De sprookjes-/droomwereld van de zusjes Casady is een wonderbaarlijke wereld: hun freefolk/elektronicableeps heeft sinds 2004 een heuse beweging op gang gebracht. CocoRosie brengt een origineel en avontuurlijk geluid van schrapende elektronica, bas, piano, harp, beatbox en allerhande geluidjes, naast de twee aparte stemmen van de zusjes (Sierra heeft een klassiek geschoolde zang en operastem, en er is de kreunde zegzang/raps van Bianca, die op de huidige cd een hoofdrol inneemt) Op de derde cd klinkt CocoRosie toegankelijk, waardoor ze tav de voorbije cd’s aan belangstelling kunnen winnen. CocoRosie goes pop: de bevreemdende stemmenpracht wordt omlijst door elektronicabeats en beatbox, zonder sterkte in te boeten. CocoRosie kan meer airplay verkrijgen, met songs als “Rainbowwarriors”, “Werewolf” en “Japan”. Songs als “Bloodyturns”, “Sunshine”, “Blackpoppies”, “Houses” en de extra track “Childhood” worden gedragen door de stemmen van de zusjes. De wondere klankenwereld is te horen op “Promise”, “Raphael” en “Animals”. In het slotnummer “Miracle” komt Antony (van The Johnsons) nog eens langs, waardoor de muzikale cirkel van CocoRosie rond is en aantoont dat we te maken hebben met een overtuigend derde cd. Toegegeven, hun muzikale magische knusse leef- en droomwereld is alvast iets waarvoor je vinden moet zijn bent. De zusjes Casady en hun harem zijn de nieuwe ‘Wizard of Oz’.
Welkom in het wereldje van de (alt.)country/americanapop. Twee interessante bands stonden geprogrammeerd in de Trix te Antwerpen en bezorgden ons door hun doorleefde, meeslepende, broeierige en aanstekelijke emotievolle sound een fijne avond.
The Hellsayers leunden het nauwst aan het sfeervolle Calexico en My Morning Jacket, mede door de aan Jim James refererende hemelse stem. Het vijftal heeft een tragere muzikale aanpak dan Band Of Horses. Ze namen evenveel ‘speelrecht’ voor handen. Een dromerige, pakkende sound die af en toe iets krachtiger klonk. We hoorden een paar pareltjes als “Island of Malta” en “The lonesome sea”. Op het eind vervoegde de toetsenist van Band Of Horses hen, wat de sound kleurrijker maakte.
Uit Seattle, USA, is er de band rond Benjamin Bridwell, Band Of Horses. De band grijpt terug naar de sound van eind’80’s groepen als Green On Red, The Long Ryders en The Triffids, en onderscheidt zich van My Morning Jacket, Wilco en landgenoten Arcade Fire: emotievolle songs, die verslavend inwerken en een prachtige opbouw hebben. Vorig jaar verscheen hun debuut ‘Everything all the time’; de band werkt nu naarstig aan de tweede plaat. Het zijn mannen met baarden, houthakkershemden en een lichaam vol tatoeages. Het zijn lieve, spontane en relaxte gasten, die er een fijn en (te) kort feestje van maakten (een klein uur!). Het was een enthousiaste band, die duidelijk genoot van de respons.
Net zoals My Morning Jacket bij hun laatste doortocht (op Pukkelpop) koos voor een snedige, fel bedreven en subtiele aanpak, deed Band Of Horses het hen wonderbaarlijk na: fijne melodieën, een puik gitaarspel en een sterke zang. “The great salt lake” en “the weed party” kregen een extravert tintje.
Zanger Bridwell wisselde verschillende malen van gitaar, speelde steelpedal of - zoals op “Monsters” - een 3 snarige bas, waarbij de band refereerde naar Morphine. Naar een hoogtepunt gingen ze met de single “Funeral”, die een schitterende opbouw had: van intiem, sfeervol tot krachtig en dynamisch.
Bridwell en z’n band schudden songs uit hun mouw alsof het kinderspel was; ze stelden voor de helft van de set nieuwe songs voor, warme intense en fel bedreven americanapop die het publiek boeide.
De band speelde twee nieuwe songs in de bis, “Writers” en “Ronnie”, waarbij de toetsen op het voorplan kwamen en er zelfs een vleugje gospel was te horen.
Overtuigende sets van twee bands die een ticket doorbraak verdienen!
Organisatie: Trix, Antwerpen
Opvallend veel jong volk met (bakke)baarden kwam afgelopen vrijdagavond afgezakt naar de Trix Club voor de eerste showcase van Built To Spill op Belgische bodem sinds hun doortocht op Rock Herk in 1999. Liefhebbers van de betere independent indierock keken dus halsreikend uit naar de komst van deze semi-legendarische groep, wiens geluid sinds jaar en dag wordt getypeerd door de melancholische en breekbare stem van frontman en opperbaard Doug Martsch en de meerlagige lang uitgesponnen gitaarpartijen.
Net als Neil Young & Crazy Horse verstaat Built To Spill de kunst om dromen en emoties over verlies en verlangen te integreren in epische gitaarnummers. Niet toevallig dus dat Martsch & co live wel eens durven uitpakken met een 20 minuten durende versie van Young’s ‘Cortez the Killer’! Martsch verklaarde bij aanvang van het optreden dat zijn band geen playlist had samengesteld, waarop het publiek dolenthousiast reageerde met een regen van verzoeknummers. Ondanks herhaaldelijk aandringen werd ‘Cortez the Killer’ dan toch niet ingezet, maar een uitgebreide bloemlezing uit hun zes studioalbums maakte dit verzoek al snel overbodig. Uit het klassieke album ‘Perfect From Now On’ (1997) onthouden we vooral “Randy Described Eternity” en “Made-up Dreams”, stuk voor stuk memorabele gitaarbrokken die live afklokken op ruim 6 minuten. Op recentere albums opteert de groep eerder voor compacte gitaarsongs zoals “Center of the Universe”, “Carry the Zero” en “You Were Right”die allen op eenvoudig verzoek in de setlist opdoken. Tot die laatste categorie behoort ongetwijfeld ook de huidige single “Conventional Wisdom”, nu al één van de gitaarparels uit 2007 en live goed voor een versie van net geen 10 minuten waarbij drie gitaristen ‘duel eerden’ alsof Sebadoh en Dinosaur Jr. tegelijk naar huis moesten gespeeld worden. Tussen de nummers door werd ruimschoots de tijd genomen om geluid (en licht) bij te stellen en het gitaarzweet even weg te vegen, maar echt storend kon je dit bezwaarlijk noemen. Na goed anderhalf uur werden Marthsch & co uiteraard teruggeschreeuwd voor meer ... en meer kregen we. Het laatste bisnummer, waarvan ondergetekende spijtig genoeg (nog) geen titel op de kop kon tikken, mondde uit in een jamsessie van een goed kwartiur waar de groep een laatste maal haar epische gitaarkunsten kon demonstreren om vervolgens het publiek verweesd achter te laten.
Laat het aub geen acht jaar meer duren vooraleer deze zeer sympathieke indierockers nog eens voet zetten op Vlaamse concertbodem!
Enkel afgaand op het laatste deel van de set van opwarmer The Arquettes bleek dat de meeste laatkomers ongelijk hadden. De melodieuze doch niet van scherpe randjes gespeende powerrock kwam bijzonder goed uit de verf op het podium van de Trix Club. Bovendien beschikt dit talent van eigen bodem met zijn vrouwelijke bassiste en de harmonische samenzang à la Posies en Beatles over twee sterke troeven voor de toekomst.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Shellac, de band van de bekende producer Steve Albini, al zo’n 15 jaar bezig, en nota bene nog maar vier cd’s uitgebracht, is muzikaal een goed bewaard alternatief geheim. Ze zijn gegroeid uit de hardcore/noiserockscene van Big Black (Albini’s eerste groep), No Means No, Black Flag (Henry Rollins), Fugazi, Sonic Youth, Butthole Surfers, Helmet en latere bands The Jesus Lizard en Barkmarket.
Shellac zette alvast deze muzikale stijl verder: een neurotisch aanstekelijk metaal klinkende gitaar (een ‘prikkeldraadgitaarklank’), een grommende, dreunende, repeterende, diepe bas en gortdroge powerdrums. Shellac, al van in het begin onder de vaste bezetting Albini (zang/gitaar), Bob Weston (bas/zang) en Todd Trainer (drums), weren publiciteit en promo af. Ze besloten een korte Europese tournee in te lassen waarbij ze tweemaal halt hielden te Nederland, De Vooruit te Gent (www.vooruit.be) en Le Grand Mix te Tourcoing, nav de te verschijnen vierde cd ‘Excellent Italian Greyhound’. Fijn om zo’n unieke band in een straal van 250 km vier keren aan het werk te kunnen zien!
Het drietal, dicht bij elkaar opgesteld, beschikt over aluminium (oubollig) lijkende versterkers en een eenvoudig aan Dead Moon denkend drumstel. Het draait ‘em om ‘geluid’ bij Shellac; ze stralen power en oerkracht uit. Intrigerend! Ze boeiden een kleine twee uur lang, waarbij ze putten uit hun oeuvre van vier minutensongs, een paar instrumentale tussendoortjes en soms lang uitgesponnen nummers, gebaseerd op die repetitieve bastune, Albini’s unieke gitaarspel (stevig en snedig, snaren doen afzien en er zelfs z’n tanden inzetten!), z’n blik op oneindig en z’n rauwe onvaste zegzang, opgezweept door de harde, strakke drumslagen. Verbazingwekkend toch wat het trio aan het uitvoeren was. Albini’s hoofd- of vingerknikje naar de anderen deed een song van tempo veranderen of zorgde voor een onverwachtse wending. Da’s Shellac live dus. Een greep uit het songmateriaal: “Pull the cup”, “The Black Ass” en “Minute” van ‘At Action Parc’, een prachtig uitgewerkt “Didn’t we deserve a look at you…” en “Canada” uit ‘Terraform’, de oudjes “Rambler song”, “Billiard player song” en de dubieuze “Doris” en “Wingwalker”, combineerden ze met een pak ‘1000 Hurt’ songs: “Prayer to God”, “Squirrel Song”, “Mama Gina” en “Shoe Song”. Nieuw waren alvast “Steady as he goes” en “The end of radio”. Afsluiter “Watch song” (opnieuw van ‘1000 Hurts’) mondde uit op een cymbalenveldslag!
De teksten van Albini zijn soms à l’improviste, en kunnen sarcastisch en bizar zijn zoals de monoloog over kleine meisjes en bejaarde vrouwen (“Mama Gina”) en vogels en vliegtuigen. En dan is er Weston, grappenmaker van het drietal, die een tweetal maal een vragenronde hield: “Are there any intelligent questions that you wanna know ‘bout us?“. Intelligent questions met een vleugje zottigheid!
We hadden te maken met een donker, dreigende noisetrip van drie weirdo’s, die sterk op elkaar waren ingespeeld; de eigenwijze drie-éénheid Shellac was een adembenemende belevenis.
Organisatie: Le Grand Mix, Tourcoing
Het Nederlandse Alamo Race Track had de eer en het genoegen het voorprogamma te mogen spelen van wat later een heugelijke avond zou worden. Het stond in de sterren geschreven dat Wovenhand zijn trouwe schare fans niet in de steek zou laten. En zo geschiedde. Alle goeie pogingen van The Race Track ten spijt moet gezegd dat hun moedige pogingen het onderspit moesten delven voor wat later zou uitgroeien tot een werkelijk schitterend concert. The Track deed soms denken aan A Brand, mooie gitaarmelodieën, tweestemmige zanglijnen, falsetto gitarist, swampy nummers. Kortom, voor Nederlanders: puik werk, al is nog niet gezegd of hun startende tournee in Australië veel zoden aan de dijk zal brengen.
Wovenhand heeft op zijn dooie gemak de Gentse HA ingepakt. Niet dat dit zo’n makkie is, maar door uit te pakken met een snoeiharde en strakke, anderhalf uur stomende set, werd je meegezogen in een onheil adembenemende vertoning. Als er al duivels in de HA aanwezig waren, dan zijn zij nu voorgoed uitgedreven. In half Gent bovendien ook! David Eugene Edwards is als het ware een religieus fenomeen; zoveel moet gezegd worden. Als sinds zijn vorige doortochten met 16 Horsepower en later met zijn huidige band, heeft hij een trouwe schare fans opgebouwd, die hem op handen dragen. Met een stem als een klaxon, nu eens vervormd, dan eens clean, maar steeds loepzuiver, sneed hij zijn set aan, bijgestaan door zijn muzikanten; een snoeiharde bas en dito leadgitaar, waarvan deze laatste ten gepaste tijde de pianopartijen en andere toebehoren die op cd te horen zijn, geruisloos verving door subtiel gitaarspel. Eugene nota bene, een Gretsch Tennessee Rose in handen hebbende, moest hier niet voor onderdoen, al laat hij het graag wat breed hangen met veel feedback en slidegitaar. Zo creëert hij zijn eigen uniek, bijna religieus geluid. Songs werden steevast ingezet met een tune-momentje (was ook nodig, er werd nogal aan die snaren getrokken!), vergezeld van een kleine redevoering, als was het de zondagsmis met bijhorende preek – maar dan een stuk boeiender!
Een snoeiharde intro “Roma” zette de toon voor wat komen zou. Nummers volgden elkaar op, in een zekere hiërarchie, als was het de logica zelve. “Whiter Shaker”, “Truly Golden” en het prachtige “Whistling girl” uit ‘Mosaic’; “Tin Finger” uit het alom bejubelde ‘Consider the Birds’, en het op verschillende opnames terugkerende “Your Russia”. Afsluiter en dubbele bis “Dirty Blug” uit ‘Puur’ maakte er een strak einde aan.
Het nakende Pinksterweekend bood met Wovenhand een concert met een strikje errond!
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Madonna heeft speciaal voor de Live Earth-concerten een liedje geschreven. Hey you! werd samen met Pharell Williams geproduceerd en zal op 7juli door de zangeres voorgesteld worden tijdens haar optreden op Live Earth, concerten voor een beter klimaatbeheer die in alle werelddelen meer dan honderd groepen en artiesten optrommelen. De optredens vinden plaats in New York, Sydney, Tokio, Shanghai, Johannesburg, Rio en Hamburg. Madonna zal naast de Red Hot Chili Peppers en Genesis in het Londonse Wembley Stadium optreden.
Fixkes schrijft hitgeschiedenis met 'Kvraagetaan'. Het Strabroekse groepje staat morgen/zaterdag zijn twaalfde week op rij bovenaan de Ultratop.
Daarmee evenaren ze het record van 'Crazy Frog' van Axel F en 'The Ketchup Song' van Las Ketchup.
Nooit eerder stond een nummer van eigen bodem zo lang op de eerste plaats.
Van 'Kvraagetaan' zijn al meer dan 15.000 exemplaren verkocht. Opvallend hierbij is het grote aantal downloads via het internet. Die worden sinds 2005 meegeteld in de Ultratop.
Orchestral Manoeuvres in the Dark, Andy McCluskey en Paul Humphreys, waren samen met bands als The Human League, Soft Cell, The Simple Minds, Ultravox, Gary Numann en Pet Shop Boys één van de smaakmakers van de ‘80’s synthi/electropop. Begin ‘80’s hits “Electricity”, “Enola Gay” en de plaat ‘Architecture & Morality’ uit ’81 zorgden ervoor dat de band in verschillende top honderden aller tijden kwam te staan.
Sinds ’84 nam het duo meer afstand van de ‘new-wave’ en kwam de klemtoon op kitsch en discotunes binnen hun electropop, wat originaliteit en avontuur deed afnemen.OMD werd resoluut een hitmachine.
OMD werd geprikkeld door de voorbije elektronicarevival. Een uitverkochte AB met veel dertig- en veertigers, die zich meteen in de jaren ‘80 waanden. Trouwens, OMD was de eerste band die ik ooit live zag (Brielpoort, Deinze; zucht, waar is de tijd?!), als pogoënde tiener.
De set werd opgedeeld met de plaat ‘Architecture & Morality’ en ander hitwerk. In een kleine twee uur speelden ze een twintigtal songs; zowel McCluskey als Humphreys hadden vocaal nog niks aan helderheid en intensiteit ingeboet. Ze waren alvast sterk onder de indruk van de respons. Een emotioneel en een happy weerzien na twintig jaar! Fijne reünie.
Een gewaagde start met het instrumentale “Architecture & Morality”, gevolgd door “Sealand” en “New stone age”. De traag meeslepende, dromerige, donker dreigende nummers en hun soundscapes/bleeps deed me stilstaan bij ‘90’s (ambient)elektronicabands als The Orb, Orbital, The Black Dog, …Ze haalden de mosterd bij een OMD. De projecties kleurden het geheel mooi in.
“Georgia” was het eerste uptempo nummer. “She’s leaving” en “Souvenir” (Humphreys on vocals!) zorgden voor een sfeervol lentegeluid. “Joan Of Arc” en “Maid Of Orleans” waren hoogtepunten, door de herkenbare tunes, de Joan Of Arc projecties, de kruisbeelden, het lichtdecor en de stroboscoopeffects. Trouwens, de 47 jarige McCluskey demonstreerde z’n aloude pogobewegingen, waarvan hij even moest recupereren. “The beginning and the end” sloot het eerste muzikale hoofdstuk af.
“En nu tijd voor popsongs” haalde hij aan; de OMD hitmachine was een feit, origineel op gang getrokken door “Messages” uit ’79. We konden genieten van fijne, dromerige en zorgeloze popsongs als “Forever live & die”, “If you leave” en “Talking loud & clear”, met een bloementapijt op het achterplan.
“So in love” en “The locomotion” waren samen met “Tesla girls” de meezingers en discostampers. “Sailing on the seven seas”, één van de laatste singles die ze uitbrachten (’91), leidde een vernieuwende OMD in , maar was ook meteen het muzikale einde van de band. De klassieker “Enola Gay” besloot de set; aangrijpend waren de woorden op het scherm “Now I become death, the destroyer of the world”.
In de bis werden we getrakteerd op een OMD schlager “Walking on the milky way”; de andere instant klassieker “Electricity” volgde en definitief beëindigden ze met het traag opbouwende “Romance”. Enkel “Genetic Engineering” en “Telegraph”, twee voorname creatieve songs, misten we.
We beleefden net als de band een fijn nostalgisch avondje. ‘The good times’ van de synthipop zijn nog niet vervlogen.
Organisatie: Live Nation
Monza is de band rond Stijn Meuris; met Noordkaap leverden ze in de jaren ’90 fijne poprock hits als “Arme Joe”, “Satelliet Suzy”, “Panamarenko”, “Wat is kunst” en “Ik hou van U”. Monza debuteerde in 2001, in het verlengde van Noordkaap: emotievolle gitaarpop, mooi uitgediept en gekenmerkt door een sterke tekstinhoud. De opvolger ‘Grand’ (’05) was intenser en had een ‘80’s wave tint, waarbij Meuris de dramatische gebeurtenissen van z’n vriendin moest afschrijven.
Vorig jaar ondernam Monza een heuse theatertournee, die in première ging in de Arenbergschouwburg en op dvd werd gezet. In dezelfde Arenberg was er vanavond een voorsmaakje van de nieuwe cd, die pas na de zomer zal verschijnen.
Live was Monza dynamisch en bedreven, leefde de band zich uit, en vertoefde Meuris in een andere leefwereld; een strak spelende bezielde band. Ze gaven de indruk van een optreden van een band-in-a-box of op tv, door het sobere lichtdecor van witte lampen, laag hangend over het podium.
Anderhalf uur lang speelde het vijftal een afwisselende set van de voorbije cd’s, en maakten we kennis met enkele veelbelovende nieuwe songs. Ze openden met “Solaris” en “Tanken in Luxemburg”, twee subtiele rockers van de komende cd. “Satelliet Suzy” refereerde naar de Noordkaap periode. Meuris stoeide met de microfoon, ging in op reacties van het publiek en maakte er een tof, ontspannend avondje van.
“Hulp via India”, “Alles half” en “Rijkdom” hadden een spannend broeierige opbouw en onderstreepten Monza’s muzikale kwaliteit. De vorige single “Dood aan alle meisjes” ging naar een climax en het nieuwe “Daisy Bell” (lees Deci-Bell), een meeslepende rocker, reflecteerde aan de gehoorsproblemen van Meuris. “Vertrouwd hart” was één van de hoogtepunten: van een bezwerend naar een feller bedreven toon, een donker dreigende ‘80’s tint en een noisy gitaarpartij. “Als ze swingt” klonk als een Arno’s “Mon sissoyen”. In de finale van de set waren er “Als techniek faalt”, bepaald door handgeklap en een uitgesponnen “Van God Los”, die kon rekenen op een sterke respons.
De groep behield de swing in de bis met het groovy opzwepende “Alleen te zijn en er mee om te gaan” en “De schuld van de deejay”.
Monza toonde aan een goed geoliede rockende machine te zijn, die ons nieuwsgierig heeft gemaakt naar de nieuwe cd. Een geslaagde ‘warming-up’ in de Arenberg!
Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen
Het was alweer een tijdje geleden dat we Marillion live aan het werk hadden gezien. Ditmaal kregen we de kans om de heren in Noord Frankrijk aan het werk te zien, meer bepaald in de club Le Splendid te Lille. Maar voor het allemaal zover was waren we ook nog getuige van het akoestische optreden dat de Marillion boys in de namiddag gaven, ter promotie van het nieuwe album, in de Fnac te Lille. Even na vijf uur werden we in de Fnac geloodst naar een klein achterzaaltje waar het optreden plaats vond. De opkomst was niet gering, want wie de berichten op de marillion.com website had gevolgd was hier aanwezig. Ook heel wat vrienden uit België vonden de weg naar de Rijselse binnenstad. Jammer dat de volledig band niet aanwezig was. Enkel zanger Steve ‘H’ Hogarth, gitarist Steve Rothery en bassist Pete Trewavas waren van de partij. Deze bandformule is onder de fans ook wel gekend als Los Trios. We kregen een bijzonder geslaagde korte set met slechts 4 songs: “Faith”, “See It Like A Baby”, “80 Days” en “Man Of A Thousand Faces”. Prima geluid, leuke relaxte sfeer en een enthousiaste fanbase. Na het muzikale gedeelte namen de heren ook nog ruim de tijd om de aanwezige fans te ontmoeten voor een babbel, een leuke foto of een felbegeerde handtekening. Pete Trewavas was veruit de sympathiekste. Met hem had ik het ondermeer over zijn participatie in het Kino project, waarvan we in de toekomst een nieuw album mogen verwachten.
Le Splendid was ‘s avonds volledig uitverkocht voor het optreden van één van de belangrijkste Britse Progressieve rock bands. Voor Marillion op de planken stond kregen we nog eerst een supportact voorgeschoteld. Meestal is dit een vervelende klus maar deze keer was het optreden van de band Monstertux best te pruimen. Deze enthousiaste band uit het Nederlandse Leeuwarden imponeerde met een zeer dynamische set. Vooral van het openingsnummer (dat jammer genoeg niet op de cd ‘During Daytime’ staat) was ik erg onder de indruk. Zanger Sjoerd van Kammen liet vooral tijdens deze eerste rustige song horen dat hij beschikt over een erg sterk stemgeluid. Later in de set, toen het allemaal wat harder ging, sprak zijn stem mij minder aan. Muzikaal waren er gelijkenissen met Sonic Youth, Placebo en vooral ook Deus, waar de heren enorme fans van zijn. Een erg verbeten optreden dat bij momenten misschien wat te heavy was om alle Anoraks (zo worden de fans van Marillion ook wel genoemd) aan te spreken. Maar in elk geval ging de superlaaggeprijsde cd ‘During Daytime’ na het optreden erg vlot van de hand.
Op de openingstonen van “Splintering Heart” kwam Steve ‘H’ Hogarth als eerste het podium op. Even later werden de ander bandleden onder een daverend applaus hartelijk ontvangen. Toch verrassend dat men geen song van het nieuwe album koos om te openen. Als tweede song was er wel een track uit het nieuwe ‘Somewhere Else’. “The Other Half” was ook live een erg sterke song. Met “You’re Gone” greep men een eerste keer terug naar het succesvolle ‘Marbles’ album. Pete Trewavas speelde tijdens “Faith”, bevrijdend akoestische gitaar. “Afraid Of Sunlight” volgde en was één van de hoogtepunten van de avond. Mooi, hoe een lichtspot op het backgrounddoek de zon voorstelde, maar over het algemeen was de lichtshow vrij sober en ondergeschikt aan de vele muzikale uitspattingen. Tijdens “A Voice From The Past” vroeg ‘H’ onze aandacht voor de armoede in de wereld en voor het ‘makepovertyhistory.org’ project. Pakkend, ontroerend…een moment van zelfreflectie en vooral een erg sterke song. Iemand in de zaal riep dat de band gerust eens naar Noord Afrika mocht komen. Of dit ironisch bedoeld was weet ik niet maar ‘H’ repliceerde door te zeggen dat hij gerust eens naar Noord Afrika wou komen om er op te treden. “Fantastic Place” werd dan ook opgedragen aan de bevolking van Noord Afrika. De altijd sympathieke Steve Hogarth deelde ons ook nog droogjes mee een baaldag te hebben waardoor de interactie met het publiek vrij beperkt bleef. Muzikaal was daar echter niets van te merken want het ganse optreden verliep zo goed als perfect. Een foutloos parcours over de ganse lijn: alle Marillios waren in bloedvorm. Ik denk dat ik Steve Hogarth nooit eerder zo zuiver hoorde zingen. Licht en klank waren optimaal en ook de keuze van de setlist viel bij mij heel erg in de smaak. Onnodig te zeggen dat er geen songs uit het Fish tijdperk meer op het menu stonden. Andere hoogtepunten waren het grootse “Man Of A Thousand Faces” en de titeltrack van Marillion’s nieuwste baby ‘Somewhere Else’.
Bissen met “Neverland” is uitpakken met het beste wat je in huis hebt. Waarna een fan op zijn wenken werd bediend toen die om “Ocean Cloud” vroeg. Voor alle duidelijkheid kregen we slechts een klein stuk uit dit lange werkstuk en misschien was dit wel niet de beste keuze. Zeker niet als later duidelijk werd dat daarom “The Space” sneuvelde. Afsluiter werd het minder bekende: “The Release”, een song die in 1990 ooit mocht dienen als B-kantje voor de single ‘Seasons End” maar wel een erg leuke up-tempo song is.
Ook deze keer was Marillion ‘on the road’ een zeer indrukwekkende vertoning, waardoor iedereen (waaronder ook de sceptici, die vaak alleen warm lopen voor hun eigen persoonlijke Marillion songfavorieten) met een volkomen voldaan gevoel huiswaarts kon keren.
Setlist: *Splintering Heart, *The Other Half, *You’re Gone, *Faith, *Thank You Whoever You Are, *Afraid Of Sunlight, *A Voice From The Past, *Fantastic Place, *Somewhere Else, *Beautiful, *Man Of A Thousand Faces, *Between You And Me, *King
*Neverland, *Ocean Cloud, *The Release
In 2005 maakten we kennis met een pak nieuwe band binnen de Britse postpunk. Samen met Franz Ferdinand debuteerde Kaiser Chiefs. ‘Employment’ klonk fris, speels en dynamisch; een toonbeeld van compromisloze melodieuze gitaarpop.
De opvolger ‘Yours truly, angry mob’ klinkt geraffineerder en is minder verrassend.
Live heeft de band uit Leeds, onder de hyperkinetische zanger Ricky Wilson, niks ingeboet aan levendigheid. Het blijft een fuifband bij uitstek, die z’n publiek vermaakt en een fijne rock’n’roll show biedt. Kaiser Chiefs gingen op het podium fel tekeer en speelden een korte, krachtige en plezierige set.
De groep begon alvast stevig met enkele vaardige en opzwepende nummers, “Everyday I love you less and less”, “Heat dies down” en “Ruby”; Wilson werd vocaal bijgestaan door drummer Nick Hodgson. Ze lieten het publiek luidkeels meezingen en brullen op het refreinen. “Thank you very much” (wat een toestenpartij!) en “Na na na na na naa” behielden het frisse, speelse karakter. Ze namen gas terug op het sfeervolle “I can do without you”. “Modern way” leidden ze in door handgeklap; het was de aanzet van een bruisend tweede deel: “Everything is average nowadays” (nieuwe single), “Highroyds”, “I predict a riot” en het oude “Take my temperature”; Wilson dook het publiek in en werd tot op de toog aan de andere kant van de zaal gedragen, dronk er een pintje en was op geen mum van tijd terug op het podium. “Retirement” refereerde door de synthi partijen naar de ‘70’s Earth & Fire en besloot de set. In de bis speelden ze nog twee opbouwende aanstekelijke songs “The angry mob” en het mooi uitgesponnen “Oh My God”, de traditionele afsluiter van de band.
Kaiser Chiefs onderscheidde zich als een bruisende wervelende live groep. Fijn avondje zo, dankjewel.
Good Shoes maakt eveneens deel uit van de postpunk beweging. ‘Think before you speak’ is hun debuut. Ze zitten ergens tussen ‘70’s Buzzzcocks en Maxïmo Park. Het viertal had een VS laatstejaarsstudenten uitstraling en speelden een aan Weezer en Fountains Of Wayne denkende set.
Org: FLP, Lille
65daysofstatic groeit uit tot een cultband binnen het postrockgenre. Een bijna volle MaZ te Brugge voor een band die maar een matige respons krijgt op de radio, maar een pak fans op de been brengt door z’n opwindende en overweldigende sound, emotievol, fris, avontuurlijk en overdonderend. Het viertal uit Noord-Engeland blaast de postrock nieuw leven in.
Ze combineerden een fors, krachtig, fors geluid met een sfeervolle aanpak. Het recentste ‘The destruction of small ideas’ is de snedige weergave van hoe ze het voorbije jaar live klonken: een instrumentaal filmisch dreigende sound, die gaat van lieflijk tot verbeten explosief, van muzikale chaos, botsingen tot een gecoördineerd geheel, geruggensteund door laptop voorgeprogrammeerde elektronica en piano.
In het eerste deel van de set was er veel arm-, hoofd- en gitaargezwaai op songs als “Await rescue” en “A failsafe”. De repetitieve pianotune en de elektronica boden een meerwaarde in de overwaaiende distortion gitaren en in de dynamische, opzwepende en strakke percussie. “Retreat retreat” was het enige rustige sfeervolle nummer van het goed uur durend optreden.
65daysofstatic speelde een fijne finale: “Wax futures” (wat een gitaarbrij en percussie), “Radio protector” (repeterend pianospel) en de subtiel opbouwende, “65doesn’t understand you” en “These things you can’t unlearn”.
Ze speelden een overtuigend bezielde set, die ons even de punkpopgroepjes uit hun eigen streek deden vergeten.
Transit, een viertal uit het Gentse, profileert zich eveneens binnen de postrockscene van Toman en Madensuyu, maar trekken niet zo fel van leer. Ze brachten vorig jaar de EP ‘Broadleaves vs conifers’ uit: zacht, intiem, sfeervol, dromerig en af en toe ietwat donkerder. Hun muzikaal decor was alvast mooi meegenomen. Naar het eind vervoegde Chantal Acda de band: door haar breekbare stem en haar bijdrages op piano en percussie werd de emotievol, intens broeierige sound meer opengetrokken.
Organisatie: Cactus Club Brugge
Jim Peterik is een zeer getalenteerde songschrijver. Dat dit op zich nog geen garantie is voor een sterk product konden we vaststellen toen Peterik's soloalbum 'Above The Storm’ vorig jaar op ons werd losgelaten. Want als we eerlijk zijn was dit toch eerder een tegenvallende plaat. Vooral omdat we van Peterik beter gewoon zijn. Het zou dus zeer moeilijk worden voor Pride Of Lions om met een derde studioalbum te bevestigen. Met de release van 'The Roaring Of Dreams' is er echter geen twijfel meer mogelijk. Pride Of Lions staan meer dan ooit aan de top van de hedendaagse A.O.R. scène en hebben dit niet alleen te danken aan Peterik's 'songwriting' maar vooral ook aan de goddelijke stemkwaliteiten van supertalent Toby Hitchcock. Het titelloze Pride Of Lions debuutalbum was de perfecte A.O.R. plaat. Op de opvolger 'The Destiny Stone' stonden er enkele songs die mij wat minder aanspraken. Maar over het algemeen was ook dat album een bijzonder sterke A.O.R. plaat. Ook op ‘The Roaring Of Dreams’ staan er enkele songs die mij persoonlijk wat minder aanspreken waardoor ik dit album niet de volle pot kan geven. Ook het 'waw-effect' is verdwenen. De Pride Of Lions band haalt opnieuw erg stevig uit met zowel potige melodieuze up-tempo rockers, alsook enkele killerballades. Toch is het vooral opnieuw Toby's superkrachtige stem die dit album tot een waar pareltje omtovert. Tot mijn persoonlijke favorieten reken ik: de stevige opener "Heaven On Earth", de superballades: "Love's Eternal Flame" en "Faithful Heart", het originele (met een 'French Horn' arrangement) "Tall Ships" en afsluiter "Turnaound".
Op deze laatste song mag de zus van Toby (Tori) een duet aangaan met haar oudere broer. Mooi, mooi, mooi!!
Pride Of Lions is A.O.R. A.O.R. is Pride Of Lions.
Al dat moois is deze zomer (8 augustus) ook weer te zien en te horen op de Lokerse Feesten! Allen daarheen!
De Britse singer/songwriter Tom McRae heeft z’n vierde plaat uit. Hij creëert een melancholisch kleurlandschap met z’n sfeervolle maatschappijkritische songs, die harmonieus en subtiel uitgewerkt zijn; het levert meteen z’n meest afgelijnde cd op, gekenmerkt van een spannende en broeierige opbouw onder z’n emotievolle stem.
“Bright lights”, “Keep your picture clear” en “One Mississippi”onderscheiden zich. Door een vleugje gitaarexperiment hebben ze een donker, dreigende ondertoon; “Sound of the city” is een fijne popsong en hij behoudt de intimiteit van z’n debuut op “Got a suitcase, got regrets”, “Houdini and the girl”, “Deliver me” en “The ballad of Amelia Earhart”. “Lord, how long” sluit met hemelse backing vocals de cd af. Z’n boodschap is er één van hoop en positivisme, een ondersteuning waard in deze wereld!
Jerboa was de Vlaamse DJ Shadow van de trippop op het debuut ‘Music for my instruments’. Na ‘Endtroducing…’ deed DJ Shadow beroep op een resem gastvocalisten, wat resulteerde in een matig album en live optredens; de spanning en groove bleven uit. In tegenstelling tot Jerboa, wat andere koek is.
‘Rockit fuel’ is in coproductie van Alex Callier van Hooverphonic; resultaat: een goede twee eenheid! De pak gastvocalisten en artiesten leveren een bijdrage tot deze boeiende groovende en donkere dreigende plaat, die ergens ligt tussen DJ Shadow/Krush, Tricky, het oude Kosheen, het vervlogen Lowpass en het avontuur van The Residents in de spoken ‘diepe basstem’ word tracks (van Bassman (“Heaven in hell” en Gunter Nagels, “Last breath” en “Crowd part 1”).
Trixie Whitley neemt een prominente rol op de trippopsound van “Just another number” en “What if” (met Krewcial!). Hoogtepunt zijn alvast “Number one” met Absynthe Minded Bert Ostyn (op gitaar) en Van Jets Verschaeve (zang) én de instrumentale titelsongafsluiter, het ‘missing’ DJ Shadow nummer ooit.
‘Rockit fuel’ is een afwisselend spannende plaat waarbij Jerboa z’n muzikale creativiteit kwijt kon met uiterst geslaagde songs.
Battles is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drum), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist) en Tyondai Braxton (zoon van avantgarde jazz muzikant Anthony Braxton).
Het Amerikaanse viertal is al van 2003 actief en bracht al een paar EP’s uit, die maar een vingeroefening zijn tav het uiteindelijke ‘Mirrored’. De groep omschrijft zichzelf als een ‘matchrock’kwartet, een wiskundige precisie van hun complexe muziek, creatief en vernuftig in elkaar gestoken. Ze omschrijven op hun site hun geluid als ‘beep boop boop cras …’ , handig voor een buitenstaander om te weten waarmee deze band bezig is!
Avantgarde, grillige pop, psychedelica, dub, symfo, prog, jazz en hiphoptunes, onder diverse tempowisselingen, zijn vervat in de weirdo Battles sound, onder de vervormde spacevocals van Braxton. Battles als klankkleur! ‘Mirrored’ is muzikaal een openbaring!
Slint, uit Louisville, Kentucky, werd in ’87 opgericht en bracht met de tweede cd ‘Spiderland’ (’91) , als ik even de recensie van toen nakijk, een mysterieuze plaat uit van fijn doordachte, breed uitgesponnen composities, die repetitief opbouwend waren, soms onverwachtse wendingen ondergingen en een noise injectie kregen: spannend, bedreven, donker en beeldrijk. Het Amerikaanse viertal had lang aan de cd gewerkt, en net toen deze undergroundband door z’n muzikale creativiteit kon doorbreken, hielden ze op te bestaan. De band lag aan de oorsprong van de huidige postrock, die momenteel met groepen als Mogwai, Explosions In The Sky en 65daysofstatic door een alternatief minded luisterpubliek sterk wordt onthaald.
Slint: Brian McMahan (gitaar/zang), Britt Walford (drums/zang), David Pajo (gitaar) en Todd Brashear (bas), live aangevuld met een extra gitarist, waren na de split actief in bands als King Kong, The For Carnation, Tortoise en Will Oldham. Trouwens, den Will stond in voor de fotosessie op de hoes van Slint.
De goed uur durende set was een weergave van de plaat, die opende met het donker dreigende “Breadcrumb trial”, onder een diep ronkende bastune en McMahans rauwe fluister(zeg)zang. “Nosferatu man” klonk iets feller. Het bijna instrumentale “Don Aman”, in de verte af en toe een brabbelzang te horen, was gebaseerd op subtiel avontuurlijk gitaargetokkel. “Washer” ging van een traag meeslepende tot een fors, krachtige opbouw, bepaald door de zang van Walford. Het intens spannende repeterende “For dinner” leek een op het lijf geschreven filmsoundtrack song, waar over elke noot was nagedacht. Tenslotte “Good Morning Captain”, was de apotheose en slotstuk: een broeierige opbouw, een snedig klinkende gitaar, een vleugje distortion en noise en een strakke en opzwepende drums, waarbij McMahan eens z’n keelgat kon openzetten. De postrockhyme bij uitstek! De groep stelde nog drie instrumentals voor: “Glenn” en “Rhoda” van vóór ‘Spiderland’, tekenden voor een David Lynch avant la lettre. Het nieuwe “Kings approach” (nieuw nummer) besloot op een overtuigende manier de reünie: een illustratie van een uitgekiend samenspel gitaar, bas en percussie.
Slint performs ‘Spiderland’ was, zonder dat we er toen bij stilstonden, z’n tijd ver vooruit; hun klasse en creativiteit werd pas een kleine tien jaar later beloond met bands als Mogwai, Tortoise, Trans Am en June Of 44, die definitief het postrocktijdperk inluidden.
Het avontuurlijke Die! Die! Die! uit Nieuw-Zeeland opende fel en bedreven de avond: rauw snedige noisepop onder een opzwepende percussie en een aan Cedric Bixler referende scherpe zang.
The Rakes zijn een Londens kwartet die onder de aandacht kwamen met het debuut ’Capture/Release’ met songs als “22 Grand Job”, “Strasbourg” en “Work, Work, Work”, korte kernachtige songs die de band in de tweede linie plaatste van postpunkbands als Bloc Party, The Futureheads, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park en Franz Ferdinand. Frisse, energieke gitaarrock dus.
Op de tweede plaat koos de band voor een gematigde subtiele aanpak, minder rechttoe-rechtaan en dynamisch. ‘Ten New Messages’ bevat aanstekelijke, broeierige, rauw rammelende melodieuze gitaarpop, onder de lichthese, donkere zweverige zang van Alan Donohoe.
“The world was a mess but his hair was perfect”, “Little superstitions”, “We danced together”, “On a mission” en “Time to stop talking” zijn alvast de sterkste nummers op de cd..
‘Ten New Messages’ is daadwerkelijk een minder strak en snedig album dan het debuut. De muzikale aanpak is wennen, maar de plaat wint per beluistering aan zeggingskracht.
The Long Blondes maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw – man bandjes als The Hot Puppies, The Subways, Juliette & The Licks en The Pipettes. The Long Blondes is een kwintet uit Sheffield (drie meisjes, twee jongens, gemiddeld 19 jaar!) die een leuk debuut uithebben van een twaalftal drie minuten songs. Spil is zangeres Kate Jackson, die qua zang soms neigt naar Gwen Stefani (ten tijde van de No Doubt periode) of die soms schreeuwerig, onvast of emotievol klinkt.
De eerste songs zijn alvast dynamisch, pittig en gedreven; springerige gitaarpunkpop dus op “Lust in the movies”, “Once and never again” en “Giddy stratospheres”. “Only lovers left alive” en “Heaven help the new girl” laat een sfeervol melodieus kantje horen van dit jonge bandje. Het tempo wordt terug strakker vanaf “Separated by motorways”, een bewijs van de muzikale uitbundigheid van de band. Enkel op het eind met “Madame Ray” en “A knife for the girls” verzwakt de band ietwat.
The Long Blondes houden het midden tussen onstuimige punkpop en speelse poprock, ‘de road’ om veilig thuis te geraken volgens de Long Blondes.
Al jaren lang zijn we al op zoek naar de ultieme rocklady: Welke vrouwen hebben meer kloten dan eender welke rocker? En steeds komen de zelfde namen op de proppen: Janis Joplin, maar die is al redelijk dood, PJ Harvey, maar die mist originaliteit en dan Patti Smith: die is pas origineel in het brengen van euh…covers.
Zo heeft ze in haar beginjaren al prachtige versies getoond van de cock-rocker “Hey Joe” – haar allereerste single -, “Gloria” en “Because the Night”.
Nou, in ieder geval heeft ze al ruimschoots haar sporen verdiend en wordt ze dit jaar opgenomen in het Vatikaan van de rock: The Rock ’n Roll Hall Of Fame. Daarom heeft ze enkele inspirators, waaronder wat exen, samengeroepen om een coveralbum op deze aardkloot los te laten: van Dylan, Young, The Beatles, The Stones, Nirvana en, geloof me maar, Tears For Fears. Van hun “Everybody wants to….” heeft ze een zeemzoet nummertje gemaakt. “Helpless” (Young) en “Changing of the Guard”(Dylan) krijgen helaas een affectie- en inspiratieloze interpretatie. ‘”Smells like Teen Spirit” past nu op Dranouter (de tekst, nou ja, werd wat aangepast).
Grootste verrassingen zijn “Are you experienced” en vooral “Gimme Shelter”. Van dit laatste nummer weten we allemaal dat je er af moet blijven: Herinner u de vakkundige verkrachtingen van Grandfunk Railroad en The Sisters of Mercy. Maar wat Patti hiermee doet is werkelijk beklijvend. Als een profete uit het Oude Testament komt ze in dit nummer onze ondergang aankondigen. Alleen hiervoor moet je die schijf kopen.
Besluit: Veel hoogtes, maar helaas ook enkele laagtes.
Nederlands 
Français 
