Alweer bruisend en jong punkgeweld uit de UK. ‘The Great Regression’ is het debuutalbum van DITZ, en het is een driftige mokerslag verpakt in 10 striemende songs. Geen 1-2-3-4 rechttoe rechtaan punkrock, wel een stel laaiende songs die overlopen van woede en agressie. Zanger Cal Francis doet zijn ding de ene keer via dreigende spoken-word vocals, elders spuugt hij het er dan weer uit als een razende hardcore zanger, check het grimmige “Ded Würst” en het meedogenloze “I Am Kate Moss”.
Qua razernij komt DITZ in de buurt van vervaarlijke bands als Daughters en Heads, de songs zijn furieus en komen binnen als een bijtend zuurtje. Opener “Clocks” is een mitrailleur van een song die een heel kogelmagazijn in één keer afvuurt, “Summer Of The Shark” is industrial-punk-noise die muren sloopt zoals ook bijvoorbeeld Show Me The Body dat doet en afsluiter “No Thanks, I’m Full” neigt naar de wilde noise van METZ.  
‘The Great Regression’ is een overdonderend debuut van een nieuwe band die meteen zijn plaats heeft veroverd in een nieuwe Britse lichting van noise-punk bands.

Jon Spencer mag dan al definitief een punt gezet hebben achter Blues Explosion, hij heeft zich niet laten verleiden tot een flagrante koerswijziging. Geruggesteund door zijn nieuwe band The HITmakers produceert hij met name nog altijd die typische rauwe, hortende en stotende garage-rock. De bezeten rock’n’roll preacher heeft nog niet aan bezieling ingeboet, de songs stuiteren wild in het rond en de vuile riffs spetteren als vanouds op een kokende plaat. Eigenlijk is er dus weinig veranderd sinds de hoogdagen van Blues Explosion, en dat is in dit geval gewoon goed nieuws.
Het is Jon Spencer zoals we hem graag hebben, noisy, maniakaal en met een pompend rock’n’roll hart.

Spencer Gets It Lit
Jon Spencer & The Hitmakers
Bronzerat Records

Takeshi’s Cashew - Het zomert in de Chinastraat

De Chinastraat aan Dok Gent is de ontmoetingsplaats bij uitstek voor jong en creatief Gent. Een fraaie locatie met onder andere ateliers, een filmstudio, een exporuimte en twee concertzalen. In de sympathieke openluchtbar ‘Bar Bricolage’, een fijne verzameling bouwwerken samengeflanst uit allerhande recupmateriaal, is het bijzonder aangenaam relaxen. De Chinastraat is dan ook the place to be voor jonge Gentenaars bij wie het niet allemaal zo nauw steekt, maar die wel een hart hebben voor feesten. Er worden fuiven, dj sets en concerten georganiseerd, met vanavond op het programma twee avontuurlijke bands Omar Dahl en Takeshis’ Cashew.

Omar Dahl brengt een soort aanstekelijke jazz die onderbouwd is met elektronische beats die voor een constante groove zorgen zonder opdringerig te zijn. Dankzij blazers en violen laten ze hun sound vloeiend overgaan van balkan toetsen naar oosterse invloeden, ze weten de perfecte vibe te vinden en houden het steeds levendig en dansbaar. In de Chinastraat blijkt Omar Dahl’s formule perfect te werken, de gedreven set bouwt langzaam naar een climax toe, bij zowat het voltallige publiek worden de dansbeentjes alsmaar uitbundiger uitgesmeten. Bruisend en opzwepend concertje.

Takeshi’s Cashew is zowaar een Oostenrijkse band, niet bepaald het land van waar je zo een prikkelende muziek zou mogen verwachten. De heren brengen verslavende psychedelische tonen die verschillende kanten opgaan. Wereldse klanken die funky, oosters, bezwerend en trippy klinken met hier en daar een surfgitaartje er tussenin, denk een beetje aan Altin Gün. Onder meer een zelfgemaakte didgeridoo, gebricoleerd uit loodgietersbuizen, voegt een speciale toets toe aan dit eclectische muzikale potje. Met het dansbare “Akihi” en het hallucinerende “There Is No Harmony” kan Takeshi’s Cashew het publiek volledig meezuigen in hun begeesterende set. Je hebt constant de indruk dat er achter de coulissen slangenbezweerders en buikdanseressen klaarstaan om het podium te betreden. Niet dus, maar Takeshi’s Cashew’s feelgood-feestje is zo ook al geslaagd.

Zacht weertje buiten, zomers danspartijtje binnen. In de Chinastraat is de zomer al begonnen.

Loop is een Londense cultgroep uit de jaren tachtig die nooit echt uit de ondergrond is geraakt. Destijds kregen ze de stempel shoegaze-band opgekleefd, maar dat was een beetje kort door de bocht. Loop was veel meer dan dat, ze haalden hun inspiratie uit de rauwe sound van The Stooges, de sonische krautrock van CAN, de experimentele punk van Wire en de overstuurde elektro van Suicide.
Loop smeedde daaruit een unieke eigen sound die werd vereeuwigd op ‘Heaven’s End’ (1987), ‘Fade Out’ (1988) en ‘A Gilded Eternity’ (1990), drie verborgen pareltjes die nooit hun weg hebben gevonden naar een groot publiek, enkel naar een select groepje vooruitstrevende die-hard muziekfans. Door het uitblijven van succes en erkenning verdween de band al na drie jaartjes uit de ether.
Maar zie, 32 jaar na hun laatste wapenfeit komt Loop plots aanzetten met een gloednieuwe plaat ‘Sonancy’ en ’t is verdomme een goeie. Het is een album geworden waarin de band voor een stuk trouw blijft aan de sound van weleer maar toch ook weer zijn horizonten verbreedt.
Loop is nog steeds even vooruitstrevend, divers en vreemd als toen. Alweer zijn de invloeden van oudgedienden als Can en Wire navenant aanwezig, verder treffen we raakpunten met de repetitieve psychedelica van Wooden Shjips (of de spin-of Moon Duo als u wil) en met de geïnspireerde hedendaagdse kraut-rock van BEAK>.
‘Sonancy’ is geladen met hypnotiserende riffs, dissonante gitaren, een verslavende ritmesectie en vocals die stijf staan van de echo. Loop’s sound klinkt bezwerend in “Isochrone”, fel en ruig in “Halo” en “Fermion”, weird en spacy in “Penumbra 1 en 2”.
Soms kan een terugkeer na zoveel jaren een flop van jewelste zijn, maar dit hier is een meer dan geslaagde come back.

Nooit gedacht dat Placebo nog met een treffelijk album voor de dag zou komen. Hun voorlaatste plaat ‘Loud Like Love” uit 2013 was een vehikel waarop de heren Brian Molko en Stefan Olsdal op automatische piloot stonden te spelen en vergeten waren om deftige songs bij elkaar te schrijven. Het duo was een beetje uitgeblust, en dat was nog zacht uitgedrukt. In 2016 gingen ze nog eens met een ‘greatest hits’ plaat de hort op en teerden ze op het succes dat ze in al die jaren bij mekaar hadden geraapt, wat ook al niet getuigde van veel inspiratie. Einde verhaal, zou je gedacht hebben, maar de dingen kunnen keren.
Nu blijkt immers dat ze het nog kunnen, want ‘Never Let Me Go’ kan wedijveren met krakers als ‘Black Market Music’ en ‘Meds’, en dat wil wat zeggen. Neen, het is nog net geen ‘Without You I’m Nothing’ geworden, maar een band kan ook meer één keer in een carrière zo een juweeltje afleveren.
Op ‘Never Let Me Go’ vinden we een handvol vintage Placebo songs die meteen vertrouwd in de oren klinken en als regelrechte klassiekers kunnen geboekstaafd worden. We hebben het onder andere over “Beautiful James”, “Happy Birthday In The Sky” en “Try Better Next Time”, songs die geboren zijn om festivalweides en arena’s in vuur en vlam te zetten. Ook het stevige “Hugz” is een blijvertje en de ballads “This Is What You Wanted” en “Fix Yourself” zijn ballads die blijven plakken zonder te slijmen.
Verwacht niet te veel verassingen, want dit klinkt allemaal 100% Placebo. Er worden geen risico’s genomen, maar er zit wel terug leven in het pilletje.

Er is ooit een tijd geweest waar we halsreikend uitkeken naar een nieuwe release van RHCP. Met een occasionele sok over de lul getrokken en flink wat pili pili in hun gat overweldigden ze ons destijds met venijnige en withete funk-rock albums als ‘The Uplift Mofo Party Plan’, ‘Mothers Milk’ en natuurlijk de mijlpaal ‘Blood Sugar Sex Magik’. Maar dat is ondertussen al 30 jaar geleden, daarna gingen de sokken definitief terug de kast in en werd de wilde furie met de jaren meer en meer getemperd. Jawel, het gevarieerde en boeiende ‘Californication’ was nog een voltreffer, maar platen als ‘By The Way’ en ‘Stadium Arcadium’ moesten het stellen met enkele zeldzame opflakkeringen tussen een hoop vulling. En het werd nog erger, de Peppers hadden het volledig verkorven toen we merkten dat op albums als ‘I’m With You’ en ‘The Getaway’ al helemaal geen koren meer tussen het kaf zat.
Wat wij vreesden en eigenlijk ook wel verwachtten is wel degelijk het geval, ‘Unlimited Love’ is de logische volgende stap in de teloorgang van de Peppers.
Naar verluidt zou de terugkeer van John Frusciante de Peppers een nieuwe boost gegeven hebben. Moet u mij eens komen vertellen waar dat dan aan te horen is, want wat Frusciante hier vooral doet is netjes binnen de uitgezette lijntjes kleuren, zijn gitaarspel ligt mijlenver van de creatieve psychedelische weirdness van zijn talrijke soloplaten. Frusciante is een briljante gitarist, alleen maar jammer dat hij bij de Peppers aan de leiband moet. Enkel op de zeldzame uitschieters “Here Ever After”, “The Great Apes”, “These Are The Ways” en “The Heavy Wing” lijkt de bende nog eens als vanouds uit de bol te gaan en komen ze een klein beetje in de buurt van hun beste periode. Maar 4 deftige songs op een totaal van 17 tracks is wel een heel magere oogst, als je ‘t ons vraagt. Voor de rest horen wij fletse ballads, lauwe ongeïnspireerde funk en slijmerige meezingertjes. De Peppers lijken wel wanhopig op zoek naar een hit a la “Under The Bridge” of “Californication”, maar ze komen nergens verder dan een lauw doorslagje.

Heet zijn de Peppers al lang niet meer, verwelkt des te meer.

Lords Of Altamont - Onstuimige garage-rockers steken tandje bij

De laatste plaat van The Lords Of Altamont heet ‘Tune In Turn On Electrify’, en hiermee is hun wervelende live act meteen in enkele rake termen samengevat.

Dit is een band met een hoog rock’n’roll gehalte, ze zien er uit als een stel coole biker-rockers, een imago dat ze natuurlijk wel bewust nastreven, het zijn tenslotte Amerikanen. Maar hun looks, haardossen (de gitarist is een heuse Slash-lookalike, alleen de hoed ontbreekt) en die eeuwige zonnebril zijn alleen maar de ideale verpakking.
Het is de vette en stomende garage rock die voor het wilde feestje zorgt. De rauwe sound neigt naar voor de hand liggende referenties als MC5, Jim Jones Revue, Monster Magnet en natuurlijk de onvermijdelijke Stooges. Voeg er ook maar The Hives en The Ramones aan toe. The Lords Of Altamont zijn misschien geen punkband, maar ze hebben wel de drive, energie en de power van de allerheetste punkbands.
En wat dacht u van The Rolling Stones als checkpoint ? Yep, The Lords starten hun set met “Live With Me” in een geëlektrokuteerde versie, zo heetgebakerd hebben The Stones hun song nooit voor mekaar gekregen.
Frontman Jake Cavaliere ziet er uit als een kruising tussen de übercoole Joey Ramone en de zingende joint Chris Robinson, maar hij gaat heel wat feller tekeer dan die twee. Het is een rock’n’roll preacher die niet alleen wild om zich heen schopt, hij voorziet de smerige garage-rock ook nog eens van een stel ontspoorde orgelpartijen. Neen, geen subtiele orgeltoetsen, dit zijn The Doors niet. Kan ook niet anders als je ziet hoe Cavaliere dat arme instrument een concert lang blijft geselen, het is een wonder dat het kleinood überhaupt nog op zijn gammele poten blijft staan.
De driftige set kent nauwelijks tussenpauzes, het gaat vooruit met de geit. Het is geweldig hoe compromisloze stoompotjes als “Living With The Squares”, “Million Watts Electrified”, “Death On The Highway”, “Get Back In The Car” of “Going Nowhere Fast” er met volle gas worden doorgepompt. Hier wordt tempo gemaakt door een stelletje vunzige rock’n’roll ratten die er duidelijk zin in hebben.
“Going Downtown” is dan misschien wel een heel vette knipoog naar “Raw Power”, maar who cares. Wij zijn de plagiaatpolitie niet, en een band die de ongebreidelde stuwkracht van The Stooges nastreeft, daar kunnen we alleen maar met volle teugen van genieten.
Dat doen we ook, maar mooie liedjes duren nooit lang en na een razend anderhalf uurtje zetten Lords Of Altamont met een onstuimig “Cyclone” een vettig punt achter dit woest en stormachtig concertje.

It’s only dirty ass rock’n’roll, but I like it …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Daniel Buyle
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/n9-eeklo/the-lords-of-altamont-27-03-2022.html
Organisatie: N9, Eeklo

Weedpecker + An Evening With Knives - Fijnbesnaarde psychrock

Asgaard is een sympathieke metalclub in Gentbrugge waar doorgaans nogal wat onguur en extreem metalgeweld de revue passeert, maar vanavond zocht men het toch wat meer in de richting van de psychedelische en harmonieuze stonerrock.

An Evening With Knives serveerde een massieve heavy sound die nogal dicht aanscheurde tegen de zware klanken van YOB. Het klonk misschien niet echt origineel, maar was wel stevig en bronstig genoeg om  indruk na te laten. Sterke band. Nog iets meer aan een eigen sound en smoel werken en dan komen ze er wel.

Bij het Poolse Weedpecker werd de heavyness wat teruggeschroefd ten gunste van een meer gelaagde en bij wijlen melodieuze stonerrock sound. Fijner, avontuurlijker en meer verassend, meer in de richting van bands als Causa Sui, Yuri Gagarin, Samsara Blues Experiment, The Re-Stoned en ook wel een beetje Motorpsycho. De keyboards en de vocals werden naar onze zin iets te veel weggemoffeld in de mix, maar de songs hadden voldoende variatie en vernuftige muzikale hoogtepuntjes om dat euvel snel te doen vergeten. Onder meer het knappe soleerwerk van beide leadgitaristen bracht dit concertje tot een hoger niveau.
Voor een kot waar gewoonlijk de meest ruige metal genadeloos door de speakers knalt, viel dit misschien wat te licht uit, maar voor ons was dit zeker iets om met volle teugen van te smullen.

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge

Ik weet het, het vergt wat moeite en het is niet meer van deze tijd om een volledig album in één ruk uit te zitten, maar voor ‘Jettison’ maakt u toch beter een uitzondering. Dit album is opgedeeld in 9 tracks maar laat zich het best beluisteren als één lang episch werkstuk met verrassende wendingen, avontuurlijke zijstapjes, begeesterende spoken-word performances en filmische soundscapes.
ASIWYFA zorgt hier voor één van hun meest boeiende en dynamische albums tot op heden. Zoals steeds hectisch en energiek, maar deze keer hebben de Noord-Ieren onder meer dankzij een stel sierlijke strijkers hun universum uitgebreid tot een instrumentaal verbluffend kleurenpalet dat met het nodige geduld al haar geheimen prijsgeeft.
‘Jettison’ start als een heerlijk kabbelend beekje dat zich een eind verder ontpopt tot een ruige rivier met watervallen die kletterend tegen de rotsen knallen. De typerende spitse en springerige gitaaruithalen zijn terug van de partij maar ze komen pas voorbij halfweg echt opzetten.
ASIWYFA toont zich met dit heerlijke album als een band die verder evolueert maar toch steeds zijn eigen zelve is. De kracht en spanning van de onvolprezen debuutplaat en van ’The Endless Shimmering’ zijn nog steeds te bekennen maar ze stellen ons geduld iets meer op de proef. Ze laten ons wat langer meanderen langsheen heerlijk glooiende zijriviertjes en dat maakt ‘Jettison’ er alleen maar avontuurlijker op.
De integrale live uitvoering van dit indrukwekkende werkstukje is alvast iets om naar uit te kijken. We kunnen er ons al iets bij voorstellen, eerst een heerlijke 40 minuten ‘Jettison’ om dan helemaal te ontploffen met bommetjes als pakweg “Set Guitars To Kill” en “Dying Giants”.
Helaas is de tournee alweer voor onbepaalde duur uitgesteld, maar we houden het in de gaten.

De New Yorkse band Bambara kwam ons meer dan aangenaam verassen in de Aeronef Club. Jazeker, na albums als ‘Shadows On Everything’ en ‘Stray’ waren we al overtuigd van hun kunnen, maar dat ze zo straf voor de dag zouden komen hadden we nu ook weer niet verwacht.
Live kwam er met name nog heel wat meer oerkracht, suspens en razernij uit deze gloeiende post-rockband. Dat was vooral te danken aan de alom aanwezige verschijning van zanger Reid Bateh. Qua presence en furie deed hij ons denken aan de jonge Nick Cave toen die nog ongedwongen het hellevuur deed branden bij The Birthday Party.
De rauwe live sound greep wel vaker terug naar de intense garage-rock van die tijd, met als referenties vooral de opgehitste jungle rock van The Gun Club of de grillige sound van The Scientists. Als we het wat korter in de tijd gaan zoeken kwam de onbegrensde intensiteit van Daughters ons ook meermaals voor de geest.
Bambara hield het een uur lang boeiend, furieus, overweldigend en gloeiend heet. Briesende songs als pakweg “Monument”, “José Tries To Leave”, “Serafina” en “Mythic Love” kwamen er met zijn allen steviger en intenser uit dan dat ze ooit in de studio werden opgenomen. “Filled Up With Night” was een razende afsluiter die neigde naar “Preachin Blues” in de kolkende versie van The Gun Club, maar dan zowaar nog een stuk feller.
Bloedstollend concertje.

Organisatie: Aéronef, Lille