Het Amerikaanse Pinback, onder het onafscheidelijke duo Rob Crow (bas) en Zach Smith (keyboards), is aan de vierde cd toe. Pinback, gegroeid uit Three Mile Pilot midden de jaren ’90, introduceerde samen met Low de lofi en slowcore geluid. Platen als ‘(This is a) Pinback cd’ en ‘Blue Screen Life’ klonken overtuigend. ‘Autumn of the Seraphs’ behoudt dezelfde eenvoudige, doch complex aandoende aanpak van traag meeslepende, sfeervol dromerig overlappend gitaargetokkel en -akkoorden, keyboards en bezwerende percussie, onder die emotievolle samenzang: “From nothing to nowhere”, “Barnes”, “How we breathe”, “Blue harvest” en “Bouquet”. Doch de plaat onderscheidt zich op een handvol songs door krachtiger en meer popgericht te  zijn; de heren geven hun sound een nieuw elan door hun melodielijn en ritme: “Good to sea”, “Walters”, “Devil you know” en het afsluitende “Off by 50”.
De hoes van de cd toont afbeeldingen van een angstaanjagende onderwereld, omgekeerd evenredig met de sound. Het lijkt wel een niet te vatten muzikale grimmige droomwereld van de heren.

Het Britse Hard-Fi onderscheidde zich vorig jaar met de debuutcd ‘Stars of CCTV’, waarbij vooral de singles “Hard to beat” en “Cash machine” hoog scoorden binnen de melodieuze postpunkpop.
Hard-Fi trok de lijn van hun zoektocht van de perfecte popsong door met de tweede cd, die subtiel, verfijnd en sfeervol in elkaar zit. Piano, keyboards en strijkerarrangementen geven kleur aan hun poprocksongs. Ze zijn knap in elkaar gestoken, waarbij een hardere noot uitblijft.
Archer en de zijnen kiezen resoluut voor een grootse doorbraak en kunnen erin slagen met meezingbare songs als “Suburban knights”; “Help me please”, “We need love” en “The king”. Intiemer klinken “I shall overcome”, “Tonight”, “Watch me fall apart” en “Can’t get along without you”.
Een afwisselend plaatje dus. Ook de hoesfoto springt in het oog: een simpele tekst ‘No Cover Art’.Mooie zet?!

Beloftevol bandje uit Sheffield zette de Dance Hall op z’n kopte Hasselt-Kiewit tijdens het Pukkelpopfestival, nog vóór de cd verscheen. Inderdaad, het uit Arctic Monkeys stad  afkomstige gezelschap, onder Jon ‘The Reverend’ McClure, heeft een aanstekelijk debuut uit, dat bol staat van groovende danspop, ergens tussen de Britpop van Blur, Oasis en de psychedelica bleeps van Primal Scream.
”Heavyweight champion of the world”, “Open your window”, “He said he loved me” en de titelsong zijn opzwepende songs door de trancy beats. Af en toe wordt McClure’s zang ondersteund door backing vocaliste Laura Manuel.
Maar ook bij Reverend & The Makers slaan de sexuele fantasieën op hol: het voorspel wordt  ingeleid door het sfeervolle “Sex with the ex” en het is postcoïtaal genieten van het afsluitende “Armchair detective”.
’The State Of Things’ is een geslaagde, dansbare, fijne plaat geworden.

Los Campesinos is een uit Wales afkomstig zevental en is één van de beloftes van het afgelopen jaar met deze EP, die klinkt als een bruisende cocktail van gitaarpoprock en folk. Dynamische, opwindende, dansbare, aangename en ontspannende songs. Het speelplezier druipt er van af. Dit is ‘feeling good music’, waarbij de vijf songs (en één outtro) gekenmerkt zijn door snedige, soms rauwe gitaarakkoorden, zwierige vioolpartijen en kleurrijke toetsen. Ze ondergaan diverse tempowisselingen, waarbij de vrouwelijke en mannelijke zang op elkaar zijn ingespeeld.
‘Sticking Fingers into Sockets’ bevat charmant, speels songmateriaal. De band nestelt zich ergens tussen Polyphonic Spree, Broken Social Scene, Architecture In Helsinki en Pavement. Trouwens ze coverden op hun eigen manier  “Frontwards” van hen.
Een oorstrelende EP die doet hunkeren naar wat deze ‘vier man – drie vrouw’ band in 2008 in petto zal hebben.

Het Britse The Coral wist sinds hun debuut op korte tijd nog drie cd’s uit te brengen. Hun beloftevol titelloze debuut konden ze niet meer evenaren …tot deze vijfde cd uitkwam, waarbij het zestal rustig de tijd nam te werken aan hun broeierig, fris sprankelend, sfeervol en intiem songmateriaal, het muzikaal uitgangspunt van de groep. Op de vorige cd’s ontbrak het hen aan diepgang,  sterkte en emotie.
’Roots & Echoes’ plukt minder elementen uit diverse stijlrichtingen, doch staat bol van mooie Britpopsongs met een vleugje psychedelica.
The Coral vond de kracht van het songschrijven terug: van lichtvoetige popsongs als “Put the sun back”, “Cobwebs”, “Rebecca you”, “She’s got a reason en “Music at night” tot meer uptempo als “Who’s gonna find me”, “Remember me” en “In the rain”. Het intiem dromerige “Not so lonely” kaapt de hoofdprijs weg!
Inderdaad, The Coral speelt ongevaarlijke, vaardige popmuziek, maar eentje die intrigeert en beklijft!

Bonde Do Role is een Braziliaans trio, dat overdondert met een salvo aan oldschool hiphop, disco, poprock, kitsch en dancebeats. Fragmenten van andermans muziek worden leuk geïntegreerd in hun groovy  sound.
Het trio kan fel, opzwepend en feestelijk uit de hoek komen op songs als “Dança de zumbi”, “Soita o frango”, “Tieta”, “Office boy” en “Bondallica”. Maar het zijn vooral “Divine gosa” en “Geremia” die zich onderscheiden. Voor de rest is het een beetje teveel van hetzelfde en wordt het doel van ‘bal populaire’ wat gemist. ‘With Lasers’ laat dus af en toe een steekje vallen…

Annie Clark maakte deel uit van de begeleidingsband van Polyphonic Spree en Sufjan Stevens. Ze nam dan de tijd haar eigen project St.Vincent uit te werken. Een glimp van haar werk hoorden we al toen ze solo optrad in de Vooruit te Gent als support van Stevens.
De frêle jongedame heeft een hemels sferisch debuut uit, ‘Marry me’, dat lieflijk, teder als verbeten, overstuurd klinkt. De dromerige songs hebben soms een vleugje triphop en jazz of kunnen ietwat krachtiger zijn. Kortom, Clark schreef knap in elkaar gestoken eenvoudige, subtiele songs, die een dosis avontuur kunnen bevatten door de onverwachtse wendingen.

Live hoorden we een fijn, relaxt, sfeervol en aangenaam concert, waarbij ze onder de indruk was van de pittoreske Rotonde; ze gaf zelfs de lichtman lovende woorden. Ze had het gevoel als een visje in een aquarium op te treden.
Ze werd begeleid door drie groepsleden, regelrecht onttrokken van een Amerikaans schoolbal. De dromerige songs kregen zeggingskracht door elektronica, toetsen, viool en een bezwerende percussie, waarbij Clark speelde met haar stem en vocoder.
”Jesus saves I spend” was een aardige opener, gevolgd door de titelsong. Ze kregen een zigeunerklank. De single “Now, now” klonk snedig en kon rekenen op een sterke respons. Het was deugddoend voor de band, die na hun tournee in de UK de Belgen een warm en erg vriendelijk publiek vond. St.Vincent speelde een voorbode van de kerst met songs als “All my stars aligned”, “The apocalypse song” en “What me worry?”. Het tempo dreef ze op met triphopbeats op “Landmines” en “Your lips are red”, die een donker, dreigende ondertoon hadden. “Paris is burning” was de finale van de set: van uiterst sfeervol tot een  krachtig eind!
Annie Clark besloot solo terug te keren: “These days” (van Jackson Browne) en een PJ Harvey gerelateerde song, werden bepaald door haar subtiel gitaarspel en heldere stem. Een schitterend eind.

Met haar intieme en bedreven dromerige indie freefolk had St.Vincent ons gaandeweg in haar greep …van een onwennig aanvoelen naar een duidelijke overtuigingskracht, wat dit talent in de voetsporen bracht van Feist, My Brightest Diamond, Joan As Police Woman, Tori Amos en Kate Bush.

’Puddle City Racing Lights’ is de eerste worp van het Britse Windmill onder de weirdo zanger/componist/toesenist Matthew Dillon, die deze maal enkel was begeleid door een drummer. Met z’n hoog neurotisch heliumstemmetje overdonderde hij de intieme, sobere songs à l’improviste met lappen tekst.
Een dosis humor, dagdagelijkse leuke ervaringen en zelfrelativering gaven elan aan de korte set. “Fluorescent lights” en “Tokyo moon” waren de absolute hoogtepunten, die door de psychedelica sterk neigden aan Wayne Coyne’s Flaming Lips. 

Organisatie: Botanique,Brussel

Het Londense Oi Va Voi verraste in 2004 met de cd ‘Laughter through tears’. Een exotische cocktail van pop, wereldmuziek, hoempapa en Balkan, wat smaakvol werd ontvangen. De band beschikte toen over zangeres KT Tunstall en violiste Sophie Solomon.
De band heeft voor deze opvolger de twee verliezen voldoende kunnen opvangen en heeft een tweede sterke plaat klaar, die per beluistering z’n subtiliteit prijsgeeft. Met hulp van zangeres Alice McLaughlin, is de muzikale aanpak breder en sfeervoller; af en toe klinkt het Londens gezelschap zwierig, fleurig en fris, door zigeunerklanken, folklore en Balkanpop. “Yuri”, “Balkanit”, “Dry your eyes” en het korte “Spirit of Bulgaria” geven een kleurrijke sound. Een volstrekt unieke band die live duidelijk extraverter klinkt.

Dit uitgebreid gezelschap uit Australië kreeg voet aan grond te Europa met de tweede cd ‘In case we die’: speels, ontspannende en aanstekelijke sprookjesachtige popsongs. Door het succes brachten ze in het voorjaar zelfs een remixplaat.
’Places like this’ is de nogal snelle opvolger en klinkt éénvormiger, maar bijgevolg ook minder gevarieerd, fris en plezierig. De spanning, de speelse ritmes, de diverse tempowisselingen en de onverwachtse wendingen zijn minder aanwezig. Een handvol nummers intrigeren op die manier, waaronder “Heart it races”, “Hold music”, “Like it or not” en “Debbie”, wat me doet teruggrijpen naar hun vroeger werk. Of  waren we misschien al te veel gewend van deze band …