Faces On Tv is een talentvol kwartet rond Jasper Maekelberg , die ook te vinden is in het Warhaus project van Maarten Devoldere van Balthazar .
Faces On Tv heeft een EP van vijf nummers uit. De eerste twee , “Love/dead” en de titelsong kunnen de doorbraak forceren, radiovriendelijke dromerige, sfeervolle psychedelische trippop door die zalvende, subtiele sounds . “It’s coming in” en “Run against the stream“ houden het midden tussen toegankelijkheid en grilligheid . De verrassende wendingen boeien en zorgen voor een breed kader . Tot slot “Pray the light” is donkere popelektro, die de veelzijdigheid en het multi-talent van het combo onderstreept.
In het genre toont Faces On Tv een verschillend gelaat. Puik werk!

Info http://vi.be/facesontv

Soulwax - De vraag van regisseur Felix Van Groeningen kwam als geroepen om Soulwax terug in het leven te roepen . Van Groenigen won in 2014 bijna een oscar  voor beste buitenlandse film met ‘The broken circle breakdown’ .
Hij kon nu niet omheen de broertjes gezien de film zich afspeelt in de Charlatan , aan de deur van hun eigen studio in Gent . Soulwax van Dewaele broertjes kwam ook naar Pukkelpop en werd aangekondigd als een project van ‘three staccato drums and analogue synths’ met een combo van (jawel) drie drummers ( metaldrummer Igor Cavalera btw!), een bassist en backing vocalistes. De broers zagen we rechtover elkaar , omgeven van immense elektronica. Die Cavalera is trouwens een van de bevriende muzikanten die op de soundtrack terug te vinden is . Op Pukkel verwerkten ze hun kenmerkende punkfunk in een potpourri van elektronica, elektro, breakbeats, neurotische trance en vervormde vocals opgezweept door een diepe bas en drums. Ze gingen diep, rauw, knallend, schurend  en dreunend .
Op de soundtrack hebben we zestien tracks gespeeld door vijftien fictieve namen . Tweemaal staan ze hier onder The Shitz die rocken als Soulwax  in zijn  jaren van ‘Much against everyone’s advice’ . Muzikaal een ‘rock Soulwax’ als de ‘Soulwax Nite Versions’. Check de vette techno van White virgins of Erasmus eens, die het brede veld onderstreept van Stephen en David .
Niet verwonderlijk gezien Soulwax transformeerde van rock naar dance en zij hun ervaring van The Flying Dewaele Broers naar 2 Many DJs stopten in de soundtrack . Dit is een eclectisch geheel , waar Soulwax (nog maar eens) aantoont dat ze met iets gaafs, origineels naar buiten komen , die een club-/radio- of culthit herbergt. Het is een heel divers verzamelalbum en te beluisteren soundtrack , die ook tracks bevat die minder met Soulwax te associëren zijn , o.m. de indie-electro/neosoul “The best thing” (Charlotte) , de swingende world trance  van Kursat 9000 (“Colde kutup ayisi”) of de sfeervolle pop tussen Beck-Air van Robert Vanderwiel (“Nine Thousand Eyes”) tot stevige, snoeiharde hardcore van Burning Phlegm, met Cavalera. En zo kan je verder in de muzikale rijkte slalommen van Soulwax op de soundtrack .
Het is duidelijk , hun elektrorock is uniek en intrigeert -  Een mooi concept - Soulwax rules (again)!

Explosions In The Sky uit Texas zijn één van de belangrijkste pijlers van de postrock. Zichzelf uitvinden in het genre is geen evidentie , maar ze wisten hun sound te verbreden een paar jaar terug met akoestische instrumenten en elektronica , wat nog meer een filmisch concept en een soundtrack gevoel ademde.
Explosions In The Sky brengt op ‘The wilderness’ een toegankelijk, avontuurlijk geluid, filmisch , broeierig, dat het experiment niet schuwt , maar zich blijft richten op atmosferische klanken die de luisteraar langzaam in trance brengen.
De songs zijn wel een stuk korter dan we van de band gewoon zijn. De elektronica ,  piano , cello sluipen naar binnen, en de Texanen weten ons naar hogere oorden te doen wegdromen. We noteren sfeerschepping in een nevelig decor , opbouwende, dwarrelende klanken door de glooiende, aanwakkerende gitaren  en de andere instrumentatie , een aanhoudende spanning, intensiteit te creëren, zonder echt effectief te exploderen .
Rustpunten zijn “Logic of a dream” , “Losing the light” en het afsluitende “Landing cliffs”.
Een gloed in atmosfeer, schoonheid en melodie. Explosions in the sky staat weer definitief aan de top van het genre!

Was de vorige cd ‘Brothers & Sisters of the Eternal Son’ (2014) kort , krachtig , goed , dan is deze hier met zijn ruim 50 minuten even goed , intens spannend . De uit Seattle afkomstige sing/songwriter is al vele jaren bezig , maar wist pas door te breken hier met ‘Maroqopa’ (2012), melancholiedjes ergens te situeren tussen Bonnie Prince Billy en de zacht aanpak van My Morning Jacket en Neil Young.
Hij ging opnieuw in zee met producer Richard Swift . We horen een sterke plaat , een afwisselende combinatie van sing/songwriting, rootscountry en 70s neopsychedelica . De songs zijn warm , sfeervol , ontroerend , intiem, lief, levendig en extravert . De songs raken door de mooie arrangementen en opbouw . We houden van de sing/songwriterpop van het kaliber Damien Jurado …

De carrière van deze indie/folky/garagerock’n’roll helden verloopt al dertig jaar hobbelig . Het ene jaar uit elkaar , dan terug bijeen, toeren ze of is er een slaande ruzie . Hun grootste hit “Blister in the sun” werd nog in een rechtszaak besmeurd door de tandem Gordon Gano en Brian Ritchie . Een geschil dat uiteindelijk bijeen werd gelegd .
Na de EP ‘Happy new year’ is er nu na zestien jaar een nieuwe plaat , ‘We can do anything’, die ‘Freak magnet’ opvolgt . De ingrediënten van de twee zijn nagenoeg hetzelfde gebleven, rauw melodieuze excentrieke rootspop , met een folky semi-akoestische inslag , dat vertrouwd, leuk , grappig , speels, luchtig , vitaal klinkt en komisch - tragisch is. We ervaren in de eenvoud en speelsheid een samenhorigheidsgevoel in het materiaal . We hotsen, botsen in de tien nummers , de eerste twee “Memory”, “I could be anything” hebben een Kermit/Muppet show gehalte , de daaropvolgende “Issues”, “Holy ghost” en “What you really means” klinken intens broeierig. Het tweede deel van de cd brengt de verschillende invalshoeken van stampen en ontroering samen , energiek en introspectief, knap in elkaar, maar iets minder scherp dan vroeger , wat de slotsom  maakt van een degelijke comeback! Violent Femmes straalt een eeuwige jeugdigheid uit …

Het Britse Underworld houdt ons stevig vast met heerlijk genietbare trips, waar we meegevoerd en -gezogen worden op de repetitieve ritmiek , de geraffineerde opbouw , de tempowissels , de lichtvoetige elektronica van pompende en zalvende, trancy beats en de soundscapes waarover de zanglijnen zweven.
De doorbraakkiller ‘Dubnobasswithmyheadman’ en zijn opvolger ‘Second toughest in the infants’ plaatsten hen in de frontlinie van de Britse dance horden . Underworld gaf samen met o.m. Chemical Brothers en Prodigy de dance een gezicht . Het vaste duo Karl Hyde (zang) en Rick Smith (knoppenfreak) zijn nu al een paar jaar aangevuld met Darren Price.
Twintig jaar later , wisselend succes , en een rewind van hun doorbraak, dringt positivisme diep door, wat de nieuwe plaat ‘Barbara Barbara, we face a shining future’ , een beetje gekke, omslachtige titel, wenst uit te stralen. Meteen raak is het met die single “Exhale” , die ons acht minuten lang in zijn greep houdt . Je geniet , golft , zwalpt, danst , hotst heen en weer  met de armen in de lucht of in allerlei bewegingen op die intrigerende repetitieve, opbouwende ritmes en grooves . Ook het daaropvolgende “If rah” met een (mompelende) praatzang op z’n Mark E Smiths van The Fall zet de trend (rustig, sfeervol ) verder. De aangename trance, dub, technobeats, de dwarrelende gitaarloops en de zweverige , nasale (vocoder) vocals doen hun werk . World (hier op “Santiago cuatro”), ambientstukken en  lounge eisen hun plaatsje op. “Ova nova” en “Nylon strung” zijn meeslepende deephouse,  rustpunten, die melancholisch aanvoelen en een hemelse zangpartij omvatten.
Elk nummer heeft zo wel zijn verhaal en hangt tussen toegankelijkheid , avontuur en experiment. De clubsfeer, de huiselijkheid en samenhorigheid … Underworld heeft het als hun motto. Straf!

Een heel interessant bandje is Lucius , uit Brooklyn, NY afkomstig,  die in hun sound ‘van-alles-wat’ proeven, van folkpop tot popelektronica . De twee blonde zangeressen, Jess Wolfe en Holly Laessig zijn het gezicht en vocaal zijn ze onmiskenbaar verbonden met First Ait Kid, Haim en Tegan & Sara .
Gezwind gaan we door de plaat , innemend , sfeervol of gekenmerkt van catchy, stuwende ritmes door de electrogrooves. “Madness” zet de toon voor een heerlijk genietbare trip , een klankenspectrum in de 11 nummers (+ 6 bonus) .
Toegegeven, het materiaal is zeerzeker inwisselbaar, beetje dromerig , beetje dansbaar , maar het klinkt goed, aangenaam en lekker in het gehoor .

De Britse Holly Lapsley Fletcher aka Lapsley was één van de vele UK artiesten die in de shortlist stonden van het toonaangevende ‘BBC Sound of 2015’. Ook al werd ze toen getipt , ze nam na de EP ‘Understudy’ , de tijd te werken aan haar debuut en balanceert tussen sfeervolle, slepende electropop en dreampop . Songs met lichte, forsere beats & grooves , popgevoelig en dansbaar . We krijgen zeemzoete, indringende nummers van een talentrijke jonge dame , die ergens London Grammar , Bat For Lashes , Jessie Ware , Adele en Jamie xx doet opborrelen.
Die droompop wordt vooral verwezenlijkt door haar warme, neuzelende soulstem , en kwetsbaar klinkt ze als ze een paar songs op piano inzet . Haar etherisch materiaal is meer introspectief, voert ons mee en nestelt zich een weg door de zachtmoedige elektrotunes en indringende , kletterende elektronische  percussie .
Het zijn goede songs zondermeer met “Hurt me” en “Love is blind” voorop . Ze brengt voldoende afwisseling  in de sound . Overwegend zijn het sfeervolle tracks , een “Cliff”  scherpt het tempo aan , “Operator” heeft zelfs een disco tune en met “Station” gaat ze freefolky/beatbox toer op van Cocorosie .
Dit debuut zorgt ervoor dat ze definitief doorbreekt naar een breed publiek.

Een opkomend talent uit Barcelona is de sing/songschrijfster Nuria Graham . Net als bands Hinds, Mourn kwam de Catalaanse sterk voor de dag op Eurosonic . Tien songs die een etherisch psychedelisch klanktapijt vormen , omgeven van soundscapes + een vleugje trippop en haar indringende stem .
Het gitaarspel van de negentienjarige is bepalend , en de keys, piano bieden kleur en elan aan het materiaal . Het is alvast een goed plaatje , met een sound die duidelijk in de lift zit , zeker met een Lapsley in het achterhoofd .

Field Music, de band uit Sunderland UK, van de broers David en Peter Brewis, verwerken hun muzikale ideeënrijkdom in een geheel van indie, progrock en droompop. De broers zijn studiotechneuten  en meesters in het brengen van ingenieus , knappe songs door fijne , meesterlijke arrangementen .  Een sterk staaltje songschrijverstalent die een toegankelijke als grillige sound produceren . Hun materiaal wordt gekenmerkt van een dromerige inhoud,  heeft een lichte groove of ondergaat onverwachtse wendingen  en houden van een vleugje experiment . Diverse stijlen kruisen elkaar in een funkend dampend ritme .
Op die manier komen we hier beetje XTC , Prince, Bowie en Television tegen. “The noisy days are over” , is er al meteen eentje om te lijsten, en iets verder koesteren we het smachtend funkende  “Same name”. Fascinatie alom , een uurtje lang , waarbij je hun muzikale rijkdom over je heen moet laten gaan.