AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2024 01-10-24 - José James 02-10-24 – Jaune toujours 03-10-24 - Loverman 03-10-24 – Black metal rainbows (bookpresentation & concerts) + livesets Vulva, Acidic Male and Rattenburcht 04-10-24 - Eivor 04-10-24 –…

logo_musiczine_nl

Trix, Antwerpen - events

Trix, Antwerpen - events 2024 - 01 okt: Frog Leap (ism Biebob) - 02 okt: Dent May, Kids of the elephant - 02 okt: Stone (ism Live Nation) - 03 okt: Hifive: BBY Eco - 03 okt: Pjotr - 04 okt: Newmoon - 04 okt: Liquicity Antwerp - 05 okt: Jazz Sanusi - 05 okt:…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Search results (14690 Items)

The Notwist

The Notwist op constant hoog niveau!

Geschreven door

Opener Nomad mocht vroeg op de avond al op aardig wat belangstelling rekenen. Het vierkoppige West-Vlaamse ensemble kreeg de gelegenheid om maar liefst 10 songs ten berde te brengen. Wanneer de frontman - wiens vocalen zich situeren op het kruispunt tussen de stembanden van Neil Young, Admiral Freebee en Jonathan Donahue (Mercury Rev) - er ooit in slaagt om zijn Frans bij te spijkeren, maakt Nomad misschien zelfs nog een kans op een heuse carrière bezuiden Tourcoing. Het publiek in Le Grand Mix reageerde in ieder geval dankbaar op de gevarieerde en toegankelijke muziek. Net als het vlot geserveerde West-Vlaamse bier smaakte deze groep dus naar meer.

Aan de volgende act, Lukid, wensen we weinig woorden vuil te maken. Gelukkig vertoefde ik in het gezelschap van enkele kenners die linken legden naar mij onbekende termen en namen als ‘boom bip’, het LEX-label en PREFUSE 73. Ik mag hopen dat Lukid een flauw afkooksel vormt van die referenties want zijn ongeïnspireerde show riep bij mij persoonlijk allesbehalve de neiging op om me tot kenner om te vormen. Wat sommigen er in zien om langer dan een half uur te staan gapen naar een in zichzelf gekeerde laptop-tovenaar is me een raadsel, maar bon, misschien lag dat aan het feit dat de reeds vernoemde West-Vlaamse brouwsels iets te veel naar meer smaakten…

Niet dat we huiverachtig staan tegenover een portie elektronica, integendeel zelfs! De hoofdact van de avond, The Notwist, slaagde er vanaf de eerste noten in om ons meteen een goed gevoel te geven door de elektronica zodanig te gebruiken dat er niet enkel letterlijk maar vooral figuurlijk “elektriciteit” opgewekt wordt. Tijdens de eerste vier nummers (waaronder beklijvende versies van “Pick up the phone” en “Where in this world”) kregen de gitaren een prominente rol toebedeeld. In de daaropvolgende vier nummers kreeg de elektronica de overhand maar o.a. “Sleep” en een middels een langgerekte outro beëindigd “Neon golden” bewezen dat het creatief aanwenden daarvan wel degelijk tot kippenvel kan leiden. Ook het met dub-invloeden gelardeerde “Pilot” maakte indruk. De reguliere set werd na het stevig gebrachte “Gravity” afgesloten met een adembenemende versie van “The devil,  you + me”.
Uiteraard wilde het publiek meer en na enig aandringen kwam de groep terug voor een bisronde die van start ging met “One night with the freaks” (in een effectief freaky versie). Gul als ze waren, gooiden Markus Acher en de zijnen er nog een heerlijk “Consequence” bovenop. Als passende afsluiter koos men voor “Gone gone gone”.

We zagen na afloop heel veel tevreden (en mooie…maar dat kan alweder aan dat brouwsel gelegen hebben…) gezichten huiswaarts keren, The Notwist had immers volop geput uit de rijke voorraad die vooral hun laatste twee platen (“Neon golden” uit 2002 en “The devil, you + me” uit 2008) opgeleverd hebben. Wie vroeg de zaal verliet, had echter ongelijk want we hebben hier tenslotte met Duitsers te doen. Net als met “die Deutsche FußballnationalMannschaft” ben je nooit klaar met die mannen. Terwijl iedereen dacht dat het afgelopen was, sloegen ze in de extra time nog eens onverwacht hard toe. Ze deden dit gisteren met een broeierige versie van “Good lies”. In tegenstelling tot hun voetballende landgenoten presteerden ze echter sterk over de ganse lijn, er valt dus niet over te twisten dat ze van de eerste tot de laatste minuut constant een hoog niveau haalden. Iets wat van die FußballnationalMannschaft niet altijd gezegd kan worden, me dunkt…

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Sigur Rós

Gemengde gevoelens bij Sigur Ros

Geschreven door

Je moet het maar doen als IJslandse groep die dan nog in de eigen moedertaal zingt en eigenzinnige platen maakt die nergens op de radio gedraaid worden (of ’t is in de late uurtjes bij Ayco Duyster) dan toch Vorst Nationaal uitverkopen. Hoed af.
Maar we zitten met enkele vragen en twijfels.
Waarom was Sigur Ros wel goed, maar niet fantastisch ? Was het de zaal of waren onze verwachtingen te hoog gespannen? Beiden, vrees ik.

In de volgelopen rocktempel Vorst Nationaal ging de intimiteit van Sigur Ros soms verloren in een onverhoopte geluidsbrij, waarbij we zeker hun laatste single “Inni Mer syngur”mogen rekenen, ook niet bepaald het sterkste nummer van die toch wel fantastische laatste plaat. Ook “Gobbledigook”, waarbij de confettikanonnen ontploften (afgekeken van The Flaming Lips, als je ’t ons vraagt) en waarbij de gasten van het voorprogramma een handje kwamen toesteken, was misschien wel leuk maar zeker geen goede song, ook al was het publiek uitzinnig. Bovendien werden enkele nummers iets te oppervlakkig en slordig afgehaspeld en was de sound bij momenten te scherp (vooral de keyboards mochten naar ons gevoel iets fijner afgesteld worden). Zonder het zelf te willen had de groep zo wat stoorzenders in hun set laten binnensluipen, wat ons er van weerhield om van een schitterend concert te spreken. Tevens liet Sigur Ros ons wat op onze honger zitten door enkele van hun mooiste songs niet te spelen. Maar tot zover het slechte nieuws.
Gelukkig waren er die avond ook nog heel wat sublieme momenten waarmee Jon Thor Birgisson met zijn ijle vocals die typische Sigur Ros sound naar hogere sferen stuurde. U mocht in Brussel gerust op de bovenste bol van het atomium gaan staan, de stem van Birgisson reikte toch nog hoger. Er was dus nog genoeg tijd om heerlijk weg te dromen bij die prachtige IJslandse atmosferische klanken. Pareltjes als “Fljotavik” en “Ny batteri” schitterden in al hun pracht. “Festival” en “Saeglopur” stevenden allebei af op een broeiende apotheose.
Echt groots was Sigur Ros in de bisnummers met de ingetogen schoonheid van “All alright” en de openbarstende finale met “Popplagid”, de beste song van de avond, op en top Sigur Ros, van heel intiem aanzwellend naar een bruisende en machtige brok van boven de 10 minuten, en deze keer zat het geluid wel goed.

Laten we dus maar spreken van een half geslaagd concert van een prachtgroep die een beetje genekt werd door een te opdringerig geluid. Volgende keer in de AB, en met strijkers !

Ook nog even dit. Opwarmer van de avond waren de ook al IJslandse For A Minor Reflection, te situeren in het wereldje van Mogwai, Godspeed You Black Emperor en Explosions In The Sky. Zowaar een voortreffelijk optreden van een band die weet hoe gezond lawaai te maken.

Organisatie: Live Nation

Een prettige opwindende dansavond op I Love Techno 2008

Geschreven door

I Love Techno is uitgegroeid tot het grootste indoor ‘dance’ festival. Voor de dertiende editie prijkte al weken het bordje ‘sold out’: 35000 dancefanaten, 6 rooms, meer dan 35 DJ’s en 12 uren onvervalst dansplezier! Een ongelofelijke formule die aanslaat, want nog meer dan vroeger bracht dit muziekfestival mensen samen vanuit de verschillende uithoeken van Europa. België, het land bij uitstek van de dance scène, is een graag geziene gastheer van heel wat gediplomeerde en getalenteerde nationale en internationale DJ’s. Kortom, I Love Techno is de technohoogmis bij uitstek!

Hot Chip
De Blue Room, op voorhand aangekondigd als één van de drukst bezochte zalen van deze 13e editie, had af te rekenen met een ietwat valse start. Het Britse Hot Chip, bekend om hun avontuurlijke aanpak in de dance-pop, kon nooit de hoge verwachtingen inlossen na hun indrukwekkende passages op de grote zomerfestivals. Het duo
Taylor/Goddard verdronk in hun eigen enthousiasme waardoor de set een rommelige indruk naliet. Gelukkig konden ze op tijd terugvallen op hun grote hits als “Over & over again”, “One pure thought” en “ Ready for the floor”. Ze lieten voor het dansminnende publiek geen grootse indruk na, maar één troost, ze waren zelf meer onder de indruk!

Felix Kröcher
Eén van de jongste gasten in Gent was Felix Kröcher. Hij is amper 25 jaar maar hij heeft al een hele hoop ervaring opgedaan in de techno scène. Al op zeer jonge leeftijd draaide deze man in zijn thuisland, Duitsland in bekende clubs en party’s als ‘The love parade’. De organisatie bood z’n publiek hardere, pompende beats, vertaald in deze beloftevolle jonge techneut. Een broeierig sfeertje en een totale ontlading voor de fans van de harde techno; een eerste hoogtepunt!

Crookers
Eén van de ontdekkingen is de uitgelaten Italiaanse bende Crookers. Ze zorgden voor een duit in het zakje om Italiaanse jongeren naar Gent te laten trekken. Ze kwamen in de belangstelling met hun eigenwijze remixes van onder meer Robin S en Beastie Boys. Gedurfd breiden ze op opzwepende wijze eigen werk onder ‘Knobbers’ met ‘90’s remixes, house en poprock aan elkaar. Een eerste grote bijval in de Orange Room. Een duidelijke strategie? Nee! Een geweldige party? Ja!

Underworld
Underworld kon en mocht op deze editie niet ontbreken …want vorig jaar stonden zanger Hyde en knoppenfreak Smith ook op de affiche maar moesten ze ternauwernood afhaken door een keelontsteking van Hyde. Ze sloegen bikkelhard terug en sloten hun fans rond middernacht in de armen met hun trancy pompende dancepop. Ondanks de huidige generatie techneut-groupies blijft het duo (btw al 20 jaar bezig!) erg populair. De afgeladen volle Red Room werd een broeierig hete oven. Het publiek onderging de rave van songs als “Crocodile”, “Rez”, Two months off” en “ Born slippy. Een fijn opgebouwd dansfeestje, showspektakel op het podium en een enthousiaste Hyde, die zich volledig liet gaan op de zalvende, groovende beats, wat respect afdwong bij de dansende meute. Wat een helse danstempel voor Underworld’s house-, techno- en elektrobeats!

Boys Noize
De Duitse electro en techno dj Alexander Ridha, gekend van remixes van Tiga, Depeche Mode, Kreeps, …heeft al een paar opmerkelijke eigen dansnummers uit waaronder “Lava lava”, “Oh!oh” en “ Don’t believe the hype”. Het belangrijkste Duitse exportproduct bracht een vernieuwende, frisse wind binnen de scène. Probleemloos zette hij anderhalf uur lang de Blue Room in vuur en vlam. Hij legde er de pees op voor een dosis steengoede beats’n’pieces.

DJ Rush
De bijna veertigjarige Amerikaan Isaiah Major Rush, bekend onder DJ Rush, trok al gauw naar de stad der hippe dance formaties, Berlijn. Momenteel vertoeft hij ergens rond Amsterdam. Hij staat bekend voor een rauwe, krachtige aanpak, wat terug te vinden was in harde uptempo dance/technobeats. Hij is een graag geziene gast op de ‘I Love Techno’- edities en tekende voor een stomende set en slapeloze nacht.

Justice
We waren uitermate benieuwd en gebrand wat het Franse duo ‘Justice’ na hun wervelende passage op Werchter, waar een deel van de versterkers er moesten aan geloven, deze nacht uit z’n elektronica-apparatuur zou schudden; al voor de derde keer stonden ze geprogrammeerd. Het getalenteerde Franse duo liet stevige electrobeats daveren in de compleet gevulde dampende Room. Wat een belangstelling en respons. Hun single paradepaardjes “Never be alone” (onlangs terug uitgebracht onder “ We are your friends”) en “D.A.N.C.E.” waren de hoogtepunten. Opnieuw een Overtuigende set!

De 13e editie van het grootste indoor ‘dance’ festival was opnieuw een voltreffer. Hun ‘gouden’ formule’ is er ééntje van een overtuigende afwisseling van gevestigde waarden met nieuw aanstormend talent te bieden in de vertrouwde omgeving van Flanders Expo. We kijken alvast uit naar volgende editie om de crême van de electro/technoscène bij elkaar te zien.

Organisatie: I Love Techno - Live Nation

Arsenal

Belgische sfeerband bij uitstek: Arsenal

Geschreven door

Het was al van jááren Pukkelpop geleden dat ik Arsenal aan het werk heb kunnen zien, toen ze doorbraken met “Mr Doorman”. Een band met een multi-culturele sound en met potentieel werd toen gezegd, en … wat dus bevestigd werd!
Eerder met klamme handjes, maar met grote verwachtingen keek ik na die periode van zes jaar sterk uit naar het clubconcert van Arsenal in de MaZ. En de nerveuze gedachte werd snel ontkracht door de anderhalf uur durende stomende, zwoele, zuiderse set van het gezelschap, vijf sterke muzikanten (waaronder elektronicatechneut Hendrik Willemyns), John Roan en vaste backing vocaliste Leonie Gysel. Slotsom was een kleurrijke set van strak gespeelde oude en nieuwe exotische songs, van een goed op elkaar afgestemde band, gedragen door de perfecte duo zang/rap van Roan en Gysel.

Ze begonnen met het stevige "Turn me loose", meteen gevolgd door hun nieuw single "Estupendo", die de temperatuur in de zaal deed stijgen. De frisse pop van "Switch", "The Coming" en het prachtige “Lotuk”, titelsong van hun nieuwe CD btw , hielden een mediterraan klimaat aan. "Longee" creëerde een broeierig, dampend sfeertje en bracht Leonie Gysel in een glansrol. De pulserende beats op "Either", "Selvagem" en "Personne ne bouge” (heel leuke Frans liedje) werkten aanstekelijk op de dansspieren en zorgden voor uitbundige reacties. En op die manier bereikten ze hun doel om de zaal op zijn kop te zetten met het meezingbare "Saudade". Het rustige"How Come" beëindigde de set en was welgekomen na die opzwepende, ophitsende songs.
De bis zetten ze in met "Who we are" waarna iedereen kon meezingen en -rappen met "Mr. Doorman". "A Volta" was de kers op de taart op die unieke, zonnige cocktail van de band. Een laaiend enthousiast publiek schreeuwde om meer en de groep kwam voor een derde keer terug en speelde een nog meer stomende versie van “Estupendo”, wat zeker nu in m’n geheugen gegrift staat!

In deze donkere periode van het jaar kon de organisatie van de Cactus Club geen betere band programmeren dan Arsenal om het zomerse gevoel even te doen oplaaien. Een Fijne zet om één van Belgisch beste sfeerbands nu te programmeren!

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Avond van de ontdekkingen op Festival les Inrocks met Friendly Fires en Foals

Geschreven door

Le Festival les Inrocks biedt een pak fijne, beloftevolle bands die de kans gretig nemen zich te profileren binnen enkele grootse steden in Frankrijk (Parijs, Nantes, Toulouse en Lille). Op elke locatie kon je een verscheidenheid van bands zien. Te Lille kon je op 13 november terecht voor The Ting Tings, Cajun Dance Party, Soko, Late of the pier en Black Kids in de l’Aéronef (zie livereview site fr) en op 14 november werden volgende bands geprogrammeerd in Le Splendid: The Wild Beasts, The Virgins, Friendly Fires en Foals.
Elke band gaf het beste van zichzelf, onderstreepte een ‘clubsfeer pur sang’ en kon rekenen op een sterke respons. Tav andere jaren kregen de groepen iets minder speelruimte, een (magere) vijfenveertig minuten …
Dag 2 werd uitgekozen in het oubollige, pittoreske Splendid.

The Wild Beasts is een jonge Britse band die al vier jaar samen zijn en onlangs het debuut ‘Limbo, Panto’ uitbrachten: dromerige, romantische indierock met een vleugje americana. Gevarieerd songmateriaal, dat live een intense spanning had, snedig en krachtiger klonk. Vooral de falset stem van pianist/gitarist Hayden Thorpe viel op, ergens tussen Jeff Buckley , Antony (van The Johnsons) en Rufus Wainwright. De zang van bassist Tom Flemming was rauwer en klonk minder nerveus en vervelend.
Het sympathieke kwartet speelde enkele puike songs, die de meest bizarre songtitels hadden, van een “Vigil for a fuddy duddy “ tot “Brave bulging buyoyant clairvoyant”.

Het Amerikaanse The Virgins uit New York hebben sinds juni hun titelloos debuut uit en plaatsten zich in de schijnwerpers met hun aanstekelijke single “Rich girls”, die live een frisse en groovy wending had meegekregen. Samen met “Private affair” waren dit de twee sterkste songs van het kwintet, die postpunk en indie mengden. De zang was onvast en te bleek. Toch hadden ze een sterke support van een enthousiaste jonge menigte vooraan.

We waren alvast te vinden voor de twee daaropvolgende bands: Friendly Fires en Foals die duidelijk overtuigden met hun frisse, avontuurlijke en boeiende sound. Twee talentvolle bands die op elkaar waren ingespeeld, hun songs een krachtige beat en groove voorzien en ze verrassende wendingen lieten ondergaan.

Als The Klaxons en The Rapture binnenkort godvergeten zijn, is alvast de opvolging verzekerd met geestesgenoot Friendly Fires. Ze passen binnen het plaatje van de ‘new rave’. Ze haalden de dynamiek aan van !!!, gooiden er een pompende beat tegenaan en zweepten de melodieus luchtige songs op door de dubbele percussie. Ze combineerden ‘70’s funk, ‘80’s Talking Heads en de electro van New Order. Een heerlijke set speelden ze, met vrolijk rockende “Jump in the pool” en “In the hospital”, en met groovende songs als “White diamond”, “On board” en “Strobe”. En “Ex lover” tenslotte klonk forser door gierende gitaren. Enkel “Skeleton boy” en de huidige single “Paris” klonken sfeervoller, door de zalvende beats en trance. Kortom, Friendly Fires is ‘hotte’ popdance voor de toekomst.

Het Britse Foals uit Oxford debuteerde in het voorjaar met het frisse, nerveuze en eigenzinnige‘Antidotes’. De band heeft al een ongelofelijke dosis live ervaring opgedaan. Foals nu was Foals niet meer van enkele maanden terug. Wat een energie en explosiviteit. Een hyperkinetische band, een uiterst originele set en een zanger die z’n gitaar pijnigde, heen en weer huppelde op het podium, op de boxen sprong en op de koop toe ronddoolde in het publiek.
De songs klonken heftiger, hadden felle uitbarstingen en bruisten van dynamiek: goochelende melodieën, strakke, hoekige riffs, een portie distortion, diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen, zoals op een ”Olympic airways”, “Cassius”, “Red sock purgie” en “Electric boom”. Het uitgangsbord van de band, hun “Two steps Twice” werd mooi uitgesponnen en vormde de apotheose van de set. Het kwintet is te situeren binnen de ‘80’s van Talking Heads (opnieuw!) en Gang Of Four, het freakende CYHSY en !!!, de postrock van Mogwai, de maths van Battles en de postpunk van Bloc Party en Franz Ferdinand.
Een gesmaakt optreden, een band met potentieel en de gepaste afsluiter voor dit festival van de ontdekkingen.

Organisatie: Agauchedelalune, Lille ism Aéronef, Lille

Alphabeat

De zorgeloze pop van Alphabeat

Geschreven door

Het Deense bandje Alphabeat teistert al enkele maanden de hitparade met twee aanstekelijke, springerige singles “Fascination” en “10.00 nights”. Dit is ‘feel good, feel happy music’, refererend aan de Scissor Sisters, B 52’s, Wham! en A-Ha…En ook ABBA is te horen, tot in de songtitels toe. Radiovriendelijke, lichtvoetige ‘kitsch’ dans (vrouwen) pop van vijf jongens en een meisje, om lekker weg te dromen en out te freaken. Alphabeat zorgde al voor een massale toeloop in de Château op Pukkelpop en is de popband van het moment, want vele jonge meisjes en jongens vonden de weg naar het Depot, met als gevolg dat het concert al een tijdje uitverkocht was.

Naast de pak elektronica-apparatuur, dubbele percussie, bas en gitaar stond de cd hoes ‘This is Alphabeat’ op een groot doek geplaatst. Elke letter van de titelcd had een ander kleurtje. In het kleurrijke decor huppelden, sprongen en dansten de jongens van het bandje er op los. De bevallige zangeres Stine Bransen had een trendy groen jurkje aan, dartelde sensueel over het podium en zette een paar verleidelijke pasjes op haar hoge hakken. Ze kon vocaal hoog uithalen als een Ana Matronic van The Scissor Sisters of als Madonna in de ‘80’s. Een prominente rol was ook weggelegd voor de hyperkinetische zanger/percussionist Anders SG. Kijk, het zit allemaal mooi verpakt in de formule van dit uitbundig bandje.
Naast de single kleppers tekenden vaardige songs als “Fantastic”, “Go go”, “What’s happening” en “A message” voor vreugdevolle pop, meezingbare refreinen en handjes wuiven. De synthpop van “Hit with a rhythm” en “Touching me, touching you” vormden een lichte variant. En het sfeervolle “Rubber boots” deed ons eeuwig jeugdig tienerhartje sneller bonken.
Hun enthousiasme en positive attitude werd sterk onthaald. Ze vertaalden het in een meer dan overtuigende bis, - “Precination” en “Fascination” -, van pop, dance, disco en beats.

Popmuziek van een bandje die de zorgeloze tienerjaren koesterde. Mag toch? Welverdiende doorbraak

Voor de warming up zorgde Lapaz, een kwintet uit Leuven zelf, met catchy , swingende popsongs. Toegankelijke, hapklare pop met een Elton John, Ben Folds en Cold War Kids pianotune. De heren waren alvast in hun nopjes met hun mooi uitgedoste zwarte kostuums en rode das. Hun melodieuze pop kon net niet voldoende boeien door … iets teveel van hetzelfde! De Beach Boy cover “Get round” namen we er wel graag bij …

Organisatie;:Het Depot, Leuven

The Datsuns

De rock'n'roll volgens The Datsuns

Geschreven door

Fotoverslag The Datsuns
Het Nieuw-Zeelandse The Datsuns zijn in close harmonie met Europa en houden van ons landje. Ze zijn voor een handvol cluboptredens te gast en gaven de aftrap in de Centrale te Gent. Ze staan garant voor hun uitbundige live-optredens, waarbij we nog zouden vergeten dat ze cd’s uitbrengen. Onlangs verscheen ‘Head stunts’. Deze 'MF from Hell' speelden een setje vettige en snedige rock’n’roll met een subtiel tintje.
Zie fotoshoots onder live foto’s

Organisatie:Democrazy, Gent

Tricky

Meesterlijke Tricky Kid

Geschreven door

Het Britse fenomeen Tricky is terug … en iedereen in het goed gevulde Hof ter Lo heeft het geweten, want de aparte songschrijver ontbond z’n duivels in een meer dan twee uur durende, stomende set. De ondoorgrondelijke mix van pop, blues, hiphop, r&b en drum’n bass, de dreigende geluidscollages en de tegendraadse ritmes (de zgn. triphopsound) kregen stevige rockinjecties, werden pittig gekruid en ondergedompeld in boeiende en intrigerende jams.
De intens broeierige spanning die binnen dit geluid past, kwam bij onze ‘Tricky Kid’ volledig tot ontlading. Een muzikale explosie! Z’n rauwe, half brabbelende rapstijl en de passionele fluisterstem van z’n verleidelijke vrouwelijke collega Veronika Coassolo gaven elan aan die unieke beklemmende, grimmige sfeersound en muzikale potpourri. Op het podium leek Tricky in contact met iets bovenaards; hij maakte allerlei bewegingen met z’n armen en maakte rondjes met z’n hoofd. Als het ware een psychoticus, die af te rekenen had met z’n eigen demonen. Tricky ging zelfs helemaal uit z’n dak, ondanks de beperktheid in het stappen, want hij zat met z’n been in verband.
Hij liet ons proeven van het recente ‘Knowle West Boy’ en putte naast enkele tracks van z’n debuut ‘Maxinquay’ (’95) uit z’n rijkelijk gevuld oeuvre.
Net als Portishead eerder dit jaar onderstreepte Tricky de muzikale evolutie van de triphop in een scherper, weerbarstig, voller meer ‘jumpend’ rockconcept. Een totale andere Tricky dan op Pukkelpop, maar het bevestigde nog maar eens z’n grillige persoonlijkheid en mans stemming …

Eigenlijk begon het allemaal redelijk basics, met de vertrouwde logge, monotone beats en rockende adrenalinestoten in een donker lichtdecor. Tricky sleepte ons eerst mee in dit ritme, maar gaf gaandeweg frisse, variërende wendingen. En de sfeer zat er goed in. We hoorden krachtige versies van “Excess”, “Black steel” , een snedig trippende “Puppy toy” en een donker dreigende “Past mistake”. “Where I’m from” en “Overcome” hielden nog even die spanning aan , maar vanaf het uitgesponnen “Girls” schoot Tricky met z’n band op scherp.
En toen iedereen op dreef kwam, hield Tricky er plots mee op, maar in de toegift (die btw meer dan een uur duurde!) hadden ze een metamorfose ondergaan. Tricky zette ons op het verkeerde been: het sfeervolle materiaal van op plaat kreeg een krachtig rockend concept, onverwachts avontuurlijke wendingen, gingen van zacht naar hard en werden lang uitgesponnen, omfloerst door strakke drumpartijen, een repeterende, diepe bas, een snedig gitaarloopje en hiphop/elektronicacollages; wat een apotheose, waarvan elke song z’n impact en emotie had, en één voor één een hoogtepunten waren. We noteerden: “Money greeding”, “Coalition”, “Cross to bear” en “Council estate”.
Alsof dit nog niet genoeg was, nodigde de toetsenist ons uit het podium te betreden; in een sober lichtdecor vatten ze een originele “Ace of spades” aan van Motörhead , en toen de roadie de drums hanteerde op “The money I fear”, speelde Tricy en de zijnen (met het publiek naast hun zij) een langgerekte jam, waarin we ergens een overgang hoorden naar “So slow”. “Overcome” mocht in het vertrouwde triphoplandschap de ronduit lekker klinkende, chaotisch gecontroleerde, opwindende en afwisselende set besluiten.

Net als geestesgenoten Portishead hield Tricky meesterlijk de kroon op zich binnen deze unieke stijl. Meesterlijk! Op handen gedragen en terecht enthousiaste reacties.

Organisatie: CC Luchtbal ism Trix, Antwerpen

Stereolab

Stereolab neemt fans mee naar Moogie Wonderland

Geschreven door

De Franse band Aquaserge mochtopwarmen. Chaotisch was m'n eerste gedacht als ik deze band hoorde: synths, drums, scherpe gitaarsolo’s, achtergrond zang en bas … alles wijd open en spelen maar. Toch bleef het lekkere popmuziek maar dan met een scherp randje eraf.

Maar het was ‘em te doen rondom Stereolab, die nog eens op Belgische bodem te zien waren. Vroeger vormde het geen probleem om hen aan het werk te zien, nu was het halsreikend uitkijken. En trouwens, met ‘Chemical Cords’ (eerste plaat op 4AD Rec!) hebben ze een ‘classic’ Stereolab album onder de arm.
In de eerste vier nummers kon je niet direct zeggen dat ze met plezier op het podium stonden. Het lag zeker niet aan de keuzes van de nummers . Openen met “Percolator” doet iedere Stereolab liefhebber het haar op de armen rechtstaan. Ze moesten wat op dreef komen en na “Mountain” kwam het allemaal wat spontaner en losser, wat ervoor zorgde dat we een ‘good old’ Stereolab te horen kregen.
Het nieuwere werk paste perfect in de set: “Neon beanbag” en “Silver sands” waren pure bubbelgum pop waar ze een patent op hebben. Het heerlijk klinkende “Ping pong” stond gelukkig ook de playlist. De zang van Latitia Sadier zat mooi verweven in de muziek. De overleden Mary Hansen mis je toch soms in het oudere werk voor haar “papapa's” en “lalala's”. Want we hadden toen eigenlijk twee soorten Stereolab songs: enerzijds de luchtige bubbelgum pop en anderzijds de repetitieve gitaarnummers.
“French disko” was een supernummer en was samen met “Tim gane” één van de hoogtepunten: dromerig, uiterst genietbaar, met de ogen dicht en het hoofd lichtjes heen en weer schuddend op die Moogs synths. De zanger van Aquaserge hielp mee.
Ze trakteerden ons op een drietal songs in de bis. Met een super versie van “Stomach worm” als definitieve afsluiter. En voor de ware freaks verrasten ze ons met een toursingle van twee nieuwe nummers.

Binnen de indie/popelektronica behield deze Britse band met Franse roots z’n uniek fris, aanstekelijk broeierig karakter.

Playlist: Percolator, Neon beanbag, Eye of the volcano, Mountain, ?, Self portrait with electric brain, Ping-pong, Valley hi, Lo boob oscillator, The estatic static, One finger symphony, Double, Rocker, Silver sand, John Cage bubblegum, French disko
bis: Vortical, Emergency kisses, Stomach worm

Organisatie: Botanique, Brussel

Nitin Sawhney

Nitin Sawhney: zien & beleven!

Geschreven door

Het was  alweer van ‘FeestInHetPark – editie 2005‘, Oudenaarde geleden dat ik Nitin Sawhney aan het werk zag. Een paar jaar voordien had deze Britse Indiër of Indische Brit mij volledig in de ban geslagen, na een volstrekt weergaloos concert in l’Aéronef te Lille. Sindsdien bleef ik Sawhney volgen, al moet gezegd dat dit bij een artiest als de man in kwestie vrij moeilijk is. Dat heb je met van die muzikale duizendpoten alias multi-instrumentalisten. Het valt hoegenaamd niet meer bij te houden wat deze kerel allemaal heeft gedaan, laat staan uitgebracht.
Nitin Sawhney is dus van vele markten thuis, en niet in het minst kan ik de man enorm appreciëren omwille van zijn songwriterkwaliteiten, flamenco – en jazzgitaar en produceruitstappen, dj-sets, en zijn gevestigde waarde(n) in het wereldje van orkest- en filmmuziek.

Het was dus uitkijken naar de set, niet in het minst omdat de man net een nieuwe CD uit heeft ‘London undersound’, die op goeie (wat zeg ik?), uitstekende recensies is onthaald, en dit op wereldwijde schaal. Hij werkte er met talrijke gastmuzikanten, waaronder Paul McCartney. Dat deze laatste er niet bij was in de Handelsbeurs, betreuren we, maar kunnen we, gezien zijn status, ergens begrijpen.
Nithin Sawhney had een bandje mee om duimen en vingers van af te likken. Inhoudelijk muzikaal stuk voor stuk raspaardjes, maar ook visueel vrij aantrekkelijk om gedurende anderhalf uur te staan bekijken en beluisteren; in de aankondiging stond al zoiets dat je Sawhney niet enkel moet bekijken, maar ook beleven. Niets is minder waar. Met zangeressen (en vergeef mij eventuele schrijf- en/of andere fouten, maar ze zijn zo talrijk in zijn oeuvre dat je het bos door de bomen niet meer ziet) Roxanne Tataëi en Marina Abad, fluitist Ashwin Srinivaran (die ook een deel  van de vocals voor zijn rekening nam), drums en percussion (heerlijke tablas) en een fenomenale cellist, die haast alle baspartijen voor zijn rekening nam. Een indrukwekkend allegaartje, die in vergelijking met vorige passages veel akoestischer voor de dag kwam. Het was wat wennen in den beginne, maar het achterwege blijven van electronica werd niet als een gemis ervaren.
Less is more, moet de mens gedacht hebben, en gelijk had ie. Vaak was de cross-over van World, electronica, dance en folk zo indrukwekkend dat je er moeilijk nog iets kunt op kleven. Wat speelt die man nu eigenlijk?
De setlist was zorgvuldig samengesteld met werk uit vele voorgaande CD’s. Ik som op: “Letting go” uit Beyond Skin (1999), “Hererica Latino” en “Voices” uit ‘Displacing the priest’ (1996/2002), “Fragile wind” uit ‘Human” (2003), “Noches”, “Vela” en “Dead man” uit ‘Philtre’ (2007), “Sunset” en “Prophesy” uit ‘Prhophesy’ (2001).
Dat Nitin materiaal genoeg heeft om een show vol te maken, hoeft geen betoog. Indrukwekkend is hoe hij zijn set samenstelt, en als klassiek gitarist met gevoel en virtuositeit zijn band vooruit stuwt. Het geheel klinkt als een ‘plaatje’, en dit zonder franjes nog overbodig geklingel, ook niet in de voor de hand liggende muzikale wereldlijke uitstapjes die hij maakt.

Een schitterend concert op een grijze 11 november. Waarvoor een verlofdag allemaal niet goed is…

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Elbow

Elbow: magistraal

Geschreven door

Dat Elbow frontman Guy Garvey een sympathieke peer is zullen we geweten hebben. Zelden gezien dat een zanger zijn eigen voorprogramma aankondigt en dan ook nog een nummertje komt meezingen. Verder was dat voorprogramma, met name de kirrende neo-folk hippie Jesca Hoop, niet echt te pruimen, maar dat was bijzaak, Guy Garvey had al de harten van zijn publiek gestolen nog voor ie aan zijn optreden was begonnen.

Van bij het eerste trompetgeschal in de fantastische opener “Starlings” voelden we al dat er magie in de lucht hing die avond en dat al hetgeen zou volgen wel eens van een ongehoorde pracht zou zijn. En wat bleek: Elbow was magistraal. Guy Garvey bracht zijn band naar eenzame hoogtes, hij zong de sterren van de hemel en bespeelde tussenin het publiek met zijn fijn gevoel voor humor. Het laatste album ‘The seldom seen kid’ stond centraal in deze set, de songs die al bijzonder sterk zijn op de plaat bloeiden hier volledig open en kregen vaak nog wat meer elan en elegantie dankzij de ingehuurde strijkers. In combinatie met de prachtstem van Garvey zorgde dit voor pareltjes van het puurste soort. Eigenlijk een onbegonnen werk om hier hoogtepunten uit te halen, de set was een opeenstapeling van kippenvelmomenten. Toch maar een poging: “New Born” was fenomenaal in opbouw en werkte zich naar een orgastische opbouw toe, “Grounds for divorce” greep ons dankzij enkele forse uithalen bij het nekvel , “Weather to fly” was bloedmooi, “The loneliness of a tower crane driver” was een 18 karaats diamant, “Leaders of the free world” was ronduit groots en “One day like this “ zette de zaal in vuur en vlam .

Elbow overtrof zichzelf in de AB. Wij waren al onder de indruk van hun vier fijne platen, maar met deze set hebben ze ons toch wel volledig overdonderd.

Organisatie: Live Nation

Kane

Kane importeert stadionrockshow tot in Leuvense ‘Het Depot’

Geschreven door

Kane, is een fenomeen in Nederland. Een onvervalste hitmachine die er nog steeds de kassa’s doet rinkelen. In ons land loopt het allemaal zo’n vaart niet voor Dinand & de zijnen.
Die ‘zijnen’ zijn ondertussen ook erg sterk uitgedund want Kane is tegenwoordig een duo, live wel geflankeerd door een bijzonder sterke begeleidingsband.
Kane was eerder deze zomer ook al in ons landje en bediende ons toen met fel gesmaakte optredens op o.a. de Lokerse Feesten & Marktrock Leuven.
Eind juni speelde de band in De Kuip van Rotterdam voor de grote massa. Toen waren meer dan 35.000 fans van de partij. Dit najaar is de band te zien in de kleinere zalen. Naast Nederland is België het enige land waar Kane met mondjesmaat wat zieltjes lijkt te winnen. Naast de muzikale klasse zijn ook de uitstraling en de sexy-looks van frontman Dinand Woesthoff de grootste troef. Er zakte dan ook erg veel vrouwelijk schoon af naar de oude pornobioscoop ‘Het Depot’. Allemaal verlangden ze naar een persoonlijke ervaring met Dinand.

Helaas werd het geen huiselijk feestje. Wel kregen we een wat afstandelijke geïmporteerde stadionrockshow. Een band die de afstand behield en voortdurend speelde achter een rookgordijn. Wij Vlamingen keken dan ook erg kritisch en gereserveerd naar de groots opgezette show, maar konden wel heel erg genieten van de uitzonderlijke muzikale klasse van deze noorderburen.

Opwarmeract van de avond was de Utrechtse band GEM. Jeugdig, enthousiast maar met nog een serieus groeipotentieel bracht men puike poprocksongs met erg meezingbare refreinen. Een waardige act en als opwarmer voor Kane zeker gerechtvaardigd.

Kane zelf begon iets na 21.30 toen de mix van ”So Glad You Made It” doorheen de boxen klonk. “Free”, diende zich aan als echte opener en werd vrijwel in een compleet duister kader gespeeld. De bezwerende stroboscooplichten zorgden voor een zeer hallucinante start. Het vrij zwakke “Yeah Yeah Yeah” zette de band nog niet meteen op het juiste spoor, wat gelukkig dankzij een strakke versie van “Wanna Make It Happen” wel gebeurde. Het akoestische “Mother” bracht wat verademing na deze wervelende start. Maar al even vlug werden we terug ondergedompeld in de dance-rocksound van “Everythingyouwant”. En zo ging het steeds op en af. De single “Shot Of A Gun” deed bij velen een belletje rinkelen. Ook live is dit een erg sterke song.
Het nochtans aantrekkelijke “Fearless” kwam er niet helemaal uit maar met de huidige single “It’s Londen Calling” (met een erg mooie gitaarsolo van Dennis Van Leeuwen) kwam alles opnieuw goed. Absoluut hoogtepunt van de avond was een erg gepassioneerde versie van “Damn Those Eyes”, de song waarmee het voor Kane allemaal begon. Hier werd het ons nogmaals duidelijk wat een meesterlijke zanger Dinand Woesthoff nog steeds is! Alles loopzuiver gezongen, al verliest hij zich soms wel in het onnodeloos improviseren en het uitvergroten van zijn ‘kleine liedjes’.
De finale werd ingesprongen met “Rain Down On Me”, de enige Kane nummer één hit (weliswaar in de Tiësto mix versie) in België.
Kane kwam nog tweemaal terug op om  te bissen en liet zich eerder negatief opmerken met het snoeiharde, bombastische en wat chaotische “Catwalk Criminal”. Men eindigde wel in schoonheid met het kleine liedje ‘Tough”, in een erg mooi akoestisch, sober arrangement.

Had ik het voor het kiezen dan had ik toch liever een andere setlist gehoord. Nu lag de nadruk iets teveel op het nieuwe album “Everythingyouwant”, een plaat die bij mij nog steeds ambivalente emoties losweekt. Ook had het gerust wat intiemer mogen zijn en had vooral de man met zijn hand op het knopje van de rookmachine iets minder hard mogen toeslaan.
Desalniettemin een sterk optreden van een erg ondergewaardeerde band.
Setlist:
-So Glad You Made It (Iintro)- * Free * Yeah Yeah Yeah * Wanna Make It Happen * Mother * Everythingyouwant  * Shot Of A Gun * R.E.A.L * Fearless * It’s London Calling * NYC Soul * Damn Those Eyes * Rain Down On Me
---------- * Catwalk Criminal * Before You Let Me Go
----------* Tough

Organisatie: Het Depot, Leuven

The Dø

A Mouthful

Geschreven door

Een tof debuut is het plaatje ‘A Mouthful’, met maar liefst vijftien kernachtige, aanstekelijke en verleidelijke popsongs. Het Fins/Franse duo Olivia B (zangeres/gitariste/van Finse origine) en Dan Levy (zang/drummer/Fransman) komt sterk voor de dag met deze gevarieerde cd; sfeervol, ontroerend en hartverwarmend materiaal (“At last”, “Song for lovers”, “The bridge is broken” en “When was I last home?”)wordt afgewisseld met frisse, levendige en kleurrijke (door dromerige elektronica) pop, “On my shoulder” (wat een single!), “Stay just a little bit more”, “Searching gold”, “Aha” en het instrumentale “Coda”. Intrigerende duivelse elfjesmuziek dus, waarbij The Do nog een stap richting folk waagt op “Unissasi laulelet” of er een vleugje hiphop aan toevoegt, zoals op de groove op “Tammy” en de raps op “Queen dot kong”.
Het duo beweegt zich ergens tussen Fairground Attraction, Edi Brickell, The Cardigans, een toegankelijk Fiery Furnaces, Laïs en Eminem. De hemels breekbare stem van zangeres Olivia refereert aan Björk of Nina Persson en is duidelijk een meerwaarde aan dit overtuigend verslavend klinkend debuut.

Satyricon

The Age Of Nero

Geschreven door

Satyricon is een band die altijd al naast het te vaak bewandelde pad van Black Metal gewandeld heeft. Ze hebben nooit blastbeats en satanistische teksten nodig gehad om hun duisterheid te bewijzen. Zo’n groepen zijn uniek in het genre. Feit is dat Satyricon zo’n band is waar je voor of tegen bent. Sinds hun veelbesproken album ‘Rebel Extravagenza’ is er gekozen voor een moderne, haast mechanische sound. Deze sound is alsmaar geëvolueerd tot we op de vorige plaat ‘Now, Diabolical’ een nieuwe betekenis kregen van de uitdrukking “minder is meer”. De nummers werden heel simplistisch voorgesteld, bevrijd van allerlei franjes en toevoegingen. Enkel de krachtige essentie!
Op ‘The Age Of Nero’ is Satyricon verder gegaan met dit recept, dus zij die de vorige drie albums niet wisten te appreciëren hoeven niet meer verder te lezen. Ook is dit duidelijk zo’n album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om echt volledig tot je door te dringen, net als alle Satyricon albums.
De typische sound is weer aanwezig, dankzij het unieke gitaarspel, de inventieve drums van Frost en de kenmerkende zang van Satyr(die sinds kort zijn haar afgesneden heeft, which makes him look gay).
Dit album telt acht nummers, waarvan de meeste mid-tempo zijn. Enkele nummers die toch wel een speciale vermelding verdienen zijn “Black Crow On A Tombstone” en de heerlijke single “My Skin Is Cold”. In “Die By My Hand” wordt de snelheid terug wat opgedreven en krijgen we een soort van sfeerkoortje in het refrein. Dit is gewoon een lekker nummer in de zuiverste Satyricon traditie!
En als afsluiter krijgen we “Den Siste”. U leest het goed. Voor het eerst sinds hun klassieker Nemesis Divina heeft Satyricon nog eens een nummer opgenomen in het Noors. Dit is een trage, sfeervolle beuker met hier een daar een discrete toevoeging van een blaasorkest.
Kortom, Satyricon is er weer in geslaagd een klasseplaat af te leveren. En zij die een euro of twee meer over hebben voor dit werkje krijgen er nog een bonusschijf bovenop met o.a. heel de ‘My Skin Is Cold’ EP en nog enkele alternatieve versies van “The Pentagram Burns”, “Last Man Standing” en “Den Siste”. Vergeet ook het artwork niet te bekijken, het is werkelijk heel sfeervol en prachtig.

The Kills

Midnight Boom

Geschreven door

The Kills zijn toe aan de derde plaat, ‘Midnight Boom’. De cd laat een ietwat breder geluid horen binnen hun rauwe garagerockabillyblues, want naast de ritmebox sijpelen elektronicabeats door. Ook klinkt het vrouw – man duo, Alison ‘VV’ Mosshart en Jamie ‘Hotel’ Hince toegankelijker en melodieuzer, en is het lofi karakter wat meer op het achterplan gedrukt, maw hun zompig, smerig en rammelende sound klinkt afgelijnder. Maar het blijft genieten van hun gejaagd en broeierig geluid, bepaald door de doorleefde, verbeten en soms krijsende zang van Alison, ondersteund door Jamie’s zegzang. Kernachtige en krachtige songs, waarvan “Last day of magic”, “Hook & line” en “Alphabet pony” meer dan moeite waard zijn. The Kills ondernamen een logische stap, een stap die ze moesten riskeren na hun twee rauwe rudimentaire platen, ‘Keep on your mean side’ en ‘No Wow’. Benieuwd of onze Black Box Revelation ook zo zal evolueren …

The Sedan Vault

Vanguard

Geschreven door

Ons Belgisch The Sedan Vault nam de tijd te werken aan de opvolger van hun prima avontuurlijke debuut ‘Mardi Gras of The Sisypha’. Het kwartet onder de broers Meeuwis en Johan Buy uit Sterrebeek hebben een verschroeiend tweede plaat uit. Het concept van vier antihelden die samenspannen om een gebouw in Londen op te blazen. Ze spelen een helse infernosound van verschillende gitaarlagen (hard –zacht), avontuurlijke en toegankelijke ‘70’s retrogitaarriffs, distortion, bezwerende drums en dreigende en psychedelische synths. Een sound van talrijke ritmewisselingen en onverwachtse wendingen, bepaald door een aan Bixler leunende heldere, huilende en krijsende zang.
Inderdaad The Sedan Vault kan gelinkt worden aan The Mars Volta , maar haal er ook maar Suicide, Don Caballero en Battles bij; een hectisch hallucinant geluid en een verbluffend staaltje muziek en kunde, tussen melodie en bevreemding, dat donker dreigend is, maar ook mistroostig en dromerig kan zijn door de verfijning en subtiliteit.
’Vanguard’ vormt de soundtrack of een totaalpakket van een (post)apocalyptisch landschap door songs als “Communism by the gallon”, “Autochtonic”, “One thirty through the borough”, “The axis of frazier and formande” en de single “Unidentified flying subjects”. De filmische spoken words, waaronder een Ostends brabbelende Arno in de intro, en de paar innemende rustige songs geven gevoel en emotie en zorgen voor een extra dimensie aan deze venijnig, grillig klinkende bombastische plaat.

The Ting Tings

The Ting Tings: Shut up en let ‘em go!

Geschreven door

We noteerden een nokvolle Orangerie om het beloftevolle Britse duo Jules de Martino (drums/vocals) en de bevallige Katie White (gitaar/vocals) aan het werk te zien. Het concert kreeg al weken het kaartje ‘sold out’ opgehangen. Hun sprankelende, springerige, frisse en speelse gitaarpop ligt duidelijk in de lift; de strakke popsingles met hun meezingbare refreinen “Great DJ”, “That’s not my name” en ”Shut up, let me go” stonden al in de hitlijsten. Samen met Blood Red Shoes zijn één van de ontdekkingen van 2008.

Terecht vormen zij zo een beetje de jonge B 52’s, die optimisme en levensvreugde uitstralen. Het sympathieke duo zorgde alvast voor opwinding, zweepte het publiek op en wist in geen mum van tijd hen in te palmen. Ze werden warm tot sterk onthaald, maar een feestje zoals bij Blood Red Shoes bleef net uit.
De Martino mepte er naar hartelust op los en Katie dartelde als een jonge Debbie
Harry over het podium. Ze speelden een korte, krachtige set en op nog geen uur tijd hadden ze bijna alle songs van hun aanstekelijke debuut ‘We started nothing’ erdoor gejaagd.
Het goed op elkaar ingespeelde duo stoeide met gitaar, drums en elektronica. “We walk” opende het stomende setje en had een opbouwende groove door een rauwe repeterend klinkende gitaar en beats. Hun doorbraaksingle, het tintelende “Great DJ” volgde. De dubbele bassdrum en de hitsende ritmes op “Fruit machine” en “Keep your head” hielden het tempo hoog. Het duo ontpopte zich als een jonge JohnTravolta en Olivia Newton-John op het aangename en sfeervolle rustpunt “Traffic light”. “We started nothing” klonk broeierig, had een intense spanning en werd mooi uitgesponnen tot de laatste mokerslag. De zang van Katie deed denken aan Polly Harvey. “Shut up & let me go” werd het lijflied van de avond; beiden fokten het op door enkele stiltes, dubbele percussie en trom, wat iedereen aanzette tot dansen, springen, zingen en handclapping. Vijfenveertig minuten jong geweld passeerde aan ons voorbij. Als toegift zorgde De Martino voor wat animatie door pics te nemen van de eerste rijen, hen een happy birthday te laten zingen en z’n eigen DJ kunstjes te tonen. Run DMC, Grandmaster Flesh en Ray Parker Jr leidden het pompende electro funky “Impacilla carpisiung” in , en tenslotte kon iedereen nog eens z’n keelgat openzetten op “That’s not my name”.
Beloftevolle Band met charisma, een positive vibe en … toekomst. Meer moet dat soms niet zijn …

Organisatie: Botanique, Brussel

Los Campesinos!

Onbezonnenheid, speelsheid en humor van het vrolijke Los Campesinos

Geschreven door

De organisatie van de Botanique gooide er in de pittoreske kleine Rotonde zomaar drie enthousiast energieke, bruisende en opzwepende beloftevolle bands te grabbel. De gesmaakte formule was weggelegd voor overtuigende acts van Los Campesinos, Lovvers en Sky Larkin.
 
Los Campesinos uit Wales brengt songs uit met de vleet. Ze hebben op anderhalf jaar tijd een EP ‘Sticking fingers into sockets’ en twee (full) cd’s uit, ‘Hold on now, Youngster …’ en ‘We are beautiful, we are doomed’. Het septet leidt nog niet direct aan ideeënarmoede, zo te horen.
De sound is een bruisende cocktail van frisse, sprankelende en zwierige gitaarpop en folk; hun aanstekelijk materiaal werkt in op de dansspieren, heeft een uptempo melodie en bevat aanstekelijke refreinen. Een handig alternatief voor wie houdt van het rauwe Pavement en de springerige dynamiek van bands als Architecture In Helsinki, Polyphonic Spree, I’m from Barcelona en Broken Social Scene. Oorstrelende ‘feel good music’, wat wordt omschreven in de cd titels en de ellenlange songtitels en … het voordeel zit ‘em dat ze net korte, kernachtige nummers schrijven.
Het publiek onderging een uurtje hun enthousiasme, onbezonnenheid en speelsheid. Ze zweepten de boel op door gitaarinjecties, drums, toetsen, xylo en viool, maar ook door de afwisselende zang van de weirdo Garreth en Aleksandra Compesinos en de meerkorig schreeuwerige zang. Meteen zat de vaart erin met nieuwe songs als “Ways to make it through the wall”, “The international tweexcore underground” en de klassieker “Death to LC”; de subtiliteit klonk door op “Miserabilia”, “You’ll need those fingers for crossing”en “Documented minor emotional breakdown”.Het waren net deze songs die het schoentje wat deden wringen; ze klonken fatsoenlijk, verzorgd en voorspelbaar.
In het tweede deel hielden we alvast van het opbouwende “This is how you spell “Hahaha”, I destroyed …”, ” My year in list” en “We are beautiful, we are doomed”.
Ze zorgden voor een evenwichtige set, variatie, humor en spontaniteit (Garreth boorde zich zelfs een weg naar de PA en ging in duet met Aleksandra). En met “You! Me! Dancing!” en “Sweet dreams , sweet cheeks” ging het hyperkinetische septet naar een charmant hoogtepunt: ze zongen op de geluidsversterkers, mepten op de drums en cimbalen en lieten gierende gitaren, kleurrijke toetsen, xylo en een zwierig viooltje doorklinken. Een krachtige, verbluffende apotheose .

De Bota trakteerde op volgende supports: Het jonge Britse trio Sky Larkin, onder Katie Harkin, een jonge Polly Harvey/ Kim Gordon/Kim Deal, speelde een goed half uur broeierige en opwindende rammelende gitaarrock: een krachtige, gebalde gitaarpartij, een diepe bas en een opzwepende percussie. Meer moest dat niet zijn om in de spotlights te komen. Ze tekenden voor het Wichita label van Bloc Party en The Dodos. Ook Lovvers uit de UK valt binnen hetzelfde schuitje ; ze speelden een ultrakorte set van een twintigtal minuten, waarbij de ene snelle song(riff) de andere opvolgde: rauw rommelende en rammelende krachtige gitaarpunk. Een hard, bedreven ontregelde sound en een ontstemd galmende stem weerklonken van de heen en weer huppelende zanger. Hun set, regelrecht vanuit het repetitielokaal, was er eentje die met verstomming sloeg.

Organisatie: Botanique, Brussel

Grant Hart

Na 20 jaar staat hij er nog steeds, Grant Hart

Geschreven door

Eind jaren ’80, in het West-Vlaamse hol W.: een bleke puber sloft elke maand de plaatselijke bibliotheek binnen om er weer buiten te wandelen met een aantal LP’s onder de arm. Tot dan toe waren dit meestal foute hardrockplaten van geföhnde testosteronbommen als Whitesnake, Van Halen of Judas Priest, het leven kon hard zijn in West-Vlaamse holen in de jaren ’80…
Tot op een memorabele dag de bleke puber een plaat meenam met een wat vreemde hoes van een groepje met een heel vreemde naam (blijkbaar waren de foute hardrockplaten die dag allemaal uitgeleend): ‘Candy Apple Grey’ van Hüsker Dü. De puber kwam thuis, legde de plaat op de platenspeler; draaide de volumeknop open in afwachting van een eindeloze gitaarsolo…en werd vervolgens uit zijn sloefen geblazen. Een mijlpaal in het leven van de bleke puber en op muzikaal gebied was niets nog hetzelfde, een nieuwe standaard werd gezet. Eeuwige dank aan de verantwoordelijke voor de platenafdeling van de bibliotheek in W. is hier op zijn plaats.
Om maar te zeggen dat ik een hoge dunk op heb van Grant Hart die samen met de heren Mould, Hart en Norton, het trio Hüsker Dü vormde van 1979 tot 1987.

Maar Grant Hart was weer in het land (hij speelde ook op ‘De Nachten’ in Antwerpen). De verwachtingen waren hooggespannen, maar tegelijk ook wat gematigd, want met ‘oude gloriën’ is het oppassen geblazen. Menig rockheld tourt nog rond enkel en alleen om de alimentatie/verslaving/grote villa te kunnen blijven betalen of wil hardnekkig tonen dat hij/zij nog vernieuwend is en speelt dan geforceerde nieuwe songs waar niemand een boodschap aan heeft. Grant Hart heeft na het Hüsker Dü - tijdperk weliswaar nog een paar soloplaten gemaakt en een tijdje met Nova Mob het mooie weer gemaakt, maar de laatste jaren was er toch weinig nieuws van de man (tot Arsenal met hem een nummer opnam voor hun laatste plaat).
Wij dus naar de Handelsbeurs, een zaal met klasse en standing, waar het publiek werd uitgenodigd om plaats te nemen aan ronde tafeltjes, met een kaarsje op en een streekbiertje naar keuze, very NOT punkrock, maar hey, de punkrockers van weleer zijn ook niet meer hetzelfde.

Als support-act stond ene Pete Molinari geprogrammeerd, een beleefde jonge Britse troubadour die blijkbaar al twee cd’s uit heeft maar waar ik nog nooit van gehoord had. De zoetgevooisden bleek een kruising tussen Bob Dylan en Roy Orbinson. Een gitaar, een mondharmonica (het Bob Dylan-gen) en een klok van een stem (van papa Roy O.) waarmee hij een aantal trage tot mid-tempo songs bracht die zo uit de jaren zestig bleken te komen. Mooi, goed gespeeld en gezongen maar of Pete veel potten zal breken valt te betwijfelen, daarvoor zijn de songs misschien iets te braaf en te gepolijst, net als de jongeman zelve. Nadat hij vriendelijk had gevraagd of hij nog een laatste nummertje mocht spelen ‘for the ladies’, en het eveneens beleefde publiek dit welwillend had toegestaan, was het halfuurtje Pete Molinari gepasseerd.

Pete weg van het podium en daar kwam Grant Hart, hij zag er minder rock ’n roll uit dan degene die na afloop van het concert de zaal moest vegen. Na nog eens goed zijn broek te hebben opgetrokken nam hij de gitaar ter hand, blikte de zaal in en begon Please don’t ask” te zingen. Voorwaar een sterke opener. Grant had er blijkbaar zin in want het publiek werd uitgenodigd om de nummers te kiezen.  Het maakte hem blijkbaar ook niet uit of er dan wel Hüsker Dü-, Nova Mob of solonummers, gelukkig was iedereen genoeg bij de pinken om geen nummer van Bob Mould te vragen, want de mythe wil dat het tussen die niet echt goed botert.
Blijkbaar speelt Grant Hart zijn eigen nummers nog heel vaak want bij elk verzoek moest hij maar twee seconden nadenken en hij was vertrokken, een human jukebox.”Letter from Anne-Mari” en “Admiral of the sea” passeerden, sterk gezongen en een verrassend afwisselend gitaarspel (Grant was destijds de drummer van Hüsker Dü). Er volgde een mij onbekend nummer (“Barbara”?, Iets nieuw?) en toen keek Grant op zijn playlist en was er een moment van verwarring. Blijkbaar had hij iets onleesbaar genoteerd maar na wat denkwerk bleek het “Keep hangin’ on” te zijn.
Er zat vaart in, er passeerden een aantal Hüsker Dü nummers die toch ook al 2 decennia oud zijn maar nog altijd fris van de lever klonken. Tijdens “Where Are You Gonna Land Next Time You Fall Off Your Mountain” brak een snaar en dat was de aanleiding voor een korte pauze. In de ware punkrock-filosofie herstelde de artiest zélf zijn gitaar (en zo wordt een roadie uitgespaard natuurlijk) en waren we dus een 10-tal minuten getuige van een relaxte Hart die het technisch mankement niet aan zijn hart liet komen.
Hij hernam de set met zichtbaar plezier om er nog een achttal nummers door te jagen. De man had echt niet veel nodig om terug te komen voor een bisronde, hij deed wat passen achteruit, deed alsof hij ging stoppen maar na vijf seconden stond hij al terug aan de micro. “Old Empire” en het machtige “Don’t wanna know if you are lonely” werden vol overtuiging ten beste gegeven.
En na 22 nummers kon hij nog eens terugkomen om ons, na wat gespeeld tegenstribbelen, “All of my senses” te schenken, 18 jaar geleden een bescheiden radiohit die eigenlijk een wereldhit had moeten zijn.
Om daarna af te sluiten met kippevel: “Diane’, de rauwe moordballade waar Therapy? sterk mee scoorde in de hitparade, maar dus geschreven door Grant Hart.

Grant Hart zal geen nieuwe fans gewonnen hebben in de Handelsbeurs, de zaal was matig gevuld met reeds overtuigde aanhangers maar die hebben hun oude held goed bezig gezien, niets vernieuwend maar zeker niet versleten, en het belangrijkste, de songs staan er nog altijd en dat na 20 jaar, Respect!

Playlist:
”Please don’t ask”; “Letter from Anne-Marie”; “Admiral of the sea” ;”Barbara(?)”; (?); “Keep hangin’ on” ; “2541”; “Girl who lives on heaven hill”; (?) ; “Never talking to you again”; “The main”; “Where Are You Gonna Land Next Time You Fall Off Your Mountain”; “No substance”; “Books about UFO’s”; “Evergreen memorial drive”; “She floated away”; “Green eyes”; “Pink turns to blue”; “Flexible flyer” ; “Last days of Pompeii”; “Old empire” ; “Don’t wanna know if you are lonely”; “All of my senses”; “Diane”.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

The Hanson Brothers

The Hansons Brothers Circus Magic Music Show

Geschreven door

Muzikale indruk: het is altijd partytime wanneer Johnny, Tommy, Robbie en Errnie Hanson terug in ‘Diksmuda’ zijn. Ze toerden niet met nieuw werk, wel met een stevige live plaat. Er bestond gewoon geen beter eerbetoon aan de peetvaders van de punkrock van die andere vier broers, heu, zat daar ook geen Johnny (Ramone) bij? The Hanson Brothers zongen ook over bier en meisjes, maar vooral over ijshockey. ‘Puckrock’ noemen ze het, dat supersnel én grappig klinkt. Bijna non-stop, alleen de hockeyscheidsrechters waren in staat ze even stil te leggen; ze speelden het beste uit hun drie albums, plus een verplichte Ramones cover (“Commando” ditmaal). Zesentwintig nummers die bruisten van de energie en in een hels tempo werden gebracht … ‘and those granddads looked like they could play for hours!’. Absolute top in de Premier hockeyleague!

Fotoshoots: zie live foto’s

Organisatie: 4AD, Diksmuide

Shearwater

Shearwater’s muzikale wandeltocht doorheen een herfstig decor

Geschreven door

We maakten onlangs kennis met de onvolprezen Amerikaanse band Shearwater uit Texas. Shame on me, want ze hebben al vijf platen pareltjes van songs afgeleverd en bewegen zich binnen de alternatieve indiefolk/americana. Will Sheff en zanger/componist Jonathan Meiburg, spil van Shearwater, zaten in Okkervil River (die trouwens vorige week in ons land waren) en kwamen de nieuwe plaat ‘Rook’ eventjes in de spotlights plaatsen. Eventjes? Inderdaad, het merendeel van die plaat kwam aan bod en ze speelden een ultrakorte, gevarieerde set van kleurrijke ontroerende, ingetogen songs.
De teksten van Shearwater zijn doorspekt van natuurbeelden, want Meiburg is behalve muzikant ook nog vogeldeskundige. (btw Shearwater staat voor stormvogel!).
Een uitgebreid instrumentarium hadden ze meegebracht voor een sfeerscheppend geluid, want naast gitaar, bas en drums , kregen nummers kleur door toetsen, piano, xylo, banjo en trompet. En ze hadden strijkstokken mee, die ze over hun instrumenten en over een speciaal metalen kop lieten schuren.
De set zat vernuftig in elkaar: de intieme opener “On the death of the waters” op piano, onder de helder, indringende hoge vocals van Meiburg (denk aan Jeff Buckley en Bon Iver), het subtiele en sfeervolle “Leviathan, bound” spaarzaam begeleid op cello, xylo, piano en een soort speciaal houten plaat met staafjes en het broeierige “The snow leopard”, die werd ingeleid door de soundscapes van “South col”, had een intense opbouw en klonk gaandeweg krachtiger.
De drummer nam een glansrol in op het sfeervol, dromerige “Home life”. En tenslotte werden we meegezogen door het stevig rockende “Century eyes”. Meiburg zong alsof z’n leven er van af ging. De band werd warm onthaald door een bijna volle Rotonde. “Lost boys”, één van de sterkste songs op die nieuwe plaat, ontbrak niet.

Shearwater slaagde in hun trektocht doorheen het tot de verbeelding sprekend herfstig decor. Maar de trip was te kort, veel te kort, om van al die kleine elementen te genieten en te proeven die op ons afkwamen. Shame on them!

Het uit Seattle afkomstige trio The Dead Science aka Baby Dee, een Morrissey/Isaak lookalike, overdonderde met z’n twee kompanen door een potje rauwe, zompige bluesrock te spelen. Songs die van hard naar zacht gingen, onverwachtse wendingen hadden en uptempo konden klinken. Een intrigerende sound vol dwarrelende kronkels en stemveranderingen (= ‘Antony Hegarty (van The Johnsons) sitting on a vibrator stem’) waarbij de band verwant was aan het oude Cave’s ‘The firstborn is dead’, G Love, Spain en het onvolprezen Lift to Experience. Naast eigen materiaal hoorden we een schitterende versie van Terence Trent D’Arby’s “Sign your name”. Ergens las ik dat de band galoppeerde in onvervalste cowboystijl in een muzikale prairie. Inderdaad, met deze is dit beeld bevestigd van het beloftevolle The Dead Science.

Organisatie: Botanique, Brussel

Pagina 445 van 474