Verdomd pittig en uiterst opwindend plaatje van deze Canadese psychpunkers, een meer dan waardige opvolger voor het al even vlammende ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ uit 2021. Dit is okselfrisse garagepunkrock met een ferme knipoog naar Osees, uiterst gedreven, simpel maar o zo doeltreffend. “Derailer”, “Stimulation”, “Six Pack”, “High On your Own Supply” en “Burn the Witch” zijn allemaal bijzonder aanstekelijke en voortdenderende punkertjes die ongetwijfeld een zweterige clubzaal in vuur en vlam moeten zetten. “Fried IV” is een potente en gejaagde knaller die halverwege overschakelt in een monsterlijke stonerrif  om daarna weer helemaal in overdrive te schieten, uitermate fantastisch. Enkel in “New Jazz” wordt wat gas teruggenomen, hoewel de gitaren voorbij halfweg ook alweer een eindje mogen doorscheuren. “Lemon Party” is dan weer een geweldige instrumental die rechtstreeks uit een olievette garage geplukt is. Wine Lips eindigen in stijl met “Cash Man”, een song die zowaar boven de 5 minuten uitstijgt, wat wel heel lang is voor gasten die doorgaans snedige punksongs van om en bij de 2 minuten serveren.
Maar het is een pareltje die dweept met psychedelica, shoegaze en geflipe garagerock, en het klinkt absoluut geweldig.
Wine Lips komen dit kolkend plaatje voorstellen op 31/07 in De Zwerver, dat wordt zweten.

Het zal je maar overkomen. In de prille jaren negentig, toen Seattle heel even de hoofdstad van de wereld was, mocht Pearl Jam zichzelf één van de coolste bands op deze aardkloot noemen.
Nu, een dikke dertig jaar en twaalf platen verder, krijgt hun muziek de lelijke stempel ‘dad-rock’ opgekleefd en is er geen mens die nog wakker ligt van een nieuw Pearl Jam album, hoewel hun concerten nog steeds ettelijke duizenden fans lokken. Helaas meestal fans van het slag dat steeds zit te wachten op de zoveelste uitvoering van “Black” Of “Alive” om die dan op hun smartphone te pleuren en er nadien hun ongeïnteresseerde kleinkinderen mee lastig te vallen.
Pearl Jam heeft nochtans in al die jaren aardige pogingen ondernomen om een vinger aan de pols te houden en snedige rockmuziek te blijven maken, en dat is hen best wel gelukt. Met uitzondering van het wat slappe ‘Gigaton’ uit 2020 zijn zowat alle Pearl Jam albums de moeite waard. Op elke plaat was er doorgaans een handvol sterke tracks te vinden waardoor de band kon blijven meespelen in de hoogste afdeling.
Ook met deze ‘Dark Matter’ is dat het geval. We gaan nu niet meteen omvervallen van verbazing, daarvoor blijven ze te trouw aan hun eigen sound, maar hier staan toch weer een stel potige rockertjes op die de vlam in de pan steken. Neem nu “React, Respond” en “Running”, 2 vlijmscherpe songs waarin Pearl Jam speelt en briest als een stel jonge wolven. Of “Waiting For Stevie”, zo een typische classic rocksong waar ze al jaren een patent op hebben, vol emotie, spanning en voorzien van een kwieke gitaarsolo.
In quasi alle uptempo songs is een kwieke Eddie Vedder verdomd goed op dreef, maar het is bij de tragere songs dat de machine ietwat pruttelt. Ook een Vedder in topvorm kan van halfslachtige ballads als “Upper Hand” en “Something Special” geen goudhaantjes maken, het zijn eerder fletse pogingen die bijlange niet meer zo tot de verbeelding spreken als vroegere pareltjes “Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town”, “Indiffirence” of “Yellow Ledbetter”.
Laat ons stellen dat ‘Dark Matter’ gewoon een oerdegelijk Pearl Jam album is, niet meer maar zeker ook niet minder.

A Place To Bury Strangers - Shoegaze in overdrive

Leuke timing, net één dag na het concert van de noise-pop pioniers The Jesus and Mary Chain konden we één hun volgelingen aan het werk zien. Na een intrigerende set van The Jesus & Mary Chain stelden we gisteren vast dat de Reid broertjes het nog wel degelijk in zich hebben, maar stiekem hadden we gehoopt op wat meer geknars, gepiep, feedback en distortion zoals die hoogtij vieren op het geweldige ‘Psychocandy’.
Wel, met de verzengende act van A Place To Bury Strangers hebben we op dat gebied meer dan ons deel gehad. APTBS speelde immers verschroeiend, de gitaar loeide, scheurde, bloedde en sneed door merg en been. Hier gingen alle wijzers hier wel vlotjes in het rood, alsof een decibelbegrenzer nooit bestaan heeft.

Van de experimenteerdrift en elektronica die in hun laatste EP-releases is geslopen, is er live weinig van te merken. De ziedende noise die ze op een podium creëren is nog even genadeloos en hardvochtig als 15 jaar geleden toen ze voor de eerste keer de clubzalen bestormden met hun bijtende cocktail van terreurgitaren, knarsende bassen en mokerdrums. Toch is dit geen gratuit lawaai, het trio heeft immers in al die jaren een indrukwekkende reeks songs bij mekaar geschreven die ook in snoeiharde omstandigheden moeiteloos overeind blijven.
In tegenstelling tot veel collega’s, wijzigt de setlist ook iedere avond waardoor de automatische piloot geen kans krijgt. Deze keer waren “Never Coming Back”, “Deadbeat” (inclusief surfgitaartje) en “In Your Heart” wederom geweldig. Het daverende schip leek wel even te kapseizen toen de band zich nog maar eens waagde aan één van hun stokpaardjes waar ze na al die tijd koppig blijven aan vast houden, meer bepaald de jungle-noise jam waarvoor ze zich halverwege de set midden in het publiek stortten. Dit hadden we hen al eens eerder zien doen, en weer dachten we hetzelfde, misschien wel een leuk en origineel idee, maar dit hoefde niet echt.
Eénmaal terug het podium gingen de noise-poppen alweer snel aan het dansen, en dan vooral met “I Lived My Life To Stand in the Shadow of Your Heart”, de klassieker die inmiddels is uitgegroeid tot dé apotheose van hun legendarische concerten. Wederom mondde de song uit in een bijtende poel van noise, feedback en distortion. Drums, bas en gitaar werden niet meer bespeeld maar gemolesteerd.

Iets anders hadden we dan ook niet verwacht. Dit was A Place To Bury Strangers zoals we hen altijd willen meemaken, loeiend hard, messcherp en meermaals over de rooie.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

De spacerock pioniers hebben in ruim een halve eeuw gewoon te veel platen gemaakt, waardoor mijlpalen als ‘Space Ritual’, ‘Hall Of The Mountain Grill’ en ‘Levitation’ een beetje ondergesneeuwd zijn geraakt tussen een hoop ondingen die een eeuwig plekje in de kosmos geenszins konden rechtvaardigen. Desondanks hebben we hier nog altijd met een legendarische band te maken wiens invloed nauwelijks te onderschatten valt. Zonder Hawkwind geen Monster Magnet, Kyuss, Ozric Tentacles, King Gizzard & The Lizard Wizard en een meervoud aan psychrock bands die tot op vandaag overal uit de grond rijzen.
De oudjes komen nu met ‘Stories From Time And Space’ opzetten, en die plaat mag er best wezen. Invloedrijk, maf en doordringend als ‘Space Ritual’ zal het natuurlijk nooit meer worden, maar met een stel lange en vervaarlijke ruimtevaartuigen als “The Starship”, “What Are We doing While We’re Here”, “Traveller of Time And Space” en “Stargazers” komt Hawkwind toch maar weer in een indrukwekkend melkwegstelsel terecht. Het zijn net die lange songs die de space- en progrock traditie van deze iconische band verderzetten met die kenmerkende epische rock, jazzy uitstapjes en freaky uitweidingen.
Het klinkt allemaal 100% Hawkwind en is deze keer ook gespaard gebleven van de Britpop uitstapjes die ze in mindere tijden wel eens durfden te proberen.

Durven we het een verspild talent noemen, een fenomenale bluesgitarist die bij elke nieuwe plaat verder weg stapt van de blues, richting mainstream, hip-hop en R&B? In zijn begindagen kreeg Gary Clark Jr. immers nog de stempel van de nieuwe Jimi Hendrix aangemeten, maar dit lijkt nu echt wel eeuwen geleden.
Nu goed, Gary Clark Jr. weet zelf ook wel dat de blues al te vaak bewandeld is en dat ook het zogenaamde bluesrock genre is plat gespeeld door smoelentrekkers à la Joe Bonamassa (ook een virtuoze gitarist, daar niet van, maar eentje van het slag die geen kaas gegeten heeft van goeie songs schrijven). Platte bluesrock of melige ballads die worden opgefleurd met tonnen koketterende gitaarsolo’s, dit hebben we met zijn allen inderdaad al 1000 keer (te veel) gehoord. ‘Ik mag niet in die val trappen’, denkt Gary Clark Jr. bij zichzelf. Dan maar uit verschillende vaatjes tappen. Funk, hip hop, rock, soul, touareg, jazz, pop, flamengo, het wordt allemaal in de trommel gegooid, kwestie van niets te vergeten. Naar goeie Amerikaanse gewoonte dropt hij er nog wat bekende namen tussen, dat staat altijd mooi op de cover. Waarom geen Stevie Wonder, Valerie June of George Clinton, relaties genoeg? Die verscheidenheid en genrewisselingen komen de samenhang van het album echter niet ten goede, dit lijkt eerder een verzameling van losse songs die niets met elkaar willen te maken hebben.
Dit album heeft zo ook wel nog zijn betere momenten, maar die zijn schaars, heel schaars. Gary Clark Jr. blijft een veelzijdig talent, maar de sporen daarvan zijn dun gezaaid. Het valt niet te ontkennen dat Gary Clark Jr. naast zijn gitaarvernuft ook gezegend is met een soulvolle stem, het is alleen jammer dat een (te) gladde producer er vakkundig heeft op toe gezien dat hier niet buiten de lijntjes wordt gekleurd.
De gitaarexplosies die zijn vroegere werk en vooral zijn optredens zo fantastisch maken zijn weggemoffeld ten gunste van de vele guests-appearances en de afgestofte beats. De gloeiende rock van de beginjaren is nergens meer te bespeuren. Hendrix heeft de zaak definitief verlaten, Usher of weet ik veel welke R&B hufter heeft zijn intrede gedaan.
Verspild talent ? Yep, verspild talent.

Carbon Decoy  komt uit motorcity Detroit en is opgetrokken uit dezelfde vettige klei waaruit The Stooges en MC5 zijn ontsproten. Ze brouwen uit die Detroitse grond een gruizige psych-stonersound en trekken er een smerige garage mee binnen. Het situeert zich ergens tussen de meest gemene versie van The Wytches en de gore metal van pakweg Witchsnake of Satan’s Satyrs. Dit is het soort dirty hard rock die Osees ook wel eens weten te brengen als ze goesting hebben in een vuil en heavy trashpotje.
“Out Of Control” is spacerock getrokken uit hetzelfde olievat waar ook Ecstatic Vision uit tapt. “Heavy Dagger” is een gemeen sluipend monster met een gitaar die tergend tegen de muren swaffelt. Ook “Snake Eyes” is zo een slepende gluiperd die aan een dreigend slowmotiontempo de gitaar laat gieren en openscheuren. Met het ultrasmerige “Like a Witch” worden de rioolsluizen nog wat meer opengezet met een riff die door de modder is gesleurd en feedback gitaren die wild om zich heen zwaaien.
Zo is het ganse album een sidderende cocktail van garage, stoner en olievette hardrock. Smaakt naar meer.

YEAHRS is een Duitse band maar ze klinken Britser dan een bolhoed in een rode dubbeldekker.
YEAHRS dompelt zichzelf volledig in een oerBritse shoegaze-sound, alsof het genre in 30 jaar geen evoluties heeft ondergaan. In tegenstelling tot nieuwe groepjes als bdrmm en Just Mustard, die met shoegaze aan de slag gaan en van daaruit nieuwe paden verkennen, doet YEAHRS geen greintje moeite om aan de originele sound van pakweg Ride, Slowdive en Drop Nineteens iets toe te voegen.
Ze stappen schaamteloos 3 decennia jaar terug in de tijd, bouwen een onderlaag van ruisende echo-gitaren en draperen er dromerige vocals overheen, het traditionele shoegaze recept, zeg maar. Eén keer verlaten ze het geëffende pad, dit met de onvervalste punknoise-song “It Never Leaves Me”, hier vliegen de gitaren nog eens echt uit de bocht, dit had iets meer mogen gebeuren naar ons gedacht.
Maar het moet gezegd, YEAHRS hebben het shoegaze-genre goed onder de knie en ze zorgen hier ook voor een paar stomende songs, met “Rebounds” en “Raindrops” op kop. Ze hebben dus wel degelijk bestaansrecht, maar de originaliteit is ver te zoeken.

USA Nails uit Londen beukt de voordeur in met de gemene oplawaai “Cathartic Entertainment”, mept vervolgens het hele kot aan flarden met een resem verpletterende noise-punk kopstoten, om tenslotte amper een klein half uurtje later de achterdeur keihard aan diggelen te slaan met “I Love It When You Succeed”.
We zijn compleet murw geslagen door zoveel intense pokkenherrie. Denk aan even verzengende bands als Metz, Pissed Jeans en Part Chimp, hier komt niemand ongeschonden uit.
Drilboorpunk van het betere soort.

Karkara is een Franse band die net als het fenomenale SLIFT afkomstig is uit Toulouse. Allen met de spaceshuttle daarheen! Daar moeten paddo’s in het water zitten die geweldige psychedelische trips veroorzaken. Bij Karkara vertaalt zich dat in geestverruimende avontuurlijke songs die zweven tussen spacerock, kraut- en stonerrock.
Qua invloeden bemerken we vooral King Gizzard & The Lizard Wizard, alomtegenwoordig in de energieke lange opener “Monoliths”. Verder op de plaat komt die King Gizzard-sound om de haverklap tevoorschijn, check de Oosters getinte gitaar op “Moonshiner” en het uiterst opwindende “Anthropia”. Karkara doet het evenwel zonder de zonder spielereien en de trash-metal uitstapjes, het trio heeft zo ook zijn eigen dingetjes. Op afsluiter “All Is Dust”, dat gezegend is met de geestdrift van de buren van SLIFT, is er bijvoorbeeld een mariachi trompetje te horen die de song er alleen maar origineler en avontuurlijker op maakt. Psychedelische stoner-rock met een sombrero op, moet kunnen.
Rond “The Chase” hangt een zweem van krautrock en er loopt een verdwaalde saxofoon in rond, het heeft iets van REZN en Ecstatic Vision, en dus zeker ook iets van Hawkwind.
Laat ons stellen dat Karkara misschien nog iets te dicht aanleunt bij de grote voorbeelden en dat wat meer eigen smoelwerk welkom zou zijn, maar dat dit een verdomd lekker plaatje is staat buiten kijf.

Frontman en gitarist in Meatbodies is Chad Ubovich, die tevens bassist is in Fuzz, één van Ty Segall’s vele projecten. Bij het vermelden van de naam Ty Segall weten we algauw dat we hier te maken hebben met psychedische rock die zowel wortelt in sixties- en seventiesrock, als in hardrock, punk en garagerock. Meatbodies is er al zeer bedrijvig in geweest op hun vorige drie platen en heeft nu met deze nieuwe plaat, die voor een stuk toch andere horizonten opzoekt, een hoogtepunt bereikt.

Van deze ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ zijn we vanaf de eerste seconden (met dank aan de geweldige opener “The assignment”) immers onmiddellijk helemaal ondersteboven, dit is een heuse knaller in tegenstelling tot de laatste plaat van Ty Segall, waar we toch een beetje op onze honger blijven zitten. De pupil heeft de mentor overtroffen, zeg maar. Meatbodies behouden op ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ de driftigheid van platen als ‘Meatbodies’ en ‘Alice’, maar deze keer is hun psych-rock versmolten met een flard shoegaze en een ferme kluit nineties gitaarrock.
Zo klinken “Hole” en “Gate” als Smashing Pumpkins in betere tijden (die van ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’, niet die van ondingen als ‘Atum’ of ‘Cyr’) en heeft “Billow” iets van Oasis die Perry Farrell heeft ingelijfd als vervanger voor de zeurkous Liam Gallagher.
Een absoluut hoogtepunt is “Move”, een aanzwellende knaller van boven de 7 minuten die naar de allerbeste Jane’s Addiction hunkert, het soort song die live ongetwijfeld voor een spetterende finale moet zorgen. Nog een voltreffer is “ICNNVR2” dat terug inzet met een vette Pumpkins riff en een tijdje later wordt opgefokt met een geflipte saxofoon die is weggelopen uit ‘Funhouse’ van The Stooges.
Op “They Come Down” en het aan paddo’s onderhevige “Psychic Garden” komen de Ty Segall invloeden terug aan de oppervlakte. Maar Segall wordt hier genadeloos voorbijgestreeefd, want op diens laatste album is het immers ver zoeken naar een song van dit kaliber. 

‘Flora Ocean Tiger Bloom’ is nu al met voorsprong het beste Meatbodies album.