Foo Fighters is een begrip geworden in de rock’n’roll. Frontman Dave Grohl is een veelzijdig artiest: hij zingt en schreeuwt, speelt gitaar, drums en heeft nu ook leren piano spelen. Muzikaal uitgangspunt: toegankelijk dynamisch, opzwepend als intiem songmateriaal. Respect is terecht op z’n plaats voor deze Grohl.
‘Echoes, Silence , Patience & Grace’ is de zesde cd; een afwisselende plaat is het geworden met enkele snedige, opwindende gitaarsongs als “The pretender”, “Erasure, replace” en “Cheer up boys, your make-up is running”, vervolgens een paar broeierige songs met een puike opbouw (“Let it die”, “Come alive”, “But honestly” en “Once and for all”) en een handvol intieme mellow songs, die de lijn verder zetten van het akoestisch gedeelte van ‘In your honour’ (“Stranger things”, ”Have happened”, “Statues” en “Home”).
’Echoes , Silence, Patience & Grace’ klinkt misschien minder verrassend, doch hun melodieuze pop en rock wordt door het kwartet overtuigend en bezield gespeeld.
De opvolger van ‘More than gold’ bevat ingetogen, sfeervolle songs geënt op piano en strijkers onder mans zalvende stem; het gitaarspel is op het achterplan verdwenen. Het zijn fijne en mooi in het gehoor liggende popsongs. Tom is doing great (heu, was dit z’n tweede plaat niet?!) op deze vierde plaat.
In de eerste songs “Slow me” en “Sleepless nights” is er nog een vleugje trippop (op z’n Hooverphonics) te horen door de elektronica. Op de titelsong “Hilite Hotel”, gedragen door stem en innemende piano, klinkt hij als op z’n debuut. Tom Helsen heeft een paar hits op zak: “Easy”, “Sun in her eyes” en “Change yourself”. Op ‘More than gold’ kreeg hij met z’n pakkend songmateriaal de verdiende erkenning, op ‘Hilite Hotel’ bevestigt hij langs de ene kant, doch de eenduidige aanpak doet het album niet schitteren.
De beste hedendaagse progressieve rockband luistert nu al enkele jaren naar de naam Porcupine Tree. Ook na hun overstap tot Roadrunner Records leverde de band opnieuw een fenomenaal progressief rockalbum af.
Nauwelijks bekomen van het schitterende tweede ‘Blackfield’ album, ligt dit nieuwe ‘Fear Of A Blank Planet’ van moederband Porcupine Tree al in de rekken. Meesterbrein Steve Wilson & de zijnen zijn er opnieuw in geslaagd om, na het al even sublieme ‘Deadwing’ uit 2005, op de proppen te komen met een overtreffend meesterwerk. Slechts 6 songs op dit album en toch klokt de plaat af op meer dan vijftig minuten. Opvallend is dat de band zich steeds meer distantieert van hun oude, psychedelische, symfonische sound. De rustige, softe kant van Wilson uit zich tegenwoordig in Wilson’s nevenproject Blackfield.
Het nieuwe Porcupine Tree klinkt harder en ruwer dan ooit. Plaats voor experimentele hoogstandjes blijft echter gewaarborgd, waarbij voor Floydiaanse passages er ook steeds nog ruimte overblijft. Het meest imponeerde nummer is de meer dan 17 minuten durende epische song “Anesthetize”, waarin werkelijk alles voorbij komt wat Porcupine Tree in huis heeft. Als extraatje wordt deze song afgesloten met een aardige solo van Rush gitaargod Alex Lifeson. “My Ashes” en “Sentimental” zijn dan weer melancholische, fragiele ballades die door je hoofd blijven spoken en nooit gaan vervelen.
’Fear Of A Blank Planet’ is trouwens niet zo’n luchtig plaatje want je wordt ondergedompeld in de teloorgang van de 21ste eeuw, waarin de waanzin (drugs, sex, individualisme,…) je inhoudelijk aan het denken brengt. Persoonlijk ben ik iets minder gek van afsluiter “Sleep Together”, waardoor ik puntje afsnoep. Zoniet had dit overdonderde meesterwerk van mij een vette tien gekregen. Naast de reguliere versie van ‘FOABP’ is er ook weer een luxe dubbel-cd set te verkrijgen (lees moeilijk te verkrijgen vanwege de grote vraag). Met zoals steeds een uitzonderlijk mooi cd-boekje en een extra DVD met een Dolby 5.1. mix van het album.
Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa een drietal jaar terug met de tweede cd ‘Chutes too narrow’. Het kwartet rond songwriter/gitarist James Mercier brengt fris tintelende en dromerig sfeervolle popsongs; ze zijn melancholisch, hartverwarmend en subtiel uitgewerkt. Ze behouden op de derde cd ‘ Wincing the night away’ dezelfde muzikale aanpak, waarbij de songs per beluistering aan zeggingskracht winnen, luister maar naar “Australia” en “Phantom limb”. “Sleeping lessons” start a capella om vervolgens spannend en broeierig te klinken. Een handvol songs onderscheiden zich: “Sealegs”, wat een opbouw, “Red rabbits” door de orkestraties, het avontuurlijke “Black wave”, het instrumentaal kort ‘surfgerockte’ “Pam berry” en het iets krachtig klinkende “Turn on me”.
The Shins hebben alvast het songschrijven van ‘perfecte’ popsongs in de hand, wat een fijnzinnige popplaat oplevert!
Napalm Records kondigt het Oostenrijkse Wolfpack Unleashed aan als een combinatie van Testament (riffs), Megadeth (harmonieën), met daarbij Hetfield-achtige vocals. Dit klinkt veelbelovend en schept hoge verwachtingen.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik echter toegeven, dat ik in het begin ontgoocheld was bij het horen van ‘Anthems Of Resistance’. Muzikaal klonk alles wel voortreffelijk en waren bovengenoemde invloeden wel degelijk in het gitaarspel van ‘Koch’ en ‘Preinbringer’ te horen. Ook wanneer ‘Günther Wirth’ er vocaal zwaar tegenaan ging, moest ik af en toe aan Testament denken.
Toch wist ‘Anthems Of Resistance’ de hoge verwachtingen niet in te lossen en kon het album mij niet onmiddellijk overtuigen. De nummers kwamen bij momenten eerder saai en zagend over. De reden hiervoor, zijn de zogenaamde “Hetfield-achtige” vocals van Wirth. Wanneer hij het brullen laat varen, tijdens de melodieuzere stukken, klinkt zijn zang namelijk tamelijk ééntonig. Door het contrast met de diepere vocalen die wel behoorlijk strak klinken, valt dit minpunt nog meer op, waardoor ik in het begin vaak afgeleid werd van het muzikale gedeelte van de CD.
Na de CD ondertussen al een 10-tal keer te hebben afgespeeld, valt het mij op dat wanneer ik de “cleanere” vocals wegdenk uit het geheel, dit een meer dan aardige CD is. Toch kan ik niet garanderen dat iedereen hiertoe in staat zal zijn. Wolfpack Unleashed knalt op dit album dan wel niet als de goede oude Bay-Area Thrash bands, bij wie ze hun invloeden haalden, toch denk ik dat hen een mooie toekomst te wachten kan staan. Moesten ze de “cleanere” vocalen wat minder eentonig kunnen brengen of deze stukken laten voor wat ze zijn en enkel de diepere vocals hanteren, zou deze met moderne invloeden doorspekte Thrash-band nog heel wat metalheads kunnen verbazen.
“Killing Fields” kan hierbij als voorbeeld dienen. Dit nummer steekt er naar mijn mening met kop en schouders boven uit. Er komen heel wat schitterende riffs aan bod in dit nummer en er wordt aardig afgewisseld tussen melodieuze en krachtige riffs. De rauwere en scherpere zang die Wirth hier brengt, verveelt ook minder snel. Ook het hardere en snellere “Warzone” behoort tot mijn favorieten. Beide nummers kunnen met gemak tot de subtop binnen de moderne Thrash-scene behoren.
Uit de informatie de Koch meegaf aan het label blijkt echter dat hij heel tevreden is met wat hij hier presteert en zeker niet van plan is om een brullende zanger op zijn band te zetten. Hij is namelijk van mening dat deze vaak de melodieën naar beneden trekken. Helemaal ongelijk kan ik hem dan ook niet geven. Het feit dat hij eraan toevoegt dat hij geen metal speelt om geld te verdienen, maar om muziek te maken zoals hij het wil en er plezier aan te beleven, speelt dan ook in zijn voordeel.
Schrijf deze heren nog niet af en probeer gerust dit ‘Anthems Of Resistance’ eens uit. Je zal er zeker interessante muziek in terug vinden!
Opnieuw een geweldige EP als tussendoortje van dit fijne New Yorkse trio. De sound van sterke full cd’s als ‘Fever to tell’ en ‘Show your bones’ wordt hier verder gezet via vijf nieuwe vlijmscherpe songs met splijtende gitaarriffs en ferme vocale uithalen van de geweldige Karen O. Het zijn songs die al een tijdje lagen te rijpen en die om onbegrijpelijke redenen de voormelde cd’s niet gehaald hebben. Gelukkig hebben The Yeah Yeah Yeahs deze alsnog op plaat gezet want het zijn vijf wilde, rauwe en toch melodieuze prachtnummers. Fijn dat een band als The Yeah Yeah Yeahs het belang van de EP terug heeft uitgevonden, op zo’n plaatje staan tenminste nooit overbodige dingen, voor je ’t weet is het al afgelopen en denk je ‘wow, that’s it ‘ en dan zet je het plaatje gewoon nog een keer op.
25 jaar geleden werden de deuren van de Vooruit feestelijk heropend. Een driedaags openingsweekend lokte toen een massa nieuwsgierige artiesten en feestvierders.
Op 22 september werd Kunstencentrum De Vooruit 25 jaar uitbundig gevierd met een groots feest van rockmuziek, theater en mediakunst, performance en dans. Een feest met een nostalgische blik op het verleden, een staalkaart van het heden én een open blik op de toekomst. Een feest met grote en kleine namen, met internationale artiesten en kunstenaars van eigen bodem die in en met Vooruit zijn grootgebracht of er voor het eerst voet aan wal zetten. Feestgedruis ook, waarvoor diverse artiesten samenwerkingen aangingen en specials maakten rond De Vooruit.
Om middernacht gaf De Vooruit aan de Bagattenstraat een vuurwerkspektakel door de Franse vuurwerkmakers Cie Ephémère op de rockelektronica van het Ijslandse Apparat Organ Quartet. Het was koppen lopen om dit schitterend spektakel te zien. Hoed af voor 25 jaar Vooruit – Een spetterend feest!
Er was tussen 20 en 24u in het grote concertgebouw heel wat tegelijk te beleven. Ik legde de klemtoon op de ‘korte’ optredens die in het Concertgebouw en in de Balzaal waren. De blokken bigband/theater in de Theaterzaal waren in een mum van tijd volgelopen, bijgevolg konden we deze niet bijwonen.
Een overzicht
Soapstarter mocht op zomerse wijze het feest openen in het Concertgebouw. Een aanstekelijk, groovende en rockende sound, met een vleugje funk, country en elektronica; ze speelden op relaxte wijze een handvol songs van hun debuut ‘Naked Wheelz’. Vooral naar het eind gaven ze een onverwachtse techneut wending!
Bent van Looy zorgde voor het eerste intermezzo van een tiental minuten. Hij zorgde voor kippenvelmomenten door z’n intense pianospel en pakkende stem. Hij bracht voldoende variatie aan, en hij dompelde ons onder in een ‘50’s clubsfeertje. Enkel de sigarettenrook ontbrak nog …
The Bony King Of Nowhere is een beloftevol jong Gents bandje. Ze kaapten al enkele prijzen weg en intrigeerden met hun melancholisch, breekbare en intieme pop. De gitaarslides, de keyboards, de piano en de overwaaiende vocals refereerden aan Low, Cowboy Junkies en Bonnie Prince Billy.
The Ex feat Getatchew Mekuria en Friends was het hoogtepunt van de avond. Het Nederlandse anarcho collectief The Ex onderscheidde zich deze maal met de 71 jarige Ethiopische saxofonist Mekuria. Ze hielden je ruim een uur in de ban met hun filmisch sfeervolle, warme, broeierige en groovende avantgarde jazzypoprock, repetitief opbouwend en inwerkend op de dansspieren. Een puike liveset, die het feest in de Vooruit onderstreepte.
Snel nog een paar songs meepikken van het optreden van Jerboa, de Vlaamse DJ Shadow, die met z’n band een geheel van donker dreigende trippop, zwoele beats en scratches speelde. Johannes Verschaeve van The Van Jets besloot de set met de doorbraaksingle “Number one”.
Luc De Vos verving Kowlier als tweede intermezzo. Als jonge gast hielp hij 25 jaar geleden mee aan de bouw om een centje bij te verdienen. Hij mocht de “sjappe” mee gieten…een eer om nu net op deze befaamde vloer een intieme setje te spelen. Na “Schaduw in de schemering” geraakte De Vos even de tekst kwijt op “Zomer van de liefde”, maar werd geholpen door enkele vrouwelijke fans. Toch altijd fijn om deze volksfiguur op zo’n relaxte wijze aan het werk te zien.
Baba Zula feat Fred Firth introduceerde z’n bezwerende trancegerichte worldsound en traditionele Turkse muziek. Feeststemming in de Balzaal door de opzwepende sound van elektronica, percussie, gitaarsoli en een zwierende buikdanseres.
Tenslotte The Violent Husbands onder de broers Jason en Benjamin Dousselaere en Dijf Sanders. Z stelden hun titelloos debuut voor en speelden hun spanning en stress weg door de songs humoristisch aan elkaar te praten. Ze overtuigden met hun (akoestische) gitaren, elektronica, blazersectie en backing vocalisten; we hoorden een aardige en broeierige lofi rammelende americana/countrypop set. Muzikaal vakmanschap van De Belgische Timbuk 3, die de ideale soundtrack leverden van een spaghetti western; een paar songs zongen ze in het Nederlands. Terecht dat ze al een hoge prijs wegkaapten in het Oost-Vlaams rockconcours.
Om middernacht was het dan tijd voor het vuurwerkspektakel en de party met de Poplife DJ’s tot in de vroege morgen…
Organisatie: Vooruit, Gent
Oost-Vlaams Rockconcours 2007: selectiereeks 100% Puur Pop uit Oost-Vlaanderen
Zes groepen traden aan in deze selectiereeks 100% Puur Pop uit Oost-Vlaanderen nl. Broken Bottle, Sit, Krati, Miss Fortune, No Mo Trevno en D.U.C.K.-Tape. Ze kregen de kans om live binnen het half uur enkele songs voor te stellen.
Het uit Knesselare afkomstige uitgebreide gezelschap Broken Bottle speelde aanstekelijke, groovy jazzypop, bepaald door de onvaste, warme stem van de zangeres. De capriolen van één der trompettisten en z’n raps op het eind van de set gaven wat pit en dynamiek in de anders sfeervolle set.
Sit uit Gent was een eenmansproject. Een gewaagde onderneming van een jonge gast, die met drumcomputer en cello een geheel bracht van drum’n’bass, ‘80’s wave en neurotische trance. Een donker, dreigend geluid en een vleugje experiment, onder mans diepe, onvaste zegvocals.
Krati, uit Gent, haalde de postrock van Mogwai en Explosions in the Sky aan, werd beïnvloed door de ijzige Noorse bands, en lieten de twee violistes kleur geven aan hun filmische sound. Ze verwerkten zelfs surf en ‘Once Upon A Time’ country, wat uiterst origineel was.
Miss Fortune, uit de omgeving van Deinze, zorgde voor voldoende power en dynamiek in hun retrorock’n’roll. In de fijne gitaarsoli hoorden we ‘70’s hardrock. Hun présence kon alvast de harten breken van menige motorfreaks, want de zangeres leek een herboren Joan Jett.
Het Gentse No Mo Trevno leek wel het huisorkest bij een Quentin Tarentino film, als ‘From dusk till down’, door hun uptempo surf gitaarrock’n’roll: rauw, broeierig en fel bedreven. De sympathieke zangeres nam een bepalende rol in door haar helder overtuigende, soulesk aandoende stem. Scherp venijnig songmateriaal ergens tussen The Gossip, Noisettes en The Bellrays.
D.UC.K.-Tape, eveneens uit Knesselare, is te situeren binnen hiphopmiddens. De Oost-Vlaamse raps van het drietal volgden elkaar snel op, onder éénduidige beats; een vierde man probeerde het publiek nauw te betrekken bij “de feeste” van de rappers.
Crowded House maakt deel uit van de gezegende 2007 reünies. Na veertien jaar zijn ze opnieuw samen, na het laatste reguliere album ‘Together alone’ (’93). Deze reünieplaat begon als een volgende soloplaat van singer/songwriter Neil Finn, maar na de zelfmoord van drummer Paul Hester (’05) kreeg deze plaat met de andere vroegere groepsleden Mark Hart (toetsenist) en rechterhand Nick Seymour (bas) vaste vorm. Nieuwe drummer is Matt Sherrod. We horen veertien subtiel uitwerkte songs.
‘Time On Earth’ kent een sterke start: “Nobody wants to”, “Don’t stop now” en “The called up”, typische Crowded House songs: fijn gitaargetokkel, sfeervolle toetsen, een repeterende bastune en een softe percussie, onder de emotievolle, melancholische stem van Neil. Intiemer klinkt het viertal op “Pour le monde”, “Heaven that I’m making”, “English trees” en “A sign”, een handvol ideale herfstsongs. Forser en krachtiger zijn “Even a child” en “Silent house”. Op het eind, vanaf “Walked her way down”, daalt de spanning.
Crowded House blijft garant staan voor sfeervolle, fris sprankelende popsongs; luistersongs om te ‘ontstressen’ na een helse werkdag!
Ben Harper heeft wel meerdere muziekstijlen onder de knie zoals rock, blues, gospel en funk, maar deze keer heeft hij een echte soulplaat gemaakt. Zijn elektrische gitaar heeft hij in de koffer gelaten, dit is meer Otis Redding en Marvin Gaye dan Jimi Hendrix. Maar net als zijn voorganger, de dubbelaar ‘Both sides of the gun’ (1 goeie en 1 slappe kant), is ‘Lifeline’ maar een half geslaagde plaat geworden. We zouden zelfs meer zeggen, ‘Lifeline’ is nog een stuk minder en klinkt bij momenten echt melig. Er staan nergens songs op die blijven plakken, ook al zijn ze vakkundig verpakt door Harpers band The Innocent Criminals. De eerste drie nummers zijn zelfs gepasseerd zonder ook maar enkele luttele seconden onze aandacht te hebben aangewakkerd. Pas met “Needed you tonight”, een knappe weliswaar korte soulsong, komt er een beetje schot in de zaak. Daarna gaat het echter terug bergaf met een slap en lusteloos “Having wings”. In de swingende gospel-soul van “Say you will” wordt het tempo terug wat opgedreven maar lang duurt dat niet. Alleen de instrumental “Paris sunrise 7” , Harpers interpretatie van Ry Cooder’s “Paris Texas” zeg maar, is nog de moeite waard al was het maar omdat we hier nog eens mogen horen wat een prachtige gitarist Harper eigenlijk is, en dat horen we nu net te weinig op deze ‘Lifeline’.
We hopen van harte dat we onze volgende cd recensie van Ben Harper eens mogen beginnen met “Ben Harper heeft nu eens een echte rockplaat gemaakt” want momenteel zitten we met een ondermaatse prestatie van een groot artiest. Foei, Ben!
Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, heeft een fijne, intrigerende debuutplaat uit. We horen een uitstekende combinatie van groovy pop, rock, soul, mellowhiphop, funk en jazz, onder een zalvende zang en vertelrap. In het straatje van The Streets te situeren, doch breder en minder fel, verbeten en neuzelend. De eerste songs zorgen meteen voor vermaak en ontspanning: “Writer’s block”, “Glory days”, “Disco friends” en “Starz in their eyes”.
Vervolgens zorgt Just Jack voor voldoende afwisseling: een mellow souljazzy aanpak op “Lost” en “I talk too much”, die ergens thuishoort in de bruine kroeg van Fun Lovin’ Criminals, de orkestraties op “Mourning mornings”, het semi-akoestische “Hold on” of het swingende “No time”.
Just Jack heeft een boeiende, bruisende, sfeervolle gevarieerde debuutplaat uit.
Het leven kan soms mooi zijn. Dat muziek hiertoe kan bijdragen, moet ik jullie waarschijnlijk niet vertellen. Bij het horen van het nieuwe werk van Krokus besef ik dit maar al te goed. Met ‘Hellraiser’ wist hardrocklegende Krokus opnieuw een prachtige plaat af te leveren. Nadat deze band, in 1976 hun eerste album uitbracht, ondergingen ze tal van line-up wissels. Waarvan één van de opvallendste waarschijnlijk de terugkeer van Marc Storace is. Eind 2001 besloot de charismatische frontman, die in de jaren ' 80 Krokus naar grote hoogten hielp, om terug te keren. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik de muzikale koers van Krokus tot nu toe niet echt volgde, maar na dit album gehoord te hebben zal daar zeker verandering in komen.
Krokus mag dan al een dikke 30 jaar bestaan, de melodieuze hardrock waar de band naam en faam mee verwierf, slaat nog altijd aan. Deze band is waarschijnlijk bij de meeste jongeren onbekend, maar de oudere hardrockfans weten wat ze van Krokus kunnen verwachten. Ook dit album mag weer gezien worden. Krokus brengt met ‘Hellraiser’ opnieuw een oerdegelijke hardrock-plaat zonder al te veel originaliteit. Wie de rockende riffs van AC/DC en de melodieuze stukken van de Scorpions weet te appreciëren, zal in dit album een ideale combinatie vinden. De zangpartijen van Marc Storace zijn ongetwijfeld een reden waarom Krokus vaak vergeleken wordt met AC/DC. Bij momenten doen zijn vocals namelijk erg veel denken aan niemand minder dan Bon Scott.
Met als openingsnummer "Hellraiser" is de trend voor het album al onmiddellijk gezet. Met dit nummer laat Storace, Bon Scott als het ware herleven. De bluesy rocktonen brachten mij onmiddellijk in een feeststemming en ik kon het niet laten om mijn hoofd lichtjes heen en weer te schudden. Lead gitarist Mandy Meyer weet perfect de accenten te leggen in "Hellraiser" en zorgt er mee voor dat dit nummer uitschiet op een zeer degelijk album. "Too Wired To Sleep" bouwt verder op het openingsnummer en blijkt dus opnieuw een aardig nummer te zijn. "Hangman" kan jammer genoeg niet aan zijn voorgangers tippen. Het tempo gaat hier wat verloren en het al te vaak herhalen van het refrein, zorgt ervoor dat dit nummer na 2 minuten al wat langdradig begint te worden.
De tempo-daling bleek achteraf wel zijn nut te hebben als aanleiding tot de ballad "Angel Of My Dreams". Dit nummer begint met een vaak terugkerende opgewekte melodielijn. Naast de aardige zangprestatie weet ook Mandy Meyer zich in de kijker te spelen. Het volgende nummer, "Fight On", moet het vooral hebben van de pure vocals, muzikaal is dit nummer namelijk beperkt tot een zwaardere rythm gitaarriff en een basisdrumlijn. Een niet onaardige futuristisch klinkende solo op het einde van dit nummer is het enige muzikale hoogstandje. Begrijp me echter niet verkeerd, ondanks dit alles, is "Fight On" toch een goede song.
Met "So Long" zijn we aangekomen tot een persoonlijk hoogtepunt. De invloeden van de Scorpions doen zich hier duidelijk gelden. Vooral de melodieuze leads en de rustige sfeer, in combinatie met de hogere vocalen die Storace hier brengt, creëren die Scorpions achtige sfeer. Net op tijd weet Krokus het tempo van de cd weer op te trekken, ondanks het schitterende "So Long" zou een ander rustig nummer er ongetwijfeld teveel aan geweest zijn. "Spirit of the night" is meteen één van de snelste nummers van dit album en toont aan dat Krokus ook een deftige "powermetal" song in elkaar kan boksen. Daarna is het opnieuw de beurt aan een deuntje bluesy rock. "Midnite fantasy" beschikt over een hoog meezinggehalte en zou live waarschijnlijk, tot een ware klassieker kunnen uitgroeien zijn. Ware het niet dat dit nummer hopeloos te laat komt. Nu is het nummer al lang niet origineel genoeg meer. Wat niet wil zeggen dat dit geen schitterende song is.
"No Risk No Gain, No Fight No Glory", dit moet zowat het prachtigste refrein zijn op het hele album. Dit nummer klinkt alsof het met dol enthousiasme werd ingespeeld en stemt me al onmiddellijk een stuk vrolijker. Dit is hoe hardrock voor mij zou moeten klinken. Lekker rockend, enthousiast en met een prachtig meezingbaar refrein. "Turnin Inside Out" zet dit enthousiasme verder. Net als "No Risk No Gain" beschikt dit nummer over een aanstekend rockend ritme, waarbij je niet stil kunt blijven staan.
Met "Take My Love" is het opnieuw tijd om wat emoties boven te halen. Opnieuw daalt het tempo en krijgt Storace de kans om te tonen hoeveel gevoel hij in zijn stem kan leggen. Dit nummer schept voor mij de sfeer van een zomers openluchtfestival, waar je samen met je geliefde laat in de avond zeker van dit nummer zou genieten. De laatste drie nummers "Justice", "Luve Will Survive" en "Rocks Off!", zijn nog stuk voor stuk deftige nummers zonder erg vernieuwend te zijn. Alles wat in deze nummers voorkomt, lijkt al eerder gehoord te zijn, zowel op deze cd als bij andere bands. Toch kan dit de pret niet bederven en zijn dit aardige aanvullers op deze cd.
Fans van Krokus zullen met dit album ongetwijfeld tevreden zijn, maar ook wie Krokus nog niet kent of wie van echte hardrock houdt, kan ik deze cd zeker aanraden. Zelfs al zijn de nummers niet altijd even origineel, Krokus weet het toch te presteren om een album met prachtige nummers te vullen. Laat u dus door niets of niemand tegenhouden om ‘Hellraiser’ te kopen.
Net als Editors en Interpol hebben The National iets met de ‘80’s en zitten ze met een knoert van een Joy Division fixatie. Maar in tegenstelling tot voormelde generatiegenoten hoort The National met hun intiemere sound meer thuis in een nachtelijke kroeg dan op de grote podia van de zomerfestivals. Ze zijn ook niet binnengehaald als de nieuwste hype en hebben zonder de druk van opdringerige pers en media deze fijne plaat op de wereld kunnen loslaten. De songs zijn op het eerste zicht niet meteen zo spectaculair, ze moeten wat langer rijpen en komen iets trager uit hun schelp.
The National moet het eerder hebben van onderhuidse spanning en maakt daarbij nuttig gebruik van strijkers, piano, blazers en heel even zelfs een trekzak. De diepe stem van Matt Berninger versterkt het intieme karakter van de songs en zorgt er voor dat dit een warme plaat is geworden met songs die mooi open bloeien als “Green gloves” en “Slow show”. The National hangt hier ergens tussen een ingehouden Tragically Hip en Joy Division zonder zelfmoordneigingen.
Geen uitschieters en ook geen hits op deze ‘Boxer’, wel een verzameling mooie en verwarmende songs met karakter.
Het Schotse Travis liet vier jaar op zich wachten en nam de rustig de tijd te werken aan een nieuwe plaat. Travis ontstond in het postOasis tijdperk, eind ’99, en ontpopte zich als een ‘singles’band door songs als “Why does it always rain on me” en “Turn” uit ‘The man who’ en “Sing” uit “The invisible band’ (’01). Na het tegenvallende ‘12 memories’ was het tijd voor bezinning, wat z’n vruchten afleverde.
Meteen springt het fris sprankelende “Selfish Jean” in het oor. “Battleships” en “Under the moonlight” zetten de hitpotentie verder.
Travis brengt ‘60’s gitaarpop, gekenmerkt door een aanstekelijke melodie en ritme. Een zeemzoeterige, sfeervolle, dromerige en vrolijke sound onder de bezwerende stem van Fran Healy.
Travis meet zich met de intieme, toegankelijke pop van de nieuwe plaat met hun beginperiode. Tof, ontspannend plaatje!
Ramden The Scabs de week voordien in de Rewind-reeks van de AB zonder veel omwegen hun ‘Royalty in Exile’, Gorki speelde vrijdagavond hun debuutplaat ‘Gorky’ zoals het ooit gemaakt werd en dus hoorde: groots en sterk en bij momenten met een uitgebreid ensemble. En met een super (nuchtere) Luc De Vos.
,,Ik heb deze avond nog geen slok alcohol binnen, want elke noot moet juist zijn’’, opende de geletterde volkspoëet van Wippelgem. En ze zaten juist. Die van ‘El Vos’ zelve en die van zijn kompanen Van Biesen, Heyvaerts en Bosteels. Maar ook die van het af en toe inschuivende (strijk)kwartet, dan extra-large-guest Patrick Riguelle én – tot grote verrassing (?)van het veelzijdige publiek – ook van de twee ‘verloren werkers van het eerste uur’ Wout De Schutter (bas) en Geert Bonne (drums).
Een reünie avant la lettre en Vos had er zin in. Snerend, jubelend, kraaiend van de pret, kwistig de ‘beibies’ de zaal in strooiend. De krankzinnigste ogen van de Rock Rally van 1990 (ze eindigden toen derde) stonden zeventien jaar later op scherp, maar vooral op hetzelfde podium van toen. Ze keken hun stevige rocknoten van de drie openers (“Soms vraagt een mens zich af”, “Wacht niet te lang” en “Nooit meer winter”) de zaal in en stonden solo te turen op “Arme Jongen”.
Wie de plaat kende (iedereen dus) wist dat er een nummer volgde ‘dat over niets gaat’ en in het collectieve geheugen van Vlaanderen gegrift staat: “Mia” dus, met als surprise de verrijzenis van De Schutter en Bonne die in enkele (nooit opgenomen) bisnummers later opnieuw hun opwachting maakten.
Vos tolde, grolde en ‘lolde’ tussendoor. Maar het was muzikaal af. Niet in het minst door de ondersteuning van Reinhard Vanbergen (Das Pop), het strijkkwartet (zelfs even met een mandoline op “Boze Wolven”) en de perfecte mix van nummers die van hun debuut ook meteen tot hun hoogtepunt maakte.
,,We repeteren nooit meer, maar nu heb ik toch vijf dagen gewerkt. Het moest professioneel zijn’’. Wel, in het verleden zagen we vaak De Vos en zijn streken, vrijdag was het De Vos en zijn strepen. Zelden zo klaar en helder, zelden zo gedreven.
Vier (!) gitaren brulden de laatste dans met “Anja” open. Tijdens en na “Engel red mij” daverde de AB. Veertien nummers, veertien kleine feestjes, al dan niet intiem. Met daarna zes bisnummers waarvan Luc en Luc, alias Heyvaerts en Vos, een gedragen “Het einde is nabij” in- en uitzetten.
Het einde nabij? Naast Elvis blijft El Vos bestaan, ‘beibie’!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Shannon Wright (Concerttent) opende very slowly om ons na een tiental minuten definitief wakker te schudden met haar rauw rammelende lofi gitaarrock. Deze dertigjarige dame is al ruim tien jaar bezig, en kon zich voor de eerste maal uit de vergetelheid spelen. De twee mannen met baarden (bas –drums) leken meermaals in trance, toen de songs diverse tempowisselingen hadden.
Absynthe Minded (Concerttent) was net als The Van Jets op een pak festivals te zien de voorbije zomer; ze speelden een vertrouwde set, waarbij ze gretig putten uit hun recentste album ‘There is nothing’ waaronder “On a plane”, “I’ll be allright”, “I wanna forget” en een fel bedreven “Stuck in reverse”. “My heroics, part one” werd niet vergeten en was een aangenaam rustpunt in de set.
Rachid Taha (Concerttent), een Fransman van Algerijnse afkomst, maakte een broeierige mix van poprock en worldbeats. Met z’n band maakte hij er een zomers feestje van; voor de liefhebbers!
Admiral Freebee(Concerttent) nam live op Leffingeleuren wat gas terug tav hun laatste festivaloptredens. Een sfeervolle Admiral trad deze maal op. Hij plukte een handvol songs van de drie cd’s: “Ever present”, “Lucky one”, “Recipe for disaster”, “Faithfull to the night”, “Living for the weekend” en “A perfect town”. “Oh darkness” en “Einstein brain” zetten de tent in vuur en vlam en het sfeervolle “Boy you never found” besloot.
Gabriel Rios (Concerttent) mocht het festivalweekend te Leffingeleuren definitief afronden. Merkwaardig genoeg was de belangstelling iets minder dan bij Admiral Freebee. Als rapper warmde hij het publiek op, om vervolgens enkele stomende rockers te spelen als “Unrock” en “Ghostboy”. Sfeervoller en met enkele exotische ritmes klonk “Las cavaleras”. De herkenbaarheid werd groter met de singles “Angelhead”, “Babe lone star” en “Broad daylight”.
Rios werkte naar een groovende climax met “Tu no me quieres” en “La gran siesta”. In de bis behield hij de sensualiteit met “Papo” en “Cincomanos” om tenslotte sober en elegant te eindigen op akoestische gitaar.
Een sterk onthaal en een warm applaus aan het adres van Rios die eind het jaar in Vorst Nationaal concerteert. Heu, kan Admiral Freebee de volgende groep zijn, die zich naar zo’n grote zaal verplaatst?!
Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge
Scarrots is een band van zes vrienden uit Leuven, die al een kleine tien jaar bezig zijn. Muzikaal is Scarrots te situeren binnen de emocore/punkrock, die niet vies zijn van een subtiele popsound. De songs zijn snedig, vaardig en laten een frisse indruk na: energiek, mooi uitgewerkt en melodieus, onder de helder overtuigende vocals van Stockmans, die soms hoog kunnen gaan. De band doet op z’n stevigst denken aan Sparta.
Ze behaalden al puike resultaten op Humo’s Rock Rally, Debuutrock en won een paar jaar terug Rock Vonk.
‘The sound of being lost’ bevat elf afwisselende rocksongs: de single “Arrows of light” bevat voldoende hitpotentie, “Lost in time”, “Burn the pages” en “Soma holiday” zijn de popsongs en “May our souls” krijgt kleur door de synths; maar ze onderscheiden zich met de gebalde uptempo nummers “Paradise paralyse” en “I’ll travel a million lightyears”.
Info op www.scarrots.com
De winnaar van ‘Verse Vis’ The Outskirts (Concerttent) vatten de tweede dag aan. Het Londense Oi Va Voi (Concerttent) verrasten al op Werchter met hun zomers exotische cocktail van pop, wereldmuziek, hoempapa en Balkan. Naast de afwisselende vrouw (soul) -man (hemels) zang, (wat deed denken aan de Faithless zang) intrigeerde het instrumentarium van viool, melodica en blazersectie. De concerttent was al aardig volgelopen, wat meteen een vroeg feestje opleverde. Een hoofdrol was alvast weggelegd voor de mooi ogende violiste en haar begeesterende vioolspel. Oi Va Voi onderscheidde zich duidelijk. Nu Folkdranouter nog!
The Van Jets (Concerttent) vielen vorig jaar in en stelden toen, ietwat onwennig, hun nog te verschijnen debuut voor. Eén jaar later hebben we te maken met een sterk geoliede band, die weet in te spelen op het publiek en ze betrekt om er een fijn concertje van te maken. Een dynamische start met “Ricochet”, “Johnny Winter” en “Fashion/Heroes”, een eigen bewerking op de David Bowie’s songs, dat een vleugje Chris Goss, Millionaire en Barkmarket bevatte; uiterst origineel aangepakt! Na de sfeervolle “What’s going on” en “Our love = strong”, besloten ze overtuigend met een lang uitgesponnen “Electric soldiers”.
The Veils (Concerttent), gecentraliseerd rond zanger/gitarist Finn Andrews, brengt op ‘Nux Vomica’ (’06) evenwichtig materiaal gaande van lieflijke, breekbare popsongs tot weerbarstige, spannende americanapop, ergens tussen Nick Cave, het oude 16 Horsepower, The Triffids en V.U.
We waren vorig jaar onder de indruk van hun concerten. Ze trokken minder belangstellenden, maar op Leffingeleuren bevestigden ze opnieuw met een intens meeslepende, bedreven set. Een pittig, frisse aanpak, waarin ruimte was voor gitaarsoli: een verbluffende start met de titelsong “Nux Vomica”, die fel en snedig klonk naar het eind. Die toon zetten ze verder op “Calliope” en “The tide that left & never came back”. De single “Advice for young mothers to be” was één van de poppier songs. “Lavinia” en “Not yet” besloten op 16 Horsepower-iaanse wijze. The Veils zijn een uitstekende liveband: bezield, gedreven en gepassioneerd. Prachtconcert!
The Scene (Concerttent), onder The Lau en Emilie Blom-Van Assendelft, gaven vóór de festivalzomer al een reünie concert in de AB. Na vijftien jaar zijn ze er live terug bij. Nostalgische Nederlandstalige pop, met een meezinggehalte: “Samen”, “Blauw”, “Maan”, “Zuster”, “Open” en intieme songs als “Rigoureus” en “Brand” konden rekenen op een sterke respons. The Lau liet een vermoeide indruk na, maar het belette niet om een overtuigend concert te spelen. “Iedereen is van de wereld” werd luidkeels meegezongen.
De verrassing van de avond was John Butler Trio Cconcerttent). De belangstelling groeide tijdens de stomende set die het drietal speelde, muzikaal te situeren tussen Jimi Hendrickx, Ben Harper, G Love en Luka Bloom; een sterk op elkaar ingespeeld drietal, met enkele begeesterende gitaarsoli en -slides, ondersteund door contrabas en drums. Imponerend!
Vive La Fête (Concerttent) was de ideale opwarmer voor het avondfeest in de concerttent met hun electrokitschpop, die opvallend veel poppy kenmerken had. Een goed uurtje ontspanning, van de tandem Pynoo/Mommens, die hun recente ’Jour de chance’ indachtig waren, naast hun gekende, traditionele feestnummers. Spijtig dat we het concert maar deels konden bewonderen, want Vive La Fête stond tegelijk geprogrammeerd met het fel bejubelde Britse Ghosts (De Zwerver), die pas hun debuut uithadden. Van de melodieuze gitaarpop van het vijftal konden enkel de aardige hitsingles “Stay the night” en “The world is outside” zich onderscheiden. Belofte met een groot vraagteken…
Het Gentse Soapstarter (De Zwerver), met ex leden van Vive La Fête, Soulwax en dEUS, bracht een aanstekelijke sound van zoete, zomerse deuntjes van hun debuutcd ‘Naked Wheelz’; midnightsummerdreammusic met een vleugje funk, country, folk en hiphop. Een diversiteit aan stijlen, die de moeite waard was. Hun prikkelende pop was ideaal om de nacht te besluiten.
Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge
Joan As Police Woman (dekmantel voor Joan Wasser) was één van de aangename ontdekkingen van vorig jaar. Met ‘Real Life’ leverde ze een fraai debuut af dat op algemeen gejuich in de pers werd onthaald. Dat Joan Wasser voor dit debuut al heel wat muzikale watertjes doorzwom, is geen geheim meer. Ze speelde samen met Antony and the Johnsons, Rufus Wainwright, Sparklehorse,.. en ontpopte zich als een musicians’ musician. Joan was dan ook zo blij als een kind in Wonderland dat ze de kans kreeg van de Handelsbeurs om zelf een muziekavond samen te stellen. Ze koos voor aanstormend en legendarisch, opgewekt en ingetogen. Joan beschreef de avond met een zelfrelativerende kwinkslag als “the freak diva show”.
Gretig graaien in de stemmetjesdoos.
De groepsnaam Peggy Sue and the Pirates doet onwillekeurig denken aan de jaren vijftig. En toegegeven, één van de twee meisjes lijkt zo weggelopen uit een fifties-feelgoodmovie en de sound is opmerkelijk fris en sprankelend. Maar de invloeden van de meiden liggen zeker ook verder: Björk, Erykah Badu, Nina Simone,.. om er maar enkele te noemen.
Peggy Sue and the Pirates staat voor 1 gitaar, aanstekelijke melodieën en vooral twee wonderlijke stemmen. Die stemmen plagen en stoten maar blijven steeds in mooie harmonie met elkaar. In de laatste nummers worden de remmen losgegooid (“we doen een beetje alsof we rock’n’roll spelen”. Leuk, want dan mogen we een beetje roepen.”) De stemmetjes en de gekke geluidjes worden uit de kast gehaald: creatief en speels maar altijd in functie van het nummer.
Sorry…
Na dit opkomend talent was het de beurt aan levend icoon Mark Eitzel. Met American Music Club zette hij een aantal poëtische meesterwerken zoals ‘Everclear’ en ‘Mercury’ neer en verwierf hij een cultreputatie.
Dat Mark Eitzel nooit geen vrolijke frans zal worden, is na vrijdagavond meer dan duidelijk. Hij voelde zich niet zo lekker en leek zich haast te verontschuldigen voor zijn performance. “Don’t worry, I won’t be long”. Toch tekende hij bij momenten (“Patriots heart”) voor een indringende en doorleefde schets van ‘lonely souls’ en onmogelijke liefdes. Maar soms leunde hij met zijn eerder beperkt gitaarspel gevaarlijk tegen de monotoniegrens aan.
Na het laatste akkoord prevelde hij vlug sorry en weg was ‘the restless stranger’.
Diva op sneakers
Vorig jaar maakte Joan As Police Woman in een uitverkochte Handelsbeurs een overweldigende indruk. En dat was niemand vergeten. Haar optreden leek wel één ‘homecoming party’. Het publiek sloot haar vanaf het openingsnummer warm in de armen. Haar kleine uitschuiver in het begin (even de tekst kwijt en dan gewoon herbeginnen) maakte het contact zelf nog intenser. De uitstraling van Joan laat dan ook weinigen onbewogen: warm, innemend, toegankelijk en altijd in voor een praatje mét aanstekelijke giechel. (“Hoe is het eigenlijk om te leven in een museum als Gent?”, “ik voel me toch veel comfortabeler in sneakers dan in deze feestjurk”,… ) Nog even en er werden telefoonnummers uitgewisseld.
Joan ziet het als een subversieve daad om ‘eerlijke en mooie’ muziek te maken. Ontwapenend mooie muziek. Haar nummers (aan de piano of alleen op gitaar) brengt ze intens en met een zekere gelaagdheid. Frêle maar ook fel, met hoge uithalen van haar krachtige stem maar ook rustig en zacht. Verwijzingen naar andere invloeden kan je gerust maken (Joni Mitchell, Beth Gibbons, Nina Simone,..) maar Joan As Police Woman klinkt vooral als, nou ja, Joan As Police Woman. Haar vaste begeleidingsband zou de set wellicht hier en daar wat meer slagkracht gegeven hebben, maar wie zijn wij om te klagen. Het was heerlijk gezellig toeven in de sofa van Joan in Gggent.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
De afsluiter van de festivalzomer, Leffingeleuren, in het pittoresque Leffinge, was aan z’n 31ste editie toe en had een gevarieerde affiche klaar van artiesten van eigen bodem en internationale bands.
De locatie nodigt uit om een kijkje te nemen. Het festival is letterlijk rond de kerktoren gelegen, met langs de ene kant zaal De Zwerver, langs de andere kant het festivalterrein, dat naast de concerttent, mooi was opgedeeld met eet- en drankstandjes. En net vòòr De Zwerver kon je terecht in de spiegeltent voor de ‘1 Minute Awards’ en enkele muzikale films van The Police, Talking Heads en Neil Young & Crazy Horse.
Het weer zat mee en er waren ruim 15000 bezoekers over de drie dagen, wat de organisatie uiterst tevreden stemde.
Een overzicht
’t Hof Van Commerce (Concerttent) opende het festival, wat meteen een schot in de roos was. Een volle concerttent! De twee MC’s & One DJ waren toe aan hun laatste optreden en behaagden het publiek met hun Westvloamse raps, hihphop, scratches en sounds. “Slaet ip min gat”, “Kom mor ip”, “Zonder totentrekkerie” en “Niemand grodder”, ze werden allemaal luidkeels meegezongen. Special guest was Gabriel Rios; z’n Zuiderse raps werden smaakvol ontvangen. Al vroeg in de avond was er sprake van een hoogtepunt, getekend: ’t Hof!
Het Amerikaanse Rooney (De Zwerver) werd aangekondigd als één van de beloftevolle bands. Hun melodieuze gitaarpopsongs met een hitpotentie en stadionallures kon maar matig boeien, maar wist menige meisjesharten te bekoren!
Het Nieuw-Zeelandse The Datsuns (Concerttent) zijn close friends van de organisatie geworden. In het voorjaar stonden ze nog geprogrammeerd in de zaal om hun cd ‘Smoke & Mirrors’ voor te stellen. Ze stonden garant voor snedige en vettige retro rock’n’roll. Ze refereerden met hun ‘1, 2, 3, 4’ aanzet en Dolfs hoge stem vooral aan Led Zeppelin. “MF from Hell”, “Generator”, “Feeling allright” en “who are stomping your foot for?” wisselden ze af met enkele, fijne subtiele rocksongs en een tweetal covers, waaronder eentje van The Misfits.
Baloji (De Zwerver) maakte in een vorig leven deel uit van de vroegere Starflam hiphopcrew; hij stelde z’n eerste soloplaat voor, geruggensteund door een heuse band surplus backing vocalisten. Hij speelde een fijne mix van pop, soul, jazz, funk en mellowhiphop. Baloji kwam beter tot z’n recht in De Zwerver, dan in een grote concerttent, zoals op FihP. “Coup de gaz”, een kort bluesy tussendoortje van Depeche Mode’s “Personal Jesus”, “Entre les lignes” en de titelsong “Hotel Impala” bevestigden een groots artiest. (volgende afspraak: Bota midden november!)
Een uitgelaten menigte genoot van de cathy kauwgomballen ‘60’s gitaarpoprock van Razorlight (Concerttent). Johnny Borrell zat qua stem op dezelfde golflengte als Dolf van The Datsuns. Ze speelden een boeiende, afwisselende en afgewerkte set. “In the morning” opende. Het was een strakke eerste deel, waaronder “Hold on” en “Golden touch”, vervolgens klonken ze iets subtieler met “Back to the start” en “Vice”. “Can’t stop this feeling” had een broeierige opbouw en was de aanzet van een schitterende finale: “America”, “Who needs love”, een “Stumble & fall” op z’n Gloria’s van Patti Smith en “Falling into pieces”.
Discobar Galaxie en Dub Pistols mochten de nacht besluiten. Discobar Galaxie mixten hun platenkast voor een volle concerttent en Dub Pistols (De Zwerver) mixten rock, dubreggae, hiphop, funk, bigbeats en Britpop, ergens tussen Asian Dub Fondation, Stereo MC’s, Happy Mondays en Fatboy Slim. Spijtig genoeg was er maar een matige belangstelling meer!
En in de afstand tussen de concerttent, de kerk en De Zwerver kon je in de spiegeltent de selectie van ‘1 Minute Awards’ zien. Een absolute aanrader.
Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge
Indrukken Leffingeleuren, Leffinge: zaterdag 15 september
Meer dan 5500 bezoekers konden genieten van een succesvolle tweede dag. Er worden over het driedaags festival wel 15000 bezoekers verwacht, wat de organisatie uiterst tevreden zal stemmen.
De winnaar van Verse Vis The Outskirts vatten Dag 2 aan. Het Londense Oi Va Voi verrasten al op Werchter in de Marquee en zetten nog een tandje bij te Leffinge. Oi Va Voi maakten er al vroeg een feestje van, dat oversloeg naar een aardig volgelopen concerttent. Ze speelden sfeervolle pop, Balkan en hoempapa, opgezweept door blazers en viool; een hoofdrol was weggelegd voor de mooi ogende violiste en haar begeesterende vioolspel; de afwisselende vrouwelijke (soul )en mannelijke zang (soms hemels) deden denken aan Faithless. Oi Va Voi onderscheidde zich duidelijk. Nu Folkdranouter nog!
The Van Jets vielen vorig jaar in en stelden ietwat onwennig hun nog te verschijnen debuut voor. Eén jaar later hebben we te maken met een sterk geoliede band, die weet in te spelen op het publiek, en hen betrekt om er een fijn concertje van te maken. Een dynamische start met “Ricochet”, “Johnny Winter” en “Fashion/Heroes”, een eigen bewerking op David Bowie’s songs, dat een vleugje Chris Goss, Millionaire en Barkmarket bevatte; uiterst origineel aangepakt. Na de sfeervolle “What’s going on” en “Our love= strong”, besloten ze overtuigend met een lang uitgesponnen “Electric soldiers”.
The Veils trok minder belangstellenden, maar net als bij hun vorig optreden in de Bota, speelde het viertal een intens meeslepende, bedreven set. Een pittig, frisse aanpak, waarin ruimte was voor gitaarsoli: “Nux vomica”, “Calliope”, “The tide left…”. De single “Advice for …”was één van de poppier songs. “Lavinia” en “Not yet” besloten op een 16 Horsepower on speed.
The Scene, onder The Lau en Emilie Blom-Van Assendelft, gaven vóór de festivalzomer al een reünie concert in de AB. Na vijftien jaar zijn ze er live terug bij. Nostalgische Nederlandstalige pop, met een meezinggehalte: “Samen”, “Blauw”, “Maan”, “Zuster”, “Open” en intieme songs als “Rigoureus” en “Brand” konden rekenen op een sterke respons. The Lau liet een vermoeide indruk na, maar het belette niet om een overtuigend concert te spelen. “Iedereen is van de wereld” werd luidkeels meegezongen.
De verrassing van de avond was John Butler Trio. De belangstelling groeide tijdens de stomende set die het drietal speelde, muzikaal te situeren tussen Jimi Hendrickx, Ben Harper, G Love en Luka Bloom; een sterk op elkaar ingespeeld drietal, met enkele begeesterende gitarsoli, -slides, contrabas en drums. Schitterend!
Vive La Fête was de ideale opwarmer voor het avondfeest in de concerttent met hun electrokitschpop, die opvallend veel poppy kenmerken had. Een goed uurtje ontspanning, van de tandem Pynoo/Mommens, die hun recente ’Jour de chance’ indachtig waren, naast hun singles en enkele traditionele feestnummers.
In zaal de Zwerver zelf konden we twee bands meepikken nl. het fel bejubelde Britse Ghosts, die hun debuut pas uithebben; “Stay the night” en “The world is outside” zijn al twee aardige hits. Melodieuze verfijnde gitaarpop van het vijftal!
Tenslotte was er nog het beloftevolle Gentse Soapstarter. Een aanstekelijke sound van zoete, zomerse deuntjes. Ideaal om de nacht te besluiten.
Dag 3: Shannon Wright, Absynthe Minded, Rachid Taha, Admiral Freebee en Gabriel Rios.
Info op www.leffingeleuren.be
Precies 30 jaar na zijn eerste muzikale wapenfeit met de legendarische punkrock band The Jam onderneemt Paul Weller dit najaar een kleinschalige akoestische tournee onder de titel ‘Variations of a Dream’. Enkel begeleid op gitaar en synth door ex-Ocean Colour Scene gitarist Steve Cradock citeert de Modfather of Britpop langsheen Europese concertzalen uit drie decennia Britse rockgeschiedenis, van The Jam over The Style Council tot zijn eigen succesvolle solo carrière.
Wie afgelopen donderdag naar de al maanden op voorhand uitverkochte Ha’ te Gent kwam afgezakt voor een feest der herkenning kwam echter bedrogen uit. Alhoewel Weller inmiddels een paar dozijn radiohits op zijn palmares heeft prijken, had de oude rot welgeteld één single, de ballad “You do something to me”, in zijn setlist opgenomen. Al snel werd duidelijk dat Weller voor de ‘Variations of a Dream’ tour een zeer eigenzinnige selectie uit zijn back-catalogue heeft gemaakt die enkel door echte kenners op herkenningsapplaus worden onthaald. Uit de indrukwekkende catalogus van The Jam werd bijvoorbeeld gekozen voor “English Rose” uit ‘All Mod Cons’ (1978) en voor de twee illustere B-kantjes “The butterfly collector” en “Liza Radley”. Naast een tweetal minder evidente nummers van The Style Council, waarbij Weller nog eens de hoge stem aanhief die zo kenmerkend was voor de sound van deze groep, werd voorts vooral geput uit de eerste drie solo albums van Weller. Uit het titelloze debuut herkenden we o.a. “Into tomorrow” en uit zijn doorbraak album ‘Wild Wood’ koos de modfather wederom niet voor de evidente titeltrack maar wel voor “Foot of the mountain”, “Hung up” en een lang uitgesponnen door Cradock psychedelisch mooi ingeklede versie van “Shadow of the sun” die het eerste deel van het optreden op indrukwekkende wijze afsloot.
De modfather staat live niet bepaald bekend om zijn interactie met het publiek, en behalve een beleefde ‘thank you’ viel er inderdaad weinig te beleven tussen de nummers door. Ook het al wat oudere publiek was er één van het beleefde soort, en liet zich pas echt gelden om Weller terug te roepen voor een paar bissen. Het ijs leek heel even gebroken toen beide Britten de eerste en overigens enige bisronde aanvatten met een korte rookpauze waarbij Weller spontaan een die-hard fan op de eerste rij trakteerde op een smoke. De nicotine werkte alleszins niet inspirerend op het hitgevoel van Weller, die publiekslievelingen zoals “Going Undergound” en “That’s Entertainment” ook tijdens de bissen in de kast liet. In de plaats haalde Weller o.a. zijn versie van “Wishing on a star” boven uit het in 2004 verschenen coveralbum ‘Studio 150’, het onbetwiste hoogtepunt van de bissen.
Na goed anderhalf uur bleef ondergetekende met een halfverzadigde concert appetijt achter: ja, dit was een goed optreden waarbij de chef echter zodanig veel lekkere aperitiefhapjes serveerde dat hij dan maar besloot om het hoofdmenu niet op te dienen...
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Doorgaans is 1 September voor heel wat jongeren niet echt een dag om naar uit te kijken. Dit jaar was dit net iets anders. De organisatie van het ‘Face Your Underground Fest’ had er namelijk alles aan gedaan om jong en oud een onvergetelijke avond te bezorgen. Naast enkele Belgische en Nederlandse bands die de dag mochten openen, viel er die avond heel wat speciaals te gebeuren. Zo namen de heren van Demon afscheid van het Belgische publiek met hun ‘farewell tour’ . Terwijl de mannen van Tankard er hun 25 jarig bestaan kwamen vieren samen met de release van ‘Best Case Scenario: 25 Years In Beer’. Maar dit is zelfs nog niet alles. Sabaton kwam er ook om hun eerste DVD op te nemen, die ergens in december beschikbaar zal zijn. Veelbelovend dus.
Met hoge verwachtingen zakte ik op 1 september af naar Hof ter Lo om er de laatste vier bands te aanschouwen. Dragonland was de eerste band die ik zag en wist mij al onmiddellijk te overtuigen. Ik had al veel lovende woorden over deze band gehoord, maar kende de muziek niet. Hun symfonische power metal, beviel mij wel. De mannen combineren hardere riffs met prachtige melodische stukken ondersteund door een typische power-metal zanger die het in zijn stijl heel goed doet. Toch was de klank tijdens het optreden niet altijd even goed en konden ze mijn verlangen naar wat mij later op de avond te wachten stond niet onderdrukken. Een meer dan mooie opener, die jammer genoeg door de genialiteit later op de avond in het niets zou verdwijnen.
Het eerste hoogtepunt die dag kwam er van het Britse Demon. Na een dikke 20 jaar actief te zijn in de metalscene, besloot deze ‘New Wave Of British Heavy Metal Band’ om nog een allerlaatste tour te doen. Ongeveer 25 jaar geleden leverden deze heren drie schitterende albums af waarvan vooral de debuut-CD ‘Night Of The Demon’ mij en heel wat andere metalheads al heel wat plezier heeft bezorgd. Mijn verwachtingen waren dan ook bijzonder hoog. Toch bleken mijn verwachtingen nog niet half zo hoog te liggen als de prestatie die werd geleverd. De band opende met “Night Of The Demon” en zette zo meteen de basis voor een uur ouderwets metalplezier, waarbij het op dat moment aanwezige publiek stilaan meegetrokken werd en uiteindelijk het grootste deel van het volk het moeilijk had om stil te blijven staan. Heel wat jongeren waren verbaasd door de genialiteit van Demon, terwijl heel wat ouderen nostalgisch meegenoten. Op die manier konden jong en oud meegenieten van schitterende nummers die voornamelijk uit de eerste drie cd’s kwamen, met als hoogtepunten “One Helluva Night”, “Into The Nightmare” en het prachtige “Don’t Break The Circle”, dat uit volle borst werd meegezongen. De band zelf had er duidelijk ook zin in. De 60-jarige Dave Hill (Zanger) entertainde het publiek als een jonge Metalgod. De spelvreugde straalde ervan af en met zijn theatrale bewegingen bracht hij deze vreugde meermaals over op het publiek. Jammer dat deze band niet meer zal touren, maar naar verluidt zullen ze wel hier en daar nog optreden zonder een echte tour op poten te zetten. Laat ons hopen dat België in deze feestvreugde zal mogen meedelen.
Op naar het volgende hoogtepunt dan maar. Tankard bewees dat het na 25 jaar nog altijd zijn publiek een echt Oldschool Beerthrash optreden kan voorschotelen met een enorm hoog feestgehalte. Daar zorgde zanger Gerre op geniale wijze voor met zijn bindteksten, bewegingen, gortige streken, … je kan het zo gek niet bedenken of Gerre zou het doen. Dit mocht ook een jongen ondervinden die het podium beklom, na meermaals tegen zijn “vette pens” gedrukt te worden, draaide Gerre hem vrolijk een tong en duwde hem terug in het publiek. Toch wou Gerre bewijzen dat ze niet zomaar een “Beermetal-band” zijn, maar ook serieuze nummers hebben. Namelijk een nummer over doodgaan. Vervolgens werd het nummer “Die With A Beer In Your Hand” ingezet. Verder werd een mengeling van oude en nieuwe nummers gebracht met als hoogtepunten “Rectifier”, “Chemical Invasion”, “Zombie Attack” en de schitterende vrolijke afsluiter “Empty Tankard” waarop veelvuldig gedanst, geheadbanged en gemosht werd. Na afloop van het optreden sprong Gerre in het publiek om zijn fans te begroeten of ermee te dansen, om zich vervolgens zo snel mogelijk naar de toog te begeven. De klank was niet altijd even zuiver, maar paste perfect binnen het oldschool gebeuren. De schitterende combinatie van bier, metal en humor zorgden voor een uur feestvreugde om u tegen te zeggen.
En zelfs dan was de avond nog niet voorbij. Het was ondertussen al middernacht geworden, maar daar hebben metalheads geen last van. De zaal was voor een 3/4e gevuld toen de heren van Sabaton aftrapten met “Panzer Battalion”. Al meteen werd duidelijk dat men kosten nog moeite had gespaard om deze avond te doen slagen. Met een mooi opgebouwd podium, een prachtige lichtshow en een goede klank kon het al niet meer stuk gaan. Ook deze keer waren de mannen van Sabaton in een uitstekende vorm en konden ze het publiek in geen tijd op hun hand krijgen. Nadat ik eerder dit jaar al verbaasd stond hoe ze iedereen in de ‘Biebob’ meekregen, was ik nu nog verbaasder toen ik zag dat het volledige publiek uit de bol ging op hun nummers. Alle aanwezigen bangden en zongen vrolijk mee, ramden hun vuisten door de lucht en sprongen wanneer het hen gevraagd werd. Zelfs de oudere garde die aanwezig was in de zaal deed aardig mee! De setlist bestond uit een mix van nummers uit hun drie albums. Het absolute hoogtepunt voor mij was het nummer “Attero Dominatus”. Hoewel ik van de band krachtige muziek gewend ben, is het de eerste keer dat ik zo’n krachtige versie van dit nummer hoor. Ook de rest van de set moest eigenlijk niet onderdoen. Zo kende elk nummer wel zijn eigen hoogtepunt door flitsende gitaarsolo’s (“Into The Fire”, “Purple Heart”), melodische genialiteit (“Wolfpack” en “Rise Of Evil”), rakende lyrics (“Purple Heart”), krachtige sing-along nummers (“Primo Victoria”, “In The Name Of God”, “Masters Of The World”), killer-riffs (“Back In Control”, “Hellrider”), …
Kortom alles om een schitterende prestatie neer te poten was aanwezig. De groepsleden waren duidelijk tevreden met de reactie van het publiek en droegen “A Light In The Black” op aan het aanwezige publiek. Dit wordt ongetwijfeld een DVD die we ons blind kunnen aanschaffen en er nog jarenlang nostalgisch van zullen genieten.
Na de show konden de fans ook nog terecht bij de band voor een handtekeningensessie en een praatje met de leden. Dit was trouwens de hele dag mogelijk met alle groepen die er speelden. De leden van deze bands kwamen namelijk vaak in het publiek en kenmerkten zich stuk voor stuk door hun sympathie en bescheidenheid. Ook de sfeer in de zaal was de hele avond schitterend. De organisatie van dit feest mag trots zijn op wat ze gepresteerd hebben! Ze zorgden waarschijnlijk voor het grootste deel van het publiek voor het optreden van het jaar! Op naar de volgende editie zou ik zeggen!
Organisatie: CC Luchtbal/Hof ter Lo, Borgerhout
Yo La Tengo heeft al twintig jaar een eigen unieke kijk op de gitaarpsychedelica, met groepen van toen: 11 th Dream Day, Seam, Flowerhead, The Wedding Present, Firehose, The Fall en Slint; een muzikaal verkenningspad van een poppy dromerig, sfeervol en loungy geluid tot een bedreven, noisy sound in een tapijt van fuzz en distortion. Avontuurlijk, boeiend en intrigerend. Het drietal uit Hoboken, NYC, Ira Kaplan (gitaar/toetsen/elektronica), vrouwlief Georgia Hubley (knipoog naar Moe Tucker van V.U.) en Jamers McNew op bas zorgen voor variatie. Vorig jaar verscheen ‘I am not afraid of you and I will beat your ass’, die de groep nu al meer dan een jaar op tournee houdt.
Live putten ze uit hun muzikale veelzijdigheid en legden de klemtoon op het recentste album. Het sympathieke drietal had meteen af te rekenen met een technisch probleem op de keyboards, wat ze onmiddellijk counterden door drie nummers van een sobere, intieme aanpak te voorzien.
Eénmaal de toetsen in orde waren, startte Yo La Tengo met een paar knallers als “The room got heavy” (vleugje zZz/Suicide), het ruim tien minuten durende “Pass the hatchet, I think I’m goodkind”, bepaald door een repetitief diepe bas, een bezwerende en opzwepende percussie en Ira’s virtuoze gitaarspel, dat opbouwend en subtiel was, gekruid van gitaar feedbackgeraas. En tenslotte speelden ze “Flying lesson”, gekenmerkt door een schitterende opbouw en een bedreven einde.
Wat een start, die ons al een half uur verder bracht in het concert. Hier was sprake van V.U. meets Slint, Sonic Youth en Dinosaur Jr.
Het trio nam wat gas terug door enkele sfeervolle, dromerige indiepopsongs: “The weakest part” , “Beanbag” en de luchtige single “Mr tough”.
Ze wisselden regelmatig van plaats en instrument. Georgia kwam in de spotlights met het intiem pakkende, sober gehouden “I feel like going home”. Ook qua zang wisselde Yo La Tengo voldoende af. Vanaf “Sugarcube” klonken ze opnieuw krachtiger, wat leidde naar “Big day coming” (één van hun instant classic nummers), een punky rock’n’roll versie van “Watch out for me, Ronny” en het filmisch, sfeervol als het broeierige, felle, lang uitgesponnen “This is YLT”; de pedaaleffecten werden stevig ingedrukt. Sonic Youth meets Joy Division!
Ruim anderhalf uur lang trad Ira in interactie met z’n versterker en pedaaleffects, Georgia bepaalde eenvoudigweg de maat van de drums en James hield een repetitief basritme aan.
In de bis klonken ze als een Cowboy Junkies met “Take care” als hoogtepunt.Tenslotte kwamen ze nog een tweede maal terug met enkele lofi songs als “Did I tell you”.
Yo La Tengo was een must. Ze hebben door de jaren nog niks ingeboet en gaan totaal op in hun gevarieerde, soms fors krachtige sound. Yo La Tengo liet niemand onberoerd. Respect dus!
Organisatie: Botanique, Brussel
Mumm-Ra is een beloftevol jong Engels bandje, die net als Air Traffic debuteert op een major label. De groepsnaam heeft een ‘lookalike’ ruige naam, maar is gehaald van een karakter uit een Amerikaanse tekenfilmserie ‘Thundercats’. Het vijftal brengt sfeervolle, broeierige indiepopsongs, met een vleugje bombast en orkestratie; luister maar eens naar de eerste twee songs van de cd:
”She’s got you high”, “Starlight”, en “This is easy” zijn popgericht en het gezelschap klinkt strakker op “Song B”.
De groep probeert voldoende afwisseling in hun songmateriaal te brengen. Het afsluitende “Down Down Down” is alvast het hoogtepunt van de cd: beklijvende postrock en een puike opbouw.
Mumm-Ra laveert ergens Arcade Fire, Flaming Lips, Polyphonic Spree en doorsnee gitaarpopbands. Een fijn debuut. Een bandje om in het oog houden.
Het Britse Air Traffic speelde in avant première hun debuutcd op Rock Werchter. Het jonge bandje uit Bournemouth, Zuid-Engeland, onder Chris Wall brengt melodieus opgebouwde gitaarpopsongs, die door een intens pianospel gevoel en kleur krijgen. Air Traffic is geen Sow Patrol, Keane of Coldplay, daarvoor is er teveel pit en dynamiek in hun songmateriaal. “Just abuse me”, “Shooting star” en “No more running away” ontkrachten dit. Enkel op “Empty space” is Air Traffic het jonge broertje van Keane of Coldplay. Ze laten alvast de gitaren rechttoe-rechtaan klinken op de single “Charlotte”, “Get in line” en “I like that”.
De songs hebben een sterke opbouw en zijn broeierig en intrigerend. Luister maar eens naar “Time goes by”, “Never even told me her name”, “I can’t understand” en de titelsong. Op geen enkele song slaat verveling toe.
Fraai debuut!
We mogen niet vergeten dat Ozzy Osbourne met Black Sabbath een viertal essentiële platen heeft gemaakt, platen die de wereld echt nodig had. Deze legendarische band waren pioniers maar zijn helaas door een hoop stompzinnige bands verkeerd begrepen. Sabbath introduceerde met name als eerste het occultisme en exorcisme in de rockmuziek maar dat is naderhand nogal uit de hand gelopen via een duizendtal death-metal, black-metal en weet ik veel wat voor metal-bands die het genre hebben uitvergroot tot ver boven de grenzen van het belachelijke. Ook Ozzy zelf is na zijn avontuur als zanger van Black Sabbath en na een aantal overbodige platen een karikatuur van zichzelf geworden, wat hij bovendien zelf nog wat sterker heeft in de verf gezet heeft door zijn vaak zielige optreden in de MTV reality-soap over hem en zijn familie.
Ozzy’s nieuwste cd ‘Black rain’, zijn eerste nieuwe werk in zes jaar, hangt aan elkaar van de hard-rock en metalclichés. Het is zo’n typische genreplaat waarvan er jaarlijks enkele honderden passeren om al even onopgemerkt terug in de vergetelheid te verdwijnen. Was een beginnend groepje met deze cd op de proppen gekomen, er had geen haan naar gekraaid, maar dit is nu eenmaal Ozzy en er mocht dus marketinggewijs al wat geld tegenaan gegooid worden om dit ding te promoten. Enkel het stevige gitaarwerk van woesteling Zakk Wylde houdt deze cd nog enigszins overeind want Ozzy zelf is al lang zijn geloofwaardigheid als (hard)rocker verloren, ook al staat hij hier niet slecht te zingen. De songs die hij op vandaag vervaardigt stijgen nergens boven de grijze middelmaat uit. Er zijn hier zelfs een paar pijnlijke dieptepunten te bespeuren zoals de tenenkrullende en stroperige ballads “Lay your world on me” en “Here for you”, je zou haast denken dat die poedelrockers van The Scorpions hier aan het werk zijn. Lichtpuntje op deze ‘Black rain’ is het venijnige “11 silver”, meteen ook het hardste nummer van de plaat. Ook opener “Not going away”, afsluiter “Trap door” en het titelnummer kunnen er nog net mee door maar de tijd dat Ozzy echte klassiekers schreef is al lang vervlogen.
We hopen voor hem, en we gunnen het hem echt, dat hij zelf nog plezier mag beleven aan het maken van deze muziek, maar voor ons hoeft het al lang niet meer.
Nog zo een jonge gast uit de UK die met een eigenzinnige plaat komt aanzetten. Met Arctic Monkeys heeft hij het platte taaltje gemeen, met The Streets de arrogante raps, met Billy Bragg de prominent aanwezige vocals en met The Specials de opgehitste ritmes. Een talentrijke kerel dus met een neus voor frisse en originele songs zoals het lekker voortdenderende “Salvador”, het pittige “Brand new bass guitar” en het aanstekelijke en hitgevoelige “Calm down desert”. De band zorgt voor steeds verrassende baslijntjes, leuke synths en frisse orgeldeuntjes, maar de beste song is toch deze waar Jamie T. het helemaal in zijn eentje doet, namelijk het akoestische “Back in the game”. Het fijne “If you got the money” had van The Kooks kunnen zijn, afsluiter “Alicia Quays” neigt naar The Streets, een band waar deze Jamie T. wel vaker mee wordt vergeleken, onterecht menen wij want Jamie T. klinkt veel meer geïnspireerd, een pak frisser en stuk minder vervelend dan The Streets. Kortom, hier schuilt talent in, daar waar The Streets al na 3 nummers eindeloos op de zenuwen beginnen te werken wegens een chronisch gebrek aan variatie op hun platen.
In de winter van 2000 besloten de John E. Wooten IV en Chris Bennett om hun voorliefde voor horror om te zetten in muziek. Hiervoor richtten ze de band Widow op, om in 2003 hun eerste album ‘Midnight Strikes’ uit te brengen. In 2005 brengen ze het album ‘On Fire’ uit en ondertussen zijn ze met ‘Nightlife’ toe aan hun derde album. De band zegt beïnvloed te zijn door bands als King Diamond, Crimson Glory, Iron Maiden, Judas Priest en zelfs Yngwie Malmsteen. Gewaagde maar veelbelovende referenties.
Wanneer we het schijfje in de CD-lader stoppen horen we al snel dat Widow niet aan zijn proefstuk toe is. Naast een uitstekende productie beschikt deze cd over een aantal sterke en afwisselende nummers. De bovengenoemde invloeden zijn er grotendeels in terug te vinden. Ook al worden de solo’s rond uw oren geslingerd, toch blijft een referentie met Yngwie Malmsteen wat ver gezocht! Het nummer gaat namelijk niet verloren door het overdreven soleren.
Een belangrijk referentiepunt die deze band zelf niet vermeldde zou 3 Inches Of Blood kunnen zijn. De ‘Death-vocals’ van Chris Bennet doen namelijk sterk denken aan hun zanger (ook al zingt hij minder hoog) en zorgen voor een unieke afwisseling met de uitstekende pot heavy metal die we hier voorgeschoteld krijgen. Daarnaast speelt de man ook nog uitstekend als lead-gitarist binnen deze band, waardoor we heel wat flitsende solo’s te horen krijgen. Ook de vocale prestatie van John E. Wooten IV is bijzonder sterk. Op deze CD bewijst hij meermaals dat hij met zijn krachtige stem ook heel hoog kan uithalen.
Van bij het openingsnummer “First Born” werd mijn aandacht opgeëist. Het nummer kenmerkt zich door de krachtige vocalen van Wooten en een meezingbaar refrein dat zich al snel in mijn hoofd nestelde. Het is meteen ook het hoogtepunt van het album. Hoewel de rest van de nummers zeker niet slecht zijn, halen ze toch net het niveau niet meer van het openingsnummer, al komt het meezingbare “Beware The Night” met zijn snijdende gitaarsolo’s toch aardig in de buurt. Met “Teachers Pet” en het melodische “Cult Of Life” wordt een relatief rustpunt voorzien in het voorbijrazende album. In het eerstgenoemde nummer worden de solo’s wat teruggeschroefd waardoor alles wat minder snel lijkt te gaan. In “Cult Of Life” wordt het tempo dan volledig terug geschroefd om het vervolgens geleidelijk aan melodisch terug op te bouwen en uiteindelijk weer uiterst rustig te eindigen.
De eigen nummers eindigen ook sterk met “Beauty Queen” en titeltrack “Nightlife” waarin alle groepsleden zich opnieuw van hun beste kant laten zien. Na 40 minuten vlot wegluisterende heavy/power metal, maakt de groep ook nog plaats voor een eerbetoon aan Van Halen en Kiss door respectievelijk de nummers “Ain”t Talking Bout Love” en “I Stole Your Love” te coveren. Het eerste nummer ligt minder in de aard van de band waardoor het nogal stroef klinkt zonder echt slecht te zijn. De versie van “I stole your love” daarentegen is een echte knaller die perfect aansluit bij het spel van Widow. Hierbij valt ook op dat de kracht die men in dit nummer kan leggen tevens ook aanwezig is in de betere nummers op dit album.
Een aanrader voor fans van afwisselende heavy metal met schitterende flitsende gitaarsolo’s!
Het Amerikaanse Dinosaur Jr, de gezegende leeftijd van de veertig voorbij, is de laatste jaren te bewonderen in de originele line up van gitarist J. Mascis, bassist Lou Barlow en drummer Murph. In 2005 gaven zij een indrukwekkende comeback op het podium, door hun materiaal van in deze oorspronkelijke bezetting (van vóór ’87) te spelen. Op die manier zijn ze nu toe aan het vierde album, en het achtste onder J. Mascis zelf.
Dinosaur Jr laten de ‘90’s grunge herleven door hun rauwe, broeierige en bezwerende gitaarpoprock: J. Mascis laat z’n gitaar spreken en speelt de ene aardige solo na de andere, er is het martelende basspel van Barlow en er is de strakke drums van Murph. Een sterk samenspel, wat opnieuw een tof plaatje oplevert.
Af en toe is er de typerende, overwaaiende sound van fuzz en noise aan de versterkers en van de pedaaleffects. Het zijn tevens de hoogtepunten van de cd: “Almost ready”, “Been there all the time” en het afsluitende “What if I knew”. Tweemaal klinkt het drietal ingetogener: “We’re not alone” en “I got lost”. Barlow neemt twee songs voor z’n rekening: “Back to your heart” en “Lightning bulb”. Het is steevast een herkenbare formule op de Dinosaur platen.
‘Beyond’ haalt misschien niet het niveau van het ‘oude’ Dinosaur Jr maar ze zijn nog steeds het stichtend voorbeeld voor elk beginnend gitaargroepje.
Rush is in thuisland Canada en in de USA al sinds de jaren zeventig een grote naam, in Europa is de band al even lang totaal onhip. In onze contreien staat het niet echt om te dwepen met een band als Rush als je enige geloofwaardigheid aan je muzikale smaak wil geven. Bullshit, zo ook volgens Muse frontman Matthew Bellamy die dezer dagen overal gaat verkondigen dat Rush echt wel rockt. Waarom zouden wij dit dan ook niet mogen ? Bellamy heeft immers gelijk en voortgaande op de sound van Muse kunnen we niet anders dan vaststellen dat hij nog geen klein beetje heeft afgekeken van dit Canadese trio.
U zal Rush misschien kennen van ‘Moving pictures’, hun pièce de résistance uit de jaren tachtig die in tegenstelling tot hun andere platen ook in Europa wat potten heeft gebroken. De band krijgt al jaren het lelijke etiket ‘symfo-rock’ opgekleefd, een genre met een klef imago die aanbeden wordt in de States en in Canada maar in Europa enkel bij de Duitsers een beetje voet aan de grond krijgt (Duitse fans, het is niets om fier op te zijn, maar het is nu eenmaal zo).
Bij deze ‘Snakes & arrows” melden we u graag dat de symfo wat plaats heeft moeten ruimen voor de rock, dat de nummers niet meer struikelen over hun eigen ingewikkelde structuren en dat hier we geen ellenlange en uitgesponnen songs terugvinden (het langste nummer duurt amper een goeie 6 minuten, Rush heeft zelf nooit geweten dat ze dit ooit voor mekaar zouden krijgen). Je moet nu ook gaan niet denken dat Rush regelrechte garage-rockers zijn geworden. De songs zijn steviger, compacter en directer dan wat we van hen gewoon zijn. Uiteraard staan deze drie gasten hier nog steeds virtuoos te spelen, het zijn daarvoor ook klassemuzikanten, maar het beoefenen van die virtuositeit klinkt nergens langdradig en staat de songs nooit in de weg. Kortom, we bemerken nergens het “kijk eens mama, zonder handen” -syndroom die dergelijke bands wel eens parten kan spelen. Onze favorieten zijn de openingssong “Far city” en de geweldige instrumental “The main monkey business”, maar eigenlijk halen alle songs een hoog niveau en kunnen we hier spreken van de beste Rush plaat sinds jaren.
Nederlands 
Français 
