Met een bagage van vier cd’s, variërend van goed naar ronduit schitterend, trekt de singer/ songwriter Tom McRae deze dagen op tournee. In het sympathieke zaaltje te Tourcoing zat het al meteen goed, vanaf de eerste seconden had McRae het publiek in zijn greep. Het werd meteen muisstil in de zaal en we voelden het al onmiddellijk, de Tom was vertrokken voor wat een memorabel concert zou worden. 

Een vrij sobere bezetting van piano, cello en Tom’s akoestische gitaar (en heel af en toe eens elektrisch), meer hadden de man en zijn twee bandleden niet nodig om het publiek stevig bij het nekvel te grijpen. Maar het belangrijkste instrument is zijn formidabele stem die hier nog meer dan op zijn albums de intieme en mooie songs een extra impuls geeft. Qua stemtimbre is hij voor ons nog één van de enigen die in de buurt komt van de legendarische Jeff Buckley (nota bene net tien jaar geleden het loodje gelegd).
Tom McRae weet zelf maar al te goed dat zijn debuutplaat ontegensprekelijk zijn beste is en hij putte er dan ook rijkelijk uit. Prachtsongs als “You cut her hair”, “Bloodless”, “Second law” (helemaal in zijn eentje op toetsen, kippenvel), “A & B song” en vooral “The boy with the bubblegum” waren bloedmooi. Het wonderschone “End of the world news” had hij sober ingekleed. Zonder microfoon en met de hulp van een zachtjes meezingend publiek maakte hij er een bijzonder knap en intiem moment van. Prachtig !
Uiteraard speelde hij ook een vijftal songs uit zijn nieuwste ‘King of cards’, een album waarvan we nu al weten dat het bijlange niet zo zal blijven hangen als die uitmuntende debuutplaat uit 2000. Maar de nieuwe songs vielen echter niet uit de toon en kregen stuk voor stuk een betere behandeling dan wat ze in de studio gekregen hebben. Wat ons deed besluiten dat je Tom Mc Rae in de eerste plaats live moet zien, voelen en ondergaan om de pracht van zijn songs in vol ornaat te kunnen vatten.
Tom Mc Rae had twee uitstekende bandleden mee, maar de keren dat zij even achter de coulissen verdwenen om de Tom in zijn muzikale blootje alleen verder te laten doen, ging het haar op onze armen pas helemaal rechtstaan.
We hebben de man al meerdere malen aan het werk gezien, maar dit moet toch de meest intrigerende set zijn die we hem ooit zagen spelen. Voor herhaling vatbaar op Cactusfestival! 

Als opwarmer kregen we ene Steve Reynolds voorgeschoteld die helemaal in zijn eentje mooie dingen deed op zijn akoestische gitaar en ook een aardig potje kon zingen. Niet toevallig in het voorprogramma van Tom McRae, want dit was duidelijk hoorbaar één van zijn grote voorbeelden, naast Luka Bloom, want daar moet Steve Reynolds naar onze mening wel wat gitaarloopjes van afgekeken hebben. Toch wel een aangename kennismaking met deze singer-songwriter.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Géén mens die al gehoord had van Seasick Steve, tot hij plots op een avond op BBC in Jools Hollands muziekprogramma mocht aantreden. Hij stond geprogrammeerd tussen groten als Paul Weller en Kaiser Chiefs in, speelde er de geweldige boogie blues “Dog house boogie” op een gammele gitaar voorzien van drie snaren en met een zeepkist als drumstel. Met zijn allen stonden ze er met open mond naar te kijken, zo iets puur en heftig hadden ze nog nooit gezien. Sedertdien is het voor de man, die reeds de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is, allemaal in een stroomversnelling gegaan. Zijn agenda bulkt over van de concerten en zelf begrijpt hij er helemaal niks meer van. Zijn straffe stoot van die bewuste avond “Dog house boogie” staat hier natuurlijk ook op en is ook hier de uitschieter van het geheel. De rest is doorleefde blues zoals men die graag pleegt te horen bij Fat Possum artiesten als RL Burnside, Junior Kimbrough en T- Model Ford, rechtstreeks uit het moeras geplukt en waar nog vette modderkluiven aanhangen. Meestal akoestische mijmeringen van een eenzame zwerver on the road met hier en daar een elektrische gitaar die gemeen uithaalt. Seasick Steve treedt op deze “Dog house music” in het voetspoor van grote voorbeelden John Lee Hooker en Lightnin’ Hopkins. Kortom, de echte blues zonder franjes, maatpakken of gladgestreken gitaarsolos. Een baard, een gitaar, een vracht songs die uit het niet altijd romantische straatleven komen, meer heb je niet nodig om de authentieke blues in je lijf te hebben. Seasick Steve heeft het.

 

Opwarmer van de avond waren The Black Angels die ons eind vorig jaar bijzonder aangenaam hadden verrast met hun verbluffend debuut `Passover', waaruit hier een zestal tracks werden geput in amper een half uurtje, veel te weinig naar onze bescheiden mening.

The Black Angels brachten, met zijn zessen, een donkere sound verpakt in meeslepende songs die teruggrijpen naar The Velvet Underground, Joy Division of het meest duistere van The Doors. Onthoud die naam, The Black Angels, een band die nu al niet meer uit ons hoofd is weg te krijgen.

De hoofdact The Black Keys bracht ons zowaar nog meer in vervoering.

Op hun laatste cd konden we al horen dat dit duo een voorliefde heeft voor retro rock met de wortels in de blues als Led Zeppelin, Cream, Mountain en The Free. In hun live set van vrijdagavond werd deze tendens doorgetrokken, met dit verschil dat The Black Keys hun `70's rock vulden met de meest potige en smerige riffs in plaats van een overdaad aan gitaarsolo's.

De formule was even simpel als efficiënt. Net als bij The White Stripes deden ze het enkel met drums en gitaar, de hoeveelheid energie en intensiteit die daar uitstroomde was werkelijk bloedstollend en moest geenszins onderdoen voor The Stripes. Deze twee heren, Dan Auerbach (gitaar en zang en met een onvervalst passend seventies-kapsel en dito baard) en Patrick Carney (drums) brachten hun potige rock met geweldig veel vuur en enthousiasme. Het was allemaal nog een stuk wilder, feller, vettiger, smeriger en heter dan op hun platen.

Gedurende een vol uur trokken ze geweldig door, het vrij talrijk opgekomen publiek was laaiend enthousiast en juichte om meer. Amper twee bisnummers waren ons deel. Het had gerust nog een uurtje langer mogen duren.

Kortom, The Black Keys zijn op cd al verbluffend, maar live zijn ze fenomenaal.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Le Grand Mix had zich voorzien op een spetterend avondje punk-funk en was dan ook uitverkocht. Dat zal ook wel te maken hebben met de vorige geslaagde passage van deze New Yorkers in Tourcoing.

Maar The Rapture liet ons een beetje op onze honger zitten. De gretige en felle funk- en punky opstoten die we verwachtten kwamen er niet uit. The Rapture verzuimde zelf om er een feestje van te maken door hun songs veel te keurig en te verzorgd te spelen. Alle nummers leunden te dicht aan bij de originele studio versies en kregen live niet de panache die ze boven zichzelf zouden moeten doen uitstijgen. Niet dat de heren hier slecht aan het spelen waren, want we twijfelen er niet aan dat ze het kunnen, daarvoor hebben ze de songs, de sound en de attitude. Ze waren alleen het buskruit vergeten. De vonk sprong er gewoon niet uit, de vlam zat er niet in.

Bij momenten, maar die waren er te weinig, liet The Rapture uitschijnen dat het er wel degelijk in zit. Naar het einde toe begon hun set wat te gloeien en te bruisen, vooral in de bisnummers ?First Gear? en ?Olio?. Ook ?I need your love? en ?House of jealous lovers? konden onze goedkeuring wegdragen. Maar we hadden meer verwacht. Iemand moest uit het publiek gesprongen hebben om die gasten met een flinke trap in hun ballen wakker te schudden, of de verantwoordelijken van de catering hadden toch maar beter wat meer pili pili en tabasco in hun spaghetti gedaan.

Nochtans hadden onze Brusselse vrienden van Montevideo als voorprogramma voor een aangename opwarming gezorgd met een sound die in hetzelfde straatje is te situeren van The Rapture (of ook Radio 4 en aanverwanten), een bijzonder gedreven lefgozer van een zanger en een band die de gitaren krachtig kon doen kletsen en botsen.

Een lekker voorspel dus, alleen wisten The Rapture de zaal niet verder op te geilen zodat niemand echt is klaargekomen. Jammer.



Wij zien het als een half gemiste kans van wat toch wel een fijn groepje is met aanstekelijke dansbare songs en puntige ritmes. De prima platen `Echoes' en `Pieces of the people we love' zijn daar het levende bewijs van.

Volgende keer beter.

Organisatie: Le Grand Mix, Tourcoing

Met zijn live set paste John Cale zowat dezelfde formule toe als op zijn laatste voortreffelijke album `Black Acetate', een mix van solide rocksongs en lekker tegendraadse experimentele uitstapjes.

Om het weinig talrijke publiek warm te krijgen liet Cale geheel eigenwijs een kwartier drone en distortion door de zaal galmen om daarna in te zetten met een compleet vervormd en bijna onherkenbaar ?Heartbreak Hotel?. Van een gedurfde opener gesproken. Cale gordde daarna algauw de gitaar om en gooide een paar felle en smaakvolle rockers in de zaal, waaronder een indrukwekkend ?Helen of Troy? en de betere stevige nummers van zijn laatste plaat ?Turn the lights on? en ?Perfect?. Af en toe waagde John Cale zich vanachter zijn keyboard aan wat meer experimentele songs en soundscapes, maar in tegenstelling tot het zootje dat hij er soms van maakte te Tourcoing (Grand Mix) vorig jaar, haalde hij deze keer niet de vaart uit zijn eigen optreden. De experimentele partijen waren iets minder nadrukkelijk aanwezig en kwamen nu wel op de juiste momenten.

Géén Velvet songs deze keer, beetje jammer misschien, maar Cale's solo repertoire is op zich al indrukwekkend genoeg om vijf live sets te vullen. Cale weet dat zelf ook wel en wist de wensen van zijn fans in te willigen via enkele niet kapot te krijgen klassiekers als daar waren een kolkend ?Dirty ass rock'n'roll?, een prachtig ?Cable hogue? en de ingehouden parels als ?Chinese Envoy? en uiteraard ?Close watch?. Absoluut hoogtepunt was nog maar eens het neurotische ?Fear?, hier zeer kort maar bijzonder fel, intens en krachtig.

John Cale mag dan al zestig zijn, hij heeft nog niet aan drive, kracht en credibility ingeboet en verrast de wereld nog altijd met zijn steeds originele albums en live sets. Alleen maar jammer dat weinig dat doorhebben, voortgaande op de magere publieke opkomst van de avond. De fans van weleer mogen allicht het huis niet meer uit (behalve wij dan) en voor nieuwe fans is de eigenwijze muziek van Cale niet hip genoeg. Dat zal ons een zorg wezen, kwaliteit overleeft altijd de hypes.

Organisatie: Aéronef, Lille

Jerry Lee Lewis, één van de laatste rock'n'roll iconen die nog levend rondlopen op deze aardbol, heeft een nieuwe plaat gemaakt met een meer dan indrukwekkende lijst aan gastmuzikanten. De groten der aarde spelen hier op mee. Wat dacht u van Jimmy Page, Mick Jagger, Keith Richards, Bruce Springsteen, Neil Young, BB King, Eric Clapton, Buddy Guy, John Fogerty, Robbie Robertson, Ringo Starr en nog een hele rits anderen. En ondanks al deze professionals klinkt de plaat hoegenaamd niet te proper of afgelikt (wat wel eens het geval is met Amerikaanse artiesten op leeftijd) maar integendeel echt en fris, en dit voor een rocker die de 70 al voorbij is. Hoedje af.

Samen met zijn buddies reist Jerry Lee Lewis hier doorheen de wereld van rock'n'roll, blues en country. De meeste songs zijn van de hand van bovenstaande grootheden en Jerry Lee neemt op elk van deze nummers de vocals voor zijn rekening en uiteraard ook de magistrale en steeds flitsende pianoloops.

Deze plaat steekt heel toepasselijk van wal met ?rock'n'roll?, de Led Zeppelin song waar Jimmy Page en Jerry Lee een bruisend potje rock'n'roll van maken. Ook Springsteen levert met zijn eigen ?Pink Cadillac? een sterk staaltje af in het bijzijn van de grootmeester.

Neil Young brengt met ?You don't have to go? een prachtige blues en John Fogerty blaast zijn klassieker ?Travelin' band? samen met een alweer sterk op dreef zijnde Jerry Lee nieuw leven in. De song bruist en spettert als nooit tevoren. Ringo Starr rockt de pannen van het dak op ?Sweet little sixteen? en Kid Rock mag meedoen op een verrukkelijke versie van de stones- klassieker ?Honky tonk woman?. Met Little Richard is ook een generatiegenoot van de partij, de twee oudjes nemen met verve de Beatles kraker ?I saw her standing there' onder handen. ?Hadacal boogie? met Buddy Guy is het perfecte huwelijk tussen de snijdende gitaar van Guy en de spetterende piano van Jerry Lee.

De plaat is met zijn 66 minuten wel een beetje te lang en er staan ook een paar melige country nummers op (de bijdragen van Rod Stewart, Willie Nelson, Don Henley en Toby Keith hadden hier niet gemoeten) maar de eindbalans is overtuigend positief. Een heuse prestatie voor zo'n ouwe knar.

Zware jongens uit België. Volgens dit viertal zelf maken ze muziek voor fans van Motorhead, AC/DC en Nashville Pussy. Het is inderdaad zo dat we hen in het straatje van de vette hard rock kunnen situeren en de gelijkenissen met Motorhead gaan hier soms wel op (zeker in ?Rocket to hell? en ?Maintain the species?), alhoewel zanger Dominique De Vos helemaal géén Lemmy is. Ook Nashville Pussy horen we hier inderdaad in (?Tattoo lover? en ?Go go racing?), maar AC/DC hebben we nergens gevoeld. Er wordt wel aardig doorgeramd, de sound is ranzig, vettig en luid en ballads zijn helemaal uit den boze. Vooral wilde songs dus, soms aan TGV snelheid, en met de nodige spierbundels. De clichés van het genre komen dan ook geregeld om het hoekje loeren maar deze band straalt wel voldoende brute kracht uit om ons te doen besluiten dat dit best wel een genietbare stevige brok harde rock'n'roll is.

?Satan is a woman? luidt het bij Southern Voodoo en ze staat ook afgebeeld op de hoes. Het moet leuk vertoeven zijn ,daar in de hel.

Een hippe meidengroep uit Brazilië, dat hadden we nog niet gehad. Het zal duren zolang het duurt, zegt de logica dan.

CSS is vooral plezant omdat het de nodige punch bevat, aanstekelijk en dansbaar is. U hoeft het allemaal niet te ernstig te nemen, daarvoor is dit plaatje niet gemaakt. Denk even terug aan Tom Tom Club of aan Chicks On Speed. Ook Blondie, The Bloodhound Gang en zelfs onze eigenste Vive la Fête schieten ons voor de geest. We horen geestige elektronica, af en toe een hitsig gitaartje en vooral prettig gestoorde zangeresjes met een grote bek. De frisse songs zijn net als de hele plaat kort genoeg en gaan daardoor nooit vervelen. Best aangenaam dus, maar of dit een blijver is, is maar zeer de vraag.

Ze noemen zich The Horrors, zien er uit als als gedrogeerde vleermuizen met zwarte mascara en opgeschoten New York Dolls kapsels, brouwen iets opwindends uit flarden Birthday Party, Cramps, Stranglers, Damned, Fall, Nine Inch Nails en Virgin Prunes en omschrijven die hete cocktail zelf als ?psychotic sounds for freaks and weirdos?. Als kennismaking kan dit wel tellen.

Hun garage-gothic-punk-rock mengsel bevat een gezond show- en fungehalte waaruit we afleiden dat die gasten zichzelf ook niet al te serieus nemen. We twijfelen er dan ook niet aan dat hun imago bedacht is door een gewiekste manager en dat er waarschijnlijk wel een uitgedokterde marketing strategie achter steekt. Maar laten we het spelletje meespelen, want achter de gimmicks schuilen er toch wel een handvol opzwepende songs die ons behoorlijk goedgezind stemmen, zoals het hete ?Draw Japan? en het psychotische ?Jack The Ripper?.

Bij The Ramones was Sheena nog een punkrocker, hier heet het ?Sheena is a parasite?, een geschifte lap fuzzrock van amper anderhalve minuut.

Een ophitsend orgel draaft doorheen nagenoeg alle songs, de gitaren botsen, hotsen en kotsen en de zanger bedient zich van een gepaste dosis Britse arrogantie. Allemaal leuk, als u het ons vraagt.

Het plaatje, dat maar 35 minuten duurt, heeft een gezond `80's gehalte in de zin van prettig gestoorde wave en post-punk, maar dan zonder de depri ondertonen. Dus, als u zich wil ophangen, hou het dan maar bij Joy Divison. Wij bouwen inmiddels een feestje.

Rock'n'roll en fun zijn de trefwoorden bij deze Waalse gasten. `Hellelujah' barst namelijk van strakke rock'n'roll, rockabilly, garage en surftoestanden. Ga het gerust zoeken in het straatje van Jon Spencer, The Cramps, Dick Dale, Bo Diddley, The Stray Cats en The Hellacopters. Maar er is nog wat werk aan de winkel. Soms speelt het gebrekkige Engels de groep wel eens parten, of is dat nu misschien net de bedoeling geweest ? Feit is dat we op ?Gangrene blues? echt moeite moeten doen om de lachspieren in bedwang te houden. En dat The Cramps hun grote helden zijn is overduidelijk maar met de cover van `Garbage man' slaan ze de bal hier wel volledig mis.

Afgezien van een paar schoonheidsfoutjes klinkt dit bandje toch fel en aanstekelijk genoeg om onze aandacht vast te houden, en dit wijten we niet zozeer aan de zang, wel aan de fris rollende en bijwijlen punky gitaren en op tijd en stond een flitsende mondharmonica.

De krakers van dit plaatje zijn ongetwijfeld het snel scheurende ?Voodoo Rise?, met gitaren die graag de bocht uit gaan, en ?Mexico dream blues? , een vette uptempo blues die ook te vinden is op de Ex Drummer soundtrack.

`Hellelujah' is niet altijd even sterk, maar best genietbaar en het is bovendien een gezond Waals tegengif voor al die pseudo kunstzinnige en arty farty bandjes die in Vlaanderen alom aanwezig zijn.