Pauwel De Meyer mocht deze avond inzetten en deed dit met korte, rustige songs.  Hij heeft een stem van een getormenteerde ziel en ziet er ook zo uit...  Tussen zijn nummers door heeft hij telkens net iets te veel werk om zijn gitaar te stemmen...

Dan was het de beurt aan ‘big mouth’ Ian McCulloch.  Samen met zijn ondertussen vaste kompaan Gordy Goudie betrad hij het podium van de Balzaal van de Vooruit, die zeer matig gevuld was.

Vergane glorie ? Totaal niet, we kregen een concert voorgeschoteld om vingers en duimen af te likken. Gordy kroop volledig  in de rol van Will Sergeant.  Zijn meesterlijk gitaarspel gaf de songs een extra dimensie en Ian bepaalde het ritme en tempo op zijn klassieke gitaar.  We zagen ook een totaal andere Ian : hij had zijn mantel van arrogantie thuis gelaten en ook zijn drang naar drank. Opvallend nuchter en geconcentreerd, presenteerde hij uitmuntende versies en arrangementen van een aantal Bunnymen-klassiekers.  Hij was goed bij stem en smeerde die stem deze keer niet met rode wijn, maar met water, melk en vloeibare honing zowaar... Hij was niet nukkig en ergerde zich niet aan het licht of de techniek, zelfs een labiele en krakende stoel bracht hem niet uit zijn evenwicht (letterlijk en figuurlijk). Hij concentreerde zich op zijn gitaarspel en zang en bewees nogmaals dat een groot artiest te zijn, die ook zonder vedette-allures een podium en publiek kan innemen.
'Verplichte' en traditionele openers “Rescue” en “Villiers terrace” zetten meteen de toon en doen ons eraan denken dat ‘Crocodiles’ toch wel een van de beste debuutplaten is, die op ons afgevuurd werden. Tussen de klassiekers door liet hij af en toe (misschien te sporadisch) wat nieuw werk horen. “Pro patria” van de gelijknamige en moeilijk te verkrijgen cd was een eerste hoogtepunt, onmiddellijk gevolgd door een volledig akoestische versie van “Trust”, die Ian volledig voor zijn rekening nam. Tussen “Zimbo”, “The Fountain” en “Badbugs” passeerde een stomende versie van “Waiting for my man”, een ode aan...  “7 seas” bracht het publiek en vooral Luc-Gorki-De Vos in vervoering.
Het intieme en sfeervolle concert werd afgerond met een aantal klassierkers, zoals “Dancing horses”, “Nothing last for ever“ (dat live altijd veel beter klinkt) en -volgens Ian zelf- zijn beste nummer ooit “The Killing Moon”.

We kregen slechts 1 bis, maar wat voor een : “Lips Like Sugar”, voorafgegaan door een leuke interactie met het publiek. Op vraag van het tevreden publiek zette hij “Lift me up” en “Me and David Bowie”... Ian zocht en vond de akkoorden en liet een fragment van beide nummers uit de laatste cd horen.
En dan liet Big Mouth zich nog eens gaan ...: "Bowie brengt toch niet veel goeds meer op de markt en zou misschien beter dood zou zijn..." Een kleine uitschuiver tijdens een groots concert.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/ian-mcculloch-17-05-2013/
(met dank aan de vrienden van Motherlovemusic http://www.motherlovemusic.be )

Organisatie: Democrazy, Gent

Daan, wat mij betreft een groepsnaam, kwam in Brugge zijn ‘Le Franc Belge’ voorstellen. En hoe! Met verve keerde onze avonturier terug naar the 70ties sound uit zijn jeugd.

Hij omringt zich ook deze keer met muzikanten om u tegen te zeggen. Jean-Francois Assy spiest met Helvetische precisie baslijntjes in je maag. Blazer en manusje van alles Jo Hermans zorgt voor heerlijke arrangementen en die typische sound. De eeuwig fantastische verschijning Isolde Lasoen blijkt er niet alleen niet naast te meppen maar weet zich met haar zoetgevooisde stem te profileren tot een gretig performer. Jeroen Swinnen toetst alsof zijn leven ervan afhangt en druipt van het speelplezier. De rangen worden gesloten door niemand meer of minder dan gitaarwonder Geoffrey Burton ( Arno, Hong Kong Dong, Iggy Pop, Adamo, Absynth Minded,…..)
Weet ook dat er op het podium een band staat, en niet Daan en muzikanten. Het geheel is meer dan de som der delen. Onze eeuwig eigenzinnige crooner ontpopt zich tevens tot een fantastisch entertainer en standup comedian. Alleen met zijn bindteksten kan je een plaat vullen. Hij weet zijn publiek met zijn typisch ironische ondertoon danig naar zijn hand te zetten.
Met bovenstaande gegevens en een aantal wereldsongs op zak kan het dus niet mislukken. Voor elk hoogtepunt dat ik nu zal vermelden, doe ik er twee andere oneer aan . We maken al meteen kennis met de seventies sound die Daan heruitvindt en het publiek is direct mee. “Ma Vendeuse” valt op door die typische ‘Nick Cave ‘-geluidjes.  Het nieuwe werk wordt vakkundig afgewisseld met ouder werk, en moet er niet voor onderdoen. “Ex-es” wordt aangekondigd met de vraag of er iemand zijn ex mee heeft terwijl ze het nog niet weet. En zorgt voor het tig-ste kippenvelmoment. Op “Conducteur Fantome” gaat hij samen met Isolde heerlijk flirten met kitsch. Een net niet bij de haren getrokken duet dat eindigt met beiden op de drums. “Melodie Paroles” proeft van de Balkan. “La guelle du loupe” verandert ras in “Icon” en doet de zaal ontploffen.  Woorden schieten te kort voor “La crise”, het spooky ingeleidde “La Vrai Decadence” en “Lust or Love”. “The Kid” doet nog het meest denken aan een nieuwe versie van “Like a rolling stone” (wat een muzikanten, gvd…)

Het nu al briljante concert wordt perfect met in de bis het obligate heerlijke “Swedisch Designer Drugs” en een heuse Goose-versie van “Housewife”, waarbij zowel band als publiek hun duivels loslaten. Stomend en stomverbaasd blijft dat publiek achter. De groep Daan is meer dan klaar voor het seizoen. Allen erheen en allen ‘Le Franc Belge’ aanschaffen.

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Vijf jaar geleden vroeg ik me het volgende af: Is er hier geen sprake van een hype en wordt niet alles opgeblazen? Een roedel jonge genieën die op amper 15 jarige leeftijd zomaar eventjes de Rock Rally wint? Zullen deze jonge adonissen door hun gebrek aan maturiteit zich niet te snel verbranden? Het antwoord is drie maal: ABSOLUUT NIET.

Na ‘When The Candle Dies Out’ en  ‘All is Chaos’  komen onze postrockers ‘The Hitch’ voorstellen. Steak Number Eight is duidelijk volwassen geworden en hebben met de vingers in de neus eventjes komen bewijzen dat ze in hun genre tot de gevestigde waarden behoren. Voor eerst door het wat lauw onthaald – tja, spreek maar Frans tegen Kortrijkzanen - voorprogramma  na de eerste noten al naar huis te spelen. En verder, gewoon alles klopt : Perfecte sound, perfecte belichting en live art painting  ( thanks, Simon Verschelde en co). Wat deze knapen presteren is zonder weerga: Heel professioneel en  heel aardige songs. En als Brent zijn keelgat open zet….. je zou je beginnen afvragen waarom hij een micro nodig heeft. Hij heeft zijn stem precies  net niet naar de kloten gezongen en geschreeuwd.
Liefhebbers van Mogwai, Godspeed ! You Black Emperor en ja, Metallica en Tool komen ruimschoots aan hun trekken. Minimalistische lijnen worden gelaagd en opgebouwd tot het je strot vastheeft en niet meer loslaat. Je hoort zelfs flarden van Pink, Floyd, The Cure, Nirvana… En dit geldt eigenlijk voor alle nummers: Als basis heerlijke eerlijke rockschema’s, met een saus van zalige soundscapes, gebracht door vier jonge fantastische muzikanten. En toch zou je zweren dat die gasten al een stuk of dertig jaar bezig zijn.

In hun genre zijn ze niet echt vernieuwend maar gelukkig hebben ze niet de pretentie om het warm water nog eens te moeten uitvinden. En toch…. zijn ze uniek in hun genre, hoe paradoxaal dit ook mag zijn.

Pics set Vooruit Gent op 12 maart 2013 http://www.musiczine.net/nl/fotos/steak-number-eight-12-03-2013/
Organisatie: Kreun , Kortrijk

Onze excentrieke Welshman John Cale heeft met een dijk van een concert bewezen dat op veelzijdigheid, klasse en genialiteit geen leeftijd staat. Zijn passage op het Brussels Summer Festival tijdens de laatste zomer staat al voor eeuwig in mijn geheugen gegrift en het zou een klein mirakel zijn mocht hij nu in zijn vertrouwde Vooruit (de zevende passage alweer) nog beter doen, als dat zou kunnen. Wel het wonder is geschied:  Onze creatieve duizendpoot komt zijn nieuwe ‘Shifty Adventures in Nookie Wood’ presenteren en heeft een voortreffelijke band mee. In de zaal komt dit dus nog beter tot zijn recht dan op een festival.

Het concert wordt aangekondigd met enkele minuten vioolgekrijs. Onze knoppenanalfabeet en voormalige knorpot komt met zichtbaar plezier het podium opgewandeld en slaat met een ietwat onhandige indruk de toetsen aan. Zijn topmuzikanten doen de rest en zorgen voor een instrumentale intro die meteen de toon zette voor heel het concert: alleen maar hoogtepunten en verschroeiende versies van gekend en minder gekend werk. Heerlijk hoe Hij Waarop Leeftijd Maar Geen Vat Krijgt dat ‘Redefinitions’ noemt.  Cale had er overduidelijk zin in, de musici stonden retestrak en het samenspel mag je gerust perfect noemen. Zoals de ook aanwezige Paul Decoutere ( De C van TC Matic) me toevertrouwde: Als zijn muzikanten ook maar tien procent van Cale’s talent bezitten, mag je een perfect concert verwachten. En Paul heeft niet overdreven.  Het speelplezier droop er gewoon af.  Subliem heeft een naam.
Dustin Boyer (wat een gitarist) zorgde voor die fantastische dissonanten bij opener “Hedda Gabler” uit ‘Animal Justice’ EP, gevolgd door het al even bij de strot grijpende “Captain Hook” uit ‘Sabotage’. Het kan verdomme nu al niet meer stuk. “Perfection”: de titel zegt alles. “The hanging”. Toverde Boyer nu trompetgeschal uit zijn zessnaar?  Met “Cry” leren we al snel van bassist Joey Maramba en drummer Alex Thomas wat een ritmesectie moet zijn, met een heerlijk funksausje.
Even de experimentele toer op met “December Rain”, “Face To The Sky” en “I wanna talk 2U”, met de verplichte viola. Cale en co komen op orkaankracht met zijn ‘redifinition’ van “Leaving It Up To You”, gevolgd door “You Know More Than I Know” en “Guts”. Alles snijdt door merg en been. Onze zeventigjarige kwajongen roept ons tijdens “Picasso” met duidelijke pretoogjes dat hij ons moeder heeft geneukt, geeft zijn strijkstok aan basist Joey en bewijst dat hij met “Nookie Wood”  nog altijd een begenadigd songschrijver is.We zijn bijna knock out..

Hoe kan je beter eindigen met een  stomende “Venus in Furs”. Zo weten de jongeren in het publiek dat Cale de medeoprichter is van de belangrijkste rockband , V.U., ooit. Sorry, lieve Lou Reed, je staat mijlenver achter bij uw voormalige kompaan.

Paylist: Hedda Gabler/Captain Hook/Cry/December Rain/Perfection/Living With You/Leaving It Up To You/I Wanna Talk 2U/Guts/You Know More Than I know/Helen of Troy/Pablo Picasso /Face To The Sky/The Hanging// Nookie Wood/Venus in Furs

Organisatie: Democrazy, Gent

Dinosaur Jr - Reeds  twintig jaar zijn onze indie rockers bezig. Reeds twintig jaar brengen ze meer dan behoorlijke schijven uit met zowel pareltjes als tegenvallers. Ze hebben dus goed naar The Stooges geluisterd.
Mascis omringt zich met Marschall torens en moet persé na ieder nummer zijn Jazzmaster stemmen, Barlow hangt zijn bas onder zijn knieën en speelt er gewone akkoorden op en de drummer lijkt net van een of ander Hawaiaans strand te komen. En toch speelt dit trio ‘right in the face’ een retestrake set die je blijft vasthouden. Oordoppen waren zeker niet overbodig.

Het is er hem duidelijk aan te zien dat die gasten al enkele decennia samenspelen. Ze voelen elkaar perfect aan en serveren de ene uppercut na de andere.  Helaas is deze geoliede machine niet vies van enige routine en vond ik het publiek eerder wat lauw reageren. Nou ja, ondergetekende had net de explosie van Goose in de AB achter de kiezen. We werden al ras getrakteerd op het nieuwe ‘I bet on Sky’, dat moeiteloos naast vroeger werk kan staan. Mooie single, die “Don’t pretend you didn’t know”, zonder de arrangementjes met synths en viooltjes.
Halverwege  de set kwam dan hun wereldhitje “Feel The Pain”: Zijne Retestrakheid gaf ons kippenvel. Nog even een windhoosje met “Start Chopping”, een heerlijke fuzz  in “Freak Scene” en de mooi gevonden tegentijden in “Out There”.
Met “Just like heaven” (The Cure) en het verpletterende “Sludgefeast” trachtte Lou in de bisronde ons nog eens knock out te slaan, wat ‘eizona’ lukte ook.

Een fantastische pletwals die een beetje de bezieldheid van hun overgrootvaders The Stooges mist. Lang leve tinnutis.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dinosaur-jr-11-02-2013/

Pics van hun set in Trix Antwerpen op 9 februari 2013
http://www.musiczine.net/nl/news/divers/dinosaur-jr-believo-trix-antwerpen-op-9-februari-2013-pics/

Organisatie: Kreun , Kortrijk  

Er valt nauwelijks een etiket te kleven op deze band die zichzelf noemt naar een of ander schaapachtig sokkenpopje. De meesten kennen Wagner en co enkel van de eigenzinnige, maar superbe cover “This Corrosion”, ooit grijs gedraaid op StuBru – wie daarvoor kwam, was er meteen aan voor de moeite. Lambchop heeft al jaren een patent op de ongemeen boeiende mix van alternatieve country, folk, soul en rock.

Begin 2012 verscheen Mr M, de elfde langspeler van de groep. Na vier jaar stilte werd het ook een van hun betere schijven met hun typische warme sfeerrijke en ontroerende liedjes, of noem het maar composities. Deze keer opgedragen aan ons aller Vic Chesnutt. “Gone tomorrow” weze hier een perfect voorbeeld van. Slow motion soul noemt Kurt Wagner het zelf, die meeslepende mix van countrysoul, jazz en orkestrale pop, waarin hij zijn mooie, sombere poëzie drenkt.
Met zijn zessen stonden ze op dat podium. Stuk voor stuk klassemuzikanten. Vooral onze multi-instrumentalist viel in het oog. Geef die goozerd eender wat en hij weet er muziek uit te puren.
Kurt Wagner staat erop dat de volumeknop niet hoger gedraaid wordt dan pakweg 3 (op een schaal van 10). Aanvankelijk is dit even wennen, maar naarmate het optreden vorderde was het aangenaam vertoeven in de warme, akoestische klanken. Je bent voor of tegen het karakteristieke stemgeluid van Kurt Wagner, dat ergens het midden houdt tussen een verkouden Kermit en Robert Wyatt. De nummers zelf zweven tussen Americana en softe jazz, maar steeds met een eigen draai, en dit dankzij het selecte clubje Nashville cats waarmee Wagner zich graag pleegt te omringen. Songs als “Gone tommorow” , “Buttons”, “2B2”, “Mr Met” kabbelen rustig verder. De tijd lijkt trager te gaan, als was het dat je met Wagner en co eventjes in een obscuur rokerig koffiehuisje over koetjes, kalfjes, de lokale en nationale politiek, of een passerende straathond zit te morren.  De drummer streelt zijn troms en schijven, de bassist wandelt Fernando Saundersgewijs door de melodieën, de toetsenist raakt met de grootste voorzichtigheid de toetsen van zijn Nord aan alsof hij net zijn vingers niet verbrandt, onze zopas vermelde multi zorgt voor meesterlijke tapijtjes en arrangementen , en onze Kurt weet best wat een gitaar is.
Relativeren kunnen ze ook wel met opmerkingen als ‘This song sounds like all the other songs.” De (misschien wat belegen) mopjes van Tony Crow, de min of meer vaste sidekick van Wagner maakten de vaak duistere sfeer een beetje lichter (“You know why Republicans are very good in doin' the laundry? Because they're used to separate colours from white”). Dit warme familiaire en vrienden-onder-elkaar-gedoe komt echter niet geforceerd over.

Een eerlijk, warm en intens optreden

Organisatie: Aéronef, Lille (ism Grand Mix Tourcoing)

Brussels Summer Festival 2012 - John Cale - Subliem heeft een naam
Brussels Summer Festival 2012

Onze excentrieke Welshman John Cale heeft met een dijk van een concert bewezen dat op veelzijdigheid, klasse en genialiteit geen leeftijd staat, en dit enkele weken na zijn kompaan van destijds  Lauwe Reet  in de AB. Nog even voor de mensen die van een andere planeet komen: Cale en Reed lagen met The Velvets een dikke vijfenveertig jaar geleden aan de basis van iets wat rock en alternatieve muziek definitief heeft veranderd.

In tegenstelling tot ome Lou, die ondanks een behoorlijk concert een eerder oudere, kreupele en licht dementerende indruk gaf als was het dat hij net anaal gepenetreerd  was, zag onze favoriete alternatieveling er héél patent uit. Deze creatieve duizendpoot brengt komende weken ‘Shifty Adventures in Nookie Wood’ uit en maakte ons uiteraard benieuwd wat het nieuwe werk zou geven.
Het concert wordt aangekondigd met een tiental minuten vioolgekrijs. Onze knoppenanalfabeet komt met zichtbaar plezier het podium opgewandeld en slaat met een ietwat onhandige indruk de toetsen aan. De instrumentale intro toont meteen dat Cale een superband achter zich heeft met stuk voor stuk kraks van muzikanten. Heerlijk genieten van de gitarist die goochelt met riffs, solo’s en heerlijke dissonanten. Hij scoort niet alleen met zijn band en zijn heerlijk kapsel, maar vooral met een heerlijke mix van oud en nieuw en met heerlijke (ver)nieuw(d)e versies van het rockende “Blue tooth”, de minimalistische funk van “Hey Ray” , de new wave pastiche “Catastrofuk”, het recentere “Set me Free” en “Sold”, het nieuwe “Wanna talk 2 u” ,… etc. U ziet, veelzijdigheid troef. Onze prettig gestoorde genie hoeft maar te putten uit een oeuvre dat meer dan twintig solo-albums bevat.
Wanneer hij, na het toetsenwerk en enkele nummers op zijn akoestische gitaar, eindelijk zijn zwarte Strat, die er een beetje verweesd bij stond, ter hand neemt, kon het voor uw verslaggever niet meer op. Hij stond als genageld aan de vloer met zijn bakkes opengesperd te kwijlen van verwondering en bewondering.
Zijn manier van zingen, zijn met sarcasme en humor doorspekte lyrics en de sfeer die hij daarmee oproept, de ondersteuning van een retestrakke ritmesectie, violisten, background zangeressen en een ietwat eigenzinnige maar meer dan schitterende gitarist, en vooral het overduidelijke speelplezier hebben van zijn passage op BSF een ware topper gemaakt. De velvetnummers werden geenszins gemist.
… Keep a close watch on John Cale …

Organisatie: Brussels Summer Festival

Lokerse Feesten 2012: DAG 01: Selah Sue – Damien Marley - Orbital
Lokerse Feesten 2012

Geslaagde opener van wat meer dan waarschijnlijk een topeditie zal worden

Selah Sue
Miss Beehive is al enkele jaren dé grote belofte, promoveerde van een bedeesd en verlegen voorprogrammaatje her en der naar headliner én een persoonlijke favoriete van een der allergrootsten (nou ja) Prince.  Selah en de zijnen brachten een meer dan puik optreden. Ze heeft ijzersterke muzikanten achter zich, heeft nog steeds een soulvolle stem als een misthoorn, maar jammergenoeg was het grootste deel van het publiek overduidelijk niet voor haar afgezakt naar de Grote Kaai... maar voor Damien Marley.  De nieuwe geluidsnormen zorgden er ook voor dat het geroezemoes voor ons toch wat storend begon te werken. Ze brengt veel variatie in haar muziek, gaat zeer speels om met diverse invloeden. En het is haar laatste optreden van de zomer. Ze toonde zich een opgewekte verschijning die met de nodige geste eigen aan een diva, haar muziek brengt.  Onthou dat ze nog piepjong is en dat we nog niet alles van haar gehoord hebben.

Damien Marley
Op een boogscheut van Reggae Geel staat hier één van de grootsten en dé zoon van de grootste  - ik vergeet even Lee Scratch Perry) – op LF. 
Het publiek kwam duidelijk voor Damien Marley, de fans waren present: de obligate rasta's waren aanwezig, weedgeuren hingen over het terrein. Met dreadlocks tot ver over zijn gat bracht hij stomende versies van  “Make it bun dem”, enkele nummers van de ouwe en dan nog voor ons totaal onbekende nummers, die stuk voor stuk luid werden meegescandeerd door het in leeftijd heel variërend publiek.  Hij bewees meteen ook , wellicht onder invloed van zijn samenwerking met Skrillex (zie hoger) , dat reggae niet perse eentonig en altijd hetzelfde hoeft te klinken. Het was een zeer energiek optreden, met o.a. een vlaggenzwaaier het ganse optreden door.  We zijn niet zo heel thuis in het genre, ons idee: hij brengt niet de trage reggae met een strakke bassline maar eerder uptempo wisselende reggaenummers. Enkele nummers van vader Bob ontbraken niet in zijn setlist. Net toen ik voor de eerste keer begon te genieten van wat reggae zou moeten zijn, hield Marley en co het een kwartier voor tijd bekeken. Jammer.

Orbital
Op naar het volgende genre van de avond. Vaste waarde Orbital. Samen met The Chemical Brothers, Underworld en The Prodigy zetten ze een kleine twintig jaar geleden elektronica en Britse rave op de kaart. Tja, het moet niet altijd Britpop zijn. Het duo bracht een goede mix van ouder en nieuwer werk, ze kunnen intussen ook buigen over ettelijke jaren ervaring. Hun nieuwe cd ‘Wonky’ moet niet onderdoen: Paul en Phil’s recept blijft ongewijzigd bestaan uit verzorgde plakkende melodieën en stampende beats die, mits onbeperkte geluidsnormen, je ingewanden zo wat uit je lijf slaan. Het moet gezegd: Deze keer beschikt Lokeren over een zeer verfijnde klankinstallatie.
Hun set bestond uit lekker lange nummers, waarbij de nummers allen mooi waren opgebouwd. Hun show bracht een mengeling van 1001 verschillende elektronische stijlen en invalshoeken. Ik meende hier en daar Bon Jovi’s en “You’re so vain” gesampled te horen, maar vooral bij Kraftwerk hebben ze mosterd gehaald. Het oog wil ook wat in dergelijke genres en  hun brilletjes met lampjes hadden ze op. De visuals refereerden hier en daar naar technovideoclips, doch met een gevoel van dit-heb-ik-toch-wel-eens-gezien. De broeders Hartnoll weten als geen ander dancetracks uit hun machines te toveren, op de grens van het kitscherige en het cartooneske af.

Met dank aan Christel , Nicolas en Geert

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Wat moest je nu weer verwachten van Hij Die Zijn Mond Scheurt Als Hij Moet Lachen. Verschillende mensen gaven ons verschillende signalen, van oersaai tot geniaal, van eigenzinnige songkeuze tot gedurfde playlist tot niet eens de moeite om te gaan. Verslagen zijn oftewel lovend, oftewel net het omgekeerde …

In ieder geval was den AB voor de tweede dag op rij volgelopen met bekende en minder bekende fans van alle leeftijden die onze knorpot heel enthousiast onthaalde. Ome Lou is duidelijk verouderd en, waar hij tijdens de vorige passagen in Brussel met zijn uitvoering van Berlin er nog retepatent uit zag, schuifelde hij nu zowat op het podium.
Meestal verandert Zijne Gegroefdheid niet van setlist, maar voor zaterdag had hij er wel aan gesleuteld. “White light/white heat” is wijselijk geschrapt van de set (remember ‘Later with Jools...’), en onder andere werd “Beginning to see the light” toegevoegd.
Lou kan nog altijd niet zingen, fraseren en gitaar spelen, maar toch gaf hij een meer dan puik concert weg. Zijne Monotoonheid kondigde zelfs met een licht sarcasme de ‘Lulu’-nummers aan, slaagt er nog iets te vaak zijn eigen songs naar de kloten te zingen – nou ja – door te laat in te vallen, verkeerd in te vallen of er gewoonweg enkele kilometers naast te zitten, maar de jonge schare muzikanten hebben met verve alles rechtgehouden. Die Lauwe Reet komt toch overal mee weg, hé.

De set is een perfecte mix van 4 Lulu nrs (die volgens mijn bescheiden mening live beter klinken dan op plaat) , een 6tal VU en solo hits en 4 minder bekende maar uitstekende songs.
Het begin verliep een beetje beverig – growing old in public - met een nogal hilarische versie van “Waiting for the Man” (Lou die telkens enorm lang wachtte om in te vallen met zang), en dit dan weer na een magistrale versie van “Heroin”. Het hoogtepunt start ergens halfwege met een magistrale versie van “Street Hassle”, vervolgens een boeiende versie met viool van “Cremation” (uit ‘Magic&Loss’), de uitstekende obscure song “Think it Over”, de hit “Walk on the Wild Side” (sax solo!) en dan een pakkende versie van “Sad Song” (met Joan as Policewoman in een glansrol).
In de bisronde zagen we Lou enorm genieten van de VU songs “Beginning to see the light” en “Sweet Jane”. Lou bedankte tot twee maal toe zijn muzikanten, en durfde zelfs het publiek aanspreken en bedanken! Zag ik daar niet iets wat op een kleine aanzet tot glimlach leek?

Besluit. Hoogtepunten werden net iets teveel afgevlakt door wat mindere momenten

Het voorprogramma is Joan as Policewoman die ook bij Lou op het podium staat als backing; de groep van dienst is uitstekend met als enige oudgediende den Tony op drums.

Setlist:
Brandenburg gate  + outro: ***, Heroin: *****, I’m waiting for the man: ****, Senselessly cruel: ***, The view: **, Lulu, een of ander 1akkoordlied: *, Street Hassle: *****, Cremation: ****, Think it’ over: *****, Walk On the Wild Side: ***** (heerlijke sax), Sad Song: ***** ( dankzij Joan), Junior Dad: ***, Beginning to see the Light : ****, Sweet Jane: *** (waarom geen heerlijke solo ?)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/joan-as-police-women-16-06-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/lou-reed-16-06-2012/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Les Nuits Botanique 2012 - Goose - Het zijn de besten die zich nog verbeteren

Goose kwam, pakte bij de eerste noot het publiek in, liet het niet meer los, gaf het een overdosis adrenaline, zag dat het goed was en overwon. Vreemd om een recensie te beginnen met een besluit, voel ik de lezer al denken. Dave, Tom, Bert en Michael zien er eenvoudige Kortrijkse Lads uit, maar weten, eenmaal op het podium, als geen ander het publiek te doen ontploffen.  Ze spelen gitaar op synthesizer, toets op gitaar, gitaar op bas, bas op drum, drum op gitaar enzovoorts. Na lang zoeken vond ik niemand in het publiek die niet bewoog of danste, al zat die in een rolstoel.

Met starter “Can’t Stop Me Now” hadden ze na ruw geschat  al een anderhalve noot de tent op stormniveau. Onze Kortrijkse helden maken van ieder nummer live een andere, beter, stomender versie. Naadloos en geen ademruimte toelatend lopen ze blijkbaar met de vingers in de neus en op één been over naar “Black Gloves”. Ondertussen staat iedereen opgeladen en met de bek open te genieten van een extreem goede sound en een joekel van een lichtshow. Tijd voor nieuwe nummers dan: Het publiek blijft met volle teugen en fascinatie genieten van ‘United, Real en Lion’. “Real” kent iedere kenner al van StuBru, en ik vroeg me al af waar ze die verdomde opzwepende sound haalden. Wel, geniaal door eenvoud. Tom en Dave die perfect synchroon op elk hun basgitaar die rif spelen waar zelfs Keith Richards een arm veil zou voor hebben.
Het vervolg raadt zich raden. Naast de elektronica hebben Goose duidelijk hun liefde voor gitaren teruggevonden en weten deze ook perfect te combineren. Het onmogelijke lijkt gebeurd: Er is een nieuw genre uitgevonden.  Wat ze met deze nieuwe input gemaakt hebben van “Britisch Mode”, “Everybody” en de twee bissen “Synrise” en “Words” valt aan geen mensen te beschrijven. De overheerlijke apotheose en loei (gitaar) harde outro zal héél lang blijven nazinderen. Ik heb er geen ‘Words’ voor….

Echt gemeen om mensen zo van hun stokken te blazen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/goose-19-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/montevideo-19-05-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)