Gent Jazz 2022 - een straffe Mauro, een straffere Novastar en een nog veel straffere Sting. Een avond om in te lijsten
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-14
Lode Vanassche

Onze muzikale duizendpoot en genie Mauro Pawlowski bracht vorige nazomer ‘Eternal Sunday Drve’ uit. Volgens de meester zelve grenzeloze melodieuze popmuziek zoals we al konden genieten bij “Always Someone”, “Spotlight” en “The Silent Sky”, nu ook in de set verwerkt. Tuurlijk krijgen we geen pure pop gepresenteerd en kunnen we proeven van zijn typische gitaar picks en dissonanten. Het interesseert Mauro geen zier of hij nu in het tuinhuis van zijn moeder staat te spelen en of hij voor een volle tent staat te spelen. Zijne Eigenzinnigheid doet gewoon zijn ding. En hoe! Zelfs wanneer hij normaal doet, is hij speciaal. Zelfs wanneer hij onnozel doet, is hij serieus. Zelfs wanneer hij serieus is, doet hij onnozel. En dit alles met een aura van jewelste.
Neem er nog wat topmuzikanten als Jasper Maekelberg (wat een gitaarwonder), Marc Bonne (drums), Adriaan Van De Velde (keys), Ewen Vermal (bas) bij en je krijgt een gevarieerde eigenzinnige poppy set voor de ware fans.
Noteer dat niet alles aansloeg bij het publiek vanwege de ogenschijnlijke toegankelijkheid, maar zoals vermeld kon het Mauro en co worst wezen. Het ritme en de grooves gaan stukken dieper dan op de plaat. Het oudere “Fearless” (2004) geeft de voorzet voor een magistrale “What it Takes” met een pompende en zowaar verbeterde “Waiting For The Man”-beat waar hij een soort elektrisch fluitachtig ding uithaalt om de toegankelijkheid plaats te laten ruimen voor zijn typische gekheid. Nee, we worden net niet gedropt in zijn bovenkamer, maar met de fusion jazz van “Spotlight” staan we weer met de voeten op de grond. Nog even een middenvinger met het super kort bisje “Playing”. Straffe tabak.

We zijn van Joost Zweegers gewoon dat hij hyper, doorleefd en vol passie met Novastar het publiek naar hogere niveaus tilt. Ook hier niet anders. Laten we eerst niet vergeten dat Joost in zijn eentje de boel rechttrok toen in een vorige editie Sting te elfder ure afzegde. En dit door simpelweg met zijn typische elan enkele covers van Sting te brengen. Deze een van de grootste singer songwriters moest dus terugkomen. In een wit pak én met nektapijt komt hij het podium opgestoven, pakt zijn zessnaar vast en je voelt dat hij moeite heeft om zich in te houden tijdens “Mars need woman”. Twee nummers later zal het zweet van zich afdruipen. De piano wordt zo wat gegeseld . “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” krijgt hier een fantastische versie. Zweegers zwalpt tussen ernst en humor en huppelt op het podium als een kalfje die voor het eerst wordt losgelaten op een weide. Zoals Bart Steenhaut zo treffend wist te omschrijven: ‘Ken je dat gevoel: tijdens een optreden eigenlijk dringend naar het toilet moeten, maar toch op je tanden bijten, en blijven wachten tot er uiteindelijk een minder nummer komt dat je niet koste wat het kost hoeft te horen?  Alleen: er kwàm helemaal geen zwakkere passage.’
Nog een portie kippenvel met “The Three Day Man” (samen met Mike Scott van The Waterboys geschreven). De finale is gewoonweg zinderend: “Where did I go wrong” en “Never Back Down”, uiteraard beter zonder Prozak Henry. En Zweegers zou Zweegers niet zijn mocht hij Sting niet aankondigen met “The best is yet to come”  Straffe tabak bis.
Line up: Dre Pallemaerts (drum) Erik Raedemakers (bas), Robby Govaerts (gitaar)

Na het Belgisch onderonsje van Novastar en Mauro stapte headliner Sting, gisteren, in de intieme setting van De Bijloke in Gent (na 3 jaar geduldig wachten), op het podium. Sting vertelde zelf dat hij er voor zou zorgen dat het de moeite geweest is om drie jaar te moeten wachten. En hij heeft duidelijk woord gehouden. Wat een patente kerel is me dat.
Sting : bijna 71 jaar, beetje traag geworden, kan nog maar moeilijk de hoge noten aan, wat afstandelijk ook ... zo las ik hier en daar de voorbije tijd. Wel ... niks van dat alles op Gent Jazz. De passage van Sting was er één om U tegen te zeggen.
Hoogtepunten ? De ene hit na de andere klassieker. De openers “Message in a Bottle”, “Englishman in NY” en “Magic” werden volop meegezongen (lees : meegebruld) door de uitverkochte tent.
Verder ook : rustpunten (“Fields of Gol” en “Shape of my Heart”) naast een trits Police-klassiekers. “Walking on the Moon” naadloos gevolgd door “So Lonely” (een uppercut !) met een knipoog naar Bob Marley (“everything 's gonna be alright”). Tussenin ook een paar nummers uit de heel behoorlijke laatste CD 'The Bridge'.
Met uiteindelijk de genadeslag : “Every Breath you take” en “Roxanne” (met een sneer naar de criticasters die elk jaar wel een paar keer een 'wereld'groep ontdekken die uiteindelijk niet aan de hielen komt van de backcatalogue van Sting ... zo, dat moest ik even kwijt).
Tot slot : het ingetogen “Fragile” met de nadruk op 'how fragile we are', meermaals herhaald.
En doek.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2022 - Gabriel Rios en Melody Gardot - Klassebakken
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-12
Lode Vanassche

De Latijns Amerikaanse Gentse Gabriel Rios kiest voor een sobere setting met een met speelplezier overladen contrabassist/toetsenist Samama en verkent de muzikale roots van zijn vader en grootvader met herwerkte versies van klassieke Puerto Ricaanse classics. Hij speelt zijn laatste worp ‘Flore’ integraal, gespeend van klasse en humor. Hij praat alles netjes aan elkaar met spitante anekdotes en grappige quotes, zoals het hebben van een Puerto Ricaans dialect die niemand begrijpt zoals wij onze West Vlamingen niet begrijpen.
Het begin is heel ingetogen en wordt verder netjes opgebouwd. De songs gaan over een ‘happy song about the end of the world’, ‘not belonging to the world’, ‘burning the love for his wife’, ‘Devined ladys’, en andere op het eerste zicht bizarre thema’s. Dit alles in een latino, gipsy en salsa versie uit de jaren 60 en 70. Wat kan die gast gitaar spelen zeg!
Rios en Samama zijn danig ingespeeld op elkaar en de warmte en speelplezier druipen er gewoon af. Het publiek geniet met volle teugen en draagt hem op handen, behalve een klein groepje onverlaten die dachten dat ze naar de Rode Duivels aan het zien waren en de intimiteit danig verstoorden. Gelukkig werden ze stil gelegd. Je hebt ook niet elke dag de kans om cuban styles gemengd met jazz en blues te aanhoren. Als toemaatje krijgen we een krachtige doch cleane versie van “Broad daylight” en “Gold”. Daarbovenop een aankondiging van een aankomende theatertournee en een uitgebreide bedanking van het publiek.
Rios  en Samama krijgen oververdiend een uitgebreide staande ovatie.

Melody Gardot passeerde al even met een dijk van en concert in 2008 en is sindsdien de publiekslieveling van Gent Jazz. Haar laatste worp ‘Sunset In The Blue’ werd lovend onthaald. Het concert kondigt zich aan met het verzoek om alle smartphones weg te stoppen en te genieten van de intimiteit van deze frêle deerne om zo ‘meer contact en wisselwerking met het publiek te genereren’. Het begint veel belovend met drie muzikanten  die met een zwepende percussie het publiek warm maken. De fantastische en pompende ritmes worden door de geniale drummer strak verder gezet, terwijl Melody en Powell in duet gaan en hun vocale egards etaleren. De sfeer zit er meteen in. Na een nummer of drie valt alles wel wat stil met ballads als “Our Love Is Easy” , uitgesponnen en uitgerekte versies met al even lange bindteksten inclusief. Dit zorgt inderdaad voor een heel intiem sfeertje waar vooral de fans keihard van genieten, maar helaas een deeltje van het publiek doet afdruipen. Hun muzikaal talent komt nog eens duidelijk bovendrijven met nummers als “Les Etoiles” en Cole Porters “What is This Thing Called Love”. Er was eigenlijk voor elk wat wils, de muzikanten kwamen zeer goed aan bod. De stillere en intieme momenten konden minder bekoren in deze gevarieerde set. Toch een waardige en mooie afsluiter.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2022 - Ibrahim Maalouf - Gezelligheid troef
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-07
Lode Vanassche

Bij de intrede op de heilige Jazzgrond op de Bijlokesite in Gent proef je al meteen dat er meer dan alleen maar muziek zal zijn. Patrick met de eeuwige glimlach runt de perstent als een heuse professional  en ontvangt de mensen met open armen. Alles wordt pittig gekruid met sappige en leuke anekdotes van de laatste twintig jaar. Het terrein is wat heringericht. De hoofdtent staat anders zodat iedereen het gevoel geniet van dicht bij het podium te staan. De taart wordt in gelijke stukken verdeeld en iedereen krijgt de indruk dat zijn stukje groter is. Rondom allerlei leuke en gevarieerde eetstandjes met heerlijk en kwaliteitsvol eten die weliswaar een kleine aanslag op je portemonnee betekenen. In iedere geval een gezellig sfeertje waar iedereen iedereen lijkt te kennen.

Een enthousiaste Black Flower weet af te trappen met een dijk van een concert. Gretig brengen ze verrijkende intrumentale stukken die soms aan Jagga Jazzist doen denken. Black Flower is de groep van saxofonist/fluitist Nathan Daems, een Vlaamse muzikant die zich al tien jaar specialiseert in oriëntaalse muziekgenres en allerlei fluiten met vreemde namen. Oriëntaalse invloeden wisselen af met pompende jazzdeuntjes en wat rockgetinte  psychedelica. Toetsenist Karel Cuelenaere   brengt letterlijk en figuurlijk de juiste dynamische toetsen. Resultaat: een lichtpure schoonheid waar er steeds een spanning te ontwaren valt als was het een Vesuviues die op het punt staat te exploderen.

De spiritueel getinte jazz van Maisha & Gary Bartz sloeg iets minder over. We zagen acht supertalenten op het podium met een fantastische ritmesectie. Tachtiger Gary Bartz  laat zich met plezier opjutten door het jonge geweld van Maisha die fijne swingende jazzfunk brengt waarop hertelijk kan gesoleerd en geïmproviseerd kan worden. Oud en jong zijn gelijkgestemde zielen en Maishe brengt met verve een ode aan ‘hun’ Bartz met mooi herwerkte versies. Bij momenten krijgen we een kosmische trip met een vleugje reggae. Maisha kon helaas hun spraakmakende passage van 2019 echter niet evenaren, maar verdient toch een ster of vier. Er was een kattenbelletje nodig om de muzikanten af te roepen.

De Libanese veertiger Ibrahim Maalouf lost alle verwachtingen in en zorgt als een van de beste trompettisten voor een niet meer of minder voor een wervelend trompetspektakel. De met een dikke 4000 mensen tent genoot. De immer actieve en productieve Ibrahim etaleert improvisatie als levenskunst. Het concert was zoals verwacht gewoonweg stééngoed en het feest kan beginnen. Er was nog een troef: enorme variaties tussen jazz, pop, classic, oosters, cuban….. Hij blijkt ook een meesterlijke verhalenverteller te zijn, én entertainer. Het podium is van hem en als een ware volksmenner laat hij met euh…. trompetgeschal zijn volk dansen, springen, juichen en applaudisseren. Maalouf put uit zijn rij oeuvre , maar vooral uit zijn laatste S3NS.

De eerste dag was alweer een feest, en daar is niet alleen  Ibrahim Maalouf verantwoordelijk voor.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Whorses - Een schizofreen is nooit alleen

Bipolair. Zo omschrijven Whorses zelf hun debuutplaat. Eigenlijk platen, want het is een dubbelalbum geworden. Enerzijds snoeiend hard, anderzijds zijdezacht. ‘Slaan’ en ‘zalven’ heet dat dan. Met gepaste trots kwamen ze hun boorling voorstellen inKortrijk. Daarvoor werd alles uit de kast gehaald, en werden er vrienden/gastmuzikanten uitgenodigd. En niet de minste: Leander van het Groenewoud (Alex Verdi, Lee Anderson), Maarten Flamand (The Antler King), Mattias De Craene (Nordmann), en vriend des huizes Pieter-Paul Devos (Raketkanon, Kapitan Korsakov).

Het voorprogramma Whorses zelf - trapte de avond af met “Attitude”. Een wondermooie, in country gedrenkte parel. De eerste set was dus voorzien voor de zijdezachte kant van het album, en vulde het Wilde Westen met een warme gelukzalige gloed. Deze jongens zijn van alle markten thuis en laveren van fluwelen bossa nova (“Shaking”) naar uptempo 80-ies pop die refereert naar The The, XTC, (“Humble”). Maarten Flamand kwam lapsteel-gewijs de band vervoegen op “Bye Bye Memory”. Wie toen niet smolt, moet dringend de steen door een hart vervangen.
Deel 1 werd samen met de vrienden Leander en Maarten zachtjes en smaakvol afgesloten in “Up To Town”.

Daarna was het de beurt aan de headliner - Whorses zelf. Zachtjes nagenieten van de eerste set zat er niet in. De verbijsterde toeschouwer werd meteen bij het nekvel gegrepen onder de razende tonen van het nauwelijks één minuut durende “Splinters”. Matthias Decraene (sax) werd er bijgehaald voor “Black Museum”. Dit smaakte naar King Crimson, maar dan scheurender, donkerder, razender. In tegenstelling tot de eerste set maakte de fluwelen zang plaats voor het betere roep- en tierwerk. Vanuit de diepste krochten van de ziel, sneed de zang door merg en been. Bijzonder indrukwekkend. Met de vingers in de neus spelen deze cowboys met tempowisselingen, zoals in het heerlijke trashpunky “Meatball Sub”. Voor de afsluiter “Have You Seen Bob” werd Whorses bijgestaan door Pieter-Paul Devos op gitaar. Een masterclass in ‘duivels ontbinden’.

En toen floepten de lichten aan. En daar sta je dan. Verdwaasd, alsof je een kopstoot hebt geïncasseerd van een uit de kluiten gewassen stier op steroïden. Dit was geen optreden, maar een beleving.

Pics homepag @Gregory Vlieghe

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Goose - Waarom Goose de beste live act is
2022-03-31 + 2022-04-01

Met hun nieuwe ‘What you need’ herschrijft Goose zichzelf en kiest onder de auspiciën van de producent Jason Falkner voor wat meer melodie en tegelijk een wat rauwere sound en vindt Dave zijn oerliefde voor de gitaar terug. Sorry voor het cliché, het is een groeiplaat geworden met zowaar pareltjes en het bewijs dat ze ook nog eens voortreffelijke songsmids zijn. Benieuwd hoe de cleane productie zich zal vertalen tijdens de voorstelling in de AB.

Wat meteen opvalt is dat de nieuwe nummers als een huis naast het oudere werk staan en dat er geen milligram aan explosiviteit wordt ingeboet. Met andere woorden, orkaan Goose raast door de AB, pakt bij de eerste noten het publiek in, zag dat het goed was en overwon. ‘Eat your heart out’, twijfelaars.
Het zijn de besten die zich nog verbeteren. Dave, Tom, Bert en Mike mogen er dan wel eenvoudige Lads uit Kortrijk uitzien, maar weten als geen ander het publiek op te stomen, dat alweer mag genieten van een extreem goede sound en een joekel van een lichtshow (die lichtman moet een wereldwonder zijn), een uitgekiende setlist en vooral sterke songs. De gitaar keert meer terug, ze spelen gitaar op synthesizer, toets op gitaar, gitaar op bas, bas op drum en ga zo maar verder. En ja, daarom zijn ze ook na twintig jaar nog steeds toonaangevend en tevens de beste live act in ons land.
Mijn Kortrijkse helden maken ook van de nieuwe nummers andere, betere en vooral meer stomende versies.  Naast de elektronica hebben Goose duidelijk hun liefde voor gitaren teruggevonden en weten deze ook perfect te combineren. Hebben ze na het bijsturen van hun formule alweer een nieuw genre uitgevonden? Ja dus. Zoals ik al schreef, het zijn de besten die zich nog verbeteren.

Opener “Whet you need’ knipoogt naar Daft Punk, om dan meteen met het strakke “Trip” de eerste mokerslag toe te dienen. Tom en Dave halen hun bas en Flying V boven en doet ondertekende kwijlen. En ga zo maar verder. Verschillende genres en verwijzingen naar de grootheden uit de jaren 80 en 90 (Gary, Depeche, …) worden samengebracht en blitzkriegsgewijs afgevuurd met een stuwende, stomende, pompende, pulserende en zweterige ritmesectie.
Naadloos en met de vingers in de neus wordt het stormniveau bereikt met hun klassiekers “Bring it on”, “Can’t stop me Now”, “Words” en “British Mode”. Het feest gaat maar door en boet geen seconde in. Na het niet te missen “Synrise” en de uitstekende gitaarriff op “Black Gloves’ worden we boordevol energie huiswaarts gestuurd.

Echt gemeen om mensen zo van hun sokken te blazen.

SETLIST: What You Need / Trip / So Long / In The Air / Control / Call Me / Come Home / Bring It On / Can't Stop Me Now / Words / British Mode // Holding Hands / Synrise // Black Gloves

Pics homepag @AB

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

SX Unplugged - Een unieke ervaring en een thuismatch

SX, de Kortrijkse groep rond Benjamin Desmet en Stefanie Callebaut, kleden zich volledig uit, gooien hun elektronica overboord en creëren een nieuw doordringend universum om ons op een totaal andere manier te overtuigen, fascineren en te begeesteren. Ben het Brein en Stefanie de Misthoorn laten zich omringen met geenszins de minste muzikanten. Tijl Piryns leerde de klappen van de zweep kennen in het Leuvense met Kreimerie Franswaaze, beheerst zijn vellen perfect en vormt samen met bassist Tom Coghe van Goose een ritmesectie om u tegen te zeggen.
Het klinkt paradoxaal , maar ik durf gewag maken van een ingetogen explosiviteit die je met een fantastische sound probleemloos meeneemt.  Multitalent en multi-instrumentalist Tom Pintens kent iedereen van Tamino, Flowers For Breakfast en Het Zesde Metaal en parfumeert heel het gebeuren met fantastisch gitaarwerk, toetsenwerk en her en der wat blaaswerk.

Op de voorgrond uiteraard het fantastische duo Stefanie met haar weergaloze stem en Ben op zijn akoestiek. Ze heeft weliswaar wat moeite om stil te zitten en blaast iedereen omver met haar stem. Stefanie praat met plezier, en anekdotisch de nummers aan elkaar en zorgt zo voor het nodige vleugje humor en relativering.
Ze plukken gretig uit hun meesterwerkjes ‘Arche’ (2012), ‘Alphabet’ (2016) en ‘Eros’ (2018) én nieuwe muziek. SX presenteert zich nu in een uitzonderlijk pure vorm. Omringd door boven vernoemde  topmuzikanten worden hun hits als “Black Video”, “Gold”, “Hurts”, “Designed”, “Desire” vakkundig herkneed . Alle nummers blijven overeind en bewijzen hun sterkte, zeker met telkens weer die gelaagde opbouw.

Het valt enorm moeilijk om te vatten dat ze ermee ophouden. Laat ons hopen dat ze op hun beslissing terug komen of dat deze natuurtalenten elders potten breken.

Playlist: Pearls/Gold/Give/Devotion/Elysian/Graffiti/Mercury/Designed/Desire/Falling/Real Life/Black Video/Vision/Godspeed //The Future

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Stadsschouwburg, Sint-Niklaas (op 27 februari 2022 (Org: CC Sint-Niklaas)) @Wim Heirbaut
Pics homepag @Wim Heirbaut
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/stadsschouwburg-sint-niklaas-sint-niklaas/sx-27-02-2022.html

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk ism Schouwburg, Kortrijk

Compact Disk Dummies - Neon Fever Dream, het buskruit heruitgevonden

Het ideale recept voor een explosieve electropunkpopfeest komt alweer uit West Vlaanderen. Compact Disk Dummies brengt ons een avond vol fantastische visuals, passie, energie en feestelijk gedruis. Een slordig decennium geleden wonnen Lennert en Janus Coorevits Music Life, waren tweede op de Kunstbende en namen ook nog eens Humo’s Rock Rally mee. Vandaag zorgen ze voor de zoveelste doorbraak en stellen hun EP ‘Neon Fever Dream' voor. En hoe!

Wat eerst opvalt is de prachtige sound, we zitten dan ook in de AB, en de creatieve kunstzinnige visuals die ons heel het concert zullen meenemen en af en toe op een dwaalspoor brengen. Multi- instrumentalist Lennert en knoppenfreak Janus komen het podium op in hun typische tenue, starten de diepe bas van “On repeat” terwijl drummer Robin Wile alles strak in het gareel houdt. Het niveau staat heel hoog en zal voor de hele avond geen gram inboeten.
Integendeel.  Alle genres worden door elkaar gegoten, wat CDD hun eigen typische sound garandeert. Hun tunes en melodietjes worden ogenblikkelijk oorwormpjes en blijven hangen. Lennert ontbindt al snel zijn duivels en laat ons als een ware volksmenner proeven van zijn passie en gedrevenheid. Het podium en het publiek is van hem. Janus is de meest expressieve toetsenman die ik ooit mocht meemaken en raakt zijn knoppen aan als was het dat ze roodgloeiend stonden  en hij zich zou kunnen verbranden. En met locomotief Robin op de drums staat de AB al snel in vuur en vlam. 
“Neon Fever” zet netjes de trend verder en we vliegen van de ene climax naar de andere. Tom Barman komt op de screen even meezingen tijdens “Satellite”.  Alsof het nog niet genoeg was kregen we een punky kippenvel versie van “Are friends electric”. Hoe een cover het origineel kan overtreffen. Om dan ook nog even “Once in a lifetime” van Talking heads te bewerken. Enge meisjesstemmen en  op de videowall popjes met Mexicaanse dodenmaskers ondersteunen ‘Remain in Light’. En zo gaat de pletwals overtuigd, professioneel en mokersgewijs verder.
Het is niet mijn gewoonte om te vergelijken, maar hun West-Vlaamse makkers van Goose moeten hun hete adem in de nek voelen. “Smout maar uw kieten” zeggen wij West-Vlamingen dan. Lennert bespeelt het publiek met een ongelofelijke gedrevenheid, staat plots midden het publiek, laat ons hurken en weer recht veren. Op het einde, na een heuse feedback, besluit Lennert dat het feest nog niet afgelopen kan zijn en ramt er nog ‘eentje of twee’ door.
We worden aangeslagen, opgeladen en opgepept achter gelaten als de lichten aan floepen.

On Repeat · Matter of Time · Neon Fever Dream · Satellites · The Drugs Don't Work · Cry for Me · Are 'Friends' Electric? · Easy Life –Dry For Love - Girls Keep Drinking –Remain in Light – What you want – Mess with us - Holy Love – The Reeling - I remember

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de Handelsbeurs, Gent  9-11
Compact Disk Dummies 9-11-2021 (musiczine.net)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Morris and son - Voor wie The Doors nooit heeft kunnen zien

Normaliter is het not done om tribute bands of cover bands te recenseren. Maar hier maak ik met plezier een uitzondering. Een aantal toppers (Dominique, Piet, Gunter en Luc) nemen nog een topper (Zanger Roy) onder hun hoede en geven de meest puike interpretaties weer van een aantal Doors klassiekers. In de al even toplocatie Den Trap in Kortrijk.

Er wordt met sobere en efficiënte belichting en prachtige sound een sfeertje gecreëerd die duidelijk The Doors ademen. Uitgelezen intro’s en beklijvende versies zorgen ervoor dat je zo waar een Doors concert meemaakt. ‘Te kloffe erop’, zeggen ze in West Vlaanderen. Roy is Jim Morisson ‘gespogen en gescheten’, zeggen ze in West Vlaanderen.

We weten al van bij de opener “Break on through” dat het onvergetelijk zal worden. Drummer Do en bassist Luc sturen als een locomotief de gedreven oerrif. Toetsenist Gunter en gitarist Piet  creëren zowaar de perfecte Doorssound. De voormalige zanger van Kolos Roy zet een kolossale Jim Morisson neer. Ook 27, ook het metier en ook het aura. En zo gaat het maar verder met een uitgelezen playlist.
De intro van “People are Strange” pakt je bij de strot.  Het dreigende van “Riders on The Storm”, afgewisseld met “Love Street”, het rockende en stomende “Roadhouse Blues”, het perfecte “Waiting fort he Sun”, het pletwalsende “Light my fire” (wat een solo!), enzovoort….
U leest het goed: Er zijn superlatieven te kort en het publiek staat in brand. En het houdt maar niet op. “Alabama Song” is zowaar sterker dan de eerste uitvoering. Eventjes denk ik aan Live @ The Hollywood Bowl, die een dezer remastered in de bioscoop te zien zal zijn. Het niet evidente “The Changeling” krijgt een eigenzinnige interpretatie met de nodige en fantastische Doors sauzen. Roy zet een schorre en licht vervallen Morisson neer in “LA Woman” en laat ons proeven van het verval van Zijne Steeds In Leren Broek Dwarrelende.
Bissen doet Morris and Son niet met het voor de hand liggende “The End”, maar wel met het voor de hand liggende “When the Music is over”.

Het in leeftijd variërende en dolgedraaid publiek heeft The Doors meegemaakt tot in het diepste van hun vezels in de CBGB van Kortrijk, ook Den Trap genaamd. I rest my case.

Line up:
Roy Silverans ( Kolos, Ruis Wingman): Zang.
Gunter Callewaert (tig bands en projecten): Toetsen
Luc Buyttebier (Dolfijntjes, Les Sacs, Rebecca,…….): Bas
Dominique Dedecker (multi-instrumentalist bij Les Sacs, Discobars,  Ride This Train…) :
Drums
Piet Clarysse ( De Boomn van De Weireld, Les Sacs, Ride This Train, Satellites, tig projecten) : Gitaar.

Playlist:
Break on through /People are strange/Riders on the storm/Love Street/Roadhouse blues/Waiting for the sun/Light my fire/Alabama song/Love me two times/The Changeling /L.A. Woman/BIS - When the music ’s over

Organisatie: Den Trap, Kortrijk

IDIOTS - livestream - Alle dertien goed - Laat even de huiskamer ontploffen

Mistero Dufo is zijn staart kwijt, maar niet zijn streken. Met zijn partners in crime wist hij menig toeschouwer virtueel op stang te jagen. De eeuwige puber in hem sommeerde vier schaars geklede dames van danscompagnie Cie Helios en de perfecte gastheer Puvluv om zo een heus naar de seventies ruikende show een gigantische videoclip op de streamers los te laten. Zoals we gewoon zijn van Idiots sloeg de Batman-drummer als bij elkaar, hield Dick basgewijs alles retestrak en ging onze Roeselaarse Mauro - voor de gelegenheid in een Robin Hood pak gehesen - als een woesteling te keer op zijn zessnaar. Luc zag eruit als een kruising tussen Ozzy, Frank Black, Lucifer en hemzelf en heeft zowat iedere vierkante centimeter van Cultuurcentrum De Steiger verkend.
Neem daarbij nog de prima cameraopstellingen en dito belichting bij en je kent het resultaat: Een uur genieten van de Etna die op punt staat te exploderen. 13 Idiots klassiekers met zoveel power, gedrevenheid, vakkunde en absurditeit gebracht waarmee nogmaals bewezen is dat Idiots de beste liveband is en blijft.
Ons wereldberoemd ongekend prettig gestoord viertal is allang besmet met het virus om met hun gortige en tijdloze oerrock een onuitputtelijke geestdrift er door rammen, nog maar eens gloeiend, razend en bijzonder explosief, en dan eens weer naar hun normen ingetogen.
Rauwe lappen proto punk staan op het menu. Ook zonder publiek. Toch één detail: Wat een beklijvende versie van The Bill!

Beste lezer, inviteer wat vrienden in uw kot, zet wat hapjes en booze klaar en laat in deze coronatijd even je woonkamer exploderen en geniet na op volgende links.
https://www.youtube.com/watch?v=SM5wN8tlx4w 

Organisatie: CC De Steiger, Menen ism Idiots

Komrad Shoes - dirk. - En we hebben een Weezer!
Op een speelse manier zichzelf relativeren en belachelijk maken om serieus genomen worden en tevens dé meezinger van het jaar afleveren: Je moet het maar kunnen. En dan nog geruggensteund met een ‘belachelijk’ goede videoclip als was het een heuse reclamespot ( met Leli als cameo ). Je moet het maar kunnen. Jelle wil absoluut niet het warm water uitvinden met zijn poppy indie rock. Ik wed dat Weezer een arm veil heeft om zo’n sterke single neer te poten. Het weze Ben Crabbe vergeven dat hij dirk. een metalband noemt.