Cat Power & Dirty Delta Blues
Chan Marshall, synoniem voor Cat Power, kwam tien jaar terug in de belangstelling door op een unieke manier op piano songs van Dylan, Nina Simone, Smog en Rolling Stones te bewerken. De songs werden ontdaan van enige franjes, kregen een warme, tedere aanpak en werden gedragen door haar hese, melancholische soms onvaste stem. Haar americanablues biedt een eerlijk, puur, oprecht en doorleefd geluid, een ‘straight from lived in bars’ geluid, kortom, ideale songs die de nacht besluiten in een donkere kroeg.
Sinds de vorige ‘The greatest’ cd beschikt ze over een meer vaste begeleidingsband, The Dirty Delta Blues.
‘Jukebox’ bevat tijdloze klassiekers van o.a. Hank Williams, James Brown, Bob Dylan, Jessie Mae Hamphill en Billi Holliday, aangevuld met twee eigen remakes, die een eigen unieke wending krijgen. Doorleefde americana/soul/retrobluesrock, ergens tussen V.U., Black Crowes, G Love, Wilco, Joni Mitchell en Janis Joplin.
Sober en kwetsbaar klinken ”Silver stallion”, “Lord, help the poor & needy”, “Song to Bobby”, “Don’t explain”, “Woman left lonely”, “blue” en “Breathless”. Een voller geluid en een krachtiger aanpak hebben “New York”, “Rambling (wo)man”, “Metal heart” en “Aretha, sing one for me” .
’Jukebox’ is een rustige, intieme, kwetsbare als sfeervol broeierige plaat geworden en het is mooi hoe ze met haar band steeds opnieuw paden verkent om verrassende bewerkingen uit haar mouw te schudden.
Het is een beetje onduidelijk waarom een band als Porcupine Tree zonodig een nieuwe liveplaat op de markt moet brengen, dat terwijl ze in het verleden met ‘Coma Divine’ (1997), ‘Warszawa’ (2004) en de recente live DVD ‘Arriving Somewhere’ (2006) al sublieme documenten hadden afgeleverd. Maar Steve Wilson wil naast zijn talrijke nevenprojecten ook zijn moederband ‘in the picture’ houden. Dit jaar zullen er waarschijnlijk opnieuw enkele heruitgaven van Porcupine Tree albums verschijnen maar een nieuw album zit er, na het sublieme ‘Fear Of A Blank Planet’ (2007), dit jaar niet in. Dit live plaatje is er dan ook ééntje voor de fans. Een live document in zijn puurste vorm. Want alle songs worden volledig uitgekleed. Het is een beetje teleurstellend dat de akoestische songs enkel gebracht worden door Steve Wilson. Af en toe is er wat hulp van John Wesley, die dan nota bene nog steeds geen vast PT lid is! Mooier was een akoestisch setje geweest met de ganse band.
Maar goed ik heb me laten vertellen dat deze ‘We Lost The Skyline’ vooral mag dienen als introductie op de Amerikaanse markt, waar de band een korte overzeese toer mag volbrengen. De songs blijven subliem, de live uitvoering is hier en daar wat minder. Een stevige song zoals “Even Less” mist het gebalde arrangement en kampt zo met wat bloedarmoede. Enkel voor diehard Porcupine Tree fans want van een volwaardige release kunnen we hier niet spreken!
Mark Lanegan beleeft drukke tijden, want hij is een veel gevraagd gastvocalist. Onder z’n eigen band is het van 2004 geleden dat hij nog werk kon uitbrengen. Lanegan was te horen bij QOSA, Soulsavers, Creature with the atom brain en The Twilight Singers. Dit voorjaar leverde hij met Greg Dulli zelfs onder The Gutter Twins een prachtplaat af.
En met Isobel Campbell kwam het twee jaar terug tot een samenwerking op afstand, met ’The ballad of the broken seas’ als overtuigend resultaat. Ze werden bestempeld als de ‘60’s icoontjes Lee Hazelwood en Nancy Sinatra.
‘Sunday at the devil dirt’ is het vervolgverhaal, waarbij ze deze maal samen de studio introkken. De donker dreigende sound en het dromerig, sfeervol karakter blijven behouden. Lanegan neemt met z’n grauwe, diep krakende zegzang een prominente rol in (een tweede Johnny Cash/Michael Gira), en zangeres/componiste/celliste Campbell neemt genoegen om als achtergrondzangeres te fungeren. Enkel op “Shotgun blues” is ze leading vocaliste!
Het lijkt eerder op een solo-uitstap van Lanegan die de composities van de ex Belle& Sebastian Schotse songschrijfster zingt.
”The raven” en “Come on over (turn me on)” zijn de pareltjes op de plaat. Overwegend horen we spaarzaam begeleide songs, af en toe omlijst van sfeervolle strijkers, zoals op “Seafaring song” en “Who built the road”. De country killers “Something to believe” en “Keep me in mind, sweetheart” huiveren door het akoestisch gitaargetokkel en Lanegan’s gegrom. “Back burner” en “The flame that burns” laten een andere kant van het duo horen: lekker zwoel en zwierig.
Kortom, we houden er heerlijke variaties aan over op deze tweede samenwerking.
Zornik neigde de voorbije jaren te verzanden in meligheid, wat aan eigenheid inboette en hen deed opslorpen binnen de Muse bombast.
’Crosses’ is een van energie barstende nieuwe plaat, die een frisse indruk nalaat door enkele aanstekelijke, snedige, rauwe poprocknummers als “Black hope shot down”, “The backseat”, “Sad she said” en “No”. Ze zijn ondertussen een kwartet, wat een voller geluid biedt en het geheel ten goede komt. “Go” is zelfs nog straffer door z’n strakke aanpak. Ademruimte krijgen we op de trage pianoslepers ‘Straight to the bone’ en ‘There she goes’, die mooi in elkaar overgaan. En Zornik hoeft zelfs z’n catchy rock niet te schuwen, “Lost & Found” is zo’n typische classical. De ‘80’s elektronica klinkt niet té nadrukkelijk.
Puik plaatje van Buyse en de zijnen en … nét op tijd om muzikaal te variëren.
In de volle grunge van Pearl Jam en Nirvana en in de voetsporen van de crossover van Faith No More, Living Colour en Urban Dance Squad ontstond Rage Against The Machine.
Het kwartet uit L.A. bracht drie platen en een covercd uit, met een politiek establishment van linkse ideeën. Een in te lijsten titelloos debuut, een matige tweede plaat (‘Evil Empire’), een retestrakke ‘The battle of Los Angeles’ en tenslotte de eigenwijze aanpak van andermans nummers op ‘Renegades’. Hun sound: een heftig, magisch uniek noisegitaarspel, diepe, zware bastunes en een opzwepende percussie, bepaald door een spervuur aan verbeten raps. Guilty partners waren Zack de la Rocha, Tom Morello, T.tim.K en Brad Wilk.
Ze leverden enkele pure lijfliederen af en waren één van de opwindendste bands van de jaren ’90. Toen Rage het voor bekeken hield, kon de band (zonder Zack) onder Audioslave (met Chris Cornell van Soundgarden) de oude vlam slechts ten dele aanwakkeren.
Op het Coachella festival in de VS was er vorig jaar de nakende reünie. We lazen dat ze live nog niks aan dynamiek hadden ingeboet. Een pletwals! En lovende kritiek was er ook gisteren op Pinkpop.
De hoge verwachtingen werden meteen ingelost, want op de eerste noot van “Testify” was het hek al van de dam, gevolgd door “Bulls on parade”; de security had de handen vol om niet enkel jonge gasten, maar ook door het dolle heen dertig- en veertigers op te vangen.
De keuze kwam vooral op het gebalde, opzwepende materiaal van hun debuut en ‘The battle of Los Angeles’.
De power was te horen op “Bombtrack”, “Bullet in the head”, “Know your”, enemy, “Guerilla radio” en “Sleep now in the fire” (wat een tempowisselingen). Een meer slepend ritme hadden “People of the sun”, “Vietnam” en het afsluitende “War within a breath”, om het publiek wat op adem te laten komen. Dat ze ook mainstream konden klinken, hoorden we op “Working on a clampdown” van The Clash (dertig jaar oud!). Morello pijnigde z’n gitaar op “Ashes in the fall”, het hoogtepunt van z’n avontuurlijke gitaarkunstjes.
Rage was zowel energiek, strak, beukend als traag en meeslepend om dan ‘full force’ het gaspedaal in te drukken. Het zweet stroomde het enthousiaste kwartet af! Zack en Morello stonden geen enkel moment stil. De virtuositeit van de band verbaasde in de bis met de in elkaar overgaande “Township rebellion” en “Freedom”: de gitaargeluidjes, de stiltes, de explosies en de door merg en been gaande schreeuwvocals van Zack, waren gewoonweg schitterend! Tenslotte besloten ze en verve met de fuifklassieker “Killing in the name of”: springen, dansen, meebrullen en gebalde vuisten in de lucht. Het was puffen in die dampende kolk van het Sportpaleis! Zelden gezien dat iedereen zo uit z’n dak ging. Drijfnatte lichamen ondergingen de mokerslagen van het kwartet.
Het Sportpaleis daverde; hier is geschiedenis geschreven en werd het ambiancerecord van Faithless, al tien jaar terug, met gemak verpulverd. Ze zorgden, geschift en genadeloos, voor een groots feestje. Wat een memorabele return en reünie van het kwartet. Rage rules… Verbluffend optreden!
De politiek sociaal bewogen Serj Tankian doet het momenteel al een tijdje zonder z’n System of A Down. Een vijfenveertig minuten speelde Tankian een broeierige, spannende set. Als support werd hij met z’n band warm onthaald. Hij wist in de sound als vocaal voldoende variatie te brengen in het gestroomlijnd materiaal. Het waren vooral “Empty walls”, “The sky is over” en het avontuurlijke “Praise the lord”, boordevol onverwachtse wendingen, die zich onderscheiden. Deze Amerikaanse Armeniër maakte alvast een goede beurt en het is uitkijken naar z’n set op Pukkelpop.
Poeët/predikant Saul Williams bracht al interessant materiaal uit met de heren van de Roni Size feat Reprazent clan. Een Maxi Jazz in overdrive op het podium, militante, bedwelmende beats, elektronicagefreak, drum’n’bass en dub onder z’n fel verbeten raps zochten de juiste groove om te kunnen boeien. De declamerende voordrachten bleven achterwege. Saul Williams ging de mist in, ook al klonk hij toegankelijker. Het ontbrak net aan kwalitatief sterk materiaal.
Organisatie: Live Nation
Het was uitkijken naar hoe Tim Vanhamel zijn solodebuut ‘Welcome To The Blue House’ live zou brengen in de kleinere zalen van het Clubcircuit. Daar waar Vorst in februari - als support van Smashing Pumpkins - nog te groot leek, hoorden en lazen we wisselende commentaren over zijn optredens in Het Depot, Charlatan en Trix. We waren dus niet weinig benieuwd hoe Vanhamel en begeleidende band het er deze keer vanaf zouden brengen. We keken ook enorm uit naar het gitaargeweld van The Germans, de veelbelovende debuutplaat ‘Elf Shot Lame Witch’ knalde de afgelopen 2 maanden immers bijna onze speakers in de wagen aan flarden.
Hoewel het Millionaire-geweld op ‘Welcome To Te Blue House’ plaats moest maken voor melancholische en melodieuze pop werden we toch verrast door de enorme wall of sound die de groep rond Vanhamel optrok. Starten deed de band met “Red River”, een nummer met een schijnbaar eenvoudige songstructuur en melodieuze gitaarlijnen. “It’s Not The Drug”, op plaat één van de meer middelmatige nummers, ontplooide zich tot catchy garagerock met een zanglijn die in het hoofd blijft spoken. Het met hijgpartijen doorspekte “Which Of Us”, één van onze favorieten op de plaat, deed ergens een elfenbelletje rinkelen en het ietwat dreigende - en op plaat een rustpunt vormende – “Tell Me” klonk live toch behoorlijk stevig. Na het tragere, maar eveneens hard gespeelde, “Return To Love” was het de beurt aan “Until I Find You”. De vooruitgestuurde single van ‘Welcome To The Blue House’ zat middenin de set en blijkt ook live een ijzersterke song. Hierna was het de beurt aan het ietwat gejaagde, met hoge drums gezegende, “Sometimes I Wanna Run” en het meeslepende “Saviour”. Hoe kwetsbaar Vanhamel zich ook toont met zijn soloplaat, “Like A Fire” is ontegensprekelijk iets lichtvoetiger en minder negatief geladen. Met “Take Me Home” was het de beurt aan een met weerhaakjes voorziene ballade. Het is niet nieuw want met “Ballad Of Pure Thought” leverde Vanhamel als frontman van Millionaire ook al een breekbare, maar fantastische, ballade af. Besluiten deed de band met “Garden Of Weeds”.
Om eerlijk te zijn, we hadden de wall of sound bij het optreden van Vanhamel helemaal niet zien aankomen. Vanhamel had in interviews nochtans al aangekondigd de nummers van op ‘Welcome To The Blue House’ ‘een beetje in een rockkleedje te steken’.
Voor ons leek het alsof de subtiliteit van de plaat en de schoonheid van de nummers teniet werden gedaan door de - ietwat overdadige - geluidsmuur die Vanhamel en co optrokken. We zijn er de mensen niet naar om de prestatie van een man met een indrukwekkend CV als Vanhamel met de grond gelijk te maken maar moeten toegeven dat we meer verwacht hadden van deze liveprestatie. Al moeten we toegeven dat we wel nog meer uitkijken naar een nieuwe plaat van Millionaire dan we - hoe benieuwd we ook waren - uitkeken naar deze show. Dit gezegd zijnde: het doet voor ons niks af van de vocale en muzikale talenten die we toedichten aan Vanhamel, wel integendeel!
Geen band die we - sinds hun ontstaan in 2002 - meer aan het werk zagen als The Germans. De groep bracht dit jaar, in navolging van hun EP uit 2005, hun goed doordachte debuutplaat uit. ‘Elf Shot Lame Witch’ werd een beklijvend werkstuk dat hen o.a. in Vooruit, Nijdrop, 4AD, Botanique en - als support van The Kills - in de AB bracht. The Germans staken meteen van wal met “Witch”, een duivelse inslag waarbij de stem van Ampe zorgt voor een blitzkrieg van kippenvel. De schreeuwpartij in “Lalaliar” deed ons meteen denken aan Frank Black en de zijnen, terwijl we ons niet van de indruk konden ontdoen dat de drums en de bas van de gebroeders Jacobs een geheim verbond hadden gesloten. Na de zwaar overstuurde gitaren van “Your DNA” vuurden The Germans met “The Next Superstar” een nummer vanop hun EP af. Het onschuldig trage “Carolife Daisy”, dat sterk gelaagd is opgebouwd, krijgt na verloop een donker meedogenloos randje en “Lame” stort zich indrukwekkend in een chaos van noise door de krijsende zang, opgefokte gitaar en nerveuze drums. “Shot” op zijn beurt, met scherp gitaarwerk van Cauwels, had helemaal niet misstaan op de ‘Ghost Rock EP’ van Mauro & The Grooms. Het met ontelbare geluidseffecten volgestouwde “Waiting For The Band” is noiserock van het zuiverste water. Afsluiten deden The Germans met het indrukwekkende “Dog”, een nummer dat nooit lijkt te eindigen en ons ter plekke aan de grond nagelde.
The Germans zijn sterk gegroeid als band. De nummers zijn zeer sterk uitgewerkt en er is grondig nagedacht over een eigen geluid. Ergens hadden we het gevoel dat ze deze set nog beter (nog beter!) kunnen brengen. Voor The Germans is dit duidelijk geen eindpunt. De Standaard noemde hen de gevaarlijkste rockgroep van België… misschien moeten we daar ‘en de meest onderschatte’ aan toevoegen?!
Na het aanschouwen van dit optreden is de honger alvast groot om hen al opnieuw aan het werk te zien, graag als support van bands als Liars, Mauro & The Grooms of… Millionaire.
Gentlemen of Verona, een rauwe garageband, mocht de avond openen. De snijdende gitaren en de ruige drumritmes met invloeden van The Gossip en PJ Harvey vormden een aperitiefje (een droogje) dat ons nog meer deed uitkijken en smachten naar The Germans.
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
Geen band die we - sinds hun ontstaan in 2002 - meer aan het werk zagen als The Germans. De groep bracht dit jaar, in navolging van hun EP uit 2005, hun goed doordachte debuutplaat uit. ‘Elf Shot Lame Witch’ werd een beklijvend werkstuk dat hen o.a. in Vooruit, Nijdrop, 4AD, Botanique en - als support van The Kills - in de AB bracht. The Germans staken meteen van wal met “Witch”, een duivelse inslag waarbij de stem van Ampe zorgt voor een blitzkrieg van kippenvel. De schreeuwpartij in “Lalaliar” deed ons meteen denken aan Frank Black en de zijnen, terwijl we ons niet van de indruk konden ontdoen dat de drums en de bas van de gebroeders Jacobs een geheim verbond hadden gesloten. Na de zwaar overstuurde gitaren van “Your DNA” vuurden The Germans met “The Next Superstar” een nummer vanop hun EP af. Het onschuldig trage “Carolife Daisy”, dat sterk gelaagd is opgebouwd, krijgt na verloop een donker meedogenloos randje en “Lame” stort zich indrukwekkend in een chaos van noise door de krijsende zang, opgefokte gitaar en nerveuze drums. “Shot” op zijn beurt, met scherp gitaarwerk van Cauwels, had helemaal niet misstaan op de ‘Ghost Rock EP’ van Mauro & The Grooms. Het met ontelbare geluidseffecten volgestouwde “Waiting For The Band” is noiserock van het zuiverste water. Afsluiten deden The Germans met het indrukwekkende “Dog”, een nummer dat nooit lijkt te eindigen en ons ter plekke aan de grond nagelde.
The Germans zijn sterk gegroeid als band. De nummers zijn zeer sterk uitgewerkt en er is grondig nagedacht over een eigen geluid. Ergens hadden we het gevoel dat ze deze set nog beter (nog beter!) kunnen brengen. Voor The Germans is dit duidelijk geen eindpunt. De Standaard noemde hen de gevaarlijkste rockgroep van België… misschien moeten we daar ‘en de meest onderschatte’ aan toevoegen?!
Na het aanschouwen van dit optreden is de honger alvast groot om hen al opnieuw aan het werk te zien, graag als support van bands als Liars, Mauro & The Grooms of… Millionaire.
Het was uitkijken naar hoe Tim Vanhamel zijn solodebuut ‘Welcome To The Blue House’ live zou brengen in de kleinere zalen van het Clubcircuit. Daar waar Vorst in februari - als support van Smashing Pumpkins - nog te groot leek, hoorden en lazen we wisselende commentaren over zijn optredens in Het Depot, Charlatan en Trix. We waren dus niet weinig benieuwd hoe Vanhamel en begeleidende band het er deze keer vanaf zouden brengen. We keken ook enorm uit naar het gitaargeweld van The Germans, de veelbelovende debuutplaat ‘Elf Shot Lame Witch’ knalde de afgelopen 2 maanden immers bijna onze speakers in de wagen aan flarden.
Hoewel het Millionaire-geweld op ‘Welcome To Te Blue House’ plaats moest maken voor melancholische en melodieuze pop werden we toch verrast door de enorme wall of sound die de groep rond Vanhamel optrok. Starten deed de band met “Red River”, een nummer met een schijnbaar eenvoudige songstructuur en melodieuze gitaarlijnen. “It’s Not The Drug”, op plaat één van de meer middelmatige nummers, ontplooide zich tot catchy garagerock met een zanglijn die in het hoofd blijft spoken. Het met hijgpartijen doorspekte “Which Of Us”, één van onze favorieten op de plaat, deed ergens een elfenbelletje rinkelen en het ietwat dreigende - en op plaat een rustpunt vormende – “Tell Me” klonk live toch behoorlijk stevig. Na het tragere, maar eveneens hard gespeelde, “Return To Love” was het de beurt aan “Until I Find You”. De vooruitgestuurde single van ‘Welcome To The Blue House’ zat middenin de set en blijkt ook live een ijzersterke song. Hierna was het de beurt aan het ietwat gejaagde, met hoge drums gezegende, “Sometimes I Wanna Run” en het meeslepende “Saviour”. Hoe kwetsbaar Vanhamel zich ook toont met zijn soloplaat, “Like A Fire” is ontegensprekelijk iets lichtvoetiger en minder negatief geladen. Met “Take Me Home” was het de beurt aan een met weerhaakjes voorziene ballade. Het is niet nieuw want met “Ballad Of Pure Thought” leverde Vanhamel als frontman van Millionaire ook al een breekbare, maar fantastische, ballade af. Besluiten deed de band met “Garden Of Weeds”.
Om eerlijk te zijn, we hadden de wall of sound bij het optreden van Vanhamel helemaal niet zien aankomen. Vanhamel had in interviews nochtans al aangekondigd de nummers van op ‘Welcome To The Blue House’ ‘een beetje in een rockkleedje te steken’.
Voor ons leek het alsof de subtiliteit van de plaat en de schoonheid van de nummers teniet werden gedaan door de - ietwat overdadige - geluidsmuur die Vanhamel en co optrokken. We zijn er de mensen niet naar om de prestatie van een man met een indrukwekkend CV als Vanhamel met de grond gelijk te maken maar moeten toegeven dat we meer verwacht hadden van deze liveprestatie. Al moeten we toegeven dat we wel nog meer uitkijken naar een nieuwe plaat van Millionaire dan we - hoe benieuwd we ook waren - uitkeken naar deze show. Dit gezegd zijnde: het doet voor ons niks af van de vocale en muzikale talenten die we toedichten aan Vanhamel, wel integendeel!
Gentlemen of Verona, een rauwe garageband, mocht de avond openen. De snijdende gitaren en de ruige drumritmes met invloeden van The Gossip en PJ Harvey vormden een aperitiefje (een droogje) dat ons nog meer deed uitkijken en smachten naar The Germans.
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
AmenRa, kwintet uit Kortrijk, die zowat de Belgische vaandeldragers zijn van de postmetal/doom/sludge, genieten gedurende de laatste 2 à 3 jaar toch enige bekendheid in deze kring.
De jonge broertjes van Neurosis stonden live als een huis. We zagen een perfect op elkaar ingespeelde band met een loepzuiver en verpletterend geluid. Zanger Colin Vaneeckhout stond gedurende het hele optreden met zijn rug naar het publiek en wisselde zijn oerschreeuw soms af met cleane gezongen stukken. Af en toe werd er wat gas teruggenomen om daarna des te harder te exploderen. Op de achtergrond waren er visuals, projecties te zien, die de duistere en pikzwarte sfeer nog versterkten.
De tracks van hun net verschenen 'MassIV'-album werden strak en overtuigend in de zaal geslingerd, er was geen ontkomen aan. In vergelijking met hun vroegere werk kunnen we constateren dat er nog meer variatie en melodie zit in het gitaarwerk, dat er nog beter gewerkt wordt met dynamiek en vooral dat hun apocalyptische en immense sound er nog altijd staat. Muziek die het zonlicht weert …Much respect en châpeau!
Steak Number Eight uit het West-Vlaamse Wevelgem en de jongste winnaars ooit van Humo's Rock Rally openden en brachten een combinatie van postmetal, sludge en noise. Origineel en vernieuwend zijn zeniet, dat hoeft ook niet en is bijna onmogelijk tegenwoordig. De typische elementen van de postrock waren aanwezig: lange instrumentale passages, de hard-zacht wisselwerking, minimale en repetitieve riffs en drumpatronen ende donker, dreigende ritmes. Invloeden van Neurosis, Isis, Tool, Sonic Youth en Mogwai zijn herkenbaar. Live werden de songs gebracht van hun debuut 'When the candle dies out...' en verve gebracht. We onthouden vooral het machtige “The sea is dying”, het intense “Blood on your hands” en het pulserende en hypnotiserende “On the other side” en “My hero”.
De podiumpresentatie was nogal sober, maar daar kan nog aan gewerkt worden. In de gaten houden deze jonge wolven!
Organisatie: Nijdrop, Opwijk
Steak Number Eight uit het West-Vlaamse Wevelgem en de jongste winnaars ooit van Humo's Rock Rally brachten een combinatie van postmetal, sludge en noise. Origineel en vernieuwend zijn zeniet, dat hoeft ook niet en is bijna onmogelijk tegenwoordig. De typische elementen van de postrock waren aanwezig: lange instrumentale passages, de hard-zacht wisselwerking, minimale en repetitieve riffs en drumpatronen ende donker, dreigende ritmes. Invloeden van Neurosis, Isis, Tool, Sonic Youth en Mogwai zijn herkenbaar. Live werden de songs gebracht van hun debuut 'When the candle dies out...' en verve gebracht. We onthouden vooral het machtige “The sea is dying”, het intense “Blood on your hands” en het pulserende en hypnotiserende “On the other side” en “My hero”.
De podiumpresentatie was nogal sober, maar daar kan nog aan gewerkt worden. In de gaten houden deze jonge wolven!
Daarna was het de beurt aan het AmenRa, kwintet uit Kortrijk, die zowat de Belgische vaandeldragers zijn van de postmetal/doom/sludge en die gedurende de laatste 2 à 3 jaar toch enige bekendheid genieten in deze kring.
De jonge broertjes van Neurosis stonden live als een huis. We zagen een perfect op elkaar ingespeelde band met een loepzuiver en verpletterend geluid. Zanger Colin Vaneeckhout stond gedurende het hele optreden met zijn rug naar het publiek en wisselde zijn oerschreeuw soms af met cleane gezongen stukken. Af en toe werd er wat gas teruggenomen om daarna des te harder te exploderen. Op de achtergrond waren er visuals, projecties te zien, die de duistere en pikzwarte sfeer nog versterkten.
De tracks van hun net verschenen 'MassIV'-album werden strak en overtuigend in de zaal geslingerd, er was geen ontkomen aan. In vergelijking met hun vroegere werk kunnen we constateren dat er nog meer variatie en melodie zit in het gitaarwerk, dat er nog beter gewerkt wordt met dynamiek en vooral dat hun apocalyptische en immense sound er nog altijd staat. Muziek die het zonlicht weert …Much respect en châpeau!
Organisatie: Nijdrop, Opwijk
Wishbone Ash was weer in het land. En dat was al een hele poos geleden. De laatste keer dat ik ze zag was twee jaar geleden in Middelburg na een memorabele rit door een Zeelandse sneeuwstorm.
Sindsdien is enkel de drummer vervangen door Joe Crabtree. Hij zorgde voor een stevige basis en zijn vakmanschap toonde hij tijdens de obligate seventies-drumsolo. Van de oorspronkelijke groep is er geen enkele Turner meer overgebleven. Alleen zanger-gitarist Andy Powell maakte ooit deel uit van de oorspronkelijke bezetting. Maar toch is de bekende sound van de groep weinig veranderd.
Onder de fans van progressive rock in de seventies was Ash gekend als een progressieve hard rock gitaarband, met sterke invloeden van blues en folk. De thema’s van de songs kwamen recht uit de Fantasywereld van Tolkien en consoorten. Een rare mix, die een aantal mensen afschrikte, maar die aan de andere kant ook zorgde voor een schare zeer trouwe fans.
Zelf heb ik nooit begrepen waarom de groep nooit echt mainstream geworden is in die tijd. Ik heb altijd gedacht dat The Eagles met hun gitaarduetten voor een deel hun mosterd gehaald hebben bij Wishbone Ash. Wie zal het zeggen?
In Harelbeke bleek dat Andy Powell altijd heel belangrijk is geweest voor de groep: de voornaamste ingrediënten van hun muziek zijn immers gebleven. De meeste van hun nummers zijn gebaseerd op een heel sterke gitaarriff en dat maakt ze natuurlijk zeer herkenbaar. Muddy Manninen speelde fraaie duetten met Powell. Hij bracht een bluestoets in de groep: en dat misstaat helemaal niet in deze mengelmoes van stijlen. Zijn solo’s waren hard en schitterend.
Live klinkt de groep heel wat beter en heavier (en minder afgelikt) dan op plaat. Bob Skeat speelt schijnbaar moeiteloos bas. Er kan altijd een gekke bek of een flirtje bij, zelfs tijdens de moeilijkste baspartijen. Wat ik het meest miste waren de “stemmetjes”: de hoge zangpartijen die destijds door Martin Turner gezongen werden en die zo’n prachtige harmonieën opleverde met de zang van de andere bandleden. Als het te hoog wordt schakelt Powell over naar een lager octaaf, en dat is niet zo fraai. Jammer, maar zangpartijen verwaarlozen is een fout die veel bands maken.
Na een aantal megaconcerten met ongenaakbare popgoden was het een verademing om Andy Powell bezig te zien. Hij communiceert met zijn publiek waardoor de groep haast tussen het publiek staat. Je kon als je wou zo de voeten van de meester kussen.
De setlist? Uiteraard nogal voorspelbaar, maar dat kan ook moeilijk anders. Powell verwoordde dat mooi toen hij na de eerste vier nummers opmerkte: “And now we’re going back to the seventies, because I know that’s what you came here for”.
Setlist: Real Guitars, Mountainside, Growing Up, Number Of The Brave....I think!,
The King Will Come, Throw Down the Sword, Sometime World, The Power, Way of The World, Vas Dis, In Crisis, Living proof, Blind Eye, Phoenix
Encore: Happiness, Blowing Free
En het publiek, met opvallend veel jonge mensen, genoot met volle teugen. En toen de bandleden zich na afloop tussen de fans begaven voor een praat- en signeersessie kon het geluk helemaal niet meer op.
Organisatie: Live Music, Harelbeke
Genaamd naar een zin uit het Heavy Load nummer “Singing Swords”, proberen de Grieken van Battleroar de traditie van pure onversneden Heavy Metal vanuit een epische benadering verder te zetten. Hierbij laat men zich inspireren door legendes als Manowar, Manilla Road, Jag Panzer, Omen en natuurlijk ook Heavy Load zelf.
Met ‘To Death and Beyond’ is deze band toe aan zijn derde volwaardige langspeler. Dat men niet aan zijn proefstuk toe is, wordt al onmiddellijk duidelijk. Het acht minuten durende openingsnummer “The Wrathforge” laat namelijk al meteen een enorme indruk. Na een spanning opbouwende intro, galoppeert de rhytm-guitar erop los, aangevuld door melodische leads. Met heroïsche vocalen doet Marco Concoreggi zijn intrede op het album. De zuiders getinte vocalen doen bij momenten denken aan de sfeer die rond Manilla Road hangt, wat enkel een compliment kan zijn! Vooral naar het einde toe groeit dit nummer, wanneer de lyrics een hoger meezinggehalte krijgen en een heldhaftigere toon aannemen!
Zoals bij de ware epische en ‘True Metalbands’ gaan het overgrote deel van de lyrics over heldhaftige prestaties en Metal. Het catchy “Dragonhelm” behoort ook tot deze klasse. Net als de overige nummers op dit album, wordt “Dragonhelm” gesierd door heerlijke gitaarlijnen afgewisseld met galopperende ritmes. Geen enkel groepslid hoeft voor een ander onder te doen. Bovendien weerklinkt een hoop spelvreugde in de muziek, wat het geheel enkel aangenamer maakt om te beluisteren.
Regelmatig worden ook melodische sfeervolle rustpunten in het album verwerkt, zodat er genoeg variëteit aanwezig is om het album aandachtig te kunnen blijven beluisteren. Het acht minuten durende “Finis Mundi” kan hierbij met zijn akoestische intro als ideaal voorbeeld dienen. Het nummer vervolgt in een midtempo ritme, waarbij vooral zanger Concoreggi zich van zijn beste kant laat zien. Halverwege het nummer schroeft men het tempo opnieuw wat terug en krijgen we een rustgevende, melancholisch getinte vioollijn te horen met na verloop van tijd erbij passende zanglijnen, waarna het nummer krachtig afgerond wordt en tot een absoluut hoogtepunt neigt! Ook het later op het album voorkomende nummer “Oceans of Pain” valt met dit nummer te vergelijken al ligt het tempo op dit nummer algemeen lager. Door de gelijkenissen met “Finis Mundi” dingt ook dit nummer mee naar de titel ‘Hoogtepunt van het album’.
Vervolgens komen we aan bij het zwakkere nummer op het album, “Metal From Hellas” sluit helaas wat minder aan bij zijn epische voorgangers en spreekt mij persoonlijk ook minder aan, hoewel het niveau zelfs hier nog bijzonder hoog ligt. “Hyrkanian Blades” deed mij onmiddellijk aan het Britse Conquest of Steel denken, waardoor aangename ervaringen opgeroepen werden. Dit nummer belooft dan ook live een aardige klassieker te worden vanwege het achterliggende enthousiasme. Net omwille van diezelfde reden spreekt het nummer “Born in the 70’s” waarin de invloeden van Heavy Load het duidelijkst te horen zijn, mij enorm aan. Met de nummers “Warlord of Mars” en “Warlord of Disgrace” wordt het album mooi afgerond zonder nog echt iets nieuws toe te voegen aan het geheel. Gezien de kwaliteit van de vorige nummers, vormt dit echter geen enkel problemen.
De balans tussen epische passages en stevige heavy Metal is op “To Death and Beyond” perfect in evenwicht. Het album verveelt geen moment en verschaft tal van aangename momenten! Liefhebbers van het genre zullen dit album met open armen ontvangen.
Dead Souls is na de gedeelde liefde voor Joy Division op zoek gegaan naar een eigen gezicht binnen de wavepop. Hun ‘Cognac & Coffee’ toont een band in volle ontwikkeling. Het kwartet refereert in de negen songs aan Interpol, Editors en Joy Division luister maar naar “Zen for bird”, “Six feet under”, “Smash your guitar” en “Peter Chriss”; ze hebben een broeierige opbouw, een diepe bas, snedig gitaarspel en een bezwerende percussie onder een zweverige zang.
De tevredenheid is groot als we de indie van Yo La Tengo horen; “Boxoffice waiters” en de titelsong beklijven door het repeterende ritme. Afsluitende song “Jesus” is het meest ingetogen nummer; de licht orkestrale inbreng en de drums bepalen de sfeer en sombere stemming.
Live zijn ze een energieke, gedreven band.
Dead Souls heeft een moedig debuut uitgebracht.
Een goede twee jaar terug werd een nakende crash van dEUS net onderschept door Mauro, Alan Gevaert en Stephane Misseghers. De spil van dEUS, Tom Barman/ Klaas Janzoons, kon gerust zijn. ‘Pocket Revolution’ liet een band op scherp horen die op gepaste wijze een dosis avontuur stak in hun spannende songs. Live een hecht klinkende band, een geoliede machine, zonder elkaar naar de kroon te steken. Oef dus …dEUS kon opnieuw ademen.
Onder deze bezetting namen ze ‘Vantage Point’ op, genoemd naar hun huisstudio te A’pen. Het is een boeiende en gevarieerde plaat, die een intens broeierig sfeertje uitstraalt; pittig opgebouwd materiaal die een poppy inslag behoudt. De songs zitten goed in elkaar en er valt voldoende afwisseling te noteren:
”Favourite game”, “Slow” (+ vocals Karin Dreijer van The Knife) en “The architect” zijn funky en compact, nerveus en gejaagd. “Oh Your God” rockt en “When she comes down”, “Is a robot” en “The vanishing of Maria Schneider” (+ vocals Guy Garvey van Elbow) klinken bevreemdend, grillig doch aanstekelijk. Er wordt stoom afgelaten door enkele vertrouwde sfeervolle, smaakvolle typische dEUS songs: “Eternal woman”, “Smokers reflect” en het afsluitende “Popular culture”.
’Vantage Point’ is een hechte rockplaat van een homogene band.
De platen van het Britse Elbow uit Manchester laten zich ontdekken per luisterbeurt; ze bieden een weemoedige sound van fraai gearrangeerd, subtiel uitgewerkt materiaal. ‘The Seldom Seen Kid’ volgt ‘Leaders of the free world’ op en is vernoemd naar een bevriende singer/songwriter.
Het is een afwisselend plaatje van heerlijk muziek, grillig, sfeervol, somber als zwierig en poppy. De songs kunnen onverwachtse wendingen ondergaan. “Mirrorball” onderscheidt zich binnen de rustige, dromerige nummers. “The fix”, een duet met Richard Hawley, is leuk door toetsen; “Starlings” wordt bepaald door strijkers, er is het koortje van “One day like this”of je hoort het licht klassieke, door soundscapes gedomineerde, “Friends of ours”. In deze rij besluit “Some riot” heel intiem. “The loneliness of a tower crane driver” straalt een Twin Peaks sfeertje uit en tenslotte is er de dynamiek van de broeierige “An audience with the pope” en “Weather to fly”.
Het geheel klinkt ontroerend, stijlvol en schoon en wordt gedragen door de melancholische stem van zanger/componist Guy Garvey.
Elbow is een erg originele band, die de kunst heeft fijnzinnige pop te schrijven, zonder écht veel grootse hits.
Dat ik een voorliefde heb voor het ‘Contemporary Christian Music’ genre (zeg maar radiovriendelijke pop/rock met een Christelijke boodschap) is voor de lezers van mijn albumrecensies geen geheim meer. Het blijft moeilijk om je te ‘outen’ als liefhebber van dit genre, zeker als je evenzeer genres zoals Metal en Progrock hoog in het vaandel draagt. Deze Natalie Grant is voor mij een ontdekking. Deze uit Seattle afkomstige schoonheid is inmiddels 36 jaar en bracht met ‘Relentless’ haar zevende plaat uit.
Reeds drie jaar op rij werd Grant verkozen als beste vrouwelijke artieste op de GMA Dove Awards (dé Grammy Awards van de Christelijke pop/rock) en dat wil toch wat zeggen.
Het album ‘Relentless’ bevat een puike verzameling power-ballades en up-tempo poprocksongs. “I Will Not Be Moved”, opent de plaat in de beste Kelly Clarkson stijl. Meteen daarna krijgen we met “In Better Hands” de mooiste ballade die ik de laatste jaren hoorde. Zowaar krijg je bij het horen van zoveel geïnspireerde emotie een echt warm gevoel! Ook bijzonder mooi is het up-tempo “Let Go” dat zo van Shania Twain had kunnen zijn. Maar het sterkst is La Grant in de ballades die ze zo bijzonder mooi neerzet. Steeds is er de Goddelijke aanwezigheid in de songs maar dat mag geen obstakel zijn om te genieten van “Our Hope Endures”, “Make A Way” en “In Christ Alone”.
Warm aanbevolen voor liefhebbers van mainstream pop/rock met het hart op de juiste plaats.
Asia is een Britse band die in 1981 werd opgericht. Een superband met ex-leden uit progressieve rockbands zoals Yes, King Crimson & Emerson, Lake & Palmer. In 1982 bracht de band bij platenbaas Geffen de monsterplaat ‘Asia’ uit. Dit titelloze debuutalbum stond maar liefst 9 weken op één in de Amerikaanse albumlijst. Het waren toen echt de hoogdagen voor het A.O.R. en Prog Rock genre! In de jaren negentig, na drie schitterende albums, kreeg de band een nieuwe frontman-zanger en begon het (John) Payne tijdperk (1992-2006). In 2005 was een hernieuwde samenwerking tussen Wetton & Downes een feit. Onder de noemer Wetton / Downes brachten de heren ondertussen twee schitterende ‘Icon’ albums uit. In 2006 werd John Payne vriendelijk verzocht de band te verlaten en werd een reünie met alle originele leden aangekondigd.
In de zomer van 2007 leek alles dan nog in het water te vallen toen zanger-bassist John Wetton hartproblemen kreeg en in spoed geopereerd moest worden. De Amerikaanse tournee werd eventjes ‘on hold’ geplaatst. Dit jaar staat Asia er helemaal terug. Het nieuwe ‘Phoenix’ album werd net via Frontiers Records uitgebracht en om deze release kracht bij te zetten is er ook een nieuwe wereldtournee. België stond niet op het lijstje. Gelukkig konden we terecht bij onze Noord-Franse buren die maar al te graag en met erg veel enthousiasme deze superband met open armen ontvingen. Het werd dan ook een historische avond in het gezellige Théatre Sébastopol, met op een paar kleine schoonheidsfoutjes na, een bijzonder sterke performance.
Het sfeervolle, kleine Théatre Sebastopol liep aardig vol maar van een echte overrompeling was geen sprake. Doch nog voor de groep ook maar één noot had gespeeld zat de sfeer er al goed in. De band werd onder zwaar applaus het podium opgejoeld. Even na 20u30 was het dan eindelijk zover. Wetton, Downes, Howe & Palmer openden met “Daylight”, een bonustrack die werd toegevoegd aan de cassette versie van ‘Alpha’ uit 1983. Een beetje een valse start maar vanaf de eerste tonen van “Only Time Will Tell” was de band echt gelanceerd. Na het bombastische “Wildest Dreams”, kregen we voor het eerst een song uit het nieuwe ‘Phoenix’ album. “Never Again” werd echter wat geforceerd gebracht. Hier moest Wetton op de autocue regelmatig spieken. Vreemd, maar samen met “An Extraordinary Life” (dat wat later in de set aan bod kwam) was dit de enige gebrachte song uit het nieuwe album. De gebrachte setlist promootte de nieuwe plaat dan ook niet volwaardig.
Daarentegen kregen we een avond vol klassiekers en solospots van de diverse bandleden (sterk vergelijkbaar met de dubbele live cd ‘Fantasia: Live In Tokyo’ uit 2007. Alle bandleden hebben zich in het verleden natuurlijk ook erg verdienstelijk gemaakt in andere bands. De waanzinnige gitarist Steve Howe (GTR, Yes) mocht zich als eerste in de kijker spelen. ‘”Roundabout”, een van de bekendste songs van Yes triomfeerde door de zaal. Al prefereer ik bij deze song toch de vocals van Jon Anderson (Yes). Daarna kreeg Howe ook nog de kans om zich te bewijzen met wat klassiek getokkel. De zaal werd er gek van en gaf de man een staande ovatie. John Wetton (King Crimson, UK, Roxy Music), die de ganse avond erg goed bij stem was, keerde met ons terug in de tijd naar zijn periode met King Crimson. Het akoestische “Book Of Saturday” (uit ‘Tongues In Aspic’ uit 1973) werd door de fans op veel enthousiasme onthaald. Toch was het vooral het dreigende “The Court Of The Crimson King” uit ‘Red’ (1974) dat sterk imponeerde. Een overweldigend applaus en alweer een staande ovatie waren gerechtvaardigd. Ook Geoffrey Downes (Yes, Buggles) liet zich volop als toetsentovenaar gelden.
Een zwakke versie van de Buggles hit “Video Killed The Radio Star” kwam echter erg ongelukkig na het progressieve “The Court Of…..”. Wel sterk was Downes in de ELP instrumental “Fanfare For The Common Man”. Tot slot speelde ook drummer Carl Palmer (ELP) de pannen van het dak. Zijn geïnspireerde drumtechniek kende een hoogtepunt in een zeer originele drumsolo (de man bespeelde met zijn drumsticks gewoon alles wat rond hem stond of hing), die deel uitmaakte van de Asia klassieker “The Heat Goes On”. De finale met “Heat Of The Moment”, “Don’t Cry” en “Sole Survivor” was er eentje om vingers en duimen bij af te likken. De kers op de taart na meer dan twee uur symfonische A.O.R. hoogstandjes.
Asia anno 2008 was in deze originele bezetting toch zeer verschillend van het Asia (met John Payne) dat ik tijdens de ‘Silent Nation’ tour in de Spirit Of ’66 zag. Terwijl de John Payne bezetting meer een echte rockband was, bracht deze original Asia toch meer een symfonisch, bombastisch en authentiek geluid. Veel spelplezier, een sterk groepsgeluid en vooral een sterke John Wetton maakten deze avond tot een heuse historische gebeurtenis. Petje af voor deze oudjes!!
Setlist: *Daylight *Only Time Will Tell *Wildest Dreams *Never Again *Roundabout *Time Again *Geoffrey Downes solospot (instrumental) *Steve Howe solospot (instrumental) *Book Of Saturday *The Smile Has Left Your Eyes *Open Your Eyes *Fanfare For The Common Man *Without You *An Extraordinary Life *The Court Of The Crimson King *Video Killed The Radio Star *The Heat Goes On *Solospot Carl Palmer (drumsolo) *Heat Of The Moment
*Don’t Cry *Sole Survivor
Organisatie: Vérone Productions, Lille
Voor Duyster adepten had het Cactus Muziekcentrum het voorbije weekend heel wat in petto. Zo stonden vrijdagavond niet alleen Sleepingdog en Timesbold op de planken maar afgelopen zondag heetten zij in Brugge ook Ólafur Arnalds en support act Gregor Samsa welkom. Om het weekend ontspannen af te sluiten, koos ondergetekende voor laatstgenoemde optie.
Het Amerikaanse Gregor Samsa werd acht jaar geleden in Richmond opgericht door Champ Bennett (zang, gitaar en piano) en Nikki King (zang, rhodes piano en keyboard). Het duo (sinds september vorig jaar ook een echtpaar) is de enige constante binnen de groep want de voorbije jaren vonden er ruim 30 personeelswissels plaats.
Na twee EP’s, een full album en twee split EP’s met respectievelijk The Silent Type en Red Sparrows, brachten zij zopas een nieuw volwaardig album uit, genaamd ‘Rest’. De nummers op dit album, via email geschreven en in een periode van ongeveer 8 maanden opgenomen in New York, vallen onder de globale noemer van postrock en slowcore en kennen steeds een geduldige, verzorgde en gelaagde opbouw. Nog meer dan op plaat werd dit live in de verf gezet en won het songmateriaal aan kracht en intensiteit. Dit werd niet alleen meteen duidelijk via opener “Jeroen Van Aken” (inderdaad een verwijzing naar de geboortenaam van de grootmeester Hieronymus Bosch), maar ook in nummers als “Ain Leuh” en “Abutting, Dismantling” (allemaal afkomstig van het nieuwe album). Het septet musiceerde steeds erg geconcentreerd en behoedzaam. Zo werd er wel eens van instrument (piano, gitaar, viool, klarinet, xylofoon) en plaats gewisseld en de groepsleden gingen daarbij zo voorzichtig te werk alsof ieder extra geluidje de gecreëerde spanning zou breken.
Een vanuit fluisterstand ingezette “Young And Old” uit het album ‘55:12’(2006) sloot crescendogewijs de set af.
Hoe ingetogen maar intens de muziek van Gregor Samsa bij momenten ook klonk, het was totaal niet te vergelijken met de verfijnde en o zo breekbare composities van Ólafur Arnalds.
Deze amper 22-jarige muzikant afkomstig uit het IJslandse Mosfellsbaer, speelt weliswaar mee in een folk/postounkgroepje van een vriend, My Summer As A Salvation Soldier, en is drummer bij hardcorebands als Fighting Shit en Celestine, maar de grootste aandacht momenteel toch naar zijn eigen werk dat wordt gekenmerkt door een combinatie van klassieke muziek, postrock en ambient elektronica.
Vergelijkingen met Max Richter en zijn landgenoten Jóhann Jóhannsson en Hilmar Örn Hilmarsson en liggen daarbij zo voor de hand.
Ólafur Arnalds stond in Brugge al voor de derde maal dit jaar op een Belgisch podium en de set bestond uit nummers van zijn debuutalbum, het bejubelde ‘Eulogy For Evolution’, en van de nieuwe EP ‘Variations Of Static’. Tevens kwamen er enkele nieuwe songs van het later dit jaar te verschijnen tweede album aan bod.
Ook deze keer liet hij zich begeleiden door zijn vaste strijkerkwartet, namelijk drie vrouwelijke violisten en één mannelijke cellist (tevens dezelfde muzikanten die ook meewerkten aan zijn nieuwe EP). ‘Begeleiden’ is echter te zwak uitgedrukt want veelal was net het omgekeerde het geval, namelijk dat de strijkers de bepalende factor waren en dat Ólafur Arnalds voor de omlijsting zorgde via subtiele piano, laptop en af en toe ook wat loops en beats.
Al vanaf de eerste noot liet het publiek zich meevoeren op de ijle klanken. De muziek sprak voor zich. Oogcontact of zelfs interactie met het publiek werd door de groep tot het uiterste minimum herleid en beperkte zich overwegend tot een vriendelijke dankbetuiging voor het applaus van het publiek Enkel toen de erg verkouden Ólafur Arnalds iets voorbij halfweg de set moeite had om niet te hoesten doorheen een nummer, excuseerde hij zich hiervoor uitvoerig en hoopte hij dat dit geen hypotheek zou leggen op het verdere verloop van het Europese luik van zijn tournee, temeer daar zijn concert in de Cactus Club pas het tweede van de nu al dertig geplande concerten was.
Met “Himininn er ad hrynja”, en “Störnurnar fara pér vel” uit de EP ‘Variations Of Static’ werd de eigenlijke set afgerond maar de groep kwam terug voor nog één toegift. Daarbij mocht het publiek kiezen tussen een nieuw dan wel bestaand eigen nummer of een cover. Ook indien het publiek géén nummer meer wenste, kon men hem dat ook gerust laten weten, merkte hij schalks op.
Zelf hadden we graag nog eens zijn vrije interpretatie van het nummer " Marching bands of Manhattan" van Death Cab For Cutie gehoord maar het werd een volstrekt nieuw nummer waar Ólafur Arnalds de werktitel “Postrocksong” aan gaf. Meteen het einde van iets minder dan een uurtje verstilde pracht.
Op basis van wat ons de voorbije jaren ter ore is gekomen, lijkt het muzikale talent in IJsland al even talrijk als het aantal plaatselijke meren en rivieren. Welnu, ook Ólafur Arnalds mag als een revelatie beschouwd worden.
Organisatie: Cactus Club Brugge
De talentvolle dertigjarige singer/songschrijfster Leslie Feist uit Canada wordt beloond voor haar intense werk, want de sympathieke jonge dame heeft met haar mooie breekbare, sprookjesachtige pop van ‘Let it die’ en ‘The reminder’ gevoelige zieltjes veroverd. Haar lichthese, zalvende fluisterzang geeft zeggingskracht. Ze nestelt zich vocaal ergens tussen Joan As Police Woman, Cat Power en Emmylou Harris.
In de ruim anderhalf uur durende set stapte ze moeiteloos over van intieme solomomenten naar broeierige poprock; de elektronica, soundscapes, dubbele percussie, piano en blazers zorgden voor een breder geluid.
Aan publieksparticipatie en dynamiek was er geen nood; Feist zette haar fans aan tot handclapping en het neuriën van sommige nummers. Feist maakte talrijke slingerbewegingen qua sfeertjes bepalen: beelden oproepen en ruimte laten voor verbeelding en van weemoed naar een meer uitgelaten stemming. Tenslotte zagen we op een groot scherm iemand bezig met schaduwmime en zandafbeeldingen maken.
Intieme huiskamer ‘candlelight’ muziek speelde ze solo op “Honey, honey”, “Intuition” en “Lonely lonely”, bepaald door haar hemelse stem en akoestische gitaar. De ingetogen, dromerige “When I was a young girl”, “Mushaboom”, “Limit to your love” en “Inside + out” hadden een spaarzame begeleiding. “The park” en “Brandy Alexander” brachten een zomerse stemming van ‘vogeltjes, de bloemetjes en de bijtjes. Feist hield van uitdagingen zoals op de gospelachtige clapping song “Sealion”, die niet zou misstaan in de zondagsmis! En tenslotte klonk Feist met haar band uitgelaten op de fijne instant klassiekers “My moon my man”, “Feel it all” en “1, 2, 3, 4” . Een glansrol was weggelegd voor de broertjes Baird.
Ze opende en eindigde solo achter een wit doek, met een spot op haar gericht “Help” en “Let it die” waren de huiveringwekkende, bloedstollende in countryblues gedrenkte songs.
We hoorden een enthousiaste gemotiveerde Feist die het publiek in allerlei stemmingen en sfeertjes bracht.
Organisatie: Agauchedelalune ism Aéronef, Lille
Scott McCloud, de (ex)spil van het New Yorkse Girls Against Boys, heeft een nieuw muzikaal project op poten: Paramount Styles. Hij behoudt op de soloplaat ‘Failure American Style‘ z’n handelsmerk van een donker, intens broeierig sound; met z’n ingehouden zacht krakende, kreunende, hese vocals dompelt hij de songs gevat onder in dit sfeertje.
Samen met twee vaste leden (bassist/toetsenist en drummer) en twee Belgen (gitarist en cellist) onderneemt hij een kleine clubtournee. Trouwens, het was al vijf jaar geleden dat McCloud met Girls Against Boys te zien was. Hoogst interessant dus om kennis te maken met z’n Paramount Styles.
Het publiek hoorde een sfeervol snedige set; de songs kregen meer ademruimte door een samenspel van akoestische gitaar, cello en toetsen. Een gemoedelijk en kaler unplugged Girls Against Boys. McCloud zat op z’n flightcase, dicht bij z’n publiek, en maakte af en toe een cynische opmerking. Het sobere “Drunx” opende. “All eyes”, “Hollywood tales 2”, “Come to NY” en “Losing you” hadden een steviger popgehalte. McCloud wisselde ze af met ingetogener werk: “Race ya till tomorrow”, “Crazy years”, “Starry nights”, “Paradise happens” en “More than alive”, die de set besloot.
Het warme onthaal bood z’n vernieuwende aanpak een hart onder de riem. In de bis gaf hij nog één nummer prijs …geluid en tekst à l’improviste …een artiest, mans songschrijven en een band, op dezelfde golflengte.
Paramount Styles speelde verslavend, beklijvend songmateriaal. Scott McCloud heeft een volgende stap gezet in z’n oeuvre.
.
Het Belgische Dead Souls kroop twee jaar terug in de huid van Joy Division’s Ian Curtis. Deze live coverband , die vaste support was van Monza, deed de voorliefde van het icoon van de new wave in Vlaanderen heropleven.
Hun debuut ‘Cognac & coffee’ heeft een eigen geluid binnen de waverock, die we voldoende kennen onder Editors en Interpol. Een energieke live band, die gretig gedurende zo’n vijfenveertig het nieuwe materiaal voorstelde: “Peter Chriss”, “Trying in crying”, “Boxoffice waiters”, “Smash your guitar” en de titelsong klonken overtuigend. Band met een mooie toekomst!
Organisatie: Cactus Club Brugge
De inzet van het weekend werd in de MaZ gedrenkt in weemoed en melancholie door de desolate americanapop/alt.country van Timesbold (Jason Merritt) en Sleepingdog (Chantal Acda).
Timesbold is samen met Bonnie ‘Prince’ Billy, Dave Eugene Edwards, Alan Sparhawk, Robert Fischer en Conor Oberst, één van de pijlers binnen dit Duyster concept. Een intens broeierig sfeertje wordt gecreëerd door een instrumentarium van akoestisch gitaargetokkel en -slides, contrabas, toetsen/harmonium, melodica, zingende zaag en een ingehouden percussie.
Zanger/componist Jason Merritt, man met safarihoed én lookalike Finn Andrews van The Veils, schrijft geniale, beklijvende pareltjes bijeen en geeft met z’n zalvende, lichthese, krakende emotievolle stem zeggingskracht aan de songs. Hij borg momenteel z’n soloproject Whip even op.
Hij speelde, samen met de vaste crew leden Lichtenstein/Goebel en twee andere muzikanten, een klein anderhalf uur lang een boeiende en gevarieerde set: intiem,ingetogen en rockend door een snedig krachtiger aanpak. Ze zijn op tournee om de nieuwe plaat ‘Ill Seen Ill Sung’ voor te stellen; we hoorden de innemende “When I come around” en Hollow halo” als de stevige “Fencepost” en “Any lethal storm”, die live een rauw verbeten tint hadden. Op z’n Dylans ging Timesbold te werk op het oudje “Sing”. Er waren de donker, dreigende “Banish” en “Some awful man”, en het ingehouden “Whales” klonk avontuurlijk door een onverwachtse pianoswing en strijkstok op triangel. Tenslotte haalde Merritt nog solo hemels pakkend uit.
De intense spanning in de songs kon Merritt ontkrachten door enkele ludieke aanmerkingen. In de bis hoorden we dynamische melodieuze versies van “Old Hannah” en “Irene”.
Timesbold speelde een knap overtuigend concertje en gooide zoveel muzikale pracht te grabbel in een twintigtal nummers; een bij de keel grijpende; adembenemende set die en af en toe gepast en gevat kon ontladen.
Support was Sleepingdog van Chantal Acda, momenteel hoogzwanger van haar tweede kindje. Ze speelde samen met drie andere leden, in een sober geluidsdecor, een dromerig, intieme set onder haar hese fluisterzang; de songs van het recente ‘Polar Life’ verwezen naar haar IJslandse voorliefde.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Waldeck is afkomstig uit Wenen en is gecentraliseerd rond Klaus Waldeck en de zangeressen Joy Malcolm en Zeebee. Ze brengen een warme, zwoele, sfeervolle, doorleefde sound van pop, soul, jazz, r& b en mellow hiphop. Ze tuimelen soms regelrecht in de ‘50’s, waar de heren in maatpak, das en glimmende schoenen de kortgerokte dames uitnodigen op een danspas in een ballroom of donkere kroeg.
De groep heeft iets mee van ons eigen Mo & Grazz en past binnen het plaatje van de huidige heropleving van souljazzy freaks Adele, Duffy en Amy Winehouse. Het is genieten van de aanstekelijke, groovy, dansbare én lekker loungy nummers. “Memories” en “Get up …Carmen” schitteren, maar ook de sfeervolle “Make my day”, “Addicted” en Dietrichs neigende “Bei mir bist du schön” bekoren. Stijlvol én met gevoel voor klasse!
Info: www.waldeck.at
Elvis Ghettoblaster is een band uit het Brusselse. De nieuwe cd is een uiterst gevarieerde plaat. Zij weten diverse stijlen te hanteren gaande van rauwe rock’n’roll (“Doll”, “Die ugly girls die”, “Linda Lee at a french party” en “Champaign & wine”), ‘80’s wave rock (“Stoner”, “Rockus porkus”), zonnige pop (“Dino”, “Marieke” en “Radio days”) tot melodieuze electropop als op “Backseat”. Om deze elementen samen te brengen putten ze kracht uit V.U., Pavement, Jon Spencer, Triggerfinger en Joy Division. Interessant plaatje!
Info op www.myspace.com/elvisghettoblaster
Het Gentse No Mo Trevno overrompelt met hun uptempo surf/rockabilly/gitaarrock’n’roll: een rauw, broeierig, fel bedreven en opzwepend geluid, gedragen door de helder, overtuigende souleske stem van de Amerikaanse zangeres Cindy Barg. We horen vier vaardige songs die strakke, zalige melodieuze riffs hebben. Het is een ‘60’s surfband bij uitstek die kan tekenen voor soundtracks van Quentin Tarantino. Scherp, venijnig en te situeren binnen bands als The Gossip, The Noisettes en The Bellrays.
No Mo Trevno won al de Demopoll in 2006 en het Oost-Vlaams rockconcours en heeft alle kwaliteiten om door te breken.
Oh ja, een mooie omschrijving vonden we ‘no-nonsens kick ass sixties based surf band’. Enjoy!
Info: www.nomotrevno.com
Het Britse The Kooks heeft na de debuutplaat ‘Inside In/Inside Out’ en de daaropvolgende tournee geen makkelijke periode gekend. Interne spanningen zorgden ervoor dat de groep op springen stond. Na het vertrek van hun bassist is de band rond songwriter Luke Pritchard terug op het goede spoor. Het kwartet behoudt de melodieuze broeierige rock’n’roll sound met aanstekelijke, pakkende refreinen. Af en toe klinken ze ietwat krachtiger door de snedige gitaarriffs van gitarist Hugh Harris. Het zijn fijne popsongs, die intens meeslepend of strak kunnen zijn en een spannende opbouw hebben.
Volgende nummers onderscheiden zich: “See the sun”, “Always where I need to be”, “Do you wanna”, “Love it all”, “Sway” en “Shine on”, en vangen de paar mindere op als “Down to the market”. Zelfverzekerde rock’n’roll bandje die zelfs op het eind drie intieme overtuigende akoestische songs er tegenaan gooit en vele tienerharten sneller doet slaan: “One last time”, “Tick of time” en “Walk away”.
Wereldfaam is binnen handbereik voor dit jong Brits bandje.
Het platenmateriaal van het Zweedse Loney, dear is er eentje om te koesteren; de band rond het duo Emil Svanängen en Jens Lekman wordt ferm onderschat, want ze hebben de kunst om vakkundig en kwalitatief subtiele songs uit te schrijven: ontroerende, dromerige melancholische, tedere pop met een gevoelig breekbare ondertoon. Het is aangenaam genieten van hun tien songs die bepaald worden door een semi-akoestisch gitaarspel, sprankelende toetsen, lichte elektronica en zalvende, opzwepende percussie, gedragen door een prachtige, warme samenzang. “ I am John”, “No one can win”,”I will call you lover again” en “Carrying a stone” zijn wonderschoon.
De groep ligt in de lijn van Belle & Sebastian, Arcade Fire en refereert aan de ‘60’s pop van The Beach Boys.
Een goed bewaard muzikaal geheim.
Het Amerikaanse Tapes ’n Tapes uit Minneapolis debuteerde twee jaar terug met ‘The loon’. Ze werden binnen het hokje van de postpunk geplaatst met hun frisse, springerige sound; door de intrigerende elektronicapartijen kwam wat meer psychedelica om de hoek kijken. En terecht kwam ook de referentie aan Pavement.
De tweede plaat is breder van opzet. Producer was Dave Fridmann (Mercury Rev, Flaming Lips, Low, Mogwai). Het geheel klinkt aanstekelijk en broeierig en is minder direct en rauw. ‘Walk it off’ is een weerbarstig afwisselend plaatje geworden, die niet inboet aan de speelse, dwarrelende sounds van het kwartet; er zijn de sfeervol dromerige “Time of songs” en “Conquest”, de poppy songs “Le ruse” en “Say back something”, de rammelende strakke “Headshock” en “Blunt”, het funky gekruide “Hang them all”, het grillige “Demon apple” en tenslotte besluiten ze en verve met de intens opbouwende “Lines” en “The dirty dirty”.
Nadat Pungent Stench de handdoek in de ring wierp, hadden Martin Schirenc (gitaar, vocals) en Gregor Marboe (bass, vocals) ruim de tijd het project rond Hollenthon nieuw leven in te roepen. Nadat dit nieuws mijn oor bereikte keek ik maandenlang uit naar het nieuwe werk. Eindelijk is het zover, met ‘Opus Magnum’ serveren de Oostenrijkers hun derde langspeler.
Om het in 2001 uitgebrachte ‘With Vilest of Worms to Dwell’ te overtreffen zouden deze heren al heel wat moeite moeten doen. Dit album kenmerkte zich namelijk door stevige Black Metal geniaal ondersteund door bombastische en epische passages die de muziek op sublieme wijze ondersteunden. ‘Opus Magnum’ baseert zich nog steeds op beide componenten, maar de balans tussen deze componenten is minder evenwichtig verdeeld.
De theatrale passages werden wat meer naar de achtergrond gedrukt en begeleiden de duistere Metal meer, dan dat ze erin verweven zijn. In vergelijking met ‘With Vilest of Worms to Dwell’ klinkt het dan ook minder als één geheel. Wat niet wil zeggen dat dit album ontgoocheld, integendeel. Waar het vorige album het moest hebben van de bombastische hoogstandjes en de sublieme composities, ligt de sterkte van dit album in de bij momenten snedige Dark Metal, die op zich minder nood heeft aan epische ondersteuning. Wie net deze bombastische passages wist te appreciëren, hoeft echter niet te vrezen. Ze komen nog steeds uitgebreid aan bod, maar zijn een minder constante factor in het geheel.
Met openingstrack “On the Wings of a Dove” bijvoorbeeld opent men het album krachtig met Thrash/Black-achtige riffs. Deze stevige riffs worden op cruciale punten voorzien van extra orkestrale ondersteuning en lage opera-achtige zangpartijen, die de zware vocalen afwisselen. Naar het midden van het nummer toe doet het koor voor het eerst zijn intrede, om de rest van het nummer verder te begeleiden. “To Fabled Lands” begint daarentegen met een slepend gitaarspel, aanleunend bij het doom-genre. Geleidelijk aan wordt het tempo opgedreven en worden de vocalen grimmiger. De paterkoren op de achtergrond brengen echter rust in het geheel, waardoor het nummer aangenaam wegluistert.
In “Sons of Perdition” blijven de epische arrangementen voor het eerst voor een lange tijd tot een minimum herleid, ondanks de orkestrale intro. Met een vrij herkenbaar refrein en de rustig wegkabbelende, maar toch krachtig klinkende riffs en melodielijnen groeit dit nummer ondanks zijn eenvoud toch uit tot één van de hoogtepunten van dit album. Het erop volgende “Ars Moriendi” sluit dan weer beter aan bij ‘With Vilest of Worms to Dwell’. Krachtig, bombastisch, operagezangen op de achtergrond, krachtige riffs, donkere gezangen, … Alle elementen voor een waren Hollenthon klassieker komen hierin aan bod en vormen een tweede hoogtepunt en tevens een mooie aanleiding naar het erop volgende nummer, door het bij momenten groovende ritme dat zich verder zet in “Once We Were Kings”.
Na een Oosters georiënteerde intro gaat het nummer “Once We Were Kings” stevig van start. Persoonlijk vormt dit nummer voor mij het absolute hoogtepunt van het album. Thrash-achtige riffs worden afgewisseld met het slepende refrein, waarbij je al snel gaat meebrullen. Of het nu het woord “Kings” is of de manier waarop het nummer gespeeld wordt, geraak ik niet aan uit, maar het doet mij in ieder geval sterk denken aan het nummer “King” van Satyricon.
Het album wordt nog puik afgerond met krakers als “Of Splendid Worlds” waar muzikaal heel wat geboden wordt, inclusief een niet onaardige gitaarsolo. Het snellere “Dying Embers” met zijn akoestische intro en melodische intermezzo. De acht minuten durende afsluiter “Misterium Babel” haalt opnieuw de Oosterse sfeer boven om vervolgens heel rustig en sfeervol na een tweetal minuten opnieuw in de duistere en dreigende ondertoon te vervallen. Door het afwisselen van de dreigende en bij momenten snelle en stevige riffs, blijft het nummer, net als het volledige album steeds boeiend om naar te luisteren.
Hoewel de Epische elementen minder nadrukkelijk aanwezig zijn, vertegenwoordigen ze nog steeds het kenmerkende geluid van Hollenthon. De Oostenrijkse band klinkt op dit album duisterder dan van tevoren, maar weet ook op deze manier te overtuigen! Originaliteit loont en dat heeft men ook met dit album bewezen!
‘Started A Fire’ is het debuutalbum van de Indie pop-rockers One Night Only. De band ontstond in 2003 en heeft als huidige verblijfplaats het Engelse Helmsley. De band was aanvankelijk een coverband die vooral songs coverden van pretpunkbandjes zoals Blink 182. “Just For Tonight”, de tweede single uit dit debuut overtrof alle verwachtingen en werd een grote hit in hun thuisland. De single haalde een bewonderswaardige negende plaats in de UK Singles Top en ook het album haalde ondertussen dezelfde hoogste regionen.
De openingstrack “Just For Tonight” is echter de sterkste song van de plaat. Een bijzonder sterke, gedreven hymne met een aanstekelijk radiovriendelijk refrein. Tekstueel misschien wel de meest simplistische song maar wel de ideale kamp-verzameltune! Daarna daalt het niveau opmerkelijk en stellen een aantal songs serieus teleur. Doch af en toe blijft het wel leuk en probeert men met degelijke melodieën en de klasse van zanger George Craig te imponeren. Dit is gewoon leuke pop, niets meer…niets minder. Verwacht geen felle gitaargevechten, want de sound van One Night Only leunt dichter aan bij bands zoals Keane, The Kooks en Air Traffic.
Verder is het vrij opmerkelijk dat U2 producer Steve Lillywhite de plaat mocht produceren; al toverde hij hun groot opgezette stadiumsound om tot een veilige, banale luisterervaring. De jongens hebben ambitie en als debuutalbum is dit absoluut geen slecht plaatje én de tienermeisjes zullen zich moeiteloos met deze band kunnen identificeren maar voor mij is dit slechts een aardig tussendoortje.
Het gezelschap uit Texas …Trail Of Dead bracht vorig jaar hun vijfde cd uit ‘So divided’ en onderneemt ter promo van de cd een heuse tournee, waaronder in de VK. De band kwam een achttal jaar terug in de belangstelling met platen als ‘Madonna’ en ‘Source Tags & Codes’, waaruit ze live nog steeds rijkelijk putten.
Het zestal onderscheidt zich met een verwoestend geheel van snedige, krachtige, compacte gitaarrock, symfo, psychedelica, orkestraties en bombast, wat door de dubbele percussie en repeterende toetsen wordt opgezweept en avontuurlijk klinkt door de abrupte overgangen en ritmewisselingen.
Live was er sprake van een overweldigende sound: fel, hard, verbeten stukken, die af en toe werden afgewisseld met enkele ingehouden, zachte, sfeervolle stukken . Van catchy melodieën, orkestraties en bombast was er geen sprake! Rauw, teder en beheerst gingen ze te werk; en behielden een intense spanning. Een paar leden wisselden probleemloos van instrument. Een mistige zang zweefde over de gebalde sound. Hun keuze viel op songs als “Relative ways”, “Stand in silence” en “Caterwaul”. Of ze lieten songs in elkaar overgaan als “Will you smile again” en “Another morning stoner”.
Het publiek werd volledig opgeslorpt door die muzikale leefwereld van Trail Of Dead.
Apotheose was een uitgesponnen “Totally natural”: repetitief opbouwend en broeierig; door de diverse tempowisselingen klonk de song krachtig, fors en subtiel, waarbij de 2 percussionisten hun drums pijnigden. De eerste rijen kregen zelfs een paar cimbalen. In de bis overtuigden ze met “Mistakes & regrets”.
…Trail Of Dead speelde een boeiend, intrigerend concert van felle windstoten. Windkracht 10 noteerden we.
De supports The Amber Light uit Duitsland bracht een goed half uur goed gekruide, stevige gitaarrock en het uit San Francisco afkomstige Bellavista liet zich beïnvloeden door ‘80’s Echo & The Bunnymen en ‘90’s Pale Saints en Stone Roses. Gitaarwerk met een zweverig randje!
Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek
Een te koesteren muzikaal geheim is het Zweedse Loney, dear, onder Emil Svanängen en Jens Lekman. Stijl: melancholische, dromerige, sfeervolle romantische indiepop met een gevoelig breekbare ondertoon. Loney, dear herbergt de ‘60’s pop van The Beach Boys, Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sufjan Stevens. Ontroerend, teder, aangenaam en ontstressend!
Twee platen hebben ze tot nu toe uit; ze braken door vorig jaar met ‘Loney: noir’, maar in 2004 verscheen al ‘Sologne’.
Loney, dear komt maar al te graag afgezakt naar de Bota. Vorig jaar tijdens Les Nuits Bota hadden ze er een mooie herinnering aan. Hun toffe indruk was de drijfveer. Live verschenen ze als kwintet
Het vriendelijke, enthousiaste gezelschap hield het publiek een kleine twee uur lang in hun greep. Ze speelden een overtuigend, subtiel verfijnd concert, waarbij we langzaam konden wegdromen, aangenaam genieten en heupwiegen; de frisse, sprankelende toetsen, de lichte elektronicabombast, de zalvende, opzwepende percussie en de prachtige samenzang boden kwalitatieve schoonheid van de opbouwende, aanzwellende songs.
Ze putten rijkelijk uit de recentste plaat en lieten nummers vakkundig in elkaar overgaan als “No one can win” en “I will call you lover again”; we hoorden gejaagde, krachtiger versies van I am John” en “Hard days”, hun favoriet. “Sinister in a state of hope”, “Take it back”, “Saturday waits” en “The meters marks ok” klonken intiem, teder en waren de kippenvelmomenten van de set.
Ze trakteerden op een uitgebreide bis en klonken steviger, zonder dat de fijne, subtiele melodielijn en de gevoelige snaar verloren gingen. “Carrying a stone” was een in te lijsten song en een schitterende apotheose.
De band werd op handen gedragen. Een terechte waardering trouwens.
Lionel Vanhaute, als Elvy, uit Namen, opende de sfeervolle avond. Hij brengt in september z’n eerste cd uit en zal met hulp van leden van Flexo Lyndo op tournee trekken.
Songs ontdaan van enige franjes en enkel bepaald door een akoestische gitaar, lappen tekst en een warme zang, zorgden voor een ingetogen tof concertje. Hij voegde er nog een nummer van Lauryn Hill aan toe en deed denken aan Jose Gonzales.
Kris Dane & The Bannes putten uit heel wat grootse artiesten van de vaudeville als Waits, Gallon Drunk en Wovenhand. Ze linken het moeiteloos aan Admiral Freebee, Cave, Lloyd Cole en een jonge Cash en Dylan. De band brengt broeierige, doorleefde en zompige rootsrock en americana, onder Dane’s doorleefde stem. De songs hadden een intense spanning en avontuur.
Een band die heel wat in petto had en uitstraling had door sfeerscheppingen. In de laatste songs, “To the belfry”, “Private Lee” en “The damage done” hoorden we een uniek geheel van een grauwe Cold War Kids meets The Waterboys.
Ze gaan een mooie toekomst tegemoet. Na de cd ‘Songs of crime & passion’ verschijnt binnenkort ‘Rise down of the black stallion’. We zijn gewaarschuwd!
Organisatie: Botanique, Brussel ikv Les Nuits Bota 2008
De Noor Erlend Æye wordt nog steeds (te) vaak in één adem genoemd met de zogenaamde New Acoustic Mouvement, een muziekstroom die in 1999 in het leven geroepen werd door de Britse pers nadat binnen de muziekwereld een verhoogde belangstelling voor de akoestische gitaar werd vastgesteld en bepaalde groepen succes oogsten door in hoofdzaak gebruik te maken van dit instrumentarium. Eén van die bands was onder meer Kings Of Convenience, een samenwerking tussen Erlend en zijn landgenoot Erik Glambek Bøe. Met albums als ‘Quiet Is The New Loud’ en ‘Riot On An Empty Street’ konden ook zij een breder publiek bekoren, mede wellicht ook door de verschijning van Erlend Æye zelf (die altijd te grote brilmonturen!).
Of deze hem ook letterlijk een bredere kijk op de wereld verschaften, laten we in het midden maar in ieder geval begon Erlend ook nieuwe horizonten te verkennen en distantieerde hij zich meer en meer van het genre waar hij bekend mee geworden was. Zo ging hij als dj aan de slag, maakte een ambient, elektrogetint soloalbum, stelde een verzamel-cd in de befaamde DJ Kicks reeks samen, verleende zijn medewerking aan nummers van andere artiesten uit de elektronicawereld, waaronder “Poor Leno” van Röyksopp, en richtte hij vanuit Berlijn samen met bassist Marcin Öz, drummer Sebastian Maschat en keyboardspeler Daniel Nentwig de groep The Whitest Boy Alive op. En het was met deze formatie dat Erlend Æye afgelopen vrijdag op de planken van de Handelsbeurs stond.
Als voorafje kregen we het Zweedse Slagsmålsklubben (een vertaling van de filmtitel ‘Fight Club’) geserveerd. Deze groep kwam eind 2000 tot stand in Norrköping en hoewel voortvloeiend uit de progressieve rock groep ‘The Solbrillers’, heeft de muziek die ze brengen met dit genre geen enkele uitstaans meer. Integendeel, zelfs. Ze maken integraal gebruik van oude 8-bit (spel)computers en mocht je pakweg Trans-X, The Moog Cookbook en Apparat Organ Quartet samen in een shaker voegen, dan zou het resultaat aardig in de buurt komen van de klanken die het Zweedse zestal uit hun arsenaal van instrumenten halen.
Het concert in de Handelsbeurs was meteen ook hun eerste op Belgische bodem. Dat dit echter niet zonder problemen zou verlopen, werd al meteen duidelijk toen de groep door fileperikelen later dan voorzien in Gent arriveerde en de set ingekort diende te worden. Maar dit euvel belette niet om op basis van slechts vijf nummer meteen het aanwezige publiek in te pakken en hen aan het dansen te krijgen. Op de tonen van de weliswaar vaak érg foute maar zo aanstekelijke nummers als onder meer “Hänt” en “Sponsored By Destiny” (beiden uit hun vorig jaar verschenen album ‘Boss For Leader’) leefde het publiek zich uit, terwijl ondertussen het jonge vijftal (waar het zesde groepslid gebleven was, is ons een raadsel) opgesteld achter hun, op enkele tafels geplaatste elektronische apparatuur druk in de weer was om aan de knoppen te draaien, flesjes bier te ontkurken en snoepgoed het publiek in te slingeren. Veel te vroeg naar de zin van het publiek en van de groep zelf, werd een einde gemaakt aan de miniparty om plaats te maken voor hun Noorse collega Erlend Øye en zijn groep The Whitest Boy Alive. Wat ons betreft, mogen zij hun oefening deze zomer nog eens komen overdoen op een zomerfestival. Programmeer deze in de Dance Hall of in de Boiler van Pukkelpop en pret en dansplezier gegarandeerd!
De vraag was of The Whitest Boy Alive het dansfeestje verder zou zetten of zich toch eerder zou houden aan de typerende stijl van hun enige album tot nu toe (‘Dreams’ uit 2006), zijnde een warme, vaak ingetogen sound met een mix van rock, pop en subtiele elektronica.
Snel werd duidelijk dat qua tempo de set opbouwend was samengesteld. Het concert begon namelijk rustig door middel van enkele nieuwe nummers afgewisseld met reeds bekend werk als “Golden Case”. The Whitest Boy Alive gaf daarbij impliciet mee dat de nummers van het later dit jaar te verschijnen tweede album, qua groepsgeluid in het verlengde zullen liggen van het debuut, getuige onder meer “Gravity” en “Intentions”.
Telkens zweefde de zo typerende zachte, melancholisch aandoende stem van Erlend Øye mooi over de afgemeten muzikale begeleiding van de Fender Rhodes en de Crumar synthesizer bespeeld door Daniel Nentwig, de sobere basgeluiden van Marcin Öz en het geconcentreerde drumwerk van Sebastian Maschat.
Pas met “Fireworks” werd er wat meer vaart in de set gestoken en dit op uitdrukkelijke vraag van Erlend zelf die het idee had dat zij nog nooit zoveel rustige nummers na elkaar hadden gespeeld. Meteen de aanleiding voor de zanger/gitarist om aan te tonen dat hij niet de nerd is waar velen hem voor aanzien en om zijn verborgen entertainerkwaliteiten ten toon te spreiden. Erlend zweepte het publiek op, vroeg aan de lichtman de zaal in duisternis te hullen en dreef aldus de spanning op. Ook Daniel Nentwig liet zich niet onbetuigd en kantelde zijn Crumar synthesizer richting publiek om het nummer aldus van een spetterend einde te voorzien. Na “Above You” begon hij zelfs wat te tafeltennissen en te frisbeeën.
Meteen de start van een gedaantewisseling van de groep want het publiek kreeg een pompende cover van “Show Me Love” (Robin S) dat vakkundig verweven werd met “Gypsy Woman (She’s Homeless)” (Crystal Waters). Over de geslaagdheid ervan kan getwijfeld worden (de stem van Erlend kwam wat zwakjes over om weerstand te bieden tegen de drumpartij en de beats) maar de impact op het aanwezige publiek was treffend. Onder luid applaus en gejuich werd er al snel massaal een dansje geplaatst, zeker toen de publiekslieveling, het onvermijdelijke “Burning”, niet alleen op plaat maar ook live het meest swingende eigen nummer, werd ingezet.
Als toegift kregen we uiteindelijk nog een mooi, vertederende “Don’t Give Up” waarbij een duozang met bassist Marcin Öz werd aangegaan, terwijl een cover van “Music Sounds Better With You” (Stardust) en een stukje “Move Your Body” (Marshall Jefferson) de definitieve afsluiters van dienst waren. Daarbij werden nog eens alle remmen los gegooid zowel op (Erlend bespeelde - wijselijk zonder zijn reusachtige bril - de cimbalen met zijn voorhoofd) als voor het podium. Enkele meisjes begaven zich almaar dichter richting de groep in een ultiem verlangen de aandacht te trekken van Erlend. Dit was ook hem niet ontgaan en hij trok resoluut een jonge deerne het podium op om zich met haar aan een dansje te wagen. Het gaf meteen aanleiding tot hilarische taferelen, zeker omdat de stijl die Erlend daarbij via zijn molenwiekende armen aan de dag legde, letterlijk en figuurlijk alle kanten uitging. Het wérkte want het publiek ging nog meer door het lint en trakteerde de groep op een uitbundig applaus.
Meteen bleek ook dat het ietwat sullige voorkomen van Erlend Øye slechts een façade is en geheel niet strookt met zijn geaardheid. Hij weet verdomd goed hoe hij de fans voor zich moet winnen en welk effect hij heeft op vrouwelijk schoon.
En om het bij het muzikale te houden, ook de nummers van The Whitest Boy Alive klinken op het eerste gehoor misschien wat eenvoudig en onsensationeel maar verraderlijk als ze zijn, blijven ze toch snel hangen en onbewust gaat men er gedwee bij neuriën. Dit was nu niet anders. Ook al vonden we hun passage op Pukkelpop vorig jaar straffer en strakker, afgelopen vrijdag was het opnieuw genieten geblazen.
De groepsleden bleken achteraf zelf niet onverdeeld positief te zijn over hun prestatie. Eén geldig excuus konden ze alleszins inroepen. Een drietal weken geleden brak Erlend Øye namelijk zijn arm en kreeg hij doktersverbod om een instrument te bespelen. Het was dus überhaupt een prestatie dat The Whitest Boy Alive een leuk concert kon geven, laat staan dat de tournee wordt afgewerkt.
De avond nadien, 17 mei, trad de groep op in de Muziekodroom te Hasselt en op 17 juli zijn ze ook nog te zien en te horen op het Dour Festival.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Nederlands 
Français 
