LCD Soundsystem, !!! en The Rapture zijn op plaat het beste wat punkfunk te bieden heeft. Elk van de drie bands staan er terug, twee jaar na hun debuut.

LCD Soundsystem, onder James Murphy en Nancy Whang, brengen een geheel van rock, elektro, wave en disco, kortom punkfunk. Een frisse, dansbare sound, gekenmerkt door een intrigerende, groovende opbouw, een repetitieve ondertoon en verwoestende beats (door de elektronica en opzwepende (dubbele) percussie), ondersteund door Murphy's onvaste brabbelzang.

Het vijftal plaatste de opvolger van het titelloze debuut, `Sound of Silver' (net uit!) centraal; aanstekelijke poprock binnen die punkfunk, wat een `mainstream' indruk naliet!

Het New Yorkse gezelschap stond `like usual' dicht bij elkaar opgesteld en begon overtuigend met ?Us vs Them?, nauw leunend aan de sound van !!! en inwerkend op de dansspieren: elektronica, toetsen, diepe basses, een opzwepende percussie en de nasale, onvaste vocals van Murphy. De gitaarloops en bas klonken krachtiger op het rauwere ?Daft Punk is playing at my house? en op het directe ?North American scum?. De respons was groot op deze songs: ?Thanx for being so kind to us? was Murphy's antwoord, die met halfopen ogen en z'n nonchalante uitstraling, genoot van de bezwerende danssound.

?All my friends? refereerde naar de `80's elektro/wave van Suicide, Joy Division, Gang of Four en Cabaret Voltaire, bands die de groep nauw aan het hart liggen. Trouwens, in de bis coverden ze op eigenwijs, avontuurlijke wijze ?No love lost? van Joy Division.

Het lang uitgesponnen ?Get innocuous? bevatte een vleugje disco en had een dreunende trancegerichte dansbeat en pianodeuntje. Na het herkenbare ?Tribulations? volgden enkele korte songs als ?Watch the tapes? en ?Movement?, wat onverwachts heftig en fel door de gitaren: een combinatie noise, punk en `80's dancebeats. Een soort Peaches meets Grinderman?

Hoogtepunt werd ?Yeah, Yeah?: broeierig en energiek door de fijne opbouw en de neurotisch opzwepende sound (door elektronica en dubbele percussie!), wat iedereen tot dansen aanzette.

In de bis hoorden we een sfeervolle LCD op songs als ?Someone great? en ?NY, I love you but you' re bringing me down?, opbouwende, snedige poprockballads gedragen door Whangs pianospel. Een bredere muzikale waaier voor de band. Spijtig genoeg werd ?Losing my edge?, hun eerste single ooit, links gelaten.

LCD Soundsystem bood anderhalf punkfunk/poprock met een breder concept, wat minder gewaagd dan bij hun eerste doortocht , en garandeerde een avondje fun en dansplezier. Fijn!

Als support act was er een half uurtje PTR (Planning To Rock), soloproject van de Britse Janine Rostron, die op haar laptop arty dansbare en loungy dreigende elektronica en techno beats losliet. Haar Roisin Murphy/ The Knife aandoende act, en de projecties op het achterplan, ondersteund door haar hese, soms kreunende krijszang, werden verrassend goed ontvangen.

Organisatie: Live Nation

Het uit Las Vegas afkomstige The Killers, onder Brandon Flowers, zijn een grootse band geworden. Hun meeslepende en stevige gitaarpop boeit, intrigeert en nestelt zich in elke vene. Het debuut `Hot Fuss' bood hits als ?Mr Brightside? en ?Somebody told me?. `Sam's Town' was meer afgelijnd en klonk ietwat bombastisch door toetsen en Flowers' zang. ?Bones?, ?Read my mind? en de `instant killer' ?When you were young?, de gebalde poprocksong bij uitstek, deed me meteen een tiental jaar jonger voelen, waren de smaakmakers van de cd!

The Killers evolueerden tot een populaire (doorsnee) Amerikaanse rockband, op plaat wat onevenwichtig, die live alvast standvastig klinken; na hun stop, vorig jaar in de AB, was het uitkijken naar het concert te Lille, gezien ze nu al drie succesvolle singles uithebben.



Het vijftal speelde een krachtige, gebalde en directe sound! De songs vlogen in een sneltempo voorbij.

Vooraan hoog op het podium was een bord Sam's Town genageld; het decor leek wel een glittersaloon met een pak lampjes en neonlights, en Brandon Flowers als de Henry Fonda van `Once upon a time in the West'.

The Killers putten afwisselend uit hun twee verschenen cd's, stelden zich muzikaal voor via een ?Enterlude, we hope you enjoy your show? en namen afscheid van het uiterst dankbare publiek met een ?Exitlude, it's good to have you with us? bepaald door piano en Flowers' vocals.

Hij entertainde het publiek en bood met z'n band een klein anderhalf uur stevige, subtiele en fijn uitgewerkte gitaarpoprock. Al bij de opener ?Sam's Town? werden we bedolven onder versnipperde glitterpapiertjes wat meteen voor een tof sfeertje zorgde. De hitbox was gestart: ?When you were young?, ?Bones? en ?Somebody told me? volgden. Het publiek genoot ervan en gaf een sterk onthaal.

Het tempo werd wat teruggeschroefd met een paar songs die poppier en opbouwend waren ?Jenny was a friend of mine?, ?Smile like you mean it?, ?Uncle Jonny? en het aanstekelijke ?When you read my mind?, kleurrijk door toetsen, als absoluut hoogtepunt; als outtro kreeg de song een fijn staartje op piano. ?Bling confession of a king? en ?Why I do keep counting? hadden wat meer bombast door piano, keyboards en Flowers' zang. ?Mr Brightside? besloot de set, werd luidkeels meegezongen en deed publiek en band heen en weer hotsen.

Er was nog een ruime bis van een vijftal songs, waaronder ?Shadowplay/this river is wild? die ze onderdompelden in `80's wave en dancebeats. De fijne popsongs ?For reasons unknown? en ?All these things that I've done? klonken overtuigend. De ?Exitlude? vormde het muzikaal dankwoordje.

The Killers stonden live op scherp, klonken snedig, raasden als een `Speedy Gonzales' door de songs en gaven kleur aan de songs door piano, toetsen en Flowers' performance.

Organisatie: FLP, Lille

Gedurende de ganse maand maart zijn er in Verviers optredens die als centrale thema de gitaarmuziek hebben. Het 'Festival De La Guitare' (van 03 tot 24 maart 2007) programmeert gitaarmuziek uit al windstreken en genres. Op de affiche: de Trash Metal van Sepultura, de Folk Rock van Ezio, de gitaarlegendes Ten Years After en ook de Prog Rock van Ray Wilson.

Geheel buiten onze aandacht verscheen eind vorig jaar een nieuw Ray Wilson album. Het album 'She' werd uitgebracht onder de naam Ray Wilson & Stiltskin.

Ray Wilson was voor zijn Genesis avontuur immers frontman van de Schotse band Stiltskin met wie hij slechts één album uitbracht. Het in 1994 verschenen 'The Mind's Eye' was behoorlijk succesvol. Toen Jeansfabrikant Levi's de song '"Inside" oppikte voor een commercial werd dit nummer ook zelfs in ons land een hit, met een top 10 notering in 'De Afrekening' lijst van Studio Brussel. Toch dankt Wilson zijn sterke live reputatie vooral aan het feit dat hij live met een ongeziene klasse ettelijke Genesis klassiekers opvoert.

Net zoals in oktober 2004 waren ook nu slechts een honderdtal fans afgezakt naar 'de Spirit' om Wilson live aan het werk te zien. Onbegrijpelijk dat de man hier zo weinig aandacht krijgt terwijl hij in Duitsland voor uitverkochte clubs speelt.

Net voor het optreden begon konden we de setlist spotten die op het podium lag. Verbazing alom want er stond geen enkele Genesis song genoteerd. Gelukkig bleek de setlist een grapje te zijn want hoewel het optreden in het teken stond van het nieuwe Stiltskin album 'She' was er toch ook even aandacht van Ray's periode bij Genesis. De Ray Wilson Band die momenteel op tournee is ook niet de band waarmee Ray het nieuwe Stilskin album opnam. De huidige line-up waarmee Wilson momenteel toert bestaat uit: Ray Wilson (Vocals, Guitar), Ali Ferguson (Lead Guitar, Backing Vocals), Lawrie MacMillan (Bass, Backing Vocals) & Ashley Mac Millan (Drums, Percussion). Opvallend was de afwezigheid van een toetsenist, dat terwijl de jonge Irvin Duguid tijdens de 2004 tournee nog schitterde. Ook broer en gitarist Steve Wilson was dus niet meer van de partij. Nieuweling Ali Ferguson was met zijn supermelodieus gitaarspel echter een waardige vervanger!

De set begon met het altijd prachtige "Change" waarna we al een eerste keer nieuw materiaal kregen uit het nieuwe album 'She'. "Lemon Yellow Sun" klonk behoorlijk heavy maar nog steeds heel erg melodieus. David Bowie was ooit de eerste artiest door wie Wilson muziek ging maken. "Space Oddity" was dan ook een ode aan deze grote artiest en in Wilson's uitvoering heel erg indrukwekkend. "Goodbye Baby Blue" is nog steeds een van de allermooiste popsongs uit Wilson's solocarrière. Waarna er met "Follow You Follow Me" een eerste keer naar de Genesis periode werd teruggegrepen. Daarna wisselden songs uit zijn Wilson's solocarrière zich af met liedjes uit het nieuwe Stiltskin album. De nadruk kwam voornamelijk op dit laatste album te liggen met enkele aangrijpende nieuwe songs. Bijblijvers waren het aanstekelijke "Taking Time" (met zijn Iron Maiden Revelation einde) en het bijzonder grappige "Fame", waarvoor bassist Lawrie even in vrouwenkleren op het podium te zien was. Het duurde tot de tweede reeks 'encores' toen Wilson nog enkele Genesis songs bracht. Uit het 'Calling All Stations' album uit 1997 kregen we nog akoestische versies van "Not About Us" en "Shipwrecked". Daarna kwam de voltallige band nog éénmaal terug om met "Beach" in stijl afscheid te nemen.

Het siert deze band dat men ondanks de geringe opkomst toch een zeer gedreven, passioneel en uiterst intiem optreden gaf. Ray Wilson live is een echte aanrader, steeds afwisselend en verrassend. Laten we hopen dat de man in de nabije toekomst mag rekenen op een wat grotere belangstelling zodat hij ook bij ons straks in een uitverkochte 'Spirit of '66' mag spelen. Na het optreden hadden we met de sympathieke Wilson nog een leuke 'meet and greet' waardoor nog eens bleek wat een schitterende kapsonesloze muzikant Wilson is. Klasse!

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

Milburn heeft pech, brute pech. En wel hierom : Arctic Monkeys waren eerst. Milburn zit in hetzelfde straatje, het zijn eveneens piepjonge gozers uit Sheffield die aanstekelijke en springerige korte rocksongs maken. Maar, ja, zoals gezegd, Arctic Monkeys waren hen voor en zijn door de Britse pers als the next hot thing binnengehaald. Milburn komt enkele maanden later af met een gelijkaardige sound en een zanger wiens stem akelig dicht ligt bij die van de zanger van Arctic Monkeys. Met andere woorden, het ligt er een beetje te vingerdik op en het groepje zal dus door de wereld genadeloos gedegradeerd worden tot imitators van The Arctic Monkeys. En zeker nu deze laatste binnenkort al met nieuw werk uitkomen zal men Milburn gewoon links laten liggen.

Nochtans is deze cd best te pruimen, het is op en top frisse Britse poprock en verdient echt wel uw aandacht. Al mag het voor ons part wel nog een beetje heviger.

Als Milburn in de toekomst zichzelf een eigen smoel kan toekennen dan zit hier potentieel in. Afwachten maar.

Met hun debuut `Get born' werden deze Aussie rockers in 2003 alom bejubeld door de Britse pers. Waar hebben we dat nog gehoord ? Maar de Britten hadden voor één keer gelijk, de plaat rockte geweldig. Zo kwam de lat hoog te liggen, te hoog, zeg maar.

`Shine on' is in dat opzicht een zware tegenvaller. Géén idee wat Jet bezield heeft, maar om god weet welke reden willen zij op Oasis lijken, en dit resulteert in stroperige zaagballads als ?Shine on? en ?Bring it on back?, of in de halve rocker ?Come on come on? die ook al ten onder gaat in broertjes Gallagher-achtig geneuzel.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel, want bij momenten wordt er evenveel met scherp geschoten als op `Get born', ondermeer op de sterke opener ?Put your money where your mouth is? en vooral op de splijtende vlam ?Rip it up?, een welgemeende kopstoot van een song, eentje zoals we er ook enkele vinden op die veelbelovende Fratellis cd . Ook ?Stand up? en ?Skin and bones? die richting Black Crowes gaan dragen onze goedkeuring weg. Maar daarmee is het vet al van de soep, de rest is lauwe pap. Jet heeft hier ook een totaal misplaatste Beatles fixatie die zich uit in werkelijk tenenkrullende ondingen als ?Shiny magazine? en ?Eleanor?, het al even Beatlesque ?All you have to do? kan er nog net mee door.

Een ontgoochelende tweede album dus van een band die wel degelijk kan rocken als ze er zin in hebben. Als ze hun platen van Oasis en The Beatles door het raam kieperen en vervangen door de voltallige AC/DC catalogus (Bon Scott periode wel te verstaan) dan kan het nog goed komen.

Het Franse duo Zdar (Philippe Ceboneschi) en Boombass (Hubert Blanc-Francard) onderscheidden zich van hun Franse leeftijdsgenoten/popdanceduo's Air en Daft Punk. Ze sloegen op '15 Again' een meer eigen weg in en ontpopten zich als liedjesschrijvers, na het opmerkelijke house/discofunk debuut `1999' en het tegenvallende `Au Rêve'.

Het eerste deel van de cd laat een `nieuw' Cassius horen: ?Toop Toop?, aanstekelijk gezongen stomende pop(disco)dance, Rock number one? met Gladys (vriendin van Boombass), die groovende funksoul laat horen en Pharrell zong ?Eye water? in, wat fijne r&b en hiphop brengt in de `Cassius' sound. Een breder concept alvast!

Vanaf ?See me now? komt het `oude' frisse dansconcept naar boven en wanen we ons in een discotempel. ?See me now?, in een Le Knight Club version, komt uit de Daft Punk stal. ?Jackrock? is de sterkste house/dansstamper op de derde plaat, pompende beats en een trance gevoel. Het afsluitende ?Grie Guervos? klinkt het meest gewaagd met neurotische beats.

`15 Again' is een gevarieerde, afwisselend dancepopplaat en heeft meer in z'n mars dan de vroegere funkdiscohouse.

The Hot Puppies is een vijftal uit Wales, onder songschrijver Luke Taylor en zangeres/componiste Becky Newman. Ze maken deel uit van een nieuwe lichting jonge vrouw-man bandjes als The Subways, The Long Blondes, Juliette & The Licks en The Pipettes.

The Hot Puppies zijn eigenlijk al zo'n zeven jaar bezig en hebben nu pas hun debuut uit. Een paar songs van vroegere EP's zijn herwerkt: ?The drowsing nymph?, ?Green eyeliner? en ?Baptist boy?, waardoor er eigenlijk maar sprake is van zevental nieuwe songs.

Ze brengen korte, catchy poprocksongs met een vleugje psychedelica door een neuzelend, neurotisch klinkend orgeltje (denk aan The Inspiral Carpets).

De groep refereert nauw aan de sound van Blondie, Transvision Vamp (Wendy James), Four Non Blondes (Linda Perry), No Doubt (Gwen Stefani) als The Throwing Muses (Kristin Hersh) en Belly (Tanya Donelly).

`Under the crooked moon' bevat dertien fijne popsongs, de ene maal snedig, broeierig en dynamisch (?Terry?, Bonnie + Me?, ?Love or Trial? en ?Baptist boy?), de andere maal sfeervol en dromerig door akoestische gitaar, subtiele toetsen of een lichte orkestratie, zoals op ?Heartbreak soup?, ?Love in practise not theory? en ?How come you don't hold me no more?!?.

Overtuigend bandje!

Absynthe Minded gunde zichzelf wat meer tijd voor deze derde cd, gezien de voorgangers `Acquired Taste' en `New Day' elkaar snel opvolgden. Het vijftal, onder zanger/componist Bert Ostyn én ooit `onverdiend' tweede in de HRR, verbaasde met een frisse originele sound van (grillige) pop, jazz, psychedelica, swing en Oost-Europese muziek, bepaald door een breed instrumentarium, en gedragen door de warme, melancholische stem van Ostyn.

Absynthe Minded klinkt op `There Is Nothing' compact en éénduidiger. Ze trekken de kaart van de poprock, spannend, broeierig, dynamisch en intiem, ingetogen; ze klinken een ietsje minder gewaagd en gedurfd, doch ze verloochenen hun muzikale variëteit en ideeënrijkdom niet; het is een logische stap, die er mag wezen!

?Plane song?, ?Ask me anything? en ?I wanna forget? hebben de meeste hitpotentie. ?Stuck in reverse? is lang uitgesponnen en is fijn, subtiel uitgewerkt; een hoogtepunt.

Avontuur en swing is er op ?Nowhere to go?, ?A great height? (wat een meezingbaar gehalte!) en op de titelsong; ?Let's be radical? is de meest originele song. ?It's all around you?, Your backdoor? en ?Attitude gratitude? zijn intiem, pakkend en bepaald door akoestische gitaar en Ostyns stem.

`There Is Nothing' bevat opnieuw knap werk van een vijftal, die al driemaal niet ontgoochelt. Ze krijgen terecht het etiket gekleefd van `mag beloond worden'?een grootse band `nog-steeds-in-wording'?!

Deze Nederlandse garage blues rockers hebben niet alleen qua sound van de Black Keys afgekeken, ook het Warhol-achtige hoesontwerp doet sterk denken aan `Thickfreakness', de song ?As I holler? is pure Black Keys, en bovendien hebben ze ook nog eens ?Work me baby? gecoverd, de song van Fat Possum lieveling Junior Kimbrough die ook staat te pronken op `Chulahoma', het eresaluut die The Black Keys hebben gebracht aan de overleden bluesman.

The Black Keys doen het wel maar met zijn tweetjes, terwijl Cuban Heels een vijftal is. Hier dus wel van de partij : een bas en een snerpende mondharmonica (van Richard Koster) die doet denken aan de rauwe rudimentaire bluesrock van de Red Devils. Songs als ?Dig me a hole? en vooral ?So unfair? hebben een Tom Waits inspuiting gekregen. De lekker rollende instrumental ?Gutbucket? is een compositie van de voortreffelijke gitarist Rico Gerfen die de hele plaat sterk op dreef is en de meest smerige riffs uit zijn instrument haalt. De andere eigen songs zijn van de hand van Jan Hidding die een overtuigende en vettige bluesstem weet neer te zetten, denk aan het vuilste van Paul Rogers, of aan Tom Waits (?Unfair?), en ook weer aan de onvermijdelijke Dan Auerbach (van The Black Keys, dat had u wel begrepen).

Naast Junior Kimbrough's ?Work me baby? zijn er ook nog twee covers van Fred Mc Dowell, waaronder nog maar eens ?you've got to move? die hier een beetje een mislukte gospel versie meekrijgt. Klein foutje op een voor de rest best wel aangenaam ronkende bluesplaat.

Hoewel Tim Finn en zijn jongere broer Neil doorheen de jaren tal van pareltjes aan pop- en rocksongs hebben geschreven en gecomponeerd, is het merendeel van de aandacht van pers en publiek toch steeds naar Neil gegaan, niet in het minst door het wereldwijde succes van Crowded House.

Nochtans mag het belang van Tim Finn niet onderschat worden. Zo richtte hij exact 35(!) jaar geleden samen met enkele studiegenoten de op artrock en new wave gestoelde groep Split Ends (later omgedoopt tot Split Enz) op dat vooral in thuisland Nieuw-Zeeland en in Australië een legendarische status bereikte. Ook Neil Finn trad later toe tot deze formatie maar in 1983 besloot Tim Finn na de release van zijn debuutalbum de band te verlaten en een solocarrière te beginnen. Split Enz werd een jaar later ontbonden en broer Neil richtte vervolgens samen met drummer Paul Hester Crowded House op. Tim probeerde intussen met erg wisselend succes een solocarrière uit te bouwen.

Later zouden de twee broers nog enkele malen samenwerken, met mooie platen als `Finn' (1995) en `Everyone Is Here' (2004) als resultaat. Tim Finn werd zelfs eventjes lid van Crowded House en schreef samen met zijn broer een paar memorale nummers voor het klassieke album `Woodface' (1991). Midden de daaropvolgende tour stapte Tim uit de groep maar gelukkig voor ons gebeurde dit ná hun schitterende doortocht langs de Gentse Vooruit (een gebeuren waar Tim Finn trouwens ook tijdens zijn huidige concert - met de hulp van het publiek - eventjes naar refereerde).

Ondertussen was er ook nog een samenwerking met Hothouse Flowers' zanger Liam O'Maonlai en met Andy White waarbij het project werd omgedoopt in ALT (samengesteld uit de eerste letter van de voornaam van de drie muzikanten) en vorig jaar verscheen zijn zevende soloalbum `Imaginary Kingdom', zijn eerste plaat in vijf jaar en misschien wel zijn beste tot nu toe. Hoewel precies dit album de directe aanleiding tot een wereldtournee vormde en die Tim Finn dus ook naar de Gentse Handelsbeurs bracht, werd meteen duidelijk dat met het concert ook volop teruggeblikt zou worden op vroeger werk, en dit in alle facetten.

Zo werd de set toch wat verrassend geopend met ?Currents? uit zijn soloalbum `Say It Is So' uit 2000, kwam daarna ?Weather With You? afkomstig van de voormelde Crowded House plaat `Woodface' aan de beurt en werd via het ten tijde van Splitz Enz neergepende ?Poor Boy? nog meer naar het verleden teruggegrepen. Het daarop volgende nummer ?Song Line? uit `Feeding The Gods' noemde Tim zelf een obscuriteit.

?Astounding Moon? was het eerste nummer uit zijn recentste album `Imaginary Kingdom' en meteen een voltreffer. Het werd intens gebracht door een achter synth/piano plaatsnemende Tim en het zou achteraf een van de weinige echt rustige momenten vormen. Met ?Couldn't Be Done?, de eerste single getrokken uit dit album (als we het jammer genoeg niet in de setlist opgenomen ?Winter Lights? uit de soundtrack van `The Chronicles Of Narnia' buiten beschouwing laten), bewees Tim Finn het nog steeds niet verleerd te zijn om mooie drieminuten pop te schrijven.

Het dartel en op cartooneske wijze gespeelde ?Dirty Creature? maakte vervolgens nog eens duidelijk hoe eclectisch Split Enz indertijd trachtte te zijn en ?Persuasion?, een gewezen single, werd akoestisch ingeleid door Tim en kreeg een mooi met piano omkleed slot mee.

En vanaf dan steeg ook duidelijk zichtbaar het speelplezier van Tim Finn. Zo werd ?Still The Song? opgebouwd uit samenzang en handgeklap, waarbij de inmiddels 54 jarige Tim enthousiast rondhuppelde op het podium en bij ?Chocolate Cake? dat in vergelijking met het Crowded House tijdperk ongepolijst en ontdaan van technische snufjes, werd gespeeld, verzocht Tim het publiek mee te zingen.

Na het door piano aangedreven ?Not Even Close? uit het `Tim Finn' album, waarbij Tim liet weten het nummer al jaren niet meer live te hebben gebracht, ging het tempo crescendo via enerzijds ?Six Months In A Leaky Boat?, dat indertijd door de BBC werd verbannen omdat de titel als provocatief werd beschouwd ten tijde dat het Britse leger met de Argentijnen een oorlog in The Falklands aan het uitvechten was, en via anderzijds `So Precious'.

Met ?It's Only Natural? werd voor de derde keer een nummer gebracht uit het `Woodface' album en de lekker rockende en swingende versie kon het publiek erg smaken, getuige het daverende applaus.

Vervolgens vond een eerste bisronde plaats in de vorm van ?Unsinkable?, een song geschreven nadat zijn achtjarige zoontje Harper een boek over de Titanic aan het lezen was. Maar in tegenstelling tot het werkelijke verhaal en tot de versie op plaat, beklijfde dit iets minder. Het nog steeds sterke ?Parihaka? uit het `Tim Finn' album deed dat wél. Deze song lijkt op het eerste gehoor een onschuldige popsong maar verwijst tekstueel naar de gelijknamige Maorigemeenschap en aan haar stamhoofd Te Whiti, die zich op het einde van de 19^de eeuw vreedzaam wou verzetten tegen het op onwettige wijze in beslag nemen van heel wat Maoriland door het toenmalige beleid in Nieuw-Zeeland.

Terwijl twee dagen voordien de set in Keulen onder meer werd beëindigd met ?Dead Flowers? uit het album `Imaginary Kingdom', werd het Belgische publiek getrakteerd op opnieuw twee Split Enz nummers. Zo bracht de groep op snedige wijze ?Shark Attack?, waarbij Tim - de natuurpracht van Nieuw-Zeeland indachtig - een grapje maakte over de `afwezigheid' van stranden in België en nadat er nog even herinnerd werd aan de recent, op zestigjarige leeftijd overleden Australische rockzanger Billy Thorpe, die heel wat invloed heeft gehad op diverse Australische muziekgroepen, werd de avond afgesloten met ?So Long For Now?.

Hoewel Tim Finn enkele van zijn bekendere nummers en we denken daarbij in de eerste plaats aan ?Fraction Too Much Friction?, aan de andere kant van de wereld had gelaten, belette dit hem niet om het aanwezige publiek te overtuigen van de Finn-kwaliteit, mede door zijn mooie stem en geruggensteund door de jonge begeleidingsgroep, bestaande uit Matt Eccles (drums), Mareea Paterson (bass), Brett Adams (gitaar) en de Noor Simen (keyboard).

Fans van (Tim) Finn die niet het geluk hadden om vorig jaar down under de reünietournee van Split Enz mee te maken, maakten dus best van de gelegenheid gebruik om naar de Handelbeurs af te zakken, vooral ook omdat Tim Finn wellicht niet van de partij zal zijn bij de nu al aangekondigde reünie van Crowded House en dus ook niet tijdens de daarop volgende tournee. Ik heb het me alvast niet beklaagd.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent