Het Britse kwintet Lonely the brave is aan z’n tweede plaat toe en heeft alles om door te breken . Broeierige gitaarpoprock , die vertrouwd , toegankelijk klinkt. In 2014 debuteerden ze al sterk met ‘The day’s war’ en ‘Things will matter’ is zeerzeker van hetzelfde niveau. De songs hebben een intense spanning , zijn meeslepend, stuwend en gaan nergens uit de bocht in bombast en dramatiek . “Black mire” en “Rattlesnakes” zijn meteen twee knallers , maar ook “What if you fall in” , “Dust & bones” en “Diamond days” moeten niet onderdoen .
De groep verweeft wave , 90s grunge en hardcore door de rafelige , hoekige gitaarhooks en droge drums . Op de vocals van David Jakes zit wat echo .
Lonely the brave brengt een episch geluid die ergens Big Country, Biffy Clyro , Bush en  Stone Temple Pilots doet opborrelen.

Poliça - Intens mystieke sfeer en sensuele spooky sounds
Poliça
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2016-10-24
Johan Meurisse

Poliça , uit Minneapolis, Minnesota , en rond Channy Leaneagh , neemt een apart plaatsje in.
Ze hebben iets wereldvreemds , hartstochtelijk, koel als warm over zich .  Ze zijn toe aan de derde cd, ‘United crushers’  in een bezwerende combinatie van indie/electro/trippop. In die vijf jaar is hun publiek zeerzeker niet uitgebreid, integendeel , hoogstens een goed gevulde  AB Box vanavond , die voor hun speciale sound te vinden is . We verstaan het wel, gezien er op de nieuwe geen echte singles terug te vinden en zij met zij met “Dark star” en “Amongster” uit het debuut ‘Give you the ghost’ het beste hitpotentieel hadden …

In een mistig decor en donkere belichting zagen we een dubbele drum- opstelling , hadden we diepe bass-tunes en hoorden we vooraf opgenomen electroloops. De sound intrigeert op die manier en het sfeervolle, donkere kader wordt nog geïnjecteerd door de indringende, licht galmende , gepassioneerde zang van Leaneagh die op het podium graag een pak gracieuze handbewegingen maakt en danspasjes uitvoert .
Een trippy concept dus, de songs zijn spannend, sprankelend, bezwerend, bedwelmend waaroverheen een paranoïde sluier wappert . Ook ervaren we weemoed en een verlatingsgevoel. Een ideaal herfstig muzikaal decor dus.
Vóór aanvang kregen we aanzwellende dronemetal , die een sterk “Berlin” inluidde, én die de muzikale noemer van hun hobbelig bochtenwerk best definieert .  Na de donkere dreiging en lichte grooves van het rockende ronkende “Wedding” volgt die huidige prachtsingle “Lime habit” , die zalvend, gejaagd klinkt  . Het warme onthaal en het enthousiasme van het publiek doet hen enorm deugd . België  neemt trouwens een vooraanstaand plaatsje in .
Alles valt wel op zijn plaats in de set . De slepende ritmiek op “Lately”, “Great regret” zorgen net voor een broeierige (ondraaglijke) spanning. Of verder het drieluik “Lay your cards out”, “Warrior lord” en “Darkstar” die gedrevener  klinken, en een tintelende friste en meer groove hebben door de percussie,  de diep dreunde bas , de keys en de toegevoegde geluidjes .
We worden ondergedompeld in die unieke leefwereld . Het materiaal bengelt tussen droom en zwaarmoedigheid, tussen  introspectie en extravertie, dat verrassende wendingen ondergaat en handig wordt verruimd. “Melting block” omvat heel wat elektronica bleeps , “Baby sucks” krijgt  zware beats aangemeten en het afsluitende “Lose you” weet je te omarmen en te knellen door z’n felle , opbouwende , aanzwellende tunes . Een prima afsluiter .
Dat ander oudje , “Amongster” mag nog een staartje breien,  donkere romantiek, die Portishead doet opborrelen .

Een intens mystieke sfeer en sensuele spooky sounds vormde het muzikaal decor doorheen de (te korte) set. Het biedt kleur en emotie aan  het materiaal . Ontwapenend mooi blijft het, ondanks een selecter publiek.

Organisatie : Live Nation + Ancienne Belgique , Brussel

Blij dat we terug iets horen van The Wedding Present , een goed bewaard Brits muzikaal geheim uit Leeds van zanger/componist/gitarist David Gedge . Hij is nog de enige vaste waarde van een band die we in het 90s indielandschap maar al te graag koesteren . De platen ‘Seamonsters’ , ‘Watusi’ en ‘Saturnalia’ zijn onmiskenbaar groots; maar vergeet dat debuut uit de eind80s ook niet , een hommage aan UK speler ‘George Best’ . Gedge trok zelfs meteen de aandacht met “Give my love to Kenny”, uit die plaat . En “My favourite dress” werd op het eind nog opgestoft; hij hield ons in zijn greep door die repetitieve , opbouwende grooves en ritmes.

Inderdaad , je tekent voor een avondje goed in het gehoor liggende, fris sprankelende, rockende gitaarpopsongs van een getalenteerd artiest , die net als een Go-Betweens of The Chills hier nooit écht kon doorbreken. De songs worden omfloerst van een gedoseerde portie effects , maar verliezen nergens hun warmte en schoonheid.
Door de jaren zagen we de band in wisselende bezetting . Gedge brengt een  nieuwe plaat zo om de vier jaar en komt nu aandraven met ‘Going Going’ . Hij heeft jonge wolven rond zich met een bevallige bassiste , de lange blonde haren en kort gerokt . De drie waren erg goed ingespeeld op hun grootmeester en in de concentratie kon er zelfs makkelijk een grapje van af.
Dertig jaar indie in anderhalf uur. Hij grasduinde in het oeuvre en voegde er een tweetal nieuwe songs aan toe van de nieuwe dubbel ‘Going Going’ . “Rachel” is de popsong, “Little silver” en “Birdsnest” rocken en op het afsluitende “Santa Monica”, ging het kwartet stevig door , diep , erg diep , ruim tien minuten lang .
We kregen een gevarieerde set , waar nog enkele snedige rockers aan bod kwamen als “Come play with me”, “Mothers” en “Brassneck”  , naast hun kenmerkende lekker dromerige, meeslepende, broeierige, opbouwende rollende gitaren en  ronkende basstunes van een “Dalliance”, “Spange” , “End credits” en “What have I said now”. Beheerst durven ze te exploderen .  Naar het eind hadden we overtuigende versies van “Dare” en “Drive” , twee intense, rauwe, energieke nummers.
Ze hebben nog een pak popparels uit , maar anderhalf uur is voor Gedge  meer dan genoeg. We werden dan ook voorbereid dat er geen bissen aan te pas kwamen , waar hij voor gekend is , alles wordt in één geheel gespeeld . Gedge is een aangenaam persoon, die graag reacties oproept en inspeelt op zijn publiek .

In de goed gevulde Rotonde zagen we een ouder publiek . Jammer dat de jonge garde deze invloedrijke underground band niet kent of ontdekt . Een buitenbeentje , eentje die Indie-Rock koestert en in z’n puurste vorm speelt . Sterke set!

Organisatie: Botanique , Brussel

Swans – Al dertig jaar een buitenbeentje!
Swans en Anna Von Hausswolff
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-10-06
Johan Meurisse

De NYse avantgarde noisemasters Swans van goeroe Michael Gira zijn herrezen in 2009 en vonden duidelijk een tweede adem. Een nieuw avontuur werd opgestart, die een fysieke, spirituele ervaring vormden in vier platen, ‘My father will guide me up a rope in the sky’, ‘The seer’, ‘To be kind’ en het onlangs verschenen ‘The glowing’ , die in deze redelijk stabiele bezetting een mooi slotstuk is .

Met twee zijn ze nog van de originele bezetting , Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira dus . Ze vonden elkaar terug en samen met vier à vijf andere leden zien we een ontketende band met een stootkracht als in de eerste jaren.
We waren op de afspraak bij elke nieuwe plaat. Het is muziek van uitersten, een catharsis, die meesterlijk destructief klinkt en van een intense schoonheid is . Het materiaal heeft een confronterend, ongemakkelijk, huiverend karakter door de dwingende , slepende en repetitieve ritmes.
Op de nieuwe plaat en in de huidige set kunnen we zelfs zeggen dat we middenin meer ‘songstructuur’ hoorden , een begin en een eind . Nog meer, het tweede deel van hun 2 ½ u durende set klonk redelijk toegankelijk met een groovy ritmiek die een heupwieg en danspas afdwong .
Gira’s muzikale opvattingen werden in lange en steeds meer uitdijende en dwingende aanpak gestopt , een evenwichtsoefening tussen subtiliteit, finesse en effects , noise in hun sound . Het is een totaal concept met materiaal van 12, 20, 25, 30 minuten, waar je van de ene in de andere ervaring en beleving wordt gedropt onder die bariton preek, zang van Gira . Een trein die op gang komt , steeds sneller gaat, of al meteen een snelle vaart heeft , niet meer kan stoppen en uit de bocht dreigt te gaan of gaat, zeker als “The knot” , “Cloud of unknowing” en “The glowing” worden opgerakeld …
Gira is de dirigent , hij begeleidt, leidt de anderen in deze unieke trip die je moet ondergaan; ‘een pain & suffering’ die elk optreden tot grootse hoogtes doet stijgen en iets unieks maakt  in de stijl van Sunn O))) en Einstürzende Neubauten. Ze gaan naar de oerkracht van geluid. De sound staat centraal , niet voor niks ben  je voorbereid dat het combo speelt tot 114 db om de intensiteit , beleven van het klankenbestand hard te maken .

Swans staat voor gecontroleerde chaos , een carrousel van melodie en ontsporing , een kakafonie , hectisch , gestructureerd , die bitterzoet, bezwerend , weerzinwekkend , hard(t) verscheurend; intrigerend , spannend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief klinkt . Een spel op uitputting . Al dertig jaar een buitenbeentje . Benieuwd wat de toekomst nu zal brengen …

Op tour  met Swans is de Zweedse Anna Von Hausswolff , ook geen onbekende die uithouding vooropstelt in haar materiaal, dat het midden houdt tussen huivering en schoonheid . Een filmische sound tussen verdwaalde tochten in grotten en het genietbare van poollandschappen, tussen Philip Glass’ ‘Koyaanisqatsi’ uit vervlogen tijden en de ‘Walking Dead’ soundtrack , waarover heen haar ijzige , dreigende zang sluimert , een bosnimf met rood doorlopen, indringende ogen . De tunes klonken subtiel , snedig , scherp als ontspoord …

De grondvesten van de Bota daverden na zo’n avondje … Maar alles staat er nog hoor!

Organisatie: Botanique , Brussel

Anohni is de nieuwe benaming van Antony Hegarty, die we kennen als de zanger/fenomeen van Antony & The Johnsons. Een transformatie is het niet direct. Hij is al openlijk transgender en had altijd een voorkeur aan vrouwelijke voornaamwoorden .
Muzikaal is hett anders dan zijn vroegere artists projecten. Er is de link met de dance elektronica van Hercules & The Love Affair,  die weliswaar luchtiger klonk en waar hij de zang eens deelde .
We horen een rits intense,  spannende , prikkelende , titelende, sfeervolle , donkere nummers, die avantgarde en een popgevoel ademen, donderende trippopbasses en sinistere elektronica bevatten in een lichte of loodzware  groove . Voor het producers – en synthwerk kreeg hij steun van Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never . Anohni is messcherp, luister maar naar “Obama”, politiek geladen en maatschappijkritisch  Hij draagt de wereld bijna letterlijk op zijn schouders, o.m. op “4 degrees” over de opwarming van de aarde . Pessimisme schuilt .
De songs zitten ingenieus in elkaar , zijn sfeervol , kleurrijk en durven uit de bocht te gaan door de beats en de experimentjes .”Drone bob me” en “Marrow”, net de opener en afsluitende track van de plaat zijn toegankelijk(er). Kortom , een muzikaal kunstwerkje hebben we hier met ‘Hopelessness’.

Het Amerikaanse Whitney uit Chicago draait rond ex Smith Westerns gitarist Max Kakacek en voormalig Unknown Mortal Orchestra drummer Julien Erlich . We horen hier heerlijk genietbare nazomerse pop  met een verkoelend briesje. Een close harmony poprock wordt verwezenlijkt door soulfulle , jazzy tunes van trompet en toetsen, in een gepaste dosis orkestratie. De hoge vocals doen de rest.
Een sfeervol dromerig geluid hebben , soms wat extravert als op “Follow” en de titelsong . De single “No matter where we go” betekent de doorbraak en refereert naar hun 60s helden The Lovin’ Spoonful en The Zombies.
Pure popsongs noteren we in een ongedwongen schoonheid, die ergens weemoed , verlating , en verdriet ademen.

Jack Garratt is één van die fijne nieuwe ontdekkingen , waarvan je afvraagt waar die man je hele leven was . Hij doet het op z’n eentje , een do-it-all-alone , hij schreef , produceerde en speelde elk nummer op het debuut zelf in . De getalenteerde multi-instrumentalist brengt een amalgaan van stijlen, pop, indie, elektronica , r&b, trippop, drum’n’bass, postdubstep . Moeiteloos speelt hij de instrumenten bij elkaar , met z’n imposante drums , elektronica , gitaar en z’n indringende stem . Sjiek ! We horen van deze know-it-all een paar afwisselende heerlijke warme, koude (retro) gelaagde motiefjes , niet vies van bezwerende, bedwelmende , ronkende grooves en experimentjes , als “Weathered”, “Breathe life” , “The love you’re given” en “I know all what I do”. James Blake zweeft over sommige nummers heen . Tja , niet voor niks staat Garratt bovenaan de BBC Sound Of 2016 toplijst!

Mitski is de uitlaatklep van de Japans-Amerikaanse sing/songschrijfster Mitski Miyawaki . Zij is reeds aan haar tweede album toe en kan met ‘Puberty 2’ een doorbraak forceren in Europa . Terecht , gezien er in haar sobere, integere, rauwe sound een elegante schoonheid heerst, die raakt , lieflijk is, weet open te barsten en tot slot doelt op berusting . Live wordt ze geruggensteund door een getalenteerd gitarist en een geconcentreerde drummer .

Als bassiste is ze wat onwennig op de kleine stage van de AB Club, maar het warme onthaal , de respons bieden standvastigheid, en zijn stress reducerend. Haar diepe, indringende, zwoele  vocals, soms hoog uithalend, geven letterlijk diepte en zeggingskracht aan het materiaal. De indie-rockster  biedt een mooie afwisseling in het plaatwerk van ‘Bury me at make-out creek’, het debuut van twee jaar terug, en de recente plaat . De jonge dame  is al overal ergens geweest en tekstueel moet ze niet onderdoen, een gevoel van vervreemding , worstelen met de eigen identiteit en de verhoudingen met geluk pakken je emotioneel. 
De eerste songs “Townie” , “First love/late spring” en “I want you”, uit haar debuut, tonen haar muzikaal gelaat , innemend , een intense, broeierige spanning , sober opgebouwd , die (lichtjes) durft te exploderen .
Een goed uur lang worden we in dit muzikaal web verweven. Middenin de set verleidt ze ons met de “How deep is your love” cover van Calvin Harris + Disciples, die overtuigt door  het rinkelend gitaarwerk , dito solo. Het is de aanzet om extravert, gedreven  te klinken. “Once more to see you”, “Francis forever” en “I don’t smoke” zijn ingenieuze rockers en nodigen uit tot deze aanpak . We horen Pavement, Weezer, Fountains of Wayne , gekruid van een oud PJ Harvey- tune. De set boeit, intrigeert en wordt steeds sterker met “You best american girl”.  “Drunk walk home” is een spannende , rauwe melodieuze rocker, ze zingt , krijst en preekt . Deze plakt aan de ribben! Ze besluit alleen met elektrisch gitaargepingel van “A burning hill” en “Last words of a shooting star” , smachtend en uiterst gevoelig .

Mitski bracht een pak nieuwsgierigen naar de AB Club . Het is een getalenteerde dame , met een enorm groeipotentieel. Ze overwon de podiumongemakken en oversteeg  zichzelf in de gitaarsongs …

Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel

Het debuut van LaClaireau houdt het midden tussen sing/songwriting, rootspop en folk . In de sound is de lijn tussen verbeelding, verwondering en verlating flinterdun. Het materiaal klinkt sfeervol, ingenomen door een subtiel instrumentarium als gitaargepingel , bouzouki, dobro, piano, viool, mandoline, klarinet. Het kwintet brengt op die manier een ingenieus, intiem, spannend album af . Puik werk !
http://www.laclaireau.net

Patchanka! Fiesta! Termen die van toepassing zijn voor Skangoeroes – even opwindend , dynamisch als de groepsnaam , huppelend, ritmisch . Het zevenkoppig gezelschap brengt ska , latin , pop , (dub) reggae te samen. Deels instrumentaal , deels gezongen  in verschillende talen als in ‘t Nederlands, Frans , Engels , Spaans (“Water”, “Wani magni” en “Wauw”). De uitgebreide ritmesectie zorgt voor een heupwieg, een swing , een friste en tintelt de dansspieren . De song zijn optimistisch, brengen het zonnetje in huis en zijn dus uitermate leuk . “Marcia Baila” van Les Rita Mitsouko wordt in hun mélange gedropt . Zweetdruppels verschijnen op het voorhoofd , een ‘Condens’  meer dan waard …

Info www.skangoeroes.be