Het is niet vanzelfsprekend om als essentiële nineties gitaarband op vandaag nog relevant te zijn, hun echte hoogdagen gaan immers terug naar ‘Meantime’ (1992) en ‘Betty’ (1994), maar Helmet haalt op ‘Left’ toch geregeld als vanouds de sloophamer boven. Al is die misschien niet meer zo vernietigend en meedogenloos als 30 jaar geleden. Page Hamilton’s vocals zijn wat meer geraffineerd en klinken niet meer zo frontaal en giftig als op de splinterbom ‘Meantime’, maar de strakke en droge in-your-face sound is gebleven.
Helmet komt bij momenten gevaarlijk uit de hoek, serveert als vanouds een set vlijmscherpe gitaarsolo’s en de riffs laten zich alweer als welgemikte uppercuts opmerken.
Doeltreffende moordenaars als “In The Meantime”, “Unsung” of “Milquetoast” zal je hier niet vinden, maar met snedige riffmonsters als “Big Shot” en “Dislocated” kom je ook al een heel eind weg.
‘Left’ is misschien niet het meest splijtende Helmet album, zeker ook niet het beste, maar wel eentje waarop die typische post-hardcore-metal sound bij momenten nog verdomd stevig uit de boxen knalt.

Met deze langverwachte nieuwe plaat hebben wij hetzelfde gevoel als met hun bedenkelijke show vorig jaar in het Koning Boudewijnstadium. Aandachtstrekker Mick Jagger voert zijn showtje op en moet persé tonen dat hij op zijn respectabele leeftijd nog een aardig potje kan zingen, de rest mag al van geluk spreken dat ze mogen meedoen.
Niets werd aan het toeval overgelaten om The Stones te laten klinken als The Stones. Het moet gezegd, de band is zelfs behoorlijk goed op dreef en er wordt bij momenten nog hevig gerockt. Maar de songs zijn, alle studiotechnieken en trucen van de foor ten spijt, aan de inferieure kant.
Producer Andrew Watt, eerder dit jaar nog verantwoordelijk voor het meer dan aardige ‘Every Loser’ van de onverslijtbare Iggy Pop, heeft zijn best gedaan om de oudjes anno 2023 nog relevant en vinnig te doen klinken, maar het zijn natuurlijk The Stones zelf die voor het songmateriaal moeten zorgen, en dat valt toch wat magertjes uit.
Voorloper “Angry” liet het al wat uitschijnen, lauwe Stones-riff, onnozel refreintje, dertien-in-een-dozijn singletje. En zo gaat het maar door, alle songs zijn dan wel gehuld in een soms best wel pittige rock-outfit, maar onder die ruwe bolster zit er vaak gewoon gebakken lucht. Enkel in de staart van het album huist er nog wat gemeende passie. Nooit gedacht dat we zoiets zouden durven beweren, maar op “Sweet Sounds Of Heaven” staat popdiva Lady Gaga geweldig soulvol te zingen, de song krijgt daarmee zowaar een zweem van “Gimme Shelter” en is één van de zeldzame hoogtepunten. En op afsluiter “Rolling Stone Blues” zijn de Stones eindelijk nog eens hun naakte zelve. De blues heeft er bij die gozers altijd al ingezeten, zo klinken de heren op hun best. Vandaar ook dat wij het bluesalbum ‘Blue and Lonesome’ van 2016, ook al was dat dan een coverplaat, heel wat hoger inschatten dan ‘Hackney Diamonds’

Natuurlijk is ‘Hackney Diamonds’ in zijn opzet geslaagd, het is als een perfect afgewerkt eindproduct van de band gerold, niets werd aan het toeval overgelaten, er is een indrukwekkende lijst specail guests opgetrommeld (Elton John, Paul Mc Cartney, Stevie Wonder, …), er zijn geen schoonheidsfoutjes te bespeuren, alles klopt.
Het zou ons zelfs niet verwonderen mocht artificiële intelligentie er iets mee te maken hebben (zo van “hey, slimme computer, maak mij eens een modern Stonesalbum dat nog ‘stoneser’ klinkt dan de Stones zelf”).
Maar pure Stonesklassiekers als ‘Exile On Main Street’, ‘Sticky Fingers’, ‘Let It Bleed’ en ‘Beggars Banquet’ zijn net platen waar een serieuze hoek af was, albums met scherpe kantjes en een vaak smerige en onaffe ramshacklesound. Dat zijn de echte Rolling Stones, maar die komen helaas niet meer terug.

Dirty Sound Magnet - Zwitsers graniet

Het Zwitserse powertrio Dirty Sound Magnet is bij ons boven de radar gekomen toen we de albums ‘DSM III’ en ‘Live Alert’ op onze schotel kregen. Twee uitmuntende albums van een stevige rockband die zich ergens bevindt in een psychrockwereld met een knipoog naar de seventies.
De nieuwe plaat ‘Dreaming In Dystopia’ is dan weer een domper van formaat. De band streeft er een atmosferische, dromerige en licht psychedelische sound na, maar strandt bij een klef, zwalpend en saai brouwsel. Met uitzondering van het mooie “Insomnia”, dat ook hier vanavond middels een heerlijk uitgesponnen gitaarintermezzo een innemende indruk nalaat, is dit een album dat volledig zijn doel heeft gemist.
Gelukkig is het de krachtige en potige sound van die vorige platen die heerst op het podium. Dirty Sound Magnet rockt, vlamt en spettert, maar weet ook verstilde tussenpauzes in te lassen. Vette funk, gloeiende psychrock en stomende blues maken het mooie weer, en dat alles met een hete groove en een batterij splijtende gitaarsolo’s.
Eén keer slaan ze de bal volledig mis met “Utopia”, niet toevallig een song uit die slappe laatste plaat. Het onding wordt tot overmaat van ramp dan ook nog eens opgeluisterd met een onnozel la-la-la refreintje en ontpopt zich zo tot het meeste gênante moment van de avond.
Maar verder is dit hevig rockende powertrio een meer dan aangename ontdekking. Frontman Stavros Dzodsos is de drijvende kracht achter DSM. De charismatische kerel heeft nogal wat rockvedette-allures, hij weet perfect van zichtzelf dat hij een verbluffende gitarist is wiens vaak uitvergrote solo’s menige monden doen openvallen. Dan mag er uiteraard al wat opschepperij bij, die gast kan het zich permitteren, en het past natuurlijk in dit soort wervelende rock’n’roll show. Zijn grote voorbeelden zijn niet ver te zoeken, Hendrix natuurlijk, maar zeker en vast ook Jimmy Page die in het middenstuk van het geweldige “Mr Roberts” wel heel prominent aanwezig lijkt.
Bijna twee uur weet Dirty Sound Magnet ons te overdonderen en te begeesteren met hun flitsende en eclectische rock. Een band met lef, pit en power, we vergeven hen dan ook graag de misstapjes op het laatste album. 

Organisatie: Charlatan, Gent

Bohren Und Der Club Of Gore - Slowmotion jazz

De hypnotiserende doomjazz van het Duitse Bohren Und Der Club Of Gore is ideaal om achterover te zakken in de sofa, whisky’tje bij de hand. Maar hoe werkt dit live? Zal een mens hier niet in slaap gewiegd worden?
De sound van deze band snakt immers naar een rokerige jazzkroeg in het holst van de nacht. Hier moeten we het stellen met de wat kille clubzaal van de lAéronef.
Bohren Und Der Club Of Gore weet er wel raad mee, de band slaagt erin om met een verslavende traagheid een publiek op te zwelgen. De teneur is donker, filmisch en heel sfeervol. Dit is slowmotion-jazz volgens het ‘less is more’ concept met sluimerende drums, nachtelijke saxofoonpartijen, minimalistische xylofoontoetsen, teergevoelige pianotinten en heel af en toe een fluwelen gitaar.
Een uniek geluid om heerlijk in te verdwalen, zo blijkt. Nooit eerder hebben wij een band zo tergend traag weten spelen.
Bohren Und Ter Club Of Gore sijpelt heel langzaam binnen, maar laat een onuitwisbare indruk na.

Organisatie: Aéronef, Lille

King Gizzard & The Lizard Wizard - Een fenomenale rollercoaster

Midden in het festivalseizoen last KGATLW, één van de meest veelzijdige en productieve bands op de aardbol, ook enkele zaalconcerten in. En deze zijn zowaar nog legendarischer dan de festivalsets. Dat de heren zichzelf nooit beu zullen worden is meer dan duidelijk, iedere avond gaan ze resoluut voor een andere setlist en daarbij zijn ze helemaal niet vies van een grondig potje jammen.
Hun live sets zijn doorgaans waanzinnige trips doorheen een tropenbos van genres. Psychrock, trashmetal, hip-hop, jazzfunk, touareg-rock, blues, boogie. You name it, they serve it.

In Lille maken ze een vliegende start. Ze zetten een rollercoaster van jewelste in met de geweldige medley “I’m In Your Mind/Cellophane” (check dat album uit 2014, de fantastische plaat die voor ons de ontdekking was van dit geweldige combo) en vlak daarna “Supercell”, “Converge” en “Witchraft”, een razend trio uit die recentste trashmetal plaat ‘PetroDragonic Apocalypse…’. Het tempo in dat eerste half uur is verschroeiend, de intensiteit is ongeëvenaard, de energie is van een andere planeet.
Het gaspedaal mag even wat losser met “Magenta Mountain”, een elektronisch tussendoortje dat uitmondt in een adembenemende gitaarsolo. Met “The Grim Reaper” wordt de beste retro hiphop naar boven gehaald, en net op het moment dat wij zitten te denken “dit is verdomme even heet en bruisend als de geniale Beastie Boys” breien ze er een stukje “Intergalactic” tussen, briljant. Dan komen de Oosterse gitaartjes uit het rek en worden de brilslangen uit hun manden gerockt met het avontuurlijk “Static Electricity”, het trippende “ONE” en een furieus “Billabong Valley”.
Vervolgens is het jammen geblazen, “Ice V” is een lange jazzfunkrock-jam van het soort dat Prince ook wel eens in zijn livesets durfde bovenhalen, uitdagend, verrassend, muzikaal geniaal en niet bang van een flinke hap spontane improvisatie. Ook “Boogieman Sam” krijgt een uitvoerige beurt, en deze keer zijn het stampende boogie en heerlijke blues die voor de magie zorgen, met een hoofdrol voor een fenomenale mondharmonica.
Moet er nog zand zijn, afsluiter is het grandioos rockende “The Dripping Tap”. Op het gevarieerde album ‘Omnium Gatherum’ is dit de schitterende opener, goed voor 18 minuten van de meest zinderende gitaarrock. Hiermee worden nog eens alle ramen en deuren wagenwijd opengezet. De band raast, jamt, ramt en bruist alsof ze van geen ophouden willen weten.
Pas na 2 uren gaat de stekker eruit. In die tijd heeft King Gizzard alles gewonnen, de heren gaan naar huis met 5 grammy’s, in de categorieën rock, blues, funk, hip-hop en metal.

Pics homepag @Wim Heirbaut (set AB, Brussel in 2019)

Organisatie: Aéronef, Lille

Billy F Gibbons - Zompige bluesrock zoals alleen ZZ TOP dat kan

Dusty Hill mag dan al sinds 2021 onder de Texaanse graszoden liggen, met ZZ TOP lijkt het nog lang niet gedaan. Om de haverklap staat de naam ZZ TOP nog ergens op een festivalaffiche, en ook als Billy Gibbons onder zijn eigen naam speelt, zoals hier in het Koninklijk Circus, is die typische rauwe en zompige bluesrocksound alom aanwezig.

Billy Gibbons kon op die manier wel een handvol songs uit zijn overigens voortreffelijke solo-albums in de setlist binnenloodsen, en dat zorgde ervoor dat de set niet zo voorspelbaar was als alle voormalige ZZ TOP concerten die wij mochten meemaken. Het bracht enige frisheid en spontaniteit in het geheel en dat konden wij best wel smaken.
Qua sound lagen die songs nu ook weer niet zo ver van de vertrouwde ZZ Top sound, dingen als “More,more,more” en “Missin’ Your Kissin” waren gewoon terug heerlijke no-nonsens rockers met een bluesy ondertoon.
Natuurlijk vormden de ZZ TOP klassiekers de hoofdmoot van de live set, en ook de outfit, de moves, de onvermijdelijke zonnebril en de gitaarlicks waren vintage ZZ TOP, we hadden dan ook niets anders verwacht.
Onmisbare tracks als “Gimme Al Your Lovin’”, “She Got Me Under Pressure”, “Sharp Dressed Man” en de ultieme afsluiter “La Grange” zorgden uiteraard voor het grootste herkenningsapplaus, maar wij hebben toch het meest genoten van de intieme bluesparel “Blue Jean Blues”, de vette bluesrocker “Brown Sugar” en de gemene boogiestampers “Tube Snake Boogie” en “Thunderbird”.
Onze all time ZZ Top favorieten zeg maar, songs die hier bovendien in hun meest rauwe vorm gebracht werden, stuk voor stuk tracks waarbij het gitaargenie in Gibbons tot uiting kwam, los uit de pols, bluesy as fuck, en steeds geniaal. De sublieme Hendrix cover “Foxy Lady” paste dan ook helemaal in het plaatje.

74 knobbels heeft Gibbons al op de teller staan, maar de schwung zat er volop nog in en de grauwe Texas-grom bleek onaangetast. Bij Billy Gibbons zit de baard niet in de keel, maar de keel in de baard.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Billy F Gibbons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5116-billy-f-gibbons-08-07-2023.html

Organisatie: Gracia Live

De periode dat Smashing Pumpkins een toonaangevende gitaargroep was ligt ondertussen al 3 decennia achter ons, maar de overmoedigheid van Billy Corgan kent nog steeds geen grenzen. Destijds maakten de Pumpkins, als opvolger van het onovertroffen ‘Siamese Dream’, het epische ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, een ambitieuze dubbelaar die als klassieker de geschiedenis in ging maar die wel al duidelijk de eerste symptomen van bombast en hoogdravendheid vertoonde. Daarna kon ‘Adore’ nog net door de beugel, maar de pompeuze en inferieure albums die er op volgden, inclusief de recente comeback platen ‘Shiny and Oh So Bright” en ‘Cyr’, hebben er definitief voor gezorgd dat wij de Pumpkins al lang niet meer serieus nemen. Met het vehikel ‘Atum’ zullen ze ons alleszins niet van gedacht doen veranderen.
Je zou denken dat Smashing Pumpkins, nu ze in hun originele line up herenigd zijn, zouden teruggrijpen naar de bruisende gitaarrock van hun betere dagen, maar niets is minder waar. Ze leggen het er hier immers nog wat dikker op, de pathos wordt in volle containers aangevoerd. ‘Atum’ is een drievoudig album geworden dat aangekondigd wordt als een rockopera. Hier houden we al de adem in, het begrip rockopera werd eind jaren 60 in het leven geroepen door bands als The Pretty Things en vooral The Who, die er trouwens bijzonder goed mee wegkwamen met kleppers als ‘Tommy’ en ‘Quadrophenia’. Maar sinds ‘Bat Out Of Hell’ Van Meat Loaf ervaren wij de term rockopera eerder als een verschrikking dan als een verademing, en het gedrocht ‘Atum’ bevestigt dat alleen maar.
De rockers zijn pompeus, de ballads zijn stroperig, de gezwollen sound komt te pas en te onpas naar boven en het kale opperhoofd Billy Corgan waant zich meermaals in de hemel, zijn eigen hemel wel te verstaan, waar hij zelf de plak zwaait. De songs halen nergens het niveau van de Pumpkins hun hoogdagen en met de regelmaat van de klok verzandt het hele zootje in het soort pathetische synthrock die ook hoogtij viert op de laatste wansmakelijke platen van het al even diep gezakte Muse. Wij moeten ook regelmatig aan het meest weerzinwekkende werk van Depeche Mode denken. Dit kan toch allemaal niet de bedoeling geweest zijn, menen wij dan.
Maar met Billy Corgan, wiens ego hoger reikt dan de Mount Everest, weet je nooit, het is was waarschijnlijk wel zo bedoeld. We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat dit album Corgan’s visitekaartje is en dat de inspraak van de overige groepsleden herleid is tot het absolute nulpunt.
Met een beetje goeie wil selecteren we uit deze drie pafferige brokken misschien één deftige plaat. Laat het ons op een EP houden, eentje die dan nog maar op zijn best de stempel ‘middelmatig’ kan meekrijgen. Daarop de tracks “Empires”, “Beguiled”, “In Lieu Of Failure”, “That Witch Animates The Spirit” en “Harmageddon”, de enige songs die ergens nog een zweem van dat originele pompende Pumpkins bloed in zich hebben.
Als u zich toch geroepen voelt om deze zogenaamde rockopera in één ruk uit te zitten, dan wensen wij u veel sterkte toe. Inmiddels zetten wij nog eens ‘Siamese Dream’ op om de pijn wat te verzachten.

Uncle Acid & The Deadbeats - De meest gruizige stonerrock

Het Zweedse Gaupa zet de toon voor vanavond, hier heersen de rauwe seventies. Flowerpower in een stonerbad, met een zangeres die Grace Slick van haar troon tracht te stoten.

Black Sabbath, Jethro Tull en Deep Purple in een stonerfolk badje, zo klinkt het Canadese Blood Ceremony. Zangeres Alia O’Brien kan een aardig stukje dwarsfluit te spelen, een instrument dat doorgaans maar weinig beroerd wordt in het zwaardere genre maar hier perfect op zijn plaats is. Het geeft een extra schwung aan de sound die daarmee natuurlijk refereert naar de de progfolkrock van Jethro Tull, hoe kan het ook anders. Maar dit is zeker geen copycat, het gaat er ook een stuk harder aan toe. Aangenaam retro vertier.

We hadden stilletjes gehoopt dat Uncle Acid & The Deadbeats met nieuw werk zouden komen aandraven, het laatste album ‘Wasteland’ dateert ondertussen al van 2018, maar wat dat betreft bleven we op onze honger zitten. Geen probleem echter, Uncle Acid raapt een superbe selectie uit hun back catalogue bijeen en is vanavond zonder meer zinderend en scherp als een leger meedogenloze scheermesjes.
Geen band die zo een gruizige stonersound kan neerzetten als deze jongens. Hun zompige en vuile riffs werken immer verslavend en de solo’s kerven diep in ons vel.
Uncle Acid poot een ziedende wall of sound neer die de ganse set met het kookpunt flirt. De songs volharden in intensiteit, de spanning houdt constant aan en de psychedelica hunkert naar de strafste paddo’s. Heel even wordt er wat gas teruggenomen met het innemende “Slow Death” dat gaandeweg uitgroeit tot een absoluut hoogtepunt, mede dankzij een fenomenale gitaarsolo.
Verder bruist en scheurt de band geweldig door met ongure lappen stonerrock als “Mt Abraxas”, “Pusher Lane”, “Melody Lane” en natuurlijk “I’ll Cut You Down”, dat de Cactus Club helemaal in lichtelaaie zet.
Rauw, hard, bijzonder snedig en uitermate hypnotiserend, Uncle Acid ten voeten uit.

Organisatie: MCLX ism Cactus Club, Brugge

Godspeed You! Black Emperor - De soundtrack van de apocalyps

GY!BE wordt nogal snel als postrock band geklasseerd, een kind moet een naam hebben. Maar ze overstijgen zowat alles wat als postrock beschouwd wordt, deze achtkoppige band is immers buiten categorie, volstrekt uniek. Geen band die zo kan aanzwellen naar onovertroffen climaxen, die een volle zaal muisstil kan krijgen en die ons zo naar de keel kan grijpen dat we haast vergeten om te ademen.
Gisteren hielden ze nog even halt in het pittoreske zaaltje bij de oud vertrouwde vrienden van de 4ad, vanavond mag het iets groter in Lille …

Beeld je even in, een aardbeving, een tsunami, menige vulkaanuitbarstingen en een resem genadeloze orkanen. En dat alles tegelijkertijd. Kortom, onze aardkloot die met een ultieme uitbarsting hevig klaarkomt. Een scenario dat ons maar best niet overkomt, maar Godspeed You! Black Emperor heeft er wel al de ideale soundtrack voor klaar, een soundtrack die ze vanavond meer dan anderhalf uur brengen. Deze is verpakt in 7 adembenemende epossen van songs die elk een andere wereld verkennen, van fluisterend en innemend naar verschroeiend hard, van zalvend naar razend, van emotioneel naar meedogenloos.
Op de achtergrond krijgen we wazige zwart-wit beelden van vervallen gebouwen, desolate landschappen en mistige oorden waar normale stervelingen liefst zo ver mogelijk van wegblijven. Het plaatje past perfect, dit is de soundtrack van de apocalyps.
De sound wordt bepaald door ziedende gitaren die in een hardvochtig steekspel elkaar bekampen maar die ook zachtjes strelen en de stilte opzoeken. De dubbele bas smeekt om onweer en de drums roffelen alsof het onheil constant om de hoek loert. Maar het is vooral die ingrijpende viool die het geheel uniek maakt, die klinkt dissonant als John Cale in prille Velvet periode en atmosferisch als Warren Ellis in een verdwaalde spaceshuttle.
Als Godspeed You! Black Emperor de stilte opzoekt, dan is er geen mens in het publiek die zelfs maar durft te zuchten, als ze openbarsten dan zijn we overdonderd van zoveel hemels lawaai. Briljante songs als “First Of The Last Glaciers” en een uitvergroot “Anthem For No State” treden geregeld buiten hun eigen keurslijf, ze ontsporen meermaals om na het nemen van een avontuurlijke omweg terug met een oerknal op de rails te komen. Dat is nu eenmaal wat GY!BE met hun songs doen, ze laten die afdrijven en uitweiden naar ongekende maar steevast opwindende oorden.
Neem nu de geweldige afsluiter “Mladic”, een zinderend schouwspel van muzikale pracht, rauwe emoties en gitaarerupties waarbij Sonic Youth broekventjes lijken. Zowat een magisch half uur duurt “Mladic” en het eindigt in een versmachtende poel van noise en geruis.
Een verschroeiend punt achter een ronduit fenomenaal concert.

Pics homepag @Romain Ballez
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez (set Bota, Brussel, sept 22)

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4337-godspeed-you-black-emperor-26-09-2022.html

Organisatie: Aéronef, Lille

Cult Of Luna + Russian Circles - Fel gesmaakte postmetal dubbelaffiche
Cult Of Luna + Russian Circles

Geslaagde dubbelaffiche in de AB, iets voor liefhebbers die grasduinen in de donkere wereld van postrock en postmetal. Russian Circles en Cult Of Luna zijn twee bands die al langer resideren in die wereld, waarin ze dan toch ook weer voor een groot stuk van elkaar verwijderd liggen. In ieder geval verkochten ze samen de AB uit, en dat is een heuse prestatie in deze rocktempel, die steeds meer metal laat doorsijpelen.

Russian Circles had met ‘Gnosis’ alweer een uitmuntend nieuw album voor te stellen. Bij hun vorige passage in de Antwerpse Trix was de plaat nog niet uit en beperkten ze zich tot één song daaruit. Vanavond hadden de nieuwe songs zich echter wel al in ons brein genesteld en konden ze op veel herkenning rekenen, het alerte publiek had duidelijk zijn huiswerk gemaakt. Neem nu “Betrayal” en “Conduit”, twee mokerslagen die getuigden dat Russian Circles nog een stuk meer opgeschoven zijn van instrumentale postrock naar gloeiende postmetal, waarbij de bloeddorstige metalriffs steeds meer de bovenhand haalden. Neemt echter niet weg dat de nuances in hun sound gebleven zijn, het prachtig gelaagde “Gnosis” is daar het beste bewijs van, een juweeltje die de gevoelige snaar raakte om uiteindelijk toch te ontploffen in een stel kolkende riffs. Aangevuld met klassiekers als “Quartered” en “Mladek” werd de begeestering in de set van Russian Circles alsmaar sterker.
Helaas was het na een uurtje al gedaan. Zo gaat dat met intense concertjes, een mens verliest de tijd uit het oog en voor je ’t weet is het al gedaan.

Cult Of Luna was dan weer heel andere koek. Een hoop Russian Circles fans knapten af op de brulzang van frontman Klas Rydberg, maar Cult Of Luna fans wisten al langer dat dit net één van de handelsmerken is van deze Zweedse postmetal pioniers. De brutale vocals correspondeerden met name sterk met de apocalytische lange postmetalsongs, wat resulteerde in een epische brok slepende metal van anderhalf uur, verpakt in 9 buffelstoten van songs.
Uit het nieuwe album ‘The Long Road North’ haalde Cult Of Luna een handvol van die intense monstersongs als “Cold Burn”, “Beyond”, “The Silver Arc” en “Blood Upon Stone”.  Uit het geweldige ‘A Dawn To Fear’ mochten hoogvliegers als “Nightwalkers” en “The Silent Man” het mooie (on)weer maken.
Het was duistere, onheilspellende postmetal met een formidable zuigkracht, uw nieuwe Dyson heeft er niets aan.
Cult Of Luna was even overdonderend als verpletterend, hoewel enkel Russian Circles fans het er al wat moeilijker mee hadden.

Voor ons was dit een geweldig avondje, wij zijn nu eenmaal fan van beide bands. Photo phinish aan de meet, zouden wij zeggen, hier zijn 2 winnaars uit de strijd gekomen. Sommigen dachten er anders over. Feit is dat de AB kolkte vanavond.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Cult Of Luna
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4689-cult-of-luna-21-03-2023.html
Russian Circles
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4688-russian-circles-21-03-2023.html
Svalbard
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4687-svalbard-21-03-2023.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel