Het Canadese Miracle Fortress had 2 drummers (staand !) in hun rangen die er enthousiast op los mepten. Het geluid van deze band is niet in een vakje te steken, het varieert van licht psychedelisch naar berekende noise met de zang wat naar achteren gemixt, een beetje zoals bij vergeten bands The Pale Saints of The Rain Parade.
In hun korte set speelde dit vijftal enkele vernuftig in elkaar gestoken songs voor een vrij enthousiast publiek. Voorwaar een aangename kennismaking met een bandje die ons totaal onbekend was.

Een bijzonder uiteenlopend publiek was gekomen voor Black Mountain, variërend van metalfans tot hippe alternatievelingen. Wat ons ook niet verwonderde, want Black Mountain spreekt verschillende muziekliefhebbers aan met hun mix van stonerrock, lo-fi, zweverige pop, psychedelica en krachtige americana. Wij waren vooral naar hier gekomen omdat we begin dit jaar sterk onder de indruk waren van hun fantastische titelloze debuutalbum waaruit hier amper twee songs werden gespeeld, het furieuze “Don’t run our hearts around” en het dreigende “Drugonaut”.
Voor de rest was de set volledig gevuld  met materiaal van het nieuwe album dat in februari moet verschijnen. En, beste mensen, bestel al maar een exemplaar, want het nieuwe werk klonk zo overweldigend dat we er nu nog niet goed van zijn. Die prachtige zweverige stem van Amber Webber ! die lekkere groovy keyboards ! die openbarstende gitaren ! Die bezwerende songs ! Alles was aanwezig.
Black Mountain ontpopte zich de ene keer als een donkere stoner rock groep, de andere keer als een Americana band met tweeledige zang (denk My Morning Jacket,) nog elders als een psychedelische kosmische trip.
Hun slotnummer van zowat 15 minuten bracht ons in hogere sferen. Het was de apocalyps  van een indrukwekkend, stevig en overrompelend concert. Wij waren high zonder dat we aan het stuff hadden moeten zitten.

Verder nog een flinke pluim op de hoed van de plaatselijke dj die tussen de optredens door de meest fantastische stonerrock en de meest weirde sixties muziek met elkaar in het huwelijk deed treden, uiterst groovy.  Een welgemeende thank you.

Organisatie: Trix, Antwerpen

Enon is een trio dat al een tijdje meedraait in de underground, weliswaar onder verschillende bezettingen. Ze speelden vanavond krachtige, korte songs voorzien van de nodige fuzz en distortion waarbij er wel eens uitstapjes richting noise werden gemaakt. Het deed een beetje denken aan Mc Clusky of een wilde versie van Blonde Redhead. De afwisseling van de vocals tussen de bevallige bassiste Toko Yasuda en gitarist John Schmersal bracht een welkome variatie  en zorgde er voor dat enige vorm van eentonigheid uit het geluid werd geweerd. Enon speelde op eerdere platen een mengeling van rock, noise, en industrial. Hier werd vooral de kaart van gebalde straightforward rock getrokken, net als op hun nieuwste plaat trouwens.  Lekker stevig ! Volgende afspraak in de Kreun, Kortrijk op 10 februari 2008!

Wat The Fiery Furnaces hierna presteerden was uiterst knap. Wat normaal een duo is, broer en zus Matthew en Eleanor Friedberger, is op het podium uitgebreid tot een viertal, maar wel zonder gitaren. Geen nood, een gitaar misten we hier niet, en dat hadden we vooral te danken aan de scherpe en scheurende gitaarklanken die Matthew Friedberger uit zijn keyboards toverde. Zusje Eleanor Friedberger nam enkel de vocals voor haar rekening en bracht haar songs met een punk spirit die we ook aan Patti Smith zouden toe eigenen, een punk spirit die nog werd versterkt door de enthousiast spelende bassist en drummer die voor de live optredens aan The Fiery Furnaces worden toegevoegd.
De band heeft  de laatste jaren een volkomen uniek eigen sound ontwikkeld die zich vertaalt in sterke songs die bol staan van de weerhaken en tempowisselingen. Op een podium verloren deze songs niets van hun subtiliteit en klonken ze even spannend als op hun platen. Dat hadden we meteen al door  toen de band de set opende met het zeven minuten durende “The Philadelphia grand jury” die ook al de prachtige opener is van het nieuwste album ‘Widow city’. De set was verder een mooie greep uit de zes platen die deze band in amper 4 jaar hebben gemaakt (productief bandje, alleszins) en werd nog een stuk vinniger naar het einde toe. Ze hadden er duidelijk zin in, te merken aan het enthousiasme en de spontaniteit die op het podium werden tentoongespreid.

Fijne avond in een bijzonder aangenaam concertzaaltje.

Organisatie: Trix, Antwerpen

The Tragically Hip maakt met de regelmaat van de klok oerdegelijke platen maar het is zowat al bijna 12 jaar geleden dat deze in onze contreien nog iets losweekten.  Niet dat ze plots zo slecht geworden waren, maar het geluid van The Hip varieerde echter niet veel en in Europa vond men blijkbaar dat het nieuwe er af was waardoor hun platen een beetje uit het oog verloren werden. Niet dat daar met deze ‘World Container’ iets zal aan veranderen, maar voor de fans is dit toch een aangename verassing. Na een aantal ‘middelmatige’ werken is dit weer een album die bij momenten de klasse van de hoogdagen terug oproept, pakweg van de tijd van “’Fully Completely’ en ‘Road Apples’. The Hip komt met name terug wat vinniger en strakker uit de hoek.  Er is wat vers rockbloed in de aderen geïnjecteerd, en dat doet hen deugd.  Songs als “Your not the ocean”, “The lonely end of the rink” (met U2 gitaartje), “The drop off” en vooral “The kids don’t get it” rocken hevig door.  Nummers van dat kaliber kunnen in hun live set perfect ingelast worden tussen de hele resem klassiekers van jaren geleden, ze zijn er volledig op hun plaats. En dit zeggen we niet zomaar want we hebben het zelf geconstateerd bij hun laatste passage in de AB te Brussel, een geweldig concertje als je ’t ons vraagt.
Toch zal The Tragically Hip met deze plaat, ook al is het hun beste sinds jaren,  geen nieuwe fans bijwinnen omdat ze te trouw blijven aan hun eigen stijl. Daar is ook niets mis mee en ze zullen er zelf zeker niet van wakker liggen, thuisland Canada gaat immers al jaren plat voor deze band en in de rest van de wereld zullen de fans toch maar weer blij gezind zijn met dit fijne nieuwe album.
The Hip verrassen na al die jaren niet meer, maar ontgoochelen doen ze nooit.

Op amper twee jaar tijd is dit al het derde schot in de roos van dit duo na het prachtige ‘What the toll tells’ en de al even mooie intimistische EP ‘Scenery of farewell’.
De formule is min of meer hetzelfde gebleven: splijtende en doorleefde  songs die tot op het bot gaan, een shuurpapieren stem en een snijdende mondharmonica. Dylan en Neil Young zijn wederom dicht in de buurt. Voor het grootste deel hebben Two Gallants op deze derde titelloze cd de lijn van ‘Scenery of farwell’ doorgetrokken, wat zich vertaalt in overwegend ingetogen en rustige nummers als het bloedmooie en desolate “Fly low carrion crow” en het prachtige “Trembling of the rose”. Als het er wat feller aan toe gaat dan hangt er een dreigende Bad Seeds- of Gun Club -wolk in de lucht (“My baby’s gone”).
Wat Two Gallants zo bijzonder maakt is dat ze hun songs niet te veel willen opsmukken, ze halen er  de angel niet uit. Met hun platen gaan ze dus zeker niet rijk worden maar ons kunnen ze er alleszins mee raken.

Vunzige blues zonder gitaren. U had het nog nooit gehoord ? Wij ook niet. Het kan, deze Black Diamond Heavies doen het op ‘Every damn time’ en het klinkt absoluut te gek. Hun gitarist is het afgestapt en de twee koppige heren hebben besloten hem niet te vervangen en alleen verder te doen. Met geweldig resultaat, moeten we zeggen. De gitaar missen we hier geenszins, en dat komt door het smerigste orgel dat u in uw leven al gehoord heeft. Een duo, zegt u ? die bovendien nog rauwe rock en blues speelt ? de onvermijdelijke vergelijkingen met White Stripes, Black Keys en The Kills dringen zich dus op. Yep, en wat dan nog ?
Wat betreft intensiteit zitten deze BDH immers op hetzelfde niveau van voormelde bands. Qua gruizige rock en blues gaan we de referenties nog wat dieper in de modderpoel van de underground zoeken, namelijk bij de vettige distortion blues van The Black Eyed Snakes of van The Immortal Lee County Killers. Geen toeval blijkt, want zanger/keyboardspeler John Wesley Myers zou in een vorig leven nog bij de ILCK gespeeld hebben. De blues en soul die dit duo speelt is doorleefd, ruig, vuil, vet en korrelig.
Kortom, rechtstreeks vanuit de modder.  Myers’ stem is voorzien van een regelrechte Tom Waits rochel (de gelijkenissen met de grootheid zijn vaak akelig close), zijn orgelpartijen zijn vies, smerig en funky as hell en ze geven de plaat een bij momenten lekker zompig seventies karakter.  De drums van Van Campbell roffelen als de beesten. Deze combinatie werkt dus allerbest.
Fenomenaal hoogtepunt is de 8 minuten lange trage blues “All to hell”, perfecte titel als je ’t ons vraagt. Voor de rest gaat er wat sneller en heter aan toe en klinkt de band  als The Doors die Jim Morrison hebben buitengewipt en vervangen door Tom Waits en dan ergens in een ondergronds donker hol een jamsessie hebben gehouden nadat ze eerst een kist van de strafste whisky hebben soldaat gemaakt.
U raadt het al, dit plaatje stemt ons bijzonder tevreden.

Britpop op en top, deze band. Beetje Libertines, vleugje La’s, sneetje Blur, stukje Kooks, kruimeltje Razorlight, portietje Arctic Monkeys, scheutje Jam en ga zo maar door. Waarmee we willen zeggen : dit is een fris, soms poppy, soms punky plaatje met compacte en complexloze liedjes. Naar onze bescheiden mening zou het soms een beetje snediger en brutaler mogen, maar toch staan hier sterke staaltjes van songs op. Er schuilt talent in The View, dat is zeker. De volgende plaat zal moeten uitwijzen of ze boven het overaanbod van nieuwe Britse bandjes zullen uitstijgen. Inmiddels is dit debuut een fijne poging. Afwachten maar.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we over Elvis Perkins, nota bene zoon van acteur Anthony Perkins, geen grondig oordeel kunnen vellen gezien we enkel het laatste nummer hebben kunnen meepikken. Maar afgaande op deze prachtige song en op de enthousiaste reactie van publiek vonden we het wel heel jammer dat we een half uurtje te laat zijn gekomen.

Los Campesinos dan. Voorafgaandelijk hadden we even naar die gasten hun EP geluisterd en daar ontdekten we toch wat fijne en frisse dingetjes op. Maar deze gingen echter live volledig verloren tussen het arty farty gepingel, de stuurloze herrie en vaak ongepaste noise. Los Campesinos is een zevenkoppig  collectief en dat zijn er minstens drie te veel. De nerveuze, springerige en vaak te opgejaagde poprock bevat wel een paar aardige ideeën, maar het begon allemaal toch wat te snel op de zenuwen te werken, mede dankzij een vervelend ettertje van een zanger die hoegenaamd niet kon zingen. De drie bevallige dames binnen de groep zagen er wel leuk uit maar konden het boeltje ook niet redden.

Verrassing van de avond was het Britse trio Noisettes.  Een wijf met met ballen op vocals (een even fel konijn als Lisa Kekaula van The Bellrays maar ze zag er nog iets beter uit), een flitsende en energieke gitarist en een weelderig behaarde neanderthaler op de vellen, een drummer om ‘Keith Moon’ tegen te zeggen. Ze speelden rauwe, zeer opwindende en energieke rock’n’roll met af en toe een welgekomen rustpunt en met de nodige show verzorgd door de oververhitte dame Shingai Shoniwa.  Een avontuurlijke mix van The Bellrays, The Yeah Yeah Yeahs, The Stooges en The Dirtbombs.

Editors zijn op 2 jaar tijd uitgegroeid tot een  ‘grote’  groep en klinken op een podium inderdaad als een goed geoliede machine die weet hoe een publiek in te palmen. Dit hebben ze voor een groot stuk te danken aan hun frontman Tom Smith wiens stem en présence staan als een huis. Een paar jaar terug stond hij nog wat onwennig en lichtjes bescheiden op het podium, op vandaag is de zaal gewoon van hem. Dat zijn stem aanleunt bij die van Ian Curtis is helemaal niet uit de lucht gegrepen, maar in tegenstelling tot het pikzwarte Joy Division klinkt Editors toch een pak opgewekter. De jaren tachtig invloeden uiten zich ook duidelijk in de galmende gitaren van Chris Urbanowicz, die een handvol rake riffs uit zijn gitaar tovert zoals The Edge ze al in 15 jaar niet meer weet te bedenken. De set van The Editors was krachtig, stevig en ook soms wel te luid. De rustiger en subtielere momenten van op hun platen mistten we hier wel een beetje, de sound van de avond was nogal dichtgemetseld. Ze hadden ook maar een uurtje, wat als enigszins plausibele uitleg kan worden aanschouwd, het moest vooral vooruit gaan.  Editors speelden ook opvallend veel tracks uit hun debuut ‘The back room’, de sterkhouders van het optreden kwamen voornamelijk uit dat album, alsof zij zelf ook wel weten wat hun beste werk tot nog toe is.
Feit is, Editors is een hechte live band die rijp is voor nog grotere prestaties en voor de hoogste postjes op de affiches van de grote festivals. Toch loert er ook enig gevaar om de hoek bij deze band, hun songs zijn allemaal  een beetje volgens hetzelfde herkenbare stramien opgebouwd. Nu is het nog fris, maar naarmate de jaren zullen vorderen zal er toch enige vernieuwing en variatie in hun sound moeten komen willen ze een relevante groep blijven.

Organisatie: France Leduc Productions ism l’Aéronef, Lille

Neil Young heeft alweer een onvergetelijke knaller van een song aan zijn indrukwekkende repertoire toegevoegd . Het nummer heet “Ordinary people”, het duurt maar liefst 18 minuten en is ronduit geweldig. De song heeft alles in zich wat Neil Young zo uniek maakt. Alles wat als Young’s eigenste fantastische handelsmerk kan beschouwd worden is hierin vervat, superieur gitaarwerk afgewisseld met soulvolle blazers (de briljante blazerssectie van ‘This note’s for you’ is hier aan het werk) en Young zelf die vocaal enorm goed op dreef is. De song zorgt er op zijn eentje voor dat ‘Chrome dreams II’ alweer een onmisbaar Neil Young document geworden, ook al is de rest van de plaat bij momenten slap en veeleer onsamenhangend. 
Doch, laat ons vooral ook nog die andere prachtige gitaarsong “No hidden path” niet vergeten, weer zo’n typische 14 minuten durende pur sang Neil Young kraker, een track die we nog het best kunnen vergelijken met “Down by the river” en “Cowgirl in the sand” (jawel, zo goed is ie). Verder vermelden we de oerdegelijke maar ietwat simpele rocker “Spirit road”, een track zoals Neil Young er op zijn gemak wel altijd een handvol uit zijn mouw kan schudden, niet echt wereldschokkend, maar een beginnend bandje van veel minder allooi zou hiervoor wellicht een moord begaan. En dan is er ook nog het smerige en grungy “Dirty old man”, een ruige song van het kaliber van “Piece of crap”, zo eentje waar Neil Young zijn versleten houthakkershemd voor uit de kast haalt.
Tot zover het positieve nieuws, want helaas is het niet allemaal om met luide vreugdekreten van in de lucht te springen, want veel te vaak komen de pijnlijke zwakheden van Neil Young  naar boven. Er staan hier immers een paar van die tenenkrullende ballads op zoals alleen Neil Young die kan maken, slijmerige draken van countrysongs als “‘Ever after” en “Shining light” waar Young echt staat te janken dat het geen naam meer heeft. Om helemaal de muren van op te lopen zijn de hectoliters stroop op afsluiter “The way” waarin -oh gruwel-  zowaar zelfs een koor aan het zingen slaat. Neen, we verzinnen dit niet, het is huiveringwekkend slecht.
U heeft het al gemerkt, op ‘Chrome dreams II ‘ krijgen we de allerbeste en de allerslechtste Neil Young te horen. Begrijpt u meteen waarom we hier van een onsamenhangende plaat spreken. “Chrome dreams II” is daarom geen klassieker, wel een losse verzameling van 2 briljante parels, een paar degelijke songs en enkele hemeltergende ondingen die voor ons part nooit aan het daglicht mochten worden blootgesteld.

Pete Doherty is op zijn zachtst gezegd een veelbesproken figuur omwille van zijn overmatig druggebruik, zijn afwezigheid op de helft van de aangekondigde Baby Shambles optredens, zijn talrijke verblijfjes in de Britse gevangenissen en, last but not least, zijn aan en af relatie met professionele pannenlat Kate Moss. Een mens zou haast vergeten dat diezelfde Doherty  toch vooral een talentvol kereltje is die met The Libertines en met toenmalige copain Carl Barat twee fantastische platen heeft gemaakt. Ook ‘Down in Albion’, het debuut van Baby Shambles, was in al zijn slordigheid een fijne kopstoot van een album. Pete Doherty is in de eerste plaats een geweldig songschrijver, ook al komt ie om geheel andere redenen om de haverklap in de media opduiken, en op deze ‘Shotters Nation’ heeft hij terug een handvol puike songs bijeengeschreven.
Pete is deze keer niet in zee gegaan met Clash goeroe Mick Jones wiens werk er eigenlijk gewoon uit bestond om Doherty volledig zijn gang te laten gaan, wat resulteerde in de sympathieke slordigheid van het Baby Shambles en eerder al het Libertines geluid. De songs op dit nieuwe album klinken iets voller en afgewerkter, maar het blijven natuurlijk typische Doherty kindjes , wat wil zeggen dat de ze alweer even rechtuit als spontaan klinken. Doherty speelt en zingt uit de losse pols een hoop knappe songs alsof hij ze ter plekke heeft uitgevonden, of het nu de gedreven single “Delivery” is of een ingetogen pareltje als “Last art of murder”, het heeft schijnbaar allemaal weinig moeite gekost om het uit zijn mouw te schudden. De onvolmaaktheid is nu net weer de beste troef van dit plaatje. Perfectie is niet aan Doherty besteed, gelukkig maar. Perfectie, dat is iets voor Pink Floyd, dat is verveling en heeft niks met rock’n’roll te maken.
Je mag denken van Doherty wat je wil, voor ons maakt hij welgemeende rock’n’roll plaatjes met een ziel. Zijn turbulente leven en de affaire met visgraat Kate Moss fungeerden alleen maar als de juiste voedingsbodem voor deze verzameling bruisende songs. Laat hem gerust zo verder doen.

Wie al eens achtereenvolgens een plaatje opzet van Mastodon, Isis en Mogwai mag gerust dit hier eens proberen. Baroness begeeft zich ergens tussen postrock en metal en wisselt bonkig metalgeweld af met bedachte melodieuze instrumentale stukken. Een formule die ze zelf niet uitgevonden hebben maar die ze als geen ander beheersen.
Baroness raast de ene keer door als een bende bezeten bizons om de andere keer te gaan verpozen bij een sfeervol klanktapijt, en soms gebeurt dit in één en dezelfde song zoals in “Wanderlust”. De metal die ze spelen is hoegenaamd niet hersenloos en is voorzien van doordachte felle gitaarpartijen, hierin onderscheiden ze zich van de cliché metal van vele geestesgenoten. De finesse zit hem niet echt in de stem van John Baizley, want dat is meer een echte metal bruller, maar eerder in de fijne en verrassende songstructuren die dikwijls een postrock karakter hebben. Dergelijke combinatie herkennen we ook bij Isis, nog zo’n interessante band,  waar het geluid van deze Baroness nog het dichtst bij aanleunt.  Een vleug psychedelica is hen echter ook niet vreemd in “Wailing wintry wind” en met het korte maar sfeervolle “Cockroach en fleur” levert de band een mooie akoestische adempauze. Kleppers van dit album zijn opener “Rays on pinion”, hun visitekaartje waarin alle troeven van deze band in één song zijn samengebald, en de zwaar slepende instrumental “Grad”.
Als er iets bestaat als veelzijdige metal, dan is het dit wel. Knappe plaat.