De debuutplaat `We are Little Barrie' van dit Britse trio was al een aangename verrassing en ook nu zijn ze met een sterk staaltje soulrock op de proppen gekomen.

Centraal binnen deze band staat frontman Barrie Cadogan, een begenadigd gitarist die zijn instrument volledig ten dienste stelt van de soulvolle songs die soms bluesy, soms funky en steeds lekker groovy zijn. Cadogan heeft iets van Hendrix, niet dat hij hier uitgebreid begint te soleren, maar die Hendrix touch en feeling is hem aangeboren. Some guys have all the luck.

`Stand your ground' is een rockplaat die soul ademt, of omgekeerd als u wil. Ze klinkt wat ruwer dan de voorganger en dat heeft misschien wel te maken met drummer Russell Simins (van de Jon Spencer Blues Explosion) die op de helft van de plaat op de vellen mag meppen. ?Cash In? is een geweldig rollende rocksong die bovendien nog is voorzien van een bruisende mondharmonica, ?Pretty pictures? bevindt zich in een rockabillystraatje waar ook The Stray Cats ten dans spelen en stelt het daar zeer goed, ?Why don't you do it? is een waarlijk prachtige blues.

Als we al dan al één vorm van kritiek hebben op dit album, dan is het dat het gewoon veel te kort is.

Deze laatste van Radio 4 is al een tijdje uit maar was een beetje uit het oog verloren in het overaanbod van lekkere plaatjes van de jongste maanden. Het kan ook komen doordat `Stealing all nations', de vorige Radio 4 cd, echt wel ontgoochelde en er alzo voor zorgde dat de wereld meer aandacht had voor geestesgenoten als The Rapture, LCD Soundsystem of The Killers. Maar kijk, als je ziet dat de nieuwe van The Killers meer naar belegen Springsteen ruikt dan naar de frisse punk-funk van weleer, dan mag je best wel je toevlucht nemen tot deze `Enemies like this', want hier is weer reden om te juichen. De frisse, springerige sound van het wervelende debuut `Gotham' is immers terug. De gitaren zijn springlevend en de songs zijn een geslaagde mengeling van funk en rock en verzeilen niet zoals op `Stealing all nations' in een versmachtende poel van te opdringerige en ongeïnspireerde dance-beats.

Radio 4 is met name terug op het rechte spoor en mag weer meedoen met de jongens van The Rapture en LCD Soundsystem.

Wat aanvankelijk een zijstapje was voor een Amerikaanse actrice, mondde uit in een heuse tournee en nu ook in een tweede album.

Juliette Lewis is een vrouw met ballen, om daar zeker van te zijn hoef je maar even de zeer gewelddadige maar bovenal schitterende Oliver Stone film Natural Born Killers te herbekijken, op filmgebied de sterkste prestatie ooit van deze madam. Het soort muziek dat ze brengt met haar band The Licks is evenmin soft. Het is ongecompliceerde gespierde Amerikaanse rock met wilde gitaren, een poprandje en de nodige vuilbekkerij. Soms klinkt het allemaal nogal clichématig en een wereldsong vinden we op deze `Four on the floor' niet echt terug. Toch krijgen we bij momenten opwindende rock, ook al heeft deze band het warm water niet uitgevonden en hebben we alles al wel eens eerder en ook wel beter gehoord. Eventjes moeten we aan AC/DC denken op ?Get up?, elders houden we het bij gebalde powerrock, een beetje punk, een vleugje rock'n'roll, doch voor ons part had het allemaal nog wat smeriger gemogen.

Laat ons dit gewoon een verdienstelijke poging noemen van een gemene actrice die eens lekker wil rocken en in die zin is ze in haar opzet geslaagd.

Deze drie Schotten hebben de U.K. al op zijn kop gezet met de singles ?Henrietta?, ?Creepin up the backstairs? en vooral ?Chelsea dagger? en werden op die manier razendsnel uitgeroepen tot the next big thing.

En bij wijlen wordt je inderdaad wel wild van dit opzwepende debuut, het refrein van het geweldige ?Chelsea dagger? is helemaal niet meer uit ons hoofd weg te krijgen, het fantastische ?Creepin up the backstairs? is gloeiend heet en heeft een moordende riff in de rangen (van zo een song kunnen ze bij Franz Ferdinand enkel maar dromen) en ?Got ma nuts from a hippy? is even fel en geestig als zijn titel doet vermoeden.

Het warm water hebben de Fratellis niet bepaald uitgevonden, want hier wordt vakkundig gejat uit de voltallige Britse muziekcatalogus. Erg is dat helemaal niet, ze hebben de goeie invloeden er uitgekozen. ?Henrietta? is pure Supergrass, ?Whistle for the choir? en ?Ole black 'n' blue eyes? hebben de Beatles in hun lijf, ?Baby Fratelli? is voor zijn refreintje ten rade geweest bij die gekken van Slade en bij zowat de helft van de overige songs is T-Rex op bezoek. Ook The Kinks en The Faces komen ons wel eens voor de geest. Al deze invloeden hebben de Fratellis opgeslorpt in 44 minuten stomende energie verpakt in 13 buffels van songs.

`Costello Music' is heet als de hel, catchy als een minirokje met een stel moordbenen onder en bruisend als een dozijn dafalgans in een magnus champagnefles.

De zomerfestivals hebben dit groepje gewoon nodig.

Nog maar eens een reünie van ouwe punks. U zat er misschien niet op te wachten, maar volgens ons hebben ze best een leuk plaatje gemaakt.

Net als vroeger weten de Buzzcocks de perfecte harmonie te vinden tussen pop en punk. De songs op deze meer dan behoorlijke comeback cd zijn typisch Brits, catchy en levendig. Het is vermakelijke feelgood poppunk zonder daarom te klinken als de vele nep-punkers die dezer dagen zenders als TMF en MTV onveilig maken. Natuurlijk is het allemaal niet meer zo grensverleggend als in de hoogdagen van de punk eind jaren zeventig en de impact van deze plaat op het hedendaagse muziekgebeuren zal uiteraard nul komma nul zijn, we moeten ons géén illusies maken, maar toch heeft deze fijne en eerlijke `Flat-pack philosophy' op vandaag zeker bestaansrecht als je ziet welke rotzooi er dezer dagen allemaal op ons afkomt.