The Bollock Brothers - Met de vingers in de neus
The Bollock Brothers – The Psychedelics
De Molen
Roeselare

The Psychedelics  als eighties rock & new waveformatie, is ontstaan uit enkele uit de hand gelopen jamsessies met de eeuwig prettig gestoorde Joost en Bjorn in ‘The Manila House’ in Oostnieuwkerke. Daar ontstond tussen geestrijke middelen het idee om een band te starten met eigen nummers en bewerkte nummers uit de new wave-periode (Joy Division, The Sound, The cult,…). Dit kwamen ze even bewijzen als voorprogramma. Wat mij opviel is de stem van Joost die verbazend dicht bij die van Ian Curtis ligt. Geruggensteund door de gitarist die al elders zijn metalsoundsporen heeft achtergelaten kwamen we tot een consistent geheel met een redelijke unieke sound. De nerveusheid in de opener ‘Transmission’ maakte gauw plaats voor gedrevenheid, enthousiasme en speelplezier. Voortdoen, jongens!
Playlist: TRANSMISSION/MANILA ROCK/VISION THING/WINNING/SHE SELLS  SANCTUARY/ IN MEMORIAM/SUNRISE IN MOSCOW/EMMA/THE ESSENCE OF INTOXICATION

The Bollock Brothers - Jock McDonald is al een dikke dertig jaar de bezieler en frontman van het licht legendarische newwave-punk-cultbandje The Bollock Brothers. Iedereen kent wellicht nummers als “The last supper”, “The bunker”, “Harley Davidson (son) of a bitch”. Destijds vielen ze vooral op door het album van de Sex Pistols volledig te coveren in een electro-versie. Zodus, dertig jaar en evenveel kilo’s later gaat de immer sympathieke nog steeds de hort op met zijn Brothers, zij het in wisselende bezettingen. Meest opvallende figuur daarbij is Pat, die ooit nog de vellen bediende bij het ter ziele gegane Nacht und Nebel.
The Bollock Brothers kwamen , zagen en overwonnen zoals gewoonlijk. “The Bunker” zette meteen het overigens briljante publiek in vuur en vlam en het publiek droeg ‘el sympathico’ meteen zo goed als letterlijk op handen. De band stond, dankzij een retestrakke ietwat funky ritmesectie op scherp en op rood. Pat is bij deze onmisbaar geworden. De originele bassist Keith vervoegde de gelederen om een kervende versie van “The Slow Removal of The Left Ear of Vincent Van Gogh” neer te poten. Een jonge locale getalenteerde veertienjarige doedelzakspeler kwam een nummer meespelen en zorgde voor het nodige kippenvel. Met “Harley Davidson” hoorde je haast Gainsbourg himself zingen.
 Na een hele resem hoogtepunten kreeg ondergetekende de finale doodsteek met meer dan beklijvende versie van “Faith Healer”, waarbij originele schrijver en uitvoerder Alex Harvey zaliger ongetwijfeld een arm veil zou hebben gehad om zo’n versie te spelen.

Conclusie: een ware reünie van long time no see friends. Op naar Brugge op negen mei aanstaande.

The Rott Childs waren wat mij betreft totaal overbodig. Scherp en agressief gitaargeweld, geruggensteund door loops,  andere electronica en visuals als was het dat ze het warm water hebben uitgevonden. Robijntje wasverzachterbeertje dat halfduits spreekt, lijkt mij eerder voer voor vierdejaarsstudenten in de kunstschool in hun poging om origineel te zijn.

Gruppo Di Pawlowski - Het is algemeen geweten dat Mauro een van de beste gitaristen van Belgie en omstreken is. Het is algemeen geweten dat hij tevens een geniaal muzikant is. Het is algemeen geweten, sedert zijn passage op de muzikantendag in AB, dat hij een begenadigd entertainer is. En nu is het algemeen geweten dat Mauro een enorm podiumbeest is die zijn duivels als geen ander kan ontbinden. Mauro zonder gitaar op het podium, wie had dat nu kunnen bedenken? Gruppo Di Pawlowski heeft ons in de Kreun meer dan serieus van ons sokken geblazen. De genialiteit van de waanzin. Undergroundlegende Albini, producer van hun album ‘Neutral Village Massacre’, heeft duidelijk zijn stempel op hun sound.
Eigenlijk is het een kloteklus om hierover een verslag te schrijven. Deze vulkanische muziek moet je zien, voelen, horen en vooral live meemaken. Dit zootje ongeregeld en tevens supermuzikanten begonnen hun demonische trip met “Do the watching the ex-wives dance dance”, waarin het begrip noise wordt geherdefinieerd. Elko Blijweert scheurt de ene riff na de andere uit zijn zessnaar, Jeroen Stevens en Ben Younes – het weze hem vergeven dat hij bij de Rott Childs speelt – zorgen voorde retestrakke ritmesectie. Pascal Deweze en Sjoerd Bruil zorgen voor de aanvullende gestructureerde chaos.
Op deze Beefheart van de jaren 2010 mag onze Pawlowski zijn duivels en zijn chaotische gekheid op het hoogste niveau ontbinden. Als een bezetene raast hij vreemde klanken wouwelend over het podium. Het laatste optreden eer de wereld vergaat. Eigenlijk deden de songs er niet meer toe. Toch nog even ‘Jonge Helden’ van Arbeid Adelt! vermelden, alsook het donkere ‘Phone call from a ruin’ en de waanzin van ‘experiments in haste’. Het enige mindere en absurde aan dit super optreden was een soort intermezzo waarin een of andere stand upper enkele flauwe grappen debiteerde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/gruppo-di-pawlowski-10-04-2014/
Organisatie: Kreun, Kortrijk

ID!OTS – Laaiend explosief!

In Belgie komt topkwaliteit altijd boven drijven, en zo als gewoonlijk is dat in Kortrijk. Zo ook met het niet minder dan geniale ID!OTS, dat werd opgericht in 2012 op een varkensboerderij ergens te velde in Lichtervelde. Cd werd opgenomen in La Chapelle eind oktober 2013. Redelijk vlug na hun eerste optredens werden Dick, Luc , Tom en Wouter opgepikt door Waste My Records, en werd Peter Verstraelen hun vaste booker.

Men schreef al dat  ID!OTS veel potten zal breken en dat het een schande zou zijn indien ze geen Mia zou vinden. Wel, ze zitten er geen millimeter naast. Opener “Mosquito” grijpt je meteen vakkundig naar de strot om je gedurende de rest van deze schijf niet meer los te laten. Je hebt constant het gevoel op een vulkaan te zitten die op het punt staat serieus uit te barsten en je hoort meteen wat voor klassemuzikanten aan het werk zijn. John Spencer meets Captain Beefheart. Eat your heart out, Triggers!

Ernst wordt afgewisseld met puberale teksten. “C2H5OH” doet me denken aan het betere Claw boys Claw, maar dat zou  ID!OTS oneer aandoen. De lezer zal al begrijpen dat dit zootje ongeregeld moeilijk in een vakje te stoppen valt, en dat hoeft helemaal ook niet. Het zou zelfs idioot zijn om dat te doen. Een eerste luisterbeurt geeft je al meteen enkele nieuwe favoriete nummers (“Mosquito”, de heerlijk vettige blues op “Hangman”, de octaver op “The Bill”, “C2H50H”, “60Miles”), en ze vallen op geen enkel zwak moment of minder nummer te bespeuren. Alles wordt gedragen door een zeg maar retestrakke bas en drum, het gitaarwerk is perfect explosief en je hoort alleen al aan de zanger Dufo dat hij een podiumbeest is.

Noteer ook dat deze ID!OTS nu reeds een livereputatie heeft. Deze idiots savants komen op 25 april aanstaande in de Kreun hun cd voorstellen. Wie er niet bij zal zijn is een idioot.

Best te omschrijven als Indie Grunge met wat Ska erbij. Nirvana meets  The Strokes meets Jimi Hendrix meets  Sex Pistols, ...

New Killer Shoe zijn ongeveer rond met hun debuut, opgenomen in de Gospel Oak Studio ligt dra in de winkelrekken.

Het eerste lied “Pretty Reckless”  begint met een sterke intro en zet meteen de toon voor de verdere nummers en het volledige album. “Crooks” is mij iets te plat en commercieel. Precies als was het dat honderden andere bands reeds zoiets geschreven hebben.  Gelukkig hebben ze met “Leave me alone” direct weer de juiste vibes te pakken. Idem dito voor “Throwing Shapes”, “Make Your Move” en “Love Rocket”. 

Mijn favoriet op deze schijf is de bonus track  “Losing My Mind”. Met zo’n nummer wakker worden is de garantie dat er een goede dag op komst is. Q-uotering: 8/10

By Surprise is een viertal eeuwige vrienden uit New Jersey die al in 2006 met muziek begonnen zijn. Devin P. Carr, Patrick R. Gartland, Daniel J. Saraceni en
Robert J. Wilcox maken van die heerlijke herrie die je het best kan omschrijven als indie punk met een emotioneel kantje aan.
It doesn’t look like they’re going to play in Belgium this moment, but you better keep an eye on it.

De heerlijke hakbijl !
Reeds negentien jaar maken deze intussen kalende en bebaarde postrock Schotten van die heerlijke ruwe, rauwe en dus gelaagde teringherrie. Ook deze achtste en niet minder dan schitterende ‘Rave Tapes’ plegen talrijke aanslagen op uw trommelvliezen. Met wat electronische synthtexturen in de mix ontpopt het tweede nummer “Simon Ferocious” zich langzaam maar zeker tot een sloom en grommend beest zoals we dat van Mogwai gewoon zijn. Heerlijk om naar te luisteren als je in stomdronken of andere sferen vertoeft. Het wilde “Hexon Bogon” is dan eerder een kloeke deur die vakkundig in je gezicht wordt geramd. Even wat ritme uittesten op “Master Card” en even heel vet  knipogen naar Kraftwerk’s “Autobahn” op “Remurdered”, en je weet het  al.
Mogwai is sinds hun perfecte debuut ‘Young Team’ uit 1995 niet echt van plan om zichzelf opnieuw uit te vinden. Zeker op de tweede helft. En dit hoeft ook niet.
Niettemin klasseer ik deze ‘Rave Tapes’ nu al bij hun betere werk: Sterke composities die aan de ene kant zachtjes verder ebben en aan de andere kant netjes aanzwellen tot het geflirt met electronica en vooral met hard-core. Dit alles met die fantastische opgestoken middenvinger.

Nick Cave & The Bad Seeds - Zoals hij gewoon is en als was het dat hij even een bakkerij binnensprong om een grof brood te scoren, flirtte onze voormalige koorknaap Nicholas Edward Cave met de duivel en speelde zowat iedereen die ook maar een greintje naar concurrentie zou kunnen en durven ruiken naar huis. Jezus met kloten. Met een zekere pose en de nodige theatraliteit kwam onze grottenmens met zijn slecht zaad naast zijn talloze klassiekers zijn nieuwe ‘Push The Sky Away’ voorstellen. Even weg van het stomende en brute Grinderman, even weg van Blixa en Mark die jaren geleden The Seeds voor bekeken hielden. Warren Ellis rules! Dit bebaarde  multitalent vervangt op treffende wijze Micks pianogehamer en Blixa’s explosieve en dissonante gitaargeweld, en dit met pakweg een viooltje en een dwarsfluitje. De nieuwe krijtlijnen zijn duidelijk getrokken. De subtiliteit van het ogenschijnlijk zinloos geweld.

Met het heerlijke en rustig kabbelende “Whe know who U R “ zette Cave en Co de set in en alras kwam onze bijbelman de voorkant van het podium opzoeken. Als een ware profeet en orator ging Nick door een verbazingwekkende set met allen maar kippenvel op het menu. Ondergetekende stond met opengesperde muil als aan de grond genageld te luisteren. Het is aan weinig artiesten gegeven om na meer dan dertig jaar nog strelend en mokerslagsgewijs tegerlijkertijd nog dergelijke uppercuts uit te delen. In “Jubilee street”, pas het tweede nummer, worden meteen ook de kaarten even herschud en word ik er meteen weer aan herinnerd waarom ik zo’n fan ben: Die kerels maken heerlijke teringherrie.
En dan nog even de heerlijke postpunk ode aan een zekere Elvis met “Tupelo Boy”. Alweer een lel van jewelste. Het publiek wordt stilletjes aan klaar om geëxecuteerd te worden. Resultaat: “From her to eternity” De klasse druipt er overal van af.  Zelfs Mephisto dient even gas terug te nemen om zich achter de piano te scharen. Cave kan als geen ander een liefdesbrief schrijven. (Love Letter).
Subtiliteit in het kwadraat met de instant klassieker “Push The Sky Away”. We maken het even stil in ons hart met “God is in The House”.

Gaat die kloot dan nog even als afsluiter niet  mijn trouwliedje “Into My arms” als een ware middeleeuwse bard brengen? Moet ik er heel aan, Mr Cave?  Wil ik nog andere concerten zien?

Neem gerust een kijkje naar de pics van zijn set tijdens Lowlands 2013
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=detail&catid=3936&id=39254

Organisatie: Live Nation

Crammerock 2013 - Alweer een schot in de roos
2013-09-06 & 07

Ik weet niet hoe het komt, maar ik blijf CR een van de beter festivalletjes vinden. Ondanks het feit dat het daar vol loopt met Antwerpenaren en Hollanders. Ondanks het feit dat er twee podia recht over elkaar staan in één tent  en  de ene de andere stoort met soundchecks. Neen, dus . Die vogels van de organisatie zijn er weer in geslaagd heel breed te programmeren en kanjers binnen te rijven. Voor elk wat wils. Op de koop lopen er niet alleen op het terrein veel West-Vlamingen rond, maar ook op het podium: Prozark, SX, Arno, Steak, …… .  Alsof dat nog niet genoeg is , mocht Vanneste zijn alter ego Freddy Devadder de optredens aan elkaar praten. ‘Da mjiendje nie’.

dag 1 – vrijdag 6 september 2013
Op naar de festivaltent, waar het kruim van de Belgische music scene (Willow, Psycho 44, Steak Number Eight, Zornik en The Van Jets, ) reeds aan de beurt is geweest… We horen van de knallende, strakke riffs van Lou Barlow en gouwe ouwe Joseph Mascis – Ruben Block over 20 jaar – aan de zang, Dinosaur Jr. levert een knappe set af. Na tien studioalbums blijven ze boeien, er kan zelfs een cover van The Cure vanaf. Ik voel me plots ‘juist gelijk in den hemel’. Wie kan beter?

De twee jonge snaken van Black Box Revelation, toch ook al drie langspelers gebaard, bevestigen hun stevige live-reputatie en het publiek juicht massaal wanneer op de tonen van “I think I like you” het eindsignaal van Schotland-België weerklinkt. Kippenvelmoment!

En dan nog een serieuze mokerslag van Dinosaur Junior. Reeds  twintig jaar zijn onze indie rockers bezig. Reeds twintig jaar brengen ze meer dan behoorlijke schijven uit met zowel pareltjes als tegenvallers. Ze hebben dus goed naar The Stooges geluisterd. Mascis omringt zich met Marschall torens en moet perse na ieder nummer zijn Jazzmaster stemmen, Barlow hangt zijn bas onder zijn knieen en speelt er gewone akkoorden op en de drummer lijkt net van een of ander Hawaiaans strand te komen. En toch speelt dit trio right in the face een retestrake set die je blijft vasthouden. Oordoppen waren zeker niet overbodig. Het is er hem duidelijk aan te zien dat die gasten al enkele decenia samenspelen. Ze voelen elkaar perfect aan en serveren de ene uppercut na de andere.  Halverwege  de set kwam dan hun wereldhitje “Feel The Pain”: ‘Zijne Retestrakheid’ gaf ons kippenvel. Nog even een windhoosje met “Start Chopping”, een heerlijke fuzz  in “Freak Scene” en de mooi gevonden tegentijden in “Out There”. Met “Just like heaven” (The Cure) en het verpletterende “Sludgefeast” trachtte Lou ons nog eens knock out te slaan, wat eizona lukte ook.
Een fantastische pletwals die een beetje de bezieldheid van hun overgrootvaders The Stooges mist. Lang leve tinnutis.

Daarna is het de beurt aan Manic Street Preachers. De Welshmannen zijn maar al te blij dat buurland Schotland de boot inging tegen de Rode Duivels en trakteren ons op een heuse best-of set afgewisseld met nummers uit hun gloednieuwe plaat ‘Rewind the Film’, vanaf vrijdag in de winkel. James Dean Bradfield trekt smoelen zoals alleen Rowan Atkinson dat kan en wij zingen uit volle borst mee. Voldaan en met de glimlach op het gezicht kijken we dag twee tegemoet. De Hollandse Jeugd laten we aan ons voorbijgaan.

dag 2 – zaterdag 7 september 2013
Roland en Mauro begonnen een verrassend klassieke start.Een best te pruimen portie country blues folk. Daarna lieten ze Reena Riot eventjes alleen haar ding doen op het podium, om daarna heel gedreven en zoals verwacht de experimentele en improviserende toer op te gaan. Roland creeert samen met zijne genialiteit Mauro heerlijke klanktapijtjes die redelijk door merg en been kunnen snijden. Eigenlijk iets te vroeg geprogrammeerd.

SX wil nog steeds een of ander charisma claimen maar slaagt daar met de ietwat pretentieuze set met het clichematig slangengekronkel niet in. Meteen met hun radiohit “Gold” aftrappen houdt uiteraard risico’s in en om een publiek in te palmen moet je meer doen dan gerecycleerde indiepop presenteren alsof het warm water weer is uitgevonden. Laten we dit Kortrijks trio toch nog groeikansen geven.

The Scabs, zonder Reena Riot’s vader, speelden een retestrakke ‘best-of’ set en bewezen dat zij de enige en echte Vlaamse Stones kunnen genoemd worden.  Muzikaal gezien viel er absoluut niets op aan te merken.  Locomotiefdrum, fantastische verse bassist , een ‘swinnende’ ritmegitaar en een Willy Willy die de ene rif na de andere neerpoot. Ondanks een technisch akkefietje in het eerste nummer, vallen deze heren op geen enkele fout te betrappen. Maar helaas pindakaas. Ik kreeg al snel de indruk dat ze daar gewoon hun ding stonden te doen zonder meer. Passieloze perfectie dus.

Na met zijn ‘ Le Franc Belge’  het Franse lied te hebben herdefinieerd en met een zowat perfecte set in Lokeren de puntjes op de i te hebben gezet, kwam Daan dit nog eens leuk overdoen met de spreekwoordelijke vingers in de neus. Jean-Francois Assy spiest met Helvetische precisie baslijntjes in je maag. Blazer en manusje van alles Jo Hermans zorgt voor heerlijke arrangementen en die typische sound. De eeuwig fantastische verschijning Isolde Lasoen blijkt er niet alleen niet naast te meppen maar weet zich met haar zoetgevooisde stem te profileren tot een gretig performer. Jeroen Swinnen toetst alsof zijn leven ervan afhangt en druipt van het speelplezier. De rangen worden gesloten door niemand meer of minder dan gitaarwonder Geoffrey Burton ( Arno, Hong Kong Dong, Iggy Pop, Adamo, Absynth Minded,…..).De tent ontploft. 

Arno kwam, zag en vergat te overwinnen. Ons icoon stond niet echt op scherp, alhoewel hij voor een heel strakke set gekozen had,  hard, rauw en potig. Vanavond was er geen plaats voor de chansonnier in Arno, geen gevoelige songs als “Dans les yeux de ma mère”. Wel een verbeten, strakke en bijwijlen loeiharde set waarin meermaals de geest van TC Matic voorbijraasde. Arno kan dezer dagen terugvallen op een werkelijk fantastische band die stijf staat van de spanning.  Gitarist Filip Wauters deed in één klap Geoffrey Burton en Jean Marie Aerts vergeten, Serge Feys is sowieso onmisbaar, maar ook een ronduit verbluffende bassist Mirko Banovic bracht het voltage niveau naar eenzame hoogtes. Hoogtepunten waren “Que Passa”, “Die Lie” en natuurlijk de onvermijdelijke nationale erfstukken “Putain Putain” en “Oh La La La” . Goed begonnen, ok, maar na enkele nummers begon de man die tegenwoordig vergeet te stotteren, gretig te rommelen aan zijn blaadjes op het pepiter en als een door een wesp of zes gestoken man in zijn kraag en vest achter zijn oortje te zoeken. Heeft Arno DMC (dement maar content)?

Flaming Lips hield het bij een fantastische licht- en andere show, muzikaal sterk ondersteund, en kon heel velen enthousiasmeren.  Deze heerlijke zichzelf relativerende clowns brengen hallicunante artrock en brengt je in andere sferen. Even amusant en verbazingwekkend zoals ze altijd zijn. Nu en dan toch een  nummer te herkennen. Moeilijk te vatten groepje toch.

Wat is Crammerock een heerlijk festival!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4027

Organisatie: Crammerock, Stekene

Gent Jazz Festival 2013 – Joe Lovano & Brussels Jazz Orchestra – Jacky Terrasson – Sal La Rocca Band
Gent Jazz Festival 2013
Bijlokesite
Gent

Van 12 toe 20 juli brengt Gent Jazz op de Bijloke voor de twaalfde keer hun heerlijke mix van Jazz en aanverwanten.

En weer konden we rekenen op een meer dan heerlijke ontvangst van dit sfeervolle festival. Wat deze keer andermaal opvalt is de vlekkeloze organisatie. We krijgen nu ook een tweede podium, de Garden Stage, waar jong en minder jong talent ons trakteert op hun kunnen. Voorts zijn er dagelijkse krantjes met een duiding van de programmaties, staan er her en der wachttorens met infozuilen die tevens ook voor een zo mogelijk nog fijner geluid zorgen.  Reken daar nog de ronduit fantastische catering bij en je merkt dat we hier alweer rot verwend worden. En dan ben ik nog niet eens over de muziek begonnen.

Sal La Rocca Band mocht zich twee maal komen bewijzen op de Garden Stage. Deze voormalige rockgitaristzoekt het met zijn contrabas  al een dikke dertig jaar in de jazz en stond ondertussen al naast Toots en Catherine. Samen met een tenorsax, een drums,een piano en een gitaar krijgen we een klassieke bezetting met heel klassieke standards. Zelfbevlekking is hen niet vreemd.

Jacky Terrasson begint zeer ingetogen op zijn piano en brengt toch heel onverwachte wendingen en experimenteert graag. Deze technisch geniale pianist laat zich begeleiden door  al even foutloze muzikanten: Cécile McLorin Salvant (zang), wat een stem,  Michel Portal (klarinetten), Stéphane Belmondo (trompet, bugel), Minino Garay (percussie), Burniss Travis (bas), Leon Parker (drums). Bezieldheid, speelvreugde en kwaliteit troef bij deze bende: een heerlijke mix van Franse chanson (!) en Amerikaanse jazzstandards met hier en daar een verwijzing van gekende melodieen. Dan nog even een heerlijk intermezzo waarbij de stem een heus instrument wordt en zijn bast even een drumstel wordt.  Eerste hoogtepunt en kippenvel is een feit. “Gouache” mag of moet iedereen aanschaffen.

Joe Lovano komt eventjes geschiedenis schrijven met het twintig jarige Brussels Jazz Orchestra. Samen namen ze een album op met arrangementen van Gil Goldstein: ‘Wild Beauty’ dat in juli uitkomt bij het label Half Note. Deze bestaat uit acht overheerlijke composities van de meester zelf en werden in primeur in Gent gepresenteerd. Lovano’s saxofoonstijl is tegelijk modern en traditioneel. Hij verwerkt er veel elementen van grote jazzsaxofonisten in, schuwt het niet om grenzen af te tasten maar heeft toch een eigen stem. Het swingende enhet eerder massieve geluid herinnert je dikwijls aan de heerlijk jaren dertig.  Zonder uitzondering staan alle muzikanten vol enthousiasme te spelen. De honderden verwonderde en bewonderende blikken liegen er niet om. Joe Lovano (tenorsaxofoon en aulochrome), Frank Vaganee (altsaxofoon), Dieter Limbourg (altsaxofoon), Kurt Van Herck (tenorsaxofoon), Bart Defoort (tenorsaxofoon), Bo Van Der Werf (baritonsaxofoon), Marc Godfroid (trombone), Lode Mertens (trombone), Frederik Heirman (trombone), Laurent Hendrick (bastrombone), Serge Plume (trompet), Nico Schepers (trompet), Pierre Drevet (trompet), Jeroen Van Malderen (trompet), Nathalie Loriers (piano), Jos Machtel (contrabas), Toni Vitacolonna (drums)

Gentjazz is alweer aan een schitterende editie begonnen…..

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent