De doorwinterde Pallbearer fan zal even moeten slikken wanneer hij de eerste song “Where The Light Fades” opzet. Dit is toch wel een zeer zoete, sentimentele prog-rock song die lijkt aan te kondigen dat Pallbearer een andere koers wil varen, zeg maar gerust op de rand van het stroperige. Maar het loont om door te bijten, want wat erna komt klinkt al vertrouwder in de oren.
Pallbearer is er inderderdaad een flink stuk properder, melodieuzer en gevoeliger op geworden, maar dat hoeft niet meteen slecht nieuws te zijn. Het is een trend die zich trouwens ook al in hun vorige platen heeft doorgezet, Pallbearer heeft immers altijd al een prominente plaats voorbehouden voor melodie en emotie in hun doom metal.
De doom- en sludge gitaren van de eerste dagen zijn meer aan banden gelegd en staan ten dienste van de vaak lange songs die je nog het best als doom-ballads kan omschrijven. De titelsong en “Endless Place” zijn daarvan de mooiste voorbeelden, gelaagde en verfijnde songs die de luisteraar naar rustiger oorden brengen waar headbangen niet direct aan de orde is. Afsluiter “With Disease” is een sleper die nog het meest aanleunt bij het vorige werk, met loden gitaren die met finesse een hoop sloopwerk verrichten.
‘Mind Burns Alive’ is de meeste cleane Pallbearer plaat tot nu toe, maar ook een logische stap in hun evolutie.

Osees – Immer opzwepend
Osees + La Jungle

Het bij ons schaamteloos onderschatte Waalse duo La Jungle komt in l’A2ronef van jetje geven met hun unieke mix van noise-rock, elektronica en dance-rock. We kunnen ons gewoon geen andere Belgische band voor de geest halen die zo een ophitsende sound teweegbrengt.
In Vlaanderen hebben ze het nog altijd niet begrepen dat dit een hoogst unieke band is, Vlamingen blijven echter koppig zweren bij rockbandjes als Sons, Equal Idiots, Meltheads, Ramkot, Dirk enz… . Allemaal groepjes die in dezelfde vijver vissen, daarbij misschien wel verdienstelijk klinken maar tegelijkertijd ook niet te bijster origineel. La Jungle daarentegen, die hebben hun eigen vijver gecreëerd, en dat is een ongekend maar bijzonder rijk biotoopje waaruit de meest zonderlinge en pittige sounds opborrelen.
La Jungle swingt, zindert en bruist als geen ander, hier kan een normaal mens niet stil bij blijven staan. De Fransen hebben er duidelijk wel kaas van gegeten, nog maar zelden hebben wij een publiek zo enthousiast weten zijn bij een support act als vanavond. Hulde aan La Jungle.

Als je ergens Osees op de affiche ziet staan? mag je ervan uitgaan dat je een pot onstuimige psych-rock en zinderende punk-rock zal voorgeschoteld krijgen. De tomeloze gedrevenheid en onbesuisde energie die Osees op een live podium teweegbrengen is ongeëvenaard. Hun formule met twee drummers centraal op het podium zorgt voor extra dimensie, kracht en opwinding.
Al vanaf minuut 1 gaat het er vanavond weer razend aan toe en de sneltrein stopt pas anderhalf uur later. Osees slaan gensters met onstuimige klassiekers als “The Dream” en “Toe Cutter/ Thumb Buster”, minderen heel even vaart met de geweldige sleper “Sticky Hulks” en “Web”, en gaan in overdrive met de ziedende hardcore-punk van “Funeral Solution” en “A Foul Form”.
Geen seconde van zwakheid te bespeuren, het enige minpuntje van vanavond heeft dan ook niks met de band zelf te maken. Om de één of ander reden is de lichtman blijkbaar van de aardbol verdwenen, Osees staan hier dan ook gans de tijd onder een bijna klaarlicht podium te spelen, niet één lichtje zien we van kleur veranderen. Maar laat dit dan ook het bewijs zijn dat deze kleppers hoegenaamd geen lichtshow nodig hebben om van hun act een wervelend evenement te maken.
Dit is gewoon wederom geweldig van begin tot eind, de perfecte combinatie van uitzinnige psych-rock, teugelloos gitaargeweld, potige psychedelica, vlammende garage-rock en verschroeiende punkrock. Van Osees verwachten wij dan ook niet minder.
 Als de volgende Osees tour in de buurt passeert, zal u ons zeker terug aantreffen, en hoe sneller hoe liever. Tot dan.

Organisatie: Aéronef, Lille

Deap Vally - Girl Power!
Deap Vally, Hot Wax, Maria Iskariot

De Nederlandstalige rammelpunk van kersverse rockrally winnaars Maria Iskariot klonk een beetje onwennig en chaotisch, maar ook best wel spontaan en sympathiek. Alleszins een stuk sterker dan op hun EP tje ‘EN/EN’, een plaatje die gebukt gaat onder een te hoog Ketnet-gehalte. Of ligt gewoon aan het taaltje? Want in hun live act klonken de vocals eerder schreeuwerig en vooral ook onverstaanbaar.
Geen mens die merkte dat men hier eigenlijk in het Nederlands aan het zingen was, maar zo werd het Ketnet-gehalte tenminste uitgewist. Maria Iskariot rommelde bij momenten, maar het rockte tegelijkertijd. Punkrock, heet dat.

De drie pittige Britse dames van Hot Wax speelden potige noisy rock beïnvloed door Bikini Kill en Hole, of recentere bands als Dream Wife en Sprints. Het klonk verdomd stevig met een stel fikse gitaaruithalen, frontale punkvocals en een handvol sterke songs zoals bijvoorbeeld het bijzonder opwindende “Drop” en de geweldige kopstoten “Rip It Out” en “Treasure”. De meiden creëerden met zijn drieën een krachtige en kolkende sound, hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.

Deap Vally is aan het einde van hun afscheidstournee met de integrale vertolking van hun eerste plaat ‘Sistrionox’ uit 2013, trouwens ook hun beste. Het duo heeft de plaat ook terug opnemen onder de naam ‘Sistrionix 2.0. Deap Vally Version’, naar eigen zeggen omdat het ding nu van hen is en niet van de platenmaatschappij. Daar hebben ze een punt. De nieuwe versie verschilt trouwens niet zoveel van het origineel en behoudt de scherpte, rauwheid en straight-forward rock.
Waarom het meidenduo (Lindsey Troy op zang/gitaar en Julie Edwards op drums) er een punt achter zet is ons een raadsel, maar dat het rock’n’roll leven niet zo goed combineert met fulltime moederschap heeft er natuurlijk veel mee te maken.
Het ‘Sistrionix’ album kreeg hier live alleszins de interpretatie die de plaat verdient, vettige en energieke garage-rock met soms een bluesy inslag binnen het gekende White Stripes concept. De songs kregen een extra adrenaline-injectie met de rauwe en soulvolle stem van Lindsey Troy, die ergens tussen Bette Davis en Janis Joplin hing. De splijtende riffs vlogen in het rond, de elektriciteit hing in de lucht, de gretige meiden waren geweldig op dreef. We noteerden straffe hoogtepunten als “End Of The World”, “Baby I Call Hell”, “Lies” en de smerige en soulvolle blues van “Six Feet Under”.
Na het ‘Sistrionix’ luik dook Deap Vally verder in hun backcatalogue, voor een tweetal songs werd de gitaar aan een roadie overhandigd (dan toch nog een man op het podium vanavond) en ging het er als het ware nog wilder aan toe met de noise-punkrock van het nieuwe “It’s My World” en het razende “Perfuction”.
Deap Vally zette er een definitief punt achter met een kolkend “Royal Jelly”, de beste song uit hun tweede album ‘Femejism’.
Dit was een stevig eerbetoon aan een fantastisch album en een mooi en jammer afscheid van een meidenband waar er eigenlijk veel te weinig van zijn. We gaan ze missen.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Deap Vally
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6082-deap-vally-31-05-2024.html?Itemid=0

Maria Iskariot
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6081-maria-iskariot-31-05-2024.html?Itemid=0

Hot Wax
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6080-hot-wax-31-05-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Frankie & The Witch Fingers - Psych-rock op kruissnelheid
Frankie & The Witch Fingers + Hooveriii

Een kleine domper op de feestvreugde was de afzegging van de geweldige Australische punk’n’roll band COFFIN, iets waar wij nochtans naar uitkeken. Jammer, maar de vervanger maakte dat al snel goed. In laatste instantie werd Hooveriii opgetrommeld, een psych-rock band uit Los Angeles die we eerder dit jaar nog in dezelfde Aéronef als support act van Slift mochten meemaken.
Hun act van vanavond was toch alweer iets anders dan deze van een paar maanden gelden, vooral driftiger zeg maar. Hooveriii heeft immers ondertussen een nieuw album ‘Quest for Blood’ uitgebracht, eentje met oude opnames, demo’s en prille songs die nooit een release hebben gekregen. Dat hoorde je ook, het album klinkt redelijk primitief, lo-fi en punky en dat straalde ook meteen door in de set vanavond.
Met songs als “John’s Room”, “Quest For Blood” en “Ghouls” gaf Hooveriii zo een punky boost aan hun act. Daartussenin zaten nog een paar onvervalste psych-rocksongs als “Out Of Time”, “Can’t You Hear Me Calling”, “Electric Eyes” en “Bird On A Wire” waarin de band de gitaren meer de hallucinogene kant op stuurde. Dit alles resulteerde in een bijzonder sterke set van Hooveriii die ons heel nieuwsgierig maakt naar welke richting ze nu eigenlijk zullen uitgaan, want hun laatste reguliere album ‘Pointe’ van 2023 is toch meer aan de lichtvoetige kant terwijl hun présence vanavond vooral stevig doordenderde met straight in your face psych- en punkrock.

Qua energieboost moesten Frankie & The Witch Fingers al zeker niet onderdoen. Integendeel, het ging er hier nog wat straffer en heter aan toe. Deze jongens hebben qua geluid, beroering en intensiteit nogal wat gemeen met de al even energieke en wat ons betreft legendarische Osees. Dit is even driftig en wild. Let op, Frankie & The Witch Fingers zijn zeker geen copycats, ze hebben immers zelf een arsenaal aan geweldige songs die een clubzaal als de l’Aéronef kunnen binnenstebuiten keren.
Ze schoten al meteen raak met “Empire” uit die alweer fantastische nieuwe plaat ‘Data Doom’, de vaart zat er meteen in en dat zou gedurende het komende uur niet stoppen. Nog uit dat nieuwe album schitterden “Syster System” en een extatisch “Electricide”. De klassieker “Dracula Drug” uit ‘Zam’ (2019) was alweer een wonderlijk hoogtepunt, een song waarin Frankie & The Witch Fingers zich van al hun beste kanten lieten bewonderen met heerlijke tussenpozen en ronkende riffs, van hard naar ingetogen en terug. “Realization” en “Work” hielden er het razende tempo in, “Reaper” bracht dan weer iets meer subtiliteit in het hele gebeuren.
Snedige punk-rock en hoogst ontvlambare psych-rock, daarmee schitterde de band gans de avond, immer geweldig en bijzonder gedreven.
Als ultieme toetje kregen we nog een uitzinnige versie van de Stooges klassieker “I Wanna Be Your Dog”, een ideale afsluiter voor dit pittig en explosief concertje.

Organisatie: Aéronef, Lille

Bijzonder pijnlijk is het om dit gloednieuwe album van Shellac hier voor onze neus te zien verschijnen nu de legendarische muzikant en producer Steve Albini amper 10 dagen voor de release definitief werd geveld door een hartinfarct. Dit is immers geen kroniek van een aangekondigde dood zoals dat bij David Bowie of Leonard Cohen het geval was. Zij wisten immers dat de man met de zeis klaar stond en konden zo hun eigen ultieme zwanenzang orkestreren.
Albini daarentegen stond met volle goesting klaar voor een nieuwe tournee ter promotie van deze opvolger van ‘Dude Incredible’, een plaat die ondertussen ook al 10 jaar oud is.
Heel wrang en raar voelt het om dit te zeggen, maar op ‘To All Trains’ klinkt Shellac springlevend. Het album serveert de typische Albini sound in al zijn puurheid. Droog, strak, zonder franjes en met een je m’en fous hardcore-touch. Amper 28 minuten verpakt in 10 minimalistische en messcherpe songs die schitteren in al hun kracht en eenvoud. De rechttoe-rechtaan gitaarstijl van Albini uit zich in alweer kurkdroge en ultra efficiënte riffs, de vocals spuwt hij er als een primaire punker uit. “WSOD”, “Chick New Wave” en “Scrappers” zijn gemene in-your-face punchers, “Tattoos” is dwarse en norse post-punk en “Wednesday” is een moordlustige valse trage. De allerlaatste song heet -als ware de duivel er mee gemoeid- “I Don’t Fear Hell” en krijgt zo toch wel een heel zware erfenis met zich mee, Albini sneert “If there’s a heaven, I’ll hope I’m having fun, cause if there’s a hell I’m gonna know everyone”. Wist hij veel dat hij er zo dicht bij was.

Honderden bands zijn langs geweest bij Steve Albini in de hoop hun songs in de meeste onverbloemde en spontane vorm op band te zetten, maar het is steevast op Albini zijn eigen platen dat die rudimentaire sound het krachtigst tot uiting komt, ‘To All Trains’ is daar het zoveelste staaltje van. Helaas ook het laatste.
Een geweldige plaat die ongewild een zware tol moet dragen. Heel zuur is dat.

The Black Crowes - Straffe kraaien boven Brussel

Jim Jones is een ouwe rot in garagerockland, al sedert de jaren 90 maakt hij de meest vettige garagerock, eerst met de underground bands Thee Hypnotics en Black Moses, later met zijn eigen combo’s Jim Jones Revue, Jim Jones & The Righteous Mind en tenslotte Jim Jones All Stars.
Hij is trouwens een ouwe gekende van The Black Crowes, de derde plaat van Thee Hypnotics ‘The Very Crystal Speed Machine’ werd geproduced door Chris Robinson. Niet zomaar toeval dus dat Jim Jones hier nu als support act van The Crowes komt opdagen.
Met zijn All Stars voegt hij heel wat schwung toe aan zijn vuile rock’n’roll, en dat dankzij een lekker swingende band met onder meer twee saxofoonspelers. De All Stars laten met deze aanpak de songs een flink stuk zwieren en rollen, er zit met name heel wat vuur in bruisende rockers als “Parchman Farm” en “Troglodyte”. Zelfs “Run Run Run” van The Velvet Underground wordt in de swingpan gedraaid, en het klinkt prima. Stevige opwarmer, het publiek is klaargestoomd.

Na hun zeer gesmaakte doortocht eind 2022 in de Lotto Arena, waar ze ‘Shake Your Money Maker” integraal speelden, wisten we het al, The Black Crowes zijn weer helemaal alive and kicking. Met de stomende nieuwe plaat ‘Hapiness Bastards’ hebben ze daar nu een joekel van een uitroepteken bijgezet. Dit album is even sterk als die eerste twee fenomenale platen uit de jaren negentig, en dit is te merken in hun wervelende liveshow waar de nieuwe songs trots staan te schitteren tussen een hoop klassiekers.
Bij de meeste bands van hun generatie zakt de live show telkenmale ineen als er nieuwe nummers bovengehaald worden, maar bij The Black Crowes blijft de spanningsboog immer strak omdat die songs gewoon even vinnig en krachtig zijn.
Een stomend “Bedside Manners” steekt al onmiddellijk de lont aan het vuur en een geweldig rockend “Dirty Cold Sun” creëert een opwinding waar The Stones de laatste 20 jaar alleen maar konden van dromen.
Met de ultra hete rock’n’roll van “Thick and Thin” en de furie van “Twice As Hard” worden twee uiterst vitale oudjes van stal gehaald en die klinken feller dan ooit. Het nieuwe en overheerlijke “Cross Your Fingers” pakt naadloos de draad over, een heerlijke song met een bluesy intro die overgaat in een onsterfelijke riff, hier zit klasse en buskruit in.
“Thorn In My Pride” is vanavond de enige song die een lange jam uitvoering meekrijgt, en dat is net als vorig jaar in de Lotto Arena wederom een bruisend hoogtepunt waarop Chris Robinson een borrelend potje mondharmonica speelt en waarin broertje Rich zijn slide gitaar naar wonderlijke hoogtes stuurt. De bijzonder kwieke Chris Robinson is trouwens gans de avond ook bijzonder goed bij stem, zijn rauwe soulvolle vocals zijn snediger dan ooit. De Soulsong “Oh Josephine” wordt zo naar een hoger niveau getild, op de plaat ‘Warpaint’ (2008) is dit maar een matig ding, maar live schittert het door de uitmuntende zanger en bovendien mondt het uit in een spetterende gitaarapotheose. De soul blijft nog langer in de lucht hangen met de onvermijdelijke en immer splijtende Otis Redding cover “Hard To Handle” en met een wondermooi “She Talks To Angels”.
The Black Crowes worden dan nog eens geruggesteund door twee bevallige en diep gedecolleteerde backgroundzangeressen die het geheel er nog wat soulvoller en warmer op maken. 
Enkel bij “Soul Singing” blijven we een beetje op onze honger zitten. Niet omdat de song hier slecht gespeeld wordt, verre van, maar omdat we weten stiekem hopen dat The Black Crowes “Soul Singing” hier alweer zouden laten ontsporen in een hemelse jam zoals de versie op het fantastische live album ‘Freak’n’Roll into The Fog’, wat ze helaas niet doen. Geen nood, het is de flitsende nieuweling “Flesh Wound” die het tempo opschroeft om uiteindelijk te landen in een extatische finale met de kleppers “Jealous Again” en “Remedy”, kanjers die hier in hun volle glorie neergezet worden en de AB compleet uit zijn dak laten gaan.

The Black Crowes stappen er uit met een potje onvervalste en retestrakke rock’n’roll, Chuck Berry’s “Carol”. Er uitgaan met een knal, heet dat.

Organisatie: Live Nation

Brant Bjork Trio - Potige desertrock
Brant Bjork Trio + Monkey3

Monkey3, dat is Pink Floyd in stonerspace, zeker met hun laatste album. Wie als intro “Welcome To The Machine” door de boxen laat knallen, windt er geen doekjes wie de inspiratiebron is. Nu is Monkey3 gelukkig niet de zoveelste tribute band. Integendeel, de Zwitsers hebben wel degelijk een eigen unieke sound ontwikkeld op de 9 knappe albums die ze al bij mekaar gespeeld hebben.
Vanavond starten ze vanuit Pink Floyd, trekken er mee richting Space, pluggen er de gitaar in, zetten de effectenpedalen in overdrive, voegen een vette laag psychedelica toe en laten dan het boeltje draaien. Dat resulteert in een geestrijke en volledige instrumentale trip met muzikale hoogstandjes, stomende riffs, golvende keyboards en gitaarsolo’s die met Earthless op kamp gaan. Volledig ons ding.

Brant Bjork is een dinosaurus in Stonerland, als drummer van het legendarische Kyuss heeft hij mee de lijnen uitgezet van het genre, en sedertdien is hij immer bedrijvig gebleven in het stonermilieu als lid van onder meer Fatso Jetson, Fu Manchu, Mondo Genreator, Ché en Vista Chino. Daarnaast heeft hij sedert eind jaren negentig zo een slordige 15 soloplaten gemaakt, en die zijn allemaal de moeite waard.
Het is vooral uit die rijkelijke solo albums dat hij vanavond put. Potige desertrock zonder al te veel uitweidingen. Je zal Brant Bjork niet betrappen op minutenlange solo’s of eindeloze songs.
Als gitarist zet hij een vette sound neer met heerlijke en vaak zompige riffs. Als zanger heeft hij zo zijn beperkingen, maar dat zit de songs niet in de weg, die zitten immers strak in het vel zonder daarom loeihard tegen de muren te knallen, dit is geen metal.
De prille Kyuss sound is uiteraard nog altijd ergens aanwezig, maar Brant Bjork is niet het soort muzikant die wil teren op die succesvolle sound uit het verleden. Hij creëert hier, met een stevige ritmesectie in zijn rug, een potig en ronkend geluid waarmee hij in anderhalf uur de Casino onder zijn veren krijgt.
Stomend concertje van deze ervaren rot.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Op dit vijfde album is er duidelijk sprake van evolutie in de sound van METZ. De furieuze noise-rock is nog steeds het uitgangspunt, meer die klinkt duidelijk genuanceerder en gevarieerder dan op de onstuimige voorgangers. METZ verbreedt het spectrum en laat tracks als “Reservation/ Loves Comes Crashing” en “Entwined (street light buzz)” wat meer ademen zonder dat ze daarbij aan intensiteit verliezen. Vooral in afsluiter “Light Your Way Home” treedt METZ volledig buiten de comfortzone, dit is onvervalste shoegaze met een vette knipoog naar Slowdive. Totaal nieuw territorium dus, maar verder musiceert METZ wel nog altijd met het mes tussen de tanden, kwaad en gloeiend as ooit tevoren. De withete noise-rock hangt dus wel degelijk nog overal in de gordijnen, er is gewoon wat meer verfijning toegevoegd. Sterke plaat.

Drahla komt pas 5 jaar na hun debuut met dit tweede album opzetten, het is een band die duidelijk zijn tijd neemt en zich niet zal mengen in de verbeten strijd om het hipste nieuwe Britse bandje te zijn. Drahla doet zijn eigen ding, wars van alle genres en trends die vandaag in zijn maar morgen alweer passé. ‘Angeltape’ is een ongeslepen diamant, een album die nog meer in zijn mars heeft dan het ook al veelbelovende debuut ‘Useless Coordinates’.
‘Angeltape’ dompelt zich in weerbarstige en eigenzinnige postpunk en artrock met een eighties tintje (Au Pairs, Gang Of Four), de songs zijn voorzien van een prikkelgitaar die bij Andrew Gill in de leer is geweest en van een zeer aanwezige dwarse saxofoon die overal voor scherpe randjes zorgt. Hoogtepuntjes zijn “Default Parody”, “zig-zag” (met zo een heerlijk hakketak gitaartje), “Second Rhythm” en de snedige en tegendraadse afsluiter “Grieve In Phantasia”.
Dit is een nerveus, dwars en pittig plaatje.

Dunk!festival 2024 – Postrockgenre in al z’n moves – Een intens totaalbeleven
Dunk!festival 2024
Vooruit
Gent
2024-05-09 t-m 2024-05-11
Sam De Rijcke

Het is een verademing dat er in het overaanbod aan festivals nog iets bestaat als Dunk!fest, een niche festival dat al meer dan 15 jaar trouw blijft aan zijn oorspronkelijke opzet, en dat is het programmeren van de betere post-rock en aanverwanten. Je moet het maar doen, want het zou het eerste festival niet zijn dat afwijkt van het oorspronkelijke doel. Neem nu Pukkelpop, wat vroeger hét festival was voor de alternatieve meerwaardezoeker, en nu een toevluchtsoord is geworden voor popprinsesjes, hitgroepjes en tieneridolen. Of Blues Peer, dat nauwelijks nog bluesbands op de affiche zet, Folk Dranouter dat nog weinig of niets met folkmuziek te maken heeft of Rock Werchter, dat zo stilaan de ‘rock’ uit de naam mag weglaten.
Dunkfest zweert daarentegen bij de originele formule en houdt geen uitverkoop met populaire namen om hun tickets aan de man te brengen. Ze gaan steevast met kennis van zaken op zoek naar de crème van het post-rock genre en hebben ieder jaar enkele heuse revelaties in de aanbieding. Zelfs de meest uitgekookte post-rock freak zal op Dunk!fest nog altijd nieuwe ontdekkingen doen, dat is wat dit festival zo uniek maakt.
Dunk!fest slaagt er ook elk jaar in om enkele grote namen in het genre te strikken. Al is dat wel relatief, want wat grote namen zijn in de post-rock, zijn voor de gemiddelde Rock Werchter-ganger nog altijd vreemde diersoorten. Waarmee we willen zeggen, dit is en blijft een nichefestival, en dat is maar goed ook.

Dit jaar werd er al wat breder geprogrammeerd zonder het originele concept te verloochenen. Naast de hoofdbrok aan post-rock acts kon je er immers ook terecht voor experimentele elektronica, shoegaze, prog-rock, extreme metal en donkere folk. Veel variatie met behoud aan kwaliteit dus, en zoals gezegd geen uitverkoop.

Hier volgt onze greep uit Dunk!fest 2024
Vervang de vervanger. De Belgische post-metal band Pothamus was als invaller opgeroepen, maar die stuurden op hun buurt hun kat. Jammer, want wij houden van de gedreven post-metal van Pothamus. Geen nood, Capitan (***1/2) mocht het gat vullen, en dat deden ze prima. Niet de meest originele sound, dat klopt, maar wel intens en meeslepend. Een soort post-metal die middels een stel loodzware riffs al eens overslaat in doom-metal. Amenra is duidelijk een referentie, maar dan met cleane vocals in plaats van gekrijs. We meenden ook een lichte Tool toets te herkennen, en daar is op zich ook niets mis mee. Feit is dat Capitan ons gedurende een uurtje wist te overtuigen met een potige en gevarieerde set.
Capitan heeft tot op heden één album uit, ‘Cascades’ uit 2021. Tijd voor iets nieuws, want er zit potentieel in deze band. Eén werkpuntje misschien, iets meer eigen smoelwerk inlassen.

Een unieke niet te evenaren sound was er te beleven met het Zuid Koreaanse Jambinai (****1/2). Door een paar Oosterse instrumenten klonk hun post-rock heel apart en helemaal anders dan het gros van de bands hier aanwezig. Met die traditionele Koreaanse instrumenten kon Jambinai nochtans ook een aardig potje noise produceren, maar evengoed werd die noise-lawine afgewisseld met heerlijke verstilde momenten. De Vooruit smulde ervan, dit was inderdaad adembenemende klasse uit het verre Oosten. Jambinai eindigde de set met het wonderlijke “Unda” dat rechtstreeks uit de jungle leek te komen. Oosterse snaren, fenomenale opzwepende drums, een gierende gitaar en vocals uit hogere oorden. Prachtsong, zoals eigenlijk de hele set van Jambinai.

Ranges (****1/2) zijn vaste klanten. Ze zijn niet alleen ondergebracht bij het Dunk label, maar zijn ook al eerder op Dunk!fest verschenen en hebben er steevast een bijzonder sterke indruk nagelaten. Ranges liet de balzaal vollopen voor hun gelaagde instrumentale post-rock die zich diep in onze aderen nestelde. De band had hier een meesterwerk van een laatste album (‘33’) voor te stellen en deed dat met klasse, toewijding en muzikale pracht. Ranges greep ons een uur lang bij het nekvel met gitaren van het zuiverste water, af en toe een hemelse explosie en steeds adembenemende soundscapes.

Waar we het meest naar uitkeken vanavond was de set van Emma Ruth Rundle (***). Wij zijn immers fan van haar doordringende post-rock die gedreven wordt door venijnige gitaaruithalen en we konden niet wachten om dit live mee te maken. Maar we zijn hier van een kale reis teruggekomen. Emma Ruth Rundle was immers helemaal in haar eentje naar Dunkfest afgezakt om er een naakte akoestische set te spelen. In plaats van de venijnige rocker kregen we eerder de gekwelde folktroubadour te horen. Dat deed ons toch wel even slikken, wij hebben bijvoorbeeld ook nooit zitten wachten op Motörhead Unplugged.
Dit neigde meer naar Tori Amos en Heather Nova dan naar de intrigerende post-rock waarop wij gehoopt hadden. Emma Ruth Rundle bracht weliswaar met veel moed, intimiteit en overgave haar songs, maar slaagde er ondanks een hemelse stem niet in om onze aandacht vast te houden. En duidelijk niet alleen de onze, want na een half uur was de zaal al voor de helft leeggelopen. Met de eerste songs kon ze die zaal nog muisstil houden, maar naarmate de klad er begon in te zitten nam het geroezemoes alsmaar toe. Op het einde kregen we wel nog mooie versies van “Protection”, “Control” en “Marked For Death”, maar die konden onze ontgoocheling geenszins goedmaken.
Emma Ruth Rundle wist zelf ook wel dat het merendeel van de zaal iets anders had verwacht, dit is immers Dunk!fest. Ze verontschuldigde zich dan ook meermaals voor deze aanpak en vertelde dat ze in de nabije toekomst de band er terug zal bijhalen. Hoe sneller, hoe liever, wat ons betreft.

Shoegaze op Dunk!fest, moet kunnen. Met Cloakroom (****) had men hiervoor de juiste act te pakken. De Britten serveerden hun shoegaze met een stevige portie stoner en zelfs doom. Hier zit misschien een nieuw genre in, stonergaze of doomgaze.  My Bloody Valentine en Swervedriver waren steeds in de buurt, maar ook af en toe Black Sabbath. Bij momenten scheurde de gitaar dwars door de muren, elders was het dan weer genieten van verstilde meeslepende pracht. Cloakroom leek ons alleszins een band te zijn die live een stuk meer overtuigt dan op hun albums.

Eén van de meest aangename ontdekkingen was de Noorse band Spurv (****1/2). Gelaagde post-rock (met blazers!) zoals ze die het liefst hebben op Dunk!fest, getuige een volgelopen en bijzonder enthousiaste balzaal. Begeesterende pracht en subtiele klanken afgewisseld met aanzwellende gitaaruitbarstingen, Spurv bleken er meesters in. De Noren stelden hier het fantastische nieuwe album ‘Brefjaere’ voor, en dat is een absolute aanrader.

Even dachten we dat we van Dunk!fest een tijdelijke uitstap maakten naar Graspop of Alcatraz. Met Conjurer (*** ½) kregen we immers genadeloze en hondsbrutale metal op ons bord. Barbaarse vocals, striemende gitaren, mokerslagen van drums. Toch bemerkten we hier en daar een verstild of sferisch momentje, waarmee we de post-metal indicaties wel konden thuisbrengen. Ergens dachten we aan Cult Of Luna, maar dan met minder subtiliteit. Dit was pletwalsmetal die ons murw geslagen achterliet.

Misschien niet de beste keuze om te bekomen van het meedogenloze geweld van Conjurer, maar toch wilden wij het Schots Dvne (*** 1/12) even checken. Wederom hardvochtige metal met brulvocals en verschroeiende gitaren. Liefhebbers van pakweg Psychonaut konden hier wel hun hart aan ophalen. Dvne bleek een krachtige band met een volumineuze sound, maar zo kunnen we er nog wel een honderdtal opnoemen, en Dvne springt er niet echt uit. We hebben dit soort metal met name al vaker en beter gehoord.

Met voorsprong één van de beste momenten van deze editie was de geweldige set van Maserati (*****). Post-rock met immer prikkelende gitaren op een opzwepende beat, en met een fenomenale drummer die centraal op het podium had plaatsgenomen, kwestie van hem extra in de kijker te zeten, en terecht. Maserati had met een gedreven en opwindende set de ganse zaal in een greep. Geen band die meer ritme en opwinding kan brengen in het post-rock genre dan deze heren. Maserati maakt post-rock zowaar dansbaar, en dat dankzij een immer gedreven beat. Maar toch waren het de immer zinderende gitaren die de bovenhand kregen, en dat is wat hun formule uniek maakt in het genre. Meest bewogen concertje van het weekend.

Arms & Sleepers (***) toonde aan dat Dunkfest met deze editie meer dan ooit voor een bredere programmering had geopteerd. Dit duo was eerder een buitenbeentje en bracht, geruggesteund door een drummer, elektronische muziek die mikte op sfeerschepping maar daar niet echt in slaagde. De voorzichtige beat was onvoldoende om het publiek loos te doen gaan en men lukte er ook niet in om de juiste vibe over te brengen op de zaal. Het had wel iets, maar te weinig. Te vrijblijvende elektronica, zeg maar.

Pruillip (****) was van een heel ander allooi. Gestripte en donkere doom/sludge van het duo Louis Evrard op gitaar en Annelies Van Dinter op zang en drums. Zij produceerden een indringende en beklijvende sound aan een slowmotion tempo. Het werd ons meteen duidelijk waarom deze band in één adem genoemd wordt met de legendarische doom-act Earth. Slepend, rauw en hypnotiserend, net zoals op het ongezouten debuutalbum dat meer dan uw aandacht waard is.

In tegenstelling tot de eerste avond was de headliner op dag 2 in de concertzaal er deze keer wel boenk op. Kon ook niet anders, met This Will Destroy You (*****) had Dunk!fest één van de grote en legendarische namen in het genre gestrikt. Hun geweldige set was een schoolvoorbeeld van hoe post-rock moet klinken. Adembenemende tussenpozen en wervelende climaxen die niet zelden in een poel van heerlijke noise uitmondden. De intieme passages kregen de zaal muisstil, de zinderende gitaaruitbarstingen creëerden bloedstollende apotheoses. Dit was zonder meer prachtig, een uitzinnig publiek bedankte deze buitengewone performance dan ook met een daverend applaus.

Post-rock met een zanger, het kan ook, alhoewel we ons bij Oh Hiroshoma (***1/2) wel hardop mochten afvragen of dit wel een goed idee was. Frontman Jakob Hemström had nu ook weer niet zo een begenadigde stem en de songs die gedreven waren op zijn vocals flirtten af en toe met de grens van de meligheid. Op de meest benarde momenten meenden we zelfs een flard U2 te ontwarren, of erger nog, Coldplay. Dit kan toch de bedoeling niet geweest zijn. De sound van Oh Hiroshima hengelde elders dan weer naar prog-rock die, het moet gezegd, stijlvol en geraffineerd geserveerd werd. Knap, maar helaas wel een beetje ten koste van de energie en vitaliteit.
Oh Hiroshima kwam pas echt op dreef toen de microfoon met rust werd gelaten om een paar heerlijke en potige brokken post-rock te etaleren, hier waren ze wel terug volledig bij de les. Gemengde gevoelens dus, de band probeerde in dat kleine uurtje in te veel verschillende watertjes te zwemmen en dat kwam hun set niet te goede.

Het beste werd voor het laatst gehouden, zo bleek. Wat een geweldig, springerig en uiterst energiek concert van Sleepmakeswaves (*****)! Dunk!fest werd zo afgesloten met een fameuze knal.
De vitaliteit die deze Australiërs op een podium tentoonspreiden is van een ongekende dimensie, even intens en hectisch zeg maar als hun collega’s van And So I Watch You From Afar.
Omwille van de sterk voelbare en zichtbare kracht en intensiteit van deze dynamische bende kwam dit veel sterker, heviger en snediger binnen dan op hun uitgebalanceerde platen, waaronder het splinternieuwe en alweer bijzonder knappe ‘It’s Here But I Have No Names For It’. Sleepmakeswaves bracht hun uiterst explosieve riff-geladen post-rock met een uitgelaten bedrijvigheid en enthousiasme. Nieuwe hitsige songs als “All Hail Skull”, “Ritual Control” liepen over van elektriciteit en spankracht, zinderende klassiekers als “The Stars Are Stigmata” en “Pyramids” waren al even extatisch.
Na al het moois dat we van deze Dunk!fest editie kregen, was dit de ultieme kers op de taart.

Thank You Dunk & See You Next Year

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6005-dunk-festival-2024.html

Organisatie: Dunk!festival ism VierNulVier, Gent