logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Sam De Rijcke

Sam De Rijcke

Warmduscher - Prettiest Eyes - Life - Opwindende triple affiche

Prettiest Eyes is een gitaarloos trio uit California met Puerto-Ricaanse roots die onderdak gevonden heeft bij Castle Face Records, het label van Johnny Dwyer van Thee Oh Sees. En we mogen hun sound gerust in die richting gaan zoeken, opgehitste garage rock met een psych randje. De opzet is al even uniek als geslaagd. Een zingende drummer, een bassist en een keyboardspeler. De keyboards worden zo naarstig door de reverb-molen gedraaid dat we nergens een gitaarsound missen, een beetje zoals bij de fantastische James Leg. Met de nadruk op het fijne laatste album ‘Vol 3’ heeft het hitsige trio een stel potige en driftige songs in de aanbieding, check “Johnny Come Home”, “It Costs To Be Austere” en het opvliegende punkbommetje “The Shame”. Een klein uurtje geslaagd Californisch entertainment met een hoek af. Top.

Over naar de UK dan, waar we LIFE gerust een plaatsje mogen geven binnen de nieuwe lichting opzwepende bands als Shame, Idles, Slaves en The Murder Capital. Een oer-Britse sound met een ferme scheut punk in de aderen. Met ‘A Picture Of Good Health’ heeft LIFE een knap tweede album uitgebracht die mag wedijveren met de al even vinnige recente plaatjes van voornoemde bands. Frontman Mez is duidelijk de stuwende kracht achter dit bandje, hij voelt zich op het podium als een visje in wild water en gutst er met tonnen energie stomende songs uit als “Good Health”, “Moral Fibre”, “Bum Hour”, “It’s A Con” en “Popular Music”. Een sterk staaltje van de meest opwindende  gitaarrock die er dezer dagen op Brits grondgebied te vinden is.

Britser dan LIFE kan het niet klinken, maar zotter wel. Enter Warmduscher, een bont allegaartje die een eigen sound heeft gecreëerd met wat overschotjes disco, punk en funk. Het klinkt allemaal best wat rommelig, maar bij wijlen ook bijzonder funky en uiterst opwindend. Warmduscher heeft een stel bijzonder aanstekelijke songs, waaronder het uiterst dansbare “Midnight Dipper” dat onlangs nog door Soulwax met verve in een nog strakker danskleedje werd gestoken.
De Britten zitten ook niet verlegen om een portie onbeschaamde disco in “Disco Peanuts” of een vleug levendige hip-hop in “Burner”. Het stomende “Fill It, Don’t Spill It” neigt dan weer naar de vette seventies funk van Funkadelic en Betty Davis. Op de meest rommelige momenten heeft alles een onvervalste punkspirit, Warmduscher raast er ook alles aan een sneltempo door, vaak overschrijden hun songs de één-minuut grens niet. Check regelrechte punkertjes als “Big Wilma, “The Chimp”, “Tainted Lunch” of “Grape Face” waarin de geest van The Fall schuilt.
Je moet het allemaal met een korreltje zout nemen, maar Warmduscher heeft humor, pit en attitude.

Organisatie: Aéronef, Lille

A.A. Williams weet onze aandacht te trekken met haar verstilde post-rock in de richting van Emma Ruth Rundle, Chelsea Wolfe en Esben & The Witch. Best knap. Vraag is of ze haar streng zal kunnen trekken in een genre waar het echt wel dringen wordt. Geef haar nog wat tijd, A.A. Williams.

Bij Brutus gaat er het al heel wat heviger aan toe. Het trio is nog maar net terug van een Amerikaanse toernee maar er zit nog genoeg adrenaline en power in hun stomende mix van metal en post-rock om de Trix plat te spelen. Stefanie Mannaerts schreeuwt en timmert het er met volle teugen uit en de gitaar klinkt wederom furieus en barstend. Wat een band ! wat een sound ! en wat een songs !
“Cemetery”, “Horde II”, “Drive”, “War”, “Justice De Julia” beuken dat het geen naam heeft. En wat is afsluiter “Sugar Dragon” wederom fantastisch. Een kanjer ! Brutus is van het meest opwindende wat ons Belgenlandje op heden op een podium te bieden heeft.
Dit is maar een tussenstap, ze zijn al weer vertrokken naar Engeland. Maar nog eventjes eerst in de AB, Brussel op 14 december! De wereld veroveren, zo hoort het.

Ieder kind moet een naam hebben. Vandaar dat ook ooit post-metal is geboren. Een genre dat, hoewel het zich doorgaans in een daglicht-schuwende ondergrond voortbeweegt, ondertussen toch wat oververzadigd is geraakt. Wanneer te veel bands in hetzelfde donkere water gaan vissen, dan gaan die stilaan ook op mekaar beginnen lijken en zien wij het bos door de bomen niet meer.
Ons lijkt het altijd interessanter om dan terug te grijpen naar de bron waaruit al dat gevaarte is ontsproten. Bij de bron zijn immers de ruwste parels te vinden.
Dan denken wij bijvoorbeeld aan het geweldige Neurosis, maar die komen helaas maar sporadisch nog eens uit hun donkere hol. Of aan Isis, helaas zijn die dan weer al enkele jaren geleden ten grave gedragen (gelukkig is uit hun as het onheilspellende Sumac opgerezen, een zowaar nog ruiger en zwaarder vehikel).
Dan komen we uit bij het Zweedse combo Cult Of Luna, een band die vanaf het eerste album anno 2001 gestaag doorgroeide tot vaandeldragers van de post-metal. Hun recentste monsteralbum ‘A Dawn To Fear’ lijkt een nieuwe mijlpaal te gaan worden in hun repertoire, een geweldige brok onheil die wij op hetzelfde schavotje durven zetten als het meesterwerk ‘Vertikal’ uit 2013.
Met vier knoerten van songs uit ‘A Dawn To Fear’ en drie uit ‘Vertikal’ zit het dus wel goed vanavond. De band zet een sound neer die staat als een bunker. Cult Of Luna is dan ook een omvangrijke bende, een half leger zeg maar. Drie gitaristen, twee drummers, een bassist en een keyboard speler zorgen voor de meest pompende, ruige, massieve, rauwe en verzengde post-metal die wij in jaren gehoord en gezien hebben. Ze doen ons terugdenken aan het al even geweldige Isis die wij hier nog in diezelfde zaal van jetje hebben zien geven, het moet zowat een decennium geleden zijn.
Een Cult Of Luna gig is er weer zo eentje die je ondergaat, waar je volledig wordt in meegezogen. Ze pompen, ze barsten open, maar ze kunnen ook op tijd en stond de gevoelige snaar raken zoals in het verstilde “And With Her Came The Birds” of het zwevende “Passing Through”. De intro van “Lights On The Hill” is hemels en bloedmooi, de songs stevent vervolgens af op een allesvernietigende moordende climax. Briljante herrie ! Cult Of Luna ontploft zo wel meermaals met een apocalyptische knal. Check “Nightwalkers”, “In Awe Of” of de allesverslindende afsluiter “The Fall”. Allemaal ferm uit de kluiten gewassen bloedzuigers van songs die zich in ons nekvel vastzetten en er de eerste dagen niet meer zullen uit geraken.
Een bommenwerper van een concert, een helse belevenis. Miljaardedju, hier zijn we efkes niet goed van.

Organisatie: Trix, Antwerpen

woensdag 30 oktober 2019 12:54

The Murder Capital - Straffe Ieren

The Murder Capital uit Dublin heeft met ‘When I Have Fears’ één van de meest opwindende debuutplaten van het jaar uit. De band grossiert daarop in een soort postpunk die flirt met de eighties (The Sound, Joy Division) maar die wel degelijk met zijn poten in het heden staat. De jongens mogen met trots het rijtje vervoegen van bruisende nieuwe bands als Shame, Idles en Fontaines DC.

Met amper één album op hun conto kon men maar moeilijk voor een marathonoptreden gaan. The Murder Capital maakte het dan ook kort, na amper drie kwartiertjes was de zaak al beklonken. Maar intens was het wel. En zeer de moeite!
In die beknopte tijdspanne wurmden ze zich door quasi het ganse album, waarbij ze begonnen met de meest intieme en zweverige songs, een heerlijk golvend “Slowdance” en een verstild en prachtig “On Twisted Ground”. Zo bouwde de band de set gestaag op om via gloedvolle songs als “Love, Love, Love”, “Green and Blue” en “For Everything” steeds iets steviger uit de hoek te komen.
Met een paar heuse punk-kopstoten als “Don’t CLing To Life”, “More is Less” en “Feeling Fades” kwam het allemaal in een wilde stroomversnelling en ging de zanger op het eind nog eens als een volleerde slingeraap aan de verlichting hangen. De organisatoren zullen wel even de adem hebben ingehouden, maar er is niets naar beneden gekomen. De nieuwe zaal bleek dus meteen bestand tegen een losgeslagen frontman.
Amper drie kwartiertjes hete postpunk waren genoeg om ons te overtuigen. Dit was inderdaad kort, maar ook krachtig, heftig en bij momenten heel intens en bloedmooi.

‘When I Have Fears’ vonden wij al telkens beter worden bij elke beluistering. Na dit bruisende concertje krijgen wij er nog veel meer zin in. The Murder Capital zal allicht nog groeien en weldra voor grotere zalen staan. Het is hen gegund. Eerstdaags op Sonic City in Kortrijk!

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

De jaren tachtig. Een tijdperk waarin, in de naweeën van de punk, heel wat rotzooi gemaakt werd maar eveneens een pak interessante muziek. De new wave kwam de kop opsteken, en dat zorgde in het beste geval voor heel wat goede bands die de furie van de punk geen vaarwel hadden gezegd maar die gewoon in andere banen leidden. In het slechtste geval daarentegen hadden we bands die aan de hand van veel te veel synthesizers een soort plastieken popsound creëerden waar wij nu nog van huiveren.

Neem nu Psychedelic Furs, een band wiens eerste twee platen duidelijk tot die eerste categorie behoorden, maar bij wie het latere werk meer een meer naar de andere kant overhelde.
Dit optreden zou dus een dubbeltje op zijn kant worden, te meer daar we weten dat de band sinds al die jaren eigenlijk weinig of niks heeft zitten uitvreten.

The Psychedelic Furs gooiden meteen twee van hun beste songs in de strijd, “Dumb Waiters” en “Mr Jones”, maar dat bleek geen goeie zet te zijn. De sound zat nog niet goed, de sax worstelde met de mix en Richard Butler zijn stembanden waren duidelijk nog aan een smeerbeurt toe. De songs mankeerden volledig het vuur en de vinnigheid waarmee ze op het album ‘Talk Talk Talk’ staan te schitteren.
Valse start dus. En eigenlijk werd het daarna niet veel beter. Met “Love My Way”, destijds een hit (maar niet in onze perceptie), begon men al vroeg met de door ons gevreesde plastieken slijmbalpop. De band kreeg hiermee wat herkenningsapplaus, maar de uitbundigheid was in het publiek toch ver te zoeken. “Heaven” onderging een beetje hetzelfde lot, ook zo een hitje die eigenlijk altijd al geflirt heeft met een overdosis aan meligheid, niet bepaald het soort song waarvoor wij vanavond naar hier gekomen waren.
Een klassieker als “Pretty In Pink” kwam er wat belabberd uit, de gitaren zaten achteraan in de mix en dat was hoegenaamd niet de behandeling die zo een song verdiende. Jammer.
Nu goed, het was nu ook niet allemaal slappe kost, Psychedelic Furs hadden er eigenlijk wel zin in en voor het grote deel klonken ze best wel vrij entertainend, maar ook niet meer dan dat. Lichtpuntjes voor ons waren een meer dan behoorlijk “Sister Europe”, een ietwat steviger “Into You Like A Train” en een gedreven “President Gas”.
Met de sterke bis “India” (dit moet zowat hun beste song zijn) kwam er nog het meest pit in de zaak, maar toen was voor ons part het kalf al lang verdronken.

Natuurlijk blijven we die eerste twee platen een warm hart toedragen, maar deze makke live vertoning sprak niet echt in hun voordeel.

De support act Red Zebra mocht vanavond wel terugkijken op een geslaagd concertje. Al vrij snel wisten zij het publiek in te palmen met sterke versies van “The Ultimate Stranger”,  “Man Comes From Ape” en “I’m Falling Apart”. Alleen het obligate “I Can’t Live In A Living Room” had niet meer de stuwkracht van weleer en werd hier eerder als een verplicht nummertje afgehaspeld. Maar voor de rest bracht Red Zebra een pittig half uurtje eighties-entertainment die iedereen tevreden stemde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-psychedelic-furs-25-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/red-zebra-25-10-2019.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Lawijt 2019 - III - Zoekend naar de uppercuts van de underground
Lawijt 2019
Centrale
Gent
2019-10-16
Sam De Rijcke

Voor de derde keer al organiseert Democrazy ‘Lawijt’ en vormt daarmee een platform voor bands die niet gekozen hebben voor de makkelijkste weg. De term ‘Lawijt’ doet vermoeden dat hier de meest gure noise de revue passeert, maar afgezien van het uitzinnige Youff is er niet zo gek veel verzengende noise te bespeuren. Een overzichtje.

Het Nederlandse bandje Charlie & The Lesbians brengt hitsige punk, dit met een zanger die zichzelf in een Brits groepje waant, althans voortgaande op zijn attitude en zijn snerende Johny Rotten-vocals. Vinnige punkrock, best wel appetijtelijk, helaas voor een quasi lege zaal. Beetje ondankbaar.

King Dick is een buitenbeentje in de Belgische rock. De band gaat steeds zijn eigen vaak geschifte weg en vult zijn songs met humor, geflipte psychedelica en onverwachte breaks. De gekte van Ariel Pink vermengt zich soms met tintelende gitaartjes à la Television. De heren van King Dick blijken stuk voor stuk puike muzikanten te zijn die zichzelf niet al te serieus nemen en ze zorgen voor een best wel originele en gevarieerde set. Toch weet King Dick niet over gans de lijn te boeien, niet alle songs zijn met name even sterk.

De Franstalige vrienden van Mountain Bike spelen een soort potige garage rock met wat pophooks. Klinkt bij momenten best wel stevig, maar helaas ook totaal ongevaarlijk. Dit hebben we al veel te dikwijls gehoord. Niettemin vertonen de kerels een aanstekelijk enthousiasme en razen ze bijzonder driftig doorheen hun set. Vermakelijk en verdienstelijk, maar ook niet meer dan dat.

Voor Hypochristmutreefuzz zijn de verwachtingen misschien wel het hoogst gespannen. De band ziet in deze passage de ideale gelegenheid om hun nieuwe songs (het album verschijnt volgend jaar in maart) op het publiek uit te proberen. Aanvankelijk lijkt dit een voltreffer te worden, Hypochristmutreefuzz gaat furieus van start en weet met hun eerste twee uiterst energieke songs de zaal op zijn kop te zetten. Het is duidelijk dat men met het nieuwe geluid zoekt in de richting van bands als Ho99o9, Death Grips en Show Me The Body, een soort moshpit-gerichte hiphop die stevig uithaalt. Maar naarmate de set vordert begint de machine toch wat te sputteren, de aanvankelijk kwade hiphop verzandt in een soort dertien-in-een-dozijn-hiphop en de band valt te veel in herhaling. De songs klinken niet sterk genoeg en lijken op het eerste zicht onderling verwisselbaar, en dat mag de bedoeling niet zijn. Nog werk aan de winkel dus.

Als er één band is die vanavond aanspraak mag maken op de term ‘Lawijt’ dan is het Youff wel. Met hun verschroeiende noise-rock nagelen ze het overgebleven deel van het publiek (het is ondertussen al voorbij middernacht) compleet aan de grond. Dit beukt er wel heel hard in en is hoegenaamd niet geschikt voor gevoelige oortjes. Achter die verzengende wall of sound schuilt er wel een krachtige band met een gericht doel, namelijk het publiek opzuigen in een razende poel van scheurende gitaren (prille Sonic Youth in een straaljagermotor) en mokerdrums. Melodie is voor watjes, Youff is genadeloos.

Nog een tip voor de organisatie tegen de volgende uitgave van Lawijt : Bij sommige bands duurt de soundcheck langer dan de eigenlijke set. Dit is helemaal niet bevorderend voor de atmosfeer in de zaal, eerder enerverend zelfs. Kunnen we dat de volgende keer vermijden, aub ?

Organisatie: Democrazy, Gent

Föllakzoid - Twee driftige Walen spelen vier stonede Chilenen naar huis
La Jungle + Follakzoid
Botanique (Rotonde)
Brussel
2019-09-08
Sam De Rijcke

Bands kunnen evolueren, en dat is maar goed ook. Maar soms gaat het de verkeerde richting uit, of zelfs helemaal geen richting.

Wij houden nochtans van Föllakzoid omwille van die bedwelmende psychrock van de eerste twee platen. Maar die verdovende psychrock heeft nu moeten plaats ruimen voor een soort repetitieve psych-techno die niet bepaald overloopt in variatie. Op de plaat klinkt het nog zo slecht niet, best wel lekker relaxed en nog altijd een beetje spacy. Het album bevat eigenlijk ook geen songs, het is eerder één lange hypnotiserende trip in vier bedrijven, en dat is duidelijk ook de bedoeling.
Maar live is die nieuwe formule toch wat te dunnetjes. De band streeft datzelfde hypnotiserende effect na van de plaat, maar de machine sputtert hier en daar. In plaats van onder hypnose drijft het ons eerder naar een staat van verveling. Te lang dezelfde beat, te veel richtingloze gitaareffectjes en te weinig groove. Het ontploft nergens, het smeult alleen maar een beetje. Föllakzoid weet ons geduld danig op de proef te stellen. Toch voel je ergens wel dat ze het kunnen, mochten ze willen tenminste. Het voelt een beetje aan alsof Föllakzoid gans de tijd zit te hunkeren naar een hoogtepunt dat maar niet mag komen. Zijn ze dan echt impotent of doen ze gewoon alsof ? Wij vermoeden dat laatste. ’t Is eens iets anders, impotentie faken.
Föllakzoid brengt hoogstens wat voorzichtig heupwiegen teweeg, maar slaagt er nooit in de zaal in de juiste vibe te brengen. En een brandende kaars doorgeven in het publiek helpt al zeker niet, we zijn hier niet in Lourdes.

Hadden wij op voorhand een knoert van een joint door onze aderen gejaagd dan waren we misschien nog in de juiste flow geraakt, maar in nuchtere toestand kan Föllakzoid ons geenszins begeesteren. We schrijven hen echter niet af, daarvoor zijn we te veel fan van hun eerste plaatjes.

Des te pijnlijker is het dan ook voor deze Chilenen om nota bene door twee driftige Walen, die bij wijze van spreken met de vélo naar hun optreden konden komen, naar huis gespeeld te worden.
La Jungle is immers wel bij de les. Opzwepende songs, ritme en groove ten over en een uiterst energieke sound. Een opgehitste drummer en een frontman die zijn gitaar een geslaagd huwelijk doet aangaan met opwindende elektronica, meer heb je niet nodig om er een hitsig en aanstekelijk half uurtje van te maken. La Jungle is zoveel heter, pittiger en gejaagder dan de vele Vlaamse bandjes die dezer dagen zo gehyped worden. Het wordt zo stilaan tijd dat ze dat in Vlaanderen eens ontdekken.

Met dank aan La Jungle is dit toch nog een geslaagde avond. Voor Föllakzoid zullen we een kaarsje doen branden in de hoop naar beterschap.

Organisatie: Botanique, Brussel

dinsdag 03 september 2019 15:44

Thee Oh Sees - Een vlammende rollercoaster

Onweerachtig of niet, met Thee Oh Sees op een podium mag je er altijd van uitgaan dat er elektriciteit in de lucht hangt.
Het is nu al enkele jaren dat de band 2 drummers in de rangen heeft en dat is ondertussen één van hun sterktes geworden, zeker live. Die twee onstuimige gasten zorgen voor een immer razende onderbouw waarop de Oh Sees-sneltrein lustig kan doordenderen. Voeg daarbij een ontketende frontman John Dwyer, die zijn gitaar voortdurend doet barsten, splijten en gieren, en je hebt dé formule voor een uiterst ophitsende live act. Want Dwyer, en dat weten we ondertussen al lang, is een genie. Net als Ty Segall fabriceert hij bruisende plaatjes aan de lopende band, en telkenmale zijn het opborrelende pareltjes, zo ook het laatste dubbelalbum ‘Face Stabber’. Bovendien is hij een heerlijke freaky gitarist die zonder enige vorm van guitar-hero allures zijn instrument gedurig laat ontploffen. Bij Dwyer is de energie zoveel belangrijker dan de technische hoogstandjes.

Thee Oh Sees razen als een niet aflatende rollercoaster doorheen een borrelend brouwsel van garage-rock, psychedelica, punk, hard-rock, jazz-rock en zelfs een streep blues. Lange jams (het nieuwe “The Daily Heavy” en een alweer buitenaards “The Dream”) worden afgewisseld met korte punkstoten (een furieus “Heartworm” uit de nieuwe plaat), Zappateske gitaarcapriolen doen haasje over met noise- en punkerupties, en het klinkt allemaal even geweldig. Sterkhouders en moshpit-favorieten als “Tidal Wave”, “Toe Cutter/Thumb Buster”, “Withered Hand” en “I Come From The Mountain” zitten al jaren in de set en weten ook nu weer een vlammend feestje te bouwen.
Gedurende gans de set straalt dit hitsige combo die onevenaarbare slagkracht uit die hen zo kenmerkt, gloeiend als een verhitte knalpot, driftig als een gedrogeerde springbok. Mocht u van mening zijn dat diezelfde drijfkracht elders ook wel te vinden is, zoek het dan maar in de buurt van de onvermijdelijke Ty Segall en natuurlijk ook King Gizzard & The Lizard Wizard (ga dat zien, mensen, op 08-10 en 09-10 in de AB).

OK, wat je er moet bijnemen is dat Dwyer, een keer dat hij aan het jammen slaat, soms van geen ophouden weet en een song wel eens tot 20 minuten kan rekken. Maar eigenlijk is er geen mens die daar om maalt, dit zijn immers Thee Oh Sees, en Thee Oh Sees zijn fantastisch.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Oh Sees
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/botanique-brussel/oh-sees-01-09-2019.html

Rodolphe Coster
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/botanique-brussel/rodolphe-coster-01-09-2019.html

Pow!
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/botanique-brussel/pow-01-09-2019.html

Organisatie: Botanique, Brussel

zaterdag 13 juli 2019 13:17

Meat + Bone

Het beest dat in Jon Spencer huist is lang nog niet getemd, integendeel, het briest en raast heviger dan ooit tevoren. ‘Meat + Bone’ laat een Blues Explosion horen die teruggrijpt naar de ongetemde razernij van ‘Extra Width’, ‘Orange’ en ‘Now I got worry’, drie vunzige lappen smerige garage rock. De vleeshaak en de rauwe klomp vlees op de cover liegen er niet om, dit is een brok dirty ass rock’n’roll die bloedt, krast en hard doorbijt.

Spencer mag dan al wat ouder zijn, hij is cool as fuck en gromt, raast, roept en blaft dat het geen naam heeft. De gortige rock’n’roll van de Blues Explosion is gulzig en wild als in hun beste dagen en de vuile gitaarlicks kletteren in het rond. De vette opener ‘Black mold’ (check de geweldige rauwe clip op You Tube, in de Ardennen opgenomen trouwens) sloopt al de eerste muren en daarachter dendert de trein driftig voort. “Get your pants off” is het equivalent van een superswingende funky blote tiet, “Danger” is een opgejaagde klonter adrenaline die de wildste uitspattingen van The Stooges evenaart en “Unclear” is een bluescrooner die door de vleesmolen is gedraaid.

Kortom, dit is Jon Spencer op zijn best, en u moet weten dat The Jon Spencer Blues Explosion op een podium nog een paar graden straffer en heter is, dus is het een must om dit live te gaan aanschouwen op 11 december in de AB of op 2 december in Aeronef Lille.

Na ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, het laatste album dat er echt toe deed, ging het steeds verder bergafwaarts met The Smashing Pumpkins. Tot het opgezwollen ego van Billy Corgan er na enkele jaren de stekker helemaal uit trok. Corgan probeerde nadien nog van de grond te komen met enkele halfslachtige solo-pogingen of met Zwan, een nieuwe band die al was opgedoekt nog voor die echt was gelanceerd. De platen die hij nadien onder de naam Smashing Pumpkins uitbracht , waren eigenlijk ook solo-vehikels, want de originele bandleden werden gemeden als waren het besmettelijke ziektes. Die platen toonden hier en daar wat opflakkeringen maar geen van hen reikte ook maar tot aan de enkels van ‘Gish’, ‘Siamese Dream’ of ‘Mellon Collie’.

In 2018 kwam er dan toch die langverwachte reünie van de originele bandleden, met uitzondering van bassiste D’Arcy. De reünie op zich was het beste nieuws, want het nieuwe album ‘Shiny And Oh So Bright’ kon de magie van weleer geenszins terug brengen en is op een tweetal songs na totaal verwaarloosbaar.
Met enige argwaan trokken wij dus naar de Lotto Arena, maar omdat ‘Siamese Dream’ nog altijd één van onze favoriete albums aller tijden is, vonden wij dat wij hier absoluut moesten bij zijn. We hebben het ons niet beklaagd.
Ons wantrouwen werd al gauw de kiem in gesmoord, want bij momenten evenaarden The Smashing Pumpkins de magie van hun gloriejaren. Enkele zwakke momenten zorgden er voor dat dit net geen vijfsterrenset was, maar in globo mochten wij over vanavond zeer content zijn.
Dat Billy Corgan nog steeds een beetje wacko is was te merken aan zijn outfit. Gehuld in een zwart paterskleed en opgetut met een lading zwarte mascara moest hij er zogenaamd een beetje schrikwekkend uit zien. Of dat echt zo was laten we in het midden. Wij dachten eerder van : zet er nog een mijter op en je kan hem zo bij het bedenkelijke metal-groepje Ghost inlijven. Maar goed, voor de rest had hij zijn ego vanavond thuisgelaten en gaf hij een vrij losse en sympathieke indruk. Bovendien was hij prima bij stem en toverde hij een stel striemende solo’s uit zijn gitaar.
Het stemde ons al meteen tevreden dat de Pumpkins met drie gitaren in de aanslag hun set inzetten met bijzonder scherpe versies van “Siva” en “Rhinoceros” uit hun allereerste album ‘Gish’. Dit was die typische gedreven Pumpkins-sound die wij wilden horen. Toen ze daarachter “Zero” ook nog eens deden ontploffen leek het dat de Pumpkins de drive van weleer volledig hadden teruggevonden. Zouden ze dit wel volhouden ? Laat ons zeggen : bijna. Een stel  inferieure songs (“Knights Of Malta”, “G.L.O.W.”, “Tiberius”) haalden soms de vaart uit het optreden, en als absolute dieptepunt kregen we een soort Japanse karaoke versie (sorry, James Iha) van het Cure vehikel “Friday I’m In Love”. Wat daar de bedoeling van was bleef ons een volkomen raadsel, dit was ronduit beschamend. De Pink Floyd cover “Wish You Were Here” klonk dan misschien wat minder genant, maar was eigenlijk even overbodig.
Maar de zwakke passages werden telkenmale triomfantelijk hersteld met splijtende klassiekers als “Bullet With Butterfly Wings”, “Cherub Rock”, “Disarm” en “Tonight, Tonight”. Niet alle klassiekers klonken echter even geïnspireerd, “1979” bijvoorbeeld werd een beetje op automatische piloot afgehaspeld en kreeg niet de behandeling die het verdiende.
The Smashing Pumkins verrasten ons dan weer aangenaam met enkele schitterende song die destijds nooit een regulier album hebben gehaald. Met name een stevig en geweldig “Superchrist” (pure stoner!) en een wederom fantastisch “The Aeroplane Flies High”. Dit zijn afleggertjes die beter zijn dan eender wat dat na de eerste drie albums is verschenen.
De band ging er uit in stijl met een drieluik om van te snoepen, een wondermooi “Today”, een fantastisch “Muzzle” en als fenomenale afsluiter het geweldige “Hummer”.

In de Lotto Arena bleek dat die legendarische nineties band terug volop in leven was, en dat was wat telde. De schoonheidsfoutjes van dit twee en een half uur durende concert namen we er dan maar graag bij.

Oh, ja, nog dit. Een kort woordje over de support act Fangclub. Dit was van “We willen Nirvana zijn, maar we kunnen het niet”. Kijk, wij wilden destijds ook Nirvana zijn, en we speelden met behulp van onze oude tennisraket Kurtje Cobain in onze slaapkamer. Hadden die gasten van Fangclub het daar ook niet beter bij gehouden ? Idiote groepsnaam trouwens.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/smashing-pumpkins-10-06-2019
Organisatie: Live Nation

Het ziet er naar uit dat Garet Liddiard de stekker uit The Drones heeft getrokken en, geflankeerd door drie dames, definitief zijn toevlucht heeft genomen tot zijn nieuwe band Tropical Fuck Storm. Het waarom daarvan hebben wij nog niet kunnen uitpluizen, maar als Drones-fan maakt ons dat toch wel een beetje triestig. Alhoewel, het goede nieuws is dat de debuutplaat ‘A Laughing Death In Meatspace’ toch ook wel een pittig beestje is en dat Liddiard nu ook weer niet zo gek ver is afgeweken van de schurende en vaak dissonante sound van zijn voormalige band. Al zeker in de live uitvoering herkennen wij die snijdende, vaak noisy en hier en daar wat chaotische aanpak waar wij The Drones altijd voor geadoreerd hebben. De elektronica en experimentele uitstapjes, die toch wel aanwezig zijn op de nieuwe plaat, werden live blijkbaar tot een minimum beperkt. Hier kregen we meer van dat typische Australische geluid waarvan de wortels liggen bij The Birthday Party en garage-rockgroepen als The Beasts Of Bourbon of The Scientists.
Gareth Liddiard’s vocals en gitaaruithalen zijn nog steeds even intens en zorgen voor brokjes pure emotie, met name in een pareltje als “You Let My Tyres Down” of in de ontspoorde garage-punk van “Two Afternoons”.
Voor het grootste deel van het opgekomen publiek, zeg maar zowat 99 %, was deze Australische band natuurlijk de grote onbekende. Toch wist Tropical Fuck Storm met hun zinderende set een groot deel van dat publiek voor zich te winnen. Omdat wij onszelf tot die andere 1% rekenen hadden wij sowieso al vooraan postgevat om dit fameuze concertje te ondergaan, en we waren hoegenaamd niet ontgoocheld.

Over naar Raketkanon dat hier uiteraard het thuisvoordeel had en daarbij mocht rekenen op een dolenthousiast publiek met overmatige moshpit-capriolen.
Hoewel wij wel overtuigd zijn, werd hun derde plaat niet overal op even luid gejuich onthaald, het leek wel of ze een ferm stuk van hun wilde haren waren kwijtgeraakt. Dat bleek ook letterlijk zo, quasi gans de band kwam met een proper geknipt coiffuurke op het podium. Doch dit bleek maar een afleidingsmaneuver, want Raketkanon gaf er een uur lang een ferme lap op.
De laatste plaat kwam uitvoerig aan bod, maar Raketkanon had er toch grondig aan gesleuteld, ’t is te zeggen er een stuk meer power op gezet. Dingen als “Harry”, “Fons” en “Ricky” haalden verschroeiend uit, alsof ze niet wilden onderdoen voor grote broers “Florent” en “Herman”.
Vanavond bleek dat Raketkanon toch in de eerste plaats een live band is, een horde losgeslagen Gentenaren die op een podium hun songs verbouwen tot iets metal- of hardcore-achtig, maar dan met een serieuze hoek af. Raketkanon creëerde een unieke eigen sound met geschifte keyboards, destructieve gitaren en onverstaanbare schreeuwerige over the top vocals van een zanger die zichzelf maar al te graag in het uitgelaten publiek stortte.

De Gentse Vooruit smulde ervan en maakte er mee een onvergetelijk avondje van. Voor ons was dit de eerste live kennismaking met deze Gentse wildebrassen. We hebben ons laten vertellen door fans van het eerste uur dat het er vroeger nog veel heftiger aan toe ging. We proberen ons daar iets bij voor te stellen. Hitsig bandje, dat alleszins.

Organisatie: Democrazy, Gent

Raketkanon - Dissonante gitaren en manische noise-rock
Tropical Fuck Storm , Raketkanon
Vooruit (Balzaal)
Gent

Pagina 13 van 106