Cold War Kids is een beloftevolle band uit LA. Het smaakte naar meer toen een tweetal maand geleden de EP `We used to vacatio verscheen, een handvol songs van de getalenteerde zanger/songschrijver Nathan Willet. Het waren melodieus broeierige songs die de aandacht trokken door diverse tempowisselingen, een opzwepende percussie, sfeervolle en bedreven piano- en gitaarpartijen en een overtuigende zang.

De debuutcd ligt alvast in het verlengde. De nummers klinken subtiel, voelen fris en hyperkinetisch aan en balanceren tussen intimiteit en dynamiek. Rode draad blijft de sterke opbouw. Cold War Kids ligt ergens tussen Cave, Starsailor, Ben Folds en Gomez.

?We used to vacation?, ?Hang me up to dry? en ?Hair down? zijn de meest krachtige songs. Intiem en sfeervoller en intiem klinken ?Passing the hat?, ?Saint John?, ?Pregnant?, ?Red wine, succes!? en ?Rubidoux?. ?God, make up your mind? ruikt het sterkst naar Nick Cave. ?Tell me in the morning? en Hospital beds? lijken me de sterkste songs.

Op `Robbers & Cowards' toont het gezelschap z'n kunde. De cd bevat mooi afwisselend materiaal.

The Frames zijn een Ierse band onder zanger/gitarist en componist Glenn Hansard, een gevoelig man die fantasierijke, soms gruwel aandoende verhalen en eigen indrukken over dagdagelijkse zaken, aan het publiek wist te vertellen. The Frames balanceren tussen indierock, folk, postrock en slowcore.

Ze bieden sfeervolle, dromerige songs, waarin een mate van dramatiek is verwerkt, live mooi uitgediept, en directer, krachtiger en noisier konden klinken. Een eerste kennismaking gebeurde al op het Cactusfestival; de band kon openlucht onvoldoende de aandacht trekken; in zaal bleek duidelijk dat ze tot hun volle recht kwamen.

The Frames speelden ruim twee uur een uiterst afwisselende, boeiende set en onderstreepten een sterk samenspel van gitaar, bas, viool en drums. Zelfs een vermanende houding naar één van de fans deed Hansard niet van z'n voetstuk brengen; een assertief man die z'n mening weergeeft.

Het vijftal bracht met de jaarwisseling een nieuwe cd `The Cost' uit; in de lange set stelde de band z'n vijftienjarige carrière voor, en putten regelmatig uit hun recente plaat.

Een instrumentale postrockopener leidde de titelsong in van het recentste album, wat muzikaal garant stond voor de ganse avond: intens, meeslepend materiaal, dat een sterke opbouw en diverse tempowisselingen had, mooi kon aanzwellen en fijnzinnig, subtiel én forser, vitaler kon klinken?Candlelight music met een forse windbries! De groep deed denken aan de live reputatie van Greg Dulli's Afghan Whigs of Twilight Singers.

?Keepsake?, ?Rise?, ?God bless? en ?What happens? lagen in dezelfde lijn, waarbij Hansard voor elke songs een verhaal of indruk klaar had. ?Stars are underground? , ?Finally? en ?Revelate? waren de meer felle, krachtige songs;

Er waren intieme songs, maar het vijftal gaf ze een snedige tint. Het was enkel bij ?Hard way out? en ?Friends en foe?, en in de bisronde, dat de band spaarzamer en soberder speelde en zelfs z'n voorliefde aan Will Oldham prees.

Naar het eind toe werd het tempo terug aangescherpt: meeslepende, bedreven songs die mooi werden uitgesponnen: ?Fake? werd gekoppeld aan Johnny Cashs ?Ring of fire? en onder een donkere rode Valentijngloed speelden ze ?Sante Maria?.

In de lange bis was er eerst ruimte voor de virtuositeit van violist Colm Mac An Iomaire. De klemtoon kwam op ingetogen songs waaronder ?Lay me down? en ?Sad songs?, bepaald door het gitaargetokkel, het vioolspel en de pakkende stem van Hansard. Hij liet het publiek het refrein en talrijke `oohoohs' meezingen. In ?Mighty sword? was de ganse band opnieuw present en met een Will Oldham song (hoe kon het anders) besloten ze de twee uur durende set.

Het sympathieke The Frames speelde een afwisselende set, hield het publiek in z'n greep had en balancerende tussen een beklemmend, pakkend sfeertje en extravertie.

Als support act trad Bell x 1 aan, die ik al aan het werk zag met Starsailor, een paar jaar geleden. De groep, die maar geen armslag kent, verzorgde met z'n drieën een semi-akoestische, intieme, emotievolle set: een subtiel, fijn gitaarspel en drie sterke stemmen. Een `Lazy Sunday' evening gevoel. Ze klonken op het eind feller en speelden als een ontketende Luka Bloom op hun gitaren. Depeche Mode's ?Enjoy the silence? pakten ze uiterst origineel aan. En nu maar hopen dat de groep niet steeds aan het publiek voorbijgaat?

Organisatie: Botanique Brussel