Er zijn zo van die dagen dat alles fout loopt, en dat slechts weinig dingen het tij kunnen doen keren. Wel, als het je nogmaals overkomt, dan kun je maar beter de nieuwe plaat van Eddie Vedder bij de hand hebben…
Het is niet zijn eerste solowerk (zie o.m. muzikale bijdrage aan de film Dead Man Walking en I am Sam), maar veruit zijn meest beklijvende.
Into the wild is samengesteld uit 11 no nonsense nummers, waarvan 2 covers “Hard Sun” en “Society”. Deze intimistische en ontroerende plaat is zó goed opgebouwd dat ze nooit verveelt. Het is een groeiplaat en zonder de film (in regie van, jawel, Sean Penn) te hebben gezien, geeft de plaat het gevoel dat ook de film de moeite waard is. Op dit vlak doorstaat de plaat moeiteloos klassiekers als ‘Paris, Texas’ van Ry Cooder.
Opnieuw sterk werk van Vedder dus, die het klaarblijkelijk ook zonder zijn sublieme begeleidingsband (Pearl Jam) kan. Slechts begeleid door veelal akoestische gitaar, weet Vedder zich met zijn stem doorlopend te beroeren. Sterker nog, neem alle begeleiding weg, en nog zullen de nummers wellicht overeind blijven. (society – zijn stem draagt als een symfonisch orkest).
Folkwerk dus, al laat Vedder zich een aantal keer ook bijstaan door een goed geoliede groep, met traditionele instrumenten (gitaarbanjo), zoals in “The Wolf”, ”The end of te road” en vooral in “Far behind”.
Bewijs van het feit dat Vedder niet veel nodig heeft om iets magistraals te maken, bewijst hij in “Rise”. Less is more, en dat blijkt opnieuw te kloppen. Deze plaat is echter niet te kloppen! Aanschaffen die boel! CD van de week? Nee, van het jaar!
The Fall: Voer voor oude punkers.
The Fall, tijdsgenoten van Joy Division is een punkrockband uit Manchester, waarvan de persoonlijke vriend van Nick Cave Mark.E Smith de onbetwiste leider is. De groep bestaat sinds 1976 in wisselende bezetting en heeft inmiddels tientallen albums uitgebracht.
Ze gebruiken nog steeds het oeroude concept: niet kunnen spelen, dus maximaal twee akkoorden per nummer – er staat zelfs eentje op met één akkoord -, lofi-sound en een zanger die eerder declameert dan zingt. Hij meet zich ook hier een pseudo-intellectueel cachet aan door teksten en woorden te debiteren waarvan wij niet eens meer wisten dat ze nog bestonden. Dit alles vervaagt in een achtergrond van een strak en repetitief rockgeluid.
Van The Fall zijn ongeveer een 80 ongeveer dezelfde albums uitgebracht (met uitzondering van electronica-invloeden tijdens de ‘Madchester scene’).
Met ‘Reformation post TLC’ is dat ook niet anders. Eigenlijk hoor je een dertien tal varianten op het alom gekende Roadrunner van Jonathan Richman & The Modern Lovers, een song die iedere punker nog altijd benijdt omdat er slechts twee akkoorden zijn en de song inhoudsloos is, doch een grote openbaring meent te zijn van wat de juiste punkattitude is.
Mijn verlangen is groot om deze knarren eens live aan het werk te zien, maar ook op dat vlak geniet de immer wispelturige Smith een slechte reputatie. Misschien word deze prille vijftiger wat milder,alhoewel dit niet te horen is op Reformation.
Reformation Post TLC
Over! Over! / Reformation! / Fall Sound / White Line Fever / Insult Song / My Door Is Never / Coach And Horses / The Usher / The Wright Stuff / Scenario / Das Boat / The Bad Stuff / Systematic Abuse / Outro.
Betreft: ‘Anonymous’ Tomahawk
Experimentele rock?
Mijn Kl….!
Beste Mike Patton,
Ik schrijf u om u te zeggen dat ik al jarenlang een grote fan van u ben. Met Faith No More heeft u acht prachtige schijven op mij losgelaten. Begin jaren 90 zag ik jullie een paar keer spelen en dat waren de beste concerten die ik ooit gezien heb. En wees maar gerust, ik heb er al héél veel gezien.
Uw uitstapjes met Mr Bungle en Fantomas waren ronduit fantastisch.
In 2001 slaagde u er alweer in mij uit mijn lood te slaan met Tomahawk.
Maar wat u nu doet met ‘Anonymous’, uw derde Tomahawk, tart elke verbeelding. Jawel, beste Mike, u bent Oosters geïnspireerd, u houdt van leuke en stevige beats, maar dit oeverloos arty-farty gezever en gelul kan ik met moeite nog een flauw afkooksel noemen van The Jim Keltner en Charlie Watts Projekt.
Beste Mike Patton, mag ik u beleefd, doch vriendelijk vragen om ons niet meer lastig te vallen met zo’n geklungel wanneer u nog eens met een enorm gebrek aan inspiratie zit om een deftige song op papier te zetten? Het enig voordeel van ‘Anonymous’ is dat je ermee kan ‘stoefen’ aan de toog en zo de ‘kenner’ uithangen.
Inmiddels teken ik met de meest vriendelijke groeten,
Lode Van Assche, een fan die het echt goed meent met U.
Terwijl Axl Rose de naam Guns ’n Roses meegejat heeft, al een decennium bezig is met het langverwachte Chinese democracy, maar zich vooral bezig houdt met het verheerlijken tot buitenaardse proporties van zijn eigen paranoïde ego, timmeren Slash en co met hun Velvet Revolver rustig verder aan de weg en vergasten ze ons weer op een staaltje van pure power.
In tegenstelling met het toch ietwat tegenvallende weirdness van de herenigde Stooges krijgen we hier behalve Stoogi-aanse riffs, ook nog verzorgde niet geforceerde melodieën, een strakke sterke zang en een loepzuivere, doch geen gepolijste productie. Ze rapen dus duidelijk de draad op die The Stooges links lieten liggen. Gecombineerd met de grunge invloeden van zanger Scott Weiland, resulteert dit in een schijf met de betere harde rock, waar eigenlijk geen enkel zwak nummer op staat. En dit gebeurt niet veel. Ok, als spooknummer krijgen we een serieuze country in onze strot geramd, maar het is hen met plezier vergeven. Het is niet meer en minder dan het ‘teasen’ van de typische Amerikaanse hokjesmentaliteit. Meteen de beuk erin met “Let it Roll” en het ironische “American Man” kan nu al een klassieker genoemd worden. De drie ballads, “The last Fight”, “Can’t get it out of my mind” en “Gravedancer”, zijn heel sterk gecomponeerd zonder enig zweempje van meligheid.
Aanschaffen die handel!
Het Nederlandse Alamo Race Track had de eer en het genoegen het voorprogamma te mogen spelen van wat later een heugelijke avond zou worden. Het stond in de sterren geschreven dat Wovenhand zijn trouwe schare fans niet in de steek zou laten. En zo geschiedde. Alle goeie pogingen van The Race Track ten spijt moet gezegd dat hun moedige pogingen het onderspit moesten delven voor wat later zou uitgroeien tot een werkelijk schitterend concert. The Track deed soms denken aan A Brand, mooie gitaarmelodieën, tweestemmige zanglijnen, falsetto gitarist, swampy nummers. Kortom, voor Nederlanders: puik werk, al is nog niet gezegd of hun startende tournee in Australië veel zoden aan de dijk zal brengen.
Wovenhand heeft op zijn dooie gemak de Gentse HA ingepakt. Niet dat dit zo’n makkie is, maar door uit te pakken met een snoeiharde en strakke, anderhalf uur stomende set, werd je meegezogen in een onheil adembenemende vertoning. Als er al duivels in de HA aanwezig waren, dan zijn zij nu voorgoed uitgedreven. In half Gent bovendien ook! David Eugene Edwards is als het ware een religieus fenomeen; zoveel moet gezegd worden. Als sinds zijn vorige doortochten met 16 Horsepower en later met zijn huidige band, heeft hij een trouwe schare fans opgebouwd, die hem op handen dragen. Met een stem als een klaxon, nu eens vervormd, dan eens clean, maar steeds loepzuiver, sneed hij zijn set aan, bijgestaan door zijn muzikanten; een snoeiharde bas en dito leadgitaar, waarvan deze laatste ten gepaste tijde de pianopartijen en andere toebehoren die op cd te horen zijn, geruisloos verving door subtiel gitaarspel. Eugene nota bene, een Gretsch Tennessee Rose in handen hebbende, moest hier niet voor onderdoen, al laat hij het graag wat breed hangen met veel feedback en slidegitaar. Zo creëert hij zijn eigen uniek, bijna religieus geluid. Songs werden steevast ingezet met een tune-momentje (was ook nodig, er werd nogal aan die snaren getrokken!), vergezeld van een kleine redevoering, als was het de zondagsmis met bijhorende preek – maar dan een stuk boeiender!
Een snoeiharde intro “Roma” zette de toon voor wat komen zou. Nummers volgden elkaar op, in een zekere hiërarchie, als was het de logica zelve. “Whiter Shaker”, “Truly Golden” en het prachtige “Whistling girl” uit ‘Mosaic’; “Tin Finger” uit het alom bejubelde ‘Consider the Birds’, en het op verschillende opnames terugkerende “Your Russia”. Afsluiter en dubbele bis “Dirty Blug” uit ‘Puur’ maakte er een strak einde aan.
Het nakende Pinksterweekend bood met Wovenhand een concert met een strikje errond!
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Al jaren lang zijn we al op zoek naar de ultieme rocklady: Welke vrouwen hebben meer kloten dan eender welke rocker? En steeds komen de zelfde namen op de proppen: Janis Joplin, maar die is al redelijk dood, PJ Harvey, maar die mist originaliteit en dan Patti Smith: die is pas origineel in het brengen van euh…covers.
Zo heeft ze in haar beginjaren al prachtige versies getoond van de cock-rocker “Hey Joe” – haar allereerste single -, “Gloria” en “Because the Night”.
Nou, in ieder geval heeft ze al ruimschoots haar sporen verdiend en wordt ze dit jaar opgenomen in het Vatikaan van de rock: The Rock ’n Roll Hall Of Fame. Daarom heeft ze enkele inspirators, waaronder wat exen, samengeroepen om een coveralbum op deze aardkloot los te laten: van Dylan, Young, The Beatles, The Stones, Nirvana en, geloof me maar, Tears For Fears. Van hun “Everybody wants to….” heeft ze een zeemzoet nummertje gemaakt. “Helpless” (Young) en “Changing of the Guard”(Dylan) krijgen helaas een affectie- en inspiratieloze interpretatie. ‘”Smells like Teen Spirit” past nu op Dranouter (de tekst, nou ja, werd wat aangepast).
Grootste verrassingen zijn “Are you experienced” en vooral “Gimme Shelter”. Van dit laatste nummer weten we allemaal dat je er af moet blijven: Herinner u de vakkundige verkrachtingen van Grandfunk Railroad en The Sisters of Mercy. Maar wat Patti hiermee doet is werkelijk beklijvend. Als een profete uit het Oude Testament komt ze in dit nummer onze ondergang aankondigen. Alleen hiervoor moet je die schijf kopen.
Besluit: Veel hoogtes, maar helaas ook enkele laagtes.
Nederlands 
Français 
