Justice is de nieuwe Franse danssensatie na Daft Punk en Cassuis. Het duo Gaspard Augé en Xavier de Rosnazy vielen voor de eerste maal op in 2003 toen ze Simians “Never be alone” remixten. In hun dance concept integreert het duo een pak invloeden en hakken ze het door de mallemolen.
De mosterd werd gehaald uit de 2 Many DJ’s en Daft Punk stal: er is het DJ-en, de disco en vettige, schurende basses, de chemical breakbeats en bleeps, de Princefunk, de drum’n’bass van Rush/Optical/Grooverider, een vleugje punkfunk, electro, trance en ronkende noise. Door de dansnummers flitsen verder Mylo, Groove Armada, Air en de Britse new-rave rage van bands als The Klaxons en Shitdisco door ons hoofd. Het Franse duo maakt er een party van.
Ze reizen de wereld rond met een groot oplichtend wit kruis, dat op het podium achter hun draaitafels en computers wordt opgesteld.
Op ‘Cross’ hoor je een resem danskrakers: “D.A.N.C.E.”, waarop ze beroep deden op de zangeres van The Go!Team, “Dvno” en “Phantom” (wat een mooie uitloper!) is stampende funk en dance, “Tthhee ppaarrttyy” wordt bepaald door een verbeten vrouwelijke rapzang, totally weirdo klinkt het pompende “Stress” en tenslotte is er “Waters of Nazareth”, de meest lawaaierige song met ronkende noise!
Het toepasselijke “Genesis” leidt de cd in met drum’n’bass, electro, funk en trance; het is een donker dreigende opener, die als het ware een nieuwe soundtrack kan zijn voor Battlestar Galactica; “Let there be light” lijkt wel een overstuurde Air on speed. “Valentine” is een aangename verfrissing, een sfeervol rustpunt! En het afsluitende “One minute to midnight” knipoogt naar de Eric Prydz bewerking van Pink Floyd.
Kortom, Justice is, samen met Digitalism en Simian Mobile Disco, de nieuwe wind in techno en electro land! Let there be Justicerock.
Dat deze band uit Amerika afkomstig is, hoor je al snel aan het gitaarspel, dat bij momenten erg rauw klinkt en de wat ruwere zanglijnen van één van beide zangers. Toch steekt Seventh Calling ook zijn bewondering voor de oude NWOBHM bands als Judas Priest, niet onder stoelen of banken. Vooral hun voorliefde voor gitaartandems laten dit uitschijnen.
Lange en Handel vullen elkaar op muzikaal vlak erg goed aan en klinken alsof ze al jaren samenspelen. Toch valt op muzikaal vlak niet veel bijzonders te vermelden. Elk nummer is van een hoogstaand niveau zonder echt uit te schieten. Er wordt voldoende afgewisseld tussen tragere en snellere, rauwere en meer gepolijste stukken, …wat ervoor zorgt dat het album vlot beluisterd kan worden. Toch lukt het mij niet echt om mij dieper in de nummers in te leven. Waarschijnlijk zijn de vocale prestaties van Lange en Handel hier deels voor verantwoordelijk. Vooral wanneer men hoger probeert te zingen komt het nogal houterig over. Misschien zouden de heren er beter aandoen, om zich in het vervolg te beperken tot hun gitaartandem en het zingen over te laten aan een zanger met wat meer ervaring. De afwisselende rauwere zanglijnen mogen wat mij betreft wel behouden blijven. Deze zorgen namelijk voor een aangename afwisseling.
Het Amerikaanse Beyond Fallen is met ‘Mindfire’ toe aan zijn tweede langspeler. Ik moet eerlijk toegeven, dat dit het eerste is wat ik van deze band hoor. Laat ons hopen dat dit dan ook niet het laatste zal zijn. De mannen brengen namelijk meer dan voortreffelijke Power Metal met ballen, waarbij de invloeden eerder uit de Thrash scene komen.
Wie bij het woord Power Metal al gaat wegdromen van opgeblonken zanglijnen met hoge uithalen, in de lijn van Blind Guardian en Hammerfall (met alle respect voor beide bands), zal waarschijnlijk ontgoocheld zijn, door de ruwe en heldhaftige vocals van Joe Karavis, die in beperkte mate doen denken aan Stephen Frederick (Ex-Firewind). Voor wie het al eens wat steviger mag, zal dit een uitstekende plaat zijn.
Muzikaal beukt Beyond fallen er lekker op los. Hierbij meen ik regelmatig invloeden van Slayer te horen doorklinken, voornamelijk in “Act Of War” en “Blood On The Ice”. De afwisseling tussen galopperende riffs en rustigere arrangementen, doet mij dan weer denken aan de US Power Metal Goden van Iced Earth. Toch vallen deze bands nauwelijks met elkaar te vergelijken door de combinatie met andere invloeden en de eigen originele inbreng van Beyond Fallen.
’Mindfire’ blijft van het begin tot het einde boeien, door de afwisseling van razendsnelle, hakkende en bij momenten beukende riffs met scherpe en melodieuze solo’s. Het instrumentale “Fields of Honor” met daarbij aansluitend titeltrack “Mindfire”, kunnen hierbij als uitstekend voorbeeld dienen.
Hoewel het volledige album een hoog niveau aanhoudt, springt de combinatie van deze nummers er toch nog net uit. Fans van het genre zullen deze plaat zonder twijfel met open armen ontvangen. Wie echter niet zo vertrouwd is met het genre, gunt de plaat best een luisterbeurt alvorens tot het kopen ervan over te gaan.
Een gretige Absynthe Minded (Kayam tent) speelde een pittig, bedreven, gevarieerde set. De band, onder Bert Ostyn, bracht in het voorjaar hun derde cd ‘There is nothing’ uit, een combinatie van subtiel, uitgewerkte gitaarpopsongs, Balkanpop en grillige avontuurlijke pop, die onverwachtse wendingen kunnen ondergaan. Een hoofdrol was weggelegd voor de fors klinkende vioolpartijen van Renaud Ghilbert.
Het vijftal legde de klemtoon op de recente cd met het fijne “On a plane”, een stevige “Stuck in reverse” en een avontuurlijk klinkende titelsong. Ouder werk was er met “To the boredoms dying slowly”, “I like you when you’re sad”, “Substitute” en het intiem, pakkende op “Mia” geënte “My heroics, part one”. Ze gooiden er een vleugje Balkan tegenaan op “The great height” en “I am a fan”.
Think of One kwamen we tegen op de festivalweide. De ‘Artist In Reverse’ speelden op hun automobiel fanfare, hoempapa en zigeunermuziek, wat door de voorbijgangers ferm werd gesmaakt.
Isobel Campbell & Mark Lanegan (Kayam tent), vergezeld van vier muzikanten, waren toch wel de vreemde eend in de bijt op Folkdranouter. Onder het ‘Beauty & the Beast’ imago refereerden ze aan Nancy Sinatra & Lee Hazelwood en Nick Cave & Kylie Minogue: intieme luisterliedjes door een huiveringwekkende, dreigende sound door de engelen-/elfenzang van de Schotse Campbell en de grauwe, doorleefde vocals van Lanegan.
Een bruidspaar onstage, maar één van elkaar geen blik gunnen: Lanegan ratelde op coole wijze z’n teksten, ook wanneer Campbell giechelde toen ze op het eind van één van de songs haar tekst kwijt was.
De donker, lieflijke songs “Revolver”, “Deus ibi est” en “The false husband” werden mooi uitgebalanceerd en hadden een perfecte samenzang. Lanegan nam een hoofdrol op “I ll take care of you” (controverse naar Campbell?!), “Circus is leaving town” en “Little Sadie”; Campbell op haar beurt deed het op “Saturday’s gone” en “Do you wanna come walk with me”. “Come on over” was een veelbelovende nieuwe song. Het duo besloot met het bluesy bebopachtige “Ramblin’ man” van Hank Williams.
Lanegan & Campbell: twee verschillende werelden, met tussen hen een denkbeeldig ijzeren gordijn, hebben elkaar ontmoet op het podium.
Toumani Diabaté & the Symmetric Orchestra (Kayam tent) kon rekenen op erkenning door de samenwerking met Ali Farka Touré en Gorillaz. Ze zijn met Tinariwen en Amadou & Mariam de muzikale verademing binnen de afroworld pop. Samen met z’n twaalfkoppig gezelschap trekt de band uit Mali door Europa.
Diabaté werd aangekondigd als de Jimi Hendrickx van de kora, een speciaal snaarinstrument. De worldpop kreeg kleur door de dans en zang, opgezweept door een begeesterende djembé speler. De songs werden op die manier mooi uitgesponnen. Minpunt: de ietwat te lange vocale voordracht van Diabaté over z’n snaarinstrument.
Teitur (Flamundo) was één van de eerste artiesten uit de Faroer-eilanden die te Dranouter concerteerde. Fijnzinnige, pakkende singer/songwriterpop met een etno tintje, die aan de Ijslandse pop van Sigur Ros en Mum deed denken.
Admiral Freebee (Kayam tent) treedt op in verschillende muzikale gedaantes. Tom Van Laere, in grunge plunje met houthakkershemd, had Bjork Erikson, een op Murph (van Dinosaur Jr.) lijkende drummer en zangeres Nina Babet mee. Op Dranouter kozen ze voor een semi-akoestische aanpak, maar de huiskamerpop klonk gaandeweg krachtiger en kon worden aanzien als een rock’n’roll tuinfeest.
In een sober aangepast kleedje begonnen ze met “Admiral for preseident”, “Recipe for disaster”, “Ever present” en “Oh darkness”. Enkele evergreens en meezingers als “Breath in, breath out” en “Hope alone” schroefden het tempo omhoog. Het was de aanzet van een finalereeks van een real rock’n’roll/americana feestje: “Living for the weekend”, “Einstein brain”, “Lucky one” en “Rags’n’run”. Glansrol had Nina Babet op “Boy you never found”.
Gelimiteerd of niet: het resultaat was een ontketende zanger en een uitgelaten publiek!
Sinead O’Connor (Kayam tent) zagen we twee jaar geleden aan het werk met de dubreagge techneuten Sly & Robby, in het kader van de cd ‘Throw down your arms’. ‘Theology’ is haar nieuwe cd met sfeervolle en ingetogen religieuze songs, de leefwereld die de priesteres na ‘Universal mother’ (’94) er op nahoudt.
Ze speelde een afwisselende set solo en met haar band, die haar 20 jarige carrière overbrugde, gedragen door haar helder, emotievolle stem.
Ze putte uit haar succesvolle platen ‘I do not want what I haven’t got’ , ‘Universal mother’ en ‘Faith & Courage’, in combinatie met een handvol nummers uit ‘Theology’.
Maar de set dito stem gingen wat de mist in door een erbarmelijke versterking, wat een domper was om volledig te kunnen opgaan in haar muzikaal concept. De intieme songs “Healing room”, “Black boys on mopeds” en “Junkie lies”, gedragen door haar stem en akoestische gitaar, kwamen onvoldoende tot hun recht, wat een teneur was! Maar ze was goedlachs en onder de indruk van de respons. “Emperor new clothes”, “Stretched on your grave” en “Lamb’s book of live” waren een goede start. “Throw down your arms” was de meest groovy, dansbare song met reggae tunes. Naar een hoogtepunt ging het met “Nothing’s compares to U”, “Thank you for hearing me” en “In this heart”, haar lofbetuigingen aan God. “Something beautiful” en “If you had a vineyard”, uit ‘theology’, waren de mindere songs van de set.
Ze eindigde alvast in schoonheid met “The last days of our acquaintance”, “We people” en “Rivers of Babylon”, de spiritual, groots gemaakt door Boney M. Sinead O’Connor: een uniek zangtalent, doch haar muzikaal religieus pad was effen, als de ‘goddamned’ geluidsversterking beter kon worden afgestemd…
Organisatie: Folkdranouter, Dranouter
De voorzichtige verhuis naar het nieuwe stuk terrein tijdens de vorige editie, werd positief ervaren. Het volledige festivalterrein bracht de organisatie naar één zijde van de weg, die samen met enkele pleintjes, de vele kraampjes en animatie acts een prachtig decor opleverde.
Er was geen Clubtent of Cirque deze maal. Ze werden omgedoopt tot de Flamundo, de Palace en de Kring.
Folkdranouter bewandelt nieuwe artistieke paden, ‘the new tradition’, wat een ontdekkingstocht is van een rijke en gevarieerde programmatie.
De 33e editie van Folkdranouter was een groots succes met ruim 5000 meer bezoekers dan vorig jaar, 77000 in totaal.
Folkdranouter kon als vanouds rekenen op een zonovergoten, stralende driedaagse. Naast de muziek was de factor ven een leuke, ontspannende sfeer en gezelligheid de voornaamste troef.
Op vrijdag zette Bart Peeters de tent op z’n kop; wat een entertainer. Axelle Red mocht ingetogen de nacht besluiten. Op zaterdag waren Isobel Campbell & Mark Lanegan de vreemde eend in de bijt en had Sinead O’Connor te kampen met een erbarmelijk geluid, wat haar set deels de mist deed ingaan. Op zondag toonde Arno aan dat hij nog maar weinig wilde haren kwijt was, maakten The Levellers de brug tussen folk en poprock., en mocht Think Of One, ‘the artist in residence’, na ettelijke locaties op het terrein, in de Kayam tent een feestje bouwen met hun multi-culturele sound.
Kadril (Kayam tent), onder de broers Libbrecht, zijn al zo’n kleine dertig jaar bezig en maakten al een evolutie door van folk, folkrock en luisterpop. Kadril is een niet te onderschatten band die het pad effenden voor de carrière van Patrick Riguelle en Eva De Roovere. Marilien Boussemaere is de nieuwe zangeres. ‘Mariage’ is het nieuwe muzikale project van dit uitgebreid gezelschap. Kadril speelde instrumentale als gezongen ingetogen en ietwat forser klinkende traditionele folkpop. De gepaste aftrap van het driedaagse Folkfestival.
The Tellers (Flamundo) is een Waals bandje die met de vorig jaar verschenen EP ‘More’ zich al onderscheidde. Het jonge viertal speelde een sober gehouden set van sfeervolle, broeierige gitaarpop. De semi-akoestische aanpak werd sterk geapprecieerd, want de groep kon rekenen op een sterke respons in de behoorlijk gevulde (kleine) tent. Later op de avond waren ze nog te zien in De Kring.
Altan (Kayam tent) is een graag geziene band op het festival. De Ierse band rond Frankie Kennedy en Mairéad Ni Mhaonaigh (de vioolspelers van de groep) zakte al voor de vierde maal af naar Dranouter, en speelde een gevarieerde set van opzwepende en intimistische folk. Hun instrumentarium van accordeon, violen, akoestische gitaar en trom maakten hen de vaandeldragers van de Ierse folk, waarbij elke song z’n eigen verhaal heeft. De gezongen songs van Mairméad zijn sfeervol en de instrumentals waren aanstekelijk en werkten in op de dansspieren.
The Bony King Of Nowhere (Flamundo) zijn net als The Tellers een veelbelovend bandje van ingetogen, melancholische pop, waarbij de songs sober en minimalistisch gehouden werden. De verstilde pop, de overwaaiende vocals en de keyboards waren intrigerend. De Gentse band rond Bram Van Parys refereerde aan Low en Bonnie Prince Billy.
Bart Peeters (Kayam tent) zette de vorige keer de Kleine Concerttent op z’n kop. Bart Peeters is bezig aan een muzikale veroveringstocht van z’n ‘Slimmer dan de Zanger’ tournee; we waren sterk onder de indruk wat hij met z’n begeleidingsband presteerde. Een instrumentarium van viool, accordeon, gitaarspel en derboeké (een variant op de djembé) leverde een ambiancegeluid op van pop, rock, folk, jazz, balkan en wereldmuziek. Hij entertainde het publiek en zorgde voor een waar volksfeest! De Nederlandstalige songs met opzwepende bindteksten hadden een meezinggehalte en gingen erin als zoetekoek. Meteen was er een swingende start met de titelsong “Slimmer dan de zanger”, “Ik wil je” en “Poolijs”. “Allemaal door jou” kreeg zelfs een André Hazes gestalte.
Hij bracht gastvocalisten Djarnel (een vleugje world op “Messias”) en buikdanseres Hadise (backing vocals op “De weg naar je hart”) mee. Dit was ‘sensualiteit’ boven de Axelle Red norm. Absolute hoogtepunt was “Liefde is alles”, toen Bart in het publiek sprong en de liefdesbetuiging van een jong koppeltje in de verf zette; vreugde en emotie… hand in hand samen.
Het tempo hielden ze hoog met een aangepaste versie van “I’m into folk” en “Heist aan zee”, waarin een hoofdrol was weggelegd voor violist/gitarist Emiel, die z’n danskunst tentoon spreidde. Bart eindigde in schoonheid met het fuifnummer “Aaaaa”: een feestje tussen de band, de guestvocalisten en het uitzinnige publiek. Geweldig tot wat deze volksmenner allemaal in staat was! De smaakmaker van het driedaagse festival!
Het Britse Starsailor (Kayam tent), de sympathieke band onder zanger/gitarist James Walsch, is telkens op de afspraak sinds de vorige cd ‘Silence is easy’. Een band zonder pretentie, die z’n opdracht volbracht van fijne melodieuze poprock. Een geslaagde set. Het waren vooral de oudere emotievolle songs als “Misguided fool”, “Alcoholic”, “Fever”, “Love is here” en “Good souls”, die het haalden van de recenter krachtige songs “In my blood” en “Counterfeit life”.
Walsch speelde een Stones song solo, en bekoorde jonge meisjesharten met “Some of us”. “4 to the floor” lieten ze uitmonden in hun succesvolle beatversie. “Silence is easy”, waarin een “Dancing queen” ABBA-deuntje was verwerkt, besloot definitief het optreden. Starsailor stond garant voor een goed uur subtiele gitaarrock.
Het zigeunercollectief Think Of One (Flamundo), rond David Bouvée (de man met de NAFT pet) en Tomas de Smet, was elke dag te zien op een andere locatie op de festivalweide. Totaal onaangekondigd openden ze in de Palace het festival voor geopend. Die avond traden ze dan op in de Flamundo tent. Een muzikaal reisverhaal van aanstekelijke balkanpop, world, hoempapa en fanfaremuziek door blazers en percussie, wat een dampende party opleverde.
Axelle Red (Kayam tent) is al een kleine vijftien jaar bezig. Haar sfeervolle Franstalig klinkende pop, doorspekt van een soul en funky groove, wordt gedragen door haar breekbare, sensuele stem.
Op het podium stond een groot oud tv toestel met schotelantenne, refererend aan de eerste BRT beelden. De begeleidingsband kwam bijna regelrecht uit de ‘Memphis’ soul stal. “Sensuality” opende de anderhalf uur durende set. Haar recentste cd ‘Jardin secret’ kwam uitgebreid aan bod met intieme songs als “Naive”, “Temps pour nous”, “Perles de pluie”, “Ce don’t le monde a besoin” en “Fruit defendu”. Het oude, bekende werk had meer vaart, waaronder “Le monde tourne mal” en “I had a dream”. “Je t’attends” was het kippenvelmoment.
Axelle Red trok de kaart van een uiterst sfeervolle set, wat een voorbeeld was van het brede concept van ‘the new tradition’ van Folkdranouter.
Organisatie: Folkdranouter, Dranouter
Na het laatste album ‘Smitten’ (’97) is het sympathieke trio uit Boston een kleine tien jaar later opnieuw bij elkaar. En het is alsof de tijd is blijven stilstaan bij het trio Janovitz/Colbourn/Maginnis. ‘Three Easy Pieces’ is een vervolgverhaal op de puike platen ‘Let me come over’ (’92) en ‘Big red letter day’ (’93): meeslepende en intens bedreven emotievolle gitaarpopsongs.
Het spelplezier druipt er vanaf. Het trio heeft nog steeds de magie om sterke songs af te leveren, onder de afwisselende leadzang Janovitz/Colbourn.
“Bord phone call”, “Bottom of the rain”, “Good girl”, “September shirt” en de titelsong zijn snedige songs; “You’ll never catch him”, “Lost downtown”, “Renovating en “CC and Callas” hebben een spannende, broeierige opbouw en nummers als “Pendletow”, “Gravity” en de afsluiter “Thrown” zijn sfeervoller door toetsen en steelpedal.
Kortom, Buffalo Tom staat er opnieuw en speelt frisse Amerikaanse gitaarrock op z’n best.
Built to Spill is één van de best bewaarde Amerikaanse underground grunge/indie gitaarbands onder zanger/gitarist Doug Martsch. Platen als ‘Perfect from now on’ (’97) en ‘Keep it like a secret’ (’99) beantwoorden aan het werk van Neil Young & Crazy Horse, Pavement en Dinosaur Jr. De nieuwe cd ‘You In Reverse’ doet de lauwe voorganger van 2001 ‘Ancient melodies of the future’ vergeten.
‘You In Reverse’ is al vorig jaar verschenen in de VS, maar is pas nu in Europa beschikbaar. Trouwens, de band heeft een Europese tournee gepland, en dat was van ’99 geleden!
Tien songs zijn terug te vinden, waarvan meer dan helft zes minuten klokken. Da’s nu net Built to Spills muzikale formule: intens bedreven en sfeervol dromerige (grunge/indie)gitaarrock, door lang uitgesponnen gitaarlagen, een repetitieve bas en een bezwerende drums, onder Martsch zweverige, zalvende onvaste stem.
Opener “Goin’ against your mind” zet meteen de juiste toon op de cd en is een klasse song zonder meer van meer dan acht minuten. “Conventional wisdom” komt regelrecht uit de Dinosaur stal en met “Just a habit” is er een vervolg klaar op ‘80’s band The Feelies. “Mess with time” flirt met Jello Biafra’s Dead Kennedys en “Traces”, “Liar”, “Wherever you go” en afsluiter “The wait” zijn de sfeermakers op de plaat.
Martsch ontpopte zich door de jaren als een fervent politicus en kunstliefhebber: zie maar de tekening op de cover en z’n moraalfilosofie van anarchie op een sociaal verantwoordelijke, coöperatieve wijze is in ons hart gegrift!
Ex Drummer is één van de bekende werken uit het omvangrijke oeuvre van Herman Brusselmans, een verhaal over de wereld van de rock’n’roll, ver van de glitter en de glamour. Koen Mortier is de regisseur van de film, en verrast eveneens met de soundtrack, waarbij enkele bekende Vlaamse artiesten als Arno, Kowlier en Millionaire het hef in handen nemen; ze zorgen voor een paar originele tracks: Arno “Een boeket met pisseblommen”, Kowlier met de stoner’killer’song “De grotste lul van ’t stad” en Millionaire met de Devo cover “Mongoloid”.
Het is een soundtrack van noisy gitaarwerk (Lightning Bolt, Blutch en Millionaire), postrock (Madensuyu en Mogwai), donkere dreigende muziek (Isis), punk/hardcore (Funeral Dress), vettige rockabilly (Experimental Tropic Blues Band) en sfeervolle pop (An Pierlé & White Velvet en The Tritones).
Op de soundtrack zijn dus een pak schreeuwerige songs te vinden, de link met de film en Brusselmans’ persoonlijkheid?!
Editors, een kwartet uit Birmingham, onder zanger/songschrijver Tom Smith, viel al twee jaar terug op met ‘The Back Room’. Ze halen invloeden uit de huidige postpunk en ‘80’s wave van Joy Division, Echo & the Bunnymen en The Chameleons. Smith zelf noemt Michael Stipe als z’n voornaamste inspiratiebron. Whatever, de tweede cd is een toegankelijk album: het gejaagde tempo, de donker dreigende en beklemende sfeer is geraffineerd en subtieler. Poprockwave dus!
Het is een boeiende, afwisselende plaat geworden. Enkele songs refereren naar het debuut: de single “Smokers outside the hospital doors”, “Bones” en “Escape the nest”. Het tempo is omlaag geschroefd op volgende songs, die inderdaad aan R.E.M. refereren: “The weight of the world”, “The racing rats” en “Push your head towards the air”. “Well worn hand” is een pianoballad en sluit in schoonheid de plaat af. Onderliggend zijn er Coldplay trekjes.
De plaattitel ‘An end has a start’ kan geassocieerd worden met Joy Divisions ‘A means to an end’.
Het is een kwalitatief sterke plaat geworden van een band die een boeiende koers is ingeslagen en een schitterende toekomst tegemoet gaat.
Voor de 4de keer was Tiga te gast op het indoor festival van 10 Days Off. Een negen uur durende set waarvoor Tiga een aantal van zijn muziekbroeders mee had.
Jori Hulkkonen, het bewijs dat men in Finland niet alleen ‘Nokia’ en ‘Lordi’ kent, is deze elektronicaDJ. Deze ‘coole’ DJ is beïnvloed door de electro scene van eindjaren ’80 en werkte samen met de juiste mensen, wat hem een gegeerde clubDJ maakte. Techno, electro en trance zijn een geliefd concept. Jori mocht het publiek opwarmen, wat positief ontvangen werd.
Konrad Black: lekkere basses en sferische sounds kenmerken Konrad Black. Zijn inspiratie haalde hij uit de hip hop en drum’n’bass. Producties waren de afgelopen jaren minimaal; hij gaf zijn carrière al elan door samenwerkingsverbanden met o.a. Swayzak, Ed Rush, Mark Houle TRoy Pierce en dus ook met Tiga.
Tiga heeft er al een pak samenwerkingen opzitten en was voor de 4de keer te gast in De Vooruit. De Vooruit was opnieuw full house. Met zijn sublieme mix bracht hij de 'B- live room' in beweging. De Canadees bracht stevige dance en retro ’80’s electro. Op het eerste hoogtepunt, al vroeg in de set, “What else is there” van Röyksopp, ging de fuivende menigte helemaal uit de bol. De aanzet voor een goede twee uur Tiga-dance mix.
Proxy, live from Moskou. Voor de mensen die zijn gehele naam willen weten en een poging willen doen om hem uit spreken, Pozharnov Yevgeny Alexandrovich, veel succes!! Hij is de laatste nieuwe man van ‘Turbo Recordings’ (het label van Tiga) en wordt aanzien als een stevige aanwinst. Met zijn toegankelijk opzwepende set liet hij de grote ‘Tiga electro muziek puzzel’ in elkaar passen.
De 13e editie van 10 Days Off zit erop. Elke dance- en elektronicafreak werd op z’n wenken bediend door de mengeling van techno, house, elektronica, drum ’n’bass, hip hop en trance.Thanx 10 Days Off. Tot in 2008!
Organisatie: 5 voor 12
Terwijl Axl Rose de naam Guns ’n Roses meegejat heeft, al een decennium bezig is met het langverwachte Chinese democracy, maar zich vooral bezig houdt met het verheerlijken tot buitenaardse proporties van zijn eigen paranoïde ego, timmeren Slash en co met hun Velvet Revolver rustig verder aan de weg en vergasten ze ons weer op een staaltje van pure power.
In tegenstelling met het toch ietwat tegenvallende weirdness van de herenigde Stooges krijgen we hier behalve Stoogi-aanse riffs, ook nog verzorgde niet geforceerde melodieën, een strakke sterke zang en een loepzuivere, doch geen gepolijste productie. Ze rapen dus duidelijk de draad op die The Stooges links lieten liggen. Gecombineerd met de grunge invloeden van zanger Scott Weiland, resulteert dit in een schijf met de betere harde rock, waar eigenlijk geen enkel zwak nummer op staat. En dit gebeurt niet veel. Ok, als spooknummer krijgen we een serieuze country in onze strot geramd, maar het is hen met plezier vergeven. Het is niet meer en minder dan het ‘teasen’ van de typische Amerikaanse hokjesmentaliteit. Meteen de beuk erin met “Let it Roll” en het ironische “American Man” kan nu al een klassieker genoemd worden. De drie ballads, “The last Fight”, “Can’t get it out of my mind” en “Gravedancer”, zijn heel sterk gecomponeerd zonder enig zweempje van meligheid.
Aanschaffen die handel!
Een aangename kennismaking gebeurde met de dertigjarige pianist Jef Neve, die al toe is aan de derde cd ‘Nobody is illegal’, de eerste op een major label, Universal. Z’n vaste muzikanten Piet Verbist (bas) en Teun Verbruggen (drums), hebben al een pak aardige projecten op hun cv: Piet speelde samen met zowat de heel Belgische jazz scene, en Teun speelt in allerlei projecten als Othin’ Spake met Mauro en Flat Earth Society.
Het zijn drie meesters in jazz die met durf en avontuur een brug vormen tussen pop, jazz en klassiek; ze vullen elkaar aan en zijn sterk op elkaar ingespeeld. Hun virtuositeit dwingt respect af.
De songs vloeien in elkaar over door enkele interludes. Per beluistering wint de cd aan zeggingskracht; swing, dynamiek, ontlading en ingetogenheid zijn op hun plaats en doen de cd balanceren tussen subtiliteit (o.a. “Second love”) en complexiteit (“Nothing but a Casablanca Turtle Slideshow Diner”). Sfeermakers zijn een stel koperblazers, die het geheel een bombastisch tintje geven.
‘Nobody is illegal’ is een spannend, broeierige jazzpopplaat van een beloftevolle jazzgeneratie.
Info: www.jefneve.com of www.jazztronaut.be
Laurent Garnier, de Franse housepionier, had aangekondigd de avond op te delen in twee stukken, enerzijds een live, anderzijds een DJ-set. Het eerste anderhalf uur bracht Laurent Garnier een full band mee met gasten op sax, trompet, trombone en synthesizer. Laurent Garnier, op laptop, zorgde voor een groove zoals bij “The man with the red face”, maar de klemtoon kwam vooral op sfeervolle lounge wat soms te rustige momenten opleverde.
De live set leek ahw een opwarmer voor de DJ set, want dan barste het feest helemaal los. Hij nam plaats achter de draaitafels en in de broeierig hete, uitverkochte Vooruit werd het meer dan drie uur genieten van Garnier-iaans house, techno en drum ’n bass; beats, dance, gefreak en naadloos aan elkaar gemixte songs voor een uitzinnig publiek, maakte de nacht compleet. Moe gedanst keerden we naar huis, met een ‘feel fine’ gevoel.
Volgende afspraak: de slotavond, DAY 10, met o.a. Tiga.
Organisatie: 5 voor 12
Grooverider/Fabio, het onafscheidelijke duo uit de UK, was te gast in De Vooruit op de eerste van de twee drum’n’bass avonden. Sinds midden de jaren ’90 is Grooverider prominent aanwezig in de Britse dancescene. Hij wist door te breken met ‘The prototype years’, een spraakmakend album binnen de jungle/drum’n’bass. Als één van de peetvaders, kreeg hij navolging van Ed Rush & Optical, Adam F en Roni Size’s Reprazent.
Op zijn weg sloeg hij de handen in elkaar met Fabio en ze zijn ondertussen een gevestigde waarde geworden.
Een meer geselecteerde doelgroep (euh voornamelijk mannen) was aanwezig dan bij Martin Solveig en Foxylane.
Grooverider en Fabio boden een nachtje lekker harde, neurotische uptempo beats, onder diverse tempowisselingen, met een vleugje trance en funk; donker, dreigend , groove-riding en dansbaar, wat aanstekelijk klonk en inwerkte op de dansspieren.
Op DAY 06 wordt het uitkijken naar de set Laurent Garnier ons weet voor te schotelen.
Organisatie: 5 voor 12
Het Franse Dirty Fonzy (The Last Arena) zegt invloeden te hebben van The Clash en Rancid, maar deed eerder denken aan onze eigen Janez Detd met hun melodieus onschuldige snedige punkrock/hardcore. Ze speelden een pittig verzorgd optreden.
Smaakmaker op het vroege uur was een ander Frans gezelschap Gomm (The Red Frequency Stage), die al een pak jaren bezig zijn, maar nog maar toe zijn aan een tweede plaat. Het viertal, waaronder een man - vrouw zang (drums - toetsen), verbaasde met hun weirdo postpunk, noiserock en psychedelica; Gomm situeert zich tussen de Yeah Yeah Yeahs, Sonic Youth en de huidige sliert postpunkbands. Twee cd’s hebben ze tot nu toe uit: ‘Destroyed to perfection’ en ‘4’. Hun songs waren opzwepend, hadden onverwachtse wendingen en ondergingen diverse tempowisselingen, ondersteund door een afwisselende zang of een samenzang. De band verraste aangenaam met hun boeiende, ijzersterke set, en er was de zangeres, die totaal loos ging op haar keyboards en deed beddromen met haar gepassioneerde, sensuele zang. Beloftevolle band of waren ze dit al niet?!
Ben Westbeech (Clubcircuit Marquee) leek een herboren Johnny Hates Jazz figuur, en bracht een aanstekelijke mix van soul, funk en pop. Gaandeweg had hij het publiek in z’n greep door de groovende sound. “So good today”, “Dance with me” en “Beauty” zorgden voor een fijn setje. ‘Welcome to the best years of your life’ is de debuutcd, een titel die hij live onderstreepte. Z’n sympathieke uitstraling was als de nieuwe Mick ‘Red’ Hucknall van Simply Red.
Sioen (The Red Frequency Stage) bracht heel wat Vlamingen vooraan. Ook onze Waalse vrienden, waren te vinden voor de ‘jonge-meisjes-hartenbreker’; vakkundig gearrangeerde, indringende songs, gekenmerkt door een broeierige opbouw en gedragen door z’n warme, melancholische lichthese stem. “Too good to be true” was een muzikaal gevecht tussen violist Jeroen Baert en pianist Sioen. Sioen speelde een erg afwisselende set van emotievolle poprock, die op geen enkel moment verveelde: “Ready for your love” als eerste herkenningspunt, “Ease your mind” en “Who stole my band” de rockers, “Wild wild west” klonk grillig en avontuurlijk en “No conspiracy at all” was het intieme moment.
Joe Lally (La Petite Maison dans la Prairie) maakte deel uit van de hardcore pioniers Fugazi, momenteel op non actief. Het solowerk van de bassist klinkt rustig. De band refereert nauw aan Morphine door Lally’s bas en een aan Dana Colley denkende sax. Een spannend, broeierige sound, met een dosis experiment en begeesterende saxpartijen.
The Frames (The Red Frequency Stage) komen graag naar ons landje. In het voorjaar speelden ze een drietal clubconcerten en ook op festivals zijn ze er bij (Dour/Boomtownlive). De Ierse band onder zangschrijver Glen Hansard spelen sfeervolle, dromerige songs, waarin een mate van dramatiek is verwerkt; live klonk het af en toe krachtiger. Luistersongs die soms aanzwollen, “Keepsake” en “God bless”, “Finally” klonk snedig en er was de uiterst sfeervolle aanpak, zoals op “Friends + Foe”. A good time gevoel hielden we over aan de broeierige set van de Ierse band.
Part Chimp (La Petite Maison dans la Prairie) was muzikaal geënt op de stonerrock en grunge. Het drietal in houthakkershemden refereerden aan Mudhoney, Kyuss en Sonic Youth: een pletwals van sluimerende stevige noisepop, doordrenkt van distortion, fuzz en een onverstaanbare zang. Een fel verbeten sound en noise uitbarstingen door de pedaaleffecten en in de rustige momenten zacht ingetogen.
Nicole Willis and The Soul Investigators (Clubcirquit Marquee) deed de temperatuur nog toenemen met haar warme, groovende soul/jazzypop. De echtgenote van Jimi Tenor deed ons herleven in de Motown sound van eind de jaren ’60. Ze stond garant voor een uiterst aangename, smaakvolle set. Gaandeweg was er meer swing in het optreden, kleur gegeven door een blazersectie, opzwepende percussie, intrigerende ‘70’s toetsen en de prachtig heldere soulstem van Willis. Puike set.
Het Amerikaanse tweetal Two Gallants (The Red Frequency Stage) ging van rauwe garage rock/blues, van gitaar, mondharmonica en drums, tot kippenvelmomenten door slides en soli. ‘What the toll tells’ was een meesterwerk vorig jaar. Live voelde het grootse podium misschien wat onwennig aan, wat niet belemmerde een snedig concert te geven; “Long summer day” en “Las cruces jazy” waren hoogtepunten. De handvol nieuwe nummers maakten ons nieuwsgierig naar de binnenkort te verschijnen nieuwe titelloze cd.
Michael Gira (La Petite Maison dans la Prairie) lag aan de grondslag van de avantgarde/noise industrial sound die hij met Swans medio de jaren ’80 produceerde; met de jaren klonk Swans toegankelijk en introspectief. In ’97 werd Swans opgeheven en werkte Gira verder aan z’n record label Young God Rec. en z’n project Angels Of Light. Live hoorden we een voorsmaakje van nieuw solowerk; akoestische gitaar en z’n huiveringwekkende bariton stem droegen de intiem, broze songs. Af en toe refereerde hij naar de Swansperiode. Only for fans bleek het, want in de tent waren hoogstens een honderdtal aanwezigen. Emotievolle set.
Griots and Gods feat. The Young Gods & Dälek (La Petite Maison de la Prairie) zagen nog net voor hen één van de peetvaders van de industrial scene, Michael Gira.
Hun samenwerking was een avontuurlijke combinatie van donker dreigende (soms traag opbouwend) elektronische soundsapes en hiphop. Een intens, broeierige sound, die qua bezwerende, zwevende zang van Treichler en Däleks spervuur aan raps goed samen paste. Voor herhaling vatbaar!
Het Noorse trio Motorpsycho (The Red Frequency Stage) stonden als een Neil Young & The Crazy Horse opgesteld. Ze kregen ruim de tijd (bijna twee uur) om hun noise/postrock aan een breder publiek voor te stellen. Het drietal ging ervoor, stelde de recente dubbelaar ‘Black Hole/Blank Canvas’ voorop en blikte terug naar hun jaren ’80 muziek. De songs werden lang uitgesponnen, en er waren de begeesterende, bij het nekvel grijpende, gitaar- en drumsoli: zacht ingetogen of fel en scherp met gierende gitaren. Een kunstje beheerste, ontregelde en ontspoorde virtuositeit.
Notwist (La Petite Maison dans la Prairie) was duidelijk geïnspireerd door de live set van Motorpsycho, want zij gaven hun anders zo sfeervolle indie (elektronica)rock een stevige, harde tik. Het Duitse vijftal, onder de broers Acher, lieten songs als “Chemicals”, “Pilot” en “Pick up the phone” aanzwellen; Radiohead meets Tool en Pink Floyd? Door de donkere dreigende sound, noise en soundscapes viel dit te herkennen. Na ruim vijf jaar bleek de band er duidelijk zin in te hebben, klonken ze gretig en stonden ze op scherp. Benieuwd hoe hun nieuw materiaal zal klinken…
Girls In Hawaii (The Red Frequency Stage) is de populairste Waalse band. Het zestal uit Nijvel heeft nog maar één plaat ‘From here to there’ uit, en zal in februari klaar zijn met de opvolger. Meeslepende, broeierige en dromerige gitaarpop (soms met drie gitaren), sfeervolle toetsen en een zalvende stem. “Found the ground” en “The fog” gingen er in als zoetenkoek bij onze Franstalige vrienden en het handvol nieuwe nummers waren veelbelovend. De dEUS van Wallonië?!
Voor het alternatieve dansaanbod pendelden we heen en weer tussen Autechre (La Petite Maison dans la Prairie), Justice (Eastpak Core Stage) en Venetian Snares (La Petite Maison dans la Prairie).
Met een groot oplichtend kruis achteraan het podium maakte het Franse duo Justice een pompende mix van ‘80’s kitschdisco, breakbeats en drum’n’bass, waarbij tracks van bekende artiesten netjes werden verbouwd; het publiek was te vinden voor dit arty dansconcept
Autechre op z’n beurt bracht abstracte (knisperende) elektronica, bleeps en soundscapes. Een niet toegankelijk geluid, waarbij het Duitse duo binnen de dance nog steeds geen enkele toegeving heeft gedaan.
Venetian Snares, het alter ego van de Canadees Aaron Funk, slaagde erin op twee jaar tijd een vijftal platen uit te brengen van elektronisch vernuft, drum’n’bass, breakbeats, hardcore en klassiek. Een staaltje experiment voor de ‘die hards’ onder ons!
Organisatie: Dourfestival, Dour
Met de rootsreggae groep The Congos gingen we terug naar de generatie van Lee Scratch Perry en Bob Marley. The Congos zijn 4 ouwe makkers die in hun leven al tonnen joints moeten gerookt hebben, want ze zagen er toch allemaal niet te normaal meer uit. De vier hielden het bij vocale prestaties terwijl ze ondersteund werden door een veel jongere begeleidingsband die een fris potje reggae en dub speelden zoals die moet klinken, met lekker stekelige gitaren, een loodzware en diepe bas en roffelende drums en percussie. The Congos waren aangenaam vertier voor het zonnige cactus en verveelden geen moment, wat anders wel eens het geval kan zijn met reggae optredens.
Om de verscheidenheid van een festival als Cactus nog wat meer in de verf te zetten kregen we hierna iets heel anders met de gitaarrock van Buffalo Tom, die hier voor het tweede jaar op rij stonden, maar nu met een nieuw album, het eerste in tien jaar tijd. De set van Buffalo Tom was even scherp, potig en fris als die van vorig jaar. Al van bij de openingssong, het bruisende “Velvet roof” wisten we dat het goed zat. Het drietal ging ongestoord door met klassiekers als “Mineral”,”Taillights Fade”, “Summers gone”, “Tangerine”, en “I’m allowed” die allen nog even fris klinken als destijds. De nieuwe songs uit het overigens voortreffelijke ‘Three easy pieces’ konden de concurrentie met de oudjes aan. Opmerkelijk en lekker stevig was de Rolling Stones cover “Stray cat blues” in de bisronde. Een zinderend optreden van een band die aan een nieuw leven is begonnen.
Met de neerslachtige muziek van Tom Mc Rae ging de temperatuur alvast een stuk naar beneden. Fuiven was er hoegenaamd niet bij, luisteren naar zijn breekbare liedjes wel. Mc Rae had enkel een pianist en een cellist meegebracht. Doe daarbij zijn hemelse stem en een stel sublieme songs en je hebt voldoende ingrediënten om het festival in vervoering te brengen. Dat deed Tom Mc Rae dan ook. Met dergelijke donkere muziek op een zonnige weide toch de aandacht van een ganse weide vasthouden, je moet het maar doen (in tegenstelling tot wat een getormenteerde zielenpoot als Rufus Wainwright hier vorig jaar stond te doen, had u ons toen een geweer gegeven, wij hadden die janker meteen uit zijn lijden verlost).
Gabriel Rios hebben we aan ons laten voorbijgaan. Je hoort niets anders dan dat dit een hele mooie jongen is (’t zal wel zeker) maar niemand heeft het over zijn muziek. Dus echt onvergetelijk zal het wel niet zijn, ook zijn twee plaatjes zijn bij ons niet blijven hangen.
Absolute hoogtepunt van de avond was natuurlijk The Flaming Lips. Zelden zo iets indrukwekkends gezien. De aanvang van hun set staat in ons geheugen gegrift. Tientallen grote ballonnen het volk in, tonnen confetti en papierslingers die met een kanon de weide werden ingeblazen en halve zot Wayne Coyne die in een reuzengrote ballon in het publiek ging crowdsurfen. Dat allemaal als intro van de eerste song, het prijsbeest “Race for the prize”. Van dan af kon het niet meer kapot, en dat was ook zo. The Flaming Lips bleven ons verrassen met hun energieke en avontuurlijke set met showelementen waar ze bij Pink Floyd stikjaloers van zijn. Die gelijkenissen met Pink Floyd zijn helemaal zo gek niet, want dit is Pink Floyd na een reanimatiekuur van vodka, buskruit en de meeste vreemde plantenextracten. The Flaming Lips puurden vooral uit hun laatste drie albums, gingen geregeld een geflipte psychedelische toer op, maakten het publiek al even gek als ze zelf zijn en zorgden voor het meest indrukwekkende totaalspektakel dat we de laatste jaren gezien hebben. Je moet er bij geweest zijn om het te geloven. Een fantastische afsluiter voor Cactus 2007. Dit zal ons nog lang bijblijven.
Tracklist: race for the prize – free radicals – yoshimi battles the pink robots I & II – vein of stars – the yeah yeah yeah song – in the morning of the magicians – the wand – cow/duck jam – the spark that bled – she don’t use jelly - do you realize
Björk mengt sfeervolle, toegankelijke pop met geluidskunst onder haar frêle, ijle en hemelse zang, die een dosis experiment en avontuur bevat. Het is de richting die sinds ‘Vespertine’ definitief is ingeslagen. ‘Medulla’ van drie jaar terug, liet een minimum aan instrumentatie horen en een maximum aan stemmen.
Björk deed beroep op vaste waarde en elektronicaspecialist Mark Bell (ex LFO). Op ‘Volta’ zijn er talrijke samenwerkingen: Timbaland (o.a. de single “Earth intruders”), Antony (van The Johnsons ) op “The dull flame of desire”, één van de hoogtepunten van de cd, koraspeler Toumani Diabeté (“Hope”) en de Afrikaanse groep Konono n°1.
’red is the color’ van de hoes, en binnenin staat Björk kleurrijk afgebeeld. Ze effent een pad van een avontuurlijk, intrigerend geluid en sfeervolle pop, met slepende beats, bevreemdende elektronica en een blaasorkest.
Ze staat op eenzame hoogte tav andere vrouwelijke songwriters. Een aparte dame!
Aan het nomadengezelschap Tinariwen (wat staat voor lege plekken) gaat een stukje geschiedenis vooraf: ze zijn ontstaan in de rebellenkampen van Khadaffi, leiden een nomadenbestaan en vanuit de onderdrukking speelden ze ‘de tishoumaren’ (= muziek van de werklozen), een soort worldpop, die militant werd ervaren. Daardoor kon het uitgebreide gezelschap zich, na talrijke cassettes te hebben uitgebracht, pas vanaf 2000 naar Europa oriënteren.
Een traditioneel instrumentarium werd ingeruild voor een rockend concept, waarbij we opzwepende Afrikaanse ritmes, reggae, dub en blues in een typisch Arabische zang horen. Het is een verademing binnen de worldpop, na Amadou & Mariam en Toumani Diabeté.
“Cler achel”, “Toumast”, “Imidiwan winakalin” en “Tamatant tilay” zijn frisse songs van hun nieuwe plaat ‘Aman Iman’, die een Europese doorbraak kan betekenen.
The Decemberists uit Portland, Oregon, onder zanger/songschrijver Colin Meloy, hangt muzikaal ergens tussen Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sons & Daughters. Dwz broeierige, fijne pop!
De vorige cd ‘Picaresque’ betekende de doorbraak in Europa. Al snel was de opvolger klaar. ‘The Crane Wife’ is de vertolking van een oude Japanse volksvertelling over een gewonde kraanvogel, die verandert in een bloedmooie vrouw. Meloys verhaal van ‘The Crane Wife’ wordt verteld in een muzikaal popfolk drieluik (ongeveer 15 minuten). Tweede drieluik is “The island - come and see - the landlord’s daughter” (twaalf minuten lang), een combinatie van pop, freefolk en progrock. De twee avontuurlijke nummers lijken het fundament voor een kortfilmpje.
Meloy heeft een zwak om songs te schrijven over tragische figuren, ondersteund door een breed instrumentarium.
The Decemberists hebben een overtuigende, uiterst genietbare nieuwe cd uit van knap gearrangeerd songmateriaal met een intense opbouw.
“ London’s answer to the Yeah Yeah Yeahs” lettert de NME, en ze zitten er recht op. Niet dat dit zomaar een imitatiegroepje is, maar de gelijkenissen zijn er wel. Een zangeres met ballen, de bevallige zwarte dame Shingai Shoniwa, achternagezeten door een mannenduo die de gitaren en drums geselen en hierbij welgemikte stoten van songs afvuren. We denken ook een beetje aan Be your own pet, maar dan iets minder gestoord, of zelfs aan The Dresden Dolls, met onthouding van het theatrale. Er staan hier verduiveld goeie nummers op om te kunnen spreken van een beloftevolle band met een sterke eigen sound. Noisettes zijn niet vies van een flinke streep punkrock (“Sister Rosetta” en “Nothing to dread”) en evenmin van een welgeplaatste vuile gitaarsolo. In “Mind the gap” gaan ze alle richtingen uit, het klinkt als The Dresden Dolls met wilde gitaren of The Fiery Furnaces na een atoomontploffing. Die diversiteit merken we in meerdere songs, Noisettes pompen verschillende ideeën in één song en toch blijft alles mooi aan elkaar hangen en spatten er geregeld vonken uit. De bij momenten soulvolle stem van de wilde Shingain Shoniwa jaagt de songs op en doet soms denken aan het beste van Skunk Anansie (met het beste van Skunk Anansie bedoelen we dan die enkele goede songs die op hun debuutplaat stonden, want voor de rest was deze band volledig te verwaarlozen). Ook aan Lisa Kekaula en haar The Bellrays denken we wel eens, garage-rock met soul. Alleen dit, Noisettes bieden meer verscheidenheid en zijn niet in één hokje te steken.
Dit is gevarieerde, wilde en strakke rock van een trio die vol verrassingen zit.
Een verdomd fijn plaatje, als je ’t ons vraagt.
Nederlands 
Français 
