Bluai is een gemoedelijk meidengroepje met een adoratie voor slackerpop en americana à la Big Thief of Boygenius. Ze hebben met hun bekoorlijke liedjes een tijdje terug Humo’s Rock Rally gewonnen. Er moet dus wel iets in zitten, waar wij horen het vooralsnog niet. Dit plaatje klinkt immers te netjes, te vrijblijvend, te af, te braaf. Hoewel er hier een paar voortreffelijke songs op staan, niet in het minst “My Kinda Woman” en “In Over My Head”, passeert dit eerder als een vrij onschuldig kabbelplaatje waarop de scherpe kantjes vakkundig zijn weg gevijld.
Het stoort nergens, maar blijft ook niet hangen. De meligheid wordt gelukkig wel op een veilige afstand gehouden, maar de opwinding is helaas ook even ver te zoeken.

Ozric Tentacles - Kosmisch feestje in het paddobos

Al sinds de jaren tachtig is Ozric Tentacles een cultband met een volstrekt uniek en uiterst kleurrijk geluid. De band heeft zichzelf een sound toegeëigend die het midden houdt tussen progrock, goa, spacerock, dub, krautrock, elektro en zelfs hardrock. Enkele decennia en ettelijke personeelswisselingen later is Ozric Tentacles nog steeds een band die zijn gelijke niet kent. Hart, brein en enige constante in dit gezelschap is Ed Wynne, een fenomenale gitarist en synthspeler die verantwoordelijk is voor die kenmerkende spirituele en atmosferische sound.
Ozric Tentacles tripten vanavond in een uitverkochte en enthousiaste Casino doorheen hun rijke back-catalogue met onder meer wonderlijke klassiekers als “Erpland”, “Eternal Wheel” en “Sniffing Dog”. Daar tussenin een stel songs uit het nieuwe voortreffelijke album ‘Lotus Unfolding’, met op kop een episch “Green Incantation”.
Rode draad was toch wel het virtuoze gitaarwerk van Ed Wynne, die bij momenten klonk als Frank Zappa in een boeddhatempel of als Robert Fripp in een sprookjesbos dat wemelt van de paddo’s.
De veelkleurige sound werd mee opgefleurd door spirituele visuals, een heerlijke dwarsfluit, geestrijke keyboards, pompende dub-bassen en stimulerende elektro-beats. Naarmate de set vorderde wisten Ozric Tentacles inderdaad meer beats in het geheel te pompen en maakten ze er een alsmaar opwindender dansfeestje van, getuige een extatisch “Sploosh” dat uit al zijn voegen barstte.

Een bruisend en aanzwellend trippy-concertje. Voor zij die er niet bij waren is er herkansing op 18/09 in De Kortrijkse Kreun.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

De prijs van de origineelste groepsnaam hebben ze al binnen, die van het meest frisse en geschifte debuutalbum, daar streven ze naar. Het lijkt hen aardig te lukken, ‘Mondo Maleficum’ is opwindend, fris, verrassend, springerig en buitengewoon.
Een plaat met een hoek af, met krankzinnige songtitels, opgejaagde gitaartjes, theatrale zang en scheve synths. Wij horen de meest uiteenliggende referenties, Bryan Ferry, Talking Heads, Kaiser Chiefs, Sparks, LCD Soundsystem, Khruangbin, Elvis, Squid, Yard Act,…
Wij horen eigenlijk vooral een verdomd originele nieuwe band die een unieke eigen sound gecreëerd heeft. Superaanstelijke geflipte songs als “Osiris at The Large Hedron Collider”, “The Wheel, the Spade, the Stars In Motion”, “Utterly Rudderless” en “Crocodilian” mikken op de dansbeentjes, maar doen die alle richtingen uitslaan waardoor uw tere lichaampje algauw compleet in een knoop komt te liggen.
Bijzonder fijn en gek plaatje. We zijn er wild van.

De broertjes Robinson kunnen al sinds een tijdje terug door één deur, en daar mogen wij ons alleen maar zeer gelukkig om prijzen. Twee jaar geleden klonken de herrezen Crowes in de Lotto Arena terug snedig als vanouds toen ze toerden ter ere van de twintigste verjaardag van hun geweldige debuutplaat ‘Shake Your Money Maker’.
De reünie heeft hen meer dan goed gedaan, zo blijkt, want daar is een nieuwe plaat van gekomen, en wat voor één. The Crowes rocken en rollen als een bende jonge hengsten, de gitaren zijn luider, feller en smeriger dan ooit, de rock’n’roll wordt in zijn puurste vorm geserveerd. “Bedside Manners” en “Rats and Clowns” zijn onstuimige rock’n’roll songs die de toon zetten, het gaat hard, het stoomt lekker door en de riffs zijn vettig. “Wanting and Waiting” lijkt zo te zijn geplukt uit de debuutplaat, het neigt wat naar “Jealous Again” en serveert The Black Crowes in volle glorie, met snedige riffs en soulvolle vocals. Dit is het soort song die The Stones in hun beste periode uit hun mouw wisten te schudden maar die op het lauwe ‘Hackney Diamonds’ helaas in geen duizend mijl te bespeuren zijn. Ook het snerende “Dirty Cold Sun” en de gemene blues “Bleed It Dry” zijn uitdagende tikken op de deur van The Stones met de boodschap “That’s how you do it, you old farts”.
“Flesh Wound” is lekker stuiterende folkrock en “Follow The Moon” is wederom zo een felle rocker waarin The Crowes zich van hun meest duivelse kant laten horen.
Het kan al eens wat rustiger ook. “Wilted Rose”, met als special guest de Amerikaanse countryzangeres Lainey Wilson, is een ballad die gelukkig net uit de buurt blijft van de meligheid, hier gaan country, soul en rock mooi samen. Afsluiter “Kindred Friend” is vintage classic rock met een vette knipoog naar Neil Young en Tom Petty.

‘Happiness Bastards” is van het beste en meest energieke dat The Black Crowes in jaren gemaakt hebben, even scherp en sterk als ‘Shake Your Money Maker’ en ‘The Southern Harmony And Musical Companion”.
Op naar de AB op 21/05.

Diepe bassen, knarsende hip-hop beats, ruis, gekraakte elektronica en als er eens een gitaar langs komt, dan is die door de vleesmolen gedraaid. Geen zondags plaatje dus, maar we hebben hier dan ook te maken met de immer dwarse en legendarische Kim Gordon. Als Sonic Youth coryfee is zij diegene die met haar solowerk het verst is afgedreven van de originele sound, maar tegendraads is het des te meer, en dat is natuurlijk ook hetgeen waar Sonic Youth al die tijd voor stond.
Net als op voorganger ‘No Home Record’ is producer en geluidskunstenaar Justin Raisen, geen onbekende in hip-hop middens, mee verantwoordelijk voor de gekraakte soundscapes. Het klikt tussen die twee, zoveel is zeker, Raisen zet de juiste beats en ondertonen op de donkere en declamerende stem van Kim Gordon.
Het resultaat is even verrassend als vernieuwend. En dat voor een madam van 70!

Instrumentale spacerock uit Zwitserland. Niet bepaald iets om grote stadions en arena’s te laten vollopen, maar wel het soort muziek dat onze aandacht meer dan waard is, en de uwe.
Monkey3 is immers een band die verdomd bedreven is in het genre, getuige hun vorige albums die stuk voor stuk adembenemende instrumentale krachttoeren waren.
Deze ‘Welcome To The Machine’ zou wel eens hun voorlopig meesterwerk kunnen zijn, want alles zit perfect. Monkey3 speelt vakkundig met tempowisselingen, elektronische spielereien, melodieuze intermezzo’s, virtuoze gitaarpartijen, stevige riffs en glooiende keyboards.
Opener “Ignition” is wat dat betreft al een voltreffer. Geen idee of het toeval is dan wel zo bedoeld, maar hier is het duidelijk dat niet alleen de albumtitel verwijst naar Pink Floyd. Ook in de epische afsluiter “Collapse” kunnen we er niet omheen, Floyd is in the house.
“Collison” pakt dan weer uit met progrock-hoogstandjes die wel eens naar Rush neigen. In “Kali Yuga” en “Rackman” balanceren de keyboards geweldig met de gitaren, het heeft soms wat van Ozric Tentacles, maar dan met zwaardere riffs en zonder de hippie-streken.
U merkt het, ‘Welcome To The Machine’ heeft heel wat in huis, en dat allemaal samengebald in 5 uitvoerige tracks. Benieuwd welke vonken dit live zal geven. Kunnen we alvast checken in de Casino, St Niklaas (16/05), Magasin 4, Brussel (17/05) of op Alcatraz (09/08).

Maar liefst 7 jaar zit er tussen voorganger ‘Why Love Now’ en dit nieuwe album. Geen idee wat die gasten al die tijd hebben uitgevreten, maar ze zijn er alleszins niet braver op geworden, integendeel. Op hun vorige platen verbleven ze nog in een vuil hol waar hardcorepunk à la Part Chimp en Fucked Up stuiterde tegen gekraakte rock à la Birthday Party en Jesus Lizard.
Met de oplawaai ‘Half Divorced’ lijkt Pissed Jeans nu bijna volledig de kaart te trekken van schuimbekkende hardcore die langs alle kanten scheurt, sneert en briest. De band jaagt zichzelf aan een hels tempo doorheen een stel gemene kopstoten van songs die in vele gevallen de twee minuten grens niet overschrijden. Met hardvochtige lellen als “Killing All The Wrong People”, “Anti-Sapio”, “Cling To A Poisoned Dream”, “Sixty-Two Thousand Dollars in Debt” en “Alive With Hate” is het echt naar adem happen, maar daar is geen tijd voor, Pissed Jeans raast genadeloos door.
In het geweldige “Junktime” en in afsluiter “Moving On” wordt het tempo enigszins teruggeschroefd, maar de sound blijft dirty as hell en de gitaren branden van vernielzucht. 
Een muilpeer van een plaat.

Judas Priest is een iconische band die het heavy metal genre steeds omarmd heeft en vooral mee heeft vormgegeven. Net als Motorhead hebben ze zich er nooit een fluit van aangetrokken dat hun muziek een lange periode onpopulair was. Priest is steeds hardnekkig trouw gebleven aan een flitsende heavy-metalsound met alles erop en eraan, of dat nu cool was of niet.
Het zijn pioniers die destijds de heavyness van Sabbath naar een versnelling hoger hebben geschakeld, waarmee ze zonder het zelf te beseffen aan basis lagen van trash- en speedmetal. Albums als ‘British Steel’, ‘Defenders Of The Faith’ en vooral ‘Painkiller’ zijn ondertussen uitgegroeid tot heavy-metal mijlpalen.
Ondertussen zit Judas Priest al diep in de herfst van hun carrière, maar sinds het ijzersterke ‘Firepower’ (2018) lijken de metalgods zichzelf wel te hebben heruitgevonden. Hoewel de oorspronkelijke groepsleden ondertussen al ruim de pensioenleeftijd overschreden hebben klinken ze anno 2024 scherper dan het scheermes dat pronkt op de British Steel hoes. ‘Invincible Shield’ is immers een plaat waarop Priest op een geweldige manier de lijn van het krachtige ‘Firepower’ verder zet. Priest klinkt forser, harder en sneller dan ooit, alle kenmerkende ingrediënten verzamelen hier in hun meest potente vorm, de moordende riffs, de virtuoze snelle gitaarsolo’s, de mokerende drums en de immer indrukwekkende hoge vocale uithalen van opperpriester Rob Halford.
Het album vangt aan met het onverzettelijke en supersnelle trio “Panic Attack”, “The Serpent and The King” en “Invincible Shield”, drie loeiers die door de geluidsmuur razen. Daarna wordt er lichtjes teruggeschakeld maar blijft het immer stevig en strak. “Crown Of Horns” is misschien het enige misstapje, een song waarin Judas Priest teveel hengelt naar een hit en daarmee gevaarlijk dicht in de buurt komt van de meligheid van het alom gevreesde rockballad-symptoom.
Maar voor de rest is dit Judas Priest in topvorm en komt deze ‘Invincible Shield’ heel hoog te staan op de ranglijst van hun beste platen.
Judas Priest lijkt onvermoeibaar en staat aan de vooravond van een uitgebreide wereldtournee die hen ook terug naar Graspop brengt, en dat al voor de achtste keer. Priest is er één van de headliners, in Graspop kennen ze hun klassiekers.

Oei, wat is er met IDLES aan de hand? Met de vorige plaat ‘CRAWLER’ werd al voorzichtig een andere koers gevaren maar de brute energie was tenminste nog niet volledig verloren gegaan. Op ‘TANGK’ is dat helaas wel zo.
IDLES streeft een wat dan heet ‘volwassen’ en ‘breder’ geluid na. Het is hun goed recht, een band moet evolueren, maar ze verliezen in hun zoektocht naar een nieuwe sound de opwinding, furie en kwaadheid van bloedstollende platen als ‘Brutalism’ en ‘Joy As An Act Of Resistance’. Volgens velen is dit een moedige volgende stap, volgens ons is het vooral jammer. IDLES is geëvolueerd van geagiteerde moshpit-band naar brave huiskamer-band, en dat is toch even verschieten. Als de angel eruit is, is ook het meeste gevaar geweken, en dat is nooit goed.
Neem nu opener “IDEA 01” waarin de band een statement lijkt te willen maken van “wij zijn veranderd, take it or leave it”, alsof ze van ‘TANGK’ hun eigenste ‘Kid A’ willen maken. Laat die dingen toch maar beter over aan Radiohead zelf (of The Smile als u wil), die zijn daar het meest bedreven in.
Ook “POP POP POP”, “Roy” en “A Gospel” zijn meer ideeën dan songs, ze blijven een beetje ter plaatse trappelen en laten nergens een onvergetelijke indruk na.
Soms gaat het wel ergens naar toe, “Grace” bijvoorbeeld is ook weer een atypische en ingetogen IDLES-song, maar het drijft tenminste op een aangename beat en blijft, in tegenstelling tot de meeste songs, wel hangen. Ook “Dancer”, dat werd ingeblikt met het fantastische LCD Soundsystem, is een schot in de roos, een song met pit en drive.
In het zinderende “Gift Horse”, veruit de beste track, weerklinkt eindelijk terug de geestdrift, razernij en punkgeest van de betere dagen.
Maar dat is te weinig, veel te weinig.

SLIFT - Stoner wervelwind

Hooveriii uit Los Angeles vertoeft op hun platen ergens in een psychedelisch laid back sfeertje waar ook bandjes als Allah-Las, Holy Wave of The Murlocs rondhangen. Live bleek Hooveriii toch uit een straffer vaatje te tappen en leunden hun songs eerder aan tegen Meatbodies, Fuzz, Osees, Frankie & The Witch Fingers en zelfs King Gizzard. In lange tracks als “The Ship That I Sail” en “Gone”, waarin de gitaar ongeremd loos mocht gaan, leek Hooveriii het best op dreef.
Hooveriii zorgde voor een verdomd sterke set en zette zo de toon voor wat een uitzonderlijk psyhrock avondje zou worden.

Een kleine 2 jaar geleden mochten we SLIFT nog meemaken in de Casino, St Niklaas, toen gingen ze wervelend van start maar mondde hun concert uit in een te lange jam van noise en experiment.
In Lille was SLIFT vanavond echter meer dan anderhalf uur bij de les en het klonk heel de tijd fantastisch. Natuurlijk waren er alweer menige noise-uitspattingen, maar SLIFT verloor deze keer zichzelf niet in een doelloze jampartij. Het powertrio was immers verpletterend, razend, intens en luid zonder daarbij het noorden kwijt te raken.
SLIFT stelde ‘Ilion’ voor, een plaat die zowaar even sterk is als de fenomenale voorganger ‘Ummon’.
Met “Ilion” en “Nimh” ging de SLIFT TGV verschroeiend van start om pas anderhalf uur later met de epische klanken van “The Story Has Never Been Told” er een joekel van een eindpunt achter te zetten. SLIFT raasde gans de tijd met een duivels space-gehalte doorheen hun set die uitsluitend was opgebouwd uit die laatste 2 geweldige albums. Lange songs dus, maar wel met een verschroeiende intensiteit. Een wervelwind van jewelste, episch, supersonisch en soms meedogenloos hard, zo kon je nog het best SLIFT omschrijven.
Ze zetten een unieke stoner-psychedelische hardrock sound neer die met niets of niemand te vergelijken valt. Nou ja, niemand is veel gezegd, in de ontspoorde prog-rock van “The Words That Have Never Been Heard” meenden we een zweem Motorpsycho te herkennen, maar dan wel een op hol geslagen Motorpsycho. En in een uitgesponnen “Lions, Tigers and Bears”, een kanjer uit het “Ummon”-album, hing de gekte en uitzinnigheid van Osees rond.
Nog drie parels uit die vorige plaat: een weergaloos “Ummon” knalde met heuse orkaankracht door de boxen, “Hyperion” brieste dat het geen naam had en “Altitude Lake” was een avontuurlijke ontdekkingstocht doorheen het heelal.

SLIFT onderscheidde zich vanavond als een band die hoge toppen scheert in een wereld waar de stoner-rock groepen mekaar voortdurend voor de voeten lopen.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
SLIFT
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5764-slift-29-02-2024.html
Hooveriii
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5763-hooveriii-29-02-2024.html

Organisatie: Aéronef, Lille