Frozen Rain is een gloednieuw melodieus rockproject dat is opgestart door de Belgische componist en muzikant Kurt Vereecke.
Al van kleinsaf aan was Kurt geboeid door muziek. Toen hij de muziek ontdekte van bands als Toto, Foreigner, Survivor, Journey e.a. wist hij dat dit de muziek was die hij wilde spelen. Na vele jaren te hebben gespeeld in diverse bands vormde Kurt de band Rhyana in het jaar 1990. Met die band bracht hij de single “I have a dream” uit die geregeld te horen was op de nationale radiostations.
In 1994 kreeg Kurt een platencontract aangeboden door het Duitse platenlabel Long Island Records. Kort daarna ging het label echter overkop zodat Kurt zijn droom in rook zag opgaan. Daarop besloot Kurt zijn aandacht aan iets anders te wijden.
Als leraar had hij immers gemerkt dat er in de lagere school nood was aan nieuwe kinderliedjes.
Gedurende zes jaar werkte Kurt aan drie dubbel cd’s die onder de naam ‘Pluk een lied’ werden uitgebracht door de Standaard Uitgeverij. Daarnaast schreef hij ook nog eens drie muziekboeken voor de leerkrachten in de basisschool. Op dit moment wordt in een groot deel van de Vlaamse lagere scholen met ‘Pluk een lied’ gewerkt.
Maar Kurt had nog steeds die droom om een heuse melodieuze rockplaat te maken. In 2001 werd gestart met de allereerste voorbereidingen voor het album en schreef Kurt een aantal nieuwe songs met de Zweedse tekstschrijver Andy Flash. Met de allereerste opnames van de cd zelf werd gestart in 2002. Gedurende de opnames werden een heleboel binnen- en buitenlandse zangers en muzikanten bij het project betrokken. De meeste gitaarpartijen op de cd werden ingespeeld door de Zweedse topproducer en gitarist Tommy Denander. Tommy werkte al samen met mensen als Toto, Richard Marx, Eric Clapton, Kiss en vele anderen. Ook Ward Snauwert, gitarist bij Reborn, is van de partij. Andere gasten zijn o.a. Daniel Flores (Mind’s Eye), Ollie Oldenburg (ex-Zinatra), Jim Santos (Norway), Steve Newman (Newman) en vele anderen.
De opnames voor de Frozen Rain cd vonden plaats in België, Zweden, Amerika en Engeland. De cd is bestemd voor iedereen die houdt van pakkende melodieën, subliem gitaarwerk, sprankelende toetsen en krachtige stemmen. Bijkomende troef is het “vrolijke” gevoel dat Kurt in zijn songs weet te leggen.
Toen de opnames beëindigd waren vond Kurt algauw onderdak bij Avenue of Allies Music, een gloednieuw Duits platenlabel dat zich zal toeleggen op melodieuze rock.
Op 18 april is het eindelijk zover en wordt de Frozen Rain cd in eerste instantie uitgebracht in Duitsland en Scandinavië. Daarnaast zal de cd ook verkrijgbaar zijn in tal van gespecialiseerde online cd shops.
Verdere info, details en geluidsfragmenten van de Frozen Rain cd zijn te vinden op
http://www.frozenrain.be/
Ken Stringfellow en Jon Auer zijn de getalenteerde songschrijvers van het onvolprezen The Posies die medio de jaren ’90 kwamen aandraven met drie puike platen, nl. ‘Frosting on the beater’ (’93), ‘Amazing disgrace’ (’96) en ‘Succes’ (’98). Ze slaagden in een ideale kruising van pop en grunge, wat resulteerde in sprankelende gitaarsongs, pittig, gedreven, meeslepend, intens en emotievol. De wegen van het duo scheidden zich na ‘98, maar in 2005 kwamen ze opnieuw bij elkaar, wat ‘Every kind of light’ opleverde, een eerder wat tegenvallende plaat. Er verscheen al eens een akoestische plaat van de heren, ‘In case you didn’t feel like pluggin‘ in’.
Het duo geniet al jaren onze sympathie: hun optredens en de los ontspannende babbels aan de toog of aan de merchandising stand staan in het geheugen gegrift en waren onderwerp van talrijke toffe herinneringen; terecht bestempelden ze ons als hun ‘ most craziest guys from Belgium’.
The Posies zijn twintig jaar actief; het songschrijversduo stipte voor deze gelegenheid drie locaties aan om een akoestische set te spelen. Die avond was het optreden in een kleine, donkere kroeg, ‘de Manuscript’, voor een 50tal mensen aan of rond de toog. Op een klein verhoog zagen we beide heren de elektrische gitaar omarmen voor een innemende set van een kleine twee uur. Ze grossierden in hun imponerende oeuvre en wisselden dit af met enkele songs van hun laatste worp. Emotioneel materiaal, ontdaan van enige franjes, en bepaald door een harmonieuze samenzang en een afwisselende fluisterzang.
Opener “Somehow everything” was een heerlijke krachtige opener. “I guess you’re right” en “fight if you want” klonken broos en kwetsbaar. En uitermate donker en melancholisch speelden ze “Hate song” en “Love comes” (zonder enige zangversterking!), een eerste hoogtepunt.
Vervolgens trakteerden ze het publiek op een best of met “Throwaway” en “Please return it”, die enkele onverwachtse wendingen hadden in het gitaarspel; klassieker van het eerste uur, het frisse, aanstekelijke “Dream all day” besloot.
Kippenvelmoment: de hymne to our close friend Jim op “Burn & shine”. Het intrigerend solipartijtje, het gebaar en hun knipoog aan Jim pakte ons emotioneel zwaar …
Het duo speelde een grootse finalereeks van broeierige gitaarpopsongs: “Flavor of the month”, “Ontario”, “Solar Sister” en het innemende “Conversations”. Tussenin smeet Stringfellow er een Beach Boys cover, “California Girls”, tegenaan en waren er talrijke anekdotes naar hun Nederlandse logies The Gasoline Brothers en ridder Arno.
In de bis hoorden we o.a. hun eerbetoon aan de powerpop van Husker Dü, “Grant Hart”, en een intieme, lang uitgesponnen “Coming right along”, afsluitende song van hun memorabele ‘Frosting on the beater’, die forser klonk naar het eind door feedbackgeraas en distortion, wat meteen ook hun akoestische set besloot.
The Posies stonden garant voor een emotionele cafégig; een sympathiek, in het hart te koesteren duo, waarop geen sleet of routine te bespeuren viel …en ‘somethere up’ was er het gevoel dat onze dierbaar overleden vriend meegenoot…
Organisatie: De Zwerver, Leffinge
Time flies when you’re having fun… Het is ongelofelijk dat Jon Auer & Ken Stringfellow, zeg maar de Kwik & Flupke van de melodieuze powerpop, dit jaar reeds de 20th Anniversary Tour van The Posies op gang trekken. Het lijkt immers bijlange geen eeuwigheid geleden dat The Posies in 1993 het voorprogramma van Teenage Fanclub verzorgden in de VK om hun onnavolgbare opus magnum ‘Frosting on the Beater’ op de wereld los te laten. Toeval (of niet), maar 15 jaar later staan Auer & Stringfellow dus opnieuw te blinken op de concertagenda van diezelfde VK voor wat vooraf werd aangekondigd als een akoestische set in het café van de voormalige brouwerij Belle Vue.
De term ‘acoustic’ bleek al snel wat ongelukkig gekozen toen beide wat gezapig ogende doch immer sympathieke heren gewapend met electrische gitaren olijk het amper 10 cm hoge cafépodium betraden. Jon en Ken Posey mogen dan al een dagje ouder worden, hun harmonieuze samenzang blijft nog steeds het onbetwistbare handelsmerk van elk Posies nummer. De ene keer krijgen de songs hierdoor een melancholisch randje zoals in opener “Throwaway” of “Every Bitter Drop”, terwijl de meer up-tempo nummers “Please Return It” en “Fall Apart With Me” eerder ontredderd of radeloos klinken. De sfeer bij een gemiddeld Posies optreden wordt echter nooit doodernstig, want daarvoor zijn Auer en Stringfellow te grote entertainers: de ruimte tussen de nummers wordt opgevuld door anekdotes vb. over hoe uniek het voor beiden is om uitgerekend in België in een voormalige brouwerij op te treden, of vragen ze zich luidop af waarom hun kortstondige reünie niet evenveel publiciteit krijgt als deze van Led Zeppelin?!
De zaal was gevuld met een 100-tal vooral die-hard Posies fans die moeiteloos de meeste nummers bij het juiste album kunnen plaatsen. Want we moeten eerlijk zijn: The Posies mogen dan al twee decennia bestaan, het zijn vooral de eerste 10 jaar die de meeste memorabele momenten hebben opgeleverd. In die periode werden naast ‘Frosting on the Beater’ (’93) ook ‘Amazing Disgrace’ (‘96) en ‘Success’ (’98) afgeleverd, allen albums die op uw dierbaar CD rek hun plaats naast het verzameld werk van Big Star niet hebben gestolen. Het fabelachtige openingstrio uit eerstgenoemd album, met name “Dream All Day”, “Solar Sister” en “Flavor of the Month” mocht hierbij uiteraard niet ontbreken. Tussenin zaten ook nummers uit hun major debuut ‘Dear 23’ (’90) en de single “Conversations” uit het mislukte laatste album “Every Kind of Light” (’05).
Na een dik uur baanden Auer en Stringfellow zich een weg door het publiek (de enige uitweg vanop het podium!) om even later de enige bisronde aan te vatten met twee van hun meest stevige nummers, “Daily Mutilation” en “Everybody is a Fucking Liar”. Posies fans van het eerste uur zijn echter veeleisend, en nemen pas genoegen met de setlist wanneer tenminste één van de epische classics “Burn & Shine” of “Coming Right Along” de revue passeren. Ondergetekende had door unieke herinneringen aan een overleden dierbare vriend ongetwijfeld een kippenvelmoment beleefd met het eerste nummer, maar “Coming Right Along” breide een even passend slot aan de avond.
Het blijft in de nabije toekomst uitkijken naar nieuw solo-werk van beide heren, maar zoals elke Lennon & McCartney kenner zal bevestigen, werd in hun eentje maar zelden of nooit het niveau bereikt van The Posies. Live blijkt het duo alvast nog niets van haar status te hebben ingeboet, en wie weet krijgt het laatste goede album ‘Success’ binnenkort wel een waardige opvolger?
Als dank voor gratis logies en drank mochten The Gasoline Brothers tijdens het Belgische en Nederlandse luik van de Posies tournee mee als voorprogramma. Bij nadere kennismaking achteraf blijken deze Nederlandse america rockers als even sympathiek als de hoofdact, en beschikken ze bovendien over genoeg goed in het gehoor liggende songs om zich meteen te meten met het betere werk van landgenoten The Blue Guitars en Johan. Mits de nodige promotionele ondersteuning moeten deze muzikale broers zeker kunnen profiteren van de hernieuwde internationale aandacht voor traditionele en melodieuze alt.country en americana dankzij groepen als Wilco, Band of Horses en My Morning Jacket.
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
De Canadese band was met hun debuut drie jaar terug aan ons voorbij gegaan, maar vorig jaar waren we sterk onder de indruk van hun optreden, die de tweede cd ‘In the future’ voorafging.
Black Mountain intrigeerde door die mixmax van retrorock, stoner, ’70’s psychedelica, americana en postrock, waarbij sprake is van begeesterende gitarsoli, een bezwerende, zweverige zang en bedwelmende toetsen.
De groep laveert ergens tussen Black Sabbath, Led Zeppelin, Pavlov’s Dog, Hawkwind en Pink Floyd.
Live klinkt de band adembenemend en overweldigend, op plaat gematigder. Het zijn net de lange, soms uitgesponnen, songs die overtuigen en al die verschillende stijlen samenpersen: “Tyrants”, “Wucan”, “Queens will play” en “Bright lights”; niet-van-deze-wereld muziek, dynamisch, slepend en opbouwend met onverwachtse wendingen.
De andere songs zitten melodieuzer in elkaar, waarbij de band de klemtoon legt op americana en stoner. De zang van Stephen McBean en Amber Webber past mooi in het plaatje van deze hippe alternatieve band.
Uit de bio van het jong New Yorkse kwartet lezen we dat Talking Heads, Paul Simon en Peter Gabriel voorname inspiratie zijn. Inderdaad, het kwartet brengt op hun debuut aanstekelijke, groovy en zwierige poprock, gelinkt aan Afrikaanse melodietjes, flamenco en klassiek (strijkers, toetsen en piano).
Hun debuut is een avontuurlijk toegankelijke, subtiele plaat geworden van elf puike, sprankelende songs, die positivisme uitstralen: “A-punk”, “M79” en “Walcott vallen meteen op, maar onderschat de frisse songstructuur niet van “Oxford comma”, “Campus, “One blake’s got a new face” en “I stand corrected”.
Eenvoudigweg heeft Vampire Weekend een geweldig debuut uit.
Het Amerikaanse drietal The Presidents of the U.S.A, onder zanger/songschrijver en ‘positivo’ Chris Ballew, ontstonden in het postgrunge tijdperk en brachten frisse en opgewekte rauwe, melodieuze gitaarpopsongs. “Kitty”, “Lump”, “Peaches” en Volcano” uit de beginperiode waren maar een paar voorbeelden van deze vaardige muzikale aanpak. Na ‘Freaked out & small’ (’00) hield het trio een sabbat om dan doodleuk in 2005 met ‘Love everybody’ op hun vroeger elan verder te gaan van vrolijke rock.
De opvolger ‘These are the good times people’ klinkt als de titel van de cd: niks aan de hand liggende leuke muziek met opzwepende, groovy ritmes (“ Mixed up S.O.B.”, “Ladybug”, “French girl”, “Truckstop butterfly”, “Ghosts are everywhere” en “Rot in the sun”). Af en toe mindert de vaart, “Sharpen up those fangs”, “More bad times” en “Loose balloon”, of is er soul te horen, luister maar naar het afsluitende “Deleter”, wat het geheel ten goede komt.
Het bandje klinkt na al die platen nog even vitaal en aanstekelijk.
Zo’n 7 jaar na ‘Lions’ hebben de verloren gewaande Black Crowes nog eens een studio plaat gemaakt. De terug verenigde broertjes Robinson hebben op ‘Warpaint’ qua muzikale creativiteit mekaar opnieuw gevonden, een handvol geïnspireerde songs is het resultaat. Niet dat het geluid van The Black Crowes zoveel veranderd is - de songs zijn nog steeds gebouwd op Stones, Faces, Soul en Southern rock – maar de plaat klinkt terug fris en gedreven. Nieuwe gitarist Luther Dickinson, die even kwam overwaaien van The North Mississippi Allstars, zit daar voor een groot stuk tussen.
Als uitschieters houden we het op de felle bluesrocker “Walk believer walk”, de gedreven “We who see the deep” die neigt naar het beste van The Faces, de scherpe sleper “Movin’ on down the line”, de vuile rocker “Wounded bird”, de rock’n’roll stamper “God’s got it” (met vettige slide gitaar!) en de Dylanesque afsluiter “Whoa mule”.
Warpaint is een schaamteloos ouderwets klassiek rockalbum zoals er dezer dagen niet veel meer gemaakt worden (of ’t moest van The Raconteurs zijn). Noem het retro als je wil, dat mag voor ons part, want daar is niks mis mee. Feit is, The Black Crowes zijn terug, en te oordelen aan deze puike ‘Warpaint’ is dat alleen maar goed nieuws.
Het Duitse Gun Barrel is met ‘Outlaw Invasion’ toe aan zijn 4e langspeler. Met telkens een twee jaar tussen elke release brengen de heren een mooie regelmaat. Dat ze zich niet overhaasten komt de muziek enkel ten goede. ‘Outlaw Invasion’ vervolgt namelijk de hoge kwaliteit van de vorige albums.
Met een mix van stevige hardrock en heavy metal, in combinatie met de unieke stem van Xavier Drexler, brengen deze heren sinds 1999 een aangename afwisseling in het Duitse metal landschap. Echt bekend zullen ze er wellicht niet mee worden, maar dit houdt hen absoluut niet tegen om zich met volle overgave op de muziek te gooien. Ook live konden we dit vorig jaar nog vaststellen in JC Den Ast, waar een kleine horde fans bijeen was gekomen om een geweldige live-prestatie van de band te zien.
Dat men vol overgave aan ‘Outlaw Invasion’ heeft gewerkt, is dan ook duidelijk te horen. Het album klopt op elk gebied en brengt een aangename afwisseling tussen melodieuze en mysterieus klinkende passages met stevige riffs. “Wanted Man” is hiervan een prachtig voorbeeld, waarbij vooral de stevige hardrock van hoog niveau blijkt te zijn. Het meezingbare refrein nestelt zich al snel in het hoofd, waardoor ik al snel een hele dag dit refrein onbewust zat te zingen.
“Cheap, Wild and Nasty” vormt een tweede hoogtepunt op het album. Dit nummer sluit muzikaal meer aan bij de heavy metal, zonder echt vernieuwend of ingewikkeld uit de hoek te komen. De aanstekelijke zangpartijen van Drexler creëren al snel een aangenaam gevoel, waardoor je al snel de neiging krijgt om in het nummer mee te gaan. Ook hier wordt naar het einde toe even heel kort wat gas terug genomen alvorens het refrein nogmaals door de boksen te jagen. Deze onverwachte wendingen in de nummers zorgen ervoor dat je aandachtig het album kunt volgen.
Met “Brother to Brother” krijgen we nog een stevige rock ‘n’ roll hymne voorgeschoteld, die zich ongetwijfeld zal ontpoppen tot het live nummer bij uitstek. De combinatie van een smerig taalgebruik, met een oppeppend ritme en teksten die het samenhorigheidsgevoel versterken, zal ongetwijfeld heel wat fans aanspreken. Ook “M.I.L.F.” bezit heel wat mogelijkheden om zich te ontpoppen tot een waar live-nummer.
Dat men ook de gevoelige snaar kan raken bewijzen de heren met “Tomorrow Never Comes”, waarbij het nummer heel emotioneel wordt ingezet en Drexler zich van een andere kant laat zien. Een kant die hij naar mijn mening wel meer aan bod zou mogen laten komen. Het nummer ontpopt zich tot een semi-ballade, waarbij vooral de zang van belang is, ook al is het nummer muzikaal zeker niet slecht opgebouwd. Vooral de melodieuze gitaarlijn naar het einde toe, sluit goed aan bij het gevoel dat Drexler teweegbrengt met zijn stem.
Met titeltrack “Outlaw Invasion” en outro “Parting Kiss” wordt een mooi einde gebreid aan een schitterende plaat, waarbij vooral de melodische kant van het Duitse combo deed verbazen. Indien je nog met enige twijfels zou zitten, kan ik u aanraden enkele nummers te beluisteren op hun myspace. Indien deze nummers je kunnen overtuigen, kun je gerust overgaan tot de aankoop van dit album!
Het jonge Britse trio The Subways viel die avond in voor Babyshambles. Babyshambels moet noodgedwongen de komende twee maand hun tournee afgelasten, gezien Doherty verplicht werd om een dertigtal dagen effectieve gevangenisstraf uit te zitten. Het trio was uitermate blij in Lille te mogen optreden om z’n fans uit te breiden. In juni verschijnt ‘All for Nothing’, de langverwachte opvolger van hun debuut ‘Young for Eternity’. We hoorden een enthousiaste band met opwindende, snedige, felle, strakke punky gitaarrock. Het hyperkinetische tweetal, zanger/gitarist Billy Lunn en rockbabe/bassiste Charlotte Cooper, liep en sprong van de ene naar de andere kant, en de drummer Josh Morgan mepte er op los; ze stelden een pak nieuwe songs voor, die allen een retestrak tempo aanhielden: “Kalifornia”, “Hung for E”, “Obsession”, “Shake shake”, “I won’t let you up” en de forthcoming single “Girls & boys”. Enkel “Allright” klonk melodieuzer en subtieler. Crazy rock’n’roll music, die op een dolenthousiast publiek mocht rekenen, met als apotheose het broeierige, mooi opgebouwde en uitgesponnen “Rock & roll queen”, die overtuigend de set besloot.
Nada Surf was binnen dit concept wat de vreemde eend in de bijt, maar hun alternatieve collegerock, die leunt aan Semisonic en Fountains Of Wayne werd smaakvol ontvangen. Een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop met ballen, droompop en liefdesliedjes. Uit de nieuwe cd ‘Lucky’ werden een handvol songs gespeeld, maar het waren vooral de radiovriendelijke “I like what you say”, “Inside of love”, “Do it again”, “Always love” en “Popular” die het publiek aanzetten tot ‘hoofdwiegen’. Beklijvende frisse pop rondom de sympathieke zanger/gitarist Caws.
Serj Tankian, de van oorsprong in Libanon geboren Armeniër/Amerikaan, doet het al een tijdje zonder zijn vaste kompanen van System of a Down. Eind vorig jaar bracht hij zijn debuut 'Elect the dead' uit. De plaat werd goed ontvangen en kreeg veel positieve kritiek. Nog meer dan bij zijn (ex-)band handelen de songs over politieke, sociale en maatschappijkritische thema's zoals de oorlog in Irak en het regeringsbeleid van George Bush.
Tankian speelde een opzwepende en intense set, waarbij het gehele debuut voorbijkwam. Vooral de singles “Empty walls”, “Lie lie lie” en “The sky is over” deden het goed. Ook “Praise the lord”, “Honking antelope” en “Beethovens cunt'” werden enthousiast onthaald. Er werd ook een nieuw nummer gebracht, “Sounds of war” en de Dead Kennedys-cover “Holiday in Cambodia”. Live werd hij bijgestaan door een goed geoliede band, met in de gelederen o.a. ex-Primus gitarist Larry LaLonde. Centraal tijdens de set stonden de flexibele, gevarieerde stem van Serj en de complexe, gelaagde nummers, boordevol onverwachte wendingen.
Of hij net zo populair zal worden als System of a Down, valt nog te betwijfelen. Het bondige optreden (een klein uurtje) werd alvast ferm gesmaakt en gewaardeerd!We zijn benieuwd naar de toekomst van de solo uitstap!
Organisatie: Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels
Het jonge Britse trio The Subways viel die avond in voor Babyshambles. Babyshambels moet noodgedwongen de komende twee maand hun tournee afgelasten, gezien Doherty verplicht werd om een dertigtal dagen effectieve gevangenisstraf uit te zitten. Het trio was uitermate blij in Lille te mogen optreden om z’n fans uit te breiden. In juni verschijnt ‘All for Nothing’, de langverwachte opvolger van hun debuut ‘Young for Eternity’. We hoorden een enthousiaste band met opwindende, snedige, felle, strakke punky gitaarrock. Het hyperkinetische tweetal, zanger/gitarist Billy Lunn en rockbabe/bassiste Charlotte Cooper, liep en sprong van de ene naar de andere kant, en de drummer Josh Morgan mepte er op los; ze stelden een pak nieuwe songs voor, die allen een retestrak tempo aanhielden: “Kalifornia”, “Hung for E”, “Obsession”, “Shake shake”, “I won’t let you up” en de forthcoming single “Girls & boys”. Enkel “Allright” klonk melodieuzer en subtieler. Crazy rock’n’roll music, die op een dolenthousiast publiek mocht rekenen, met als apotheose het broeierige, mooi opgebouwde en uitgesponnen “Rock & roll queen”, die overtuigend de set besloot.
Nada Surf was binnen dit concept wat de vreemde eend in de bijt, maar hun alternatieve collegerock, die leunt aan Semisonic en Fountains Of Wayne werd smaakvol ontvangen. Een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop met ballen, droompop en liefdesliedjes. Uit de nieuwe cd ‘Lucky’ werden een handvol songs gespeeld, maar het waren vooral de radiovriendelijke “I like what you say”, “Inside of love”, “Do it again”, “Always love” en “Popular” die het publiek aanzetten tot ‘hoofdwiegen’. Beklijvende frisse pop rondom de sympathieke zanger/gitarist Caws.
Serj Tankian, de van oorsprong in Libanon geboren Armeniër/Amerikaan, doet het al een tijdje zonder zijn vaste kompanen van System of a Down. Eind vorig jaar bracht hij zijn debuut 'Elect the dead' uit. De plaat werd goed ontvangen en kreeg veel positieve kritiek. Nog meer dan bij zijn (ex-)band handelen de songs over politieke, sociale en maatschappijkritische thema's zoals de oorlog in Irak en het regeringsbeleid van George Bush.
Tankian speelde een opzwepende en intense set, waarbij het gehele debuut voorbijkwam. Vooral de singles “Empty walls”, “Lie lie lie” en “The sky is over” deden het goed. Ook “Praise the lord”, “Honking antelope” en “Beethovens cunt'” werden enthousiast onthaald. Er werd ook een nieuw nummer gebracht, “Sounds of war” en de Dead Kennedys-cover “Holiday in Cambodia”. Live werd hij bijgestaan door een goed geoliede band, met in de gelederen o.a. ex-Primus gitarist Larry LaLonde. Centraal tijdens de set stonden de flexibele, gevarieerde stem van Serj en de complexe, gelaagde nummers, boordevol onverwachte wendingen.
Of hij net zo populair zal worden als System of a Down, valt nog te betwijfelen. Het bondige optreden (een klein uurtje) werd alvast ferm gesmaakt en gewaardeerd!We zijn benieuwd naar de toekomst van de solo uitstap!
Organisatie: Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels
Het jonge Britse trio The Subways viel die avond in voor Babyshambles. Babyshambels moet noodgedwongen de komende twee maand hun tournee afgelasten, gezien Doherty verplicht werd om een dertigtal dagen effectieve gevangenisstraf uit te zitten. Het trio was uitermate blij in Lille te mogen optreden om z’n fans uit te breiden. In juni verschijnt ‘All for Nothing’, de langverwachte opvolger van hun debuut ‘Young for Eternity’. We hoorden een enthousiaste band met opwindende, snedige, felle, strakke punky gitaarrock. Het hyperkinetische tweetal, zanger/gitarist Billy Lunn en rockbabe/bassiste Charlotte Cooper, liep en sprong van de ene naar de andere kant, en de drummer Josh Morgan mepte er op los; ze stelden een pak nieuwe songs voor, die allen een retestrak tempo aanhielden: “Kalifornia”, “Hung for E”, “Obsession”, “Shake shake”, “I won’t let you up” en de forthcoming single “Girls & boys”. Enkel “Allright” klonk melodieuzer en subtieler. Crazy rock’n’roll music, die op een dolenthousiast publiek mocht rekenen, met als apotheose het broeierige, mooi opgebouwde en uitgesponnen “Rock & roll queen”, die overtuigend de set besloot.
Nada Surf was binnen dit concept wat de vreemde eend in de bijt, maar hun alternatieve collegerock, die leunt aan Semisonic en Fountains Of Wayne werd smaakvol ontvangen. Een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop met ballen, droompop en liefdesliedjes. Uit de nieuwe cd ‘Lucky’ werden een handvol songs gespeeld, maar het waren vooral de radiovriendelijke “I like what you say”, “Inside of love”, “Do it again”, “Always love” en “Popular” die het publiek aanzetten tot ‘hoofdwiegen’. Beklijvende frisse pop rondom de sympathieke zanger/gitarist Caws.
Serj Tankian, de van oorsprong in Libanon geboren Armeniër/Amerikaan, doet het al een tijdje zonder zijn vaste kompanen van System of a Down. Eind vorig jaar bracht hij zijn debuut 'Elect the dead' uit. De plaat werd goed ontvangen en kreeg veel positieve kritiek. Nog meer dan bij zijn (ex-)band handelen de songs over politieke, sociale en maatschappijkritische thema's zoals de oorlog in Irak en het regeringsbeleid van George Bush.
Tankian speelde een opzwepende en intense set, waarbij het gehele debuut voorbijkwam. Vooral de singles “Empty walls”, “Lie lie lie” en “The sky is over” deden het goed. Ook “Praise the lord”, “Honking antelope” en “Beethovens cunt'” werden enthousiast onthaald. Er werd ook een nieuw nummer gebracht, “Sounds of war” en de Dead Kennedys-cover “Holiday in Cambodia”. Live werd hij bijgestaan door een goed geoliede band, met in de gelederen o.a. ex-Primus gitarist Larry LaLonde. Centraal tijdens de set stonden de flexibele, gevarieerde stem van Serj en de complexe, gelaagde nummers, boordevol onverwachte wendingen.
Of hij net zo populair zal worden als System of a Down, valt nog te betwijfelen. Het bondige optreden (een klein uurtje) werd alvast ferm gesmaakt en gewaardeerd!We zijn benieuwd naar de toekomst van de solo uitstap!
Organisatie: Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels
Jamie Lidell, an Englishman in Berlin, brak in 2005 door met zijn - op het prestigieuze Warp Records label (Maximo Park, Aphex Twin, Battles,…) uitgebrachte - 2e plaat 'Multiply'. Lidell sprak met zijn eerste worp 'Muddlin Gear' slechts een heel specifiek publiek aan. Op 'Multiply' echter werd de meer toegankelijke en dansbare elektronica met Lidell's fantastische soulstem een bijzonder gesmaakte cocktail. De plaat met een ganse rits hoogtepunten was voor ondergetekende de ontdekking van het jaar 2005 en de soundtrack voor diezelfde zomer. De concerten die we zagen op Pukkelpop, Feest in het Park en in de MOD te Hasselt toonden de onbegrensde muzikale genialiteit van Jamie Lidell. Elke show was telkens weer uniek door de eindeloze variaties en improvisaties die Lidell - ondersteund door de visuals van Pablo Fiasco - ten berde bracht. Jamie Lidell bewerkt en samplet zijn eigen stem al beatboxend op een kluwen van elektronische apparatuur. Dit alles gecombineerd met zijn sterke soulstem en dito podiumpresentatie zorgt voor onweerstaanbare souljams.
Jamie Lidell was te gast in Maison Folie Moulin te Lille voor de voorstelling van 'Jim', de opvolger van 'Multiply'. Anders dan wat we al zagen van de individuele geluidskunstenaar was de opstelling van een heuse liveband: toetsenist (met een huizenhoog afrokapsel), gitarist, drums, dubbele saxofoon (die tegelijkertijd werden bespeeld) en frontman Lidell. Meteen was voelbaar dat de ingezette weg van 'Multiply' werd voortgezet nl. funky soul! De band opende fel met “Another Day”, “Out of My System” en “Figured Me Out”. Het gaf ons een ambivalent gevoel: is dit een terugkeer naar de Motown? Is dit nu retrosoul? Of is het gewoonweg hedendaags onverkend gebied dat zich situeert tussen dansbare elektronica, funk en pure soul? Feit is dat Lidell zijn eigen weg gaat en wij dat enorm waarderen! Meteen na onze vraagstelling draaide Lidell de sfeer en de toon ongelimiteerd om door een goedgeplaatste elektronicastoot uit te delen met daarin een donkere “A Little Bit More” en “When I Come Back Around”. Twee door opzwepende beats doordrenkte nummers van 'Multiply' waarbij het opviel dat de liveband - weliswaar goed weggemoffeld - werkloos toekeek en dan maar het publiek indook. Meteen na het aanstekelijke “Where D You Go” en het ritmeversnellende “All I Wanna Do” volgde de huidige single “Little Bit of Feel Good” en - met een hoog discogehalte – “Hurricane”. Jamie Lidell is echter ook de man van de zoete ballads zoals “Green Light”. Als bis kreeg het publiek waar het op zat te wachten: een snel gespeelde versie van “Multiply” en een gesmaakte “What Is It This Time?”.
Jamie Lidell maakt live, telkens weer anders, een verpletterende indruk! Wie zich de platen van Lidell aanschaft is een heel eind op weg om onmisbare hiaten in zijn collectie aan te vullen maar kent de echte Lidell niet zonder de man ooit live aan het werk te hebben gezien. U weet echter wat u te doen staat: op 7 mei is Jamie Lidell te gast op Les Nuits Botanique.
DB Clifford, die de support verzorgde van Jamie Lidell, was een aangename verrassing. Deze Canadees met bijzonder fijne stem bracht poppy jazz die om de één of andere reden deed hunkeren naar meer. Nieuwe plaat van deze aimabele jongeman: ‘Recycable’.
Organisatie: Maison Folie de Moulins, Lille ism Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels
De ‘ eerste’ editie van Polsslag kon rekenen op ruim 12000 belangstellenden (ruim 18 jaar terug was er ook al eentje!, maar in een totaal ander concept). De Grenslandhallen van Hasselt werden omgedoopt tot een indoor Hasselt –Kiewit. Een sterk aanbod van bands en DJ’s waren verspreid over vier zalen (Marquee, Club, Dance hall en Boiler room) met elk hun eigen genre, een tof ingerichte chill-out en een gezellige, klein ingerichte festival buitenruimte.
Muzikaal: noteer alvast onze Humo’s Rock Rally winnaars Steak Number Eight, Holy Fuck en The Ting Tings als ontdekkingen. Isis, José Gonzales bevestigden en The Breeders en Angels & Airwaves boeiden onvoldoende. De Dance hall en Boiler room groeiden uit tot ‘the place to be’ voor het dansminnende publiek en waren het succesvolst.
Volgend parcours stippelden we uit:
De jonge West-Vlaamse honden van Steak Number Eight (Marquee) dompelde het publiek met het middaguur meteen onder een hallucinante, tranceachtige drone, sludge, postrock, hardcore, grunge, noise en screamo. Van hard naar zacht, feedbackgeraas en een galmende (schreeuw)zang.
In de uithoeken van West-Vlaanderen leeft deze stijl enorm, luister maar naar Black Heart Rebellion en Amen Ra. Het kwartet was te situeren binnen deze bands, Isis, 65 days of static, Mogwai, Nirvana en Sonic Youth. Een cv om U tegen te zeggen op zo’n jonge leeftijd.
Holy Fuck (Club)
Nog maar net bekomen van de overtuigende set van Steak Number Eight trakteerde de organisatie al op een tweede revelatie, het Canadese kwartet Holy Fuck; ze stonden dicht bij elkaar opgesteld, speelden een quasi instrumentale set die paste in het rijtje van Batlles en Trans Am, met uitstapjes naar de indie, stonerrock en ‘90’s elektronica soundscapes van Sabres Of Paradise en The Aloof. Een bas, percussie en een pak elektronica!
Hun broeierige, aanstekelijke en energieke sound intrigeerde en was uiterst origineel. Een tip voor een tweede Sonic City noise festival te Kortrijk.
Combinatie Styrofoam (Marquee) en Samin (Dance hall)
Styrofoam, de groep rondom electronicamuzikant/producer Arne Van Peteghem, ging niet aan onze neus voorbij. Het trio lichtte een tipje van de sluier van de te verschijnen nieuwe plaat ‘A thousand words’. Goed opgebouwde, toegankelijke en dromerige indiepop, met een stevig randje en een mooie samenzang.
De Zwitserse/Iraanse producer Samin op z’n beurt, werd bijgestaan door de Venezolaanse Miguel Toro op percussie. Samin zorgde voor zwierige, kleurrijke ritmes en fijne overgangen in z’n Balkan/Algerian dance met uitstapjes naar de bossanova en ragga. Dansbaar, groovy, aanstekelijk; de zomerhit van vorig jaar “Heater” zat mooi in het midden van de set verpakt.
De wavepostrock van het Leedse vijftal iLiKETRAiNS (Club) klonk tav hun optredens op Cactus en in de Bota Rotonde krachtiger en feller, gedragen door de baritonzang van David Martin. Ze waren gekleed in oude spoorweghemdjes. Het kwintet serveerde ‘dark music for happy people’. ‘Elegies to lessons learnt’, hun eerste full cd, plaatsten ze voorop. De songs hadden een spannende dreiging en dramatische ondertoon. We misten hun projecties van tragedies en rampverhalen, die elan gaven aan hun trieste, sombere sound.
Het Berlijnse elektronica dance gezelschap Modeselektor (Dance hall) gaf een grillige, eigenzinnige doch aanstekelijke, dansbare set van elektronicariedels, rave, dubstep, neurotische trance en opzwepende pompende beats. Het trio klonk live éénduidiger dan op plaat en de videoprojecties waren meegenomen.
Het Britse duo The Ting Tings (Club), Jules de Martino (drums/vocals) en Katie White (gitaar/vocals), klinken minder rauw dan die andere man/vrouw duo’s The Kills of Blood Red Shoes; ze laten een verfrissende wind horen van sprankelende, springerige en speelse gitaarpoprocksongs, die levensvreugde en optimisme uitstralen. Het duo haalt eerder de mosterd uit een B’52’s. Ze staken meteen van wal met “Great DJ”, die de laatste weken grijs werd gedraaid op StuBru. “Fruit machine”, “Keep your head”, “Be the one” en “That’s not my name” lagen in het verlengde. Rustpunt was “Traffic light”. Het afsluitende “Started nothing” kan een tweede hotshot betekenen! Er was een ruime belangstelling en The Ting Tings waren een viersterren ontdekking!
Het New Yorkse trio Blonde Redhead (Marquee) heeft op plaat z’n rauw bedreven sound opzij geplaatst, maar live wisselden ze dit af met hun lieflijk, dromerige gitaarpop, ondersteund door ‘70’s psychedelica toetsen. We hoorden uitgebalanceerde pop door de frêle zang van de tengere Kazu Makino of die een ruwer tintje kreeg toen één van de tweelingbroers Pace zong. In een donker sfeervol decor stelden ze het recente ‘23’ centraal, met songs als “Dr Strangeluv”, “Spring & by summerfall”, “The dress” en de titelsong. Stemmige gitaarpop, die in goede aarde viel.
Het Britse Foals (Club) uit Oxford kwam in eerste instantie wat onwennig over. Trouwens, een soundcheck is niet aan hen besteed. Gaandeweg palmden ze het publiek in met hun frisse, groovy, springerige songs, hoekige en strakke ritmes, ‘80’s wave, onder diverse tempowisselingen en plotse explosies.
Het kwintet is te situeren binnen de ‘80’s van Talking Heads, Gang Of Four en Siouxie, het freakende CYHSY en !!!, de postpunk van Bloc Party en Franz Ferdinand en de postrock van Mogwai.
De mop tussendoor begrepen we niet maar ze speelden een originele set van aparte, eigenzinnige songs, inwerkend op de dansspieren, waaronder “Cassius”, “Red Sock Pugie” en “Two steps, twice”.
Mstrkrft (Boiler room), onder de vroegere spil van het retrorock’n’roll duo Death from above 1979 Jesse Keeler, is de weg van de dance ingeslagen, aanvankelijk gestart met de eigen songs te remixen.
Momenteel is Mstrkrft hot en nestelt zich in het rijtje van Simian Mobile Disco, Digitalism, Justice en ons eigen Shameboy. Een volle Boiler Room onderging de pompende beats, trance en verrassende wendingen van het duo.
Van The Breeders (Marquee), onder de zusjes Kim en Kelly Deal, lagen de verwachtingen vooraf al niet hoog. Hun reünie, na ruim zes jaar, met de nieuwe cd ‘ Mountain battles’ leverde een potje gerommel en rammelend gitaargetokkel op, waarbij Kim zich goedlachs door de set slalomde, en Kelly plots na “Canonball” de stuipen op het lijf kreeg en een hysterische bui had, wat de set verder hypothekeerde. Maw een goed eerste half uur met wat we kunnen gewoon zijn van The Breeders: rauw rammelende lofi gitaarpop, o.a. “Tipp city”, “Huffer”, “Divine hammer”, “Pace” en “No aloha”, en de nieuwtjes “Bang on”, “Night of joy” en “Walk it off”. Een stuurloos tweede deel: communicatiestoornis, dispuut, concentratieverlies, chaos, geen zin meer hebben… God knows…Enkel nog “German studies” en “Safari” hielden de makke set staande in het tweede deel.
The Breeders dachten even in hun repetitiehok te verkeren en maakten alvast hun naam waar van wisselende live gigs …
Andere koek was het Amerikaanse Isis (Club), rond Aaron Turner, die een klein anderhalf uur bij het nekvel greep met hun alternatieve, avontuurlijke sound van postmetal, doom, drones, sludge, noise, fuzz en psychedelica, af en toe geruggensteund door Aaron’s (schreeuw)zang. Het leek wel een soundtrack voor een ‘day after’ movie.
Het vijftal ging van loodzwaar tot innemend en bracht diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen aan, door een bezwerende, opzwepende percussie, diepe basses en opbouwende, krachtiger klinkende gitaren. Kortom, niet te vatten muzikale gedachtekronkels, chaos en rauwe emotionele schoonheid. Uniek boeiend en intrigerend!
In een volle Dance hall genoten zwetende lichamen van het Duitse wondertalent DJ/mixer Alex Richa, a.k.a. Boys Noize. Hij schreef al een pak interessante remixen op z’n naam en zweepte het publiek op met z’n chemical trance, breakbeats, techno, pulserende beats, samples en scratches. Hij zorgde voor de juiste kwinkslagen. Een uitgelaten menigte genoot van wat deze 23 jarige op de laptop en aan de draaitafels presteerde.
De Zweedse singer/songschrijver Jose Gonzales (Club) was een aangenaam rustpunt. Twee platen ver (‘Veneer’ en ‘In our Nature’) is de man en hij kan al rekenen op een pak trouwe fans. Hij zorgde samen met twee percussionisten voor ideaal ‘candlelightvoer’, songs ontdaan van enige franjes en bepaald door akoestische gitaar, een softe percussie en mans warme melancholische stem, ingetogen, dromerig en pakkend.
Hij vatte solo de set aan met “Deadweight & velveteen”, “Hints” en “All you deliver”, en liet zich begeleiden op “Crosses“, “Stay in the shade”, “Lovestain” en “In our nature”. Hij ging naar een hoogtepunt met de twee covers “Heartbeats” en “Teardrops”, plus “Love will tear us apart” in de bis.
Ietwat onverwachts voor een doorwinterde muziekliefhebber sloot het relatief onbekende Amerikaanse Angels & Airwaves uit Californië, de nieuwe band van Tom Delonge , ex Blink 182 zanger/gitarist, Polsslag in de Marquee af. Gitaarrock met een punky inslag, maar braafkes en gestroomlijnd. De groep kon rekenen op een horde jonge fans, maar kon door het matige, éénduidige songmateriaal onvoldoende boeien , wat het aantal belangstellenden deed afnemen. Enkel “Love like rockets” en “Breathe” onthielden we. De uitlatingen over de jonge meisjes toen hij solo een paar songs speelde, laten we maar links. Het showaspect was leuk, vooral de gig met bril en laserstralen.
De nacht werd verder gezet voor de onvermoeide, dansende festivalganger met o.a. Alter Ego, Erol Alkan, Carl Craig en de jongens van Goose die een DJ set verzorgden.
Organisatie: Polsslag/Pukkelpop Hasselt
Alele Diane is één van de nieuwe talenten in de Amerikaanse (free)folkscene, samen met Joanne Newsom en Jana Hunter, die de songs een soberder aanpak voorzien, tav hun pioniers Banhart/CocoRosie. Ze beschikt over een fluwelen, emotievolle stem en speelt intieme, innemende songs, die huiselijkheid en een ‘hey ho’ samenhorigheidsgevoel uitstralen. Eind vorig jaar bracht ze haar verrassende debuut ‘The pirate’s gospel’ uit.
In de meeste songs werd ze begeleid door een backing vocaliste en twee gitaristen, die naast akoestische gitaar de folky popsongs door banjo en fiddle kleur gaven. Ze begon de set solo met enkele innemende songs “Clickity clack”, “Pieces of string” en “Tired feet”. “The Cuckoo” klonk heerlijk dromerig door banjo, de akoestische gitaren en de vrouwelijke stemmenpracht; een sterke respons was het gevolg. Ze varieerde haar ingetogen sound op “Sister self”, “Dry grass” en “White as diamond” met handgeklap en een softe percussie. Of ze stonden met z’n allen op één rij op de sober getoonzette “Light green fellow”, “The red tail hawk”, “Tatted lace” en “Sea lion”. De titelsong van de cd straalde rust uit en het gevoelig solo gespeelde “Oh my mama” mocht het optreden besluiten. Alele Diane stond garant voor kampvuurmuziek tussen droom en nostalgie!
Daniel Darc is bij het Vlaamse publiek een relatief onbekende, maar bij onze Franse vrienden heeft de 50 jarige singer/songwriter en do-it-all een sterke reputatie opgebouwd. Hij brengt vaudeville jazzy songs, donker, mysterieus en poëtisch, die door z’n grauwe doorleefde vocals zeggingkracht hebben. De man is eind jaren ’80 met een solocarrière begonnen, beschikt over een jonge, goed op elkaar afgestemde band. Darc kon stevig rocken of intiemer klinken door toetsen en cello. Songs als “Luv”, “La seule fille par terre” en “Elegie” verrasten, maar ook de uitsmijters “Chercher le garcon” en “Psaume 23”, in de bis, waarbij Darc tot driemaal terugkwam. Te situeren binnen de nachtuilenmuziek van Arno, Waits en Johnny Halliday.
Organisatie : Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels
The Mountain King heerst nog steeds. Jon Oliva, u allen wellicht beter bekend als de frontman van het legendarische Savatage, is met ‘Global Warning’ toe aan zijn derde soloplaat. Met ‘Tage Mahal’ en ‘Maniacal Renderings’ had hij reeds de lat zeer hoog gelegd. Ik was dan ook benieuwd of hetzelfde niveau al dan niet gehaald zou worden.
Bij de eerste luisterbeurt werd mij al snel duidelijk dat dit geen gemakkelijke hap zou worden om te verteren. ‘Global Warning’ opent namelijk met de dreigende bombastische intro “Gobal Warning, waarin reeds schitterende solo’s van de heer La Porte aan bod komen. Deze solo’s vormen trouwens een vaste constante binnen het album. Elk nummer kent zijn eigen technische hoogstandjes, wat het album voor gitaristen bijzonder interessant maakt om te beluisteren.
Na “Global Warning” is het de beurt aan het melancholisch maar stevig klinkende “Look at the World”. Het maatschappijkritische nummer wisselt rustigere passages af, met pompende ritmes, waarbij een aanleiding gevormd wordt naar de agressievere nummers die volgen. De nummers “Adding the Cost” en “Before I Hang” snijden thema’s aan die zeer dicht bij een gevoelige realiteit aansluiten. Het oorlogsthema ontlokt hem veel woede en onbegrip. Deze emoties zijn dan ook duidelijk te herkennen. Dat de doos met Chriss Oliva-riffs nog niet uitgeput is, is trouwens duidelijk te horen op “Before I Hang”. Dit nummer had zo op Streets kunnen staan.
Iedereen die Jon Oliva kent, weet trouwens dat zijn grootste sterkt ligt in het beroeren van de emoties door middel van zijn stem. Het ingetogen, melancholische “Firefly” put ook uit deze bron zijn kracht. Bij het aandachtig beluisteren van de lyrics, ondersteund door de wijze waarop ze gezongen worden, kan je niet anders dan meegesleurd worden in het verdriet. Dit nummer zal ongetwijfeld menige haren doen rijzen, wanneer het live aan bod komt. Jon Oliva’s ode aan de Beatles, zoals hij het nummer zelf beschouwd, is er één om te koesteren.
Het contrast is dan ook groot, wanneer onmiddellijk erna het ontzettend experimentele “Master” wordt aangesneden. Aanvankelijk leek mij dit een zeer vreemde en eigenaardige keuze, aangezien het nummer totaal niet in het beeld en de sfeer van het album past. Nu blijkt dat Jon Oliva dit opzettelijk heeft gedaan, om op alle vlakken te verrassend uit de hoek te kunnen komen. Het nummer klaagt de computerverslavingen aan en blijkt door allerlei vreemde effecten ondersteund te zijn. Zo gebruikte men het geluid van de in met baseballbats bewerkte wasmachine van drummer “Kinder” en wordt de stem van Jon Oliva zelfs vervormd.
Het akoestische “The Ride”, laat naar mijn mening een wat mindere kant van het album zien. Hoewel het ongetwijfeld geen slecht nummer is, kan het mij, ondanks de prachtige en flitsende gitaarsolo, net iets minder bekoren dan de overige hoogstaande nummers. Onmiddellijk erna wordt het niveau echter tot een nieuw hoogtepunt getilt met “O to G”, waarbij onmiddellijk nog een aanslag wordt gepleegd op de emoties van de luisteraar. Als ode aan een overleden vriend, kan dit nummer zeker tellen! Het rustige tempo wordt rustig verder gezet met “Walk Upon The Water”. Qua sfeer sluit het nummer goed aan bij het eerder besproken “Firefly” al is dit eerder een krachtigere complexere variant.
Met “Stories” komt opnieuw een agressievere kant van Jon Oliva naar boven, gepaard gaande met de flitsende melodieën en solo’s die heel wat variatie en frisheid in het nummer leggen. Het simpele refrein en de mogelijkheden tot interactie met het publiek, zullen ongetwijfeld aanslaan bij het publiek op de komende tour. “Open Your Eyes” schroeft het tempo onmiddellijk terug, waardoor we naar het einde van het album toe nog een melodisch hoogtepunt voorgeschoteld krijgen, waarop Jon Oliva zich opnieuw sterk weet te profileren.
Voordat men het album afrondt met het prachtige “Someone/Souls” waarin hij pleit voor de gelijkheid van elke mens, dat overigens perfect op een Savatage-album terecht had gekund, laat men zich eerst nog eens van de stevigere kant zien op “You Never Know”. De stevige flitsende solo die we hierin te horen krijgen is net als die in “Adding the Cost” van de hand van Obituary-gitarist Ralph Santolla.
Hoewel het album enkele luisterbeurten nodig heeft, alvorens het volledig tot zijn recht komt, kunnen we besluiten dat Jon Oliva’s Pain opnieuw een meesterwerk op de mensheid heeft losgelaten. Op deze manier mag men de wereld wel wat meer waarschuwen!
Het Amerikaanse gezelschap The Low Lows, onder de weirdo zanger/gitarist Noon Parker, heeft hun tweede cd uit, opvolger van het twee jaar oude ‘fire on the bright sky’. Hun sound is te situren binnen de lofi americana, ergens tussen 16 Horsepower en My Morning Jacket,de oude indie van Galaxie 500 en ‘60’s V.U. Het kwartet is niet vies van een vleugje psychedelica en feedbackgeraas.
De eerste twee nummers “Modern romance” en “sparrows” zijn meeslepend en stralen een spannende dreiging uit, door het intense gitaargetokkel, de bezwerende percussie, ‘de ‘70’s toetsen en de zweverige hoge zang van Parker. “Five ways I didn’t die” en “Elisabeth Pier” zijn strakker en krachtiger. Traag slepend, donker materiaal horen we in “Tigers”, “Raining in Eva” en het afsluitende “Honey”. Huiveringwekkend en adembenemend.
Kortom, ’Shining Violence’ bevat aan het nekvel grijpend songmateriaal.
Na een jarenlange stilte liet de Canadese singer/songschrijfster terug van zich horen. Ze keert terug op haar besluit de muziek industrie vaarwel te zeggen. Wat we maar kunnen toejuichen want ‘Shine’ is een fijnzinnige, sfeervolle, dromerige plaat, bepaald door een instrumentarium van piano, toetsen, elektronica, sax, steelpedal en andere. Een curieuze combinatie die z’n schoonheid verraadt!
De plaat heeft een soort ‘day and night’ side. Het instrumentale “One week last summer” brengt ons in een ideaal ochtendhumeur, wat wordt aangehouden door “This place”, “If I had a heart” en “Bad dreams”. Haar “Big yellow taxi” (al gecoverd door Counting Crows trouwens!) pakte ze opnieuw aan en klinkt door accordeon en fluit innemend. The night side wordt letterlijk ingezet door “The night of the Iguana”.
Bezwerende muziek van een dame die zich niet meer moet bewijzen en aantoont dat ze er nog altijd staat met kwalitatief sterk luistermateriaal!
Eerlijk gezegd hadden wij van REM nooit meer verwacht dat ze ons nog volledig van onze stoel zouden blazen, daarvoor is hun sound te herkenbaar en te weinig verrassend geworden na al die jaren. Met het tamme en ongeïnspireerde ‘Around the sun’ , hun vorige vehikel, hadden we de hoop al helemaal opgegeven en moesten we jammerlijk denken aan de Red Hot Chili Peppers die met hun laatste twee platen ook helemaal het noorden zijn kwijtgeraakt. Maar kijk, REM weet dan toch nog eens fel uit de hoek te komen met ‘Accelerate’, een vooral korte plaat waarop de heren miljonairs als vanouds toch weer vinnig en energiek klinken. Uiteraard klinkt het nog steeds allemaal heel “REM”, maar de sleur is er uit en er is een hete vlam in de plaats gekomen.
De vonk zit er al meteen in met de felle opener “Living well is the best revenge”, het is jaren geleden dat we REM nog eens zo kwaad geweten hebben. De strakke lijn wordt doorgetrokken met “Man-sized wreath” wat ons gedacht een veel betere singlekeuze was geweest dan het wat te brave en te veel REM-klinkende “Supernatural superserious”, eigenlijk de zwakste schakel op ‘Accelerate’ (maar dan nog bijlange geen slecht nummer, ’t is gewoon dat de rest nog een stuk beter is).
Op “Until the day is done” wordt wat gas teruggenomen en deze mooie ballad zou tevens niet misstaan hebben op ‘Automatic for the people’. Ook “Sing for the submarine” houdt zich nog wat in maar met de twee venijnige splinterbommen “Horse to water” en “I’m gonna DJ” die de plaat afsluiten, gaan de heren helemaal loos en zetten ze met een felle streep punkrock iedereen die aan de groep durfde twijfelen meteen op zijn plaats.
‘Accelerate’ doet in vele opzichten terugdenken aan REM uit de jaren tachtig, toen ze fris en levendig klonken en ook hun beste platen maakten als ‘Life’s rich pageant’, ‘Fables of the reconstruction’ en ‘Reckoning’. Er staan hoegenaamd geen opvullers op deze nieuwe plaat, enkel sterke en vooral korte en strakke songs die barsten van energie.
Het duurt allemaal maar 36 minuten, en laat dit nu net de sterkte zijn van dit album. Het is met name terug een gitaarrock plaat geworden, één waarop vooral Peter Buck zeer scherp en attent aan het spelen is, een plaat waarop REM zich niet schaamt voor hun roots en niet hardnekkig probeert om met iets nieuw op de proppen te komen. Ze hebben gewoon zichzelf herontdekt.
Neen, zo iets spetterends hadden we van REM helemaal niet meer verwacht. Van een aangename verrassing gesproken.
Is er hier geen sprake van een hype en wordt niet alles opgeblazen? Een roedel jonge genieën die op amper 15 jarige leeftijd zomaar eventjes de Rock Rally wint? Zullen deze jonge adonissen door hun gebrek aan maturiteit zich niet te snel verbranden? Het antwoord is drie maal: ABSOLUUT NIET.
Wat deze knapen presteren is zonder weerga: heel professioneel, heel aardige songs en in eigen beheer. Jonge natuurtalenten
Opener “The sea is dying” gaat na tien luisterbeurten niet eens vervelen. Liefhebbers van Mogwai, Godspeed Black Emperor en ja, Metallica en Tool komen ruimschoots aan hun trekken. Minimalistische lijnen worden gelaagd en opgebouwd tot het je strot vastheeft en niet meer loslaat. En dit geldt eigenlijk voor alle nummers.”The holy truth” bijvoorbeeld borduurt op het zelfde elan door zonder echter te vervallen in overdreven en nodeloze arrangementen, zo van ‘ zie ons spelen, zie eens wat we kunnen’: zelfbevlekking is hier absoluut niet aan de orde. Op “Blood on your hands” hoor je een band die precies al veertig jaar bezig is: loepzuiver en perfect ingespeeld op elkaar. Weet dat deze gozers nog maar vijf jaar in hun repetietiekot zitten.
In hun genre zijn ze niet echt vernieuwend maar gelukkig hebben ze niet de pretentie om het warm water nog eens te moeten uitvinden.
‘When the candle dies out’ wordt in eigen beheer uitgebracht en kan je bestellen via www.myspace.com/steakn8.
De streek van Kortrijk is na Ozark, Goose, Balthazar,… weer een enorm potentieel rijker: Steak Number Eight staat aan het begin van een ongelofelijke carrière. Programmators aller Pukkelpops ,Dours en Graspops, verenigt u en boek hen!
Playlist: the sea is dying, my hero, the holy truth, on the other side, falling out of a dream, blood on your hands en after you
De succesvolle Britse zangeres van Georgische afkomst Katie Melua kon rekenen op een alle leeftijden publiek in een praktisch uitverkocht Vorst Nationaal. De jonge twintiger heeft totnutoe drie cd’s uit en trok op tournee met om haar recente plaat ‘Pictures’ te ondersteunen. Ze brengt kleurrijke en prettig in het gehoor liggende jazzypop, met uitstapjes naar de rootsrock en folk. Ze brak een goede twee jaar terug definitief door met het dromerige “9 Million bicycles”.
Bijna twee uur lang serveerde ze solo en met haar band een uiterst gevarieerde set, waarbij de songs werden gedragen door haar helder nachtegalenstem. Het lichtdecor was een meerwaarde.
Melua nam solo een gewaagde start met een handvol songs op gitaar en piano: “Piece by piece”, I do believe in love” “Dirty dice” (een terugblik naar Noord-Ierland waar ze in haar kinderjaren vertoefde), en Randy Newman’s “I think it’s going to rain”. Op het ‘70’s getinte rootsjazzy “My aphrodisiac” was haar band op videowall te zien, doch geleidelijk ging het doek omhoog en zagen we haar full band. Handig gevonden, wat sterk werd onthaald!
Stijlvarianten waren te horen op “Blues in the night” (met slidegitaar!), een swingende “Ghost town” (met blazers), de folky “Thank you stars” en “Spellbound” (met fiddle) en tenslotte op de krachtiger klinkende “Crawling up a hill”, “Perfect circle” en “Spiders web” (rootsrock).
”If you were a sailboat”, haar nieuwe single, ”What I miss about you” en “Crazy” waren zalvende, sfeervolle, dromerige songs. “Scary Films” had een dreigende spanning o.a. door de zwart/wit horrror movies op het scherm en het jazzy “Mockingbird song” refereerde aan Stone/Keys/Winehouse qua vocals
Hoogtepunt vormde haar doorbraaksingle “9 Million bicycles”. En “If the lights go out” verried een komend succes!
Overtuigende covers “On the road again” en “Kozmic blues”van haar idolen (Canned Heat/Janis Joplin) klonken broeierig. Melua eindigde zoals ze begonnen was, akoestisch met een intieme “Cried for you”.
Melua beschikte over een gouden stem en een professionele band, die flirtte met stijlen om haar melodieuze jazzypop elan te geven. Fijn concertje.
Support was Andrea McEwan die enkele songs mee componeerde op Melua’s plaat. Deze Australische speelde sfeervolle, semi-akoestische folkpop, doch haar stem had niet dezelfde sterkte als Melua. Goede start, belangeloos einde.
Organisatie: Live Nation
Het Amerikaanse gezelschap The Low Lows onder de weirdo zanger/gitarist Noon Parker lichtte in een bondige, snedige set een tipje van de sluier van hun pas nieuw verschenen cd ‘Shining violence’. Hun dromerige lofi americana kent een sfeervolle en opbouwende, spannende dreiging, bevat een vleugje psychedelica en kan doordrenkt zijn van feedback. Het kwartet leunt aan 16 Horsepower, My Morning Jacket en graaft zelfs dieper naar de indie van Galaxie 500 (begin jaren ’90) en ‘60’s V.U.
De groep speelde feller en strakker dan twee jaar terug op het Brugse Music In Mind festival. Toen na twee songs op het bedreven “Five ways I didn’t die” een snaar brak, speelde Parker doodleuk de rest van de set verder op vijf snaren. Op “Sparrows” en “It may be low” klonken de ‘70’s psychedelicatoetsen door. En tenslotte op “Dear flies, lone spider” trok Parker en de zijnen nog eens alle registers open, een schitterende finale van een afwisselend gevarieerd setje van dit onderschat Amerikaans kwartet. Onmiddellijk daarop sprong Parker van het podium en deelde mee dat er geen ander songmateriaal meer ter beschikking was, doch bedankte het publiek vriendelijk voor het warme onthaal.
Ook waren we onder de indruk van de support, Simple Brain, het kwartet onder de spil De Meyer – Verstraeten. Ze laveerden ergens tussen de melancholie van Sophia, de dromerige pop van Absynthe Minded en de freefolk van Banhart-Cocorosie. De zang en de gitaar kwamen op het voorplan. Een gedicht leidde zelfs twee songs in. Hun afwisselende zang (gelouterd – helder)/ samenzang was charmant binnen hun emotievolle, subtiele dramatiek! Beloftevol bandje uit St-Niklaas!
Organisatie: Cactus Club Brugge
Rock Waregem lichtte voor z’n programmering de sluier op van enkele gerenommeerde bands in het Belgisch poplandschap, nl. Belgian Asociality, binnen de prettig gestoorde rammelende pretpunk, Red Zebra binnen de ‘80’s waverock en De Kreuners van de ‘80’s Belgenpop, die na dertig jaar nog even fris gezwind overeind staan. En als internationaal artiest kwam John Watts, frontman van het vroegere Fischer Z, die 25 jaar terug verfrissende rock speelde met een politiek geladen boodschap. Kortom, voer voor ‘nostalg-neuten’ en een spannende kennismakingsronde voor het jonge publiek, om te achterhalen waar huidige bandjes de mosterd vandaan halen!
Belgian Asociality, de ‘enfants terribles’ van de Vlaamstalige pop, onder spil Marc Vosté, speelden een klein uur met korte, krachtige en opzwepende songs, bol van humoristische en cynische no-nonsense teksten. Een hoog, strak tempo van leuke songs en entertainment! Het publiek was ’s namiddags meteen wakker! Twee nieuwe songs hoorden we, maar de langverwachte opvolger van ‘Wakker Worde’ is nog steeds niet klaar …
Red Zebra was een voorname exponent va de ‘80’s wave rock, en met de heropleving van deze sound komt deze West Vlaamse band opnieuw in de spotlights. Ze wisselden oud met nieuw werk af, waarbij de oude songs gebeiteld staan in ons geheugen: “Ultimate stranger”, “Art of conversation” en “I can’t live in a living room”. Ere wie ere toekomt, want ook Joy Divsion en The Sound kregen een krans om het hoofd met overtuigende versies van “Transmission” en “Winning”. De nieuwe songs waren directer met “Too far west”, “Don’t put your head on a bucket” en “John Wayne …”.
John Watts Fischer Z was één van de spraakmakers van de arty rock begin jaren ’80. Wie dacht werk te horen van de drie memorabele platen ‘Word salad’, ‘Going deaf for a living’ en ‘Red skies over paradise’ was eraan voor de moeite.
John Watts kan grillig zijn en bood saai vakmanschap uit z’n soloplaten. Enkel op het eind werd met “Marliese” even teruggrepen naar de sprankelende ’80’s gitaarpop!
De Kreuners: Walter Grootaers en de zijnen bestaan dertig jaar en in de aanloop naar hun feest in oktober te A’pen, gaven ze het startschot te Waregem; een avant-première van hun showcase. Grootaerts is een entertainer, een publiekslieveling en kan als geen ander z’n fans betrekken bij de rocksongs.
Een rijkelijk gevuld repertoire, een hecht spelende band (Van Eycken, Pelemans en Crabbé) en een afwisseling tussen opwindende en sfeervolle songs: “Nee oh nee”, “Het regent meer dan vroeger”, “Layla” en recenter “Meisje, meisje” en “Pinguïns in Texas” gingen moeiteloos in elkaar over en werden sterk onthaald. De rock’n’roll spirit bleef behouden. Een préhistorie hoorden we nog met o.a. de meezingers “Ik dans wel met mezelf”, “Verliefd op Chris Lomme”, “Ik wil je”, “Zij heeft stijl” en “Nu of nooit”. De aanzet naar de Vlaamse concertpodia is gezet …
Organisatie: Rock Waregem
Shameboy heeft met ‘Heartcore’ de opvolger klaar op hun al indrukwekkend debuut ‘Hi, Lo and in between’, van de twee dancefloorkillers “Strobot” en “Rechoque”.
‘Heartcore’ dweept met strakke, opzwepende, pulserende beats, neurotisch vervormde sounds, electro, trance, techno, house en breakbeats. Het duo Luk Cox en DJ Bobby Ewing tonen aan dat ze met de ‘rave’plaat ‘Heartcore’ in de juiste wagon zitten van de huidige trends van Justice, Blackstrobe, Simian Mobile Disco, Digitalism, Dada Life en ons eigen The Subs. Trouwens Tiga en Erol Alkan remixten al de titelsong! Een bewijs dat het duo een belangrijke plaats aan het innemen is in de clubs.
Een uitverkochte Petrolclub onderging de aanstekelijke, beukende clubdance van het duo, en ging totaal uit zijn dak. De songs vloeiden in elkaar over, van “Stumble”, “Sunday punk”, “Slaxx”, “Monofour” tot “Timeskipper” en de eerste single van de plaat “Heartcore”, klonken overtuigend, waarin hun oude krakers pasten.
De nacht was nog jong voor het uitgelaten, jonge publiek, die na de set van de cd voorstelling van Shameboy meteen te vinden was voor de mix van elektrogrooves en beats van Mr ‘Green Man’ Dr Lektroluv.
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
Haast waren we door een stilte van vijf jaar de synthipop van het Britse Zoot Woman vergeten. “Grey day”, “It’s automatic” en “Living in a magazine”, waren toffe hitjes. Binnenkort verschijnt de nieuwe cd ‘Things are what they used to be’, wat de groep op tournee brengt.
Het nieuw geformeerde trio rondom Stuart Price (= ‘80’s freak Jacques Lu Cont/ Les Rhythmes Digitales) klonk meer freakend en minder cool (ook hun maatpakken waren verdwenen!).
Het trio moest het vooral hebben van de songs van de eerste twee platen die de ‘80’s wavetronica van The Human League combineert met poprock, disco, funk en trancegerichte beats. “Lonely by your side” klonk groovy en aanstekelijk, “Woman wonder” en “Hope in the mirror” tuimelden naar de koele elektronica, “Grey day” en “Living in a magazine” waren de goed in het gehoor liggende popelektronica met een pompend beatje, en tenslotte integreerden “Taken it all” en “Information first” de discokitsch van Pet Shop Boys. De sfeervolle “It’s automatic” en “Snow white” overtuigden door een funky ritme.
Het nieuwe materiaal klonk stuurloos en miste diepgang om te kunnen beklijven en in te werken op de dansspieren, wat de aandacht deed verslappen. “Witness”, “Live in my head”, “Memory” en “Lust forever” – lieten, buiten de single “We won’t break”, een povere indruk na, een domper op de nochtans goed uitgekiende setlist! En op de koop toe waren Price’s vocals soms onvast; de vrouwelijke backing vocals van de bassiste tilden het niveau omhoog.
Ietwat bezorgd verlieten we de Bota; de nieuwe plaat zal soelaas moeten geven omtrent de toekomst van Price en de zijnen. We zijn benieuwd …
Support act was het uit Namen afkomstige Bambi Kramer die een maand terug zich onderscheidde op Boutik Rock in de Bota. Het duo Loïc b.o. en Marie V. van Flexa Lyndo speelden melancholische electrotrippop, refererend aan Portishead, Notwist en Ladytron. De samenzang en de traag, meeslepende ritmes van gitaargetokkel, elektronicadwarrels en beats, naast de donkere projecties, bepaalden hun treurwilgensound.
Organisatie; Botanique, Brussel
Matt Penman en Bill Stewart, een fabelachtige ritmesectie. Phil Grenadier, Tom Olen en Frank Vacin, een blazerssectie om u tegen te zeggen. En last but not least, dirigent en grootmeester John Scofield; een band met virtuositeit in al zijn gelederen.
Het was van Blue Note geleden dat ik Scofield zag, toen nog met Medeski, Martin and Woods. En ik die toen dacht dat dit hét concert van de eeuw was. We zijn nauwelijks een half jaar verder of Scofield staat weer op de planken in Gent. Eerst Brussel innemen, nu de Handelsbeurs. En op welke wijze…
Met zijn trouwe Ibanezgitaar in aanslag en een typisch VOX-geluid, op de flank van het podium in een uitverkochte handelsbeurs, met zittend publiek. Het was alsof je ieder ogenblik op het podium kon terechtkomen. Schitterende zaal; maar dit zal ongetwijfeld ook met de kwaliteit van het concert te maken hebben gehad.
Scofield opende zoals hij het ook eerder deed in de AB, met een bewerking van “The House of The rising Sun”. Herkenbaar, uitgekleed en nieuwe kleren aangemeten. Daaropvolgend enkele nummers uit zijn recente ‘This meets that’ van 2007: “Memorette” en “Heck of a job”, en om een eerste setje af te ronden een door Tom Olen geschreven “Fried husband”.
Scofield onderbrak af en toe het concert om het enthousiaste publiek toe te spreken en een woordje uitleg te geven over de songs. Hij doet ook dit zoals hij gitaar speelt, en zijn band naar ongekende hoogten leidt: met zeer veel goesting, creativiteit en zin voor perfectie. Wat hij uit zijn gitaar haalt, zijn geen toevalstreffers, maar oorstrelende composities, met op de juiste plaats de juiste noot, en zijn alomgekende eigen gitaarsound, laidback, aanslag en dosering. Nooit kwam de virtuoos in de verleiding om zichzelf te vaak op de voorgrond te plaatsen. Ieder groepslid kreeg ruim de tijd om zich te tonen. Vooral de ritmesectie, met drummer Bill Stewart op kop, haalde een zeer hoog niveau.
Het door Charlie Rich geschreven “Behind close doors” werd op subtiele manier gebracht, met een Scofield die, bijna solo, iedere noot die hij voortbracht, als het ware uit zijn ziel perste. Zijn gelaatsexpressie op die ogenblikken spraken boekdelen.
Naadloos gaat de band over op “I can’t get no satisfaction’ van The Stones, en een uitstapje naar ‘Polo Towers’ van zijn CD ‘Uber jam (2002)’. Scofield tovert nu werkelijk fantastische klanken uit zijn gitaar annex rijkelijk gevuld pedal board. Zijn sampler machine beheerst Scofield in die mate, dat naar het einde van het concert zélfs zijn band erbij zat en genietend toekeek.
Scofield kreeg wat hij verdiende. Een lang applaus en staande ovatie; goed voor een bis met een bluesy song, waarvan de naam mij nu even niet te binnen schiet. Een onbelangrijk detail na anderhalf uur likkebaarden. Scofield kwam, zag en overwon. In stilte, eenvoud, in virtuositeit. Een concert om nooit te vergeten.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Helemaal onverwacht ontstaan soms de mooiste dingen. Zo is: 'Rock On' van het Deense Krackerjack nu al een van de ontdekkingen van het jaar. Toen ik de cd thuis kreeg toegestuurd had ik aanvankelijk toch enkele bedenkingen bij de wat vreemde groepsnaam en de wat oubollige albumcover.
Doch een eerste 'Rock On' luisterbeurt wist mij bijzonder aangenaam te verrassen. Ook nu ik na vele luisterbeurten de schijf volledig heb grijsgedraaid blijft dit één van de leukste Melodic Rock releases van dit jaar. Officieel werd het album al in december 2007 uitgebracht maar 2008 moet de doorbraak voor Krackerjack betekenen.
Deze Deense band bestaat reeds sinds 1997. Gitarist René Mikkelsen is het enige originele lid. De vaste line-up bestaat sinds 2006 verder uit Allan G.Petersen (lead vocals), Rasmus Bruun (Bass), Claus Greve (Organ & Vocals) en Jeppe Christensen (drums). 'Rock On' is reeds de derde plaat van deze band en de opvolger van 'Call Of The Wild' (met opnames uit de opstartperiode van Krackerjack) en het debuut 'Good Thing Goin'' uit 2005. De debuutplaat werd echter enkel in Denemarken uitgebracht.
Met deze 'Rock On' wil men internationaal doorbreken. 'Rock On' bevat slechts 10 melodieuze rocksongs. Meer moet dit echter niet zijn want het album kent dan ook geen enkel opvullertje en loopt als een trein. De band liet zich duidelijk inspireren door de sound van Classic Rockbands zoals Deep Purple & Whitesnake. Maar zelf hoor ik soms toch ook de commerciëlere kant van het Britse Thunder voorbijkomen. Het wat nasale stemgeluid van zanger Allan G. Pedersen zorgt echter voor een unieke toets zodanig dat de band best wel een eigen sound neerzet. Met Pedersen heeft Krackerjack trouwens een klasbak in huis die klinkt als een kruising tussen Whitesnake's David Coverdale en Ian Gillan. Opvallend is dat het stemgeluid erg nadrukkelijk in de eindmix op de voorgrond werd gezet! Alle 10 songs ('Less is More!') zijn erg sterke, zeer melodieuze composities. 'Classic Rock as it shoud be!!' Catchy tunes, leuke gitaarriffs en solo's, sterke melodielijnen, leuke meezingrefereinen….kortom klasse.
Het is moeilijk om enkele hoogtepunten aan te duiden. Misschien dat "Lullaby", als voorlaatste track (en singlekandidaat!) op mij de meeste indruk naliet. Een wervelende song die allesbehalve mijn dochtertje in slaap wiegt. Nog zo'n dynamische rocksong is "Back Together", met alweer een zeer aanstekelijk refrein. Ook "Hungry Boy", met zijn bijzonder sterk Hammond intermezzo en meeslepend gitaarwerk, kan zich met het beste materiaal van Thunder meten. Verder is ook "Too Late" een Classicrock ballade om in te kaderen. Zo zie je maar dat kwaliteit niet altijd hoeft te komen van de grote namen. Krackerjack's Rock On is verplichte kost voor elke melodieuze rockfreak. Geloof me, U zal aardig verrast zijn! 'Rock On'! guys,….see you in Belgium!!!
De hoes verraadt het al, net als bij The White Stripes gaat Jack White het terug in het verleden zoeken. Niet alleen bij de blues, maar ook heel uitdrukkelijk in de seventies met een portie stevige retro rock. In tegenstelling tot de minimale bezetting van The White Stripes is er hier wel een uitgebreid instrumentarium. Er zijn blazers, violen, piano, orgel, banjo en natuurlijk ook een basgitaar. De verscheidenheid illustreert zich niet alleen in de instrumenten, ook de songs zijn nogal uiteenlopend. Er is de rechttoe rechtaan riff-rock, zeg maar The White Stripes met bas, in “Salute your solution”, er is folk-rock in “Old enough”, retro piano-rock in “You don’t understand me”, seventies hard rock in “Hold up” of de blues in “Pull this blanket off”. Een song als “Rich kid blues” neigt zelfs naar prog-rock, maar klinkt geenszins belegen. De stamper “Five on the five” is één van onze favorieten, Pixies meet The White Stripes is zowat het eerste wat ons hier te binnenschiet en dat is wel een heel aangename gedachte.
Dit is natuurlijk niet alleen het werk van Jack White. Brendan Benson heeft hier evenveel in de pap te brokken, en net dat verklaart de variatie in deze plaat. ‘Consolers of the lonely’ is nog een stuk hechter en sterker dan zijn voorganger ‘Broken boy soldiers’ die het vooral moest hebben van een paar uitschieters. Deze keer is het album over gans de lijn krachtig, Jack White heeft een stel hete riffs uit zijn gitaar gepuurd en Benson heeft er een aardig kleurenpalet van stijlen aan toegevoegd. Maar vooral de songs zijn er recht op. Opvullertjes zijn er niet te vinden op ‘Consolers of the lonely’ die hiermee meteen een ernstige kandidaat voor de eindejaarslijstjes wordt. En dat durven we nu al zeggen.
Tim Vanhamel, frontman van Millionaire, stuurt iets fully completely diffrent op op ons af. In afwachting van nieuw werk van z’n eigen band, bracht hij een eerste soloplaat uit.
Hij profileert zich als een jonge V.U.-der met sfeervol, dromerig materiaal; z’n schreeuwzang maakte zelfs plaats voor ‘real singing’. Luister maar naar “Living the way you should”, “Bed river” en “Sometimes I wanna run”. “Until I found you” en “It’s not the drug” zijn de popsongs op de plaat.
Vanhamel schuwt enig bombast niet door strijkers toe te voegen (“Like a fire” en “Garden of weeds”). Pure melancholie horen we op “Saviour” en “A return to love”, verhalen over z’n verloren liefde …Enkel “Tell me” en “Which of us” zijn de felle, avontuurlijk rocksongs, die een vleugje noise en experiment bevatten, wat neigt aan Vanhamel’s oorspronkelijke werk.
’Welcome to the blue house’ is een toegankelijke, gevarieerde popplaat geworden, waarbij we een andere, oprechte kant horen van Tim Vanhamel. Wat trouwens z’n singer/songschrijverschap onderstreept.
Nederlands 
Français 
