GA-20 - Heerlijke vintage blues

De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.

Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.

GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.

Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Swans - Niet voor gevoelige oortjes

Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.

Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.

Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

Ware het niet dat we er zeker van zijn dat Kurt Cobain al sinds 1994 zo dood is als een pier, we zouden zweren dat Nirvana met een nieuw album op de proppen is gekomen. Verantwoordelijk hiervoor is Sap, een trio uit Austin Texas dat het er qua invloeden wel heel dik op legt.
Nog wat meer verwarring, ‘Sap’ was ook de titel van een EP van Alice In Chains uit 1992 en SAP (met hoofdletters) is dan weer een Australische groep die qua sound en invloeden in een gelijkaardige vijver vist.
We gaan ongegeneerd terug naar de nineties-gitaarrock, zoveel is duidelijk. Maar we zullen het geweten hebben, er is echter maar één heel groot voorbeeld, en dat is Nirvana. De stem, de looks, de sound, de songs, de scheurende gitaren, de oerschreeuwen, quasi alles ademt Nirvana. Geen idee hoever een band wil gaan in het volgen van de grote invloeden, maar ik zou toch maar best de revolvers uit de buurt houden.
Qua originaliteit of eigen smoelwerk scoort Sap dus een dikke nul, maar ergens verdienen ze dan ook weer sympathie omdat ze tenminste de moeite doen om met een stel stevige eigen songs voor de dag te komen. Dit is dus niet de zoveelste tribute band die Nirvana songs zo foutloos mogelijk probeert na te spelen. Het is ook geen potsierlijke copycat als Puddle Of Mud of Silverchair, zeg maar de geföhnde versies van Nirvana.
Sap serveert de Nirvana-sound hier immers op zijn rauwst en smerigst. De Nirvana van ‘Bleach’ en ‘In Utero’, zeg maar, en dat met nog een extra kluit modder eraan. Een band die zijn zweet het liefst achterlaat in vunzige repetitiekoten, donkere punkkroegen en aftandse concertzaaltjes in plaats van in grote stadions. Met vuile lappen garage-grunge als “Kiss My Kitty Cat”, “Big Fat Macho Man” en “Mr John” verzekert Sap zich van zijn bestaansrecht, dit zijn songs die zich zonder schaamte met het grote voorbeeld mogen meten.

CIVIC - Aussie punk straight in the face

Wij hebben het wel voor die Australische no-nonsens punkbandjes die overal opduiken. Op kop natuurlijk Amyl & The Sniffers en The Chats, maar daarnaast valt er nog veel meer pittigs te ontdekken met onder meer CLAMM, Stiff Richards. Alien Nosejob of C.O.F.F.I.N. Allemaal bands die hun punk pretentieloos en gloeiend heet serveren, zoals The Ramones, The Damned of The Saints het in seventies allemaal bedoeld hadden. Horen ook zeker thuis in het rijtje nieuwe opwindende Aussie punk: CIVIC.

CIVIC komt hier zijn derde album ‘Taken By Force’ voorstellen, en dat is een punkbommetje van jewelste, met toch wel hier en daar een rustiger zijstapje. Van dit laatste echter geen sprake vanavond, de Aussies vlammen op topsnelheid doorheen een korte en razende set van amper 50 minuutjes en doen dat met zoveel roering en energie dat de Franse Aéronef in de kortste keren in lichtelaaie staat. Een rist supersnelle punkkopstoten van songs en een constant opgewonden frontman Jim McCullough weten het publiek voortdurend op te hitsen. Vanaf de vliegende start “Selling, Sucking, Blackmail, Bribes” tot aan de straaljagerpunk van “Fly Song” is er gewoon geen houden aan, zelfs Max Verstappen kan zulk tempo niet aanhouden.
Dit is punk zoals het hoort te zijn, furieus, retestrak, razendsnel en straight in your face.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5667-civic-05-12-2023.html?catid=category
Organisatie: Aéronef, Lille

Het is niet vanzelfsprekend om als essentiële nineties gitaarband op vandaag nog relevant te zijn, hun echte hoogdagen gaan immers terug naar ‘Meantime’ (1992) en ‘Betty’ (1994), maar Helmet haalt op ‘Left’ toch geregeld als vanouds de sloophamer boven. Al is die misschien niet meer zo vernietigend en meedogenloos als 30 jaar geleden. Page Hamilton’s vocals zijn wat meer geraffineerd en klinken niet meer zo frontaal en giftig als op de splinterbom ‘Meantime’, maar de strakke en droge in-your-face sound is gebleven.
Helmet komt bij momenten gevaarlijk uit de hoek, serveert als vanouds een set vlijmscherpe gitaarsolo’s en de riffs laten zich alweer als welgemikte uppercuts opmerken.
Doeltreffende moordenaars als “In The Meantime”, “Unsung” of “Milquetoast” zal je hier niet vinden, maar met snedige riffmonsters als “Big Shot” en “Dislocated” kom je ook al een heel eind weg.
‘Left’ is misschien niet het meest splijtende Helmet album, zeker ook niet het beste, maar wel eentje waarop die typische post-hardcore-metal sound bij momenten nog verdomd stevig uit de boxen knalt.

Met deze langverwachte nieuwe plaat hebben wij hetzelfde gevoel als met hun bedenkelijke show vorig jaar in het Koning Boudewijnstadium. Aandachtstrekker Mick Jagger voert zijn showtje op en moet persé tonen dat hij op zijn respectabele leeftijd nog een aardig potje kan zingen, de rest mag al van geluk spreken dat ze mogen meedoen.
Niets werd aan het toeval overgelaten om The Stones te laten klinken als The Stones. Het moet gezegd, de band is zelfs behoorlijk goed op dreef en er wordt bij momenten nog hevig gerockt. Maar de songs zijn, alle studiotechnieken en trucen van de foor ten spijt, aan de inferieure kant.
Producer Andrew Watt, eerder dit jaar nog verantwoordelijk voor het meer dan aardige ‘Every Loser’ van de onverslijtbare Iggy Pop, heeft zijn best gedaan om de oudjes anno 2023 nog relevant en vinnig te doen klinken, maar het zijn natuurlijk The Stones zelf die voor het songmateriaal moeten zorgen, en dat valt toch wat magertjes uit.
Voorloper “Angry” liet het al wat uitschijnen, lauwe Stones-riff, onnozel refreintje, dertien-in-een-dozijn singletje. En zo gaat het maar door, alle songs zijn dan wel gehuld in een soms best wel pittige rock-outfit, maar onder die ruwe bolster zit er vaak gewoon gebakken lucht. Enkel in de staart van het album huist er nog wat gemeende passie. Nooit gedacht dat we zoiets zouden durven beweren, maar op “Sweet Sounds Of Heaven” staat popdiva Lady Gaga geweldig soulvol te zingen, de song krijgt daarmee zowaar een zweem van “Gimme Shelter” en is één van de zeldzame hoogtepunten. En op afsluiter “Rolling Stone Blues” zijn de Stones eindelijk nog eens hun naakte zelve. De blues heeft er bij die gozers altijd al ingezeten, zo klinken de heren op hun best. Vandaar ook dat wij het bluesalbum ‘Blue and Lonesome’ van 2016, ook al was dat dan een coverplaat, heel wat hoger inschatten dan ‘Hackney Diamonds’

Natuurlijk is ‘Hackney Diamonds’ in zijn opzet geslaagd, het is als een perfect afgewerkt eindproduct van de band gerold, niets werd aan het toeval overgelaten, er is een indrukwekkende lijst specail guests opgetrommeld (Elton John, Paul Mc Cartney, Stevie Wonder, …), er zijn geen schoonheidsfoutjes te bespeuren, alles klopt.
Het zou ons zelfs niet verwonderen mocht artificiële intelligentie er iets mee te maken hebben (zo van “hey, slimme computer, maak mij eens een modern Stonesalbum dat nog ‘stoneser’ klinkt dan de Stones zelf”).
Maar pure Stonesklassiekers als ‘Exile On Main Street’, ‘Sticky Fingers’, ‘Let It Bleed’ en ‘Beggars Banquet’ zijn net platen waar een serieuze hoek af was, albums met scherpe kantjes en een vaak smerige en onaffe ramshacklesound. Dat zijn de echte Rolling Stones, maar die komen helaas niet meer terug.

Dirty Sound Magnet - Zwitsers graniet

Het Zwitserse powertrio Dirty Sound Magnet is bij ons boven de radar gekomen toen we de albums ‘DSM III’ en ‘Live Alert’ op onze schotel kregen. Twee uitmuntende albums van een stevige rockband die zich ergens bevindt in een psychrockwereld met een knipoog naar de seventies.
De nieuwe plaat ‘Dreaming In Dystopia’ is dan weer een domper van formaat. De band streeft er een atmosferische, dromerige en licht psychedelische sound na, maar strandt bij een klef, zwalpend en saai brouwsel. Met uitzondering van het mooie “Insomnia”, dat ook hier vanavond middels een heerlijk uitgesponnen gitaarintermezzo een innemende indruk nalaat, is dit een album dat volledig zijn doel heeft gemist.
Gelukkig is het de krachtige en potige sound van die vorige platen die heerst op het podium. Dirty Sound Magnet rockt, vlamt en spettert, maar weet ook verstilde tussenpauzes in te lassen. Vette funk, gloeiende psychrock en stomende blues maken het mooie weer, en dat alles met een hete groove en een batterij splijtende gitaarsolo’s.
Eén keer slaan ze de bal volledig mis met “Utopia”, niet toevallig een song uit die slappe laatste plaat. Het onding wordt tot overmaat van ramp dan ook nog eens opgeluisterd met een onnozel la-la-la refreintje en ontpopt zich zo tot het meeste gênante moment van de avond.
Maar verder is dit hevig rockende powertrio een meer dan aangename ontdekking. Frontman Stavros Dzodsos is de drijvende kracht achter DSM. De charismatische kerel heeft nogal wat rockvedette-allures, hij weet perfect van zichtzelf dat hij een verbluffende gitarist is wiens vaak uitvergrote solo’s menige monden doen openvallen. Dan mag er uiteraard al wat opschepperij bij, die gast kan het zich permitteren, en het past natuurlijk in dit soort wervelende rock’n’roll show. Zijn grote voorbeelden zijn niet ver te zoeken, Hendrix natuurlijk, maar zeker en vast ook Jimmy Page die in het middenstuk van het geweldige “Mr Roberts” wel heel prominent aanwezig lijkt.
Bijna twee uur weet Dirty Sound Magnet ons te overdonderen en te begeesteren met hun flitsende en eclectische rock. Een band met lef, pit en power, we vergeven hen dan ook graag de misstapjes op het laatste album. 

Organisatie: Charlatan, Gent

Bohren Und Der Club Of Gore - Slowmotion jazz

De hypnotiserende doomjazz van het Duitse Bohren Und Der Club Of Gore is ideaal om achterover te zakken in de sofa, whisky’tje bij de hand. Maar hoe werkt dit live? Zal een mens hier niet in slaap gewiegd worden?
De sound van deze band snakt immers naar een rokerige jazzkroeg in het holst van de nacht. Hier moeten we het stellen met de wat kille clubzaal van de lAéronef.
Bohren Und Der Club Of Gore weet er wel raad mee, de band slaagt erin om met een verslavende traagheid een publiek op te zwelgen. De teneur is donker, filmisch en heel sfeervol. Dit is slowmotion-jazz volgens het ‘less is more’ concept met sluimerende drums, nachtelijke saxofoonpartijen, minimalistische xylofoontoetsen, teergevoelige pianotinten en heel af en toe een fluwelen gitaar.
Een uniek geluid om heerlijk in te verdwalen, zo blijkt. Nooit eerder hebben wij een band zo tergend traag weten spelen.
Bohren Und Ter Club Of Gore sijpelt heel langzaam binnen, maar laat een onuitwisbare indruk na.

Organisatie: Aéronef, Lille

King Gizzard & The Lizard Wizard - Een fenomenale rollercoaster

Midden in het festivalseizoen last KGATLW, één van de meest veelzijdige en productieve bands op de aardbol, ook enkele zaalconcerten in. En deze zijn zowaar nog legendarischer dan de festivalsets. Dat de heren zichzelf nooit beu zullen worden is meer dan duidelijk, iedere avond gaan ze resoluut voor een andere setlist en daarbij zijn ze helemaal niet vies van een grondig potje jammen.
Hun live sets zijn doorgaans waanzinnige trips doorheen een tropenbos van genres. Psychrock, trashmetal, hip-hop, jazzfunk, touareg-rock, blues, boogie. You name it, they serve it.

In Lille maken ze een vliegende start. Ze zetten een rollercoaster van jewelste in met de geweldige medley “I’m In Your Mind/Cellophane” (check dat album uit 2014, de fantastische plaat die voor ons de ontdekking was van dit geweldige combo) en vlak daarna “Supercell”, “Converge” en “Witchraft”, een razend trio uit die recentste trashmetal plaat ‘PetroDragonic Apocalypse…’. Het tempo in dat eerste half uur is verschroeiend, de intensiteit is ongeëvenaard, de energie is van een andere planeet.
Het gaspedaal mag even wat losser met “Magenta Mountain”, een elektronisch tussendoortje dat uitmondt in een adembenemende gitaarsolo. Met “The Grim Reaper” wordt de beste retro hiphop naar boven gehaald, en net op het moment dat wij zitten te denken “dit is verdomme even heet en bruisend als de geniale Beastie Boys” breien ze er een stukje “Intergalactic” tussen, briljant. Dan komen de Oosterse gitaartjes uit het rek en worden de brilslangen uit hun manden gerockt met het avontuurlijk “Static Electricity”, het trippende “ONE” en een furieus “Billabong Valley”.
Vervolgens is het jammen geblazen, “Ice V” is een lange jazzfunkrock-jam van het soort dat Prince ook wel eens in zijn livesets durfde bovenhalen, uitdagend, verrassend, muzikaal geniaal en niet bang van een flinke hap spontane improvisatie. Ook “Boogieman Sam” krijgt een uitvoerige beurt, en deze keer zijn het stampende boogie en heerlijke blues die voor de magie zorgen, met een hoofdrol voor een fenomenale mondharmonica.
Moet er nog zand zijn, afsluiter is het grandioos rockende “The Dripping Tap”. Op het gevarieerde album ‘Omnium Gatherum’ is dit de schitterende opener, goed voor 18 minuten van de meest zinderende gitaarrock. Hiermee worden nog eens alle ramen en deuren wagenwijd opengezet. De band raast, jamt, ramt en bruist alsof ze van geen ophouden willen weten.
Pas na 2 uren gaat de stekker eruit. In die tijd heeft King Gizzard alles gewonnen, de heren gaan naar huis met 5 grammy’s, in de categorieën rock, blues, funk, hip-hop en metal.

Pics homepag @Wim Heirbaut (set AB, Brussel in 2019)

Organisatie: Aéronef, Lille

Billy F Gibbons - Zompige bluesrock zoals alleen ZZ TOP dat kan

Dusty Hill mag dan al sinds 2021 onder de Texaanse graszoden liggen, met ZZ TOP lijkt het nog lang niet gedaan. Om de haverklap staat de naam ZZ TOP nog ergens op een festivalaffiche, en ook als Billy Gibbons onder zijn eigen naam speelt, zoals hier in het Koninklijk Circus, is die typische rauwe en zompige bluesrocksound alom aanwezig.

Billy Gibbons kon op die manier wel een handvol songs uit zijn overigens voortreffelijke solo-albums in de setlist binnenloodsen, en dat zorgde ervoor dat de set niet zo voorspelbaar was als alle voormalige ZZ TOP concerten die wij mochten meemaken. Het bracht enige frisheid en spontaniteit in het geheel en dat konden wij best wel smaken.
Qua sound lagen die songs nu ook weer niet zo ver van de vertrouwde ZZ Top sound, dingen als “More,more,more” en “Missin’ Your Kissin” waren gewoon terug heerlijke no-nonsens rockers met een bluesy ondertoon.
Natuurlijk vormden de ZZ TOP klassiekers de hoofdmoot van de live set, en ook de outfit, de moves, de onvermijdelijke zonnebril en de gitaarlicks waren vintage ZZ TOP, we hadden dan ook niets anders verwacht.
Onmisbare tracks als “Gimme Al Your Lovin’”, “She Got Me Under Pressure”, “Sharp Dressed Man” en de ultieme afsluiter “La Grange” zorgden uiteraard voor het grootste herkenningsapplaus, maar wij hebben toch het meest genoten van de intieme bluesparel “Blue Jean Blues”, de vette bluesrocker “Brown Sugar” en de gemene boogiestampers “Tube Snake Boogie” en “Thunderbird”.
Onze all time ZZ Top favorieten zeg maar, songs die hier bovendien in hun meest rauwe vorm gebracht werden, stuk voor stuk tracks waarbij het gitaargenie in Gibbons tot uiting kwam, los uit de pols, bluesy as fuck, en steeds geniaal. De sublieme Hendrix cover “Foxy Lady” paste dan ook helemaal in het plaatje.

74 knobbels heeft Gibbons al op de teller staan, maar de schwung zat er volop nog in en de grauwe Texas-grom bleek onaangetast. Bij Billy Gibbons zit de baard niet in de keel, maar de keel in de baard.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Billy F Gibbons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5116-billy-f-gibbons-08-07-2023.html

Organisatie: Gracia Live