Queens of the Stone Age toonden op het Werchter festival van vorig jaar aan dat ze op scherp stonden. De band rondom Josh Homme speelde een strakke, krachtige en dynamische grungerocksetje. We zagen één brok energie op het podium!
In de Lotto Arena was het niet anders en termen als ruig, ruw, rauw, ongepolijst en beuken waren op hun plaats en toch…net als een ruwe bolster met blanke pit klonk het geheel doordacht, melodieus, gedoseerd, broeierig, spannend, meeslepend, bedreven en energiek door de sterke opbouw.
QOSA heeft iets met ons landje; ze hebben dEUS en Millionaire als vrienden, en kunnen rekenen op een sterke aanhang. Trouwens, tijdens hun Europese tournee was het enkel in België dat ze in zo’n grote zaal optraden, wat de wederzijdse band en liefde hechter maakte. “Belgium smiles above me”, zei Homme die avond nog.
In hun anderhalf uur durende set speelden ze vooral songs uit het recente ‘Era Vulgaris’ (die het ietwat ontgoochelende ‘Lullabies to Paralyze’ opving) en ‘Songs for the deaf’ , de succesplaat uit 2002. Band en publiek beleefden hun avondje wel, ondanks de beschouwende, koele blik van Homme. Hij was alvast onder de indruk toen een crowdsurfer erin slaagde langs de security het publiek in te diven. “Rock’n’roll shit, I like it”, was Homme’s reply!
We zagen een ontketende drummer Castillo, die z’n lichaam en z’n drumstel liet afzien, het diepe basspel van de moeilijk in te tomen Schuman, en het snedige gitaarspel van het duo Van Leeuwen/Homme. Een toetsenist heeft sinds de vorige cd de band vervoegd. In een lichtdecor van kroonlusters dompelden ze ons onder in een stevige portie grungerock..
Na de broeierige opener “You think I ain’t worth a dollar, but I feel like a millionaire”, die door de korte stops ophitsend werkte, waren de eerste 45 minuten in een moordend tempo: “Do it again”, “3’s & 7’s”, “Feel good hit of the summer” (gelinkt aan “ A hard day’s night” van The Beatles), “Go with the flow”, “Hangin’ tree” en “Little sister”. Vóór de hippe sensuele single “Make it with chu” – this one goes out to the ladies-, trakteerden ze ons op enkele beklijvende, bezwerende versies van “Misfit love”, “In the fade” en “Burn the witch”.
Na het welgekomen, sfeervolle rustpunt hielde het gesmeerde kwintet het publiek in z’n greep, met prachtig gesoleer van gitaar, bas en drums, ondersteund door psychedelica toetsen: “Someone’s in the wolf”, “You can’t quit me baby” en de single “Sick sick sick” vormden een meeslepende, broeierige drie-eenheid, en besloten de set. Een schitterende finale!
Prijsbeesten “No one knows” en “Song for the dead” klonken opzwepend en bedreven, een versmelting van de stoner- en grungerock; twee toegiften om U tegen te zeggen. Dit was ‘Fxx damned beautiful’!
Een bezielde QOSA bracht op hun dooie gemak een hels, verschroeiende set; ze werden op handen gedragen. Ondanks het minder geluid als enig minpunt tekende de band bij een volgend concert voor een nog grotere zaal…, wat verdiend zou zijn.
Support was het Schotse Biffy Clyro die we al eens aan het werk zagen met Bloc Party; hun sound ligt ergens tussen de ‘70’s retrorock en de grungerock van Nirvana, Fu Manchu, Foo Fighters. De groep speelde een strakke set, soms ingehouden, soms explosief, maar kampte vooral met te weinig goede snedige songs-met-ballen!
Organisatie: Live Nation
Het Britse Roni Size en z’n Reprazent uit Bristol hadden in ’97 meer in petto dan louter jungle en drum’n’bass. Bristol, die een paar jaar eerder al de broeihaard was van de triphop van een Portishead en Tricky, trakteerde ons op een nieuw avontuur door dit gezelschap. Ze speelden een toegankelijker geluid, waarin soul, jazz, funk, hiphop en sferische trancegerichte beats waren vermengd. Twee cd’s , ‘New forms’ en ‘In the mode’, waren met volgende songs “Brown paper bag”, “Heroes”, “Watching windows” en “Dirty beats” spraakmakend. Net als Goldie tilden ze de drum’n’bass op een hoger niveau. Het brede concept was grensverleggend en had meer te betekenen dan enkele de loeiharde, pompende, donkere en harde beats van een Grooverider of van een Rush/Optical
In 2001 werd de samenwerking tussen Size, MC Dynamite, soulzangeres Onallee en de leden DJ Die en Krust stopgezet en ging elk eerder hun eigen weg.
Maar kijk, tien jaar na ‘New forms’ is het gezelschap herenigd voor een heuse ‘Re-forms‘tournee !, en in het kader van VW Spring Sessions waren ze te gast in de Petrolclub te Antwerpen.
De dansspieren werden opgewarmd door de Murdock/Millennium Kru. Iedereen kwam in de juiste stemming om middernacht, en bijgevolg was het een piece of cake voor elektronicafreak Size en z’n Reprazent. MC Dynamite omschreef het als volgt: “It will be hard, slow, low, high and smokey”. En inderdaad, het waren de correcte termen om anderhalf uur hun gevarieerde set van aanstekelijke, dansbaar, avontuurlijk en zalvend materiaal te ondergaan. Een pak elektronica, deejayen, een double bass, drums en de soulfulle vocals van Onallee en de verbeten raps van MC Dynamite waren hiervoor verantwoordelijk. Van de “Railing” instrumentals ging het naar een harder hiphopgeluid van “Dirty beats” en “Who told you” , voegden ze probleemloos een zalvende “Heroes” toe of zorgden ze voor een mishmash met “Digital” en “Brown paper bag”.
Ook stelden ze enkele nieuwe songs voor, wat kan wijzen op een langverwachte opvolger. En middenin de set hoorden we ‘real’ junglebeats, wat het tempo fors en krachtig verhoogde, zoals op “Snapshot”. Op het gepaste moment schakelden ze over naar de trance van “Share the fall”, en met songs als “Trust me” en “Jazz” boden ze een breder concept.
Roni Size feat Reprazent is back! Tien jaar na ‘New forms’ hebben ze nog maar weinig ingeboet aan dynamiek. Ze trokken de jungle/drum’n’bass open en slaagden in een overtuigend, intrigerend setje.
Organisatie: Petrolclub, Antwerpen
Het jeugdig collectief uit Wales, Los Campesinos, werd met de EP ‘Sticking fingers into Sockets’ al gerekend als één van de beloftes van 2008. Hun bruisende cocktail van gitaarpop en folk is fris, sprankelend, energiek en zwierig, werkt aanstekelijk en is soms meezingbaar door de uptempo melodie. Hun muzikale onbezonnenheid, speelsheid en enthousiasme zorgt voor een overtuigend debuut; ze halen elementen aan van Pavement en zijn een handig alternatief op Polyphonic Spree, Architecture In Helsinki en Broken Social Scene.
Op hun full cd geeft de vier man – drie vrouw band goed gas, maar doseren ze ook, waardoor het geheel dynamisch (“Death to …” en “Drop it doe eyes”) en broeierig (“Broken heartbearts …”, “This is how you spell, …” , “Sweet dreams, sweet chicks”) klinkt. Hun charmante songtitels zijn soms een zin lang.
Ze brengen voldoende variatie aan in hun oorstrelende en feeling good music.
Ed Simons en Tom Rowlands vonden met ‘Push the button’ terug aansluiting met de huidige ontwikkelingen in de dance. Hun chemical (break)beats klinken misschien minder vettig en bonkend, toch onderscheidt het duo zich als geluidstovenaars om pop te mengen met elektro, disco, hiphop, psychedelica en dance. Met als gevolg een bezwerende, groovy dansbare sound met enkele trance/chillout rustpunten; een sound die zich meester maakt van je dansspieren en van je brein.
”Do it again”, “Das spiegel”, “The salmon dance (met Fatlib) en “Burst generator” zijn de sterkste danssongs; de trancegerichte soundscapes en psychedelica als op “Saturate”, “The pills won’t help you now” en de titelsong verbazen. “Battle scars” (met Willy Mason en wat een puike xylo!partij) graaft diep in het roemrijke dansverleden. En beide heren hebben zo hun gedacht omtrent een rustig avondje, luister maar eens “A modern midnight conversation”: een hemels sfeervol nachtnummer met een vleugje disco.
Op ’We are the night’ is de chemische formule van de twee heren nog steeds niet uitgewerkt; integendeel hun positie blijft meer dan behouden binnen de huidige moderne dance/elektronica.
Het Gentse Arid heeft zes jaar op zich laten wachten voor nieuw werk. Redenen zijn te zoeken in de solo uitstap van de zanger Jasper Steverlinck, maar ook diens langdurig herstel van toxoplasmose.
‘All things come in waves’ is de opvolger van ‘Little things of Venom’(’99) en van ‘All is quiet now’(02).
Muzikaal zijn er geen verrassingen. Het is een goede cd van melodieus emotievolle pop en weemoedige ballads, bepaald door die hoge; soms vrouwelijk aandoende, vocals van Jasper. Het is een evenwichtige, gevarieerde plaat: soms klinkt de band directer als op “I hear voices” en “In praise of”; of is de factor sfeervolle pop hoog (zoals op “Words” en “Why do you run”). “I don’t know where I’m going”, een intieme pianoballad, is het meest breekbare nummer van de plaat. De overige songs zijn rijkelijk gearrangeerd door toetsen, strijkers en piano.
’ All things come in waves’ is een happy terugkeer van Jasper en David en zet de muzikale leest van romantische zieltjespop rustig verder.
De Britse wolven van Air Traffic debuteerden vorig jaar met een schitterende plaat ‘Fractured life’. In geen mum van tijd veroverden ze tienerharten met puike singles als “Charlotte”, “Shooting star” en “No more running away”. En deze tieners waren hoe dan ook op de afspraak om hun favoriete band aan het werk te zien.
Air Traffic liet te Werchter al een frisse indruk na, ze onderscheidden zich als een upcoming band, wat ze in oktober ll doodleuk kwamen overdoen in de ABBox.
De vier jonge gasten werden uitbundig onthaald. Het jonge publiekje zong de refreinen mee en zorgde telkens voor een oorverdovend applaus. Sommige taferelen tipten aan de Tokio Hotel mania.Het kwartet genoot er van en op eind van hun set sprongen de zanger en de gitarist letterlijk hun fans tegemoet!
Fijn bandje met pit en dynamiek.
In hun set van een klein uur lieten ze een paar nieuwe nummers horen die tot op zekere hoogte dezelfde lijn behielden van hun melodieus opgebouwde poprock, doch subtieler, rijper en donkerder, onder het uitgelaten pianospel en zang van componist Chris Wall, die als een Bellamy (Muse) of Smith (Editors) tekeer ging. Jeugdig enthousiasme die beloond werd!
Een stevige knaller opende de set “Take your hands off me”, een nieuw nummer. “Just abuse me” behield ditzelfde tempo. De band heeft de kunst van het songschrijven; songs met een sterke spannende opbouw volgden: “Can’t go back” (nieuw), “I can’t understand”, “Time goes by” en “I like that”. Door de helder, overtuigende zang en het intense pianospel gaf Chris Wall gevoel aan de songs, wat de set aangenaam kleurde. Hij stal alvast de show . De groep ging moeiteloos over naar enkele sfeervolle songs als het nieuwe “End to all our problems”, en linkte het aan “No more running away”, wat op een plaat van Muse kon staan. Luidkeels werd het refrein meegezongen. Na “Come on” begon Air Traffic aan ronde twee om de boel op z’n kop te zetten. Een bedreven “Charlotte” was de aanzet om zich in het publiek te gooien.
Het was eventjes uitblazen na 50 volle minuten en tijd voor een intens pakkende, breekbare song “Empty space”: een sfeerlamp, minimaal pianogetokkel en Walls stem. Schitterend rustpunt! En tenslotte speelde het kwartet de finale met “Shooting stars”, door iedereen meegebruld. Op die manier eindigde alles met drie!
De korte, felle, snedige set toonde aan dat het bezielde Air Traffic een grootse band in wording is; waarvan het dynamisme er van af droop.
Ooh ja, ons eigen beloftevolle Mint was de support en stelde een handvol songs voor uit de nieuwe cd ‘Hinterland’, waaronder “Brand new toy”, maar het waren momenteel nog de oudjes “Your shopping lists are poetry” en “The magnetism of pure gold” die op herkenningsapplaus konden rekenen. Op dit optreden was het duidelijk dat het publiek kwam voor een andere jonge band …Air Traffic!
Organisatie: AB/Live Nation
Het New Yorkse trio Nada Surf, onder zanger/componist en gitarist Matthew Caws, bracht onlangs hun vijfde cd uit ‘Lucky’. Het sympathieke, immer enthousiaste trio onderneemt momenteel een heuse clubtournee. Trouwens, ze hebben er een vierde man bij op toetsen, die zorgt voor een breder, sfeervol en warmer geluid op die ‘alternative emotional vier minuten collegerock’ van Nada Surf, die ergens laveert tussen Semisonic, Weezer, Fountains Of Wayne en Death Cab For Cutie. Spijtig genoeg wordt Nada Surf nog te pas en te onpas gelinkt aan hun wereldhit “Popular” van het debuut ‘High/Low’ (’96).
Het kwartet mag een overwegend jong en (Franssprekend) publiek als fans rekenen, die uitbundig reageerden, en de refreintjes uit volle borst meezongen. Op één van de laatste songs, het stomende “Blankest year” huppelden zelfs een paar jongeren op het podium, wat deed denken aan een typisch Amerikaans schoolbal!
Nada Surf bood een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop ‘met ballen’, droompop en liefdesliedjes. Caws toverde popsongs uit z’n hand alsof het niks was! Lievelingspaat ‘Let go’ uit 2002 kwam ruimschoots aan bod naast het recenter materiaal.
Een stevige “Hi Speed Soul” opende de bijna twee uur durende set: een melodieus opzwepende rocker, gedragen door de heldere vocals van Matthew . Een paar nieuwe songs volgden: “Authority” en “Weightless” benadrukten duidelijk de sfeervollere aanpak van de band!
De groep bood voldoende afwisseling; van een pittig bedreven “Happy kid” en een broeierige “Killian’s red” - die een sterke opbouw hadden -, ging het naar enkele weemoedig en ingetogen songs als “Paper boats” en “80 windows”. Beklijvend en pakkend!
De groep ging naar een spannende finale met een swingend “Blizzard of 77” (prachtige gitaarsolo!), hun “Blonde on blonde” breiden ze aan Joy Division’s “Love will tear us apart” (met een typisch ‘80’s wave orgeltje!-) en afsluiter “Blankest year” klonk fris en stevig.
Niet alle (nieuwe) songs waren sterk; de ‘bubblegum’songs “Ice on the wing”, “Beautiful beat” en “See these bones” werden net voldoende goed opgevangen door dynamische songs en de poppy singles “Like what you say”, “Inside of love”, “Do it again” en “Always love”. Caws zette het publiek aan tot golvende hoofdbewegingen. Leuk alvast.
De groep kon rekenen op een sterke respons. “Popular” mocht niet ontbreken. Het was het laatste nummer, en het viel sterk op dat door de rauwe klank en door Caws’ praatzang het nummer zich heeft afgescheurd van de doorsnee Nada Surf songs.
Speels, ontspannend, radiovriendelijk, ontroerend en stevig rockend zijn de juiste trefwoorden van het avondje Nada Surf, een groep met een eigen gezicht!
Het ander Amerikaans collectief rondom Zach Rogue, Rogue Wave, die nota bene al vijf jaar bezig is en drie cd’s telt (vorig jaar verscheen ‘Asleep at heaven’s gate’) speelde onvervalste dromerige, vaardige en sprankelende indiegitaarpop, bepaald door sfeervolle toetsen en beheerst door een melancholische zang.
Hoogtepunten waren “Like I needed”, “Chicago x 12” (Matthew was backing vocalist!) en het oude “Keep the heart out”. Ze gooiden er nog een Neil Young song bovenop, uit de plaat ‘After the goldrush’. Besluit: Rogue Wave speelde veertig minuten aanstekelijke gitaarpop.
Organisatie: Botanique, Brussel
Achter SimpleSongs schuilt multi/instrumentaliste en singer/songwriter Ken Veerman uit Antwerpen. Op z’n eentje brengt hij breekbaar, ingetogen ‘treurwilgen’ songmateriaal gevat door een lofi-aanpak van akoestische gitaar, piano, elektronica-apparatuur en voice-sampling. Het zijn dramatisch beklijvende, doordachte nummers; de titels liegen er niet om: “Last day on earth”, “Apologise” en “Breathe fire”. “We can’t stall for time (no more)” krijgt elan door beatboxing. De melodieus sterk opgebouwde songs moeten deze jonge gast de kans geven zich verder te ontplooien. Een EP die verdomd naar meer ruikt …
Info op www.simplesongs.be
Nederlands 
Français 
