Baloji was één van de vroegere rappers van de hiphopcrew Starflam. De voorbije jaren zagen we hem af en toe aan het werk als gastvocalist en hij scoorde met de mensen van Arsenal zelfs een aardig hitje “Personne ne bouge”. Bajoli heeft hard gewerkt aan z’n solodebuut; er werkten bijna 56 muzikanten aan dit heuse project, waaronder koren, strijkers, beatmakers en enkele gastartiesten als Amp Fiddler (zang/toetsen), Ella Woods (zangeres van The Platters), Gabriel Rios, Marc Moulin en Glimmers Twins.
Zijn teksten zijn aangrijpende verhalen van herinneringen en beelden van z’n kindertijd. Geboren in Lubumbashi (Congo) werd hij op 4 jarige leeftijd meegenomen naar België en groeide op in een pleeggezin waarin hij zich niet thuis voelde. Z’n fascinatie naar Franse rap en hiphop was groot en zette Starflam op de kaart!
De cd titel ‘Hotel Impala’ verwijst naar de naam van zijn vaders hotel, dat vernield werd begin jaren ’90. Een onthutsend moment, zo bleek, want de overwinning van het volk betekende net de ondergang van zijn vader.
Baloji giet al deze elementen in een consistent album, een groovy, aanstekelijke mix van hiphop, pop, jazz, soul, funk, afro en chanson.
Na “Tout ceci ne vous rendra pas le Congo”, klinkt het eerste deel van de plaat (17 nummers astemblieft!) uiterst sfeervolle met “Ostend transit” en “Le reste du monde”. “Entre les lignes” en “Où en sommes-nous” zijn intiem pakkend, gedragen door Baloji’s zangrap en akoestische gitaar. Er is een fris en dansbaar midden van de cd, luister maar naar “Repris de justesse” en “Coup de gaz”. Tenslotte laat Baloji de soul en jazz op het voorplan treden: “Un dernier pour la route”, “De l’autre côté de la mère” en de titelsong. “Liège Bruxelles Gand”, in drie stukken onderverdeeld, benadert de diverse stijlen op de cd in één grootse song.
Er is een muzikale ideeënrijkdom te horen op Baloji’s solodedebuut, wat een muzikaal ingenieus werkstuk oplevert. Aan u om het samen met me te waarderen!
CD voorstelling: 16.11.07 Botanique, Brussel (Orangerie) co prod Live Nation
The Icarus Line staan niet meteen garant voor de meest toegankelijke rockmuziek, dat weten we van twee vorige platen ‘Penance Soiree’ en het compleet overstuurde ‘Mono’.
Ook nu zijn ze weer heftig, geschift, uitgelaten en rommelig maar toch zit er wat meer structuur in hun nummers en zijn er zelfs hier en daar wat strijkers en blazers naar binnengeslopen. Op deze ‘Black lives at the golden coast’ gaat de band zo een beetje alle richtingen uit, van psychedelica tot shoegazer-rock tot felle punk, waardoor de eenheid in deze cd soms wel wat ver te zoeken is. Wij meenden achtereenvolgens Pil, Primal Scream, T-Rex, Sonic Youth, The Mars Volta, Jesus and The Mary Chain en The Stooges te horen, tussen dan nog een hele boel andere dingen die we niet meteen kunnen thuisbrengen. “Victory gardens” is zelfs een onvervalste ‘80’s song en afsluiter “Kingdom” is een geflipte jamsessie van acht minuten die bol staat van de experimenteerdrift. Maar die verscheidenheid tussen de songs is ook wel een troef en illustreert de boeiende evolutie die deze band doormaakt, waardoor we kunnen besluiten date deze ‘Black lives at the golden coast’ zeker de moeite waard is.
Les Rita Mitsouko , onder het Franse duo Cathérine Ringer en Frédéric Chichin, zijn al van de beginjaren’80 actief en hebben al een paar interessante singles uitgebracht als “Marcia Baila”, “Andy”, “C’est comme ça” et “Les histoires d’A”. Ze onderscheiden zich als een Dresden Dolls avant la lettre. Hun eigenzinnige composities zijn een bonte mengeling van poprock, wave en dance waarin een vleugje hiphop en jazz zijn verwerkt en een punky attitude uitstraalt.
Het nieuwe album ‘Variéty’ liet vijf jaar op zich wachten en volgt ‘La femme trombone’ op. De plaat verscheen eerst in de Franse moedertaal en onlangs is er een re-issue in het Engels.
‘Variéty’ bevat sfeervolle, broeierige mooi uitgewerkte songs. “L’ami ennemi”, “Communiqueur d’amour”, “She’s a cameleon” en “Ding ding dong ( ringing at you bell)” hebben de meeste hitpotentie, en getuigen nog steeds van de muzikale creativiteit van het duo. Afsluitende song is het cabaresque “Terminal beauty” met medewerking van Serj Tankin van System of A Down..
Het duo wordt terecht geapprecieerd voor hun muzikale prestaties; de concerten zijn keer op keer uitverkocht.
De Britse Amerikaan Mark Ronson maakte al naam als producer van Christina Aguilera, Lily Allen, Amy Winehouse en Robbie Williams.
Ronson heeft zo z’n eigen kijk op bekende nummers van artiesten; hij coverde ze niet, maar doopte elf songs om in eigen versies en zette ze op plaat; een fijn overgang gebeurde door een drietal instrumentals.
De songs hebben een groove en zijn souljazzy gekruid: “Oh My God” (met Lily Allen), “Toxic” feat Tiggers, “Pretty green” (Santo Gold) en “Amy” feat Kenny.
Sommige nummers dompelt hij doodleuk onder in trance: “Just” (met Phantom Planet)en “Apply some preasure” (Paul Smith goes beats) of er is een vleugje swing: de instrumentale opener “God put a smile upon your face” (feat The Daptone Horns). En tenslotte behoudt Ronson de psychedelica in een paar songs die ze net groots heeft gemaakt: “The only one I know” (feat Robbie Williams) en “LSF” (met Kasabian). Hoogtepunt is “Valerie” door Amy Winehouse, de missing song op haar platen!
Om maar te zeggen dat deze befaamde producer een originele kijk en aanpak op zijn ‘versions’ toepaste.
Mijn verrassing was groot toen ik hoorde dat ‘The Lord Weird’ Slough Feg nieuw materiaal uithad. De opvolger van het geniale en melodische ‘Atavism’ kreeg de titel ‘Hardworlder’ mee. Een naar mijn mening nogal vreemde naam. Ook het artwork deed mij niet meteen het beste vermoeden. Gelukkig bleek opnieuw dat het uiterlijk vertoon rondom de CD in sommige gevallen alleen maar bijzaak is.
De CD zelf is namelijk net als zijn voorganger ‘Atavism’ van uitstekende kwaliteit. Ondanks de kenmerkende melodieuze gitaarlijnen die gebleven zijn, heeft men met deze nieuwe plaat serieus wat gas teruggenomen. Dit wil echter niet zeggen dat de kwaliteit van de band erop achteruitgegaan is. Integendeel. Naar mijn mening is de band er zelfs nog een serieuze stap mee vooruit gegaan.
Waar ‘Atavism’ bij momenten te druk overkwam voor mij, kan ik ‘Hardworlder’ met gemak in mijn bed beluisteren en er blijven van genieten alvorens in slaap te vallen. Begrijp mij echter niet verkeerd, de snellere stukken zijn nog steeds aanwezig, bijvoorbeeld in “Poisoned Treasures”, maar worden beter afgewisseld met wat meer ‘ingehouden’ melodische stukken.
Ondanks het algemeen ‘tragere’ tempo blijft de CD er vlot ingaan. De ruim 40 minuten klassemetal, die de heren van Slough Feg ons voorschotelen, vliegen werkelijk voorbij. De CD verveelt dan ook geen seconde. Wie niet op de hoogte is van vorige albums van Slough Feg, kan zich aan melodieuze US heavy/power metal, met hier en daar wat aan metal aangepaste invloeden uit het folkgebeuren, verwachten. De ervaring die de groep in de voorbije 17 jaar heeft opgedaan en hun voorliefde voor de underground scene is ook in dit album duidelijk te horen.
Dit laatste door een nummer van het al even geniale Manilla Road in een eigen jasje te stoppen. Hiervoor werd de klassieker “Street Jammer” gekozen. Daarnaast werd ook “Dearg Doom” van de Ierse Folkrockband ‘Horslips’ in een eigen Slough Feg jasje gestopt. Ere wie ere toekomt, het nummer is prachtig geschreven, maar de metalversie komt toch stukken beter uit dan het oorspronkelijke folkrocknummer. Daarnaast dient ook het nummer “Insomnia” een eervolle vermelding te krijgen. Het nummer blijft door de tempowissels meer dan interessant en is dan ook nog eens voorzien van een aangenaam meezingstuk, waardoor het nummer wel eens zou kunnen uitgroeien tot een ware klassieker tijdens de optredens.
Indien mijn woorden u nog niet hebben kunnen overtuigen, dan raad ik u zeker aan om zelf eens na te gaan wat er van klopt, al ben ik er tamelijk zeker van dat heel wat metalheads deze plaat zullen appreciëren.
Tokyo Police Club is een beloftevolle band uit Toronto, Canada die met de 8 songs op de EP een beloftevol visitekaartje afleveren. 8 songs, 18 minuten, dit betekent ‘to the point’ melodieuze gitaarsongs, die energiek, krachtig, scherp, snel klinken of melodieus onderbouwd zijn. Postpunk op z’n Futureheads waarin een vleugje Bloc Party en Strokes is verwerkt in het gitaarspel en in de zang van bassist David Monks (neigt naar Julian Casablancas).
“Cheer it on”, “Nature of the experiment”, “If it works” en “Cut cut paste” zijn frisse gitaarpopsongs onder een opzwepend ritme. “Be good” en “La ferrassie” (intrigerend orgeltje en gitaarspel) lijken voor Bloc Party de afwezige nummers op hun platen en “Citizens of tomorrow” en “Shoulders and arms” zijn broeierig en hebben een puike opbouw.
‘A lesson in crime’ is een afwisselend kort, kernachtig plaatje; uitkijken wordt het naar de full CD!
We houden Jeff Tweedy’s Wilco altijd in het oog als er nieuw werk verschijnt. Deze Amerikaanse band heeft al een paar schitterende cd’s afgeleverd als ‘Summerteeth’, ‘Yankee Hotel Foxtrot’ en ‘A ghost is born’. De alt.country/americana groep speelt intense, doorleefde retrorock en intieme pop, onder Tweedy’s melancholisch zalvende stem. Het zijn dromerige, sfeervolle meeslepende luistersongs bij valavond, die mooi zijn uitgewerkt, enkele magistrale gitaarsoli bevatten en kleur krijgen door steel pedal, keyboards en piano.
Dit zevende album van Wilco neemt doodleuk de muzikale rol van The Jayhawks en The Black Crowes over. Ze gaan als een jonge volleerde Neil Young & Crazy Horse te werk.
Het is genieten van “Impossible Germany”, “Side with the seeds” en “On and On and On”. “Walken” is een regelrechte kraker om in een donkere kroeg aan of op de toog whisky te drinken. “Hate it here” is de meest poppy song. Het ingetogen “Please be patient with” (enkel akoestische gitaar en stem) is de treffende zelfloutering van Tweedy om te kunnen leren omgaan met z’n migraine en paniekaanvallen.
‘Sky Blue Sky’ klinkt als de titel van de cd, gewoonweg hemels.
0vertuigende acts van headliners Kowlier en Mercury Rev.
An Pierlé & White Velvet (Grand Mix) ondernam een intense clubtournee en was op elk festival te zien vorig jaar. Ze speelden een hartverwarmende, sfeervolle en dromerige set, met songs als “How does it feel”, “Jupiter” en “Snakesong”. De band liet zelfs een tweetal nieuwe songs horen: een strakke “Not the end” en een poppy “Anytime you leave”. “C’est comme ça” (van Les Rita Mitsouko) en “Paris s’eveille/I feel love” (traditionele afsluiter) waren de muzikale coversmaakmakers.
Calvin Harris (Bar Bizar) dompelde het publiek onder een ‘80’s popelektronica geluid. De band had er duidelijk zin in en hun vrolijke dansbare pop als “The girls” en “Acceptable in the ‘80’s” gingen erin als zoete koek.
T.O.K. (Grand Mix) een reggae dancehall gezelschap uit Jamaica, waren een soort Spearhead on speed en zorgden voor een partysfeertje met hun spervuur aan raps, pompende beats en popreggaedeuntjes.
Ladytron (Bar Bizar) bood monotone ‘80’s electropop. Het statische karakter van het gezelschap en de weinige variatie in hun koele elektronica, deed de interesse afnemen tijdens de set.
De tent was intussen volgelopen voor Kowlier (Grand Mix), de troubadour van de avond. Z’n sfeervolle en meezingbare moderne kleinkunstpop werd smaakvol ontvangen, want het publiek zong luidkeels “In de fik”, “Ne welgemeende…”, “Bjistje in min uoft” en “Min moaten” mee. Hij stelde ook enkele nieuwe songs voor van de pas verschenen cd ‘Een man van 31’: “Donderdagnacht”, “Idderkji ipniew” en “Niemand”. Sterke songs van de nieuwe veelbelovende plaat. “De grotste lul van ’t stadt” besloot pittig en stevig de overtuigende set van de sympathieke Kowlier.
Het enthousiaste Canadese duo Chromeo (Bar Bizar) liet fraaie deuntjes disco, funk, hiphop horen in hun groovy synthipop. Een fris, aanstekelijk geluid, met “Tenderoni”, “Waiting for U” en “Needy girl” als toppers.
Mercury Rev (Grand Mix) klonk als een bedreven Hawkwind/Spacemen 3/Spiritualised met een galm van fuzz in hun psychedelicapop. Gitarist Grashopper had z’n versterker op tien geplaatst, en zanger Donahue was de orkestleider van de muzikale droomwereld van Mercury Rev. “In a funny way” en “You’re my queen” openden krachtig. Het was pas halverwege de set, “Tonite it shows”, dat de band gas terugnam en sfeervoller klonk. Ze stelden een pak nieuwe songs voor, wat ons nieuwsgierig maakt naar de nieuwe cd in 2008. “Opus 40”, “Dark is rising” en de toegift “Holes” waren de enige herkenbare songs, badend in een golf van fuzz en distortion. De sprookjesachtige sound van op plaat ontbonden ze op FihP duivels. Wat een pletwals!
Organisatie: FeestinhetPark, Oudenaarde
We maakten kennis met het Canadese duo als support van (jawel!)Bloc Party twee jaar terug in de Botanique. Electrofunk was hun muzikaal uitgangspunt, waarin ze de funk van George Clinton, Prince, Rick James en Peter Frampton verwerkten. “Needy girl” was een aardige hit.
Het duo behoudt een frisse aanpak op de tweede cd ‘Fancy Foot Work’, waarbij fraaie deuntjes disco, funk, hiphop te horen zijn in hun groovy synthipop. Ze hebben veel naar de (Hey you) Rock Steady Crew geluisterd, want het enthousiasme druipt van deze tweede plaat af. “Tenderoni”, “Waiting for U” en de titelsong zijn de dans/meezingers. Voor de rest borduurt dit plaatje lekker door op een aanstekelijke beat. ’Fancy Foot Work’ , een plaatje, om alle zorgen opzij te plaatsen.
Het was een tijdje stijl rond deze talentrijke singer/songschrijfster en ex- echtgenote van producer Mitchell Froom, die in ’85 en ’87 prachtsongs schreef als “Marlena on the wall”, “Tom’s diner” en “Luka”. Het waren songs, begeleid door haar frêle stem en akoestisch gitaargetokkel. Een wat gesofisticeerde aanpak was er op haar volgende platen als ‘99.9° F’. Tenslotte trok ze kaart van een sfeervolle, dromerige aanpak van intieme, lieflijke nummers, waarbij ze zich ontpopte als een groots observator. ‘Beauty & Crime’ zet deze lijn door en is een goede luisterpopplaat, niet meer, niet minder, waarbij Vega de stad New York onder handen neemt en linken legt tussen verhoudingen van verschillende artiesten. Het zijn knap in elkaar gestoken songs, kleur gegeven door toetsen, viool en soms strijkersarrangementen, gedragen door haar emotievolle stem. Het koele en elegante uiterlijk op de cd staat ietwat in schril contract met haar songmateriaal.
’Because of the times’ is de derde cd van de muzikale familie Followill, drie broers en een neef, die doorleefde emotievolle rock’n’roll spelen. De groep brengt ‘niet meer van hetzelfde’, nee de songs zijn meer uitgediept dan op de voorbije cd’s. De groep is duidelijk gegroeid in hun retro/americana. Een begeesterend samenspel van het viertal onder de rauw raspende, krijsende vocals van Caleb.
Ze namen rustig de tijd te werken aan ‘Because of the times’ en hebben een fijne, afwisselende plaat uit. Hun broeierig materiaal intrigeert, is spannend en meeslepend met “On call” en “Fans” als hoogtepunten. “Knocked up”, “MC Fearless” en “True love way” hebben een schitterende opbouw en nestelen zich in je hersenen; “The runner” en “Trunk” zijn de twee meest sfeervolle songs. En de rechttoe-rechtaan rock’n’roll zijn ze niet verleerd, luister maar naar “Charmer”, “Black thumbnail” en “Camaro”. Charmante plaat!
Het Gentse Cloon heeft een intrigerende EP uit van vijf songs; ze halen invloeden aan van Mike Patton, Primus, Rollins Band, Barkmarket, Tool en het te vroeg ter ziel gegane Ashbury Faith. Donker dreigende rock, metal en doom, onder diverse tempowisselingen, van hard naar zacht, om dan opnieuw te exploderen; zelfs het arty work van bassist Philippe de Vuyst dompelt je meteen in die eigen unieke leefwereld van Cloon, wat kan gelinkt worden aan de mystieke en mysterieuze wereld van Tool.
Hun EP heeft een rijkdom aan muzikale ideeën, wat een spannende, bedreven en intens broeierige sound biedt. De diepe bas, de fijn, freakende gitaarlicks en de opzwepende drums nestelen zich in je hersenen. De rauwe, hese en soms cleane schreeuwstem van Claus is de leidraad in dit geheel.
Cloon ontwikkelt zijn eigen muzikale taal, die gestoord, chaotisch en gestructureerd kan klinken: “Non believer”, “Armagedumb”, “Phantom days” en “Green on the red” passen in dit muzikaal plaatje. Durf en avontuur hoor je tenslotte op “Burn rubber blues”, doorspekt van vaudeville, in Cloon termen uitgedrukt: een Tom Waits on speed. Schitterend!
Te koesteren deze band!
Info: www.cloonville.com
Het Kortrijkse Hawai, de band rond Kurt Debrandere uit Kortrijk, heeft een tweede cd uit die het grillige, avontuurlijke en filmische ‘Gone in a minute/ the never changing bits’ opvolgt. Het vijftal bewandelt alle muzikale paden van de rock en is niet in één hokje onder te brengen, wat hun muzikale creativiteit onderstreept. De groep gaat van indie popelektronica op z’n Notwist (opener “Waxed”) naar een stevige rocknoot (“Dig it”); ze verwerken de postrock van Slint in “Fresh mint blues” en stappen moeiteloos over in de neurotische poppsychedelica van The Fall op “Trees in your ears”. Een sfeervolle, dromerige aanpak heeft “Frames” en met de titelsong weten ze op schitterende wijze de sterk gevarieerde, ingenieuze plaat te besluiten. De hese zangstem van Debrabandere past mooi in dit breed muzikaal spectrum.
Info op www.hawaimusic.be
Rye Jehu is een beloftevolle bandje uit het Gentse. Ze behaalden al talrijke prijzen op concours en behaalden vorig jaar een derde plaats op Humo’s Rock Rally. Het viertal laveert ergens tussen The Van Jets en Absynthe Minded, brengen variaties aan binnen hun rock’n’roll sound en voegen er soms een vleugje surf aan toe. Ze spelen snedig, vaardige songs als “Girls with curls” en “Cooper”, of klinken intenser en poppier als op “White streets” en “3 calls for alcohol”. Het afsluitende “Deflower” ondergaat diverse tempowisselingen, gaat van hard naar zacht en is mooi uitgesponnen. Het onderstreept de vakkundigheid van de jonge band. De warme, gezapige zang van Wannes Eggermont leunt nauw aan Bert Ostyn en geeft zeggingskracht aan het songmateriaal.
Info op www.ryejehu.com
De bezoekers van FeestinhetPark konden opnieuw genieten van een gevarieerde affiche op deze tweede dag te Oudenaarde, van punkrockers Buzzcocks, naar de ‘80’s Madchesterscene van The Happy Mondays tot bands van eigen bodem: Buscemi, Foxylane en Admiral Freebee als voornaamste kleppers. En deze laatsten haalden het.
Na de groovy, aanstekelijke set van Soapstarter (Bar Bizar) en de vaardige en intense gitaarpop van het beloftevolle Rye Jehu (Grand Mix), derde plaats op Humo’s Rock Rally vorig jaar, kon Buscemi, met live band, de lont ontsteken in de Bar Bizar. Swartenbroeckx bezorgde met één van z’n bevallige guestvocalistes het publiek een multiculturele, swingende mix van latingroove, lounge, jazz en Balkanbeats, aangevuld met blazersectie, drums en bas. De dynamiek hielden ze erin met “Hollywood swing king”, “Seaside”, “Crystal frontier”, “Sahih Balkan” en “Viaje feliz”. Een spannende finale!
Punkrockers van het eerste vonden de Donkvijvers om het Britse Buzzcocks (Grand Mix) aan het werk te zien. Samen met Wire, The Jam, XTC, Gang Of Four waren The Buzzcocks in de periode ’76 – 78 de vaandeldragers van de huidige postpunk, momenteel populair bij de jongeren met bands als Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Futureheads en Arctic Monkeys. Ze konden de fans van het eerste uur en de nieuwsgierige jongeren behagen met hun ‘1-2-3-4’ melodieus fel verbeten punkrock. “Boredom”, “I don’t mind” en “Autonomy” gaven meteen het tempo aan. Ook al viel de geluidsversterking op een bepaald moment uit, nog wisten deze dolle vijftigers dit speels en vakkundig op te vangen. “What do I get”, “Ever fallen in love” en “Orgasm addict” waren oorstrelend. Buzzcocks slaagden en verve en verbleekten vele jonge postpunkbandjes. Respect!
Foxylane (Bar Bizar) was al één van de verrassingen op Popallure 2007 in de Brielpoort; het gaat het vijftal voor de wind. Zij zijn na Soulwax Nite Versions en Goose de ‘upcoming’ band met een hitech/switch van punkfunk, technotrance, new beat en chemical beats. Hun elektronisch vernuft en de opzwepende beats hitsten het publiek op en zorgden voor een dampend feestje. In het oog te houden, dit bandje!
Admiral Freebee (Grand Mix) bleek de headliner te zijn tav The Happy Mondays. Een afgeladen volle tent om de band rond Tom Van Laere aan het werk te zien. Ze traden op in dezelfde bezetting als te Folkdranouter (o.a. Bjorn Erikson, een op Murph lijkende drummer en Nina Babet als backing vocaliste). Dit was een setje Admiral For..Ever… een afwisselende ‘straight to the bone’ rock’n’roll set, waaronder “Lucky one”, “Einstein brain”, “Get out of town” en “Oh darkness”, de stevige pure rockers, die sterk werden onthaald. Het leek erop dat Dinosaur Jr de voorbije week even langs was geweest bij den Admiraal thuis. Ze namen gas terug met sfeervolle songs als “Recipe for disaster”, “Ever present” en “A perfect town”. Een absoluut hoogtepunt, wat waarlijk niet kon worden gezegd van The Happy Mondays (Grand Mix), die samen met The Stone Roses eind jaren ’80 een hype veroorzaakten met hun mix van psychedelische gitaarpop, dub en clubdance. De nieuwe plaat ‘Uncle Dysfunktional’ was live letterlijk te nemen en zal niet de verhoopte come-back betekenen. Voor de veertigers was het nog eens een ideale kans om deze bepalende band van de Manchesterscene aan het werk te zien. Ze konden maar matig boeien en werden als snel door het jongere publiek links gelaten. Shaun Ryder moest om de twee nummers neerzitten en mans neuzelende zang werd opgevangen door een souldame. Ook de danspassen van Bez waren passé. Het is duidelijk dat de band geen levende legende zal worden en dat zij met ‘90’s bands als The Lemonheads en Pixies’ dame Kim Deal de tol betalen van een levensstijl van drank en druggebruik. Toch vielen een paar interessante songs op te merken: “Kinky afro, “Hallelujah”, “Step on” en ze maakten een link naar “Black Grape”, de band na The Happy Mondays, die ook maar een kort leven kende.
Geen nood voor wie de nacht nog kort was want in de Bar Bizar met de Pendulum DJ set en in de Charlatan tent dreunden de beats …
Organisatie: FeestinhetPark, Oudenaarde
FeestinhetPark heeft meer dan 20000 bezoekers gehad op hun twaalfde editie aan de Donkvijvers. De formule van muzikale variëteit en het sfeerrijke decor (een flashy autoscooter en een Marokkaanse theetent, naast de talrijke eetstandjes en de paar dranktenten) werden sterk ontvangen. En ze hadden dit jaar de weergoden mee, waardoor het terrein er heel goed bijlag.
Een groots succes, een tevreden organisatie…en handen in eigen boezem, want de bands van eigen bodem haalden het duidelijk qua belangstelling en overtuigingskracht. ‘Iets om rekening mee te houden’ in de programmering…
dag 1: vrijdag 24 augustus: partysfeer aan de Donkvijvers
Baloji (Grand Mix) was één van de vroegere rappers van de hiphopcrew Starflam. De langverwachte soloplaat ‘Hotel Impala’ is uit en hij was al een paar maal te horen op festivals als Boomtownlive om in avant-première de cd voor te stellen. De voorbije jaren was hij te zien als gastvocalist en scoorde zelfs een aardig hitje “Personne ne bouge” met Arsenal.
Bajoli heeft een heuse band achter zich surplus backing vocalistes. Hij speelde een groovy, aanstekelijke mix van hiphop, pop, jazz, soul en funk.. “Coupe de gaz” en “La mere” waren de aanzet om het festival geopend te verklaren. De boomlange zanger probeerde het publiek bij z’n songs te betrekken.
Mintzkov (Bar Bizar) is net als The Van Jets één van de bands die dit jaar praktisch op elk festival te zien zijn. De band liet nog steeds een frisse indruk na en speelde een boeiende afwisselende set, waarin of wel de gitaren ofwel de toetsen op het voorplan kwamen. Puik werk met enkele opmerkelijke songs als “One equals a lot”, “Return & smile” en “Ruby red”.
Daan (Grand Mix), fijn uitgedost met zonnebril, is samen met Mommens/Pynoo van Vive La Fête een festivalbeest. Z’n elektrokitschpop werd ferm gesmaakt, resultaat een nokvolle tent en een uitzinnig publiek. Daan bouwde z’n set zorgvuldig op: “The player” en “Victory” bouwden een finalereeks op van “Sweet designer drugs”, “Promis u” en “Housewife” als verplichte bis.
Chicks On Speed (bar Bizar) waren de meeste weirdo dames die FihP kon programmeren. De drie dames dompelden het publiek onder in hun geschifte ‘80’s electro/freefolk, nodigden een tiental jongeren uit om een wedstrijdje ‘Animal Farm’ geluiden na te bootsen en hadden hun garderobe mee, om na een paar nummers van kledij te wisselen. Op de koop toe zongen ze vals. Een wansmakelijke chaos die z’n charme had en deed terugdenken aan Fuzzbox (We’re gonna use it) van de jaren ’80 Futuramafestival te Deinze. De zwart/wit projecties van dansende naakte vrouwen op het strand namen we er maar al te graag bij op hun synthipop.
Het Amerikaanse bonte gezelschap !!! (Grand Mix) moet live telkens wat op dreef komen. Hun stomende punkfunk was aanstekelijk en werkte in op de dansspieren door songs als “Heart of hearts” , “Must be the moon” en “Pardon my freedom”. Een glansrol was weggelegd voor de soulzangeres, die de gehospitaliseerde tweede zanger verving.
Shameboy maakte er een party van in de Bar Bizar. Het duo Luk Cox en DJ Bobby Ewing wisten met hun trancegerichte techno en pulserende beats het publiek warm te maken om uit hun dak te gaan. “Strobot” en “Rechoque” waren de verplichte musts.
Coldcut (Grand Mix), onder het Britse duo Jonathan Moore en Matt Black, ontwikkelden midden de jaren ’90 een eigen unieke stijl die omgedoopt werd tot ‘laptopmusic’ (audiovisualsratchvideomusic), knip- en plakwerk van hiphop, ‘80’s dance, funk, triphop, breakbeats, drum’n’bass, poprock en beats. Hun muzikale ideeënrijkdom zetten ze deze maal om in een ietwat ordinaire samplereeks van een ‘Was het nu 80/90 fuif’, vocaal ondersteund door MC Juice Aleen. De projecties van ‘80’s videoclips waren synchroon aan de sound. De liveset en projecties tijdens de clubtournee, toen ze met zes bezig waren op hun laptop en draaitafels, was boeiender en meer oogstrelend.
Dr Lektroluv, Discobar Galaxie en de DJ’s in de Charlatan mochten met hun dance de eerste nacht van FihP besluiten.
Organisatie: FeestinhetPark, Oudenaarde
Leve de gevestigde worden in onze teerbeminde metalscene! Testament is één van die groepen die sinds jaar en dag zijn publiek weet te verwennen met prachtige CD’s en geniale live-optredens. Woensdag 22 Augustus was het weer zover. De band kreeg na 2 jaar afwezigheid de kans om Hof ter Lo te laten ontploffen.
De eer om te mogen openen voor Testament was weggelegd voor het Nederlandse Polluted Inheritance. De zaal was al aardig gevuld toen de heren de aftrap gaven. Met hun mix van Death en Thrash metal konden ze het volk wel een tijd blijven boeien, maar na de helft van de set zag je toch de aandacht in het publiek verslappen ondanks de bij momenten mooie riffs. Ook mij kon het niet echt blijven boeien. Deze band is zeker niet slecht, maar miste heel wat enthousiasme om de vonk over te brengen naar het publiek. Ik bleef de band tussen het praten door wel wat te volgen maar niets kon mij nog echt verrassen.
Na een relatief korte break was het eindelijk de beurt aan de heren voor wie we deze avond waren gekomen. Met bijna de volledige line-up uit de tijd van hun debuut-CD ‘The Legacy’ uit 1987, kon het bijna niet anders dan een schitterende avond worden. Bij het inzetten van “The Preacher” werden mijn vermoedens dan ook al bevestigd. Wanneer de set daarna zonder tussenpauze werd vervolgd met “The New Order” en “The Haunting”, konden we al meteen zeker zijn van een aantal aardige klassiekers.
Daarna werden een viertal nieuwere nummers voorgeschoteld die nog altijd van uitstekende kwaliteit waren, maar waarvan de meeste mij net iets minder konden boeien dan de rest. Na “Electric Crown”, “Low”, het beukende “D.N.R.” en “Three Days In Darkness”, greep de band terug naar de klassiekers. Met “Practice what you preach” werd voor de eerste keer echt beroep gedaan op het publiek om uit volle borst mee te zingen! Wat dan ook met overtuiging werd gedaan. Na het nummer kondigt de groep aan dat het deze avond een langere setlist zou spelen en er een hoop klassiekers tegenaan zou gooien.
Ze hebben in elk geval niet gelogen. Vanaf dan werden enkel nog klassiekers gespeeld, waarvan de nummers “Into The Pit” en “Over The Wall” er ver boven uitstaken. Tijdens “Into The Pit” ontstond een niet onaardige moshpit die Chuck Billy en de rest van de band aanzetten om nog harder te gaan spelen. Bij het aankondiging van “Over The Wall” kregen de geïnteresseerden de toelating om het podium te betreden. Dit resulteerde in een bomvol podium waarop gemosht, gebangd en gestagedived werd. De sfeer werd er van dan af alleen maar beter op.
Met het al even geniale “Alone In The Dark” werd een eerste einde voorzien in de geniale show van de heren. Tijdens dit nummer lieten de heren en het publiek zich volledig gaan. Vooral Het meezingbare refrein werd uit volle borst meegezongen door het uitzinnige publiek. De band kon niet anders dan nog enkele toegiften doen. Deze kwamen er in de vorm van “Burnt Offerings” en het goede oude “Desciples Of The Watch”. Een schitterend einde van een geniale show.
Anderhalf uur na de start van het optreden konden de heren voldaan het podium verlaten. Iedereen was het er over eens dat Testament er alweer een schitterende Thrash avond van gemaakt had. Ondanks de voortreffelijke prestaties van de volledige band, deed het mij vooral deugd om Alex Skolnick eens aan het werk te zien. Dit optreden behoort met gemak tot één van de betere optredens die ik reeds heb mogen meemaken.
Setlist: 01 The Preacher - 02 The New Order - 03 The Haunting - 04 Electric Crown - 05 Low - 06 D.N.R. - 07 Three Days In Darkness - 08 Practice What You Preach - 09 Souls Of Black
- 10 The Legacy - 11 Into The Pit - 12 Over The Wall -13 Alone In The Dark - 14 Burnt Offerings - 15 Disciples Of The Watch.
Organisatie: CC Luchtbal/Hof ter Lo, Borgerhout
In de Club onderscheidde het Amerikaanse drietal Home Video zich als frisse indie elektronica, ergens tussen The Notwist en Kings Of Convenience, onder een hemelse zang. Live staken ze meer groove, dynamiek en noise in hun sound, wat aanstekelijk werkte op de dansspieren. Een aangename kennismaking.
Sparta (Mainstage), gegroeid uit At The Drive-In, nam een paar jaar geleden de keuze toegankelijke emocore te spelen. Ze hebben een nieuwe cd uit ‘Threes’. Met de muzikale geest van Quiksand speelden ze stevig, gebalde gitaar pop, onder diverse tempowisselingen en een helder emotievolle zang van Jim Ward. De afsluitende songs “Taking back control” en “Air” mochten er duidelijk zijn.
Albert Hammond Jr (Marquee) maakt deel uit van het Amerikaanse The Strokes die al een paar jaar de retrorock doen herleven. De vorige cd ‘First impressions on earth’ had niet de verhoopte respons wat gitarist Hammond Jr ietwat ruimte gaf een soloplaat op te nemen,… in het verlengde van de doorleefde sound van The Strokes. Een herkenbare sound van de ‘krullenbol’ gitarist. Hammond Jr solo was goed, maar had weinig muzikale identiteit.
Het uit Toronto, Canada, afkomstige mathrock-kwintet The End was één van de smaakmakers op de Skatestage op zaterdag. Bij ons zijn ze voor velen nog een grote onbekende, maar dat kan niet lang meer duren. Hun combinatie van metal, mathrock en hardcore klonk zeer krachtig en overtuigend.
Het begin dit jaar uitgebrachte 'Elementary' (op Relapse Records) bracht het beste van bands als The Dillinger Escape Plan, Converge, Tool, The Mars Volta en Neurosis samen op 1 album. Uit die plaat werden “Dangerous”, “Animals”, “Dear martyr”, “The never ever aftermath”, “Throwing stones” en “My abyss” gebracht. Van de eerste twee albums (‘Transfer trachea’ en ‘Within dividea’) werd niets gespeeld, maar dat vonden de aanwezige fans niet erg. Zanger Aaron Wolff was een goede frontman die moeiteloos overschakelde van een schreeuw- naar een meer melodieuze zangstem. Bij een 2-tal songs bespeelde hij niet onverdienstelijk een drumtom. Met enkele sferische, ambient-achtige keyboardpartijen, zorgde hij voor een rustpunt. Het samenspel van de band was hecht en zeer strak. Kortom, een band om in te gaten te houden!
Soapstarter (Wablief) uit het Gentse, met ex leden van Vive La Fête, Soulwax en dEUS, kunnen een mooie toekomst tegemoet gaan. De groep brengt een zuiders, zomers zwoele midnightsummerdreammusic, met een vleugje funk, country, folk en hiphop. Een diversiteit aan stijlen die refereert aan Manu Chao, Lalalover en Prince. Hun debuut ‘Naked wheelz’ mag je alvast in het oog houden, want deze prikkelende pop heeft me duidelijk nieuwsgierig gemaakt. Een schitterende finale speelden ze met “Bad news”, “Crack” “Nugateen” en “UV lights”.
Het Duitse duo Booka Shade (Dance hall) slaagde er ondertussen in de tent op z’n kop te zetten door hun trancegerichte dance, bleeps en opzwepende percussie; het zette iedereen aan tot dansen en handgeklap. Eén van de hoogtepunten was toen het duo met hun neo trance geluid “Oh Superman” van Laurie Anderson sampelde. Het duo refereerde ook aan Underworld.
Het Britse hippop collectief The Streets (Main stage) van Mike Skinner, spelen de laatste jaren evenwichtige sets. Skinner had op Pukkelpop nog iets goed te maken na het débâcle van 2005. Het ging al vorig jaar de goede kant op te Werchter en tijdens de clubtournee. Een geheel van pop, hiphop, r&b (dub)reggae, 2step en orkestraties onder Skinners (neuzelende) spervuur aan raps en de soulfulle stem van de tweede zanger, waren uiterst genietbaar en konden het publiek ophitsen. Skinner liep heen en weer op het podium, ging in op elke prikkel van de eerste rijen, en reeg dit aaneen aan de gespeelde songs. Hij slaagde er zelfs in het publiek op de knieën te krijgen. Het ging er allemaal in als zoetenkoek. “Let’s push the thing forward” linkten ze aan “Outta space” van Prodigy, er waren de 2 step songs “It’s supposed to be easy en “Fit but you know it” en de gospels “Never went to church” en “Weak become heroes”. Ze zorgden voor een fijne afwisselende en opwindende - soms rommelig aandoend - set.
In een goedgevulde Wablief speelde het Antwerpse indierock/noisegezelschap White Circle Crime Club (genoemd naar een New Yorkse misdaadgroep uit begin vorige eeuw) een intense set. De muziek werd gekenmerkt door hortende gitaren, bizarre breaks, 'vuil' klinkende keyboardstukken, lange instrumentale passages en een samenzang. Voornaamste referenties zijn Sonic Youth, At the Drive-In, Unwound en het al lang vergeten The Jezus Lizard en Drive Like Jehu. WCCClub heeft al 3 platen op hun conto staan, waarvan het eind vorig jaar in eigen beheer uitgebrachte 'A present perfect' de sterkste indruk naliet. Vernieuwend of grensverleggend was het niet, en bij momenten was het zoeken naar echte songstructuren, maar al bij al was dit een degelijk optreden.
De Bromheads Jacket (Club) klinken rauw, snel en ze zijn communicatiever dan hun Sheffieldse stadsgenoten Arctic Monkeys. Hun debuut ‘Dits from the commuter belt’ klonk als een sneltrein; live hielden ze hetzelfde tempo aan, met een vleugje fuzz op z’n Mudhoneys. Een stevige, potige set, waarbij zanger/gitarist Tim Hampton op het eind nog gedragen werd door het publiek. Beloftevol groepje.
De Deen Anders Trentemöller (Dance hall) besloot onlangs zich toe te leggen op het live aspect. De remixer/techneut was te zien met een bassist/gitarist en drummer. Aanvankelijk hoorden we een rustige set, als het vroegere Royksopp en Biosphere, waar de klemtoon kwam op trance en subtiele soundscapes: donker, dreigend en koel. De projecties op het achterplan met zwart/wit ’30’s cabaret gaven elan aan deze bevreemdende elektronica. Gaandeweg klonk Tentemöller forser en krachtiger,en liet hij de beats op het voorplan treden. Een hoogtepunt naar de single “Moan” (evenwel zonder Ane Trolle).
Het Noorse 120 Days werd verplaatst in loop van de namiddag naar de Wablief. We ontbraken niet op de afspraak om dit beloftevolle kwartet aan te werk te zien met hun intrigerende mix van pop, ‘80”s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz, en noise ondersteund van stroboscoopeffects . Een filmisch dreigende brij, gekenmerkt door een schitterende opbouw en eindigend in huiveringwekkende distortion en dance in een gepaste groove. De songs werden lang uitgesponnen en ze gingen naar een climax met “Come out, Come down”. Een ontspoorde sound van een band die zich meteen meette met My Bloody Valentine en Archive.
De Newyorkse zusjes Casady van CocoRosie (Marquee) zorgden ervoor dat ze ons deden meestappen in hun wondere sprookjes- en droomwereld. Hun freefolk/elektronicableeps werden verwezenlijkt door piano, akoestische gitaar, harp, allerhande geluidjes en de twee aparte stemmen van de zusjes (operastem en kreunende zegrap), het beatboxen van Tez en verder piano, akoestische gitaar en harp. Een origineel en avontuurlijk geluid dat overeind blijft. En dan spraken we nog niet over de kledij van de zusjes die tot onze verbeelding spraken.
Een wonderlijke klankenwereld op “Houses”, “Animals” , “Promise” en “Werewolf”. “Rainbowwarrior” en “Japan” hadden de sterkste groove en mijmerden naar ‘Wizard of Oz’ of de Familie Trapp. “K Hole”, “Beautiful boyz” en “By your side” werden gedragen door de tegengestelde stemmen van de zusjes. Een knusse magische droomwereld, die opnieuw kon rekenen op een sterke respons.
Het Limburgse Krakow (Wablief ) waren een aangename verpozing. Slowcore in de beste traditie van At Close of Every Day, het oude Low en Sophia. Een sfeervolle, traag opbouwende set onder de warme, hemelse stem van een hoogzwangere Niné Cipoletti, aangevuld met haar mannelijke collega. Een tweetal americana songs deden denken aan Bonnie Prince Billy en Cowboy Junkies. Fijne muziek van een gevoelige band.
The Sounds (Club) is een Zweedse beloftevolle band met zangeres Maja Ivarsson. Het vijftal speelt melodieus bedreven, potige rock’n’roll met ophitsende toetsenpartijen, binnen de huidige nu-rave, bepaald door de schreeuwende vocals van de knappe blonde zangeres, die wel de nieuwe Debbie Harry lijkt. In een sneltempo volgden de songs elkaar op en kon de band rekenen op een uitgelaten menigte. “7 days a week”, “Night after night”, “Painted by numbers”, “Rock’n’roll” en de single “Tony the beat” waren alvast veelbelovend.
LCD Soundsytem, het New Yorkse dancepunk-kwintet onder leiding van James Murphy, zette de Marquee op zijn kop. De combinatie van dance, punk, funk, electro,disco en rock werkte aanstekelijk; zelfs tot ver buiten de tent werd er gefeest. Van het gelijknamige debuut uit '05 kwamen het onweerstaanbare “Daft Punk is playing at my house”, het heerlijke “Tribulations” en “Yeah”, in een superlange en opzwepende versie aan bod; stilstaan was niet aan de orde. Van het begin dit jaar verschenen 'Sound of silver' werden “Time to get away”, het politiek getinte “North American scum”, het groovy en dreunende “Get innocuous”, en het poppy en rustige “New York, I love you” gebracht.
De band was goed op elkaar ingespeeld: drummer Pat Mahoney was zeer strak, en ook gitarist Al Doyle (tevens lid van Hot Chip), keyboardspeelster/vocaliste Nancy Whang en bassist Phil Skarich zorgden voor een vette live sound.
LCD Soundsystem zette een uiterst dansbaar, energiek en knap optreden neer op Pukkelpop.
See you next year!
Eindelijk, na bijna 20 jaar, heeft Chokri Nine Inch Nails (Main stage) op Pukkelpop gekregen! Voor velen was dit één van de absolute headliners (getuige de 'ontelbare' NIN-t-shirts op de wei). Frontman/zanger Trent Reznor en zijn invloedrijke industrial-rock band NIN waren naast Ministry, Skinny Puppy (Canada) en KMFDM (Duitsland) één van de belangrijkste en gezichtsbepalende bands van het genre.
Van de debuutplaat 'Pretty hate machine' kwamen het onvermijdelijke “Head like a hole” en “Sin” aan bod. Doorbraakalbum ‘The downward spiral' werd vertegenwoordigd met het allesverwoestende “March of the pigs”, het mooi opgebouwde “Eraser” en het breekbare, sobere en door Johnny Cash gecoverde “Hurt”, (wat een wereldnummer). Ook “Burn” (van de 'Natural Born Killers soundtrack'), “Gave up” (van de 'Broken' EP), “The hand that feeds” en het dansbare “Only” (beiden van 'With teeth' ('05)) kwamen aan bod.
Van 'Year zero', het laatste album dat handelt over het mogelijke einde van de wereld, passeerden “Hyperpower”, “The beginning of the end”, de single “Survivalism” en het noisy-electronische “The great destroyer'” de revue.
Trent werd live bijgestaan door Twiggy Ramirez (ex-Marilyn Manson en A Perfect Circle), gitarist Aaron North (ex-Icarus Line), keyboardspeler Alessandro Cortini en drummer Josh Freese, zeker één van de sterkste line-ups ooit. NIN verkeerde in bloedvorm en zette een krachtig en explosieve show neer, waarbij het geluid zuiver was. Ook de lichtshow en het decor waren een lust voor het oog.
Spijtig dat de band maar 70 minuten speeltijd toegewezen kreeg, dus geen “Closer”, “Starfuckers inc.”, “Terrible lie”, “Something I can never have” of “Suck”. Maar geen nood, het was zeker één van de indrukwekkendste optredens van de drie dagen Pukkelpop!
Sonic Youth (Marquee). Twintig jaar geleden bracht Sonic Youth op vinyl de dubbelaar ‘Daydream Nation’ uit, een baanbrekend album van ‘alternative’ rock, noise, distortion, fuzz en experiment. Het zorgde ervoor dat Sonic Youth, die al een paar jaar bezig waren, gerespecteerd werden voor wat ze deden met hun gitaren, diepe bas en de bezwerende, opzwepende percussie.
Het was de uitgelezen kans om de gierende gitaren, galm en noise aan geluidsversterkers te zien, zoals twintig jaar terug op Futurama.
En net als Dinosaur Jr, verbleekte Sonic Youth vele jonge bandjes met hun rock’n’roll interpretatie.
Ze speelden de plaat integraal. Ik fronste meteen de wenkbrauwen op “Teenage riot” en “Silver rocket” door de strijkstokken op de snaren en de schurende gitaargevechten van Thurston Moore en Lee Renaldo. Een overwaaiende gitaarsound!
Kim, al de vijftig voorbij, nam het voortouw op “The sprawl” en “Cross the breeze” en Lee op “Eric’s trip”. Hun trip ging verder met o.a. “Total trash”, “Hey Joni”, “Rain king” en “Kissability”. “Candle” was mooi om aan te zien door de gitaarsound tegen de versterker te horen.
Bewonderend hoe Sonic Youth dit Magnus Opus speelde, net vóór hun overstap naar een major label. Afsluiter was de trilogie “The wonder”/ Hyperstation/Eliminator”. Wat een belevenis.
Als bis trakteerden ze ons op “Reena” en “Pink steam” van hun recentste plaat. Mark Ibold van het vroegere Pavement vervoegde het viertal, net als op de optredens in de Hallen Van Schaarbeek, december ll.
Sonic Youth schreef geschiedenis.
Tool (Mainstage) liet wat op zich wachten …tot Sonic Youth had gedaan. Respect!
Voor wie hen afgelopen november zag, was dit praktisch dezelfde set en visuals (vier schermen achter de bandleden). Respect wat Tool presteerde om perfect de donkere, spannende sound onder diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen te spelen. Muziek en visuals van de waanachtige onderwereld van Tool. Maynard James Keenan stond zoals gewoonlijk midden achteraan en gaf met z’n vocale zegzang en voordracht zeggingskracht aan de songs.
Als één concept stelden ze de songs voor, waarvan de klemtoon kwam op het recente ‘10000 days’, naast ouder bekender werk “Stinkfist”, “Schism”, “Lateralus” en “Aenima”. Tool stond garant voor een adembenemende sound en show. Unieke band!
Het vuurwerk mocht het intens driedaags festival besluiten. Moe, voldaan en verzadigd van zo’n pak bands konden we huiswaarts keren!
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit
Dat er nog te veel parels van bands verdoken liggen in België wordt met het nieuwe album van Exterminator opnieuw bewezen. De band bestaat ondertussen al 16 jaar en deelde het podium met namen als Entombed, Grave, Immolation, …Toch kon de band tot nog toe bij geen enkel label terecht. Ook het nieuwe ‘Slay Your Kind’ werd in eigen beheer uitgebracht.
Dat deze band afkomstig uit Peer veel over heeft om een goede cd uit te brengen wordt mij al snel duidelijk. Het boekje is mooi uitgewerkt en sluit goed aan bij de duistere en goed uitgewerkte teksten. Hoewel men dit maal niet voor een conceptalbum koos, loopt er toch een duidelijke rode draad doorheen het album, namelijk en protest tegen alle walgelijke wandaden waaraan de mensheid regelmatig zondigt.
Zo klaagt men in “Inside The Pyramid” de slavernij en het machtsmisbruik van mensen aan de macht aan. Dit goed uitgewerkt nummer is meteen ook één van de uitschieters op het album. De krachtige thrash riffs en zware vocalen worden in dit nummer afgewisseld met cleane melancholische zanglijnen en melodieuze gitaarlijnen. Hiermee wordt een “relatief” rustpunt geboden in een rauw en agressief album.
Ook “732 Potiers” liet bij mij een indruk na, met zijn slepend en zware begin en de Franse gesproken tekst doorheen het nummer naar het einde toe. Ook muzikaal steekt dit nummer goed ineen na een trage slepende start raakt het nummer op gang om vervolgens melodisch zijn weg voort te zetten. Wie na twee nummers al besluit dat het te zwaar is voor hem, zou ik toch dit nummer nog aanraden. Wie weet kan de melodieuzere kant van Exterminator hen wel bekoren. Ook het daarop volgende “La Souffrance” wist mij te verrassen. Ook hier worden de zwaardere stukken afgewisseld met rustigere en melodische en zelfs met prachtige cleane vocalen die een ritmisch refrein brengen tussen de slepende zware vocalen door.
De overige nummers op het album moeten zeker niet onderdoen maar vertonen mindere opvallende zaken. Toch zijn de overige nummers er zeker niet minder om. Wie zijn metal al eens graag zwaar en snoeihard heeft, maar er ook wel een melodieus stuk tussen kan appreciëren kan zich zonder twijfel de nieuwe van Exterminator aanschaffen.
En voor wie graag een optreden meepikt, kan ik alvast vertellen dat deze mannen live snoeihard en strak uit de hoek komen! Mijn nekspieren hebben het geweten! Meer van dat beste Belgen!
Als u echt eens een spetterende fuifplaat wil horen dan bent u bij Gogol Bordello aan het juiste adres. Gogol Bordello is de band van Eugene Hütz, een Oekrainer die al de hele wereld heeft rondgereisd om uiteindelijk in New York te belanden en daar met de meest rare kwieten een bandje op te richten. De drank en een chronische goesting om te fuiven deden de rest.
Hütz verloochent geenszins zijn afkomst, zijn Engels met veel Oekraiens haar op en de immer aanwezige gypsy invloeden zorgen ervoor dat dit voor New York wel een heel ongewoon groepje is, ook al zijn ze daar veel gewoon. De prettig gestoorde zigeunerpunk van Gogol Bordello heeft net lang genoeg in een marinade van vodka gelegen om zodanig ons humeur op te pompen dat we het tot een stuk in de nacht op een fuiven van jewelste willen zetten. Prop Mano Negra, Arno, The Pogues, Goran Bregovic, The Dropkick Murphys en Bob Marley in een ton buskruit, steek de lont aan en wat je krijgt is ‘Super Taranta’, explosief, geestig, bronstig en pittig. Een bonte mengeling van gypsy, flamenco, reggae, punk en folk, met bovendien een gezonde dosis humor.
Dit is een heerlijke funplaat van een band die u ook vooral live aan het werk moet zien. Op de laatste Pukkelpop editie was dit negenkoppig gezelschap immers briljant. En als u ons nu wil excuseren, we gaan er nog eentje inschenken.
Met ‘Tervaskanto’ is de Finse ‘Forest clan’ ofte ‘Korpiklaani’ toe aan zijn vierde langspeler sinds de oprichting van de band in 1999. Afgaand op de CD-hoezen zou je al snel kunnen vrezen voor een sterke achteruitgang in die tijd. Toch blijkt dit absoluut niet te kloppen.
Korpiklaani heeft zich in de loop der jaren opgewerkt tot één van de grootste folkmetalbands. Ook op ‘Tervaskanto’ bewijst de band, dat ze die plaats meer dan verdienen. Gebruik makend van tal van oude volksinstrumenten, die door het grootste deel van de bevolking al lang vergeten zijn, in combinatie met een ruige metalsound, brengt de groep 42 minuten luisterplezier.
Bij de vorige CD’s had ik het vaak wat moeilijk met de vocalen en het tempo van het album. Een nummer of drie vier ging er bij mij vlot in, maar daarna had ik het wel gehad. ‘Tervaskanto’ daarentegen kan mij van begin tot het einde blijven boeien. Dit komt hoogstwaarschijnlijk doordat er meer aandacht werd besteed aan de melodieën dan aan het ruigere aspect. Dit resulteert in een vrolijk klinkend en goed in elkaar gestoken album, waardoor de muziek nog aanstekelijker werkt dan voordien.
Ondanks het vrolijke gevoel dat het album nalaat, blijken de teksten niet altijd even vrolijk te zijn. Zo handelt “Veriset äpärät” (Bloody Bastard Children) over de wenende geesten van bastaardkinderen, die in lang vervlogen tijden in de bossen werden achtergelaten. Natuurlijk zijn er ook weer de pure feestnummers waar Korpiklaani al sinds hun ontstaan voor bekend is. Zo ligt “Let’s Drink” in de lijn van DE Korpiklaani klassiekers “Beer Beer” en “Wooden pints” en sluit het instrumentale “Nordic Feast” het album schitterend af waardoor je onmogelijk kan blijven stilzitten.
Liefhebbers van het eerste uur zullen ‘Tervaskanto’ volgens mij niet altijd met open armen ontvangen door de “wat rustigere” richting die de groep is ingeslagen. Wie de groep echter nog niet kende of vond dat de folkelementen te veel werden verdrongen door de ruwheid, moet dit album zeker een kans geven!
Het New Yorkse duo Shy Child, Pete Cafarella (vocals/toetsen) en Nate Smith (drums) brengen een avontuurlijk geluid van pop, punkfunk, nu rave en psychedelica. De elf songs worden bepaald door de opzwepende drums van Nate, en de keyboards van Pete, een keytar, ‘80’s synths in de stijl van Suicide en Devo, die ruimte biedt voor psychedelicasynths. Een energiek, fris geluid, groove en beats.
‘Noise won’t stop’ klinkt als dansbare garagerock …zonder gitaren.
De titelsong, “Astronaut” en het afsluitende “Cause & effect” zijn prijsbeestjes, die inwerken op de dansspieren. “Drop the phone”, “Generation Y (we got it)”, “Good and evil” en “Summer” getuigen van muzikale inventiviteit door een aanstekelijk, rauw melodieus geluid van elektronica en drums, ergens tussen The Rapture, Klaxons en zZz. “Volume” en “What’s it feel like” zijn dromerig en sfeervoller, gekenmerkt door een trancegerichte beat.
‘Noise won’t stop’ mag een terechte doorbraak naar Europa betekenen.
Met ‘What the toll tells’ hadden deze twee heren al voor één van de meest aangename verrassingen gezorgd van 2006. Amper een jaartje later komen ze aanzetten met dit interessant tussendoortje, een EP met 5 overwegend akoestische songs, 5 pareltjes als je ’t ons vraagt. Het zijn stuk voor stuk doorleefde songs die zichzelf zonder blozen een plaatsje mogen geven tussen het betere werk van Bob Dylan, Neil Young, Green On Red en The Drones. Alle nummers zijn van de hand van Adam Fontaine die voorzien is van een snijdende stem en die overigens ook de gitaar, harmonica en piano voor zijn rekening neemt. Hij wordt enkel bijgestaan door zijn buddy Hyde Edneud op drums en percussie. Fontaine’s songs ademen een rauwe schoonheid, het zijn onversneden en scherpe edelstenen die ons tot op het bot raken. Afsluiter “Linger On” is het mooiste nummer van deze EP, een sublieme mijmerende ballad waarvan het haar op onze armen recht komt te staan.
Deze EP legt de lat wel erg hoog voor de Full CD die er zit aan te komen. We kunnen haast niet wachten.
Devotchka (Club) ligt muzikaal in de lijn van Arcade Fire en Dresden Dolls. Een tof instrumentarium van akoestische gitaar, accordeon, viool en bastuba zorgden voor een Oost-Europees aandoend geluid. Hun cabaresque poprock intrigeerde.
The Van Jets (Mainstage) is één van de meest geboekte Belgische bands op de festivals. Vorig jaar was de eer weggelegd voor An Pierlé & White Velvet. 2007 is dus het jaar van de winnaar van Humo’s Rock Rally 2004. Hun retrogitaarrock’n’roll werd smaakvol onthaald. Een uitgekiende afwisselende set, met een paar stevige rockers en sfeervolle songs door toetsen. David Bowie’s “Fashion” pakten ze uiterst origineel aan. Puik werk van het viertal onder de broers Verschaeve.
Reverend & The Makers (Dance hall) is een Brits gezelschap dat we in de gaten mogen houden met hun groovende en aanstekelijke popelektronica. Ergens te situren tussen de Britpop van Blur, Oasis en de psychedelica bleeps van Primal Scream. Er was ruime belangstelling om deze nieuwe danspopsensatie aan het werk te zien. “Heavyweight champion of the world”, “Miss Brown”, “Bandits”, “Open your window” en “He said he loved me” maken ons nieuwsgierig naar het debuut dat in september zal verschijnen.
The Rifles (Marquee) zijn een jong bandje uit Londen, die met “Peace & quiet” een aardig rock’n’roll hitje scoorden. Muzikaal uitgangspunt van de band: melodieus sprankelende en energieke korte rocksongs. Live miste het kwartet pit en dynamiek, wat een lauwe set opleverde. De soundcheck tussen de nummers verslapte de vaart en de aandacht. Net zoals The Kooks op Werchter zal het eventjes wachten zijn op een definitieve doorbraak. De band speelde dit voorjaar sterker in de Petrolclub.
Het Britse Fujiya & Miyagi (Chateau), wat een groepsnaam, was één van de ontdekkingen van de dag. Ze verrasten met hun indie elektronica tussen The Notwist, Kraftwerk, Blonde Redhead en Spiritualised. De songs waren repetitief opbouwend; beats en een vleugje experiment werden niet geschuwd. Avontuurlijke band.
Blackstrobe (Dance hall) verbaasde vorig jaar met de instant clubhit “Italian fireflies”. Het duo is ondertussen een full band geworden en speelde voor een talrijk opgekomen publiek een combinatie van rock, dance, trance en electro. Een aanstekelijke, opzwepende set, wat de band plaatste naast een Simian Mobile Disco, Justice en Digitalism. Spil Arnaud Rebotini zag eruit als een jonge Lemmy van Motörhead. Blackstrobe slaagde erin als groep te boeien.
Een andere ontdekking was het Schotse The View (Marquee) onder Kyle Falconer en Kieren Webster. Het gezelschap speelde rauw rammelende, melodieuze gitaarrock in het verlengde van Babyshambles, doch mooier, verfijnder en evenwichtiger. De samenzang gaf elan aan de uptempo gitaarsongs. “Comin’ down”, “Don’t tell me”, “Street lights” en “Same jeans” zijn maar een paar voorbeelden van hun getalenteerd songschrijverschap. En ze zijn niet vies om hun rock’n’roll sound 360 ° te draaien zoals op het intieme “Face for the radio”. De band kon rekenen op een sterke respons. Met stip genoteerd binnen onze ontdekkingstocht op Pukkelpop.
Badly Drawn Boy (Marquee) Damon Gough uit Manchester onderneemt een even uitgebreide tournee met de nieuwe cd ‘Born in the UK’ als ten tijde van het debuut ‘The hour of the bewilderbeast’. Hij grossierde in z’n oeuvre met sfeervolle, dromerige en fris sprankelende popsongs. Fijnzinnige pop onder Dough’s emotievolle weemoedige stem: “Everybody’s stalking”, “Born in the UK” (ingeleid door het Britse volkslied) en “Journeys from A to B”. Waarschijnlijk door het lange touren liet Gough een vermoeide indruk na, waardoor Badly Drawn Boy pas écht op dreef kwam halverwege de (ietwat te korte) set. Hoogtepunt was “Silent Sigh”, na enkele sfeervolle songs op piano “Further I slide” en “All possibilities”.
De Zweedse garagerockers The Hives (Mainstage) zijn vaste klant op Pukkelpop. Ze stonden garant voor veertig minuten energieke en springerige gitaarrock’n’roll onder de excentrieke zanger Howlin’ Pelle Almqvist.
‘The black & white album’ verschijnt binnenkort, waarvan we een paar song te horen kregen, maar het waren vooral de strakke en felle instant klassiekers “Walk idiot walk” en “Main offender” die entertainment ondersteepten.
Het Londense garagetrio The Noisettes (Club) trad in de voetsporen van The Bellrays en The Yeah Yeah Yeahs, en speelden rauwe rock’n’roll blues. Een glansrol was weggelegd voor de zwarte zangeres, een hyperkinetische dame met een helder overtuigende verbeten soulstem, die op haar hoofd een soort Cleoapatra hoofddeksel droeg. Als een black panther bewoog ze op het podium op zoek naar haar prooi. “Monte christo”, “Don’t give up”, “Break free”, “Mind the gap” en “Sister Rosetta” waren scherpe, venijnige songs, met een dans- en meezinggehalte. Wat een muzikale wervelwind!
Het was van De Nachten te Antwerpen geleden (zes jaar terug in de tijd!) dat Sophia (Marquee) van Robin Proper-Sheppard zich lieten omringen met een heus strijkerensemble en blazersectie, naast de gebruikelijke opstelling van een (contra) bassist (Malcolm Middleton (vroegere Arab Strap)), toetsenist en drummer. Er was wel achttien man op het podium.
De songs van Sophia werden in een intiem pakkend klassiek kleedje gestopt, waaraan we gewend moesten worden, want het duurde een paar songs vooraleer iedereen op elkaar was afgestemd. “Lost”, “Where are you now” en “Oh my love” werden sober gehouden in deze muzikale garderobe en spijtig genoeg kwamen de backing vocals van het Brusselse zangeresje Melanie niet door. Pas vanaf “Desert song” kwam alles op z’n plooi, waarbij Proper-Sheppard er nog een lap kon aan geven met z’n pedaaleffects. “Bastards”, “The sea” en “Directionless” waren een prachtige finale.
Het Canadese gezelschap Arcade Fire (Mainstage) geraakte maar moeilijk op gang en had te maken met een slechte geluidsafstemming, en op de koop toe had de zanger Win Butler stemproblemen. Songs als “Black mirror”, “Intervention” en “Keep the car running” gingen de mist in. Een rommelige set! Zelfs het contact met het publiek bleef uit. Het was een gemiste kans voor het bonte gezelschap om definitief een breed publiek aan te spreken.
Enkel vocaliste/multi-instrumentaliste en Butlers partner Régine Chassagne kaapte de hoofdprijs weg. Het was pas op het eind met “Neighborhood” en “Rebellion lies” dat Arcade Fire kon overtuigen, maar dan was het kalf al half verdronken. Spijtig. Hun memorabel optreden van twee jaar terug in het Koninklijk Circus, tijdens de Nuits Bota, waar ze speels, gezellig, ingetogen en wild waren, lijken ze niet meer te herhalen. Pluspunt: het mooie decor van het kerkorgel, de nachtlampen en het grote doek van de cd ‘Neon bible’.
Het Amerikaanse Dinosaur Jr (Marquee) is de laatste jaren te bewonderen in de originele line up van gitarist J. Mascis, bassist Lou Barlow en drummer Murph. Het trio is de gezegende leeftijd van de veertig voorbij, maar gold nog steeds als stichtend voorbeeld voor elk beginnend gitaargroepje. Ze lieten de ‘90’s grunge herleven. Het was genieten van een stevige brok gitaargeweld van J.Mascis, het martelende basspel van Barlow en de strakke drums van Murph. J. Mascis liet z’n gitaar spreken en speelde de ene aardige solo na de andere, aangevuld met een overwaaiende sound van fuzz en noise aan de versterkers en op de pedaaleffecten.
Ze groeven in hun roemrijke verleden met nummers als “Out there”, “Feel the pain”, “The wagon” en “Sludge”. Nieuw werk van ‘Beyond’ werd niet vergeten met volgende songs “Almost ready”, “Back to your heart” en “Been there all the time”.
Smashing Pumkins (Mainstage), bepalende gitaarband in de ‘90’s, zijn na een kleine tien terug bij elkaar met twee van de vier oorspronkelijke leden (zanger/gitarist Corgan en drummer Chamberlain). Ze brachten in het voorjaar een nieuwe plaat uit ‘Zeitgeist’ , die enkele stevige nummers bevat, maar ook een handvol niemandalletjes. In het begin trok het viertal de aandacht met “United States”, “Bleed the orchid” en oudjes “Cherub rock” en “Zero”. Maar dan verslapte de aandacht, doordat Corgan de vaart uit het optreden nam met enkele uitgesponnen nummers. Na “Bullet with butterfly wings” verloor hij zichzelf in oeverloos (vervelende) soli. Na “To Sheila” en “Tonight tonight” herstelde het viertal zich met een pittig gekruid laatste half uur van nieuwe songs: “Tarantula”, “Doomsday clock” en “Heavy metal machine”.
Smashing Pumpkins als headliner kon duidelijk beter en aangenamer…
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit
Pukkelpop biedt acht verschillende podia om je ‘alternatieve ei’ van muziekkeuze kwijt te geraken. Een driedaagse ‘airshow’ die eigentijdse, opmerkelijke en progressieve muziek weet te brengen op die mooie locatie te Hasselt-Kiewit. Ons uithoudingsvermogen werd zwaar op de proef gesteld. Het festival werd een groots succes, want de organisatie kon rekenen op zo’n 135000 bezoekers en een pak bands die een puike prestatie leverden.
Muzikale wegwijzer over de drie dagen:
- op de eerste Pukkelpopdag slaagde Iggy er als rock’n’roll animal in om anderen het nakijken te geven. Voor jongere bands is en blijft het een uitdaging om Iggy’s rock’n’roll spirit in de aderen te hebben (en hij toont er veel op z’n gerimpelde lichaam!).
Gogol Bordello, Liars, Battles en Balkan Beat Box waren aangename ontdekkingen. Afsluiter Basement Jaxx gaf een soul getint dansfestijn.
- dag twee was een aangename ontdekkingstocht als aanloop van closing acts Arcade Fire, Dinosaur Jr en Smashing Pumpkins, waarvan Dinosaur Jr het duidelijk haalde.
- de afsluitende dag was gekenmerkt door puike acts van ‘upcoming‘ bands als Home Video, 120 Days, The Sounds en dance acts Booka Shade en Trentemöller. Nine Inch Nails, Sonic Youth en Tool bewezen tenslotte dat zij terecht op hun plaats stonden op de affiche!
Alvast tot volgend jaar op de volgende muzikale ontdekkingstocht van Pukkelpop.
Seasick Steve (Marquee) kon Pukkelpop 2007 voor geopend verklarend. Hij speelde met drie ‘doorwinterde’ bluesgitaren en een houten doos als voetdrum ; doorleefde rock’n’roll blues, zoals enkel een Ted Hawkins of RL Burnside het hem voordeed. De bebaarde zestiger met pet en houthakkersoverall, was onder de indruk van de respons van een volle Marquee, aangezien hij maar gewoon is voor een klein zaaltje te spelen.
Silversun Pickups (Mainstage ) is een opkomend Amerikaans groepje die zich de afgelopen weken nestelde in ons geheugen met de single “Lazy eyes” uit hun debuut ‘Carnavas’. Het viertal speelde gitaarpop met een rauw tintje en onderscheidde zich naar het eind voor enkele begeesterende soli van zanger/gitarist Brian Aubert. “Future Foe Scenario”, “Common reactor” en de single waren toffe nummers. De bassiste leek een herboren Kim Deal met haar basspel en backing vocals. Goed, maar niet verrassend.
Opener op de Skatestage was het Eindhovense Peter Pan Speedrock, een band die al 10 jaar garant staat voor een mengeling van no-nonsense rock 'n' roll, hardrock en punkrock. Voornaamste referenties zijn Motorhead, The Ramones, Zeke en The Datsuns.
Uit hun zes albums werden o.a.."Go, Satan, Go", “Gotta get some”, “Better off dead” en “Resurrection" gespeeld. Het verbod tot crowdsurfen werd door enkelen aan hun laars gelapt. Er werd ook een nieuw nummer gespeeld "Heatseeker" van hun album ‘Pursuit until capture’, dat begin september verschijnt.
Johnny Cash werd geëerd met "Ghostriders in the sky". Afgesloten werd er met "Schoppen aas", hun bewerking van "Ace of spades" van Motorhead met als gastzanger/mascotte Dikke Dennis. Peter Pan speelde een korte, maar krachtige set waar het speelplezier en enthousiasme van afdroop, en waar veel jonge bands nog wat van kunnen opsteken!!
Bonde Do Role (Dance hall) overdonderden met een salvo aan dancebeats, kitsch, disco en oldschool hiphop (Run DMC en oude Beasties stijl). Een wulpse zangeres en twee MC’s haalden een pak ‘80’s tunes als Europe, Salt’n’Peppa, 2 Live Crew en Daft Punk door de mallemolen. We werden getrakteerd op een resem sexuele uitspattingen vroeg op de middag . Bonde Do Role was bal populaire. Leuk.
Gogol Bordello (Mainstage) was vorig jaar al te zien in de Marquee, maar heb ik niet aan het werk gezien. Deze maal was ik paraat om het feest van zigeunermuziek, punk en Balkan te horen van het naar de VS uitgeweken bonte gezelschap onder Eugene Hütz. Een zwierige sound door gitaar, percussie, accordeon en viool, met een hyperkinetische zanger en twee dansende en zingende meisjes (waarvan één zelfs op krukken!).
Dit was een muzikale samenvatting van Les Negresses Vertes, de Sergent Garcia’s en Manu Chao’s. Ook niet te vergeten: de prachtige fel gekleurde kledij. Sommige songs zweepte Hütz nog op door trom en cymbalen en hij sloeg z’n micro aan de binnenrand van een emmer. Volgend jaar naar Folkdranouter?
In de Chateau werd de aftrap gegeven door Apse, een Amerikaanse 5-tal uit Newton, Connecticut, die in ons landje nog vrij onbekend is, maar toch al acht jaar aan de weg timmert. Ze hebben reeds een 4-tal EP's en 1 full-length uit. 'Spirit' is een plaat die eind '06 door een klein Spaans label werd uitgebracht, en die elementen uit de post-rock, ambient en experimentele muziek bevat. Thema's van de band zijn spiritualiteit, relaties, macht en controle. Invloeden van Apse zijn Sigur Ros (de grotendeels vervormde zangpartijen), Mogwai, Sonic Youth, Slint en Cocteau Twins (het etherische). Er werd veel gewerkt met de 'stil-luid' combinatie, repetitieve/opbouwende gitaarriffs en drumritmes. Tamboerijnen en castagnetten zorgden voor een toegevoegde waarde tijdens het intense optreden dat fel gesmaakt werd door het aanwezige publiek.
The Cribs (Marquee) onder de broertjes Jarman speelden enerzijds energiek, bedreven retrorock, anderzijds waren een paar songs subtieler en verfijnder. Het drietal speelde nu niet écht beklijvende rocksongs, maar hun vitaliteit maakte veel goed. “Men’s needs” en “Wrong way to be” waren de beste nummers.
Liars (Chateau) was vorig jaar al te zien op Leffingeleuren. Toen al was ik onder de indruk van het New Yorkse trio met hun avontuurlijk geluid en experiment, die nauw leunde aan het oude Swans van Michael Gira. Een apocalyptische soundtrack door hun donkere filmische sound, met repetitief opzwepende drumritmes, vervormde gitaarloops en elektronica, ondersteund door een hemels zoemende praatzang. Postrock op z’n Liars! Af en toe klonken ze directer en strakker, geënt op emocore. Prettig gestoord, een duiveluitdrijving nabij...
The Pigeon Detectives (Club) is een jong Brits bandje uit de stal van Kaiser Chiefs; het zijn dezelfde ambiance makers en mannen die gaan voor energie en dynamiek. Springerige uptempo gitaarrock die Kaiser Chiefs, Hot Hot Heat en The Strokes herbergt, en een zanger die net als Ricky Wilson de drive heeft z’n publiek op te jutten. Fijn setje met enkele opvallende songs “I found out” en “I’m not sorry”.
Het Britse Editors (Mainstage), onder zanger/gitarist Tom Smith, stond vroeg op de affiche en speelde in een kleine 50 minuten een ‘best of’ van hun twee cd’s. Editors bewezen dat ze alle kwaliteiten hebben om groots te worden; hun donker bedreven waverock wisselden ze af met enkele subtiele songs (aangevuld met piano). “Bones” opende, gevolgd door “All sparks”, wat de aanzet was van een afwisselende set met o.a. “An end has a start”, “blood”, “Munich”, “Bullets”, “Weight of the world”, “Smokers outside the hospital doors” en “Fingers. Puik werk met een stemvaste Smith in een hoofdrol.
Rye Jehu, een jong kwartet uit het Gentse die vorig jaar derde werd in Humo's Rock Rally, speelde een gevarieerde set in de Wablief. De band schakelde moeiteloos over van melodieuze pop, tot surfrock, rock 'n' roll en psychedelica. Nummers van hun titelloze EP “Three calls for alcohol”, “Girls with curls”, “Lampadare” en “White streets”, werden aangevuld met Deflower en Borat (een ode aan acteur/komiek Ali G aka Borat). Zanger Wannes Eggermont had een warme stem, die bij momenten veel melodrama bevatte en veel indruk maakte. The Shadows, Calexico, Chris Isaak, Dick Dale en ons eigen Absynthe minded zijn enkele namen die me te binnen schieten tijdens het optreden, zeker niet van de minsten dus. Kortom, een beloftevol Belgische bandje.
Just Jack (Club) is de volgende Britse hoop. Jack Allsopp is de spil en zorgde voor een klein uur vrolijke ambiance van groovy pop, rock, soul, disco, hiphop en een bezwerende beat, onder mans zalvende zang en vertelrap, aangevuld met een uitstekende zangeres.
Just Jack trad in de voetsporen van The Streets, maar is minder fel, verbeten en neuzelend. Just Jack toverde een handvol sterke songs als “Writer’s block”, “Glory days”, “Disco friends” en “Starz in their eyes”, waardoor we dit bandje zeker in het oog moeten houden.
Het uit Brighton afkomstige zestal (met twee drummers) The Go! Team stond voor de tweede maal op Pukkelpop in de Dance hall geprogrammeerd (na '05) en bracht een eclectische en frisse mix van pop, indierock, old school hiphop, dance/electronica, funk en sampling. Kortom, een band die niet in hokjes denkt en alle regels aan zijn laars lapt.
Er werd teruggegrepen uit het debuut 'Thunder, lightning, strike' uit '04 (genomineerd voor een Mercury Price Award in '05) via “Flashlight”, “The power is on”, “Panter dash”, “Bottle rocket” en “Junior kickstart”. Het zijn korte, opgewekte en dansbare feelgood-nummers die de dance-hall flink uit zijn voegen deed barsten en waarbij het moeilijk was om stil bij te staan. Uit het nieuwe album 'Proof of youth', dat in september verschijnt, werden ook enkele tracks geplukt: “Grip like a vice”, “Doing it alright” en “Flashlight fight”.
Rapster/zangeres Ninja en de rest van de band brachten een energieke performance die bij het publiek ook zijn effect niet mistte en die zorgde voor een dansfestijn.
Arquettes (Wablief ) was een fijne ontdekking. Het viertal uit Gent met een bevallige bassiste speelde broeierige grungerock met sfeervolle toetsen.
Veel jonge kids/hiphodheads keken uit het naar het optreden van het fenomeen Dizzee Rascal (eche naam Dylan Mills) in de Dance hall. De 22-jarige wonderjongen van de Engelse grime/garage/hiphop-scene lostte de verwachtingen grotendeels in. Hij werd live bijgestaan door MC Scope en DJ Semtex, die ervoor zorgden dat de performance extra cachet kreeg.
Er werd afgetrapt met “Jus a rascal”, “I luv U”, “Fix up” en “Look sharp” (met aanstekelijke Billy Squier-sample) uit het alom bejubelde en bekroonde 'Boy in da corner' uit '03.
Het onlangs uitgebrachte 'Maths and English' werd vertegenwoordigd middels “Bubbles” (over sneakers), het reggae-achtige “Temptation” (samenwerking met Arctic Monkeys), “Stand up tall” en de huidige single “Sirens” met gesamplede metalgitaren. Ook het sombere en serieuze “Paranoid”, het drum'n' bass-achtige “Flex” en expliciete “Pussyole” werden in sneltempo afgevuurd.
Dizzee liet de huidige generatie rappers/MC's ver achter zich met zijn sterke, originele en onnavolgbare rhymes. Kortom, een krachtige performance waarbij aangetoond werd dat er nog toekomst is in de rap-grime wereld.
The Blackbox Revelation (Wablief) is een jong tweetal uit Dilbeek, die een tweede plaats op Humo’s Rock Rally in 2006 behaalden. Ze waren de ideale warming up voor Iggy & The Stooges met hun rauw opzwepende en intense ‘70’s retrorock blues. Het waren jonge wolven, die sterk op elkaar waren ingespeeld en bewezen dat ze veel in hun mars hebben: een gitaar, een imposante drums en een overtuigende stem. Eenvoudig en doeltreffend.
Iggy & The Stooges (Mainstage) Iggy vatte nog maar eens samen met z’n invloedrijke band The Stooges wat fxx rock’n’roll inhoudt; vunzig, zompig en fun hebben. De dolle zestiger is en blijft een podiumbeest en slaagde erin jongere bands het nakijken te geven. Zijn rock’n’roll spirit zullen zij met de jaren nog in de aderen moeten hebben. Hij gaf er een lap op met een ‘best of’ van de drie cd’s die hij met de broers Ron en Scott Asheton opnam. Ze werden bijgestaan door Mike Watt, een begenadigd bassist.
Hij bewoog, kronkelde en sprong met z’n gerimpelde lichaam, in een niet aflatende explosiviteit, op het podium. Midden de set konden een pak jongeren hun idool bewonderen op de stage zelf. “Loose” opende, snel gevolgd door “1969”, “I wanna be your dog”, “TV Eye”, “Real cool time”, “No fun”, “Funhouse” en “Skullring”, aangevuld met een tweetal nieuwe songs, die duidelijk minder inhoud en vuur hadden. Besluit van de set: Iggy rock’n’roll animal!
Battles (Club) is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drums), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist/bas) en Tyondai Braxton (vocals/gitaar/keyboards). Het Amerikaanse viertal sloeg ons met verstomming met hun grotendeels instrumentale mix van avantgarde, grillige pop, symfo, prog, jazz en ga zo maar voort, geschaard rond de drumkit van Stanier. Een weirdo klankkleur, af en toe ondersteund door de vervormde spacevocals van Tyondai. Een geluid, die zich gaandeweg meester maakte in je brein en inwerkte op de dansspieren. Ze werkten naar een hoogtepunt met “Tonto”, “Race: out”, “Tij” en “Atlas”. We waren onder de indruk van het drumspel en -stel van Stanier en met welk een begeestering hij te werk ging. Meesterlijk.
Battles is de verfijnde formule van The Mars Volta.
En van de ene verbazing vielen we in de andere. Het New Yorkse Balkan Beat Box (Chateau) zette de kleine tent op z’n kop met hun dance van world, Balkan pop en dub. Het zestal kneedde een vervolg op de worldsound van Transglobal Underground, Asian Dub Foundation en Lionrock. Een feestje met de juiste groove in the heart!
Het was eventjes aanpassen om van zo’n helse sound over te stappen naar de slowcore van het uit Minnesota afkomstige drietal Low (Club), onder de spil Sparhawk- Parker. Rode draad van Low is het spelen van innemend en sfeervol materiaal door een spaarzame begeleiding van gitaar – bas – drums: repetitief, traag opbouwend en een slepend ritme, doorspekt van distortion en fuzz.
Ze stelden een handvol nieuwe songs voor van de in het voorjaar verschenen plaat ‘Drums & Guns’ als “Belarus”, “Breaker”, “Dragonfly” en “Murderer”. Wat het drietal presteerde, was beklijvend en huiveringwekkend. Kippenvelmoment was de afsluiter “Do you know how to waltz this?” in een gedempt donker lichtdecor en gitaarfuzz. “Dinosaur Act” lieten ze terzijde, ook al werd meermaals om dit nummer geroepen.
Het Braziliaanse Soulfly met ex-Sepultura frontman Max Cavalera mochten de Marquee op donderdag afsluiten. Ze deden dit met keiharde, strakke thrash en nu-metal en de nodige Braziliaanse en Afrikaanse wereldmuziek invloeden. Ze gaven een bloemlezing uit hun vijf albums, o.a.: “Inner Babylon”, “The prohpecy”, “Seek and strike”, “Bleed” en “Back to the primitive” passeerden de revue in sneltempo.
Het Sepultura-verleden kwam aan bod met enkele classics: “Refuse/resist”, “Roots bloody roots” en “Attitude”. De geluidsmix was bij momenten nogal onevenwichtig, maar dat kon het aanwezige publiek niet deren.
Marc Rizzo (ex-Ill Nino) bracht een fel gesmaakt flamenco-latin intermezzo, waarbij hij acceleerde op de gitaar. Bij het verplichte instrumentale drum/percussie nummer werd een jongen uit het publiek gevist die het beste van zich zelf mocht geven aan de zij van Max Cavalera. Ook drummer Joe Nunez mocht zijn kunsten vertonen met een korte drumsolo, waarbij de tribalritmes centraal stonden. Afgesloten werd er met de Motorhead-hymne “Orgasmatron”, het supersnelle “Policia” en “Eye for an eye” uit het titelloze Soulfly-debuut van '97.
Basement Jaxx (Mainstage), het Britse dansconcept onder het talentrijke duo Buxton/Ratcliffe, weet als geen ander pop, soul, latin/Brazil en techno te combineren. Op het podium zagen we twee goed uit de kluiten gewassen soulzangeressen, een Braziliaanse rapper en nog een zangeres. De twee stemvaste soulzangeressen dansten en sprongen en lieten het publiek genieten van hun groovende party. De verkleedpartijen gaven elan.
Toch liet Basement Jaxx de soul meer doorklinken dan bij hun vorig optreden te Werchter, zoals een gospel getinte “Romeo”, “Do your thing” en “Cish Cash”.“Red alert” en “Oh my gosh” en in de bis “Good luck” en “Bingo Bango” waren de feeststampers. En “where’s your head at?” van Buxton was de kers op de taart!
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit
Iron Fire is nu niet bepaald een band die het in zijn beginjaren erg gemakkelijk heeft gehad. Na het veelbelovende debuut ‘Thunderstorm’, sprak men niets dan lof over deze band. Opvolger ‘On The Edge’ werd echter door het gros van de pers door het slijk gehaald, waardoor de platenmaatschappij uiteindelijk besloot hun derde album niet eens uit te brengen. Geleidelijk aan viel de band uiteen. Martin Steene liet zich hierdoor echter niet kennen en zocht nieuwe bandleden om vervolgens bij Napalm Records hun derde album ‘Revenge’ uit te brengen. Met ‘Blade Of Triumph’ is Iron Fire ondertussen zelfs al aan zijn vierde album toe en bereikt daarmee ondertussen wellicht een hoogtepunt in zijn carrière.
‘Blade Of Triumph’ mag dan misschien wel bol staan van de cliché’s, toch heeft de plaat iets speciaals die een bijzondere aantrekkingskracht heeft. Of het nu de aantrekkelijke stem van Martin Steene is, met zijn ietwat grappig accent (al zou ik goed kunnen begrijpen dat niet iedereen het voor zijn stem heeft), of het speelplezier dat afdruipt van dit album, blijft voor mij nog altijd een raadsel. Waarschijnlijk zal een combinatie van beiden niet ver naast de waarheid zitten.
Zoals eerder vermeld hoef je dus op de voorgenoemde elementen na niets te verwachten wat niet eerder door iemand anders is voorgedaan. Vooral de invloeden van Rhapsody Of Fire zijn niet ver te zoeken. Toch moet ik hierbij opmerken dat Iron Fire geen gebruikt maakt van de theatrale epische stukken die bij Rhapsody Of Fire naar mijn mening soms in overdaad aanwezig zijn. Ook op tekstueel vlak moet je niet al te veel diepgang verwachten. Zoals de clichés al deden vermoeden handelen de teksten voornamelijk over heldendaden, Goden, “metalfists”, …
Het album loopt als een trein. De flitsende solo’s laten nog duidelijker blijken dat de heren van Iron Fire wel degelijk met hun instrumenten overweg kunnen. Ook de opbouw van de cd is goed uitgewerkt. Net voordat de flitsende cliché-metal wat zou kunnen beginnen vervelen, brengt men met “Legend Of The Magic Sword” een aangenaam rustpunt. Het nummer mag dan wel één van de mindere van het album zijn, het kwam voor mij toch aangenaam over.
Wie met andere woorden niet vies is van een cliché meer of minder, maar graag ook eens pure speelvreugde en enthousiasme hoort door mannen die goed weten waar ze mee bezig zijn, moet zeker niet laten om dit album te kopen. Voor wie het echter altijd vernieuwend moet zijn, moet zelfs niet de moeite doen om hem eens te beluisteren.
Als reactie op heel wat False Thrash-Metalbands, richtten (ex-) leden van Repulsion, Exhumed, Cretin en Citizin een band op om de ware Thrash Metal terug op de kaart te zetten. Oorspronkelijk zou de band Hammerfall heten, maar deze naam was reeds bezet. Bijgevolg werd in 1996 de band omgedoopt tot Dekapitator. Na het in 1999 uitgebrachte ‘We Will Destroy … You Will Obey’ is men met ‘The Storm Before the Calm’ toe aan hun tweede wapenfeit. En wat voor één …
Als band afkomstig uit de Bay Area liggen de verwachtingen erg hoog om de ware Thrash weer op de kaart te zetten. Met voorgangers als Metallica, Exodus, Megadeth, Testament, … moet de kwaliteit van de muziek wel erg hoog liggen om met recht en rede te kunnen zeggen dat ze de ware Thrash spirit vertolken. Hier is echter absoluut geen gebrek aan. Dekapitator brengt vette Thrash die je onmiddellijk bij de ballen grijpt. Combineer de scherpe riffs en de agressie die bij Exodus en Slayer te horen zijn, met bij momenten melodieuzere stukken die aan het goede oude Metallica doen denken en je kan je ongeveer wel een beeld vormen van Dekapitator.
Met dit album levert Dekapitator een strakke plaat die met gemak tussen de grotere Thrash-Metalplaten kan geplaatst worden. Een klassieker zal het wel niet worden, maar dat was waarschijnlijk ook niet hun bedoeling. Het enige minpunt aan dit album is de nogal matige productie die mij bij de eerste luisterbeurt nogal stoorde. Na het album ondertussen al een aantal keer gehoord te hebben valt dit echter niet meer op en is het nog moeilijk om het hoofd (en de rest van het lichaam) stil te houden. Het album haalt exact minuten lang een hoog niveau met als rustpunt het 2 minuten durende melodieuze “Eye Of The Storm”. Hoogtepunt van het album is opener en titeltrack “The Storm Before the Calm”. De opdracht die de band voor ogen had is bijgevolg meer dan geslaagd te noemen.
Een aangename kennismaking gebeurde met de Noorse band 120 Days, die een combinatie bieden van pop, ‘80’s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz en noise. 120 Days is een muzikale ontmoeting van Suicide, Joy Division, The Cure, My Bloody Valentine, Orbital, BRMC, Primal Scream en Archive.
De Noren maken er een intrigerende, filmische, donker dreigende brij van. Opener “Come Out, Come Down”, “Fade out” en “Be gone” tonen al meteen wat de band in z’n mars heeft; muziek en stroboscoop effects. Een heerlijk groovend geluid hoor je op “Be mine” en “Sleepwalking”. Hoogtepunten naast de opmerkelijke opener zijn “Get away” en “I’ve lost my vision”, gekenmerkt door een schitterende opbouw en eindigend in huiveringwekkende donkere distortion dance. Het instrumentale “Sleepless night” is een verademing.
De bonus cd heeft twee bewerkingen van songs in verschillende remixen, die er nog maar op duiden in welk een dansconcept 120 Days zich probeert te plaatsen.
Het Noorse band heeft een fris spannend debuut uit, waarin talrijke invloeden zijn te horen in een gepaste groove. Fijn debuut!
‘Hope is important’ (’99) was de debuutplaat van deze Schotse band, onder songschrijver Roddy Woomble. Het vijftal onderscheidde zich met vaardige en snedige gitaarrock door de fris, sprankelende emotievolle aanpak en een goede melodie. Het recente ‘Make Another World’ doet het ingetogen doch tegenvallende ‘Warnings/Promises’ vergeten en refereert aan het debuut en ‘100 broken windows’. Er zijn invloeden te horen van U2, R.E.M., The Frames en een afgelijnde Guided By Voices.
Meteen zit de vaart erin: een stevig, venijnig tempo op “Competition for the worst time” en “Everything as it moves”, die een mooi refrein en gedoseerde gitaarsoli hebben. Ze houden dit aan met “No emotion”, “If it takes you home” en “A ghost in the arcade”. De band klinkt geraffineerd en subtiel op de afsluitende track “Finished it remains” en de titelsong.
Woomble is een songschrijvertalent: “Future works”, “You and I are both away” en “Once in your life” zijn sfeervol en broeierig en hebben een puike opbouw. In de songs verloochent de band z’n folkroots niet, met als gevolg dat ‘Make Another World’ een gevarieerde poppy plaat is geworden.
Vanavond trok de organisatie de kaart van punkrock, folk en grunge. Bands die pit en bedrevenheid combineren met een boodschap: De Heideroosjes, The Lemonheads en The Pogues (…met Shane MacGowan!). Hoewel, … de boodschap van de laatste twee bands namen we na de optredens met een korreltje zout, want de artiesten behoorden op het podium niet echt meer tot deze wereld.
Een ludieke, fijne afsluiter van de tiendaagse Lokerse Feesten, die zo’n 100.000 bezoekers aan de Grote Kaai mocht begroeten.
De Heideroosjes, onder Marco Roelofs, zijn al van ’89 bezig en gaven als vanouds een stevige, stomende set. Ze staan in voor melodieuze punkrock en hardcore onder diverse tempowisselingen, afwisselend in het Engels en het Nederlands, met maatschappijkritische bindteksten en het hart op de juiste plaats. Een punkattitude en een visie.
De Heideroosjes brachten in het voorjaar een nieuwe cd uit ‘Chapter eight golden state’ en toeren uitgebreid. Op de Lokerse Feesten hielden ze de vuist en middelvinger omhoog. “We’re all fucked up”, “Iedereen is gek behalve jij”, “Time is ticking away”, “Scapegoat revolution” en “Damclub hooligan” waren de meezingers. “I’m not deaf, I’m just ignoring you” was het lijflied.
Continu betrok Roelofs en z’n band het publiek bij de songs. Uit de nieuwe cd speelden ze “My funeral”, “I don’t wanna wake up” en het intieme “Ik zie je later”; Toch vreemd aandoend, Heideroosjes goes intiem. Met de “Johnny & Marina’s” blikten ze terug naar hun begindagen en Johnny Cashs “Ring of Fire” jaagden ze in een sneltempo erdoor. Sympathieke band.
Het was lang wachten op The Lemonheads, want eerst was er het vuurwerk, die in het centrum de Feesten besloot.
The Lemonheads, van songwriter/gitarist en zanger Evan Dando, doken vorig jaar terug op met de titelloze comebackplaat. The Lemonheads herleefden na ruim tien jaar. Na ‘Car button cloth’ ging Dando spijtig genoeg roemloos ten onder door drank- en drugmisbruik.
The Lemonheads waren een belangrijke pijler in de grungepop van uit de Dinosaur Jr stal; Dando kon de meisjesharten sneller doen slaan door z’n lieflijke uitstraling en pakkende melancholische stem.
Hun comeback liet het beste vermoeden, maar Dando maakte er een potje ontregeld, rammelend potje van, met de pedaaleffecten op het verkeerde moment en een onvaste, soms vals klinkende stem. Een muzikale warboel die na een klein half uur z’n charme begon te krijgen. Een band die op het podium van de LF z’n repetities en gitaarjam rustig aan verder zette; Dando liet het niet nauw aan z’n hart komen. De subtiele songs (“It’s a shame about Ray” en “It’s about time”) uit de succesvolle platen ‘It’s a shame about Ray’ en ‘Come on Feel The Lemonheads’ lieten een beginnende band horen. “Rick James style (I don’t wanna get stoned)” en “My drug buddy” waren op het lijf gespeelde nummers vanavond! Recenter waren “No backbone” en “Poughkeepsie”, leunend aan Dinosaur.
Na een klein uur hielden Dando en de zijnen het voorbekeken; ‘Thank you, good night” schreeuwden ze kinderlijk. Een leuke boel was het daar vooraan! Toen Dando solo nog een paar nummers wou spelen, hadden ze vooraan al de versterkers uitgeplugd. Een verbaasde Dando, die op wat boegeroep werd getrakteerd en werd genoodzaakt af te druipen. Een spijtig voorval, maar wel een memorabel moment!
Na dit optreden konden we van Shane MacGowan en The Pogues ook nog wat verwachten. The Pogues waren één van de bepalende bands, die de folk medio de jaren ’80 een vooraanstaande plaats gaven in de poprock. ‘Rum, Sodomy & The Lash’, ‘If I should fall from grace with God’ en ‘Hell’s ditch’ waren drie puike platen van het Londense collectief. Creatieve spil Shane kon met z’n doorleefde, grauwe, melancholische Engelse dialectvocals de songs elan geven. Nadeel: Shane slaagde er niet meer in om de sets tijdens hun succesperiode te beëindigen door het overmatig drinken van whisky en cocktails, waardoor hij tenslotte uit de groep werd gezet (’91). Na het wisselvallig avontuur onder The Popes hoorden we een kleine tien jaar niks meer van hem en The Pogues… en kijk, momenteel trekken The Pogues …met Shane op tournee!
Ze speelden een ‘best of’, waar de klemtoon kwam op de zwierige en speelse folkpop, waarbij Shane op en van het podium strompelde, als een Lanegan zich vastklampte aan z’n microstatief, een glas gin in de hand had, af en toe zwaaide naar z’n publiek en …de songs tekstvast bleek te zingen. Het was een prestatie meer dan waard om de ruim anderhalve uur durende set te vervolmaken.
“Streams of whiskey”, uit hun debuut ‘Red roses for me’ opende de set, meteen gevolgd door “If I shoulfd fall from grace with God” en “Broad majestic Shannon”. De banjo, accordeon en tin whistle gaven kleur aan de songs. Ze speelden op hun ‘best’ met “A pair of brown eyes” “Kitty”, “Sayonara”, “Sunnyside of the street” en “Bottle of the smoke”; de klassieker “Dirty old town” werd luidkeels meegezongen, wat het enthousiaste publiek uit de bol deed gaan. “Tuesday Morning” werd vocaal aangepakt door Spider Stacey en “Young ned of the hill” door Terry Woods. “Sickbed of Cuchulainn” besloot de set.
De groep speelde nog een uitgebreide bis met de traditional “The star of the county down”, het sfeervolle “Rainy night in Soho” en de feestelijke afsluiter “Fiesta”.
Er werd geschiedenis geschreven op de Lokerse Feesten: was Dando stoned en Shane dronken, de tweede kon tenminste een evenwichtige set bieden aan z’n publiek.
Organisatie: VZW Lokerse Feesten, Lokeren
Jaren geleden stond het Britse Kosheen al op Lokerse Feesten als headliner met hits als “Hide U” en “Catch”. Ondertussen is Kosheen niet meer dé groep waar België wild voor loopt. Beste bewijs daarvan is het beperkte succes van singles als “All in my head” en “Ages”. Ondertussen heeft de groep met ‘Damage’ wel een nieuw album uit. Een goede reden voor het viertal om de plas nog eens over te steken en Lokeren opnieuw te veroveren.
Al ging die veroveringstocht aanvankelijk moeizaam. Want traditiegetrouw vindt het grote publiek om acht uur nog niet de weg naar de Grote Kaai. Gelukkig verraste Kosheen aangenaam. “Damage” en “Chances” (van het nieuwe album) werden met veel energie en enthousiasme gespeeld. Ook het stemgeluid van zangeres Sian Evans blijft een troef die de groep perfect uitspeelt. Echt sfeer kwam er met die hits die het ook al bij de vorige doorkomst deden. “Hide U” deed de menigte een eerste keer ontploffen. “Hungry” en afsluiter “Catch” bekroonden een geslaagd optreden van een groep die bewees dat ze nog geen geschiedenis is.
Ook voor Kelis was het een blij weerzien met Lokeren. Enkele jaren geleden veroverde de Amerikaanse R&B-zangeres de harten met een verzorgde show en een indrukwekkende stem. Het was dan ook met een bang hartje afwachten of dat opnieuw zou lukken.
Die vrees bleek in het begin terecht. De zangeres, met een onbehaaglijk kort wit baljurkje, kon in het begin niet helemaal overtuigen en zong ook niet altijd even stemvast. Maar langzaam aan herpakte ze zich. Daarna was vooral kwaliteit de rode draad. Met een vol geluid en een vastere stem pakte Kelis het publiek in. Voor het gezapige “Lil star” ging de dame rustig zitten (‘De nieuwe schoenen bleken toch nog wat te wringen’) en “Milkshake” zorgde voor een wild shakend publiek. Met bisnummer “Trick me” plaatste Kelis dan toch een vet uitroepteken achter haar optreden. Een knap einde van een optreden dat heel aarzelend startte.
Waar Kelis het publiek nog moest overtuigen met een sterke prestatie, ging het publiek al plat nog voor Snoop Dogg al één noot had gespeeld. Er is al zoveel geschreven en gezegd over de omstreden rapper. Maar één ding staat als een paal boven water: de man weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. Van begin tot einde blies de rapper de massa omver met een ‘wall of sound’ en een show die er mocht zijn. Een show waarbij alle details tot in de puntjes verzorgd waren: een micro met diamanten die zijn naam vormden, vocale ondersteuning van vier andere (jongere) rappers en twee potige bodyguards die lusteloos aan de zijkant toekeken.
Als een echte Master of Ceremony leidde Snoop Dogg de massa in een baan die alleen hij bepaalde. Nummers als “Beautiful”, maar ook ouder werk als “Snoop's upside ya head” gingen er bij het publiek als zoete koek in. Een eerbetoon aan overleden collega-rapper 2 PAC en “Jump Around” van collega’s House of Pain zorgden dat in geen tijd het speekwoordelijke dak er af ging. Snoop Dogg speelde geen bisnummers, maar verzorgde zichzelf een stijlvol afscheid van het publiek met het snoeiharde trio “Drop it’s like it’s hot”, “That’s that” en “What’s my name”. Als u er nog aan zou twijfelen: Snoop Dogg was elke euro waard.
Organisatie: VZW Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
