Het was van 2002 geleden dat we Pete Doherty voor de eerste keer aan het werk zagen in de kelder van de Brusselse Botanique, toen nog met The Libertines. De man zelf was toen zo stoned dat ie nooit heeft geweten dat hij op het podium stond, maar bij ons staat het concert in ons geheugen gegrift bij de afdeling “legendarisch”. Dus nu terug met volle goesting er op af, er ons terdege van bewust zijn dat het concert van Babyshambles op de laatste snik kon afgelast worden, want met Doherty weet je nooit. We hadden geluk, Pete was er, en hoe ?
Er zijn mensen die Doherty een omhooggevallen talentloze junk vinden, maar zij dwalen. Doherty is een begenadigd musicus en songschrijver en vanavond bewees hij daarbovenop ook nog eens een geweldig performer te zijn. Dat hij geregeld van alles spuit, slikt, rookt of opdrinkt weet het kleinste kind maar in l’Aéronef troffen we hem verrassend fris en nuchter aan. Hij raasde met volle overgave en zonder veel commentaar doorheen een korte, uiterst opwindende set. Amper een uurtje heeft het geduurd. Een wervelend uurtje trouwens, gevuld met puntige, rammelende songs en hitsige gitaarlicks. Zijn songs klonken op het podium nog een stuk feller dan op zijn platen en de ingetogen nummers werden thuis gelaten.
Dit optreden baadde volledig in een punksfeer, punk zoals die in 1977 oorspronkelijk bedoeld was : kort, krachtig, energiek, rommelig en altijd rechtdoor. De formidabele kopstoot van een single “Delivery” zat al heel vroeg in de set en bracht de temperatuur in de zaal meteen in het rood. De thermometer zou voor de rest van het optreden niet meer omlaag gaan en dit was ondermeer te wijten aan een hoop overenthousiaste jonge meisjes in het publiek. Sedert dat Doherty de wandelende tak Kate Moss aan de deur heeft gezet, is hij blijkbaar weer fel gegeerd bij de jonge kippetjes. Pete stoorde er zich niet aan en stormde gewoon door via knallers als “Side of the road”, een lel van een punksong die al gedaan was voor ie goed begonnen was, maar wat een kanjer. Andere adrenalinestoten waren een opgehitst “Pipedown” en de spetterende afsluiter “Fuck forever”.
Bisnummers ? Niets van, Babyshambles waren zo gauw weer weg als ze gekomen waren, ze hadden ons tegen dan toch al compleet omver gespeeld en dan, boef, gedaan. Yep, zoals eerder gezegd, very punk : Stomend, wild en uiterst kort. Meer moet dat niet zijn. Eentje om in te lijsten.
Pas de tweede keer dat we Pete Doherty live mochten bewonderen en alweer legendarisch. En deze keer kon hij er zelf ook nog van genieten, wegens tamelijk clean.
Organisatie: Agauchedelalune/ Aéronef, Lille