Peter Impe was één van de voortrekkers van het D.A. op dinsdagavond, het radioprogramma van Johan Meurisse op Tequila Radio Deinze. Ruim 15 jaar lang was hij trouw op post, deelde hij talrijke events en stond hij in voor de coördinatie van de droomlijst van top 20 cd’s. Hij was een dierbaar lid van de D.A.vrienden.
Hij leverde trouwens werk af als één van de redacteurs van de webzine online Musiczine.net.
Na een moedige, lange strijd, overleed Peter op 15 januari 2008 op 37 jarige leeftijd.
Zijn optimisme, warme genegenheid en dosis relativering, én zijn gebalde vuist, stevige handdruk en glimlach op het gezicht staan allen in het hart en geheugen gegrift.
Het was van 2002 geleden dat we Pete Doherty voor de eerste keer aan het werk zagen in de kelder van de Brusselse Botanique, toen nog met The Libertines. De man zelf was toen zo stoned dat ie nooit heeft geweten dat hij op het podium stond, maar bij ons staat het concert in ons geheugen gegrift bij de afdeling “legendarisch”. Dus nu terug met volle goesting er op af, er ons terdege van bewust zijn dat het concert van Babyshambles op de laatste snik kon afgelast worden, want met Doherty weet je nooit. We hadden geluk, Pete was er, en hoe ?
Er zijn mensen die Doherty een omhooggevallen talentloze junk vinden, maar zij dwalen. Doherty is een begenadigd musicus en songschrijver en vanavond bewees hij daarbovenop ook nog eens een geweldig performer te zijn. Dat hij geregeld van alles spuit, slikt, rookt of opdrinkt weet het kleinste kind maar in l’Aéronef troffen we hem verrassend fris en nuchter aan. Hij raasde met volle overgave en zonder veel commentaar doorheen een korte, uiterst opwindende set. Amper een uurtje heeft het geduurd. Een wervelend uurtje trouwens, gevuld met puntige, rammelende songs en hitsige gitaarlicks. Zijn songs klonken op het podium nog een stuk feller dan op zijn platen en de ingetogen nummers werden thuis gelaten.
Dit optreden baadde volledig in een punksfeer, punk zoals die in 1977 oorspronkelijk bedoeld was : kort, krachtig, energiek, rommelig en altijd rechtdoor. De formidabele kopstoot van een single “Delivery” zat al heel vroeg in de set en bracht de temperatuur in de zaal meteen in het rood. De thermometer zou voor de rest van het optreden niet meer omlaag gaan en dit was ondermeer te wijten aan een hoop overenthousiaste jonge meisjes in het publiek. Sedert dat Doherty de wandelende tak Kate Moss aan de deur heeft gezet, is hij blijkbaar weer fel gegeerd bij de jonge kippetjes. Pete stoorde er zich niet aan en stormde gewoon door via knallers als “Side of the road”, een lel van een punksong die al gedaan was voor ie goed begonnen was, maar wat een kanjer. Andere adrenalinestoten waren een opgehitst “Pipedown” en de spetterende afsluiter “Fuck forever”.
Bisnummers ? Niets van, Babyshambles waren zo gauw weer weg als ze gekomen waren, ze hadden ons tegen dan toch al compleet omver gespeeld en dan, boef, gedaan. Yep, zoals eerder gezegd, very punk : Stomend, wild en uiterst kort. Meer moet dat niet zijn. Eentje om in te lijsten.
Pas de tweede keer dat we Pete Doherty live mochten bewonderen en alweer legendarisch. En deze keer kon hij er zelf ook nog van genieten, wegens tamelijk clean.
Organisatie: Agauchedelalune/ Aéronef, Lille
Het werd aangekondigd als een heropleving van de destijds zo beruchte balavonden met een reusachtige bigband. Voor de mensen die de muziek wel aanstekelijk vinden maar niet verder geraken dan op en neer gaande bewegingen van de voeten, was er eerst een heuse dansinitiatie. Voor de ene een hels beleven en uitdaging, voor de andere een leuke opwarmer voor wat een broeierig hete avond werd. Cuba, Brazilië, Puerto Rico, … het lag allemaal voor drie dagen in het pittoreske landschap van de Ha’ te Gent.
Het gezicht van El Tattoo Del Tigre blijft Vlaanderens duizendpoot, Adriaan Van den Hoof. Een meester in de comedy-wereld en een geslaagd acteur, om dan nog te zwijgen van zijn uitspattingen met Discobar Galaxie. Maar dat hij ook de openingssong op zich nam vonden we maar al te loofwaardig. Onder leiding van een meer dan 20-koppige mambo-band met stuk voor stuk topmuzikanten, kon het bal losbarsten.
Tine Embrechts, Nele Bauwens en Freddy Kretschmer vervoegden de band al in het eerste stuk van een concert, dat in drie delen was opgesplitst. Er was de gewaagde en geslaagde cover van “Marcia Baila” van Les Rita Mitsouko, gezongen door Tine.
De vergelijken tussen Marilyn Monroe en Nele Bauwens zijn voortreffelijk. Ze had er dan ook geen enkele moeite mee om “My heart belongs to daddy” op haar manier naar voren te brengen.
In het tweede deel maakten we kennis met Pieter Embrechts, (broer van…). Netjes uitgedost en voorzien van zijn warme zang wist hij zijn stempel te drukken op een dan al prachtige avond. “Eye of the tiger” passeerde ons bijna onherkenbaar, maar tenminste even goed als het originele van Survivor.
Vóór het concert had Adriaan het over een buitenlandse gast, welja, het bleek een halve Belg te zijn. De man die een thuismatch speelde in het derde en laatste deel was Gabriel Rios. Puerto Rico was opeens heel dichtbij. Dat hij er goed uitzag, moesten we aan geen enkele vrouw vertellen en dat hij kan zingen wisten we ook al. Gabriel Rios met een bigband. Subliem! De parket daverde die avond ritmisch in de voor de gelegenheid omgetoverde Balzaal van de Ha'.
El Tattoo Del Tigre verzorgde drie maal veertig minuten uitbundig dansplezier, wat hen één van de meest tot de verbeelding sprekende bigbands van ons landje maakte. Graag halen we de loftrompet ( al was het maar één van hun instrumenten die een dansfeest waarmaakten) boven voor de durf, het enthousiasme en de dynamiek waarop deze mensen het beste van zichzelf gaven om hun muziek te delen met hun publiek.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Net als generatiegenoten en trendsetters Life of Agony en Type O Negative kende het New Yorkse Prong zijn gloriejaren in de nineties. Wie toen grunge te commercieel vond en niet behoorde tot de klassieke metalheads kon in de strakke hardcoremetal van Prong een waardig alternatief vinden. Na jaren van radiostilte knalde vorig jaar terug heuglijk nieuws uit de Prong speakers; voorman en bezieler Tommy Victor bleek na een kortstondig live avontuur met nonkel Al Jourgensen bij Ministry een nieuwe ritmesectie rond zich te hebben verzameld voor de opnames van ‘Power Of The Damager’, met voorsprong het hardste, kwaadste en meest intense Prong album ooit.
Afgelopen vrijdag kwamen oude en nieuwe fans checken of er na ruim 20 (!) jaar al enige sleet zat op de live reputatie van Victor & co. Deze vraag bleek al vlug overbodig na de knallende openers “Bad Fall” en “No Justice”: Prong zou gaan voor een gespierde set vol adrenaline uppercuts met een minimum aan ademruimte. Massaal herkenningsapplaus was er een eerste keer voor “Rude Awakening”, het titelnummer van hun onterecht neergesabelde album uit 1996. Victor kon de publieksrespons zichtbaar appreciëren, en gooide met de overigens overbodige vraag “Do you wanna hear the old ones?” prompt nog wat meer olie op het vuur. Afgewisseld met nieuwe nummers werden klassieke Prong salvo’s zoals “Another Worldly Device” en “Broken Peace” uit het ‘Cleansing’ album (1994) en “For Dear Life” en “Beg To Differ” uit het gelijknamige doorbraakalbum (1990) meedogenloos de zaal ingevuurd.
In tegenstelling tot vele van hun soortgenoten in het metalhokje verstaat Prong de kunst om dreigende boodschappen over politieke hypocrisie en sociale vervreemding met het nodige spelplezier over te brengen. Victor’s kijk op de wereld blijft na al die jaren nog steeds doorspekt van onmacht en woede, getuige het meedogenloze “Looking For Them” en het gretige “The Banishment”. Prong snoerde met deze nieuwe nummers de mond van alle twijfelaars die de groep al hadden opgegeven, en trakteerde de al iets oudere fans op het einde van het eerste deel met onze persoonlijke favoriet “Who’s Fist Is This Anyway” en het ophitsende “Snap Your Fingers, Snap Your Neck”.
Het publiek was ondertussen nabij het kookpunt en schreeuwde de groep tot tweemaal terug. Euforisch en zichtbaar genietend van dit welgemeend respect slingerden Victor en zijn bijzonder goed geoliede ritmesectie (Monte Pittman op bas en Aaron Rossi op drums) als ultiem slotakkoord “Unconditional” en “Prove You Wrong” de zaal in. Dit laatste nummer leek wel symbolisch gekozen voor de afwezigen die alweer ongelijk hadden: zolang Tommy Victor zich blijft ergeren aan deze klotewereld zal Prong immers garant blijven staan voor de meest opwindende riffs in het metal landschap!
Het Prong publiek werd langzaam maar zeker opgewarmd door een drietal uiteenlopende heavy acts van eigen bodem. Wij herinneren ons uit dit rijtje vooral Mans Ruin (toeval of niet tevens een songtitel van Prong!?), die een niet onaardige mix van strakke Thin Lizzy-achtige hardrock en melodieuze stoner brachten. De zanger blijkt te beschikken over een vrij indrukwekkend strot en nam bovendien alle gitaarsolo’s voor zijn rekening. Met weinig beklijvende teksten over herenverdriet en vrouwelijk schoon scoorde de groep dan weer stukken minder op de schaal van de originaliteit.
Het publiek had zich tot dan toe vrij passief opgesteld, maar daar bleek snel verandering in te komen toen Spoil Engine eerst het podium en nadien ook de zaal bestormde. De groep versierde vorig jaar een plaats op de affiche van Graspop, en kwam hun reputatie van vaderlandse trashmetalurgen hier nog eens dik in de verf zetten. Geen spek voor de bek van ondergetekende echter, we hebben dit Slipknot namelijk ooit beter en gevarieerder zien doen. Volgende keer misschien eens denken aan een verkleedpartij met enge maskers en een batterij olievaten het podium opzeulen?
Organisatie: CC Luchtbal/Hof ter Lo, Borgerhout
1997: Jonge Zweedse blonde deerne van 18 jaar scoort een monsterhit “Show me love”, een freaky danspopdisco nummer. Tien jaar later: vóór 2007 leek Robin Miriam Carllson wel van de aardbodem verdwenen; ze kon maar geen vervolg breien aan haar debuut. Dankzij de keuze in alle vrijheid muziek te willen maken op haar Konichiwa label, kwam ze opnieuw op het voorplan met haar vierde plaat, simpelweg ‘Robyn’ genaamd en de single “With every heartbeat”.
Er was alvast heel wat belangstelling om deze beloftevolle artieste aan het werk te zien, want de Bota was bijna uitverkocht. Ze trok de kaart van een groovy dansbare, strakke set met haar band (elektronica en drums) , af en toe was een meer sfeervolle noot te horen. De songs kregen elan door haar sympathieke uitstraling, enthousiasme, pose met gekruiste armen in de lenden en haar sensuele ‘saturday night fever’ danspasjes.
Een klein uur konden we genieten van het songmateriaal van de laatste cd, af en toe aangevuld met enkele oudjes. Robyn profileerde zich ergens tussen Madonna, Roisin Murphy en de zangeressen Catherall/Sulley van The Human league . Niet verwonderlijk , want haar sound biedt ‘80’s popdance, waarin electro, soul, funk en hiphop zijn verwerkt.
De dansspieren werden onmiddellijk geprikkeld met het freakende “Cobrastyle”, het electro neigende “Crash & burn girl”, en een aanstekelijke “Who’s that girl”. Ze was onder de indruk van de respons en populariteit. De soulgetinte “Bum like you” en “Handle me” klonken sfeervol. Het tempo werd opnieuw opgekrikt door het elektronicageflirt op “Konichiwa bitches”, het oudje “Keep this fire burning” en “Be mine”. De doorbraak single “With every heartbeat” (bepaald door het typisch Scandinavisch toetsenwerk en haar dromerige stem) mocht de korte, doch puike set besluiten.
Onder luid applaus kwam ze telkens terug. waarbij “Show me love” eigentijds klonk door acapella/gospel. “Dream on” werd omgetoverd tot een ingetogen pianoballad, wat haar stem een tweede maal onder hoogspanning bracht.
Robyn: Popmuziek, popplaat, popartieste die intrigeerde; de dame mogen we in 2008 in het oog houden!
Organisatie: Botanique,Brussel
Op een doordeweekse donderdagavond, in een periode waar heel wat studenten achter de boeken horen te zitten, slaagde deze line-up er nog steeds in om Hof ter Lo uitverkocht te krijgen. Het was even schrikken toen ik de zaal binnenkwam bij aanvang van het optreden van Axxis. Dat de zaal toen al vol zou staan had ik namelijk helemaal niet verwacht.
Toen mijn blik op het podium viel, schrok ik echter nog meer. In eerste instantie niet onmiddellijk van het, nog half verborgen decor van Helloween, maar eerder van de onnozele danspasjes van Axxis-zanger Bernhard Weiss. Het leek namelijk alsof hij als een gek in zijn eigen kruis aan het kloppen was, geen wonder dat de man zo hoog kan zingen. De sympathieke Duitser bleek er zin in te hebben en gaf zich dan ook volledig. Voor één keer bleek het voorprogramma ook nog het geluk te hebben om met het beste geluid van de avond weg te lopen. Helaas betekende dit ook dat Ana van de band Magica ook zeer goed te horen was. Een echt slechte zangeres is het niet, maar op één of andere manier probeert ze zo hoog te zingen dat het niet meer aanhoorbaar is. Ondanks de sterke prestaties van de rest van de groep, overwoog ik toch even of ik mij niet nog even aan de bar zou nestelen. Uiteindelijk ben ik toch gebleven en zag ik hoe Bernie zijn best deed om het publiek al serieus op te zwepen, wat uiteindelijk voor een voorprogramma ook behoorlijk goed lukte. Zijn brief die hij in het Nederlands voorlas kwam wel grappig over, maar haalde wel wat de vaart uit het optreden. De heren van Axxis eindigden hun deel van het verhaal met het vrolijke, waarbij Ana aan de kant bleef. Mooie opwarming voor Gamma Ray en Helloween, maar door Ana bleef het hier ook bij.
Gamma Ray vloog er van bij het begin goed in. Openen met “Gardens of the Sinner” is volgens mij een uitstekende keuze. Onmiddellijk werd het publiek opgezweept en werd er uit volle borst meegezongen. Al snel werd het duidelijk, dat de heren er zin in hadden en dat we heel wat mochten verwachten deze avond. Helaas bleek de man aan de PA daar bij momenten anders over te beslissen. Gamma Ray zette ondanks de geluidsproblemen een feilloze set neer, waarbij heel wat nummers aan bod kwamen, van diverse CD’s uit de periode na Ralf Scheepers (Primal Fear). Van het nieuwe album kregen we “From the Ashes” en “Empress” voorgeschoteld. Beide nummers halen wel een hoog niveau, maar kunnen toch nog altijd niet tippen aan pakweg “Rebellion In Dreamland” van het eerste ‘Land Of The Free’ album. Dit nummer werd dan ook schitterend en vol overgave gebracht door Kai Hansen en de zijnen. Dat de man als entertainer geboren is, staat buiten discussie! Zoals hij het publiek kan opzwepen, kunnen weinig anderen het. Hij hoeft zelfs nog zijn mond niet te openen, door vol overgave zijn gitaar te laten zinderen straalt hij een grote hoeveelheid energie uit. Het publiek reageerde hierop ook uitbundig. Met “Rebellion in Dreamland” was de toon gezet voor de slotfase.
Met krakers als “Heavy Metal Universe”, “Ride the Sky” en “Somewhere out in space” werd de setlist enthousiast afgerond. Na een klein uur verliet Gamma Ray het podium. Tevreden kan je daar als fan echter niet mee zijn, waardoor de band door een groot deel van het publiek luidruchtig teruggeroepen werd. Als toegift kregen we nog “Send me a Sign” van het ‘Power plant’ album. Zowel Gamma Ray als het publiek leken tevreden te zijn over de prestatie, al had ik ze toch al beter aan het werk gezien. De man achter de PA had hierin echter een behoorlijk aandeel.
Na een korte pauze was het de beurt aan Helloween die er de boel mochten afsluiten. De verwachtingen rond het optreden waren bij velen hoog gespannen. Voor het eerst tourde Gamma Ray met Helloween. Redenen genoeg om te kunnen verwachten dat Kai Hansen nog eens met zijn oude band op het podium zou klimmen. Toen het AC/DC luid door de boksen knalde en de lichten stilletjes aan begonnen te doven, ontwaakte het publiek opnieuw. De gezangen van enkele “happy happy Helloween” fans weerklonken in de zaal. Helloween beantwoordde het warme onthaal met een eerste hoogtepunt van de avond. Hoe kan je namelijk beter starten dan met een topper als “Halloween”. Van bij de eerste tonen wapperden heel wat haren door de lucht. De lyrics werden door het uitzinnige publiek uit volle borst meegezongen.
Na een korte verwelkoming werd de set vervolgd met het van de ‘Master of the Rings’ CD afkomstige “Sole Survivor” en “March of Time” van ‘Keeper of the Seven Keys part II’. Dat de nieuwe nummers bij het publiek nog niet volledig doorgedrongen waren, was duidelijk te merken aan de reacties. Het poppy “As Long As I Fall” werd nogal tam onthaald, maar is nu ook niet bepaald een hoogvlieger. Vervolgens kreeg de band ook nog eens te kampen met wat geluidsproblemen waardoor “We burn” en “A Tale that wasn’t Right” nogal mak overkwamen. Het kostte Dani Löble dan ook heel wat moeite om het publiek terug op te zwepen met zijn vermakelijke drumsolo. Na de intro van “King for a 1000 Years” betrad de rest van de band opnieuw het podium, om vervolgens een verkorte versie van het nummer te spelen. Dit had voor mij een tweede hoogtepunt kunnen worden, maar draaide uit tot een dieptepunt in de set. Opnieuw lag de man achter de PA waarschijnlijk half te slapen, want pas bij de gitaarsolo in de helft van het nummer ontdekte hij dat die eigenlijk veel te stil stond terwijl de helft van het publiek al een hele tijd vragend naar elkaar stond te kijken.
Gelukkig werd het dieptepunt al snel afgewisseld met een tweede hoogtepunt, waardoor de balans terug in evenwicht was. Andi Deris bewees met “Eagle Fly Free” hoe goed hij kan zingen. Het publiek werd opnieuw razend enthousiast en zong terug uit volle borst mee. Ikzelf stond echter verbaasd aan de grond genageld te luisteren naar de schitterende vocalen van Andi. Bij deze prestatie klonk het erop, en volgde “The Bells of the Seven Hells” maar mak en had ik alweer even moeite om mij te blijven focussen op het optreden (al zal de vermoeidheid hier ook wel parten hebben gespeeld). Ik werd echter al snel weer wakker geschud, toen “If I Could Fly” door de boksen klonk, gevolgd door het vrolijke “Dr. Stein”. Onder luid applaus verliet Helloween het podium om even later terug te komen in een nieuwe outfit. Hierbij werd ons een Medley geserveerd waarin “I Can”, “Where the Rain Grows”, “Perfect Gentlemen”, “Power” en “Keeper of the Seven Keys” aan bod kwamen. Tijdens deze medley werd ook een interactief deel voorzien, waarop het reeds uitgedunde publiek vrolijk inging.
Na opnieuw een korte pauze kwam het ultieme hoogtepunt van de avond eindelijk aan bod. Zowel Helloween als Gamma Ray vulden het podium om een wervelend slot te breien aan een afwisselende set. “Future World” en “I want Out” werden afwisselend door Kai en Andi gezongen, ondersteund door het volledige publiek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat iedereen na het optreden vrolijk de zaal verliet.
Door de ervaring en het enthousiasme van Helloween en Gamma Ray vergat ik al snel de, bij momenten erbarmelijke, geluidskwaliteit en verliet ook ik de zaal met een goed gevoel. Maar lang zal het optreden mij waarschijnlijk niet bij blijven.
Org: Biebob, Vosselaar
Devastations heeft een album gemaakt die zich sluimerend in onze hersenpan nestelt en er hardnekkig blijft hangen. Een donker en bij momenten zeer onheilspellend album, maar o zo mooi. Het begint nog vrij opgewekt met het aan Secret Machines verwante “Black Ice” maar het wordt algauw zwaarbewolkt in het trage “Oh me, oh my” en een onweer dreigt en barst uiteindelijk los in de fuzz en distortion van “Rosa”.
Devastations zijn Australiërs en hebben niet alleen hun nationaliteit gemeen met Nick Cave, de weerbarstige sound doet immers meermaals aan de grootmeester denken. De songs van Devastations dreigen dikwijls om open te breken en doen dit dan uiteindelijk niet, een spannende koppigheid houdt ze in bedwang. Ook het filmische karakter van het werk van Barry Adamson herkennen we in “The pest” en het instrumentale “As sparks fly upward” zou op zijn beurt niet misstaan op de soundtrack van een Franse film. “The face of love” is een mooie lovesong vanuit het desolate landschap tussen Nick Cave en Leonard Cohen.
Jawel, Devastations weten verdomd goed waar zich te nestelen. “An avalanche of stars” is ook zo’n parel, eentje die in het vaarwater drijft van het schandelijk onderschatte en inmiddels jammerlijk ter ziele gegaan Arab Strap. De prachtige tristesse van “The saddest sound” en van de instrumentale uitwaaier “Misericordia” doen deze plaat in schoonheid eindigen. In dit album willen we gerust verdwalen deze winter, we houden ons wel warm.
Knappe debuutplaat van deze Amerikaanse singer/songwriter. Perkins begeeft zich in het straatje van de folkpop en laat zich sporadisch bijstaan door een begeleidingsband die met behulp van trompet, vibrafoon en viool voor een mooie sound zorgen ter ondersteuning van diens akoestische gitaar. Elvis Perkins heeft duidelijk de namen van Nick Drake en Leonard Cohen in zijn notaboekje staan. Zijn songs en teksten zijn soms wat neerslachtig maar hebben tot ook steeds een opgewekt en positief tintje. Het is met name niet allemaal kommer en kwel, ook al heeft de man al wat meegemaakt (vader en acteur Anthony Perkins in ‘92 overleden aan aids en moeder overleden bij de 9/11 aanslagen). Mooie songs als “Ash Wednesday”, “Moon woman II” en, “Sleep sandwich” klinken toch hoopvol, en opener “While you were sleeping” is ronduit een prachtsong.
Perkins kan nog net niet het volledige album blijven boeien maar toch is dit een meer dan aangename kennismaking met deze nieuwe naam.
Nieuwe aflevering in de reeks ‘snotneuzen maken wereldhit maar zijn verder volledig verwaarloosbaar’. Ook U heeft waarschijnlijk al tot vervelens toe de superhit “Hey There Delilah” moeten aanhoren, dus deze song moeten we u niet meer leren kennen en, geloof ons vrij, de rest ook niet.
Plain White T’s is het zoveelste talentloze poppunkbandje van dertien in een dozijn uit de States, genre Fall out Boy en Blink 182. ‘Every seconds counts’ staat vol met plastieken liedjes die zijn weggelopen uit de een of andere Amerikaanse tienerfilm. Dit is het soort slappe kost waar Amerikanen massaal hun geld aan uitgeven en die terug te vinden is in de hoogste regionen van de billboards. Zeer rendabel voor de platenindustrie, complete rotzooi voor de muziekliefhebber.
Thurston Moore is één van de belangrijkste songwriters van het gitaarrammelende noisepop gezelschap Sonic Youth . Deze bijna vijftiger bracht naast SY-werk al enkele samenwerkingsverbanden uit, en heeft na ‘Psychic Hearts‘ (’95) z’n eerste soloplaat uit.
We horen fijnzinnige, sfeervolle songs van de rauwe dwarrelende gitaarpop van SY, semi-akoestisch werk, sferische instrumentaaltjes en enkele tapes. Af en toe kan het wat krachtiger en bedreven klinken, en is het eerder een SY concept, zoals op “Wonderful witches/language meanies” en de titelsong. “The shape is in a trance”, “Frozen guitar”, “Honest james” en “Silver blue” zijn uiterst aangename songs (staan op het eerste deel van de cd!) en “Thurston@13” is een gestofte tape toen hij dertien was. Het tweede deel is beduidend minder boeiend.
De plaat werd opgenomen in de huisstudio van J. Mascis en naast hem, hielp SY drummer Steve Shelley mee en zijn er vioolpartijen van Samara Lubelski.
De plaat beantwoordt nauw aan wat Pavement medio de jaren ‘90 afleverde.
Besluit: een soloplaat met enkele fraaie songs van deze frontman, wat een aangename verpozing is binnen het oeuvre van SY.
Na het Moloko avontuur met Mark Brydon, ging in 2004 de charismatische zangeres Roisin Murphy solo. Haar debuut ‘Ruby Blue’ leverde aardige songs op. Mult-instrumentalist Matthew Herbert bleef haar trouw en deze knoppenfreak blijft verantwoordelijk voor het gegoochel aan klanken, ritmes en trancegerichte, soms pompende dansbeats.
‘Overpowered’ is een aanstekelijke combinatie van electro’kitsch’pop, disco, soul, funk en dance. Groove Armada en Bugz in the Attic hielpen mee. “Movie star”, “Cry baby” en de titelsong zijn instant club hits en met songs als “You know me better” en “Let me know” wordt de sound breed opengetrokken. Songs als “Checkin’ on me”, “Primitive”, “Footprints” en “Tell everybody” hebben een sfeervolle benadering binnen een popelektronica concept. Het ingetogen ”Parallel lives” besluit de cd.
’Overpowered’ is een gevarieerde plaat van een dame met een sterke uitstraling.
Eindejaarslijstjes CD TOP 2007 Redactie Musiczine.net
* Franklin Hermie (Pop/Rock)
CD Top
1. Interpol: Our Love to Admire
2. Editors: An End Has a Start
3. Thurston Moore: Trees outside the Academy
4. Grinderman: Grinderman
5. Arcade Fire: Neon Bible
6. The White Stripes: Icky Thump
7. Kings Of Leon: Because of the times
8. Arctic Monkeys: Favourite Worst Nightmare
9. Radiohead: In Rainbows
10. Babyshambles: Shotter's Nation
Eervolle vermelding voor The Black Box Revelation – Set Your Head on Fire
* Lode Vanassche (Pop/Rock)
CD Top
1. Grinderman: Grinderman
In onvervalste Freddy Devadder-stijl rukt Cave zich los van zijn genialiteit en keert terug naar zijn rauwe roots.
2. Babyshambles: Shotter’s Nation
Ontroerend echt, eerlijk en ruw.
3. Eddie Vedder: Into the Wild
Ook zonder zijn Pearl Jam kan hij het.
4. Brad: Brad Vs Satchel
Ook zonder Eddie Vedder kunnen ze het.
5. Roisin Murphy: Ideaal na een overdosis Prozak Henry
* Sam De Rijcke (Pop/Rock)
Top 20 2007
1. GRINDERMAN: Grinderman
2. ARCTIC MONKEYS: Favourite worst nightmare
3. KINGS OF LEON: Because of times
4. LCD SOUNDSYSTEM: Sound of silver
5. QUEENS OF THE STONE AGE: Era Vulgaris
6. DEVOTCHKA: How it ends
7. BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB: Baby 81
8. DINOSAUR JR: Beyond
9. THE PONYS: Turn the lights out
10. KEREN ANN: Keren Ann
11. THE WHITE STRIPES: Icky thump
12. THE NATIONAL: Boxer
13. BATTLES: Mirrored
14. TWO GALLANTS: Two Gallants & Scenery of farewell
15. THE HOLD STEADY: Boys and girls in America
16. INTERPOL: Our love to admire
17. RADIOHEAD: In rainbows
18. DEVASTATIONS: Yes, U
19. EARTHLESS: Rhythms from a cosmic sky
20. BABYSHAMBLES: Shotter’s Nation
- Concertjes van het jaar op festivals
QOTSA, Interpol, Arctic Monkeys, The Killers, Metallica, Pearl Jam, Damien Rice en vooral LCD Soundsystem op Werchter.
The Stooges op Pukkelpop.
En, fenomenaal, The Flaming Lips op Cactus.
Zo slecht dat het weer goed was: The Lemonheads in Lokeren
- Beste concertjes in zaal
Black Mountain in de Trix
Noisettes in L’Aéronef
The Black Keys in de Handelsbeurs
Wolfmother in de AB
Zappa plays Zappa in de Koningin Elisabethzaal.
- Slechtste reünie: Smashing Pumpkins, pijnlijk slecht. Iemand moet dringend een bazooka bovenhalen om het opgezwollen ego van Billy Corgan onderuit te halen.
- Beste reünies: Buffalo Tom en ongetwijfeld Dinosaur Jr.
- Meest ongoochelende plaat: ‘The Weirdness’ van The Stooges (ze hebben het meer dan goedgemaakt door op Pukkelpop het optreden van het jaar te spelen)
- De Belgen : zoals gewoonlijk niet veel soeps maar wel twee vermeldenswaardige bands : The Van Jets en zeer zeker The Blackbox Revelation
- Grootste zakkenvullers: The Police
- Eigenlijk al 20 jaar dood maar weet het zelf nog niet : Bruce Springsteen
- Meest verslaafde concertganger : Johan Meurisse
- Grootste bieromzet tijdens concerten en festivals : Johan Meurisse
- Luidruchtigste concertganger : Johan Meurisse
* Geert Huys (Pop/Rock)
2007 STRIKES BACK! DE CRUCIALE 40
01. PATRICK WATSON: Close to pardise
02. THURSTON MOORE: Trees Outside the Academy
03. BRIGHT EYES: Cassadaga
04. QUEENS OF THE STONE AGE: Era Vulgaris
05. COLD WAR KIDS: Robbers and Cowards
06. WILCO: Sky Blue Sky
07. UNKLE: War Stories
08. THE RAVEONETTES: Lust Lust Lust
09. ARCADE FIRE: The Neon Bible
10. DANNY & DUSTY: Cast Iron Soul
11. THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN:
TGTBATQ
12. THE DECEMBERISTS: The Crane Wife
13. BLOC PARTY: A Weekend in the City
14. DINOSAUR JR.: Beyond
15. KINGS OF LEON: Because of the Times
16. GRINDERMAN: Grinderman
17. LCD SOUNDSYSTEM: The Sound of Silver
18. 120 DAYS: 120 Days
19. SOULSAVERS: It’s Not How Far You Fall,It’s The Way You Land
20. MARK RONSON: Version
21. BUFFALO TOM: Three Easy Pieces
22. EDITORS: An End Has a Start
23. THE VAN JETS: Electric soldiers
24. !!!: Myth Takes
25. ABSYNTHE MINDED: There Is Nothing
26. AMY WINEHOUSE: Back to Black (2007
reissue)
27. BAND OF HORSES: Cease to Begin
28. RADIOHEAD: In Rainbows
29. STEVE EARLE: Washington Square Serenade
30. ARNO: Jus de Box
31. CLAP YOUR HANDS SAY YEAH: Some
Loud Thunder
32. KLAXONS: Myths of the Near Future
33. PATRICK WOLF: The Magic Position
34. THE PONYS: Turn the Lights Out
35. BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB:
Baby 81
36. BUILT TO SPILL: You in Reverse
37. APPLES IN STEREO: New Magnetic Wonder
38. JOHNOSSI: Johnossi
39. BLACKBOX REVELATION: Set Your Head on Fire
40. PJ HARVEY: White Chalk
Voorts nog:
- Beste concert: Buzzcocks op Feest in het Park
- Saaiste concert: Arctic Monkeys op Rock Werchter
- Meest ontgoochelend album: Born Into This van The Cult
- Slechtste gehoor: Johan Meurisse
- Grootste mond: Sam De Rijcke
* Erwin Vanlaere (Pop/Rock)
Een persoonlijke terugblik op het muziekjaar 2007
Mijn 50 favoriete albums van 2007
Voxtrot – Voxtrot
Arcade Fire – Neon Bible
Maserati – Inventions From The New Season
Bill Callahan – Woke On A Whaleheart
Unkle – War Stories
Amy Winehouse – Back To Black (Deluxe Edition)
Patrick Watson - Close to Paradise
Iron and Wine - The Shepherd's Dog
Joe Henry – Civilians
Spoon - Ga Ga Ga Ga Ga
Field Music – Tones Of Town
Murder – Stockholm Syndrome
Slaraffenland – Private Cinema
Wilco - Sky Blue Sky
Valgeir Sigurdsson – Ekvílibríum
Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
Beardfish – Sleeping In Traffic, Pt. 1
Band Of Horses – Cease To Begin
The Shins - Wincing the Night Away
Andrew Bird - Armchair Apocrypha
Bright Eyes – Cassadaga
Great Lake Swimmers – Ongiara
Joseph Arthur – Nuclear Daydream
The Good, The Bad & The Queen – The Good, The Bad & The Queen
The Flower Kings – The Sum Of No Evil
Goldrush – The Heart Is The Place
Devastations – Yes, U
The Cinematic Orchestra - Ma Fleur
Animal Collective – Strawberry Jam
Róisín Murphy – Overpowered
Richard Hawley - Lady's Bridge
Blackfield – Blackfield II
Handsome Furs – Plague Park
Okkervil River – The Stage Names
Ben Harper & The Innocent Criminals – Lifeline
Modest Mouse - We Were Dead Before the Ship Even Sank
4 Hero – Play With The Changes
LCD Soundsystem - Sound of Silver
Soulsavers - It’s Not How You Fall, It’s How You Land
Klaxons - Myths Of The Near Future
Kaiser Chiefs - Yours Truly, Angry Mob
Stars – In Our Bedroom After The War
Scouting For Girls - Scouting For Girls
Coparck – The 3rd Album
Mark Olson – The Salvation Blues
Editors – An End Has A Start
Spinvis - Goochelaars & Geesten
Just Jack – Overtones
The Go Find - Stars On The Wall
Kings Of Leon - Because Of The Times
Over de marketingtechniek van het uitbrengen van ‘limited editions’, ‘deluxe versions’ en ‘deluxe deluxe versions’ van nieuwe platen zal ik het hier niet hebben, maar indien u wenst terug te blikken op het muziekverleden en in de doos van in 2007 uitgebrachte heruitgaven wenst te graaien, kan ik u het volgende fraais adviseren:
- Betty Davis - ‘Betty Davis’ en ‘They Say I’m Different’
- The Dragons – ‘BFI’ (dank u wel Ninja Tune!)
- Donald Fagen – ‘The Nightfly Trilogy’
- Manfred Mann – ‘Down The Road Apiece: Their EMI Recordings 1963-1966’
- Lee Moses – ‘Time And Place’
- The Move – ‘The Move’
- Pink Floyd – ‘The Piper At The Gates Of Dawn (40th Anniversary)’
- The Triffids – ‘In The Pines’ en ‘Calenture’
- Traveling Wilburrys – ‘Volume 1 & 3’
- U2 – ‘The Joshua Tree’ (met enkele moeilijk te vinden b-kantjes)
- Wreckless Eric – ‘Big Smash’
- Neil Young – ‘Live At Massey Hall 1971 (CD/DVD)’.
Muziekdvd van het voorbije jaar was het van prachtige beelden voorziene ‘Heima’ van Sigur Ròs.
Enkele oorstrelende concerten die we in 2007 mochten meemaken
- Kevn Kinney (Handelsbeurs, Gent)
- Porcupine Tree (AB, Brussel)
- Spinvis (Handelsbeurs, Gent)
- Spoon (Pukkelpop)
- The Whitest Boy Alive (Pukkelpop)
- Wilco (Koninklijk Circus, Brussel)
* Dominiek Cnudde (Metal/Prog/Melodic Rock)
CD Top
1 Blackfield: Blackfield II
2 Loverboy: Just Getting Started
3 Gotthard: Domino Effect
4 Porcupine Tree: Fear Of A Blank Planet
5 Lifehouse: Who We Are
6 The Poodles: Metal Will Stand Tall
7 Band Of Horses: Cease To Begin
8 Pat Monahan: Last Of Seven
9 Pride Of Lions: The Roaring Of Dreams
10 Dream Theater: Systematic Chaos
* Simon Vanbecelaere (Metal/Prog/Melodic Rock)
CD Top
1. Svartsot: Ravnenes Saga
2. Iced Earth: Framing Armageddon
3. Volbeat: Rock the Rebel Metal the Devil
4. Manowar: Gods Of War
5. Dekapitator: The Storm Before The Calm
6. Sabaton: Metalizer
7. Candlemass: King of the Grey Island
8. Conquest of steel: Hammer and fist
9. Symphony X – Paradise Lost
10. Terhen – Eyes Unfolded
* Johan Meurisse (Pop/Rock)
Tergende Top 2007
1. Beirut: The flying club cup
2. Grinderman: Grinderman
3. Los Campesinos: Sticking fingers into sockets (EP)
4. Future of the Left: Curses
5. Battles: Mirrored
6. CocoRosie: The adventures of ghosthorse & stillborn
7. The White Stripes: Icky Thump
8. Bright Eyes: Cassadaga
9. Editors: An end has a start
10. Band Of Horses: Cease to begin
11. The Young Gods: Super Ready/Fragmenté
12. Damien Rice: 9
13. Air Traffic: Fractured Life
14. !!!: Myth Takes
15. Arno: Jus de Box
16. Arcade Fire: Neon Bible
17. Bloc Party: A weekend in the city
18. Absynthe Minded: There is nothing
19. Joss Stone: Introducing Joss Stone
20. Just Jack: Overtones
21. Soulsavers feat Mark Lanegan: It’s not how far you fall, it’s the way you land
22. Feist: The reminder
23. LCD Soundsystem: Sound of Silver
24. Amy Winehouse: Back to black
25. 120 Days: 120 Days
Zomerhitjes:
- Just Jack: Starz in their eyes
- Ghosts: The world is Outside
- Kaiser Chiefs: Ruby
- Samin: Heater
Concerten meer dan de moeite waard
- Archive, l’Aéronef, Lille
- Guillemots, MaZ, Brugge
- Damien Rice, l’Aéronef, Lille
- The Killers, l’Aéronef, Lille
- Bonnie ‘Prince’ Billy, GrandMix, Tourcoing
- Zita Swoon, AB, Brussel
- CocoRosie, AB, Brussel
- Band Of Horses, Trix, Antwerpen
- Patti Smith Band, AB, Brussel
- Editors, Hallen Van Schaarbeek, Brussel
- Joss Stone, Lotto Arena, Antwerpen
- Future of the Left, Terminus, Oostende
- Bloc Party, Lotto Arena, Antwerpen
- Beirut, GrandMix, Tourcoing
- Black Mountain, Trix, Antwerpen
Fijn potje pop’puree’
- The Pogues en The Lemonheads, Lokerse Feesten, Lokeren
- Boredoms, Sonic City Festival, De Kreun, Kortrijk
- Wolf Eyes, De Kreun, Kortrijk
- Strange Death Of Liberal England en O’Death, MaZ, Brugge
- Sunn O ))), 4AD, Diksmuide
We beleefden een fijne festivalzomer
Om naar huis te schrijven: The Rapture, Grand Mix, Tourcoing, Smashing Pumpkins op Pukkelpop en The Police, Sportpaleis, Antwerpen
Alvast een gelukzalig 2008 van de Musiczine.net crew
Freefolkgoeroe Devandra Banhart komt opnieuw aandraven met een uiterst gevarieerde, doch weinig samenhangende plaat. De ultieme vrijheid en de peace en love hippe toestanden zijn en blijven het toonbeeld van mans muziek en denkpiste.
Banhart freewheelt van Spaanstalige ballads, Santana latin reggae en gospel naar ‘70’s retrorock, een ‘60’s Elvis tot folky intieme songs. ‘Smokey rolls down thunder canyon’ is dus een aangenaam veelkleurige plaat; luister maar eens naar “Cristobal”, “Samba vexillographica”, “Shabop shalom”, “Rosa”, “Saved”, “Carmensita” en de sfeervolle uitdeiners “The other woman”, “Freely”, “I remember” en “My dearest friend”. Maar liefst zestien songs, met “Seahorse” als sleutelsong: ruim acht minuten lang word je gevat in een dromerige Doors hippe wereld van toetsen, retro gitaarspel en dwarsfluiten. Een krachttoer.
Banhart kon rekenen op heel wat hulp: van z’n heldin Vashti Bunyan, Chris Robinson ((ex?)Black Crowes), Nicki Valensi van The Strokes , de broer van Joanna Newson, enz. Iedereen komt …en gaat bij deze singer/songwriter.
Kortom, op de nieuwe plaat horen we fraaie composities in een verknipte aanpak.
Het gaat goed met de Belgische muziek. Het gaat heel goed met de Belgische muziek. We hebben er alweer een knoert van een live-band bij. Na de tweede plaats op Humo’s Rock Rally, een EP ‘Introducing The Black Box Revelation’ brengen Paternoster en Van Dijck een dijk van een plaat uit met ‘Set Your head On Fire’.
Deze Belgische Witte strepen weten je meteen naar de strot te grijpen: ze spelen juist maar de basis (drums en gitaar). Het resultaat klinkt als een kruising tussen de Stripes en de zwaar onderschatte Jon Spencer Blues Explosion. Hun muziek is niet bijster origineel, maar hun mix van vettige garagerock en blues wordt retestrak gespeeld. Ze mogen van mij gerust naast Triggerfinger staan.
Hun verdienstelijke poging om ons uit de sokken te slaan kan ik helaas niet echt geslaagd noemen, vanwege gebrek aan originaliteit. Dit talentvol bandje dreigt te vervagen in het overaanbod van dergelijke groepen die op ons afkomen. We hebben al Wolfmother gehad, Arctic Monkeys, Yeah Yeah Yeah’s, The Datsuns , The Black Keys. U ziet wel, allemaal goed gezelschap, maar ze verdienen nochtans beter dan alleen maar hun voorprogramma te worden.
The Black Box Revelation = Vettige en retestrakke knipoog naar garagerock.
Songs: I think I like you, Love In Your Head, Gravity Blues, Never Alone/Always Together, Stand Your Ground, Love, Love Is On My Mind, Set Your Head On Fire, Dollars Are Sweet, They Say, Beatbox Revelation pt.1, Cold Cold Hands, We Never Wondered Why, I Don't Want It, Misery Box.
Blue Cheer, hardrockers uit de oertijd, lagen zonder het zelf te weten aan de wieg van de metal, grunge en vooral de stoner-rock. Grunge-iconen Nirvana, niet de eerste de beste, hebben altijd luidop geroepen dat Blue Cheer één van hun favoriete bands waren.
Met ‘Vincebus Eruptum’ en ‘Outsideinside’ maakte Blue Cheer in 1968 twee legendarische platen vol zompige, zware en vuile blues en hard-rock. Op hun volgende platen ging het er al wat gepolijster aan toe waardoor deze albums niet bepaald als klassiekers de geschiedenis zijn ingegaan. Nu, maar liefst een veertigtal jaren later komt Blue Cheer aanzetten met ‘What doesn’t kill you’, een come-back album die er best mag zijn. De heren zijn ondertussen al 60 maar weten toch nog venijnig te rocken. Natuurlijk is het niet meer zo grensverleggend als destijds. In tijden van black-metal, death-metal, grindcore en consoorten kan een rockband als Blue Cheer niet meer extreem zijn (anno 1970 was dat wel even anders), maar ook niet potsierlijk of belachelijk, dat is een feit.
Hun hardrock is op vandaag bij momenten nog altijd ruw en brutaal, de gevreesde FM rock of AOR rock (noem het zoals u wil) wordt volledig geschuwd (alhoewel, op de ballad “Young lions in paradise” komen ze gevaarlijk in de buurt maar de song blijft nog net overeind). De blues daarentegen zit er wel nog stevig ingebeiteld en de seventies zijn kennelijk ook nooit weggeweest.
Het is de betere biker-rock, niks origineels, wel lekker vettig. Stevig wegscheurende rockers als “Rollin’ them bones”, “I don’t know about it”, “Just a little bit” (zwaar en zompig als weleer), de vette blues “No Relief” en vooral de zware sleper “I’m gonna get to you” maken van ‘What doesn’t kill you’ een beresterk album. Het aanschaffen waard, maar niet zonder dat u eerst de essentiële platen ‘Vincebus Eruptum’ en ‘Outsideinside’ tot u genomen hebt. Zit u een beetje krap bij kas, dan is de sterke verzamelaar ‘Good times are so hard to find’ uit 1988 een aan te raden alternatief als kennismaking met het oude materiaal.
Het Nederlandse Melissa Records heeft een neus voor fijne US power metal. Na Seventh Calling en Beyond Fallen, brengt ook de instrumentale US powermetalband 3HM zijn nieuwe plaat uit via dit label.
De heren van 3 Headed Monster besloten in 2001 om hun vriendschap tot een hoger niveau te tillen. De enige manier om dit nog te kunnen, was volgens hen het oprichten van een band. Met zijn vieren begonnen ze te repeteren onder de naam Baptismal By Fire. Later werd deze naam vervangen door 3 Headed Monster. Een naam die in hun ogen veel stoerder klinkt. Helaas doet deze naam, volgens mij volledig onterecht, denken aan heel wat powermetalclichés, waar 3HM absoluut niets mee te maken heeft.
Na enige tijd samen gespeeld te hebben, ontdekten ze namelijk, dat ze tot dan toe nog geen zanger hadden. Lang moesten ze er niet over nadenken, om te beseffen dat dit eigenlijk geen gemis was. Al snel werd besloten om de samenstelling van de band zo te houden, waardoor tot nog toe geen zanger aan bod kwam.
Bij het beluisteren van hun nieuwe release, kan ik ze absoluut geen ongelijk geven. Op geen enkel moment in de CD vormt het ontbreken van een zanger een gebrek. Integendeel, het zorgt er eerder voor dat de muzikale genialiteit van de band nog meer tot uiting komt. Het album varieert tussen power-metal en thrash, waarbij wervelende solo’s, strak drumwerk, een deftige ritmesectie, … ervoor zorgen dat de CD al op zijn einde loopt, nog voor je door hebt dat er geen zanger aan te pas is gekomen.
Een vervolg op het schitterende ‘The Battle’ uit 2005 had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht. Het debuut van de samenwerking tussen Russell Allen (Symphony X) en Jorn Lande (ex-Masterplan) scoorde toen erg goed in onze jaarlijstjes.
‘The Revenge’, de opvolger, ontstond opnieuw uit het meesterbrein van songschrijver en gitarist Magnus Karlsson. Zowel Allen als Lande waren onmiddellijk bereid om de ideeën van Karlsson in realiteit om te zetten. Het resultaat is opnieuw een erg sterke melodieuze power metalplaat. Wie ‘The Battle’ leuk vond zal ook aan deze nieuwe schijf erg veel plezier beleven. Qua sound is er niet erg veel veranderd. Hoewel het verrassingsaspect verdwenen is slagen de heren er toch terug in om ons gedurende twaalf songs mee te voeren in hun gepassioneerde metal escapades vol stevige gitaarriffs, mooie pianolijnen en vocale powertrips. Qua songwriting waren de songs op het debuut net iets sterker. De songs op ‘The Revenge’ zijn soms wat gecompliceerder en vragen wat meer luistermomenten. Persoonlijk verkies ik het stemgeluid van Lande boven dat van Allen. In de monsterballade ”Master Of Sorrow” laat Jorn nog eens horen dat hij tot de beste rockzangers van het ogenblik behoort. Echt interessant zijn de duetten die de heren aangaan. Deze duels zijn regelrechte vocale metal gevechten. Zo is de titeltrack “The Revenge” één van de vele hoogtepunten van het album. De plaat werd afgewerkt door mixwonder Dennis Ward, waardoor het eindresultaat qua sound de perfectie weet te benaderen. Een van de betere Frontiers releases van het jaar!
De eerste onvermijdelijke reactie is de volgende: Godverdomme, die gasten hebben alles gejat van The Editors en Interpol. ’t Zal wel , maar hebben Editors en Interpol ook niet alles gepikt bij Joy Division en The Sound ? Yep, ook weer waar. Laten we dus gewoon stellen dat we Dragons kunnen bijplaatsen in het rijtje nieuwe bands die de mosterd met een vette pollepel zijn gaan halen in de eighties. De echo gitaren zijn dus van de partij, de donkere en diepe vocals ook, en bij Dragons wordt er ook nog een streep synths toegevoegd waardoor we met momenten wat Simple Minds toestanden krijgen, zoals in “Treasure”. Het is allemaal wel wat voller, harder en strakker dan de Simple Minds en de Messias trekjes blijven gelukkig ook achterwege.
Ze hebben dus geen nieuw geluid ontdekt en doen dingen die allemaal al wel eens eerder door anderen zijn voorgedaan, maar de songs zijn bijzonder sterk en dat is wat ons betreft de reden waarom Dragons niet moet onderdoen voor gasten als Interpol en Editors. De sterke openers van de plaat “Here are the roses” en “Conditions” bevestigen dat alleen maar. De synths en vocals op het heftige “Obedience” neigen wat naar de industrial tonen van Depeche Mode, maar dan beter. De gitaren van “Trust” zijn zomaar weggelopen uit een Cult song ten tijde van ‘Love’ (“Revolution” en consoorten, weet u nog wel).
U ziet het, ‘Here are the roses’ is echte de moeite waarde, maar iemand moet deze band dringend vanuit de schaduw van Interpol en Editors weghalen.
Het Britse Hard-Fi onderscheidde zich vorig jaar met de debuutcd ‘Stars of CCTV’, waarbij vooral de singles “Hard to beat” en “Cash machine” hoog scoorden binnen de melodieuze postpunkpop.
Hard-Fi trok de lijn van hun zoektocht van de perfecte popsong door met de tweede cd, die subtiel, verfijnd en sfeervol in elkaar zit. Piano, keyboards en strijkerarrangementen geven kleur aan hun poprocksongs. Ze zijn knap in elkaar gestoken, waarbij een hardere noot uitblijft.
Archer en de zijnen kiezen resoluut voor een grootse doorbraak en kunnen erin slagen met meezingbare songs als “Suburban knights”; “Help me please”, “We need love” en “The king”. Intiemer klinken “I shall overcome”, “Tonight”, “Watch me fall apart” en “Can’t get along without you”.
Een afwisselend plaatje dus. Ook de hoesfoto springt in het oog: een simpele tekst ‘No Cover Art’.Mooie zet?!
Iron & Wine is het muzikaal project van de bebaarde Amerikaanse singer/songwriter Sam Beam. De huidige aanpak is duidelijk breder dan op de vorige cd’s, die eerder ingetogen americana/folk ‘haardvuur’songs waren.
’The Shepherd’s Dog’ brengt artiest én band op het voorplan; luister maar eens naar “Pagan, Angel and a Borrowed car”, “Carousel”, “Innocent bones”, “Wolves”, “Boy with a coin”, “The devil never sleeps” en “Peace beneath the city”. Ze staan garant voor mooi afwisselend en kwalitatief sterk songmateriaal: fris, vaardig, dromerig, sfeervol, intiem pakkend of door de psychedelica klinkend als een indieband.
De sterkte van de cd ligt in de gemoedsrust, wat ervoor zorgt dat dit een uiterst aangename, genietbare cd is.
Het Amerikaanse Pinback, onder het onafscheidelijke duo Rob Crow (bas) en Zach Smith (keyboards), is aan de vierde cd toe. Pinback, gegroeid uit Three Mile Pilot midden de jaren ’90, introduceerde samen met Low de lofi en slowcore geluid. Platen als ‘(This is a) Pinback cd’ en ‘Blue Screen Life’ klonken overtuigend. ‘Autumn of the Seraphs’ behoudt dezelfde eenvoudige, doch complex aandoende aanpak van traag meeslepende, sfeervol dromerig overlappend gitaargetokkel en -akkoorden, keyboards en bezwerende percussie, onder die emotievolle samenzang: “From nothing to nowhere”, “Barnes”, “How we breathe”, “Blue harvest” en “Bouquet”. Doch de plaat onderscheidt zich op een handvol songs door krachtiger en meer popgericht te zijn; de heren geven hun sound een nieuw elan door hun melodielijn en ritme: “Good to sea”, “Walters”, “Devil you know” en het afsluitende “Off by 50”.
De hoes van de cd toont afbeeldingen van een angstaanjagende onderwereld, omgekeerd evenredig met de sound. Het lijkt wel een niet te vatten muzikale grimmige droomwereld van de heren.
REO Speedwagon is back en hoe! Live waren ze dit jaar te zien op het Classic rock festival ‘Schwung’ en speelden daar de meeste bands naar huis. Het was een schitterend optreden met tal van REO klassiekers maar ook enkele nieuwe songs uit dit nieuwe album ‘Find Your Own Way Home’.
De band is sinds 1967 actief en kende hun grootste successen in de jaren tachtig. Deze band vond de term ‘powerballad’ uit en velen onder U zullen ongetwijfeld vrouwelijk schoon ontmoet hebben op de tonen van de monsterpakkerd “Keep On Lovin’ You”. Om maar aan te geven dat deze band toch wel enige betekenis heeft in de muziekgeschiedenis. Eind 1988 stond de band echter op splitten. Vooral het vertrek van gitarist Gary Richrath baarde de band zorgen. Het rechtstreekse gevolg van Richrath’s vertrek was dat men niet meer in staat bleek te zijn om een deftige song bij elkaar te schrijven. Dit resulteerde in enkele vrij matige albums. “Building The Bridge” uit 1996 was het laatste studioalbum van de band, maar de plaat flopte volledig. Nadien werden we wel nog regelmatig opgevrolijkt door enkele live opnames en enkele aardige, doch overbodige compilaties.
Tot er dit jaar dus nieuw werk verscheen onder de titel ‘Find your Own Way Home’. Of dit album goed is vraagt u zich ongetwijfeld af? Wel het is een beetje een dubbeltje op zijn kant. Laat ons zeggen dat drie vierden van het album ons aangenaam wist te verrassen. Het album kan absoluut niet tippen aan een plaat zoals ‘Hi-Infidelity’ maar daarnaast kan ik alle REO fans wel vertellen dat de plaat vrij lekker rockt. Het typische stemgeluid van Kevin Cronin (die de meeste songs componeerde) blijft ook anno 2007 stevig overeind staan en heeft de band met bassist Bruce Hall (“Born To Love You”) een extra sterke Classic rockstem in huis. De betere songs zijn “Smilin’ In The End” (lekkere gitaarrock), “Find Your Own Way Home” (80’s REO feel), “I Needed To Fall” (powerballade) en “Dangerous Combination” (county-rock - medegeschreven door Jim Peterik). In het tweede deel van het album zakt het hoge startniveau wat weg, maar ook dan blijft de plaat boeien.
We zijn dan ook erg blij met de terugkeer van onze goede vrienden uit Illinois. Toch kun je deze terugkeer (na elf jaar) niet bijzonder productief noemen want ‘Find Your Own Way Home’ telt slechts tien nieuwe songs.
Het Gentse Arquettes debuteert met een weerbarstig plaatje van vijf songs. Rauw melodieuze, broeierige rock’n roll en sfeervolle toetsen , ergens tussen een venijnig klinkende Das Pop, The Van Jets en een bedreven Sparklehorse, onder een bitterzoete samenzang, siert dit viertal.
De EP kwam tot stand met Pascal Deweze van Sukilove (en talloze andere projecten). Ze onderscheiden zich al met songs als “It’a relief” en “Feehler”. “The great diverse” en “Dress” behouden dezelfde vaardige, snedige aanpak. Het semi-akoestische “Her Party” besluit de EP en zorgt voor een aangename verfrissing van dit beloftevol sympathiek bandje.
Info op www.myspace.com/arquettes
Het West Vlaamse Psycho Stag kwam al in de belangstelling met het nummer “Belgian hero”, over volksvijand nummer uno M. Dutroux, anderhalf jaar terug. Momenteel is hun eerste cd uit met negen avontuurlijke songs die onverwachtse wendingen ondergaan en een broeierige spanning uitstralen. Zompige, intens meeslepende, rauwe retrorock, power/stonerpop met een punky attitude, onder een huiveringwekkende, weirdo grauwe (zeg) zang, die refereert aan het onvolprezen Claw Boys Claw, The Cramps, Butthole Surfers of Les Claypool’s Primus. “Emotional Bondage”, “Lolita Girls”, “React en “The song whatever” zijn alvast mooie voorbeelden van de afwisselende aanpak op hun fijne debuutcd.
Info op www.psychostag.be
Piet Goddaer is rusteloos. Z’n droom verwezenlijkte hij al door ‘The soft machine’ voor te stellen in Vorst Nationaal en op Pukkelpop. Een uitgebreide clubtournee breide hij in deze ‘donkere’ dagen, die telkens het ticket uitverkocht kreeg. En ons bezig bijtje heeft nav het overzichtsalbum ‘A Decade’ al optredens gepland in de Lotto Arena in april 2008.
Het was een uitgelezen kans met de kerst om de intieme set te beluisteren. Een klein anderhalf uur hoorden we Goddaer in een hoofdrol als zanger/componist, op toetsen en op bas. De klemtoon legde hij met z’n band (opnieuw) op de laatste twee cd’s, waarbij de kaart van een sfeervol, rustige aanpak werd getrokken. Een knus aangename verpozing. Een mooi decor van grote witte bollen en sterretjes zorgde voor de gezelligheid. Intimiteit troef dus, waarbij we enkel nog de openhaard op het podium misten.
Blootsvoets (om contact met de grond en z’n materiaal te hebben) en nederig (zijn we intussen al gewoon van hem) betrad hij het podium. Ozark Henry was een kwartet, waarbij de instrumentatie uiterst sober werd gehouden. Met z’n vaste toetsenist/pianist Didier Deruytter, opende Goddaer heel ingetogen “Sweet instigator”. In de volledige bezetting klonken “Splinter”, “Grace”, “Le temps qui reste” ingehouden. “Vespertine” was adembenemend, enkel bepaald door piano en stem. “To walk again” (soundtrack van de gelijknamige film over de triatleet Mark Herremans) en “Morpheus” speelden ze iets krachtiger. Het al tien jaar oude “Me & my sister” was ontdaan van z’n trippopconcept en werd gedragen door een begeesterende pianopartij.
Tijd voor bekender werk: “Word up” (refrein werd zachtjes meegezongen!), “These days” en de huidige single “God speed”, werden gekenmerkt door een sterke opbouw, ingetogen, pittig, soms snedig en mooi uitgebalanceerd.
Goddaer en de zijnen speelden na een goed uur nog een drietal nummers in de bis, waaronder “At sea”, “Indian summer” en een uiterst gevoelig “Give yourself a chance with me”. Een vleugje pianovirtuositeit besloot definitief de avond. Intussentijd waren we al vertrouwd met z’n stokwoordje “Merci” tussen enkele nummers door en bij de voorstelling van de band.
Goddaer was de ideale kerstgeleider. Zijn muzikale kerstkalkoen heeft ons gesmaakt.
Organisatie: Vooruit, Gent
Dat het promotieteam van Napalm Records goed mijn aandacht kan trekken ondervond ik bij het lezen van de term’Scottish Pirate Metal’ op de achterkant van de promo-CD van Alestorm’s laatste wapenfeit genaamd ‘Captain Morgan’s Revenge’. Ik was dan ook erg benieuwd naar wat we deze keer weer te horen zouden krijgen.
Met gemengde gevoelens knalde dit schijfje voor de eerste keer door mijn boxen. Langs de ene kant kon ik de instrumentale kant van het album wel appreciëren. De vocale prestaties van zanger Christopher Bowes, bezorgden mij tijdens de eerste luisterbeurt enkele bedenkingen. Bowes zingt namelijk allesbehalve zuiver. Na enkele luisterbeurten, slaagde ik erin om dit toch enigszins te relativeren. Zijn smerige, vuile stem, past eigenlijk wel bij het piratenthema. Zingen met een gepolijste stem over roven, prostituees, wilde feestjes en het zuipen van liters bier, zou nogal vreemd overkomen.
Vooral de sing-along songs, met een hoog Dropkick Murphys-gehalte, als “Nancy The Tavern Wench”, “Of Treasure”, “Wenches and Mead” en “Flower of Scotland” blijken zeer geschikt voor de stem van Bowes. Deze nummers zullen live dan ook gegarandeerd voor heel wat ambiance en lege vaten zorgen. De snellere nummers als “Over the Seas” en “Set Sail and Conquer” doen dan weer denken aan “Turisas”.
Aan de instrumentale kant van het album valt weinig aan te merken. De muziek ondersteunt de teksten en het thema bijzonder goed, maar de liefhebbers van technische hoogstandjes zullen hier echter niet aan hun trekken komen.
Deze technische hoogstandjes zijn volgens mij ook niet nodig om een onderhoudend album af te leveren. Het sterkste punt van Alestorm ligt hem namelijk eerder in het hoge feestgehalte. Beluister ‘Captain Morgan’s Revenge’ met een hoop maten in een rokerig hol waar liters bier en rum beschikbaar zijn en je zult de avond van je leven beleven. Maar om er thuis geboeid door te blijven, ontbreekt dit album nog een tikkeltje aantrekkingskracht.
Het uit Florida afkomstige Kamelot is er ook deze keer in geslaagd om een hoogstaand kwaliteitsalbum af te leveren. Dit nieuwe album ‘Ghost Opera’ is voor de verandering eens geen conceptalbum maar de schijf bevat wel de pakkende bombastische power-progressieve metal die we van de band gewoon zijn. De opvolger voor ‘The Black Halo’ uit 2005 werd in Wolfsburg (Duitsland) ingeblikt en voor het eerst mag ook keyboardspeler Oliver Palotai (uit Duitsland afkomstig) zich volwaardig lid noemen van de band. Kamelot is dus nu een vijftal en voor deze nieuwe plaat keerde ook ‘Karma’ drummer Casey Grillo terug naar de Kamelot stal. ‘Ghost Opera’ staat vol bombastische, rijk georchestreerde metalsongs. Het feit dat een song zich kan ontpoppen van een simpele pianoballade tot een stevige metalsong zorgt bij mij nog steeds voor een ‘wauw’-gevoel.
Toch is deze ‘Ghost Opera’ minder verrassend dan vorige albums. Waar het juist aan ligt kan ik je niet vertellen maar misschien komt het omdat we het ondertussen zo gewoon zijn dat de band de ene sterke plaat na de andere uitbrengt. Het album mist een verrassingseffect maar heeft aan kwaliteit geen gebrek. De bombastische klassieke arrangementen, de complexe doch toegankelijke progressieve metalsongs, de superieure stem van Roy Kahn, en de stevige gitaarriffs van Thomas Youngblood zorgen ook nu voor een sterk samenhangend vooruitstrevend metalalbum.
‘Ghost Opera’ is een mooie toevoeging tot de band’s al bijzonder rijke palmares. Alleen jammer dat de band mij live nog geen enkele keer heeft weten te overtuigen van hun grote klasse. Kamelot is op zijn sterkst in de studio en daar is deze nieuwe schijf het mooiste bewijs van.
Op deze ‘limited edition’ die ik in handen kreeg staat één extra song en werd er ook een interessante bonus DVD toegevoegd met de videoclip en ‘the making of Ghost Opera’.
Los Campesinos is een uit Wales afkomstig zevental en is één van de beloftes van het afgelopen jaar met deze EP, die klinkt als een bruisende cocktail van gitaarpoprock en folk. Dynamische, opwindende, dansbare, aangename en ontspannende songs. Het speelplezier druipt er van af. Dit is ‘feeling good music’, waarbij de vijf songs (en één outtro) gekenmerkt zijn door snedige, soms rauwe gitaarakkoorden, zwierige vioolpartijen en kleurrijke toetsen. Ze ondergaan diverse tempowisselingen, waarbij de vrouwelijke en mannelijke zang op elkaar zijn ingespeeld.
‘Sticking Fingers into Sockets’ bevat charmant, speels songmateriaal. De band nestelt zich ergens tussen Polyphonic Spree, Broken Social Scene, Architecture In Helsinki en Pavement. Trouwens ze coverden op hun eigen manier “Frontwards” van hen.
Een oorstrelende EP die doet hunkeren naar wat deze ‘vier man – drie vrouw’ band in 2008 in petto zal hebben.
The Pigeon Detectives zijn een jong Brits bandje uit Leeds. Ze spelen melodieus ongecompliceerde punkpop en rauwe rock’n’roll, onder zanger Matt Bowman (lijkt een jonge Roger Daltrey wel!) die z’n publiek duidelijk weet op te jutten. Rechtstreeks uit de stal van Kaiser Chiefs verweven ze de sound van Buzzcocks, Libertines, Hot Hot Heat en The Strokes. “I found out”, “Don’t know how to say goodbye” en “I’m not sorry” zijn uptempo klinkende rocksongs. “To know I love you” en de titelsong overtuigen door hun broeierige opbouw.
Kortom, ‘Wait for me’ bevat lekker, gestroomlijnde, springerige rock!
Nederlands 
Français 
