’Ouwe wijven’ regende het, die avond in Lokeren. Alleen voor Daniel Lanois wilden wij dit kutweer nog doorstaan. De man begon 20 minuten te vroeg aan zijn set, de camera’s en wij hadden het nog niet door. Hij was volgens ons precies begonnen aan een soundcheck, maar dan wel de beste soundcheck die we ooit hebben meegemaakt. Maar toen bleek dat hij gewoon aan zijn optreden begonnen was, floepten ook de camera’s aan. Lanois had enkel een drummer meegebracht, maar wat voor één. Het duo speelde een formidabel optreden gebouwd op sublieme momenten van spontane improvisatie, kortom een veredelde jamsessie. Er waren maar weinig raakpunten met Lanois’ platen, die overwegend rustig en sfeervol klinken.
Hier op het podium liet Lanois vooral zijn gitaar scheuren als een Neil Young in zijn beste Crazy Horse momenten. Zijn drummer volgde met het meest geniale slagwerk. Een setlist kwam hier niet aan te pas. Het duo speelde wat hen ter plaatse inviel, zelfs een stroompanne kon hun creativiteit niet stoppen, Lanois maakte er handig gebruik van om het publiek op zijn hand te krijgen en hen James Brown te doen zingen, waarop hij na de panne zijn gitaar liet binnenvallen met een geweldige funky gitaarimprovisatie.
Het is pas de hele groten gegeven om op een podium ter plaatse de meeste geweldige sound uit te vinden. Even ging Lanois er bij zitten om op de pedal steel een ongelooflijk brokje sfeer te creëren en ook dit klonk fantastisch. Ondertussen viel de regen verder met bakken uit de lucht, maar wij weken voor geen meter, geen seconde wilden we hier van missen.
De Lokerse Feesten zijn nog lang niet gedaan, maar hebben wij hier niet de beste drummer en de beste gitarist van het festival al aan het werk gezien ?
Lanois producete zopas de nieuwe U2, als daar ook maar een greintje van de genialiteit die hij vanavond tentoonspreidde op terug te vinden is, dan wordt het een bijzonder sterke plaat.
Daarna was het nog de beurt aan Sinead O’Connor, die de laatste tijd meer met kerkmuziek bezig is dan met wat anders. Hiervoor wilden wij echter de gutsende regen niet meer trotseren, dus we hebben dat mens dan maar gelaten voor wat ze was. Hier volgen enkele reacties van enkelingen die het wel gehoord hebben : ‘saai en slaapverwekkend’ (gehoord van iemand die O’Connor al 5 keer gezien heeft en tot voor dit optreden nog fan was), ‘een bijbelse setlist zonder hits van het eerste uur’ (volgens Studio Brussel) en ‘tenenkrullende songs als “Rivers of Babylon” (de Morgen). Do we need to see more ? Naar het schijnt droop er na elke song meer en meer publiek af, zodat ze haar laatste songs nog voor twee man en een paardenkop stond te spelen (die 2 man waren getuigen van Jehova, de paardenkop was Freddy Willockx). Niets gemist dus.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
The Kids, de enige echte Belgische punkband, had dertig jaar geleden nooit durven dromen om ooit het voorprogramma van de legendarische Sex Pistols te kunnen spelen. Maar zie, het is nooit te laat. Vlaanderens punktrots mocht deze punkdag op de Lokerse Feesten in gang blazen en deed dit met korte, puntige en venijnige punksongs uit vooral hun eerste twee platen. Korte felle stroomstoten als “Bloody bloody Belgium”, “Fascist cops” en “This is rock’n’roll “ bleven dertig jaar na datum nog moeiteloos overeind. The Kids hadden maar een half uurtje gekregen, maar maakten er toch 45 minuten van, gelukkig maar want een hoop fans stonden meer dan een half uur aan te schuiven aan de twee smalle ingangetjes waardoor velen de helft van The Kids hun sterke set moesten missen. Anno 2008 bewijzen The Kids nog steeds dat ze duizend keer meer punkbloed in de aderen hebben dan de huidige boysbandjes als Janes Detd en Silverene die ook wel eens pretenderen het genre te verkondigen.
“Punk hebben jullie gevraagd, punk zullen jullie krijgen”, zo kondigde de presentator het optreden van The Buzzcocks aan, waarop de heren op respectabele leeftijd er meteen een gemeende lap op gaven. Rechtdoor, rommelig, fel, puntig en kort. Kortom, zoals punk echt hoort te klinken. Zonder commentaar raasden The Buzzcocks doorheen “What do I get”, “Oh shit”, “Autonomy”, “I don’t mind” en natuurlijk de klassiekers “Orgasm addict” en de afsluiter “Ever fallen in love”. Een hoop materiaal dus uit ‘Singles going steady’, hun klassieker uit ’79. Dit, beste mensen, benaderde deze avond het meest de ziel van de punkmuziek zoals het eind jaren zeventig bedoeld was, in tegenstelling tot de opgezwollen circusshow die The Sex Pistols hier later op de avond zouden opvoeren.
Maar eerst nog The New York Dolls, veruit het beste concert van de avond. Neen, The Dolls zijn geen punkgroep, maar hebben het genre meer dan beïnvloed met hun no-nonsens gruizige rock’n’roll uit het begin van de jaren zeventig. Met enkel nog David Johansen en Sylvain Sylvain als overlevende originele groepsleden (beiden zien er overigens nog verrassend fris uit) speelden ze een knallende set van klassiekers aangevuld met een viertal songs uit hun voortreffelijke comeback plaat uit 2006. Hoogtepunten midden in de set waren “Private world” en de verrassende cover “Piece of my heart” van Janis Joplin. De band was levendiger en feller dan ooit, de sound was lekker vettig, het rockte en bruiste langs alle kanten. The Dolls trakteerden ons op een schitterende finale met “Trash” en een knallend en prachtig uitgesponnen “Jet Boy”, waarin de immer sympathieke Sylvain Sylvain en zijn fantastische copain Steve Conte op hun gitaren loos mochten gaan. Je voelde het, The Dolls zaten klaar om in een nog hogere versnelling te schakelen toen men teken gaf dat ze er moesten mee ophouden en een oen van een presentator hen zonder enige vorm van respect afkondigde terwijl Sylvain Sylvain nog een gemeende “thank you” tot het publiek wou richten. Ongehoord. Met de te korte set van The New York Dolls wisten wij toen al dat het beste van de avond, en misschien wel van de hele Lokerse Feesten, was gepasseerd.
En natuurlijk hadden wij gelijk, want wat te denken van The Sex Pistols ? of moeten we eerder zeggen ‘The Johnny Rotten Cartoon Show’ ? We weten al lang dat Rotten zichzelf niet au-serieux neemt, dus wij gaan dat zeker niet doen, maar deze potsierlijke vertoning was er toch wel een beetje over. Rotten had voor de gelegenheid een belachelijk apenpakje aangetrokken, Steve Jones een afstotelijke bermuda broek die je dezer dagen zelfs in Blankenberge nog maar zelden tegenkomt en van de Willy Sommers lookalike op bass konden we maar moeilijk geloven dat dit wel degelijk Glenn Mattlock was. Punk, it definitely ain’t. Bovendien maakte Rotten er volledig zijn eigen show van, zijn bindteksten varieerden van belachelijk tot echt stompzinnig en zijn stem ging meerdere malen in overdrive (we dachten meermaals dat hij “this is not a love song” zou inzetten). Of de band achter zijn rug nu The Sex Pistols waren of één of ander lokaal bandje, maakte hem kennelijk niet uit, het was zijn vertoning en van niemand anders.
De songs dan, misschien konden die het boeltje wel redden, want laten we niet vergeten dat ‘Never mind The Bollocks’ één van de meest legendarische platen is die ooit gemaakt werden, misschien wel meer legendarisch dan echt goed, maar soit, toch een mijlpaal die in niemand zijn collectie kan ontbreken. En gezien dit ook de enige plaat is die The Pistols ooit op de wereld hebben gegooid, passeerde deze uiteraard hier quasi volledig de revue. En jawel, klassieker als “Pretty vacant”, “Holidays in the sun”, “God Save The Queen” en “Anarchy in The Uk” staan nog steeds als een huis en klonken ook hier in Lokeren nog behoorlijk gebald en stevig, maar de band zelf klinkt nergens meer geloofwaardig en wij hadden voortdurend het gevoel dat we naar een circusvoorstelling stonden te kijken in plaats van naar een punkoptreden.
Rotten heeft gewoon de verkeerde groep terug in het leven geroepen, want hadden wij niet met zijn allen hier veel liever PIL aan het werk gezien ? een band met stukken meer creativiteit en met een veel gevarieerder repertoire die, wat ons betreft, een interessantere come back zou opleveren. Want, let’s face it, eigenlijk is ‘Never mind the Bollocks’ twaalf keer dezelfde song en op een podium komt dat duidelijk en pijnlijk naar boven, zo ook in Lokeren. Deze band mocht nooit terug bijeengekomen zijn, de mythe is er volledig uit. The Sex Pistols anno 2008, dat is een tekenfilm, en niet eens een grappige.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Een aangename verrassing ’s namiddags was Lau (Kayam), een Brits drietal dat een ideaal recept van ‘sunday afternoon delight’ folk speelde op accordeon, akoestische gitaar en viool. Een sound die tot de verbeelding sprak …
De dames van Laïs (Jorunn, Annelies en Nathalie) (Kayam) lieten al enkele jaren doorschemeren dat ze hun jeugdig a capella kampvuursongs en poppy folkpop deels wouden verlaten voor een dreigende klankkleur van gitaren, elektronica en drums. ‘The Ladies’Second Song’, in het najaar van 2007 verschenen, was het resultaat. Een vernieuwende, avontuurlijke aanpak van Nederlands-, Engels- en Franstalig gezongen nummers; ook oude songs als “7 steken” en “’t Smidje” kregen een grondige beurt. Laïs was tot veel in staat, maar won geen nieuwe zieltjes bij …
Billy Bragg (Kayam), Brits unionstrijder nummer 1, trad solo op en onderstreepte in ’t vet z’n ‘Mr Love & Justice’ persoonlijkheid. Een singer/songwriter die mensen met dezelfde ideeën samenbrengt om te streven naar een groene, faire en betere wereld. Hij kon dit niet alleen, maar hij maakte alvast de aanwezigen duidelijk dat het onze verantwoordelijkheid was. Muzikaal greep hij terug naar oud materiaal als “Greetings from New Brunette”, “There is a power & union”, “Sexuality” en “New England”. Hij koppelde het aan nieuw materiaal als “Farmboy” en “I keep faith”. Op z’n gitaar tokkelde hij verbeten z’n ruwe, rauwe, ongepolijste protestsongs, songs ontdaan van enige franjes en mét een meezinggehalte. Op “One love” van Bob Marley bracht hij positie publiek – solo-artiest dichter, iets wat hij geleerd had van de old folkie Woody Guthrie.
Boudewijn De Groot (Kayam)
Vorig jaar was Bart Peeters het hoogtepunt van het festival, dit jaar kwam de eer aan Boudewijn De Groot. De man grossierde in z’n rijkelijk gevulde oeuvre en vergat z’n grootste kleinkunsthits niet. Moeiteloos stapte hij solo of met z’n begeleidingsband over in het recente ‘Lage Landen’.
Onder z’n bezwerende stem begon hij innemend en ingetogen met o.a. “Wat geweest is, is geweest”, “Verdronken vlinder” en “Testament van m’n jeugd”. Enkele leden begeleidden spaarzaam onze bard op “Naast jou” en “Tip van de sluier”. Met z’n full band kregen de songs kleur door een uitgebreid instrumentarium: “De zwemmer”, “De Noordzee”, “De reiziger”, “Jimmy (eenzame fietser)” en “Als de rook om je hoofd is verdwenen”. Hij breidde er telkens een verhaal aan; “Meisje van 16” , een smartlap origineel van Charles Aznavour, was hij schatplichtig aan z’n platenmaatschappij en is door de jaren één van z’n lievelingen geworden.
We hoorden een uitgelaten tweede deel. Hij eindigde sfeervoller met “Spelende kindmeisjes”, “Op weg” en “Vondeling”. “Het land van Maas en Waal” mocht als uitsmijter niet ontbreken bij deze headliner.
Boudewijn De Groot bewees hoe eenvoudige Nederlandstalige pop kon raken, prikkelen en overtuigen. Ook de weergoden waren onder de indruk, want na het concert zetten ze de hemelsluizen open en werd de wei tot een gigantische modderpoel omgedoopt.
De 50 jarige Loreena McKennitt (Kayam) kreeg verdiend een grootse plaats op het festival. De Canadese componiste en multi-instrumentaliste (harp, piano, accordeon en elektronica) bracht een geheel van ingetogen en zwierige traditionele (Keltische) folk, klassiek en pop, onder haar hemelse, hoge, breekbare vocals. Een sferisch, dromerige en filmische sound, waarbij ze werd bijgestaan door een ruim tienkoppige band … en ons eventjes de plensbuien deed vergeten.
Ons eigen Arsenal (Kayam) mocht deze 34ste editie besluiten. Zij maakten er een modderfeestje van. Ze dropten ons meteen in hun aanstekelijke, zuiderse zomerpop van een elektronisch klanktapijt, latino, pulserende beats en een warme samenzang. Een smeltkroes van exotische, dansbare pop tot een meer strakke aanpak.
Arsenal paste de hits “Switch”, “Longee”, “Personne ne bouge”, “Saudade”, “Mr Doorman” en “A volta” in hun nieuwe materiaal als “Estupendo”, “Turn me loose” en “Lotuk”. Dansen in de modder: Arsenal maakte het leuk en onvergetelijk!
Organisatie: Folkdranouter Dranouter
Dag 2 werd ingezet met één van de Vlaamse legendes binnen de kleinkunst Zjef Vanuytsel (Flamundo). Samen met Kris De Bruyne, Wim De Creane , Johan Verminnen en Jan De Wilde, gaf Vanuytsel, inmiddels 61 geworden, het Vlaamse lied elan door z’n ‘Zotte morgen’. Hij nam vorig jaar een nieuwe plaat op, ‘Ouwe makkers’. Onze architect nam z’n bouwverlof ter harte en grossierde met z’n begeleidingsband en strijkerensemble diep in z’n oeuvre. Het songmateriaal was breder van opzet en werd mooi uitgediept; “Ik weet wel, mijn lief”, “Tederheid”, “Stil inde Kempen”, “Zonneschijn” en “Zotte morgen” klonken emotievol, sfeervol en meeslepend. Nostalgische pop van een sympathiek man, die genoot van de sterke opkomst!
Woven Hand (Kayam) is het vervolgverhaal op 16 Horsepower van singer/songwriter en religieus predikant, Dave Eugene Edwards. Een uurtje onheilspellend, donker dreigend, pakkend materiaal. Adembenemend, spannend en beklijvend. Kippenvelmomenten ervaarden we op songs als “Whistling girl”, “Speaking hands”, “Iron feather” en “Winter shalker”. Sommige nummers als “Tin fingers”, “Deerskin doll” en “Your Russia” klonken pittig, snedig en stevig; ze werden overstelpt door de pedaaleffects, een diepe bas en opzwepende percussie. Tussen de nummers hoorden we een soort kerkgezang. Edwards was nog net tekort voor een ticketje zondagsmis te Dranouter !, doch overschouwde band en publiek op z’n draaistoel… Mooi!
Na een ietwat tegenvallende set op het Cactusfestival herstelden Rios, Neve en Proesmans (Kayam) zich. Er zat meer swing en dynamiek in de set, een uitstraling als tijdens hun theatertournee. De moderne kruisbestuiving van pop, latino, jazz en modern klassiek boeide en werkte aanstekelijk. Zuiderse klanken met een knipoog naar de tango van Gotan Project. Een intens samenspel onder Rios’ warme vocals en tintelende gitaarspel, Neve’s beheerste pianospel en de droge drums van Proesmans. Een greep van hun songs: “Baby lone star”, “Angelhead”, “I’m gonna die tonight”, “Auscensia” en “Stay”. Overtuigend optreden!
De New Yorkse singer/songschrijfster Suzanne Vega (Kayam) zagen we al in verschillende gedaantes: met full band, elektronica vernuft en solo. Op Dranouter werd ze een sober begeleid van een bassist en een drummer. Ze besloot haar Europese tournee te Dranouter. Het trio vormde een geoliede machine, wat de melodieuze folky popsongs ten goede kwam. Haar bekendste nummers zaten mooi vervat in de set, aangevuld met enkele nieuwe. Een boeiende set van korte, kernachtige songs. Een spaarzame start met “Rock in this pocket”, “Frank (Sinatra) & Ava (Gardner) (een sprookjeshuwelijk van ups &downs) en “Cracking”. Op het juiste moment stak het trio er meer vaart en ritme in met de dromerige “Marlene on the wall” en “When heroes goes down”. Haar bassist speelde een hoofdrol op “99.9 F” en “Blood makes noise”; z’n diepes bastunes vingen de elektronicabeats op.
Af en toe neuriede het publiek al “Tom’s Dinner”, maar Vega onderschepte dit handig met prachtsongs “Left of centre”, “Solitaire” en “Luka”. “Tom’s Dinner” was de obligate bis, die naast het meezinggehalte een dansbare groove meekreeg. Puike liveset van een vastberaden dame op het podium.
Ozark Henry (Kayam),onder multi-instrumentalist Piet Goddaer, stelde z’n ‘A decade’ voor, de overzichtsplaat van mans oeuvre van vijf cd’s. Een perfect uitgebalanceerde sound van het kwartet (al een tijdje zonder gitarist!) en pareltjes van subtiele, melodieuze songs, die sfeervol, meeslepend klonken of een steviger beatje hadden, onder Goddaers warme stem.
Het publiek werd op z’n wenken bediend van deze hitmachine: van een ingetogen, intiem “Godspeed” en “Vespertine” naar “Word up”, “Rescue me” en “Sweet instigator” tot de dansbeats op de instrumental “Echo as a metaphor”, “Sun dance” en “La donna e mobile”. “Inhaling” kreeg ‘80’s electro mee. Het recenter materiaal “These days”, “At sea”, “Indian summer” en in de bis “Get yourself a chance with me” was de finalereeks van het concert. Poprock op z’n best. Klasse! Een welgemeende Merci en handjes wuiven.
Tenslotte besloot het Engelse The men they could’t hang (Palace), die al 25 jaar bezig trouwens en nog maar sporadisch te zien waren in ons landje. De band is een goed bewaard geheim, die het midden hield van The Pogues, The Waterboys, The Levellers en The Saw Doctors. Een fijn concept van gevarieerde, speelse, vrolijke en ontspannende nummers. De band zong in een verschrikkelijk Brits dialect. Ze trakteerden ons op enkele Schotse traditionals en zeemansliederen. Kortom, het sympathieke The men they couldn’t hang was een rockend boombal.
Organisatie: Folkdranouter Dranouter
De nieuwe artistieke paden van Folkdranouter gaan in stijgende lijn. De organisatie evalueert steeds hun rijke en gevarieerde programmatie, onder het motto ‘the new tradition’. Dranouter lokte dit jaar meer dan 77000 bezoekers.
Ook het terrein, dat sinds vorig jaar grondig werd aangepakt en verhuisd, werd positief ervaren. De animatie, de kermisattracties, de riante waterpijpzithoek, de kraampjes en de pleintjes in de boerenbuiten van de Westhoek leverden een prachtig decor op; het maakte van Folkdranouter een uiterst genietbaar festival met een leuke, ontspannende sfeer en gezelligheid.
Groepen: Värttinä, Adam Green, Woven Hand, Ozark Henry, Boudewijn De Groot, Loreena McKennitt en Arsenal zorgden muzikaal voor het goede weer. En het weer zelf …God zag dat het goed was en zette op zondagavond de hemelsluizen open , wat het terrein omdoopte tot een modderpoel.
dag 1: vrijdag 1 augustus 2008
Vrouwen aan de frontlinie op dag 1 van Folkdranouter: Eva de Roovere (Kayam) bouwde haar eigen muzikale carrière uit na Kadril, met lichtvoetige, fijn gearrangeerde Nederlandstalige pop; folk en wereldmuziek zijn toegevoegd en de sound wordt gedragen door haar ijle, nasale vocals. Twee platen heeft ze uit ‘De jager en ‘Over en weer’. Live beschikte ze over een goed op elkaar afgestemde band met een backing vocaliste uit het nabij gelegen Reningelst. Af en toe klonk ze iets steviger, maar bovenal behield ze de verscherpte aandacht van het publiek. Eva de Roovere stond er op een groot podium.
Isabelle A(dam) (Palace) brak eind de jaren ’80 door als kindster met “Hey lekker beest”, een nummer dat tot op de dag van vandaag haar blijft achtervolgen …een succesvolle periode die ook z’n keerzijde had …; maar ze is haar verleden ontgroeid, want de dertigjarige dame deed voor haar nieuwe plaat, ‘De macht der gewoonte’, beroep op Alex Callier van Hooverphonic; een keur van Belgische artiesten schreven met haar Nederlandstalige popsongs. Ze kwam plots in een breder circuit, buiten VTM’s Tien om te zien, terecht.
Ze was omringd door een handvol Belgische topmuzikanten als Pintens, Block, en Callier zelf. 80 jaar ervaring om haar heen!…We hoorden onder haar licht melancholische stem en lieflijke blik ongedwongen, speelse, dromerige en emotievolle Nederlandstalige pop: “Diagonaal”, “Hou je nog van mij”, “Karavaan” en de titelsong. Ze stak variatie met enkele pittige, dynamische songs als “Zonder het te weten” en de single “Onder de sprei”, (Tja, met wie dan ook …). “Hey lekker beest”, waarvan het refrein luidkeels werd meegezongen, was een ballad in spaarzame begeleiding. Minpunt: haar voortkabbelend songmateriaal en haar beperkte stem, die onvoldoende doorkwam.
De Finse blonde dames van Värttinä (Kayam) zijn graag geziene gasten op het festival. Ze zijn al toe aan hun tiende plaat en versmelten op toegankelijke wijze pop, rock en folk onder een stemmenpracht van scherpe/close harmoniezang. Ze speelden een afwisselende set van innemend en stuwend, dynamisch materiaal, dat speels, sprookjesachtig en gevoelig klonk. De drie dames, in rood/witte klederdracht, waren aanvankelijk gehurkt, om na twee songs door hun zeskoppige begeleiding, van fiddle, accordeon, toetsen, gitaar en drums, het tempo op te drijven. Elan gaven ze door hun zwierige armbewegingen, danspassen, hun glimlach en hun unieke Scandinavische vocale stijl (hoog uithalen en ratelende erren). Deze Finse zeemeerminnen waren de overtreffende trap van Laïs, die steevast origineel uit de hoek komen. Ze betrokken het publiek bij de swingende nummers. Enkel een plots uithalende drumsolo hoefde hier echt niet.
Synthese volgens Värttinä, in gebroken Engels: folkmusic heeft altijd wel iets vrolijks, ook al schuilt er melancholie om de hoek.
De Amerikaanse artieste/pianiste Tori Amos (Kayam), inmiddels de 45 voorbij en de laatste jaren woonachtig te Ierland trad solo op, en had keyboards en piano mee. De laatste jaren onderstreepte ze haar muzikale creativiteit van grillig avontuurlijk songmateriaal. Met haar weelderige rosse haren, een akelig lelijk kleed en een gezicht vol schmink, speelde ze een eigenzinnige set, waarbij de factor hitgevoeligheid achterwege was: enkel een handvol singles, waaronder “Crucify”, “Silent all these years”, “Spark”, “Bouncing off clouds” en “Precious things” passeerden de revue. Ondanks het begeesterende karakter sloeg de vonk niet over. De hooggespannen verwachtingen werden niet ingelost.
Slotsom: Amos baande zich een weg in haar eigen pianovirtuositeit; een vriendelijke dame, die de nodige afstand behield naar haar publiek.
Howe Gelb (Flamundo) lag jaren geleden aan de wieg van de americana alt.country met z’n band Giant Sand, uit Tuczon, Arizona. De man deed in tussentijd al talrijke projecten en samenwerkingen. De vijftiger trad solo aan. Wat onwennig, verveeld en al prevelend bracht hij z’n songs eerder ruw, rauw en rudimentair. Een sobere, boeiende aanpak met een ‘Do It Yourself’ en ‘hoe komt het uit’- mentaliteit
Jasper Steverlinck is eveneens een vaste klant op het festival. In z’n herstelfase zagen we de man met z’n band, Arid (Kayam) nog een éénmalig concert spelen. Nu de comeback van Arid definitief is, was dit een happy weerzien. Melodieus, emotievolle poprock, een evenwichtig geheel van weemoedige ballads en snedige rock kregen we een klein anderhalf uur lang geserveerd. De hemels, hoge stem van Jasper mag misschien iets uniek zijn voor velen, toch blijft ze beperkt, wat irritatie opwekt. Maar OK, Arid speelde een gretige set van romantische zieltjespop van o.a. “Tied to the hand”, “Too late tonight”, “You are”, “Why do you run” en “Body of you”; ze koppelden Marvin Gaye’s “Sexual healing” aan dit nummer. Bowie’s “Life from Mars” was een verplichte toegift.
Arid kreeg een verdiende respons en klonk aangrijpend na een lange afwezigheid. Steverlinck bedankte z’n ‘fantastisch’ publiek, en het was deugddoend na de coolness van Tori Amos.
Tenslotte Adam Green (Flamundo), deze singer/songwriter uit Brooklyn, heeft maar liefst vijf soloplaten uit. Hij is een songschrijvertalent van intieme, meeslepende en aanstekelijke retropop. We maakten kennis met een entertainer en sympathieke klassebak van muzikale veelzijdigheid, die zich ontpopte als een jonge Iggy op het podium. Hij werd op handen gedragen in de Flamundo tent. Schitterende afsluiter van dag 1.
Organisatie: Folkdranouter Dranouter
Het Gentse Penguins Know Why kaapten vorig jaar al de hoofdprijs weg op het Oost-Vlaamse rockconcours ’De Beloften’. Het jonge kwartet onder de broers Dhuyvetters intrigeert door de rauw rammelende rock van Pavement te versmelten met de schuurpapieren gitaarmetaalklank van Steve Albini’s Shellac en het noisy uithalen van Sonic Youth. En ze kruiden het met wat postrock.
De vijf songs op hun EP zijn alvast de moeite waard. “Antfucker” en “Titled” dompelen de luisteraar in de muzikaal dwarrelende leefwereld van Shellac en Sonic Youth, “Teenage Jesus” en “Nifty” beklijven door hun repetitieve opbouw en de rauwe, noisy klanken, en tenslotte “Xoyo” door z’n slepende, subtielere melodie.
Een meedogenloos intrigerend Ep tje, die zich in allerlei bochten wringt tussen melodie, onverwachtse wendingen, diverse tempowisselingen en pedaaleffects stevig indrukken.
Origineel is de hoes: twee kartonnen bordjes met een rood rekkertje. Laat het niet voor uw neus wegschieten …
Info op http://www.penguinsknowwhy.be
Sois Belle speelt swingende, dansbare en innemende sfeervolle folkpop, die overwegend in het Nederlands wordt gezongen. Een veelzijdig geluid door een breed instrumentarium: “Waar jij ook gaat”, “Halfweg”, “Morgenrood” en “De brug”; of ingetogen en emotievol door een spaarzame begeleiding: “Ondergaan” en de titelsong.
De kaart van de folk wordt vooral in het tweede deel van de cd getrokken met songs als “Heio” en “Trois Jolies Mineurs”. En de groep varieert: we horen op “Geld ’seks & macht” en “Zoek” een broeierige, avontuurlijke sound, er is het poppy “Marseille” en tenslotte refereert de band aan U2 op “Drijfzand” .
Pieter Boussemaere (zang/gitaar), Karl Debaillie (zang/accordeon) en Pieter Roets (zang/sax/fluit) vormen de spil van dit zestal, die goed op elkaar zijn ingespeeld voor deze afwisselende aanpak De groep heeft een Hothouse Flowers uitstraling en heeft met ’Deliruim’ een bescheiden goede plaat uit.
Info op http://www.soisbelle.be of http://www.myspace.com/soisbelle
Toen ik de naam van de band en de titel van het album las, was ik eigenlijk wel benieuwd wat ik zou aantreffen op dit album. The True Symphonic Rockestra is een in 2000 opgericht gezelschap. Oprichter Dirk Ulrich wordt bijgestaan door James LaBrie van Dream Theater en nog twee operazangers, namelijk Vladimir Grishko en Thomas Dewald. Het idee achter de band: ‘The best of’ van de oorspronkelijke Three Tenors (Luciano Pavarotti, Placido Domingo and Jose Carreras) in een metaljasje steken.
Coalesce maakte de Metallic Hardcore onveilig in de jaren ’90 en hun bestaan heeft duidelijk zijn sporen nagelaten in het genre. Helaas kregen de heren te maken met zowel financiële problemen als line-up problemen, wat leidde tot een split. Maar ze bleven niet bij de pakken neerzitten en sloegen in 1998 hard terug met ‘0: 12: Revolution In Just Listening’. De band zette de beroering rond hun break-up om in hun meest dringende, eerlijke en wanhopige nummers tot nu toe.
We keren terug naar het jaar 2008 en op de vooravond van de herrijzenis van Coalesce werd ‘0:12’ heruitgebracht en remastered voor de nieuwe generatie van fans van zware muziek. Redenen genoeg om dit album eens uitvoerig te bespreken lijkt me.
’0:12’ opent sterk met “What Happens On The Road Always Comes Home”. Onder het stevige geweld schuilen er enkele groovy riffs die het nummer duidelijk een meerwaarde geven.
Het volgende nummer is getiteld “Cowards.com”. Ik heb eens gekeken of die site bestaat en het antwoord is nee. Voor de mensen die het toch eens zouden willen proberen, doe dus geen moeite!
”Burn Everything That Bears Our Name” en “Whilte The Jackass Operation Spins It’s Wheels” geven weer blijk van groovy riffs en tempowisselingen. Met “Sometimes Selling Out Is Waking Up” wordt er zelf wat gas terug genomen, wat als resultaat een trage beuker oplevert.
”Where The Hell is Rick Thorne These Days” is het kortste nummer op het album, welgeteld 1 minuut en 56 seconden. Prachtige songtitel trouwens. Je zou verwachten dat het nummer er met helse snelheid doorheen zou vliegen, maar niets is minder waar. Al bij al is het geen slecht nummer.
Na de nummers “Jesus In The Year 2000” en “Next On The Shit List” wordt het tijd voor de outtro waar ik genoeg tijd heb om mijn conclusie te trekken over dit album. Ondanks het feit dat ik geen liefhebber van Hardcore kon ik de nummers op dit album wel waarderen, waardoor ik het zeker kan aanraden bij de mensen die wel Hardcorefans zijn. Of gewoon voor mensen die agressie met wat groove weten te appreciëren.
Hero Destroyed heeft een EP afgeleverd met maar liefst zeven nummers. Het Pittsburghse gezelschap schotelt ons een portie hardcore voor, met invloeden van metal en noisecore. Al van de eerste noot van opener “Cause For (Cancer)” gaan alle remmen los. Op deze EP is er geen plaats voor langzame, zeikerige nummers.
Na 22 minuten agressie, woede en snelheid werd het mij duidelijk dat deze jongens goed op weg zijn om nog eens in de Marquee 2 op Graspop te belanden, waar ze te kampen zullen krijgen met serieuze moshpits.
Ondanks de korte speelduur, slaagde Hero Destroyed er niet in mij te blijven boeien. Wat meer variatie in het songmateriaal zou leuk geweest zijn. En kijk vooral niet naar het artwork, want dat is gewoon afschuwelijk lelijk.
Al bij al is het een prima album geworden dat aan te raden valt voor de liefhebbers van hardcore, of gewoon van snelle en agressieve muziek in het algemeen.
Uit het triphoplandschap van Portishead, Bristol, komt het beloftevolle gezelschap Fuck Buttons. Zij brengen een geheel van dronesoundscapes, psychedelica, noise en avantgarde. Een ‘stoorzendergeluid’, in zes langgerekte hypnotiserende stukken, die ritme en melodie hebben. Het is zelfs zo dat de twee afsluitende tracks “Bright tomorrow” en “Colours move” een beat meekrijgen, waarbij de sound aanstekelijk werkt op de dansspieren. Achter dit avontuurlijk geluid schuilt intrinsieke schoonheid, die tot stand kwam door een waaier van synthi, gitaarloops, pedaaleffects, drums en vocodervocals.
De groep laveert ergens tussen Butthole Surfers, Spacemen 3, Spiritualized, Liars en een rits dronebands als Wolf Eyes en Sunn O))).
Herrie en terreur op het eerste gezicht , maar die dieper vermakelijk en toegankelijk durft te klinken.
Het Oost-Vlaamse Motek onderscheidde zich binnen de postrock al met hun titelloze debuut uit 2006; met deze opvolger gaan ze muzikaal zelfs een stapje verder, want hun postrock krijgt een avontuurlijk klanklandschap mee door pop, jazzy loops en hemelse melodieën en zang. In het eerste deel van de cd horen we verrassende wendingen, een intense spanning en een sferisch karakter. Een breder concept die menig Amerikaanse, Schotse of Britse postrock doet verbleken. Luister maar eens naar “Resist”, “Combi collina”, “Epoxy”, “Sevves confetti girl” en hun meesterlijk beklijvende single “Tryer”. De grenzen van de postrock vervagen en wordt nieuw leven ingeblazen. Subliem.
Postrock pur sang zit ‘em vooral in het tweede deel van de cd met “Another seamans song”, “Immer blei”, “Ponderosa”, “Corvo” en “Carnivale”: intiem verradelijk door een forser klinkende opbouw en een geluidsorkaan of die dromerig, zalvend klinkt en filmisch is.
Wat een Belgisch bandje presteren kan …
Simian Mobile Disco
DJ’-en is veel gemakkelijker dan in een band spelen. Dat zijn de woorden van James Ford. Hij kan het weten want drie jaar terug vormde hij nog samen met James Shaw de indiepop-band Simian. Tijdens een tour eind jaren ’90 boekte het Engelse duo enkele DJ-shows, wat ze af werkten onder Simian Mobile Disco. Nadat er een wedstrijd kwam om het nummer “Never be alone” te remixen kwam het toen nog onbekende Franse duo Justice als winnaar uit de bus. Het nummer werd opgepikt en werd een enorm succes.
Op de laatste avond van deze editie speelde deze ‘nu rave’ band uit Londen een pompende set, een mengeling van elektronica, beats, trance en dance. Hoogtepunten: “It’s the beat” en “I believe”. En om het met de woorden van een café op de Vlasmarkt te zeggen “Een stevig benin van ’t einde”.
Dr. Lektroluv
Minstens even bekend als Will Smith in de ‘Men in Black’ -films is Dr. Lektroluv, als de ‘Men in Green’. Vergelijken met ‘The Mask’ uit deze wereld, zijn niet vreemd. Een soort ‘buitenaardse’ DJ die zijn eigen leven is gaan leiden en één van de bekendste Belgische electro-DJ’s is geworden, die zich bijzonder geliefd gemaakt heeft bij het grote publiek door z’n groen masker.
Dr. Lektroluv, aka Stefaan Vandenberghe, treedt op in een strak pak, die z’n hoofdtelefoon (de hoorn van een oude telefoon!) vasthoudt.
Negen albums later is deze man niet meer weg te denken op een dance-festival. Hij maakte remixes van Tiga, The Subs, Moby, The Cure, Front 242, Felix da Housecat, Etienne de Crecy, … Onlangs verscheen z’n meest avontuurlijke remix van Rage Against The Machine, “Killing in the name of”. Hij breidde de ene na de andere elektro-hit naadloos aan elkaar, maw hij dwong heel wat respect af!
Met Dr. Lektroluv werd de 10 Days Off definitief besloten. Een alweer geslaagde editie van dit elektronisch festival. Te onthouden waren de sterke prestatie van de Belgische artiesten als The Subs en Shameboy. Gevestigde waarden als Richie Hawtin, Tocadisco en Tiefschwarz hadden weinig moeite om de Vooruit om te toveren tot een hippe discotheek.
Kortom, we verkeerden in een 10 daagse muzikale waanwereld van beats, die de perfecte afwisseling vormde tussen aanstormend talent en gevestigde elektro-DJ’s van binnen- en buitenland. Tot op de komende editie van 2009!
Organisatie: 10 Days Off, Gent
- Top: Harvey Milk, Otto Von Schirach, Oxbow, Earth, Life of Agony, Asva, Kruger, Typhoon, Drumcorps, Battles
- Ook sterk: Tortoise, Alter Ego, Eli 'Paperboy' Reed, Dub Trio, Wu-Tang Clan
- Hoogtepunten: het ontmoeten van Trey Spruance (Asva, Secret Chiefs 3, Mr Bungle), een vriendelijke en intelligente persoonlijkheid. Een praatje kunnen slaan met rapper Blu.
- Minpunten
De zwakke programmatie op donderdag
Het annuleren van The Fall (Mark E. Smith doet zijn naam alle eer aan). Het missen van de shows van Beans, DJ Krush, Soil and Pimp Sessions en Woven Hand.
Frank Verwee
Een uitverkochte Vooruit tijdens deze zwoele zomeravond. Een affiche met drie spraakmakende namen, die een uitzinnige menigte onderhield tot 8u in de morgen…Voor wie er bij was: een unieke, onvergetelijke belevenis, waarbij de dansspieren sterk werden aangesproken.
Shameboy
Het Antwerpse Shameboy bracht in het voorjaar ‘Heartcore’ uit, de opvolger van ‘Hi, Lo and in between’, waarmee ze zich binnen de dansscène een stapje verder waagden; ze plaatsten zich binnen de trend van Justice, Simian Mobile Disco en Digitalism: pulserende, strakke, pompende beats, ondergedompeld in een golf van electro, trance, techno en breakbeats. “Stumble”, “Sunday punk” en “Heartcore” beukten; de trance kwam op het voorplan met hun twee clubdance hits van twee jaar terug, “Rechoque” en “Strobot”, die er een dampende Vooruit van maakten …
Tocadisco
De Duitse electro/house producer Tocadisco zit al jaren in het dancecircuit en kreeg naam door z’n remixes van Tiga, Mylo, New Order en Junkie XL. Momenteel heeft hij een pak hits op z’n naam als “Morumbi”, “Shrine” en “Streetgirls”; een afgeladen Vooruit wou de man aan het werk zien voor een drie uur durende DJ set. Hij werd bijgestaan door twee babes, die sensuele danspassen maakten en het publiek opzweepten.
Tocadisco hield het eerste uur het tempo en de beats strak met toegankelijk materiaal, anderhalf uur overstelpte hij ons met zalvende beats en dance en tenslotte breidde hij er een schitterende finale aan met een pak dancefloorkillers, waarin o.a de oohaahs van “Streetgirls” steeds opnieuw te horen waren.
Herkansing op Pukkelpop voor wie hem niet zag …
Dada Life
Het duo Olle Corneer en Stephan Engblom (twee koele kikkers rechtstreeks from Zweden), vielen vorig jaar op met de instant klassieker “Fun Fun Fun”, die van radio tot discotheek door iedereen sterk werd onthaald.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het duo in België woont, want het laatste half jaar mag je geen affiche in een dancing of festival bekijken of je vindt Dada Life terug. In het voorjaar hadden ze afspraken in de discotheken, waaronder de ‘Kokorico’ en ‘Cherry Moon’. Nu was het de beurt aan ‘10 Days Off’. Na de intense set van de hotste DJ van het moment ,Tocadisco, kon Dada Life er nog net bij.
Dada Life ondernam een gewaagder aanpak dan Tocadisco: stevige beats gonsden door de zaal, lekkere harde bassen kruiden de stevige house. Pompende dance om onze laatste rest energie nog te kunnen omzetten op de dansvloer …
De drie namen waren het hoogtepunt van deze helse 10 Days Off
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Tiefschwarz
Een graag geziene gast en vaste waarde op 10 Days Off zijn Tiefschwarz. We keken vol verwachtingen uit naar onze eerste kennismaking (Foei!). Een elektronische hoogmis, lazen we ergens!
De twee broers Schwarz en de producer Peter Foff vormen het Duitse trio achter Tiefschwarz, die niet meer weg te denken zijn uit de huidige dance. Door enkele omzwervingen kwamen ze terecht in de Deep House, wat een verklaring kan zijn voor de woordspelingen van hun naamkeuze.
De remix van “Boogie Wonderland” van Earth, Wind & Fire, de samenwerking met Masters at Work en Cassius zijn toonbeelden van hun technische prestaties.
De DJ-set was toegankelijk door de inbreng van electro, jazz, house en poprock.
Het publiek waardeerde het en hield ervan, wat voor een groots dansfeest zorgde; ze entertainden met een ruim drie uur lange set, een gevarieerde aanpak met de juist gepaste dance-beats en waarin hun singles “Wait & see”, “Issst” en “Damage” waren verwerkt.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Richie Hawtin
Hawtin is in 1970 geboren te Engeland. Hij woonde o.a. te Canada. Hij trok na zijn relatiebreuk richting Berlijn. Hij kon zich op muzikaal gebied ten volle ontplooien, aangezien de techno in Berlijn (eind jaren ’90) een enorme boost kreeg. Trouwens, hij stond al aan de wieg van de Detroit techno (begin jaren ’90), wat een uitgelezen kans was om in Berlijn verder te borduren op zijn vroeger werk.
Hij knutselt aan een nieuwe productie, die hij zal uitbrengen op één van zijn legendarische labels Plus 8 Records of M-nus.
Op 10 Days Off slaagde hij erin de Vooruit uit te verkopen en bewees hij één van de meest hippe techno-DJ’s te zijn. Na de overtuigende party doortocht te Dour kwam hij dit doodleuk nog eens overdoen te Gent. Hij vermaakte het Gentse publiek drie uur lang …
Anja Schneider
Ook in Duitsland vinden we de vrouwelijke radio- en techno DJ Anja Schneider terug. Haar eigen radioprogramma op de Duitse radiozender ‘Fritz’ is één van de best beluisterde danceprogramma’s en staat iedere week garant voor de nieuwste releases. Ze schenkt de nodige aandacht van wat er verschijnt op haar eigen label ‘Mobilee Records’.
Haar grillige muzikale kijk, met een knipoog naar haar eigen producties en entertainment bleken de moeite waard.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
The Subs
De ‘Culture Club’ te Gent lijkt wel de ideale kweekvijver voor Belgische elektronicatechneuten en DJ’s. De heren werden de resident DJ’s in ‘Dirty Dancing’ te Brussel, en in Antwerpen waren ze al sinds de start van de ‘Petrolclub’ graag geziene gasten.
The Subs zijn net als Shameboy ‘hot’, want naast de clubs in ons landje, volgden succesvolle passages in Frankrijk en Duitsland.
De basis van The Subs ligt ‘em in het duo Starski & Tonic (ondertussen uitgegroeid tot één van de meest gegeerde in de dance) die beroep deden op DJ/danceproducer en songschrijven Jeroen de Pessemier.Hun muzikale wapens zijn een laptop en een aantal synthesizers.
Hun opzwepende sound van ‘80’s electro, trance, techno, housebeats en ‘chemical’ breakbeats zorgden voor een geslaagde party, met de instant clubdance klassieker “Kiss my trance” als hoogtepunt. Het viel op dat deze Belgische dancefloorkillers net dat tikkeltje meer konden bieden om het publiek op te hitsen dan hun muzikale partners …
Overtuigende set…’dance music for happy people’ luidt hun motto , wat we na deze avond volmondig konden onderstrepen
Organisatie: 10 Days Off, Gent
TLP
TLP stond aan de wieg van de Belgische hiphop/rap. Met zijn eerste groepje: Rhyme Cut Core schopte hij het tot de finale van Humo’s Rock Rally. Binnen de scene heeft deze charismatische DJ al heel wat watertjes doorzwommen. Hij kroonde zich tot dé party-DJ bij uitstek!, van interessante clubs tot jeugdfuiven.
TLP ging van start in de ‘Ball Room’. Twee uur onvervalste feest-beats met DJ TLP. Spijtig genoeg moesten velen nog de weg zoeken naar deze huisDJ …
Kraak & Smaak
De Noorderburen Wim Plug, Mark Kneppers en Oscar de Jong komen uit Leiden en stonden het voorbije jaar al dikwijls op de affiche van één of ander (elektronisch) muziekfestival. Hun technisch vernuft van elektronica, funk en breakbeats klonk leuk en aanstekelijk, met de single “Squeeze me” als hoogtepunt meteen een hoogtepunt.
Sven van Hees
De Belgische DJ/ producer Sven van Hees zorgde voor een onvervalste house party met vettige en zalvende beats. Al ruim 20 jaar is hij actief in het danswereldje. Alle grote discotheken en Ibiza stranden zijn van Hees en z’n publiek niet vreemd. Synthese van z’n laatste worp ‘Synesthesia’: kleur en muziek moet perfect samengaan; kleuren moet je zien en muziek moet je horen. En die combinatie gaf een geslaagde DJ set!
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Gentse Feesten en 10 Days Off … een ondertussen onafscheidelijk duo geworden. Al voor de 10de maal is het mekka van de elektronische muziek in het gezellige kader van de Vooruit te Gent, rekening houdend met de vier keer toen het festival nog ‘10 Days Off Techno’ heette.
Een fijne indeling alvast op 10 Days Off, met de ‘Young Talent Bar’ voor jong aanstormend talent. Kies je het liever iets hoger dan kan je zweven in de ‘Ball Room’, en voor de echte kleppers ga je naar de Concertzaal van de Vooruit: de ‘Bacardi Room’, die ook dit jaar weer omgetoverd is tot een ware danstempel met indrukwekkende visuals.
DAY 02
Kerri Chandler
Al van zijn 13e was deze Amerikaan bezeten door de elektronische muziek. Dat zijn vader zelf DJ was en dat hij altijd meeging naar de discotheken zal zeker een invloed gehad hebben op de jeugd van de toen jonge Kerri. Hij was al snel thuis in de New Yorkse Underground Sound. Al op zijn 15e was zijn eerste productie een feit.
In 1991 was het dan zover …een eerste superhit “Superlover/Get it off”, de aanzet van mans house history. Het aantal producties en remixes van deze house-pionier zijn al lang niet meer bij te houden. Op het podium vermakelijke, aanstekelijke en pompende Deep House. Voortreffelijk!
Christian Prommer
Deze Duitser heeft al een verleden als drummer bij Trüby Trio, wist zichzelf een weg te banen tussen verschillende muziekgenres en als bij wonder maakte hij dit nog tot een perfect samenhangend geheel. Geïnspireerd door jazz in de jaren ’50, maakte hij de brug tussen free jazz en elektronica. Begin jaren ’90 voelde hij zich aangetrokken tot de house en techno, en creëerde een ietwat eigen unieke stijl.
De energie en de uitbundigheid van z’n mixmax aan stijlen, stelde ons perplex
Ben Westbeech
Het zal je ook maar overkomen: opgroeien tussen de klassieke muziek en enkele jaren later op het podium van 10 Days Off staan. Het overkwam Ben Westbeech, de in Bristol geboren DJ, zanger en producer. Het klassieke bleef achterwege en hij werd beïnvloed door de hardcore- en hiphop scène. Een naam die altijd terugkomt in de geschiedenis van deze DJ is Gilles Peterson, de man die ervoor zorgde dat Ben na zijn eerste single “So good Today” een eigen label kon beginnen. Zijn debuutalbum volgde dan in maart 2007, ‘Welcome To The Best Years Of Your Life’. Hij liet de grenzen tussen hiphop, funk, jazz en soul wegsmelten in zijn live-set.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Team William (club circuit marquee) behaalde een derde plaats op Humo’s Rock Rally. Deze jonge snaken brachten aanstekelijke, kwalitatieve, sterke poprock. Een gemotiveerde band en een overenthousiaste toetsenist zorgden voor een aangenaam setje, waarvan “Lord of the dogs” en “Hotel” al meteen twee grootse songs inluidden van dit beloftevol bandje.
Kruger, een Zwitserse metalband uit Lausanne mocht de laatste festivaldag in de dance hall op gang trappen. Ze presenteerden vooral materiaal van hun laatste wapenfeit ‘Redemption through looseness’. De postmetal met hardcore-invloeden was misschien niet origineel of vernieuwend, maar werd wel met veel enthousiasme en overtuiging gebracht. Zanger Reno stond een groot deel van het optreden tussen het publiek; hij ging helemaal op in de muziek.Gitaristen Margo en Jak zorgden voor een massieve sound. Ook de ritmesectie was goed op elkaar ingespeeld en maakten het plaatje compleet. Een krachtige en overtuigende performance van deze heren! Hier gaan we nog meer van horen!
Het Noorse Madrugada (the red frequency) zal binnenkort Scandinavische rockgeschiedenis zijn, want de band onder zanger/songschrijver Sivert Hoyem liet uitschijnen dat met de titelloze nieuwe cd een definitieve lijn wordt getrokken. 15 jaar hielden zij het midden tussen Cave en Tindersticks. Vorig jaar stierf vrij onverwachts mede oprichter Robert Buras. Een terechte ode horen we aan hem in één van de nummers!
Live trok de band de kaart van potige, dreigende rock met een vleugje bombast. “Whatever happened to you” en “The hour of the wolf” waren meteen twee strakke, gebalde, vettige rockers om iedereen vroeg in de namiddag wakker te schudden. “Look away Lucifer” klonk adembenemend: bij aanvang akoestisch toongezet, maar wat een spannende broeierige finale. Enkele sfeervolle songs volgden, waaronder “Majesty” en “Strange colour blue”. Na het Cave-iaanse “New woman/new man”, besloten ze op bezielde Madrugada wijze met The Stooges’ “I wanna be your dog”.
Asva (la petite maison dans la prairie) bracht ons dronedoom van de zwaarste soort. De band met frontman Trey Spruance (Secret Chiefs 3, Mr. Bungle, Faith No More) en leden van Sunn o)) en Burning Witch serveerde ons twee epische en sfeervolle 'songs' van hun laatste fullength ‘What you don't know is frontier’. We hoorden de titeltrack en “A trap for judges", twee mastodonten van ruim twintig minuten. Elementen uit de avantgarde en ambient gaven een extra touch aan het geheel. Ook de minimale percussie en atmosferische geluidseffecten droegen bij tot dit adembenemend optreden. Ze lieten velen met verstomming achter! Absoluut een hoogtepunt!
Efterklang (la petite maison dans la prairie) liet z’n warm, ingetogen klankentapijt en knisperende elektronica ten dele links en koos voor een steviger aanpak door percussie en gitaren. Hun dromerige sound kwam pas meer op het voorplan in het tweede deel van de set. Enthousiast gezelschap, een open houding naar het publiek en een opwindend optreden! Troeven genoeg om te spreken van een uiterst geslaagde set!
Heavy Trash (the red frequency) katapulteerde ons vijftig jaar terug naar de hoogdagen van de rock 'n' roll. Jon Spencer, Matt Vertay-Ray en kompanen brachten het beste van rock 'n' roll, rockabilly, country, blues en garage punk samen. Echo's van Elvis, Gene Vincent, Link Wray en The Stray Cats doorklonken in hun gevarieerde sound. Leden van de Deense rockband Powersolo versterkten het gezelschap bij enkele songs. We konden spreken van een degelijke show, goed gebracht, maar toch kon dit niet tippen aan de explosieve en opwindende Blues Explosion!
De garagerock van het Zweedse The International Noise Conspiracy (the last arena) kon maar matig boeien. Te veel van hetzelfde en te weinig sterke songs bewezen dat de main stage wat te hoog was gegrepen. Het ontbrak hen wel niet aan uitbundigheid en dynamiek…
In chroomkleurige zilveren kapmantels zagen we Chrome Hoof (la petite maison dans la prairie). De band stoeide met stijlen als rock, funk, soul, jazz, psychedelica, doom en beats. Maw Parliamant, Bootsy Collins, James Brown, The Bellrays, Noisettes en doorsnee deathmetalbans bijeen. Er was sprake van een complexe songstructuur en onverwachtse wendingen. Songs die kop noch staart hebben. Op zich een sterkte maar ook een zwakte. Een beetje het Mars Volta probleem … De show die het uitgebreide dansende gezelschap bracht, was alvast mooi meegenomen.
De band van Jonathan Wolf, Why? (club circuit marquee) was duidelijk nog bezig aan hun ‘sunday afternoon delight’, want de statische, rustige, relaxte aanpak, de traag slepende melodie, de verfijnde subtiliteit en het uitblijven van enige dynamiek zorgden ervoor dat Why? lichtjes teleurstelde
Ook de rock’n’roll/Britpop van het Luikse Hollywood Porn Stars was op the last arena iets te hoog gegrepen. Zij vervingen The Fall onder Mark E.Smith op de main stage, die in het weekend afbelde. Foei!
‘Satellites’ is hun tweede plaat die ‘Year of the tiger’ opvolgt. Net zoals een Zornik, heeft het kwartet goede melodieuze rocksongs uit, maar ze hadden net iets te weinig intensiteit en zeggingskracht om de aandacht te behouden. Een gemiste kans?
De pioniers van de droondoom, Earth, (la petite maison dans la prairie) is een band die nooit de erkenning gekregen heeft die ze verdienden. De belangstelling was groot voor deze grondleggers uit Seattle, USA, reeds opgericht in '90. Bandleider en gitarist Dylan Carlson bracht vooral materiaal uit hun laatste meesterwerk ‘The bees made honey in the lion’s skull’: de titeltrack, "Engine of ruin", "Hung from the moon" en "Rise to glory". We hoorden ook een exclusief, nieuwe track "Junkyard priest" en een song van ‘Pentastar’. Steve Moore zorgde voor donkere en minimale keyboardpartijen. Dit was muziek om je ogen te sluiten en je te laten meedrijven op een kosmische reis. Spijtig genoeg duurde het maar een uurtje. In november komen ze terug, be there!
The Raveonettes (the last arena) bracht met de eindejaarswisseling een toffe nieuwe plaat uit ‘Lust lust lust’ die het zeemzoeterig rock‘n’roll geluid van de twee vorige platen wat opzij schoof. Een sound, die opnieuw kon gelinkt worden aan het poppier The Jesus & Mary Chain. Een beperkt instrumentarium van bas, gitaar, twee trommels en een drumcomputer, waarbij zanger Sun Rose Wagner werd bijgestaan door de zus van Sharin Foo (hoogzwanger?!). Een gevarieerde set van stevig werk als “Dead sounds”, “That great love sound” en “Let’s rave on”, combineerden ze met het melodieuze “Love in a trash car”, “”Attack on the …” en enkele slepers. De ‘60’s rock’n’roll/rockabilly/fuzz herleefde.
Tortoise was alvast één van de kleppers van de avond (la petite maison dans la prairie). Het Amerikaanse postrock gezelschap komt maar sporadisch bijeen om cd’s op te nemen en op tournee te gaan. Medio de jaren ’90 was hun sound vernieuwend met platen als ‘Millions now living will never die’ en ‘TNT’.
Het kwintet was live een geoliede machine, een sterk op elkaar ingespeelde band waarvan het spelplezier afdroop; ze wisselden van instrumenten en stapten moeiteloos over in de verschillende overgangen; ze gaven hun sferisch materiaal een percussief karakter en een broeierig, steviger rockconcept. Hun ‘freewheelen’ van stijlen binnen een avantgarde geluid klonk fris, sprankelend en energiek, wat een sterke respons opleverde. Kortom, intellectuele pop van klassenbakken, van een band die vergeten werd gewaand!
Het meeste volk daagde op met Gogol Bordello (the last arena), een ideale afsluiter, die er een muzikaal festijn van maakte met hun zigeunerpunk en Balkan. Een zwierige sound, door gitaar, percussie, accordeon en viool, een hyperkinetische zanger en twee dansende en zingende meisjes. Gogol Bordello was de muzikale noemer van Les Negresses Vertes, Sergent Garcia en Manu Chao. Chaos, gekte en opzwepende melodieën, beter kon de twintigste editie van een geslaagde ontdekkingstocht niet worden besloten …, om dan definitief uit te deinen op de pompende beats van het Antwerpse Shameboy (club circuit marquee). Exit Dour 2008!
Organisatie: Dourfestival Dour
Sinds ‘Plan B’ uit 2004 brengt Gorki onder zanger/tekstschrijver/volksmens/entertainer Luc Devos opnieuw een resem eenvoudige, mooie , meeslepende, broeierige Vlaamstalige gitaarpoprocksongs. Het schrijverstalent van Devos, z’n frisse gitaarspel en mans rauwe , melancholische stem zijn en blijven bepalend voor de sound.
”Veronica komt naar je toe” is de eerste single van de plaat en is net als “Joeri” (van de vorige cd ‘Homo Erectus’), de song met de meeste hitpotentie. “Ik kan nooit meer naar huis”, “Surfer Billy”, “Driekoningen” en “Surfen op de golven’ zijn subtiele, sfeervolle poprock met kleurrijke toetsen. Dromerige songs (over de liefde) voor alle leeftijden.
”United Kashmir” laat je verleiden tot een danspas en refereert aan de ‘80’s wave/industrial met een heftige elektronicabeat. Devos en de zijnen besluiten op ingetogen, pakkende wijze deze nieuwe overtuigende plaat met “Geluk in het spel” en “Spiegelbeeld”. Rock’n’roll rules bij Devos , maar met een gevoelig randje …
De ‘college-rock’ van Weezer wordt in de VS erg smaakvol ontvangen. In Europa worden ze koeler onthaald en viel de band vooral op met het wondermooie titelloze debuut in ’96, met songs als “Undone, the sweater song”, “Buddy Holly” en “Say it ain’t so”.
Dit is de derde titelloze plaat in de reeks: ‘The Blue Album’ als debuut, vervolgens verscheen in ‘01 ‘The Green Album’ en nu opnieuw zeven jaar later ‘The Red Album’, met op de hoes een knipoog naar Village People.
De band rondom songwriter/gitarist Rivers Cuomo heeft een goede, doch onevenwichtige plaat uit. Het goede nieuws: “Pork & Beans” springt er torenhoog uit; “Heart songs”, “Cold dark world” en “The angel & the one” hebben een puike opbouw, en klinken broeierig en spannend. Tenslotte is de vermakelijke rock en ‘60’s pop op “Troublemaker”, “Dreamin’” en “Automatic”. Het minder goede nieuws dan: het richtingloze “Everybody get dangerous” en “Thought I knew” en de sferische song “The great man that ever lived” met raps (Cuomo is een grote fan van Eminem!). Rare band met verschillende gezichten …
Nog meer van hetzelfde? Dat was de vraag die centraal stond bij de derde worp van John Roan en Hendrik Willemyns. Het antwoord is net iets complexer dan een eenvoudige ‘ja’. Laten we de fans in ieder geval gerust stellen, wie de vorige twee albums van het duo kon smaken, moet ‘Lotuk’ gewoon kopen. Want Arsenal blijft de garantie op zomerse muziek die de éne keer heerlijk complexloos is, een andere keer zalig intiem blijft en langs je ruggengraat tot in je trommelvlies kruipt. Het belangrijkste verschil? ‘Lotuk’ durft nog verder te gaan dan zijn twee voorgangers.
Opener “Estupendo” springt vrolijk op en neer als een dolgelukkige peuter. Ook “Not a man” gaat er probleemloos in. En wat met “Lotuk”, die heerlijke single met de vocals van Shawn Smith (ken je misschien van Brad), die als een preutse maagd pas na een aantal luisterbeurten echt alles prijs geeft.
Maar het kan ook intens intiem. En daar gaat Arsenal nog verder dan vroeger. Op “Who we are” (één van onze persoonlijke favorieten) stelt de nachtegalenstem van Cortney Tidwell wel enkele heel existentiële vragen (Arsenal ontdekte de zangeres van het Amerikaanse, jonge groepje Office tijdens een bezoek aan een platenwinkel in LA.). En de zuiver instrumentale afsluiter “Sandness” ontroert door een zorgvuldig opgebouwd geluidenlandschap.
Als u het nog niet begrepen zou hebben, Arsenal is met deze derde plaat weer een stap verder in hun muzikale ontdekking en heeft met ‘Lotuk’ een perfect uitgebalanceerd album gemaakt. Groots!
Het lot heeft bepaald dat de eerste cd die ik review het nieuwe werkje is van Lacrimas Profundere, getiteld ‘Songs For The Last View’. Wat kan je juist verwachten van het nieuwe werk van deze Duitse Gothic Rock formatie? Het is een Gothic Rock plaat zoals Gothic Rock platen horen te zijn. Niet meer, niet minder.
Na de intro vliegt de band er onmiddellijk in en krijgen we een reeks simpele, maar niet onaangename nummers te horen. Na vier snellere nummers wordt het tijd voor een rustig nummer, namelijk “And God’s Ocean”. En laat dit nu toch wel het beste nummer van de schijf zijn! Sfeer en diepgang zijn in elke noot aanwezig en zanger Rob Vitacca bewijst dat hij beter zingt als hij zijn mond wat meer opendoet. Want in de meeste nummers van de schijf ergerde ik mij een beetje aan de zang, die nogal onverstaanbaar is en een beetje klinkt als een buikspreker die probeert te zingen.
Het grootste minpunt aan dit album is het feit dat het niet blijft boeien. Na een paar nummers is de fun er af en heb je het wel gehoord.
Nog even kort samenvatten welke indruk ‘Songs For The Last View’ op mij heeft gemaakt: een simpele plaat die goed is als achtergrondmuziek, maar toch niet lang kan blijven boeien. Aanrader voor de liefhebbers, niet meer, niet minder …
Pakkende melancholie is de muzikale noemer van het Duitse Notwist, onder de broers Acher en Martin Gretschmann, die hun muzikale creativiteit na zes jaar opnieuw konden botvieren; na ‘Neon Golden’ waren er talrijke omzwervingen met projecten als Ms John Soda, 13 + God, Tied & Tickled Trio en Console.
Ze brachten een toegankelijke plaat uit, luister maar naar “Good lies”, “Gravity”, “On planet off”, “Boneless” en de titelsong. Hun unieke indie/knisperende elektronica wordt toegevoegd op “Where in this world” en “Alphabet, binnen de dromerige, weemoedige pop, die een krachtiger en strakker gitaarloopje kan hebben. En tenslotte laat Notwist ruimte voor ingetogen werk: “Groomy planets”, “Sleep” en “Gone gone gone”, een combinatie van akoestisch gitaargetokkel, spaarzame toetsen en xylofoon.
The Notwist leidde hun technisch vernuft in een minder avontuurlijke baan, maar onderstreept hun muzikaal vernuft binnen een melodieus toegankelijk pad.
’The devil, you + me’ is een ingenieus plaatje geworden.
Overdag was er sprake van een ontdekkingstocht van kleine beloftevolle bands; het parcours: Een toffe start hadden we alvast met Ufo goes UFA (la petite maison dans la prairie), een Brits/Belgisch gezelschap die zich meteen onderscheidde met ingehouden, frisse gitaarpop, onder een vocale voordracht. De drumster haar basdrum was zijdelings geplaatst. Aangenaam om te horen en te zien hoe het gezelschap op een los, ontspannende wijze bezig was. Het Waalse Abyss ( dance hall) speelde melodieuze broeierige gitaarrock met toetsen en vulde aan met een vleugje bombast en psychedelica. Goede pop die meer erkenning verdiende. The Elegant Garage Gunners (dance hall) bracht zwierige ‘70’s retro rock’n’roll en Britpop. Coming Soon (the red frequency) overtuiigde met een sferisch geheel van The Decemberists, Arcade Fire, Pavement en The Feelies. En besluiten deden ze met een nummer van Cohen binnen hun indiepop. Maar het was vooral het Franse Syd Matters (la petite maison dans la prairie), die de sterkste indruk naliet: een ‘60’s Donovan en een tedere, ontroerende stijl van Belle & Sebastian, Loney, dear en Sufjan Stevens; een enthousiast bandje, opbouwende songs van een kwalitatieve schoonheid en een subtiele verfijnde sound, onder de heldere, emotievolle vocals van Jonathan Morali.
De jonge Zwolse rapper Typhoon ( club circuit marquee) bracht de sterkste hiphop show. De MC heeft bij onze noorderburen zowat de status van superster en wonderkind/redder van de Nederlandse rap. Op zijn album ‘Tussen licht en lucht’ staan sociale, maatschappijkritische en persoonlijke thema's centraal. Uit die plaat hoorden we o.a. "Brand los", "Bumaye", "Hotel beschaving", "Los zand" en "Volle maan". Een trompettist en saxofonist zorgden voor de extra muzikale versterking. Zijn oudere broer Blaxtar, de vrouwelijke MC en vocaliste DiNova en een dj (zijn naam ontglipt mij) maakten het plaatje compleet. Middelpunt van de energieke en sfeervolle set was natuurlijk Typhoon zelf, die met zijn intelligente rhymes en originele en feilloze flow de concurrentie ver achter zich liet. Geen nodeloos gezever en stoerdoenerij, maar een performance waarbij de muziek het voor het zeggen had. Hier kunnen veel Amerikaanse rapmiljonairs nog wat van opsteken!
De nu 54 jarige Chuck Dukowski (echte naam Gary McDaniel) doet niet bij iedereen een belletje rinkelen. Een korte introductie: hij was de oprichter en originele bassist van de legendarische en invloedrijke punkband Black Flag met daarin ook ene Henry Rollins en Greg Ginn. Tevens fungeerde hij enkele jaren als manager van de band en oprichter van SST Records (met oa. Sonic Youth, Dinosaur Jr., Minutemen en Meat Puppets). Sedert enkele jaren heeft hij samen met zijn levenspartner en tevens zangeres Lora Norton, The Chuck Dukowski Sextet (live een kwartet) (the red frequency) opgericht. Op Dour was er maar weinig interesse voor de verrichtingen van dit bonte gezelschap, hooguit een paar honderd mensen. De songs uit hun albums ‘Eat my life’ en ‘Reverse the polarity’ waren een mengeling van alternatieve rock, post-hardcore, punk, (free)jazz en psychedelica. Het bespelen van de vijfsnarige Fender bas was Chuck nog niet verleerd, ook de sterk solerende gitarist Milo Gonzalez gaf een goede performance. De flexibele stem van frontvrouw Lora Norton hield het midden tussen Kim Gordon (Sonic Youth), Courtney Love en Donita Sparks (L7) en was beslist het aanhoren waard.
Toch wou de vonk niet overslaan op het publiek, dit was waarschijnlijk te wijten aan het weinig opzienbarende en zwakke songmateriaal waarbij niets boven de middelmaat uitsteeg. Hier hadden we meer van verwacht, een gemiste kans!
De samenwerking tussen het Italiaanse punkjazz trio Zu (saxofonist, bassist en drummer) en het experimentele Amerikaanse hiphopduo Dälek (samen met dj/producer the Octopus) leek op papier een mooie combinatie (la petite maison dans la prairie). Beide acts zijn getekend door Mike Patton op diens Ipecac Recordings. Een label dat gekend is voor hen allesbehalve mainstreamacts (oa. Fantomas, Tomahawk, Mouse on Mars, Isis, Melvins, Kid 606, Ruins...).
We hoorden noisy soundscapes, een moeilijk verstaanbare en doorratelende Dälek en explosieve uitbarstingen die nergens toe leidden. Wel waren we onder de indruk van de op free-jazz gebaseerde solo's van bariton-saxofonist Luca Mai en de inventieve, onnavolgbare en diepe baspatronen van Massimo Pupillo. Dit zijn niet de eerste de beste muzikanten, ze zijn meesters in hun vak.
Toch bleek de 'industriële' hiphop, doorspekt met jazz, noise, rock en elektronica, steken in goede bedoelingen en halve aanzetten tot nummers. Misschien was het de bedoeling van dit optreden om het experiment op te zoeken en meer een soort van totaalgeluid neer te zetten, toch verlieten we de goedgevulde tent met een gevoel van lichte teleurstelling. Hier had meer ingezeten, jammer!
Johnson Barnes, aka Blu, is een 25 jarige undergroundrapsensatie uit LA, California (club circuit marquee). Op Dour bracht hij tracks uit zijn albums ‘Below the heavens’ en zijn nog te verschijnen plaat ‘God is good’. We hoorden "Blu collar worker", "The narrow path", "Simply amazing","There is no greater love" en "The world is". Samen met zijn Koreaanse DJ Exile (producer voor o.a. Mobb Deep, Jurassic 5, Ghostface Killah), zorgde hij voor een relaxte en bescheiden rapfeestje, ondanks de matige opkomst. Enerzijds waren de invloeden van NWA en Public Enemy (hij groeide op aan de Westcoast)merkbaar, anderzijds hadden zijn spirituele en persoonlijke teksten raakpunten met MC's/acts zoals Common, De La Soul, Black Star, Talib Kweli en The Roots. Hij bezat tevens een knappe techniek. Een dikke voldoende en bijzonder genietbaar, maar niet wereldschokkends!
Grunge pioniers Meat Puppets (the red frequency),onder de broers Kirkwood, zijn na 2002 terug bij elkaar en brachten vorig jaar ‘Rise to your knees’ uit. Hun rauwe gitaarsound is door de jaren beïnvloed door americana , folk en pop. Ze boden een broeierig doch tam setje, waarin “Oh me”, “Plateau” en hun doorbraaksingle “Backwater” niet ontbraken.Een Nirvana ‘unplugged’ song kregen we als toemaatje van het trio.
Punkroutiniers Lagwagon (the red frequency), uit Santa Barbara, probeerde er een feestje van te maken met hun snedige, opzwepende, ontspannende punkrock in de beste traditie van Bad Religion, NOFX en Pennywise. Goed maar onvoldoende beklijvend. Half geslaagde party!
Dave Eugene Edwards kon zich met z’n band Woven Hand (the red frequency) geen beter moment van optreden indenken: op z’n rechterzijde zag hij een verlichte kerktoren en torenhoog boven hem zagen we de volle maan. Het ideale decor om het adembenemende, onheilspellende, dreigende en pakkende materiaal van deze singer/songwriter, religieus predikant te ondergaan: de songs waren mooi uitgewerkt, klonken sfeervol en opwindend, kregen slides en feedback en hadden een broeierige spanning. Een intense rockshow: “Roma”, “Your russia”, “Whisting girl” en “Tin finger” waren solide songs met een knipoog naar 16 Horsepower.
De verwachtingen waren hooggespannen bij het optreden van de oldschool hardcore hiphopformatie Black Moon uit Brooklyn, New York (club circuit marquee). Jammer genoeg werden deze maar half ingelost, dit was vooral te wijten aan het ontbreken van tweede MC 5FT (hij zat in de gevangenis). Oprichter Buckshot en DJ Evil Dee (ook lid van Da Beatminerz) moesten de klus alleen klaren. Dit deden ze behoorlijk, maar toch was het gemis van 5FT voelbaar. Buckshot (tevens lid van de Boot Camp Clik) bracht dan ook goed beredeneerd een dwarsdoorsnede van zijn inmiddels zestien jaar durende carrière, hij bracht songs uit de Black Moon-catalogus (de classics "Buck 'em down", "How many emcee's?”, "Who got the props?"), zijn twee albums met DJ 9th Wonder ("The formula" en "Chemistry") en enkele solonummers ("Hold it down", "Stay real"). De agressieve en stoere raps verveelden na een tijdje en waren nogal monotoon en beperkt. Toch dachten velen daar anders over en genoten ze zichtbaar van hun helden. Ondergetekende was van mening dat er meer had ingezeten, spijtig!
Het Britse uitgebreide gezelschap The Herbaliser (eastpak core stage) brengen een mix van soul, funk, rock, free jazz en hiphop. De vorige keer dat we hen aan het werk zagen op FihP te Oudenaarde, trokken ze vooral van de kaart van een lounge geluid. Met de nieuwe cd in het achterhoofd ‘Same as it ever was’, klonk de band met zangeres Jessica Geenfield energiek, bedreven, swingend en dynamisch. Een geslaagde set.
De grootste publiekstrekker van de zaterdag was ongetwijfeld de hardcore-iconen van Hatebreed uit New Haven, Connecticut, US. Ze zijn de populairste en bestverkopende hardcore/punk/metalcoregroep van de laatste tien jaar. Het was dan ook bijzonder druk aan The Last Arena, duizenden fans verzamelden aan de mainstage. De invloeden van hardcore-acts (Sick Of It All, Agnostic Front, Cro-Mags, Madball) en metalbands (Slayer, Sepultura, Crowbar) is onmiskenbaar in hun sound; Toch weten ze er hun eigen unieke draai aan te geven. FrontmanJamey Jasta en zijn vier kompanen deden hun naam van strak geoliede machine en sterke liveband alle eer aan. Ze verkeerden in bloedvorm en gaven een mooi overzicht van hun vier albums: ‘Perseverance’, ‘Live for this’, ‘Destroy everything’, ‘Tear it down’, ‘Defeatist’ en ‘I will be heard’ waren enkele van de mokerslagen die ze uitdeelden. Er werd massaal meegebruld en gemosht, dit was topklasse!
En in onze nachtelijke tocht pikten we volgende bands en DJ’s op:
Het Waalse Superlux, die opvallend laat en hoog geprogrammeerd stonden op het festival. Ze waren erg geliefd door onze Waalse vrienden. Hun kitscherige electropop had de juiste groove, beat en melodie. Doch de band beschikte nog niet over voldoende potentieel om een uur lang te boeien.
Na zijn succesvolle doortocht vorig jaar, mocht de meester van de wansmaak, Otto von Schirach, zijn kunsten nog eens vertonen. Ditmaal werd hij bijgestaan door DJ 666Cent (tevens drummer), DJ Urine (een Française), DJ Esperanza en een grapjas verkleed als krokodil (echt waar, zijn rol was onduidelijk?). Het in Miami, Florida, USA, residerende fenomeen is al tien jaar actief, heeft reeds zes fullengths, talloze ep's en singles op zijn naam staan en is na Venetian Snares zowat de bekendste breakcore-artiest. De explosieve cocktail van breakcore, gabber, drill-'n-bass, booty bass, gangsta rap en (death)metal sloeg in als een bom en deed de afgeladen tent zowat uit zijn voegen barstten! De humoristische samples uit obscure horror- en pornofilms gaven een extra tint aan het geheel. Dit was zowat het extreemste en meest geschifte optreden van het hele festival en zeker niet voor gevoelige zieltjes. Dit was 'dansmuziek', maar dan op een ander, bijna buitenaards niveau, iets dat je echt eens moest gezien hebben. Otto, see you next year!
DJ Krush had een best aardige zachte tune en beats in een dreigend triphop decor, doorspekt van rock, reggae, jazz, drum’n’bass, dub en techno. Hij klonk alvast interessanter dan z’n Amerikaanse vriend DJ Shadow.
De zeskoppige bende Japanners Soil & Pimp Sessions betrokken het publiek nauw bij hun set van catchy jazzy loops, en lounge.
Aaron Spectre, alias Drumcorps uit Massachusetts, USA, is nog zo'n groeiende ster aan het breakcorefirnament. Hij groeide op in de hardcore/metalscene van Converge, Botch en Neurosis, in '99 verhuisde hij naar NY waar hij blootgesteld werd aan jungle, ambient en breakcore. In '03 kwam hij in Berlijn terecht, waar hij besliste om muziek te maken en de wereld rond te reizen. Live bracht hij het beste van beide werelden samen: hij zorgde voor een furieuze mix van harde techno, industrial, noise, breakbeats en drum 'n' bass. Daarbij injecteerde hij ook nog eens ultraheavy metalgitaren. Enkele titels uit zijn meedogenloze maar gevarieerde set: "Thin retro God", "Forgive and forget", Down", "Relief" (cover van cybergrindband Genghis Tron) en de lange, noisy afsluiter "Grist". Een intense live ervaring die beslist naar meer smaakte en absoluut één van de hoogtepunten van het weekend!
Na tournees in de States, Japan en China stond Droon, de Gentse breakcoreproducer en organisator van de befaamde 'Breakcore gives me wood feestjes' eindelijk op het podium van Dour. Onafscheidelijk met zijn keytar, een toetsenbord in de vorm van een flying V-gitaar en een piloothelm bracht hij een excentrieke mashup van breakcore, electro, rave, noise, punk, rock, pop en hiphop. We hoorden fragmenten van Metallica (“Master of puppets”), Snoop Dogg (“Drop it like it’s hot”), Christina Aguilera (“Genie in a bottle”) en Peaches (“Rock show”). Zoals Droon het zelf zegt op zijn myspace: "The best and worst from twenty years of rave, thirty years of punk and fifty years of rock 'n' roll! Ik zou het niet beter kunnen verwoorden!
En tenslotte kon het Gentse The Subs rekenen op een nokvolle tent; het publiek ging totaal loos op hun opzwepende, neurotische sounds, ‘80’s electro, techno, house en chemical breakbeats, waarbij ze af en toe samples van rock- en waveklassiekers inpasten. “Kiss my trance” vatte de muzikale noemer samen onder ‘dance music for happy people’!
Organisatie: Dourfestival, Dour
My Mortality was de opener op vrijdagmiddag in de eastpak core stage. Deze band met in de gelederen Life of Agony/Type O Negative drummer Sal Abruscato, bestaat nog maar één jaar en stond al op Dour. Daar had zijn 'hoofdband' Life of Agony waarschijnlijk wel iets mee te maken. Hun muziek was een mengeling van groovy rock, grunge en metal. Alice in Chains, Staind, Godsmack en Stone Temple Pilots zijn enkele referenties. Het niveau van deze groepen haalden ze bijlange nog niet, daarvoor waren hun nummers nogal inspiratieloos, inwisselbaar en monotoon. Enkele positieve uitschieters van hun nog te verschijnen debuut waren "Swallowing my gun" en "Pulling me down". Misschien had de magere opkomst (max. 200 personen) en het vroege uur iets te maken met hun matige performance.
In de club circuit marquee werd de spits afgebeten door The Germans. Ze stonden garant voor een mix van (noise)rock, punk, psychedelica, krautrock en elektronica. Alsof leden van Millionaire, Girls Against Boys, Barkmarket, The Pixies, Captain Beefheart en Liars in één en dezelfde band zaten.
Live stonden ze hun mannetje en overtuigden ze met vooral materiaal van hun debuut 'Elf shot lame witch', één van de sterkste platen van eigen bodem van dit jaar. We herkenden "Your DNA" met nerveuze gitaarrifs van Cauwels, het prachtig opgebouwde "Carolife Daisy"en het aan The Jesus Lizard herinnerende "Waiting for the band". Ook "Lalaliar", "Witch" en "Lame" werden enthousiast de tent ingevuurd. Dit was een sterk op elkaar ingespeelde band met een redelijk origineel geluid en eigen gezicht. Respect!
Het Brussels/Luikse viertal Ultraphallus (la petite maison dans le prairie) bracht noise/doom/sludge van de bovenste plank. Ze stelden hun tweede album 'The clever’ voor. Invloeden van the Melvins, Today is the Day, Voivod en Eyehategod waren hoorbaar in hun totaalgeluid. Centraal stonden de schreeuwerige vocals, de diepe bassound, de heavy gitaarritmes, de strakke drumpatronen en de overstuurde keyboardeffecten. Tijdens de sterke 'finale' van hun set kwam een saxofonist de band versterken, wat wel deed denken aan het legendarische Naked City en Painkiller met John Zorn.
Subtiliteit en nuance ware niet aan hen besteed, waardoor soms weinig structuur en echte songs te ontdekken waren. Het optreden verzandde soms in een geluidsbrij en chaos. Desalniettemin kon dit tellen als wake-up call!
Het uit Wales afkomstige Future Of The Left (club circuit marquee) heeft het McCluskey avontuur heel goed verteerd. Ze verwerken ‘80’s Virgin Prunes, ‘90’s Shellac/Barkmarket en voegen er doodleuk een scheutje psychedelica aan toe. “Real men hunt in packs”, “Small bones, small bodies”, “The lord hates a coward” en “Plague of ones”, songs in snelvaart: een noisy wervelwind, met een ronkende, diepe bas, scherp gitaarspel en kurkdroge, opzwepende drums. Het trio was sterk op elkaar ingespeeld en genoot van de respons op hun venijnige teringherrie; ook de ietwat verfijnde rock kreeg een push forward. Overtuigende set.
Harvey Milk uit Athens, Georgia, USA, ( la petite maison dans la prairie) is een cultband van formaat en een persoonlijke favoriet. De band, genoemd naar de vermoorde politieker en voortrekker van de homorechtenbeweging in San Francisco, Harvey Milk, is een band die nooit de erkenning heeft gekregen die het verdiend heeft. Dit komt vooral door hun moeilijk te vinden platen van de jaren '90 (‘My love is higher’, ‘Courtesy and good will’, ‘The pleaser’) en hun moeilijk te plaatsen geluid (een mengeling van doom, sludge, noise en indierock). Gelukkig heeft het alternatieve en toonaangevende metallabel Relapse Records daar verandering in gebracht en deze ferm miskende albums vorig jaar terug uitgebracht. Kortom, een tweede kans om deze band te ontdekken. Het kwartet neemt het beste van Black Sabbath, The Melvins, Swans, Earth, Sleep en ZZ Top en geeft er hun eigen unieke draai aan. Vooral de indringende en eerlijke vocalen (de pijn is bijna voelbaar) van zanger/gitarist Creston Spiers en de massieve gitaarpatronen van 'nieuw' lid Joe Preston (The Melvins, Sunn o)), Earth) zijn indrukwekkend en onontkoombaar. Enkele hoogtepunten uit hun set: "Crush them all", "Plastic eggs", "War" en de alltime classic "The anvil will fall" (met orkestraties op achtergrond, blijft een wereldnummer!!). Spijtig van de povere opkomst (zo'n 400 personen) en de korte speelduur (het uurtje was zo voorbij). Dit was een ongelooflijk knap en overdonderend optreden, waar veel heavy acts nog wat kunnen van leren!!
Het tempo werd retestrak gehouden met ons Belgisch trio Triggerfinger, - met nieuwe bassist Renauld?, die Paul verving -(club circuit marquee). In pak en das wisselden ze nieuw en oud werk af, van “What grabs ya?”, “First taste” naar “On my knees” en “Lil’ teaser”. Een knipoog aan ZZ Top met hun solide en krachtige show onvervalste retrorock’n’roll, ‘straight from the heart’.
Nog zo'n legendarische en miskende band is het uit San Francisco afkomstige viertal Oxbow (la petite maison dans la prairie). Deze band draait al twintig jaar mee en brengt een ongeziene cocktail van noiserock, experimentele (art)rock, freejazz, blues en avantgarde. Denk daarbij aan The Birthday Party, Pere Ubu, The Fall, The Jesus Lizard, Tom Waits en Howlin' Wolf.
Zanger/provocateur Eugene Robinson is een spierbundel van jewelste, hij ziet eruit alsof hij elk moment de boksring moet betreden. Hij trok de aandacht naar zich toe met zijn wilde en intense bewegingen; hij had ook wel wat weg van een 'zwarte' Henry Rollins. Tijdens de stomende set speelde hij zijn maatpak uit, waarna hij enkel in onderbroek op het podium stond!! Zien is geloven! Uit hun zeven fullenghts herkenden we "Lucky","Music for adults", "Down a stair" en "Time, gentlemen, time".
Dit was meer dan zomaar een optreden, het had wat weg van een totaalspektakel en liet rauwe emotie en muzikale chaos wonderwel in elkaar vloeien. Een confronterende, intense en kolkende performance!
Het uit San Diego afkomstige Pinback (the red frequency) verbaasde vorige week al op het Cactusfestival; ze voorzagen hun sfeervolle, dromerige, intimistische songs, doordenkt van melancholie, van een rammelend, snedig, krachtige aanpak in de beste traditie van Pavement. Een boeiende set van deze charismatische band, die wat onwennig op het grote podium stond, maar genoot van de die-hard fans. Tof setje alvast van gekende songs, “Penelope”, “Tripoli”, “Loro”, en nieuw werk.
Een interessant samenwerkingsproject, gegroeid van De Vooruit te Gent, was Flat Earth Society (onder Peter Vermeersch) en Jimi Tenor (club cirquit marquee). Een avontuurlijke verkenningstocht van jazzy gefreak, funk, soul, electro en klassiek. Een link naar Gent Jazz was op z’n plaats van dit muzikaal experiment.
Het New Yorkse Life Of Agony (the last arena) is bij velen nog altijd de band van de 'klassieke' metal/hardcore plaat ‘River runs red’ uit '93. Dit beseffen Keith Caputo en zijn kompanen ook en daarom brachten ze de gehele debuutplaat (behalve"The stain remains") live ten gehore. Het publiek reageerde uitzinnig en zong alle nummers luidkeels mee. Verder kwamen "Lost at 22", "The other side of the river"(beiden van 'Ugly'), "Weeds" (van 'Soul searching sun') en "Love to let you down"('Broken valley') aan bod.
De combinatie van persoonlijke, diepgravende teksten en groovy, krachtige melodieën doet het live nog altijd. Ook de grote inzet van gitarist Joey Z. en bassist Alan Robert dragen bij aan het gezellige en intense livegebeuren. Minpunten waren de matige zangprestaties van de charismatische Keith Caputo (hij gaf toe dat hij dronken was!) en de ietwat onevenwichtige, rommelige sound. Verder hoor je mij niet klagen, dit was een degelijk maar niet wereldschokkend optreden. We hadden ze al beter gezien, herinner hun passage op Graspop vorig jaar.
Vorig jaar blies het Duitse Notwist, onder de broers Acher, (the red frequency) ons bijna omver door hun sfeervolle indietronica een ferme, stevige rocktik te geven. We omschreven hen als een band op scherp, ergens tussen Radiohead meets Tool en Pink Floyd. Ze klonken minder heftig deze keer, boden een mooie afwisseling tussen dromerige, weemoedige popelektronica en strakke poprock, van hun oeuvre ‘Shrink’, ‘Neon golden’ en het pas verschenen (na zes jaar nb!) ‘The devil, you + me’. Uitschieters waren “Gloomy planets”, “Where in this world” en de klassiekers “Pick up the phone” en “Pilot”, die mooi uitdeinden in technische snufjes.
Een salvo aan dancebeats, kitsch, disco en oldschool hiphop hoorden we van de Braziliaanse gekke bende Bonde Do Role (eastpak core stage). Twee wild om zich heen springende zangeressen/danseressen en twee MC’s speelden een uiterst leuke ‘bal populaire’.
Godfather van de gangsta rap, Ice Cube, mocht als opener fungeren voor de Wu-Tang Clan. Samen met Ice-T, Dr. Dre, Eazy E, The Geto Boys en zijn eigen N.W.A. stond hij aan de wieg van de hardcore hiphop of gangsta rap. Zijn hoogtepunt situeerde zich zo'n vijftien à twintig jaar geleden met albums als ‘Straight outta Compton’ met N.W.A., ‘Amerikkka's most wanted’ en ‘Death certificate’. Toch stond een bomvolle the last arena deze hiphopgrootheid op te wachten. Hij bracht vooral oldschool tracks zoals "Check yo'self"(met befaamde sample van "The message" van Grandmaster Flash), "You can do it", "Hello" en "Straight outta Compton". Ook het recentere "Why we thugs" en nieuwe tracks van zijn in augustus te verschijnen album ‘Raw footage’ kwamen aan bod: "Gangsta rap made me do it" en "Do ya thang". Live werd hij bijgestaan door rapper WC (wat een leuke naam, van de Westside Connection) en vaste dj Crazy Tunes. Ondanks al het nodeloze gepalaver en stoerdoenerij werd dit toch een vet hiphopfeestje! Misschien niet echt origineel, maar toch leuk en entertainend!
Heel wat volk was er voor het Amerikaanse Battles (the red frequency); ze gooiden er hun meesterlijke ‘Mirrored’ tegenaan. Een groovy, aanstekelijke sound van hun grotendeels instrumentale mix van avantgarde, grillige pop, jazz, symfo en prog. Een bezeten drummer(ex Helmet drummer!, + nota bene een cimbaal van twee meter hoog om op te slaan), een psychedelische vocoderzang, en de onverwachtse wendingen van gitaar en bas gaven een uitgesponnen “Tij” en “Atlas” als hoogtepunten. Een weirdo klankkleur, die zich meester maakte en inwerkte op de dansspieren. Na Pukkelpop sloeg het kwartet ons een tweede keer met verstomming.
Grootste publiekstrekker op vrijdag was Wu-Tang Clan (the last arena). Na hun matige passage vorig jaar op Dour, hadden velen hun twijfels bij deze tweede doortocht. Zoals verwacht lieten ze ons een klein half uurtje wachten om daarna vooral materiaal te brengen van hun debuut ‘36 chambers’: "Bring da ruckus", "Shame on a nigga", "C.R.E.A.M.", "Wu-Tang Clan ain't nuthing ta f' wit" en "Protect ya neck". Van ‘Wu-Tang Forever’ werd o.a."Reunited", "It's yours" en "Cash still rules". Hun grootste hit "Gravel pit" mocht natuurlijk niet ontbreken. Spijtig dat hun laatste wapenfeit ‘8 diagrams’ (hun sterkste album in tien jaar) en voorgangers ‘Iron flag’ en ‘The Wu’ bijna niet aan bod kwamen. Maar dit kon de partymood van de duizenden jongeren niet deren.
Een ietwat overbodige en veel te lange ode aan de overleden Ol' Dirty Bastard haalde de groove uit het optreden.
Vooral de tomeloze inzet en sterke en intelligente rhymes van Methodman, Ghostface, RZA en Raekwon bevestigden hun status als één van de sterkste hiphopacts van de laatste vijftien jaar! Een prettige verrassing!
Het Britse Dreadzone (la petite maison dans la prairie) zijn er na een onderbreking van een drietal jaar terug bij met hun frisse, dansbare mix van dubreggae, ragga, trance, elektronicableeps, hiphop en dance, onder Earl 16 en MC Spee. Er werd rijkelijk geput uit hun succesplaat ‘Second light’ van ’95 met “Captain dread” en “Little britain” als kroonstuk. Een puike afsluiter van dag 2, wat deed denken aan Zion Train vorig jaar in deze la petite maison dans la prairie.
Tenslotte waren er de nachtelijke toegankelijke en hard pompende beats van Ritchie Hawtin en Boys Noize, van het Duitse wondertalent Alex Richa: chemical trance, breakbeats, techno, pulserende beats, sampling en scratches. Resultaat: een uitgelaten menigte tot vroeg in de morgen …
Organisatie: Dourfestival, Dour
De jonge en beloftevolle zeskoppige opener Brazaville won in 2007 de wedstrijd Jong Jazztalent in Gent. Zopas verscheen hun debuutalbum ‘Days of thunder, days of grace’ op het label Evil Penguin Jazz Records. De band mengt op aanstekelijke wijze jazz, funk en afrobeats. Stuk voor stuk zagen we goede, zelfs heel goede muzikanten aan het werk. Maar de composities van baritonsaxofonist Vincent Brijs kwamen helaas in het begin niet goed tot hun recht. De nervositeit en onzekerheid was duidelijk voelbaar. Belgen zijn nu eenmaal te weinig chauvinistisch. Maar gedurende het concert hebben ze dit ruimschoots goedgemaakt en belandden we uiteindelijk in een opwindende, stomende en pletwalsgewijze set. Vooral gitarist Hellings bewees dat hij zijn zessnaar perfect beheerste. Ze mogen gerust naast hun grote voorbeelden Herbie Hancock, Wayne Shorter, The Headhunters, Miles Davis tot Tony Allen, Fela Kuti en The Meters staan. We horen nog wel van Brazaville, maar dan wel op internationaal niveau.
Line-up: Vincent Brijs (baritonsaxofoon), Andrew Claes (tenorsaxofoon), Nicolas Rombouts (bas), Jan Willems (keyboards), Geert Hellings (gitaar), Maarten Moesen (drums).
Marcus Miller is ongetwijfeld een van de meest geniale en virtuoze multi-instrumentalisten, maar vooral een bassist met legio effecten. Naast zijn special guest DJ Logic had hij een hele resem andere effecten mee. We hoorden veel getrek, geslap en getab op zijn bas, de sax, drums en eender welk ander instrument werd door de effectenkast gejaagd, maar we hoorden geen bezieling. Marcus gaf ons vaak de indruk 'band' werk te leveren, maar dan niet in de muzikale zin van het woord. Tussen het bassen door stond hij soms doodleuk in zijn neus te peuteren. Gelukkig sloeg deze uiterlijke ongeïnteresseerdheid niet over op het publiek.
De set begon nochtans veelbelovend met een Indisch klinkende intro (toetsenist Gonzales Pena speelde op een Moog), gevolgd door een schitterend Higher Ground van Stevie Wonder. Probeer de Marcus maar eens te volgen als medemuzikant. Maar toch laat hij nog ruimte voor hen.
Het vervolg werd er zowat aangebreid en ik kreeg de indruk eerder een coverband te horen die hun ding stond te doen (slechts één eigen nummer “Tanned”) Na een funky einde kregen we als bisronde nog maar eens een ode aan Miles in de strot geramd. Sorry, folks, maar ik had echt meer verwacht van dat genie.
Line-up: Marcus Miller (basgitaar, basklarinet), Alex Han (saxofoon), Fédérico Gonzales Pena (keyboards), Jason "JT" Thomas (drums), DJ Logic (turntables).
Gelukkig waren er nog The Neville Brothers, ook wel The First Family of Funk genoemd, en uitgegroeid tot één van de boegbeelden van de rijke muziekgeschiedenis van New Orleans en inspiratiebron voor talrijke bands. En deze reputatie maakten ze volledig waar. De kippenvelmomenten waren niet meer bij te houden en in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Bootsie Collins , die vorige week nog in Cactus een typisch Amerikaans geforceerd do-you feel-allright-an-wanna-funk-sfeertje trachtte neer te poten, deden Art Neville, aka Poppa Funk, en zijn broers waarvoor ze gekomen waren: muziek spelen. Die pipo's ademen gewoon al vijftig jaar funk. En ze hadden ook nog The Funky Meters mee.
Het meest grappige was dat de zanger, een getatoeëerde kleerkast van 150 kg, zingt met een falsetstem. Gelukkig had de percussionist een misthoorn van een stem. We hoorden ondermeer beklijvende versies van “Fever” en “Ain't no sunshine” van Bill Withers (dat overvloeide in heuse reggae). Eindigen deden de broeders met een totaal overbodige “Amazing Grace” (waarom moest dat nou?) en een stomende “One Heart” van Bob Marley.
De aankondiging '50.00 watts of pure funk' klopte als een bus, jammer dat het publiek bij momenten eerden ingetogen enthousiast reageerde.
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
info op http://www.gentjazz.com
Fotoshoots door huisfotograaf Jos L. Knaepen
Het Dourfestival was toe aan z’n twintigste editie, een jubileum. Het festival was voor de tweede keer net op tijd volledig uitverkocht. De avontuurlijke muzikale ontdekkingstocht en de sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ wordt nog steeds erg geapprecieerd: een uitgelezen kans om een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren ontdekken.
Het derde grote festival slaagde erin ruim 200 acts over zes podia op tijd en vlekkeloos te laten spelen. Puik werk!
In totaal waren er ongeveer 144000 mensen, waarvan dagelijks 32000 bezoekers. En op de camping werd het publiek op de vooravond al getrakteerd met een optreden van Björn Again.
Uw verslaggeving ter plaatse: Frank Verwee, Johan Meurisse en onze fotograaf Sébastien Leclercq.
dag 1: donderdag 17 juli 2008
Het parcours op donderdag startte in de vooravond met het beloftevolle Britse Foals (the last arena). Op Polsslag waren zij één van de groepjes die zich in de kijker speelden; op Dour deden zij het een tweede keer. Ze stonden zijdelings opgesteld als in een repetitieruimte. Na een ietwat rommelige start kon het publiek genieten van hun frisse, aanstekelijke, groovy songs, die hoekige, strakke ritmes en een vleugje ‘80’s wave hadden, wat inwerkte op de dansspieren; eigenzinnig, aangenaam en best leuk in de druilerige regenbui. De leden speelden een fijn setje, alsof hun leven er van af hing. Afsluiter “Two steps twice” eindigde op een stevige portie fuzz en distortion.
De enige soulact dit jaar tijdens het Dourfestival was Eli"Paperboy"Reed and The True Loves (club circuit marquee). De 24 jarige man uit Houston, USA, die hier nog een nobele onbekende is, bracht een stomende set met vooral nummers uit zijn tweede album ‘Roll with you’. We herkenden "Satisfier", "Its' easier", "I'm gonna getcha back", "Am I wasting my time?" en zelfs een funky versie van "Ace of spades" van Motorhead (jawel). Zijn stem had wel wat weg van Sam Cooke en (de jonge) James Brown, vooral die oerschreeuw. Twee saxofonisten en een trompettist zorgden voor de extra opzwepende en groovy ritmes. Dit was feelgoodmusic van de bovenste plank waarop menig dansje werd geplaatst. Gezelligheid troef!
Het Britse Mystery Jets (eastpak core stage) zagen we al als support van Kate Nash. Het jonge bandje bracht melodieuze, dromerige gitaarBritpop met een stevig randje. De galmende sound en de soms tegenstrijdige (samen)zang namen de subtiliteit van sommige nummers af. De singles “The boy who ran away” en “Young love” konden rekenen op herkenningapplaus, maar de rest was net niet boeiend genoeg.
Rijzende ster binnen de elektronische muziek is Maxime Firket, Comphuphonic (dance hall). In de beste traditie van de ‘Dubnology’ reeks , medio de jaren ’90, verraste hij met trancegerichte, pulserende beats, en gooide er nog een “Everything counts” van Depeche Mode tegenaan.
The Hoosiers (the last arena) zijn één van de Britse upcoming bands. Hun melodieus toegankelijke, vrolijke stadionpop was een aangename verfrissing binnen het alternatieve aanbod. Een enthousiaste band, fijne gitaarpop en een handvol singles als “Cops & Robbers” en “Goodbye Mr A” passeerden de revue.
Het uit New York afkomstige Dub Trio (club circuit marquee) liet horen dat instrumentale muziek niet perse saai, voorspelbaar en 'moeilijk' hoeft te zijn. Hun vrij unieke mix van rock, metal, dub en elektronica was één van de hoogtepunten op de eerste festivaldag. De muzikanten die vooral in de hiphopwereld hun strepen verdiend hebben bij o.a. The Fugees, 50 Cent, Common en Macy Gray, brachten vooral tracks van hun laatste twee albums, ‘Another sound is dying’ en ‘The new heavy’. Mogwai, Sonic Youth, Bad Brains, King Tubby en Lee ‘Scratch’ Perry zijn zowat de belangrijkste invloeden in hun sound. De wisselwerking van heavy gitaarriffs, knetterende baslijnen en inventieve drumpatronen waren een voltreffer. Een band om de komende jaren in de gaten te houden!
De dromerige, sfeervolle indiepop van Erlend Oye’s The Whitest Boy Alive (eastpak core stage) onderging een gedaantewisseling; de nummers klonken gelaagd en hadden meer vaart, ritme en swing. Binnen die fijne pop vormde publiekslieveling “Burning” en de verwevenheid van “Show me love” en “Gypsy woman” een apotheose. Oye was onder de indruk van de respons en trakteerde zelfs op een nieuwe song, “Courage”. Na twee jaar opnieuw een geslaagd en vermakelijk optreden.
De Britse popdiva Goldfrapp (the last arena), - in wit gewaad op het podium-, had af te rekenen met een grote plensbui, wat het sprookjeskader en de intensiteit van haar bezwerende, etherische songs van het debuut ‘Felt mountain’ en ‘Seventh tree’, “Utopia”, “A&E” en “Little bird”, onder haar hoge, hemelse, breekbare stem, deed verloren gaan. In het tweede deel van set hoorden we de zwoele, hardere disco/electro groove van “Black cherry”, “Supernature”, “Ooh lala”, “Train” en “Strict machine”. Een goed afwisselend, geslaagd optreden, doch spelbreker in dit geheel waren de regenbuien.
De nacht was ondertussen gevallen, de aanzet van beats, beats, trance, dance en DJ sets:
Het Franse Birdy nam nam, gegroeid uit de hiphoppers van Alliance Etnik en Triptik, leken wel de onvervalste mainstream Coldcut DJ set aan de draaitafels, met beats, scratches en grooves. Tiga op z’n beurt ontgoochelde, hij liet de meeste eigen nummers thuis en speelde een makke, routineuze, dreunende set. De man heeft al sterker gespeeld…Foei.
Tenslotte Alter Ego mocht en verve de eerste nacht op Dour besluiten met hun mix van ‘80’s electro, elektronicableeps, neurotisch vervormde beats, trance en Kraftwerk invloeden. We hoorden aangename en verrassende wendingen binnen hun ingenieus, creatieve elektronica. Ophitsend, dansbaar en bezwerend.
Organisatie: Dourfestival, Dour
Nederlands 
Français 
