logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Sam De Rijcke

Sam De Rijcke

donderdag 11 juli 2024 13:43

Hidden

De psychedelica en de groove van voorganger ‘Fenice’ lijken wat te zijn teruggedrongen op ‘Hidden’, hier heerst nadrukkelijk de loodzware en slopende doom-metal. Ufomammut is er ondertussen meer dan bedreven is, ze slepen lange en lijvige songs als “Crookhead”, “Kismet” en “Mausoleum” aan vertraagd tempo naar hun eindbestemming en hebben daarbij een hoop vernieling aangericht. Ultra logge riffs en uit het ijle schreeuwende vocals zorgen voor de aanhoudende donkere en dreigende sfeer. “Spidher” en “Leeched” houden het wat compacter maar zijn dan weer heavy as hell. Afsluiter “Soulost” zoekt wat meer atmosferische oorden op, zo komt de bulldozer met een gevoelige noot tot stilstand.

‘Hidden’ is terug een indrukwekkende episode in het oeuvre van deze Italiaanse doom-iconen.

Als u deze pletwals ook eens live wil ondergaan dan kan dit op 16/11 in het Gentse Wintercircus.

vrijdag 05 juli 2024 12:57

Ty Segall - Onbesuisde psych-rock

Ty Segall - Onbesuisde psych-rock

Eerlijkheidshalve dienen we toe te geven dat de multigetalenteerde Ty Segall ons met zijn laatste twee albums ‘Hello Hi’ (2022) en ‘Three Bells’ (2024) niet echt heeft omvergeblazen. Geen slechte platen, verre van, maar te veel akoestische omzwervingen zorgen ervoor dat die albums niet het torenhoge niveau halen van eerder werk, en al zeker niet van de immer wervelende live gigs waar de muzikale veelvraat een patent op heeft, of het nu met zijn eigen band is of met één van zijn talrijke nevenprojecten.
Zo zullen we bijboordeeld nooit het extatische concert van Fuzz vorig jaar in de Antwerpse Trix vergeten, een stomende performance waar Segall van achter de drumkit zijn ongeremde geestdrift op de zaal losliet.

Ty Segall is immers een rasmuzikant die op het podium zijn eigen songs telkenmale heruitvindt, deze injecteert met een extra shot adrenaline en ze naar een andere dimensie katapulteert. Hij laat zich hierin bijstaan door een schare al even fenomenale muzikanten, een bedrijvige bende die geregeld spontaan aan het jammen slaat, hiermee voor een indrukwekkende chaos zorgt en steeds weer op zijn poten terechtkomt. De akoestische gitaar die om de haverklap passeert op de laatste albums is in geen mijlen te bespeuren, de stekker is onherroepelijk ingeplugd, de geluidsmeter gaat vlijtig in het rood. Dit lijdt tot uitzinnige psych-rock met vette riffs en gierende solo’s, vooral van Segall zelf, maar ook de flitsende uithalen van collega gitarist Emmet Kelly zijn om van te smullen.
Het klinkt allemaal veel heviger, smeriger en furieuzer dan op de platen, vooral de tracks uit ‘Three Bells’ worden zo van extra stroom voorzien en klinken bruisender dan ooit. Het is Crazy Horse op steroïden, Thurston Moore undercover in een hard-rock band, The Beatles met dynamiet in hun reet of T-Rex die dagenlang aan de uppers heeft gezeten. De gitaren soleren weelderig en vliegen geregeld uit de bocht, er wordt gretig buiten de lijntjes gekleurd en de songs worden uitgesponnen tot de dubbele duurtijd van hun albumversies. De groepsleden krijgen gedurig de tijd om compleet loos te gaan en het speelplezier druipt er constant van af.
Uitzinnige garage-rock, ontvlambare popmuziek, geflipte hard-rock, onstuimige noise en ontspoorde country ontmoeten elkaar in Ty Segall’s avontuurlijke universum, het is een heerlijke wereld om in te worden ondergedompeld en dit meer dan anderhalf uur lang.

Organisatie: Aéronef, Lille

donderdag 27 juni 2024 16:21

The Return Of Tomorrow

Stoner-rock survivors Fu Manchu releasden hun eerste album in 1994, het jaar waarin Kyuss het stoner-meesterwerk  ‘Welcome To Sky Valley’ uitbracht. Als competitie kon dit wel tellen, om hiermee te wedijveren moest je wel uit de meest robuuste stenen gekapt zijn. Bij Fu Manchu was dat wel degelijk het geval en dat is het nog steeds, zo blijkt uit het almachtige ‘The Return Of Tomorrow’, een album dat meteen als één van hun beste mag beschouwd worden, even sterk als ‘The Action Is Go’, ‘King Of The Road’ en ‘California Crossing’.
Terwijl generatiegenoten Kyuss al lang ter ziele zijn gegaan ten gunste van het mainstream rockgroepje Queens Of The Stone Age is Fu Manchu op vandaag nog steeds één van de vaandeldragers van die doortastende oerstoner-sound van de nineties. Dat vertaalt zich in de meest vette riffs, ronkende fuzz-gitaren, gespierde hard-rock en solide psych-rock.
Fu Manchu heeft het album bewust in tweeën gesplitst. De eerste 7 songs zijn gezwinde stoner-rockers met zompige riffs en puntige gitaarsolo’s. Opener “Dehumanize” is een smerige knalpotkiller, “Roads Of The Lowly” is een vuurspuwend monster met Melvins-allures en het moddervette “Hands Of The Zodiac” is gegarandeerd een klassieker in wording.
Voor de tweede helft stappen de heren in hun spaceshuttle en zetten ze koers naar meer psychedelische oorden. “Lifetime Waiting” neemt de voet iets van het gaspedaal en trekt het wijde avontuur in, “Solar Baptized” is een geweldige en machtige sleper die aan bulldozertempo door het paddobos wandelt, “What I Need” neemt rustig de tijd om bij een aangenaam gitaarbeekje te meanderen en de titelsong is een heerlijke en struise open-vizier-hardrocker.

‘The Return Of Tomorrow’ is een verdomd sterk album, een nieuwe mijlpaal in stonerland wat ons betreft. Krachtig, zompig, avontuurlijk en voorzien van de meest potige riffs, heerlijke solo’s en kosmische songs.
Dat Fu Manchu nog bijzonder goed zijn mannetje kan staan tussen een overvloed aan jong stonergeweld kan je in okober aan de lijve komen ondervinden op Desertfest Antwerpen.

donderdag 13 juni 2024 18:42

War.

Jarenlang is het stil geweest rond deze underground noise-band uit Atlanta, hun vorige album ‘Gold.’ dateert van 2016, daarna leken ze van de aardbol verdwenen, en nu is daar plots ‘War.’, een splinterbom van een plaat.
De ongure sound van Whores vindt zijn wortels in bands als Helmet, Melvins, Unsane en Godflesh. Hardvochtige noise-rock en strakke metal gezegend met een portie onverbloemde hardcore, een ongure speeltuin waarin ook bands als Chat Pile of Kowloon Walled City gedijen.
Whores heeft een pak woede, furie en verbetenheid samengebald in 9 hondsdolle songs, alles samen goed voor een dik half uur brutaliteit van het betere soort, straight to the bone en barstend van ongeremde energie.
“Malinches” is opgefokte stoner-rock, “Hostage Therapy” en “Imposter Syndrome” kunnen hun mannetje staan tussen het heetste van Melvins, “Quitters Fight Song” draagt de agressie van Godflesh in zich, “Hieronymous Bosch Was Right” en “Everyday Is Leg Day” zijn striemende brokken vernielzuchtige hardcore.

‘War.’ Is een verdomd ferme kuitenbijter van een album, een verwoestende plaat die binnenkomt als een verpletterende donderslag.

Even de tijd terugdraaien, in 2006 kwam Seasick Steve plots boven het aardoppervlak dankzij een leugentje om bestwil. De vermeende hobo kwam zogezegd rechtstreeks van de straat om als succesvolle bluesmuzikant verder door het leven te gaan, maar in werkelijkheid had de brave man al jaren een knus optrekje ergens in het veilige Noorwegen waar hij rustig op zijn gitaar zat te tokkelen. Het zwerverbestaan was dus compleet uit de duim gezogen van één of andere gewiekste manager die vond dat dergelijk verhaaltje wel goed zou passen bij een ouwe bluesrot. En het werkte, solodebuut ‘Dog House Music’ bracht de laatbloeier Seasick Steve op zijn 55 ste eindelijk erkenning op, en dan nog tot ver buiten de gevestigde blueskringen. Hij was helemaal gelanceerd en mocht met veel bijval menig festival opfleuren met zijn down-to-earth look, zijn ZZ Top baard, zijn gammele zelfgebouwde gitaren en zijn retro blues-act.
Het album was een sterk stukje onversneden en rauwe blues van het soort dat we ook kenden van gelijkgestemde zielen uit de Fat Possum stal als T Model Ford en R.L. Burnside. Vuile, ongekuiste blues dus, niet de designervariant van veel gekostumeerde balorkesten. Steve is daarna verder plaatjes blijven maken binnen hetzelfde concept, de ene plaat al iets scherper en venijniger dan de ander. Maar dat venijn is in de loop der jaren toch wat weggeëbd ten koste van meer gemoedelijke blues, zoals ook het geval is op dit inmiddels al twaalfde album. Het lijkt alsof Seasick Steve er vrede mee genomen heeft dat zijn blues een meer gezapige aanpak verdient. Daar zijn wij minder gelukkig om dan hem.
De inspiratie laat het ook een beetje afweten, de riff van “Move To The Country” is hij schaamteloos gaan jatten bij CCR en verder laat hij zich om de haverklap verleiden tot de de clichés van het genre zonder er veel aan toe te voegen. Dingen als “San Francisco Sound ‘67”, “Let The Music Talk”, “You Don’t Know” en “Funky Blues” mogen dan wel onderhoudend klinken, ze zijn tegelijkertijd ook te vrijblijvend, te gewoontjes, te simpel. Het zijn van die typische bluessongs die weliswaar nooit echt iemand tegen de borst stoten maar waarvan er 13 in een dozijn voorkomen.
Seasick Steve heeft zich er deze keer een beetje te gemakkelijk van af gemaakt, het ganse album klinkt alsof het is opgenomen op automatische piloot, het kabbelt voorbij en nodigt niet echt uit tot meerdere luisterbeurten.
 Beetje jammer, maar we blijven het een sympathieke gast vinden en zijn optredens kunnen ons nog steeds bekoren, zeker omdat we weten dat zijn songs live een stuk rauwer en veel minder opgesmukt voor de dag komen.

donderdag 13 juni 2024 18:22

Mind Burns Alive

De doorwinterde Pallbearer fan zal even moeten slikken wanneer hij de eerste song “Where The Light Fades” opzet. Dit is toch wel een zeer zoete, sentimentele prog-rock song die lijkt aan te kondigen dat Pallbearer een andere koers wil varen, zeg maar gerust op de rand van het stroperige. Maar het loont om door te bijten, want wat erna komt klinkt al vertrouwder in de oren.
Pallbearer is er inderderdaad een flink stuk properder, melodieuzer en gevoeliger op geworden, maar dat hoeft niet meteen slecht nieuws te zijn. Het is een trend die zich trouwens ook al in hun vorige platen heeft doorgezet, Pallbearer heeft immers altijd al een prominente plaats voorbehouden voor melodie en emotie in hun doom metal.
De doom- en sludge gitaren van de eerste dagen zijn meer aan banden gelegd en staan ten dienste van de vaak lange songs die je nog het best als doom-ballads kan omschrijven. De titelsong en “Endless Place” zijn daarvan de mooiste voorbeelden, gelaagde en verfijnde songs die de luisteraar naar rustiger oorden brengen waar headbangen niet direct aan de orde is. Afsluiter “With Disease” is een sleper die nog het meest aanleunt bij het vorige werk, met loden gitaren die met finesse een hoop sloopwerk verrichten.
‘Mind Burns Alive’ is de meeste cleane Pallbearer plaat tot nu toe, maar ook een logische stap in hun evolutie.

vrijdag 07 juni 2024 20:20

Osees – Immer opzwepend

Osees – Immer opzwepend
Osees + La Jungle

Het bij ons schaamteloos onderschatte Waalse duo La Jungle komt in l’A2ronef van jetje geven met hun unieke mix van noise-rock, elektronica en dance-rock. We kunnen ons gewoon geen andere Belgische band voor de geest halen die zo een ophitsende sound teweegbrengt.
In Vlaanderen hebben ze het nog altijd niet begrepen dat dit een hoogst unieke band is, Vlamingen blijven echter koppig zweren bij rockbandjes als Sons, Equal Idiots, Meltheads, Ramkot, Dirk enz… . Allemaal groepjes die in dezelfde vijver vissen, daarbij misschien wel verdienstelijk klinken maar tegelijkertijd ook niet te bijster origineel. La Jungle daarentegen, die hebben hun eigen vijver gecreëerd, en dat is een ongekend maar bijzonder rijk biotoopje waaruit de meest zonderlinge en pittige sounds opborrelen.
La Jungle swingt, zindert en bruist als geen ander, hier kan een normaal mens niet stil bij blijven staan. De Fransen hebben er duidelijk wel kaas van gegeten, nog maar zelden hebben wij een publiek zo enthousiast weten zijn bij een support act als vanavond. Hulde aan La Jungle.

Als je ergens Osees op de affiche ziet staan? mag je ervan uitgaan dat je een pot onstuimige psych-rock en zinderende punk-rock zal voorgeschoteld krijgen. De tomeloze gedrevenheid en onbesuisde energie die Osees op een live podium teweegbrengen is ongeëvenaard. Hun formule met twee drummers centraal op het podium zorgt voor extra dimensie, kracht en opwinding.
Al vanaf minuut 1 gaat het er vanavond weer razend aan toe en de sneltrein stopt pas anderhalf uur later. Osees slaan gensters met onstuimige klassiekers als “The Dream” en “Toe Cutter/ Thumb Buster”, minderen heel even vaart met de geweldige sleper “Sticky Hulks” en “Web”, en gaan in overdrive met de ziedende hardcore-punk van “Funeral Solution” en “A Foul Form”.
Geen seconde van zwakheid te bespeuren, het enige minpuntje van vanavond heeft dan ook niks met de band zelf te maken. Om de één of ander reden is de lichtman blijkbaar van de aardbol verdwenen, Osees staan hier dan ook gans de tijd onder een bijna klaarlicht podium te spelen, niet één lichtje zien we van kleur veranderen. Maar laat dit dan ook het bewijs zijn dat deze kleppers hoegenaamd geen lichtshow nodig hebben om van hun act een wervelend evenement te maken.
Dit is gewoon wederom geweldig van begin tot eind, de perfecte combinatie van uitzinnige psych-rock, teugelloos gitaargeweld, potige psychedelica, vlammende garage-rock en verschroeiende punkrock. Van Osees verwachten wij dan ook niet minder.
 Als de volgende Osees tour in de buurt passeert, zal u ons zeker terug aantreffen, en hoe sneller hoe liever. Tot dan.

Organisatie: Aéronef, Lille

zondag 02 juni 2024 19:19

Deap Vally - Girl Power!

Deap Vally - Girl Power!
Deap Vally, Hot Wax, Maria Iskariot

De Nederlandstalige rammelpunk van kersverse rockrally winnaars Maria Iskariot klonk een beetje onwennig en chaotisch, maar ook best wel spontaan en sympathiek. Alleszins een stuk sterker dan op hun EP tje ‘EN/EN’, een plaatje die gebukt gaat onder een te hoog Ketnet-gehalte. Of ligt gewoon aan het taaltje? Want in hun live act klonken de vocals eerder schreeuwerig en vooral ook onverstaanbaar.
Geen mens die merkte dat men hier eigenlijk in het Nederlands aan het zingen was, maar zo werd het Ketnet-gehalte tenminste uitgewist. Maria Iskariot rommelde bij momenten, maar het rockte tegelijkertijd. Punkrock, heet dat.

De drie pittige Britse dames van Hot Wax speelden potige noisy rock beïnvloed door Bikini Kill en Hole, of recentere bands als Dream Wife en Sprints. Het klonk verdomd stevig met een stel fikse gitaaruithalen, frontale punkvocals en een handvol sterke songs zoals bijvoorbeeld het bijzonder opwindende “Drop” en de geweldige kopstoten “Rip It Out” en “Treasure”. De meiden creëerden met zijn drieën een krachtige en kolkende sound, hier hebben we het laatste nog niet van gehoord.

Deap Vally is aan het einde van hun afscheidstournee met de integrale vertolking van hun eerste plaat ‘Sistrionox’ uit 2013, trouwens ook hun beste. Het duo heeft de plaat ook terug opnemen onder de naam ‘Sistrionix 2.0. Deap Vally Version’, naar eigen zeggen omdat het ding nu van hen is en niet van de platenmaatschappij. Daar hebben ze een punt. De nieuwe versie verschilt trouwens niet zoveel van het origineel en behoudt de scherpte, rauwheid en straight-forward rock.
Waarom het meidenduo (Lindsey Troy op zang/gitaar en Julie Edwards op drums) er een punt achter zet is ons een raadsel, maar dat het rock’n’roll leven niet zo goed combineert met fulltime moederschap heeft er natuurlijk veel mee te maken.
Het ‘Sistrionix’ album kreeg hier live alleszins de interpretatie die de plaat verdient, vettige en energieke garage-rock met soms een bluesy inslag binnen het gekende White Stripes concept. De songs kregen een extra adrenaline-injectie met de rauwe en soulvolle stem van Lindsey Troy, die ergens tussen Bette Davis en Janis Joplin hing. De splijtende riffs vlogen in het rond, de elektriciteit hing in de lucht, de gretige meiden waren geweldig op dreef. We noteerden straffe hoogtepunten als “End Of The World”, “Baby I Call Hell”, “Lies” en de smerige en soulvolle blues van “Six Feet Under”.
Na het ‘Sistrionix’ luik dook Deap Vally verder in hun backcatalogue, voor een tweetal songs werd de gitaar aan een roadie overhandigd (dan toch nog een man op het podium vanavond) en ging het er als het ware nog wilder aan toe met de noise-punkrock van het nieuwe “It’s My World” en het razende “Perfuction”.
Deap Vally zette er een definitief punt achter met een kolkend “Royal Jelly”, de beste song uit hun tweede album ‘Femejism’.
Dit was een stevig eerbetoon aan een fantastisch album en een mooi en jammer afscheid van een meidenband waar er eigenlijk veel te weinig van zijn. We gaan ze missen.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Deap Vally
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6082-deap-vally-31-05-2024.html?Itemid=0

Maria Iskariot
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6081-maria-iskariot-31-05-2024.html?Itemid=0

Hot Wax
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6080-hot-wax-31-05-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Frankie & The Witch Fingers - Psych-rock op kruissnelheid
Frankie & The Witch Fingers + Hooveriii

Een kleine domper op de feestvreugde was de afzegging van de geweldige Australische punk’n’roll band COFFIN, iets waar wij nochtans naar uitkeken. Jammer, maar de vervanger maakte dat al snel goed. In laatste instantie werd Hooveriii opgetrommeld, een psych-rock band uit Los Angeles die we eerder dit jaar nog in dezelfde Aéronef als support act van Slift mochten meemaken.
Hun act van vanavond was toch alweer iets anders dan deze van een paar maanden gelden, vooral driftiger zeg maar. Hooveriii heeft immers ondertussen een nieuw album ‘Quest for Blood’ uitgebracht, eentje met oude opnames, demo’s en prille songs die nooit een release hebben gekregen. Dat hoorde je ook, het album klinkt redelijk primitief, lo-fi en punky en dat straalde ook meteen door in de set vanavond.
Met songs als “John’s Room”, “Quest For Blood” en “Ghouls” gaf Hooveriii zo een punky boost aan hun act. Daartussenin zaten nog een paar onvervalste psych-rocksongs als “Out Of Time”, “Can’t You Hear Me Calling”, “Electric Eyes” en “Bird On A Wire” waarin de band de gitaren meer de hallucinogene kant op stuurde. Dit alles resulteerde in een bijzonder sterke set van Hooveriii die ons heel nieuwsgierig maakt naar welke richting ze nu eigenlijk zullen uitgaan, want hun laatste reguliere album ‘Pointe’ van 2023 is toch meer aan de lichtvoetige kant terwijl hun présence vanavond vooral stevig doordenderde met straight in your face psych- en punkrock.

Qua energieboost moesten Frankie & The Witch Fingers al zeker niet onderdoen. Integendeel, het ging er hier nog wat straffer en heter aan toe. Deze jongens hebben qua geluid, beroering en intensiteit nogal wat gemeen met de al even energieke en wat ons betreft legendarische Osees. Dit is even driftig en wild. Let op, Frankie & The Witch Fingers zijn zeker geen copycats, ze hebben immers zelf een arsenaal aan geweldige songs die een clubzaal als de l’Aéronef kunnen binnenstebuiten keren.
Ze schoten al meteen raak met “Empire” uit die alweer fantastische nieuwe plaat ‘Data Doom’, de vaart zat er meteen in en dat zou gedurende het komende uur niet stoppen. Nog uit dat nieuwe album schitterden “Syster System” en een extatisch “Electricide”. De klassieker “Dracula Drug” uit ‘Zam’ (2019) was alweer een wonderlijk hoogtepunt, een song waarin Frankie & The Witch Fingers zich van al hun beste kanten lieten bewonderen met heerlijke tussenpozen en ronkende riffs, van hard naar ingetogen en terug. “Realization” en “Work” hielden er het razende tempo in, “Reaper” bracht dan weer iets meer subtiliteit in het hele gebeuren.
Snedige punk-rock en hoogst ontvlambare psych-rock, daarmee schitterde de band gans de avond, immer geweldig en bijzonder gedreven.
Als ultieme toetje kregen we nog een uitzinnige versie van de Stooges klassieker “I Wanna Be Your Dog”, een ideale afsluiter voor dit pittig en explosief concertje.

Organisatie: Aéronef, Lille

donderdag 30 mei 2024 22:51

To All Trains

Bijzonder pijnlijk is het om dit gloednieuwe album van Shellac hier voor onze neus te zien verschijnen nu de legendarische muzikant en producer Steve Albini amper 10 dagen voor de release definitief werd geveld door een hartinfarct. Dit is immers geen kroniek van een aangekondigde dood zoals dat bij David Bowie of Leonard Cohen het geval was. Zij wisten immers dat de man met de zeis klaar stond en konden zo hun eigen ultieme zwanenzang orkestreren.
Albini daarentegen stond met volle goesting klaar voor een nieuwe tournee ter promotie van deze opvolger van ‘Dude Incredible’, een plaat die ondertussen ook al 10 jaar oud is.
Heel wrang en raar voelt het om dit te zeggen, maar op ‘To All Trains’ klinkt Shellac springlevend. Het album serveert de typische Albini sound in al zijn puurheid. Droog, strak, zonder franjes en met een je m’en fous hardcore-touch. Amper 28 minuten verpakt in 10 minimalistische en messcherpe songs die schitteren in al hun kracht en eenvoud. De rechttoe-rechtaan gitaarstijl van Albini uit zich in alweer kurkdroge en ultra efficiënte riffs, de vocals spuwt hij er als een primaire punker uit. “WSOD”, “Chick New Wave” en “Scrappers” zijn gemene in-your-face punchers, “Tattoos” is dwarse en norse post-punk en “Wednesday” is een moordlustige valse trage. De allerlaatste song heet -als ware de duivel er mee gemoeid- “I Don’t Fear Hell” en krijgt zo toch wel een heel zware erfenis met zich mee, Albini sneert “If there’s a heaven, I’ll hope I’m having fun, cause if there’s a hell I’m gonna know everyone”. Wist hij veel dat hij er zo dicht bij was.

Honderden bands zijn langs geweest bij Steve Albini in de hoop hun songs in de meeste onverbloemde en spontane vorm op band te zetten, maar het is steevast op Albini zijn eigen platen dat die rudimentaire sound het krachtigst tot uiting komt, ‘To All Trains’ is daar het zoveelste staaltje van. Helaas ook het laatste.
Een geweldige plaat die ongewild een zware tol moet dragen. Heel zuur is dat.

Pagina 3 van 108