Het Depot Leuven - concertinfo 2025

Het Depot Leuven - concertinfo 2025 events 18-01 Los Callejeros 24-01 Mosselen om half twee (Xander De Rijcke – Jelle De Beule) 25-01 Mustii (Org: FKP Scorpio) Week van de Belgische Muziek (27-01 t-m 02-02-25) 27-01 Kaat Van Stralen 28-01 Bwana , Eosine…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora Blu), Vooruit, Gent op 29 januari 2025 (ism VierNulVier) Kleine Crack & Slagter, VHS, Trefpunt, Gent op 30 januari 2025 (ism Different class) Livingston, Club Wintercircus,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Search results (14239 Items)

Oi Va Voi

Oi Va Voi

Geschreven door

Het Londense Oi Va Voi verraste in 2004 met de cd ‘Laughter through tears’. Een exotische cocktail van pop, wereldmuziek, hoempapa en Balkan, wat smaakvol werd ontvangen. De band beschikte toen over zangeres KT Tunstall en violiste Sophie Solomon.
De band heeft voor deze opvolger de twee verliezen voldoende kunnen opvangen en heeft een tweede sterke plaat klaar, die per beluistering z’n subtiliteit prijsgeeft. Met hulp van zangeres Alice McLaughlin, is de muzikale aanpak breder en sfeervoller; af en toe klinkt het Londens gezelschap zwierig, fleurig en fris, door zigeunerklanken, folklore en Balkanpop. “Yuri”, “Balkanit”, “Dry your eyes” en het korte “Spirit of Bulgaria” geven een kleurrijke sound. Een volstrekt unieke band die live duidelijk extraverter klinkt.

Zaphayael

Zaphayael

Geschreven door

Zaphayael is een éénmansproject, die naar eigen zeggen ‘Blazing Melodic Metal’ brengt. Een term die naar mijn bescheiden mening de lading zeker denkt. Viktor Walschaerts, het brein achter deze band, scharrelde voor de opnames twee gastmuzikanten bijéén, die hun instrumenten aardig weten te hanteren, namelijk Jonas Messiaen (Angor Pectoris, Ex-Dusk en Ex-Head-on) en Koen Torremans (Vinternatt).

Naast de muzikale prestaties, die deze drie heren brengen, is ook de productie die in eigen handen genomen werd, bijzonder goed. Helaas maakte men gebruik van een drumcomputer om de kosten te drukken. Net als bij andere groepen die hiervan gebruik maken, kreeg ik een onnatuurlijk gevoel, wat ook niet onlogisch is.
Toch is dit enige minpunt niets in vergelijking tot de rest van de muziek. Zaphayael brengt met deze demo donkere melodische ‘black metal’, van hoge kwaliteit. De 23 minuten durende demo, vloeit door de boksen als één goed doordacht geheel. De melodielijnen overheersen dit geheel, waarbij vooral de synthesizer-elementen een meerwaarde bieden.
De demo telt slechts drie nummers, maar elk nummer toont op een andere manier de pracht van het album aan. Dit zorgt voor heel wat variatie. “As the Day Fades Into Night” opent het album op een rustige melodieuze manier het album, om vervolgens voort te vloeien in overwegend razendsnelle “Zoerselbos”. Beide nummers zijn grotendeels instrumentaal, al komt in de opener van het album een mysterieus klinkende verhalende stem naar boven, gevolgd door occasionele screams. “My Paragon”, daarentegen, wordt de eerste twee minuten ondersteund door grunts. Doordat de muziek ervoor gemaakt lijkt en het grunten wordt beperkt tot een minimum, brengt het een mooie aanvullende variatie, zonder te gaan vervelen.

Gelukkig liet Viktor zijn plannen niet langer in de kast liggen en waren beide gastmuzikanten bereid hun bijdrage te leveren aan het geheel. Zaphayael levert hier namelijk een meer dan behoorlijk debuut af. Laat ons hopen dat er al gauw een vervolg wordt afgeleverd, van deze band wil ik zeker meer horen!

Scorpions

Humanity – Hour 1

Geschreven door

Deze sympathieke Duitsers uit Hannover komen drie jaar na 'Unbreakable' (2004) op de proppen met een nieuw album. Wie voorheen niet van de Scorpions hield zal ook nu weer niet gecharmeerd worden door 'Humanity - Hour 1'. De periode dat de Scorps het grote publiek nog konden bereiken ligt immers al een tijdje achter ons. Na het uitbrengen van enkele vrij zwakke albums eind vorige eeuw ('Pure Instinct' (1996) en 'Eye II Eye (1999) keerden zelfs vele die-hard fans de band definitief de rug toe. Na wat symfonische en akoestische uitstapjes sloeg de band keihard terug met het uitstekende 'Unbreakable' uit 2004.
Het uitbrengen van 'Humanity  Hour 1' gaat gelukkig niet gepaard met een drastische muzikale koersverandering. Er werd immers gevreesd dat de band hun sound opnieuw wou moderniseren. Gelukkig niet en daarom klinkt dit nieuwe album lekker vertrouwd en typisch Scorpions. Het titelnummer vormde de 'leading song' in Brussel, eind maart, tijdens de Europese feestelijkheden. 'Hour 1' is ook een beetje een conceptplaat geworden over de neergang van onze aardkloot. De songs zitten prima in elkaar. Heel wat leuke riffs en gitaarsolo's verblijden onze oren en de zang van Klaus Meine is nooit beter geweest. Ballads en Up-tempo rockers wisselen ook nu weer traditioneel elkaar af. Mede door de ijzersterke productie van Desmond Child (die ook backingsvocals leverde en meeschreef aan enkele songs) is dit één van de allerbeste Scorpions platen van de voorbije 15 jaar! Qua stijl en sound doet dit album me vooral denken aan het uitstekende 'Savage Amusement' uit 1988 en dat is een erg groot compliment. Deze Duitse veteranenploeg doet het nog steeds prima en blijkt nog steeds in staat om een stevig potje te rocken.

The Fiery Furnaces

Widow City

Geschreven door

The Fiery Furnaces hebben er zo een beetje hun handelsmerk van gemaakt om de luisteraar telkenmale op het verkeerde been te zetten. Elke song verandert evenveel van tempo als van melodie, een fijne pianoriedel wordt zonder omkijken plotsklaps omgezet in luide gitaren en het ritme wordt om de haverklap gewijzigd. Op de duur weet je niet meer in welke song je zit. Er staan er zestien op ‘Widow city’ maar het zijn er precies wel 56. Maar let wel, de formule die zij toepassen is uniek en geslaagd en met geen enkele andere band te vergelijken.
Het is een avontuurlijke klotsende cocktail ontsproten uit het creatieve brein van twee boeiende figuren,  broer en zus Matthew en Eleanor Friedberger. Ongetwijfeld moet hun kop overlopen van zotte ideeën  en geschifte gedachten. Wat er uit komt is van een ongeëvenaarde muzikale genialiteit en spitsvondigheid. U zal misschien compleet gek worden van al die tempowisselingen en plotwendingen, wij daarentegen vinden dit bijzonder knap en geestig.

Black Mountain

Black Mountain: overrompelend

Geschreven door

Het Canadese Miracle Fortress had 2 drummers (staand !) in hun rangen die er enthousiast op los mepten. Het geluid van deze band is niet in een vakje te steken, het varieert van licht psychedelisch naar berekende noise met de zang wat naar achteren gemixt, een beetje zoals bij vergeten bands The Pale Saints of The Rain Parade.
In hun korte set speelde dit vijftal enkele vernuftig in elkaar gestoken songs voor een vrij enthousiast publiek. Voorwaar een aangename kennismaking met een bandje die ons totaal onbekend was.

Een bijzonder uiteenlopend publiek was gekomen voor Black Mountain, variërend van metalfans tot hippe alternatievelingen. Wat ons ook niet verwonderde, want Black Mountain spreekt verschillende muziekliefhebbers aan met hun mix van stonerrock, lo-fi, zweverige pop, psychedelica en krachtige americana. Wij waren vooral naar hier gekomen omdat we begin dit jaar sterk onder de indruk waren van hun fantastische titelloze debuutalbum waaruit hier amper twee songs werden gespeeld, het furieuze “Don’t run our hearts around” en het dreigende “Drugonaut”.
Voor de rest was de set volledig gevuld  met materiaal van het nieuwe album dat in februari moet verschijnen. En, beste mensen, bestel al maar een exemplaar, want het nieuwe werk klonk zo overweldigend dat we er nu nog niet goed van zijn. Die prachtige zweverige stem van Amber Webber ! die lekkere groovy keyboards ! die openbarstende gitaren ! Die bezwerende songs ! Alles was aanwezig.
Black Mountain ontpopte zich de ene keer als een donkere stoner rock groep, de andere keer als een Americana band met tweeledige zang (denk My Morning Jacket,) nog elders als een psychedelische kosmische trip.
Hun slotnummer van zowat 15 minuten bracht ons in hogere sferen. Het was de apocalyps  van een indrukwekkend, stevig en overrompelend concert. Wij waren high zonder dat we aan het stuff hadden moeten zitten.

Verder nog een flinke pluim op de hoed van de plaatselijke dj die tussen de optredens door de meest fantastische stonerrock en de meest weirde sixties muziek met elkaar in het huwelijk deed treden, uiterst groovy.  Een welgemeende thank you.

Organisatie: Trix, Antwerpen

The Fiery Furnaces

The Fiery Furnaces + Enon: fijne dubbelaffiche!

Geschreven door

Enon is een trio dat al een tijdje meedraait in de underground, weliswaar onder verschillende bezettingen. Ze speelden vanavond krachtige, korte songs voorzien van de nodige fuzz en distortion waarbij er wel eens uitstapjes richting noise werden gemaakt. Het deed een beetje denken aan Mc Clusky of een wilde versie van Blonde Redhead. De afwisseling van de vocals tussen de bevallige bassiste Toko Yasuda en gitarist John Schmersal bracht een welkome variatie  en zorgde er voor dat enige vorm van eentonigheid uit het geluid werd geweerd. Enon speelde op eerdere platen een mengeling van rock, noise, en industrial. Hier werd vooral de kaart van gebalde straightforward rock getrokken, net als op hun nieuwste plaat trouwens.  Lekker stevig ! Volgende afspraak in de Kreun, Kortrijk op 10 februari 2008!

Wat The Fiery Furnaces hierna presteerden was uiterst knap. Wat normaal een duo is, broer en zus Matthew en Eleanor Friedberger, is op het podium uitgebreid tot een viertal, maar wel zonder gitaren. Geen nood, een gitaar misten we hier niet, en dat hadden we vooral te danken aan de scherpe en scheurende gitaarklanken die Matthew Friedberger uit zijn keyboards toverde. Zusje Eleanor Friedberger nam enkel de vocals voor haar rekening en bracht haar songs met een punk spirit die we ook aan Patti Smith zouden toe eigenen, een punk spirit die nog werd versterkt door de enthousiast spelende bassist en drummer die voor de live optredens aan The Fiery Furnaces worden toegevoegd.
De band heeft  de laatste jaren een volkomen uniek eigen sound ontwikkeld die zich vertaalt in sterke songs die bol staan van de weerhaken en tempowisselingen. Op een podium verloren deze songs niets van hun subtiliteit en klonken ze even spannend als op hun platen. Dat hadden we meteen al door  toen de band de set opende met het zeven minuten durende “The Philadelphia grand jury” die ook al de prachtige opener is van het nieuwste album ‘Widow city’. De set was verder een mooie greep uit de zes platen die deze band in amper 4 jaar hebben gemaakt (productief bandje, alleszins) en werd nog een stuk vinniger naar het einde toe. Ze hadden er duidelijk zin in, te merken aan het enthousiasme en de spontaniteit die op het podium werden tentoongespreid.

Fijne avond in een bijzonder aangenaam concertzaaltje.

Organisatie: Trix, Antwerpen

Fixkes

Fixkes: laidbackpop in een cool dialect

Geschreven door

Op een goed jaar tijd is het Antwerpse Fixkes een begrip geworden. Hun eerste single “Kvraagetnaan” haalde vanaf februari de nummer 1 notering in de Ultratop en hield het maar liefst 16 weken vol.
Fixkes, een vijftal uit Stabroek, onder singer/songwriter Sam Valkenborgh, heeft een eenvoudig recept klaar: de pop van Gorki, Kowlier, Doe Maar, Spinvis en de hiphop van ‘t Hof op z’n Stabroeks samenbrengen, gedragen door z’n de zachte, ingetogen, hese fluisterzang.
Vorig jaar traden ze nog op als support act van Stijn. De voorspelling definitief door te breken kwam uit …Hun world is happy now. Geloof is een schone zaak hé. Een zesde man op conga’s vervoegde de band. Tandje bij, wat de sound van hun zeemzoete liefdespop in z’n geheel ten goede kwam.

Het was een speciale avond voor ‘den Bruno’, zoontje van Luc Devos, die zeven jaar werd. Hij zette het refrein in van een mooi uitgewerkt “Kvraagetaan”, wat op heel wat sympathie kon rekenen. Fijne momenten zeg je tegen zoiets …
Hun debuut, verschenen op het Nederlandse Excelsior label, stelden ze volledig voor. “Stabroek” werd akoestisch toongezet door Sam. Sommige nummers als “Lepeltje”, “Pistoleke” en “Oepternief” klonken sfeervol door mondharmonica, conga’s en vibrafoon. De nieuwe single “Ongelukkig” was samen met “Ik eb tijd” uiterst sober …wat stem en akoestische gitaar allemaal kunnen doen.
Ook de andere kant van Fixkes was te horen: “Vrijdagajond”, toen broer/drummer Jan stevig rapte,  een puur rockend “Www.30er.be” en “Geire zien”, de ultieme popparel om de set te besluiten. “Alles komt terug” en “In de Lommerte”  kregen een push forward door accordeon en mondharmonica. Een mooie finale.

Hoewel de zang van Sam eigenlijk redelijk beperkt is, hoorden we van de Fixkes een leuk concert vol lekker in het gehoor liggende fijne Vlaamstalige liedjes. Laidbackpop in een cool dialect.

Fait d’Anvers op z’n beurt, komt uit dezelfde stal als Fixkes en hebben drummer Jan gemeen. Zij zorgden alvast voor een feeststemming door pop, rock, folk, blues, hoempapa, gipsy en Balkan in verschillende talen te brengen: van Antwerps, Nederlands naar Frans tot in het Engels. Het waren grotendeels songs met een meezinggehalte waaronder “Gypsy queen” en “Mor allee”. Fixkes, niet getreurd, ook Fait d’Anvers staat op de lijst om zo’n potentiële “Kvraagetaan” op Vlaanderen af te vuren.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Apocalyptica

Apocalyptica: hooggespannen snaren

Geschreven door

Het Finse Apocalyptica uit Helsinki kwam tien jaar geleden in de belangstelling met ‘Apocalyptica plays Metallica’, waarbij ze een handvol nummers met hun cello’s aanpakten, wat de aanzet was om klassiek met rock en metal te mengen. Deze muzikale formule werkt nog steeds. In de vijf cd’s gingen ze creatief om met klassieke componisten, waren er o.a. enkele Slayer en Sepultura songs, en namen ze eigen songs op met vocale hulp van diverse artiesten waaronder Nina Hagen, Tim Lindemann (Rammstein) en Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour). Ze vergaten zelfs deze songs niet in hun anderhalf uur durende liveset, ook al kwamen de guestvocalisten niet mee; een set van sfeervolle en zware klanken cello’s en hooggespannen snaren, die de indruk gaven van een metalgitaar of een diepe bas. Aan het klassieke Apocalyptica geluid van vier cello’s werden helse mokerslagen van drums toegevoegd, wat duidelijk een meerwaarde was.

De Finnen hebben een nieuwe plaat uit ‘Worlds collide’. De imposante hoes van een cello met arendsvleugels en doodskop werd geprojecteerd. Op het podium stonden vier grote stoelen uit het Vikingtijdperk in dezelfde doodskopstijl opgesteld; belangvolle pijlers, die de sound kracht bijzetten. Eén voor één betraden ze het podium, en zetten ze de sfeervolle titelsong “Worlds collide” in. Al snel veerden drie van de vier Finnen overeind, keken op naar hun fans, ‘headbang-den’, lieten de lange haren wapperen en straften hun cello’s op “Refuge/Resist” van Sepultura..Een meesterlijk beheerst cellospel, opgezweept door de drums. “I‘m not Jesus”, “Grace”, “Ion” en “Last Hope” haalden ze uit de recentste cd. Enkel op “SOS” en “Helden”, de cover van David Bowie, misten we de zeggingskracht van de huiveringwekkende zang op plaat.
Het vijftal werd op handen gedragen. Verbluffend wat ze met hun strijkstok verwezenlijkten. “Seek & destroy” en “Enter sandman” van Metallica zaten laat in de set. De bis vatten ze zelfs aan met “Nothing else matters”, puur klassiek en ontdaan van enige franjes. Hun arend strandde definitief met het krachtig klinkende “Seemann”.

Apocalyptica behandelde hun cello’s ruig en ruw, als zacht en harmonieus. Heerlijk om je te laten meeslepen in de straffe kost die Apocalyptica serveerde!

De Duitse gothic rock band Lacrimas Profundere is mee op tournee. Het kwintet bleef overeind met boeiend materiaal, ergens tussen de wave van Eldritchs Sisters, Bauhaus, The Mission en de snedige rock van The Cult.

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

Buffalo Tom

Buffalo Tom: alive & kicking als veertig plusser

Geschreven door

Het sympathieke trio uit Boston, Buffalo Tom, is na een kleine tien jaar terug bij elkaar. Ze zijn aan hun tweede adem toe, doch Janovitz/Colbourn/Maginnis klinken nog even scherp, levendig, fris en emotievol als vroeger. Gitaarpoprock pur sang! Ze grossierden in hun oeuvre van ‘90 tem ’95 en speelden een handvol songs van hun recentste worp ‘Three easy pieces’, een mooi vervolgverhaal op de kwalitatief sterke ‘Let me come over’ (’92)  en ‘Big red letter day’ (’93). Hun titelloos debuut uit ’89 en hun laatst verschenen cd ‘Smitten (’98) lieten ze live aan zich voorbij gaan.

Het trio beleefde net als het publiek een fijn avondje gitaarplezier, waar ruimte was voor enkele puike soli. Bezield en vol overgave.  Het trio vloog er meteen in met het snedige “Staples” gevolgd door het sfeervolle “Bad phone call”, openingssong van ‘Three easy pieces’. “CC en Callas” nam Colbourn vocaal voor z’n rekening, evenals “Late at night” en “Kitchen door”. Vocaal is hij beperkter dan Janoviz, die de songs meer zeggingskracht biedt door z’n hese, pakkende, overtuigende stem; hij ontpopte zich als het jonger broertje van Bruce Springsteen.
“Sodajerk”, “Summer”, “Mineral”, “Treehouse”, “Frozen lake”, “I’m allowed” en afsluiter “Taillights fade” waren pure nostalgie.
Ze blikten terug naar hun begindagen met de rauwe ongepolijste “Birdbrain” en “Velvet roof”, pijlers van de hoogdagen van de grunge. Een zinderend ‘greatest hits machine’.
In het midden van de set liet Janovitz het publiek kiezen: een oudje of “Good girls”; ze zetten meteen “Tangerine” in.
De bis werd semi-akoestisch toongezet door “Butterscotch” en “Porchlight”. “Larry” was de prachtige apotheose van hun ruim anderhalf uur durende bruisende, doorleefde set.

De groep is muzikaal aan een nieuw leven begonnen…dus veertig plussers …treur niet …Buffalo Tom steekt er ook nog pit en dynamiek in…

Als support act trad het man-vrouw duo Tiny Vipers op. Op akoestische en elektrische gitaar speelden ze intiem sobere pop, refererend aan Joan Wasser van Joan As Policewoman. Trouwens, de zangeres was de dochter van Colbourn, maar haar klagerige, onvaste stem kon de songs onvoldoende beklijven, waardoor de ingetogen pop de mist inging.

Organisatie: Vooruit, Gent

DeVotchKa

How it ends

Geschreven door

Devotchka bracht de cd ‘How it ends’ al in 2004 uit in de VS en pas toen pas de sfeervolle titelsong voor de film ‘Everyhing is illuminated’ werd gebruikt, verkreeg het ensemble airplay in Europa. En zodus geschiedde, de plaat werd pas in 2007 in ons Europees vasteland uitgebracht .
Een niet alledaags instrumentarium van akoestische gitaar, accordeon, viool en bastuba  zorgt voor een afwisselend geluid van Balkan, zigeunermuziek, hoempapa, mariachi, americana en  sfeervolle pop.
‘How it ends’ is een gevarieerde plaat, bevat een vleugje cabaret en ligt ergens tussen Beirut, Arcade Fire en Dresden Dolls. We horen broeierig en innemend songmateriaal, die een aangename afwisseling vormen tav de aanstekelijke, zwierige zigeunerpopsongs als “The enemy guns”, “We’re leaving”, “Such a lovely thing”, “Viens avec moi” en het instrumentale “Lunnaya pogonka”.
’How it ends’ is de aanzet van een mooie toekomst voor deze beloftevolle band.

José Gonzales

In our nature

Geschreven door

De Zweed José Gonzalez verkreeg vorig jaar onverwachts wereldwijd succes met z’n ingetogen akoestische bewerking van “Hearbeats” , origineel van The Knife, en terug te vinden op het vorig jaar verschenen debuut ‘Veneer’. Melancholisch, breekbare pop bepaald door mans begeesterend gitaarspel en warm fluwelen stem.
Ook op deze nogal snel volgende nieuwe plaat ‘In our nature’ vinden we opnieuw een geslaagde cover “Teardrop” van Massive Attack. De tien songs - overwegend korte, kernachtige sfeervolle en intieme gitaarpopparels - zijn ontdaan van enige franjes en is ideaal candlelightvoer, weg van alle drukte en aandacht; prachtig klinkend gitaargetokkel van somber, weinig opbeurend, songmateriaal. Een donker randje is behouden.
Besluit: melodieus pakkende songs, die zich niet echt onderscheiden, maar het resultaat zijn van een talentrijk singer/songwriter.

Two Gallants

Two Gallants

Geschreven door

Op amper twee jaar tijd is dit al het derde schot in de roos van dit duo na het prachtige ‘What the toll tells’ en de al even mooie intimistische EP ‘Scenery of farewell’.
De formule is min of meer hetzelfde gebleven: splijtende en doorleefde  songs die tot op het bot gaan, een shuurpapieren stem en een snijdende mondharmonica. Dylan en Neil Young zijn wederom dicht in de buurt. Voor het grootste deel hebben Two Gallants op deze derde titelloze cd de lijn van ‘Scenery of farwell’ doorgetrokken, wat zich vertaalt in overwegend ingetogen en rustige nummers als het bloedmooie en desolate “Fly low carrion crow” en het prachtige “Trembling of the rose”. Als het er wat feller aan toe gaat dan hangt er een dreigende Bad Seeds- of Gun Club -wolk in de lucht (“My baby’s gone”).
Wat Two Gallants zo bijzonder maakt is dat ze hun songs niet te veel willen opsmukken, ze halen er  de angel niet uit. Met hun platen gaan ze dus zeker niet rijk worden maar ons kunnen ze er alleszins mee raken.

The Tragically Hip

World Container

Geschreven door

The Tragically Hip maakt met de regelmaat van de klok oerdegelijke platen maar het is zowat al bijna 12 jaar geleden dat deze in onze contreien nog iets losweekten.  Niet dat ze plots zo slecht geworden waren, maar het geluid van The Hip varieerde echter niet veel en in Europa vond men blijkbaar dat het nieuwe er af was waardoor hun platen een beetje uit het oog verloren werden. Niet dat daar met deze ‘World Container’ iets zal aan veranderen, maar voor de fans is dit toch een aangename verassing. Na een aantal ‘middelmatige’ werken is dit weer een album die bij momenten de klasse van de hoogdagen terug oproept, pakweg van de tijd van “’Fully Completely’ en ‘Road Apples’. The Hip komt met name terug wat vinniger en strakker uit de hoek.  Er is wat vers rockbloed in de aderen geïnjecteerd, en dat doet hen deugd.  Songs als “Your not the ocean”, “The lonely end of the rink” (met U2 gitaartje), “The drop off” en vooral “The kids don’t get it” rocken hevig door.  Nummers van dat kaliber kunnen in hun live set perfect ingelast worden tussen de hele resem klassiekers van jaren geleden, ze zijn er volledig op hun plaats. En dit zeggen we niet zomaar want we hebben het zelf geconstateerd bij hun laatste passage in de AB te Brussel, een geweldig concertje als je ’t ons vraagt.
Toch zal The Tragically Hip met deze plaat, ook al is het hun beste sinds jaren,  geen nieuwe fans bijwinnen omdat ze te trouw blijven aan hun eigen stijl. Daar is ook niets mis mee en ze zullen er zelf zeker niet van wakker liggen, thuisland Canada gaat immers al jaren plat voor deze band en in de rest van de wereld zullen de fans toch maar weer blij gezind zijn met dit fijne nieuwe album.
The Hip verrassen na al die jaren niet meer, maar ontgoochelen doen ze nooit.

Gypsy Carns

The Watchman

Geschreven door

'The Watchman' van Gypsy Carns is een zeer vreemde, onbenullige plaat. Gypsy Carns, ook wel 'The Blues Messenger' genoemd is een grijze, baardige bluesmuzikant die zonodig de Goede Boodschap moet verkondigen.
De man is op muzikaal vlak reeds actief sinds 1963, hoofdzakelijk als bluesmuzikant. Zijn laatste wapenfeit was trouwens een akoestische bluesplaat, getiteld: 'Gospel Train Coming'. Voor 'The Watchman' ging deze vreemde apostel naar het Heilige Land ("Jerusalem In Ruins", "Save Jerusalem") waar hij inspiratie opdeed en zowaar met twaalf Christelijke rocksongs terug huiswaarts keerde. Deze keer werd het geen akoestische plaat maar wel een stevig elektrische bluesrockplaat, doorspekt van stevige religieuze boodschappen. Muzikaal zit alles nog behoorlijk in elkaar. Het is vooral Gypsy's stem die roet in het eten gooit. Zijn ruw, vlak stemgeluid doet ons niet meteen in hemelse sferen belanden. De man heeft een missie, dat is duidelijk maar een echte volgeling zal ik wel nooit worden.
Praise The Lord….maar als het even kan laat je best deze kelk aan U voorbij gaan.
Op Nightmare Records...ook al heel toepasselijk.

Pownd

Circle Of Power

Geschreven door

Headbangers aller landen verenigt U want hier is Pownd! Pownd is de nieuwe metaalsensatie uit Kentucky.
De band tekende voor ‘Circle Of Power’ bij het befaamde Lance King label: Nightmare Records. Dit debuut liet in thuisstaat Kentucky een overweldigende indruk na. Een dergelijk gevoel wekt ‘Circle Of Power’ alvast niet bij mij op. De plaat raakt mij niet, ook niet na ettelijke luisterbeurten. Bij Pownd draait alles rond broertjes Duncan. Michael Duncan is de songwriter en ook de zanger van de band. Zijn broer Ronnie zorgt voor het gitaargeweld.
‘Circle Of Power’ staat vol stevig, brute, soms agressieve metalsongs. De plaat rockt als hel maar helaas blijven de melodieën niet hangen. Pownd verwerkt slim ook wat progressieve elementen in hun sound en mede door de Queensryche-achtige vocals (al kan Michael Duncan zeker niet tippen aan Geoff Tate) klinkt de band ook soms ‘eighties’. Geen echte uitschieters, of het moet de powerballade “Never Means Forever” zijn. Niet echt mijn ding deze debuutplaat van Pownd maar ongetwijfeld zullen liefhebbers van ruwe, compromisloze metal ook hierin wel hun gading vinden.

Bitkit

Logical

Geschreven door

Bitkit is het muzikaal project van Gunther Wyckmans, een jonge gast van in de twintig, die zich nestelde binnen het dancemilieu. ‘Logical’ is de samenvatting van z’n muzikale ervaringen als DJ en electronicafreak. In navolging van een Regi en Tiësto horen we acht pompende tracks van trancegerichte, broeierige, opzwepende technotracks en soundscapes. Het ideale voer om je zaterdagnacht in te zetten…

Info op  www.bitkit.be

The Robber Zany Band

Funny Face

Geschreven door

The Robber Zany Band is een studioproject van een pak muzikanten onder Frans Willems. Muzikaal uitgangspunt: een variëteit bieden van pop, jazz en blues, doorspekt van een vleugje reggae en retrorock. De songs zijn melodieus goed onderbouwd, uitgediept en uitgekristalliseerd. Ze klinken kleurrijk door Hammond, organ en blazers, gedragen door de grauwe, emotievolle vocals van Yvo Heylen en vrouwelijke backing vocals.
The Robber Zany Band put uit elke stijl wel iets en weet dit in puike, vaardige en uiterst genietbare songs te gieten, ergens tussen Roland, The Rhythm Junks, Savana Station en Gruppo Sportivo.

Info op www.robberzany.com

I Like Trains (iLiKETRAiNS)

iLiKETRAINS waren toe aan hun laatste treinhalte

Geschreven door

Het Leedse vijftal iLiKETRAINS was in de Rotonde toe aan hun laatste halte na drie maand onophoudelijk touren. Hun wavepostrock met een donker dreigende ondertoon, ergens tussen Swans, Joy Division, Explosions in the Sky en Sigur Ros intrigeert: van een  repetitief traag opbouwend ritme, aanzwellend door feedbackgeraas, én gedragen door de baritonzang van David Martin, die nog het nauwst leunt aan Ian Curtis van Joy Division, ontroert een pak fans.

De Rotonde zat afgeladen vol om het kwintet, die oude spoorweghemdjes droegen, aan het werk te zien. ‘Dark music voor happy people’, de zin die ze ons mededeelden tijdens hun optreden op het afgelopen Cactusfestival, hadden we alvast goed op zak, want elke song werd voorzien door zwart-wit projecties van tragedies en rampverhalen als stadsbranden, pestepidemieën, heksenjachten en expedities. Plaats en tijdstip werden er telkens bijgeplaatst: Eyam - Derbyshire, 1665;  Salem - Massachusetts, 1692; Bedlam, 1841; Miami Beach, 1974; Antarctica, 1912; …). Aandoenlijk, akelig en fascinerend.
Hun eerste full cd ‘Elegies to lessons learnt’ deed de projecties alle eer aan. De plaat werd centraal geplaatst, aangevuld met twee oudere songs “Terra nova” en “A rookhouse for Bobby”.
Als een traag op gang komende locomotief kwamen ze op dreef en lieten ze door de verschillende lagen gitaren de songs rustig aanzwellen en krachtiger klinken: “25 sins”, “We all fall down (we play a waiting game)”, “The deception (this is a devil’s game)” en het breed uitgesponnen “Spencer Perceval”, waar de strop al ging te bengelen.
“The voice of reason” en “Victress” waren traag en gaven een krop in de keel. Huiveringwekkende dramatische songs. Het treinlogo op de projectie gaf na een klein uur het eind van de set aan. “Don’t commit suicide” gaf Martin ironisch aan in de bis over de sombere, pakkende, trieste muziek. De instrumentale “Epiphony” deed nochtans anders vermoeden!
Apotheose was een nieuwe song, gerijpt in hun onophoudelijk tourschema. Een schitterende afsluiter trouwens met een stevige portie fuzz en distortion…de ultieme laatste halte naar het eind van deze wereld… “Death is the end”, een song die Gira (ex Swans) ook nauw aan het hart ligt, zinderde nog na in de speakers toen het concert ten einde was…

We zagen een fijn, treffelijk concert, die ondanks alle dramatiek, in schoonheid eindigde en een deugddoende rustperiode voor de band zal betekenen. iLiKETRAINS lijkt wel de volgende band die een soundtrack op een stomme film mag maken zoals Zita Swoon en Lambchop hen voorafgingen met ‘Sunrise’. Een idee, die ze kunnen hard maken…

Support act was Cecilia: Eyes die zich makkelijk plaatste binnen de huidige postrock. Sfeervolle, slepende, boeiende songs, die op het eind forser klonken en de distortion niet links lieten liggen.

Org: Botanique, Brussel

Interpol

Interpol: heerlijke droefheid troef!

Geschreven door

Interpol bracht dit jaar met ‘Our Love to Admire’ een heerlijke groeiplaat en één van de sterkste platen van 2007 uit. De band, tot vervelens toe vergeleken met de band van Ian Curtis zaliger en generatiegenoten Editors (de verschillen tussen hen en Interpol zijn groter dan je oren je wijsmaken), deed na hun passage in Vorst een eveneens uitverkochte Aéronef te Lille aan.

De perfect in maatpak gegoten New Yorkers maakten zonder veel woorden duidelijk waar ze voor gekomen waren: een set spelen die strakker zat dan dat maatpak. Met vijf -inclusief de niet door iedereen gekende bonustrack “Specialist” als eerste bis - nummers van hun debuut, zes nummers van “Antics” en zeven nummers van “Our Love to Admire” was de taart behoorlijk netjes gesneden.
Openen deed Interpol met “Pioneer to the falls”, een nummer met een sublieme spanningsopbouw en het doorleefd gezongen: “You fly straight into my heart, but here comes the fall” dat langzaam uitgroeit tot een thriller van formaat. Daarna was het met “Slow Hands”, “C’mere” en “Narc” de beurt aan een drieluikje hits-die-naar-de-keel-grijpen vanop ‘Antics’. Na “Pace is the trick”, dat de grauwe sfeer van weemoed en nostalgie verder aandikte, was het moment aangebroken om met “Say hello to the angels” (wat zanger Banks, vergezeld van een lachje, leek te doen met een crowdsurfende jonge dame uit het publiek voor zijn neus) en “Hands away” uit te pakken met donkere en eigenzinnige riffs vanop ‘Turn on the bright lights’. Interpol greep ons nu echt stevig bij het nekvel, helemaal gedragen door de stem van Banks die op een bijzondere wijze melancholische zangpartijen afwisselt met krachtige en cynisch klinkende uithalen. Alsof onheil elk moment ons deel kon zijn!
Tijd voor nieuw werk was er opnieuw met het krachtige “Mammoth” (wat een hoge gitaarmuur!), “No I in threesome”, “Rest my Chemistry” en de bevreemdende, zeg maar experimentele, filmische versie van “Lighthouse” waar de gedachte aan de intensiteit van het alleen zijn op een donkere snelweg (denk aan het mysterie van droefheid van ‘Lost Highway’) nooit veraf was. Daar tussenin genesteld zat met de fantastische intro “I wish I could eat the salt off of your lost faded lips” het ietwat oudere “Obstacle 1”. Het anders ook op de dansvloer zeer welgekomen “Evil” rammelde wat beklemmend maar werd ruim goedgemaakt door het knallende “The Heinrich Maneuver”. “Not even Jail” sloot de reguliere set af.
Bij wijze van toegift kregen we na “Specialist” nog “Take you on a cruise” en - met mooi uitdeinend slot - “Stella was a diver and she was always down”.

Interpol bleef trouw aan zichzelf met galmende uptempo gitaren, de zeer uitgesproken zinderende stem en de zo kenmerkende algehele somberheid. Na dit concert dwalen melodie en teksten van Interpol gegarandeerd nog rond in de donkerste hoekjes van de eigen geest.

Blonde Redhead wist de afgelopen jaren een vrij sterke live-reputatie op te bouwen. Onlangs leverden ze met ‘23’ een meer dan behoorlijk album af. We hoorden een onverwacht zachte set met opvallend weinig noise en chaos en eerder brave gitaarpop! “Dr. Strangeluv”, “Spring and by Summer Fall” en “My Impure Hair” passeerden de revue.

Organisatie: Agauchedelalune, Lille (ism Aéronef, Lille)

Fish

Fish zorgt voor nostalgische avond in volgepakte ‘Spirit of 66’

Geschreven door

Na het grote succes van de ‘Return To Childhood’ tour (23.04.2006, Kursaal, Limbourg) besloot Fish om ook met Marillion’s ‘Clutching At Straws’ (uit 1987) terug op tournee te gaan. Dit pad is ondertussen al door menig artiest bewandeld maar het is wel een feit dat er nog steeds een diehard fanbasis bestaat die maar al te graag die oude, klassieke Marillion albums nog eens live wil horen. Terwijl Hogarth & The Marillio’s vandaag een andere richting uitgaan, keerde Fish terug in de tijd en bezorgde ons enkele nostalgische topmomenten.
Sinds zijn vertrek bij Marillion ben ik de man steeds blijven volgen en deelde ik lief en leed met hem. Fish is als artiest en mens altijd erg open geweest tegenover zijn fans. Zo verschijnen er op zijn website geregeld persoonlijke e-mails aan de fans. Gelukkig is er vandaag opnieuw wat meer interesse voor Fish (mede door het klassieke Marillion tour concept!) en dat terwijl de man een van de moeilijkste periodes uit zijn leven doormaakt. Op Valentijnsdag deelde Fish mee dat hij opnieuw in huwelijksbootje wou treden. De gelukkige was niemand minder dan Heather Findlay, die we allemaal kennen als zangeres van Mostly Autumn. Op 30 mei kwam er echter vroegtijdig een einde aan zijn sprookje en vernamen we in een verbitterde e-mail dat het huwelijk werd afgeblazen. Relationeel zat de man dus opnieuw aan de grond. Doch ‘The Jester’ bleef niet bij de pakken zitten en vond gelukkig wat troost in nieuwe muzikale avonturen: een nieuwe tournee rond ‘Clutching At Straws’ en de geboorte van het nieuwe ‘13th Star’ album. Deze zomer trad Fish ook nog eens eenmalig op met zijn oude Marillion makkers (Steve Hogarth was op solotournee). Velen hoopten al op een echte reünie maar het verleden en het heden van Marillion ligt hiervoor te ver uit elkaar (trouwens het Marillion met Steve Hogarth zouden we ook voor geen goud willen missen!).

Dit concert had normaal moeten plaatsvinden in zaal ‘Le Kursaal’ te Limbourg maar om technische redenen was het concert verplaatst naar de kleinere ‘Spirit of 66’ te Verviers. Waarschijnlijk moet de echte reden gezocht worden in de wat tegenvallende ticketverkoop. Maar het was een goede zet van de organisatie om Fish te laten spelen in een nokvolle ‘Spirit of 66’, toch beter dan in een halfvolle ‘Le Kursaal’.
Rond 19.30 kwam de band op het podium en werd “Slàinte Mhath” op ons losgelaten. De hoop op een integrale versie van ‘Clutching at Staws’ werd ons hierdoor meteen ontnomen. Op het podium alweer een nieuwe begeleidingsband. Naast oud-getrouwen Frank Usher (gitaar), Steve Vantsis (Bass), Foss Paterson (terug van de partij op keys) waren er ook twee nieuwkomers Gavin Griffiths (drums) en Chris Johnson (nota bene van Mostly Autumn) op gitaar. De sfeer zat er met deze Marillion klassieker meteen goed in, het publiek reageerde uitzinnig. Natuurlijk moest ook het nieuwe album ‘13th Star’ gepromoot worden. “Circle Line” was onze eerste kennismaking met het nieuwe album. Een vrij stevige, gitaargerichte song. Na het aanstekelijke en meegebrulde “So Fellini” kregen we een tweede nieuwe song uit ‘13th Star’ te horen. Voortstuwend op een stevige basriff was ook “Square Go” (naar Fish normen) een erg stevige song.
Tussendoor was er natuurlijk ook tijd om wat met de fans te communiceren. De man’s direct contact met het publiek maakt elk optreden vrij uniek. Onderwerpen waren ook deze keer voetbal, relaties en drank (hilarisch was zijn imitatie van een Italiaanse voetbalspeler). Spontane, gekke en leuke entertainende babbels. Je zou bijna vergeten dat de man er in de eerste plaats was om te zingen.  Na het aangrijpende en donkere “The Perceptions Of Johnny Punter” kregen we een derde nieuwe song. “Manchmal” was duidelijk de beste nieuwe song die we die avond te horen kregen.
Terug naar ‘Clutching At Straws’ met “Hotel Hobbies” en het supermooie “Warm Wet Circles”. In deze laatste song vergat ‘The Man With The Gift Of Words” even zijn tekst; maar er was niemand die er zich aan stoorde. De songuitvoeringen uit het klassieke Marillion album klonken allen een stuk harder en veel minder gepolijst. Allesbehalve een exacte kopie dus! Hier en daar zong Fish stukken enkele octaven lager om zijn stem wat te sparen, maar ook omdat de man niet meer over hetzelfde stembereik beschikt als vroeger. Doch ook een toontje lager was “Sugar Mice” nog steeds goed voor het absolute hoogtepunt van de avond. Wat een mooie, emotionele song is dit toch!
Na het dramatische “White Russian” verliet de band ons een eerste keer. Als bis kregen we een echte lovesong. “Cliché” is nog steeds een van de allermooiste songs uit Fish zijn solocarrière. De sublieme melodieuze gitaarsolo van Frank Usher deed die parel alleen nog meer schitteren. Daarna was het tijd om een allerlaatste keer te dansen en te springen op “Incommunicado”. De band keerde na de verplichte podiumbuigingen een tweede maal terug om met “The Last Straw” het definitieve slotstuk te brengen.

Een memorabele performance van Fish en band zorgde wederom voor een zeer geslaagde, nostalgische avond in een supergezellige, dolenthousiaste, volgepakte ‘Spirit’.

Setlist: *Slàinte Mhath, *Circle Line, *So Fellini, *Square Go, *The Perceptions Of Johnny Punter, *Man
chmal, *Hotel Hobbies, *Warm Wet Circles, *Dark Star, *Sugar Mice, *White Russian, *Cliché, *Incommunicado, *The Last Straw.

Videolink: http://www.123video.nl/playvideo.asp?MovieID=167660

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

Interpol

Interpol blies de ‘80’s wave nieuw leven in

Geschreven door

Het New Yorkse Interpol past moeiteloos in het rijtje van Bloc Party, Editors en het rockend geweld van Kaiser Chiefs en The Killers, die in korte tijd een pak fans lokken, wat hen van harte is gegund. Hun venijnig broeierige gitaarrock met donkere ‘80’s wave, die knipoogt naar bands als Echo & The Bunnymen, The Smiths, The Chameleons en Joy Division, kreeg net als op Werchter een stevig uptempo zwart jasje.

In een uitverkocht Vorst bliezen zij alvast de wave nieuw leven in door een snedig klinkende gitaar, een diepe bas, een bezwerende percussie en kleurrijke toetsen. Zanger/gitarist Banks kon er nog een schepje bovenop doen en leek wel een rechtstaande Dave Eugene Edwards van Wovenhand.
De grote zaal en de opkomst brachten hen niet uit evenwicht, integendeel, ze hadden er duidelijk zin en speelden een gretig, intens bedreven liveset, waarbij uit de drie verschenen cd’s ‘Turn on the bright lights’, ‘Antics’ en ‘Our love to admire’ een handvol nummers werden geplukt.

”Pioneer to the falls” was de sfeervol donkere opener van hun bijna twee uur durend optreden. De oudere songs “Obstacle 1”, “Narc” en “C’mere” volgden en gaven, onder een sterke melodie, pit en dynamiek. Het was de neerslag van het ganse concert: van “Say hello to the angels”, “Mammoth” tot “Slow hands”. De ‘80’s darkwave vergaten ze niet: “Hands away”, “Rest my chemistry” en de aan David Lynch neigende soundtrack “Lighthouse”. Het paste ideaal binnen het muzikaal liveconcept.
De band ging naar een climax en dreef het tempo op op “Evil”, “The Heinrich manoeuver” en “Not even jail”, opgezweept door het drumritme en handgeklap. Een fijne apotheose. Het vijftal uit New York breidde nog een lange bis met oudjes "NYC", " Stella was a …" en" PDA", die mooi uitdeinden.

Interpol is een grootse band geworden en onthief zich van z’n ietwat statische sound door de flinke geut gitaargetokkel en opzwepende percussie.

Blonde Redhead
  heeft op plaat z’n rauw bedreven sound opzij geplaatst, maar live wisselden ze dit af met hun lieflijk, dromerige gitaarpop, ondersteund door ‘70’s psychedelica. Uitgebalanceerde pop  door de aan Elisabeth Frazier neigende zang van de frêle Kazu Makino, en een ruwer tintje  toen één van de tweelingbroers Pace zong. Ze traden een 45 minuten op en stelden het recente ‘23’ voorop met o.a. “Spring and by summerfall”, “The dress”, “Strangeluv” en de titelsong. Hun stemmige gitaarpop kon rekenen op heel wat bijval.

Organisatie: Live Nation

Pagina 447 van 460