Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme
Stef Kamil Carlens & The Swoon

Een vlakke loopbaan is niet besteed aan een muzikale kameleon als Stef Kamil Carlens. Na twee eerder ingetogen singer-songwriter albums én zijn lockdown project met The Gates Of Eden waarmee hij Bob Dylan op een soulvol eerbetoon trakteerde laat de Antwerpenaar nu de funkateer in zich los. Op het nieuwe album ‘Be Who You Wanna Be’ mag er dus al eens gedanst worden, het liefst voor een spiegel waarin het publiek een maatschappijkritische blik op de wereld kan werpen.

Daags na de langverwachte release van hun kersverse worp stonden Stef Kamil Carlens & The Swoon al in vol ornaat te blinken op de planken van de Gentse Ha Concerts. Een nieuwe bandnaam die toch vertrouwd in de oren klinkt, net zoals een paar van de klasse muzikanten die Carlens op diens nieuwe tour vergezellen. Na de eerste paar nummers werd meteen duidelijk wie dé nieuwe sterkhouder van dienst is. Niemand minder dan Arno’s boezemvriend en voormalige muzikale spitsbroeder Mirko Banovic liet zijn mighty bass zodanig lekker rollen en stuiteren dat we hem ervan verdenken een grote Chic fan te zijn. Quasi op zijn ééntje vormde hij de ruggengraat van een eclectische set waar funky escapades en melancholische downtempo vibes naadloos in elkaar overliepen.
Zei daar iemand ‘eclectisch’? De broeierige opener “Bombo” katapulteerde ons ineens 30 jaar terug in de tijd, toen Carlens & co vermomd als Moondog Jr. nog op een dieet leefden van Dr. John’s voodoo funk gekruid met wat avant-garde blues uit het receptenboek van Captain Beefheart. Of wat te denken van de daaropvolgende zwoele dub reggae versie van de Zita Swoon classic “I Feel Alive In The City” die zo leek weggelopen uit de Black Ark studio van Lee ‘Scratch’ Perry.
Na nog een tweede opwarmertje uit de Zita Swoon back catalogue “Still Half My Friend?” werden de spotlights dan eindelijk gericht op het nieuwe album. Hierbij heeft Carlens niet enkel oog voor zijn eigen schrijfsels, maar ook die van zijn muzikale helden. Zo kreeg Alain Bashung’s “C’est Comment Qu’on Freine” een hoekig spacefunk jasje aangemeten waar ook een 80ies band als Shriekback al eens mee op straat kwam. Wie funk zegt komt vroeg of laat ook uit bij His Purple Highness. Het bijna vergeten Prince hitje “The Future” uit de soundtrack van Tim Burton’s ‘Batman’ film (’89) werd naar onze bescheiden mening moeiteloos overtroffen in de groovy funkrock versie van The Swoon. Jammer genoeg verandert niet elke song die Carlens aanraakt eensklaps in goud. Dez Mona’s “Suspicion”, de derde en laatste cover vanop de nieuwe plaat, blijft na de eerste paar luisterbeurten toch futloos klinken en kreeg ook live het niet voor elkaar om het meesterlijke origineel van zijn stadsgenoten te doen vergeten.
Geen idee of het lag aan valse bescheidenheid of aan een overdreven gevoel van introvertie, maar opvallend was wel dat Carlens zelf met geen woord repte over zijn eerste album met eigen materiaal in vijf jaar tijd. Dat hoefde ook niet, want in tal van zijn nieuwe songs steekt een niet mis te verstane boodschap. Onderwijzers en bankiers slaan jong en oud om de oren met regeltjes, en als het even tegen zit, sancties. Lead single “Walk On Red, Stop On Green” is naast een funky oorworm ook een niet mis te verstane uitnodiging tot een non-conformistische tegenreactie. De anders zo introverte Antwerpenaar voerde zijn protest nog verder op tijdens de furieuze album afsluiter “So Much Love”, een grillige brok electro funk die eigenlijk niet eens had misstaan op de jongste worp van, jawel, dEUS. ‘Fuck politics/Your dirty scams and dirty tricks/There is no progress to be made in the selfish way you operate!’: een treffender lijflied kunnen de naar schatting half miljoen Belgen die als ‘De Afgehaakten’ de politiek de rug hebben toegekeerd zich niet wensen.
Omdat je nu eenmaal meer indruk maakt als je samen op de barricaden staat ,vond Carlens het geen moeite om ook wat laidback songs in de set te smokkelen die een ode zijn aan vriendschap en verbondenheid. “Love Me Like A Prayer” en “Take A Little Time” kabbelen rustig en onopgemerkt voorbij wanneer je thuis het nieuwe album beluistert, maar kwamen live een pak beter uit de verf eens de frontman in zijn flashy roze pak naar crooner modus overschakelde.
De eigenzinnige Antwerpenaar liet een dozijn aan crowd pleasers en radiohits links liggen en koos moedig voor de Zita Swoon deepcut “JosieWitchGirl” als afsluiter. Niet de groovy funk maar de rauwe blues kreeg vanavond dus het laatste woord. Maar ach, gedaantes en genres zijn louter bijzaak.

Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.

Organisatie: Ha Concerts ism Democrazy, Gent

Altin Gün - Een zwoele Turkse AB-avond

Brussel werd omgedoopt tot Brüksel, met Housepainters als voorsmaakje. Zij speelden de volgende nummers uit hun repertoire: “Too Bad”, “Leave the Hall”, “In a Cornfield”, “Sad Face Look”, “Fixed Position”, en de mooie afsluiter “What He Knows”.

Daarna verwarmde Altın Gün letterlijk en figuurlijk de Ancienne Belgique. Laten we negatief beginnen. Doet deze Amsterdamse band eigenlijk iets speciaal of vernieuwends? De groep creëert hun eigen psychedelische bewerkingen van Turkse traditionals. De melodie en tekst blijven hetzelfde, ze zetten er gewoonweg een dansbare, vette beat onder.
Laat het antwoord duidelijk zijn: Altın Gün schept weldegelijk iets nieuws en verheft het covergenre tot een respectabele stiel op zichzelf. Gouden Dag is de vertaling van de bandnaam, maar voor één keer mogen we spreken van een gouden avond.
Een beetje geschiedenis voor de liefhebbers: deze band werd opgericht door Jasper Verhulst, gekend van onder andere de cultband Moss. Toen Verhulst op tournee in Istanboel was, kocht hij een aantal Turkse folk-platen en kreeg zo het idee om een psychfolk-band te beginnen. Zanger en saz-speler Erdinç Ecevit werd erbij gevraagd en later kwamen zangeres Merve Daşdemir, gitarist Ben Rider en percussionist Gino Groeneveld erbij. In 2017 verscheen hun debuutalbum “On”, gevolgd door de single ‘Goca Dunya’, twee jaar later gevolgd “Gece”, en nog eens twee jaar later door “Yol”.
Op deze derde worp werd een andere weg ingeslagen en begon de nadruk meer te liggen op vintage synthesizers, elektro, en disco (dit mede doordat de bandleden apart van thuis uit moesten werken ten gevolge van de corona-lockdown. Met “Âlem” en vorig jaar “Aşk” werd dit pad zorgvuldig verder bewandeld, en hun populariteit bleef al die tijd alleen maar groeien, getuige hiervan hun passage op Rock Werchter twee jaar terug.
Onder de tune van Fikret Kızılok’s ‘Sevda Çiçeği’ stappen de bandleden de bühne op. Beginnen doen ze met “Şeker Oğlan”, wat ‘sugar boy’ betekent, en een cover is van Doruk Onatkut Orkestrasi. Liefde en verraad lijkt een vaak terugkerend thema in de Turkse klassieke songcultuur, getuige ook “Vallahi Yok”, letterlijk ‘ik zweer van niet’. Zou Shaggy daar zijn inspiratie gehaald hebben voor de monster-hit “It wasn’t me”? Nu we toch aan het gissen zijn over inspiratie, durf ik de hypothese voorop te stellen dat Pink Floyd voor “Have a Cigar” wel eens de mosterd gehaald kan hebben bij ‘Bir Sigara Iç Oğlan’.
“Maar waar haalde Altın Gün zelf de inspiratie?”, hoor ik u denken. Wel, vooral bij Neşet Ertaş, die maar liefst vijfmaal gecoverd wordt deze avond: “Gönül Daği”, “Leyla”, het triestige “Şad Olup Gülmedim”, “Çiçekler Ekiliyor” en “Kırşehirin Gülleri”. Maar ook andere meezingers komen aan bod, zoals Zülfü Livaneli’s “Leylim Ley” - een bekend gedicht - en “Rakıya Su Katamam” van Selami Şahin. Dat laatste betekent trouwens: ‘ik kan geen water bij de ouzo doen’. Wijze woorden.
Tot slot wordt er nog luidkeels (fonetisch) meegezongen met “Yüce Dağ Başında” en hitje “Goca Dünya”, oorspronkelijk van de man, de snor, de legende Orhan Gencebay.
Na dit optreden worden 300 gelukkige fans naar boven meegenomen voor een zwoele after-party, met plaatjes door Jasper Verhulst zelf vakkundig door elkaar gemixt. Een geslaagde afsluiter van een al even geslaagde avond.

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Mass Hysteria - We hopen echt meer tours en festivals in Europa te doen dan dat we nu doen... Dat is onze ambitie met dit album

Er is een gezegde dat het vaak moeilijker is voor een artiest om door te breken in eigen land dan daarbuiten. Dat geldt niet voor Mass Hysteria, een Franse metalband die erin geslaagd is om naam te maken in Frankrijk. Toen ze in 2016 optraden op het Main Square Festival, waren ze het neusje van de zalm. En ze slaagden erin om een enorme moshpit te creëren tot aan de laatste rijen. De band staat in grote arena's in Frankrijk en is een regelmatige gast op Hellfest. In een bomvolle AB liet de band zien dat ze in staat zijn om alle genres perfect te spelen en zowel jong als oud tevreden te stellen.
Lees hier
https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/94077-plus-que-du-metal-mass-hysteria.html (Frans verslag)
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94071-mass-hysteria-franse-energiebommetjes-in-overvloed.html (Nederlands verslag)
Daarnaast brengt de band twee albums uit 'Tenace - Part 1 (2023) Tenace - Part 2 (2023)''. Naar aanleiding van dit optreden in Brussel en deze releases hadden we een leuk gesprek met bassist Jamie Ryan.

Je hebt 11 studioalbums en vier live-albums uitgebracht in je ongeveer 30-jarige carrière. Kun je me vertellen wat tot nu toe de hoogte- en dieptepunten waren voor jullie persoonlijk?
Het hoogtepunt is het spelen van Hell Fest ... in 2018 dat was voor mij een onvergetelijke ervaring. Een ander hoogtepunt, op dit moment, is deze tour op dit moment. Omdat we 99% van onze optredens uitverkopen, hebben we dit nog nooit eerder gehad. Het is geweldig! Ik denk dat deze tour een succes is voor de band. We hebben een aantal geweldige albums en tours gehad, maar er is nu iets gebeurd, er is iets veranderd. Dit hebben we nooit eerder gehad. Dus ja, deze tour is zeker een 'High'.

Was die coronatijd geen 'dieptepunt'? Hoe overleef je deze tijd?
We hebben gewoon niets gedaan, alleen mijn gitaar geoefend. We hebben een paar shows gedaan waar mensen twee meter uit elkaar zaten, heel vreemd. En ja, Moose vond er inspiratie in om liedjes te schrijven. Maar een groot deel van die tijd hebben we gewoon gerelaxt. We hebben ook een streaming videofestival gedaan, waar we een show voor een camera deden. Er waren bands uit verschillende landen die shows gaven in hun eigen land. Maar voor die camera...

Over het streamen, ik heb er veel over gezien en geschreven, maar denk je niet dat je er een nieuw publiek mee kunt vinden? Mensen die normaal gesproken niet gemakkelijk naar concerten komen? Of heeft het een deur geopend?
Ik zie in het hoofdstuk mensen uit de hele wereld, Duitsland, België overal... naar ons kijken. Verschillende mensen uit verschillende delen van Europa. Ik weet niet zeker of ze fan worden, maar ze hebben ons tenminste ontdekt... dus het kan helpen, maar het is niet de uiteindelijke reden dat mensen fan worden. Of dat het deuren opent denk ik. Het zijn de omstandigheden, dingen die gebeuren die deuren kunnen openen.

De echte doorbraak kwam in 1999 met hun tweede album ‘Contradiction’. Welke deur heeft die releases echt geopend?
Ik was toen pas 12 jaar oud (haha) Maar Nu-metal wereldwijd was toen een groot ding. Het was overal, labels waar Nu-metal bands zondigden Mass Hystera was getekend op een kleiner label Yelen Music. het was een sublabel van Sony. En de persoon die dat label promootte, deed er alles aan om deze plaat voor Mass Hysteria te promoten, en het werkt heel goed. Een andere Franse Metal band was groot in Japan rond die tijd. En 'Contradiction' en alle albums uit die tijd hadden een grote invloed op de Franse Metal. Ook nu nog is iedereen blij als we nummers van dat album spelen. Dus ja, het heeft veel deuren geopend voor Mass Hysteria.

Je hebt Stefan vervangen als bassist, hij overleed in 2021. Hoe voelt het om iemand als hem te vervangen?
Hij was een groot deel van de band, hij was er vanaf het begin bij. Ik heb hem niet direct vervangen. Maar hij was zeker een groot deel van de band, en de identiteit rond de band. Ik heb hem twee keer ontmoet denk ik, de eerste keer kwam hij naar me toe, hij was een aardige vent; ik wist niet echt veel over hem, ik wou dat ik dat had gedaan. Hij wordt nog steeds gemist. Ze blijven over hem praten, hij is niet vergeten dat is zeker.

Hoe waren de reacties van de fans toen je bij de band kwam?
Er waren wat reacties in het begin omdat ik zoveel jonger ben. Dus ja, er waren wat twijfels in het begin. Iemand zei 'je wordt hem nooit' maar dat is niet wat ik wil doen, ik vervang iemand, maar ik blijf mezelf. Maar nu accepteren de fans me als een deel van de band.

Het valt me op (ik zag jullie in 2016 in Frankrijk optreden voor een uitzinnig publiek op Mainsquare festival in Arras ) dat jullie in eigen land razend populair zijn en op grote podia spelen, maar in andere landen zoals België is het wat moeilijker om te slagen …
Het is moeilijk voor Franstalige bands om hun weg te vinden in Vlaams België of Nederland, om de een of andere vreemde reden. Ik weet niet waarom, we spelen gewoon wat we willen spelen. Ik hou gewoon van België, het is een prachtig land en ze hebben goed bier (haha) om de een of andere reden is het gewoon moeilijk omdat we onze liedjes in het Frans brengen en niet in het Engels of zo, maar we zouden er niets aan veranderen.

Ik denk dat het juist positief is dat jullie in het Frans zingen, dat maakt Mass Hysteria uniek binnen de scene, ik heb het zelfs in mijn recensie geschreven ''als er een band is die een antwoord geeft op Amerikaanse en Engelse metal dan is het Mass Hysteria'' . Ik zag jullie live in AB Brussel, hoe was het om daar te spelen?
Briljant, we hebben ons laatste album daar opgenomen. We hebben nooit een slechte show in België, de auditie in België is altijd blij ons te zien en met ons te feesten. Circle pits mosh pits, altijd leuk om in België te spelen. Dus ja, het was weer een geslaagd concert daar. Ze gaan er gewoon voor in België, dat is wat ik leuk vind aan het spelen daar.

Nog iets wat ik erg leuk vond in AB. Toen die kinderen op het podium kwamen, hoe kwamen jullie op dit unieke idee (de meeste metalbands vragen vrouwen op het podium...)?
We zouden ook vrouwen op het podium kunnen brengen, maar we zien steeds meer kinderen met hun ouders naar onze concerten komen. Dat bracht ons op het idee om in plaats daarvan kinderen mee te nemen op het podium. En daar krijgen we heel goede reacties op, dus we blijven dit doen. Voor deze kinderen is het een ervaring die ze nooit zullen vergeten! Ik heb deze ervaring ook gehad toen ik 14 was, en dat is iets wat ik nooit meer vergeet... dus ja, we wilden ze deze onvergetelijke ervaring geven.

Bij de meeste metalconcerten zie ik een ouder publiek, maar in de AB met Mass Hysteria was het publiek vrij jong. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Een van de redenen is dat Mass Hysteria voor veel jonge mensen in Frankrijk een van de eerste bands was die ze echt leuk vonden. En ze begrepen de teksten ook, omdat we in hun taal zongen. Een andere reden is dat veel van hen nu jonge ouders zijn en hun kinderen meenemen naar concerten van de band. De ouders delen hun liefde voor de band met hun kinderen. Dat is een van de redenen waarom we een jonger publiek hebben.

In 2020 tekende je een contract met 'out of line', en suggereerde je dat je hoopte ook wat bekendheid buiten Frankrijk te krijgen (las ik in een interview) ... is dat gelukt?
Het heeft geholpen om in Zwitserland te spelen, op het Summer Breeze Festival en zo. Het heeft zeker geholpen. We hoopten meer optredens te kunnen doen in Duitsland, sommige dingen werkten niet... het heeft geholpen ja.

Jullie hebben twee albums uitgebracht in 2023, '’Tenace - Part 1 (2023)’, ‘Tenace - Part 2 (2023)'; waarom twee albums?
Toen we naar de studio gingen, hadden we 19 ideeën voor nummers. Tegenwoordig is het uitbrengen van een album met 19 nummers not done meer, en wij zijn een rockband. We kwamen tot 14, maar zelfs dat was te veel om op één plaat te zetten, in tijden van streaming en Spotify. Geen goed idee, ze luisteren alleen naar de eerste 5 nummers of zo. Dus besloten we om er twee albums van te maken met elk zeven nummers. Omdat het in deze tijden logisch is om dat te doen... we brengen het niet in één keer uit, door het in 6 maanden uit te brengen, krijg je meer ogen op je gericht... meer recensies, meer nieuws over je, het was een goed idee om het op deze manier te doen...

Het was inderdaad een goed idee denk ik. Het is ook een soort conceptplaat, las ik, er zit een verhaal achter (we kunnen het opzoeken maar ik hoor het liever van jou. Vertel eens, wat is het verhaal achter dit tweeluik?
Het begint met een algemene groep mensen die in het gezicht is gespuugd door wie dan ook, en de revolutie die opkomt tegen wat er misgaat. Daar draait het allemaal om. De strijd om op een bepaald punt weer mens te zijn. Stoppen met al dat gezeik, dat is waar deze twee albums over gaan; het tweede deel gaat meer over actie ondernemen tegen wat er verkeerd gaat in de wereld, er iets aan doen. De tekst van het laatste nummer op het tweede deel gaat over wanneer de revolutie echt begint...

Ik heb daarom het gevoel dat de twee delen als één geheel beluisterd moeten worden, zoals het lezen van een boek.
Hoe waren de reacties van de fans?
Sommige mensen waren misschien verrast, maar 99% van de mensen was blij met dit conceptalbum. Na het eerste deel, met slechts zeven nummers, kregen we reacties 'we willen meer', en het tweede deel kwam uit en ze waren blij met het krijgen van meer, we creëerden het verlangen naar dat tweede deel. dus ja het was een goed idee om het op deze manier te doen, er zijn mensen die zeggen dat ze liever dit of dat andere deel hebben, maar we kregen zeer positieve reacties.

Kan dit album de 'grote doorbraak worden' wat is jullie ambitie met dit album?
Ik hoop dat we meer Europese tours en festivals kunnen doen. We moeten een manier vinden om in die markt te komen, daar zijn we meer mee bezig dan vroeger. Misschien Graspop in België of Alcatraz, een geweldig festival. We hopen echt dat we meer tours en festivals in Europa kunnen doen dan we nu doen... dat is onze ambitie met dit album.

Over 'ambities' ... Zijn er na al die jaren nog steeds ambities of zoiets als een 'einddoel'? (naast het veroveren van de wereld, want dat is wat iedereen wil doen)
Onze gitarist zei 'openen voor AC/DC'(haha) dat wordt steeds moeilijker... de belangrijkste ambitie is dat het leuk blijft, dat we kunnen blijven doen wat we nu doen voor een lange, lange tijd. Niets meer of minder. Het maakt me niet uit of 50000 of 300 mensen ons zien spelen, ik wil gewoon zien dat mensen het net zo leuk vinden als wij op het podium. Graspop spelen zou geweldig zijn ...Wacken om op grote Festivals te spelen is ook een ambitie.

Wat me brengt bij het feit dat jullie in het Frans zingen, wat ik erg waardeer, maar als jullie een promotor vinden die jullie naar grote festivals brengt en zegt 'dan moeten jullie in het Engels zingen' zouden jullie dat dan doen?
Het eerste ding, onze zanger zegt altijd ''mijn Engels is niet zo goed'' (haha) . ook wil hij gewoon in zijn eigen taal zingen, in het Frans. Het is te belangrijk voor ons om dat te blijven doen, dus we zullen dat nooit veranderen. jezelf uitdrukken in een taal die niet de jouwe is? Kan moeilijk zijn, vooral als je niet weet hoe je moet zeggen wat je wilt zeggen in die andere taal, omdat het geen zin heeft. En het maakt ons net anders dan anderen, want we blijven trouw en eerlijk in onze eigen taal. En dat blijven we doen, dus waarom Engels?

Wat betreft het 'uitbrengen van platen', is het in deze tijden van spotify en andere sociale media (youtube) nog relevant om platen uit te brengen (in metal is er nog steeds een publiek voor en ik zag onlangs jonge mensen bij een popconcert nog steeds platen kopen) dus ik vermoed van wel, maar zou graag jullie mening horen
We zitten in een muziekstijl waar mensen nog steeds platen kopen. Vinyl en zo. Maar we krijgen ook niet veel feedback over streaming, op de fanclubpagina van Facebook vertelden veel fans dat ze ook niet naar streaming luisteren. Onze fans willen nog steeds onze platen kopen. Ze willen de fysieke plaat kopen en ernaar luisteren. Dus voor ons is het nog steeds belangrijk om dat te doen.

Wat zijn de verdere plannen? Doen jullie deze zomer ook festivals aan?
We blijven gewoon toeren tot eind 2025. Om ons nieuwe album te promoten. En we zien wel wat er daarna komt, alles kan in een oogwenk veranderen, weet je, je weet maar nooit. En voor de komende jaren? Blijven opbouwen en zien hoe ver we komen... dat zijn de toekomstplannen voor nu en de komende jaren.

Bedankt voor het interview, hopelijk tot ziens op een van de festivals in België en samen wat Belgisch bier drinken …

Transport Aerian - Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Anders zou het niet progressief zijn

Wij Volgen Transport Aerian al lang, ondertussen heeft de band, ooit begonnen als een one-man formatie, een hele evolutie doorgemaakt sinds ons laatste interview met hen. Lees hier
 
Met de nieuwste schijf ‘Live in Ghent’ bewijst Transport Aerian nog steeds stevig in de schoenen te staan; ze zijn op tournee met deze plaat.
Ze maakten tijd voor een fijne babbel met ons over de release, het verleden en toekomstperspectieven.

Ik volg je muziek al vanaf het prille begin, ‘Darkblue’ (2015) en ‘Therianthrope’ (2017) zijn net als het prachtige ‘Skywound’ platen die ik regelmatig opleg. Ondertussen ligt die ‘verschrikkelijke’ corona tijd achter ons en hebben jullie een nieuwe plaat uit. Hoe heb je die periode echt overleefd?
Hamlet: Nou, ironisch genoeg denk ik dat de coronatijd mijn muzikale reis weer op gang heeft gebracht. Ik had vrij moeilijke tijden vlak voor de pandemie. De richting die ik uit moest was zelfs voor mij niet helemaal duidelijk, ik moest mijn nieuwe strategie nog ontwikkelen - na het verlaten van de andere band waar ik te veel van mijn tijd in stak, maar ook omdat ik wilde blijven opereren in de bloeiende belgische undergroundscene zonder te weten of mijn eigen muziek daar goed zou integreren - ik en compromis is een zeer slechte combinatie.
Eerst maakte ik Big Heart dat nog werd opgenomen met de muzikanten van Therianthrope - ze zijn erg goed, maar zitten in de UK. Daarna stelde ik de huidige line-up samen met het idee om een live-programma te maken van alle oude albums en daarmee te toeren... Maar tijdens corona was het al onbetwistbaar dat deze band samen veel meer kan bereiken dan alleen het interpreteren van oude muziek van Transport Aerian. En zo werd Skywound geboren. Iedereen maakte een corona album. Maar wij maakten er een keerpunt van.
Umut Eldem: We hadden zowel geluk als pech dat we net voor deze periode muziek te maken vlak voor deze periode: zo hebben we het overleefd. Ondanks de fysieke afstand konden we blijven communiceren en nieuwe muziek maken, wat resulteerde in Skywound

Ons laatste interview was in 2021; is jullie doel bereikt? Hoe is alles verlopen naar nu?
Hamlet: Het was beter dan ik dacht, maar een beetje langzamer dan ik zou willen.

Met ‘Live In Ghent’ ga je lekker opzwepend tekeer, die het emotionele karakter behoudt. Een balanceren tussen uitersten heb ik van jou nog niet zoveel gehoord, deze plaat klinkt gevarieerd. Wat is voor jou het verschil tussen deze en de vorige platen?
Stefan Boeykens: Live in Ghent is een getrouwe opname van de huidige live-versie van de band. Hoewel Skywound dezelfde bezetting had, is dat echt vanuit een studio gearrangeerd en opgenomen. In deze Live set zit je veel dichter bij het wat ruwer, directer geluid van het viertal. De arrangementen van de Skywound songs zijn mee geëvolueerd en zijn wat compacter.
Hamlet: Een live optreden heeft vaak veel meer te maken met de showcase van de muzikanten. Met andere woorden, niet alleen de dynamiek, de emoties van het moment maar ook de technische vaardigheden zijn daar heel belangrijk. En omgekeerd - op studioalbums concentreer ik me altijd op het verhaal, het concept om een meeslepende ervaring te maken. Daar worden natuurlijk andere accenten gelegd en als gevolg daarvan ook andere productietechnieken.

Jullie worden in het hokje ‘progressief metal’ geduwd, maar op deze ‘Live In Ghent’ hoor ik subtiel andere invloeden. Hoe moet ik dat zien?
Umut Eldem: Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je volgens mij altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Toch zou het anders niet progressief zijn.
Stefan Boeykens: We trachten ons niet vast te pinnen op genre. Er zal altijd wel een niveau van stevige rock en delen metal in zitten, maar het is wat ons betreft geen typische metal muziek. We houden van songs met veel dynamiek, maar ook met wat meer open, organische secties.
Hamlet: de kwestie van genre is altijd een afknapper, omdat ik denk dat alle echte artiesten die toch iets meer kunnen zijn dan zielig "klinkt als..." niet met één genre moeten worden gedefinieerd, - en wij ook niet.
Maar om muziek goed te promoten moet je het kunnen positioneren. anders bereik je het nieuwe publiek niet. Ik heb geen andere goede definitie dan "heavy progressieve rock", maar het is waar dat we onszelf zeker niet willen beperken met deze definitie.
Sommige journalisten noemen ons "rock in oppositie" wat een groot compliment is, ook als je bedenkt dat deze beweging eigenlijk in de jaren 70 in België is ontstaan.

Ik hoor veel ‘opgekropte woede’ (op songs als “Failing 20”, op “Lunatic” schuilt er iets als ‘boosheid’ of toch opgekropte emoties. Hoe best te zien?
Hamlet: Ik denk niet dat het opgekropt is, het is vrij openlijk, bloot zelfs  - duidelijk tegen wat, wie en waarom – alles staat helder in de texten en in de uitdaging.

Er schuilt opnieuw een soort verhaal achter deze plaat? Welk?
Stefan Boeykens: Het “verhaal” van Live in Ghent is een extensie van de thema’s op Skywound, maar aangevuld met enkele songs die daar op aansluiten. Via songs als Inspire en Big Heart is de boodschap nog steeds een broos evenwicht tussen een wat donkere visie en tegelijk hoop op beterschap, op liefde, op het leven.

In die gevarieerde aanpak slaan jullie weer een andere weg in. Hoe zijn de reacties?
Stefan Boeykens: De live-set is vrij dynamisch en we voelen dat ook wel aan de reacties: de mensen appreciëren de durf, de wat rijkere, complexe arrangementen en men is ook wel vol lof over het muzikantenschap. We hebben geluk met het niveau van de band.

Jullie zijn ook bezig om de plaat live voor te stellen; valt het na corona niet moeilijker om optredens te boeken of valt dit al bij al nog mee bij jullie?
Stefan Boeykens: Het is moeilijker… sommige clubs zijn er mee gestopt, of sloegen een andere weg in. En het is niet altijd evident om uit een bepaald circuit te treden.
Hamlet: Als je je op het DYI-podium bevindt, is het nooit gemakkelijk geweest. De pandemie heeft inderdaad nog steeds een grote impact, ook al is die al jaren voorbij. Niet alleen met het faillissement van veel clubs, maar vooral ook met de lange wachtrijen voor optredens die meerdere keren moesten worden afgezet.
Maar ik denk dat we zeker niet mogen klagen en ons nog steeds gelukkig mogen noemen met de kwaliteit van onze optredens en het aantal publiek dat naar ons komt kijken. De meerwaarde van Transport Aerian behalve dat we - ik durf het toch te zeggen - iets origineels op de podium brengen, is dat we goede contacten onderhouden met buitenlandse bands en altijd proberen hen naar België te halen om ons programma te verrijken.
Om te overleven in de romantische en zeer vriendelijke dog-eat-dog wereld van kunst en muziek, moet je een kleine, beweeglijke vis zijn in een zee van grote, trage haaien. Of een muis in het land van de dinosaurussen.

Hoe zijn de concerten verlopen tot nu toe? En hoe waren de reacties?
Hamlet: Daar ben ik persoonlijk heel tevreden over. We spelen nooit te veel concerten, de laatste tijd zijn we ook veel selectiever geworden met de clubs en de gelegenheden, daarom hadden we voor de promotie van Live In Ghent een korte reeks optredens onder de naam Exit Skywound - met optredens in culturele centra van België als Gent, Leuven, Hasselt, live muziek clubs, maar ook in het buitenland.
De reacties zijn tot nu toe geweldig, en we hebben veel enthousiaste mensen onder ons publiek gezien die echt komen luisteren en iets voelen. Niet allemaal om te headbangen of naar de mooie jurk van de zangeres te gluren.

Wat zijn de verdere plannen? Volgen nog meer optredens? En waar.. (festivals?)
Stefan Boeykens: We hopen toch nog verder te groeien en, als het lukt, om deel te nemen aan een festival of in support van een wat grotere band, om onszelf te bewijzen aan een groter publiek. Of dat lukt valt niet te voorspellen.
Hamlet: ik ben altijd op zoek naar de meerdere mogelijkheiden om de luisterende publiek te bereiken – onze huidige doel is deelname aan de festivalen en kunst-gerelateerde evenementen, die niet door ons of onze team georganizeerd word. Op DYI vlak hebben wij al denk ik al veel gedaan, nu is het hood tijd om verder te grooien.

Waar blijf je de inspiratie vandaan halen? Telkens weet je te verrassen, al van sinds 2008! Hoe blijf je het doen?
Hamlet: Mijn principe in creativiteit was altijd vrij radicaal: als je niets nieuws te zeggen hebt, zwijg. Daarom had ik ook periodes waar ik jaren lang niets zou schrijven, maar dan zouden er altijd andere projecten zijn waar iemand anders een pilootrol kon nemen – en ik concentreerde me op het bespelen van een instrument of het adviseren over de algemene richting. Daarvan leert je iets nieuw wat vorm betreft. Maar met Transport Aerian begint altijd met Het Idee.
Ik schrijf enkel als er een groot en belangrijk thema is waarmee ik me emotioneel kan verbinden, maar die ook in een ongebruikelijke muzikale vorm kan worden gegoten en zo een toegevoegde waarde aan de ideeënsfeer kan geven. En dan als je gelukkig bent, om goede optredens samen te kunnen stellen en het publiek voelt mee met wat je doet is het een goede inspiratie om verder te gaan.

Wat is de allergrootste verandering sinds 2008 voor jullie?
Hamlet: Alles.
Stefan Boeykens: Het one-man-project rond Hamlet is met Skywound en deze live-registratie meer als een band beginnen functioneren. Er zijn meerdere muzikale bijdragen, al stuurt Hamlet wel de artistieke en lyrische visie, zodat de samenhang gegarandeerd blijft. Muzikaal blijven we breed kijken: meer variatie, meer organische, akoestische instrumenten. Er zijn geen vastgelegde grenzen.

Digitalisering streaming en sociale media wellicht. Is het in deze tijden nog ‘nodig’ om platen uit te brengen. Waarom?
Hamlet: omdat mensen de fysieke dragers niet meer kopen om er naar te luisteren, maar eerder als een symbolisch teken van respect en steun voor de artiest, - een vrij kleine groep audiofielen uitgezonderd natuurlijk.
De CD, Vinyl of zelfs een cassette zijn eigenlijk een artefact en geen drager meer. De meeste muziek wordt nu beluisterd op verschillende streamingdiensten, en als je daar niet bent, besta je niet. Dat is de perceptie, en persoonlijk vind ik daar niets mis mee. Andere tijden - andere prioriteiten.

Ik heb steeds de indruk, indien jullie een Engelse of Amerikaanse band waren, dan  kon je wel beroemd zijn. Is ‘Belg’ zijn een rem op jullie groei naar de top? Is dat niet jullie ambitie? Hoe moet ik het zien?
Stefan Boeykens: We hebben recent mogen ervaren dat een Frans publiek ons wel lust.
Hamlet: Het is een verkeerde prioritering. Wereldberoemd zijn is eigenlijk een heel slechte motivatie of reden om muziek te maken. Natuurlijk wordt het wereldpoppodium gedomineerd door Engelstalige artiesten, maar wij maken geen popmuziek - in de traditionele definitie dat rock ook deel uitmaakt van de popcultuur. Dat wil zeggen, ik heb Transport Aerian altijd gepositioneerd als een soort muzikale poëzie, een stuk literatuur dat alleen toevallig af en toe een vorm van rockmuziek krijgt. Als ik alleen maar in de muzikale en poëtische taal kan spreken tot degenen die het willen horen en ik het kleine verschil in iemands leven kan maken, is dat voor mij al meer dan genoeg. Qua locatie en zelfs culturele identiteit is het dus geen probleem. Maar wat ik wel vervelend vind, is dat het lokale muzieklandschap bij ons steeds meer gedomineerd lijkt te worden door alle mogelijke rockrally’s, die, als je het mij vraagt, opmerkelijk ruiken naar een soort indirecte censuur: alleen de artiesten die zijn goedgekeurd door het "comité" (zonder transparante en duidelijke criteria, trouwens) kunnen rekenen op een muzikale carrière. Zoals Bela Bartok ooit zei: wedstrijden zijn voor paarden. En de laatste keer dat ik in de spiegel keek, bleek ik echt helemaal geen paard te zijn.

Wat zijn na al die jaren jullie ambities? Heb je een doel voor ogen?
Hamlet: Altijd, zonder doel heeft het geen zin om iets te doen. Ik denk dat we ons nu moeten richten op het werk om een breder publiek te kunnen bereiken. Onze recente minitour Exit Skywound liet zien dat er veel meer interesse is in wat we doen, hoe paradoxaal dat ook mag klinken omdat we absoluut niet in het format zitten van wat traditioneel het beste werkt op lokale clubpodia. Dus volgend jaar gaan we verder met onze live optredens en experimenten met formaten.

Waar zie je jezelf als band en artiest binnen pakweg tien jaar of ben je daar niet mee bezig?
Hamlet: 10 jaar is té lange termijn in de context van de wereld die op de rand van een totale catastrofe staat.
Umut Eldem: Persoonlijk heb ik niet echt concrete einddoelen. Het belangrijkste is om te blijven bestaan als artiest: om elke dag iets nieuws te creëren, om te kunnen delen wat we hebben gecreëerd. Als ik die dingen over tien jaar nog steeds doe, dan ben ik tevreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, duimen verder voor jullie
Stefan Boekyens: Je bent altijd welkom op onze shows.
Hamlet: Idem Dito !

Kim Wilde - Op succes staat geen leeftijd

Toen Kim Wilde vorige zaterdag naar de Brielpoort in Deinze kwam, leken de hoogdagen van die zaal plots terug. Fans die al uren voordat de deuren zouden openen, stonden aan te schuiven. Meer dan 2.000 fans, waarvan sommigen uit Nederland, Wallonië en de UK, die in een ellenlange rij staan. Fans die zodra de deuren openen naar het podium rennen. Dat heeft organisator Miracle dan toch heel goed ingeschat en in de markt gezet, want de andere zalen van deze Europese tournee van Kim Wilde waren toch een maatje kleiner.

Kim Wilde zit in het collectieve geheugen van hele generaties. Na een lange reeks hits in de jaren ’80 waren de jaren een stukje moeilijker om door te komen, maar dan was er in 2003 de onverwachte duet-hit met Nena (“Anyplace, Anywhere, Anytime”). Sindsdien is Kim Wilde één van de weinige eighties-iconen die nog vlot volle zalen lokt.
Sommige muziekliefhebbers hadden vooraf twijfels. Dat Kim op haar leeftijd vast niet meer zo toonvast en fris klinkt als toen ze haar eerste hits scoorde. Dat soort opmerkingen hoor je dan weer zelden bij mannen. Niemand maalt erom dat er bij Neil Young of Bob Dylan wat patine op de stembanden zit. De criticasters kregen ongelijk: Kim Wilde zingt op haar 64^ste nog net zo toonvast als vroeger. Het timbre is wat meer matuur, maar de power en het enthousiasme heeft ze nog. Misschien zelfs meer dan vroeger. En heel handig: Kim neemt al enkele jaren haar nichtje Scarlett Wilde mee op het podium. Waar de frontvrouw tekort komt, neemt Scarlett gezwind over. Omdat Scarlett inzake timbre zo dicht tegen Kim aan zit, merkt je nauwelijks dat er overgenomen wordt.

Net voor het optreden maak ik een praatje met de mensen op de eerste rij, onder meer met Marc. Fan van het eerste uur. Hij is een jaartje jonger dan Kim. De eerste band waar hij fan van was, dat was Mud. Die heeft hij nooit live gezien. Kim Wilde volgde hij al naar Nederland, Frankrijk en Duitsland en haar ziet hij dit jaar voor de 31^ste keer. Al is ‘horen’ correcter dan ‘zien’. Door een erfelijke ziekte is Marc geleidelijk aan blind geworden. Toen Kim Wilde in 2015 op de Bierfeesten in Oudenaarde stond, was dat voor Marc de laatste keer dat hij haar ‘zag’. Toen hij zaterdag door de security de zaal ingeleid werd, wou hij niet naar het veilige, verhoogde podium voor de andersvaliden, maar wel gewoon in z’n eentje naar de eerste rij. Daar absorbeert hij alle details die de andere fans hem toefluisteren en laaft hij zich aan de energie van Kim Wilde, net als die eerste keer, toen zij met haar ‘Debut Tour’ in 1982 al een eerste keer in de Brielpoort stond en hij ook op de eerste rij stond.

Op die eerdere passage in de Brielpoort komt Kim Wilde niet uitgebreid terug in haar bindteksten. Wel is ze zichtbaar overweldigd door de grote opkomst en dankt ze uitgebreid alle fans die haar al zo lang volgen. Ze betreedt het podium met een enorme zonnebril, die mooi had gestaan voor het artwork van haar recentste studio-album (‘Here Come The Aliens’ uit 2018). Uit dat album krijgt het publiek slechts twee songs (“Yours Till The End” en “1969”). Het album kreeg lovende recensies, maar een hitsingle zoals in haar begindagen leverde dat niet op. Wel is het voor de fans interessant dat Kim Wilde zich niet beperkt tot haar verplichte grote en halve hits in korte set, maar dat ze kiest voor een lange set met nummers die wat meer aandacht verdienen dan ze indertijd gekregen hebben, zoals de oudjes “Words Fell Down” en “Second Time” en recenter werk als “King Of The World” en “Stone”. Die iets minder bekende songs zitten ingebed tussen de hits uit het collectieve geheugen als “Never Trust A Stranger” en “Anyplace, Anytime, Anywhere”, die de zaal een eerste keer doen ‘ontploffen’ aan het begin, en “View From A Bridge”, “Chequered Love” en “You Keep Me Hangin’ On” aan het einde van de reguliere set. Het publiek geniet, danst en zingt mee als waren ze allemaal nog 16 jaar oud. Ook de band staat duidelijk te genieten van de positieve vibes van het publiek, terwijl ze een foutloze set spelen.
Als de bisronde wordt ingezet met “Cambodia” verandert het publiek in een zee van gsm’s die dat magische moment willen vastleggen (en waarbij je vanop de achterste rij vooral de gsm-schermpjes van alle mensen voor je filmt). De bisronde wordt vervolledigd met het eveneens luid meegezongen “You Came” en “Kids In America” als ultiem orgelpunt.
Daarna wordt er nog druk nagepraat aan de toog. De meeste fans onthouden één ding: Kim Wilde heeft beloofd dat ze volgend jaar opnieuw naar België komt. Dat dat dan met nummers van een nieuw album zal zijn, is voor niemand een probleem.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5941-kim-wilde-11-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: vzw Miracle