“So They Call” is de nieuwe single van Gutter Smell, het soloproject van frontman Bergy van de legendarische Belgische postpunkband Sovjet War.  Het nummer is een pure punk-tirade op de politieke en dictatoriale machthebbers die overal ter wereld hun narcistische trekjes tentoon spreiden. Vaak wordt er naar hen gekeken met onderdanigheid en slijmerij, terwijl Bergy’s boodschap er een is van ‘fuck you, rot in smoke’.

In de song gebeurt dit alles met een korrel zout en met een glimlach. Dit is geen haatdragend statement om de boel nog meer op te hitsen, wel een dikke middelvinger die er op wijst dat macht vergankelijk is. De ernst van de situatie wordt niet onder de mat geveegd, maar humor en relativering voeren de boventoon. De langgerekte schreeuw op het einde is een leuke knipoog naar de Sex Pistols.

Goudi’s album ‘Oostende’ kreeg in 2022 een lovende review op deze website voor de mix van Oostends dialect in moderne, urban pop. Met daarna nog twee singles in het Oostends (“Tango” en “Blootvoets”) leek Goudi te werken aan een vervolg op dat album, maar hij veranderde het geweer van schouder en koos voor de taal van Molière op ‘Parfum de Vie’. Ook die jas zit hem als gegoten.

Goudi, dat is Pierre Goudesone van de vroegere newwaveband Flesh and Fell en nog wat andere projecten. Sinds enkele jaren klinkt Goudesone’s stem opvallend als die van die andere bekende Brusselse Oostendenaar, wijlen Arno. Met inmiddels nog wat meer patine op de stem voegen we daar Serge Gainsbourg aan toe.
Goudi toont zich zo de meester van de camouflage op zijn nieuwe album. Eerst incorporeert hij Jaques Dutroncq met een cover van zijn “Les Gens Sont Fous, Les Temps Sont Flous”, op een dreun die zou gepast hebben bij TC Matic. En is er een songtitel die nog beter de waanzin van deze huidige periode kan samenvatten? Ik dacht het niet. Ook al is die songtitel dan zelf al pensioengerechtigd. Als je dan toch covers brengt, dan is deze vondst wel geniaal.
Er staat nog een cover op Goudi’s album. “Il Pleut Sur Bruxelles” is Dalida’s ode aan Jacques Brel, nog zo’n monument waar Goudi al eens mee vergeleken wordt. Een tweede goede vondst en met een ‘oude’ songtitel die ook hier de huidige waanzin van de drugsoorlog in Brussel mooi omvat, of het zou over één van de andere plagen kunnen gaan die onze hoofdstad teisteren.
Er staan nog twee covers op dit album. Goudi covert Goudi. “Les Tallons à l’Envers” en “Parfum de Vie” zijn Franse vertalingen van “Wind in mijn Hart” en “De Tied” van ‘Oostende’. Ik had het niet meteen door, als ik eerlijk mag zijn.
“Comme d’Habitude” is dan weer geen cover van de wereldhit van Claude François (nog bekender als “My Way” in het Engels). Geen slechte song, maar vermoedelijk zal hij niet zoveel brokken maken als die Claude François indertijd. Dan komt titeltrack “Parfum de Vie” een stuk sterker voor de dag. Sensueel fluisterend gezongen door Goudesone en de Franse actrice Lubna Azabal over een moderne beat, als een update van Gainsbarre met één van zijn veroveringen. Lubna krijgt op dit album veel tijd en ruimte van Goudi en daarmee doet hij niemand te kort. Er staat nog schoon volk in de credits: Sabine Kabongo van Zap Mama, Jan Hautekiet, Axl Peleman en Hans Helewaut (Elisa Waut).

Muzikaal is het altijd sterk, op dit album. “Oooh Darling” is heerlijk kitscherig, maar zit heel degelijk in elkaar. Het volgende album van Goudi wordt blijkbaar opnieuw in het Nederlands/Oostends, maar ondertussen hebben wij toch hard genoten van deze vinyl-release.

https://musiczine.net/index.php/nl/item/87938-oostende
https://www.youtube.com/watch?v=quBeAXVuxfE

Paul Numi’s nieuwe single “Carol Ann” is een energieke, stuwende track waar poëzie en ironie hand in hand gaan. Met pakkende regels als “What are ashes? A sad reminder of flames that used to burn so bright” en “Don’t hesitate, accept your fate, just like America, we could be great” weet Paul Numi de luisteraar opnieuw mee te nemen in zijn unieke universum. Het is een stevige rocktrack met een zinderende finale.
Door de jaren heen bouwde Paul Numi een opmerkelijke carrière uit. Hij stond in de jaren ’80 met zijn toenmalige band als support act op het podium met beroemde bands als U2 en Echo & The Bunnymen en bracht zijn muziek ook unplugged naar steden als New York, Warschau en Beiroet.
De albums ‘Chimera’ en ‘Parallel Lives’ roepen nog steeds mooie herinneringen op en de nieuwe singles laten het beste verhopen voor dat volgende album.

Je vindt “Carol Ann” op Spotify.
https://musiczine.net/index.php/nl/item/81737-paul-numi-een-keer-hello-werchter-of-hello-wembley-kunnen-roepen-zou-de-max-zijn
https://www.youtube.com/watch?v=ZM5Cp-pDc4w

Al sinds 2019 bouwt Belgica Erotica aan een muzikale erfenis voor de new beat. Deze neo-new beat is vaak verfrissend in aanpak en uitwerking. Altijd vertrekkend vanuit de krijtlijnen die door de geschiedenis werden uitgezet inzake ritme, thematiek, songopbouw en gebruik van samples en instrumenten.

Deze “Touch Me Now” breit daar een mooi vervolg aan, al lijkt ons dit nu niet de allerbeste song uit de Belgica Erotica-familie. Nog steeds heel degelijk en met veel liefde voor het genre uitgewerkt, maar misschien toch iets te hard op de retro-knop geduwd in de productie? Muzikaal hoor ik vaag wat referenties naar “China Town” van Nux Nemo.

Touch Me Now -single-
Belgica Erotica
Eigen Beheer

https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/touch-me-now

Silent Presence - Wat soms moeilijk verwoord kan worden in een gesprek, lukt wel via muziek

Het duo Silent Presence bracht zopas zijn vijfde digitale single uit. “Fading Echoes” gaat opnieuw een stapje verder inzake productie en arrangementen en zo bouwt deze band - misschien wat traag maar gestaag – aan een knap oeuvre. De release van “Fading Echoes” was de aanleiding voor een interview met Wim en Corina van Silent Presence.

Jullie zitten of zaten afzonderlijk in andere projecten. Is Silent Presence jullie eerste project samen of zaten jullie vroeger al eens samen in een andere band?
Corina: We zijn beiden onze muzikale carrière begonnen in het folkbandje Chasing The Cat. Wim startte daar als bassist en ik ging eens mee als keyboardspeelster en werd daarna zangeres. De band viel echter al snel uiteen maar ik heb er wel mijn kennismaking aan over gehouden met Christof Vanhulle, waarmee ik later Face Your Fears startte.
Wim: Ik begon kort daarna bij The Other Intern. Intussen volgde ik bij Sander Verstraete (o.a. Het Zesde Metaal, Sophia, Warhaus, …) les om bas te leren spelen.

Valt het mee als koppel om samen in een band te zitten? Wat vinden de kinderen ervan?
W: Dat loopt goed eigenlijk. We hebben elk zo onze taken binnen Silent Presence en we overleggen dan samen. Om te repeteren is het wel handig want alles is binnen handbereik. De kinderen laten ons begaan. Het is niet meteen hun leefwereld of genre van muziek. Er zit niet meteen opvolging aan te komen.

Wat was de motivatie om met dit project te starten? Is het niet jammer dat de muziek een ‘late roeping’ was?
W: Het is begonnen om een aantal redenen. Ten eerste om samen iets gemeenschappelijks te maken en te doen. Ten tweede om dingen neer te zetten die in onze andere projecten niet pasten. Het is inderdaad een late roeping, maar het is wat het is. Ik speelde als tiener en vroege twintiger al elektrische gitaar, maar ik voelde mij nooit zeker genoeg om daarmee in een band te spelen. Pas toen ik een tiental jaren terug basgitaar uitprobeerde, voelde ik genoeg zelfvertrouwen.
C: Het is voor ons een soort van communicatie. Wat soms moeilijk verwoord wordt tegen elkaar, lukt soms wel via de muziek.

Van waar komt de naam Silent Presence?
W: We zijn beiden niet heel extravert maar wel aanwezig. En we hebben wel iets te vertellen. Daarom vind ik dat onze bandnaam perfect bij ons past.
C: We houden ons inderdaad vaak liever op de achtergrond maar willen toch wel een boodschap verkondigen.
W: Vooral willen we een boodschap over communicatie, emoties en een vorm van positiviteit overbrengen naar de mensen.

Hoe zit de rolverdeling in elkaar bij Silent Presence?
C: Wim maakt zowel de lyrics als de muziek en ik creëer de zanglijnen en melodieën. De muzieklijn wordt indien nodig aan de zanglijn aangepast.
W: Ik heb altijd wat teksten liggen en wat muziek staan die zou kunnen passen voor Silent Presence. Ik stel dan een stuk muziek voor en Corina kijkt dan welke tekst erbij zou passen. Dan begint het schaven aan de muziek en de tekst tot alles op zijn plooi valt. De feedback van Corina is voor mij belangrijk in dat proces.

Waarover gaan de nummers?
W: De teksten vertrekken vanuit eigen ervaringen en emoties. Eigenlijk zijn een aantal nummers ontstaan na een hectische periode in ons huwelijksleven. Ik probeer dat dan in een mooie tekst te gieten die een beetje universeel is of toepasbaar voor iedereen.

Welke bands/artiesten/nummers hebben als inspiratie gediend voor Silent Presence?
W: Eigenlijk kijk ik niet naar andere bands of genres wanneer ik muziek maak voor Silent Presence. Ik heb al gemerkt dat een nummer maken in de stijl van een band niet werkt voor mij. Als vertrekpunt werkt dat wel, maar dan kom ik altijd vanzelf in een andere richting terecht. Dat blijkt dan mijn eigen stijl te zijn. Ik merk wel dat ik een donkere ondertoon neerzet en veel aandacht aan melodie besteed. De muziek bevat elementen uit new wave, electropop, postpunk…Dat komt door mijn voorliefde tijdens mijn jeugd voor deze muziek. Ik vind het eigenlijk moeilijk om er één genre op te plakken.

Wim zit nu even niet in andere bands, maar Corina zit nog in Face Your Fears en Black Snow In Summer. Wordt het niet wat druk of valt het mee omdat al die andere projecten ook niet zo’n drukke agenda hebben?
C: Het is niet evident om kansen te krijgen om op te treden en met drie projecten heb je natuurlijk iets meer kans om eens op de planken te staan. Bij Black Snow In Summer wordt er nooit samen gerepeteerd dus voor dat project ben ik enkel individueel bezig. Ik vind het altijd fijn om samen te musiceren en te repeteren en dit kan gelukkig wel met Face Your Fears en Silent Presence, alhoewel het dan bij Face Your Fears niet altijd evident is om de agenda’s op elkaar af te stemmen. Het valt meestal goed te combineren met mijn deeltijdse job als kleuterleidster.

Staan er voor Wim nog nieuwe of andere solo/bandprojecten op stapel?
W: Mijn soloproject In Search For Embers ligt momenteel wat stil maar is nog niet uitgespeeld. Sinds kort speel ik bas bij Dream Machine, een band uit Wetteren. Die bestaat nog niet zo lang en we lijken nu in een definitieve bezetting te zitten. We spelen eigen werk met nummers die wat grunge, shoegaze en verwante genres bevatten. Ik zou zeggen denk aan Magnapop, Pixies, Nemo, My Bloody Valentine… De bedoeling is om in het voorjaar van 2026 een try-out en wat optredens te gaan spelen.

Corina, jij schrijft nummers voor 2 bands. Dan moet je wel veel inspiratie hebben?
C: Mijn teksten beginnen meestal met een soort van woordenweb, maar de zinsvorming is verschillend bij de twee bands. Bij Black Snow In Summer zijn de zinnen meer slogans en gebruik ik ook spoken word en bij Face Your Fears zijn de nummers melodieuzer en zing ik op een andere manier waardoor de tekstvorm er anders uitziet. Meestal zijn mijn teksten autobiografisch.

Is het de bedoeling om zo elke paar maanden een nieuw nummer van Silent Presence te hebben en uit te brengen? Komt er dan op termijn een EP of album waarop die tracks verzameld worden?
C: We willen onszelf geen enkele druk opleggen. We hebben geen echte deadline. Alles gebeurt op zijn tijd. Voorlopig zijn er nog geen plannen om een fysieke EP te maken.
W: We proberen wel om nu en dan een nieuw nummer af te hebben zodat we een
volwaardige set hebben voor onze optredens. Een fysiek album is natuurlijk een dure investering en daarvoor moeten we eerst nog wat kunnen optreden.

Geloven jullie nog in fysieke releases?
W: Ik koop sporadisch zelf nog fysieke releases, maar het is niet meer zoals vroeger. Bij de mensen van onze leeftijd worden er wel nog platen en CD’s gekocht terwijl ik merk dat dit ook wat vermindert. Zelf vind ik het leuk om iets in handen te hebben en te weten welke studio ze hebben gebruikt of wie er heeft meegespeeld.

Is een release van een ‘klein’ project als Silent Presence rendabel met digitale releases? Of is je eigen muziek uitbrengen sowieso een verlieslatende hobby?
W: Het is een hobby. Rendabel is het niet en daar doen we het ook niet voor. Het zou wel leuk zijn natuurlijk, maar ik ben daarin vooral realistisch. We willen vooral voldoening hebben in wat we doen. Het is uiteraard leuk om onze muziek te kunnen delen met andere mensen. Ik hoop dan ook dat we zo ook deze winter enkele optredens kunnen scoren.

Live zijn jullie als duo wat beperkt door het gebruik van loops en vaste ritmes. Zou het een plan zijn om de live-bezetting uit te breiden?
W: Het klopt dat we misschien wat beperkt zijn, maar met een volledige band zitten we terug met de problemen van tijd, plaats en ruimte. Nu zijn we gemakkelijk en we kunnen met ons twee zelfs in de kleinste zaaltjes spelen.
C: En er is weinig rompslomp wanneer we willen repeteren.

Live brengen jullie covers van PJ Harvey en The Sands. Waarom die nummers?
W: “April & June” van The Sands heb ik altijd al willen coveren. Het is een beetje een minder bekende Belgische klassieker.
C: Ik koos voor “Good Fortune” van PJ Harvey. Dat is een uitdaging om te zingen en het is een beetje een swingend nummer.

Jullie speelden dit jaar voor het eerst een paar keer live. Smaakt dat naar meer?
C: Ja het smaakt zeker naar meer. Ik vind het jammer dat we nu even geen nieuwe optredens hebben.
W: Er zijn nog genoeg speelkansen voor ons. Ik denk dat we wel zouden passen in de zomerprogrammatie van de Leest in Izegem of de Pekkersfeesten. Als we mogen dromen, dan denk ik aan de Fonnefeesten in Lokeren, de Paulusfeesten in Oostende, Manifiesta... De Grote Post in Oostende lijkt ons ook een toffe locatie. Maar evenzeer dingen als Waveteef, Black Planet, Wommel, … En er zijn veel kleine locaties die ik leuk zou vinden om eens te spelen. Ik vind het soms moeilijk om ons ergens tussen te plaatsen qua bands of genres.

Wie mag Silent Presence meteen contacteren voor een remix of een duet?
C: Goose mag wel een remix maken en Sam Claeys mag me altijd vragen om eens een duetje te zingen. Eddie Vedder van Pearl Jam en Brett Anderson van Suede uiteraard ook, maar ik vrees dat bij een wensdroom zal blijven.
W: Als ik carte blanche krijg, dan zou ik het vragen aan Dirk Da Davo. Maar ook Luc Van Acker, Dirk Blanchart of Soulwax lijken mij interessant voor Silent Presence.

Met W-Fest (en aansluitend Sinner’s Day) is het grootste wave-festival van ons land opgedoekt. Mag/moet er een nieuw W-Fest komen?
C: W-Fest was groot en gaf veel bands kansen. Maar er wordt toch nog hier en daar heel wat georganiseerd binnen het genre. Misschien niet meer zo grootschalig als W-Fest, maar toch genoeg om soms zelfs in elkaars vaarwater te zitten.

De groep fans van postpunk/synthwave lijkt eerder af te nemen dan aan te groeien, terwijl er in het genre wel nog volop interessante releases en nieuwe bands bijkomen. Heeft dit soort muziek nog wel een toekomst?
C: Als je snel meer bekendheid en meer optredens wil, denk ik dat je beter mainstream muziek maakt dan wat wij doen. Het is een keuze die je zelf moet maken. Het leuke is wel dat je in het wereldje steeds weer dezelfde mensen tegenkomt en ook nog nieuwe mensen leert kennen. Het is één grote familie.
W: Er zullen altijd wel mensen zijn die deze muziek zullen volgen maar in België een grote massa op de been brengen zoals op Amphi in Duitsland, dat zal hier niet lukken vrees ik. Het is hier een beetje een niche geworden.

Wim, jij bent ook reviewer. Hoe kijk jij naar de combi reviewer-zelf muzikant? En naar het feit dat minder dan vroeger mensen reviews gebruiken om nieuwe muziek te ontdekken?
W: Ik vind het als zelf muzikant zijnde in elk geval gemakkelijker om een mening te vormen over een ander zijn muziek dan over mijn eigen muziek. Het reviewen wordt stilaan een bedreigde ambacht. Ik denk dat jongeren daar totaal niet meer mee bezig zijn of. Ze vormen op een andere manier hun mening over muziek, denk ik. Het begrip album vervaagt ook door de digitale playlists en het streamen van muziek. Er zijn ook bijna geen print-magazines meer die albums bespreken.

Blijkbaar zijn er in de synthwave momenteel veel AI-releases. Is AI een hulpmiddel dat voor verrijking zorgt of een vloek?
W: Ik heb er al van gehoord, maar dat het er veel waren, dat wist ik niet. Ik keur het niet af. Het kan een hulp of een inspiratiebron zijn om met iets te starten, maar ik denk toch dat je het verschil hoort omdat de muziek van AI soms een eigen smoel mist. Vooral de streamingsdiensten zullen AI-gegenereerde muziek gebruiken want daarop moeten ze soms geen royalty’s betalen. Al is dat de laatste voor een artiest slechts een habbekrats. Een schande.

Tegenwoordig is het heel makkelijk om muziek in eigen beheer uit te brengen. Zou een label Silent Presence verder kunnen brengen dan hoe jullie het in eigen beheer doen, of niet?
W: Ik denk dat een label handig zou zijn om onze muziek nog meer en beter te promoten. Zelf ben ik daar niet meteen de handigste in en het vergt veel tijd voor ons. Je moet ook de juiste connecties hebben. Mensen denken dat je enkel met wat goede muziek de Nieuwe Lichting van Studio Brussel of Sound Track kan winnen, maar dat is een illusie. Hetzelfde geldt trouwens om aan optredens te geraken. Maar ook zonder de hulp van een label zullen we wel mooie dingen kunnen realiseren.

Bedankt voor het fijne interview
Fading echoes -single-

https://silentpresence.bandcamp.com/track/fading-echoes
https://www.youtube.com/watch?v=n3Ta21lbktg

Voor de zomer bracht Silent Presence “Electric Heartbeat” uit. Nu brengen ze deze melancholische song “Fading Echoes” uit. Een song over mijmeren over wat was en wat kon zijn. Over beelden die vervagen in je geheugen, over mekaar uit het oog verliezen…
Een song met een sterke zang van Corina Baekeland. Een warme bas en synthwerk van Wim Guillemyn. Qua coherentie en harmonie één van hun sterkste songs tot nu toe. Verkrijgbaar op bandcamp en te bekijken op youtube. Halfweg september ook te beluisteren op spotify.

https://silentpresence.bandcamp.com/track/fading-echoes
https://www.youtube.com/watch?v=n3Ta21lbktg

Hieronder vind je de veelzeggende tekst terug
"Fading Echoes"
(Verse 1)
I hear the whispers in the wind,
A song from a time that might have been,
Faded photos in my mind,
Of a love I thought I’d never find.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”

(Verse 2)
I hold your letters, but the words are gone,
Like the sound of a distant song,
The memories are all I have,
But they’re slipping through my hands like sand.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”
(Bridge)

(Verse 3)
The streets we walked now feel so cold,
The story we wrote is growing old,
I search for you in the crowded night,
But you’re just a shadow out of sight.
I try to feel you in the quiet night,
But the warmth has faded from the light,
And all that’s left are pieces of you,
A broken heart I’m trying to glue.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”
(Outro)
I won’t let go.

p&c Wim Guillemyn/Corina Baekeland
Genre: indiepop/alternative/darkwave