KT Tunstall, een lieftallige,  mooi ogende, jonge Schotse dame van Chinese origine, maakte een paar jaar terug deel uit van het Londens worldfolkpopgezelschap Oi Va Voi. Ze verliet de band om een solocarrière uit te bouwen, wat al aardig lukte met het debuut ‘Eye to the telescope’, anderhalf jaar geleden: sfeervolle, melancholische en aanstekelijke gitaarpoprock, waarin folk- en countryinvloeden zijn te horen.
De opvolger ‘Drastic Fantastic’ laat een zelfverzekerde dame horen; lekker in het gehoor liggende poprock van een talentvolle singer/songschrijfster, die zich meteen naast een Melissa Etheridge of een Liz Phair weet te plaatsen.
De songs worden bepaald door een subtiel en snedig melodieus gitaarspel, kleurrijke toetsen en een bezwerende percussie, gedragen door haar heldere vocals.
”Hold on” en “I don’t want you now” zijn soepele popsongs. “Saving my face” kon zo op de plaat van Damien Rice staan en “Beauty of uncertainty” is spannend opgebouwd. “Paper aeroplane” besluit op een uiterst sfeervolle wijze.
Kortom, KT Tunstall heeft hapklare, fijn uitgebouwde popsongs klaar!

Op een goed jaar tijd is het Antwerpse Fixkes een begrip geworden. Hun eerste single “Kvraagetnaan” haalde vanaf februari de nummer 1 notering in de Ultratop en hield het maar liefst 16 weken vol.
Fixkes, een vijftal uit Stabroek, onder singer/songwriter Sam Valkenborgh, heeft een eenvoudig recept klaar: de pop van Gorki, Kowlier, Doe Maar, Spinvis en de hiphop van ‘t Hof op z’n Stabroeks samenbrengen, gedragen door z’n de zachte, ingetogen, hese fluisterzang.
Vorig jaar traden ze nog op als support act van Stijn. De voorspelling definitief door te breken kwam uit …Hun world is happy now. Geloof is een schone zaak hé. Een zesde man op conga’s vervoegde de band. Tandje bij, wat de sound van hun zeemzoete liefdespop in z’n geheel ten goede kwam.

Het was een speciale avond voor ‘den Bruno’, zoontje van Luc Devos, die zeven jaar werd. Hij zette het refrein in van een mooi uitgewerkt “Kvraagetaan”, wat op heel wat sympathie kon rekenen. Fijne momenten zeg je tegen zoiets …
Hun debuut, verschenen op het Nederlandse Excelsior label, stelden ze volledig voor. “Stabroek” werd akoestisch toongezet door Sam. Sommige nummers als “Lepeltje”, “Pistoleke” en “Oepternief” klonken sfeervol door mondharmonica, conga’s en vibrafoon. De nieuwe single “Ongelukkig” was samen met “Ik eb tijd” uiterst sober …wat stem en akoestische gitaar allemaal kunnen doen.
Ook de andere kant van Fixkes was te horen: “Vrijdagajond”, toen broer/drummer Jan stevig rapte,  een puur rockend “Www.30er.be” en “Geire zien”, de ultieme popparel om de set te besluiten. “Alles komt terug” en “In de Lommerte”  kregen een push forward door accordeon en mondharmonica. Een mooie finale.

Hoewel de zang van Sam eigenlijk redelijk beperkt is, hoorden we van de Fixkes een leuk concert vol lekker in het gehoor liggende fijne Vlaamstalige liedjes. Laidbackpop in een cool dialect.

Fait d’Anvers op z’n beurt, komt uit dezelfde stal als Fixkes en hebben drummer Jan gemeen. Zij zorgden alvast voor een feeststemming door pop, rock, folk, blues, hoempapa, gipsy en Balkan in verschillende talen te brengen: van Antwerps, Nederlands naar Frans tot in het Engels. Het waren grotendeels songs met een meezinggehalte waaronder “Gypsy queen” en “Mor allee”. Fixkes, niet getreurd, ook Fait d’Anvers staat op de lijst om zo’n potentiële “Kvraagetaan” op Vlaanderen af te vuren.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Het Finse Apocalyptica uit Helsinki kwam tien jaar geleden in de belangstelling met ‘Apocalyptica plays Metallica’, waarbij ze een handvol nummers met hun cello’s aanpakten, wat de aanzet was om klassiek met rock en metal te mengen. Deze muzikale formule werkt nog steeds. In de vijf cd’s gingen ze creatief om met klassieke componisten, waren er o.a. enkele Slayer en Sepultura songs, en namen ze eigen songs op met vocale hulp van diverse artiesten waaronder Nina Hagen, Tim Lindemann (Rammstein) en Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour). Ze vergaten zelfs deze songs niet in hun anderhalf uur durende liveset, ook al kwamen de guestvocalisten niet mee; een set van sfeervolle en zware klanken cello’s en hooggespannen snaren, die de indruk gaven van een metalgitaar of een diepe bas. Aan het klassieke Apocalyptica geluid van vier cello’s werden helse mokerslagen van drums toegevoegd, wat duidelijk een meerwaarde was.

De Finnen hebben een nieuwe plaat uit ‘Worlds collide’. De imposante hoes van een cello met arendsvleugels en doodskop werd geprojecteerd. Op het podium stonden vier grote stoelen uit het Vikingtijdperk in dezelfde doodskopstijl opgesteld; belangvolle pijlers, die de sound kracht bijzetten. Eén voor één betraden ze het podium, en zetten ze de sfeervolle titelsong “Worlds collide” in. Al snel veerden drie van de vier Finnen overeind, keken op naar hun fans, ‘headbang-den’, lieten de lange haren wapperen en straften hun cello’s op “Refuge/Resist” van Sepultura..Een meesterlijk beheerst cellospel, opgezweept door de drums. “I‘m not Jesus”, “Grace”, “Ion” en “Last Hope” haalden ze uit de recentste cd. Enkel op “SOS” en “Helden”, de cover van David Bowie, misten we de zeggingskracht van de huiveringwekkende zang op plaat.
Het vijftal werd op handen gedragen. Verbluffend wat ze met hun strijkstok verwezenlijkten. “Seek & destroy” en “Enter sandman” van Metallica zaten laat in de set. De bis vatten ze zelfs aan met “Nothing else matters”, puur klassiek en ontdaan van enige franjes. Hun arend strandde definitief met het krachtig klinkende “Seemann”.

Apocalyptica behandelde hun cello’s ruig en ruw, als zacht en harmonieus. Heerlijk om je te laten meeslepen in de straffe kost die Apocalyptica serveerde!

De Duitse gothic rock band Lacrimas Profundere is mee op tournee. Het kwintet bleef overeind met boeiend materiaal, ergens tussen de wave van Eldritchs Sisters, Bauhaus, The Mission en de snedige rock van The Cult.

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

De Zweed José Gonzalez verkreeg vorig jaar onverwachts wereldwijd succes met z’n ingetogen akoestische bewerking van “Hearbeats” , origineel van The Knife, en terug te vinden op het vorig jaar verschenen debuut ‘Veneer’. Melancholisch, breekbare pop bepaald door mans begeesterend gitaarspel en warm fluwelen stem.
Ook op deze nogal snel volgende nieuwe plaat ‘In our nature’ vinden we opnieuw een geslaagde cover “Teardrop” van Massive Attack. De tien songs - overwegend korte, kernachtige sfeervolle en intieme gitaarpopparels - zijn ontdaan van enige franjes en is ideaal candlelightvoer, weg van alle drukte en aandacht; prachtig klinkend gitaargetokkel van somber, weinig opbeurend, songmateriaal. Een donker randje is behouden.
Besluit: melodieus pakkende songs, die zich niet echt onderscheiden, maar het resultaat zijn van een talentrijk singer/songwriter.

The Gossip is een Amerikaans trio uit Portland die in de voetsporen treedt van Jon Spencer, The White Stripes en The Kills. ‘Standing in the way of control’ is eigenlijk al uit van 2005. Spil en zangeres van de band, Beth Ditto, is verantwoordelijk voor het groeiende succes van de band. Een slopende tournee, haar imposante uiterlijk en grote mond, en haar corpulent lichaam naakt op de cover van NME, zorgden ervoor dat dit jaar de cd ‘Standing in the way of control’  werd heruitgebracht.
Ongepolijste, opzwepende en rauw melodieuze garagepoprock siert de cd, afgewisseld met enkele sobere pakkende songs (“Coal to diamonds” en “Dark lines”). Haar felle, heldere en overtuigende soulvocals geven vaart aan de songs. “Fire with fire” , “Listen up” en de titeltrack zijn grootse popsongs. Af en toe krijgen de songs een dance-injectie, waardoor het geheel speels, bedreven en groovy klinkt. De twee extra tracks van de single ondersteunen dit.
De cd  staat door de aanstekelijke deuntjes garant voor een rock’n’roll feestje. Het succes is hen van harte gegund op deze fijne plaat!

Het sympathieke trio uit Boston, Buffalo Tom, is na een kleine tien jaar terug bij elkaar. Ze zijn aan hun tweede adem toe, doch Janovitz/Colbourn/Maginnis klinken nog even scherp, levendig, fris en emotievol als vroeger. Gitaarpoprock pur sang! Ze grossierden in hun oeuvre van ‘90 tem ’95 en speelden een handvol songs van hun recentste worp ‘Three easy pieces’, een mooi vervolgverhaal op de kwalitatief sterke ‘Let me come over’ (’92)  en ‘Big red letter day’ (’93). Hun titelloos debuut uit ’89 en hun laatst verschenen cd ‘Smitten (’98) lieten ze live aan zich voorbij gaan.

Het trio beleefde net als het publiek een fijn avondje gitaarplezier, waar ruimte was voor enkele puike soli. Bezield en vol overgave.  Het trio vloog er meteen in met het snedige “Staples” gevolgd door het sfeervolle “Bad phone call”, openingssong van ‘Three easy pieces’. “CC en Callas” nam Colbourn vocaal voor z’n rekening, evenals “Late at night” en “Kitchen door”. Vocaal is hij beperkter dan Janoviz, die de songs meer zeggingskracht biedt door z’n hese, pakkende, overtuigende stem; hij ontpopte zich als het jonger broertje van Bruce Springsteen.
“Sodajerk”, “Summer”, “Mineral”, “Treehouse”, “Frozen lake”, “I’m allowed” en afsluiter “Taillights fade” waren pure nostalgie.
Ze blikten terug naar hun begindagen met de rauwe ongepolijste “Birdbrain” en “Velvet roof”, pijlers van de hoogdagen van de grunge. Een zinderend ‘greatest hits machine’.
In het midden van de set liet Janovitz het publiek kiezen: een oudje of “Good girls”; ze zetten meteen “Tangerine” in.
De bis werd semi-akoestisch toongezet door “Butterscotch” en “Porchlight”. “Larry” was de prachtige apotheose van hun ruim anderhalf uur durende bruisende, doorleefde set.

De groep is muzikaal aan een nieuw leven begonnen…dus veertig plussers …treur niet …Buffalo Tom steekt er ook nog pit en dynamiek in…

Als support act trad het man-vrouw duo Tiny Vipers op. Op akoestische en elektrische gitaar speelden ze intiem sobere pop, refererend aan Joan Wasser van Joan As Policewoman. Trouwens, de zangeres was de dochter van Colbourn, maar haar klagerige, onvaste stem kon de songs onvoldoende beklijven, waardoor de ingetogen pop de mist inging.

Organisatie: Vooruit, Gent

Het New Yorkse Interpol past moeiteloos in het rijtje van Bloc Party, Editors en het rockend geweld van Kaiser Chiefs en The Killers, die in korte tijd een pak fans lokken, wat hen van harte is gegund. Hun venijnig broeierige gitaarrock met donkere ‘80’s wave, die knipoogt naar bands als Echo & The Bunnymen, The Smiths, The Chameleons en Joy Division, kreeg net als op Werchter een stevig uptempo zwart jasje.

In een uitverkocht Vorst bliezen zij alvast de wave nieuw leven in door een snedig klinkende gitaar, een diepe bas, een bezwerende percussie en kleurrijke toetsen. Zanger/gitarist Banks kon er nog een schepje bovenop doen en leek wel een rechtstaande Dave Eugene Edwards van Wovenhand.
De grote zaal en de opkomst brachten hen niet uit evenwicht, integendeel, ze hadden er duidelijk zin en speelden een gretig, intens bedreven liveset, waarbij uit de drie verschenen cd’s ‘Turn on the bright lights’, ‘Antics’ en ‘Our love to admire’ een handvol nummers werden geplukt.

”Pioneer to the falls” was de sfeervol donkere opener van hun bijna twee uur durend optreden. De oudere songs “Obstacle 1”, “Narc” en “C’mere” volgden en gaven, onder een sterke melodie, pit en dynamiek. Het was de neerslag van het ganse concert: van “Say hello to the angels”, “Mammoth” tot “Slow hands”. De ‘80’s darkwave vergaten ze niet: “Hands away”, “Rest my chemistry” en de aan David Lynch neigende soundtrack “Lighthouse”. Het paste ideaal binnen het muzikaal liveconcept.
De band ging naar een climax en dreef het tempo op op “Evil”, “The Heinrich manoeuver” en “Not even jail”, opgezweept door het drumritme en handgeklap. Een fijne apotheose. Het vijftal uit New York breidde nog een lange bis met oudjes "NYC", " Stella was a …" en" PDA", die mooi uitdeinden.

Interpol is een grootse band geworden en onthief zich van z’n ietwat statische sound door de flinke geut gitaargetokkel en opzwepende percussie.

Blonde Redhead  heeft op plaat z’n rauw bedreven sound opzij geplaatst, maar live wisselden ze dit af met hun lieflijk, dromerige gitaarpop, ondersteund door ‘70’s psychedelica. Uitgebalanceerde pop  door de aan Elisabeth Frazier neigende zang van de frêle Kazu Makino, en een ruwer tintje  toen één van de tweelingbroers Pace zong. Ze traden een 45 minuten op en stelden het recente ‘23’ voorop met o.a. “Spring and by summerfall”, “The dress”, “Strangeluv” en de titelsong. Hun stemmige gitaarpop kon rekenen op heel wat bijval.

Organisatie: Live Nation

Het Leedse vijftal iLiKETRAINS onderscheidde zich vorig jaar al met het beklijvende ‘Progress/Reform’, wavepostrockpop, die Joy Division en The Chameleons aan Interpol linken, de postrock van Mogwai of Explosions in the Sky aanhalen, tippen aan het hemels sferisch geluid van Cocteau Twins, Sigur Ros of Radiohead, en de aanzwellende noisepop van My Bloody Valentine weten te integreren.
Een pak invloeden worden dus verwerkt in hun traag, slepende, logge songs, die donker, dreigend zijn en een dramatische ondertoon bevatten, bepaald door de baritonzang van David Martin (ergens tussen N. Cave/T. Smith/P. Banks en M. Gira).
Het uitgangspunt van de elf songs: verloren gewaand gitaargetokkel, een diepe bas, een softe percussie, piano, toetsen en blazers. “We all fall dawn”, “The deception (this is a devil’s game)” en “Spencer Perceval” zijn de uitschieters, door de spannende dreigingen, het repetitief ritme en de aanzwellende opbouw. Het lijkt erop dat we aan de laatste halte staan van deze wereld. Is het eind nu écht in zicht bij iLiKETRAINS?!

The Kissaway Trail is een Deense band uit Odense, die hun Scandinavische roots moeiteloos linken aan de Britse indiepop; het vijftal biedt mooi in het gehoor liggende, dynamische en bezwerende gitaarpop: dromerig, sprookjesachtig, sfeervol en fris sprankelend.
De songs hebben een sterke spanningsopbouw en worden gedragen door een zweverige (samen) zang. Elf puike songs, die ergens hangen tussen het onvolprezen The Music, ‘90s  Britse bands The Pale Saints en The Wedding Present, de postrock van Mogwai, de indie van Broken Social Scene en Arcade Fire en de psychedelica van Mercury Rev.
Een gevarieerde en afwisselende sound dus. Op “Tracy, “Lala song”, “Soul assassins”, “61”, “Sometimes I’m always black” en “In disguise” horen we fijnzinnige, subtiele poprock, die af en toe forser klinkt en een vleugje fuzz en distortion bevat. In andere momenten komt de dromerige psychedelica voorop, en zijn The Kissaway Trail de jonge broertjes van Mercury Rev: “Smother + Evil = Hurt” , “Eloquence & Elixir” en “Bleeding hearts”.
De titelloze debuutplaat klinkt als een klok. Te onthouden.

Animal Collective is al een viertal jaar bezig en manifesteert zich tussen psychedelicapop, grillige freefolk en experiment. Hun songs zijn op de nieuwe plaat meer gestructureerd, toch creëert het kwartet ruimte voor improvisatie en kinderlijke naïviteit door weirdo ritmes, onverwachtse wendingen en stemveranderingen, die soms op kinderstemmetjes lijken. “Chores”, “Winter wonderland” en “Derek” zijn de meest toegankelijke nummers in het hyperkinetische brein van Animal Collective. Hun ‘Strawberry Jam’ raken de smaakpapillen feller op “Peacebone”, “Unsolved mysteries” en “Cuckoo cuckoo”, het creatiefste nummer van de cd. “Fireworks” brengt de twee muzikale werelden van hun songstructuur samen.
Charmante zenuwachtigheid lijkt me de ideale noemer van het New Yorkse collectief.