The Ponys, een kwartet uit Chicago, heeft een duivels derde plaat uit, de eerste op het Matadorlabel. De groep liet de vroegere garagesound grotendeels terzijde en brengt een boeiende en snedige combinatie van `80's waverock, rock'n'roll, psychedelica, voorzien van een portie galm en fuzz. De groep nestelt zich op die manier ergens tussen de wave van The Cure en Joy Division, het oude Jesus & Mary Chain, de `90's noise van My Bloody Valentine en Sonic Youth, de psychedelica van Primal Scream en Spiritualized en de huidige sliert iLiKETRAINS en Editors.

De zang van Jared Gemmere heeft iets mee van Lux Interior van The Cramps en Jim James van My Morning Jacket.

The Ponys zijn van alle markten thuis binnen die indie-scene; twaalf broeierige songs die krachtig en directer kunnen klinken of een spannende opbouw hebben. The Ponys starten met het oude garage rock'n' roll gehalte op ?Double vision? en ?1209 Seminary?; de fuzz-, noise- en galmpedalen en de psychedelicatoets worden ingedrukt op songs als ?Small talk?, ?Shine?, ?Poser psychotic?, ?Harakiri? en ?Maybe I' ll try?. ?Everyday weapon?, ?Kingdom of hearts? en de titelsong zijn de meest rechttoe-rechtaan songs.

Het afsluitende, mooi uitgesponnen ?Pickpocket song? is alvast een song om in te lijsten: alle muzikale ingrediënten, onder een intrigerend orgeltje, zijn aanwezig.

The Ponys huppelen als dartelende veulens door de diverse stijlen en onderscheiden zich op `Turn the lights out'.

Een hippe meidengroep uit Brazilië, dat hadden we nog niet gehad. Het zal duren zolang het duurt, zegt de logica dan.

CSS is vooral plezant omdat het de nodige punch bevat, aanstekelijk en dansbaar is. U hoeft het allemaal niet te ernstig te nemen, daarvoor is dit plaatje niet gemaakt. Denk even terug aan Tom Tom Club of aan Chicks On Speed. Ook Blondie, The Bloodhound Gang en zelfs onze eigenste Vive la Fête schieten ons voor de geest. We horen geestige elektronica, af en toe een hitsig gitaartje en vooral prettig gestoorde zangeresjes met een grote bek. De frisse songs zijn net als de hele plaat kort genoeg en gaan daardoor nooit vervelen. Best aangenaam dus, maar of dit een blijver is, is maar zeer de vraag.

Wanneer een nieuwe Harem Scarem release op de wereld wordt losgelaten zijn bij mij de verwachtingen altijd heel erg hoog gespannen. De Canadezen, die destijds met hun debuut één van de beste A.O.R. platen ooit uitbrachten en nadien met 'Mood Swings' bevestigden met wat steviger melodieus materiaal, zijn altijd één van mijn favoriete bands geweest. Doorheen de jaren is de band enorm geëvolueerd. Telkens was er met een nieuw album wel een muzikale koerswijziging. De ene keer al drastischer dan de andere keer.

Met 'Human Nature' keert de band deels terug naar de sound van hun tweede schijf ('Mood Swings'). Maar toch laat de band het moderne geluid van voorganger 'Overload' niet volledig los. De band heeft anno 2007 sterke muzikale gelijkennissen met het nieuwe project van Harem Scarem gitarist Pete Lesperance: Fair Ground. Gelukkig klinken de 'Harems' nog een stuk steviger. Harry Hess zingt ook nu weer weergaloos.

En deze keer zijn ook de songs van een bijzonder hoog compositorisch niveau . Sommige refreinen (zoals het aanstekelijke "Human Nature") blijven dagenlang in je hoofd hangen.

De productie is zoals alle Harem Scarem albums (en HS nevenproducten) van een onberispelijk niveau. Toch vraag ik me af of deze plaat na enige tijd nog voldoende indruk zal maken. Want eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het toch nog steeds de eerste 3 Harem Scarem albums zijn (inclusief het hardere 'Voice Of Reason') die ik steeds blijf beluisteren. Of ook 'Human Nature' hieraan kan toegevoegd worden zal nog moeten blijken.

Alvast een eerste hoogtepunt van het nog zeer jonge melodieuze rockjaar 2007.

Een sterke aanrader voor zowel A.O.R. liefhebbers, als moderne rockfanaten.

Aurélie Muller & Thomas Van Cottom brengen intieme, sfeervolle slowpop, gedragen door akoestisch gitaargetokkel, fijne elektronica, een softe percussie en emotievolle vocals.

Het duo deed beroep op een resem gastartiesten waaronder Cédric Castus (Raymondo), Julien Paschal (Sharko), Sean O'Hagan (The High Llamas) en zelfs Bonnie `Prince' Billy.

De afbeeldingen (man met paardenkop, fleurige kledij, boompje, vlinders, lama's, ?) op de hoes laten een neoromantische indruk na; de drie introverte, dromerige songs, bepaald door een sober gehouden instrumentatie, waarin een vleugje freefolk is verwerkt, is lui lekkeren in de wei op het platteland, wat mooi meegenomen is!

Te zien op het Dominofestival in de AB en tijdens `Les Nuits Bota'!

Ook in 2007 blijft de band Pink Floyd tot de verbeelding spreken. Nog steeds is de band een inspiratie voor vele jonge muzikanten. Opmerkelijk toch, want de band bracht sinds mensenheugenis geen nieuw album uit. Na ettelijke conflicten viel de band midden jaren tachtig uiteen. Roger Waters ging solo, Pink Floyd werd de volgende twintig jaar het troetelkind van boegbeeld David Gilmour. In 2005 kregen de vele trouwe fans opnieuw hoop toen de vier originele leden samen op het Live 8 podium stonden. Helaas slechts voor 4 songs. Een echte Pink Floyd reünie werd het niet. Gelukkig neemt Pink Floyd oprichter Roger Waters zijn verantwoordelijkheid op en toert hij de laatste jaren de wereld rond om de vele fans live te plezieren met zijn magistrale Pink Floyd shows. Veel meer dan David Gilmour (die de voorbije jaren slechts sporadisch live te zien was) is Roger Waters de man die de Pink Floyd erfenis hoog in het vaandel draagt. Waters zagen we ook al vorig jaar toen hij op meesterlijke wijze het Arrow Rock Festival 2006 afsloot. Eerder waren we ook nog getuige van zijn optreden in Antwerpen, tijdens de `In The Flesh' wereldtournee. Deze keer stond dit optreden volledig in het teken van het album `The Dark Side Of The Moon' uit 1973. We mochten dus rekenen op een integrale live versie van deze klassieker, net zoals tijdens zijn passage op het Arrow Rock Festival.



Om 20.00 uur stipt begon een leuke video introtape te lopen. Een originele projectie van een fles whisky en een oude radio. Veel leuke, oude songs op die radio en hierbij was het bijzonder grappig dat bij de liedjes van Abba naar een andere radiofrequentie werd gezocht. De whiskyfles geraakte meer leeg, het Sportpaleis liep steeds voller.

Even later kwam de echte aftrap met het superbombastische ?In The Flesh?, uit het meesterwerk `The Wall'. Alle registers werden meteen opengetrokken. Massa's vuurwerk samen met de marcherende hamers (uit de film `The Wall') op de videowall, zorgden voor een indrukwekkende start. Het daaropvolgende akoestische ?Mother? zorgde voor een sterk contrast. Met het dreigende en imposante ?Set The Controls For The Heart Of The Sun? doken we pas echt de geschiedenis in. ?Shine On You Crazy Diamond? zette het uitverkochte Sportpaleis een eerste keer in vuur en vlam. Puur genieten was het van Water's begeleidingsband die ook deze keer bestond uit: Graham Broad (drums), Andy Fairweather-Low (gitaar), Dave Kilminster (gitaar), Snowy White (gitaar), Jon Carin (keyboards), Harry Waters (keyboards), Ian Ritchie (Saxofoon) en de 3 `leading lady's on backings': Carol Kenyon, Katie Kissoon en PP Arnold. Evenzeer was het genieten met twee tracks uit het sterk ondergewaardeerde Pink Floyd album `The Final Cut'. Aan het einde van het eerste deel bracht Waters het enige solowerk van de avond. We kregen een overdreven opgeschroefde uitvoering van ?Perfect Sense Part 1 & 2?. Even nam het quadrafonische geluidssysteem een loopje met de realiteit want toen de onderzeeër op het filmpje zijn torpedo's afvuurde was het alsof het Sportpaleis zelf gebombardeerd werd. Wel leuk was de overvliegende astronaut! Verrassend was ?Leaving Beirut? dat voorzien werd van leuke stripbeelden en een aanklacht werd tegen het politieke geweld van Bush & co. Deel één eindigde met ?Sheep? waarbij het reuzen opblaaszwijn ook nog eens zijn opwachting mocht maken. Spektakel tot en met.

Na een korte pauze was het de tijd voor deel 2, dat een integrale uitvoering werd van het album `The Dark Side Of The Moon'. Dit album werd nu al meer dan 1500 weken genoteerd in de Amerikaanse hitlijst (US Top 200) en ging al meer dan 40 miljoen keer over de toonbank. Gigantische cijfers maar het is dan ook één van de allerbekendste klassiekers aller tijden. Ook live wist Waters een zeer authentieke versie neer te zetten. Zeer professioneel eiste hij niet steeds de hoofdrol op, maar liet waar nodig (want zijn stem heeft natuurlijk z'n beperkingen) de kans aan zijn bandleden om het originele Pink Floyd geluid te benaderen. Naast de vele sfeervolle en intrigerende projecties was er ook een spectaculaire lasershow aan het einde van het tweede deel. Een door de lucht vliegend prisma zorgde voor een zeer kleurrijke finale.

De `encores' kwamen allen uit `The Wall', met als absoluut hoogtepunt het slotstuk ?Comfortably Numb?. Voor het ronddraaiende en vuurspuwende rad (zoals op Arrow 2006) was er echter indoor geen plaats.

Waters speelde dus tijdens dit optreden identiek dezelfde set als tijdens zijn optreden op het Arrow Rock Festval. Hij slaagde er perfect in om de ganse show ook in zaal te brengen. Nieuwe projecties, licht- en vuurshow zorgden ook visueel voor een waar schouwspel (naar de hand van ontwerper Mark Fisher) dat nooit verveelde. Muzikaal is hij meer Pink Floyd dan Pink Floyd zelf was nadat hij de band verliet. Dit was een schitterend retro feestje dat ongetwijfeld nog lang zal nazinderen. Wie deze uitverkochte show niet kon bijwonen heeft één kleine troost. Op 7 juli is Waters ook op televisie te zien. Dan is hij immers één van de artiesten die zal optreden tijdens het Live Earth evenement.

Setlist: *In The Flesh *Mother *Set The Controls For The Heart Of The Sun *Shine On You Crazy Diamond *Have A Cigar *Wish You Were Here *Southampton Dock *The Fletcher Memorial Home *Perfect Sense Part 1 en 2 *Leaving Beirut *Sheep

*Speak To Me *Breathe *On The Run *Time *The Great Gig In The Sky *Money *Us And Them *Any Colour You Like *Brain Damage *Eclipse

*The Happiest Days Of Our Lives *Another Brick In The Wall Part 2 *Vera

*Bring The Boys Back Home *Comfortably Numb

Organisatie: Live Nation

Het Londense Bloc Party, onder zanger Kele Okereke, is uitgegroeid tot een grootse band. De groep slaagt er in grote clubs uit te verkopen.

Ze overtuigden reeds met hun EP en debuut `Silent Alarm' in 2005, die postpunkpop kruidde met `80's wave en funk; een energieke, springerige, frisse en sfeervolle sound. Begin dit jaar verscheen `A weekend in the city', melodieus verfijnder en bedachtzaam uitgewerkt, zonder aan sterkte in te boeten.

Hun Europese tournee startte te Lille. Ze gaven een bedreven, broeierige set, doch ze klonken minder scherp, fel en verbeten dan vroeger, wat te maken had met de keuze van enkele mindere vaardige gitaarsongs van de tweede cd, die live nog moeten groeien. Begrijp me niet verkeerd, Bloc Party is een perfect op elkaar afgestemde band door een intens, snedig gitaarspel, een opzwepende percussie, een diepe bas en de helder emotievolle zang van Okereke. De groep kon alvast rekenen op een uitzinnig publiek, die op sommige songs totaal uit z'n dak ging en voor de gelegenheid graag eens crowdsurfte.

Bloc Party liet de muzikale diversiteit horen van de twee cd's: een gesmeerde, stevige start met uptempo songs ?Song for Clay? en ?Waiting for the 7.18?. ?Positive tension? had een broeierige opbouw en linkte naar de `80's wave van The Cure. ?I still remember? klonk fijn melodieus en ?Hunting for witches? bevatte een dosis avontuur door elektronica. Het springerige ?Banquet? krikte het tempo op, deed de temperatuur stijgen en werd uitbundig meegezongen. ?Where is home?, a capella ingeleid, en ?Uniform? waren de zwakkere songs. ?On? en ?Kreuzberg? staan live beter, me dunkt!

De band herstelde met ?Like eating glass? , ?So here we are? en de eerste single van de tweede cd ?A prayer?, die na een uur de set besloot.

Bloc Party werd op de handen gedragen, wat ze duidelijk aanvoelden; ze speelden nog vier nummers in de bis: ?She's hearing voices? klonk noisier, afgewisseld met het sfeervolle ?Srxt?, en, de forser en krachtiger gespeelde, ?Pioneers? en ?Helicopter?.

Bloc Party bewees een goed geoliede band te zijn, die nog enkele muzikale beperkingen hoeft te overwinnen.

Biffy Clyro, een drietal uit Schotland, bracht eveneens een afwisselend setje: grungerock met een knipoog naar Nirvana, en melodieus verfijnder materiaal waarbij groepen als Fu Manchu en Foo Fighters de kop opstaken. De groep begon alvast stevig en gebald, en eindigde innemend.

Org: Agauchedelalune, Lille