Krakow is een Limburgs vijftal die in 2006 debuteerde met de EP ’Home’. Ze spelen slowcore songs in de beste traditie van At the close of everyday, het oude Low en Sophia.
‘As the heart is’ bevat negen sfeervolle songs, subtiel uitgewerkt en mooi uitgesponnen,  onder de  warme en hemelse stem van Niné Cipoletti, soms aangevuld met haar mannelijke collega’s. Het zijn vooral de laatste songs  van de cd “Our love hotel” en “Shadow of a man” die nauw leunen aan Low door het gitaargetokkel en de zachte toetsen.
Een vleugje americana ontbreekt niet (luister maar naar de emotievolle slepers “Roses” en “Once around the sun”)  wat de band gerust naast een Cowboy Junkies en Bonnie ‘Prince’ Billy plaatst. In “Come on home”  doet de sound en de samenzang denken aan Crosby, Still, Nash en Young.
Fijne plaat van een gevoelige band.

 

Midden jaren ’90 kwam er, na het teleurstellende album ‘Dead Man’s Shoes’, een einde aan het sprookje van FM. De band FM was toen één van de weinige A.O.R. giganten. De muzikale koerswijziging die FM richting Bluesrock maakte werd niet bij elke A.O.R. fan goed ontvangen. FM splitte maar zanger Steve Overland ging later nog verder met o.a. zijn werk bij Alan Parsons & met zijn nieuwe band Shadowman. Toch was het wachten op de debuutplaat van The Ladder: ‘Future Miracles’ uit 2004 om opnieuw Steve Overland te horen in een waanzinnig, puur A.O.R. project. Deze opvolger ‘Sacred’ is nog een stuk sterker en daarom een absolute aanrader voor iedereen die van FM hield. In de band zitten trouwens naast Overland ook nog Pete Jupp en Bob Skeat van FM. Vinny Burns (Ten/Dare) die op de debuutplaat nog het mooie weer maakte is er niet meer bij en werd vervangen door Gerard Pichler. ‘Sacred’ is een puur A.O.R. album vol uitstekende songs die natuurlijk de typische Steve Overland stempel dragen. Mister Overland heeft nog steeds een zeer uniek stemgeluid en ik reken hem dan ook nog altijd tot mijn favoriete zangers aller tijden. ‘Sacred’ klinkt gevarieerder dan eerder FM werk omdat er af en toe ook eens stevig wordt uitgehaald. Hoogtepunten zijn het stevige melodieuze titelnummer, de prachtige ballade “Something To Believe In” en de waanzinnige A.O.R. song “Sea Of Love”. ‘Sacred’ is een album dat gerust naast de eerste twee uitgebrachte FM albumklassiekers mag staan. Puur melodieus genot in een moderne, zeer geslaagde productie, waarvoor Overland en Jupp zelf tekenden.

Danny Vaughn kennen we met name van zijn werk bij bands als Waysted, From The Inside, Vaughn en in het bijzonder Tyketto. Hoofdzakelijk van de laatste band waren we grote bewonderaars. Tyketto was immers één van de weinige A.O.R. topbands uit de jaren ‘90. De eerste Tyketto plaat: ‘Don’t Come Easy’ (1991) durf ik nog steeds één van de allerbeste A.O.R. schijven te noemen. Opvolger ‘Strength In Numbers’ (1994) klonk anders maar had ook een verzameling schitterende Melodic Rocksongs aan boord. Vaughn moest Tyketto verlaten om voor zijn zieke vrouw te zorgen. Hij werd vervangen door niemand minder dan Steve Augeri (Journey) maar voor de band was door de opkomst van de Grunge geen verdere toekomst weggelegd. Tussen 2000 en 2002 bracht Danny onder de naam Vaughn 3 albums uit. Nu gaat hij verder onder zijn volledige naam: Danny Vaughn. ‘Traveller’ is een mooie, evenwichtige, gevarieerde Melodic Rockschijf. Qua sfeer doet de plaat een beetje denken aan Tyketto’s ‘Strength In Numbers’ maar toch is de sound op ‘Traveller’ veel ruimer. Danny stem is nog steeds heel herkenbaar, krachtig en glashelder. Maar ook de twee gitaristen (Tony Marshall & Pat Heath) verdienen een pluim want hun gitaargeluid geeft het album een voller geheel, al moet je niet rekenen op een uitgebreid arsenaal aan gitaarsolo’s. De plaat klinkt redelijk elektrisch en is daardoor vrij stevig. Al zijn er ook momenten dat men akoestisch te werk gaat en de singer-songwriter in Danny naar boven komt. Variatie troef dus. Opener “Miracle Days” heeft een meezing refreintje en klinkt een beetje als een Indiaanse hymne. “Restless Blood” is puur Tyketto. “Lifted” is dan weer een echte mooie pianosong. “The Warrior’s Day” is heavy en ruig. “The Measure Of Man” heeft een beetje Country invloeden. “Think Of Me In The Fall” is dan weer een pure popsong. Heel wat diversiteit dus op Vaughn’s nieuwste!  Een album dat groeit na elke beluistering.

Als afsluiter van hun muzikaal voorjaarsseizoen had de Handelsbeurs gekozen voor de Engelse singer-songwriter Robyn Hitchcock. Behalve misschien via zijn nummer ‘So You Think You’re In Love’ dat in 1991 uitgebracht werd met zijn toenmalige begeleidingsgroep ‘The Egyptians’, heeft hij in ons land tot dusver geen ruime naambekendheid kunnen verwerven. En dit is erg jammer want Robyn Hitchcock maakt al ruim 30 jaar muziek, heeft een aantal schitterende platen op zijn actief en mag vanuit gespecialiseerde pers en muziekmiddens op grote appreciatie rekenen. Dit werd afgelopen zaterdag nog maar eens onderstreept aan de hand van zijn huidige begeleidingsgroep, ‘The Venus 3’. Als we u vertellen dat hier niemand minder dan gitarist Peter Buck, bassist Scott McCaughey en drummer Bill Rieflin deel van uitmaken, gaat het daarbij dus niet enkel om muzikanten die elkaar kennen uit het collectief ‘The Minus 5’ maar was in de Handelsbeurs ook nog eens ½ van de huidige R.E.M. present, een bandje dat wél al jaren uitgegroeid is tot een wereldgroep.

Maar van kapsones was echter geen sprake. Integendeel, het was mooi om zien hoeveel spelplezier er op het podium te beleven viel. Een valse intro, een ietwat fout gespeelde noot, het werd veelal met de glimlach weggewerkt en aangezien er ook enkele nieuwe, soms zelfs nog niet op plaat verschenen nummers (zoals “Saturday Groovers” of “Hurry For The Sky” gebracht werden, werd het relaxte gevoel hierdoor nog geaccentueerd.
Robyn Hitchcock grossierde door zijn oeuvre en hoewel via “Queen Of Eyes” en “Kingdom Of Love” zelfs werd teruggegrepen naar het prille begin van zijn carrière toen hij eind de jaren ’70 tot begin jaren ’80 deel uitmaakte van de psychedelische folkrock groep ‘The Soft Boys’, bestond zowat een kwart van de set toch uit nummers uit het vorig jaar – en tot nu toe enige met ‘The Venus 3’ - uitgebrachte album ‘Olé! Tarantula’. Daarbij kwamen aan bod: het gelijknamige titelnummer, “New York Doll” (opgedragen aan de in 2004 aan leukemie overleden New York Dolls bassist Arthur Kane),
”(A man's gotta know his limitations) Briggs" (verwijzend naar de Dirty Harry films met Clint Eastwood in de hoofdrol) en na de korte pauze “Adventure Rocket Ship” om uiteindelijk af te sluiten met “Underground Sun”.
Ondertussen was er ook een knappe versie van “Sally Was A Legend” en werd er lekker gerockt bij “Brenda’s Iron Sledge”.
Na de pauze was er ook nog ruimte voor drie covers. Vooreerst bracht Robyn Hitchcock solo en akoestisch “Visions Of Johanna” (een nummer van Bob Dylan en ook terug te vinden op ‘Robyn Sings’, een dubbelalbum waarop Robyn Hitchcock uitsluitend nummers van Bob Dylan covert), waarna ‘The Venus 3’ hem vervoegde om de psychedelica op te voeren via eerbiedwaardige versies van het door Syd Barrett neergepende “See Emily Play” en van “Eight Miles High” van The Byrds.

De sfeer zat er dus duidelijk in en het concert werd gekenmerkt door enerzijds een Robyn Hitcock die zich een goede, karaktervolle frontman toonde met een stemgeluid dat ons bij momenten een beetje deed denken aan dat van de machtige ‘The Go-Betweens’, en door anderzijds ‘The Venus 3’ die hem op mooie wijze ondersteuning boden, daarbij duidelijk ontdaan van de druk die ze gewoonlijk ervaren op de grotere podia. Of men nu in de eerste plaats kwam voor de frontman Robyn Hitchcock dan wel als R.E.M.-fan enkele groepsleden van nabij wou aanschouwen, het publiek genoot en kon na een passage bij de gewillige signeersessie van Robyn, Peter en Scott, ontspannen de zomer induiken.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

 

Met hun tweede album ‘Our earthly pleasures’ is de sound van Maxïmo Park wat men noemt “volwassener” geworden. De springerige, opgehitste en nerveuze geluiden van de eerste plaat ‘A certain trigger’ zijn voor een stuk ingeruild voor een meer poppy geluid. 

En ook op het podium merken we die evolutie. Het tempo is niet meer zo duizelingwekkend als twee jaar geleden. De nieuwe songs worden netjes afgewisseld met de oudere, zodat er wel wat meer variatie in de set komt, maar helaas ook wat minder vuur en dynamiek. Want voor dat laatste moet Maxïmo Park het vooral hebben van de splijtende songs uit hun eersteling zoals de strakke versies van “Apply some pressure”, “Graffiti” en “The coast is always changing”. Het is voor deze songs dat het publiek het meest door de knieën gaat. De energie van Maxïmo Park spruit vooral voort uit de dynamiek van frontman Mark Smith die met zijn explosiviteit het concert een extra boost geeft en zo de aandacht van de fans weet te behouden. Het is hij die de groep vooruit stuwt, de anderen zijn eerder statisch en laten alle gekdoenerij aan hun bij wijlen hyperkinetische zanger over. Met uitzondering van de keyboardspeler misschien, die weet toch ook enig enthousiasme in zijn act te brengen.

Maxïmo Park is best wel een interessante band, maar ze hebben nog te weinig onsterfelijke songs om een volledig optreden te overtuigen. Vandaar dat wij hier ook zouden gewagen van een weliswaar goed concert, maar géén onvergetelijk. Veel zal afhangen van het derde album, benieuwd of ze gaan teruggrijpen naar de springerige rock van ‘A certain trigger’ of dat ze verder de eerder gelaagde poppy weg zullen opgaan van ‘Our earthly pleasures”. Potentieel hebben ze, dat in ieder geval.

Aangename verrassing van deze avond is het piepjonge duo Blood Red Shoes. De drummer/zanger Steven Ansell mept op zijn drumstel als een bezeten Animal in betere muppet tijden, zijn wat bedeesde vrouwelijk compagnon Laura-Mary Carter haalt frisse punky riffs uit haar gitaar. Het geheel doet denken aan The Kills en zeker aan The Yeah Yeah Yeahs  en het is wat ons betreft een veelbelovend bandje.

Organisatie: Le Grand Mix, Tourcoing

The Stones: wat moet je nog schrijven over deze oude knarren?
Gigantisch podium. Uitschuifbaar kleiner podium tot halverwege de weide. Geen matte best of deze keer. Goede keuze uit ruim repertoire. Schitterende versie van “Can’t you hear me knocking?”. Keith in vorm. Kan nog altijd niet zingen. Rubber Lips goed bij stem. Charlie lijkt nog altijd op een leraar geschiedenis. Ron heeft nog steeds een tronie om bieten op te klieven. Lisa nog steeds super sexy, Bobby Keys is de zesde Stone.
De Stones klinken nog steeds alsof in hun garage staan te repeteren. Prachtig.
Moeten ze stoppen? Nee, want nu al stonden er drie generaties op de weide.

Playlist: Start me up, Shattered, Rough justice, Rocks off, Heartbreaker, Some girls
Waiting on a friend, Can’t you hear me knockin’, Tumblin’ dice, I get crazy, I wanna hold you, Slippin’ away, It’s only rock ‘n roll (but I like it), It’s all over now,
(I can’t get no) Satisfaction, Honky tonk women, Paint it black, Jumping Jack Flash,
Sympathy for the devil

Organisatie: Live Nation