Met de rootsreggae groep The Congos gingen we terug naar de generatie van Lee Scratch Perry en Bob Marley. The Congos zijn 4 ouwe makkers die in hun leven al tonnen joints moeten gerookt hebben, want ze zagen er toch allemaal niet te normaal meer uit. De vier hielden het bij vocale prestaties terwijl ze ondersteund werden door een veel jongere begeleidingsband die een fris potje reggae en dub speelden zoals die moet klinken, met lekker stekelige gitaren, een loodzware en diepe bas en roffelende drums en percussie. The Congos waren aangenaam vertier voor het zonnige cactus en verveelden geen moment, wat anders wel eens het geval kan zijn met reggae optredens.
Om de verscheidenheid van een festival als Cactus nog wat meer in de verf te zetten kregen we hierna iets heel anders met de gitaarrock van Buffalo Tom, die hier voor het tweede jaar op rij stonden, maar nu met een nieuw album, het eerste in tien jaar tijd. De set van Buffalo Tom was even scherp, potig en fris als die van vorig jaar. Al van bij de openingssong, het bruisende “Velvet roof” wisten we dat het goed zat. Het drietal ging ongestoord door met klassiekers als “Mineral”,”Taillights Fade”, “Summers gone”, “Tangerine”, en “I’m allowed” die allen nog even fris klinken als destijds. De nieuwe songs uit het overigens voortreffelijke ‘Three easy pieces’ konden de concurrentie met de oudjes aan. Opmerkelijk en lekker stevig was de Rolling Stones cover “Stray cat blues” in de bisronde. Een zinderend optreden van een band die aan een nieuw leven is begonnen.
Met de neerslachtige muziek van Tom Mc Rae ging de temperatuur alvast een stuk naar beneden. Fuiven was er hoegenaamd niet bij, luisteren naar zijn breekbare liedjes wel. Mc Rae had enkel een pianist en een cellist meegebracht. Doe daarbij zijn hemelse stem en een stel sublieme songs en je hebt voldoende ingrediënten om het festival in vervoering te brengen. Dat deed Tom Mc Rae dan ook. Met dergelijke donkere muziek op een zonnige weide toch de aandacht van een ganse weide vasthouden, je moet het maar doen (in tegenstelling tot wat een getormenteerde zielenpoot als Rufus Wainwright hier vorig jaar stond te doen, had u ons toen een geweer gegeven, wij hadden die janker meteen uit zijn lijden verlost).
Gabriel Rios hebben we aan ons laten voorbijgaan. Je hoort niets anders dan dat dit een hele mooie jongen is (’t zal wel zeker) maar niemand heeft het over zijn muziek. Dus echt onvergetelijk zal het wel niet zijn, ook zijn twee plaatjes zijn bij ons niet blijven hangen.
Absolute hoogtepunt van de avond was natuurlijk The Flaming Lips. Zelden zo iets indrukwekkends gezien. De aanvang van hun set staat in ons geheugen gegrift. Tientallen grote ballonnen het volk in, tonnen confetti en papierslingers die met een kanon de weide werden ingeblazen en halve zot Wayne Coyne die in een reuzengrote ballon in het publiek ging crowdsurfen. Dat allemaal als intro van de eerste song, het prijsbeest “Race for the prize”. Van dan af kon het niet meer kapot, en dat was ook zo. The Flaming Lips bleven ons verrassen met hun energieke en avontuurlijke set met showelementen waar ze bij Pink Floyd stikjaloers van zijn. Die gelijkenissen met Pink Floyd zijn helemaal zo gek niet, want dit is Pink Floyd na een reanimatiekuur van vodka, buskruit en de meeste vreemde plantenextracten. The Flaming Lips puurden vooral uit hun laatste drie albums, gingen geregeld een geflipte psychedelische toer op, maakten het publiek al even gek als ze zelf zijn en zorgden voor het meest indrukwekkende totaalspektakel dat we de laatste jaren gezien hebben. Je moet er bij geweest zijn om het te geloven. Een fantastische afsluiter voor Cactus 2007. Dit zal ons nog lang bijblijven.
Tracklist: race for the prize – free radicals – yoshimi battles the pink robots I & II – vein of stars – the yeah yeah yeah song – in the morning of the magicians – the wand – cow/duck jam – the spark that bled – she don’t use jelly - do you realize
Björk mengt sfeervolle, toegankelijke pop met geluidskunst onder haar frêle, ijle en hemelse zang, die een dosis experiment en avontuur bevat. Het is de richting die sinds ‘Vespertine’ definitief is ingeslagen. ‘Medulla’ van drie jaar terug, liet een minimum aan instrumentatie horen en een maximum aan stemmen.
Björk deed beroep op vaste waarde en elektronicaspecialist Mark Bell (ex LFO). Op ‘Volta’ zijn er talrijke samenwerkingen: Timbaland (o.a. de single “Earth intruders”), Antony (van The Johnsons ) op “The dull flame of desire”, één van de hoogtepunten van de cd, koraspeler Toumani Diabeté (“Hope”) en de Afrikaanse groep Konono n°1.
’red is the color’ van de hoes, en binnenin staat Björk kleurrijk afgebeeld. Ze effent een pad van een avontuurlijk, intrigerend geluid en sfeervolle pop, met slepende beats, bevreemdende elektronica en een blaasorkest.
Ze staat op eenzame hoogte tav andere vrouwelijke songwriters. Een aparte dame!
Aan het nomadengezelschap Tinariwen (wat staat voor lege plekken) gaat een stukje geschiedenis vooraf: ze zijn ontstaan in de rebellenkampen van Khadaffi, leiden een nomadenbestaan en vanuit de onderdrukking speelden ze ‘de tishoumaren’ (= muziek van de werklozen), een soort worldpop, die militant werd ervaren. Daardoor kon het uitgebreide gezelschap zich, na talrijke cassettes te hebben uitgebracht, pas vanaf 2000 naar Europa oriënteren.
Een traditioneel instrumentarium werd ingeruild voor een rockend concept, waarbij we opzwepende Afrikaanse ritmes, reggae, dub en blues in een typisch Arabische zang horen. Het is een verademing binnen de worldpop, na Amadou & Mariam en Toumani Diabeté.
“Cler achel”, “Toumast”, “Imidiwan winakalin” en “Tamatant tilay” zijn frisse songs van hun nieuwe plaat ‘Aman Iman’, die een Europese doorbraak kan betekenen.
The Decemberists uit Portland, Oregon, onder zanger/songschrijver Colin Meloy, hangt muzikaal ergens tussen Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sons & Daughters. Dwz broeierige, fijne pop!
De vorige cd ‘Picaresque’ betekende de doorbraak in Europa. Al snel was de opvolger klaar. ‘The Crane Wife’ is de vertolking van een oude Japanse volksvertelling over een gewonde kraanvogel, die verandert in een bloedmooie vrouw. Meloys verhaal van ‘The Crane Wife’ wordt verteld in een muzikaal popfolk drieluik (ongeveer 15 minuten). Tweede drieluik is “The island - come and see - the landlord’s daughter” (twaalf minuten lang), een combinatie van pop, freefolk en progrock. De twee avontuurlijke nummers lijken het fundament voor een kortfilmpje.
Meloy heeft een zwak om songs te schrijven over tragische figuren, ondersteund door een breed instrumentarium.
The Decemberists hebben een overtuigende, uiterst genietbare nieuwe cd uit van knap gearrangeerd songmateriaal met een intense opbouw.
“ London’s answer to the Yeah Yeah Yeahs” lettert de NME, en ze zitten er recht op. Niet dat dit zomaar een imitatiegroepje is, maar de gelijkenissen zijn er wel. Een zangeres met ballen, de bevallige zwarte dame Shingai Shoniwa, achternagezeten door een mannenduo die de gitaren en drums geselen en hierbij welgemikte stoten van songs afvuren. We denken ook een beetje aan Be your own pet, maar dan iets minder gestoord, of zelfs aan The Dresden Dolls, met onthouding van het theatrale. Er staan hier verduiveld goeie nummers op om te kunnen spreken van een beloftevolle band met een sterke eigen sound. Noisettes zijn niet vies van een flinke streep punkrock (“Sister Rosetta” en “Nothing to dread”) en evenmin van een welgeplaatste vuile gitaarsolo. In “Mind the gap” gaan ze alle richtingen uit, het klinkt als The Dresden Dolls met wilde gitaren of The Fiery Furnaces na een atoomontploffing. Die diversiteit merken we in meerdere songs, Noisettes pompen verschillende ideeën in één song en toch blijft alles mooi aan elkaar hangen en spatten er geregeld vonken uit. De bij momenten soulvolle stem van de wilde Shingain Shoniwa jaagt de songs op en doet soms denken aan het beste van Skunk Anansie (met het beste van Skunk Anansie bedoelen we dan die enkele goede songs die op hun debuutplaat stonden, want voor de rest was deze band volledig te verwaarlozen). Ook aan Lisa Kekaula en haar The Bellrays denken we wel eens, garage-rock met soul. Alleen dit, Noisettes bieden meer verscheidenheid en zijn niet in één hokje te steken.
Dit is gevarieerde, wilde en strakke rock van een trio die vol verrassingen zit.
Een verdomd fijn plaatje, als je ’t ons vraagt.
Hippoman is een vierkoppige band, die frisse, sprankelende en sfeervolle pop speelt, bepaald door de helder emotievolle stem van Didier Steenhout. De groep kreeg al een eervolle vermelding in de Provincieprijs van Oost-Vlaanderen 2006.
De twee songs “Reunite” en “Live your life” zijn melodieuze broeierige gitaarpopsongs, ondersteund door piano en toetsen. ‘Spread happiness, build a better world’ is alvast het motto van een band, die leunt aan de sound van Joost Zweegers, Keane, The Fray en Sioen. Beloftevol kwartet!
Info op www.hippoman.be
De wereldberoemde jonge melkmuilen van Arctic Monkeys uit Sheffield behoeven eigenlijk geen introductie meer. Tenzij u vorig jaar onder de grond heeft doorgebracht weet u dat deze band ‘de’ hype was van 2006. Hun debuutalbum ‘Whatever people say I am, That’s what I’m not’ dat uitkwam in januari 2006 staat genoteerd als het best verkopende debuutalbum ooit in het Verenigd Koninkrijk.
De songs op hun nieuwe album ‘Favourite Worst Nightmare’ klinken niet zo rauw als hun debuut maar de harde nummers rocken als geen ander en zijn doorspekt met leuke effecten. Arctic Monkeys doorstaan met verve de ‘second album fever’ met een overdonderende tweede klasseplaat die toch iets complexer en rommeliger klinkt dan dun debuut.
Vier dagen na hun doortocht op Rock Werchter hielden de Arctic Monkeys met hun post-punk halt in de Zénith te Lille. Stilstaan was echter absoluut geen optie, zanger Alex Turner maande aan: ‘Get on your dancing shoes, you sexy little swine’. Het ene na het andere dansbare punkpopnummer werd geserveerd, waaronder de alom gekende prachtnummers als “Brianstorm” en “When The Sun Goes Down”, “I Bet You Look Good on the Dancefloor”, “View from the Afternoon”, “Florescent Adolescent”, “D is for dangerous” (waaruit de albumtitel is ontsproten) en “Teddy Picker”.
Snedige riffs en scherp gespeelde gitaarlijnen in combinatie met soepel doorlopende teksten zorgen voor een hoge rock-‘n’-rollwaarde in het bloed van deze jonge band. We moeten eerlijk blijven: alle lof is meer dan terecht want de muziek die deze groep nu al brengt - ook al zijn de termen leuk, speels, vrolijk en snel meer dan op hun plaats - verklapt allesbehalve hun jeugdbrand!
Arctic Monkeys hebben op een jaar tijd duidelijk progressie en een sprong naar volwassenheid gemaakt. Ook de teksten van Alex Turner zitten stilistisch puik in elkaar. De tomeloze energie, de podiumattitude en de rauwe gitaren die jonge snaken produceerden was wel meer dan overweldigend! De Arctic Monkeys denderen werkelijk over je heen: wat een mooie ‘nachtmerrie’ is dit geworden! Briljant!
The Coral opende de avond maar kon ondanks de bescheiden oorwormpjes “Pass it On” en “Dreaming Of You” maar enkele momenten boeien. We hadden meer verwacht van een groep die nooit het niveau haalde die te horen is op hun debuutplaat ‘Coral’ uit 2002.
Organisatie: France Leduc Production
Vandaag draait de eerste film van Joost Wynant in de zalen, 'De laatste zomer', over vier jongeren die hun vakantie in hun kleine dorp doorbrengen. Gisteren was er een première-feestje in de Culture Club in Gent, met onder andere DJ Sioen.
De nieuwe generatie Britse en Amerikaanse bands en het handvol Belgische bands (glansrol voor Goose) overtuigden.
Een tevreden publiek, een tevreden reporter..moet er nog meer muziek zijn?
Billy Talent (Main Stage )mocht, naast Milow in de Marquee, het festival voor geopend verklaren.
Het Canadese gezelschap nestelt zich binnen de emorock en heeft met “Fallen leaves” al een fijn hitje op zak. Zanger Benjamin Kowalewicz deed vocaal denken aan Zack de la Rocha van RATM. Ze trokken alvast fel van leer met songs als “How it goes” en “Devil”. Ze wisten een pak jongeren te boeien met “Try honesty” en “Fallen leaves”. Een potig, dynamisch setje van een veel-in-dozijn-bands. Goede aanzet van het vierdaags festival.
Het Limburgse Zornik (Main Stage) op z’n beurt, heeft een nieuwe cd ‘Crosses’uit, en warmde zich al op in de Lotto Arena, een paar maand geleden. Vooraan het podium was het duidelijk dat Zornik jonge meisjesharten bekoorde. Koen Buyse trad op met 40° koorts, wat niet belette om er meteen in te vliegen met “Lost and Found”. De groep haalde z’n Afrekening hits uit de kast: “Believe in me”, “It’ so unreal” , “Scared of yourself” en “Black hope shot down”. De four-men-in-black beklemtoonden het recentste album. Live result: net zoals bij hun laatste doortocht moeten we besluiten dat de songs van Zornik op zo’n groots podium net onvoldoende beklijven!
Het jonge Britse Air Traffic (Pyramid Marquee) intrigeerde met hun fijne, subtiele gitaarpoprock die de ene maal snedig klonk, de andere maal ingetogen. Het publiek maakte kennis met hun melodieus opgebouwde emotievolle songs. Een overtuigende set, met een uitgelaten zanger op toetsen en piano. Air Traffic plaatste zich ergens tussen Bloc Party, Franz Ferdinand in de krachtige songs als de single “Just abuse me” en door het intense pianospel aan Keane en Coldplay. Tof bandje, die zich meteen onderscheidde. Het wordt uitkijken naar het te verschijnen debuut.
My Chemical Romance (Main Stage) maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprock als Fall Out Boy, Lostprophets en Panic! at the Disco. Ze hebben al een pak hits afgeleverd met hun recentste cd. Het vijftal uit New Jersey profileerde zich als een stadion rock band, refererend aan Queen en Smashing Pumpkins. Ze speelden een afgelijnde set, maar het hoofdpodium was iets te hoog gegrepen om aanhoudend te boeien. De glans was er met songs als “Disappear”, “Welcome to the black parade”, “Helena”, “Famous last words” en het ingetogen “Cancer”.
Marilyn Manson (Main Stage) de wereld van Marilyn Manson is er geen van engeltjes. De duivelse ‘Antichrist Superstar’ serveert een stevige portie donker dreigende industrial gothic metal. Sex, drugs, Caligula taferelen en Satanisme staan in mans muzikaal woordenboek. ‘Eat me, Drink me’ is de onlangs verschenen cd om onder de aandacht te brengen. Op het podium bleef de drive uit (aan de nieuwe songs schort er toch wat!) en was de act minder spectaculair dan verwacht: het bleef bij de zwarte klederdracht, kaarsen op het podium, een ‘lookalike’ vlijmscherp mes aan z’n microfoon, en veel schmink! Op de koop toe viel het geluid een paar maal uit. Het waren opnieuw de covers “Sweet dreams” en “Tainted love” en enkele onversneden oude songs als “The dope show” die de set boeiden. Het rookgordijn en de snippers op het eind konden de gig niet redden. Zette Brian Warner z’n definitieve passen in het hellevuur?!
Beastie Boys (Pyramid Marquee) Een afgeladen Marquee zag de drie dolle veertigers AdRock, MCA en Mike D op hun best. De voorbije tournee was geslaagd, doch rommelig, met een pak punkrocksongs. De drie MC’s (in maatpak), hun dj (Mixmaster Mike) en hun band (waaronder toetsenist Money Mark) stonden op scherp en serveerden een aanstekelijke, dynamische en opzwepende cocktail van rock, hiphop, soul, funk en ‘70’s psychedelica, onder een spervuur aan raps en scratches.
Al van in het begin van de set maanden de drie MC’s het publiek aan om elkaar te helpen, want het ging er vooraan nogal heftig aan toe door de snel op elkaar volgende punkrocksongs “Time for living” en “Egg grid”. De lange afwezigheid van The Beasties zal daar wel voor iets tussen hebben gezeten! “Root down” zette de toon van hun twintigjarige carrière: van “Triple trouble”, “Sure shot”, “Body movin’”, “Super disco breakin’” tot de oude oldschool “Brass monkey”, hun eerste single ooit! Deze nummers werden mooi afgewisseld met instrumentale funky soulpop van de nieuwe cd ‘The Mix Up’.
The Beastie Boys zetten de tent op z’n kop: “So what’cha want”, “Remote control”, “3 MC’s & 1 DJ”, “No sleep till Brooklyn”, “Check it out” en “Intergalactic”. “Sabotage”, aan het adres van de President of the United States, mocht totally weirdo de set besluiten. Wat een wervelwind in de Marquee!
Van de ene naar de andere wervelwind, want Muse trad aan op de Main Stage, als afsluiter van dag 1. Het Britse drietal, onder Matthew Bellamy, live met vier, dwingt respect af van wat ze op een kleine zeven jaar hebben verwezenlijkt: pittig verbeten en sfeervolle gitaarrock en bombast kunnen overbrengen in bruisende livesets.
Vorig jaar waren we onder de indruk van hun optredens op Werchter (toen was net ‘Black Holes & Revelations’ uit) en in zaal te Lille en te Antwerpen, hun indrukwekkende lightshow en het decor van een veelhoekige kap over de drums. Het goed op elkaar afgestemde viertal speelde een stevige set; af en toe namen ze gas terug. “Knights of Cydonia”, “Hysteria” en “Map of the problematique” wisselden ze af met aanstekelijke songs als “Feeling good en “Sunburn”. We fronsten de wenkbrauwen van wat Bellamy uitvoerde op z’n gitaar; hij manipuleerde zelfs het geluid met een (resonantie)plaatje (cfr. Mark Bell bij de Björkset).
De groep zag, kwam en overwon: “Invincible”, “Starlight”, “Time is running out” en in de bis ‘Newborn”, “Plug in baby” en “Take a bow”. Ze gingen erin als zoetenkoek!
Wat een gemotiveerde, alles gevende band en een sterke respons allemaal niet oplevert.
Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)
Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd’s. ‘O’, twee jaar terug, was een ontroerende, melancholische breekbare plaat, met een knipoog naar Jef Buckley. Rice ontpopt zich als een troubadour op ‘9’, want z’n ingetogen gitaarliedjes worden doordrenkt met breed uitwaaierende arrangementen en een vleugje freefolk: van intiem pakkend, broeierig, stevig tot bombast. Het maakt van ‘9’ een afwisselend plaatje.
De cd begint met de single “9 crimes”, vocaal ondersteund door Lisa Hannigan. Het betekende z’n doorbraak naar een breed publiek.
Songs als “Elephant”, “Coconut skins”, “Me, my yoke +” en “Grey room” hebben een prachtige opbouw, zijn forser en krachtiger en ondergaan diverse tempowisselingen. Op “Rootless tree” kan hij zelfs menig postpunkbandje aan! Of hij gaat intiem te werk; luister maar naar “The animals were gone”, “Dogs”, “Accidental babies” en “Sleep don’t weep” (opnieuw met Lisa Hannigan); piano, akoestische gitaren en de vocals bepalen de songs. Damien Rice slaagt op deze tweede plaat z'n songs onder te dompelen in allerlei sfeerscheppingen. Meeslepende melodramatische muziek!
Low, onder Alan Sparhwk en Mimi Parker (Matt Livingstone op bas), heeft de opvolger klaar van ‘The great destroyer’ uit 2005. Een rockende plaat die met ‘Drums And Guns’ opnieuw wordt afgewisseld met slowcoresongs onder Alans diepe en Mimi’s breekbare stem: spaarzaam begeleid en bepaald door weirdo elektronica, pianoloops, percussie en feedbackgeraas; een repetitief, traag doch spannend donker, dreigend, slepend ritme. Resultaat: beklemmend en huiveringwekkend materiaal, waarbij moord, dood en verderf de centrale thema’s zijn. “Pretty people”, “Dragonfly” en “Murderer” zijn de mooiste voorbeelden.
“Always fade”, “Hatchet” en “Take your time” zijn een aangename verfrissing binnen de mysterieus voortkabbelende songs. En The Beatles & The Stones worden zelfs geëerd in één van de songs door het Amerikaanse drietal!
Op “Dust on the window” is een hoofdrol weggelegd voor Mimi’s zang.
'Drums And Guns' is een gewaagde muzikale trip en heeft een kaal geluid met veel elektronica.
Het Noord Engelse collectief 65daysofstatic blaast de postrock nieuw leven in. Ze zijn de overtreffende trap van bands als Mogwai en Explosions in the Sky en benaderen nog het best ons eigen Madensuyu.
Hun instrumentaal filmische sound ondergaat diverse tempowisselingen en gaat van zacht, sfeervol naar fors en krachtig tot luid en hard van overwaaiende distortion gitaren en opzwepende drums. Een fris avontuurlijke aanpak, waarbij in elke song de aandacht wordt behouden. Het gebruik van voorgeprogrammeerde (knisperende) elektronica, strijkers en gesamplede drumpartijen bieden een meerwaarde aan hun spannend broeierige sound.
Op plaat klinken ze warm en lieflijker; live zijn ze als een windhoos: verbeten explosief! De opvolger van ‘One time for all time’ gaat dus van muzikale chaos tot een gecoördineerd geheel.
“When we were younger & better”, “Don’t go down to sorrow”, “These things you can’t unlearn” en “The conspiracy of seeds” zijn kippenvelsongs: ze hebben een intrigerende opbouw, zijn mooi uitgesponnen, grijpen je bij het nekvel en blazen je met de rug tegen de muur. Wat een contrasten van een opwindende band!
Nederlands 
Français 
