfeervolle kleinkunstpop van elf sterk onderhouden songs! De speelsheid en de ambiance komt naar boven drijven op “Donderdagnacht”, “El mundo kapotio” en “Niemand”.
Relaxt plaatje van deze getalenteerde dertigjarige singer/songschrijver.

The Rifles

The Rifles: ongevaarlijk en weinig revolutionair

Geschreven door

The Rifles uit Noord Oost Londen ontleenden hun groepsnaam aan het nummer “Eton Rifles” van The Jam. Ze werden naar eigen zeggen beïnvloed door Britse klassiekers als The Who, The Kinks en The Clash en klinken heel erg als… The Jam. The Rifles zijn net als heel veel (gehypte) bands van over het kanaal schatplichtig aan de seventiespunk. In 2006 bracht de groep hun al bij al gesmaakte debuutplaat ‘No Love Lost’ uit waarvan ook bij ons “She’s got standards” en “Peace and Quiet” uitgroeiden tot catchy radiohitjes. Wij waren benieuwd naar hun nieuwe materiaal dat er stilaan zit aan te komen en hoe zich dit samen met de betrekkelijk goed in het oor liggende nummers van hun debuut zou vertalen op het podium van een gezellig volgelopen Trix.

The Rifles gingen van start met “Talking”, een nieuw nummer waarmee de groep meteen de toon zette van een korte maar tamelijk aangename set vol overgave en merkbaar spelplezier. Het aanstekelijk dansbare hitje “She’s got standards”, gekenmerkt door een strakke drum, kreeg meteen het opgekomen publiek mee. The Rifles hielden ook met “One Night Stand”, “She’s The Only One” en “Home Town Blues” de nummers kort en het tempo, bijna als een rotvaart, bijzonder hoog. Een eerste - en moeilijker verteerbaar - rustpunt was er met het nieuwe nummer “Toe Rag” en het semi-akoestische “Spend a Lifetime” waarmee de band met beide voeten op het rempedaal ging gaan staan. Het publiek werd gelukkig terug wakker geschud met het bijzonder aanstekelijke “Peace and Quiet” (door de band in de playlist opgenomen als “Piss and Quiet”). Nieuwe nummers “Fool to Borrow”, “Great Escape” en “I could never lie” ontgoochelden en haalden niet het niveau van de nummers die we kennen vanop ‘No Love Lost’. Gelukkig wrongen op het einde de korte energieke bommetjes “Repeated Offender” en de sterk aan Libertines refererende “Robin Hood” en “Local Boy” de set alsnog in de juiste plooi.

The Rifles speelden drie kwartier waarbij de beter in het gehoor liggende singles/songs “Peace and Quiet”, “She’s got standards”, “Repeated Offender” en “Local Boy” netjes over de set verdeeld werden. De nieuwe songs konden ons echter (nog) niet helemaal overtuigen. Luidop stellen we ons de vraag of The Rifles ooit verder zullen geraken dan waar ze nu staan en of een grote internationale doorbraak ooit hun deel zal zijn…

‘Way’, onlangs nog te zien in de finale van Humo’s Rock Rally in de AB, deed ons muzikaal nu en dan wat denken aan Arctic Monkeys. Uitstekende zang maar misschien net iets te veel franjes en onterechte arrogantie…

Organisatie: Trix, Antwerpen

The National Bank

The National Bank: melodieuze veelzijdigheid uit Noorwegen

Geschreven door

Met The National Bank en het bijhorende voorprogramma Erlend Ropstad was de Rotonde in de Botanique afgelopen zondag op muzikaal vlak integraal Noors gekleurd.

Erlend Ropstad beklom aanvankelijk aarzelend en verlegen het podium om solo en vergezeld van louter zijn akoestische gitaar enkele nummers te brengen uit zijn vorig jaar verschenen, eerste volwaardige album ‘Bright Late Nights’. Maar tijdens de zeven liedjes bleek nog maar eens dat schijn kan bedriegen. Want hoewel Erlend pas enkele jaren terug besloot om muziek te spelen en op te nemen, werd gaandeweg duidelijk waarom hij in zijn thuisland al op heel wat aandacht kan rekenen (zo vroeg die andere bekende Noorse Erlend (
Æye) hem zelfs tevergeefs om deel uit te maken van Kings Of Convenience).
Aan de hand van humoristische bindteksten ontpopte deze zanger/liedjesschrijver zich namelijk tot entertainer van formaat met daarenboven sterk songmateriaal zoals “The Great CD Robbery” (een nummer waarin hij zijn frustratie uit over vrouwen die geen oog hebben voor de alfabetische rangschikking van een cd-collectie), “Winona And I” (een ode aan Winona Ryder), “My Third Cup” en “Six Months Till X-Mas”. Voor al wie houdt van bijvoorbeeld Kurt Wagner of Jack Johnson, is deze zeker een naam om te ontdekken.

Ook The National Bank klinkt u misschien niet bekend in de oren maar als we vermelden dat dit vijftal is samengesteld uit niemand minder dan Lars en Martin Horntveth (Jaga Jazzist), Morten Qvenild (Suzanna & The Magical Orchestra), Nikolai Haengsle Eilertsen (ex-Bigbang) en zanger Thomas Dybdahl, kan hier terecht gesproken worden van een Noorse supergroep.
Zopas bracht de groep vier jaar na hun – in hun thuisland uiterst succesvol - debuut een tweede album ‘Come On Over To The Other Side’ uit en hierop wordt onder meer pop, rock, jazz en soul op subtiele wijze gemengd met wat elektronica. Met alle redenen vertoeft deze plaat dan ook al geruime tijd in onze cd-speler, mede gelet op het feit dat de bijkomende troef daarbij steeds de zang van Thomas Dybdahl is, één van de mooiste stemmen uit Noorwegen aldus de broers Horntveth.
Dat dit niet een uit de lucht gegrepen uitspraak is, getuigen zijn soloplaten en de vorige concerten waar we de man met zijn eigen werk zagen aantreden. En ook afgelopen zondag bleek dit via zijn bijdrage in The National Bank te kloppen. Of de nummers ingetogen dan wel up-tempo werden gebracht, het was een plezier om naar zijn warme stem te luisteren. Ook de synergie tussen de groepsleden was er, en dit ondanks hun verschillende muzikale achtergrond.
Tijdens het anderhalve uur werd afwisselend geput uit de twee albums en de catchy,  melodieuze nummers werden duidelijk veel strakker en krachtiger gespeeld dan op plaat. Vaak werden ze vergezeld van nog een extra hoeveelheid elektronica, waarbij Morten Qvenild volledig zijn ding kon doen. “What Is Left?” en “Some Paper On The Bedroom Floor” kregen aldus een analoge intro mee waarbij vooral in het eerste geval dit ons deed denken aan het werk van Geir Jenssen (nog een Noor) en het sowieso al straffe “Styrofoam” werd omgevormd tot een song die zo van de hand van Radiohead kon zijn.
De set was gevarieerd en gedreven, met als hoogtepunten “Family” en “Let Go”, de  twee toch wel eighties klinkende singles uit het nieuwe tweede album (en allebei hits in Noorwegen), “Tolerate” (mooie folktronica verweven met soul), “Look Twice” (met het op het einde heel wat funk en fusion) en de afsluiter “Make It Burn”, op plaat ietwat gepolijst maar live erg swingend en strak.

The National Bank is en blijft een vorm van hobbyproject voor het vijftal maar met dit concert hebben zij er ongetwijfeld weer een paar zieltjes mee gewonnen.

Setlist : Home ? A Recorder In Red Plastic, Cubicle Man, Family, Let Go, Blue As We Like It, What Is Left ?, Tolerate, Styrofoam, Something New, Some Paper On The Bedroom Floor, Look Twice, I Hear The Sparrow Sing, Taste Of Me, Make It Burn

Organisaitie: Botanique, Brussel

The Subs

Massive Clubdance met The Subs

Geschreven door

We ondergingen een avondje ‘massive clubdance’ en konden outfreaken op de hipste Belgische muziek van The Subs, Bodyspasm en Plastic Operator in de bunker van de Nijdrop.

Het Gentse The Subs timmert al een tijdje aan de weg binnen de dancefloor; Starsky & Tonic (van de Culture Club) en Papillon van Foxylane zijn uitgegroeid tot de switch resident dj’s van StuBru, en slagen er definitief in door te breken met de instant club klassieker “Kiss my trance”.In de voetsporen van The Glimmers en 2 Many DJ’s haalden ze sterk uit naar de huidige trends van  Shameboy, Justice, Blackstrobe en Dada Life, zonder dat The Chemical Brothers over het hoofd konden worden gezien!
Een klein uur lang genoten we van hun opzwepende, neurotische (vervormde sounds), 80’s electro, trance, techno, housebeats en ‘chemical’ breakbeats, waarbij ze af en toe  samples van rock en wave klassiekers moeiteloos inpasten (Dire Straits, Nirvana, Fad Gadget, Human League, …). Songs als “Substracktion”, “Subs minimix”, “When the dogs bite”en “You make me spill!” zorgden voor talrijke zwevende handjes en werkten aanstekelijk op de dansspieren. “Kiss my trance”, in het midden van de set, was een absoluut hoogtepunt …Dance music for happy people!

Het Belgische Pieter van Dessel en de Canadees Mathieu Gendreau vormen samen Plastic Operator. Op hun elektronica-apparatuur speelden ze fijne dynamische muziek, verwerkten een vleugje psychedelica en klonken zelfs filmisch, onder een dromerige zang. Hun plaat ‘Different places’ van vorig jaar kan de doorbraak betekenen naar een breder dansminnend publiek!

En de after party kon worden ingezet met de broers Pieter en Sebastiaan Steeno van Bodyspasm, die onlangs de Brabantse editie Rockvonk in Het Depot te Leuven wonnen. Zij staan klaar om zich binnen de clubs te manifesteren met hun concept, waarin invloeden te horen waren van Aphex Twin, Justice, Digitalism en Simian Mobile Disco. Ze klonken heviger dan Plastic Operator en hun neurotisch pompende trance, grooves en beats overtuigden sterk! Eén van hun songs “Feel the beat” bleek het motto om de nacht in te zetten …

Organisatie: Nijdrop, Opwijk

Lenny Kravitz

It’s time for a love revolution

Geschreven door

Lenny Kravitz heeft een indrukwekkend palmares. Hij deelde o.a. het bed met Lisa Bonet, Kylie Minogue, Natalie Imbruglia, Penelope Cruz, Nicole Kidman en Vanessa Paradis.
Maar natuurlijk ook muzikaal is hij met meer dan 30 miljoen verkochte platen wereldwijd een van de allergrootsten.We waren de man eigenlijk volledig vergeten na tegenvallende albums: 'Lenny' (2001) & 'Baptism' (2004). Maar met deze 'It's Time For A Love Revolution' zit onze Love-men terug op het juiste spoor. U leest het goed: LOVE is nog steeds de boodschap om alle onheil uit de wereld te bannen. Al moet gezegd dat deze Give Peace A Chance-boodschap soms tekstueel wat te zoetsappig overkomt. Gelukkig worden de soms wat flauwe teksten kracht bij gezet door mooie, leuke composities.
Bij opener "Love Revolution" heb je nochtans het gevoel de song wel al eens eerder gehoord te hebben. Nee, erg origineel klinkt deze nieuwe plaat ook weer niet. Wel klinkt de zanger-gitarist lekker ouderwets en nog steeds even sexy. De sound doet denken aan wat Lenny op 'Circus' (1995) en 'Let Love Rule' (1989) deed en dat zijn toch twee van zijn beste albums. In "Will You Marry Me" klinkt Lenny funkier dan ooit. Naast de funkrockers staan er op dit album ook terug heel wat ballades. Soms pittig soms wat vervelend.
Persoonlijk zal ik nooit een echte grote Kravitz worden, zijn seventies funkrock klinkt me net ietsje te glad. Doch de vaste fanbasis, alsook fans die de laatste jaren afhaakten, zullen erg opgetogen zijn met deze nieuwe plaat van hun sexy God.

Chikinki

Brace, Brace

Geschreven door

Chikinki, een Brits viertal uit Bristol, wist twee jaar geleden met “Either radio” een aardig hitje te scoren. De nieuwe plaat laat een eenduidige indruk na en bevat weinig verrassingen binnen hun popelektronica geluid. De songs op ‘Brace, Brace’ muntten niet uit, en het lijkt er sterk op dat ze eerder een live band zijn, die z’n aanstekelijke sound en energie op het podium kwijt kan. Meevallers zijn: de stevige opener “Sunrise”, het orkestrale “You make it look easy”, het elektronicagestoei op “2 possible worlds” en het dromerige “Hello hello” …en daarmee zijn we rond betreffende ‘Brace Brace’.

Alec Empire

The golden foretaste of heaven

Geschreven door

Alec Empire was de vroegere frontman van Atari Teenage Riot. Ze bliezen letterlijk, ruim tien jaar terug, de electro nieuw leven in met de ‘digital hardcore’ stijl, een mix van industrial, mitrailleursalvo’s aan beats en scherpe gitaren onder een gillende schreeuwzang.
Atari Teenage Riot is opgeborgen en onze Berlijner bracht al een paar soloplaten uit. ‘The golden foretaste of heaven’ is alvast een afwisselende, toegankelijke, evenwichtige plaat geworden, die fors en krachtig kan klinken door pompende beats en industrial “Down Satan Down “, “On fire” en “Death trap in 3d”; de wave van Suicide, Gary Newman en Neon Judgement horen  we op “Ice (as if she could steal a piece of my glamour)”, “Robot L.O.V.E.” en “Bug on my windshield”. “New man” en “If you live or die” zijn binnen dit concept het meest aanstekelijk en poppy. En Empire bergt alle duivels op in de rustige afsluiter “No/why/New York”, misschien wel de aanzet voor een volgende soloplaat!

Girls In Hawaii

Plan your escape

Geschreven door

Het zestal Girls In Hawaii, uit Eigenbrakel, zijn één van de Brusselse vaandeldragers om de Waalse pop in Vlaanderen te laten doorbreken. Ze brengen een paar groepjes mee, om voet aan wal te hebben o.a. The Tellers, Showstar, Hollywood Porn Stars en Ghinzu.
De tweede plaat ‘Plan your escape’ volgt ‘From here to there’ (’03) op. De ingenieuze band heeft uiterst gevarieerde en bedachtzame nummers geschreven.
De groep integreert invloeden van Sparklehorse, Bonnie ‘Prince’ Billy, dEUS en Grandaddy. De verrassende wendingen door viool, mandoline, gitaar en toetsen en de op elkaar afgestemde samenzang van Lionel en Antoine bieden harmonieuze, grillige en gewaagde indiepop. De eerste drie songs “This farm will end up in fire”, “Sun of the sons” en “Bored” getuigen van muzikale schoonheid en vormen het uitgangsbord van deze kwalitatief sterke band. “Fields of gold”, Couples on TV”, “Summer storm” en de titelsong zijn sfeervoller en bevatten meer treurnis. “Birthday call” brengt je uit je droomwereld door meer te rocken en “Colors” onderstreept net een veelheid aan geluidjes.
Kortom, om U maar te zeggen dat ‘Plan your escape’ een afwisselende, fris aanstekelijke, melancholische en spannende broeierige droomplaat is geworden, en uitnodigt om in Vlaanderen of internationaal door te breken; dus een verrassende, overtuigende tweede cd van dit sympathieke zestal!

Popallure 2008 opent de indoorfestivals

Geschreven door

Popallure vond voor de tweede keer plaats in de Brielpoort te Deinze, en is al aan de vierde editie. Popallure geeft de aftrap van een pak indoorfestivals en laat een tipje van de sluier horen van wat Belgische bands in hun mars hebben voor de komende festivalzomer. Wat betekent dat Popallure niet links mag gelaten worden!
De overstap naar de Brielpoort werd goed ontvangen; Popallure kon rekenen op ruim 1200 belangstellenden.

Dit jaar bokste de organisatie volgende affiche in elkaar: Rockefeller (winnaar van het Popallure concours), No Mo Trevno (winnaar Oost-Vlaams rockconcours), Balthazar(beloftevol Belgisch talent), De Heideroosjes, Flip Kowlier , Foxylane en Vive La Fête. Een after party was er traditietouw met Dirk Stoops en Fredo & Thang (de huisDJ’s van de Petrolclub te Antwerpen).

We sloten aan bij volgende optredens
De Heideroosjes
De kans is vrij klein met een gemiddelde van zo’n 100 optredens per jaar of er iemand dit Nederlands punktalent, onder Marco Roelofs, nog niet aan het werk heeft gezien. Bijna 20 jaar onderweg, 8 albums onder de arm en nog altijd even opwindend. Het concept is gekend: een uurtje alles en iedereen omverblazen, met een verbluffende fysiek en dynamiek.  Ze stevenden af op hun publiek en overdonderden hen met een punkattitude en een visie.
Altijd hetzelfde!? Akkoord, maar toch slagen  ze erin steeds een extra dimensie te geven aan het optreden, wat net boeiend is!

Flip Kowlier
De Vlaamse troubadour Flip Kowlier, man-van-alle-kunstjes (singer/songwriter, ereburger Izegem, z’n werk met ’t Hof), dwong respect af. Z’n sfeervolle en meezingbare moderne kleinkunst, stond garant voor een potje West-Vlaamse leute, sentiment en intimiteit. Muzikale hoogstandjes:“Min moaten” “Ne Welgemeende …”, “In de fik” en “Donderdagnacht”. Overtuigend setje van deze sympathieke Kowlier!

Foxylane
Andere koek was het kwintet Foxylane, die in de voetsporen van Goose, Soulwax en LCD Soundsystem opwindend elektronisch vernuft, electro, punkfunk en rock speelt. Vorig jaar onderscheidden ze zich. Meteen hitsten ze de menigte op.Ze injecteerden hun jeugdig muzikaal enthousiasme op het publiek en werkten aanstekelijk op de dansspieren, wat de temperatuur in de Brielpoort deed stijgen. Foxylane mocht terecht van de organisatie een tweede keer optreden!

Vive La Fète
Vaste waarde binnen het Popallure concept vormde Vive la Fête, die op een paar luttele kilometers wonen van Deinze. De opvallende verschijningen (kledij/schmink) van Danny Mommens en Els Pynoo, mochten het avondfeest van groepen besluiten; maar ze ontbrandden slechts ten dele de aangestoken lont door Foxylane; het publiek zat wat op z’n honger. Het geheel klonk wat oud vertrouwd. Ontspanning en showgehalte waren OK, doch hun tandem draaide minder gesmeerd in de échte aantrekkelijke feestnummers. Volgende keer beter.
Het drukte de stemming niet, want het publiek kon nog genieten van de beats en dance  van de after party tot vroeg in de morgen.

Organisatie, Popallure, Nazareth-Eke

Sweet Coffee

De exotische Pasen van Sweet Coffee en De La Vega

Geschreven door

Twee beloftevolle bands Sweet Coffee en De La Vega, binnen de warme soulpop, serveerden het talrijk opgekomen publiek een zwoele, exotische Pasen, en deden even het winterweer van de avond vergeten.

Sweet Coffee debuteerde in 2004 en heeft totnutoe drie cd’s uit. De band nestelt zich een eigen weg tussen Sade, Everything but the Girl en De La Vega. De zomers sensuele popdance van het trio, onder de zang van de mooi ogende Raffaele Brescia, kan onvoldoende rekenen op airplay op de radio.
Live is het een heuse band (met zes!), elektronica-apparatuur, percussie, sax, klarinet en hobo, geruggensteund door de soulstem van Raffaele, een backing vocaliste en een rapper.
Ze speelden ongeveer een uurtje een uiterst genietbare, groovende set; de zalvende beats klonken af en toe krachtiger zoals op de sterke opener “Say hey yeah”, “Downtown”, “Friends” en “Keep on running”, die naadloos in elkaar overgingen. Doch Sweet Coffee liet het publiek opgaan en dromen in een seksueel prikkelende fantasiewereld door enkele sfeervolle loungy songs, “Ghost in your head” en “Lost in tears”. Postcoïtale muziek door de sensuele beats, een sax, een softe percussie en de zwoele vocals van de dames. Sweet Coffee flirtte met de stijlen jazz, soul, hiphop, house en funk. Op “What’s up with that” klonk de band directer door de raps van Mista. “Saxolude” liet een herboren Kelis horen en de opzwepende “New day”, “Memory lane” en “Perfect storm” waren een puike finale waarin ‘80’s disco/funk was verwerkt.

De La Vega debuteerde drie jaar terug met ‘Falling into place’. Hun broeierige, sfeervolle soulpop (met een jazzy tint) is op de langverwachte opvolger ‘The day after’ zowel op plaat als live directer geworden. De stem van Elke Bruyneel, die Lize Accoe vervangt, is beperkter en klinkt minder warm en doorleefd.
Het collectief klonk eenduidiger en speelde een aanstekelijke, snedige set, gaande van de rockende instrumentale opener “La derniere gitare”, naar “Once in a lifetime” en “On my mind”, tot het sfeervol, dromerige “Rescue me” en “Little clouds”. De toetsen, blazers en de dubbele percussie kwamen naar het eind meer op het voorplan met het freakende “Speedboy” en “Move on up”.
De La Vega bekoorde en speelde een afgewerkte set, doch de songs misten de vroegere sensualiteit, zoals op hun  afsluitende “Surely”, waarop de nacht kon worden ingezet met de ‘70’s soul, disco funk party!

Organisatie: Petrolclub, Antwerpen

De La Vega

De exotische Pasen van De La Vega en Sweet Coffee

Geschreven door

Twee beloftevolle bands Sweet Coffee en De La Vega, binnen de warme soulpop, serveerden het talrijk opgekomen publiek een zwoele, exotische Pasen, en deden even het winterweer van de avond vergeten.

Sweet Coffee debuteerde in 2004 en heeft totnutoe drie cd’s uit. De band nestelt zich een eigen weg tussen Sade, Everything but the Girl en De La Vega. De zomers sensuele popdance van het trio, onder de zang van de mooi ogende Raffaele Brescia, kan onvoldoende rekenen op airplay op de radio.
Live is het een heuse band (met zes!), elektronica-apparatuur, percussie, sax, klarinet en hobo, geruggensteund door de soulstem van Raffaele, een backing vocaliste en een rapper.
Ze speelden ongeveer een uurtje een uiterst genietbare, groovende set; de zalvende beats klonken af en toe krachtiger zoals op de sterke opener “Say hey yeah”, “Downtown”, “Friends” en “Keep on running”, die naadloos in elkaar overgingen. Doch Sweet Coffee liet het publiek opgaan en dromen in een seksueel prikkelende fantasiewereld door enkele sfeervolle loungy songs, “Ghost in your head” en “Lost in tears”. Postcoïtale muziek door de sensuele beats, een sax, een softe percussie en de zwoele vocals van de dames. Sweet Coffee flirtte met de stijlen jazz, soul, hiphop, house en funk. Op “What’s up with that” klonk de band directer door de raps van Mista. “Saxolude” liet een herboren Kelis horen en de opzwepende “New day”, “Memory lane” en “Perfect storm” waren een puike finale waarin ‘80’s disco/funk was verwerkt.

De La Vega debuteerde drie jaar terug met ‘Falling into place’. Hun broeierige, sfeervolle soulpop (met een jazzy tint) is op de langverwachte opvolger ‘The day after’ zowel op plaat als live directer geworden. De stem van Elke Bruyneel, die Lize Accoe vervangt, is beperkter en klinkt minder warm en doorleefd.
Het collectief klonk eenduidiger en speelde een aanstekelijke, snedige set, gaande van de rockende instrumentale opener “La derniere gitare”, naar “Once in a lifetime” en “On my mind”, tot het sfeervol, dromerige “Rescue me” en “Little clouds”. De toetsen, blazers en de dubbele percussie kwamen naar het eind meer op het voorplan met het freakende “Speedboy” en “Move on up”.
De La Vega bekoorde en speelde een afgewerkte set, doch de songs misten de vroegere sensualiteit, zoals op hun  afsluitende “Surely”, waarop de nacht kon worden ingezet met de ‘70’s soul, disco funk party!

Organisatie: Petrolclub, Antwerpen

Les Ogres De Barback

Van feeststemming tot ontroering met Les Ogres de Barback

Geschreven door

Een goed bewaard geheim voor elke Vlaming is het Franse zigeunercollectief Les Ogres de Barback, die vorig jaar hun tienjarig bestaan vierden. Deze populaire broers en zussen Burguière uit Frankrijk worden sterk ontvangen in Brussel en Wallonië.
We leerden het kwartet vorig jaar kennen op het Dourfestival, die het publiek in feeststemming, maar ook in ontroering brachten met hun amalgaan aan stijlen.

Ze kwamen voor een triplette naar Brussel: in de Botanique, in het Théâtre 140 en in de AB, waar ze een twee en een half uur durende show opzetten van muziek en cabaret met een vleugje maatschappijkritiek.
Hun mix van zigeunerpop, folk, Balkan, hoempapa, kleinkunst en chanson brachten  ze met een ongelofelijk arsenaal aan instrumenten: naast gitaar, contrabas en drumkit, speelden ze op cello, klarinet, hobo, dwarsfluit, viool, accordeon, toetsen en blazers. De instrumenten hingen aan een stelling; boven aan de stelling was door kabels nog een deel percussie gebonden.
Les Ogres leunt aan Taraf de Haïdouks, Les Negresses Vertes, Think Of One en onze Vlaamse De Nieuwe Snaar. Een must om eens aan het werk te zien.

Het gemotiveerde, aangename kwartet speelde een gevarieerde set, waarbij ze rijkelijk grossierden in hun oeuvre en het recente ‘Du simple au Néant’ voorop stelden; Spil Fred stelde de songs voor met lappen tekst, die voor een (eenzame) Vlaming binnen dit publiek moeilijk te begrijpen was. Maar geen nood, we ondergingen met plezier hun emotievolle, innemende en aanstekelijke - op de dansspieren inwerkende -plattelandsmuziek, gaande van “Ma fille”, “Contes”, “Marée basse” naar “l’Arménienne”, “Jérome” tot “Les voyageurs”, “Grand-mère” en “Grosse tortue”.
Op een scherm zagen we folklore, natuurlandschappen en grauwe stadsbeelden, een perfecte soundtrack, refererend aan Moondog Jr’s ‘Sunrise’, en verbonden aan chansonniers als Brel en Piaf.
In de goed opgebouwde en afwisselende set kregen we na goed anderhalf uur een portie elektronica-experiment en trakteerden ze op een Ferre Grignard song.
In de lange bis bleef het kwartet van stijl en instrumenten wisselen, met songs als “Tequeno”, “Ni dieu” en “Monsier perdu…”, en eindigden ze als straattheater met poppen die een instrumentje bespeelden.

Originaliteit, spitsvondigheid, avontuur en variatie zijn woorden meer dan verdiend op hun plaats voor dit kwartet; een doorbraak is hen van harte gegund naar ons ‘plat pays’ Vlaanderen.

Organisatie: Ubu concerts

Gorki

Gorki speelt voor de jeugd van 10 tot 50 jaar

Geschreven door

De cd voorstelling van de nieuwe cd ‘Voor rijpere jeugd’ gebeurde in de thuisstad Gent voor Gorki. Een kleine twee uur lang kon het publiek genieten van het nieuwe materiaal, enkele oudere songs en klassiekers van het wonderschone debuut. Trouwens, de cd doet z’n titel alle eer aan, want de fans van Gorki gaan van 10 tot 50 jarigen …

Gorki brengt eenvoudig mooie, meeslepende, broeierige Vlaamstalige gitaarpoprock. De opwindende gitaarriffs onderstreepten een rockende Gorki, zonder sterallures. Zanger/tekstschrijver/volksmens/entertainer Luc Devos maakte er een toffe scouts/chirofuif van, praatte de songs luchtig en vrolijk aan elkaar met stopwoordjes als “Yeah baby” en “Superwijs liedje” en ging gretig in op de reacties van het publiek.
Het spelplezier droop er vanaf. Gorki stak meteen van wal met “Veronica komt naar je toe”, (single met hitpotentie), gevolgd door nieuwtjes “Surfer Billy” en “Ik kan nooit meer naar huis”.
Zoals hij zelf zei smeerden de glaasjes wijn z’n stembanden en ging hij van een ‘merel’ naar een ‘nachtegalen’zang! De fijn subtiele, sfeervolle “Stotteraars aller landen”, “Driekoningen” en “Surfen op de golven” klonken sterker en meer overtuigend dan “Naaktgeboren” en “Asfalt en beton”.
Het nieuwe materiaal paste mooi tussen “Monstertje” -die nogmaals het schrijverstalent van Devos beklemtoonde door z’n intens broeierige opbouw -, “Joeri” (binnen het Gorki repertoire een klassieker), en de superoudjes “Wie zal er voor de kinderen zorgen”, “Soms vraagt een mens zich af”, “Lieve kleine piranha” (wat een mondharmonicaspel van toetsenist Heyvaerts) en “Anja”. “Billy lag te slapen”, overstelpt door een portie elektronicabeats in een “Valerie/Call on me” sampletje, besloot een eerste keer de set.
Het publiek droeg Gorki op handen en kreeg waar voor z’n geld. Een uitgebreide bis hoorden we met het emotievolle “Een schaduw in de schemering”, een aan NIN refererende “United Kashmir” en een uitgesponnen, uit volle borst meegezongen, intieme “Mia” (pakkend pianospel!). Ondertussen stond Devos in ontbloot bovenlijf en trakteerde hij ons een tweede keer op “’Veronica komt naar je toe”, waarbij een jong meisje Devos mocht vastpakken en een zoen geven.
Tenslotte, speelde hij solo een huiveringwekkende Nick Drake cover op elektrische gitaar, en het kwartet besloot definitief met het meeslepende “Ooit was ik een soldaat”.

”Dankjewel voor jullie aanwezigheid, liefde en spontaniteit” zei Vos. Hij kreeg er enthousiaste reacties voor terug. Rock’n’roll rules, baby!

Organisatie: Live Nation

Gossip

La Musicale en Tournée: Een avondje potig rauw rammelende garagerock’n’roll van The Kills en The Gossip

Geschreven door

The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.

De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .

Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de  meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.

Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef

The Kills

La Musicale en Tournée: Een avondje potig rauw rammelende garagerock’n’roll van The Kills en The Gossip

Geschreven door

The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.

De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .

Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de  meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.

Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef

Patrick Watson

Patrick Watson: Canadees talent tussen Radiohead en Buckley

Geschreven door

In het kielzog van The Dears en Arcade Fire wagen de jongste tijd flink wat Canadese artiesten en bands de muzikale oversteek naar het Europese vasteland. Zo stak in verschillende eindejaarslijstjes van 2007 het ongrijpbare ‘Close to Paradise’ van ene Patrick Watson meer dan eens de kop op. Dit album vol sprookjesachtige droompop werd door Canadese journalisten prompt met de Polaris Music Prize bekroond, maar werd jammerlijk genegeerd door de programmasamenstellers van StuBru en Radio 1. Watson, een voormalige koorknaap uit Quebec, heeft een verleden als zanger/toetsenist bij het lokale universiteitsbandje Gangster Politics en richtte in 2002 een modern kamerorkest op dat zijn naam draagt. Tot tweemaal toe misten we een live set van Patrick Watson op Belgische bodem, derde keer goede keer dus afgelopen woensdag in een goed gevulde Grand Mix.

Een hyperkinetische Watson kwam huppelend het podium op om vervolgens vanachter zijn piano en drumcomputer het titelnummer en albumopener “Close to Paradise” in te zetten. Zijn engelachtige stem doet ontegensprekelijk terugdenken aan het fenomenale strot van Jeff Buckley, maar muzikaal gaat die vergelijking veel minder op. Door het gebruik van jazz-achtige percussie, psychedelische samples, live overdubs en een flinke scheut jeugdig experiment kennen de nummers een allesbehalve klassieke opbouw. Ondanks de naamsverwarring krijgen we hierdoor wel degelijk Patrick Watson als een hechte groep te zien eerder dan de solo-artiest Watson met begeleidingsband. De live versies van “Weight of the World”, “Slip into Your Skin”, “The Storm” en “Drifters” klinken merkelijker rauwer en minder sprookjesachtig dan op ‘Close to Paradise’, maar de speelse gedrevenheid van Watson & co zorgen ervoor dat de magische sfeer rond dit album nooit verloren gaat.
Watson charmeerde niet enkel muzikaal op het podium. Door de nummers aan te kondigen in het Frans, zijn tweede moedertaal, kon hij op heel wat sympathie rekenen bij het lokale publiek. De lang uitgesponnen single “Luscious Life” stak helemaal achterin de set en diende als inleider voor wat hét hoogtepunt van de avond zou worden. Watson en gitarist Simon Angell begaven zich naar het midden van de zaal om rechtstaand op twee stoelen en zonder enige geluidsversterking met een semi-acapella versie van “Man Under the Sea” het omringende publiek met verstomming te slaan. Ontdaan van alle samples, bliepjes en echo’s en enkel gewapend met een breekbare stem deed deze parabel over ‘the fish and the sea’ even terugdenken aan de magistrale versie van “I Will be There When You Die” die My Morning Jacket’s Jim James ooit vanuit de coulissen van de Brugse Cactus Club in ons geheugen grifte. Wat ons betrof was dit het ultieme einde van een bevreemdende trip door Watson’s muzikaal universum, maar de jonge Canadees trakteerde nog op twee bisnummers. Hij verscheen een eerste maal alleen terug op het podium voor een donkere versie van “The Great Escape”, waarop de volledige groep haar frontman vervoegde voor een gesmaakte jam sessie die uiteindelijk een try-out bleek voor een nieuw nummer.

Met ‘Close to Paradise’ maakten Watson & co het album dat Radiohead vergat te maken en Jeff Buckley nooit meer zal maken. Benieuwd wat de toekomst brengt voor dit ietwat excentrieke talent, en al even benieuwd of de nationale programmasamenstellers zijn muziek tegen dan al wat radiovriendelijker zullen vinden.

Ok, ok, we waren gewaarschuwd door collega’s recensenten. Franse voorprogramma’s in Le Grand Mix zijn te mijden als een kippenstront op een paasei, maar de timing van onze chauffeur van dienst had daar duidelijk een ander idee over. Vrees niet, over Marie Modiano kunnen we kort zijn: het brave jong miste podium présence, beklijvende songs en een degelijke begeleidingsband. In het vervolg kan U ons vinden in het café rechtover…

Organisatie:Grand Mix, Tourcoing

The Wombats

A guide to love, loss & desperation

Geschreven door

Het Britse trio The Wombats uit Liverpool baant zich een weg naar het succes met de aanstekelijke plaat ‘A guide to love, loss & desperation’. De band is te situeren binnen de postpunk. Het trio brengt op een onbevangen, naïeve wijze opzwepend vaardige, strakke gitaarpoprock. De plaat is in één ruk te beluisteren, door de eenvoudige melodie, dynamiek en meezingrefreintjes. De songs nestelen zich met gemak in je hersenen; huidige grootse bands als Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs mogen er een puntje aan zuigen. “Kill the director”, “let’s dance to Joy Division” en “Backfire at the disco” zijn alvast drie potentiële hitsingles. Af en toe minderen ze vaart zoals op “Little miss pipedream” en “Here comes the anxiety”, doch door hun speelsheid hebben we te maken met een prima leuk, geniaal plaatje.

Goldfrapp

Seventh Tree

Geschreven door

Zangeres Alison Goldfrapp en elektronicafreak Will Gregory grijpen met hun vierde plaat ‘Seventh Tree’ grotendeels terug naar het debuut ‘Felt mountain’ uit 2000. Doch de sound van de nieuwe cd is minder ijzig en koel, klinkt warm, sfeervol en dromerig en houdt het op pop, elektronica, folk en psychedelica, soms rijkelijk ondersteund door strijkers. Haar hemels, breekbare stem past ideaal in dit sprookjeskader. Weg is de sensueel zwoele, ‘80’s electro, funk en disco.
Goldfrapp evolueerde van ijskoningin naar een ondeugende sexy queen om nu als een soort ‘maagdelijke fee’ door het leven te gaan.
De stap naar die charmante romantiek is een bewuste keuze om niet te vervallen in de stijl van de twee vorige platen ‘Black cherry’ en ‘Supernature’.
De clip van deze frêle jonge dame in een witte jurk en dansende bomen lijkt alvast de muzikale droomwereld van de ‘Seventh Tree’, die een puik resultaat is door songs als “Clowns”, “Little bird”, “Happiness”, “A &E” en “Cologne cerrone Houdini”.

American Music Club

The golden age

Geschreven door

We leerden een kleine twintig jaar terug de Californische band AMC, onder zanger/gitarist en singer/songwriter Mark Eitzel, kennen met ‘United Kingdom/California’. Eigenwijs baanden ze zich een weg binnen de weemoedige indie/americana pop, waarbij Eitzel over een inktzwarte pen beschikte. Latere albums als ‘Mercury’ leverde de band een cultstatus op.
Doch in ’95 liet Eitzel z’n AMC voor wat het was en ging op solopad. En kijk, in 2004 kwam hij met een nieuwe AMC plaat ‘Love songs for patriots’, samen met z’n vaste gitarist Vudi.
Eitzel verloor door de jaren niks van z’n tristesse, maar deze ‘The golden age’ laat toch een handvol lichtvoetige, zelfs luchtige songs horen. Hoop dringt zich op, naast een dosis melancholie en wanhoop. Luister maar eens “Decibels and little pills” en “I know that’s not really you”. Andere nummers als “One step ahead”, “The windows on the world en “On my way “ schuwen een vleugje gitaarnoise niet en klinken ietwat forser dan de doorsnee AMC song. Voor de rest horen we druilerige ‘on the road’ songs, die rustig voortkabbelen, een sfeervolle opbouw hebben, of donker, ingetogen zijn door een semi –akoestische aanpak, waaronder “All my love”, “The John Berchman Victory Choir” en de afsluitende track “The grand duchess of San Francisco”.
Onderhuids refereert de plaat aan de intieme kant van Prefab Sprout en Lemonheads. Maar door de gevarieerde sound en het toegankelijk karakter lukt het hen misschien wel deze keer een breder publiek aan te spreken …

Saint Deamon

In shadows lost from the brave

Geschreven door

Nog meer metalgeweld komt er uit de Frontiers stal die met een aantal nieuwe releases aan het begin van het nieuwe jaar duidelijk andere horizonten exploreert. Neem nu deze debuutplaat van het Zweeds/Noorse Saint Deamon. Toch iets anders dan de A.O.R. / Melodic Rock die tot op heden vooral door Frontiers werd uitgebracht. Dat deze heren hun debuut mogen uitbrengen bij Frontiers hebben ze vooral te danken aan hun sterke melodieuze metalsound.
'In Shadows From The Brave' klinkt echter niet bijster origineel. Meestal heb je indruk dat je het allemaal wel ergens eens eerder hebt gehoord. Daarnaast kan je wel stellen dat er duidelijk hard aan dit debuut is gewerkt, wat resulteert in erg leuke, sterke composities. Vooral de Noorse zanger Jan Thore Grefstad is bijzonder sterk bezig. Wat eens strot! De man kan behoorlijk hoog uithalen zonder dat hij ergens gaat schreeuwen. De plaat is hoofdzakelijk up-tempo. Eenmaal gaat de band echter door de bocht. Het commerciële "My Heart" is dan ook een beetje een buitenbeentje en allesbehalve representatief voor de rest van het album. Conclusie: deze debuutplaat van Saint Deamon verdient zeker de nodige aandacht. Veelbelovend kijk ik uit naar de verdere toekomst van deze band. Helaas is er tijdens deze eerste maanden van dit jaar een beetje een overaanbod aan Melodieuze Metalplaten en zijn er sterkere albums (o.a. Leverage, Avantasia) die dit album overklassen. Maar als debuut kan dit wel tellen!

Pagina 444 van 462