Teleman is gegroeid uit Pete & The Pirates , een onderschat Brits indiebandje die Britpop in een rockend psychedelisch jasje bracht met een zwierig tintje.  De klemtoon komt nu meer op de synths en minder op de gitaren , meer bleeps’n’sounds met een smaakvol , aangenaam , twinkelend, dromerig  indie wave geluid . De eerste drie “Dusseldorf”, “Fall in time” en “Glory hallelujah” zijn de sterkste van de plaat , meeslepend goed , beetje tussen die oude Chills ten tijde van ‘Kaleidoscope world’ en de Belle & Sebastian platen. Daarna zakt het beduidend, waardoor de plaat minder boeiend is .
Teleman klinkt nog niet als een logisch vervolg op Pete & The Pirates …

Indian Askin is een debuterend Nederlands bandje uit Amsterdam . Het kwartet brengt met ‘Sea of ethanol’ een afwisselende, boeiende plaat uit , die energiek , midtempo als ontroerend klinkt . Ze profileren zich binnen de indiescene , en slalommen langs lagen pop, rock, 60s en psychedelica . Een heerlijk genietbare trip , opwindend , twinkelend , fris, broeierig als sfeervol , ingenomen .
Beluister de eerste songs maar eens,  “Wake me up” , “Answer”, “Pretty good” , “Really wanna tell you” en “Pardon me” . Het rock , rammelt, zweeft en raakt . We horen sterke arrangementen in de nummers.
Die eerste overtuigt , is opwindend, sfeervol, weemoedig als ingehouden.

Het Amerikaanse Lumineers rond gitarist/songschrijver/zanger Wesley Schultz kwam een kleine drie jaar in de belangstelling met die grootse “Hey ho” single , een neofolky ‘campfire’ nummer, die de samenhorigheid bevorderde . De band viel op met eenvoudig, fris, opbeurend, goed in het gehoor liggend materiaal , in het verlengde van Mumford & Sons en Monsters and Men. Folkpop uit Denver !
De opvolger biedt opnieuw een rits lichtvoetige songs in het genre als “Sleep on the floor”, “Ophelia” en “Cleopatra” , die door de pianotunes en de meerstemmige zang de emofactor verhogen . Daarnaast behoort semi-akoestisch werk tot hun handelsmerk , ingetogen , gevoelig , sfeervol , met een donker kantje .
We hebben een gevarieerd plaatje , met fijne songs , die nergens uit de bocht of overdreven  klinken door ‘lalala’s’ of ‘ohohohs’ . Het genre wordt naar een hoger (pop)niveau getrokken en balanceert  tussen ingenomenheid en speelsheid , lieflijk, onschuldig , goed . Een mooie tweede plaat!

Een vinnig , pittig bandje zijn Glass Animals uit Oxford . Ze zijn toe aan hun tweede plaat ‘How to be a human being’, die ‘Zaba’ opvolgt. Zij zijn een van de hippe bands van het moment door de lekkere ritmes , de zwoele grooves , de aanstekelijke gitaarriffs , de diepe basses en de tempowissels binnen hun exotische, psychedelische poprave. De single “Youth” is één van de smaakmakers en om in te lijsten. Jongeren gaan er prat voor, de fanbase groeide en Glass Animals brak definitief door . Live geeft de band z’n songs een energieke, opwindende boost . Heerlijk zoiets!

Dat het live er dynamisch aan toe ging , ligt aan  zanger/gitarist Dave Bayley . Een enthousiasmerende figuur , die het publiek voor zich wint . Meteen de beuk erin met die andere overtuigende song “Life itself” , die fonkelde, twinkelde en knalde. Jawel, het eerste kwartier met o.m. “Black mambo” en “Cane shugs” klonk uiterst aanstekelijk, prikkelde de dansspieren en verhoogde de dansbaarheidsfactor . Niet voor niks waren er flashy lights en stonden er ananassen op het podium die de kleurrijke sound ondersteunden .
De twee platen kwamen aan bod en de sfeer zat er goed in . Er zijn een handvol nummers die minder spannend zijn , inwisselbaar zijn , maar dat bedierf de pret dus niet . De catchy melodieën , de fijne geluidjes , de bleeps, de trippende ritmiek en de hyperkinesie van de zanger tekenden voor nachtelijke strandfeesten met een onderkoelde cocktail. Zijn sensuele moves werden sterk onthaald. De dromerige, zalvende , inlevende zang had iets mee van onze Gabriel Rios. “Season 2 episode 3” viel op door z’n speelse variaties en verder hield het kwartet er een feestgevoel op na met “Poplar street” en “Other side of paradise” . We hoorden ergens de sound van een Alt-J, Spacemen 3 en het onderkende Wolfgang Press.
Naar het eind werd het tempo strakker en feller met een “Cocoa hooves” , “Pools” en die puike single “Youth” . Het kwartet werd letterlijk uitgewuifd.
In de bis was de zanger al gauw één met de fans . Hij was onder hen te vinden en de respons was groot op extraverte versies van “Iko iko” en “Pork soda” , die rockten en de kleurrijke sounds en bleeps lieten doorsijpelen .

Glass Animals mogen op plaat rustig voort sluimeren en een loungy sfeer uitstralen, live geven ze hun materiaal een trap onder de kont en rollen de exotische, dansbare tunes over ons heen . Kortom , een perfecte liveband …

Een aangename kennismaking was de support Pumarosa . We konden nog een paar nummers  meepikken en hadden de indruk dat ze in de voetsporen treden van een Caribou door de hypnotiserende , bedwelmende, bezwerende , opbouwende dansbare electro grooves. De frontvrouw overtuigt , zweeft en kronkelt in de nummers . Ook hier was er dynamiek en opwinding , die ons helemaal in vervoering bracht. Check “Priestess” maar eens . Dit is een uitstekend bandje . We houden hen dus naar best in het oog!

Organisatie: Botanique, Brussel

Een heel apart , uniek sfeertje hing er in de AB .met de gig van Death Grips in het verschiet . We waanden ons in de undergroundclub  van de Magasin 4, waar donkerte heerst, heen en weer gehotst wordt met pinten en het rookverbod in een ver verleden behoort. De AB werd anderhalf uur omgedoopt tot een sauna , dampende, zwetende lichamen, voor het (eerder onverwachte) uitverkochte concert van deze cultband . Deze status hebben ze nu wel bereikt; het Californische trio rond MC Ride ‘Stefaan Burnett’.

Een potpourri van hiphop, punk, metal, noise, hardcore en een gabber van industrial, electro, dancehall, drones, breakcore en dubstep, wordt geserveerd . Tja , de hiphopscene werd alvast nieuw leven ingeblazen . Het draait ‘em om een ‘weird’ veelheid aan ideeën , die onrustig , gejaagd, dreigend, agressief  klinken en een ‘fuck you’ uitstralen. Een reeks obscure platen hebben ze, die via het internet werden verspreid of verschenen op welk label ook .
Ze zijn een belangvolle ontbrekende schakel  als we ’t hebben over Bad Brains , Public Enemy , Dälek, 24-7 Spyz, Helmet en het industriële van Meat Beat Manifesto, Atari Teenage Riot en die 90s ‘Just another victim’ -heksenketel . We hebben het over een soort noiseterreur die hard, intens, compromisloos klinkt , en nu zeker dat ze opnieuw met drie op het podium zijn . In de definitieve doorbraak in de Magasin 4 , een paar jaar terug, was het ook zo . Toen ze in de Kreun kwamen , was er ook die maniakale gekte, maar nét niet geniaal genoeg door het gemis van hun drummer.
We ervaarden die kenmerkende ondraaglijke spanning, scherpe , snerpende , snijdende elektronica, onnavolgbare gortdroge mokerslagen van drums op een simpel drumstel op z’n Dead Moon’s/ Shellac’s en tot slot MC Ride die als een losgeslagen stier z’n felle , diepe raps, grunts, oergeluiden op ons spuwt en afvuurt . Trefwoorden als salvo’s . De geknipte formule , te gek en te prettig gestoord .
Het publiek wordt opgehitst , de voorste rijen gaan volledig loos op die felle , ongeëvenaarde beats‘n’sounds . Rommelig , hectisch, boeiend , intrigerend. Een sobere violette lightshow maakt het concept écht underground .
Death Grips biedt net als een Swans of Sunn O))) een soort katharsis, een beleven , dat we moeten ondergaan. In snelvaart worden de nummers gepresenteerd . Nummers? Die worden door een mallemolen gehaald, bewerkt en zijn energieker , heftiger dan  op plaat . Letterlijk word je plat gewalst door de tempowissels en knallende , bonkende ritmes met een hoek af . Als opgefokte konijnen en buffels wordt heen en weer gehotst . De voor mij onverstaanbare raps worden meegezongen door de die-hards .
Een nieuwe plaat , ‘The bottomless pit’ is uit . Vanavond kregen we een backcatalogue “Whatever I want (fuck who’s ..)”, “Get got” , “Lord of the game”, “I break mirrors with my face in the United States” en het afsluitende “The fever (aye)(aye)” .
De sound denderde, dreunde, donderde , scheurend en schurend . Ook al was de interactie arm op het podium , het publiek ging ervoor  . Ontblote bovenlichamen , bezwete t-shirts, een plakkende vloer door de vele pintjes en een indringend rookgeurtje , die net de detectors niet deed overslaan. Maak het maar eens mee, we bevonden ons in terug in die punkrebellie eind70s van ‘fuckoffs ‘.

En dan oeps de stekker eruit , het publiek was  murw geslagen door de dynamiek en de explosiviteit. Een potje geniale rotzooi kregen we . Helloween kon niet beter ingezet worden …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/death-grips-31-10-2016/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Autumn Falls

De charismatische, lieflijke Lien De Greef is al een tiental jaar bezig met haar band Magnificent 7 . De bigband geeft haar sfeervolle pop een ouderwetse touch mee en graaft in het muzikale archief van de ‘50’s jumpin’ jive, ballroom jazz en bebop. We krijgen een sensuele , zwoele , broeierige swing en ballad in een jazzy soulpop bad. Intussen heeft de talentrijke dame zich toegelegd op het moederschap . De nieuwe cd gaat meer richting lichte orkestratiepop , biedt een sfeervolle groove en wordt gedragen door haar emotievol, pakkende vocals . “Lucky” is alvast een puike single . In het tweede deel komt de blazerssectie sterker naar voor . In z’n totaliteit dromerig, clean en dansbaar . Het retrogevoel is behouden , maar minder jaren 30 – 50 crooners.

Lukas Graham - uit Denemarken is hij afkomstig , en op korte tijd  is hij pijlsnel de hoogte in gegaan, een ‘Grahammania’ ontstond er met “7 years old” , het innemende , gevoelig popliedje bij uitstek en doorbraak van de sing/songwriter. De charismatische zanger deelt de invloed van zijn ouders en de verlieservaring van z’n pa met zijn publiek.
Verder zijn “Mama said” , “Happy home” sterkhouders, melodieus , sfeervol prikkelende poprock , die subtiel uitgewerkt is .
Funk, soul, hiphop, gospel en bass-loops is in het materiaal terug te vinden, dat omfloerst is van piano/viool/keys/blazers . Heel wat hitpotentieel , onschuldig , goed , charmerend , horen we op de leest van Sam Smith .

Deze nieuwe Belgische compilatie bestaat uit 12 exclusieve nieuwe tracks in de stijl van wave / post-punk / synth / electro / ambient. De geselecteerde artiesten en groepen komen uit Frankrijk (Position Parallèle, Factice Factory,..), Spanje (Wlasyslaw) maar ook uit Canada (Princess Century), USA (Horrorist), Mexico (Stockhaussen) en zelfs Argentinië (Diktatur). Er zijn twee Belgische bands: Taxidermists, een minimal 'French synthpop' groep en Kinex Kinex, het solo-project van Raphaël Haubourdin (Organic), met een prachtige remix van « Giants Fall », van de Zweedse cult band Agent Side Grinder.

Er is een grote diversiteit aan stijlen in deze compilatie maar de rode draad is natuurlijik de alom tegenwoordigheid van new-wave en postpunk maar ook het feit dat het erfgoed van de 80ies en zijn kenmerkende sfeer perfect in een moderne klank wordt gebracht . De titel ‘My Precious’ (die verwijst naar 'Lord of the Rings') werd correct gekozen :
De compilatie is een 'kostbare' must-have, een 'collector' voor elke liefhebber van 'dark electronic music'.

“MY PRECIOUS! A WAVES RADIO SHOW COMPILATION” wordt voorgesteld door het WAVES-radioprogramma (Radio Vibration in Brussel) en wordt uitgebracht door Red Maze Records.

Het album is beschikbaar op Bandcamp adres www.redmazerecords.bandcamp.com , en dit, zowel in digitaal formaat als op vinyl.

Tracklist:
A1       Diktatur - The Harm
A2       The Horrorist - Say My Name
A3       Position Parallèle - Mort ou Vif
A4       Factice Factory - A Comme Audran (Electro Chabrol version)
A5       Stockhaussen – Komm
A6       h ø r d - The New Child
B1       Adán & Ilse - What do you want
B2       Taxidermists - Le grand saut
B3       Wladyslaw - Verveine souterraine
B4       Princess Century feat. Melatonini - Safe Word
B5       Agent Side Grinder - Giants Fall (Kinex Kinex remix)
B6       Leitmotiv Rainbow - She is the one

Luister naar:
- fragmenten uit de tracks: https://www.youtube.com/channel/UC9_7HZPF5gic1Caphnx9mwA
- de teaser: https://soundcloud.com/redmazerecords/my-precious-a-waves-radioshow-compilation  

Links :
De compilatie :
www.redmazerecords.bandcamp.com
WAVES op Facebook: www.facebook.com/wavelengthbroadcastingsystem

Een apart bandje is het uit Montréal afkomstige Suuns . Ze brengen een unieke mix van indierock , krautrock , noise en bezwerende elektronica , die schurend , ontregeld , broeierig , bezwerend, onheilspellend , vervreemdend klinkt . Jawel, in die minimalistische hypnotiserende sound voelen we emoties van koel, afstandelijk als warm, sensueel, gevoelig.
Ze zijn nu toe aan de derde , die (zoals steeds) een intrigerende , ongrijpbare,  ondefinieerbare sound waarborgt . Een claustrofobische, heerlijke, aangename en huiverende trip met weerhaken. De Canadezen zorgen voor een suspense, verrassen en fascineren door de repetitieve, hotsende , botsende , dreinende stekelige groovy ritmes in een miezerig, donker, mistig decor , die felle stroomstoten kunnen ondergaan en aangevuld worden  met gitaardwarrels, stoorzendergeluiden en ruis .
Die muzikale leefwereld en indietronica is toch wel iets speciaals, een unieke luisterervaring, die hectisch klinkt , ons verdwaasd achterlaat of de dansspieren durft aan te spreken . “Instrument”, “Un-No”, “Resistance”, “Translate”, “Brainwash”, “Paralyzer” en “Careful” vallen hier het meest op, en dat zijn er al zeven van de elf.
Er is een waslijst van aanknopingspunten, die Suuns allemaal in hun mallemolen dropt van gitaren, drums en keys . Suuns behoort tot het rijtje Holy Fuck, Battles, Liars, het oude Mercury Rev, integreert dansbare prikkels van Caribou, Underworld en verwerkt de oude synths van Spaceman 3, Kraftwerk, en natuurlijk de paranoia Suicide. Ergens schuilt ook de 60s-70s psychedelica van Pink Floyds Syd Barrett door.
De nieuwe verveelt totaal niet en staat voor ‘Spannend’ ‘Geniaal’ ‘Gek’. Suuns blijft eindeloos verbazen …

Twintig jaar na het debuut worden we nog steeds overweldigd door Sophia , het alter-ego van Robin Proper-Sheppard . De romanticus met een pessimistische stem komt opnieuw voor de dag met een sterke , schone tijdloze plaat , eentje van mistroostige herfstmuziek, die intieme pracht en extravertie samenbrengt. Het zijn muzikale werelden van ingenomen, breekbare , desolate songs getriggerd aan een twinkelende , stuwende , hitsende , onrustige ritmiek van drums en crescendo opbouwende , gierende , sch(e) urende gitaren; een knetterende feedback, een herdefiniëring van postrock, waaroverheen z’n weemoedige vocals zweven .
De bitterzoete romantiek van Sophia wordt gebundeld met de late80s –mid90s van Swans (remember de platen ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’ en ‘Love of life’) en z’n eerste voorliefde God Machine (twee platen maar uitgebracht, opgeheven uit respect na de plotse dood van bassist Jimmy Fernandez).
“Resisting”, “St. Tropez/The hustle”  en “You say it’s allright” hebben een intense opbouw , een broeierige spanning en gaan naar een fel, snedig, gedreven , schurend geluid; het zijn ‘postrock’ stroomstoten die ons lichaam prikkelen, ’Duyster’ slowcore, die onrustig, gejaagd, dreigend , explosief klinkt. “Blame” wordt omfloerst van wavetunes en de andere nummers tekenen voor een dromerige melancholie en verlating door het gevoelig , pakkend, integere gitaarspel en -riedels .
Dit is een plaat om in te lijsten , een uniek geluid dat een zwaarmoedig sing/songwriting jasje en rockvest aangemeten krijgt …